หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Zalzah_iP]

โจ๊กมีซัมติงงงงงงงงงงงงงง แหง

[lionnoi]

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่า น่ารักมากเลยทั้งโจ๊ก จูน และซีน
ติดงอมแงมเลย
โจ๊กนี่ก็ทำให้จูนเสียใจได้ตลอดๆ มีอะไรก็ไม่พูดให้เคลียร์ แต่ยังไงก็รักจูนที่สุดอยู่ดี 
จูนก็ปากแข็งได้ตลอดๆไม่ฟังอะไรเลย แต่จากที่โจ๊กทำเราก็ยังไม่เชื่อเลย
อยากให้สองคนนี้รักกันนานๆๆๆ 
 ซีนก็ปากหวานตลอดๆ สงสารซีนอยากให้เจอคนที่รักเค้าและเค้ารักเร็วๆ หายากนะที่คนที่เรารักจะรักเรานะซีน
ยังไงๆเราอยากรู้เรื่องสองมากเลย ตกลงเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

[alonebb]

รอโจ๊กง้อจูน  แล้วตกลงว่าโจ๊กปิดบังไรจูนไว้ รอลุ้น
คิดถึงโจ๊กกะจูน หวังว่าจะมีตอนพิเศษมาเรื่อยๆนะ
 

[lionnoi]

ตามทันแล้ว เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ มีหลายอารมณ์ สุข เศร้า เหงา น้ำตาตก หื่นไม่สุด สงครามNC ก็ยังมี ^__^ 
มีทั้งเพื่อนรัก รักเพื่อน เพื่อนแท้ เพื่อนตาย เพื่อนสองหน้า กลุ่มโจ๊กเป็นเพื่อนแท้ที่หายากมาก
แถมคุณดิวยังมีคติสอน อ่านแล้วอิน ได้เรียนรู้หลายอย่างจากเรื่องคุณดิว
ขอบคุณคุณดิวมากที่เอาเรื่องนี้มาลงให้เราได้อ่านกัน 

[due]

ก่อนขึ้นเรียนผมโทรหาอ่อน ไม่รู้หรอกว่ากดโทรออกไปกี่ครั้ง แต่ครั้งหลังสุดมันปิดเครื่องเลย ดูมัน ดูมันทำ นี่ถ้าไม่รักมากขนาดนี้นะผมตามไปกระทืบแล้วแหละ เกลียดที่สุดเลยคนที่ชอบปิดเครื่องหนี แต่นี่รักมันมากไปหน่อยเลยได้แต่นั่งทำใจ
"โจ๊ก มึงเป็นไรวะ นั่งจ้องโทรศัพท์อยู่ได้ แล้วเลิกถอนหายใจทิ้งขว้างได้แล้ว กูรำคาญ " ไอ้ปีย์เพื่อนสนิทผมเอง มันคงรำคาญแหละ
"ตั้งใจเรียนไปเหอะมึง เรียนเผื่อกูด้วย วันนี้กูไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร" ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องต่อ นิสัยนี้ไม่ดีเลยนะครับ เราต้องแยกแยะเวลาให้ถูก  เวลาไหนเรียนต้องเรียน แต่วิชานี้ผมสามารถอ่านทำความเข้าใจเองได้ เลยขอเกเรหน่อยละกัน
"อืม ดูจากสภาพมึงแล้วกูก็พอดูออก" ประชดผมเสร็จสรรพมันก็กลับไปตั้งใจเรียนต่อ ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับมันได้ เลยต้องปล่อยไปก่อน ถ้าผมปกตินะ ไอ้ปีย์ไม่ตายดีหรอก ชิส์.......อ่อนครับ รับโทรศัพท์กูหน่อยดิ คิดถึงจะตายอยู่แล้วนะคร้าบบบบบบบบบบ



ตอนเที่ยงผมโทรหามันอีกครั้ง มันเปิดเครื่องแล้ว แต่มันก็ยังไม่ยอมรับสายอยู่ดี...จะเอาใช่มั๊ยยยยยย ได้ กูจัดไป
"บุก!!!!"
"เชี่ยโจ๊ก ตกใจหมด  ตบโต๊ะหาซากมึงเหรอ!!!!!! ช้อนกูตกเลย" แต่กูก็เห็นมึงเก็บมากินต่อหน้าตาเฉย
"กูจะบุกแล้ว" ผมลุกขึ้นแสดงความตั้งใจ ผมต้องทวงสิทธิ์ของผมคืนมาให้ได้
"บุกเชี่ยไรของมึง กูจะแดก" มันก็แสดงจุดยืนของตัวเองโดยการตักข้าวเข้าปากตัวเองด้วยช้อนที่มันทำตกเมื่อกี้
"หยุดแดก แล้วลุกขึ้นไปกับกู" ผมคว้ามือข้างที่มันไม่ถือช้อน
"เอ๊ยๆๆๆ!!!!!!!!ไอ้โจ๊ก กูขอกินคำนี้คำเดียว" มันก็ยื้อพยายามยัดข้าวเข้าปากให้ได้ ก็เลยกลายเป็นว่าผมหิ้วปีกมัน แต่มันก็ยื้อไว้สุดตัวเหมือนกัน
"ไป!!! กูร้อนใจ" ผมลากมันสุดตัว ช้อนหล่นเลย
"เชี่ย!!!!!! มึงร้อนใจ แต่กูท้องร้องว่าหิวโว่ย" ถึงมันจะบ่นจะด่าผมยังไง มันก็ยอมตามมาแหละ


"เจ....จูนไปหน?" วันนี้อ่อนมันเรียนเสร็จตอน 10 โมง กินข้าวไรเสร็จก็มานั่งใต้ตึกรอเรียนตอนบ่ายโมงต่อ ขี้เกียจกลับห้องกันเป็นแบบนี้ประจำ แต่ที่แปลกคือวันนี้อ่อนของผมหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่เพื่อนมันสองคนนั่งอยู่
"กินข้าวเสร็จหายไปไหนกับป๊อบไม่รู้ พวกมันไม่ได้บอกไว้ หรือพวกมันบอกมึงไว้ไอ้รักษ์" เจหันไปถามเพื่อนอีกคนนั่นก็คือไอ้รักษ์
"ไม่ได้บอก เห็นแดกเสร็จก็รีบออกไปกันเลย ไปเล่นชู้กันมั้ง"
"เชี่ย/เอ๊ย" อันแรกของไอ้เจนะ ส่วนอันหลังนี่ของไอ้ปีย์ ส่วนผมนิ่งไปเรียบร้อยแล้ว
"เอ๊ยโจ๊ก โจ๊ก กูพูดเล่นเว่ย มึงอย่าจริงจังกับคำพูดกูละ กูล้อเล่นจริงๆนะเว่ย" ไอ้รักษ์ละล่ำละลักอธิบายกลัวผมเข้าใจผิด แหละ
"พูดไรไม่คิดนะมึงไอ้รักษ์ มา กูขอตบกบาลสั่งสอนหน่อยเหอะ เพียะ"
"เชี่ยเจ กูเจ็บนะ"
"พูดไม่คิดไมละ....โจ๊กมึงก็อย่าไปบ้าตามไอ้รักษ์มันละ  มันปากหมาไปงั้นแหละ"  ความรู้สึกผมตอนนี้คือ ยังไงดีละ ไม่ได้หึงนะ ก็รู้ว่าไอ้รักษ์พูดไปงั้นแหละ รู้ว่าอ่อนกับไอ้ป๊อบก็เพื่อนกันธรรมดา แต่มันยังไงละ พอได้ยินจังๆแบบนี้มันก็อดรู้สึกไม่ดีไม่ได้ คนของเราโดนว่าไปเป็นชู้กับคนอื่น มันก็แปลกๆ แสยงหูอยู่ดีถึงรู้ว่าพูดกันอำเล่นๆ
"โจ๊ก กูขอโทษจริงๆ" รักษ์คงเห็นผมเงียบไปเลยขอโทษอีกครั้ง
"อืมๆๆๆ ไม่เป็นไร กูโอเค"
"ปากมึงบอกโอเค แต่หน้ามึงนี่อย่างโหด" ไอ้ปีย์เสริมพร้อมตบบ่าผมแปะๆให้ใจร่มๆ
"มึงก็โทรหามันดิ"
"กูโทรแล้ว แต่มันไม่รับ"
"งั้นมึงก็โทรหาไอ้ป๊อบดู"
"ก็ดี" ใครจะว่าผมหวงแฟน ผมไม่เคยว่าเพราะผมหวงจริง  แฟนทั้งคน น่ารักซะขนาดนั้นไม่หวงก็บ้าแล้ว

ไอ้ป๊อบรับสายแล้ว
"มึงอยู่ไหน?" ผมไม่รอให้มันพูด ชิงพูดใส่มันก่อนเลย
"อยู่ที่ไหนดีละ จูนครับตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันเหรอ?"
"มึงอย่ากวนตีนกูไอ้ป๊อบ บอกมาอ่อนอยู่ไหน? " อารมณ์ผมกับมันตอนนี้ต่างกันสุดขั้ว ไอ้นี่ชอบกวนประสาทผมที่หนึ่ง ไม่รู้เป็นไรมันนักหนา
"ถ้าถามว่าตอนนี้จูนอยู่ไหน ขอตอบว่าจูนอยู่ในกอดกูเอง"
"ไอ้ป๊อบ!!!!!!!" ผมลุกขึ้นพรึ่บจนไอ้ปีย์ต้องคว้ามือผมไว้
"อ้าว โกรธกูไมอ่ะ มึงถามตรง กูก็ตอบตรง ผิดตรงไหน?" เสียงมันยังไม่สำนึกว่าเงาหัวมันจะไม่มีแล้ว
"ถ้ามึงทำไรอ่อนของกู กูเอามึงตายแน่ จำไว้"
"แล้วกูจะจำ แต่จะทำตามหรือไม่นั้นอีกเรื่องหนึ่ง แค่นี้นะครับมึง กูต้องทำธุระต่อแล้ว"
"ไอ้ป๊อบๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆ" ไม่ทันมันวางไปแล้ว ตกลงผมก็ไม่ได้รู้ไรเพิ่มเติม

ผมเดินออกจากตรงนั้นทันที ไอ้เจกับไอ้รักษ์ถามไรไม่รู้ ไม่ทันฟัง ตอนนี้ลมเข้าออกหูอื้อไปหมดแล้ว
"ใจเย็นๆดิวะมึง ไอ้ป๊อบมันก็กวนมึงประจำ น่าจะรู้นะ" ไอ้ปีย์ตามมายื้อไหล่ผมไว้
"แม่งเล่นบ่อยเกินไปเปล่าวะ ไม่ได้หึง แต่ก็ไม่ชอบ" ผมออกเดินต่อ แต่ถ้าถามว่าจะไปไหน ผมไม่รู้

ผมพยายามโทรหาอ่อนอีกหลายครั้ง แต่ผลก็เหมือนเดิมมันไม่ยอมรับสาย โทรหาไอ้ป๊อบมันปิดเครื่องไปแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ.....
"กลับตึกก่อนดีกว่ามึง "
"อืม" คอตก


"อ้าวโจ๊ก หายไปไหนมา พี่หาตั้งนานแน่ะ"
"หวัดดีครับเจ้ แล้วเจ้หาผมไมอ่ะ" เจ้นี่ก็คือพี่รหัสผมเอง เธอชื่อแพมครับ แต่ก็เรียกกันเล่นๆว่าเจ้ สวย มั่นใจ เริด เชิด นี่คือนิยามของเธอ ด้วยเหตุฉะนี้แล เจ้คนสวยของผมเลยไม่มีแฟนกะเค้าซะที
"เย็นนี้โจ๊กเรียนเสร็จกี่โมง?"
"4 โมงครับ ทำไมอ่ะ?"
"ไปดูหนังกัน"
"ไม่เอาอ่ะเจ้ ผมมีธุระแล้ว"
"ธุระไร?" เสียงเหวี่ยงมาเชียว
"ส่วนตัว"
"ผิดกฎ"
"เจ้ ขอร้องจริงๆครับ คราวนี้ผมจำเป็นจริงๆนะ เห็นใจผมเหอะ"
"บอกมาก่อน ธุระไร ทำไมดูร้อนๆรนๆแปลกๆ"
"ก็บอกแล้วไงครับว่าส่วนตัว"
"แฟนก็ไม่มีซะหน่อย หรือแกนัดส่งยาห๊ะ"
"เอ๊ยเจ้ หาคุกให้ผมซะงั้น!!!! มั่วเหอะ"
"เจ้ ไปกับผมก็ได้นะ ผมว่าง" ขอบคุณมากครับเพื่อนปีย์ กูรักมึงจัง
"ไม่ ฉันจะไปกับคู่เดทฉันเท่านั้น 5 โมงหน้าตึก" พูดจบไม่ฟังหน้าอินทร์หน้าพรม โน้มคอผมลงมา แล้วกระซิบว่า "ถ้าแกไม่มา เตรียมซ่อม"ฆ่าผมเสร็จ เจ้แกเดินสวยไปโน่นแล้ว ไอ้ปีย์ก็ได้แต่ตบบ่าผมแปะๆปลอบใจ
"กูบอกแล้วไงว่าให้มึงบอกพวกพี่ๆเค้าไปเลยตั้งแต่ต้นว่ามึงอ่ะมีแฟนแล้ว แม่งก็ไม่ยอมเชื่อกู เป็นไงละทีนี้ กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเลยอ่ะดิ"
"ก็อ่อนมันไม่อยากให้พูดมากนี่หว่า"
"กลัวเมียว่างั้น?" กูตบปากแตกเลยมึง
"เชี่ยเหอะ กูแค่ไม่อยากขัดใจมันเท่านั้นเอง" จริงๆนะ
"คนกลัวเมียก็พูดอย่างนี้กันทั้งนั้น"
"หยุดพูดได้ยัง แล้วมาช่วยกูคิดหน่อยว่าเอาไงดี" ผมตันจริงๆแล้วตอนนี้
"ถ้ามึงไม่บอกจูน กูว่างานนี้คนที่ลำบากสุดคือมึง มี  2 ทางให้เลือก" ผมพยักหน้าให้มันพูดต่อ เพราะเวลาผมมีปัญหาทีไร ได้สมองของไอ้ปีย์ช่วยไว้ตลอด
"1. มึงต้องบอกเจ้ไปตามตรงว่ามึงมีแฟนแล้ว รุ่นพี่พวกนั้นจะได้เลิกเล่นกันซะที แล้ว 2. มึงก็บอกจูนไปตามตรงเหมือนกันว่ามึงกำลังทำไรอยู่ ณตอนนี้"
"แต่กฎเค้าห้ามบอกคนอื่นนิ"
"แล้วจูนอ่ะเป็นคนอื่นสำหรับมึงรึเปล่าล่ะ?" เออ จริง
"ไม่อ่ะ" ผมส่ายหน้าดะ คนอื่นบ้าไร นอนกอดกันทุกคืน
ผมพยักหน้าคิดตามที่มันพูด
ทางไหนจะง่ายสำหรับผมกว่ากันนะ ไปปรึกษาสุดที่รักตอนกลับห้องดีกว่า
"ขอบใจวะปีย์"
"อืม ถือว่าช่วยไถ่ชีวิตกระบือหล่อ" เอาเหอะ ความดีมึงคราวนี้ลบล้างกันได้
หลายๆคนคงจะงงกันว่าทำไมเจ้แพมต้องมาวุ่นวายกับชีวิตผม แล้วทำไมผมไม่สามารถกันเธออกไปได้ มาผมจะแถลงการณ์ให้ฟัง
คือคณะผมหรือมีแต่สาขาผมก็ไม่รู้ที่มีประเพณีบ้าบอคอแตกพิลึกพิลั่นขนาดนี้ คือ อธิบายไงดีละ พยายามทำความเข้าใจกันหน่อยนะครับ ผมอาจจะอธิบายงงๆไปบ้าง
คือถ้าพี่รหัสเป็นผู้หญิง แล้วมีน้องรหัสเป็นผู้ชาย ตอนปี 1 ปี 2 ก็จะไม่มีไรเกิดขึ้น แต่นรกจะมาแตกเอาตอน ปี 3 กับปี 4 ถ้าสายรหัสนั้นยังไม่แฟนด้วยกันทั้งคู่ ทุกสายรหัสที่อยู่ในแนวโน้มนี้ก็จะมารวมตัวกันเพื่อเลือกคู่ที่เหมาะสมที่สุดเป็นเพียง 1 คู่เท่านั้น แล้วแจ๊กพอตก็มาตกอยู่ที่ผมกับเจ้แพม เพราะทุกคนเข้าใจว่าผมไม่มีแฟน ผมไม่เคยเดินควงสาวที่ไหน ผมไม่เคยจีบใคร ผมไม่เคยไปหูดำใส่รุ่นน้องรุ่นพี่ ผมจะต้องทำอย่างนั้นไปทำไม เพราะเมื่อไรที่ผมกลับถึงห้อง คนที่ผมรักที่สุดก็จะรอผมอยู่แล้ว อาจจะมีบ้างที่แซวๆตามประสาผู้ชาย แต่ก็แค่นั้น นั่นแหละที่มาของการที่ผมต้องโดนจับคู่กับเจ้แพม
ผมเคยถามรุ่นพี่ปี 4 นะ ว่าทำไมต้องมีประเพณีแปลกๆนี้ด้วย
พี่เค้าก็บอกว่า  การที่ผู้หญิงอยู่มหาลัยถึง 4 ปี แต่ไม่เคยมีแฟนเลย มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยน่าอภิรมย์สักเท่าไร  อีกอย่าง อยู่ปี 4 แล้วจะหาคนมาจีบมันก็ยากอยู่ เพื่อนรุ่นเดียวกันก็รู้เช่นเห็นนสันดานกันหมดแล้ว เพราะงั้นเลิกคิด
  จะให้น้องผู้ชายปี 1 ปี 2 มาจีบพี่ปี 4 ก็ลำบากหน่อย สงสารเด็กมัน อนาคตยังอีกไกล เพราะงั้นก็ตัดไป อีก
กรรมเลยมาตกที่เด็กปี 3 จะให้มาจีบกันโต้งๆก็อาจจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร เลยเลือกที่จะเอาน้องรหัสพี่รหัสกันนี่แหละ พี่น้องกัน มันส์กระจายยยยยยยยยยยย แล้วปีนี้แจ๊กพอตก็มาแตกที่สายรหัสผมกับเจ้ดังโพละ
กฎของเกมส์นี้คือ น้องรหัสผู้ชายต้องตามใจพี่รหัสผู้หญิงทุกอย่าง การปฏิบัติตัวก็เหมือนคนที่เป็นแฟนเค้าทำๆกัน
ห้ามบอกคนนอกสาขาเกี่ยวกับเกมส์นี้ 
ระยะเวลาคือคัดเลือกกันประมาณปลายเดือนมกราคม แล้วก็ปิดเทอม เกมส์จะเริ่มก็ต่อเมื่อเปิดเทอมมาเดือนมิถุนายน สิ้นสุดลงเมื่อสอบเสร็จเทอมแรก รวมเวลา ก็ 5เดือนมั้ง
เทอม 2 มา จะคบกันเป็นแฟนจริงจังหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับสองคนนั้นแล้วว่าจะตกลงกันยังไง กลับมาเป็นพี่น้องหรือจะเดินหน้าเป็นแฟนกันต่อไป
ผมตกลงกับเจ้แพมแต่ต้นแล้วว่าผมคงไม่สามารถคบเป็นแฟนกับเจ้ได้ แต่ผมจะดูแลเจ้อย่างดีในช่วงที่เราทำเหมือนว่าแฟนกัน แล้วไอ้ที่ผมคุยโทรศัพท์ดึกๆดื่นๆ ก็คุยกับเจ้นี่แหละ แต่ผมรู้ตัวตลอดนะว่าผมรักใคร ผมทำไรอยู่ ผมไม่เคยสับสน ผมชัดเจนเสมอว่าผมรักอ่อนมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากมีปัญหากับรุ่นพี่ที่ดีดีกันมาตลอด อยากทำทุกอย่างทุกทางให้ดีที่สุด
งงกันมั๊ยครับ แต่ได้แค่นี้แหละ ผมอธิบายไม่เก่ง



"โจ๊กกูกลับก่อนนะเว่ย?" เรียนเสร็จ 4 โมงกว่าๆก็ลงมาออกันใต้ตึกนี่แหละ คึกคักมาก ตอนขึ้นเรียนนี่เหี่ยวกันแล้วเหี่ยวกันอีก แต่พอเรียนเสร็จ อย่างกะโด๊ปม้ากระทืบโรงกันเลยทีเดียวแต่ละคน รวมถึงผมด้วยแหละ
"เอ๊ย ไม่ไปกับกูหน่อยเหรอ?"
"ไปให้เจ้แพมด่ากูนะเหรอ ไม่อ่ะ" เจแกปากจัด แต่ใจดีเสมอ
"มึงก็เกินไป"
"กูถามจริงเหอะ มึงไม่เคยแปลกใจหรือสงสัยบ้างเลยหรือว่าคนสวยๆอย่างเจ้ เก่ง  ฉลาด เพียบพร้อมทุกอย่างทำไมถึงไม่มีแฟน จนต้องมาเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนแบบนี้อ่ะ"
"กูเคยถามแล้ว เจ้บอกว่า เพราะแกเลือกมาก เลยไม่มีใครเข้ามาจีบ"
"ไม่จริงอ่ะ กูเห็น รุ่นน้องรุ่นเพื่อนมาจีบเจ้แกกันให้พรึ่บ แต่ไม่เห็นแกจะสนใคร มีแต่มึงนี่แหละที่เจ้แกยอมดีด้วย"
"เหรอ? แกเห็นกูเป็นน้องรหัสมั้ง สนิทกันมาตั้งแต่ กูปี 1 แล้ว"
"นั่นแหละ กูว่าเจ้แพมคิดไม่ซื่อกับมึงเปล่าวะ?"
"เชี่ย!!!!!!! คิดได้นะมึง!!!!" เอาสมองส่วนไหนมาคิดวะ
"มึงแหละคิดน้อยไป ดีแต่หล่อนะมึงอ่ะ"
"จะไปไหนก็ไปเลยไปมึง ไร้สาระ" ไล่ด้วยปากไม่พอ ผมถีบก็นมันไปทีหนึ่งด้วย
"โง่ต่อไปเหอะ คนหล่อนี่ก็ใช่ว่าจะฉลาดนะ" ยังอีก



รอ5 โมงนิดๆ เจ้ก็ลงมาตามนัด ข้อดีของเจ้อีกอย่างคือ ตรงเวลา ไม่ต้องคอยอย่างเพื่อนผู้หญิงผมหลายๆคน
ไปรถเจ้กันแหละครับ เพราะผมไม่รถขับหรอก
ได้ตั๋วหนังรอบ 6.40 น. เหลือเวลาอีก 40 นาทีได้มั้ง เลยเดินเที่ยวห้างไปพลางๆ
"โจ๊ก เดี๋ยวพี่ว่าจะไปดูลิปติกซะหน่อย โจ๊กจะไปเดินเล่นที่อื่นก่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรเจ้ ขี้เกียจเดินเหมือนกัน เข้าไปกับเจ้แหละ ไป" ผมเดินนำเจ้เข้ามาในโซนเครื่องสำอาง แทบหลง
พ่อเจ้า แม่เจ้า ทำไมมันเยอะขนาดนี้วะ ว่าทำไมผู้หญฺิงถึงเดินเลือกเครื่องสำอางได้ทั้งวันเพราะมันมีให้เลือกมากขนาดนี้นี่เอง  ผมไม่เคยเดินมาโซนนี้เลยนะ ก็แฟนผมเค้าไม่แต่งหน้านิ คึคึคึคึ
"โจ๊กทางนี้" ผมจะเดินเลยบูธหนึ่งไป แต่เจ้คว้ามือผมไว้หมับแล้วลากเข้าบูธทันที
"วันนี้จะรับไรดีค่ะ แป้ง ลิปติก บลาๆๆๆๆ" ถ้าเจ้ซื้อหมดตามที่พนักงานแนะนำนะ เอาไปถมที่ได้เลยจริงๆ เยอะโคตร กว่าจะออกมาสวยกันอย่างที่เห็น ผู้หญฺิงต้องผจญกับปีศาจเครื่องสำอางเยอะขนาดนี้เลยเหรอ น่าสงสารเหมือนกันนะ
"ลิปติกค่ะ ....โจ๊กสีนี้เป็นไงบ้าง"
"ผมดูไม่เป็นเจ้"
"แล้วสีนี้ละ?"
"ไม่รู้เรื่อง"
"สีนี้ละ?"
"สวยมั้ง" ปฏิเสธไป เจ้ก็ไม่ฟังอยู่ดี บอกๆไปว่าสวยเจ้จะได้เลือกเสร็จๆซะที
"ใจตรงกันเลย.....เอาสีนี้ค่ะ" เจ้ยื่นสิ่งที่เลือกได้ให้กับพนักงานที่ยืนยิ้มรออยู่แล้ว จัดการใส่ถุงอย่างสวยให้
"ทั้งหมด ......บาทค่ะ" อันนิดเดียวทำไมมันแพงหว่า แต่เจ้ก็ไม่ลังเลที่จะควักจ่ายแม้แต่เสี้ยววิเดียว
"น่ารักดีจังนะค่ะ ช่วยแฟนเลือกสีด้วย เงินทอน .... บาทค่ะ"
"ไม่ใ..."
"ขอบคุณค่ะ วันหลังจะมาอุดหนุนใหม่ โจ๊กไปกัน"


"เจ้ ตื่นได้แล้ว หนังจบแล้วครับ"
"หืม อืออออ"
"ตื่นครับ จะนอนในโรงหนังต่อใช่มั๊ย ผมจะได้กลับ"
"กลับด้วย.....โทษทีนะเผลอหลับซบบ่านายตลอดเลย เมื่อยมั๊ย?"
"ไม่ครับ ไปกันเหอะ......."
"อุ๊ยยย"
"อ้าว ซุ่มซ่ามอีก ยื่นมือมาครับ แล้วเดินตามผมมาดีดีละ"

ออกมาถึงหน้าโรงหนัง คนยังเยอะอยู่ ตอนนี้เวลาก็ เกือบ 3 ทุ่มแล้ว
"เจ้ ปล่อยมือผมได้แล้ว ทางไม่มืดแล้ว"
"โทษทีๆ ลืมไป"
"งั้นกลับกันดีกว่ามั๊ยเจ้?" ผมร้อนใจแล้วเพราะนี่ก็ดึกอยู่ โทรหาอ่อน มันก็ไม่ยอมรับซะที งอนเลยเถิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ป่านนี้ ยิ่งเดี๋ยวนี้ผมรู้สึกว่ามันหวงผมมากกว่าเมื่อก่อนเยอะมากผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่สิ่งที่มันแสดงออกมาทำให้ผมคิดได้อย่างนั้นจริงๆ
"พี่หิว" เอ้อ....
"ครับ แล้วกินไรดี"
"ซิสเลอร์"
"ครับ" ผมมุ่งหน้าซิสเลอร์ทันที

กว่าจะถึงห้องก็ 4 ทุ่มพอดี
ผมหายใจลึกๆหน้าห้อง 3 ที ก่อนจะไขประตู
เปิดเข้าไปห้องมืดสนิท เปิดไปดูทั่วห้อง มันไม่อยู่
ห้องนอนก็ไม่มี
ป่านนี้แล้วไปไหน ทำไมยังไม่กลับห้องอีก อารมณ์ผมขึ้นทันที

เสียงก๊อกแก๊กๆหน้าประตูห้อง ผมยืนมองนิ่งๆ
"อ้าวโจ๊ก"
"ทำไมกลับกันมาสภาพแบบนี้" ผมรู้เลยว่าเสียงผมตอนนี้ทั้งเย็นทั้งนิ่งแค่ไหน
"ไปดื่มกันมานิดหน่อย" ไอ้รักษ์ตอบผม ในมือมันก็หอบทั้งหนังสือทั้งอะไรไม่รู้เต็มไปหมด
"หลีก..." ผมเข้าเบียดไอ้ป๊อบให้หลุดจากการที่มันโอบไหล่แฟนผมอยู่ พูดง่ายๆคือ อ่อนมันโดนหิ้วปีกมานั่นเอง  แต่คนที่หิ้วคือไอ้ป๊อบคนที่กวนตีนผมเมื่อตอนเที่ยงไง
ผมพาอ่อนเข้าไปทิ้งไว้บนเตียงในห้องก่อนจะออกมาหาไอ้สองคนที่รออยู่นอกห้องนอน
"ดื่มนิดเดียว ทำไมมันมีสภาพแบบนี้?"
"พวกกูอ่ะนิดเดียว แต่จูนมันไม่นิดอะดิ ซัดเอาๆ  ห้ามก็ไม่ฟังเลย ถามไอ้ป๊อบดูดิ"
"ทำไมจูนต้องดื่มมากขนาดนี้"
"แสลงใจมั้ง"
"อย่ากวนตีน กูไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะให้มึงกวนได้"
"มึงน่าจะรู้ดีที่สุด คนนอนด้วยกันทุกคืน"
 "มึง!!!"
"พอๆทั้งคู่นั่นแหละ ไอ้ป๊อบมึงก็อย่าไปกวนตีนมันดิ ส่วนมึงโจ๊กเข้าไปดูแลจูนเหอะ พวกกูจะกลับละ"
"ขอบใจนะที่มาส่งจูน" ผมเดินไปส่งเพื่อนที่หน้าประตู
"มีของดีอยู่กับตัวก็ช่วยดูแลให้ดีดีหน่อยนะมึง หายไปจะโทษใครไม่ได้นะ" ทำไมคืนนี้ผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้ป๊อบเอาซะเลย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น



เมาหมดสภาพเลยที่รักกู
"จูนครับ....ถอดเสื้อหน่อยนะ เดี๋ยวโจ๊กเช็ดตัวให้....อย่าหนีสิครับ นะคนดี"
"หืม....ไม่        อาว             นอนนนนนนน"
"นอนทั้งอย่างนี้ไม่ได้ เหนี่ยวตัว นะครับ นอนนิ่งๆ เดี๋ยวโจ๊กทำเอง"
มันพยายามลืมตามอง ในที่สุดก็ได้
"โจ๊กเองเหรอ?" มันยอมนิ่งๆ ตาแบบนี้มันร้องไห้มาแน่ๆ
"ครับ โจ๊กเอง............ร้องไห้มาเหรอ?"
"อืม..." อ้าว ตาแดงอีกแล้ว อย่าร้องนะ
"แล้วร้องทำไมครับ?" ผมลูบหัวมันเบาๆไปมา อีกมือก็จับมือมันไว้
"เสียใจ"
"เสียใจทำไมครับ? ใครทำ?"
"มึงแหละ!!!" อ้าว จากอ้อนๆ เหวี่ยงซะงั้น แถมหนีมือผมไปนอนซะขอบเตียงอีกฝั่งเลย ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
"เป็นไรครับ หันหน้ามาคุยกันก่อน " ผมพยายามจะพลิกตัวมันให้หันกลับมา แต่ไอ้นี่ก็ฝืนไว้สุดตัวเหมือนกัน
""อย่ามายุ่ง คืนนี้ไปนอนโซฟาหน้าทีวีข้างนอกเลยไป"
"อย่างอแงสิครับ หันมาคุยกันดีดี" เอาน้ำเย็นเข้าลูบ มันเมาอยู่หนึ่ง อีกอย่างผมยังไม่รู้ว่าผมทำไรให้มันไม่พอใจ
"ไม่รักกันแล้วก็ไม่ต้องมายุ่ง ฮึกๆๆๆๆๆๆ" อ้าว เอ๊ย ร้องแล้วเว่ย ตายละ เมาทีไรงอแง ร้องไห้ตลอด
"จูนครับ ใครไม่รักใคร โจ๊กงง" มันเมา ต้องคุยดีดีกับมัน  แต่มือนี่ก็ลูบหัวลูบหลังให้มันรู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้ข้างๆมัน
"มึงแหละ ไม่รักกูแล้ว กูเสียใจ" เสียงมันอ้อแอ้ๆ ฟังไม่ค่อยชัดเท่าไร แต่ผมฟังออกชัดเจนเลยแหละ พูดมาได้ไงว่าผมไม่รักมัน
"ใครบอกครับ โจ๊กรักจูน รักมาก รักคนเดียว รักมาตลอดและจะรักตลอดไป ไม่รู้เหรอครับว่าโจ๊กรักจูนมากแค่ไหน" มันหันมาพรึบทั้งตัว เล่นเอาผมตั้งตัวไม่ทัน กระเถิบห่างออกหน่อย ก่อนจะได้สติแล้วขยับเข้าไปใกล้อย่างเดิม
"เห็น " ตอนนี้ไม่มีแล้วน้ำตา มีแต่ตาขวางๆ ดุๆ พร้อมจะงับหัวผมได้ทุกเมื่อถ้าผมพูดไม่ถูกใจ
"เห็นอะไร?" ยังเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
"ชิส์...."
"อ่อน หันมาคุยให้รู้เรื่อง หนีอย่างนี้แล้วจะได้รู้เรื่องกันมั๊ย?"
 "ตอนนี้กูเมา เจ็บด้วย หายเมา มึงเจอกูแน่"
"อ่อน" เสียงผมเริ่มแข็งละ
"ไม่ต้องพูดอีก ถ้าจะเช็ดตัวให้ก็เชิญ จะนอนนิ่งๆ "
ผมจะทำไรได้ละ สุดที่รักบัญชามาอย่างนั้น ผมก็ต้องทำสิครับ
เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ เอาแป้งมาทาหน้าอก ซอกคอให้จะได้ไม่ชื้น มันนอนนิ่งจริงๆ เพราะหลับสนิทไปนานแล้ว
จัดการมันเสร็จ ผมก็เอาของผมบ้าง

"อืม..." มันคงรำคาญที่มีคนมายุ่มย่ามกับตัวมันตอนนอน
"แค่กอดเองครับ นอนนิ่งๆนะ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว วันนี้ทั้งวันไม่ได้คุยกันเลย" ผมไม่รู้หรอกว่ามันรู้เรื่องที่ผมพูดรึเปล่า แต่มันก็ยอมนิ่งๆให้ผมกอดนะ
"รักมากขนาดนี้ จะมีใจเหลือให้ใครอีกละครับ" ผมหอมขมับมันไปทีหนึ่ง เมื่อก่อนผมรักมันแค่ไหน ตอนนี้ผมก็ยังคงรักเท่าเดิม แต่หวงมันเยอะกว่าเดิมมาก เพราะมันน่ารักขึ้น หล่อขึ้น ถ้าผมจับมันขังไว้ได้นะ ผมจะไม่ลังเลเลย

[whynotme]

จูนงอนโจ๊กเรื่องไรน๊า!! .... 

[Rafael]

โจ๊กไม่เคลียร์
จูนถึงได้งอนแบบนี้ไง เช้อ
งอนโจ๊กด้วยคนนน

[why yyy]

บอกจูนตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วโจ็กเอ้ย!! เป็นไงล่ะอ่อนงอนเลย สม!!

[yeyong]

คนหล่อก็โง่ได้ ของโจ๊กนี่ถ้าจะจริง

[Magis]

อ่อนโกรธ+งอนซะแล้ว รีบง้อให้ได้นะโจ๊ก

[Bejae]

เจ้นางอาจคิดไม่ซื่อจริงก็ได้นะะเนี้ย ย
เคลียดีๆนะนายโจ๊ก

[tulakom5644]

เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ อ่านทันซะที เหมือนได้เห็นพัฒนาการตั้งแต่วัยขาสั้น ยันไวขายาว เป็นความรักที่ก่อต่ออย่างแข็งแรงดีค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเรื่อง แม้จะมีเศร้าบ้าง ไรบ้าง แต่ก็สนุกมากค่ะ รักคนเขียนจัง ที่ทำให้นักอ่านมีความสุขเมื่อได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ

       +1 เป็นคะแนนพิสวาทค่ะ   

[loveaaa_somsak]

โจ๊กเคลียร์ให้จูนเข้าใจด่วน

[hotladyanyavee]

มาต่ออีกแล้ว เพิ่งอ่านทัน น่ารักไม่เปลี่ยน อยากให้รวมเล่มจัง

[suonlyyou]

รอๆๆๆ

อย่าต่อไวๆนะค่ะ

[tom-34018]

ค่างงงงอ่าพี่ดิว ><

[Bejae]

รออยู่นะคะคุณดิวววววว 

[due]

ตอนนี้ดิวลงนิยายเรื่องใหม่นะครับ
 เรื่อง "รักละมุน จากคุณละม่อม"
ฝากเพื่อนๆติดตามด้วยนะครับ
เพิ่งลงได้ไม่กี่ตอน เอ๊ะ หรือว่าเยอะแล้ว
เอาเป็นว่าฝากเพื่อนด้วยละกันครับ

ส่วนตอนพิเศษ2จ มีมาต่อแน่นอน แต่ดิวบรรพบุรษยุ่งเลยครับ
ต้องขอโทษด้วยครับ แต่มาแน่นอน รับรองด้วยเกียรติ 2 จ ครับ

[Rafael]

รอค่ารอ

[why yyy]

จะตามไปอ่านฮัฟ ^ ^

[snowboxs]

 ดีใจจังอ่านทันแล้ว จะได้เม้นสักที
เรื่องราวน่ารักมากเลยค่ะ
อ่านลื่นไหลเลยค่ะ

[Bejae]

ตามไปเรื่องใหม่ค่าาา า
เป็นกำลังใจให้คุณดิวเสมอ

[TIKA_n]

คิดถึงโจ๊กจูนที่สุด  จูนน่ารักยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ  ชอบ ๆๆๆ      อยากให้คุณดิวมาต่อไว ๆ  แต่ก็ยังไม่อยากให้โจ๊กเคลียร์กับจูนได้เร็ว ๆ เลย  เอ้ะ ยังไง? แฮ่ ๆ   ก็ยังอยากอ่าน 2 จ.  ไปเรื่อย ๆ นี่หน่า   เพื่อนใหม่ ของ 2 จ. แต่ละคนน่าสนใจมาก ๆ เลยค่ะ ท่าทางจะฮาไม่แพ้ตอนมัธยม  (ตอนแรกคิดว่า เจ เพื่อนจูน จะเป็นเจ เดียวกับคุณมหา ใน รักละมุนจากคุณละม่อม รึเปล่า นะเนี่ย อ่านไปอ่านมาไม่ใช่นี่หน่า  คิดว่าจะโยงว่าตัวละคร 2 เรื่องเป็นเพื่อนกันซะอีก )

คุณดิวใจดีน่ารัก มาเพิ่มตอนพิเศษอีกเรื่อย ๆ ได้มั้ยคะ รักโจ๊กจูนมาก ๆ เลย  แต่จะดีใจที่สุดถ้ามีเป็นภาคสองนะเนี่ย
อยากอ่านความรักของทั้งคู่ในภาคมหาวิทยาลัยบ้างจัง ฮือ ๆ แต่ยังไงก็จะติดตามผลงานของคุณดิวไปเรื่อย ๆ นะคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ ให้ได้พวกเราได้มีความสุขกัน ขอบคุณค่ะ

รักโจ๊ก รักจูน รักคุณดิว   

[due]

ไอ้โจ๊กนะไอ้โจ๊ก!!!!!! ทำกับกู แฟนผู้น่ารักได้
ถ้าเรื่องไม่ชัดเจนในวันนี้ อย่ามาเรียกว่ากูว่า จูน
แต่ตอนนี้ขอหน่อยเหอะ หมั่นไส้มันมากเลย ทำไรผิดไว้ตั้งมากมาย ยังมีหน้ามากอดผมได้อีก
ฝ่าเท้าผมไวเท่าความคิด คิดปุ๊บ เท้ากระดิกปั๊บไอ้โจ๊กหล่นจากเตียงดังตุ้บ..ฮ่าๆๆๆๆสะใจ
"เชี่ย เฮี้ยนไรแต่เช้าเนี่ย ถีบมาได้กูเจ็บนะเว่ย" มันลุกขึ้นมานั่ง เกาหัวเกาหลังยุ่งเหยิงไปหมด จะด่าผมแต่ตามันยังลืมไม่ขึ้นเลย สนใจกูจริงนะมึง
 "ตีนกูกระตุกแต่เช้า หรือมึงไม่พอใจ จะอาไงว่ามา" ผมยังคงนั่งกระดิกเท้าให้มันเห็นเพื่อยืนยันว่าเท้าผมกระตุกจริงๆ ไม่ได้โกหก "โหๆๆๆ อย่าโกรธสิครับที่รัก เค้าล้อเล่นหรอก อ่ะๆๆๆ อยากถีบอีกมั๊ย เดี๋ยวนั่งให้ถีบเลย ไม่ว่า ไม่หนี อ่ะ ถีบเลยๆ" มันคลานขึ้นนั่งบนเตียง เตรียมพร้อมให้ผมถีบเต็มที่
ผมเผลอยิ้มออกมาเลย แต่มันไม่เห็นหรอกเพราะมันนั่งหันหลังให้ผมอยู่ ผมจะให้มันรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าผมยิ้มออกแล้ว เดี๋ยวมันได้ใจแล้วจะไม่ยอมเคลียร์เรื่องที่ค้างๆกันอยู่
"อย่ามามึง กูยังโกรธมึงอยู่"
 "ตัวเองโกรธไรเค้าอ่ะ" เดี๋ยวนี้พอมันรู้ว่าผมตึงๆมันนะ มันจะมาอ้อนตัวเองอย่างนั้น เค้าอย่างนี้ ผมก็นะใจง่ายนิ หลุดหัวเราะทุกครั้งจนมันได้ใจ แต่ครั้งนี้ยาก
"อย่ามาปัญญาอ่อนโจ๊ก"
"แรงเนอะ" มันยิ้มแหยๆให้ผมผมทำท่าจะถีบ มันถอยกรูดจนตกพื้นอีกครั้ง ก่อนจะรีบคลานกลับขึ้นมาใหม่

ผมนั่งนิ่งมองหน้ามันเฉยๆ แรกๆมันก็เฉยนะ
แต่พอนานเข้ามันก็เริ่มกระส่ายกระสับ นั่งไม่ติดที่
"จะไปไหน!!!!!"
"เชี่ย อย่าดุสิวะ กูตกใจ" มันตกใจจริงนะ สะดุ้งโหยงเลย ก่อนจะรีบนั่งลงที่เดิม
"1.คุยโทรศัพท์ดึกๆ บ่อยๆ"
"..............."
"2.กลับบ้านดึก ไม่ตรงเวลา"
"อะไรของมึงนิ"
"3.ถามอะไรก็อึกอักๆ"
"กูเปล่าซะหน่อย"
"ชอบบอกรักพร่ำเพรื่อ"
"อ่อน เข้าประเด็น อย่ามาเล่น 20 คำถาม กูไม่ชอบ" หน้าอย่างนี้ มันจริงจังแล้วครับ คงเห็นแล้วว่าคราวนี้ผมไม่ยอมมันแน่ๆ ยอมได้ไงละครับ ยอมผมก็เสียมันให้คนอื่นนะสิ แล้วใครจะยอมละ
"อาการของคนนอกใจแฟน"
"เอ๊ย!!!!!!!!"
"มึงนอกใจกู มึงรักคนอื่นที่ไม่ใช่กู มึงผิดสัญญา มึงใจร้าย มึง"
"เอ๊ยๆๆๆๆ พอก่อน เล่นด่ากูมาเป็นชุดขนาดนี้ กูจะแก้ตัวทันมั๊ยละ"
"กูเสียใจมึงรู้มั๊ย" มารยาที่ผมไม่ได้ใช้มานาน ลองดูละกันว่าจะยังได้ผลอีกมั๊ย
"เอ๊ย อ่อน มึงอย่าร้องดิวะ มึงก็รู้ว่าพอมึงร้องกูใจอ่อนทุกที" นั่นแหละที่กูต้องการ บีบเข้าไป น้ำตาจงออกมา แต่เริ่มปวดหัวแล้วสิ เมื่อคืนดื่มเข้าไปเยอะใช่เล่น
"ไม่ต้องมาแตะตัวกู กูไม่ชอบมือมึงที่ใช้แตะคนอื่นแล้วมาจับตัวกูอีก" ผมผลักมือมันออก มันหน้าเสียเลย
"มึงไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน?"
"กูไม่ได้โง่นะโจ๊ก แฟนตัวเองนอนด้วยกันทุกคืน กินข้าวด้วยกันทุกวัน เปลี่ยนไปทำไมกูจะไม่รู้ ตอนดึกๆ มึงแอบไปคุยโทรศัพท์ บางทีกูโทรหามึงก็ไม่่รับ วันหยุดบางทีมึงก็ออกไปข้างนอกโดยไม่มีกู ครั้งสองครั้งกูไม่ว่า แต่นี่บ่อยมาก บางทีกูรอกินข้าว แต่มึงมาถึงกลับบอกว่ากูอิ่มแล้ว กูชวนไปเที่ยว มึงบอกนัดเพื่อน มึงจะให้กูคิดยังไง"
"ไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอก เชื่อกูสิ กูรักมึงคนเดียวจริงๆ"
"แล้วมึงว่ากูไม่รักมึงรึไง เพราะกูรักมึงไง รักมาก กูถึงต้องมานั่งคิดอะไรบ้าๆแบบนี้ คิดที่ทำให้ตัวเองเจ็บ แต่มันก็เลิกคิดไม่ได้"
"จูน กูขอโทษ กูไม่คิดว่ามึงจะคิดมากขนาดนี้" มันดึงผมเข้าไปกอด แล้วจูบขมับผมซ้ำ ผมก็ยอมนะ เพราะผมชอบสัมผัสนี้ ผมรู้ตัวมานานแล้วว่าผมขาดสัมผัสนี้ไม่ได้หรอก และผมจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด
"มึงทำกูเสียใจ"
"อย่าร้องนะ จะลงโทษกูไงก็ได้ ขออย่างเดียวอย่าร้องนะ กูไม่ชอบ นะครับ นะ"  หึหึหึ มารยาผมยังใช้ได้อยู่ แต่ที่ผมแสดงออกมาทั้งหมดไม่ใช่การเสแสร้งนะครับ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เสียใจจริง เจ็บจริง แต่ถ้าเป็นพื้นฐานนิสัยผมจริงๆ ชนแหลก ถึงจะร้องไห้แต่ปากก็ไม่หยุดด่าหรอก แต่ไอ้ป๊อบเพื่อนสนิทผมมันสอนมาว่าอย่าไปทำอย่างนั้นเพราะเราจะดูไม่น่าสงสาร แต่ถ้าเรายอมเสียน้ำตานิดหน่อย พูดตัดพ้อให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดนิดๆ  กระแดะหน่อยๆ รับรองได้ผล ผมเลยยึดแนวทางนี้มาตลอดตั้งแต่ที่ผมกับมันมาเรียนที่นี่ด้วยกัน และก็ได้ผลทุกครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้ใช้บ่อยหรอก ผมจะใช้ในกรณีที่จำเป็นจริงๆ เพราะจริงๆแล้วโจ๊กมันก็ไม่เคยทำตัวเหลวไหล ไม่เคยมีเรื่องนอกใจ อาจมีบ้างที่ไปดื่มกับเพื่อนแล้วได้เบอร์ใครต่อใครกลับมาแต่มันก็ไม่เคยสานต่อ แต่พอคราวนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆเพราะเปิดเทอมมามันแปลกมาตลอด ยิ่งช่วงนี้ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อย
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?" พอมันเปิด ผมต้องรีบเสียบ
"คนไหน?" เชี่ยนี่ แสดงว่ามึงมีหลายคน ผมถอยห่างจากมัน ไม่ใช่ไรหรอกครับ กลัวเท้าจะกระตุกใส่หน้าหรือไม่ก็ท้องมันอีก ตอนนี้ผมอยู่ในโหมดอ่อนแออยู่
"คนที่โน้มคอมึงลงไปหาวันนี้ คนที่มึงไปดูหนังด้วย คนที่มึงไปกินมื้อเย็นด้วย "
"มึงเห็น!!!!!!!!!!"
"เต็มๆ" ผมพยักหน้าให้มันอธิบายต่อ
"คือ มัน อืม เอ่อ                  เชี่ย อธิบายไงดีวะ"
"ความจริง"
"พอมึงรู้ เดี๋ยวมึงก็ไม่สบายใจอีก"
"อันนั้นเรืองของกู"
"พอเลยมึง มึงไม่สบายใจทีไร ลงกบาลกูทุกที เหวี่ยง เฮี้ยน มาเต็มตลอด"
"กูโกรธมึงอยู่นะ"
"ครับๆๆๆ"
"บอกมา ให้ไว ห้ามโกหก"
"ถ้ากูจำเป็นต้องบอกสถานะของเราให้คนในสาขากูรู้ มึงจะว่าไรมั๊ย?" เกี่ยวไรกับผม??????
"ไม่ชอบ"
"นั่นไง"
"แต่ถ้าจำเป็นก็โอเค"
"งั้นกูว่าคราวนี้ไม่จำเป็นหรอก" มันยิ้มออกทันที
"จำเป็น!!!!! มากกกกกกกด้วย" มันหุบยิ้มฉับ"
"มึงหึงอยู่ใช่ป่ะเนี่ย?" เชี่ยย กูทำขนาดนี้แล้ว ยังคิดว่ากูไม่หึงอีกเหรอ
"อืม แล้วตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วคนนี้ใช่มัยที่มึงหายไปด้วยบ่อย คนที่โทรหามึงดึกๆ"
"ครับ" มันยังมีหน้ามายิ้มระรื่นตอบผมอีก แต่ผมนี่หน้ายักษ์ไปเรียบร้อยแล้ว
"สวยดีนี่"
"เซ็กซี่ด้วย แถมฉลาดเป็นกรดเลย"
"ไอ้โจ๊ก!!!!!!" ผมจะถีบมัน แต่คราวนี้มันรู้ทันเลยจับขาผมแล้วดึงเข้าหาตัวมันทันทีจนผมแทบจะนั่งเกยตักมันอยู่แล้ว
"ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอกน่า เลิกคิดมากได้แล้วนะหนูอ่อน "
"ก็กูกลัวมึงรักกูน้อยลงนิ กูผิดเหรอที่หึงมึง" บางทีผมว่าผมก็กระแดะไปนะ แต่นาทีนี้ยอม
"งั้นกูจะพามึงไปหาผู้หญิงคนนั้นเอามั๊ย"
"ไม่ต้องหรอก แค่คำพูดมึงกูก็เชื่อแล้ว" หึหึหึ
"ไปพบเลยดีกว่า มึงจะได้เลิกคาใจซะที กูไม่ชอบหรอกนะที่ต้องมาเห็นมึงไม่สบายใจ คิดมากกับเรื่องที่มันไม่จริงเลย" สำเร็จ ผมต้องไปประกาศตัว
"ก็ ตามใจมึง แล้วกัน"
"น่ารักขนาดนี้ แล้วโจ๊กจะไปมองใครได้อีกละครับ หืมมมมมมม" แล้วผมก็ต้องเสียปากสวยๆให้มันจูบ แต่ผมก็ชอบจูบมันนะ ปากมันนะน่าจูบตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นมัน เพียงแต่ไม่เคยคิดว่าจูบจากปากนี้จะทำให้ผมมีความสุขจนล้นอกได้มากขนาดนี้






โจ๊กพาผมมาที่ร้านอาหารที่วัยรุ่นนิยมมานั่งกัน แต่เวลานี้ยังไม่ค่อยมีคนเพราะร้านนี้จะฮิตกันตอนเย็น ผมกับเพื่อนในสาขามากันหลายครั้งแล้ว
เข้ามาในร้าน โจ๊กก็ตรงดิ่งไปทางโต๊ะตัวหนึ่ง
อ่ะ ผู้หญิงคนนั้น ทำไมพอมองใกล้ๆแล้วถึงได้สวยขนาดนี้
ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ จนโจ๊กมันสะกิดนั่นแหละถึงรู้สึกตัวแล้วออกเดินต่อไปนั่งที่โต๊ะ
"หวัดดีครับเจ้ มานานยังเนี่ย"
"เพิ่งมาจ๊ะ แล้วนัดพี่มานี่มีไรรึเปล่า หรือว่าจะชวนพี่ไปดูหนังอีก" ดูเค้าคุยกันสนิมสนมดีนะ
"เปล่าหรอกเจ้ วันนี้ผมมีคนอยากให้เจรู้จัก"
"ใครอ่ะ" ผมนั่งหัวโด่อยู่ตั้งนานแล้ว ไม่เห็นกันเลยเหรอครับ
"อ่อน นี่เจ้แพม พี่รหัสกูเอง          เจ้นี่อ่อน แฟ"
"เมทโจ๊กครับ"
"เอ๊ย!!!!!"
"โจ๊ก เป็นไรอ่ะ เสียงดังเชียว"
"เปล่าเจ้ แต่มึงมานี่เลย กูขอคุยด้วยหน่อย เจ้ ผมขอตัวแป็บ" ผมหันไปยิ้มให้พี่แพมทีหนึ่ง แกก็ยิ้มตอบนะ



"อะไรของมึงอีกเนี่ย พอกูจะบอก มึงก็ห้ามไว้อีก เอาไงแน่"
"อย่าเพิ่งโมโหสิมึง กูมีเหตุผล" ผมีเหตุผลจริงครับ ผมรู้จักคนของผมดี มันไม่ได้คิดไรกับผู้หญิงคนนั้นจริง แต่ผู้หญิงคนนั้นผมไม่แน่ใจเพราะสายตาที่เค้าใช้มองมัน เหมือนกับสายตาของผมที่มองมันเหมือนกัน
"เดี๋ยวมึงก็มาระแวงกูอีก"
"กูจะไม่ระแวง ถ้ามึงยอมเล่าความจริงทั้งหมด" ดุมันจะอึดอัดใจใช่ย่อย ก่อนจะถอนหายใจยาว
"ก็ได้ " แล้วมันก็เล่าที่ไปที่มาทั้งหมด ฟังมันเล่าไปก็กรุ่นๆ ที่มันไม่ยอมบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่คิดอีกทีผมเป็นคนไม่ให้มันบอกเองนี่หว่า  มันก็เล่าว่ามันกับเจ้แพมของมันไปทำไรกันบ้าง จากที่ผมฟังๆ ผมว่าเจ้แพมคนนี้คิดไม่ซื่อกับคนของผมแน่ๆ มีแต่ไอ้บ้านี้นี่แหละที่ไม่รู้ตัว



"เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ"
"ซับซ้อนดี"
"แล้วทำไมจู่ๆมึงก็ไม่ยอมให้กูบอกละว่าเราเป็นไรกัน?"
"เพราะกูเชื่อใจมึง " นั่นคือเหตุผลหลักจริงๆ แต่อีกเหตุผลหนึ่งผมไม่รู้ว่าคนอื่นๆที่มองความรักในแบบของผมกับโจ๊กยังไง ถึงในสมัยนี้สังคมจะเปิดกว้างกับเรื่องแบบนี้มากขึ้น แต่เราก็รู้เต็มอกว่ายังมีคนอีกมากมายเช่นกันที่ไม่เข้าใจเรื่องนี้ บางคนไม่เข้าใจก็อยู่เฉยๆ ไม่แสดงอาการอะไร แต่บางพวกไม่ใช่ นี่คือเหตุผลของผม ไม่ใช่เพราะผมอายหรือขี้ขลาดที่มีแฟนเป็นผู้ชาย ผมเลิกอายเลิกกลัวตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกับมันแล้ว ภูมิใจซะอีก แฟนผมหล่อ
"นี่ถ้ามึงอยู่ในห้องนะ กูจับฟัดไปหลายรอบตัวแล้ว"
"ไอ้หื่น" มองตามันก็รู้แล้วว่ามันพูดจริง
"ไม่คิดไรจริงๆแล้วนะ"
"อืม แต่ต่อไปจะไปไหนกับพี่เค้ามึงก้บอกกูบ้างละกัน "
"ครับผม"
"เข้าไปข้างในเหอะพี่แพมรอนานแล้วแหละ"
"เค้าอยากกลับบ้านแล้วอ่ะตัวเอง อยากมอบรางวัลให้เด็กน่ารักที่ทำตัวน่าฟัด" มันกัดปาก จิกตาใส่ผมด้วยอ่ะ
"ปัญญาอ่อนแล้วมึง"





"ไปไหนกันมาตังนานเนี่ย พี่คิดว่าเราสองคนหนีกลับห้องไปแล้วซะอีก"
"โทษทีเจ้ พอดีมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย"
"แล้วเรียบร้อยมั๊ย?" พี่แพมหันมาทางผมบ้าง
"เรียบร้อยแล้วครับ พี่แพมอยากทานไร สั่งเลยครับ มื้อนี้โจ๊กมันเป้นป๋า"
"เรื่องเหอะอ่อน มึงแหละเลี้ยงเลย เดือนนี้ใช้แต่กระเป๋ากู " จริงครับ มันจ่ายตลอด 
"เวอร์เหอะมึง พอปลายเดือน ก็ใช้กระเป๋ากูเหมือนกันแหละ"
"เดี๋ยวๆ นี่สองคนใช้เป๋าตังค์ใบเดียวกันเหรอ?" แป่ว ลืมเลยว่ามีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย
"ครับ ทำไมเหรอเจ้ แปลกเหรอ?" เพื่อนกันใช้เป๋าตังค์ใบเดียวกัน แปลกมั๊ยละมึง
"แสดงว่าเราสองคนคงสนิทกันมาก เนอะ"
"สนิ๊ท สนิทเลยแหละเจ้ อยากรู้มั๊ยว่าสนิทแค่ไหน เดี๋ยวโชว์ให้ดู อ่อน หันมาดิ๊" ผมหันไป มันทำท่าปากจู๋เตรียมพร้อมสำหรับการจูบแล้ว
"มากไปมึง มากไป" ผมชี้หน้ามัน มันเองก็แกล้งหน้าสลดนิดหนึ่ง ส่วนพี่แพมนี่หัวเราะจนน้ำตาซึมไปแล้ว มันน่าหัวเราะตรงไหน

ทานข้าวเสร็จ พี่แพมขอกินผลไม้ต่อ ผมเลยสั่งไอติมมากินถ้วยหนึ่งเล่นๆ โจ๊กไม่สั่ง
แต่พอไอติมผมมา มันตักเข้าปากมันเฉยเลย พี่แพมบอกจะสั่งให้มันเพิ่มอกถ้วย แต่มันไม่เอา บอกว่ากินถ้วยเดียวกับผมอร่อยกว่า มีตักป้อนผมด้วย แต่ผมไม่ยอมกิน ผมรุ้มันแกล้งผมตั้งแต่เรื่องโชว์จูจุ๊บแล้วแหละ ไอ้นี่มันชอบเห้นผมอาย โรคจิต
ไอติมหมดถ้วย ผมได้กินไป ไม่เกิน 5 ช้อน ที่เหลือโจ๊กแดร๊กหมดเลย
"อ่อน กูปวดเยี่ยว ไปห้องน้ำหน่อย"
"แค่กๆๆๆๆ" พี่แพมถึงกับสำลัก
"เจ้ โทษที ลืมไปว่าผู้หญิงนั่งอยู่ด้วย โทษครับ"
"อืมๆๆๆ"
"อ่อน กูปวดห้องน้ำ ไปเป็นเพื่อนหน่อย" ไอ้นี่ ดูจากสายตามันแล้ว ผมโดนลวนลามแน่ เค้าบอกกันว่ารู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
"สิบขวบเหรอครับหนูโจ๊ก ถึงต้องให้กูไปเป็นเพื่อน ก๊อกมึงก็ไปปล่อยเองสิ"
"แค่กๆๆๆๆๆๆๆ"
"พี่แพม ขอโทษครับ" ลืมไปจริงๆ
"ค่ะ แต่อย่าลืมกันบ่อยสิ พี่เจ็บคอแล้ว"
"ครับ.....โจ๊กมึงไปคนเดียวเลย กูจะนั่งเป็นเพื่อนพี่แพม ปล่อยสาวสวยนั่งคนเดียว มันไม่ดี ไม่เป้นสุภาพบุรุษ"
"มึงเป็นสุภาพ บุ รุษษษษษษษษ มากงั้นสิ" เชี่ย
"ไอ้โจ๊กกกก!!!!!"
"ชิส์ กูไปคนเดียวก็ได้"




"ดูอ่อน...."
"เรียกผมจูนดีกว่าครับพี่แพม เรียกอ่อนแล้วมันเขินๆไงไม่รู้"
"อ้าว แล้วไหนโจ๊กบอกว่า"
"จริงๆผมชื่อจูนครับ แต่โจ๊กมันเรียกผมว่าอ่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว"
"อ๋อ มิน่าละ ดูสนิทกันจัง " แฟนกันนิครับ
"ครับ" ผมก้มดูดน้ำ เพราะไม่รู้จะพูดไรต่อ
"โจ๊กมีแฟนยัง จูนพอจะรู้มั๊ย?"
"ผมว่าพี่ไปถามมันเองดีกว่านะครับ " ไม่ต่างจากที่คาดการณ์ แต่เราต้องไม่แสดงอาการว่าเราอยากบอก
"ก็เห็นจูนสนิทกัน รู้จักกันมาตั้งนานแล้วด้วย บอกพี่หน่อยนะ นะค่ะ นะ" ตรงเป๊ะ
"เท่าที่ทราบ มีแล้วนะครับ คบกันมานานแล้วด้วย โจ๊กรักแฟนมันมากๆ มากจริงๆครับ" กูว่ากูเป็นตัวร้ายเข้าไปทุกทีแล้ว
"เหรอ?"
"ครับ" ตัดใจเหอะพี่
"ไม่เคยเห็นโจ๊กบอกเลย พอถามว่ามีแฟนมั๊ย ก็ไม่ยอมตอบว่ามีหรือไม่มี พวกพี่เลยเหมารวมเอาว่าไม่มี เพราะไม่เคยเห็นโจ๊กควงใคร จีบใครเลย" น่ารักมากครับ
"เหรอครับ?"
"จูนยิ้มไรอ่ะ" แป่ว ผมยิ้มเหรอ
"อ่อ เปล่าครับพี่ ลมมันพัด ผมเลยยิ้ม" สมองผมตอนนี้คิดได้เท่านี้แหละ เพราะทั้งหมดเอาไปคิดถึงไอ้โจ๊กหมดแล้ว
"แล้วจูนเคยเห็นแฟนโจ๊กมั๊ย?"
"ก็เคยนะครับ" เวลาส่องกระจก
"หน้าตา นิสัยเป็นไงบ้าง?"
"ผมไม่กล้าตอบหรอกครับ เดี๋ยวโจ๊กรู้เข้ามัจะหาว่าผมนินทาสุดที่รักมันอีก"
"พี่สัญญา พี่ไม่บอก"
"งั้นก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยสนิทกับแฟนมันหรอก แต่มันเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าแฟนมันนิสัยดี น่ารัก เอาใจเก่ง ขี้อ้อน มีเหตุผล ไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ พูดรู้เรื่อง เข้าใจมันทุกอย่าง มันเลยรักแฟนมันมากเลย" ผมนี่ก็ขี้โม้ได้ถ้วยเหมือนกันนะ นี่ถ้าโจ๊กมาได้ยินเข้า คำเดียวที่มันพูดคือ เหรอ???????????????
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ครับ" ฉะฉานมากกู
"แล้วเรื่องหน้าตาละ" พี่ก็มองหน้าผมเอาสิ
"อืม ก็เห็นมันบอกบ่อยๆว่าน่ารักนะ น่ารักมากเลย ประมาณนี้อ่ะครับ"
"แล้วในสายตาจูนละ แฟนโจ๊กเป็นไงบ้าง"
"ผมก็คิดเหมือนมันครับ"
"เหรอ?"
"แล้วพี่แพมถามทำไมครับ หรือว่าพี่แอบชอบโจ๊กเพราะคิดว่ามันโฉด เอ๊ย โสด"
"อืม อย่าไปบอกโจ๊กละ พี่ไม่อยากให้โจ๊กลำบากใจ"
"ครับ พี่แพมโอเคนะ"
"ก็ไม่ค่อยเท่าไรนะ "
"ผมไม่น่าบอกพี่เลย"
"จูนบอกพี่นะดีแล้ว พี่จะได้เลิกหวัง นี่ถ้าพี่ไปทำให้แฟนโจ๊กเข้าใจผิด พี่คงรู้สึกผิดแย่เลย" นี่ผมทำเกินไปเปล่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดจะแย่งโจ๊กไปจากผม เธอทำไปเพราะเธอไม่รู้
"สวยๆอย่างพี่แพม ต้องหาคนที่ดีกว่าโจ๊กได้แน่นอนครับ" เพราะโจ๊กดีที่สุดสำหรับผมแล้ว สำหรับผมคนเดียวเท่านั้น





"โจ๊ก"
"ครับ ว่าไง กูง่วง" แต่ยังมีแรงมาเลื้อยไปเลื้อยมาบนตัวกูเนี่ยนะ
"มึงเอามือหนวดกุ้งขอบมึงออกจากอกกกูท้องกูก่อนได้เปล่า"
"ทำไม มีอารมณ์เหรอครับ มา งั้นกูสนองให้"
"โจ๊ก ไม่เอา"
"แต่กูจะให้"
"เชี่ยนี่ไม่ฟังกันเลยเว่ย"
"พูดไม่เพราะมีดับเบิ้ลนะครับ อาจถึงขั้นทริเบิลได้นะ"
ไม่เล่านะครับ จุก
ทำไมยังไม่ชินซักที

"โจ๊ก" ผมยังคาใจ
"ทำไมจะขอต่อเหรอครับ เค้าเหนื่อยนะ แต่ถ้าตัวเองต้องการ เค้าจะฝืนทำให้ โอ๊ย ต่อยห้ากูไมเนี่ย เจ็บนะ"
"กูยอมให้แล้วเมื่อกี้ อย่าเยอะมึง"
"เยอะที่ไหนว่ะ สองคืนเว้นๆ ตลอด "
"เลิกพูดเรื่องนี้ กูมีเรื่องจะถาม"
"หนึ่งคำตอบต่อหนึ่งตื๊ด"
"ไอ้โจ๊ก"
"ครับๆๆๆ พร้อมตอบแล้ว แต่เอาผ้าห่มลงหน่อยสิ กูอยากเห็นเนื้อขาวๆแดงๆของมึงนะ" คือพอเสร็จกิจ ผมยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย เลยต้องเอาผ้าห่มมาคลุมไว้ กันอุจาด ส่วนมันใส่แค่บ๊อกเซอร์ ของผมไม่รู้มันถอดแล้วทิ้งไปตรงไหน ยังไม่พร้อมจะหา อยากถามเรื่องคาใจก่อน
"เพลาเรื่องหื่นมึงหน่อยโจ๊ก เดี๋ยวเส้นเลือดแตกตายซะก่อน         เข้าเรื่อง พี่แพมมีใจหรือชอบอะไรมึงรึเปล่า?"
"บ้า เพ้อเจ้อมึง เจ้เค้าเห็นกูเป็นน้องเฉยๆ สนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว วางใจได้"
"แน่ใจ?"
"ล้านล้านเปอร์เซนต์"
"อืม" ชัดแล้ว แฟนผมมัน.....จริงๆด้วย ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย แต่รักจัง
"ยิ้มไร?"
"แล้วรักยิ้มนี้มั๊ยละ?"
"สุดๆครับบบบบบ"






ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนพิเศษนี้จบแล้ว
ดิวหวังว่าทุกคงยิ้มได้นะครับ
คงเห้นความร้ายกาจที่แอบหวงโจ๊กของหนูจูนกันแล้วนะครับ

มาต่อให้วันสงกรานต์พอดีเลย
หวัดดีปีใหม่ไทยครับ
เล่นน้ำกันให้สนุกนะ แต่เล่นกันระวังละ  แล้วอย่าลืมไปขอพรผู้ใหญ่ที่เคารพรักนะครับ จะได้มีศิริมงกลกับตัวเอง

[snowboxs]

สวัสดีวันสงกรานต์ค่ะน้องดิว
ตอนพิเศษจุใจมาก ๆ เลยค่ะ
แต่เจ๊แพมเขาจริงใจป่าวหว่า
หรือแอบรู้ว่าทั้งคู่เป็นไรกัน
ก็เลยแกล้งว่าไม่อยากแย่ง
555 มโนล้ำเลิศจริงๆ เลยเรา

[yeyong]

ลุ้นอยู่ตั้งนานว่าจะเคลียร์กันได้ยังไง
เห็นด้วยจริงๆว่าโจ๊กมันซื่อบื้อปนโง่นิดๆ 555

[route rover]

คิดถึงโจ๊กกะจูนมากเลย 

[TIKA_n]

น่ารักกกกกกกกกกก  สุด ๆ  2 จ.    ตอนนี้เห็นเลยว่าหนูจูนดุจริง ๆ  แถมร้ายกาจใช่เล่น      อย่างว่าล่ะนะ  มีแฟนหล่อและเสน่ห์แรง แต่ซื้อบื้อ อย่างนายโจ๊ก ก็ต้องพัฒนาตัวเองทุกรูปแบบไม่งั้นคงสู้กับศัตรู ?   ไม่ไหวแน่  ฮา ๆ

ยังไม่หายคิดถึงโจ๊กจูนเลยค่ะคุณดิว   มาอีกเรื่อย ๆ ได้มั้ยคะ  รักจริง ๆนะ  2 จ. เนี่ย   อยากให้มีภาค 2  จังเลย 

สงกรานต์ปีใหม่ไทยขอให้คุณดิวสุขภาพแข็งแรง มีความสุขกับชีวิตมาก ๆ  สร้างสรรค์ผลงานน่ารัก ๆ  อย่างนี้ให้พวกเราไปเรื่อย ๆ นะคะ  รักคุณดิว   

[mild-dy]

โจ๊กนายอึนและซื่อมากๆๆ เน้นมากๆๆๆๆๆ 
แต่ฮาจูนมากตอนบอกถึงแฟนโจ๊ก 
หายคิดถึงไปนิดนึงเอง 
ว่างๆมาอัพให้อีกด้วยน้าาาา

[Rafael]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่าพี่ดิววว
สุขสันต์วันสงกรานต์ด้วยนะคะ
อิอิ