หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010)

[~l3aml3ery~]

ค้าง ค้าง ค้าง
พวกเราเคยค้างหรือเปล่า
ค้าง มันทรมานไม่เบา
อยากทำยาวๆ ไม่ได้ทำ
มีเรื่องจำเป็น ต้องหยุดไว้
ไม่รู้ จะทำ ยังไง

[katawoot]

ขอโทษทีที่ต้องแพนกล้องออกไปจับภาพแจกันดอกไม้ที่โต็ะข้างหัวเตียง
ก็เพราะผมเขียนอะไรโป๊ๆ ไม่เป็นนี่คร้าบบบ (คนมันไม่เคยอ่ะ)

ต่อบทที่ 23  กันนะครับ

เพลิงรัก บทที่ 23

ชาลีไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกอึดอัดมากถึงขนาดนี้เมื่อมาเที่ยวระยองสองต่อสองกับเจตรินทั้งที่เขาเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีเพื่อเล่นละครแสดงตัวว่าเป็นแฟนกัน เขาสังเกตว่าเจตรินค่อนข้างซึมทั้งที่ควรจะมีความสุขสดชื่น ใจหนึ่งชาลีสงสัยว่าคงเป็นเพราะผิดหวังเขาปฏิเสธที่จะนอนพักห้องเดียวกัน แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่านั่นไม่ใช่สาเหตุที่แท้จริงเพราะเจตรินพยักหน้าง่ายๆ เมื่อเขาขอแยกพักคนละห้องโดยให้เหตุผลว่า 'ยังเร็วเกินไป'
อากาศตอนบ่ายร้อนมาก ชาลีอยากว่ายน้ำแต่เจตรินบอกว่าง่วงนอนและขออยู่ในห้องแอร์เย็นๆ ชาลีจึงมาลอยคลออยู่ในสระว่ายน้ำของโรงแรม เขาอดคิดไม่ได้ว่าเจตรินดูเคร่งขรึมมากจนเกินไป เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างหนัก
เขาไม่อยากจะเชื่อ เจตรินคนนี้ช่างดูแตกต่างไปจากเจตรินคนที่เขาเคยรู้จัก เจตรินคนนี้ดูไร้พิษสง ไม่น่าจะเป็นคนที่สามารถ 'ทำร้าย' ใครได้เลย เขาเสียอีก ทำตัวเป็น 'มารร้าย' จนตัวเองก็อดกลัวตัวเองไม่ได้
ชาลีขึ้นมาจากสระ เดินไปสั่งเครื่องดื่มเย็นๆ แล้วกลับมานอนเล่นอยู่ใต้ร่มไม้ริมสระ ไม่ถึงห้านาทีบริกรก็นำเครื่องดื่มมาให้ แต่เมื่อยื่นมือไปรับแก้วพันช์สีสดใสเขาก็แทบจะปล่อยให้หลุดมือเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งว่ายน้ำเข้ามาเกาะขอบสระตรงหน้า
...ไวโรจน์!...
“น้องๆ ขอเบียร์พี่แก้วนึง" ไวโรจน์พูดกับบริกรที่เพิ่งยืนแก้วเครื่องดื่มให้ชาลี "พี่อยู่ฝั่งโน้นนะ"
ชาลีปรับสีหน้าทันที เมื่อสังเกตเห็นว่าไวโรจน์มองมาที่เขาด้วยสายตาพราวระยับทั้งที่พูดกับบริกร
...ไวโรจน์จำเขาไม่ได้...
...แน่ล่ะ ชาลีวันนี้แตกต่างจากอดิศวงศ์เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วโดยสิ้นเชิง ขนาดเจตรินก็ยังจำไม่ได้ นับประสาอะไรกับไวโรจน์...
ชาลีอมยิ้ม แล้วเมินหน้าออกไปมองด้านข้าง ยกแก้วพันช์ขึ้นดื่ม แล้วพลิกตัวนอนคว่ำ จงใจอวดร่างกายให้ไวโรจน์ได้มองอย่างเต็มที่ เขารู้ว่าไวโรจน์ไม่มีทางละสายตาจากด้านหลังของเขาได้
...แต่ทว่า เขากลับคิดถึงกัณต์ทันทีทันใด กัณต์จะว่ายังไงถ้ารู้ว่าเขามา 'เห็น' ศัตรูคนที่สองซึ่งรอคิวถูกแก้แค้นในเวลาเดียวกันกับที่เขากำลัง 'จัดการ' กับศัตรูคนแรก...
...กัณต์ไม่อยากให้เขาแก้แค้น เหมือนกับที่เอกภพไม่ต้องการให้เขาแก้แค้น...
...นาวินล่ะ นาวินอยากให้เขาแก้แค้นหรือเปล่าหากนาวินรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว หรือ ถ้าหากนาวินรู้ว่าเขาอาจจะแก้แค้นคนที่ทำให้พี่ชายของตัวเองฆ่าตัวตาย ถ้า...ถ้าเขารู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร...
...แก้แค้นอีกยังงั้นหรือ...
“เบาะตรงนี้ว่างใช่ไหมครับ" เสียงของไวโรจน์ดังขึ้น
...เดาไม่ผิด ไวโรจน์ก็คือไวโรจน์ แค่เอาอมยิ้มให้ ไม่กี่นาที ไวโรจน์ก็ 'มา'...
“ไม่ว่างครับ" ชาลีเอียงหน้าไปพูดกับอีกฝ่าย "เดี๋ยวแฟนผมก็มา"
“ว้า น่าเสียดาย" ไวโรจน์ทำหน้าผิดหวัง แต่นัยน์ตายังวิบวับ "ผมกำลังหาเบาะที่มันอยู่ใต้ร่มไม้ เล่นน้ำนาน ชักร้อน"
“ตรงโน้นก็ว่าง" ชาลีชี้ไปอีกทาง
“ตรงโน้นฝรั่งนอนเยอะ ผมไม่อยากเข้าใกล้ ผมชอบคนไทย"
“งั้นก็เชิญตามสบาย พอแฟนผมมาคุณก็ค่อยไป" ชาลียักไหล่ แล้วพลิกตัวมานอนหงาย "คุณชื่ออะไรครับ"
“ไวโรจน์ครับ" ไวโรจน์ตอบแล้วนั่งลงข้างๆ ยื่นมือมาจับทักทายแบบฝรั่ง
“นายแพทย์ชาลี" ชาลียื่นมือให้ "หมอรักษามะเร็งครับ โรงพยาบาล...”
“ชักอยากเป็นมะเร็ง" ไวโรจน์หัวเราะ "แล้วทำไมแฟนคุณปล่อยให้ให้มานอนเหงาอยู่ริมสระคนเดียวครับ"
“ใครว่าผมเหงา" ชาลียักไหล่ "ตอนนี้ยิ่งไม่เหงา มีเพื่อนคุยแล้วนี่ครับ"
“พักห้องไหนครับ" ไวโรจน์ถาม ตาเป็นประกาย
“วิลล่า Dครับ ริมหาด ด้านที่ใกล้กับสปา" ชาลีบอกที่พักของเจตริน
“ผมพักห้อง 202 จองช้าไปหน่อย วิลล่าไม่ว่างซักหลัง" ไวโรจน์ส่ายหน้า "แล้วนี่พักกี่คืนครับ"
“ถามทำไมหรือครับ" ชาลีเลิกคิ้ว
“ผมมาคนเดียว ไม่มีเพื่อน อยากจะรู้ว่า วันพรุ่งนี้ ผมจะมีเพื่อนคุยหรือเปล่า"
“ผมก็ไม่มีเพื่อน"
“แต่คุณมีแฟน"
“แฟนไม่เหมือนเพื่อน" ชาลียักไหล่ ยิ้มมุมปากบางๆ มองตาของไวโรจน์แวบหนึ่งแล้วก้มหลงหยิบแก้วพันช์ขึ้นมาดื่มช้าๆ จงใจเปิดทางให้ไวโรจน์เต็มที่
เขาได้ยินเสียงไวโรจน์หัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างชอบใจ
...แค่นี้ไวโจน์ก็ติดเบ็ด...
...คราวนี้ล่ะ เขาจะเกี่ยวเหงือกให้หลุดติดเบ็ดเลยคอยดูสิ...

ชาลีนั่งถอนหายใจอยู่ที่ริมทะเล รู้สึกแปลกใจที่พอทานอาหารเย็นเสร็จเจตรินเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง เจตรินบอกว่าปวดศีรษะ รู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ชาลีไม่อยากจะเชื่อ เขาคิดว่าเจตรินมีเรื่องกังวลใจอะไรบางอย่าง
เขาอยากแสดงบทคนรักที่เข้าไปปลอบโยนเพื่อมัดใจเจตรินให้แนบแน่นมากขึ้นยิ่ง แต่อะไรบางอย่างบอกให้เขาปลีกตัวออกมา
และแทนที่เขาน่่าจะคิดหาวิธีแก้แค้นเจตรินให้เจ็บแสบ หรือไม่ก็เดินหาไวโรจน์เพื่อนหลอกล่อเอาไว้เป็นเหยื่อรายต่อไปหลังจากจัดการกับเจตรินเสร็จแล้ว แต่เขากลับมานั่งอยู่คนเดียวริมทะเลและ...
คิดถึงกัณต์อีกแล้ว!
คืนนั้น กัณต์กับเขาได้พากัน 'ไปไกล' อีกขั้น
คืนนั้น เขายอมให้กัณต์เข้ามาในบ้าน
คืนนั้น เขากับกัณต์มี 'มีความสัมพันธ์' กันลึกซึ้งมากกว่าตอนที่ติดฝนอยู่ในรถด้วยกันที่สุพรรณบุรี
...ผมขอร้องนะชาลี ลืมเรื่องนั้นซะเถอะ ผมขอร้อง...
...ยุทธนากำลังคอยอยู่นะชาลี เราขอร้อง...
...ผมมาคนเดียว ไม่มีเพื่อน อยากจะรู้ว่า วันพรุ่งนี้ ผมจะมีเพื่อนคุยหรือเปล่า...
...เขาควรจะแก้แค้นไวโรจน์เป็นรายต่อไปดีหรือไม่ ตัวเป็นๆ ของไวโรจน์มาหาถึงที่แล้ว บังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อ หรือจะพิจารณายุทธนาอย่างที่เอกภพขอร้อง...
...หรือจะ 'ล้มช้าง' อย่างกัณต์เหมือนที่เขาเคยคิดเอาไว้ว่า น่าจะหา 'คู่ต่อสู้' ที่สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย เพราะคนที่ผ่านๆ มานั้นบอกรักเขาง่ายเกินไป เวลาทิ้ง เขารู้สึกสะใจไม่ถึงที่สุด...
...เขาอยากเจออะไรที่ท้าทาย เหมือนแข่งกีฬาโอลิมปิกส์ กัณต์ดูจะเป็นคนที่ 'รัก' คนยาก...
...หรืออาจจะไม่เคย 'รัก' มาก่อนเลย...
...หรือไม่มีวันจะ 'รัก'...
ความจริงข้อนี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บลึกๆ
...แต่รอยจูบและรอยสัมผัสของกัณต์ยังทำให้เขารู้สึกหวิวๆ อยู่ไม่สร่าง...
...เขารู้สึกกับกัณต์ยังไงกันแน่...
...ผมขอร้อง เลิกคิดจะแก้แค้นซะเถอะชาลี ผมรออยู่...
...กัณต์รอ แต่กัณต์ไม่ได้รัก...
...เขาอยากจะมีมนต์วิเศษ เสกให้กัณต์ออกไปจากความคิดของเขา...

“คิดอะไรอยู่ครับ"
ชาลีสะดุ้ง เสียงของเจตรินดังขึ้นข้างๆ พอหันไป เจตรินกำลังทอดสายตามองมาอย่างอ่อนโยน ดูสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“นอนเต็มอิ่มไหมครับ" ชาลีถาม
“เต็มที่ครับ" เจตรินพยักหน้า "ผมขอโทษ มาเที่ยวด้วยกันทั้งที ผมกลับปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว"
“ไม่สบายหรือเปล่า" ชาลีถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย "อย่าลืมนะว่าผมเป็นหมอ ถ้าไม่สบาย ผมจะได้จ่ายยาให้"
“ผมสบายดี แค่รู้สึกปวดหัวตุบๆ นิดหน่อย สงสัยเพราะอากาศร้อน หลายวันมานี่ผมไม่ค่อยได้นอน พอทานยาเข้าไปเลยรู้สึกง่วงสุดๆ"
“ยาอะไร"
“เอ่อ...” เจตรินอึกอัก "ก็ยาคลายกล้ามเนื้อ ช่วยให้นอนหลับสบาย"
“โปรแซ็คหรือเปล่า" ชาลีแกล้งถาม
“เปล่าครับเปล่า" เจตรินรีบปฏิเสธ "ไม่ถึงขนาดนั้น แค่ซาแนกซ์เม็ดเดียว"
“ถ้าจะเอาโปรแซ็คผมมีนะ จ่ายยาฟรี ไม่มีชาร์ทค่าบริการทางการแพทย์นอกสถานที่" ชาลีหัวเราะเบาๆ
“พอได้นอนเยอะๆ ผมก็รู้สึกสดชื่นขึ้น" เจตรินยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดลึกๆ แล้วพูดว่า "นี่ไม่รู้ว่าคืนนี้จะหลับได้หรือเปล่า นอนมาเกือบทั้งวัน"
“ทานยาเข้าไปอีกซักเม็ด เดี๋ยวก็หลับเอง" ชาลียิ้ม
“ผมไม่อยากหลับเพราะยา ผมอยากหลับเอง" เจตรินตอบ "ถ้าสบายใจ ผมก็หลับ อยู่ใกล้คุณแล้วผมสบายใจ นอนได้นอนดี เพราะฉะนั้นคืนนี้...”
“คืนนี้จะให้ผมกล่อมนอนงั้นหรือครับ" ชาลีหัวเราะ ยกมือขึ้นผลักไหล่ของเจตริน "นี่เป็นข้ออ้างจะหาเพืี่อนไปนอนด้วยสิท่า ผมรู้ทันหรอก ข้ออ้างแบบนี้มีแต่คนเจ้าชู้เขาใช้กัน"
“ชาลีครับ" เจตรินเอื้อมมือไปจับมือของชาลีแล้วบีบเบาๆ "ขอบคุณที่มาเที่ยวกับผม"
“ผมต่่างหากต้องขอบคุณที่คุณชวนมาเที่ยวพักผ่อน นานๆ จะได้มาพักผ่อนริมทะเลซะที"
“แต่ต้นเดือนที่แล้วก็เพิ่งไปพัทยา...” เจตรินชะงัก ทำท่าเหมือนตัดสินใจจะพูดต่อหรือไม่พูด
“นี่จะสองเดือนแล้วนะที่เรารู้จักกัน" ชาลีพูด "ตั้งแต่รู้จักกับคุณ ผมกับเขาก็ห่างๆ กัน จริงๆ เราห่างกันมานานแล้วล่ะ ไปไหนด้วยกันทีไรมีแต่ทะเลาะ นี่ผมก็หยุดเจอกับเขาแล้ว"
“ทำไมล่ะครับ"
“ผมทนอารมณ์เขาไม่ได้ เวลาโกรธ เขาร้ายมาก ทำท่าจะลงไม้ลงมือกับผม ไม่น่าเชื่อ แต่ก่อนเขาอ่อนโยน โรแมนติก ไม่คิดว่าจะกลายเป็นแบบนั้นได้"
“ดีแล้วล่ะที่เลิกคบกับผู้ชายแบบนั้น" เจตรินพูด "นี่ไม่ใช่ว่าผมซ้ำเติมหรือเห็นแก่ตัวนะครับ แต่ผมว่าคนอย่างคุณ ไม่น่าจะต้องเจออะไรแบบนั้น"
“ใช่ครับ ผมไม่ควรเจออะไรแบบนั้น" ชาลีพยักหน้า อดนึกถึงอดีตไม่ได้
...เขามอบหัวใจทั้งดวงให้เจตริน เขาไม่ควรเจออะไรแบบนั้น...
“ชาลี คุณดีกับผมมาก ถ้าไม่มีคุณ ผมก็คงรู้สึกหมดหวังกับโชคชะตาของตัวเอง"
“โชคชะตาอะไรครับ" ชาลีขมวดคิ้วสงสัย
“ผมเจออะไรมาหนักเหมือนกัน" เจตรินเสียงเศร้า "มันทำให้ผมรู้สึกท้อ บางทีผมอยากจะหายไปจากโลกนี้เสียเลยด้วยซ้ำ โลกนี้โหดร้ายมาก โลกนี้ไม่ยุติธรรม โลกนี้ไม่มีเหตุผล"
“โลกไม่ได้โหดร้ายหรอกครับ คนต่างหากที่โหดร้าย" ชาลีตอบ ในใจตะโกนว่า...คุณต่างหากที่โหดร้าย ทำกับอดิศวงศ์คนที่รักคุณและคนที่คุณบอกว่ารักถึงขนาดนั้นยังมีหน้ามาคร่ำครวญอะไรแบบนี้...
“เขาคงร้ายกับคุณมาก" เจตรินพึมพำ
“ใช่" ชาลีพยักหน้า มองตาเจตรินอย่างค้นหา
...เจตรินแสดงท่าทางแปลกๆ ราวไม่ใช่เจตรินคนเดิม...
...แต่เขาก็อยากจะเชื่อว่านี่คือเจตรินคนที่เคยทำร้ายเขาให้เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส...
...แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คอเจตริน...
...โอย ทำไมสับสนแบบนี้...
“โชคดีที่ผมรอดมาได้ ตอนนี้ผมเข้มแข็ง พร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง"
“ก้าวไปด้วยกันนะครับ" เจตรินอ้อนเสียงนุ่ม
“ก้าวไปไหน" ชาลีทำเป็นไม่เข้าใจ
“ชาลีครับ จะเร็วไปไหมถ้าผมจะบอกว่า...” เจตรินนิ่งไปชั่วครู่
“เคยได้ยินใช่ไหมครับว่า เวลาและวารีไม่เคยรอเรา แต่ผมก็อยากให้เรามั่นใจจริงๆ เพราะฉะนั้น รออีกซักนิดเถอะนะครับ เวลาและวารีคงไม่ใจร้อนจนรอเราไม่ได้"
“ครับ" เจตรินพยักหน้าอย่างว่าง่าย "แต่ผมไม่อยากรอนอน เวลาผมมีไม่มาก"
...เวลาผมก็มีไม่มากเหมือนกัน ผมต้องให้มันจบๆ ไป อีกไม่ถึงเดือนหรอกเจตริน...
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ คุณยังมีเวลาเสมอ ผมจะสร้างเวลาให้คุณเอง" ชาลีพูดเสียงอ่อนโยนแล้วดึงมือออกจากการเกาะกุมของเจตริน "เฮ้อ แต่ตอนนี้ต้องทำเวลา เพราะว่านอนดึกเดี๋ยวมีรอยเหี่ยวย่น พรุ่งนี้เช้า ผมกะว่าจะตื่นขึ้นมาดูพระอาทิตย์ขึ้น
...อยากดูก็ดูไปคนเดียว อย่ามาปลุกเด็ดขาดนะ ไม่งั้นโดน...
เสียงของเจตรินในอดีตดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยปลุกเจตรินให้ลุกมาดูพระอาทิตย์ยามเช้าด้วยกัน เจตรินถึงกับตบหน้าเขา บอกกว่ารบกวนเวลานอน เช้าวันนั้น เขานั่งร้องให้อยู่ในห้องน้ำนานหลายสิบนาที เช้าวันนั้น เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความโหดร้ายของเจตรินแบบไม่มีเหตุผล
“ผมจะตื่นขึ้นมาดูเป็นเพื่อน" เจตรินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ผมอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ"
"ราตรีสวัสดิ์ครับ" ชาลีอมยิ้มแล้วผละจากเจตรินเพื่อเดินกลับห้องพัก
...เจตรินในแบบอ่อนโยนนุ่มนวลเหมือนตอนแรกๆ ที่รู้จักกัน ส่วนเจตรินในแบบโหดร้ายอีกไม่นานก็คงเผยออกมาก เขาเชื่อเช่นนั้น...
...แต่ยิ่งเห็น ยิ่งสัมผัส ยิ่งเจ็บปวด หากเจตรินเป็นแบบนี้ได้ตลอดเวลาและตลอดไป...
...หาก...
...หาก...
...ไม่...ไม่มีทาง ต้องไม่มีเงื่อนไขต่อไปอีกแล้ว หากนานไปมากกว่านี้ ก็จะยิ่งยุ่งยากใจ...

ชาลีแปลกใจอีกครั้งที่เจตรินไม่เซ้าซี้อยู่กับเขาต่อทั้งที่ขณะนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง ชายหนุ่มเดินตามมาส่งเขาที่ห้องพักและแยกตัวกลับไปยังห้องพักของตัวเอง ไม่นานก็ปิดไฟ
เขาทรุดตัวลงนั่งบนเปลซึ่งแขวนอยู่ด้านหน้าเรือนพัก ถอนหายใจเบาๆ ตามองไปยังเรือนพักของเจตรินซึ่งอยู่ห่างไปประมาณห้าสิบเมตร ในใจครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป
ใจหนึ่งอยากจะใช้เวลาอยู่กับเจตริน ทำอะไรที่โรแมนติก ทำให้เจตริน 'หลง' เขามากขึ้น แต่ทว่า เขากลับรู้สึกเนือยๆ ไม่เข้าใจว่าทำไอยากจะตีตัวออกห่างและอยู่คนเดียว ยิ่งท่าทางของเจตรินดูซึมๆ ยิ่งช่วยทำให้ทุกอย่างง่ายเข้า
...สับสน เขาสับสนไปหมดแล้ว...
...นี่ต้องโทษเอกภพคนเดียวเท่านั้นที่มาพร่ำพูดเกี่ยวกับเรื่องให้เลิกแก้แค้นและหาคนรักจริงจัง...
...หรือต้องโทษกัณต์ที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขา...
...ยุทธนาดูเป็นคนดีและอบอุ่นก็จริง แต่เขาไม่ได้ชอบยุทธนา...
...เขาชอบ?...
...บ้าจริงๆ ทำไมต้องเป็นแบบน้ ทำไม ทำไม ทำไม...

แต่ทันใด นายแพทย์ชาลีก็ต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นั่งคนเดียวอยู่หน้าบังกาโลดึกๆ ไม่กล้วยุงหามหรือครับคุณหมอ ระวังเป็นโรคไข้เลือดออกนะครับ"
ชาลีหันขวับไปมองเจ้าของเสียงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง กัณต์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง เอนตัวพิงกับเสาของชายคาด้านหน้าของเรือนพัก นายตำรวจร่างสูงใหญ่สวมเสื้อยืดสีขาวบางๆ และกางเกงยีนส์สีซีด ดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็น
“ใครว่าบังกาโล ที่นี่รีสอร์ทหรูหราห้าดาว เขาไม่เรียกว่าบังกาโลกหรอก" ชาลีอดกวนไม่ได้
เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากจะตอบโต้กัณต์แบบนี้ทุกครั้งที่คุยกัน
“ถ้าไม่เรียกบังกาโล คงต้องเรียกว่าวิมานละมั๊งครับ" กัณต์เลิกคิ้วข้างเดียว ทำหน้ายียวน "ใช่หรือเปล่า แต่แปลกนะ วิมานน่าจะมีหลังเดียว แต่นี่มีสองหลัง"
“คุณคิดว่าผมจะนอนวิมานหลังเดียวกันกับเจตรินงั้นสิ หรือคุณจะถามว่า ทำไมผมไม่นอนห้องเดียวกันกับเจตริน  จะพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ เลยดีกว่าหมวด ไม่ต้องมาอ้อมค้อม"
“ผมไม่กล้าคิด ไม่กล้าถามหรอกครับ" กัณต์ยักไหล่
“คุณมาได้ยังไง" ชาลีถามเสียงห้วน
“ผมตามสะกดรอยใครบางคนมา" กัณต์เดินเข้ามานั่งบนพื้นข้างๆ เปลของชาลี "แต่แปลก ผมกลับมาถึงก่อน"
“ใคร"
“แล้วคุณหลอกให้ใครมาหาคุณอีกถึงที่นี่" กัณต์เสียงเข้ม หน้าตึงเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชาลีทำ ถ้าไม่ชวนนาวินไปยิงปืนหลังเลิกเรียนวันนี้เขาก็คงไม่รู้ว่าชาลีมาระยองและ 'พี่เอ็กซ์' ก็มาระยองเหมือนกัน ตอนนี้นาวินกลายเป็น 'ลูกน้อง'  เขาไปแล้ว ทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ชาย นาวินไม่เคยปิดบังเขา
...
“ยิงปืนเก่งแล้ว ต่อไปพี่จะพาไปหัดขี่ม้า" กัณต์เอากิจกรรมโลดโผนมาล่อนาวิน
“โอ้โห เยี่ยมไปเลยครับ" นาวินตื่นเต้น "พอขี่ม้าเป็นแล้ว ต่อไปหัดขับรถได้ไหมครับ"
“ได้สิ" กัณต์พยักหน้า "แต่นาวินห้ามบอกพี่หมอเด็ดขาด"
“ครับๆ" นาวินพยักหน้า
“ยิงปืนเสร็จแล้วอยากไปทำอะไรอีก บอกมาเลย วันนี้มีว่าง" กัณต์เสนอ
“ต้องกลับบ้านครับ พี่หมอไม่อยู่บ้าน ไประยอง ผมต้องกลับบ้านเอง พี่เอ็กซ์ก็ไปส่งไม่ได้"
“พี่เอ็กซ์?” กัณต์ทำเสียงสงสัย แล้วถามว่าทำไมพี่เอ็กซ์จะต้องไปส่งนาวินที่บ้าน จากนั้น เขาก็เร่ิม 'สืบสวนสอบสวน' นาวินจนได้ข้อมูลทุกอย่าง
...
กัณต์ยอมรับว่าเขา 'หลอกล่อ' นาวินให้มาเป็นพวก ซึ่งไม่ใช่เรื่องยาก นาวินชอบทำอะไรทุกอย่างที่ชาลีห้มม และเขาก็ 'ให้' ทุกอย่างที่นาวินต้องการ
...จะหาว่าตามใจก็ยอม แต่เพื่อให้ได้สิ่งที่เขา 'ต้องการ' เขาก็ต้องทำแบบนี้...
...เขา 'ต้องการ' ชาลี!...
...เขา 'ติดใจ'...
...เขา 'แพ้' ชาลีเสียแล้ว...

“แล้วผมจะทำยังไงละทีนี้ ผู้ชายสามคน อยู่ๆ ก็มาเผชิญหน้ากัน" ชาลีถอนหายใจ แกล้งทำหน้าหนักใจประชดกันต์
...โชคดี่ทีไวโรจน์เจอกับเขาที่สระว่ายน้ำในตอนบ่ายแล้วก็หายหน้าไปเลย ไม่งั้นได้สนุกกว่านี้แน่...
“ยังครับ" กัณต์ลุกขึ้นมาอยู่ข้างเปล แล้วใช้มือไกวเปลเบาๆ "แค่สอง เอ็กซ์ยังมาไม่ถึงหรอก"
“คุณทำอะไรเขา" ชาลีกระชากเสียง ปัดมือของกัณต์ออกจากเปล แล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
“เปล่า ผมจะไปทำอะไรใครได้ ผมเป็นแค่ตำรวจยศพันตำรวจตรีตัวเล็กๆ" กัณต์ทำหน้ากวนอารมณ์
“สารวัตรกัณต์ ถ้าเอ็กซ์เป็นอะไรไป คุณต้องเจอดีแน่"
“คุณห่่วงเขาหรือ ตกลงคุณแคร์ใครกันแน่นชาลี เจตริน หรือเอ็กซ์" กัณต์พูดเสียงกร้าว ขับกรามจนขึ้นเป็นสัน "อ้อ ไม่สิ คุณไม่แคร์เจตรินเพราะคุณถือว่าเขาเป็นศัตรู แล้วเอ็กซ์ล่ะ คุณถือว่าเขาเป็นอะไร"
“เครื่องมือ" ชาลีพูดเสียงเรียบนิ่ง
“แล้วผมล่ะ"
“ทางผ่าน"
“ผมไม่ยอมเป็นทางผ่าน" กัณต์เค้นเสียงออกมาตามไรฟันด้วยความไม่พอใจ พลางก้าวเข้ามายืนชิดตัวของชาลี
“ของเล่น" ชาลีทำเสียงเยาะๆ จงใจเติมเชื้อเพลิงแห่งความโกรธให้กัณต์
“คุณเล่นของเล่นกี่ครั้งกัน หมอชาลี"
“ไม่เคยเกินสาม" ชาลีทำเสียงท้าทาย
“ผมก็เหมือนกัน" กัณต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชาลีมาก "ผมไม่เคยมีอะไรกับใครเกินสามครั้ง มาลองกันหน่อยไหมล่ะ ว่าหลังจากครั้งที่สาม ใครจะเป็นฝ่าย...”
“ไม่จำเป็น" ชาลีกระแทกเสียง ขยับตัวออกห่าง ไม่ยอมตกหลุมพรางของกัณต์อีกต่อไป "สำหรับคุณ แค่สองครั้งก็เกินพอ"
“ชาลี" กัณต์ดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้
“ปล่อยนะสารวัตร"
“ขัดขืนผมสิ" กัณต์ท้า "แต่ผมแข็งแรงนะจะบอกให้ ถ้าผมบังคับขืนใจคุณ ยังไงคุณก็ขัดขืนผมไม่ได้หรก แต่ที่ผ่านมาสองครั้ง ผมว่าผมไม่ได้ข่ม...โอ๊ย...”
“กลับไปซะ" ชาลีถือโอกาสที่กัณต์ตัวงอเพราะโดนเขาต่อยท้องเข้าไปเต็มๆ สะบัดมือออกเแล้วรีบเดินหนีจะเข้าห้องพัก
แต่ช้าไป...กัณต์ก้าวเท้ายาวๆ สองสามก้าวก็ตามทัน วงแขนแข็งแรงโอบกอดชาลีจากทางด้านหลังแล้วรัดเอาไว้แน่น จมูกโด่งคมซุกลงมาที่ซอกคอขาวสะอาดของนายแพทย์หนุ่มซึ่งยืนตัวเกร็ง ปากเผยอ พยายามส่งเสียงห้าม
“อย่า...”
“ชาลีครับ ผมทนคิดถึงคุณไม่ไหวแล้ว"
“ไปซะ...”
“อย่าไล่ผมอีกเลย"
“ผมต้อง...”
“เลิกแก้แค้นซะเถอะ ทิ้งมันไปซะ มันไม่มีประโยชน์ เลิกจองเวรจองกรรมซะเถอะ" กัณต์เสียงแหบพร่า ปากซุกไซร์ใต้ใบหูของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“ไม่" ชาลีพยายามรวบรวมสติ กระทุ้งศอกเข้ากับท้องของกัณต์แล้วดิ้นหนีจนสุดแรงเกิด แต่กัณต์แข็งแรงมาก คราวนี้กลับรัดตัวชาลีเอาไว้แน่นกว่าเดิม ก่อนจะหมุนตัวอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้าแล้วระดมจูบอย่างหนักหน่วง แทบไม่เหลือเค้าของสารวัตรหนุ่มมาดนิ่งที่ชาลีเหน็บแนมมาตลอดว่า 'ขี้เก๊ก'
“อย่าทำแบบนี้" ชาลีห้าม เสียงขาดห้วง
“คุณจะปฏิเสธตัวเองทำไม" กัณต์เสียงพร่า แทบจะห้ามตัวเองไม่ไหว
“สารวัตร...หยุด...เถอะ...”
“ผมขอร้องนะชาลี คุณก็พอเถอะ...แล้วมาอยู่กับ...”
“ชาลี!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น
“เจตริน" ชาลีคราง กัณต์ชะงัก นิ่งไปชั่วอึดใจ ชาลีออกแรงผลักอกของกัณต์แรงๆ จนผ่ายนั้นเซไปด้านหลังสองก้าว
เจตรินยืนตัวแข็ง จ้องมองมาที่กัณต์และชาลีด้วยใบหน้าเจ็บปวด!
*****23*****

[~l3aml3ery~]

 

ไปอ่านก่อน
__________________________
อร๊ายยยย
จะทำยังไงต่อดีล่ะคุณหมอ

ปล.พ่อนักเขียนเวอร์จิ้น +1

[fOnfOn :D]

เข้ามาจิ้มพี่นายก่อน

แล้วเดี๊ยวจะกลับไปอ่าน

[Junrai_Hyper™]

แอยรสสสสสสส

ค้างเติ่งเลยอะ

คุณนายใจร้าย

[iiดาวพระสุขლii]

หึหึ....   เข้มข้นๆๆ

[Y2Y]

เอาแล้ว   งานนี้มีซวยไม่ใครก็ใคร

แต่ทำไมเรากลับรู้สึกสงสารเจตรินมากมายอย่างนี้  แถมยังเชื่อว่า ต้องมี เจตริน 2 คน แต่ใครจะเป็นใครนี่สิต้องรอคำตอบจากคุณนาย

[M@nfaNG]

รึเจตรินมีแฝด แล้วไอ้เลวๆคนก่อนอ้างชื่อ ค้างได้อีก เครียดกว่าทำงานอีกนะเนี่ย

[wan]

ถ้าทั้งคู่เลิกเป็นหมอ กับตำรวจ น่าจะไปเป็นทนาย หรือไม่ก็นักพากษ์เรือยาว

ก็เล่นซะไฟแล็บ แบบนั้น แต่พอเจอจูบฟ้าแล็บ หมอคนเก่งก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งเลย

+1 ให้พี่นาย เป็นการขอบคุณ ถึงเพลงแปลง ตอนต้นเรื่อง แต่ดูจากเพลงมันน่าจะเกินน้า....

[mecon]

กีซซซซซซซซซซซซชู้จับได้ว่าชาลีมีปั๋วแล้ว
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
สองครั้งสองหนเลยรึคะสารวัตร อุกรี๊ดดดดดดดดดดด
อินคา และ แอดโฮมชิมิเคอะ กีซซซซซซ
แหมตามมาหึงถึงที่ น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด
แผนการคุณหมอมันจะแตกหักก็คราวนี้ละ่คะ
จะแก้แค้นได้มั๊ยนั้น อิเจตรินมันจะคร่ำครวญจะเป็นจะตายมั๊ย
เมื่อคนที่หวังไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด   เวลาแก้แค้นจะหมดรึยังนะ

หมอชาลีอย่าดื้อไปหน่อยเลย ...จะรักหรือเล่นกับสารวัตรอ่ะแหมมาถึงขั้นนี้แล้ว
อย่าปฏิเสธอีกเลย...ส่วนอิยุทธนาอ่ะเลิกคิดไปได้เลย คนดีๆเรียบๆไม่เร้าใจไม่เหมาะกับหมอหรอกคะ 55
อย่างหมอต้องอกแน่นๆซิกแพคเป็นลูกๆ ปากจัด เล่ห์แยะแบบสารวัตรต่างหากที่คุณหมอว๊อน
...เขา 'ต้องการ' ชาลี!...
...เขา 'ติดใจ'...
...เขา 'แพ้' ชาลีเสียแล้ว...
>>คาสโนว่าตายคาอกหมอชาลีคะ
“แล้วผมล่ะ"
“ทางผ่าน"
“ผมไม่ยอมเป็นทางผ่าน"
>>ปากยังแข็งได้อีกชาลี
“อย่า...”
“ชาลีครับ ผมทนคิดถึงคุณไม่ไหวแล้ว"
“ไปซะ...”
“อย่าไล่ผมอีกเลย"
>>ลงทุนอ้อนเมียแบบนี้ ใจอ่อนซะทีเหอะชาลี...........

ขำนุ้งนาวินเดะน้อยเจอผู้ใหญ่เอาขอมาล่อ ขี่ม้าเอย ยิงปืนเอยแหม..เหมาะสำหรับเด็กหนุ่ม
วัยเจริญพันธุ์เป็นที่สุด

+1 คะ กำลังเข้มข้มเลยที่เดียวจะมีโศกนาฏกรรมรักสามเส้าเราสามคนมั๊ยเนี่ย
พฤติกรรมอิพี่เอิ๊กซ์โคดน่าสงสาร มันเป็ฯใครกัน ต้องการอะไร อยากแก้แค้นชาลีหรือว่า
หึงอิเจตรินกันแน่

แหม.........แทงหวยถูกจริงๆสิ ตัดฉับๆๆNC ไม่ถนัดบรรยายแต่ถนัดปฏิบัติชิมิคะ  
แค่วอลดิสนี่ย์ก็ตัดกันได้ กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

[cmos]

สะใจไม๊หล่ะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[tutu]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย......เครียด

[tawan]

จบได้อารมณ์ค้างมาก

 

 

 

[prawy]

 o13เข้มข้นมาก

[astral]

พี่นายเก่งจริงๆ เีรื่องทำให้ค้างงงงงงงงงงงง 

[Phelyra]

ตายแล้ว...ตาย ๆ ๆ วุ่นวายยิ่งนัก ผู้ชาย 4 คนกับหมอชาลี เวงกำ...ปวดหัวแทนเลย 

[meduza]

อ๊ากกกอยากรู้มากกกกกกกกกค้างงงงงงงงงง
มาได้เหมาะจิงๆตอนนี้มีแต่เรื่องชวนค้างเห้อ
อยากรู้อ่ะว่าเจตรินเป็นอะไรแล้วทำไมถึงดุเครียดอยากรู้ๆๆๆๆๆๆ
เพ่นายมาต่อไวๆน๊าค่า

[IIMisssoMII]

โอ้ย

แบบนี้ชาลี ไม่ปวดหัวตายเร๊อะเนี่ยย รถไฟ กี่ขบวนเนี่ย

[cipher]

กำลังมันส์เลย
ค้างอีกแล้ว

[morrian]

หูยยยย มันส์เลยคับพี่นาย

มาต่อให้ไวเลยนะค้าบ รออยู่คับป๋ม

[JJHJJH]

งานเข้าแล้วววววววว + ให้ค่า อยากอ่านต่อมากมายยยย

[lizzii]

ค้างงงงงง !!!

[NUKWUN]

มาต่อด่วน

อยากรู้เรื่องราวของเจตรินที่ทำกับชาลีในอดีตเเบบเต็มอ่ะ

[t2007]

หมอชาลีเก่งที่สู้ด

[kungyung]

ค้่างงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ
 

[amito]

รถไฟชนกันแบบจังๆ ไม่รู้ว่าหมอชาลีจะย่อยยับขนาดไหน 

[arjinn]

กันต์ต้องช่วยชาลี ไม่ทิ้งชาลีนะ... 

[RAKDEK_KA]

ขอโทษทีที่ต้องแพนกล้องออกไปจับภาพแจกันดอกไม้ที่โต็ะข้างหัวเตียง
ก็เพราะผมเขียนอะไรโป๊ๆ ไม่เป็นนี่คร้าบบบ (คนมันไม่เคยอ่ะ)
v
v
v
พี่ค่ะ พี่ไม่เคยแต่งแบบบนี้พี่ก็ลองแต่งซะสิคะ รูไหมมันทรมานใจกันนะเนี่ย 3 ตอนเข้าไปแล้วนะ ที่พี่ตัดอ่ะ
ไม่นับรวมเรื่องอื่นๆๆ ลองแต่งบ้างก้ได้ ขอร้อง พลีส............

[thaitanoi]

ชาลีแย่แล้ว  มาติดตามครับ