:pig4:ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ รู้สึกมีกำลังใจเขียนมากมายเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ตอนที่ 6
นลพรรณกรุ่นคิดถึงท่าทีของศิลาหลังจากวันหยุดยาวที่ผ่านมานี้ หล่อนพบว่าสามีของหล่อนมีท่าทางที่แปลกไป นลพรรณสังเกตุว่า ศิลาชอบเหม่อลอย และมักจะมองไปยังที่ไกล ๆ มากกว่าอยู่กับสิ่งรอบตัว
“คล้ายคนกำลังมีความรัก” นลพรรณแน่ใจว่าเป็นอย่างนั้น
เธอถอนหายหายใจด้วยความเห็นใจในตัวสามี เธอรู้ดีว่า ตลอดเวลาที่เขาอยู่กับเธอมา ตั้งแต่เป็นคู่หมั้นว่าเขาไม่ได้รักเธอเหมือนคนรัก แต่ศิลาก็ดูแลเธอและให้เกียรติเธอเป็นอย่างดี จึงทำให้เธอไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในการที่ศิลาไม่ได้รักเธอแบบคนรักเลย เธอเองก็พอใจความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้ ในตอนนั้นเธอเองก็ไม่ขัดขืนการจับแต่งงานของพ่อแม่เช่นกัน เพราะรู้ว่าคนที่พ่อแม่เลือกให้คือศิลา เพื่อนสนิทอีกคนของเธอ ดีซะกว่าให้เธอไปแต่งงานกับคนอื่น อย่างน้อยศิลาก็เป็นเพื่อนที่รู้ใจเธอและเข้าใจเธอมากกว่าคนอื่น ถึงแม้เธอกับเขาจะต่างที่นิสัยกันตามประสาชายกับหญิงก็ตาม ตลอดเวลาที่ผ่านมานลพรรณและศิลาอยู่กันได้ด้วยความรักความเข้าใจแบบเพื่อนสนิท ที่ต่างคนต่างรู้นิสัยใจคอกันดีและไม่ถือสาหาความในเรื่องเล็กน้อยของกันและกัน
แต่การที่ศิลามีความรักนี้ ทำให้เธอคาดไม่ถึงว่า ชีวิตมนุษย์ธุรกิจอย่างศิลา จะไปเจอใครที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ เธอคิดว่า ศิลาและเธอเลยวัยแห่งความรักที่หอมหวานมาแสนนานแล้ว ไม่กลับไม่น่าเชื่อว่า ท่าทีของสามีเธอ ดูเหมือนเด็กวัยรุ่นที่ปิดปังการมีแฟนกับผู้ปกครองยังไงยังงั้น
เธอรู้สึกยินดีกับสามี ที่เจอความรักในชีวิตนี้ แต่เธอก็กังวลใจว่า ศิลาจะนึกถึงเธอและครอบครัวบ้างหรือไม่?
พีร์ตื่นขึ้นมาในยามสายของวันอาทิตย์ เขายิ้มให้กับตัวเองอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่ได้รับข้อความจากศิลา เขารู้สึกราวกับฝันไป ที่เขาได้อยู่เคียงข้างกับชายในฝัน ถึงแม้จะชั่วระยะเวลานึงก็ตาม แต่สำหรับเขามันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ และเป็นความรักอบอุ่นที่เขารอคอยมาแสนนาน
เขากับคุณหยกรักกัน แต่คุณหยกมีครอบครัวแล้ว
แต่เขาก็คิดเหมือนกันว่า ความสัมพันธ์ของศิลากับเขา จะดำเนินต่อไปในรูปแบบใด
ถ้าเขากับศิลายังคบกันอยู่ มีความสัมพันธ์แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ ...ไม่เท่ากับว่าเขากลายเป็นเมียเก็บหรอกหรือ
แล้วถ้าคุณหยกทอดทิ้งเขาไปล่ะ
เมื่อคิดได้เช่นนั้น น้ำใส ๆ ก็ค่อย ๆ ร่วง ออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นอย่างช้า ๆ
พีร์คิดว่า สักวัน เรื่องของเขากับคุณหยก มันต้องมีวันจบลง แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ ถ้าตอนจบนั้น มันจะมาในเร็ววันนี้ เพราะทุกครั้งที่เขาอยู่กับ ศิลา หรือ “พี่หยกของน้องพี” เขารู้สึกมีความสุขมากมาย
ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะหยุดเวลาไว้แค่นั้น
พีร์ทอดถอนใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เอาเถอะ มันจะจบลงเมื่อไหร่ ยังไง แต่เขาก็จะจดจำช่วงเวลาที่ดีที่เขามีชายคนรักอยู่ข้าง ๆ ไว้ในความทรงจำก็พอ
“ฮัลโหลครับ” พีร์รับสายศิลาในช่วงบ่ายวันอาทิตย์ แดดจ้าจากข้างนอก ทำให้บรรยากาศในห้องพักเล็ก ๆ ดูสว่างขึ้น
“ครับน้องพี ตอนนี้เราอยู่ไหนเนี่ยะ” ปลายสายตอบกลับอย่างใจดีเช่นเคย
“อ๋อ ผมอยู่หอครับ”
“เหรอ งั้น ลงมาข้างล่างหน่อยสิ” ศิลากล่าวอย่างตื่นเต้น
“ทำไมอะครับ นี่พี่หยกอยู่ไหนครับ”
“อยู่ใต้หอน้องพีครับ ลงมารับพี่หน่อย นะครับ”
“อ่าว พี่หยกมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ จะมาห้องพีเหรอ ห้องพีรกนะ”
“ไม่เป็นไร ๆๆ พี่ไม่ถือ เร็ว ลงมารับพี่เลย”
“ครับๆๆ” พีร์รีบออกไปรับศิลาในทันที เขาไม่เชื่อเลยว่าชายคนรักจะมาอยู่กับเขาในห้องเก่า ๆ ของหอพักนี้
เขาลงมาก็เจอศิลาในชุดเสื้อผ้าลำลอง เสื้อคอโปโลกับกางเกงยีนขาเดฟทำให้ศิลาดูหล่อเหลาไปอีกแบบ ใบหน้าหล่อเหลานั้นยืนส่งยิ้มอบอุ่นให้กับร่างอวบอย่างรอคอย เขาพบว่า ศิลาไม่ได้มามือเปล่า แต่ซื้อขนมมาฝากเขาจนเจ้าตัวแทบถือมาไม่หมด
“โห พี่หยก นี่อะไรเหรอครับ” พีร์งงกับถุงขนมหวานจากร้านดังที่ศิลาถืออยู่
“ก็ พี่ซื้อมาฝากน้องพีไง เห็นเราชอบกิน” ศิลากล่าวยิ้ม ๆ
“โห ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้ครับ ว่าแต่นี่พี่หยกเหมาทั้งพารากอนมาให้พีเลยเหรอเนี่ยะ” เขามองดูก็พบว่าถุงของแต่ละร้านเป็นร้านขนมหวานจากห้างดัง และมีขนมไม่ซ้ำกันในแต่ละถุง
“อ่ะ พี่ให้” ศิลากล่าวยิ้ม ๆ
“ขอบคุณครับ” พีร์ยกมือไหว้ขอบคุณคนรักก่อนจะแบ่งมาช่วยถือ
หลังจากเขาทำเรื่องแลกบัตรเข้าหอให้ศิลาแล้ว ศิลาก็ไม่รอช้าที่จะรีบจับมือคนรักเพื่อที่จะให้พาไปยังห้องพัก
“พี่หยก ไม่เอา..เดี๋ยวใครมาเห็นเค้า” พีร์กล่าวอย่างระแวง เพราะว่าศิลาจูงมือเขาตอนที่เดินอยู่ในหอ
“น่า...พี่คิดถึงพีจะแย่แล้วรู้ไหม” ศิลาไม่พูดเปล่า แต่เปลี่ยนมาโอบไหล่คนรักอย่างรักใคร่
“...” พีร์เองไม่พูดอะไรตอบมา ได้แต่เขินอายตามนิสัย
“นี่ พี่ชอบเวลาน้องพีเขินนะ น่ารักดี” ศิลาก้มลงมาพูดกับร่างอวบ พร้อมกับหยิกแก้มยุ้ยของพีร์อย่างแสนรัก ก่อนที่พีร์จะไขกุญแจห้องเข้าไป
“ห้องน้องพีก็ไม่รกเท่าไหร่หนิ” ศิลากล่าว หลังจากที่เขามา
“ครับ ขอบคุณครับ” พีร์หันมาตอบขณะที่วางบรรดาของฝากลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม” ศิลาเข้ากระซิบข้าง ๆ หู หลังจากมาประชิดตัวพีร์ทางด้านหลัง โดยสวมกอดร่างอวบนั้นอย่างออดอ้อน
พีร์เองถึงแม้จะเขินอาย แต่ก็ชอบในการกระทำของคนรัก จึงเขย่งตัวขึ้นไปจรดจมูกโด่งหอมแก้มของศิลาอย่างรักใคร่ ศิลาเองก็เอียงแก้มให้หอมทั้งสองข้างอย่างชอบใจเช่นกัน
“น้องพี หิวหรือยัง” ศิลาถามพีด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า ไม่เกี่ยวกับเรื่องของกินเลย
“เค้กเหรอครับ ยังครับ เดี๋ยวค่อยกินดีกว่า” พีร์ตอบไปด้วยอย่างซื่อ ๆ
“เหรอครับ แต่ตอนนี้พี่อยากกินนะ” ศิลากระซิบด้วยเสียงกรุ้มกริ่ม
“หืม ก็ทานสิครับ” พีร์ทำหน้าสงสัย แต่ศิลาก็ตอบกลับมาว่า
“ไม่ใช่อยากกินเค้ก แต่พี่อยากกินน้องพีต่างหาก” ว่าแล้วเขาก็ก้มลงจูบหนุ่มน้อยอย่างโหยหา สองมือนั้นฟอนเฟ้นไปตามร่างอวบและบีบจับเนื้อหนั่นที่นุ่มนิ่มอย่างมันมือ ศิลาถอนปากออกมองหน้าคนรักวัยรุ่นที่ตอนนี้ช่างเย้ายวนเสียเต็มประดา เขาประกบจูบอีกครั้ง ก่อนจะมอบความสุขให้กับคนรักสมกับที่รอคอยมาให้ฉ่ำปอด
ศิลาซุกหน้าลงบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเนื้อนิ่มของพีร์อย่างอ่อนล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความสุข หลังจากเติมเต็มความต้องการให้กันและกัน ความมืดที่เจือแสงไฟจากข้างนอกเข้ามาทำให้บรรยากาศในห้องชวนฝันมากขึ้น แขนแข็งแรงของเขาโอบรอบร่างอวบเหมือนจะบอกว่าเขาไม่ปล่อยให้คนรักหนีหายไปจากอ้อมกอดนี้
พีร์เองก็มีความสุขมากมายเช่นกัน เขารับรู้ถึงความต้องการในตัวเขาของศิลาที่มีอยู่มากมาย มันถาถมเข้ามาเหมือนคลื่นน้ำที่ซัดเข้าชายฝั่งอย่างไม่รู้จบ เขาประทับใจในบทรักที่ศิลามอบให้เขา ถึงแม้จะเร่าร้อน แต่มันช่างอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน เขารู้สึกดีใจที่ศิลาไม่ได้รังเกียจความเป็นคนอ้วนของเขาเลยแม่แต่น้อย เพราะในเกมส์รักแต่ละครั้ง เขามักจะแสดงอาการอายรูปร่างของตัวเอง แต่ศิลาก็คอยบอกว่า เขาชอบที่พีร์เป็นแบบนี้ที่สุด
“เออ น้องพี พี่มีอะไรจะให้” ศิลากระซิบข้างหูของคนรักแผ่วเบา ก่อนจะลุกไปหยิบกล่องเล็ก ๆ ในกระเป๋ากางเกง
“หือ..อะไรเหรอครับ” ร่างอวบในผ้าห่มเอี้ยวตัวมองตาม
“หลับตานะ” ชายหนุ่มกล่าว ก่อนจะพยุงร่างของพีร์ให้นั่งขึ้นมา
พีร์รู้สึกถึงแรงเจาะบนติ่งหูข้างซ้ายที่มีรอยเจาะ เดิมเขาเจาะหูอยู่แล้ว แต่เมื่อมาฝึกงาน เขาจึงถอดต่างหูที่ชอบใส่ออก เพื่อภาพลักษณ์ที่ดี
“อ่ะ ลืมตาได้” ศิลาจับพีร์ให้หันไปมองในกระจก
“เป็นไง ชอบไหมครับ” ศิลากระซิบข้างหู พร้อมจูบบนติ่งหูเบา ๆ
พีร์ตกตะลึง เพราะตอนนี้ที่ติ่งหูซ้ายของเขา มีต่างหูเพชรน้ำงามที่ศิลาบรรจงใส่ให้เมื่อครู่ประดับอยู่ ถึงแม้แสงในห้องจะสลัวราง แต่ประกายของเพชรน้ำงามที่เจียระไนเป็นทรงเหลี่ยมนั้น ก็ส่องประกายจนเด่นชัดจนทำให้พีร์ตกใจ
“พี่หยก มันไม่เหมาะกับพีร์หรอกครับ พีร์ไม่ควรจะได้ของมีราคาอะไรแบบนี้” พีร์หันไปบอกกับคนรักอย่างกังวล
“ไม่หรอก พี่อยากจะมอบให้พีร์ มอบให้คนที่พี่รัก” เขาจูบหน้าฝากโหนกนูนของคนรักปลอบขวัญ
“พี่หยกครับ พีร์ว่ามันแพงไปไหม”
“ไม่หรอก...พี่เห็นพีร์ชอบต่างหูหน่ะ และก็พี่เห็นอันนี้ก็คิดถึงเรา ว่ามันน่าจะเหมาะกับน้องพีร์ และก็อะไรที่พี่ว่ามันเหมาะกับเรา มันก็ไม่แพงทั้งนั้นหล่ะ” เขายิ้มพร้อมกับลูบผมพีร์เบา ๆ
พีร์มองหน้าชายคนรักด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะบอกว่า
“ขอบคุณครับพี่หยก ไม่ว่าพี่หยกจะทำอะไรให้พี พีก็ชอบทั้งนั้นหล่ะครับ”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
