ขอบคุณสำหรับความพยายามที่จะช่วยดิวนะครับ
พรุ่งนี้ดิวจะมาาลองใหม่
แต่วันนี้ขออัพให้ก่อนล่ะกัน
"เค้าคนนั้นที่กูชอบเค้าชอบสีดำกับสีขาว ทั้งที่น่าจะชอบฟังสีซอมากกว่า..."
"........"ชอบสีเหมือนเราเลย แต่อันหลังไม่ใช่เราแน่...มั่นใจ (ขำๆครับ แต่ในใจมันไม่ขำนะ กลับช้ำ...)
"เค้าชอบกินทุเรียน องุ่น เงาะ.....แล้วก็ไม่ชอบสับปะรดกับลำไย..."
"นี่มึงกำลังจะเล่นอะไรกันแน่...." ก็ดูมันสิครับ .... แกล้งกันอยู่ได้...ก็ทุกอย่างที่มันพูดมา มันคล้ายกับผมเลย...
"กูบอกให้มึงฟัง....ไม่ได้ให้มึงพูด....เงียบแล้วฟัง..."
"แต่กูไม่อยากรู้...."
"แต่มึงต้องรู้...มึงต้องรู้เข้าใจมั๊ย?..."
"มึงใจร้ายมาก...." ตาผมต้องแดงแน่เลย...และเสียงผมก็สั่นด้วย...และใจผมกำลังช้ำ
"อีกเดี๋ยว...กูอาจจะพูดประโยคนี้กับมึงบ้างก็ได้...."
"มึงใจร้ายมาให้ถึงที่สุดเลย...บอกมาอีกสิ...ว่าคนที่มึงชอบอ่ะเป็นไงต่อ..."
"เค้าเป็นคนตัวเล็ก...แต่กินเก่งมาก...ชอบกินทุกอย่างที่อร่อย...ยกเว้นผัก...กูเองก็ชอบทำไรให้เค้ากิน...เค้าชอบดื่มน้ำอัดลม...แต่กูมักจะห้ามเค้าแล้วซื้อน้ำผลไม้ให้แทนเสมอ...แล้วเค้าก็จะบอกว่า...ชิส์...กินก็ได้...."
"....." ผมนั่งมองด้านข้างของมึง....มันกำลังพูดด้วยความสุข...
"ภายนอกดูเหมือนเค้าจะอ่อนแอเพราะเค้าตัวเล็ก...แต่จริงๆแล้วเค้าแข็งแรงนะ...แถมใจกล้าด้วย...แต่รู้มั๊ยว่าเค้าแพ้เกสรดอกไม้...แพ้ฝุ่น...แพ้อากาศ...."...มันพูดมาถึงตรงนี้
"โจ๊ก...." ผมเรียกชื่อมันเบาๆ...มันหันมามองผมแล้วยิ้มนิดหนึ่งแล้วหันกลับไปพูดต่อ
"เค้าบอกว่าเค้าชอบแก้มที่ยุ้ยๆของตัวเองที่สุด...ทั้งที่มีคนบอกว่าเค้าตาสวย...แต่กูก็ชอบทุกอย่างที่เป็นเค้า...."
".........."
"ถึงแม้เค้าจะแพ้เกสรดอกไม้ แต่่เค้าก็ชอบดอกมะลินะ....กูว่าเหมาะกับเค้าแล้ว ดูสะอาด...สดใส...สดชื่น..."
"......." ผมคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั๊ย...
"เค้ากลัวการสูญเสียคนที่เค้ารักและรักเค้าที่สุด..."
"........."
"เค้าเกลียดคนที่ทำให้เค้าเจ็บและเสียใจที่สุด..."
"........" ยิ้มๆๆๆๆๆๆเบาๆ
"คนที่เค้ารักที่สุด.....คือ....คนที่รักเค้าที่สุด....เป็นกูได้มั๊ยจูน..."
"หืม?..." มันเล่นจู่โจมเลยครับ...เหวอไปเลยผม....
"กูรักมึงที่สุด...แล้วกูจะเป็นคนที่มึงรักที่สุดได้มั๊ย?.."
"หืม?..." ปล่อยให้กูหายใจบ้าง...ตอนนี้กูตื่นเต้นจนหายใจไม่ทันแล้ว
"กูดีพอ...พอที่มึงจะรักได้มั๊ย?..."
.
.
.
.
.
.
.
ผมเงียบ
ผมตอบไม่ได้
ผมตื่นเต้น
ดีใจ
งง
ความรู้สึกมันตีกันไปหมด
ท้อง สมอง ใจผมมันปั่นป่วนไปหมดแล้ว
ผมเงียบไม่ตอบมัน
ไม่ใช่ผมไม่ดีใจนะ
ผมดีใจ...ดีใจมาก....ที่รู้ว่าคนๆนั้นที่มันหมายถึงคือผม...แต่ผมไม่รู้...ไม่รู้อะไรทั้งนั้น...ไม่รู้จริงๆ
"มึงเกลียดกูแล้วใช่มั๊ย?..."
"........."
"ในที่สุดมึงก็ใจร้าย...ใจร้ายมาก..."
.
.
.
.
.
.
"ทำไมมึงถึงคิดว่าชอบกู" ผมถามมัน โดยที่ไม่มองหน้ามัน
"ใจกูเต้นทุกครั้งที่เจอมึง...กูมักจะทำตัวไม่ถูกเวลาสบตามึง...คิดถึงมึง....อยากเจอหน้ามึง...อยากอยู่ใกล้มึง...อยากดูแล ห่วง หวงไปสารพัด...ตื่นมาสิ่งแรกที่กูคิดถึงคือมึง....เพ้อ..จนต้องกะโกนลั่นบ้านเวลาคิดถึงมึงมากๆ...ถ้าไม่ทำอย่างนั้น..มันคงจุกอกกูตายไปแล้ว...มันมีไรมากกว่านี้อีกตั้งมากมาย..แต่กูบอกไม่ถูก...กูแค่รู้ว่ากูชอบมึง...อาจจะถึงขั้นรักไปแล้วก็ได้..."
"มึงอาจจะสับสนก็ได้นะ..." ผมแค่ไม่อยากเสียใจ เพราะถ้าที่มันพูดมา ทั้งหมดคือรัก...ผมก็รู้สึกกับมันไม่ต่างไปจากนี้เลย...
"แล้วทำไมกับไอ้เสก...กูห่วงแต่ไม่หวงมัน...กูคิดถึงมัน แต่ไม่กระวนกระวายเมื่อไม่เจอ....ทำไมกูไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเวลาอยู่ใกล้หรือสบตามัน...."
"โจ๊ก...มึงรู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร..."
"อาจจะตั้งแต่ปีนกำแพงด้วยกันครั้งแรก.....หรือว่าตั้งแต่มึงบอกว่าเป็นห่วงกี้...หรือว่าตั้งแต่มึงไปนั่งเล่นและรอกูที่สนามบอล..หรือว่าตั้งแต่ไปน้ำตก...หรือตั้งแต่คุยกับมึงครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ" ไม่น่าเชื่อครับ..มันจำเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาได้...
"โจ๊ก...."
"กูไม่รู้หรอกตอนไหน...แต่พอรู้..ก็มีมึงในหัวกูเต็มไปหมดแล้ว...."
"...แล้วมึงต้องการอะไรจากกู...ความรัก...ความเข้าใจ...หรือความใคร่?..."
"มึง!!!!!!!!!!"
"กูไม่ได้ดูถูกมึง...กูแค่อยากรู้ว่า..รักของมึง...คืออะไร..."
"แค่มีมึง...แค่เห็นมึง...แค่รักมึง...และมึงตอบรับความรู้สึกกู....กูหวังมากไปมั๊ย?..."
"โจ๊ก...กูไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน...อาจเรียกได้ว่า..ไม่รู้จักความรักในสถานะแบบนี้เลย...แต่ถ้าทั้งหมดที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกู...เรียกว่ารัก...กูเองก็..."
"กูยอมรับการตัดสินใจของมึงนะ...ไม่ว่าจะเป็นยังไง..."
ผมเงียบและใช้ความรู้สึกทั้งหมดตัดสิน
ผมกลัวที่จะเสียใจ
ผมกลัวที่จะพลัดพราก
ผมกลัวที่จะสูญเสีย
ผมกลัวที่จะไม่เหมือนเดิม
และผมกลัวว่ามันจะไม่รอผมอีกต่อไปแล้ว
เพราะงั้น
"รู้สึกกับมึง...ไม่ต่างจากที่มึงรู้สึกกับกูหรอก.....โจ๊ก..."