หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[hotladyanyavee]

มาแล้วคนที่น้องจูนเรียกหา มาด้วยมาดพร้อมหึงโหดเต็มที่
มีไรเคลียร์กันได้แล้วสองคน

[aeecd]

:z6:โจ๊ก
ทำเป็นนะ....โจ๊ก
ทีนี้มาหึงโหด

[info001]

น้องดิว ต้องทำให้ลุ้นอยู่เรื่อยเลยนะ  แต่ก็ดี จะได้ไม่จืดชืด เพราะช่วงหลังรู้สึกไม่ค่อยมีอะไรให้ตื่นเต้นเร้าใจสักเท่าไหร่ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เสมอ...แล้วอย่าลืมมาต่อไวๆ นะครับ

[due]

โจ๊กอยากเล่า


โชคดีนะครับที่ผมมาทันพอดี...ไม่งั้นมีหวังผมได้ทืบเพื่อนตัวเองแน่ๆ...ถือว่าโชคดีไปนะมึง...ไอ้บอม
ไอ้ตัวดีนี่ก็เหมือนกัน...เป็นคลาดสายตาไม่ได้...ผมถึงชอบบอกมันไงครับว่ามันอ่ะชอบอ่อย...โดยที่มันเองก็ไม่รู้ตัวหรอก...เอ้อ...
"ฮือๆๆๆ..." มันร้องไห้อีกแล้ว น่าจับมาลงโทษซะให้เข็ด...แถมยังกอดไอ้บอมแน่นเข้าไปอีก...
ผมพยักหน้าให้ไอ้เสก...
"จูน...ปล่อยได้แล้ว..." เสกมันยื้อไอ้ตัวดีออกมา
"ไม่ปล่อย....จะกอด..." มันอู้อี้ตอบ...
"ปล่อยได้แล้วจูน....นี่มันไม่ใช่ไอ้โจ๊กนะ....มึงกล้ากอดคนอื่นที่ไม่ใช่โจ๊กเหรอ?..." ดีมากเสกเพื่อนรัก...ส่วนไอ้ปาล์ม เกต แพมต่างก็ส่ายหน้าระบายยิ้มกันใหญ่...คงมีแต่ไอ้บอมนั่นแหละที่ทำหน้าบ้าอยู่...ดูมัจะอารมณ์เสียเอามากๆ...ถ้ามึงแต๊ะอั๋งว่าที่แฟนกูมากกว่านี้...มึงได้เสียชีวิตแน่ไอ้บอม
"เออวะ...ไม่ใช่โจ๊กจริงๆด้วย...แล้วกูกอดใครวะ..." มันพูดตอนที่ผละจากกอดไอ้บอมแล้ว.....นั่งโงนเงนๆ...จนไปซบกับไหล่ไอ้เสก...แต่ไอ้เสกก็ผลักหัวมันไปให้ซบกับไหล่แพมแทน...หึหึหึ...สงสัยมันคงกลัวผม...
"เชี่ยเสก...ผลักหัวกูทำไม?...แพมดูสิ...เสกแกล้งเรา..." แต่มันก้ยินดีที่จะซบไหล่แพมนะ
"กูไม่อยากโดนพ่อมึงทืบ..."
"แล้วพ่อกูจะไปทืบมึงทำไม?..."
"พ่อคุณทูนหัวมึงไง...."
"ฮึกๆๆๆ..." มันเริ่มสะอื้นอีกแล้วครับ
"เอ๊ยๆๆๆ.....ร้องไห้ทำไมอีก...กูขี้เกียจปลอบแล้วนะ..." ไอ้ปาล์มโวยมาเลยครับ
"งั้นมึงก็ตามโจ๊กมาปลอบกูหน่อยซิ...." ไอ้บอมถึงกับหน้าเหวอไปเลยครับ...ไอได้ยินอย่างนี้ชัดๆจากปากของอ่อนมันเอง
"ก็....." ไอ้ปาล์มมันกำลังจะชี้นิ้วมาทางผม แต่ผมทำท่าห้ามไว้ก่อน
แล้วก็แวบเข้าห้องน้ำ
เพราะเมื่อกี้กำลังจะหลับครับ
แต่แพมโทรไปบอกว่าจูนมันเมามาก
ผมก็รีบบึ่งมาเลย
ซิบได้รูดแล้วรึยังก็ไม่รู้
ขับรถมาไม่เสยคนอื่นหรือโดนคนอื่นเสยก็นับว่าบุญรักษาแล้วกู
เอ้อ...ล้างหน้าแล้วค่อยยังชั่วหน่อย


ผมออกมาจากห้องน้ำแต่ยังไม่อยากเข้าร่วมวง
เลยยืนแอบๆบริเวณนั้นก่อน
ไอ้บอมมันไม่อยู่แล้ว
ดี...ที่จริงมันไม่น่าจะอยู่ตั้งแต่แรกแล้วนะ

"เอ้า...ทีนี้...มีแต่พวกเรา...จูนมีปัญหาอะไรกันแน่?..." เกตถามขึ้น
"ฮึกๆๆๆ...เราทะเลาะกับโจ๊ก...โจ๊กหันหลังให้เรา...โจ๊กไม่รอเราแล้ว..."
"จูน...หยุดร้องก่อน..."
"แพม เกต เราว่าเธอสองคนพาจูนไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า...กว่ามันจะพูดจบกูว่ามันสำลักน้ำตาตายซะก่อน...."
"อืม...ก็ดีเหมือนกัน..."
"ถ้าเราหยุดร้องไห้ ถ้าเราล้างหน้า...ถ้าเราเลิกทำตัวงี่เง่า...โจ๊กจะมาหาเรามั๊ย?.."
"มุดหัวอยู่ได้...เห็นมั๊ยว่าจูนมันเสียใจแค่ไหน..." ไอ้ปาล์มพูดกระทบผม...
"มึงพูดไรอ่ะปาล์ม?"
"กูพูดกับลมกับฟ้าอ่ะ..."

เกตกับแพมช่วยกันพยุงจูนไปห้องน้ำ
เสร็จแล้วก็พานั่งรับลมที่ระเบียงหลังห้อง...ดุมันค่อยสร่างเมาขึ้นมาหน่อย
"จูน...ดีขึ้นยัง?"
"ดีขึ้นแล้ว...รู้สึกเบาหัวขึ้นมาหน่อย...ขอบใจมากนะเกต แพม"
"มีปัญหาอะไรกับโจ๊กเหรอ?"
"โจ๊กโกรธเรา...โโจ๊กไม่คุยกับเรา..." มันเริ่มที่จะสะอื้นอีกแล้ว
"โจ๊กไม่มีทางโกรธจูนได้หรอก เชื่อแพมนะ"
"โจ๊กเค้าห่วงจูนมากนะ...รักมากด้วย..."
"เราผิดเองแหละ...เราไม่มีคำตอบให้เค้า...เรามันเห็นแก่ตัว เรามันงี่เง่า..."
"เกตว่า...จูนนะมีคำตอบอยู่แล้ว เพราะถ้าจูนไม่มีคำตอบ...จูนคงไม่อยู่ในสภาพอย่างนี้เช่นในตอนนี้หรอก...เพียงแต่จูนไม่กล้ายอมรับมัน...ก็เท่านั้น..." มันนั่งฟังเงียบเลยครับ...ผมสงสารมันจับใจเลยทีเดียว
"ใช่...แพมรู้ว่าจูนกลัว...กลัวกับการยอมรับความรู้สึกของตัวเอง...ความรู้สึกที่มันต่างจากคนอื่นทั่วไป...เราแค่ต่างจากคนอื่นนะจูน...แต่เราไม่ได้แปลกจากคนอื่น...เพราะยังไงมันก็คือรักเหมือนกัน..." ผมรู้สึกขอบคุณเกตกับแพมมาก..เพราะตอนนั้นผมเองก็สับสนจนคิดไรไม่ออก...ก็ได้คำปรึกษาจากสองคนนี่แหละครับ ผมถึงได้กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองกับจูน...
"เรากลัว...." มันพูดเสียงสั่นๆ แต่ไม่ได้ร้องไห้เหมือนเมื่อครู่แล้ว
"จูนจำไว้อย่างหนึ่งนะ...มันไม่ใช่เรื่อง่ายเลย...ที่เราจะเจอใครซักคนที่รู้สึกดีกับเราจริงๆ...และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกเหมือนกันที่เราจะรู้สึกดีดีกับใครซักคน...ถ้ามีโอกาสได้เจอ...ก็อย่าปล่อยให้ผ่านไปเลย..."
"..." มันก้มหน้าเงียบนั่งฟัง
"จูนกลัว...เพราะโจ๊กเป็นผู้ชาย แล้วจูนเองก็เป็นผู้ชายด้วย...กลัวคนอื่นมองไม่ดี...กลัวคนอื่นรับไม่ได้...แพมเข้าใจนะ...แต่รู้มั๊ยว่าจูนลืมคิดถึงคนสำคัญมากที่สุดคนหนึ่งไป...จูนลืมคิดถึงโจ๊กไง..จูนแคร์ความรู้สึกของคนอื่ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้...แต่ลืมดูแลความรู้สึกของคนที่เค้ารู้สึกดีดีกับจูน...และจูนเองก็รู้สึกดีดีกับเค้า..."
"เกต แพม เรามันเห็นแก่ตัวมากใช่มั๊ย...เราไม่เคยให้อะไรโจ๊กได้เลย แต่เรากลับเรียกร้องจากมันตั้งมากมาย...อย่างเช่นตอนนี้ไง...เราอยากเจอโจ๊ก...เราคิดถึงมัน..."
"จูน...เกตเองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกนายสองคนมากหรอกนะ...เพราะมันเป้นเรื่องของคนสองคน....แต่เพราะเกตไท่อยากให้เพื่อนที่เกตรัก...ต้องมาเสียใจเพราะความกลัว...ความรักมันไม่ผิดนิ...รักแบบไหนมันก็คือรัก...รักในแบบของใครก็แบบของคนนั้น...รักมันไม่มีแบบตายตัวหรอก...ความรักไม่เคยทำร้ายใคร...ความรักมีแต่มอบความสุข มอบรอยยิ้ม เสียงหัวเราะให้กับคนที่มันทักทาย...แต่ที่ต้องเสียใจกัน เพียงเพราะเรารักษารักไว้ไม่ได้ต่างหากละ...และจูนก็กำลังเป็นแบบนั้น....เพราะความกลัวของจูนเอง...."
"เราเคยคิดว่า...ความกลัวมันหมดไปจากเราแล้วนะ...แต่พอโจ๊กหันหลังให้เรา...เรากลับรู้ว่า...ความกลัวเรายังอยู่เหมือนเดิม..."
"กล้าสิจูน...นายต้องกล้า...ถ้านายไม่อยากสูญเสีย...นายต้องกล้าพูด กล้าแสดงในสิ่งที่นายรู้สึก...โจ๊กไม่ใช่เทวดานะ...ที่จะรู้ได้โดยที่นายไม่ต้องบอก..."
"เราจะไปหาความกล้าได้จากที่ไหนละ?..."
"จูน...พรุ่งนี้ไม่ได้มีสำหรับทุกคนนะ....คืนนี้อาจจะมีบางคนที่หลับแล้วมีโอกาสได้ตื่นในวันต่อไป....แต่สำหรับใครบางคน คืนนี้อาจจะเป้นการหลับตลอดกาล...อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยได้แค่คิด...แต่ต้องทำด้วย...ทำแล้วเสีย...ดีกว่าอยู่นิ่งๆไม่ยอมทำอะไร...อย่างน้อยเราก็ได้ทำนะ....ใช่มั๊ย?..."
"แล้วโจ๊กจะให้โอกาสเราอีกครั้ง....ฮึกๆๆๆ...ที่จะทำสิ่งนั้นมั๊ยละ?..." มันสะอื้นอีกแล้ว...
"โจ๊กไม่ให้....นายก็ไปหาเองสิ..."
"......" มันนั่งก้มหน้าเอาฝ่ามือปิดหน้าตัวเอง...ผมรู้ว่ามันกำลังร้องไห้อยู่...เพราะบ่ามันสั่น
แพมกับเกตเดินออกไปแล้ว
ผมเลยไปยืนแทนที่สองคนนั้น...ข้างๆมัน...

ผมใช้มือลูบผมมันเบาๆเหมือนที่ผมชอบทำบ่อยๆ...
แทนที่มันจะหยุด...มันกลับร้องไก้หนักขึ้น...
"โจ๊ก!!!!....ฮือๆๆๆๆ...." มันโผสวมกอดผมจนเกือบเสียหลักล้ม
แต่ยยันตัวไว้ได้ทัน
มันกอดผมแน่นมาก...แน่นที่สุดเท่าที่เคยกอดมา...
"โจ๊ก...กูขอโทษ....ฮึกๆๆ.....กุไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงจึงจะดีที่สุด....ขอโทษ..." มันพูดเสียงอู้อี้...น้ำตามันคงเยอะน่าดู...เพราะผมรู้สึกถึงความชื้นที่บ่า
"จูนครับ....โจ๊กไม่ได้โกรธซะหน่อย...ถ้าโกรธ...โจ๊กคงไม่มาหาจูนหรอก...คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้...อย่าร้องนะ..." ผมลูบหัวมันเบาๆ พลางพยายามผละมันออกเบาๆ..เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาให้...แต่
"อย่าผลัก...อยากกอด...คิดถึง...กอดแน่นๆ...กอดนะ...กอดหน่อย..." มันกอดผมแน่นขึ้น...แล้วผมเคยปฏิเสธมันมั๊ยละครับ
"หึหึหึ..." เสียงมันหัวเราะเบาๆ
"รักขนาดนี้.....อย่าไล่โจ๊กไปไหนอีก...นะครับ"
 "ไม่ไล่แล้ว...ถึงอยากไปไหน...ก็จะไม่ให้ไป...จะจับขังไว้เลย..."
ผมกอดมัน มันกอดผม
ความรู้สึกนี้ดีเอามากๆเลยครับ
จนมันหยุดร้องนั่นแหละ....

" ดูสิ...ตาบวมหมดแล้ว..." ผมลูบที่แก้มมันเบาๆ
"ก็ช่างตามันสิ....อย่างน้อย...มึงก็อยู่ตรงหน้ากู..."
"กลัวเสียโจ๊กไปขนาดนี้เลยเหรอครับ...." ผมต้องพูดเพราะๆกับมันก่อน เดี๋ยวัมนก็จะเขิน...แล้วยอมพูดเพราะๆกับผมกลับมา
พูดพลางผมก็สัมผัสแก้ม ปาก ตา มันเบาๆ...ทำไมผมถึงรู้สึกรักคนตรงหน้าได้มากขนาดนี้นะ
ใจผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ...ตอนมันร้องไห้
"กลัว...กลัวมาก...มากที่สุด..." เสียงมันเริ่มสั่นอีกแล้ว
"ไม่ร้องแล้วนะครับ..." ผมเลยรวบตัวมันมากอดไว้อีกครั้ง....
รักนะครับ

[Mura_saki]

ได้ใจที่สุด


อะไรกันเนี่ย  น่ารักมากมาย  รู้สึกดีกับเรื่องนี้จัง

โจ๊กได้ใจ  เสกก็ด้วยนะ


มาต่ออีกนะดิว  รักจริงๆว่ะเรื่องนี้

[Safina_safe]

รักจัง 

อย่างน้อย จูน ก้อรู้ใจตัวเองละ

[win200]

เย้ เข้าใจกันแล้ว
โจ๊กดีมาก เพื่อนก็ดีด้วย จูนสู้ๆ

ตอนนี้ยาวได้ใจ
+1ให้พีดิวครับ

[odakiri]

เย้ๆๆดีใจด้วยน๊าจูนกับโจ๊ก
รักกัน รักกัน นะนะ
ในที่สุดจูนก้อหมด ความกลัวเเล้ว

[roseen]

รู้สึกดีมากๆเลยตอนนี้  ยอมรับความรู้สึกของกันและกันซะที

[NUTTYZERO]

เอร๊ยย..จูน บอกโจ๊กไปเลยดิ

โจ๊กรอมานานละ สงสารโจ๊กกกกกกกกกกกกก 

[Bejae]

จูนโจ๊กนิมีเพื่อนดี
แต่ละคนสุดยอด ชอบประโยคนึงที่แหมหรือเกตพูดว่า

"...พรุ่งนี้ไม่ได้มีสำหรับทุกคนนะ....คืน นี้อาจจะมีบางคนที่หลับแล้วมีโอกาสได้ตื่นในวันต่อไป....แต่สำหรับใครบางคน คืนนี้อาจจะเป้นการหลับตลอดกาล...อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยได้แค่คิด...แต่ ต้องทำด้วย...ทำแล้วเสีย...ดีกว่าอยู่นิ่งๆไม่ยอมทำอะไร...อย่างน้อยเราก็ ได้ทำนะ....ใช่มั๊ย?..."

โดนมาก กกก เวลามันไม่เคยรอใครจริงๆ

เคลียร์กันดีดีเน้อจูนโจ๊ก
จูนกล้าๆหน่อย 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เย่ๆๆๆๆๆๆ
รักกัน รักกัน
 

[kuankao]

 
 

[Monkizzz]

สุดยอด 5555

[Yunatsu]

แต่กยังอยากรู้ ว่าโจ๊กหายไปไหนนน

[takizavanui]

สุโคยยยยยยยยยย

กดถูกใจ+1

ให้มันได้อย่างนี้สิ นายโจ๊ก เทพบุตร สุดหล่อกลับมาหาจูนแล้ว

 

[yayee2]

โจ๊ก ทำไมนายฃ่างดีและน่ารักได้ขนาดนี้
จูนน่ะ คงไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะทีนี้ จะได้มีความสุขกันเสียที
เพื่อนๆในกลุ่มโจ๊กเนี่ย ดีทุกคนเลยอ่ะ

[StillLoveThem]

....ตอนนี้คงเป็นตอนที่จูนกลัว..การสูญเสีย มากที่สุดละนะ
....เมื่อคิดว่าจะรักแล้วก็อย่าแคร์คนอื่นมากเลย แคร์คนที่เรารัก ให้มากที่สุดดีกว่า

[bolinkz]

มีเพื่อนดีก็ดีอย่างนี้แหละน้า
ตอนต่อไปขอโจ๊กจูนล้วนๆๆเลยนะพี่ดิว
มาต่อเร็วๆนะคะ
"JOKE & JUNE IS REAL"

[kihaezzzzzz]

อ่านตอนนี้เเล้วตื้นตันๆ 5555.

จูนเลิกคิดมากกก ได้เเล้วนะ ไว้ใจโจ้กหน่อย

[mumumama55]

  ดีใจด้วยกับทั้งสองคน ที่เลิกกลัวกันได้ซักที    มากๆนะจ๊ะ 

 

[PIZCHICK]

กว่าจะปรากฏตัวน่ะโจ๊กกกกกก


เอาสะจูนหมดเปลือกเลยยง่าาา

[Killua]

เฮ้อ เข้าใจกันสักที อยากให้เป็นแบบนี้ไปอีกซักระยะนึง
อย่าเพิ่งมีมารมาผจญนะ ให้คนอ่านทำใจสักพักก่อน กร๊ากกก

[ever-never]

รักกัน รักกัน

[taroni]

เข้าใจกันแล้ว 

[killer prince]

เย้ๆ ในที่สุดก็เข้าใจกันแว้ว

[nemesis]

 

[Rafael]

กรี๊ดรอบที่พัน? อิอิ
น่ารักมากกกก

[ลูกลิงแสดงตัว]

แอร๊ยย อ่านไปยิ้มไป

[info001]

ดีจัง แต่หวังว่ายังไม่ถึงตอนจบนะ ...คนเขียนต้องเป็นคนมีอารมณ์โรแมนติกนะเนี่ย ถึงจะเขียนได้ซึ้งๆ แบบนี้อ่ะ...ไม่ชมคงไม่ได้