หัวข้อ: แค่มีนาย by โอนนิมารุ *Rebirth*

[krappom]

แง่มๆ

สั้นจังเลยอ่ะตัวเอ๊งงงงง

สั้นอย่างนี้ต้องถี่ๆ นะ

มาลงให้ถี่ๆ จะได้ไม่ค้างนานๆ

 

[Junrai_Hyper™]

..
..
โรงเรียนตอนห้าโมงเย็นดูโล่งๆไป ยังเหลือก็แต่นักเรียนบางกลุ่มจับกลุ่มเล่นฟุตบอล บาสเกตบอล ไปตามเรื่อง บ้างก็นั่งติวหนังสือกันตามม้านั่ง
วันชนะกำลังเดินไปทางประตูหน้าโรงเรียนเพื่อออกสู่รถไฟฟ้า เสียงแตรรถก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
“วิน” ภัทรอยู่บนรถ
“พี่ภัทร มาไงครับ” วันชนะแปลกใจ แต่ก็พอรู้ลึกๆว่าคงตั้งใจมา
“พี่แวะมาแถวๆนี้แหล่ะ ไปหาไรกินกัน” ภัทรเปลี่ยนเรื่องรวดเร็ว
“แต่วินมีงานต้องเคลียร์น่ะครับ กลัวจะไม่ทันพรุ่งนี้” วันชนะบอกตามตรง
“จริงเหรอ ว้า...งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่อพาร์ทเมนต์แล้วกัน”
รู้ตัวว่าขัดไปก็ไม่สำเร็จวันชนะเลยเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกทาง
รถเคลื่อนได้ไม่เท่าไรก็หยุด

“บอส” ภัทรเลื่อนกระจกข้างคนขับลง
“ยังโต๋เต๋อยู่โรงเรียนอีก ไม่รีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือล่ะ เดี๋ยวป๊าก็ดุเอาอีกหรอก”
วันชนะเห็นเด็กคนนั้นนิ่งมองมาในรถ ผิวเขาคล้ำลงเล็กน้อยในตอนเย็น เสื้อหลุดออกนอกกางเกง มีรอยเหงื่อตามตัว คงเพราะไปเล่นกีฬามา แต่มันกลับดูเท่มากเลยทีเดียว
“ก็กำลังจะกลับนี่ไง” เขาทำหน้าเฉยเมย
วันชนะไม่อยากพูดอะไรแทรกระหว่างการสนทนาของสองพี่น้อง ได้แต่สังเกตอยู่เงียบๆ
“ก็อย่ากลับดึกแล้วกัน” ภัทรพูดเสียงออกจะห้วนๆ แล้วเลื่อนกระจกขึ้น
วันชนะยังคงจับสายตาอยู่ที่เด็กคนนั้น สายตาของเขาเหมือนมองผ่านเข้ามาถึงวันชนะด้วย
“เดี๋ยวพี่” เขายื่นมือเข้ามาหยุดกระจกไว้ “ผมกลับด้วยดิ”
“ไม่ได้ พี่จะไปส่งเพื่อน” ภัทรพูดเหมือนตัดบท
“โหย ไม่เห็นเป็นไรเลย จริงไหมครับเพื่อนพี่ภัทร อ้าว!’จารย์วิน” เด็กคนนั้นว่า เขาโน้มตัวสูงลงมา สายตามองลอดเข้ามาข้างใน
วันชนะรู้สึกว่าบอสเห็นและรู้ว่าเป็นเขานะที่นั่งคู่มาด้วย
“ให้บอสไปด้วยคนนะครับอาจารย์” เขาส่งสายตาข้ามหน้าภัทร
วันชนะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี เลยมองหน้าภัทรเป็นเชิงบอกไปในตัวว่าให้บอสกลับด้วยก็ได้
“ขึ้นมาสิ”
“ขอบคุณคร้าบบ คุณพี่”
“อือ แต่เดี๋ยวไปส่งเพื่อนพี่ก่อนนะ”
“คร้าบบ” อยู่ๆเด็กนี่ก็เปลี่ยนเป็นว่าง่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้นขัดกับตอนแรก
“นี่ๆ’จารย์ วันหลัง’จารย์ติวให้ผมด้วยนะ เรื่องการสังเคราะห์แสงน่ะผมไม่ค่อยจะเก็ทเลย” เขาชวนคุย
“ได้สิบอส ไม่ยากหรอก เรื่องนี้น่ะถ้าเรียนในมหาวิทยาลัยน่ะ ยากกว่าในหนังสือม.ปลายตั้งเยอะ” วันชนะคุยด้วย
วันชนะมัวแต่คุยกับบอสเสียเพลินจนลืมสังเกตไปว่าภัทรเงียบมาตลอดทาง จนรถมาเบรกแบบใส่อารมณ์คนขับไปด้วยหน่อยๆที่หน้าอพาร์ทแมนต์ของวันชนะถึงได้รู้ตัว
พี่น้องคู่นี้ไม่ค่อยถูกกันแฮะ


ก่อนวันชนะลงจากรถภัทรมือไว้แอบจับมือของวันชนะไว้แน่นกดลงกับพื้น ทำให้วันชนะต้องนั่งแช่อยู่ที่เดิมพักหนึ่ง เพราะถ้าลุกขึ้นแล้วภัทรไม่ยอมปล่อยบอสต้องเห็นเป็นแน่
“ไว้ไปกินข้าวกันนะวิน” ภัทรพูด
“ครับ”
“หวัดดีครับ’จารย์” บอสยกมือไหว้หลังจากลงจากที่นั่งข้างหลัง
“แล้วเจอกันที่โรงเรียน บอส” วันชนะรับไหว้
วันชนะยืนมองส่งจนรถเลี้ยวไปที่หัวมุมถนน

วันรุ่งขึ้นวันชนะมาสอนตามปกติแต่กลับไม่เห็นบอสมาเรียน ไม่สบายหรือ ? แต่เมื่อวานยังเจอกันอยู่เลยนี่ จนถึงเที่ยงวันวันชนะเดินกลับจากห้องสมุดก็เห็นหลังไวๆ
“หยุดเลยนะ บอส”
เขาทำท่าจะวิ่ง แต่เสียงของวันชนะไวกว่า
“นี่โดดเรียนใช่ไหมนี่”
“แหม’จารย์ นิดหน่อยน่า” บอสยกมือไหว้สูงกว่าหัว
“ไม่ต้องเลย คืนนี้กลับไปอ่านมาทั้งบทเลย แล้วพรุ่งนี้มาสอบกับผม” วันชนะวางมาดคุณครู “หรือจะให้บอกพี่ภัทรหือ”
“โหยย...’จารย์อ่ะ ใจร้ายว่ะ เอ้ย ครับ” เขายกมือเกาท้ายทอย
“แล้วนั่นหนังสืออะไร” วันชนะสงสัย เห็นปกหนังสือเป็นมันปลาบ
“อ่ะ ให้ดูก็ได้” เขายื่นให้ดู

วันชนะรับมา เป็นนิตยสารการตกแต่งห้องและสวน หวนคิดไปว่าบอสเคยบอกว่าชอบอะไรพวกนี้มากกว่า
“วางใจได้ ครูไม่บอกพี่ภัทรหรอก” วันชนะกล่าว
“พี่ภัทรรู้” เขาบอก
“แล้วเขาไม่ช่วยพูดให้ที่บ้านเข้าใจนายเหรอ” วันชนะแคลงใจ
“แล้วไงครับ...พูดไปก็เท่านั้น” เขาทำหน้าไม่แยแส “ว่าแต่’จารย์เถอะ ผมขอไรได้ป่าว”
“อะไร”
“ตอนเราอยู่กันสองคน อย่าใช้คำแทนตัวว่าครูได้ป่าวล่ะ”
“มากไปแล้วนะ ผมเป็นครูของคุณนะ นายยังเรียกผมว่า’จารย์เลย” วันชนะชักมีอารมณ์
“น่า...นะ นะ” เค้ากระแซะ “ผมไม่อยากให้สังคมครหาเหมือนเอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่งน่ะ”
“หมายความว่าไง” วันชนะงง
“ก็หมายความตามนั้นแหล่ะ’จารย์” บอสยิ้มกริ่มแล้วชิงปลีกตัวออกไป


“ครูวินคะ เสาร์นี้ไปสำจวจพื้นที่ด้วยกันนะคะ” นุชรินทร์พูดถึงกิจกรรมทัศนศึกษาสิ่งแวดล้อมสัมพันธ์ “คิดว่าคงจะลงตัวแล้วล่ะค่ะ เหลือแต่ไปสำรวจพื้นที่นิดหน่อย นี่ครูทิพย์ยังทำเรื่องประสานงานกับบริษัทเพื่อนของเขาด้วยนะคะ พรุ่งนี้จะมีคนจากทางบริษัทไปด้วยจนถึงวันที่นักเรียนออกค่ายทัศนะศึกษาด้วย”
“ได้สิครับ เสาร์นี้ผมว่างพอดี” วันชนะรับคำ
“ดีจังเลยค่ะ”
“ไม่ให้ดีได้ยังไงล่ะค่ะครูวิน ก็แหม คุณอ๊อฟเค้าไปด้วยนี่” เอื้องทิพย์เดินเข้ามาสมทบ แต่เสียงเธอดังมาก่อนตัวเสียอีก
“อย่างนี้นี่เอง” วันชนะแซวด้วย

จนห้าโมงเย็นวันชนะเดินกลับไปทางรถไฟฟ้าเหมือนปกติ
“’จารย์ ไปหาไรกินกันก่อนม่ะคับ”
ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ จำเสียงกับคำว่า “’จารย์” ได้ คงไม่มีใครเรียกเขาอย่างนั้นอีกนอกจากบอส
แต่ก็แปลกนะ ดูเหมือนเขาไม่ค่อยให้ความเคารพวันชนะในฐานะที่เป็นครูแต่วันชนะก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร รู้สึกเอ็นดูมากกว่า
“ใช้ภาษาไทยให้ถูกด้วย ไปหาอะไรกินกันก่อนไหมครับ ไม่ใช่ม่ะคับ” วันชนะพูดโดยไม่หันไปมอง
“คร้าบบ ไปหาอะไรกินกันไหมคร้าบบ” เขาย้อน
“วันนี้รีบกลับน่ะ” วันชนะปัดเพราะรู้สึกง่วง อยากกลับไปนอนสักงีบ
“เหรอ...” เสียงเขาหงอยไป
“อืม...”

เดินต่อมาอีกหน่อยวันชนะก็รู้สึกว่าคนข้างหลังเงียบไป เลยหันไปมองก็เห็นเขาเดินหงอยๆไปอีกทาง
วันชนะรู้สึกแปลกๆ ทำไมต้องรู้สึกหวิวๆด้วยนะ
“เอ้า จะไปไหนล่ะ ไม่กินแล้วเหรอ” วันชนะตะโกน
เป็นภาพซ้อนที่ดูน่ารักดี เพราะทันทีที่พูดจบอาการเซื่องๆหงอยๆของบอสเปลี่ยนเป็นสดชื่นขึ้นมาทันตา เหมือนลูกหมาได้กระดูกจากเจ้านายไปแทะงั้นแหล่ะ นึกแล้ววันชนะก็อมยิ้มอยู่คนเดียว
“ยิ้มไร” บอสวิ่งตามมาเดินตามหลัง
“เปล่านี่ อยากกินไรล่ะ”

สุดท้ายทั้งคู่ก็นั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวน้ำตกข้างทาง
“ชอบกินน้ำตกเหรอ” วันชนะถาม
“ก็กินได้หมดแหล่ะ’จารย์ วันก่อนเพื่อนมันมากินแล้วเล่ากันว่าร้านนี้อร่อยขั้นเทพ เลยอยากลองดู อร่อยจริงๆด้วยนะนี่” เขาตักน้ำก้นถ้วยขึ้นสูด
“อะไรขั้นเทพอะไร” วันชนะสงสัย
“โหย...’จารย์อ่ะ ก็อร่อยสุดๆไง ห้าดาวไรเงี้ย” เขาอธิบาย
“อ้อ” วันชนะพยักหน้าหงึก
บางครั้งบอสก็ดูเป็นเด็กน่ารักดีนะ

“’จารย์ครับ” เขาเรียก
“ว่าไง”
“’จารย์ชอบเด็กป่ะ” เขายิงคำถาม
“อืม ก็น่ารักดี”
“เอาจริงๆดิ แบบว่าถ้าจะเป็นแฟนงี้’จารย์ขอบเด็กรึผู้ใหญ่อ่ะ” เขาจ้องตาวันชนะ
“อะ อะไรกันอยู่ดีๆก็ถาม...” พูดไม่ทันจบบอสก็สวน
“ตอบมาสิครับ’จารย์”
“เอ้อ...ผู้ใหญ่” วันชนะพึมพำ
“เหรอ...” สีหน้าเขาหงอยลงไปอีกครั้ง “อย่างผมนี่ ดูเป็นผู้ใหญ่ไหม” น้ำเสียงเขาจริงจังขึ้น
“ดูยังไง นายก็ยังเด็กอยู่นั่นแหล่ะ” วันชนะโกหก เพราะสีหน้าจริงจังของบอสมันดูว่าเขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่ได้จริงๆ
และบางครั้งเขาก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่ที่ชวนหลงใหลได้เหมือนกัน

“เออ เด็กก็เด็ก เลือกเกิดไม่ได้นี่” เขาหลุดจากบุคลิกจริงจัง “แต่ว่านะ’จารย์...”
“อืม”
“ถ้าผมจบม.ปลายไป ผมจะเป็นผู้ใหญ่ ถึงตอนนั้นผมขอเรียก’จารย์ว่าวินเฉยๆได้ไหม” เขาทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
วันชนะอึกอัก รู้สึกแปลกๆ มันร้อนๆอยู่ข้างใน ตายแล้วเด็กคนนี้ริจะจีบเขาจริงๆนะนี่ แต่เอ้ะ ทำไมรู้สึกดีนะ
วันชนะเลยได้แต่ยิ้มด้วยความรู้สึกที่แปลกๆให้ บอสคงตีความเอาว่าวันชนะตอบว่า ได้สิ เพราะมองดูตอนนี้เขาทำสายตามุ่งมั่นเอามากๆ

“กลับดีๆนะครับ’จารย์” เขามาส่งถึงรถไฟฟ้าทั้งๆที่เขาต้องกลับอีกทาง บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่ฟังท่าเดียว
“อืม นายเองก็กลับดีๆล่ะ”
“คร้าบบ” เขาทำท่ากระปรี้กระเปร่า
“แล้วพรุ่งนี้อย่าโดดอีกล่ะ”
“คร้าบบ” เขายิ้มสดชื่นจนสาวๆแถวนั้นเรียกกันดูไปหลายคน

[krappom]

ชอบเด็ก...ชอบเด็ก...ชอบเด็ก...


กินเด็ก...กินเด็ก...กินเด็ก จ๊ากกกกกก

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ๊ากกกกกกกกสสสสสสสจะละลาย
 
คิดได้ไงเนี่ยะ มุกมังกรหยก2
 

หลงเสน่ห์บอส อยากเป็นเสียวเล่งนึ่งจัง

 


ว่าแต่ว่า ผู้ชายที่บอกว่าชอบผู้ใหญ่นี่มันขัดๆเนอะว่าไหม
เหมือนยอมรับกลายๆว่าเป็น..........
 

[Poes]

แล้วนักขัตไปไหนอะ   

[My name M]

  :m2:นักขัต อย่าหายไปนานดิคับ

สงสัยรักแท้ แพ้ใกล้ชิดแล้วล่ะมั้ง    o7หากว่าความรักที่คนเรามีให้กันมันสามารถรอเวลาที่จะพบกันอีกครั้งแบบในนิยายก็คงดีอ่ะคับ  การที่เราห่างใครไกล ผมว่าเราทุกคนคงกลัวเหมือนกันแหละคับ  กลัวว่าอีกคนมีคนใหม่ ที่หลายคนบอกว่าความรักเป็นสิ่งเข้าใจอยาก ผมว่ามันอยู่ที่เราอ่ะ จะมองให้มันง่ายหรืออยาก ผมว่าการที่เราคบหาให้สักคนหนึ่ง เราไม่ต้องการอะไรมากว่าความรัก ความคิดถึงที่มีให้กัน  และบ้างครั้งยามที่เราท้อแท้เราก็อยากให้เค้ามาอยู่เคียงข้างเรา อยู่คอยให้คำปรึษาดีดี   
         (ผมเปลี่ยนจากerrorMมาเป็นMy name M เพราะลืมรหัสผ่าน 555+)
ผมขออธิบายความรู้สึกคงในกระทู้นี้ได้ป่าวคับ  หากคนอื่นไม่เห็นว่าเป็นสิ่งน่ารำคาญ   ผมชอบเรื่องนี้มากจริงๆ อยากให้เรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือจัง แล้วอยากให้คนที่ชอบอ่านนิยายทุกคนได้เข้ามาอ่านกัน เพราะเป็นนิยายที่ให้ข้อคิดดีอ่ะ


[attachment deleted by admin]

[Junrai_Hyper™]

 

[HydrA]

อ่านไปยิ้มไปวันชนะเราเสน่ห์แรงอีกแล้ว แต่ว่านักขัตไปไหนอ่ะ

[pongsj]

นายบอสน่ารักจิงๆ โอ้ยยยยยยยเขินแทนเลย ยิ่งชอบเด็กๆอยู่ด้วยสิคับเนี่ย

อายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจัง

[MyLoveMyBabe]

“น่า...นะ นะ” เค้ากระแซะ “ผมไม่อยากให้สังคมครหาเหมือนเอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่งน่ะ”   <<<  อิอิ  ลูกศิษย์กับอาจารย์ 

รักเด็กๆ รักเด็กๆ

ปล. ผู้ใหญ่ก็รักนะค้าบบ อย่าน้อย ใจ ร้ากทุกคน อิอิ   

[มูมู่น้อย]

บอสน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
    

รักเดะๆ ด้วยโคนนนนนนน   

[THIP]

เหอ เหอ ขนาดบอสโผล่มาแค่ไม่กี่ตอนยังกวาดคะแนนนิยมขนาดนี้     
แต่ก็ยังเชียร์นักขัติอ่ะ     

[My name M]

  :m2:รอนะครับ............รอ..............รอ.มาต่อนะครับ

[bbboy]

  ชอบครับ

[My name M]

       รอต่อไป.......    เห็นพี่เค้าบอกว่ากำลังเขียนอยู่ครับ   

[Junrai_Hyper™]

วันชนะลมออกหูเมื่อมาสอนในวันต่อมาแล้วบอสยังขาดเรียนอีก คอยดูเถอะเจอนะจะตีให้เจ็บๆเลย เมื่อวานยังรับปากอยู่เลยว่าจะไม่โดดเรียนอีก
แต่จนแล้วจนเล่าตลอดทั้งวันก็ไม่มีวี่แววของบอส ถามเพื่อนนักเรียนห้องเดียวกันก็บอกว่าไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว
หรือว่าจะป่วย ?
ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจจนงานระหว่างวันทำให้ลืมเรื่องของบอสไป
ตกเย็นกลับมาถึงอพาร์ทเมนต์พอเดินเข้าไปใต้ถุนก็ต้องตกใจเพราะใครคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงบันได ร่างสูงนั่งฟุบอยู่กับเข่าตัวเอง แต่วันชนะก็จำได้
“บอส!”
“’จารย์กลับมาแล้วเหรอ” เขายิ้มระโหยให้
“ทำไมมานั่งอยู่นี่เนี่ย โรงเรียนก็ไม่ไป” วันชนะรัวใส่ทันที
แต่เขาไม่ตอบอะไร หน้าใสอมชมพูแดงขึ้นๆ น้ำตาหยดเผาะแล้วไหลเป็นสาย บอสร้องไห้สะอื้นไปทั้งตัวอย่างไม่อาย
“บอสเป็นอะไร” วันชนะรับไม่ทัน
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนบันไดไม่ตอบอะไร เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น วันชนะเลยเข้าไปนั่งข้างๆเอามือลูบหัวลูบหลังปลอบ วันชนะอยากจะเอ่ยถามว่าทำไม...แต่คิดอีกที อย่าเพิ่งเลยจะดีกว่า
สักพักหนึ่งบอสก็หยุดร้องแต่เขาก็ยังไม่หลุดคำพูดออกมาสักคำ
“ขึ้นไปข้างบนกันก่อน” วันชนะโอบไหล่บอสเอาไว้
พอเข้ามาถึงในห้องวันชนะก็ถูกแรงของเด็กมัธยมจับหมุนตัวเข้าไปกอดเสียแน่น
..
..


--------------------------

หุหุหุหุ

หายคิดถึงกันหรือยังครับ

 

[krappom]

 

แกล้งกันป่าวเนี่ย

สั้นมากมายอ่ะ

[THIP]

สั้นมั่ก ๆ     

[มูมู่น้อย]

ยังไม่หายคิดถึงเลย  สั้นอะไรจะขนาดนี้เนี่ย      

รออยู่น้า 

[hutsepsut]

 ...ปล่อยให้ค้างซ้าอย่างงั้นอ่ะนะ...มามะมาต่อให้เร็วๆๆน้าครับ....

[attachment deleted by admin]

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เกิดอะไรขึ้นกะบอสหรือ
 

[pongsj]

  อะร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย มานิดเดียวแล้วก็หนีหายไปอีกแล้ว ค้างคาอ่ะ 

[MyLoveMyBabe]

นิดนึงเองอ๋า   

ว่าแต่ไอ้ที่ร้องไห้นี่มันมารยาเด็กป่ะนี่ ... เข้าห้องได้ปุ๊บกอดเลย  หหุ

ปล...
เด็กๆน่ารักๆ มาหลอกแถวนี้บ้างก้ได้นะค้าบบ  จะทำเป็นไม่รุ้ 555+    รู้เค้าหลอกแต่เต็มใจให้หลอก

[antoniorey]

หุๆๆๆอารายมานจาสั้นขนาดน้านนนนนนนนนน นู๋ไม่ย๊อมมมมมมมม

[kYos]

   มีตัวละครใหม่เพิ่มมาอีกแว้ววว

แล้วจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย  วิน นี่ป๊อบเจง ๆ ทั้งเพื่อน ผู้ใหญ่ เด็ก รุมรัก  หุหุ..

[Poes]

สั้นเกินไปอะ ไม่หายคิดถึงเลย     

[Junrai_Hyper™]

..
..
..
“บอส...” วันชนะไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะว่าบอสแกล้งทำเป็นร้องไห้ก็ไม่น่าจะใช่ ดูจากสภาพเขาคงเจอปัญหาอะไรสักอย่างมาแน่ๆ คนอย่างบอสไม่น่าใช่คนที่จะร้องไห้ได้ง่ายๆ
“ขอผมอยู่อย่างนี้สักพักนะวิน” บอสว่า เขาไม่เรียก’จารย์เหมือนเคย
“อืมม...ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร” วันชนะยกมือขึ้นลูบหลัง นานพอดูวันชนะจึงค่อยๆดันเขาออกแต่ก็ไม่ถามอะไร คิดว่ารอให้เขาบอกเองจะดีกว่า
บอสเองคงจะอาการดีขึ้นเมื่อเขาได้ระบายออกไปจนเพียงพอจึงเริ่มมองสำรวจห้องของวันชนะไปรอบๆก่อนหันมาพูดกับวันชนะ “ผมค้างด้วยได้ไหม”
“ที่บ้านไม่ว่าเอาเหรอ” วันชนะท้วง
“...”
เขาไม่ว่าอะไรต่อซึ่งทำให้วันชนะเดาได้ว่าเขาคงมีปัญหามาจากที่บ้านแน่ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งอีกเล่นสักพักค่อยไปก็ได้” ตาเขาหม่นลงอีก
“ดอกไม้นั่น” เขาชี้ช่อดอกไม้ในแจกันที่มันแห้งจนกรอบ “ทำไมยังไม่ทิ้งอีก”
“อ๋อ ดอกไม้จากวันรับปริญญาน่ะ” วันชนะตอบขณะกำลังจัดแจงวางสัมพาระให้เข้าที่เข้าทาง
“ไม่ใช่ของพี่ภัทรนี่” บอสว่า
วันชนะหยุดกึก “รู้ได้ไงว่าไม่ใช่ของพี่ภัทร”
“ผมน่ะ เห็นคุณตั้งแต่คุณยังไม่ได้เข้าไปสอนที่โรงเรียนเสียอีก” เขาว่าแต่สายตายังสำรวจห้องไปรอบๆ “เคยเห็นในอัลบัมรูปของพี่ภัทรน่ะ”
“บ้านผมน่ะ มีแต่พี่ภัทรเท่านั้นที่ได้เจอหน้ากันอยู่ทุกวัน ส่วนป๊านานๆทีถึงจะกลับมา” เขาเปลี่ยนเรื่องเอาดื้อๆ “พอดีเมื่อวาน...เขากลับมาเห็นหนังสือแต่งบ้านแล้วผมก็นั่งวาดแปลนอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ เราก็เลยทะเลาะกัน...แต่ผมไม่ได้โกรธเขาหรอกนะ ยังไงเขาก็เป็นพ่อ” เขาพูดเหมือนทำใจได้แล้ว
วันชนะมองหน้าเขาแล้วรู้สึกสงสารจับใจ เทียบกันแล้วในชีวิตเขาไม่เคยถูกพ่อแม้บังคับหรือมาตีกรอบขีดเส้นทางเดินให้เหมือนอย่างเด็กคนนี้
“ผมว่าไม่เป็นไรหรอกเนอะ ถ้าผมจะเป็นหมอที่ชอบออกแบบ...” เขายิ้มแต่วันชนะก็รู้ว่าเขาฝืน
“แล้วบอสจะทนได้เหรอที่จะอยู่กับสิ่งที่บอสไม่ได้ชอบ” วันชนะว่า
เขาเงียบไป
“มานี่สิ” วันชนะเรียกบอสให้เข้ามาหาใกล้ “หลับตา”
เขาทำตามอย่างว่าง่าย
“เอาล่ะ ผ่อนคลายๆ” วันชนะนวดที่ขมับของบอสเบา พักนึงเขาก็หยุดเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มอาการดีขึ้น “ไปหาข้าวเย็นทานกัน”
ข้าวเย็นที่คนต่างวัยไปทานกันก็เป็นร้านอาหารตามสั่งง่ายๆแถวๆอพาร์ทเมนต์ของวันชนะ
“คุณชอบกินผัดขี้เมาเหรอ” บอสถาม เขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อืมม”
“มันเผ็ดนะ” เขาว่า “ไหนลองหน่อยสิ” ว่าแล้วเขาก็เอื้อมมือมาตักไป “โหยย เผ็ด ซาดิสนี่หว่า”
“อะไร เกี่ยวไรกัน” วันชนะบุ้ยปาก
หลังจากทานข้าวเย็นเรียบร้อยทั้งสองคนก็กลับขึ้นมาบนห้อง บอสหยุดยืนอยู่ตรงประตู ที่จริงเขาเดินมาส่งวันชนะ พอถึงห้องแล้วก็หมดหน้าที่ เขายืดตัวสูดลมหายใจลึก
“ขอบคุณนะวิน ผมสบายใจแล้วล่ะ” เขาพูดพลางหันหลังกลับ
“อ้าว แล้วนั่นจะไปไหน” วันชนะเอ่ย
“กลับละ” เขาพูด
“คืนนี้อยู่ที่นี่เถอะบอส” วันชนะจับมือเขาเอาไว้ เพราะว่าไม่อยากปล่อยเขาไปตามลำพังตอนนี้
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
เพราะว่าข้างนอกฝนตก ภายใต้ผ้าห่มบางๆจึงมีสองร่างแชร์ความความอบอุ่นอยู่
วันชนะหลับสนิทไปตั้งนานแล้ว แต่บอสยังลืมตาโพลงในความมืด ในหัวคิดอะไรให้วุ่นวายไปหมด ที่นอนอยู่ข้างๆเขาตอนนี้คือวันชนะ คนที่เขาชอบ จะเรียกว่ารักเหรอ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ เพราะความรู้สึกบอกว่าชอบตั้งแต่แรกเห็นวันชนะตั้งแต่ยังไม่เจอกัน
บอสไม่เคยคิดว่าเขาผิดปกติที่ชอบผู้ชายด้วยกัน อาจเพราะเขาเคยได้รับรู้ความรักรูปแบบนี้มาจากภัทร ดังนั้นเขาเลยมองมันเป็นธรรมดา ความรักสำหรับบอสแล้วมันไม่มีเพศมาขีดทางให้หรอก
วันชนะขยับตัวเข้ามาใกล้ เพราะนอกผ้าห่มมันเย็น หรือเพราะร่างของคนที่นอนข้างๆคือแหล่งความอบอุ่นก็ตาม เขายกขาขึ้นทับพร้อมกับดึงร่างบอสมากอดเหมือนเป็นหมอนข้าง
บอสเองก็รู้สึกดี หัวใจเหมือนมีเสียงกลองเต้นระรัวอยู่ภายใน
เด็กหนุ่มยิ้มเปี่ยมสุขในความมืดแต่แล้วก็หุบยิ้มไปในทันทีเมื่อวันชนะกอดเขาแน่นขึ้น แต่ว่ามีชื่อหนึ่งหลุดออกมา
“ตั้ม”
..
..

[My name M]

  ..นุกอ่ะ รอตั้งนานกว่าจะมา 555+ มาต่อเร็ว ๆนะคร้าบบบบบ 

[attachment deleted by admin]

[THIP]

  รักแรกฝังใจ 

[MyLoveMyBabe]

หุหุ  ในใจยังคงมีแต่ตั๊ม    แล้วเมื่อไหร่จะได้สมหวังหล่ะนี้

ว่าไปพี่ภัทรก็นิสัยดีนะนี่  บอสอีก เด็กๆ น่รัก ดี อิอิ  เลือกไม่ถูก   อ๊ากก