หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ

[kimagain]

คิดถึงน้ำเชี่ยววววววว 

[Aon]

  แวะมาดันๆๆให้มาต่อเร็วๆนะคร้า

[JJHJJH]

พี่บอลมากต่อได้แว้วววว >.<

[yunlovejae]

สงสารต้นแทน ผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ ต้องเลิกกันทั้งที่ยังรักกันอย่างมากมาย
แต่มันก้อเป็นอดีตไปเรียบร้อยแล้ว เราต้องอยู่กับปัจจุบัน ซึ่งก้อหมายถึงน้ำเชี่ยว

น้ำเชี่ยวสู้ๆๆนะจ๊ะ เดี๊ยวพีมก้อใจอ่อนแล้ว   

[บอลลูนลอยฟ้า]

หวัดดีคร้าบบบบบ   หุหุ~

ก่อนต่อตอนต่อไป เอาเนื้อความของตอนที่แล้วมากระตุ้นความจำทุกคนก่อนดีก่า..  


---------------------------------------
((ความเดิมตอนที่แล้ว))

“เหอะ! ชอบนายน่ะเหรอ หลงตัวเองมากไปมั้ง คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ ทำไมฉันต้องชอบคนไร้สาระ วุ่นวาย น่ารำคาญอย่างนายด้วยห๊ะ”

“หา..? ไร้สาระ วุ่นวาย น่ารำคาญเหรอ นี่น้ำทำให้พี่รำคาญอย่างนั้นเหรอ ที่น้ำทำทุกอย่าง พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงเหรอ”  สิ้นเสียงแหบที่เหมือนถูกสะกดให้ทุ้มต่ำจากริมฝีปากบาง มือหนาที่รวบข้อมือขาวของพีมไว้ ก็ค่อยๆคลายแรงออก ราวกับใครเอาค้อนปอนด์มาทุบหัวเด็กหนุ่มอย่างแรง เจ็บจนชาไปหมดทั้งหน้าทั้งร่างกาย... ทำไมนะ คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของคนๆนี้ถึงได้ทำร้ายเขาได้อย่างร้ายกาจขนาดนี้..

..เราเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับพี่พีมจริงๆอย่างนั้นใช่มั้ย ..ที่ผ่านมาทั้งหมดเขาไม่เคยเห็นความหมายเลยอย่างนั้นเหรอ

“เออใช่ ชั้นรำคาญ ไม่ชอบทุกสิ่งที่นายทำ ทุกอย่างที่นายส่งมา ขนมเค้กนั่น แมสเสจเลี่ยนๆที่นายส่งมาบ่อยๆนั่นด้วย  ได้ยินชัดมั้ย ทีนี้เชิญนายกลับไปตามหานางเอกของนายได้รึยัง ชั้นของตัวกลับบ้านก่อนล่ะ ขอให้สนุกกับการทำงานแล้วกัน”

.
.
.
.

((ไปต่อกันข้างล่างเลยครับ))

[บอลลูนลอยฟ้า]

Chapter 13


      ไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานแค่ไหนตั้งแต่เค้ารู้จักกับเด็กร่างสูงหน้าคมตาหวานนั่น แต่นี่ดูเหมือนจะล่วงเข้าวันที่สามแล้ว ที่ไม่มีแมสเสจประหลาดจากเจ้านั่นมา พีมนั่งมองมือถือแล้วถอนหายใจทิ้งเป็นรอบที่ร้อยของวัน เค้าคงจะทำรุนแรงเกินไปจริงๆ อยากจะโทรไปหาแต่ก็ไม่กล้า ป่านนี้นายคงจะกำลังถ่ายเอมวีอยู่กับยัยนางเอกอึ๋มคนนั้น น้ำเชี่ยวคงจะโกรธพี่มากสินะ หรือน้ำอาจจะเลิกสนใจพี่ไปแล้วก็ได้ ก็แค่คนนิสัยแย่ๆที่ไม่มีอะไรเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเค้าอย่างเรา
.
.

       ใบหน้าขาวเนียนที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเกาะอยู่ตามไรผม ร่างขาวๆที่ผลิกตัวไปมาบนที่นอน บ่งบอกว่าในห้วงความคิด ในความฝันของเขาในขณะนี้คงไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไร

~.."มะ ไม่ใช่ ไม่จริง~ พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น น้ำเชี่ยว” ~..น้ำเชี่ยว!!!  @#!@!#!?!


ท่ามกลางห้องกว้างที่มืดมิด อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศราคาแพงทำให้ร่างกายขาวซีดจัด ได้แต่ห่อตัวซุกอยู่ในผ้านวมผืนหนา แต่ทว่าเรื่องราวต่างๆที่เพิ่งเกิดขึ้นในความฝันกลับทำให้เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นจากไรผมนุ่ม
 

(...พี่เองก็ชอบน้ำเชี่ยวใช่มั้ย..?.)
                                                                            (...นี่น้ำเชี่ยวทำให้พี่รำคาญงั้นเหรอ..?.)

                  
(...ชั้นรำคาญ! ไม่ชอบทุกสิ่งที่นายทำ...ขนมเค้กนั่น แมสเสจเลี่ยนๆที่นายส่งมานั่นด้วย ไม่ชอบ!! ได้ยินชัดมั้ย..!!!.)


“น้ำเชี่ยว...พี่ขอโทษ!” ทันทีที่หลุดจากพวัง พีมผลุดลุกขึ้นนั่งหอบหายใจแรงจนตัวโยน...นี่เราฝันอะไรเนี่ย เมื่อเรียกสติกลับมาได้ เขาก็คว้าเอามือถือบนหัวเตียงมาดู

..แต่ก็ปราศจากข้อความหรือสายเรียกเข้าใดๆ

“นี่มันก็จะอาทิตย์นึงแล้วนะ น้ำเชี่ยว...ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ...” ดวงตาเรียวแฝงแววเศร้าสร้อยหลุบต่ำ ดูเหมือนยิ่งนานวันอาการเจ็บแปลบเป็นระยะๆที่หน้าอกนักร้องหนุ่มก็ยิ่งเป็นถี่ยิ่งขึ้น และมันจะยิ่งเจ็บรุนแรงทุกครั้งในเวลาที่หยิบโทรศัพท์มาแล้วพบว่าหน้าจอมันว่างเปล่า ไม่มีสายเข้า ไม่มีข้อความใดๆจากคนๆนั้นเหมือนอย่างที่เคย


---ติ๊ดๆๆ--- (...ครืดดดๆๆ...)


“อืม..ว่าไงโจโทรมาแต่เช้ามืดเลย”

“พีม! นายรู้รึเปล่า ว่าไอ้น้ำเชี่ยวมันเข้าโรงพยาบาล ทำไมนายไม่มีน้ำใจจะมาเยี่ยมมันเลยว่ะ ห๊ะ”

“....อะ.อะไรนะ” หัวสมองระดับเทพ บางครั้งเจอบางเรื่องก็แฮ๊งค์เป็นเหมือนกัน เช่นเดียวกับพีมที่นั่งอึ้งไปไม่เป็นหลังจากได้รู้ข่าวจากโทรของเพื่อนสนิท

“นี่นายไม่รู้เหรอ..อุบัติเหตุผิดคิว โดนเอ็ฟเฟคระเบิดที่กองเมื่อวานก่อนน่ะ ”

“ห๊ะ.. น..น้ำเป็นอะไรมากมั้ย” ราวกับมีใครเอาถังน้ำแข็งมาราดไปตัวจนชาวูบไปหมดทั้งมือและเท้า ลำคอเหือดแห้ง น้ำใสคลออยู่รอบดวงตาเรียว ไร้ซึ่งคำถามใดๆ เพราะกลัวกับการต้องลุ้นคำตอบ หากว่าเด็กนั่นมันเป็นอะไรไป ..อย่าเป็นอะไรมากเลยนะน้ำเชี่ยว

“โดนที่ขานะ เย็บหลายเข็มอยู่ ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้ว แต่เสียเลือดมากเลยอาจต้องพักที่โรงพยาบาลอีกซัก2-3วันมั้ง”

“......”

“น้องมันดูหงอยๆนะเวลาฉันพูดถึงนาย...นี่พีม ในฐานะที่ฉันแก่กว่านาย ครั้งนี้นายฟังฉันสักหน่อยได้มั้ยว่ะเพื่อน .. อย่าฝืนใจตัวเองอีกต่อไปเลย สิ่งที่ฉันเคยเตือนนายยังจำได้มั้ย เชื่อฉันเหอะ ทบทวนมันอีกสักครั้ง ความรู้สึกของนายฉันไม่บังคับ แต่อยากให้นายยอมรับความจริง.. จะเอายังไง ชอบไม่ชอบ ก็บอกไอ้น้ำมันไปดีๆ เข้าใจมั้ยเพื่อน”  

“........”

“เฮ้อ! ..นายจะเงียบเป็นเป่าสากอีกนานมั้ยโว้ยย ไอ้เรื่องเก่าๆน่ะหัดทิ้งๆมันไปซะบ้าง จะทำให้ตัวเองทรมานไปถึงเมื่อไหร่ มันมีประโยชน์อะไรว่ะพีม ..ถ้านายยังจะเป็นอย่างนี้ต่อไปอีก ฉันนี่แหละจะบอกให้มันตัดใจ ลืมไอ้ขี้ขลาดอย่างนายไปซะ สงสารมันว่ะบอกตรงๆ..”  

..นานร่วมชั่วโมงที่พีมยังคงถือโทรศัพท์เครื่องเดิมไว้อย่างนั้น หลังจากที่เพื่อนสนิทได้ตัดสายทิ้งไป หลายๆคำพูดของโจยังคงดังก้องซ้ำๆอยู่ในหัว .. ใช่ เป็นเขาเองที่ไม่คิดจะวางเรื่องราวต่างๆในอดีตลง

.
    

“ไอ้น้ำเชี่ยว..กูถามมึงจริงๆเฮอะว่ะ พักนี้มึงเป็นไรนักหนา ดูเบลอๆเอ๋อๆ..กูโทรหามึงก็ไม่รับ” เด็กหนุ่มมาดกวนที่ตั้งใจหอบขนมนมเนยมาเยี่ยมคนไข้ตั้งแต่เช้าตรู่ อดไม่ได้ที่จะบ่นโวยวานออกมา เพราะตลอดที่มาถึงจนล่วงเข้าชั่วโมงที่สามแล้ว เจ้าเพื่อนซี้ยังไม่มีท่าทีว่าจะหันมาสนใจเขา แถมยังทำหน้าอย่างกับคนหมดอาลัยตายอยาก ไมกี้เริ่มสงสัยในพฤติกรรมต่างๆที่เปลี่ยนไปของเพื่อนซี้ จึงเอ่ยถามออกมาในที่สุด

“.....”  แต่ก็ไร้ซึ่งปฏิกริยาตอบสนอง ร็อกเกอร์หนุ่มในชุดคนไข้ ขาข้างหนึ่งถูกพันด้วยผ้าพันแผล ได้แต่นั่งเม่อมองออกไปนอกระเบียงเหมือนคนไร้วิญญาณ ดวงตาโตคู่หวานหม่นหมองไร้แวว

“เนี่ยกูได้ยินพี่ๆทีมงานในกองวันนั้น เค้าก็บอกว่าเค้าย้ำกับมึงอย่างดิบดีแล้วก่อนถ่ายน่ะ แต่พอเอาจริงไหงมึงก็ดันไปผิดคิวได้ว่ะ ปกติมึงไม่ค่อยทำงานพลาดเลยนี่หว่า”

“.....”

“เฮ้ย!ไอ้เชี่ยน้ำ! ตกลงนี่มรึ.งฟังกูป่าวฟระ ไอ้ห่านี่! มรึงจะนั่งหน้าเอ๋อไปอีกนานมั้ยว่ะ เดี๋ยวแม.ร่งทุบขาให้เป๋ถาวรเลยนี่ เห็นกูเป็นอะไรว่ะ เป็นหมู หมา กา ไ ก่รึไง กูไม่ใช่เพื่อนมึงใช่มั้ย ไอ้น้ำเชี่ยยย!!” หนุ่มเพื่อนซี้เริ่มจะหัวเสียเมื่อถูกปล่อยให้พูดคนเดียวไม่ต่างกับสีซอให้กบควายฟัง

“......”

“เฮ้อ~..กูอยากให้มึงรู้ไว้นะเว้ย ว่ามึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากคนนึง พอเห็นมึงมีอะไรในใจกูก็อยากจะช่วยถ้ากูจะช่วยได้...หรือว่ามึงมีเรื่องอะไรที่คับข้องใจบอกใครไม่ได้ แต่ถ้ามึงไว้ใจกู เห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึง บอกกูได้นะเว้ย ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไงกูรับได้ทุกเรื่อง มึงเป็นเพื่อนกูนะเว้ยไอ้น้ำ” เห็นเพื่อนกลายเป็นกบขาดน้ำนั่งหน้าหงอยตัวงออยู่บนเตียง ทำให้ไมกี้อดไม่ได้ที่จะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างที่ค้างคาในใจออกมา

“...กู..กำ..ลัง..อก..หัก..ว่ะ..ไอ้ไมค์...” น้ำเสียงเรียบ เศร้า เบาบาง ขาดห้วง ประโยคแรกๆของน้ำเชี่ยวในวันนี้ ทำเอาเพื่อนหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ที่แท้ก็ไม่พ้นเรื่องหัวใจ ไอ้น้ำเชี่ยวเอ้ยย ว่าแต่จะใช่ใครคนนั้นหรือเปล่า

“ใคร..ตั้งแต่เมื่อไหร่..เอ็งรักคนๆนั้นมากเลยเหรอว่ะน้ำเชี่ยว เค้าทำเอ็งให้เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอว่ะ”

ไม่อยากจะเชื่อว่า เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้น มันไม่เคยบอกว่ารักใคร ไม่เคยเข้าหาใครก่อน เคยเห็นแต่มันต้องคอยวิ่งหลบเหล่าชะนี กระทิง กระซู่ทั้งหลายที่มารุมหลงรักมัน แต่..วันนี้มันกลับบอกว่า อกหัก ด้วยสภาพที่หมดอาลัยตยอยากอย่างนี้ เด็กหนุ่มมองเพื่อนซี้ด้วยความรู้สึกสงารจับใจ

“ใช่คนที่นายลงทุนซื้อเสื้อแพงๆนั่นให้หรือเปล่าว่ะ” ไม่อยากจะคิดเตลิดเปิดเปิงแต่มันก็อดไม่ได้ เมื่อหวนคิดถึงเสื้อตัวนั้น เสื้อที่พี่พีมใส่วันนั้น

..ถามเองก็อดลุ้นคำตอบไม่ได้เอง ไมกี้ พยามหันหน้าออกนอกเตียงเผื่อว่าคำตอบที่ออกมาจากปากไอ้กบนี่ทำให้มันช็อค จะได้มีเวลาเก็บอารมณ์และสีหน้าได้บ้าง

“อืม...ใช่”  

นั่นไง..ไอ้ไมค์ ถ้าซื้อหวยก็คงรวยไปแล้ว...แล้วนี่ตรูจะช่วยมันได้ยังไงล่ะฟระ ไม่สันทัดเรื่องแบบนี้ด้วยสิ เล่นผู้ชายเลยเหรอเว้ยเพื่อนกรู เอาไงล่ะว่ะทีเนี้ยยย เฮ้ออ..
.
.

นาฬิกาบอกเวลา4ทุ่มกว่าแล้ว ไอ้ลูกฝรั่งขี้นกคงเผลอหลับ ไม่ยอมเปิดไฟไว้ให้เพื่อนเลย น้ำเชี่ยวพยุงตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงมองออกไปข้างนอนหน้าต่าง กรุงเทพฯยามราตรี ตอนฝนตกชุ่มฉ่ำๆ บรรยายกาศมันช่างดูเงียบเหงาจริงๆ

“ไมค์..ไอ้ไมค์ กูหิวน้ำ...” มือหนาลูบไปตามลำคอ คงเพราะฤทธิ์ยาทำให้เขากระหายน้ำมากว่าปกติ

“นี่ก็ดึกแล้วทำไมยังมานอนอยู่นี่อีกว่ะ ไม่กลับบ้านอ่ะ เดี๋ยวพี่โอมปิดร้านเสร็จก็มาแล้ว กูอยู่คนเดียวได้ มึงกลับ...” อ๊ะ!

..กลิ่นนี้? กลิ่นหอมแบบนี้ หรือว่า... หึๆ เราบ้าบอถึงขนาดจมูกเพี้ยนเลยหรือนี่

หรือว่า  

‘......พี่พีม!....’

“ไหนว่าอยู่คนเดียวได้ แล้วทำไมยังต้องให้คนเอาน้ำมาให้กิน.. เอา น้ำ อ้าปากสิ” น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนตัวขาวๆในความมืด นิ้วมือเรียวที่ถือแก้วน้ำมาจ่อที่ปากเขาอยู่ตอนนี้ เสียงแหบๆแบบนี้ และกลิ่นหอมจากตัวคนๆนี้ พาลเอาน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่รู้ตัว

..คิดถึงจัง น้ำคิดถึงพี่พีม

“อ้าปากสิ หิวน้ำไม่ใช่เหรอ” พีมเอียงแก้วพยามส่งน้ำเข้าปากน้ำเชี่ยวช้าๆ ก่อนจะเดินไปเปิดไฟให้พอมีแสงสว่างบ้างที่อีกฟากหนึ่งของห้อง    

“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาได้ไง แล้วไอ้ไมค์อ่ะ” ไม่กล้ามองหน้าหวานๆนั่นเลย ไม่อยากมอง กลัว..กลัวพี่จะเห็นน้ำตาของน้ำเชี่ยวอีก

“ก็มาตั้งแต่ตอนน้ำเชี่ยวเพิ่งจะหลับนั่นแหละ คุยกับไมค์อยู่พักนึง พอไมค์กลับพี่ก็มานอนรอน้ำตื่นไง” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพูดตอบคนบนเตียงที่ได้แต่นั่งหันออกไปทางหน้าต่าง ยังโกรธกันอยู่สินะ ถึงไม่อยากมองแม้แต่หน้ากันเลย

น้ำ.. น้ำเชี่ยว.. หันหน้ามาหาพี่หน่อยสิ อยากเห็นหน้าน้ำเชี่ยว..พี่เองก็คิดถึงน้ำเชี่ยวนะ

“พี่มาทำไมอ่ะ.. จริงๆสำหรับพี่แล้ว เราก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไรไม่ใช่เหรอ พี่ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมน้ำเชี่ยวก็ได้หนิ” เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีจากคนตัวขาวๆที่พยามเดินอ้อมมาจากอีกฝั่งของเตียง ..ไม่รู้เป็นอะไร ใจรู้สึกอีกอย่าง แต่ปากกลับพูดออกมาอีกอย่าง นี่เรากำลังประชดประชันใส่พี่พีมเหรอ แค่นี้ยังไม่พออีกใช่มั้ยน้ำเชี่ยว แค่นี้พี่เค้ายังเกลียดนายไม่พอใช่มั้ย อยากให้เค้าเกลียดมากกว่านี้ใช่มั้ย

“น้ำไม่อยากให้พี่มาเหรอ พี่..เอ่อ..พี่เป็นห่วงน้ำมากนะ” แล้วก็คิดถึงมากๆด้วย อยากเห็นหน้าน้ำเชี่ยว ..อยากมาขอโทษเรื่องวันนั้น

“น้ำเชี่ยวไม่เป็นอะไรมากหรอก ถ้าพี่กลัวว่าน้ำเชี่ยวเป็นอะไรไป แล้วงานของเราจะต้องหยุด..พี่วางใจได้ ยังไงน้ำเชี่ยวก็ไม่ทำให้เสียงานหรอก”

“ไม่ใช่นะน้ำเชี่ยว คือพี่มีเรื่องจะมาคุยกับน้ำเชี่ยว..” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพยามที่จะอธิบายถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน แต่ไม่ทันไรก็ถูกเด็กหนุ่มบนเตียงพูดสวนขึ้นมาซะก่อน

“ถ้าเป็นเรื่องวันนั้น พี่ยิ่งสบายใจได้เลย รับรองต่อไปนี้น้ำเชี่ยวจะไม่ทำให้พี่รำคาญอีกแล้ว น้ำจะไม่โผล่หน้าไปกวนใจพี่อีก จะไม่ส่งแมสเสจบ้าๆไป จะไม่ทำอะไรปัญญาอ่อน แล้วน้ำก็จะไม่เข้าใกล้พี่อีก.. หรือพี่ยังต้องการอะไรอีก ให้น้ำถอนตัวออกจากงานนี้เลยก็ได้.. น้ำทำให้ได้นะ ถ้าพี่ต้องการ ไม่ต้องลำบากมาถึงนี่ก็ได้”

ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งลำพังบนเตียงคนไข้ ทอดสายตาออกไปยังนอกระเบียงมองดูถนนยามค่ำคืน แสงระยิบจากไฟจารจรและรถราที่คลาคล่ำบนท้องถนนสะท้อนกับเม็ดฝน ..อีกซักพักฝนก็คงหยุดตก แล้วทุกอย่างก็คงกลับไปเป็นสภาพเดิม ก็เหมือนคนเรา ถ้ารักได้ ก็ต้องทำให้เลิกรักได้ น้ำเชี่ยวพรั่งพรูคำพูดทุกคำออกมา หวังว่าที่สุดว่า ต่อจากนี้ไปสิ่งที่เขาทำ คงจะไม่สร้างความรำคาญให้กับพี่พีมอีก

“......” มันคงสายไปแล้วสินะ ก็สมแล้วพีม นายมันงี่เง่าเอง ไม่มีใครทนนายได้หรอก ไม่มี

“พี่กลับไปเถอะ.. ผม อยากอยู่คนเดียว โชคดีนะครับ” เสียงแข็ง เอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ ไม่ใช่เพราะอารมณ์โกรธ แต่เพราะเจ้าตัวพยามที่จะสกัดกลั่นความอ่อนไหวภายในไว้ ...ยิ่งพี่อยู่นานกว่านี้ ความอดทนของน้ำเชี่ยวคงหมด คงต้องร้องไห้ออกมาต่อหน้าพี่อีกแน่ๆ

“น้ำเชี่ยว..” ใบหน้าใสเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาเพียงแค่เด็กหนุ่มจะหันมามอง มือเรียวกำแน่นไว้กลางหน้าอก รู้สึกเจ็บยอกจนต้องกดข้อมือลงไว้ให้ลึกแทบทะลุผิวเนื้อ เจ็บร้าวไปถึงข้างใน เพียงเพราะน้ำเสียงเย็นเฉียบของคนตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มพูดแบบนี้กับเขา แม้แต่สรรพนามที่น้ำเคยใช้แทนตัวยังเปลี่ยนไป  

.. น้ำเชี่ยวไม่ต้องการพี่แล้ว อย่างนั้นใช่มั้ย

“พี่ขอโทษ สำหรับเรื่องวันนั้น สำหรับทุกสิ่งที่พี่ทำไป พี่ผิดเอง น..น้ำเชี่ยวไม่ได้น่ารำคาญอย่างนั้นหรอก พี่ผิดเอง...ขอโทษนะ พี่ขอโทษ...ขอให้หายไวๆนะครับ” พีมยกแขนปาดน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่เรียวอย่างลวกๆ ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษคนบนเตียงที่ยังคงนั่งนิ่งทอดสายตาไปข้างนอก ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าเค้าแม้สักครั้ง

...มันคงจบแล้วจริงๆ


      ร่างของพีมยิ่งดูเล็กลงไป เมื่อไหล่บางห่อลง พีมเดินออกมาจากห้องของน้ำเชี่ยวเงียบๆ มือเรียวลากไปตามราวเหล็กติดกำแพง ขณะที่อีกข้างก็ยกปาดน้ำใสที่ไหลออกจากตาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหมด ..ทำไมนะ ทั้งที่คอยบังคับห้ามความรู้สึกตัวเองมาตลอด เพื่อจะได้ไม่ต้องพบเจอกับความรู้สึกเช่นนี้อีก ไม่ต้องเป็นฝ่ายที่ถูกใครทิ้งไปอีก แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ก็ต้องเจ็บอยู่ดี หรือว่าเขาจะเป็นคนบาปจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรบาปที่เคยทำไว้ก็จะตามทันเขาไปทุกครั้งไป.. สองขาเดินไปตามทางเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง นึกไม่ออกแม้กระทั่งตัวเองจอดรถไว้ชั้นไหน

.
.

---ติ๊ด ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆ---


“ไงไอ้น้ำเชี่ยว...ตื่นแล้วเหรอว่ะ หน้าบานเลยดิ พี่เค้ามาง้อถึงที่อ่ะ...ไม่ต้องห่วงนะเว้ยกูโทรบอกพี่โอมให้เรียบร้อยแล้ว ว่ากูจะนอนเฝ้ามึงเอง ฮ่าๆๆๆ แต่กูก็ส่งเจ้าชายรูปงามไปแทน..”

ไอ้ฝรั่งขี้นกพูดอะไรของมัน.. ใคร? ใครมาง้อ? หรือว่า... !!!


..แม้จะยากเย็นในการพยายามเดินหารถตัวเองอยู่หลายชั้น แต่พีมก็พาตัวเองมาถึงจนได้ จะมีสักกี่ครั้ง กี่เรื่องกัน ที่ทำให้ชายหนุ่มสมาธิสูงสมองเฉียบแหลมเกิดอาการเบลอได้ถึงขนาดนี้ กว่าจะมาถึงรถตัวเองได้ก็เดินขึ้นเดินลงอยู่หลายชั้น

สปอร์ตหรูสีน้ำเงินวิ่งอย่างเชื่องช้าช่างไม่สมกับราคาของมันเลย คงเพราะเขาไม่เคยชินกับการขับรถตอนกลางคืนที่ฝนตก เมื่อมองออกไปด้านข้างทางใกล้บริเวณทางออกของโรงพยาบาล ชายหนุ่มนึกแปลกใจจนอดไม่ได้ที่จะขำให้กับตัวเอง

‘นี่เราอาการหนักถึงขนาดตาลายเห็นใครๆก็เป็นหน้าเด็กนั่นไปหมดเลยเหรอ’

ดวงตาเรียวมองผ่านจากทางกระจกมองหลังอีกครั้ง  ‘แต่.. !!@#!?!’

‘เงานั่น.. คนๆนั้น’


.....น้ำเชี่ยว!....


“ฮะ..ฮือๆ พี่พีม..น้ำเชี่ยวขอโทษ ฮึกๆ น้ำไม่อยากให้พี่ไป ไม่อยากอยู่คนเดียว ฮือ~” ร่างกายโปร่งที่ตอนนี้กลับดูบอบบางไปถนัดตา คงเพราะชุดคนไข้แล้วยังมานั่งตัวงอกอดเข่าอยู่ที่ริมฟุตบาท หัวที่เคยชี้ฟูเพราะนอนมาทั้งวันเปียกโชกด้วยน้ำฝนที่กำลังตกปรอย


“น้ำเชี่ยว..” น้ำเชี่ยวนั่งคู้เข่างอตัวร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครอยู่ไม่นาน พลันเสียงแหบที่ฟังคุ้น ก็แว่วมาจากด้านข้างๆ คนหนุ่มในร่างของเจ้าเด็กขี้แยปาดน้ำตาป้อยจึงเงยหน้ามองคนข้างๆ ก็พบกับคนที่เรียกร้องหาทั้งยามหลับหรือตื่น

..พี่พีม พี่ยังอยู่ ยังไม่ไปไหน น้ำขอโทษ..

น้ำเชี่ยวโผเข้ากอดร่างของคนตรงหน้าไว้แน่น ใบหน้าคมกับคิ้วหนาขมวดชนกันเพราะรู้สึกเจ็บตรงบริเวณแผลที่กระทบกระเทือนแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยคนในอ้อมกอดมีแต่จะเพิ่มแรงกระชับให้มากขึ้น เด็กหนุ่มซบลงบนไหล่สันทัดทว่าอบอุ่น เนิ่นนานที่ปล่อยให้หยดน้ำใสจากดวงตาคู่หวานไหลผ่านหน้าจนเปียกชุ่มไปถึงบ่าของอีกคน  

“พี่พีม น้ำเชี่ยวโกหก น้ำขอโทษ น้ำไม่อยากให้พี่ไป น้ำไม่อยากอยู่คนเดียว น้ำรักพี่ อยากอยู่กับพี่ น้ำรักพี่ ” เสียงทุ้มของน้ำเชี่ยวที่แผดออกมาดังขึ้น และดังขึ้น แข่งกับเสียงเม็ดฝนที่ตกหนักขึ้น และแรงขึ้น แม้อุณหภูมิรอบข้างจะเย็นยะเยือกจนปากสั่น แต่เนื้อตัวของคนที่กำลังกอดไว้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากปล่อยไปเลยแต่นิดเดียว

ขณะที่พีมเองก็รับกอดนั้นไว้อย่างเต็มใจ เขารับรู้และสัมผัสได้ถึงสิ่งน้ำเชี่ยวทำให้มาตลอด มันมากล้นและเต็มตื้นจนต้องยอมรับอย่างไม่อายว่าความรู้สึกเหล่านั้มมันได้พังทลายกำแพงหนาในจิตใจเขาให้พังครืนอย่างไม่เป็นท่า ชายหนุ่มประคองกอดเด็กหนุ่มไว้อย่างแน่นหนา มือบางลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลังกว้างและศรีษะชื้นน้ำ ..ครับ พี่เองก็ขอโทษน้ำด้วย พี่ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น พี่.. พี่ก็อยากให้น้ำอยู่ใกล้ๆพี่เหมือนกัน พี่คิดถึงน้ำ พี่..

“น้ำเชี่ยวรักพี่ ฮึกๆ ได้ยินมั้ย รักพี่...รัก..พี่..พีม...คน...ด.เดียว~” !!!  ประโยคสุดท้ายก่อนที่เสียงทุ้มแผ่วจะหายไปพร้อมกับพาเอาร่างเปียกที่ไร้เรี่ยวแรงเพราะพิษแผลผ่าตัดที่เริ่มระบมและมีเลือดซึมออกมากตามไปด้วย

“น้ำเชี่ยว! ..น้ำ ..น้ำเชี่ยว!!”


‘น้ำเชี่ยวเป็นอะไรน่ะ..พี่ขอโทษ’                          
                                          ‘พี่ไม่ได้รำคาญน้ำเชี่ยวเลย..พี่ขอโทษ’
                                                                                              ‘น้ำเชี่ยว..อย่าไล่พี่ไปอีกนะ พี่อยากอยู่กับน้ำ’                            
                      ‘พี่คิดถึงน้ำมากนะ’
                                                                ‘น้ำเชี่ยวฟังพี่นะ..พี่รักน้ำเชี่ยว
         ‘พี่ รัก น้ำ มาก’
                                                                                       ‘น้ำเชี่ยวอย่าเป็นอะไรไปนะ น้ำ น้ำเชี่ยว!’
.
.

      แสงแดดยามเช้าทะลุผ่านม่านสีขาวผืนบางที่กำลังปลิวไสวจากแรงลมอ่อนๆที่ลอดมาทางช่องแคบของประตูระเบียง ลมที่พัด พาเอากลิ่นบรรยายกาศฟ้าหลังฝนให้ความรู้สึดสดชื่นเข้ามาด้วย ...เปลือกตาบางๆปกคลุมดวงตาหวานคู่โตที่ใครๆเห็นเป็นต้องหลงใหลกระตุกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปิดขึ้น น้ำเชี่ยวเหลือบมองไปยังข้างลำตัว หนุ่มผิวขาวที่นอนฟุบลงกับขอบเตียงนิ้วมือเรียวยังคงกระชับแน่นอยู่บนมือของเขา น้ำเชี่ยวลูบนิ้วมือสวยๆของคนเฝ้าไข้อย่าทะนุทนอมราวกับว่ามันเป็นปฏิมากรรมราคาสูงที่ต้องหวงแหนไว้ไม่ให้แตกสลาย ภาพตรงหน้ากับมืออุ่นๆข้างนี้ทำให้เขามั่นใจว่าทุกประโยคที่แว่วมาเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันแน่น ..น้ำก็รักพี่มากเหมือนกัน..

“อืม...น้ำเชี่ยว ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง หืม” พีมงัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบว่าเด็กขี้แยเมื่อคืน กำลังนอนจ้องเขาตาไม่กระพิบอยู่ก่อนแล้ว

“ตื่นนานแล้ว นานจนเห็นคนนอนน้ำลายไหลเลยด้วย”  น้ำเชี่ยวอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะแซวอีกคนที่กำลังขยี้ตาลูบหน้าลูบคอตัวเองและบิดขี้เกียจเล็กๆ..ท่าทางที่พี่พีมทำตอนตื่นนอนนี่น่ารักชะมัด

“ปากดีแต่เช้าเลยนะ อะไรใคร ใครน้ำลายไหล เดี๋ยวเหอะ ไอ้บ้า” แถมเวลาทำน่าเขินก็ยังน่ารักอีกด้วย แม้จะชอบปากร้ายด่าเขาก็ตาม

“พี่พีม..น้ำเชี่ยวขอโทษนะ เมื่อคืนน้ำเชี่ยวไม่ตั้งใจจะไล่พี่เลย จริงๆแล้วน้ำเชี่ยวอยากให้พี่อยู่กับน้ำเชี่ยว..”

“ครับ พี่ก็ขอโทษน้ำเชี่ยวเหมือนกัน วันนั้นพี่ผิดเอง พี่ไม่เคยรำคาญน้ำเชี่ยวเลย สิ่งที่น้ำเชี่ยวทำให้พี่ทั้งหมด พี่ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” พีมลุกขึ้นพยุงคนไข้ให้นั่งสบาย แล้วใช้ริมฝีปากบางพรมจูบเบาๆไปที่ปากหยักได้รูบของน้ำเชี่ยวแทนคำตอบและความรู้สึทุกอย่างที่ไม่อาจแปลเป็นคำพูดได้

“แค่นี้เองเหรอ” แต่ดวงตาคู่หวานกับส่องประกายยิ้มแปลกๆ เหมือนมีเลิศนัยอะไรบางอย่าง ก็คำที่พีมพูดออกมามันไม่เห็นเหมือนกับที่เขาหูแว่วได้ยินเมื่อคืนเลยหนิ

..อยากให้พี่พูดอะไรเหรอน้ำเชี่ยว พี่ไม่ค่อยถนัดที่จะพูดแบบนั้นเท่าไหร่หรอกนะ.. พอถูกเค้นด้วยแววตาแบบนั้น ใบหน้าขาวใสก็เริ่มขึ้นสีเพราะความเขิน พีมได้แต่ยกมือขยี้ผมตัวเองไปมา แล้วก้มหน้าหลบสายตาเด็กหนุ่มก่อนจะเอ่ยประโยคที่ยังค้างคา

“อืม..ก็ พี่ก็คิดถึงน้ำเชี่ยวมากนะ”

“แค่นี้จริงๆเหรอ?” ดวงตาหวานๆคู่เดิมยังคงจับจ้องหมายจะคาดคั้นอะไรบางอย่างจากคนตรงหน้านี้ให้ได้

“เอ่อ..จริงๆแล้วพี่...พี่ก็ชอบน้ำเชี่ยวมากนะ” น้ำเชี่ยวได้แต่นั่งกลั้นยิ้มที่ได้เห็นหน้าของพีมที่แดงกล่ำตั้งแต่ใบหูไปถึงลำคอ ท่าขยี้ผมเอียงคอแล้วก้มนิดๆเนี่ย ดูยังไงก็น่ารัก ไม่ไหวแล้วแค่นี้น้ำเชี่ยวก็รักจะแย่แล้วอ่า ^_^

“แค่ชอบเองเหรอ...แต่เมื่อคืนน้ำเชี่ยวว่าน้ำเชี่ยวได้ยินมากกว่านั้นนะ เอ..หรือว่าน้ำเชี่ยวจะฝันอะ” เด็กหนุ่มทำทีเป็นเหลือบตาขึ้นมองเพดานนิ้วชี้เรียวขึ้นมาจิ้มคางตัวเองแล้วทำท่าคิด ..นานๆจะมีโอกาสสักครั้ง ขอแกล้งอีกสักหน่อยเถอะน่า ฮิๆ

“อะไร..ไอ้เคโระ ได้ยินหมดแล้วนี่ ไอ้ขี้โกง แล้วยังจะมาถามอีก” เอาแล้วไงแค่นี้ก็งอนแล้วเหรอ.. เด็กหนุ่มหุบยิ้มโดยพลันเมื่อถูกพีมค้อนควับเข้าใส่ แล้วเดินหนีเขาไปที่ระเบียงห้องทันที

“โอ๋..พี่พีม น้ำเชี่ยวล้อเล่น แค่ชอบก็ได้พี่ น้ำเชี่ยวยอมแล้ว” เจ้าเด็กขี้กลัวเห็นอย่างนั้นก็ทำเอาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พยามกระดื้บตัวลงจากเตียงคนไข้ด้วยท่าทางทุลักทุเล

“เฮ้ย!..ทำอะไรนะน้ำเชี่ยว ลงมาทำไม เดี๋ยวแผลก็ฉีกอีกหรอก” พีมหันมาเห็นน้ำเชี่ยวในท่ายักแย่ยักยันลงจากเตียงก็พุ่งเข้ามาพยุงพ่อตัวดีให้กลับขึ้นเตียงไปให้ได้

“เออใช่.. เรายังไม่สะสางคดีเมื่อคืนเลย นี่เราทำไม่ถึงดื้ออย่างนี้อ่ะ ขายังเจ็บอยู่แท้ๆ เดินลงไปข้างล่างได้ไง แล้วทำไมต้องไปนั่งตากฝนด้วย ถ้าเมื่อคืนพี่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วหรือไม่มีใครมาเจอเข้า น้ำเชี่ยวจะทำยังไง ห๊ะ” พีมพูดด้วยสีหน้าดุขมวดคิ้วตาเขียวใส่อีกคน

“ก็น้ำเชี่ยวอยากตามพี่ไปให้ทันหนิ ถ้าน้ำเชี่ยวไม่ไปนั่งรอพี่ข้างหน้า พี่จะเจอน้ำเชี่ยวได้ไงอะ” ใบหน้าคมเข้มกับดวงตาโตคู่หวานหลุบต่ำลงเล็กน้อยก่อนจะบ่นงึมงำออกมา ..พีมเห็นใบหน้าหมองๆของน้ำเชี่ยวตอนที่เอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็อดสงสารไม่ได้ นี่เขาสำคัญสำหรับเจ้าเด็กนี่ขนาดนั้นเลยหรือ  

“อืม..ช่างเถอะ แต่ต่อไปน้ำต้องไม่ทำอย่างนี้อีกนะ ต้องนึกถึงตัวเองมากๆ รู้มั้ยมีคนมากมายที่เป็นห่วงเราอยู่นะ” ชายหนุ่มยันตัวขึ้นเองไปนั่งบนที่ว่างตรงขอบเตียงของคนไข้ จ้องมองใบหน้าหล่อๆของคนบนเตียง ที่แม้จะดูซีดเซียวไปบ้างแต่ก็ยังนับว่าหล่ออยู่ดี  

“แล้วคนมากมายพวกนั้น..มีพี่รวมอยู่ด้วยรึเปล่าล่ะครับ” น้ำเชี่ยวพูดพลางคว้าเอามือเรียวนุ่มนิ่มของพีมมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ

“มีสิ พี่เป็นห่วงน้ำเชี่ยวมากนะ ช่วยรักษาตัวให้หายเร็วๆด้วยนะครับ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มหันไปยิ้มกว้างให้น้ำเชี่ยวก่อนที่จะเอี้ยวตัวลงไปจูบเบาๆตรงระหว่างคิ้วหนาที่มีขนคิ้วเรียงชนกัน เรียกรอยยิ้มตอบกลับมาของคนไข้บนเตียงขึ้นมาได้ทันที

..รักพี่พีมจัง..


       หลังจากน้ำเชี่ยวออกจากโรงพยายบาลแม้ทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะพีมเองต้องเร่งถ่ายละครให้เสร็จตามกำหนดเพื่อจะได้ทันงานแถลงข่าวโฆษณาตัวใหม่สิ้นปีรวมไปถึงทัวร์คอนเสิรต์ต้นปีหน้า ส่วนน้ำเชี่ยวก็มีคุณแม่มาคอยดูแลในช่วงรักษาแผล

‘สิ้นปีนี้แล้วสินะ ที่เรากับน้ำเชี่ยวจะได้ร่วมทำงานกันอย่างจริงจัง ได้เจอกันบ่อยขึ้นโดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีก’

..แม้พีมจะรู้สึกตื่นเต้นและดีใจอยู่มากไม่แพ้เจ้าเด็กกำลังโตที่เอาแต่คอยนั่งนับวันเวลาให้ถึงวันแถลงข่าวสักที แต่ลึกๆแล้วยังคงมีอยู่เรื่องนึงที่พีมรู้สึกอึดอัดใจอยู่ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงคำที่เคยสัญญาไว้กับคนๆนึงไม่นานมานี้

‘มันคงจะเร็วไปสินะ ถ้าจะบอกเธอตอนนี้…’



*****************************
เจอกันตอนหน้านะครับ
B a l l o o n

[zemicolon]

เคโร๊ะ นารักโคตรๆๆ

พี่พีมก้อน่ารัก


 

[sayhi11]

  ดีใจจังปรับความเข้าใจกันได้หล่ะ
hahahah

[jjuboy]

 
น้ำเชี่ยว.................น้ำเชี่ยว.......................น้ำเชี่ยว......................น้ำเชี่ยว.................

[Mercy]

เคโร๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักเกินไปแล้วนะเรา  เจ้าเด็กขี้อ้อน

พี่พีมก็รักน้องมากๆ นะ 

[Nus@nT@R@]

  น่ารัก น่ารัก น้ำเชี่ยวกะพี่พีม น่ารัก

[bbyuqin]

ดีกันแล้ว ดีใจที่สุด...กรี๊ด.....พี่พีมน้องน้ำเชี่ยว...

แต่....มีคำสัญญาไรอีกเนี่ย.....ค้างงงงอ่ะ...รออ่านตอนต่อไป

[Nabee]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

ทั้งพี่พีม ทั้งน้ำเชี่ยวน่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
แล้วสุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้สักที
คราวนี้ก็คงจะมีแต่เรื่องหวาน ๆ เข้ามาบ้างแล้วใช่มั้ยฮะ??

เอ???...แล้วเธอคนนั้นของพี่พีมล่ะ...พี่พีมจะทำยังไง

รอตินตามตอนต่อไปนะฮะ..."ยิ้มหวาน"

[jasmin]

น้ำเชี่ยวกลับมาแล้ววววว
มาพร้อมกับความน่ารัก ขี้อ้อน
สมหวังซะทีนะเจ้ากบ เศร้ามานานล่ะ
พี่พีมเขิน น่ารักได้อีกอ่ะ

[Otaku]

ในที่สุดพี่พีม ก็ยอมรับแล้ว  น่ารักๆ

[thananuluk]

เมื่อไหร่จะได้เห็นพีม   น้ำเชี่ยวซะที

เหอๆๆ  แอบหื่น นิดๆ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[aha]

น้ำเชี่ยวทำดีมาก เราต้องทำตามความรู้สึก รักก้อบอกว่ารัก ถูกต้องแล้ว

[lemone]

เป็นกำลังใจให้นะ สู้ ๆ

 

จะเข้ามาติดตามเรื่อยๆ ตอนนี้ยังอ่านไม่ทันง่ะ

[โมโม่ที่รัก]

รักกันแล้ว
ใช่ป่ะ???
 

[prawy]

 

[scouser]

 
รออยู่นะ

[vvivy]

น่าร้ากกกกก..ทั้งคู่เลย

รอติดตามๆค่ะ

[~มือวางอันดับ1~]

 ::น้ำเชี่ยว น่ารักดี

[sweetener]

หลงรักน้ำเชี่ยว

[kimagain]

น้ำเชี่ยวน่ารักที่สุด

[JJHJJH]

เคี๊ยกๆๆๆ น้ำเชี่ยวและพี่พีม โหะๆ น่ารักและเหมาะสม

+ พี่บอลจ้า มาต่อไวๆ น๊า

[DEMON3132]

ดีจัง น้ำเชี่ยว+พี่พีมดีกันแล้ว แม้จะยังไม่มีเวลา sweet
โชว์ให้ดูก็ยังดีเนอะ แต่จะรอตอนที่เข้าใจกันดีกว่านี้
ว่าแต่ใครจะเป็นรุกใครจะเป็นรับล่ะ เริ่มเดาไม่ถูก ...

[ใจฉันอยู่ที่ใคร]

โอ้ยยย..สวรรค์!ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับคนน่ารักคนนี้ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเราถึงสี่วัน เย้!

“พี่พีม เมื่อไหร่จะเลิกเก๊กหน้านิ่งซักที ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอกน่า รักพี่พีมจังเลยโว้ยยยยยยย ฮ่าๆๆๆ”

“น้ำเชี่ยว! เลิกเห่าหอน หุบปาก แล้วก็หยุดทำท่าตาโตหูตั้งซักทีได้มั้ย อยากให้คนเค้ารู้รึไงว่านายไม่เคยออกนอกประเทศอ่ะ อายเค้า เงียบไปเลย”

“ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ..  แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”

“ไอ้น้ำเชี่ยยยยยยยย !!!...”

จากที่ quote มาจากหน้าแรก ตอน intro

แปลรหัสได้ว่า พี่พีม จะเป็นทั้ง รุก...และ รับ..... กับน้องน้ำเชี่ยว เจ้าค่ะ

 

[lizzii]

เย้ ๆๆ ดีกันแล้วววววว