[เอกถึงบอย]
ถามผมว่าผมลืมบอยได้หรือยัง
ผมก็คงตอบว่า --ผมไม่คิดที่จะลืมและไม่มีวันลืม--
ทั้งที่บอยทำร้ายจิตใจผม แต่ผมไม่เคยโกรธ ผมพร้อมจะรอบอยเสมอ
เพียงรู้ว่าบอยยังมีใจให้ผม ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามากน้อยแค่ไหน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
ถึงตอนนี้ เราจะอยู่ห่างกันคนละที่ แต่คนทีี่ผมจะคิดถึงเสมอก็ยังไม่เคยเปลี่ยน
ภาพทุกภาพของบอยยังชัดเจนเสมอเมื่อผมหลับตาลง
ผมอาจจะดุเป็นคนไม่สนใจใคร
แต่ใจผมมันไม่ใช่เลย ผมก็มีความรู้สึก
ผมไม่พอใจที่บอยคุยกับโก้
ผมไม่อยากให้บอยไปเที่ยวกับโก้
ผมไม่ต้องการที่จะปล่อยบอยไป
แต่เพราะผมรักบอยมากนั่นเอง ผมถึงไม่กล้าที่จะขวางไว้
ผมคงเป็นคนเย็นชาอย่างนั้นสินะ
"สวัสดีครับ"
.........................
"ฮัลโหลใครครับ"
............................
"เอกใช่ไหม....."
ผมมักจะโทรไปหาบอยยามเมื่อผมต้องอยู่คนเดียวในความมืด
แต่ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เงียบเท่านั้นเอง
ผมเพียงแค่อยากได้ยินเสียงของบอย
ได้รับรู้ว่าบอยยังมีความสุขดีอยู่
ถึงผมจะเปลี่ยนเบอร์เพื่อจะหนีบอย แต่ผมก็ไม่สามารถลืมเบอร์ของบอยจากความทรงจำของผมได้
เพราะอย่างนั้นจึงกลายเป็นผมที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้ ต้องโทรหาบอยเอง
แต่มันจะเป็นยังไงหละถ้าโก้รู้ว่าผมยังโทรหาบอยอยู่
ทั้งผมและบอยจึงใช้เพียงความเงียบเท่านั้น
แต่ในความเงียบของเราสองคน มันก้ทำให้ผมรู้สึกดีได้มากทีเดียว
แค่ได้รับรู้ว่าอีกทางของปลายสายมีคนที่ผมคิดถึง แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว
ผมยังจำคำพุดที่ผมบอกบอยได้เสมอ
"เอกรู้ว่าบอยต้องการคนคอยดูแล"
"ตอนนี้เอกไม่มีเงินมากพอที่จะดูแล หรือทำให้บอยสบายได้"
"แต่ว่านะ.......ถ้าเอกเรียนจบมีงานทำ"
"ตอนนั้นบอยกลับมาหาเอกได้ไหม"
"เอกจะตามใจบอยทุกอย่าง บอยกลับมาอยู่กับเอกนะ"
นี่เปรียบเหมือนคำสัญญาของผม
ทันทีที่ผมมีทุกอย่างพร้อม ผมจะรับบอยกลับมาอยู่กับผม
ผมจะไม่ยอมทิ้งความรักของตัวเองไปอีก
ผมจะเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ต้องการคนรักของผมคืน
แต่ในตอนนี้ ผมคงทำได้แค่รอเท่านั้น
--บอย...เอกรักบอยนะครับ--
ด้วยอารมณ์ตามบทเพลง ทุกๆคืน ของ Portrait
ทุกคืนที่อยู่คนเดียว ภายใต้แสงดาว
มองฟ้าที่มันพร่างพราว น้ำตาจะไหล
ทุกทีที่ลมพัด ยังคิดถึงภาพเธอที่เดินจากไป
ยังเจ็บช้ำ ยังร้องไห้ อยู่ภายใต้แสงจันทร์
* ก็ไม่รู้ต้องทนเจ็บจนถึงเมื่อไร ที่จะลืมเธอได้อย่างนั้น
เมื่อสายลมและแสงจันทร์ยังคงบังคับให้ฉันกลับไป...กลับไปรักเธอ
** เกลียดสายลม เกลียดท้องฟ้า ที่คอยจะมาแกล้งฉัน
เกลียดแสงดาว เกลียดแสงจันทร์ ที่สั่งให้ฉันไม่ลืมภาพเธอ
เกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจ ที่มันยังรักเพียงเธอเสมอ
ทุกค่ำคืนฉันยังละเมอ เจ็บที่ใจมันยังคิดถึงเธอทุก ๆ คืน
ตัวฉันไม่อาจจะรู้ เหตุใดทุกคืน ใจฉันไม่อาจจะฝืน ลืมเธอสักที
แต่แสงจันทร์อาจจะเห็น ความเป็นจริงที่ฉันยังคงหลีกหนี
ไม่ยอมรับว่าทั้งใจที่มี มันยังเป็นของเธอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
