Chapter 21 กว่าสามวันที่พีมไม่สามารถติดต่อน้ำเชี่ยวได้ เด็กหนุ่มปิดการสื่อสารทุกทางกับเขา แม้แต่ที่คอนโดก็ไม่กลับ ราวกับว่าสิ่งที่เขาทำไปนั้น เป็นความผิดมหันต์mujไม่สามารถให้อภัยกันได้ ทั้งที่เรื่องต่างๆเขาเองไม่คิดจะตั้งใจจะให้เกิดเลย ทั้งเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัวจนได้เลือด หรือแม้กระทั่งที่ตนโกหก เรื่องงาน และเรื่องที่เขาได้รับโทรศัพท์จากจีจี้ว่าไปเป็นลมอยู่ที่ผับนั่น ก็เป็นเรื่องจำเป็นที่เขาควรจะดูแล ถ้าเพียงแค่น้ำเชี่ยวจะหยุดและฟังเหตุผลของเขาบ้าง
GSเอนท์ฯ... ห้องทำงานยีนส์
“ว่าไงพีม มาแล้วเหรอ ไงไม่ได้เจอหลายวันเลย จีจี้หายดีแล้วยัง?”
“หืม?.. พี่รู้ได้ไง ว่าจีจี้ไม่สบาย”
“เอ้า.. ก็เจ้าน้ำเชี่ยวเค้าบอกมา พี่ก็แค่บ่นเล่นๆน่ะว่า ช่วงนี้พีมไม่ค่อยเข้าออฟฟิศ เค้าก็เลยบอกมา พี่ก็เพิ่งรู้ แหมทีหลังมีอะไรก็บอกพี่ก็ได้ ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อแฟนป่วยทั้งทีพี่เข้าใจน่า..”
“พี่!..เลิกพูดเรื่องของผมกับจีแบบนี้เถอะครับ" ยิ่งฟังประโยคเย้าแหย่จากผู้จัดการคนสนิทมากเข้า ก็ยิ่งเหมือนทำให้ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรู้สึกหงุดหงิดมาขึ้นกว่าเดิม
"เอ่อ..คือ คือเราไม่ได้คบกับแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว” ก็เพราะสาเหตุของการคิดเองเออเองกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเลยเถิดกันไปถึงขนาดนี้ รวมถึงเจ้าเด็กบ้านั่นอีกคน ที่ชอบคิดมาก มุทะลุและไม่ยอมฟังเหตุผลกัน ไม่รู้ป่านนี้จะคิดเตลิดไปถึงแค่ไหนแล้ว เฮ้ออ
“อะๆ โอเคๆ ไม่พูดๆ ไม่เป็นก็ไม่เป็น เอ้อ! วันนี้นายเป็นอะไรดูอารมณ์ฉุนเฉียวหงุดหงิด ไปกินรังแตนที่ไหนมารึเปล่า ..เอานี่ บทละครใหม่ เค้าเสนอมา2เรื่อง แต่พี่เห็นว่าเราควรจะเลือกเอาแค่เรื่องเดียวพอ เดี๋ยวเวลาทำงานเพลงจะหาย อะ เอาไปอ่านดู” ผู้จัดการหนุ่มดูท่าว่าวันนี้ศิลปินคนสนิทคงจะอารมณ์ไม่ปกติ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องตัดจบเข้าเรื่องงานซะดีกว่า
“ครับ.. เอ่อ แล้วน้ำ วันนี้น้ำเชี่ยวเข้ามารึเปล่าครับ”
“มา เค้าถ่ายแบบอยู่สตูฯข้างล่างน่ะ มีไรเหรอ เรามีมินิคอนฯกันอีกทีเดือนหน้าหนิ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ถามเฉยๆ เผื่อเค้าว่างจะไปคุยเล่นนะครับ งั้นพีมขอตัวก่อนนะครับ” พอถามจนได้ความแล้วว่าเจ้าเด็กขี้โมโหอยู่ที่ไหน ซูเปอร์สตาร์หนุ่มก็รีบชิงตัดบทแล้วแยกตัวออกมาทันที
..แต่ยังไม่ทันต้องลงไปให้ถึงสตูฯข้างล่าง เจ้าร็อคเกอร์หนุ่มมาดเท่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาซะแล้ว ขณะที่พีมกำลังเดินออกจากห้องน้ำ พอดีกับที่น้ำเชี่ยวเพิ่งเดินเข้ามาทำให้ทั้งคู่ประจันหน้ากันโดยบังเอิญ แม้ว่าน้ำเชี่ยวจะชะงักไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เรียกสติตัวเองกลับมาได้ก่อน ขณะที่อีกคนจะดูยังเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูกกับท่าทางนิ่งขรึมและแววตาดุๆที่ถูกเด็กหนุ่มปรายใส่ ท่าทีเย็นชาของน้ำเชี่ยวที่แสดงออกราวกับว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ตรงหน้านั้น ทำให้พีมรู้สึกร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว
“
น้ำ!” มือเรียวคว้าเอาแขนเด็กหนุ่มไว้ขณะกำลังจะเดินเลยเค้าไปอย่างไม่ใยดี
“... ปล่อย” น้ำเสียงเรียบเย็นเหยียบที่ถูกกดให้ทุ้มต่ำเอ่ยออกมาพร้อมกับร่างที่ถูกรั้งให้หยุดยืน หากแต่ใบหน้านั้นยังคงมองไปข้างหน้า ด้วยสายตาที่ไร้แววใดๆ
“ทำไม ไม่รับโทรศัพท์พี่บ้าง พี่อยากคุยด้วย” ยิ่งเห็นปฏิกิริยาจากอีกฝ่ายทำให้พีมยิ่งรู้สึกว้าวุ่นหนักขึ้น เมื่อขยับตัวก้าวไปยืนข้างหน้าเด็กหนุ่มได้ ดวงตาเรียวจึงพยามค้นเข้าไปในแววตาเย็นชาคู่นั้น
..เขาไม่เข้าใจเลยแค่เรื่องเพียงเท่านี้อย่างนั้นหรือ ที่ทำให้คนอย่างน้ำเชี่ยวเปลี่ยนท่าทีกับเขาไปได้ถึงขนาดนี้
“มีอะไรต้องคุย เราสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ” แต่ดูเหมือนว่า สิ่งที่แล่นพล่านอยู่ในสมองของน้ำเชี่ยวและของพีมนั้น คงจะไม่สามารถประสานกันได้อย่างดีเท่าไหร่ สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บนั้นพีมเองก็อาจไม่เข้าใจ ..น้ำเชี่ยวพยามอย่างยวดยิ่งที่จะบังคับน้ำเสียงของตัวเองให้ปกติที่สุด พร้อมกับมือหนาที่เข้าแงะ แกะนิ้วยาวและข้อมือของอีกคนที่กำลังสั่นเพราะความรู้สึกบางอย่างออกจากแขนของเขา ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็วที่สุด
.
.
“น้ำเชี่ยว.. ทำอะไรช้าจังเลย ขวัญรอตั้งนานแนะ ไปเถอะค่ะพวกพี่ๆเค้าจะรอนาน” และภาพตรงหน้าทำเอาพีมที่เดินตามออกมาหวังจะคุยให้รู้เรื่อง ถึงกับตะลึงงัน เพราะสาวร่างอวบผมยาวตาคมที่ปรี่ตรงเข้ามาเกาะแขนออเซาะเสียงอ่อนเสียงหวานใส่น้ำเชี่ยวราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ที่สำคัญใบหน้าเย็นชาจากน้ำเชี่ยวที่เขาได้รับมาเมื่อสักครู่ กำลังส่งยิ้มหวาน มือหนาที่ไม่อยากให้เขาโดนตัวกลับไปกระชับตอบแขนผู้หญิงคนนั้นอย่างอบอุ่น ..นายกำลังทำอะไร น้ำเชี่ยว ?
‘ถ้าพี่ไป เราก็จบกัน!!!’หมายความว่า.. จริงเหรอ? เราจบกันแล้ว? อย่างนั้นจริงๆใช่มั้ย? ด้วยความคิดที่แล่นพล่านอย่างฟุ้งซ่าน ทำให้ใบหน้าขาวใสซีดเผือดลงในทันที ลมหายใจที่ติดขัด จนทำอะไรไม่ค่อยถูก สองเท้าได้แต่ก้าวตามคนข้างหน้าไปเงียบๆเท่านั้น
..จะให้พี่ทำยังไง..
..น้ำเชี่ยว รัก พี่ ไม่ใช่เหรอ.. ทำไม?
ขณะที่ทั้งหมดกำลังเดินลัดจากตัวตึกไปที่สตูดิโอ อยู่ๆก็มีบรรดาแฟนคลับทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ กรูกันผ่านหน้าร็อคเกอร์หนุ่มไป ทำเอาทั้งน้ำเชี่ยวและจอมขวัญคู่รักเฉพาะในจอถึงกับเหลียวหลัง
“นั่นไงพี่พีม!!
พี่พีมค๊าาา!! เดี๋ยวก่อนค๊า..”
..คงจะเป็นแฟนคลับพี่พีม แต่เอ๊ะ.. ทำไมต้องมีห่อของขวัญมาเต็มเลยอ่ะ
“พี่พีม หนูเป็นตัวแทนแฟนคลับนะคะ เอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่พีมล่วงหน้าไว้ก่อน อีกสามวันค่อยเปิดนะคะ ห้ามเปิดก่อน.. บลาๆๆๆๆ~"
"
ขอลายเซ็นตรงนี้ด้วยค่ะ ขอถ่ายรูปด้วยนะค่ะ”
“อ้อ.. ครับๆ”
.
.
“น้ำเชี่ยวเป็นอะไรค่ะ ลืมอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ..มะ ไม่ได้ลืม ไปครับ ไป” ..อีกสามวัน?
อีกสามวัน.. ใช่สิ วันเกิดพี่นี่นา
......................
น้ำเชี่ยว-จอมขวัญ คู่รักคู่ใหม่ของวงการ จริงหรือ? น้ำเชี่ยว... ‘ขวัญก็เป็นคนน่ารักครับ สดใสร่าเริงตลอดเวลา ก็เพื่อนในวงการที่สนิทคนนึงเลยครับ’
ขวัญ... ‘จริงๆขวัญก็ปลื้มน้ำเชี่ยวเค้าอยู่แล้วค่ะ ชอบเพลงที่เค้าร้อง เค้าเป็นคนน่ารัก จิตใจดี เค้าก็ดีกับขวัญทุกอย่าง ก็ยอมรับค่ะว่าสนิทมาก ก็กำลังดูๆเค้าอยู่ค่ะ’.
.
มือขาวสั่นเทาค่อยๆวางแมกกาซีนเล่มสวยที่เป็นชนวนของประเด็นคู่รักดาราคู่ใหม่ของวงการในหัวข้อข่าวของเช้าวันนี้ลง ..เป็นครั้งที่ร้อยที่พันแล้ว ที่สายโทรศัพท์ของเขาถูกน้ำเชี่ยวกดตัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ซูเปอร์สตาร์หนุ่มได้แต่นั่งเม่อพลางกระชับวงแขนกอดเข่าหาตัว ซุกหน้าหม่นหมองลงกับท่อนแขนของตน เขาสำนึกแล้วว่าได้ทำผิดไปจริงๆ ที่เลือกที่จะพูดโกหกอย่างนั้นออกไป และตอนนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองจะมีโอกาสได้อธิบายเหตุผลโง่ๆนั้นให้น้ำเชี่ยวฟังอยู่หรือไม่ บางทีเจ้านั่นอาจจะรับไม่ได้ในความเป็นตัวตนของเขาและไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้วก็ได้
‘น้ำเชี่ยวรักพี่.. พี่จำคำพูดของน้ำได้ทุกคำ แต่.. แต่น้ำคงจะไม่อยากฟัง คำว่ารักจากพี่ใช่มั้ย ถึงไม่รับสายกันเลยสักครั้ง’ ดวงตารื้นน้ำจับจ้องไปยังนิตยสารตรงหน้า ภาพอิริยาบถต่างๆของคนที่เขารัก กับผู้หญิงสวยคนนั้น ราวกับคู่รักอินเลิฟ ดวงตาหวานฉ่ำของน้ำเชี่ยวที่มองไปยังอีกคน ..แต่ คนๆนั้นไม่ใช่เขา เหมือนว่าอ้อมกอดที่เคยสัมผัสมือหนาที่เคยเกาะกุม ความรู้สึกอบอุ่น บัดนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว
..เจ็บหัวใจจัง
น้ำเชี่ยว พี่เจ็บแล้ว หยุดทรมานพี่เถอะนะ พี่ขอโทษ..
.
.
“คุณพีมค่ะ” หนูมาลีที่ดูจะงงๆกับอาการเซื่องซึม หน้าบึ้ง แล้วยังจะไม่ค่อยกินข้าวกินปลา ขอเจ้านายหนุ่ม
“คุณพีม มีคนเอาของมาส่งคะ เขาถามว่าจะให้เอาตั้งไว้ตรงไหนคะ"
“ของอะไร เราไม่ซื้ออะไรไว้หนิ..”
“อ้าว เค้าบอกว่ามาส่งให้คุณพีมนะคะ จ่ายตังค์เรียบร้อยแล้วด้วย ที่อยู่ก็เขียนมาถูกเป๊ะ”
..
หลังจากที่นายหนุ่มกับสาวใช้จอมเป๋อ ได้พูดซักถามกับพนังงานส่งของจนได้ความแล้ว ว่าเจ้าบรรดาตู้กระจกหลังโต รวมถึงประการังและหินหลากสีทั้งหลายแหล่นั้น ไม่ได้ถูกส่งมาผิดที่แต่อย่างใด เพราะข้าวของทั้งหมดถูกระบุมาอย่างชัดเจนว่า ให้ส่งถึงนายพีรานุ บริบูรณ์พัตร แถมยังเขียนที่อยู่มาอย่างละเอียดถูกต้องว่าเป็นบ้านหลังเล็กตรงนี้ ไม่เหมือนดังเช่นบรรดาแฟนคลับแสบๆที่ชอบแอบไปสืบที่อยู่ของเขามา แต่สุดท้ายของก็ไปตกอยู่ที่บ้านใหญ่จนหมด
“รู้ละเอียดขนาดนี้ ก็แสดงว่าต้องเป็นพวกเพื่อนๆคุณพีมนั่นแหละคะ ถ้าไม่เคยมาบ้านนี้จะรู้ได้ไงว่าให้มาส่งที่บ้านเล็กเนอะ” หนูมาลีเจื้อยแจ้วไม่หยุดขณะยืนมองพนังงานจัดแต่งตู้ปลาหลังโต จนเป็นรูปร่างราวกับโลกใต้ท้องทะเลขนาดใหญ่ที่ถูกย่อส่วนให้มาโผล่อยู่กลางห้องรับแขกในบ้านเขาอย่างเหมาะเจาะ ไม่ว่าจะเป็นความกว้าง ยาว หรือโทนสีของขอบไม้ ที่ดูอย่างไรก็เหมือนถูกดีไซน์ขึ้นมาเพื่อบ้านหลังนี้ของเขาเป๊ะ
..เป็นของแฟนคลับหรือ?
แม้พีมจะรู้แก่ใจดีว่า มีไม่กี่คนนักหรอกที่จะสามารถส่งของมาถึงตัวเขาได้อย่างนี้ และถึงแม้ส่วนลึกของใจจะอยากให้มันเป็นของขวัญชิ้นสำคัญที่ถูกส่งมาจากใครบางคนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลาทุกนาที แต่ทว่าอีกเสี้ยวนึงกลับกู่ก้องค้านขึ้นมาอย่างเงียบๆว่า จริงอย่างนั้นหรือ?.. ใครคนนั้นจะยังคิดถึงเขา เป็นห่วงเขา และรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาหรือไม่นะ ในเมื่อตั้งใจที่จะหนีเขาถึงขนาดนี้ ถึงขนาดไม่เคยกลับไปที่คอนโดเลยสักคืน แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ยังปิดหนีเขา ไม่ยอมเปิดเลยเสียด้วยซ้ำ
ดวงตาเรียวใสกวาดมองไปตามประติมากรรมเลียนแบบโลกท้องทะเลจากน้ำมือคนข้างหน้า นิ้วมือยาวลูบแตะไปตามขอบกระจกใสบานใหญ่ ที่ภายในถูกตกแต่งด้วยหินสี และปะการังรูปร่างประหลาดเหมือนถ้ำขนาดใหญ่ ต้นไม้เล็กๆสีเขียวมากมายถูกจัดวางอย่างพอเหมาะสวยงาม ปะการังเทียมพลิ้วไสวไปตามคลื่นน้ำเบาๆที่ถูกสร้างด้วยมอเตอร์แรงดัน
..ชายหนุ่มใบหน้าหม่นซึมดูเหมือนจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่พอจะเติมความมีชีวิตชีวาของเขา จากที่ดูจะหมองเศร้าไปในช่วงหลายวันที่ผ่านมาให้สดใสขึ้นมาได้บ้าง
“สวยจัง ..แต่เอ มันต้องมีปลาด้วยไม่ใช่เหรอ”
..หรือเราต้องไปซื้อปลามาเอง
“
ปลามาแร้วววค่าาาา ปลามาแร้ว! แฮ่ๆ เมื่อกี้หนูมาลีเอาไปแช่ในอ่างไว้เอง เห็นมันอยู่ในถุงกลัวมันอึดอัด เกือบลืมเลย” สิ้นคำถามจากพีม สาวใช้หน้าแป้นก็กุลีกุจอวิ่งไปหอบกาละมังที่บรรจุน้ำพร้อมปลาตัวน้อยแหวกว่ายไปมา หนูมาลีค่อยๆช้อนปลาลงตู้หลังใหญ่อย่างเบามือ และทันใดที่เจ้าปลาสีสวยได้ลงสัมผัสกับท้องทะเลจำลองหลังกว้าง มันก็แหวกว่ายโชว์เหลือบสีบนคลีบงามราวกับนี่คือโลกมหาสมุทรของมัน
..ซูเปอร์สตาร์หนุ่ม กวาดตามองตามเจ้าปลาน้อยตัวที่สองที่ค่อยๆถูกปล่อยลงน้ำ แปลกที่ปลาสายพันธุ์นี้จะค่อยออกประกายสีสว่างเวลาเจอน้ำที่ถูกที่ นิ้วเรียววาดตามทิศทางการดำผุดดำว่ายของปลาไปตามซอกหลืบของประการัง ดวงตาใสแป๋วได้แต่จับจ้องคลีบสีหวานที่กำลังออกสีจัด พลันในหัวก็นึกไปถึงประโยคสนทนาของใครบางคนเมื่อหลายเดือนก่อน
'พี่พีม พี่ชอบเลี้ยงสัตว์อะไรบ้างอ่ะ.. ที่บ้านน้ำเชี่ยวที่เชียงใหม่นะ มีสัตว์เลี้ยงน่ารักๆเต็มไปหมดเลย มีหมา แมว มีกบ แล้วก็มีบ่อปลาด้วยนะ รู้มั้ย น้ำอ่ะมีปลาเป็นของตัวเองด้วยนะ พ่อก็มี แม่กับพี่นุชก็มี แต่ของน้ำอ่ะเป็นสีเขียวสวยมากๆ หายากมากด้วย พ่อน้ำซื้อให้ตอนวันเกิด มันเป็นสีเขียวเหลือบๆเวลาอยู่ในน้ำน่ารักสุดๆเลย พี่อยากได้บ้างมั้ย เดี๋ยวน้ำจะโทรไปถามพ่อว่ามันเป็นพันธุ์อะไร น้ำจะเลือกสีฟ้าแบบที่พี่ชอบเลย..'
'โอ้ย อย่าเลยน้ำ พี่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่มีเวลาดูแลมันหรอก แค่เจ้าสนูปปี้ตัวเดียวยังต้องให้หนูมาลีให้ข้าวให้น้ำมันเลย ถ้าให้เลี้ยงอย่างอื่นอีก พี่กลัวจะทำมันตายพอดี'
'โหยย คนใจร้าย แค่ปลาตัวเดียวก็เลี้ยงไม่ได้' พีมมองปลาน้อยสองตัวว่ายวนเวียนพันหัวพันหางกันเล่นน่ารักราวกับเด็กๆ แล้วอดยิ้มเย้ยให้กับตัวเองไม่ได้ “หึ.. ดื้อซื้อมาจนได้สินะ เจ้าบ้า.. ถ้าคิดจะเดินจากพี่ไปหาคนอื่นแล้ว ทำไมจะต้องมาทำอะไรให้พี่คิดถึงนายจนจะเป็นบ้าอย่างนี้ด้วย”
.
.
.
ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งทอดถอนใจ หลังกว้างเอนพิงริมระเบียงเงยหน้ามองท้องฟ้าย่ำค่ำ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเลยวันเกิดพี่พีมแล้ว มือหนากำโทรศัพท์เครื่องหรูไว้ หน้าจอถูกพิมพ์ข้อความอวยพรยืดยาวมากมาย แต่แมสเสจเหล่านั้นกลับไม่ได้ถูกส่งไปถึงผู้รับซักครั้ง
“พี่จะทำอะไรอยู่นะ ฉลองวันเกิดกับใคร สนุกมั้ย”
นึกไปก็รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมา บอกตัวเองให้ลืมเขาไป อย่าไปคิดถึงเขาอีก แต่จนแล้วจนรอดก็ทำใจไม่ได้สักที แถมยังกระเสือกกระสนไปหาของขวัญวันเกิดให้เขาทั้งวันได้อีก แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะตัดใจได้ซักทีนะ เด็กหนุ่มทอดสายตามองลอดไปตามช่องของระเบียง ลานจอดรถที่เคยกว้างๆตอนเช้า ตอนนี้กลับดูคับแคบไปถนัดตา ว่าแต่..
..
เอ๊ะนั่น! นะ..
นั่น ‘รถพี่พีมนี่’
~ ให้เธอหมดแล้ว ทุ่มเทไปเพื่อรักทุกทุกอย่าง และก็พร้อมยอมหมดใจ ~ น้ำเชี่ยวเหลือบมองหน้าจอมือถือ แสดงชื่อคนโทรเข้า
-- ไอ้ตี๋พีม (ที่รัก) -- และมองลงไปยังเจ้าของรถข้างล่าง
..จะรับดีมั้ย หนีมาได้ตั้งหลายวัน ทำไมต้องมาวันนี้ด้วยเนี่ย
~ พรุ่งนี้จะมีคนคนนี้ แม้ว่าเธอรักใคร ~..แต่เขามาแล้ว และถ้าเกิดพี่พีมขึ้นมาบนนี้ล่ะ เอาไงดีว่ะเนี่ย
~ แต่ว่าฉันพร้อมจะอยู่ ไม่เคยเปลี่ยนไป ~..ถ้าเจอพี่พีมตอนนี้ เราต้องใจอ่อนแน่ อยากเป็นควายอีกหรือไง
“....”
( ฮะ ฮะโหล! น้ำเชี่ยว.. )
( น้ำเชี่ยว.. ได้ยินพี่มั้ย พูดกับพี่หน่อยน้ำเชี่ยว อย่าเงียบอย่างนี้สิ )
“....”
( น้ำเชี่ยว.. อยู่ที่ไหนอ่ะ อยู่บ้านหรือเปล่า พี่อยากเจอน้ำนะ )
“....”
( น้ำเชี่ยว.. น้ำเชี่ยว..)
“มะ..ไม่อยู่ครับ น้ำเชี่ยว.. เอ่อ น้ำเชี่ยวออกมาเที่ยวกับเพื่อน วันนี้คงอยู่ค้างบ้านเพื่อน”
( เพื่อนเหรอ พวกไมค์หรือเปล่า พี่ไปหาน้ำได้มั้ย )
“ไม่ใช่พวกไมค์หรอก เพื่อนอีกกลุ่มน่ะ พี่ไม่ต้องมาหรอก”
( จอมขวัญเหรอ พี่เห็นข่าวนั่นแล้วนะ จริงหรือเปล่าน้ำเชี่ยว มันจริงเหรอ )
“....” หนังสือนั่น.. พี่เห็นแล้ว
( น้ำ มันจริงหรือเปล่า )
( ข่าวนั่น ไม่จริงใช่มั้ยบอกพี่สิ แล้วเมื่อกลางวัน น้ำส่งของขวัญมาให้พี่ใช่มั้ย น้ำยังเหมือนเดิน น้ำยังรักพี่อยู่ ใช่มั้ยน้ำ )
“....”
( พี่ขอโทษนะน้ำ ที่พี่โกหก แต่พี่กับจีจี้ไม่ได้มีอะไรเกินเลยนอกจากเรื่องงานเลยนะ แล้ววันนั้นที่พี่ให้น้ำกลับไปก่อน ก็เพราะจีเค้าไม่สบายมาก พ่อกับแม่เค้าก็ไม่อยู่ น้ำจำเรื่องที่พี่เคยเล่าให้น้ำฟังได้มั้ย พี่ทำผิดกับเค้าไว้มาก เค้าไม่สบายพี่ทิ้งเค้าไม่ได้หรอกน้ำ.. น้ำฟังพี่อยู่มั้ย พี่ขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดินได้มั้ย พี่คิดถึงน้ำมากนะ พี่สัญญาว่าจะไม่โกหกน้ำอีกแล้ว )
ได้ฟังถ้อยคำมากมายจากปลายสายด้วยน้ำเสียงเครือสั่นทว่าร้อนรนราวกับว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะได้พูดกัน ก็ทำให้น้ำเชี่ยวใจอ่อนยวบลงในทันใด แค่รับรู้ว่าอีกคนยอมรับว่าคิดถึงเขาเพียงใด หัวใจห่อเหี่ยวก็พองลมราวกับจะระเบิด มือหนาได้แต่ปิดปากกลั่นเสียงสะอื้นไว้ ผลักโทรศัพท์ออกไปไกลตัวด้วยกลัวว่าปลายสายจะได้ยิน แต่สายตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆ ยังคงมองลอดตามช่องของระเบียงไปยังคนบนรถคันนั้น
หึๆ แค่ถูกเขาพูดมาเท่านี้ ก็จะยอมเขาง่ายๆอีกแล้วเหรอ ไม่รู้จักเข็ดจักจำเลยนะ
( ฮึกๆ น้ำ ของขวัญนั่นเป็นของน้ำเชี่ยวใช่มั้ย ฮึก )
“ขะ..ของอะไร ไม่รู้ ทำไมน้ำต้องให้ของขวัญพี่ด้วย”
( แล้วข่าวนั่นล่ะน้ำเชี่ยว ไม่จริงใช่มั้ย )
"..."
( ข่าวนั่น ไม่จริงใช่มั้ยน้ำ )
“ข่าวนั้นน่ะ.. จริง.. ขวัญว่ายังไงก็อย่างนั้นแหละ”
“คบกับพี่น้ำรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นควาย แต่อยู่กับขวัญ เค้ารักน้ำ ไม่ทิ้งน้ำ ไม่หลอกน้ำ ไม่..ไม่ทำให้น้ำเชี่ยวรู้สึกเจ็บ จนเหมือนจะตาย
ไม่ทำเหมือนที่พี่ทำ!!”
น้ำเชี่ยวเหลือบลงไปที่ลานจอดอีกครั้ง ก็พบว่าเจ้าของสปอต์คันหรูคนนั้นได้ลงจากรถและตรงดิ่งมายังตึกของเขาซะแล้ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าครั้งนึงเขาเคยยัดเยียดกุญแจคอนโดไว้ให้อีกฝ่ายเก็บไว้ ฉะนั้นก็ไม่แปลกที่พีมจะเข้ามาในห้องส่วนตัวของเขาได้อย่างสบายๆ แต่กับสถานการณ์เช่นนี้ ที่เขาพลั้งปากออกไปแล้วว่าไม่ได้อยู่ที่นี่นั้น จะทำอย่างไรได้ นอกจาก
..หาที่ซ่อนตรงไหนดีล่ะ?
เด็กหนุ่มดีดตัวพึ่ง ลุกเก็บข้าวของปิดระเบียงล็อคกลอนปิดไฟ แล้วเข้าไปซ่อนตัวยังห้องนอนเล็กอย่างช่วยไม่ได้
.
.
--
-แกร๊ก---
ชายหนุ่มก้าวเข้ามาช้าๆ ในใจนึกเวทนาตัวเองยิ่งนัก ไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างเขามันจะด้านได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่ถูกไล่ถูกปฏิเสธเข้าแล้ว ยังจะอาลัยอาวรถึงขนาดต้องแอบเข้ามาในห้องของเขาอย่างนี้อีก มือสั่นเทาคลำเจอแค่เพียงสวิตท์ไฟตรงทางเดินเพราะไม่คุ้นชินกับห้องมากนัก ..ครั้นพอไฟสว่างขึ้น ก็เหมือนยิ่งตอกย้ำภาพเก่าๆระหว่างเขาและเด็กหนุ่มขึ้นมาเป็นฉากๆ พีมลูบลงไปบนโต๊ะอาหารขนาดกลางสำหรับสี่คน นึกไปถึงครั้งแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาที่คอนโดหลังนี้พร้อมกับกลิ่นอาหารตลบอบอวนและเจ้าเด็กหน้ากบกับผ้ากันเปื้อนลายตลกๆและโต๊ะกินข้าวตัวนี้ สองเท้าค่อยๆก้าวไปตามปีกทางที่มืดสลัว ไม่นานสายตาก็ปรับจนคุ้นกับความมืดได้ แปลกที่คนกลัวความมืดเข้ากระดูกอย่างเขากลับไม่ได้รู้สึกขนลุกขนพองกับห้องๆนี้เลย นั่นอาจเป็นเพราะ ที่นี่เป็นที่อยู่ที่อาศัยของน้ำเชี่ยวละมัง
..รูปเจ้าของห้องที่ประดับอยู่ที่ฝาผนัง โซฟาตัวยาวขนาดใหญ่ เครื่องเล่นpsp และแจ๊คเก็ตที่มีคราบเปรอะๆตัวนี้
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มสุดจะกลั้นอารมณ์อีกต่อไป ปล่อยเสียงสะอื้นไห้ออกมา แล้วกอดเสื้อตัวหนาทิ้งตัวลงกับโซฟา แล้วร้องโฮออกมาอย่างสุดเสียง หารู้ไม่เลยว่าใกล้ๆกัน ห่างเพียงแค่กำแพงกั้นนั้น มีอีกหนึ่งชีวิตนึงซึ่งอยู่ในสภาพไม่แตกต่าง แค่เพียงเสียงฝีเท้าเบาๆกับเสียงสะอื้นเล็กๆของพีมก็ทำเอาหัวใจของคนๆนึงสะท้านสะเทือนไปทั้งดวงแล้ว น้ำเชี่ยวใช้สองมือปิดปากแน่น กลั้นเสียงตัวเองไว้ สายน้ำจากตาคู่โตไหลเป็นทาง รู้สึกสงสารทั้งตัวเองทั้งอีกคนข้างนอกนั่น
เด็กหนุ่มแง้มบานประตูอย่างเบามือ พบเพียงหลังเล็กๆที่นั่งคุดคู้กอดเข่า ซุกหน้าลงกับเสื้อตัวหนาร้องไห้รำพึงรำพันออกมาไม่เป็นภาษา ไม่ต้องสงสัย ดวงตาเรียวใสแป๋วนั้นคงกำลังมีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนทั้งสองแก้มแน่ๆ แต่มันจะเป็นเพราะว่าพี่แค่เสียใจที่ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง หรือว่าเป็นเพราะว่าเสียใจที่ไม่มีน้ำเชี่ยวคนนี้อยู่กับพี่อีกแล้วล่ะ
..พี่เคยรักน้ำบ้างมั้ยนะ
“น้ำเชี่ยว..พี่ขอโทษ
ฮึกๆ.. พี่.. พี่.. รัก น้ำ
ฮึกๆ..
รักน้ำเชี่ยว ฮือๆๆ
ยกโทษให้พี่ด้วย”
แทบไม่เชื่อหูและลูกตาตัวเอง เสียงแหบเครือที่คนจอมหยิ่งทะนงข้างนอกนั่นพร่ำออกมาว่า รักน้ำเชี่ยว..
รักเรา.. เพิ่งได้ยินครั้งแรก..
“พี่ไม่ได้ทิ้งน้ำเชี่ยว พี่ไม่รู้จะทำยังไง
ฮะ ฮือออ~”
*************************
เจอกันตอนหน้า อะจ๊ากกกกกก!!!
B a l l o o n
หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ (อ่าน 435212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก