หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[MaZeltoV]

^
^
^
จิ้ม เบบี้ ฉึก อะไรๆๆอ่ะ 
ยังไม่พิมแล้วมาวิ่งเล่นทำไม กลับไปพิมเลย

 

[jimmyFG]

ยัง ยัง.............ยัง



















ยังไม่ได้พิมพ์ -_-""
กร๊ากกก

มาต่อเร็วๆ เลยคับพี่บี้ 

[mascot]

ยัง ยัง.............ยัง



















ยังไม่ได้พิมพ์ -_-""
กร๊ากกก

ยัง ยัง ยัง ยังไมมาต่ออีกนะบี้

[bobie]

โหดทั้งคู่เลยคู่นี้

[jeaby@_@]

คิดฮอด

ใจจะขาดเเล้วเอ้ยยย

[DekDoy]

น่ารักอ่ะ

[bowbeauty]

มาเร็วๆๆค๊า...ซาหนุกมากมาย ชอบบบบบบบบบบบบบบ

อยากกินสลิ่ม 5555555555555+

[เบบี้]

ตอนที่67  เพื่อน-รัก


“มึงนี่นะ ปล่อยไว้ทีไรมีเรื่องตลอด”กูบ่นระหว่างที่กูกับมันเดินกลับมาที่รถมอเตอร์ไซด์ของกูที่มันจอดอยู่อีกฝั่งถนนไม่ไกลจากการมีเรื่องเมื่อกี้
“กูอยากมีเมื่อไหร่ล่ะ แต่เมียมึงโดนรุมอยู่นี่”มันพูด
“มึงเลิกเรียกมันว่าเมียกูสักทีได้ไหม”กูพูด
“หรือมันไม่ใช่”มันย้อน
“ก็ใช่ แต่มึงจะเรียกประชดกูทำไม”กูพูด
“ไม่ได้ประชด”มันตอบ
“หรอครับ”กูพูดย้อนอย่างไม่เชื่อ
“แล้วไปช่วยทัวร์ทำไม”กูถาม
“ก็เห็น ก็ช่วย..ทำไม”มันพูดเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
“คราวที่แล้วต่อยเค้าไป แล้วคราวนี้ไปช่วยเค้าเนี่ยนะ”กูถามอย่างสงสัย แล้วนั่งลงที่เบาะรถ
“ไม่ไง คราวนั้นมันเสือกปากหมา ก็ต่อย..แต่คราวนี้กับคราวนั้นมันคนละเรื่องกันนี่หว่า”มันพูด
“หึ..”กูหัวเราะมองหน้ามัน
“ไร”มันย้อนถาม
“เปล่า มึงไม่โกรธมันรึไง”กูพูด
“โกรธมั้ง ไม่รู้ดิ ไม่เห็นรู้สึกไร”มันพูด
“.................”กูเงียบจ้องหน้ามันอีก เพราะว่าสลิ่มมันดันทำหน้านึกเหมือนจะถามกูว่าจะให้โกรธอะไรทัวร์มัน ให้ตายเหอะเป็นคนอื่นก็โกรธไปแล้ว แต่นี่มันกลับทำหน้าตาเฉยซะงั้น
“แต่ถ้ามันด่ากูอีก กูก็จะต่อยมันอีก รอบนี้บวกกระทืบให้ด้วย โปรโมชั่น”มันพูดขึ้นหน้าตาเฉยอีก
“มึงนี่นะ”กูไม่รู้จะเอาไงกับมัน เพราะดูแล้วมันก็คงทำจริงๆซะด้วย เฮ้อ..
“จะให้ไปส่งที่บ้านเลยไหม”กูถาม
“อืม”มันตอบ
“แล้วจะไปร้านยังไง”กูถามมันอีก
“ไปกับพี่โปร ก็พี่โปรบอกว่าจะมากินข้าวด้วย”มันบอก
“นอกจากไอ้โปรกับพ่อแม่มัน มีใครไปกินอีก”กูถามทั้งๆที่กูรู้อยู่แล้วแหละว่ามันมีใครไปอีก เพราะว่ากูโทรถามไอ้โปรแล้วเรียบร้อยเมื่อตอนบ่ายๆนี้เอง
“ก็..พี่เชน”มันตอบแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
“................”กูไม่ได้พูดอะไร แต่สตาร์ทรถแทน เพราะกูยังไม่รู้จะพูดอะไรไงกูถึงไม่พูดน่ะ มันยังไม่ถึงเวลาและถ้ามันยังไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ กูก็จะอยู่ในอาณาเขตของกู และทำให้มันพอดีเท่าที่กูจะระงับอารมณ์และมีเหตุผลให้ตัวเองมากขึ้น กูยอมรับว่ากูหวงและขี้หึงสลิ่มมันมากเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลา ในเมื่อกูกำลังพิสูจน์ให้มันเห็นถึงความรักที่กูมีให้ กูก็จะพยายามห้ามใจห้ามอารมณ์ตัวเองให้ได้ ก็คงได้แต่พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำเกินเลยอีกนั่นแหละ เพราะไม่งั้นเดี๋ยวถ้าเกิดๆอะไรขึ้นมา ตัวกูเองนี่แหละที่จะโดนสลิ่มมันโกรธเอา
“ทำไมมันต้องไปแดกข้าวบ้านมึงด้วยวะ”แต่ก็นะ อดสงสัยไม่ได้นี่หว่า
“เพราะบ้านกูทำกับข้าวอร่อย”มันพูดแบบไม่สนใจอยากตอบให้ตรงประเด็น
“.................”กูเงียบมองหน้ามันแล้วยื่นหมวกกันน็อกให้
“.................”มันก็เงียบ รับหมวกกันน็อกไปพร้อมกับมองหน้ากูหน่อยๆ กูก็ไม่ได้มองหน้ามันตอบเพราะว่าไม่รู้จะห้ามปรามอะไร เพราะยังไงก็ถือว่าพูดไปแล้ว กูก็ต้องอยู่ในระดับของกูไปก่อนเท่าที่ทำได้นั่นแหละ
แล้วกูก็ขับไปส่งมันที่บ้าน หลังจากนั้นต่างคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไร กูก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนอย่างมันน่ะหรอจะพูดอะไรแบบนี้ หรือถามว่ากูเป็นอะไรก็คงไม่ใช่เวลานี้หรอกมั้ง พอถึงหน้าบ้านกูก็หยุดจอดที่ท้ายรถคันหนึ่งที่มันจอดอยู่หน้าบ้านอยู่แล้ว และจากที่ระลึกได้มันคือรถของไอ้เชนวันนั้น กูจำได้สนิทใจเลยแหละ
“..................”สลิ่มมันถอดหมวกกันน็อกออกแล้วยื่นให้
“ไปนะ”กูบอกแล้วยิ้มให้
“อ่าว ไอ้เมตร”กูหันไปตามเสียงที่ดังออกมาจากในบ้าน กูมองลอดเข้าประตูรั้วไปเห็นไอ้โปรมันกำลังเดินออกมา และรถไอ้โปรก็จอดอยู่ในนั้นกูไม่ทันได้มองตั้งแต่แรก เพราะอาการเคืองนิดหน่อยกำลังบังตา
“เข้าไปก่อนไหมมึง”ไอ้โปรเดินออกมาบอกกู
“ไม่อ่ะ”กูตอบ
“ไปละ”กูบอกไอ้โปรพยักหน้าส่งให้มันหน่อยๆ แล้วขับออกมาเลยทันที กูไม่ได้งอนหรืออะไรยังไงมากมาย แต่กูไม่ชอบว่ะ ไม่รู้ดิ กูรู้สึกแปลกๆ ไม่ชอบ ไม่ชอบ..ไม่ชอบให้มันไปยุ่งหรือสนิทกับใครมากมายโดยที่กูไม่รู้จักอีกฝ่ายเลย กูนี่ท่าจะบ้าละ แม่ง


..............
..............


“อ่าว ไอ้โมท..ไอ้เขตมาแล้วหรอวะ”กูทักไอ้โมทที่มันยืนรดต้นไม้อยู่หน้าร้านเพราะกูเห็นรถไอ้เขตมันจอดอยู่
“เออ มาได้สักพักแล้ว มากับไอ้วิทย์ อยู่ในร้านแหละ”มันตอบ
“มันรีบมาทำไม”กูถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้มัน เห็นบอกว่าไม่มีที่ไปมั้ง ไอ้เขตมันจะขึ้นด้วยมันก็เลยจะรอซ้อมเลย”ไอ้โมทบอก
“อืมๆ”กูตอบแล้วเดินปลีกเข้ามาร้าน แต่ก็ไม่เห็นไอ้วิทย์กับไอ้เขตอยู่ในร้าน เห็นก็แต่ไอ้ใหม่ที่มันนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวเอาหนังสือเพลงปิดหน้าอย่างสบายใจเฉิบ กูเดินเข้าไปเงียบๆไม่อยากให้มันตื่น มันก็คงเหนื่อยมันนั่นแหละ เล่นดนตรีกว่าจะกลับก็ดึก ไหนจะต้องไปเรียนตอนเช้าอีก  กูเดินไปดูในห้องซ้อมก็ไม่มีไอ้เขตอยู่ ด้วยความสงสัยก็เลยเดินหามันซะทั่วร้านกันเลยทีเดียว
“แล้วมึงก็คุยกับมันรู้เรื่องแล้วไง”เสียงหนึ่งถามขึ้น กูชะงักเพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องส่วนตัว จะเข้าไปขัดกลางคันก็ยังไงอยู่ ก็เลยยืนอยู่ตรงประตูหลังร้านอีกละ
“รู้เรื่องแล้ว ให้กูทำไงได้วะ คงได้แต่มองดูห่างๆนี่แหละอย่างที่ไอ้หลิ่มมันว่า”ไอ้วิทย์ตอบ
“เออ ปล่อยมันไปเหอะ ไอ้เด็กคนนั้นก็น่ารักดีนี่หว่า”ไอ้เขตบอก
“ไอ้สัตว์มึงหยุดพูดถึงไอ้เด็กนั่นได้ไหมวะ”ไอ้วิทย์ด่าตอบพร้อมกับตบหัวไอ้เขตที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ด้วย
“แล้วมึงล่ะยังไง”ไอ้วิทย์ถามกลับ กูได้แต่ยืนมองมันสองคน
“ก็ไม่ยังไง เรื่อยๆ..มึงก็เห็น”ไอ้เขตพูดยิ้มหน่อยๆก่อนที่จะดีดขี้บุหรี่ลงที่พื้น
“มึงนี่ก็น้า”ไอ้วิทย์พูดเสียงเซ็งๆนิดหน่อย แล้วเอนหลังตัวเองไปพิงกับขอบโต๊ะ ขณะนั้นเองก็ทำให้กูสงสัยขึ้นมาว่ามันคุยเรื่องอะไรกัน
“..............”ไอ้เขตเงียบไมได้พูดอะไร มันเอาแต่มองไปข้างหน้า นั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่ได้สนใจอะไรมากนักกับเรื่องที่ไอ้วิทย์มันพูดเมื่อกี้
“รักมันก็บอกมันไปดิวะ”ไอ้วิทย์พูดขึ้นอีก กูนี่หูแทบเด้งไปอยู่ตรงพวกมันละ เสือกมากมาย เหอะๆ
“บอกเหี้ยไรล่ะ มันจะได้ถีบกูให้สิ”ไอ้เขตหันมาตอบเพื่อนตัวเองเหมือนปรามกับคำพูดว่าพูดไม่คิดอะไรประมาณนั้น
“ไอ้หลิ่มมันไม่ถีบมึงหรอกน่า”ไอ้วิทย์พูด
“...............”พอดีสมองกูช้า กูเลยขอประมวลนิดหน่อย อืม..มันพูดว่าไอ้เขตไม่ได้บอกรักใคร แล้วโยงไปถึงไอ้หลิ่มเมียอันเป็นที่รักยิ่งของกู ดังนั้น ก็หมายถึงว่าไอ้เขตรักสลิ่มมันหรอวะ ไม่หรอกน่า..กูคงหูฝาดไปหรือไม่ก็คงรักแบบเพื่อนรักเพื่อนไง มันสนิทกัน ดูรักกันออกขนาดนั้น ไม่มีทางหรอก อีกอย่างไม่มีทางเด็ดขาด กูก็สนิทกับไอ้เขตพอสมควรทำไมกูมองไม่เห็นว่ามันจะชอบสลิ่ม ไม่มีทาง
“ไม่เอาอ่ะ กูบอกให้มึงรู้นี่ไม่ได้ให้มึงมายุกู ถ้ากูอยากบอกรักมันตั้งแต่แรก กูก็พูดไปตั้งนานแล้วดิวะ ไม่รอจนมันเป็นเมียเฮียไปแล้วหรอก”ไอ้เขตพูด -_- กูต้องยอมรับความจริงใช่ไหมวะ
“แล้วมึงไม่หึง ไม่เสียดาย ไม่หวงมันบ้างรึไงวะ มึงรักยังไงของมึงเนี้ย”ไอ้วิทย์พูดว่าเหมือนบ่นๆ
“หึงดิ เสียดาย โคตรหวงเลย..แล้วมึงจะให้กูทำไงวะ มันเป็นเพื่อนกูนะ แล้วมันก็คิดกับกูแค่เพื่อนด้วยถ้าขืนกูบอกไป มีหวังได้มองหน้ากันไม่ติดพอดีอ่ะ”ไอ้เขตพูดหน้าเครียด
“ช่างแม่งเหอะ กูไม่ได้คาดหวังว่าจะได้มันมาครอบครองอยู่แล้วด้วย กูเสือกไปหลงรักมันเองนี่หว่า ไอ้หลิ่มมันก็เป็นงั้นกับทุกคนอยู่แล้ว ผิดที่กูเองนิ”ไอ้เขตพูดแล้วดับบุหรี่ลงที่พื้น มันเอาตีนเหยียบบุหรี่ไปมาเหมือนกับย้ำให้มันแบนติดพื้นไป
“มึงก็ไม่บอกมันตั้งแต่ที่ไม่มีพี่เมตรเข้ามา ไม่งั้นมันอาจจะยอมคบกับมึงก็ได้”ไอ้วิทย์บอก
“มึงดูมันไม่ออกรึไง ดูยังๆมันก็มองกูเหมือนที่มองพวกมึง เพื่อน..ที่มันรัก อีกอย่างมันโคตรจะไว้ใจทั้งมึง กู ไอ้เว กูพูดไม่ได้หรอก กูทำไม่ลง”ไอ้เขตพูด กูได้แต่นิ่งอึ้งไป ยืนค้างมันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จะว่ายังไงจริงๆ เพราะไม่คิดว่าไอ้เขตมันจะชอบสลิ่ม ไม่คิดเลย ไม่เคยมีอยู่ในหัวกูเลยด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าการแสดงออกของมันที่มีต่อสลิ่มก็แค่เพื่อน รักแบบเพื่อน ห่วงแบบเพื่อน ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น เพราะว่าไอ้เขตลุคมันดูเป็นคนขี้เล่น กะล่อนด้วยมั้งมันก็เลยดูไม่ออก อีกอย่างมันไม่เคยมีท่าทีรังเกียจกู โกรธกูตอนที่กูมีอะไรกับสลิ่มไปตอนนั้น ไม่มีท่าทีจะห้ามปรามไม่ให้กูจีบสลิ่ม ไม่เคยมีเลย มันก็เลยไม่เคยทำให้กูรู้สึกสะกิดใจอะไร แต่กูกลับไม่ได้โกรธมัน ไม่มีความรู้สึกโกรธไอ้เขตมันเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
“แล้วมึงไม่เกลียดพี่เมตรเข้าหรอวะ กูเห็นมึงเข้ากับเค้าได้ดีฉิบหาย”ไอ้วิทย์พูดแม่งกระแทกใจกูสุดๆ
“ไม่..ไม่รู้ดิ ถูกชะตามั้ง คนอย่างพี่แกแหละเอาไอ้เหี้ยหลิ่มอยู่ คนอย่างกูรับมือไม่ไหวหรอก ไม่มีทางเอามันอยู่เด็ดขาด กูฟันธงขาดเลยมึง หึหึ”ไอ้เขตพูดปนหัวเราะหน่อยๆ
“กูล่ะไม่เข้าใจมึงเลยจริงๆ”ไอ้วิทย์พูดส่ายหัว
“ช่างแม่งเหอะ กูเข้าใจตัวกูเองก็พอละ มึงเอาเวลาไปเข้าใจกับอารมณ์มึงเหอะ”ไอ้เขตย้อนตอบ แล้วอยู่ๆมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วจะเดินมาที่ประตู กูก็ไม่รู้ว่าห่าอะไรดลใจ จะเดินหนีไปก็ได้มันทันอยู่แล้วแต่กูกลับก้าวขาไม่ออก ไม่รู้ตกใจหรือว่ากลัวว่าไอ้เขตมันจะรู้ว่ากูได้ยินหมดแล้ว หรือยังไงกูก็งงตัวเองเหมือนกัน กูกลับหยุดชะงักยืนอยู่ตรงนั้น
“...............”ไอ้เขตมันดูจะตกใจไม่น้อย ตามันเปิดกว้างจ้องมาที่หน้ากู ไอ้วิทย์ที่พึ่งลุกขึ้นยืนและเดินมา มันก็ตกใจหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้เดินมามากกว่านั้น ทั้งสองคนมันหยุดยืนมองหน้ากู กูก็ยืนมองหน้ามัน ต่างคนต่างจ้องอ่านกันอยู่อย่างนั้น ไอ้เขตมันกลับหลบสายตากูไป
“เฮียมานานแล้วหรอ”ไอ้เขตถามขึ้น
“อืม เมื่อกี้นี้เอง”กูตอบแล้วยิ้มให้
“เข้าร้านเหอะ”กูบอกเบี่ยงๆ เปลี่ยนเรื่องไป เพราะกูรู้ดีว่ามันก็คงอึดอัดแล้วแหละที่กูมารู้เรื่องอะไรแบบนี้ แล้วก็คงไม่อยากถามหรือพูดอะไรด้วย กูเดินกลับเข้ามาในร้านโดยที่ไอ้เขตกับไอ้วิทย์มันเดินตามเข้ามาด้วย
“เฮียได้ยินหมดแล้วใช่ไหม”มันพูดถาม กูหยุดยืนแล้วหันหน้าไปมองหน้ามันที่มองหน้ากูเหมือนกำลังกลัว
“อืม”กูตอบแค่นั้น
“..................”แล้วทั้งกูและมันก็เงียบ ไอ้วิทย์ก็ไม่ได้พูดอะไรมันยืนนิ่งอยู่ด้านหลังไอ้เขต
“แล้ว..”ไอ้เขตเอ่ย
“เฮีย ไม่โกรธหรอ”มันถาม
“โกรธทำไมเล่า”กูตอบขำๆ
“.................”แต่เหมือนไอ้เขตมันยังหนักใจ มันยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ หน้ามันก็เหมือนกำลังคิดหนักอะไรสักอย่าง
“งั้นเฮียอย่าบอกไอ้หลิ่มนะ”ไอ้เขตพูด
“อืม”กูพยักหน้าตอบ
“จะขาดใจตายก็ห้ามพูดนะ”มันพูดย้ำ
“เออ”กูตอบ
“ขอบคุณครับ”มันพูดเสียงเบา แต่ก็ยังก้มหน้าอยู่ หันหน้าไปทางนู้นทีทางนี้ทีไม่ยอมมองหน้ากู
“เฮีย..”มันเรียกกูไว้อีกเมื่อกูก้าวขาจะเดินออกมาจากตรงนั้น
“เฮียไม่โกรธ ไม่เกลียดผมใช่ไหม”มันพูดแล้วเงยหน้ามามองหน้ากู
“................”กูเงียบจ้องหน้ามันตอบ หน้าไอ้เขตเริ่มหดเหลือสองนิ้วเมื่อกูยืนจ้องมันนิ่งไม่ได้แสดงสีอารมณ์อะไร เพราะกูกำลังแกล้งมันอีกนั่นแหละ
“กูเชื่อใจมึง”กูบอกแล้วเดินเข้าไปตบไหล่มันแล้วเดินกอดไหล่มันออกมา ไอ้เขตมันก็ปล่อยให้กูกอดเดินออกมาพร้อมกูด้วย กูตอบไม่ได้ว่าทำไมกูถึงเชื่อใจไอ้เขต กูรู้สึกว่ากูเชื่อใจมันมากๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันทั้งๆที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่เวลาที่กูมองหน้ามัน กูรู้สึกว่ากูเชื่อมันได้ อย่างน้อย กูก็เชื่อในความรักที่มันมีให้กับสลิ่ม มันคงมีมากจนไม่กล้าที่จะพูดออกไป ยังไงกูก็เชื่อว่าความรักที่มันมีให้สลิ่มทั้งแบบเพื่อนและก็แบบคนรักนั้นคงมีมากพอที่จะให้มันเข้าใจกู และมันก็คงรักสลิ่มมากไม่งั้นก็คงไม่ยอมทุกอย่างขนาดนี้
“มึงแน่มากนะกล้าปิดกู”กูพูดแกล้งมันเมื่อถึงโต๊ะ
“โหเฮีย..เรื่องอย่างนี้มันพูดกันง่ายๆที่ไหนกันเล่า”มันพูดส่ายหัวนิดหน่อยกวนๆตามสไตล์แล้วหยิบเบสของตัวเองมากอดไว้
“ไอ้วิทย์ก็อีกคน กูถึงว่า”กูพูดแล้วมองไปที่ไอ้วิทย์ ไอ้วิทย์มันอมยิ้มก้มหัวให้กูหน่อยๆ ก็ว่าทำไมมันถึงได้ปากจัดว่าแฟนเก่ากู หรือไม่พอใจตลอดที่มีใครมาเจาะแจะกู
“เอาน่าพี่ พวกผมก็หวงเพื่อนผมเป็นเรื่องธรรมดา”ไอ้วิทย์บอก ระหว่างนั้นกูก็นั่งคุยกับมันไปเรื่อย แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องของสลิ่มแน่นอน ไอ้เขตมันก็คงไม่อยากพูดอะไรเวลานี้มากนักด้วย มันเอาแต่ชวนคุยเรื่องดนตรี เพลงอะไรพวกนี้ไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานไอ้ดิวก็มาถึง มันก็นั่งซ้อมอะไรกันไปพลาง
“อ่าวไอ้เว”เสียงไอ้เขตก็เรียกซะดัง พวกกูหันไปมองที่หน้าร้านเห็นไอ้เวเดินเข้ามาในร้านคนเดียว มันใส่ชุดไปรเวทแล้วเรียบร้อย
“นึกครึ้มไรมาวะเนี่ย”ไอ้เขตพูด
“ก็ไอ้เหี้ยวิทย์มันบอกให้กูมาดูพวกมึงเล่นนี่หว่า”ไอ้เวตอบแล้วนั่งลงข้างๆไอ้เขต
“หวัดดีครับพี่ หวัดดีครับ”มันยกมือไหว้กู ก่อนที่จะยกมือไหว้ทุกคน กูเห็นไอ้วิทย์มันเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบโค้กกระป๋องออกมาหนึ่งกระป๋อง
“พี่..”ไอ้วิทย์เรียกกูประมาณว่าให้จ่ายเงินตรงไหน
“วางไว้ตรงนั้นแหละ”กูบอกเพราะว่ามันยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์พอดี มันก็เอาเงินไปวางไว้ตรงนั้น แล้วเดินมายื่นกระป๋องโค้กให้ไอ้เว ไอ้เวรับไปแล้วก็เปิดดื่ม กูก็มองพวกมันด้วยความอยากรู้อีกละ ไอ้ห่าพึ่งทะเลาะกันไปเมื่อวันก่อน แล้วนี่ดีกันแล้วหรอวะ ก็จากที่ไอ้เขตมันพูดกับไอ้วิทย์เมื่อกี้ว่ามันคุยกันรู้เรื่องแล้ว แต่นี่ตัดใจกันง่าย กลับมาคุยกันเหมือนเพื่อนกันปกติได้ถึงขนาดนี้เลยหรอวะ เป็นกูคงยังทำใจไม่ได้หรอกว่ะ ขอเวลาไปดามใจสักสองสามเดือนกว่าจะให้มาคุยกันปกติแบบนี้อ่ะนะ ก็กูเป็นผู้ชายอ่อนไหวววววนี่หว่า กร๊าก
“มึงไม่ซ้อมหรอ”ไอ้เวถามไอ้เขต
“รอไอ้หลิ่มกับพี่โปรเนี่ย ยังไม่มาเลย เฮียไม่โทรตามอ่ะ”ไอ้เขตพูดแล้วหันมาบอกกู
“มึงก็โทรดิ”กูบอกมัน
“ไร งอนกันหรอ”ไอ้เหี้ยนี่ก็ฉลาดเกิ้น
“เปล่า”กูตอบยิ้มๆเพราะว่าพวกมันเสือกหันหน้ามามองหน้ากู  กลายเป็นว่าพวกมันก็นั่งแซวกูกันไปตามระเบียบ ไอ้วิทย์ก็นั่งแกะเพลงอยู่กับไอ้ใหม่กันไป ไอ้เขตก็ชวนกูคุยไม่เลิก ไอ้เวก็คุยด้วยเหมือนกันดูไอ้เวมันจะเป็นคนพูดเก่งไม่น้อย ถ้าไม่ได้มานั่งจับเข่าคุยกันแบบนี้ก็จะไม่รู้เลยว่ามันเป็นคนช่างพูดช่างจา ปกติจะเป็นนิ่งๆซะมากกว่า
“ไอ้เมตร สลิ่มมาแล้วน่ะ”ไอ้โมทเดินเข้ามาในร้านแล้วบอกกู ก่อนที่จะเดินไปหลังร้าน
“................”กูไม่ได้ตอบอะไร นั่งเงียบมองหน้าไอ้เขตเพราะว่ามันเสือกมองหน้ากูเหมือนส่งสัญญาณย้ำกับเรื่องที่คุยกันไปเมื่อเย็น
“อ่าว ไอ้เวววววว”พอสลิ่มมันเดินเข้ามาในร้าน มันก็ทำเสียงระริกระรี้ทันทีเมื่อเห็นเพื่อนรักตัวเอง มันเดินมาแล้วยกมือไหว้ไอ้ใหม่กับไอ้ดิวแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆกู  กูเขยิบก้นตัวเองแล้วเงยหน้ามองไอ้โปรส่งสายตาประมาณว่าให้มันนั่งลงข้างๆกูนี่
“เดี๋ยวกูมานะ ใหม่ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”ไอ้โปรบอก กูหันไปมอง
“ไปไหนวะ”กูถาม
“ไปดูกลอง เฮียบอกว่าวันนี้ของที่สั่งจะมา กูเลยจะไปดูก่อน เดี๋ยวแกจะปิดร้านซะก่อน”มันบอก
“เฮ้ย กูไปด้วย”ไอ้ดิวพูดขึ้น
“เออๆเร็วๆ จะได้รีบกลับมาซ้อม”ไอ้โปรบอก ไอ้ใหม่กับไอ้ดิวเลยรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้ววางกีตาร์ วางหนังสือเพลงลงแล้วรีบเดินตามไอ้โปรออกไป
“รีบๆกลับมานะมึง”กูตะโกนบอกก่อน เพราะเดี๋ยวเอ้อระเหยลอยชายกันกว่าจะมาถึงอีก
“...............”แล้วตรงนี้ก็เงียบเมื่อกูหันกลับมามอง ไอ้เขต ไอ้วิทย์ ไอ้เวมันหันมามองหน้ากูเหมือนกำลังจับผิดเหี้ยอะไรสักอย่าง
“อะไร ก็เล่นกันไปสิ”กูบอกส่งๆ หันไปมองสลิ่มมันหน่อยๆ มันก็หันมามองหน้ากูแล้วเบะปากให้แบบหมันไส้กู ก่อนที่จะหยิบกีตาร์โปร่งของตัวเองออกมาจากกระเป๋า
“นี่ๆ เดี๋ยวกูร้องให้”ไอ้เวพูดขึ้นแล้วหยิบสมุดเพลงไปดู
“อืมหืม”ไอ้เขตทำเสียงทั้งๆที่กำลังดีดเบสไปมาแบบไม่ได้ตั้งใจเล่น ส่วนไอ้วิทย์มันหยิบกีตาร์มาเล่นไปแล้วเรียบร้อย
“บน..โลก นี้มีคน เป็นล้านคน”หื้มมม
“ทุกคน          มีเป็นล้านใจ”เอ่อ -_- นี่เพลงหรอ
“หึหึ”ไอ้เขตหัวเราะมองหน้ากูแล้วหยุดเล่นเบสของตัวเอง ไอ้วิทย์แม่งก็นั่งอมยิ้ม ส่วนไอ้เหี้ยเวนี่หน้าตายมาก มันยังร้องต่อได้อีกอ่ะ แม่ง โคตรเพี้ยน
“คือเรื่องมหัศจรรย์  ที่เราได้พบกัน..มหัศจรรย์ ได้รักเธอ”ไอ้เวร้องไปขำตัวเองไปทั้งๆที่ก็เห็นพวกกูนั่งขำกันแทบจะท้องแตกตายละ
“เหี้ยโคตรเพี้ยน มึงเล่นกลองนั่นแหละดีละ ไม่ต้องเสือกอยากเป็นนักร้องเลยนะมึง..ไอ้เหี้ยวิทย์มึงก็หยุดเล่นได้ละ ไอ้นี่ก็บ้าจี้ตามมัน”ไอ้สลิ่มบ่นขึ้น มันคงทนฟังเพื่อนมันร้องไม่ได้จริงๆ คือไม่ใช่แค่เพี้ยนนะมึง เวลาขึ้นคีย์สูงมันก็ต่ำ เวลาต่ำมันก็ร้องกระแทก กูฟังแล้วแม่งไม่รู้จะขำดี หรือว่าอะไรดี คีย์แม่งตีกันมั่วไปหมด
“โคตรเพี้ยนนะไอ้สัตว์ ไม่เคยชินเลยกู”ไอ้เขตพูดไปขำไป
“เหอะๆ”ไอ้เวนั่งหัวเราะไว้อาลัยให้กับเสียงร้องของตัวเอง ที่แม่งถ้าสมมุติตกอับขึ้นมานี่ร้องขอทานยังร้องไม่ได้เลยมึง แบบว่าเพี้ยนโคตร
“..............”กูหันไปมองหน้าสลิ่ม มันเริ่มดีดคอร์ดที่เพลงก็คุ้นหูเป็นอย่างดี กูว่าคนทั่วโลกก็คุ้นหูเพลงนี้แหละ ถึงมันจะเก่าไปแต่กูว่ามันก็ฟังได้ตลอดๆ พอสลิ่มมันขึ้นเล่นคอร์ดแรก ไอ้ห่าวิทย์ก็เล่นตามทันที  ไอ้เวหยิบเบสออกไปจากไอ้เขตแล้วเอาไปเล่นแทนหน้าตาเฉยทั้งที่ไม่ได้ต่อแอมนั่นแหละ เบสเวลาที่ไม่ได้ต่อแอม เสียงมันจะไม่ดัง ก็จะมีแต่คนเล่นเท่านั้นแหละที่จะรู้ว่าตัวเองเล่นอะไรไปบ้าง เพราะไม่ว่ายังไงเสียงกีตาร์โปร่งแม่งก็กลบหมดอยู่แล้ว

กูไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่พวกมันอยู่กลุ่มเดียวกัน เรียนที่เดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน เล่นดนตรีวงเดียวกัน และรักกันมากขนาดนี้เพราะบางทีมันก็เหมือนโชคชะตาที่ทำให้มันโคจรมาเจอกันและค้นพบความเป็นตัวของตัวเองในแต่ละด้าน เพราะดูได้จากความสามัคคีของมันและการรู้ใจซึ่งกันและกัน เข้าขากันได้ดีมากๆ มองจากเบื้องต้น แค่สลิ่มมันเริ่มจับกีตาร์มาดีดคอร์ดเพลง This Love ไอ้วิทย์ก็เล่นตามทันที ไอ้เวที่หยิบเบสไปเล่นหน้าตาเฉย และไอ้เขตก็ปล่อยให้เอาไปเล่น ส่วนสลิ่มที่ก้มหน้าก้มตาเล่นไม่ได้มองคอร์ดที่ตัวเองจับ แต่เหมือนไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นมามากกว่า และไม่มีท่าทีว่าอยากจะเอ่ยเสียงร้องออกมาด้วย ไอ้เขตมันก็เลยร้องแทนเหมือนรู้ซะอย่างนั้น

กูนั่งมองไอ้เขตที่มันร้องไป บางทีมันก็หันมามองหน้ากูแล้วยิ้มให้ กูก็ไม่ได้อะไร กูรู้ดีว่าตัวมันเองก็คงเจ็บไม่น้อยที่สลิ่มมาเป็นของกูแบบนี้ กูเข้าใจและกูรู้ดี ดังนั้นกูก็โกรธมันไม่ลงจริงๆ ในเมื่อมันได้ให้โอกาสกูมากขนาดนี้ กูก็ควรจะเชื่อใจไอ้เขตมันด้วยเหมือนกัน กูหันไปมองไอ้ตัวดีที่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรนอกจากกีตาร์ของตัวเอง พอมันหันมาเห็นว่ากูนั่งมองอยู่มันก็เหลือบตากลอกไปกลอกมา ไอ้นี่มันนิสัยเสียตรงนี้แหละ ชอบทำตากลอกไปกลอกมาเวลาทำผิด หรือไม่ก็แกล้งกวนตีนคนอื่น ทำตากลอกไปกลอกมาเหมือนแสดงให้รู้ว่าตัวเองอาจจะมีความลับ เหมือนแกล้งเราให้เราบ้าเล่นไปงั้นทั้งๆที่จริงๆแล้วอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
พอพวกมันเล่นจนจบเพลง มันก็เล่นเพลงอื่นๆต่อเรื่อยๆ
“มึงเล่นเปิดเพลงนี้แหละ มึงร้องละกัน”สลิ่มพูดบอกไอ้เขต
“หื้ม กูร้อง”ไอ้เขตพูด
“เออ กูขี้เกียจร้อง..เปลืองน้ำลาย”มันพูด ซะงั้นอ่ะ ขี้เกียจร้องแล้วมึงมาเป็นนักร้องทำไมฟะ
“ฮัลโหลครับ”ไอ้เวพูดเมื่อกดรับโทรศัพท์ มันลุกขึ้นยืนทั้งๆที่คุยโทรศัพท์ไปด้วยแล้วเดินออกนอกร้านไป
“...............”ไอ้วิทย์นั่งมองตาละห้อย แล้วหันกลับมาดีดกีตาร์ไปมาเหมือนคนไร้อารมณ์
“เดี๋ยวก็หาย”ไอ้เขตปลอบเพื่อนตัวเองเหมือนตัวเองเคยเป็นอย่างนั้น ไอ้วิทย์ไม่ได้ตอบอะไร มันนั่งนิ่งอย่างเดียว สักพักไอ้เวก็เดินกลับเข้ามาในร้าน ไอ้วิทย์ก็ทำหน้าตารื่นเริงปกติ พวกมันนั่งคุยกันต่อปกติเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ไอ้เวออกไปคุยโทรศัพท์กับแฟนใหม่ของมัน
“ไอ้หลิ่ม แล้วพี่เชนเค้าว่าไงอ่ะเรื่องคอนเสิร์ต”ไอ้เขตพูดขึ้น กูหันไปมองหน้าไอ้สลิ่มทันทีว่ามันหมายถึงเรื่องอะไรกัน
“ก็ได้บัตรมาสี่ใบพอดี หน้าสุดเลยมึง”สลิ่มพูดแล้วยักคิ้วให้ยิ้มๆ
“จริงดิ”ไอ้วิทย์ดูจะตื่นเต้นไม่น้อย
“รอบไหนวะ..วันศุกร์หน้าเปล่าวะ”ไอ้เวถาม
“รอบแรกเลยมึง วันศุกร์”สลิ่มบอก
“เดี๋ยวกูให้พี่เค้ามารับที่บ้าน มึงก็มาเจอกันที่บ้านกูจะได้ไปพร้อมกัน แล้วก็กลับด้วยกัน”สลิ่มบอก
“เออๆก็ดี..งั้นแดกข้าวเย็นบ้านมึงด้วยเลยแล้วกันนะ”ไอ้เขตพูด
“ห่า ลงทุนบ้างเหอะ บัตรก็ฟรีอะไรก็ฟรี”ไอ้สลิ่มว่าให้
“................”กูได้แต่มองหน้าพวกมันงงๆ เพราะว่ามันจะไปดูคอนเสิร์ตอะไรกันทำไมกูไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ทำไมสลิ่มมันไม่บอกกูอีกแล้ว นี่ถ้ากูไม่ถาม ไม่จับผิดได้ ไม่อยากรู้อยากเห็นนี่กูก็จะไม่รู้เรื่องของมันเลยใช่ไหมวะ
“ไปด้วยกันไหมเฮีย”ไอ้เขตหันมาชวนกู
“................”กูไม่ตอบ แต่หันไปจ้องหน้าสลิ่มให้มันรู้ตัวว่ากูกำลังโกรธมัน และจะเขมือบมันอีกในไม่ช้า ห่า..ก็กูน้อยใจนี่หว่า ทำไมชอบทำอะไรไม่บอกกูวะ งี้ถ้ากูออกไปหาคนอื่น หรือไปหาเมียเก่ากู กูก็ไม่จำเป็นต้องรายงานมันตลอดเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ใช่ไหม ทำไมวะ ในเมื่อกูจริงใจให้มันถึงขนาดนี้ เวลาเกิดอะไรขึ้นกับกูกับเด็กเก่ากู ก็กูรายงานให้มันรู้ทุกอย่างเพราะไม่อยากให้มันเข้าใจผิด แต่นี่อะไรวะ..แม่งทำเหมือนกูไม่มีตัวตนอีกละ

.................>>>><<<<..................

เดี๋ยวจะขาดช่วงซะก่อน เหอะๆ -_--"
ขอบคุณเพลงตอนนี้ This Love ของ Maroon5 แปะ http://www.youtube.com/watch?v=dquCneZwTCc/

พยายามหาที่ใกล้เคียงที่สุด ใช้จิตนาการขั้นสูงเวลาฟังกันเอาเองแล้วกัน เหอะๆ

[Jimmeiiii*]

อ๊ากกกกกกกกก อิพี่เมตรน้อยใจ
แต่ก็นะมนุษย์ รัก โลภ โกรธ หลงเป็นเรื่องธรรมดา

แอบอึ้งตรง เขตชอบหลิ่ม
แต่ความน่าจะเป็นน่าจะไม่มีอะไรเกินเลย
สลิ่มมมมมมมมมมมมม อ่อนๆให้ไอ้เมตรบ้างดิ

[knightofbabylon]

 
ไม่คาดคิดว่าเขตจะแอบชอบสลิ่มอยู่

อิคุณพี่เมตร เย็นเข้าไว้เถอะ คดีแรกยังเคลียร์ตัวเองไม่ใสกิ๊งเลย
อย่าเพิ่งก่อคดีเพิ่ม



 

[huimei]

  เขต ซะงั้นอ่ะ

  เมตรน้อยใจ น่าสงสารจิง

หลิ่มเอ้ย.. เห็นใจเมตรมันบ้างอะไรบ้าง

  เบบี้

[Nus@nT@R@]

เอ่อ....อ่าน ปล.แล้วเม้นท์ไม่ออกเลยแฮะ555

น่าสงสารน้องเขต แอบรักเพื่อนสนิทก็แบบนี้แหละ
บอกเจ้าตัวไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้ในใจ
ขอให้น้องเขตเจอตัวจริงไวๆละกันนะ

[dp]

จิ้ม ฉึกฉึก

[P★RiTŸ]

 

[silverspoon]

น้อยใจแทนพี่เมตรไม่พอ แถมคนเอ่ยปากชวนไปคอนเสิรตกับไม่ใช่สลิ่มอีก เหอๆ

[SPSJ]

หลิ่มก็เกินไปทำอะไรไม่บอก
คิดว่าไม่จำเป็น ไม่มีอะไร ไม่คิดถึงใจคนอื่นเหมือนกัน
คิดว่าเขารัก แล้วจะทำยังไงก็ได้งั้นเหรอ เมตรมันก็เจ็บเป็น
แต่ถ้าเมตรแค่ขยับก็ผิดแล้ว ไม่มีแม้แต่โอกาสแก้ตัว
กลายเป็นคนเลวในสายตาสลิ่มอีก

[arjinn]

อ่านแล้ว สงสารเมตรเหมือนกัน.... เศร้าแทน...
ถ้าเป็นเรา เราก้อคงแย่ หากรู้สึกไม่มีตัวตนในสายตาของคนที่เราอยากให้เห็นเราสำคัญอยู่เรื่อยๆ !!

"แม่งทำเหมือนกูไม่มีตัวตนอีกละ"
บางทีสลิ่มเหมือนเป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นเพราะไม่ยอมรับหรือเปล่า หรือยังไง!!?

เมตรพิสูจน์ตัวเองเข้านะ ...
ถ้าไม่ไหว ก้อปล่อยเค้าไปเหอะ เหอ เหอ

[lasom]

น่าจะลองเล่นมุกเงียบดูมั่งดิ อยากรู้ว่าหลิ่มมันจะทำไรรึป่าว
แต่ก็อย่างว่า ถ้าลองเมตรมันเงียบ สลิ่มมันก็คงไม่สนใจอยู่ดี
...งอลเอง เจ็บเอง แล้วก็ต้องง้อตัวเอง หึ

[DraCo_SLa13]

พี่เมตรก็ต้องน้อยใจ  ต่อไปแหละพี่  จะทำไรได้อ่ะ

จะเลิกรักน้องมันไม๊ละ เฮ้อ เหนื่อยแทน

[l3iZal2l2e]

เห่ยยย น้องเขตจริงป่ะเนี่ย
งงเลยกุ ... แต่แบบน้องเขตแมนมากอะ รักแบบไม่ต้องการอะไร ปลื้มมมม

แล้วอิพี่เมตรมันต้องน้อยใจ(คนเดียว)ไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย
หลิ่มง้อบ้างเหอะ พี่เมตรก้คนนะ คงมีท้อบ้างเหมือนกันแหละ
 

[jara]

สงสารพี่เมตร  น้อยใจสลิ่มได้อีก  

สลิ่มก็นะ  จะลองใจดูใจพี่เมตรอีกนานมั้ยเนี่ยยยยย

สงสารพี่เมตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร

[A_ay]

โอ๊ะ
*แช่งได้น่ากลัวมาก
5555555555+


เอ่อ
เคืองแทน
อ๊าก
เคืองสลิ่มว้อยย

[tutu]

   ไอ่เมตรขี้น้อยใจ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

surpriseจริงๆ...แต่คิดอีกทีก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่อ่ะ ก็นะ~สลิ่มน่ะมีเสน่ห์ออกจะตายไป อย่างเขตที่ใกล้ชิดมากๆจะไม่ตกหลุมรักเข้าได้ไง แต่ก็เนียนจริงๆๆว่ะ ความอดทนช่างสูงจริงๆด้วย จะฉวยโอกาสก็ไม่มีทั้งๆที่จะทำก็ทำได้ การแสดงออกต่อสลิ่ม&คนที่มาติดพันสลิ่มก็เยี่ยงเพื่อนจริงๆ แล้วยังนึกถึงแต่สลิ่ม..มองไปถึงอนาคตว่าไอ้พี่เมตรมันจะรักและคุมสลิ่มอยู่ นับถือใจจริงๆเลยเธอว์ รักแบบไม่ต้องการให้เธอมาเป็นของฉัน แค่อยากให้เธอมีความสุขเท่านั้นก็พอใจ ปลื้มมมมมมมมมมว่ะ! พระรองจริงๆ!

  แอบรักเพื่อนสนิทก็งี้ล่ะนะ.....อยากให้เจอคนที่ดีๆนะเขต


สลิ่มหนอ~ คิดอะไรในใจบ้างเนี๊ยยยยยเรื่องความรักที่ให้เพื่อนน่ะกินขาด แต่กับคนที่เข้ามาในชีวิตอย่างไอ้เมตรนี่เฉยชาเย็นชาจริงเลยนะ จะใจร้ายไปถึงไหน ดูเซ๊ะ ไอ้เมตรน้อยใจใหญ่แล๊ะ

[♠DekDoy♠]

รักมากเกินจนไม่กล้าเสียเพื่อน แบบนี้แหละดีแล้ว ^^

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เขตชอบสลิ่ม เอ่อ ...  O_O
ความสัมพันธ์เริ่มถอยหลังลงคลองอีกแล้วง่า  
เชีนร์พี่เมตรสุดใจค่า

[anterosz]

เออ..แบบว่า..ช๊อคมากง่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าเขตจะรักหัวหลิม

เฮ้อ.. น่าสงสารเขตง่ะ ไปจีบมิ้วค์ดีกว่าน้องเขตสุดหล่อ! พี่เชียร์อยู่!

[OHmeza019]

สงสาร เมตร again
อิอิ

เมตรเเกล้งงอลสักทีดิ่
อยากเห็นสลิ่มง้อ

[Killua]

อ่านตอนนี้แล้ว น่าสงสารทุกคนเลย
ถ้าเค้าเป็นเมตรก็คงน้อยใจเหมือนกัน สุดๆอ่ะ
น้องเขตยิ่งแล้วใหญ่ มาตอนนี้น่าสงสารมาก เจ็บคนเดียวเลย น่าจะหาคนน่ารักๆมาดามใจให้เนาะ
น้องวิทย์ก็น่าสงสาร เศร้าได้อีก แต่ก็นะไปทำเค้าก่อนนี้
เฮ้อ อยากอ่านต่ออะ ขอบคุณไรเตอร์ที่มาอัพให้อ่าน

[iiiampond]

แช่งแรง  555555555  เม้นท์อยู่แล้วไม่ต้องขู่  ก็นิยายมันหนุก
รักมันทั้งคู่ล่ะ  เออใช่ปะ  ละเออ  ก็แบบ  ชอบไง  ชอบบบบบบบ

เข้าใจ๊  555555  

ตอนนี้ "สงสารเขตสุดๆ"  *กอดปลอบ*   

แต่เมตรมันนอยด์ว่ะ  นอยด์อีกแล้ว  เออกูก็นอยด์อะ  T T;;;;;
ทำไมล่ะ  ที่ผ่านมาจนเป็นเมีย  ไม่เคยแคร์ไอห่าเมตรเลย????

หาผัวใหม่ไปเลยไปแบบนี้  - -;
ไอ้เชนมันดีมากก็เอามันไปเลยเหอะ

ก็ดีเหมือนกันไม่ได้ผัวเหี้ยๆแบบไอ้ห่าเมตรมัน  555555555555
(โดนไอ้เมตรเอาทีนเหยียบอก)  T__________________T

รอเธอเสมอ  แม้เธอไม่สนใจ ;(