หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[PANGGii]

แว๊...เบบี๊เจ้าขา

อยากเหนอิพี่เมตรหง๋อแล้วอ่าาาาา 

มันน่านัก..ง้อก้อยังไม่สำเร็จ แล้วยังริไปนอนกะคนอื่นอีก มันน่า* 

[namtaan]

พี่เมตรมันคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
หรือว่าทำแบบไม่ได้คิด
 

บวก 1 แต้มให้เบบี้จ้า ขอบคุณนะคะ

[Phantomhive]

เอิ่มม มึงเมพขิงๆไอ้พี่เมตร 
(ขออภัยในความไม่สุภาพมา ณ ที่นี้ด้วย)

[เบบี้]

   ตอนที่ 18  กระเป๋า-คำถาม



   กูขับรถพาสลิ่มมาเรื่อยเปื่อย  เรื่อยเปื่อยจนเกือบจะออกมานอกเขตกรุงเทพ  เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแถวนี้มีสวนสาธารณะใกล้กับริมแม่น้ำ  กูจึงขับวนมาแถวสะพานนั้นแล้วจอดไว้ข้างทาง
   "มานี่ทำไม" มันถามขึ้น  ยืนเท้าเอวไม่ยอมเดินไปไหน
   "ก็อยากคุยด้วย เงียบๆ" กูตอบ
   ".............." สลิ่มเงียบ  ตามองตรงไปด้านหน้าไม่ยอมมองหน้ากู
   "คือ..." กูไม่รู้จะเริ่มยังไง
   "มึงโกรธเรื่องนั้น กูขอโทษ..ที่จริงไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ตั้งใจนะ" กูพูดไปอย่างใจจริง  สลิ่มหันมามองหน้ากูอย่างค้อนๆ
   "มึงแน่ใจเหรอว่ามึงชอบกูจริงๆ" สลิ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง  กูจ้องหน้ามันนิ่งกว่าเดิม
   "ทำไม" กูถามด้วยความสงสัยกับคำถามของมันที่ฟังดูแปลกๆ
   ".............." อีกฝ่ายเงียบ
   "ชอบจริงสิ ไม่งั้นกูจะตื๊อมึงทำไมให้เหนื่อย" กูตอบ  สลิ่มเงียบอย่างเดิม  กูเลยได้แต่ยืนจังก้าอยู่อย่างนั้น
   "มึงมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหม" มันถามขึ้น
   "ก็..แค่นี้ มั้งนะ" กูทิ้งน้ำเสียงงงๆกับตัวเอง  เหมือนกับมีเยอะแต่ก็มีน้อย
   "แล้วตกลง มึงหายโกรธกูรึยังอ่ะ" กูถาม  สลิ่มยืนเงียบ  ใช้หางตามองกู
   "มึงจะให้กูทำไงมึงถึงจะหายโกรธล่ะ ก็อารมณ์มันพาไปนี่..มึงเสือกกวนกูทำไม" กูย้อนไปตามสันดานปาก
   "อ๋อ นี่มึงหาว่ากูกวนตีนมึงงั้นซิ" มันเท้าแขนขึ้นเหมือนอารมณ์ขึ้น  มองหน้ากูอย่างหาเรื่อง
   "ก็เปล่า" กูตอบเสียงยานคาง
   "เฮ้อ.." มันถอนหายใจแล้วเดินหนีกูไปวางกระเป๋าเป้ลงที่ม้านั่ง  มันขึ้นไปนั่งยองอยู่บนเก้าอี้อย่างนั้นแทนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ดีๆรึก็ไม่  พอกูจะนั่งบ้างมันเสือกหันมามองหน้ากูอีก
   "ใครให้มึงนั่ง" มันพูด  กูที่กำลังจะหย่อนตูดลงนั่งก็เลยต้องลุกขึ้นยืนอย่างช่วยไม่ได้  เราต่างฝ่ายต่างเงียบลง  กูยืนนิ่ง  อารมณ์มันตอนนี้กูเองก็อ่านไม่ออก
   "กูหิวน้ำ" มันพูดขึ้น  กูเลยหันไปมองรอบๆว่ามีอะไรขายหรือว่ามีร้านค้าอยู่แถวนี้บ้างไหม  พอเห็นร้านอยู่ไกลๆก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาแม้ว่าจะไกลได้อีก
   "น้ำเปล่าด้วย น้ำโค้กด้วย" มันพูดขึ้นลอยๆเหมือนกับบอกให้กูไปซื้อมาให้เรียบร้อยอย่างนั้น
   "เออ..เดี๋ยวกูมา" กูบอกแล้วเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์  กูเดินไปเปิดเบาะรถแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในนั้นเพื่อนเดินไปซื้อให้มัน  พอกูซื้อน้ำเสร็จกลับมาก็เห็นมันนั่งเหม่อมองแม่น้ำตรงหน้าอยู่
   "อ่ะ.." กูยื่นน้ำให้  มันรับไปไม่พูดอะไรสักคำ
   "อ่าว..ไม่คิดจะให้กูนั่งบ้างเลย" กูบ่นเพราะพอกูจะนั่งมันดันนำขวดน้ำกับกระป๋องโค้กมาวางกั้นที่ไว้
   "เออ" มันกระแทกเสียงตองอย่างจริงใจซะไม่มี
   "เออ..ก็ได้วะ" กูตัดบทแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าแม่งเลย  เซ็งมัน  ขี้เกียจเถียง

   ป๊อก !
   ซ่า..~~
   "ห่า.." กูสบถเมื่อหันไปเห็นสลิ่มเปิดกระป๋องโค้กเล่นซะฟองกระจายเต็มพื้น  มันคงเขย่าก่อนเปิดเป็นแน่
   "ฮึ.." มันหัวเราะชอบใจยักคิ้วให้กูอีก
   "ไอ้เวร" กูด่ามัน  เล่นส้นตีนอีกละ  เดี๋ยวได้เปื้อนมาถึงกางเกงกูพอดี  เราเงียบลงอีกครั้ง  เงียบแบบเงียบสนิทไปพักใหญ่ๆ
   "มึงว่าคนเราจะจำเรื่องเก่าๆในอดีตได้หมดไหมวะ" กูเปิดประเด็นขึ้นถึงสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ  กูคิดว่าบรรยากาศมันเป็นใจดี  แม้ว่ากูเคยได้คำตอบที่ชัดเจนจากสลิ่มแล้วแต่กูกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่
   "............." สลิ่มเงียบไม่มีปฏิกิริยาใดๆ 
   "กูว่าก็น่าจะมีบ้าง ถ้าความทรงจำนั้นมันน่าจดจำ..มึงว่าไหม" กูพูดอีกก่อนเงยหน้าขึ้นไปมองมัน
   "คงงั้น" สลิ่มตอบส่งๆไม่ได้มองหน้ากู
   "แล้วมึง มีความทรงจำอะไรน่าสนใจบ้างล่ะ" กูถาม  สลิ่มเปลี่ยนท่านั่งจากนั่งยองลงมาเป็นนั่งอย่างปกติเหมือนชาวบ้านเขา
   "กินขี้ไก่ตอนเด็กๆ..มั้ง" มันพูดส่งๆ
   "หึ..ไอ้เชี้ย เอาดีๆดิ" กูขำหน้ามันที่ดูเหมือนจะจริงจัง  มันอมยิ้มเหลือบมองหน้ากูเล็กน้อย
   "ก็....." มันทิ้งน้ำเสียงลงเหมือนกำลังนึกอะไรสักอย่าง  กูรอฟังจากปากอย่างตั้งใจ
   "ไม่รู้ดิวะ" มันขึ้นเสียงก่อนถอนหายใจแรง
   "นึกห่าไรไม่ออก" มันบอกส่งๆ
   "ห่า..ให้กูลุ้นฟังอยู่ตั้งนาน" กูว่าพึมพำ
   "มึงจะนั่งตรงนี้อีกนานไหม" มันพูดเหมือนหาเรื่องกูอย่างนั้น
   "ก็สบายดีไม่ใช่ไง" กูเล่นเสียงกลับบ้าง
   "เออ..ไปก็ได้" กูพูดเพราะว่ามันมองหน้ากูอย่างเอาเรื่องแล้ว  กูลุกขึ้นยืนก่อนที่จะปัดก้นไปมาก่อนล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบกุญแจรถ
   "กระเป๋าตกอ่ะ" สลิ่มพูดบอก  กูก้มลงมอง
   "อ้ะ.." สลิ่มก้มลงเก็บให้
   "อ่าว..เฮ้ย" กูร้องเบาๆเพราะว่าสลิ่มเสือกโยนกระเป๋าสตางค์ให้กู  มือที่ล้วงอยู่ในกางเกงไม่ทันได้นำออกมารับได้ทัน

   ตับ ! ....เสียงกระทบเบาๆที่กระเป๋าสตางค์ตกลงบนพื้นปูน 
   "โทษ" สลิ่มพูดบอกแล้วเดินมาทำท่าจะเก็บให้กูอีกครั้ง  กูที่กำลังจะก้มลงเก็บพอดีแต่สลิ่มก้มลงไปใกล้กว่าก่อน  กูเลยปล่อยให้มันเก็บให้
   "............." ความเงียบครอบงำเมื่อสลิ่มมีท่าทีแปลกไป 
   "เฮ้ย" กูกับสลิ่มร้องอุทานเบาๆเมื่อเห็นแผ่นกระดาษปลิวออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของกู  กูและมันรีบจะไปคว้าเอาไว้เพราะกลัวว่าจะเป็นของสำคัญ  กูยืนนิ่งเมื่อสลิ่มเข้าไปคว้าแผ่นกระดาษใบนั้นไว้ได้ก่อน  มันเหลือบมองก่อนกำไว้แน่น  กูยืนมองอย่างไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราสองคนนี้คืออะไรกันแน่  มันดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ก็เหมือนมียังไงชอบกล
   "อะไรเหรอ" กูถามด้วยอยากรู้  กูรีบเก็บของที่ตกออกจากกระเป๋าสตางค์ทั้งนามบัตรบ้าง  สลิปบัตรเครดิตบ้างแล้วยัดเก็บไว้อย่างเดิมแล้วหันกลับมาสนใจสลิ่มอีกครั้ง
   "..............." สลิ่มยังคงยืนไม่ตอบ  มันคลี่มือออกช้าๆก่อนจะมองลงไปที่กระดาษในมือมันอีกครั้งหนึ่ง  กูเดินเข้าไปหา  เมื่อเห็นกระดาษใบนั้นก็ยืนเงียบ  นั่นคือรูปที่กูพกไว้กับตัวตลอด  สลิ่มยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น  กูยืนนิ่งอย่างรอว่ามันจะมีคำพูดอะไรบอกกับกูไหม  ใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นเพราะเหมือนกำลังมีอะไรบางอย่างที่ทำให้กูคิดเข้าข้างตัวเอง
   "ของมึงเหรอ" มันพูดเสียงเบา
   "อืม" กูยิ้มตอบแล้วหยิบรูปออกมาจากมือสลิ่มช้าๆ
   "มันน่ารักดีใช่ไหมล่ะ" กูพูดแล้วหยิบรูปเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ไว้เหมือนเดิม  ซึ่งกูแทบลืมไปแล้วว่ากูมีรูปอันนี้อยู่ในกระเป๋าสตางค์ไม่เคยนำออกไปไหน  คงเพราะมีอะไรยัดอยู่เยอะแยะอย่างไม่ได้จัดก็เลยเก็บมันไว้รวมๆกัน
   "นั่นน่ะ หมาตัวแรกของกูเลยนะ..หูมันดำด้วย พันธุ์ผสมน่ะ" กูพูดแกมหัวเราะแต่ดูเหมือนคนข้างๆกูมันจะเงียบผิดปกติ
   "สลิ่ม.." กูเรียก  สลิ่มเงยหน้าขึ้นมอง  ทั้งกูและมันต่างยืนมองหน้ากัน
   "ส่วนคน.." กูเอ่ยขึ้น  กูอยากพูด  ที่จริงอยากพูดเพื่อหาความจริงทั้งหมด
   "อยากกลับบ้าน!" สลิ่มพูดขึ้นแทรกแทบจะทันที
   "สลิ่ม.." กูเรียกชื่อมันอีกครั้งกระทั่งย้ำอดีตและปัจจุบัน  กูแค่อยากจะถาม  แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสลิ่มถึงต้องบ่ายเบี่ยงอย่างนี้ด้วย  ทุกครั้งที่กูจะเอ่ยถามมันก็มักจะมีปฏิกิริยาไม่เหมือนไม่ยากตอบทุกครั้งไป
   "เรียกห่าอะไรนักหนาวะ" มันพูดเสียงเข้มขึ้นเหมือนจะให้กูหยุดสักที
   "กูจะกลับบ้าน ถ้ามึงไม่ไปส่ง..กูจะได้กลับเอง" มันว่า
   "เออๆ..ก็จะไปส่งไง อารมณ์เสียอะไร" กูพูดบ้าง
   "ไป" กูตัดบทแล้วเดินนำไปที่รถ  สลิ่มหันไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นสะพายแล้วเดินมา  กูขับรถไปส่งมันที่บ้าน  พอถึงบ้านมันก็ลงเดินเข้าบ้านไปเลยไม่พูดอะไรสักคำ  เสียงหมาในบ้านมันเห่าต้อนรับเจ้าของกันยกใหญ่  สมองอันน้อยนิดของกูประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ทั้งหมด..
   "ทำไมมึงต้องโมโหด้วยวะ.." กูบ่นคนเดียว
   "ถ้าเป็นเรื่องจริง คนที่ต้องโกรธคือกูไม่ใช่รึไง" กูบ่นอย่างนึกไม่เข้าใจ  คิดไปก็ไม่ได้คำตอบเลยต้องขับรถไปที่ๆหนึ่งที่น่าจะให้คำตอบกูได้มากที่สุด..

- - - - - - - - - -
   "มีไรแหง..มาหากูถึงนี่ได้" ไอ้โปรพูดทันทีที่มันเห็นหน้ากู  กูขับรถมาหาไอ้โปรที่หอ  มันเปิดประตูห้องให้กูเข้าไป
   "มีเรื่องจะถามนิดหน่อย" กูบอก
   "ซีเรียส" มันขึ้นเสียงสูงคล้ายคำถาม
   "ทำนองนั้น" กูตอบแล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้  ส่วนไอ้โปรเดินไปนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกัน
   "ว่ามา.." มันเปิดประเด็น
   "สลิ่มเป็นเด็กกรุงเทพตั้งแต่เกิดเลยรึเปล่า" กูถาม
   "ไมวะ.." ไอ้โปรถามกลับคิ้วขมวด
   "มีหน้าที่ตอบก็ตอบกูมาเหอะน่า" กูพูดอย่างรู้สึกขัดในใจ
   "เท่าที่กูจำได้ ไม่ใช่นะ..อืม มันเกิดที่ภูเก็ตรึไงนี่แหละ แม่กูเคยบอก นานมากแล้ว" ไอ้โปรพูดตอบ  ใจกูเต้นแรงกและเริ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่า "ไม่ผิดแน่"
   "แล้วมึงกับสลิ่มเป็นญาติกันทางไหนวะ" กูถามอย่างอยากรู้  ด้วยปกติแล้วกูก็ไม่เคยถามเรื่องครอบครัวของไอ้โปร  เราไม่ค่อยได้คุยกันเรื่องนี้นอกจากมีบ่นๆเรื่องครอบครัวบ้าง  แต่เมื่อไม่ได้สนใจเจาะลึกก็ปล่อยผ่านไปเสมอ
   "พ่อกูเป็นพี่ชายของพ่อมัน พี่ชายแท้ๆเลย..ไมวะเนี้ย กูงง" ไอ้โปรหน้ามุ่ยเหมือนอยากเอาความให้ได้
   "เหรอวะ..เกิดที่ภูเก็ต มึงพอจำได้ไหมว่ามันย้ายมากรุงเทพเมื่อปีอะไร ประมาณว่าอายุเท่าไหร่น่ะ"
   "อืม..." ไอ้โปรหยุดคิดไปนานทีเดียว
   "ห่า..กูจะจำได้ไหม แค่อายุกูเอง บางทีกูยังจำผิดเลย" มันว่าคล้ายนึกหงุดหงิดตัวเอง
   "งั้นมึงพอจำได้ไหมว่าตอนนั้นมึงเท่าไหร่"
   "ประมาณสิบสอง เอ่อ..สิบสองรึเปล่าไม่แน่ใจว่ะ" ไอ้โปรบอก  กูรีบคิดตามทันที  สิบสองเหรอ..ตอนนั้นสลิ่มน่าจะประมาณหกขวบ
   "จริงเหรอวะ มึงแน่ใจนะ" กูถามอย่างตื่นเต้น  ด้วยความจริงแล้วกูอยากให้มันเป็นคนเดียวกัน  อยากให้เป็นคนเดียวกันแม้มันจะพยายามปิดหรือโกหกกู  หรือว่ามันยังคงรู้สึกแบบที่กูรู้สึกไหม  กูไม่แคร์..ขอแค่เป็นคนเดียวกันกูจะดีใจมาก
   "อืม..น่าจะใช่นะ"
   "เฮ้ยโปร มึงช่วยไรกูอีกอย่างได้ไหมวะ" กูรีบถามทันที
   "ไรอีกอ่ะ" ไอ้โปรคิ้วขมวดมากกว่าเดิม
   "มึงหาที่อยู่ตอนที่สลิ่มอยู่บ้านที่ภูเก็ตให้หน่อยดิ นะๆ.." กูพูดแล้วลุกไปนั่งใกล้มันมากขึ้น
   "มึงจะทำไรน้องกูวะ" มันพูดอย่างระแวง
   "ห่า..ไม่มีไรหรอกเว้ย กูก็แค่อยากรู้..นะมึง ถ้ามันกระจ่าง กูจะอธิบายให้มึงฟังเอง" กูพูดอย่างดีใจ
   "เออๆ..ก็ได้ แต่ต้องให้กูกลับบ้านก่อนนะ คงพรุ่งนี้แหละ..เดี๋ยวกูจะไปถามพ่อให้" มันบอก
   "ขอบใจมาก" กูยิ้ม
   "มึงมีเรื่องจะถามกูแค่นี้" ไอ้โปรทำหน้าทำตาม
   "เออ..แค่นี้แหละ กูไปก่อนนะมึง" กูบอกแล้วลุกขึ้น
   "อ่าว แล้วไม่คิดจะอธิบายอะไรมากกว่านี้เลย" มันถามก่อน
   "เออน่า ไว้เล่าทีเดียว เจอกันที่ร้านนะ" กูโบกมือลา
   "ขอบใจมากมึง" กูยิ้มให้แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องทันที..

- -  - - - - - - - -
   เมื่อกูลงมาจากห้องของไอ้โปรได้  ใจกูอยู่ไม่สุขเลยกดโทรหาสลิ่มอีกทั้งที่เพิ่งแยกกันไม่นานนี้เอง

   ตู๊ด  ๆ  ๆ ๆ..
   "ห่าไรมึงอีก" เสียงปลายสายห้วนบอกอารมณ์รำคาญกูมาเลย
   "กูคิดถึง" กูบอกไปอย่างมีความสุข
   "ไอ้ลุงสมองกลับ" มันว่าด้วยน้ำเสียงแข็งเล็กน้อย
   "หึ..ให้กูไปรับไหม รอได้นะ" กูบอกมันพร้อมกับหยิบหมวกกันน็อกเตรียมไว้ในมือ
   "ไม่จำเป็น" มันพูด
   "เสียใจ..กูรออยู่หน้าบ้านมึงแล้ว" กูแกล้งมัน  ปลายสายเงียบไปหนึ่งอึดใจ  กูว่ามันคงตกใจและมองหากูอยู่แน่ๆ
   "หากูอยู่อ่ะสิ" กูแซว
   "K" มันด่า
   "เดี๋ยวกูไปรับนะ" กูบอกมัน  นี่สงสัยกูจะเป็นบ้าแล้ว  กูเพิ่งมาจากบ้านมันเมื่อกี้นี้เองแต่กูยังไม่ขี้เกียจที่จะขับรถกลับไปหา  บ้าแล้วแน่ๆ
   "มาทำห่าไรล่ะ กูให้ไอ้เขตมารับแล้ว" มันว่า
   "กูอยากเอามึงซ้อนท้ายนี่ เหมือนเด็กแว้นเอาสก๊อยนั่งโชว์หลังไงมึง" กูพูดไปขำไป  รู้ทั้งรู้ว่าจะโดนด่าแต่ก็ยังคงกวนตีนไม่หยุด
   "ไอ้เหี้ย..กูไม่ใช่สก๊อย แล้วอีกอย่างกูไม่นิยมแว๊นเว้ย" มันด่ากูอย่างหงุดหงิด
   "น่า..เดี๋ยวไปรับนะครับ รออยู่นั่นแหละ ส่วนไอ้เขตเดี๋ยวพี่จัดการเอง" กูตัดบท
   "มึง.." มันพูดเหมือนจะแย้งอีก
   "ตามนั้นครับ อย่าให้พูดมาก เปลืองน้ำลาย" กูพูดแล้วตัดสายมันไม่ฟังเสียง  พอวางโทรศัพท์กูก็กดโทรหาไอ้เขตทันทีไม่ให้เสียเวลา  กูรีบบอกมันว่าไม่ให้มันเดินทางมาหาภรรยาของกูแล้วหลังจากนั้นมันก็เริ่มบ่นอีกคน
   "ไรวะเฮีย" มันทำเสียงเซ็งๆ
   "เออ..ของกู กูไปรับเองได้" กูบอกมัน
   "โห..เซ็ง! วัยรุ่นเซ็งรู้จักป่ะ" มันทำเสียงจนกูหัวเราะ
   "เออ เดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้าน่า เจอกันที่ร้านแล้วกัน" กูบอก
   "แหม..งี้ก็จัดไปดิ" ไอ้เขตรับปากทันควัน
   "เออ..แค่นี้นะ" กูบอกก่อนจะร่ำลาและวางสายไป  กูรีบบึ่งรถไปหาที่รักกูทันที  พอขับไปถึงก็เห็นสลิ่มยืนล้วงกระเป๋า  สะพายกีตาร์พร้อมกับเป้ของมันที่วางอยู่ปลายเท้าตรงพื้นถนนแล้วเรียบร้อย  พอกูดับรถสนิทมันก็มองกูตาขวางทันที
   "โทษทีช้าไปหน่อย" กูเปลี่ยนเรื่องยิ้มๆ  รู้ดีว่ามันมองตาขวางทำไมแต่อย่าไปเปิดประเด็น
   "ใส่ให้ไหมครับ" กูพูดพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อกให้  สลิ่มเอนหัวหนีมือกูก่อนหยิบหมวกกันน็อกไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์
   "วันหลังไม่ช้าแล้ว ไม่รู้ว่าที่รักจะออกมารอด้วยความคิดถึงกันแบบนี้นี่" กูพูดไม่หยุด
   "อ่าว..ไปไหนอ่ะ" กูถามเมื่อสลิ่มทำท่าจะเดินหนี
   "โทรให้ไอ้เขตมารับ" มันพูดนิ่งตอบ
   "เฮ้ย..กูล้อเล่น ล้อเล่นอ่ะ หึหึ" กูรีบแก้ตัว  มันยังคงมองหน้ากูตาขวางอีกเพราะกูเองก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
   "ค้าบ..ไม่เล่นแล้ว ขึ้นรถเหอะเดี๋ยวได้ซ้อมช้านะเว้ย" กูเตือน
   "ถ้ามึงพูดอีกกูจะเอาตีนกูยัดปากมึง" มันขู่ให้
   "ยินดีเลียเลยครับ" กูยังไม่หยุดปากดี
   "เฮ้ย..ล้อเล่นไง" กูรีบปรามเพราะพอสลิ่มจะหย่อนก้นนั่งมันก็ก้าวขาหนีทำท่าจะลงอีก
   "หึ..ไม่เล่นละๆ" กูยกมือยอมแพ้
   "..............." สลิ่มยืนเงียบเท้าเอวมองหน้ากู  ประมาณว่าถ้ากูพูดอีกมันจะเอาจริงแน่
   "ไม่เล่นแล้วไง สาบาน" กูทำท่าปฏิญาณให้  หลังจากนั้นสลิ่มก็ยอมขึ้นมานั่งบนรถคันโปรดของกูอย่างง่ายดาย (ง่ายมาก)  กูสตาร์ทรถขับออกตัวไปอย่างช้าๆเพื่อเลี้ยงเวลาไว้ให้นานที่สุด  ซึ่งก็โดนมันรู้แกวด่ากูเป็นระยะๆตลอดทาง  แต่กูกลับมีความสุขดีพิลึก

..........>>>><<<<............

[iiดาวพระสุขლii]

 

คืบหน้าไป คืบนึง... 
ทำเป็นมีความสุข ไอ้พี่เมตรเอ้ย...



ทำไม เบเบ๊ ชอบมาตอนดึกจังวะ 555

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

กร๊ากกกกก  ไม่มีใครว่ามึงหรอกไอ้พี่เมตร 

รอน้องสลิ่มเสียซิง 


มาดึกจังนะจ๊ะเบบบบบบบี๋ 

[mantdash]

ทำไมตอนนี้อ่านแล้วปวดหัวแหะ พึ่บๆๆๆๆ

ตอนใหม่ๆของนิยายช่วงนี้เป็นกันนะ ตัดบทได้รวดเร็วมาก

ตกลงไอ้พี่เมตรจำได้รึยังว่าสลิ่มเป็นใคร เริ่มสงสัย

แต่สลิ่มอะรู้แล้วละมั้ง แต่ทำใจรับไม่ได้

[เบบี้]

^
^
คนแต่งยังปวดหัวเลย  กร๊ากกกก

ป.ล.อิป้ารีบนที่จิ้มตูดกรู ได้ข่าวว่าตัวมึงเองก็ไม่หลับไม่นอน

[Poes]

อย่าบอกนะว่า นุ้งสลิ่มเป็นอดีตเด้กน้อยของพี่เมตร 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ไอก็ว่างั้น ... ไม่ก็ไอ้ลุงเมตรต้องทำอะไรสักอย่างที่ทำให้ไม่อยากนึกถึงหรือนึกถึงแต่ไม่อยากเอ่ยถึง ปรามานน้านนนนนน  

หนูสลิ่มน่าจะรู้อยู่แล้วแหละว่าไอ้พี่เมตรมันเปงครายยยยย  แต่ไอ้ลุงเมตรก็นึกนู๋หลิ่มไม่ออกซ้ากกกกกกกเท  

เด๋วๆๆๆ~ ตอนเด็กๆไอ้พี่เมตรไปสัญญาจะแต่งงานกันกะน้องหนูสลิ่มป่าวแว๊ะ
แล้วดันไปจุ๊ฟๆกะคนอื่นให้หนูสลิ่มเห็น ทำให้น้องหนูสลิ่มตัดขาดความสัมพันธ์ป่าวแว๊ะ
(จินตนาการกรูล้ำเลิศจริงๆ)  

[prawy]

    มีแอบหวานกันด้วยอ่ะ

[ToRMoR]

อ่าได้อ่านก่อนนอนแล้ว  สงสัยวันนี้จะหลับฝันดี

ขอบคุณสำหรับตอนหวานๆครับ (*-*)

[OHmeza019]

ภาวนาไห้ไอพี่โปร มันรีบหาที่อยู่ ของ สลิ่ม มาให้ได้เร๊วๆๆ เถอะ เพี๊ยงง ๆๆๆ

กำลังใจจด ใจจ่อ อยู่กับเหตุการณ์


 

[SoN]

^^

[wan]

ความหลังครั้งเก่า กำลังจะเปิดเผย 

สลิ่มคงยิ้มออกละทีนี้

+1 ให้เบบี้ เป็นกำลังใจให้นะหนู

[nOn†ღ]

ความทรงจำสีจางกำลังจะกลับมาแล้ว 

[Cha Ris Ma]

 
พี่เมตรดูมีความสุขจริงๆ

[~l3aml3ery~]

+1

[a_tapha]

เบบี้ขยั๊นขยันเนาะ อ่ะจ๊วบทีนึง 

[Mr.Frog]

เบบี้น่ารักที่สุดดดดดดด

เด็กขยันน จ๊วบๆๆ

[กะทิน้อย]

ไอ่พี่เมตรเริ่มจำได้แร้วเฟร้ยยยยยยยยยยย
      
รอวันน้องสลิ่มจนแต้มพี่เมตร
ห้า ห้า ห้า
พี่เมตรน่ารักอ่ะเบบี้

[bbyuqin]

แอร๊ย..ให้พี่เมตรหาความจริงให้เจอ จะได้รู้ว่าเป็นสิ่มเดียวกัน แต่เค้าเคยมีอดีตอะไรกันมาเนี่ย... ลึกลับซับซ้อนจริงๆ

[Jinkle]

 

[kaporzung]

อยากรู้อดีตของสลิ่มกะพี่เมตรจัง

[mutoo]

เบื่อสลิ่มแระ
หมั่นไส้มัน
เล่นตัวจัง

[chivalry]

  
            

[cmos]

พี่เมตรบ้าไปและ หึหึ บ้าสลิ่ม

[nopkar]

เริ่มอยากรู้มากกกก เรื่องของสลิ่มกับเมตรตอนเด็กเนี่ยยยย

[ordkrub]

โอ้ย ความหลังฝังใจแหงๆ

[PeeraDHa]

ลุ้น อยู่ อ่ะ