สวัสดีครับ
รักแล้วรอหน่อยนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน พักนี้ยุ่งครับ เหนื่อยจริงๆ เป็นทั้งพ่อคนแม่คนนี่ไม่ใช่ง่ายนะ ตอนนี้เขาใจหมอชาลีแล้วล่ะว่าอยู่เฉยๆ ก็มีน้องชายตัวโตเบ้อเริ่มอย่างนาวินนี่เป็นไง แต่ผมน่ะ มีลูกเลยนะ จะบอกให้
ป.ล. กินจุจริงๆ บางทีพ่อต้องอด ให้ลูกกินได้อิ่มก่อนแล้วค่อยกินทีหลัง ไหนจะต้องกลายร่างเป็นแม่ ทำกับข้าว ไล่ลูกไปอาบน้ำ หัดให้ล้างถ้วยล้างจาน กวาดบ้านผู้บ้าน พับผ้ารีดผ้า และหาวิธีบังคับให้กินผัก
(โชคดีนะที่เคยฝึกการเป็นทั้งผู้หญิงและผู้ชายในร่างเดียวกันมานาน
แล้วก็ จะพิมพ์นิยายก็ต้องแอบลูกพิมพ์
ว่าแล้วก็มาอ่านบทที่ 18 ต่อกันนะครับ (ได้โอกาสโพส เพราะไอ้หนูเอาแต่อ่านการ์ตูน คอมและเน็ตจึงกลายเป็นของเรา 5 5 5 )
บทที่ 18
“ถึงพอดีเลย” นาวินอุนทาน “ตรงเป๊ะหน้าบ้านพอดีเลยครับ เจ๋งสุดๆ ยังกะพี่รู้น่ะว่านี่บ้านผม”
“บังเอิญ” กัณต์ยิ้ม
“ขอบคุณครับ พี่ เอ่อ...พี่” นาวินยกมือขึ้นไหว้นายตำรวจ
“กัณต์” กันต์ตอบเบาๆ “แล้วเราล่ะ”
“นาวินครับ” นาวินยิ้มกว้างแล้วเปิดประตูรถ
“อย่าลืมถุงขนม” กัณต์เตือน
“ไม่ลืมแน่นอนครับ ผมไม่เคยลืมของกิน” นาวินหัวเราะร่าเริง “พี่ขับรถดีๆ นะครับ อ้อ แล้วพรุ่งนี้พี่ไปยิมไหมครับ พรุ่งนี้ที่ยิมมีแข่งบาส ทีมผมไม่มีเซ็นเตอร์เจ๋งๆ พี่ไปเล่นด้วยกันไหมครับ”
“อืม พรุ่งนี้ต้องไปซ้อมยิงปืนซะด้วยสิ”
“ยิงปืน” นาวินเสียงสูง
“ใช่ ยิงปืน” กัณต์ยิ้มมุมปาก “เรายิงปืนเป็นหรือเปล่า”
“ไม่เป็นครับ” นาวินทำหน้ามุ่ย แล้วรีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าตื่นเต้น “แต่ผมก็อยากยิงเป็นอยู่เหมือนกัน”
“ไปด้วยกันไหมล่ะ พี่จะหัดให้”
“แต่ว่า” นาวินย่นหัวคิ้วอย่างใช้ความคิด “พรุ่งนี้ต้องแข่งบาส”
“เสร็จจากแข่งบาสค่อยไปก็ได้ พี่อยู่สนามยิงปืนจนค่ำๆ พรุ่งนี้กะจะลองปืนรุ่นใหม่ๆ ด้วย สนามยิงปืนกับยิมก็อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่”
“โอ้โห น่าสนุกจริงๆ ปืนเยอะแยะเลยหรือครับ” นาวินทำตาโต เสียงตื่นเต้น
“จะเอารุ่นไหนได้ทั้งนั้น ปืนยาวก็มีนะ” กัณต์คิดอะไรได้บางอย่าง เด็กหนุ่มท่าทางตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินเรื่องยิงปืน และนี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้ทำความสนิทสนมกับนาวินเพื่อสอบถามเรื่องเควินซึ่งเกี่ยวพันกับหมอชาลี
...แต่ที่แน่ๆ น่าจะสนิทกันมาก เพราะไม่เช่นนั้นคงไม่เอาน้องชายของเพื่อนที่เสียชีวิตมาเลี้ยงหรอก และท่าทางก็หวงน้องคนนี้มากเหมือนจงอางหวงใข่...
“ถ้างั้นผมเล่นบาสครึ่งเดียวก็ได้ครับ ผมจะรีบไปเลย” นาวินท่าทางตื่นเต้น แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรได้จึงทำหน้ามุ่ย “แต่ว่าผมจะกลับบ้านยังไงล่ะ”
...เด็กอะไรวะ โตขนาดนี้แล้วยังห่วงเรื่องจะกลับบ้านยังไง...
กัณต์คิดสงสัยในใจ และรอฟังว่าเด็กหนุ่มจะพูดอะไรต่อ
“ผมต้องขออนุญาตพี่หมอก่อน ไม่รู้พี่หมอจะ...”
“พี่หมออาจไม่ให้ไป” กัณต์รีบพูดแทรก
...ชาลีไม่มีวันให้นาวินไปกับเขาแน่นอน...
“พี่เขาอาจกลัวว่าจะเกิดอันตราย ผู้ใหญ่ก็ห่วงเรื่องนั้นเรื่องนี้ อย่างที่ไม่อยากให้เราเดินเข้าบ้านในตอนดึกๆ นี่ไง ยิ่งเป็นเรื่องไปยิงปืนก็ยิ่งห่วง”
“โชคดี พรุ่งนี้พี่หมอให้ผมไปยิมคนเดียว ถ้าผมบอกว่าแข่งบาสเสร็จให้พี่เอ็กซ์มาส่งพี่หมอก็จะไม่ว่าอะไร แต่ว่านี่เสร็จจากยิมก็ไปฝึกยิงปืน พี่หมอต้องว่าแน่เลย ถ้าเกิดว่า...” นาวินทำหน้าหนักใจ พูดไม่จบประโยคแล้วก็ถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้ามองกัณต์เหมือนกับจะขอให้ช่วยคิด
“นาวินคงไม่เคยโกหกพี่ชาย” กัณต์เลิกคิ้ว
“พี่หมอจับผิดเก่งจะตายครับ โกหกไม่ได้หรอก” นาวินพูดพลางส่ายหน้า เป็นการตอบคำถามของกัณต์ว่าไม่เคยโกหกชาลี
“แสดงว่าพี่หมอจะถามทุกครั้งว่ากลับบ้านยังไง ใช่หรือเปล่า”
“ครับ” นาวินพยักหน้า “ผิดเวลาไม่ได้เลย จะรู้ทันที”
กัณต์ถอนหายใจเบาๆ ชักรู้สึกหนักใจแทนเด็กหนุ่มท่าทางใสซื่อคนนี้ขึ้นมาทันใด
...นี่หรือน้องชายของเควิน น้องชายที่กลายมาเป็นน้องชายของหมอชาลี...
...ร้ายกาจจริงๆ คุมน้องจนกระดิกตัวไม่ได้เลยหรือนี่ และถ้าหากรู้ว่าแอบไปฝึกยิงปืนกับเขา นาวินจะโดนอะไรบ้าง และที่สำคัญ เขาจะ ‘โดน’ อะไร...
“ถ้านาวินไม่ต้องเล่นบาส ไปยิงปืนเลย ก็คงไม่ต้องกลับผิดเวลา พี่จะมาส่งเอง” กัณต์หาทางออกให้อีกฝ่าย
“แล้วให้โกหกพี่หมอว่าอยู่ที่ยิมตลอดใช่ไหมครับ” นาวินเลิกคิ้ว ทำตาโต ถามกัณต์เสียงเบาราวกับปรึกษาเรื่องแผนการลับ
“ไม่ได้โกหก แค่บอก แต่ถ้าพี่หมอไม่ถาม ก็ไม่เห็นต้องพูดอะไร”
“พี่หมอถามทุกครั้ง”
กัณต์ขมวดคิ้ว พอจะนึกภาพออก เมื่อนาวินเดินเข้าบ้าน ชาลีคงถามว่าเล่นบาสเก็ตบอลที่ยิมเป็นยังไงบ้าง ใครมาส่ง ทานอะไรมาหรือยัง แล้วเล่นบาสเก็ตบอลที่ยิมไม่อาบน้ำหรือไง ทำไมได้กลิ่นเหงื่อ
...ไปเป็นสารวัตรสืบสวนสอบสวนแทนเป็นหมอซะเลยสิ...
...เฮ้อ นี่ดูเหมือนจะยุ่งยากพอๆ กับการวางแผนเข้าจับกุมพวกโจรผู้ร้ายเลยนะนี่...
“เอาเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง นาวินอยากไปยิงปืนจริงๆ หรือเปล่าล่ะ” กัณต์สรุป ทั้งที่ยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก แต่เขาคิดจะหาทางออกทีหลัง
“อยากครับอยาก” นาวินพยักหน้าถี่ๆ
“พรุ่งนี้ตอนเที่ยงโทรหาพี่” กัณต์ยื่นนามบัตรให้ “เก็บไว้ดีๆ ล่ะ อย่าให้พี่หมอเห็น เดี๋ยวโดนดุนะ ท่าทางพี่ชายนาวินไม่ค่อยชอบตำรวจ ทั้งๆ ที่ตำรวจดีๆ ก็มีเยอะ”
“พี่หมอบอกว่าตำรวจขี้เก๊ก”
“งั้นหรือ” กัณต์เลิกคิ้ว “แล้วพี่เก็กหรือเปล่า”
“ไม่เห็นจะเก็กตรงไหน” นาวินส่ายหน้าเร็วๆ “ถ้าไม่บังเอิญมาเจอพี่กัณต์ผมก็คงไม่รู้ว่าพี่ไม่ได้เก๊กตรงไหนเลย พี่หมอพูดไปเอง เอ๊ย...” นาวินรีบหุบปาก ทำหน้าตกใจ เหมือนจะตระหนักได้ว่าตัวเอง ‘พูดมาก’ เกินไป
“เข้าบ้านเถอะ แล้วไม่ต้องบอกนะว่าพี่มาส่ง เดี๋ยวโดนดุว่านั่งรถตำรวจแปลกหน้าเข้าบ้าน พี่เขายิ่งไม่ค่อยชอบตำรวจอยู่ด้วย” กัณต์พูดยิ้ม แล้วมองเด็กหนุ่มที่รีบพยักหน้ารับคำ และยกมือไหว้เขาอีกครั้งก่อนจะรีบเข้าบ้านไป
...เด็กคนนี้มันใสซื่อน่ารักอย่างนี้นี่เอง มิน่า ชาลีถึงได้ห่วงใยนักหนาว่าใครจะมาทำอะไรน้องชาย...
ชาลีกระแทกช้อนซ่อมลงบนจานแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอกภพซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เช่นกัน
“เป็นอะไรเอก” ชาลีถาม
“นายนั่นล่ะเป็นอะไร” เอกภพย้อน “ทำเหมือนโกรธใครมา หรือว่ากำลังเครียดจัด เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี”
“คนอย่างชาลีไม่เคยหมดทางออก”
“แล้วตอนนี้คิดอะไรอยู่”
“อย่ารู้เลย” ชาลียักไหล่ ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วบ่นเรื่องอาหารไม่อร่อย “ทำไมเราจะต้องมานั่งกลืนข้าวอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้นะ จะออกไปกินข้างนอกก็ขี้เกียจ ไหนกลัวว่าจะกลับไม่ทัน นี่ถ้าคุณรัฐศาสตร์ไม่เป็นนัดแรกของตอนบ่าย ไปกินข้าวข้างนอกดีกว่า”
“อ๊ะๆ รัฐศาสตร์ คนที่เป็น ส.ส. นั่นหรือ เคยได้ยินแต่ชื่อ คราวนี้เล่นของสูงนะ หลอกให้คนไข้รักแล้วหักอก เป็น ส.ส. อีกต่างหาก ได้ยินว่า ส.ส. นี่ก็เข้าข่ายเป็นผู้มีอิทธิพล เกิดเขาแค้นแล้วให้คนมาอุ้มไปฆ่า จะแย่นะชาลี” เอกภพเตือน “ไหนจะเรื่องเจตริน ไหนจะเรื่องพี่เอ็กซ์ ไหนจะยุทธนา”
“ยุทธนามาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ได้ยินมาว่ายุทธนาปริ้นท์ผลแล๊ปรอทุกวัน โดยไม่ต้องให้หมอวีไอพีบางคนไปยืนบังคับ” เอกภพหัวเราะคิกคัก
“รู้ดีนักนะ” ชาลีเบ้ปาก
“ชาลี” เอกภพเรียกเพื่อนเสียงจริงจัง “เราสนับสนุนคุณยุทธนา ผู้ชายธรรมดาๆ เหมาะสมจะเป็นคู่ทุกข์คู่ยาก ลองคิดดู อยู่บ้านใกล้กัน ทำงานที่เดียวกัน ยอมให้นายทุกอย่าง สมถะ รักชีวิตเรียบง่าย บุหรี่ไม่สูบ เหล้าไม่ดื่ม ไม่เที่ยวกลางคืน ดูแลรักษาสุขภาพ รูปร่างหน้าตาดี ส่วนเรื่องลีลาบนเตียงจะเป็นยังไงเราไม่รู้แต่ของแบบนี้ฝึกปรือกันได้ เพราะฉะนั้น...”
“พอได้แล้วเอก เราว่านายนั่นล่ะเหมาะสมกับยุทธนา นายจะได้เลิกยุ่งกับพวกผู้ชายต้องห้ามซะที” ชาลีกระแทกเสียง “เรื่องรักใคร่อะไรเราไม่สนหรอก ตอนนี้เรามีเป้าหมายเพียงอย่างเดียว”
“รีบๆ ทำให้จบไปซะสิ นายจะได้ออกมาจากโลกแห่งความแค้นซะที ความรักรออยู่”
“เอก” ชาลีหันมามองเพื่อนด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “ถึงเรื่องนี้จะจบไป เราก็ยังไม่คิดจะจริงจังกับความรักหรอกนะ เรายังมีภาระต้องดูแลนาวินอยู่ กว่าเด็กมันจะจบมหาลัย”
“จะบ้าหรือไง จะเป็นพ่อเป็นแม่เป็นพี่ชายเป็นพี่สาวให้นาวินนานขนาดนั้นหรือ”
“คงตลอดชีวิตล่ะ นาวินไม่มีใคร นายก็รู้ อย่าลืมสิ แล้วไม่ใช่เราเป็นคนเดียวนะ นายก็ต้องเป็นด้วย ต้องช่วยกันเลี้ยง”
“เด็กมันโตยังกะม้าศึก”
“เอก” ชาลีอดเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มขำไม่ได้ “เปรียบเทียบอะไรให้มันดีๆ หน่อย แล้วนาวินน่ะ เด็กกว่าอายุตั้งเยอะ พออายุ 20 เราก็คิดว่าคงยังทำอะไรเป็นเด็ก 16-17 แน่ๆ เลย ดูตอนนี้สิ ทำตัวเหมือนอายุ 17 ที่ไหนกันเล่า”
“ไม่แน่ นายอาจมองน้องยังเป็นเด็กอยู่ ทั้งที่เด็กมันโตแล้ว นายห่วงน้องเกินไป”
“แล้วอย่างนาวินไม่น่าห่วงหรือไง รูปร่างหน้าตาแบบนั้น ยิ่งไม่ค่อยทันใครอยู่ด้วย เกิดใครชวนไปทำอะไรที่ไหนจะว่าไงล่ะ” ชาลีถอนหายใจ
“แล้วนี่นาวิน เอ่อ เป็น เอ่อ...” เอกภพอึกอัก
“ไม่รู๊” ชาลียักไหล่
“แต่คงมีคนอยากให้เป็นกันหลายคน เฮ้อ” เอกภพถอนหายใจ “กลัวจริงๆ เลย กลัวเจอคนไม่ดี พวกได้แล้วทิ้ง ที่จะมาทำให้น้องเราต้องช้ำใจ”
“เห็นไหมล่ะ ตัวเองก็ห่วงน้อง” ชาลีหันไปพูดกับเอกภพ ก่อนจะชะงัก ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วทำเสียงเข้ม “เอ๊ะนี่ หลอกด่ากันใช่หรือเปล่า”
“เปล๊า” เอกภพส่ายหน้า แล้วยกมือขึ้นโบกทักทายยุทธนาที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในร้านอาหาร
“เอก จะไปเรียกทำไม”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้ล่ะ”
“งั้นเราไปล่ะ” ชาลีลุกขึ้น
“อ้าว เดี๋ยวก่อนสิ” เอกภพร้องเรียก แต่ไม่ทันเสียแล้ว ชาลีเดินตรงไปยังยุทธนาแล้วพูดว่า “มาทานข้าวช้านะครับคุณยุทธ หมอเอกเขาถามถึงอยู่น่ะ ไม่รู้เป็นอะไร พักนี้พูดถึงคุณยุทธบ่อยมาก ไปนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนหมอเอกหน่อยสิครับ”
“ครับ” ยุทธยารับคำสั้นๆ เพราะไม่ทันตั้งตัว แล้วหันไปมองตามนายแพทย์ชาลีที่ก้าวเดินฉับๆ หายออกไปจากร้านอาหาร
...ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าชอบนายแพทย์ชาลี หลายวันที่ผ่านมาเขาเห็นแต่ภาพใบหน้าของชาลีในห้วงคิดคำนึง...
...แย่แล้ว เขามาชอบคนที่เห็นความรักเป็นแค่เรื่องเล่นๆ...
กัณต์ถอนหายใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งขณะที่ขับรถมาโรงพยาบาล เมื่อมาถึงเขาก็ถอนหายใจอีกหลายครั้งเมื่อพยาบาลที่ส่วนต้อนรับบอกเขาว่าวันนี้นายแพทย์ชาลีไม่ได้ออกตรวจ และตอนนี้เขาก็มายืนถอนหายใจอยู่หน้าเครื่องเล่นขนาดเล็กสีสันสดใสในวอร์ดเด็กโดยคิดว่าจะช่วยให้สบายใจขึ้นหากเห็นอะไรน่ารักๆ
นายตำรวจหนุ่มนึกการสนทนาระหว่างตัวเองกับพยาบาลเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมาแล้วทำให้รู้สึกฉุนตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เขาควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ และทำอะไรงี่เง่าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน อย่างเช่นเมื่อครู่นี่ที่เขาทำท่าหงุดหงิดใส่พยาบาล
…
“แต่ว่าผมต้องการพบคุณหมอชาลีเท่านั้น” เขายืนกราน
“แต่ว่า เอ่อ คุณตำรวจเป็นไข้ไม่สบาย พบหมออายุรกรรมจะดีกว่านะคะ คุณหมอชาลีเป็นแพทย์เฉพาะทาง เชี่ยวชาญเรื่องรักษามะเร็ง” พยาบาลอธิบายเสียงอ่อนเมื่อเห็นหน้าดุๆ ของเขา
“หมอคนไหนก็ตรวจได้ไม่ใช่หรือ ผมก็แค่เจ็บคอ ปวดหัว ตัวร้อน แล้วทำไมหมอชาลีไม่มาทำงานครับ ไม่สบายหรือเปล่า”
…
คำตอบของพยาบาลทำให้กัณต์รู้ว่าวันนี้ชาลีตรวจรักษาคนไข้ที่โรงพยาบาลอื่น และจะมาทำงานที่นี้อาทิตย์ละสามวันเท่านั้น ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า หมอหลายคนก็ไม่ได้ทำงานที่โรงพยาบาลใดโรงพยาบาลหนึ่งเพียงแห่งเดียว
...ชาลีรบกวนจิตใจเขามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้พานาวินไปหัดยิงปืน...
...เควินฆ่าตัวตาย ข่าวที่ออกมาว่าเสียชีวิตเพราะโรคร้ายนั้นก็เพื่อปกป้องชื่อเสียงของเควิน...
...เพียงสองชั่วโมง นาวินก็สนิทกับเขาจนยอมเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง เด็กหนุ่มเป็นคนช่างพูด และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคุยกับเขาถูกคอ นาวินเลย 'จ้อ' ไม่หยุด แม้บางครั้ง เขาจะใช้ทักษะของการเป็นสารวัตรสืบสวน หลอกล่อให้หนุ่มน้อยพูดอะไรบางอย่าง...
กัณต์นึกถึงคำพูดของนาวินที่พรั่งพรูออกมาเมื่อเขาถามเรื่อง 'คนที่เควินรัก'
...
“ผมไม่นึกว่าความรักจะทำให้คนเราทำได้ถึงขนาดนี้ พี่เควินรักเขามาก รักจน...รักจน..จน...”
“เขาชื่ออะไร” กัณต์ถาม
“ผมไม่รู้ครับ แต่พี่ก็รักมากจนนอนร้องไห้แทบทุกคืน บอกว่าชีวิตนี้ขาดเขาไม่ได้ ไม่มีเขา ชีวิตก็ไม่มีความหมาย” นาวินส่ายหน้า
“ผู้ชายคนนั้นคงเป็นคนไม่ดีมาก เลยทำร้ายจิตใจพี่ชายของนาวิน” กัณต์หยั่งเชิง “นาวินคงเกลียดเขามากจนอยากจะแก้แค้นแทนพี่”
“ไม่หรอกครับ” นาวินตอบ นัยน์ตาอ่อนโยน ทำให้กัณต์อดเปรียบเทียบกับแววตาแข็งกร้าวของชาลีไม่ได้ “คนไม่รัก จะให้รักได้ยังไงครับ ผมคิดว่าพี่รักเขาข้างเดียว ผมได้ยินพี่พูดอยู่เหมือนกัน”
“นาวินรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร” กัณต์ถามอีกครั้ง
“ผมไม่เคยเห็น” นาวินส่ายหน้า “ผมอยู่แต่ในห้อง ไม่เคยออกมาเกะกะพี่เวลามีคนไปบ้าน คนนี้ของพี่เควินผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่เคยแอบมองด้วย เคยแต่ได้ยินเสียงแว่วๆ”
...แต่เขารู้ว่าเป็นใคร คืนนั้น ตอนที่ลงมาจากคอนโดมิเนี่ยมที่พักของวิพัฒน์ เควินโทรศัพท์มาฟูมฟายกับเขา ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย เขาไม่เคยนึกเลยว่าเควินจะเอาจริง และเควินก็คงจะทำจริงๆ หลังจากที่เขาพบกับชาลีได้ไม่เท่าไหร่ ไม่เช่นนั้น หลังจากช่วยกันนำพายัพไปส่งโรงพยาบาล ชาลีก็คงไม่เร่งรีบจากไป...
...และเมื่อเขาตามไปสอบปากคำที่โรงพยาบาล ชาลีก็ลากิจไปหลายวัน อ้อ ไม่ใช่สิ จำได้ว่า ตอนเขาไปขอพบชาลีครั้งนั้น พยาบาลบอกว่าชาลีไม่ว่าง อยู่ที่ห้องดับจิต...
...ก็คงอยู่กับเควินกระมัง และที่ลากิจหลายวันหลังจากนั้นก็คงไปงานศพ...
...ชาลีกำลังหมกมุ่นอยู่กับการแก้แค้นแฟนเก่าที่เคยทำกับตัวเองไว้อย่างเจ็บแสบ และหากรู้ว่าใครเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนรักฆ่าตัวตาย?...
...เขาไม่อยากจะนึกเลยจริงๆ...
...ชาลีรู้หรือเปล่าว่า 'ใคร' แต่เขาคิดว่าคงยังหรอก เพราะไม่เช่นนั้น ชาลีก็คง 'ลุย' เขาไปแล้ว...
...เขาผิดหรือที่ไม่ได้รักเควิน แต่รัก...
...รัก?...
...จริงหรือนี่...
“คุณตำรวจครับ ช่วยด้วยครับ ช่วยยกเด็กคนข้างซ้ายลงมาหน่อยครับ น้องตูน อย่าผลักพี่สิครับ อยู่เฉยๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ หูอย่างตื่นตระหนก ทำให้กัณต์หลุดจากภวังค์ ถลันตัวเขาไปจับเด็กน้อยตัวอ้วนกลมที่นั่งเบียดกับแฝดของตัวเองอยู่บนเครื่องเล่นกระดานลื่นแล้วยกลงมา
“หมอบอกว่าอย่าแย่งกับเล่น ตัวเราใหญ่ขนาดนี้ จะเบียดกันไถลลงมาพร้อมๆ กันไม่ได้นะครับ” คุณหมอหนุ่มสวมแว่นกรอบทองก้มลงพูดกับเด็กแฝดตัวอ้วนกลม
“เต้ไม่ให้ตูนเล่นด้วย เต้เล่นคนเดียว ตูนไม่ได้ไถลเลยซักกะที” น้องตูนฟ้องคุณหมอ
“ตูนช้า” เต้ให้เหตุผล “ตัวอ้วน ต้วมเตี้ยม ช้าที่ฉุดในโลก”
กัณต์อดยิ้มขำไม่ได้ เพราะคนที่ว่าคู่แฝดของตัวเองว่าอ้วนนั้นรูปร่างไม่ได้ต่างกันเลยแม้แต่นิด
“เต้ก็อ้วน” ตูนยกนิ้วกลมป้อมชี้คู่แฝด “อ้วนกว่าตูนอีกด้วย”
“แต่น้องตูนก็ไม่ควรผลักน้องเต้แบบนั้น เดี๋ยวจะตกลงมาเจ็บ แล้วหมอก็บอกว่าอย่าเพิ่งเล่นกระดานลื่นกันเพราะเพิ่งทานข้าว ไม่งั้นจะอ๊วกเหมือนเมื่อกี้ ถ้าอ๊วก ต้องมาหาหมออีก คราวนี้จะโดนจับฉีดยานะครับ”
“ม่ายอาว ตูนม่ายฉีดยา” เด็กน้อยรีบปฏิเสธ
“เต้ก็ม่ายฉีด เต้กัวเจ็บ” อีกคนรีบประสานเสียง
“งั้นก็ไปนั่งคอยที่เก้าอี้ตรงหน้าห้องหมอนะครับ”
เด็กน้อยทั้งสองพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วรีบวิ่งไปตามที่คุณหมอบอก นายแพทย์หนุ่มร่างสูงใหญ่มองตามยิ้มๆ แล้วหันมาพูดกับกัณต์ว่า
“พอดีคนไข้เยอะมากครับ พยาบาลดูไม่ทั่วถึง”
“หมอก็เลยต้องมาดูแทน” กัณต์เติมความให้
“อ๋อเปล่า เปล่าครับ พอดีผมอยู่ใกล้ๆ เลยมาดู” นายแพทย์รีบปฏิเสธ “คือว่า เอ่อ ผมกำลังจะไปดูเด็กที่ห้องโน้น แต่ เห็นสองคนนี้ก็เลย เอ่อ...”
เอกภพอึกอัก เสีนงตะกุกตะกัก รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันใด พูดกับตัวเองในใจว่า จะให้บอกความจริงได้ยังไง เขาเห็นนายตำรวจเดินเข้ามายืนดูเด็กเล่นเครื่องเล่นกัน เขาก็เลยเดินเฉียดเข้ามาใกล้ เผื่อจะได้ทำความรู้จัก
“ผมคุ้นหน้าคุณหมอมาก เหมือนเคยเจอที่ไหน” กัณต์ขมวดคิ้วใช้ความคิด
“ผมก็เหมือนกัน” เอกภพพึมพำ
...เขาจำได้ว่าเจอที่โรงพยาบาลหนึ่งครั้ง ที่ยิม และที่ร้านอาหาร ไม่เคยได้ทันทักทายเลยซักครั้ง...
“อ้อ ผมนึกออกแล้ว ผมเจอคุณในร้านอาหาร แล้วก็ที่ยิม กับนายแพทย์ชาลี แล้วก็เห็นแวบๆ ที่โรงพยาบาลนี่ล่ะครับ ตอนที่ผมมาสอบปากคำ”
...และที่หน้าผับแถวซอยหลังสวน ชาลีเดินเข้าไปในผับแล้วออกพร้อมกับคุณ แล้วก็มาพูดประชดผมกับชายชล ตอนนั้นผมยังนึกว่าคุณเป็นอะไรกับแฟนหมอชาลีซะอีก...กัณต์พูดต่อในใจ
“ผมเป็นเพื่อนของชาลีครับ ชื่อเอกภพ”
“กัณต์ครับ พันตำรวจตรี กัณต์ เวโรจน์” กัณต์แนะนำตัว “ยินดีที่ได้รู้จัก”
หลังจากแนะนำตัวและคุยกันสั้นๆ กัณต์ก็ขอตัวกลับโดยให้เหตุผลว่าต้องไปทำงานต่อ นายตำรวจขับรถออกจากโรงพยาบาลอย่างโล่งใจ ตอนแรกเขานึกว่าเอกภพเป็นแฟนกับชาลี แต่ตอนนี้เขารู้ว่าไม่ใช่ ประกายตาของหมอเด็กผู้อ่อนโยนคนนี้แสดงความพึงพอใจเขาออกมาอย่างเด่นชัด นั่นหมายความว่าเป็น 'ฝ่ายเดียวกัน' กับชาลี
แต่ในใจของกัณต์มีความรู้สึกหลายหลายผสมกัน แม้จะรู้สึกโล่งใจที่เอกภพไม่ได้เป็นอะไรกับชาลีอย่างที่หวั่นใจ ทว่า เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าสองคนนี้จะเป็นเพื่อนกันได้เพราะบุคลิกลักษณะแตกต่างกันเหลือเกิน พอๆ กับที่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเควินเป็นเพื่อนสนิทกับชาลี
กัณต์เผลอถอนหายใจอีกครั้ง
เส้นทางของเขากับชาลีคงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเป็นแน่แท้ แต่เป็นหลุ่มบ่อ โรยด้วยหมุดเหล็กแหลมๆ ที่พร้อมจะทิ่มตำเขาได้ตลอดเวลา
---18---
หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010) (อ่าน 269753 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก