ผมพูดออกไปแล้ว....
ผมพูดออกไปได้ยังไงนะ...
น่าอายชะมัด
ดูสิ..ไอ้บ้านี่ก็หัวเราะ หึหึหึอยู่ได้
"นี่..หัวเราะไรของมึง..." ผมผลักมันไปทีหนึ่ง..ก็คนมันทำไรไม่ถูก...มือไม้ก็ไม่รู้จะวางตรงไหน...ได้ฟังคนอื่นบอกรักมาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะใจเต้นได้ขนาดนี้...
"โอ๊ย...ผลักกูทำไม?...หึหึหึ..." แนะ..มันยังไม่เลิกอีก...
"กูโกรธแล้วนะ..." ผมว่าผมขี้งอนจริงๆด้วย...
"อะไร..แล้วมางอนกูทำไม?..." มันพูดพลางขยับมาใกล้ผมพลาง
"ก็มึง..หัวเราะเยาะกู...กู..กูเขิน..."
"หึหึหึ..กูไม่ได้หัวเราะเยาะมึง....แต่กูกำลังมีความสุขต่างหาก...หรือมึงไม่มีความสุขล่ะ?"
"สุขเหรอ?..." ผมแค่รู้สึกว่ายิ้มได้อย่างสบายใจ มันรู้สึกปลอดโปร่งไปหมด...ใจเต้นด้วย..
"ถ้ากูรู้ว่า...กูบอกมึงแล้ว...กูจะมีความสุขขนาดนี้...และมึงก็คิดไม่ต่างไปจากกู...กูคงบอกมึงไปตั้งนานแล้ว ไม่มัวเก็บไว้คนเดียวจนแทบบ้าหรอก.."
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?..."
"แหงสิ...กูนี่ทรมานแทบตาย อึดอัดก็เท่านั้น...เห็นกันอยู่ทุกวัน อยู่ใกล้กันก็แค่นี้...แต่กูกลับ...กลับทำอะไรไม่ได้...ได้แต่ยอมรับว่า เพื่อน เพื่อน และก็เพื่อน..."
"แล้วเพื่อนมันไม่ดีเหรอ?..."
"ไม่ได้บอกว่าไม่ดี...แต่เมื่อมันมากกว่าเพื่อน...ก็สามารถทำไรได้มากขึ้น..."
"อย่างเช่น...?"
"แบบนี้..." น่าน...ไม่น่าถามเลยกู...ก็ไอ้บ้านี่สิ...มันกำลังพาหน้าหล่อๆของมันมาประชิดหน้าผมแล้ว...โหย...เอาไงดีกู...รู้แล้ว...
หลับตาดีกว่า...หึหึหึ...
แล้วผมก็รู้สึกถึงความอุ่นที่ริมฝีปากผม...
รู้สึกถึงความหวาน...
รู้สึกถึงความนุ่ม...
มันกดแค่เบาๆ...
แล้วก็ค่อยๆถอนหน้าออกไป...
ผมจึงลืมตา...หน้าแดงไปสันหลังแล้วกู..
"นี่แค่เตรียมอนุบาลนะ....ต่อไปมันก็จะพัฒนาไปเอง..." อะไรนะ!!!!!!!
"มึงบอกว่าชอบกู...เพราะความใคร่ใช่มั๊ย?..." ก็น่าโกรธมั๊ยล่ะครับ...มันเห็นผมแค่เซ็กส์เท่านั้น...ชิส์
"ไปกันใหญ่แล้ว...ฟังนะครับ...เมื่อรักกัน..เซ็กส์ก็ต้องตามมา...กูชอบมึงก่อน...ก่อนที่จะคิดเรื่องอย่างนั้น...แต่อย่าลืมว่ากูไม่ใช่ไม้ท่อนที่จะทนทานกับการที่ได้อยู่ใกล้คนที่กูรัก..แล้วยิ่งน่ารักอย่างนี้ด้วย...แต่กูสัญญาว่า...ถ้ามึงไม่พร้อม..กูจะไม่บังคับมึงเด็ดขาด...กูสัญญา..."
"ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเหรอ?...."
"เอาเป็นว่า...ผู้ชายคนเดียวที่กูจะรู้สึกแบบนี้ด้วย...จะมีแค่มึงคนเดียวเท่านั้น..."
"อ๋อ...ถ้าผู้หญิงก็อีกเรื่องนึงใช่มั๊ย?...ชิส์..." งอนอีกแล้วกู
"หึงเหรอ?..หึหึหึ..."
"บ้า...ใครเค้าจะไปหึง..."
"จูน?..."
"หืม?..."
"มึงจะคบกับกูได้มั๊ย?..." มันทำหน้าจริงจังอย่างนี้..ผมก็เกร็งสิครับ
"คือ...คือ..."
"มึงไม่ได้คิดอย่างเดียวกับกูเหรอ?...มึงไม่ได้ชอบกู...อย่างที่กูชอบมึงเหรอ?..."
"กูยอมรับว่ากูรู้สึกดีดีกับมึง...ไม่ใช่สิ...รู้สึกดีเอามากๆ...แต่กูกลัว..."
"กลัวอะไร?..."
"กลัวความรักแบบนี้ไง...."
"กอดได้มั๊ย?..." มันถามผมครับ...
"แค่กอดนะ...ห้ามมากกว่านั้น..."
"คร้าบ..." แล้วมันก็นั่งหันหน้าเข้าหาผม..แล้วโอบกอดผมไว้...มันกอดผมครั้งไหน..ไม่เคยอุ่นเท่าครั้งนี้เลยครับ
ผมเลยซบกับไหล่มันซะเลย...อยากมาทำให้กูชอบดีนัก...หึหึหึ...
"ฟังโจ๊กนะ...จูน.."
"คร้าบบบบ." แนะ ไหนบอกจะกอดอย่างเดียวไง...เมื่อกี้แอบจุ๊บผมกูทำไม....ผมเลยกัดมันเบาๆทีหนึ่ง...มันเลยหัวเราะ...ผมเลยหัวเราะตามมันด้วย
"ความรักคือสิ่งสวยงามเสมอ...ไม่ว่าจะรักยังไง...กว่าที่กูจะผ่านความกลัวนี้มาได้มันยาก...กูเข้าใจมึง...กูพร้อมจะรอ...วันที่มึงพร้อมจะเปิดใจให้กูอย่างเต็มที่...กูจะรอวันนั้น....กูจะไม่ฝืน ไม่บังคับ ไม่กดดันมึงหรอก...."
"ขอบคุณนะ...ที่เข้าใจกู..."
"ก็รักไปแล้วนิ...ทำไงได้.."
"กูเชื่อมึงนะ...แต่กูก็อยากจะบอกว่า...กูก็รู้สึกว่ามึงเป็นคนพิเศษสำหรับกูเสมอ...มันยิ่งมากขึ้นๆทุกวัน...จากที่เจอกันทุกวัน...จนมึงเข้ามาอยู่ในหัวกูเต็มไปหมด...เพียงแค่กูยังต้องการเวลา...เวลาที่จะพิสูจน์อะไรอีกหลายๆอย่างทั้งตัวมึงและตัวกู..."
"งั้นรู้ไว้นะ...กูชอบมึงมาสี่เดือน...ก็เท่ากับ 120 วัน...หรือเท่ากับ 2880 ชั่วโมง หรือ.."
"หืม?.." มึงจะน่ารักไปไหน..ยิ้มเลยกู
"หรือเท่ากับ 172800 นาที...หรือ..."
"ยังมีอีกเหรอ?...." ผมถามมันยิ้มๆ..ความเขินเริ่มมาอีกระลอก...
"หรือ 10368000 วินาที..."
"รักกูขนาดนั้นเชียว?.."
"ใช่...โจ๊กรักจูนตั้ง 10368000 วินาทีมาแล้วน่า..."
"ใช่....." ผมเลยขยี้หน้าตัวเองกับไหล่ของมัน...ก็มันเขี้ยวอ่ะ..เขินนะเว้ย...
"ปล่อยได้แล้ว...แม่กูหวง..."
"งั้นกูไปขอแม่มึงนะ..."
"บ้า..." ผมเลยผลักมันเลย...แนะ..ยังมาหัวเราะอีก
.
.
.
.
.
"จูน....?"
"หืม?..."
"ตกลงตอนนี้เราเป็นอะไรกัน?.." นั่นสิ...เราเป็นอะไรกัน...
"มึงต้องการยังไงล่ะ?..."
"แล้วแต่มึงนะ...กูรับได้ทั้งนั้นแหละ..."
"เหรอ?..."
"งั้น...มึงเป็นแฟนกู...แต่กูไม่ใช่แฟนมึง...หึหึหึ"
"ไหงงั้นอ่ะ?...ไม่ยุติธรรม"
"ก็ไหนบอกว่าแล้วแต่กูไง..."
"เอ้อ....น่าน้อยใจชะมัด..."
"อ่ะ...งั้นกูยอมเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดให้มึงก็ได้...ยอมให้มึงบอกรัก...ยอมให้มึงบอกว่าคิดถึง...อ่ะยอมให้จุ๊บสัปดาห์ละครั้งก็ได้...เห็นป่าวกูยอมตั้งขนาดนี้แล้วนะ..."
"เหรอ?..."
"แต่มึง....ห้ามมองใครด้วยสายตาที่ใช้มองกูแบบนี้...ห้ามยิ้มกับใครด้วยรอยยิ้มที่ใช้กับกู...ห้ามพูดกับใครด้วยน้ำเสียงที่พูดกับกู...ห้ามดูแลคนอื่นเหมือนที่ดูแลกู...ห้าม..."
"ทำไมไม่ห้ามออกจากบ้านด้วยล่ะ?..."
"ถ้่าทำได้ด้วยก็ดี..."
"ชิส์..."
"ทำไม...ก็กูหวงของกูอ่ะ..."
"ว่าไงนะ?..." กูรู้ว่ามึงได้ยิน และกูก็รู้ด้วยว่ามึงเลว อ่ะแต่ยอมพูดอีกรอบก็ได้
"กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของกู...ชัดมั๊ย..."
"หึงเหรอ?..."
"ไม่ได้หึงแค่หวงและห่วงเท่านั้น..."
"ครับ..."
.
.
.
.
.
.
"กลับบ้านกันดีกว่า...มืดแล้ว.."
"ก็มึงนั่นแหละ..มัวแต่ชวนกูคุยอยู่ได้.." โทษมันซะงั้น
"ผิดอีกกู...ไปเดี๋ยวกูไปส่ง...ที่บ้าน..."
"ไม่ต้อง กูกลับเองได้..."
"คนของกู...กูก็ห่วงและหวงเหมือนกัน..." แล้วมันก็เดินขึ้นหน้าผมไป...ผมยังไม่ยอมเดินตามมันไป
นั่นไงมันยอมหยุดแล้ว...แต่ไม่ยอมหันหน้ามาทางผม
แต่มันส่งมืิอมาให้ผม...
ผมเลยเดินไปวางมือตัวเองวางบนฝ่ามืออุ่นๆของมัน....เราจับมือกันเหรอ...เขินจัง
"ถ้ามึงเดินช้า...กูจะรอมึงนะ..."
"รอกูด้วยนะ...กูอาจจะช้าหน่อย..."
"ไม่ต้องรอหรอก...แต่กูจะเดินให้ช้าลง...เราจะได้เดินไปพร้อมกันไง..."
"เดินไปพร้อมๆกัน"
หวานกันพอมั๊ยครับเพื่อนๆ
หวานมากกว่านี้กลัวตัวเองจะเบาหวานขึ้นตาแล้วนะ...หึหึหึ
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112373 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก