คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกัน
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกัน  (อ่าน 71956 ครั้ง)

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ MiTo™

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-1
เรื่องนี้อาจจะจบเศร้าไปหน่อย
แต่ก้อยากให้หลายคนที่ใจโลเลได้ลองคิดบ้าง
ในเมื่อเราตัดสินใจแล้ว ก็ต้องยอมรับมันให้ได้

ขอบคุณทุกกำลังใจครับ

เพิ่งอ่านจบครับ

ผมว่าไม่เศร้าไปหน่อยมั่งครับ เศร้ามากกกกกกกกกกก ถึงมากที่สุด :sad4:
แต่ก็ได้ข้อคิด ดีๆ นะครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณครับ :3123:

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CaroL

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:

CaroL

  • บุคคลทั่วไป
ราตรีสวัสดิ์ครับ :man1:

CaroL

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้ครับ ฝันดีครับ :man1:

ออฟไลน์ nbee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 849
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +63/-1
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้

ถึงแม้จะจบแบบไม่สมหวัง แต่ก็ทำให้ฌห็นถึงความรักที่มีให้กัน

รักที่จะยอมให้อภัย  ความรักที่มั่นคง ถึงแม้จะไม่ได้เกิดกับคนที่จะอยู่ด้วยตลอดไป

หากบอย มั่นคงสักนิด คงไม่มีใครที่ต้องเจ็บแบบนี้

หากเอก ใส่ใจกับความรัก สนใจบ้าง ก้คงไม่ต้องเสียใจแบบที่เป็นอยู่

หากโก้ เข้าใจว่าความคือการให้ก้งจะกีก่านี้ หากต้องอยู่ร่วมกับคนที่ไม่ได้รัก ตัวเองแน่หรอว่าจะมีความสุขจิง

ไม่มีไรจะพูดไปมากก่านี้ เรื่องจบได้สมบูรณ์แบบมากๆเลย

ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่นี้ค่ะ ^^

 :L2: :L2: :L2:



เห็นด้วยอย่างแรง


จบแบบน้ำตาท่วมจอ

นึกว่าจะHappyตอนจบซะอีก

แต่จบแบบนี้ก็ดีนะ 
จะได้เตือนใจคนที่คิดว่าความรักมักต้องสมบูรณ์เพอร์เฟ็คทุกอย่าง
คนรักกันต้องเทคแคร์กันตลอดเวลา
จนลืมคิดถึงนิสัยของคนรักไป พอไม่ได้อย่างใจนึกก็ผิดหวังจนต้องเกิดเหตุแบบนี้ขึ้น

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






CaroL

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ   :man1:

numtan

  • บุคคลทั่วไป
จบเศร้าอะคะ แต่ก็สะท้อนให้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่างดีคะ

กว่าจะรู้ว่าใครคือคนสำคัญจริง ๆ มันก็สายไปแล้ว

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ [N]€ẃÿ{k}uñĢ

  • ~ῲเจ้าแม่Dramaῴ~
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +740/-5
 o13 เรื่องนี้มีอะไรมากกว่าที่คิดไว้

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ โมกข์มีนา

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-1
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวนะครับ
เจ็บปวดมาก เพราะผมก็เคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆกัน

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

CaroL

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






N19T

  • บุคคลทั่วไป
หลังจากที่ได้อ่านเรื่องนี้ ชอบนะค่ะ
เพราะมันสะท้อนหลายๆ อย่างได้ดี ดั่งชื่อเรื่องเลยค่ะ " คนที่รัก กับ คนที่ดี มันต่างกัน " มันต่างกันจริงๆ ด้วยนะค่ะ
คงจะเป็นประสบการณ์ให้หลายๆ คนได้คิดไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ได้มากเลยเชียว

CaroL

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
[เอกถึงบอย]

ถามผมว่าผมลืมบอยได้หรือยัง
ผมก็คงตอบว่า --ผมไม่คิดที่จะลืมและไม่มีวันลืม--
ทั้งที่บอยทำร้ายจิตใจผม แต่ผมไม่เคยโกรธ ผมพร้อมจะรอบอยเสมอ
เพียงรู้ว่าบอยยังมีใจให้ผม ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามากน้อยแค่ไหน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
ถึงตอนนี้ เราจะอยู่ห่างกันคนละที่ แต่คนทีี่ผมจะคิดถึงเสมอก็ยังไม่เคยเปลี่ยน
ภาพทุกภาพของบอยยังชัดเจนเสมอเมื่อผมหลับตาลง

ผมอาจจะดุเป็นคนไม่สนใจใคร
แต่ใจผมมันไม่ใช่เลย ผมก็มีความรู้สึก
ผมไม่พอใจที่บอยคุยกับโก้
ผมไม่อยากให้บอยไปเที่ยวกับโก้
ผมไม่ต้องการที่จะปล่อยบอยไป
แต่เพราะผมรักบอยมากนั่นเอง ผมถึงไม่กล้าที่จะขวางไว้
ผมคงเป็นคนเย็นชาอย่างนั้นสินะ

"สวัสดีครับ"
.........................
"ฮัลโหลใครครับ"
............................
"เอกใช่ไหม....."
ผมมักจะโทรไปหาบอยยามเมื่อผมต้องอยู่คนเดียวในความมืด
แต่ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เงียบเท่านั้นเอง
ผมเพียงแค่อยากได้ยินเสียงของบอย
ได้รับรู้ว่าบอยยังมีความสุขดีอยู่
ถึงผมจะเปลี่ยนเบอร์เพื่อจะหนีบอย แต่ผมก็ไม่สามารถลืมเบอร์ของบอยจากความทรงจำของผมได้
เพราะอย่างนั้นจึงกลายเป็นผมที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้ ต้องโทรหาบอยเอง
แต่มันจะเป็นยังไงหละถ้าโก้รู้ว่าผมยังโทรหาบอยอยู่
ทั้งผมและบอยจึงใช้เพียงความเงียบเท่านั้น
แต่ในความเงียบของเราสองคน มันก้ทำให้ผมรู้สึกดีได้มากทีเดียว
แค่ได้รับรู้ว่าอีกทางของปลายสายมีคนที่ผมคิดถึง แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว

ผมยังจำคำพุดที่ผมบอกบอยได้เสมอ
"เอกรู้ว่าบอยต้องการคนคอยดูแล"
"ตอนนี้เอกไม่มีเงินมากพอที่จะดูแล หรือทำให้บอยสบายได้"
"แต่ว่านะ.......ถ้าเอกเรียนจบมีงานทำ"
"ตอนนั้นบอยกลับมาหาเอกได้ไหม"
"เอกจะตามใจบอยทุกอย่าง บอยกลับมาอยู่กับเอกนะ"
นี่เปรียบเหมือนคำสัญญาของผม
ทันทีที่ผมมีทุกอย่างพร้อม ผมจะรับบอยกลับมาอยู่กับผม
ผมจะไม่ยอมทิ้งความรักของตัวเองไปอีก
ผมจะเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ต้องการคนรักของผมคืน
แต่ในตอนนี้ ผมคงทำได้แค่รอเท่านั้น

--บอย...เอกรักบอยนะครับ--

ด้วยอารมณ์ตามบทเพลง ทุกๆคืน ของ Portrait

ทุกคืนที่อยู่คนเดียว ภายใต้แสงดาว
มองฟ้าที่มันพร่างพราว น้ำตาจะไหล
ทุกทีที่ลมพัด ยังคิดถึงภาพเธอที่เดินจากไป
ยังเจ็บช้ำ ยังร้องไห้ อยู่ภายใต้แสงจันทร์

* ก็ไม่รู้ต้องทนเจ็บจนถึงเมื่อไร ที่จะลืมเธอได้อย่างนั้น
เมื่อสายลมและแสงจันทร์ยังคงบังคับให้ฉันกลับไป...กลับไปรักเธอ

** เกลียดสายลม เกลียดท้องฟ้า ที่คอยจะมาแกล้งฉัน
เกลียดแสงดาว เกลียดแสงจันทร์ ที่สั่งให้ฉันไม่ลืมภาพเธอ
เกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจ ที่มันยังรักเพียงเธอเสมอ
ทุกค่ำคืนฉันยังละเมอ เจ็บที่ใจมันยังคิดถึงเธอทุก ๆ คืน

ตัวฉันไม่อาจจะรู้ เหตุใดทุกคืน ใจฉันไม่อาจจะฝืน ลืมเธอสักที
แต่แสงจันทร์อาจจะเห็น ความเป็นจริงที่ฉันยังคงหลีกหนี
ไม่ยอมรับว่าทั้งใจที่มี มันยังเป็นของเธอ

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
[1]

หลังจากที่ผมได้เลือกสาขาใหม่ที่ผมชอบ ก็คือคอมพิวเตอร์
ผมก้ตั้งใจเรียน และทำกิจกรรมไปด้วย
ผมทำทุกอย่างเพื่อจะได้ไม่มีเวลาว่าง ให้คิดถึงบอย
จนตอนนี้ผมก็อยู่ปี 4 แล้ว
นั่นก็หมายความว่า ผมต้องออกไปฝึกงานในเทอมสุดท้าย
บริษัทที่ผมเลือกมาฝึกนั้นเป็นบริษัทที่รับวางระบบคอมในสำนักงาน
ด้วยเพราะเห็นว่าใกล้กับที่พัก และเป็นบริษัทที่มั่นคงพอสมควร
ถ้าฝึกงานได้ดี ทางบริษัทจะจ้างต่อเมื่อเรียนจบ
ซึ่งมันเป็นโอกาสของผมที่จะได้งานหลังเรียนจบทันที
ความที่ว่าเป็นคนตั้งใจเรียนมาโดยตลอด
จึงมีสิทธิ์ในการเลือกก่อนเพื่อนในคณะคนอื่น

ผมไปถึงตึกของบริษัทที่ผมจะต้องเริ่มฝึกงานวันแรก
ด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบ
ผมมาถึงตั้งแต่ 7 โมงกว่าๆ ซึ่งนั่นก็ยังเช้าอยู่มาก
เพราะทางออฟฟิตนัดผมให้มารายงานตัว 8.30 น.
ผมจึงเลือกที่จะนั่งกินกาแฟที่ร้านด้านล่างตึกเพื่อรอเวลา
ผมนั่งไปก็มองผู้คนที่เริ่มทยอยกันเข้ามาในตึก
การแต่งกายก็เหมือนกันในแบบฉบับของพนักงานออฟฟิต
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมต้องมองตาม
--ยังไม่เปลี่ยนไปเลย--
นั่นคือคนที่ผมคิดถึงมาตลอด
เดินเข้ามาในตึกด้วยเสื้อเชิ้ตกางเกงแสลค รองเท้าหนัง
ดูแล้วเค้ายังน่ารักไม่เปลี่ยนในสายตาผม
ไม่ว่าจะเป็นวัยทำงาน แต่เค้าก็ยังเป็นคนที่ผมอยากจะปกป้องอยู่เหมือนเดิม
หน้าตาขาวที่ตัดกับผมสีดำ มันทำให้หน้าของคนนั้นเด่นชัด
แต่สิ่งที่ไม่เหมาะกับใบหน้านั้น
ก็คงเป็นแววตา แววตาที่เศร้า แม้จะยิ้มให้กับคนอื่น แต่แววตากับไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยเลย
-------บอย นี่บอยทำงานอยู่ที่ตึกนี้ด้วยหรือนี่--------

หลังจากที่ผมนั่งมองจนบอยเดินลับสายตาไป
ผมกลับมานั่งคิดกับตัวเอง
ถ้าผมมีโอกาส ผมจะรั้งหรือปล่อยบอยไว้แบบนั้น
คำตอบของผมมันยังไม่มีในตอนนี้
เมื่อถึงเวลารายงานตัว ผมขึ้นไปที่ออฟฟิต
ซึ่งในส่วนนี้จะมีพี่ที่เป็นพี่เลี้ยงคอยสอนงาน
หน้าที่ของผมก็คือต้องออกไปพบลูกค้าพร้อมกับฝ่ายการตลาด
เพราะให้ฝ่ายเทคนิคไปเจรจาคงไม่ได้ลูกค้าแน่
แต่ถ้าให้ฝ่ายการตลาดไปฝ่ายเดียว ถ้าลูกค้ามีข้อสงสัยในระบบก็จะตอบไม่ได้
เพราะงั้นจึงต้องแบ่งทีมเพื่อไปพร้อมกันทั้งสองฝ่าย

ตลอด 1 สัปดาห์ ผมต้องอบรมอย่างหนัก เพื่อศึกษาระบบการทำงาน
และขอบเขตข้อจำกัดของข้อตกลงกับลูกค้า โดยที่ยังไม่ต้องออกไปพบลูกค้าจริงๆ
ซึ่งพี่ที่เป็นพี่เลี้ยงให้การดูแลเป็นอย่างดี
แต่ถึงจะยุ่งยังไง ทุกๆเช้าผมจะไปนั่งกินกาแฟที่ร้านเดิมทุกวัน
เพื่อรอเค้าคนนั้น แต่จนแล้วผมก็ได้แต่มองเงียบๆคนเดียว

"เดี่ยววันนี้พี่จะแนะนำทีมงานให้รู้จักนะ"พี่นะที่คุมทีมผมเป็นคนบอก
"ผมก็รู้จักแล้วนี่ครับ"ผมตอบแบบงงๆ ก้พี่แนะนำให้ผมรู้จักตั้งแต่วันแรกแล้วนี่นา
"ยังเหลือทีมการตลาดอีก เราต้องไปพบลูกค้ากับเค้า"
"อ๋อ ครับ"
พี่นะพาผมเดินเข้าไปในห้องอีกฝากหนึ่ง
ซึ่งในห้องนั้นจะมีการแบ่งเป็นสัดส่วน
น่าจะแบ่งส่วนเป็นของแต่ละทีม
จนพี่นะพาผมมาหยุดยืนอยู่ที่กลุ่มที่นั่งล้อมโต๊ะประชุมกันอยู่
"พาน้องใหม่มารู้จัก"พี่นะพุดกับพี่ที่น่าจะเป็นหัวหน้าของทีมนี้ ซึ่งพี่อีกคนก็แค่พยักหน้าเป็นการรับรู้

เหมือนสมองผมจะหยุดนิ่ง
คนที่ผมนั่งมองทุกๆเช้า กับมานั่งอยู่ตรงหน้าผม
ผมจำไม่ได้หรอกครับว่าพี่คนอื่นชื่ออะไรกันบ้าง
เพราะผมมัวแต่จ้องคนที่ผมรอคอยจะเจอมานาน
สายตาที่เค้ามองมาที่ผมมีประกายของความดีใจเล็กน้อย แต่กลับดูเศร้าลงไปมากกว่าเดิม
ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า
"ผมจะไม่ปล่อยคนคนนี้ไปไหนอีกเด็ดขาด"

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
เห็นว่าเรื่องนี้จบเศร้าไปหน่อย
มันผิดรูปแบบงานเขียนของผม
เลยมาแต่งเพิ่มให้ได้อ่านกัน

สั้นๆ ไม่กี่ตอนก็จบครับ

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
[2]

"ถ้างั้นตอนบ่ายบอยพาน้องไปศึกษางานด้วยนะ"
พี่หัวหน้าฝ่ายการตลาดหันไปบอกบอย
"แต่ผมต้องไปกับเอไม่ใช่หรือครับ"บอยเริ่มมีท่าทางร้อนรน แล้วหันไปบอกพี่หัวหน้า
"ไม่เป็นไร เดี่ยวไอ้เอให้ไปกับส้มก้แล้วกัน"
"แต่ว่า...เอมันคุยกับลูกค้าไว้บ้างแล้วนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่เชื่อในตัวบอย"
"แต่ว่า...."บอยทำท่าจะพูดต่อ แต่ผมพูดออกมาแทน
"พี่บอยไม่อยากไปกับผมหรือครับ"
ผมถามแล้วทำหน้าเศร้าๆ แต่สายตาที่บอยมองผมเหมือนมีคำถามอยู่ในแววตานั้น
"ผมก็แค่เด็กใหม่ มันก็แน่หละครับที่จะไม่มีใครอยากได้เด็กใหม่ไปพบลูกค้าด้วย"ผมยังคงทำสายตาเศร้าๆต่อ
"โอเค ถ้าบอยไม่อยากให้น้องมันไปด้วยพี่ก็ไม่ว่า งั้นเดี๋ยวเอกไปกับพี่แทน"พี่หัวหน้าพูดเป็นการตัดบท
"มันไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ตกลงผมไปกับน้องเค้าก็ได้ครับ"
บอยพยายามอธิบายให้หัวหน้าฟัง แล้วหันมามองผมด้วยสายตาดุๆ
แต่ใครสนใจหละครับ ผมอยากอยู่ใกล้ชิดบอยนี่ครับ

"ทำไมทำแบบนี้"ทันทีที่ผมและบอยเดินออกมาจากตึกสำนักงาน เพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า บอยก้ถามขึ้น
"ทำอะไรหละ"
"ก็แบบที่ทำอยู่นี่ไง เรารู้ว่าเอกรู้เรื่องดี"
"ก็แค่อยากทำ"
"เอกจะมายุ่งกับเราทำไม เรามีแฟนแล้วนะ"
แฟนงั้นหรือ แล้วเอกหละบอย เอกเคยเป็นแฟนกับบอยหรือเปล่าตอนที่บอยไปคบกับโก้นะ
"อย่าเอาเรื่องส่วนตัว มาเกี่ยวกับเรื่องงานสิ"ผมมองหน้าบอยแล้วพูดเรียบๆ
บอยมองผมนิ่ง เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก้เงียบไป

ผมกับบอยเดินขึ้นมาที่สถานีรถไฟฟ้าด้วยกันด้วยความเงียบ
"ลงสถานีชิดลมนะ"บอยบอกผมแค่นั้น ก่อนที่จะเดินแยกไปยืนรอรถอีกที่หนึ่ง
อะไรกัน ไม่อยากอยู่ใกล้ผมอย่างนั้นหรือไง
ผมก็ได้แต่เพียงยืนมองบอย แต่ไม่ได้เดินตามไป

การตกลงกับลูกค้าเป็นไปด้วยดี
ดูท่าลูกค้าจะพอใจการนำเสนอของบอยเป็นอย่างมาก รวมถึงชอบใจในการตอบปัญหาของผมด้วย
แถมยังบอกอีกว่าถ้าจะวางระบบเมื่อไหร่ให้ผมกับบอยมาเป็นคนคุมการดำเนินงานด้วย
นั่นเป็นสิ่งที่ผมชอบอยู่แล้ว ส่วนบอยก็ปฏิเสธไม่ได้เมื่อลูกค้าขอร้องมา
ตอนนี้ก้เริ่มเย็นแล้ว ผมกับบอยเดินทางกลับออฟฟิตด้วยรถไฟฟ้าเช่นเดิม
แต่ตอนเย็นแบบนี้คนใช้รถแน่นมาก
ซึ่งแน่นอนว่าบอยก็ทำท่าจะเดินหนีผมไปปอีกครั้ง แต่คราวนนี้ผมจับมือบอยดึงเอาไว้
สายตาของผมยังคงมองไปด้านหน้า ไม่ได้มองคนข้างๆที่ผมกุมมือเอาไว้
แรงต้านจากอีกฝ่าย ดูจะไม่เป็นผลเมื่อผมยังคงจับไว้แบบนั้น จนอีกฝ่ายต้องยอม
ผมกับบอยถูกเบียดเข้าไปด้านในของรถ ผมพยายามพาตัวเองและบอยเข้ามาด้านในสุดจนได้
แขนทั้งสองข้างของผมยันกับประตูของรถอีกฝากหนึ่งไว้ ซึ่งในตอนนี้มีบอยยืนอยู่ติดกับประตู
ถ้าดูแบบนี้ มันเหมือนผมได้ดอบกอดบอยอีกครั้งหนึ่ง แต่คนในอ้อมแขนผมพยายามที่จะออกจากแขนผมให้ได้
ด้วยความที่คนแน่น จึงไม่สามารถหาทางเลี่ยงไปไหนได้
ผมทนมานานแล้ว ทนจนไม่รู้ว่าจะทนต่อไปได้ไหม ระหว่างที่บอยยังหาทางหนีผมอยู่
"เอกคิดถึงบอยนะครับ"
บอยหยุดไปแป๊บนึง แล้วหันมามองหน้าผม
"อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องงาน"บอยบอกผมนิ่งๆ
"นี่ไม่ใช่เรื่องงาน แต่เป็นความรู้สึกจริงๆของเอก"
"ลืมเราไปเถอะเอก"
"เพราะอะไรหละ..............หรือว่าเพราะโก้"
"อืม เราไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ"
"แล้วเราหละบอย"ผมพูดอย่างหมดแรง แต่ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาให้ได้ยิน
เมื่อประตูรถเปิด ผมหันหลังให้บอยแล้วเดินออกจากประตูทันที
"เอก"บอยเรียกผม ถ้าจะเรียกก้ไม่แปลก เพราะมันยังไม่ถึงสถานีที่ผมจะต้องลง
"บอยไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเราตามไปอีกขบวนนึง"
ผมอยากจะขำ ขำให้กับตัวเองเสียจริงๆ
ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจอย่างนั้นหรอ
แล้วที่ผมต้องเสียใจหละ ทำไมไม่คิดถึงผมบ้าง
บอย เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายเอกสักที
แต่ก็นั่นหละนะ มันเป็นเพราะผมเอง....ที่ลืมเค้าไม่ได้สักที

ออฟไลน์ โมกข์มีนา

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-1

ออฟไลน์ Vesi

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1795
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +204/-3
จะเป็นยังไงกันต่อไปหว่า บรรยากาศมาคุ

CaroL

  • บุคคลทั่วไป
ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจอย่างนั้นหรอ
แล้วที่ผมต้องเสียใจหละ ทำไมไม่คิดถึงผมบ้าง
 :sad4: :sad4:

สู้สู้ครับเป็นกำลังใจให้ครับ :man1:

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
[3]

ชีวิตผมดำเนินไปเรื่อยๆ ทุกๆวันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
การมาฝึกงานของผมทำให้ผมได้เจอกับบอย
และก็ได้เจอกับความเย็นชาที่ผมไม่อยากสัมผัสมัน
บอยไม่เคยให้โอกาสผมได้พูดหรือเข้าไปใกล้ชิดอีก
ทุกครั้งที่เจอหน้า รอยยิ้มของบอยไม่เคยส่งมายังผมเลย

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
ผมยังคงต้องฝึกงาน ส่วนบอยก็ยังคงเฉยเมยกับผม
แต่ที่จะต่างกันออกไปก็คือ วันนี้เป็นวันเกิดของบอย

“สุขสันต์วันเกิดครับ” ผมยื่นกล่องของขวัญให้บอย ระหว่างรอเจรจากับลูกค้า
ในนั้นมันมีแหวนอยู่ และนอกเหนือจากของที่ผมยื่นให้
แม้แต่ใจของผม ผมก็ยกให้บอยไปทั้งหมดเหมือนกัน

เมื่อบอยเห็นกล่องที่ผมยื่นให้ ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
หนำซ้ำยังคงอ่านเอกสารต่อ เหมือนไม่มีผมยืนอยู่ข้างหน้า
“ขอแค่วันเดียวนะบอย” ผมยังคงยื่นของให้บอยเช่นเดิม
พร้อมทั้งพูดขอร้องให้บอยรับหรือพูดอะไรกับผม
“ที่ผ่านมาบอยยังทำร้ายเราไม่พออีกหรอ”
ผมพูดออกไปด้วยใจที่ปวด และนั่นก็ทำให้บอยเงยหน้าขึ้นมามองผม
“เอกมันไม่มีประโยชน์ที่จะมารื้อฟื้นเรื่องเดิมๆอีก”
บอยบอกผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ถ้าอย่างนั้น ช่วยรับของขวัญชิ้นนี้ได้ไหม..........จากเพื่อนร่วมงาน”
ไม่ว่าบอยจะรับมันด้วยเหตุผลอะไร
หรือจะมองผมในฐานะอะไรก็ตาม
ผมก็ยินดีที่บอยจะรับมันไป

“คืนนี้บอยจะไปที่ไหนหรือเปล่า”
ผมถามหลังเวลาเลิกงาน
“ไม่ไป”
บอยตอบทั้งที่ไม่มองหน้าผม
“ฉลองวันเกิดกับโก้สองคนหรอ”
คำถามนี้ผมต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากที่จะพูดออกมา
“อืม”
แต่คนที่ตอบเหมือนจะไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอะไร

ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยสนใจอะไรตอนที่มีบอยอยู่ข้างๆ
วันสำคัญต่างๆ ผมก็ไม่เคยให้เวลากับบอย
วันเกิดผม วันเกิดบอย มันก็เป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่ง
แต่ทำไมนะ ตอนนี้ผมกลับเห็นว่ามันเป็นวันที่สำคัญที่ผมอยากให้บอยมีความสุข
ทุกๆปี เมื่อถึงวันเกิดบอย
ผมจะเป่าเทียนฉลองวันเกิดให้บอยเพียงลำพังมาตลอด
แต่ในปีนี้ บอยยืนอยู่ต่อหน้าผมแบบนี้
ผมอยากที่จะร่วมฉลองกับบอย แต่มันคงเป็นไม่ได้อีกแล้ว
เพราะคนที่บอยจะร่วมฉลองด้วย..........คือโก้-------ไม่ใช่ผม

ในตอนเย็นวันนั้นผมไม่รีบกลับห้อง
ผมใช้เวลากับงานบนโต๊ะให้ยุ่ง
เพื่อที่จะได้ลืมว่าตอนนี้บอยกำลังอยู่กับโก้
แต่มันก็ได้แค่นั้น เพราะผมไม่รู้จะหาอะไรมาให้ตัวเองยุ่ง
ผมมันแค่เด็กฝึกงาน จะมีอะไรมากมายกันหละ
ผมมองดูเวลาบนผนัง อืม สามทุ่มกว่าแล้ว
คงได้เวลากลับสักทีสินะ

ระหว่างที่ผมกำลังเดินเพื่อที่จะกลับหอ
ผมกับมองเห็นใครคนหนึ่ง
ใครคนนั้นที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ตอนนี้
ใครคนนั้นที่ควรจะต้องฉลองวันเกิดอยู่กับแฟน
แต่ทำไมเค้ามาอยู่ที่นี่หละ

ตอนนี้อารมณ์โกรธของผมพุ่งขึ้นทันที
ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้า พร้อมกับดันให้ติดผนัง
เสียงคนรอบข้างตกใจ พร้อมกับเสียงร้องของคนที่มาด้วยกับหมอนี่
จะไม่ให้ผมโมหได้ยังไง
ก็ในเมื่อไอ้คนนี้มันควรจะอยู่กับแฟนมัน
แต่ตอนนี้มันเดินจับมือกับผู้ชายคนอื่นอยู่
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันลึกซึ้งกับคนที่มาด้วยขนาดไหน

“ทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ฮะ ไอ้โก้....”

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด