หัวข้อ: ทำความฝันของตัวเองซะ

[zaza79]

ไม่รู้ยังไง แต่คุณโน๊ตพูดซะซ่าน้ำตาคลอเบ้าเลย ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ 
รออ่านเรื่องราวของพวกคุณอยู่นะคะ อัพเลยๆ ไม่งั้นซ่างอน

[note23_naruto]

นี่คือบันทึกเล่มแรกที่ผมได้เขียนและเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความผูกพันธ์ระหว่างผมกับเพื่อนรักของผม
+
+
21 มิถุนายน 2548   เวลา 22.30 น.
.......วันนี้เป็นวันอะไร.....งง และก็ งง วันนี้ลองถามแม่ แม่ตอบว่าวันพฤหัส เห่อความจริงน่าจะทำใจได้ตั้งนานและตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะผ่านมากี่ครั้งก็ไม่เคยมีใครจำได้ หรือไม่มีใครอยากจำ ตั้งแต่กูเกิดมาพ่อกับแม่กูก็ตีกันทุกวัน เห็นจนชิน จากชินเป็นชา จากชาเป็นเฉย จากเฉยก็เลยกลายเป็นธรรมดา เห่อ....แต่ตีกันทีไรมีน้องมาให้กูเลี้ยงทุกทีสร้างงานให้กูตลอด ผลิตกันจังพ่อกับแม่กู เหมือนโรงงาน จนลูก 4 คนแม่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องทำหมัน เห่อ น่าจะทำตั้งแต่มีแค่ 2 คนแล้วเราเลยต้องลำบากขนาดนี้แต่ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อย ก็มีอีก 3 คนมารับชะตาชีวิตเหมือนกูว่ะ
......อายจังว่ะไม่เคยเขียนบันทึกส่วนตัวซะด้วยดิ ถ้าไม่ใช่เพราะเมิงกูไม่เขียนหรอกโว้ย  วันนี้......กูก็อายุครบ 18 ปีซะทีแต่ทำไมแค่ 18 เองว่ะอยากให้กูโตไวๆจะได้ไปจากที่นี้ซะที กูขอบคุณเมิงมากนะเว้ยไอ้ทิง วันนี้มีเมิงคนเดียวมาบอกกูว่าสุขสันต์วันชิงหมาเกิด ไอ้เชี้ยจะพูดซะทีพูดดีๆไม่ได้หรอว่ะ แต่กูก็ดีใจว่ะเพราะตั้งแต่เกิดไม่มีใครพูดกับกูแบบนี้กับกูซะทีถึงมันไม่เพราะแต่มันก็ซาบซึ้งว่ะ เขิลว่ะเขียนได้ไง กูขอบคุณกับสมุดเล่มนี้นะเว้ยที่ซื้อให้กูเป็นของขวัญชิ้นแรกเลยว่ะในชีวิตไม่เคยมีใครให้กูมาก่อน กูรู้สึกเขิลๆว่ะกูสัญญาว่ากูจะเขียนเรื่องเมิงกะกูลงในสมุดเล่มนี้ โห่ไอ้เหี้ยเลือกลายซะหวานเลยเมิง ลายดอกไม้สีชมพู เล่นเอากูไม่กล้าโชว์ใครเลยเมิง โอ้ยง่วงนอนพอเดี๋ยวพรุ้งนี้เขียนต่อ..........

[JkrR]

 

[note23_naruto]

28 มิถุนายน 2548    เวลา 14.36 น.
.......กะว่าจะเขียนทุกวันแต่มันไม่มีเรื่องที่จะเขียนเลยว่ะเหมือนเดิมทุกวัน เมื่อวันก่อน วันไหนว่ะจำไม่ได้ว่ะความจำสั้นจริงกูไอ้ทิงมารับหน้าบ้านบอกจะพากูไปเที่ยว ไอ้เชี้ยกูนึกว่าจะไปไหนเรอะพากูไปมีเรื่องไอ้สาดดดด หาเรื่องได้ทุกวันดีนะเมิงขี่รถเร็วไม่งั้นมีหวังกูได้ตายก่อนวัยอันควรแน่ เมิงนี่ขยันมีเรื่องจริงๆว่ะ เชี้ยเดินกับเมิงต่อไปต้องใส่ชุดเกราะแทนชุดนักเรียนแล้วมั้ง แต่ก็มีรสชาติของชีวิตไปอีกแบบ เหมือนฉากหนังเสี่ยงตายว่ะตื่นเต้นโครต อีกไม่กี่วันต้องไปเรียน รด แล้วเบื่อว่ะ ครูทหารแม่งโหด ให้กูไปนอนเกลือกกลิ้งกับหินร้อนๆยังงั้น ไปนอนในป่าหญ้าคันๆอย่างงั้น กูอยากให้มันมาลองดูมั้งว่ะกลับบ้านทีกูไม่มีสภาพความเป็นคนเหลืออยู่เลย เหมือนไปผ่านสงครามมาเห่อ...นึกแล้วทรมานจริง
.....ตอนนี้เมิงทำไรอยู่ว่ะไอ้ทิง อยากชวนเมิงไปเล่นน้ำที่สระต้นมะขามว่ะ ร้อนโครตๆ นึกแล้วอยากโดนต้นมะขามเล่นว่ะ นึกแล้วชุ่มช่ำเลยกู ไอ้เชี้ยนี้นักว่ายน้ำตัวยง ดำน้ำอึดกว่ากูอีก กูแค่มุดลงแป๊บเดียวก็ขึ้นพรวดแทบหายใจไม่ออก ส่วนเมิงนะสงสัยเมื่อชาติก่อนเป็นปลาดำน้ำโครตนาน กูว่าเมื่อชาติก่อนเมิงไม่ได้เป็นปลาหรอกว่ะกูว่าเป็นตัวเงินตัวทองมากกว่า 5555+ เลยติดนิสัยมาชาตินี้เมิง ถ้ามันมาเห็นกูเขียนแบบนี้มันจะต่อยกูไม่ว่ะ กูบ้าไปแล้วเขียนถามตัวเองก็เป็นด้วย
เฮ้ย ไอ้นี้ตายยากบ่นปับมาพอดีเลยเมิง  จบแค่นี้ก่อน......ไปให้ตัวเงินตัวทองสอนว่ายน้ำก่อน

[note23_naruto]

วันที่ 30 มิถุนายน  48  เวลา 17.30 น.
......เห่อเรียนเสร็จก็ต้องกลับมาเตรียมตัวทำงานอีกกรู.......ชีวิตช่างขื่นขมเหมือนนิยายน้ำเน่าจริงๆ ตอนนี้กูอยู่ ม.5 เข้าเรียนก็ช้ากว่าเพื่อน แต่ก็ช่างเหอะอย่างน้อยก็ได้เรียนว่ะ เพราะอยากจะจบปริญญาตรีกะเขาบ้างแถวบ้านกูมีแต่พวกเห็นแก่ตัวกันทั้งน้านน พ่อกูพูดซะหมดกำลังใจเลย "ถ้าอยากเรียนกูไม่มีเงินส่งหรอก ส่งตัวเมิงเอง กูไม่มีปัญญา" เฮ่อ...กูชีวิตบัดซบจริงๆ พี่ชายกูเองก็เลิกเรียนแล้วแทนที่จะส่งกูเรียนดันมีเมียอีกเห่อทิ้งปัญหาให้กูแก้ทั้งนั้น 
......กูอยากให้เมิงเป็นใครก็ได้ว่ะในครอบครัวกู เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องหรือเป็นอะไรก็ได้ว่ะที่อยู่กับกู ทิงเมิงทำไมดีกับกูจังว่ะ ถ้าไม่มีเมิงวันนั้นกูก็ไม่ได้เรียนต่อแล้ว กูจำได้ตอนที่จะเข้า ม.4 กูไม่มีตังสักบาท หันหน้าหาใครก็ไม่มีใครช่วย ญาติกูแต่ละคนจะขอกู้ ก็กลัวกูไม่คืนหันหน้าไปหาพ่อ พ่อก็บอกไม่มี ยิ่งพี่ชายแล้วใหญ่เมียมันเค็มยังกะเกลือขนาดแม่ไม่มีเงิน มันยังไม่เคยดูแล เห่อ.....แต่เมิงไม่เคยทิ้งกูเข้าใจกูตลอด(ขอเล่าเหตุการณ์ครับ)
+++อ่ะนี่เอาไปดิกูให้ยืม
.......อะไรว่ะ
+++แล้วเมิงไปเอามาจากไหนมา
.....เมิงก็รู้ว่ากูเอามาจากไหน
+++อะไรว่ะ(ตอนนั้นผมงงอยู่เหมือนกันว่ามันไปเอาเงินมาจากไหนผมนึกยังไงก็นึกไม่ออก)
......เงินแข่งบอล กูเห็นมึงชอบบ่นจังเวลาไปแข่งบอลกับกูว่าไม่ได้อะไรกูแบ่งไว้ให้เมิงครึ่งหนึ่งว่ะกูลำคาญ
.....ความรู้สึกผมตอนนั้นมันสุดๆ ผมก้มหน้าและนึกออกไปผมนึกว่าเงินที่มันได้จากแข่งบอลมันคงจะเอาไปกินหรือเที่ยวหมดแล้ว เพราะทุกครั้งแข่งบอลเสร็จมันก็จะพาผมไปเที่ยวทุกทีโดยที่ผมไม่ต้องออกเงินเลยสักบาท แต่มันกลับแบ่งเงินและเก็บไว้ให้ผมโดยที่มันไม่เคยพูดกับผมเลยทำเมิงดีกับกูอย่างงี้ว่ะ ตอนนั้นผมรู้สึกมันตันๆที่คอ หายใจฝืดๆ น้ำตาผมไหลโดยที่ผมกลั่นไม่อยู่ แต่ผมก้มหน้าไม่อยากให้มันเห็น
....เฮ้ย ไอ้เชี้ยมึงร้องไห้ไมซึ้งหรอเมิง
++เปล่า กูดีใจที่ได้เงินกูคืน(กูโกหกว่ะทิง)
....เออกูจะให้เมิงตั้งหลายครั้งแต่กูคิดดูแล้วเก็บไว้ให้เมิงทีหลังดีกว่า
++แล้วเมิงล่ะจะทำไงว่ะทิง
...พ่อกูเตรียมให้กูแล้ว ถึงพ่อกูจะซ้อมกูแต่เขาอยากให้กูเรียนว่ะ แต่กูไม่อยากเรียนว่ะ
++++++เฮ่อ ถ้ากูไม่มีเมิงป่านี้กูคงไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะขอบใจว่ะที่ไม่เคยถิ้งกู แล้วกูจะตอบแทนเมิงวันหลัง

[note23_naruto]

1 ก.ค 48  เวลา 16.15 น.
.....อายุ 18 แล้วตรู ยังไม่รู้จะทำยังกับชีวิตเลย นั่งเหม่อที่ริมสระอีกและดีนะที่เอาบันทึกมาด้วยจะได้เขียนเยอะๆ ลมเย็นดีจริงๆเลยว่ะ  เสียงปลาหุบกินเหยื่อดังจ๋อมแจ๋ม คิดแล้วอยากจะมานั่งตกปลาเล่นๆซะเลย พูดถึงเรื่องตกปลาก็นึกขึ้นได้ วันเสาร์จะชวนไอ้ทิงไปตกปลาดีกว่ามันทำบาปขึ้นมันตกทีไรได้ปลาตัวใหญ่ทุกที ส่วนกูนะตกทีไรแม่งได้แต่ปลาหมอ ตัวเท่าหัวแม่มือ ตกเสร็จก็ต้องปล่อยไม่รู้จะเอาไปทำอะไรกิน กูจำได้มีครั้งนึงไปตกปลากับเมิง กูอุตส่าห์หาที่ดีๆตก แม่งปลามันช่างโง่จริงๆ ไม่ยอมกินเหยื่อกู นั่งเป็นชั่วโมงก็ยังนิ่ง เลยย้ายที่ใหม่ พอย้ายที่ใหม่ปลาเริ่มตอดเหยื่อนึกดีใจกะได้ชัวร์และแล้วพาก็พาทุ่นจมลงน้ำวัดเบ็ดไม้ไผ่สุดแรงแทบตกใจ ไอ้เชี้ยได้ปลาแขยงตัวเท่านิ้วก้อยได้ห้อยต่องแต่งแกะเสร็จต้องปล่อยอีก ไอ้ทิงมานั่งตกที่เดิมที่กูนั่งอยู่เป็นชั่วโมง ฟืบ..ไอ้เชี้ยไอ้ทิงดึงปลานิลตัวเบ้งขึ้นจากคลองโห่...กูโครตเซง ไม่เพียงแค่นั้นมันยังตกได้อีก 3 ตัว ส่วนกูได้แต่ปลาหมอ ปลาแขยงตัวเท่านิ้วก้อย โมโหเอาก้อนหินขว้างสระให้ปลาตื่น โดนมันด่าพ่อไปพ่อไปสองสามที แล้วก็ชวนกันกลับบ้าน มันยังมีใจแบ่งให้2 ตัว ตอนแรกกะไม่เอา แต่ให้ทำไงได้อ่ะปลาตัวเบ้อเริ่ม อดใจไม่อยู่กลับบ้านก็ทอดซะอิ่มสบายไป

[note23_naruto]

3  ก.ค.48  เวลา 22.00น.
......วันนี้ทั้งที่น่าจะนอนหลับนานแล้ว แต่ก็นอนไม่หลับสักที ทำไมใจกูกระวนกระวายแบบนี้ว่ะ กูหาสาเหตุไม่เจอจริงๆ อยากจะหลับแต่มันก็ไม่หลับ กูคิดเรื่องอะไรอยู่ในใจกูว่ะ มันเกิดอะไรขึ้นทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแต่ตอนนี้ ทำไมถึง.......
......กูนึกออกแล้วต้องเป็นเพราะเรื่องนี้แน่ที่ทำให้กูนอนไม่หลับ หนิงเธอจะโกรธเราหรือเปล่าถ้าเราไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอขอ ทั้งที่วันนั้นก็รับปากเธอไปแบบไม่ได้คิดอะไรแต่วันนี้มันรู้สึกลำบากใจ  ที่เราจะต้องทำในสิ่งที่เธอขอ ทั้งที่มันไม่ยากเลยแต่เราทำไมรู้สึกที่ฝึนใจที่จะทำให้เธอ  เรื่องอะไรนั้นหรอก็เรื่องจดหมายที่เธอวานให้เราเอาให้ไอ้ทิง ขอโทษที่เรารับปากและรับจดหมายเธอมาโดยที่เราไม่ได้คิดอะไรนึกว่าเธอแค่เล่น  แต่เมื่อวานเธอถามถึงจดหมายเราเลยไม่ได้รู้ว่าจะตอบว่ายังไงทั้งที่มันก็อยู่ที่ในกระเป๋า แต่เราตอบกลับไปว่าเรียบร้อยแล้วและบอกว่าไอ้ทิงอ่านแล้วหน้าแดงมันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าละอายใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมเราถึงไม่ให้จดหมายกับไอ้ทิง ทั้งที่เตือนตัวเองว่าจะต้องเอาแต่พอเวลาจริงๆไม่กล้าที่จะให้  ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ เราสัญญาหนิงว่าพรุ้งนี้เราจะให้จดหมายกับไอ้ทิงขอโทษเรื่องวันนี้นะ กูนอนได้แล้วพรุ้งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า ไปวิ่งสัก 2 รอบดีกว่าก่อนนอนเผื่อจะให้หลับง่ายขึ้น ลำบากใจจริงกู เห่อออออ

[note23_naruto]

6 ก.ค 48 เวลา 23.00น
......เป็นอีกแล้วนอนไม่หลับอีกแล้ว ทำไมหลับยากแบบนี้กู ชอบทำให้ตัวเองมีปัญหาอยู่เรื่อย เราทำอะไรอยู่......เราคิดอะไรอยู่ ทำไมตัวกูเองถึงไม่เข้าใจตัวกู มีคนเป็นแบบกูบ้างหรือเปล่าวว่ะ กูงง ไปหมดแล้ว หนิงเราขอโทษเธออีกทีนะ จดหมายฉบับแรกของเธอเราก็ยังไม่ได้ให้มัน และวันนี้ตอน 6 โมงเย็น เธอก็เอาจดหมายฉบับที่ 2 ให้อีกเราไม่กล้าพูดอะไรมากเพียงแต่ความรู้สึกมันอึดอัด บอกตามตรงเราอยากให้เธอเอาไปให้มันมากกว่าที่จะผ่านเราหนะหนิง ดูไอ้ทิงมันก็น่าจะมีใจกับหนิงอยู่หรอก ไมเห็นมีผู้หญิงคนไหนที่มันจะคุยได้เท่าหนิงหรือว่ามันจะเจอเนื้อคู่ของมันแล้ว  หนิงอาจจะเป็นเนื้อคู่ของมันก็ได้ แต่มัน....กูคิดเรื่องนี้ทีไรรู้สึกเคว้งคว้างทุกทีว่ะ ใจก็หายแปลก เหมือนรู้ว่าจะสูญเสีย แต่มันไม่ได้สูญเสียเพราะว่าเมิงยังเป็นเพื่อนกู ถ้าเมิงเป็นแฟนกับหนิงแล้วเมิงจะเหมือนเดิมกับกูเปล่าว่ะทิง กูกลัวใจเมิงว่ะ
และทำไมกูต้องกลัวว่ะ ทำไมกูรู้สึกว่ามีคนสองคนในตัวกู โต้แย้งกันอยู่สงสัยกูต้องเป็นโรคจิตแล้วโรคจิตที่เขาเป็นกันเป็นแบบกูหรือเปล่า ทรมานว่ะอยากจะรู้ว่าหนิงเขียนอะไรให้มึง แต่กูไม่กล้าเปิด กูกลัว กลัวข้อความในจดหมายว่ะ เลิกคิดได้แล้วกูจะเที่ยงคืนแล้วยังนอนไม่หลับอีกปวดตา  โอ้ย.....หลับสักทีสิโว้ยยยยย

[note23_naruto]

วันที่ 7 ก.ค 48   เวลา 23.42 น.
.........เมื่อเช้าตื่นมาด้วยความรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้นอน ก็กูไม่ได้นอนนี่หว่า วันนี้ไอ้ทิงมารับกูที่หน้าบ้านเหมือนเดิม เห่อ เมิงก็มาได้ทุกวันไม่เบื่อบ้างไงว่ะ จนเขาล้อกูหมดแล้ว พวกไอ้ต้อม ไอ้เต้ย ไอ้อั้น แม้กระทั่งแฝดนรก ต้น กับ ต่อ ก็ยังล้อกู กูอายว่ะ ทั้งที่กูไม่ได้คิดอะไรกับมึง หรือว่าคิดว่ะ กูสับสนว่ะ เห่อก็นี่ช่างเพี้ยนขึ้นทุกๆ วันตั้งแต่มีบันทึกนี้ก็เริ่มรู้สึกสบายใจว่ะ มีอะไรก็ละบายความรู้สึกในบันทึก หมู่นี้เริ่มเขียนได้บ่อยขึ้นทุกวัน อ่านบันทึกสิ่งที่ตัวเองได้คิดย้อนหลังมานั่งคิดว่ากูมีความคิดแบบนั้นด้วยหรอว่ะ แต่ก็ดีที่มีบันทึกดีกว่าไม่มีอะไรเลย อย่างน้อยมึงก็ช่วยกูได้ในตอนนี้ว่ะไอ้บันทึก
...........เมื่อเช้าตัดสินใจเอาจดหมายให้เมิง ทั้งที่กูไม่อยากให้ ทำไมไม่รู้ว่ะ ไอ้เชี้ยเสือกหัวเราะอีก พรุ้งนี้กูกะว่าจะให้มึงอีกฉบับว่ะ แต่กูอยากเปิดอ่านดูข้างในจริงๆอยากรู้ว่าหนิงจะเขียนอะไรถึงเมิงว่ะ ไม่ใช่เพราะกูอยากรู้นะแต่กูก็อยากได้บ้างว่ะ  ไม่เห็นมีใครเขาเขียนให้กูบ้างเลยว่ะ ความจริงแล้วก็อายุ 17-18 ปีกันแล้วก็ควรจะมีเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ความรักหน้าตาเป็นไงว่ะ ใครให้ความหมายกับกูได้บ้าง ยังไม่รู้เลยว่าตัวตนเป็นยังไงว่ะ เห่อวันนี้รู้สึกโล่งใจยังไงไม่รู้ ง่วงนอนเต็มทีไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้คงหลับสบายแน่กู อยากรู้จังว่ะ ว่ามันจะรู้สึกไงกับจดหมาย จะดีใจหรือเฉยๆๆ แล้วกูจะไปอยากรู้ทำไมว่ะ ไม่ใช่เรื่องของกูซะหน่อยเห่อหลับดีกว่า

[note23_naruto]

ความคิด
ยังเดินผ่านทุกวัน
ที่ที่เราพบกันเมื่อก่อน
ยังจำซ้ำๆ ได้ทุกตอน
ราวกลับมีใครมาหมุน ย้อนเวลา

แต่ก็คงจะหมุนย้อนได้แค่ในความคิด
ในชีวิตจริง คงไม่เจอกันอีกแล้ว
ยืนอยู่ตรงที่เดิม แต่ไม่มีวี่แวว
เธอจากไปแล้ว และคงไม่ย้อนคืนมาหา

ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา

ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า ฉันยังรักเธอ

อยากเจอเธอเหลือเกิน
เพราะก่อนที่เราต้องเดินแยกทาง
ฉันมีความคิดหลายๆ อย่าง
หลายอย่างเหลือเกิน ที่ฉันไม่ได้พูดไป

แต่กลับมานึกขึ้นได้ในเวลานี้
ในเวลาที่เธอเดินจากฉันไปแสนไกล
หากเธอนั้นยังอยู่ จะกอดเธอให้ชื่นใจ
และค่อยพูดออกไป ทุกสิ่งที่อยู่ในใจฉัน

ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา

ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า ฉันยังรักเธอ

ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันได้ฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า
++++++++++++++++เวลาที่ได้ยินเพลงนี้ทีไร มันเศร้าทุกทีเลยว่ะ เพราะอะไรหรอ เพราะว่าเนื้อหาเพลงมันโดนสุดๆ ฟังแล้วจินตนาการออกเลย กูคิดถึงเมิงอีกแล้วว่ะ  คิดถึงทุกวัน มึงเหมือนกันไหม ความจริงแล้วกูก็น่าจะลืมได้แล้ว ความจริงกูน่าจะไปที่ไหนสักแห่งที่ใครไม่สามารถหากูเจอ ไปที่ไหนดีว่ะทิง กูอยากเจอเมิงว่ะ ขอแค่สักครั้งเดียวก็พอว่ะ 5555+ กูฝันอยู่แน่นอน ทำไมมึงกับกูอยู่ไกลกันจังว่ะ ถ้ากูเกิดเป็นผู้หญิงแล้วเมิงจะรักกูเปล่า มันจะง่ายขึ้นไหม เวลาที่กูเดินผ่านที่ ที่กูไปกับเมิง มันเห็นภาพว่ะ แปลกดี กูอมยิ้มได้โดยที่ไม่มีใครพูดตลก แต่มันรู้สึกเอง นี่แหละมั้งที่เขาเรียกว่าความทรงจำ อยากกลับไปวิ่งเล่นกับเมิงเหมือนตอนเด็กๆ โดดน้ำที่สระ เดินคุยกันตอนกลับบ้าน  กินผัดไทยที่ใต้ต้นหูกวาง  นั่งที่ใต้สะพานแขวน ไปงานงิ้วทุกอำเภอที่มี นั่งชิงช้าสวรรค์ทั้งที่กูกลัวความสูงแต่ก็อยากนั่ง ลอยกระทงด้วยกันทุกปี ไปไหว้พระที่เกาะหงษ์ตอนสงกานต์ แล้วก็มานั่งคุยที่หน้าบ้านกู และอีกหลายๆเรื่อง เมิงนี่มีเรื่องให้กูจำเยอะจังว่ะ มาสักทีนะกูขอร้องนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่กูขอร้องเมิง

[note23_naruto]

วันที่ 9 ก.ค. 48 เวลา.00.30 น.
..............ดึกแล้วแต่หัวใจกูไม่ยอมหลับ คิดแม่งอะไรนักหนา คิดมันเข้าไปไม่ตายเพราะอะไรหรอกกู ตายเพราะโรคเครียดแน่ รู้สึกว่าหลับตาแต่ใจไม่หลับทำยังไงมันก็ไม่ยอมหลับ เขียนบันทึกดีกว่าจะได้หมดเล่มสักที ถ้าไม่ใช่เพราะเมิงให้กู กูไม่เขียนหรอก ไอ้ทิงหาเวรให้กูจริงๆ แต่ก็ดีเหมือนกันทุกครั้งที่เขียนเหมือนตัวเบาขึ้นไม่ต้องรับรู้อะไรมากเหมือนมันช่วยแบ่งเบาภาระในตัวกูเยอะ ถ้าเป็นตอนนี้เมิงจะทำอะไรอยู่ ให้กูเดาเมิงหลับแล้วแหง๋ เมิงเคยคิดอะไรเป็นมั้งว่ะ กูไม่เห็นเมิงจะเครียดอะไรเลย ดีใจหน้าเมิงก็เฉยๆ เสียใจหน้าเมิงก็ไม่แสดงออก คนอื่นเขาเสียใจร้องไห้กันแต่เมิงไม่เห็นเป็น อ่อ เป็นอยู่อย่างเดียว "ปกติ"เหตุการณ์สงบไม่มีอะไรเคลื่อนไหว เห่อกูล่ะเดาใจเมิงยากจริงๆ จะว่ามันไม่เคยร้องไห้ ตัวกูก็เห็นน้ำตามันมาแล้ว 2 ครั้งไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เห็น ครั้งแรกคือตอนเด็ก ครั้งที่ 2มีเรื่องกับตัวกูเอง ไม่อยากเขียนเลยว่ะ ละอายใจจริงๆ ตั้งแต่วันนั้นกูสัญญากับตัวเองว่า กูจะไม่ทำกับเมิงแบบนั้นอีกแล้ว กูให้สัญญาว่ะ
..............เมิงว่าไหมกูเชื่อเรื่องชาติก่อน ใครจะหาว่ากูบ้า แต่กูเชื่อ กูว่าเมิงต้องมีความเกี่ยวข้องอะไรกับกูสักอย่างนี้แหละในชาติที่แล้ว ชาตินี้ก็ถึงได้รู้สึกดีกับเมิง หรือว่าเมื่อชาติที่แล้วเป็นพี่กู น้องกู พ่อกู หรือว่าเมียกู จึ๋ยไม่อยากพูดถึงเมียเลย ถ้าชาตินี้เมิงต้องมาเป็นเมียกู กูว่ากูคงเป็นเมียเมิงก่อนที่เมิงจะเป็นเมียกูแน่นอนว่ะ คิดแล้วขนลุกซู่เลยกู โอ้ยคิดเข้าไปได้ไง
..............ความจริงกูก็ไม่รู้สึกผิดปกติอะไรนะถ้าวันหนึ่งกูกับเมิงต้องใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ ความรู้สึกมันเหมือนอยู่กับพวก ไอ้ต้อม ไอ้เต้ย ไอ้ต้นหรือว่าไอ้ต่อ ความรู้สึกไม่เหมือนกันว่ะ ถ้าอยู่กับเมิงกูรู้สึกหวง หรือเปล่าก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันแต่ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งกับเมิง หรือว่าเป็นห่วงว่ะ กูว่าใจกูคิดเป็นห่วงเมิงมากกว่าถ้าไมใช่ห่วงคงเป็นไปมากกว่าอย่างอื่นไม่ได้ กฏของธรรมชาติสร้างมาเพื่อคู่กัน แต่กูคู่กับใครว่ะ เมิงคงอ่านจดหมายหนิงเรียบร้อยแล้วดิ กูว่าเมิงก็คงชอบหนิงเหมือนกัน ต่อไปนี้กูคงต้องอยู่คนเดียวเหมือนตอนเด็กๆตามเคย คิดแล้วก็ช่างสงสารตัวเองว่ะ ตั้งแต่เด็กมามีเพื่อนไม่กี่คน ที่ตัวกูไว้ใจและอยากอยู่ด้วย แต่เพื่อนกูทุกคนก็หนีกูไปหมด ไมว่าจะเป็นไอ้พงษ์ ก็ไปอยู่กับแม่มันที่เชียงราย น้อยเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวพออายุ 15 แม่น้อยก็ให้น้อยไปแต่งงานกับเศรษฐีภาคใต้ไปอีกหนึ่งคน
พูดถึงน้อยกูคิดถึงน้อยอย่างจับใจ น้อยเหมือนเป็นพี่สาวกู สอนกูทุกเรื่องไม่ว่าทำกับข้าว เย็บผ้า ถูบ้าน เวลาได้คุยกับน้อยกูสามารถคุยได้ทุกเรื่องตอนเด็กๆ น้อยชอบทำขนมให้กูกิน จำได้ตอนเด็กๆ ชอบไปเก็บลูกตาลมาให้น้อยทำขนมให้กินเป็นประจำ ขนมฝีมือน้อยอร่อยสุดๆ จำได้ก่อนไปน้อยร้องไห้เหมือนจะขาดใจแต่ก็เพราะแม่น้อยก่อหนี้ไว้เยอะ ส่วนตัวกูเองได้แต่ดูโดยที่ตัวกูช่วยอะไรไม่ได้เลย จำได้เคยโดนแม่น้อยตบหน้าครั้งหนึ่งตอนไปหาน้อย ตอนนั้นเราเล่นกันที่นาน้อยขี่หลังเราและเราก็วิ่ง แม่น้อยเห็นแต่ตอนนั้นไม่คิดว่าแม่น้อยจะคิดอกุศล "เมิงทำยังงี้กับลูกสาวกูได้ยังไง ใครเห็นเข้าเขาไม่หาว่าแรดตั้งแต่เด็กหรือไง"กูหน้าชาไปหมดก่อนที่ "เพลี้ย " หน้าหันไปตามมือ และจากนั้นอีก 3 วันน้อยก็ไปโดยที่เราไม่เคยได้พูดคุยหรืออวยพรอะไรเลย เราว่าน้อยคงมีความสุข และเพื่อนที่กูลืมไม่ได้เลยอีกคน ไอ้ป้อม เมิงเป็นคนแรกที่ไปจากกูโดยที่ไม่มีวันกลับมาหากู เพราะวันนั้น วันที่เราเล่นน้ำกันที่หาดทรายงามมี กู ไอ้ทิง ไอ้เดี่ยว เมิง และไอ้พง จำได้เราหนีไปเล่นกัน เล่นกันถึงตอน 4 โมงเย็นเมิงเป็นคนขี้เล่นป้อมเพราะความขี้เล่นของเมิงทำให้คนอื่นไม่ทันคิด เมิงชอบดำน้ำนานๆ และร้องให้คนช่วย แต่วันนั้นมันเกิดขึ้นกับเมิงจริงๆ ทุกคนเห็นเมิงร้องให้ช่วย แต่พวกกูนึกว่าเมิงแกล้งก็เลยยืนหัวเราะพอสักพักเมิงหายไป กูเริ่มใจหายและจะวิ่งลงไปหาเมิงแต่ไอ้ทิงดึงกูไว้ กูร้องไห้เพราะกูรู้แล้วว่ามันเกิดเรื่องเชี้ยกับเมิงจริงๆ กูขอโทษป้อมถ้าวันนั้นกูไม่ใช่อารมณ์เมิงก็คงจะอยู่ข้างกู ทุกครั้งที่กูผ่านหาดทรายงามกูจะนึกถึงแต่หน้าเมิงมันเหมือนมีดที่กรีดใจกูตลอด กูร้องไห้ทุกครั้งที่กูผ่าน เขาบอกว่าที่ตรงนั้นเขาตายกันทุกปี และมันก็จริงมีคนตายทุกปีตรงที่เมิงตกลงไป นี่คงเป็นอีกเรื่องที่ค้างใจกูว่ะป้อมถ้าเมิงอยู่กูคงได้หัวเราะมากกว่านี้ อยู่กับไอ้ทิงแม่งหน้าหยั่งกะหินแต่ก็ดีแปลกๆ แต่ต่อไปมันคงไม่อยู่กับกูแล้วว่ะ เพราะว่ามันมีคนต้องไปอยู่ข้างๆที่ไม่ใช่กู กูคงเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียว

[zaza79]

เพลง "ความคิด" ของแสตมป์เพราะมากๆค่ะ ซ่าก็ชอบเพลงนี้ แสตมป์ร้องเพลงอะไรก็เพราะไปหมด มีอีกเพลงนึงของแสตมป์ที่ซ่าชอบคือเพลง "ทฤษฎีสีชมพู" ลองไปหาฟังดูนะคะ

ถ้ากูเกิดเป็นผู้หญิงแล้วเมิงจะรักกูเปล่า มันจะง่ายขึ้นไหม เวลาที่กูเดินผ่านที่ ที่กูไปกับเมิง มันเห็นภาพว่ะ แปลกดี กูอมยิ้มได้โดยที่ไม่มีใครพูดตลก แต่มันรู้สึกเอง นี่แหละมั้งที่เขาเรียกว่าความทรงจำ

คือ... ปกติแล้วผู้ชายก็มักจะคบเพื่อนที่เป็นผู้ชายด้วยกัน ผู้หญิงก็มักจะคบเพื่อนที่เป็นผู้หญิงด้วยกันซะมากกว่าเป็นเรื่องปกติค่ะ ซ่าว่ามันก็ไม่จริงหรอกค่ะที่มันจะง่ายขึ้นน่ะ
ลองคิดดูนะคะ ขนาดคุณโน๊ตยังมีเพื่อนผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเลยจริงมั้ย? เพราะผู้หญิงกับผู้ชายความคิดจะต่างกันไง
บางทีถ้าคุณโน๊ตเป็นผู้หญิงขึ้นมาจริงๆ คุณอาจจะไม่ได้รู้จักกับคุณทิงก็ได้ ถึงรู้จักแต่ก็ไม่สามารถคุยกันได้เปิดใจถึงเพียงนี้ เหตุหลักๆก็คือความต่างทางเพศนี่แหละค่ะ
แล้วก็ถึงเป็นผู้ชายด้วยกันก็ใช่ว่าเขาจะรักคุณไม่ได้นี่คะ ถึงจะไม่ใช่ในฐานะแฟน แต่ว่ารักก็คือรักนั่นแหละค่ะ มันมีหลากหลายรูปแบบอยู่นะ

[note23_naruto]

16 ก.ค 48   เวลา 16.35 น
           ไม่ได้เขียนบันทึกซะนาน....ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไม่อยากเขียนเลยหมู่นี้ หรือว่าไม่มีเรื่องอะไรที่น่าตื่นเต้น กูจะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นเหมือนคนอื่น นอกจากมีแต่เรื่องที่ต้องปวดหัวอยู่ตลอด เคยถามตัวเองว่าทำไมชีวิตตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ถามไปถามมา ก็ลงท้ายด้วยเวรกรรม  ความสุขหน้าตาเป็นยังไงไม่รู้จัก แต่ความทุกข์เหมือนเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เห่อหัวใจกูคงตายด้านแล้วล่ะมั้งถึงไม่ได้รู้จักความรักกับเขาบ้างเลย ครูเคยบอกว่าคนเราทุกข์เกิดมาบนพื้นฐานของความรักแล้วกูล่ะเกิดมาบนพื้นฐานของอะไร ถึงไม่เคยได้รู้จักความรัก
.........ยากว่ะยากจริงๆ กับการรับรู้มันเหมือนจะเข้าใจ แต่มันก็ไม่เข้าใจ อะไรกันว่ะความ เจ้าความรัก มันจะเกิดกับคนอย่างกูบ้างไหมว่ะ ถ้าเป็นเมิงล่ะทิง เมิงคงบอกกูได้เพราะป่านนี้เมิงกับหนิงคงจะเป็นแฟนกันแล้วตั้งแต่กูให้จดหมายหนิงกับเมิง ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทุกวัน เวลาเห็นหน้าเมิงยิ้มตีนกูกระดิกทุกที อยากฟาดให้สักป๊าปจะดีใจอะไรนักหนาว่ะกะแค่คนมาชอบอ่ะดูกูดิยังไม่รู้สึกเลย แล้วกูเคยมีใครมาชอบหรอว่ะ เห่ออิจฉาว่ะ เมิงอย่าเพิ่งเป็นแฟนกันเลยว่ะอยู่กับกูไปสักแป๊บให้กูทำใจสักแป๊บจะได้อยู่คนเดียวว่ะไม่อยากคิด เครียดนอนหลับแม่งเลยzzzZZZZZZ

[note23_naruto]

17 ก.ค 48  เวลา 16.30 น
........วันนี้สบายใจจังไม่ต้องไปทำงานเพราะว่าเป็นวันหยุดเลิกเรียนแล้วกลับบ้าน กะว่าจะชวนไอ้ทิงไปกินไอ้ติมกระทิข้างปั๊มซะหน่อย เจ้านี้อร่อยสุดชอบตรงที่ใส่เครื่องได้ 3 อย่างและไอ้ติมอร่อยสุดๆกะว่าวันนี้จะชวนไอ้ทิงไปกิน พอนึกถึงเรื่องไอ้ติมล่ะก็ไม่กล้าชวนมันกลัวเจ้าของร้านเขาเอาถ้วยไอ้ติมขว้างหน้า ดันปากไม่ดีกูนะอุตส่าห์พามากินบอกว่าอร่อย ตอนกินในร้านกะว่าจะกินสัก 2 ถ้วยพาเมิงไปกินแค่ครึ่งถ้วยก็ต้องเดินออกจ่ายตังค์เมิงทำกูแสบจริงมีอย่างที่ไหน
++++ทิงอร่อยเปล่าว่ะ กูชอบกินว่ะกูว่ามันอร่อยแล้วก็ถูกด้วยเมิงอ่ะ
........ไม่รู้ว่ะ กูกินมันก็เหมือนไอ้ติมที่กูเคยกินไม่เห็นมีไรแตกต่าง
++++อ่าวไม่แตกต่างแล้วเมิงกินทำไม
........ก็ยังดีกว่ากินดินนิดว่ะ อ่ะพอใจม่ะ 
กูหนะไม่พอใจหรอกที่พูดอย่างนี้ แต่อาแป๊ะแกมองตาเขียวตั้งแต่เมิงพูดเฉยๆแล้ว พอบอกว่าดีกว่ากินดินเท่านั้นเอง ก็จำได้ " รื้อไม่กิน ก็อย่ามาซือฮั่วดิ ไปกินข้างทางไม่ต้องเสียตังค์ดีกว่าม้าย" พรึบ ซ้าย ขวา หน้า หลัง ลูกค้าเขาเต็มทุกโต๊ะหันมามองที่กูกับเมิง กูใจเสียนึกว่าจะโดนไม้พายที่แกทำไอ้ติมตีหัวตายซะและ แต่เมิงอย่างบอกอีก
++++ไม่เหมือนกินดินได้ง่าย ก็เนี๊ยะเห็นม่ะเม็ดกรวดก้อนเบ้อเร่ออยู่ในไอติม ให้หลับหูหลับตากินเข้าไปได้ไง  น้านมันยังหาเรื่องอีกแค่เม็ดกรวดที่ปนในข้าวเหนียวมูลมันยังหาข้อโต้แย้งไปได้น้ำขุ่นๆ เชี้ยเคยยอมใครที่ไหนล่ะมึง ยอมๆบ้างก็ได้กูกลัวเมิงจะมีอายุขัยน้อย กูนะกินได้หน่อยเดียวต้องเดินออกจ่ายตังค์แหนะเมิงยังมีหน้าพูดอีก "เมิงจะรีบอิ่มทำไมยังเหลือเต็มถ้วยอยู่เลย" อ้าวไอ้เชี้ยก็เมิงนั้นแหละทำให้กูต้องยอมเสียสละไอ้ติมสุดโปรดของกู สาดดดบอกไม่อร่อยกินซะเกลี้ยงก่อนกูอีก สุดท้ายกูก็ต้องลากเมิงออกจากร้านไอ้ติม จนวันนี้กูยังไม่กล้าไปกินร้านแกเลย ถึงอยากกินก็ฝากคนอื่นไปซื้อใส่ถุงมา มันไม่อร่อยเหมือนกินในร้านนี่หว่า ฮือๆๆ อะไรก็ยอมได้สำหรับกู แต่กูชอบกินไอ้ติมที่สุด แม่งกูขอเหอะก็มีอีกทีหนึ่งว่ะอร่อยเหมือนกันแต่กูกะว่าไม่ชวนเมิงไปและ แต่กูก็ต้องนั่งกินคนเดียว ดีเหมือนกันนั่งคนเดียวจะได้ชิน ยังไงเสียเมิงก็ต้องอยู่กับแฟนเมิงอยู่ดี เห่อๆๆๆอยากจะทำให้ชินว่ะทิงแต๋กูก็ไม่เคยชินว่ะอยู่กับเมิงมาตั้งแต่เด็ก ก็เหมือนคนที่ไม่ยอมโตว่ะ ถ้าให้อยู่กับคนอื่นก็อยู่คนเดียวได้ โดยที่กูไม่รู้สึกว่ะ แต่ทำไมถ้ามีเมิงอยู่ก็อยู่กับคนอื่นไม่ได้ว่ะ กูก็มีเพื่อนไม่กี่คนที่กูไว้ใจแต่ละคนก็หนี้กูกันไปหมดรวมทั้งเมิงหนี้กูกันอีกแล้ว คำว่าเพื่อนสำหรับกูมันมีกี่ความหมายกันแน่ คำจำกัดความ นิยามมันบอกอะไรกูไม่ได้เลย เพราะกูรู้แต่ว่าเพื่อนคือคนที่กูอยากจะอยู่ด้วย ไว้ใจ เชื่อใจ คอยให้กำลังใจกู ช่วยเหลือกู แต่ตอนนี้เพื่อนกำลังจะไปจากกูแล้วกูจะเหลืออะไร ก็ควรไปแยกเมิงจากหนิงดีไหม ถ้ากูทำอย่างนั้นแล้วกูจะได้อะไร หรือว่ากูจะอยู่โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย เห่อกูเขียนได้เยอะขึ้นอีก มีแต่เรื่องเมิงว่ะทิง เพราะกูกะเขียนเรื่องของเมิงในบันทึกเล่มนี้ว่ะ พยายามรวมเรื่องราวต่างๆที่กูเจอกับเมิงบันทึกลงในสมุดเล่มนี้ โอ้ยๆๆ หิว กลับไปบ้านจะมีอะไรเหลือให้กูกินบ้างว่ะ สงสัยมาม่าอีกแล้วกู กินแม่งจนหน้าจะเป็นเส้น เห่อเบื่ออออออออ

[note23_naruto]

25 ก.ค 48 เวลา 11.30น
..........ไม่ได้เขียนเป็นอาทิตย์วันนี้เลยพกมาโรงเรียนด้วย พอดีว่างพอดีนั่งใต้ต้นหูกวางมองดูไอ้ทิงเล่นบอลที่สนามกับพวกไอ้ต้อมไอ้เต้ย เล่นแม่งยังกับวัวกับควายชนเป็นชน ไม่สงสารตัวเองบ้างไงว่ะเห็นแล้วกูไม่กล้าเล่นเลย แต่ก็ดีจะได้นั่งบ่น เอ้ย...นั่ง่เขียนก็เหมือนบ่นนั้นแหละว่ะแต่ว่าบนในใจที่มันออกมาทางภาษาแค่นั้น เห่อกูนี่ก็จินตนาการใช้ได้เหมือนกันนะเนี๊ยะอิๆๆ เอ่อแล้วเรื่องที่กูจินตนาการคือเรื่องอะไรหว่า...ช่างมันอย่างน้อยก็คิด วันนี้มีความสุขจริงๆ ไอ้ทิงมารับแต่เช้านึกว่าจะไปรับหนิงซะอีก เห่ออย่างน้อยเมิงก็คงรู้ว่ากูคิดยังไง อย่าเพิ่งเป็นแฟนกันตอนนี้เลยว่ะ ถ้าเมิงเป็นแฟนกับหนิงเมื่อไหร่กูคงลำบาก ไม่เอา ไม่คิด ไม่คิดและไม่คิด กูน่าช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ
...........เมื่อเช้าเมิงพากูไปกินต้มเลือดหมูด้วย เห่อกูเนี๊ยะไม่กินเลือดหมูเมิงก็รู้ แต่เมิงบอกเมิงชอบ เออก็เลยต้องชอบตาม สั่งต้มเลือดหมูมา 1 ถ้วยข้าว 2จานอย่างว่าป้าแกรู้ว่าไอ้ทิงชอบกินต้มเลือดหมูและยังเป็นลูกค้าประจำ ต้มเลือดหมูก็มีแต่เลือดหมูเยอะกว่าหมูบด เครื่องใน ตับ แค่เห็นกูก็ไม่อยากกิน แต่ต้องฝืนกินเพราะกลัวมันไม่พามาอีกสงสัยตัวเองว่ะกับคนอื่นก็ไม่เคยทนอย่างนี้ แต่เป็นเมิงก็ทนได้ทุกข์อย่างว่ะแค่เห็นเมิงทำในสิ่งที่ชอบ แล้วกูล่ะเมื่อเช้านั่งกินข้าวกับน้ำต้มเลือดหมูกับผักตำลึง เมิงเดินไปซื้อลูกชิ้นป้าแล้วก็รูดใส่ต้มเลือดหมู ขอบใจว่ะรู้ใจกูจังว่ากูชอบกินลูกชิ้น สมแล้วที่อยู่กับกูมาตั้งแต่เด็ก
...เวลา 23.00น
......เมื่อเช้ารู้สึกมีความสุขแต่ทำไมตอนเย็นมันเสือกดันมีความทุกข์ว่ะ หนิงเข้ามาขอร้องกูให้กูเป็นพ่อสื่อให้ขำว่ะ แถมยังขยั้นขยอให้เอาจดหมายให้ไอ้ทิงอีกเห็นกูเป็นบุรุษไปรษณีย์หรือไงว่ะ ใช้กูได้ใช้กูดี  ก็เลยตัดสินใจเอากระดาษกับปากกาเขียนที่อยู่ไอ้ทิงให้ซะเลย แหนะมีหน้าถามอีกว่าเอามาให้ทำไมรู้ตั้งนานแล้ว อ้าว...รู้ตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ส่งไปที่บ้านว่ะ ใช้กูอีกชักอารมณ์ขึ้น "หนิงเราว่าเรายังเรียนอยู่นะ ไม่เป็นไปรษณีย์ ถ้าเราเป็นเมื่อไหร่เราจะไปส่งให้" พูดออกไปก็มานึกละอายใจทีหลังว่ะกู ถ้าหนิงใช้คนอื่นได้มันคงใช้ไปแล้ว เราขอโทษว่ะหนิง ขอโทษเธอด้วยเราพูดทำร้ายใจเธออีกแล้ว เราไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงต้องโมโห เราแค่ไม่อยากรู้ว่าหนิงกับไอ้ทิงจะรักกันหรือว่าไม่รักกัน แต่เราขอนะอย่าผ่านเราเลย เรารู้สึกไงไม่รู้ทรมานว่ะหนิง รู้สึกผิดจริงๆ พรุ้งนี้ต้องไปขอโทษหนิงให้ได้ ขอโทษอีกครั้งกับความเลวของตัวเอง

[note23_naruto]

วันนี้กะว่าจะเอาบันทึกมาจากบ้านเผื่อมีเวลาว่างก็จะลงแต่ดันลืมเอามาซะอีก นานแล้วที่ไม่ได้นั่งอ่านบันทึกของตัวเอง พออ่านแล้วรู้สึกมีความสุขประหลาดดี เหมือนความทรงจำเก่าๆได้พุดขึ้นมาจากความทรงจำอีกครั้ง เรื่องที่ลืมไปแล้วก็ย้อนกลับมาให้ได้หัวเราะ ว่าจะไม่อ่านแต่ก็ต้องอ่านเห่อ........
.....วันนี้ฝึกงานก็หนักพอดูเริ่มค่อยพัฒนางานของตัวเองได้นิดหน่อย โดนบ่นน้อยลงแต่ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกันไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย แต่ก็สนุกไปอีกแบบคิดเข้าข้างตัวเองหนะ ตอนนี้งานยังไม่เสร็จแต่ใกล้จะกลับบ้านเดี๋ยวพรุ้งนี้มาทำต่อ
......ดีขึ้นเยอะว่ะทิง กูเริ่มจะทำใจได้แล้ว ความจริงก็น่าจะทำใจได้ตั้งนาน เลิกหวังแล้วว่ะเพราะว่ากูเองมีสิ่งสำคัญที่กูต้องทำว่ะ แต่กูไม่ได้ลืมเมิงนะเว้ย ทุกครั้งที่กูคิดถึงเมิง กูจะหลับตาและนึกถึงเมิงทุกครั้ง เมิงจะอยู่ในใจกูว่ะ5555+ บางครั้งการจากลามันก็ไม่ได้เลวร้ายหนักหรอกใช่ไหมว่ะ อย่างน้อยมันก็ทำให้กูเข้มแข็ง ทำให้กูกล้าทำอะไรหลายๆอย่างที่กูไม่เคยทำเลยเพราะตอนที่มีเมิงอยู่ แค่กูพูดว่าทำอะไรไม่ได้เมิงก็จะออกโรงทุกครั้ง ตอนนี้กูทำได้แล้วเมิงดีใจกับกูไหม ขอบคุณว่ะที่มอบความเข้มแข็งให้กับกู มอบความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทุกครั้งที่คิดถึง อย่างน้อยกูก็คงดีกว่าใครหลายๆคนว่ะ และอย่างน้อยที่สุดกูก็มีเมิงให้คิดถึง ถึงแม้กูไม่รู้จะรู้ว่าเมิงจะอยู่ที่ไหนในโลกนี้ แต่อย่างน้อยกูก็ยืนอยู่บนโลกเดียวกับเมิง ท้องฟ้าก็ผืนเดียวกันเป็นไงกูโรแมนติกไหมว่ะ เมิงไม่เคยบอกว่ารักกู และกูก็ไม่เคยบอกว่ารักเมิง แต่ตอนนี้ก็รักเมิงนะ ไม่คงไม่สายหรอกใช่ไหมว่ะถ้ากูจะรู้สึกตอนนี้ช้าไปหรือเปล่า ช่างมันเหอะไม่ว่าจะนานแค่ไหนนะเว้ย ความรู้สึกที่กูมีให้เมิงไม่ก็ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลง"รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลงงง"5555+ ตลกว่ะ กูไม่ได้ตลกอย่างนี้นานแล้ว นึกคนเดียวและก็ยิ้มคนเดียวมันก็มีความสุขดีถึงมันจะเป็นโลกของจินตนาการอย่างน้อยมันก็ทำให้คนอย่างกูมีความสุขเฮ่อ..กูมานั่งอ่านอีกครั้งเรื่องราวของเมิงกับกู ก็จะเก็บมันไว้ว่ะไม่อยากทำลายทิ้งเลยเสียดาย

[note23_naruto]

1 สิงหาคม 48 เวลา  23.10 น.
......นี่ก็ 5 ทุ่มกว่าแล้วแต่ทำไมมันรู้สึกเหงาอย่างนี้ เดินออกมาหน้าบ้านนั่งตรงโต๊ะหนังหน้าบ้านหยิบบันทึกขึ้นมาเขียน ถ้าเป็นเวลาแบบนี้ คนอื่นเขาจะรู้สึกเหมือนกูบ้างหรือเปล่าว่ะจะมีใครที่รู้สึกเหมือนกูบ้างว่ะ ถ้าคนเราเกิดมาเพื่อรอใครสักคน แล้วตัวกูจะมีใครให้กูรอหรือเปล่าตอนกลางวันนี้กินข้าวคนเดียวปกติแล้ววันอาทิตย์แบบนี้ไอ้ทิงจะรับไปกินข้าวหรือว่าชวนไปเดินเล่นที่นาหรือว่าไปตกปลา แต่ว่าวันนี้นั่งรอมันทั้งวันมันก็ไม่มาสักที ความจริงแล้วกูน่าจะทำใจได้ เพื่อนกูมีความสุขทั้งทีกูต้องมีความสุขสำหรับกูก็เป็นอากาศอยู่แล้วใครเขาจะมองเห็น แค่ได้มีตัวตนสำหรับใครก็ไม่มี ความหมายในตัวกูใครจะเข้าใจ แม้แต่ตัวกูเองก็ไม่เข้าใจในตัวเอง
.......พรุ้งนี้ก็วันจันทร์ต้องไปเรียนแต่กูไม่อยากไปเลยว่ะไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเมิงเลยกูหลบหน้าเมิงหลายครั้งทำไมไม่รู้ไม่กล้าสู้หน้า กูกลัว กลัวสิ่งที่เมิงจะพูด กูนั่งโต๊ะแยกออกจากเมิงไปนั่งกับไอ้ต้อม ให้เมิงนั่งใกล้หนิงกูเจ็บปวดเมิงรู้ไหม ตอนเรียนได้แค่เหล่สายตาไปมอง อาจารย์สอนแต่กูเรียนไม่รู้เรื่องเลยในใจกูหนะหรอคิดอะไรอยู่กูก็ไม่รู้ไม่ทราบมันตื้อในหัวไม่อยากมองไม่อยากรับรู้ เดินไปห้องน้ำนั่งอยู่ในนั้นอยู่ๆ กูก็ร้องไห้เองแต่ก็ดีพอน้ำตาไหลแล้วรู้สึกโล่ง เพื่อนกูจะมีแฟนกูต้องมีความสุข แต่ทำไมกูไม่รู้สึกดีใจพอแล้วนอนดีกว่า

[note23_naruto]

2 ส.ค. 48            เวลา 01.30 น.
............ตี 1 กว่าเข้าไปแล้วกูยังนอนไม่หลับอีก ทั้งที่น่าจะหลับตั้งนานแล้ว หมู่นี้เป็นโรคนอนไม่หลับบ่อยทั้งที่ไม่ควรจะเป็น และก็ไม่ควรจะเป็นแล้วกูควรจะเป็นอะไรดีว่ะ เง้อออ งง เขียนเอง งงเอง ถามตัวเองว่าไงไหม กูตอบว่า งง 5555
............ในหัวมีแต่เรื่องโต้แย้งวนไปวนมาคิดแล้วก็มาคิดอีกไม่ซ้ำไปซ้ำมา แล้วเรื่องที่กูคิดคืออะไรนั้นหรอ คือเรื่องที่กูจะอยู่คนเดียว คิดยังไงก็ทำใจไม่ได้เคยซะที่ไหนอยู่คนเดียว ตั้งแต่เด็กกูก็มีเมิงตลอดนี่หว่ากูไม่รู้ว่าถ้าวันหนึ่งเมิงไม่อยู่ก็จะทำยังไง แต่ตอนนี้กูคงต้องทำใจ เพราะกูคงทำได้แค่นั้นจะไปบอกให้เมิงไม่ให้เป็นแฟนกับหนิงกูก็ทำไม่ได้เพราะว่ากูไม่มีสิทธิ และไม่ใช่เรื่องที่กูควรทำ ร้องไห้อีกแล้วกู ร้องแม่งเข้าไป ร้องซะให้สะใจ จะได้ไม่ต้องร้องอีก ตอนนี้สมเพสตัวเองผู้ชายคนหนึ่งมาร้องไห้ให้ผู้ชายคนหนึ่งคิดแล้วมันช่างงง
.............เมื่อเช้าตื่นแต่เช้ารู้สึกว่านอนได้ไปไม่กี่ชั่วโมงรีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบไปโรงเรียนโดยที่ไม่รอมันไม่มารับ กลัวที่ต้องเจอมัน ไม่ได้คุยกันเป็นอาทิตย์แล้วสังเกตุมันก็มองกู แต่กูพยายามไม่รับรู้ ไม่ต้องสงสัยกูหลอกเดี๋ยวเมิงกูลืมกูเอง ตอนกลางวันอุตส่าห์รีบลงจากห้องกะว่ามันคงไม่ทันมอง แต่มันก็รอกูอยู่ที่ชั้นล่างเห็นมันเดินเข้ามาหาวิ่งขึ้นข้างบนต่อ มันตะโกนถาม "เมิงเป็นเชี้ยอะไร"ตามหลัง ทำหูทวนลมไม่ได้ยิน เมิงรู้ไหมน้ำตากูไหลตั้งแต่กูวิ่งขึ้นข้างบนดีนะที่คนลงมากินข้าวกันหมดแล้ว เดินไปหลังห้องบีบจมูกไม่ให้น้ำตาไหลเงยหน้ามองเพดานให้น้ำตามันไหลกลับเข้าไปที่เดิมรู้สึกน้ำตาไหลลงคอ เค็มๆ ขมๆ เลยไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยกู กลัวกลางวันมันจะขึ้นห้องมาเห็นอีกเลยเดินลงไปไปนั่งที่ลับข้างห้องนาฎศิลป์ ร่มรื่นดีจังต้นไม่ขึ้นเต็มไม่ค่อยมีใครเดินผ่านด้วยนั่งกอดเข่าคิดและฟุบหน้าลงสักพัก.........(ผมขอเล่าเหตุการณ์นะครับที่ไม่ได้เขียนในบันทึกของผม)
+++++แป๊ะๆ  ใครมาตีแขนกูว่ะ เงยหน้าขึ้นไปมอง
..........กูนึกแล้วมาเมิงต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ เชี้ยให้กูหาซะนาน เมิงเป็นอะไรของเมิงทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ "โดนทิ้งไง้"
++++ โดนทิ้งไง้ คำนี้จี๊ดไปถึงหัวใจ น้ำตาผมเริ่มไหลอีกแล้ว ผมเจ็บแปลบรู้สึกมันตื้อๆตันที่คอผมร้องฮือ จนมันได้ยินเสียง
------- เมิงเป็นอะไร  เมิงเป็นอะไร มันนั่งข้างผมและพูดกับผมเบาๆ น้ำเสียงของมันดูมันเป็นห่วง มันพูดและนั่งเอามือโอบไหล่ผมและลูบมือเบาๆที่ไหล่ ตอนนั้นแค่มันเอามือโอบไหล่ผมก็รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก
++++กูไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่กูเบื่อนิดหน่อย
.........กูทำอะไรให้เมิงโกรธหรือเปล่าว่ะ เมิงเปลี่ยนไป
++++กูไม่ได้เปลี่ยนเมิงก็คือเมิง กูก็คือกูจะเปลี่ยนได้ไงว่ะ
........แล้ว....เมิงร้องไห้เรื่องไรบอกกูได้เปล่า
++++กูอยากเป็นดารา กูเลยฝึกไว้ก่อนเผื่อกูไปเดินกรุงเทพเขาจะเห็นแววกูบ้าง (เรื่องเมิงนั้นแหละ)
.......ไอ้ฟายยยย กูก็นึกว่าเรื่องอะไร นึกว่าโกรธกู พรุ้งนี้กูไปรับเมิงนะ  (เมิงอะไอ้ฟายเชื่อกูอีก)
++++ไม่ต้องว่ะก็ต้องรีบไปทำธุระให้แม่กูตอนเช้ารอเมิงไปไม่ทันว่ะ
........เมิงจะรีบทำไมเดี๋ยวกูมาแต่เช้าก็ได้ไปทำธุระให้แม่เมิงและก็ไปโรงเรียนกับกูแค่นี้เมิงจะเรื่องมากทำไม กูอยากกินต้มเลือดหมูด้วยว่ะ
++++ไม่ว่าวันไหนเมิงก็ไม่ต้องไปรับกูอีก ..................ผมพูดออกไปโดยที่ผมไม่มองหน้ามันเลย มันเงียบและไม่ตอบ ผมเดินหันหลังและไม่ได้มองมันอีกและผมก็ขึ้นห้องเรียนแต่มันโดดไม่ขึ้นห้อง
.................(บันทึกต่อ)มันก็เข้ามานั่งถามกูว่ากูเป็นอะไร กูเองก็ไม่รู้ มันพูดว่าจะมารับตอนเช้าแต่กูปฎิเสธบอกว่ามีธุระ มันยังตื้อบอกว่าจะพาไปทำธุระและไปโรงเรียนด้วยกัน กูตะโกนใส่หน้ามันบอกว่าไมต้องมารับกูอีกวันไหนๆก็ไม่ต้องมารับกูแล้วกูก็เดินขึ้นห้องเรียน แต่มันโดดเรียนเมิงไปไหนของเมิงว่ะ กูขอโทษ

[note23_naruto]

วันนี้ช่างเป็นวันไม่น่าจดจำเอาซะเลยสำหรับตัวกูเอง
......ไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้วสินะ วันนี้ฝึกงานตอนเช้ารู้สึกร่าเริงหัวเราะทำงานอย่างมีความสุขคุยเรื่อง ต่างๆนาๆ จนไปถึงตัวเราพูดเล่นกับพี่ทำงานเพราะพี่ทำงานบอกว่างานเร่ง
.......เร็วๆสิโน๊ต
+++ ค่อยๆทำเดี๋ยวก็เสร็จ(แค่พูดเล่นกวนไปแต่ก็รีบเพราะรู้ว่างานเร่งจริงๆ)
......พี่ที่ทำงานหันไปพูดกับเพื่อนอีกคนซึ่งเป็นเพื่อนคนสนิทของเรา"ดูมันสิ"
เราก็เลยพูดเล่นเรื่อยเปื่อยตามประสาของเรา เถียงกันไป เถียงกันมา ตัวเราเองก็จำไม่ได้ว่าเถียงกันเรื่องอะไร จนไปถึง เพื่อนสนิทด่าเราถึงเรื่องนินทาคนอื่นลับหลังตัวเราเองก็พูดไปเถียงๆไปโดยไม่ได้คิดอะไร ปกติเพื่อนด่าเราก็เฉยๆอยู่แล้วไม่เคยโกรธไม่เคือง ต่อให้ตบหัว ดึงผม เรายอมหมดเพราะว่าเป็นเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดเป็นเพื่อนที่รู้สึกว่าปรึกษาได้ทุกเรื่อง เป็นเพื่อนที่เราคิดอยากจะทำอะไรให้โดยที่เราไม่เคยหวังกลับคืนมาว่าจะได้อะไร เวลาที่เราเป็นทุกข์เพื่อนคนนี้จะพูดอะไรให้เรารู้สึกดีเสมอแค่มีมันอยู่ก็รู้สึกสบายใจ จนเมื่อวันนี้.........สิ่งที่ตัวเราคิดมันถูกหรือเปล่าว่าเขาคิดว่าเราเป็นเพื่อนเขาจริงๆหรือเปล่า หรือเราคิดของเราไปเอง มนุษย์ทุกคนต่างมีขีดจำกัดของตัวเอง บางเรื่องที่ยอมรับได้ บางเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ การที่ใครเดินเข้ามาในเส้นที่ตัวเราได้ขีดไว้ เราจึงรู้สึกว่ารับไม่ได้ ฉะนั้นคำพูดบางคำที่เราจะพูดออกไป ถึงแม้มันจะไม่ได้ออกมาจากใจ แต่ขอเพียงแค่ถนอมความรู้สึกไว้ก็เพียงพอแล้ว
........"เมิงใครที่ทำไม่ดีกับเมิงแค่เดินไปยังไม่ถึง 10 เมตร เมิงก็นินทาเขาแล้ว หน้าไหว้หลังหลอก" สำหรับตัวกูแล้วฟังคำด่าที่มันแรงยิ่งกว่านี้แต่กูก็ไม่รู้สึกอะไรแต่คำว่า "หน้าไหว้หลังหลอก" มันทำให้ตัวกูเองคิดมาก มันหมายถึงการกระทำของตัวกูที่เลวกับทุกๆคนที่ตัวกูรู้จัก ตัวกูอาจจะเป็นอย่างที่เพื่อนพูดก็ได้ แต่สำหรับเพื่อนไม่ว่าจะหน้าหรือหลังกูไม่เคยพูดโกหก ทุกสิ่งที่กูพูดคือความจริง ไม่เคยนินทาเพื่อนในทางที่เสียหาย ไม่เคยพูดในทางที่ไม่ดี สำหรับตัวกูเพื่อนคือคนที่กูต้องปกป้อง กูจะปกป้องเพื่อนของกู กูโกรธถ้ามีใครมาทำเพื่อนกู กูห่วงหากว่าเพื่อนกูมีปัญหา กูเศร้าถ้าเพื่อนกูกำลังเสียใจ กูไม่หนีถ้าเพื่อนกูไม่มีใคร กูเสียสละสิ่งที่กูหวงแม้กูจะหวงเพียงใดแต่เพื่อนกูขอ กูไม่เคยบอกว่าไม่ให้ ดูทุกๆเรื่องไม่ว่าจะชอบอะไรไม่ชอบอะไร เวลาซื้อขนมก็จะนึกสิ่งที่มันชอบมากกว่าสิ่งที่ตัวเองชอบเพราะตัวกูกินได้หมด วันเกิดเพื่อนอยากทำอะไรให้เพื่อนด้วยตัวเองเพื่อนบอกว่าอยากได้เสื้อนิตติ้งที่มันย้วยๆแขนยาวอยากบอกเพื่อนว่าพยายามทำให้แล้วแต่ทำไม่ได้นอนดึงหลายคืนนั่งถักให้แต่มันไม่สวยแก้หลายรอบแต่ก็ศึกษากะจะให้เพื่อนในวันเกิดปีนี้ถึงมันจะนานเป็นปีแต่กูก็อยากให้  แต่วันนี้หลังจากที่กูฟังคำนั้นออกจากปากเพื่อนกู"หน้าไหว้หลังหลอก"มันทำให้กูต้องคิด กูนิ่งไปพักหนึ่งก่อนที่กูทนไม่ไหวเดินเข้าไปในห้องน้ำ น้ำตากูไหลกูไม่เคยเจ็บอะไรอย่างนี้มาก่อน มันเหมือนว่ากูไม่เคยทำให้เพื่อนที่กูรู้สึกสนิทเหมือนว่ารู้ใจยอมรับและเชื่อใจในตัวกูได้เลย กลับกันเพื่อนกูกับระแวงคิดว่ากูจะคอยนินทาเรื่องของเพื่อนอย่างนั้นหรอ กูเสียใจที่ทำให้เพื่อนรู้สึกอย่างนั้น ยืนร้องไห้ในห้องน้ำสำหรับตัวกู กูไม่เคยแคร์ใครแต่ทำไมคนที่กูแคร์ต้องพูดกับกูแบบนี้ ล้างหน้าเช็ดน้ำตาและออกมานั่งเรียงเอกสาร หยิบโทรศัพท์เสียบหูฟัง ฟังเพลงที่ชอบ ไม่อยากรับรู้อะไร ต่อไปเพื่อนคนนี้สัญญาจะไม่ทำให้เพื่อนต้องรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้เป็นคน"หน้าไหว้หลังหลอก" เพื่อนคนนี้จะพยายามห่างเพื่อไม่ให้เข้าไปยุ่งในชีวิตของเพื่อนมากไป จะได้ไม่ต้องระแวงว่าเพื่อนคนนี้จะนินทาเรื่องของเพื่อน ต่อจากนี้เราจะเป็น "เพื่อน"แต่ไม่ใช่"เพื่อนสนิท" เหลือไว้แค่ความรู้สึกดีๆก็พอ

[Tao]

นี่ มากระทู้คนเหงาสิ ข้างบนนี้เอง

พี่จะให้เราเป็น ภูเขาไฟ เอาปะ

ไม่ต้องร้องไห้แล้ว โตแล้ว

...ทุกคนก็มีข้อเสียหมดแหละ อย่างพี่ก็ร้ากกกกเด็ก... 555

อ่านแค่โพสสุดท้ายของเราแล้วเห้นใจนะ เอางี้เอาเพลงนี้ไปฟังละกันเผื่อจะสบายใจขึ้นบ้าง


...เข้าใจที่เธอเจ็บ เข้าใจที่เธออยากร้องไห้ อยากระบายเรื่องที่มันปวดใจ

  เข้าใจว่ามันหนัก ใจเธอกำลังบอบและช้ำมา จากความรักที่มันจบไป

ไม่อยากไว้ใจใครอีกใช่มั้ย บทเรียนที่ได้มา

แต่ต้องขอเธอจริงๆ ต้องฝืนเธอจริงๆ คงทิ้งเธอไว้ลำพังไม่ไหว

อย่าอยู่คนเดียวเลยคืนนี้ ให้ฉันดูแลข้างๆกาย เพราะใจเธอยังวุ่นวายอาจจะฟุ้งซ่านจนทำร้ายตัวของตัวเอง

ปล่อยเธอลำพังในคืนนี้ จนเช้าก็คงไม่ได้หลับ (คือหมายถึงตัวพี่นะ 555) ไม่รับความรักฉันไป ก็ช่วยรับในความห่วงใยแค่เท่านี้ได้ไหม มันห่วงเธอ...


 

[THE_DUTCHESS]

ผมไม่สามารถบอกกับพี่โน้ตได้เต็มปากเต็มคำนะคับว่า  ผมสามารถรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของพี่โน้ตได้มากน้อยแค่ไหน
เพราะผมก็ใช่ว่าจะเจอเรื่องราวแบบพี่ซะทีเดียว(แถมพี่ก็ยังพิมพ์ไปได้ไม่เท่าไหร  ยังไม่รู้บทสรุปของเรื่องนี้เลย)
แต่สำหรับผมแล้ว  ตอนนี้ผมพอจะเริ่มเข้าใจแล้วว่า  คำว่า  รักโดยไม่ต้องการการครอบครองมันเป็นไง
เรื่องก็ผมมันก็มีอยู่ประมาณว่า  ผมรู้สึกดีๆกับเพื่อนคนหนึ่ง  แล้วก็รู้สึกว่ามันก็รู้สึกดีๆกับเราด้วยทั้งที่มันก็ณุ้ว่าเราเป็น
จนพาลให้เราคิดว่ามันคิดกับเราเกินเพื่อน  จนครั้งหนึ่งทนไม่ไหวโทรไปกะจะบอกความในใจกับมัน
แต่ไม่รู้มันรู้ป่าวว่าเราจะพูดเรื่องไรกับมัน  มันเลยบอกว่าไม่ว่างทั้งสามครั้งที่โทรไป
ก็เลยไม่ได้บอกกับมัน เวลาผ่านไปก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที  ก็ไม่ได้คิดไร
แล้วผมก็เจอคนที่ชอบอีกคนหนึ่ง  แต่ยังไม่กล้าเข้าไปทักไปคุยเลย
เลยเอ็มไปถามมันว่าถ้ามีผู้ชายด้วยกันเข้ามาหาเข้ามาทำด๊ด้วยจะรู้สึกไง
มันก็บอกว่าแค่เพื่อนคนนี้เจ๋งโครตๆว่ะ
ผมก็แบบว่าตอนนั้น  อ่าวที่กูคิดกับมึงมาตลอดกูคิดไปเองใชป่าว
ก็เฮิร์ทไปช่วงหนึ่ง  แต่เร็วๆนี้ได้ไปเจอมัน  ได้ไปเที่ยวกับมัน  ได้กับมาเล่นหยอกล้อกับมันอีกครั้ง
พูดแซ่วกันบ้าง  แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันมีเส้นกันบางๆระหว่างผมกับมัน
คือผมกับมันพูดหยอกล้อกันก็จิง  แต่มักจะมีการย้ำสถานะของกันแหละกันทั้งทีแต่ก่อนมันไม่เป็นอย่างนี้
เช่น ผมพูดหยอดมัน  ผมก็บอกว่าดีใจจังที่ได้กลับมาพูดแบบนี้  เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าแกไม่คิดไร  ก็เป็นเพื่อนกันหนิ
ส่วนมันก็มักจะพูดทิ้งทายอะไรไว้ตลอกว่า  ก็เพื่อนกันหนิ  แต่สายตามันบอกว่าต่างคนต่างรับรู้ว่าแต่ละคนไม่ได้พูดอย่างสนิทใจ
ถึงผมกับมันจะไม่เคยพูดกันว่ารู้สึกต่อกันยังไง  แต่ตอนนี้ผมมั่นใจว่ามันคงรู้สึกอย่างเดี๋ยวกับที่ผมรู้สึกกับมัน
ถึงแม้มันจะตอบแบบนั้นตอนที่ผมถามไป  ผมมานึกดูถ้าผมเป็นมัน  ผมก็คงต้องตอบแบบนี้
เพราะมันคงเข้าใจว่าผมกำลังหมายถึงมัน  แล้วอีกอย่างมันก็คงคิดว่าผู้ชายกับผู้ชายคงเป็ฯแฟนกันไม่ได้หรอก(ยกเว้นผมจะสวยเหมือนน้องปอยมันคงจะเอาอยู่หรอก)
เข้าทำนอง ความรักไม่จำกัดเพศ  แต่เพศนั้นแหละที่จำกัดความรัก
เมื่อมันย้ำสถานะระหว่างผมกับมันให้ผมรู้  ผมก็เข้าใจค.รู้สึกมัน
ไม่ได้โกรธมัน  รู้สึกดีใจด้วยซ้ำว่าเราไม่ได้คิดไปเอง  แค่มันเป็นไปไม่ได้เท่านั้น
ผมก็ย้ำให้มันฟังเช่นกัน  มันจะได้รู้ว่าผมก็เข้าใจ  แค่ผมกับมันมองตากันก็รู้แล้ว
ตอนนี้ก็เลยกลายเป้นว่าเราสองคนยิ่งเป็นห่วงกันมากขึ้น
ต่างจากเมื่อก่อนที่ยังพยายามหักห้ามใจตัวเองไว้  เพราะกลัวว่าคำตอบที่ได้กลับมาแต่ละคนจะรับไม่ไหว
แต่ตอนนี้ต่างคนต่างรู้แล้วว่าบทสรุปของมันเป็นยังไงก็เลยเป็นห่วงกันได้อย่างสนิทใจ
โอเค  เราห่วงกันได้  รักกันได้  แต่ครอบครองกันไม่ได้  มีความรู้สึกดีๆให้แกกันก็พอก็เท่านั้นเอง

รักโดยไม่ต้องการการครอบครอง

ปล.มีเรื่องของพี่คนหนึ่งนะที่ผมรู้จักก็เข้าทำนองรักไม่ต้องมีการครอบครองเหมือนกัน  ลองๆไปอ่านดูนะคับเพื่อจะทำให้คิดและเข้าใจอะไรมากขึ้น
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=865.0

ปล.2 อย่าเพิ่งท้อนะคับ  ที่นี้ยังมีคนรับฟังและคอยให้กำลังใจเสมอ  แต่ว่าที่มีคนมารีพลายน้อยอาจจะเป็นเพราะว่ามันมาอยู่ในส่วนของเซ็งเป็ดง่ะคับ  เพราะว่าส่วนนี้มันไม่ค่อยเคลื่อนไหว เลยไม่ค่อยมีคนเข้ามา(รึป่าว)  ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นเพราะมันขึ้นเป็นกระทู้แรก  เลยเห็นว่าไม่ใช่กระทู้เก่าแล้วเลยเข้ามาดู  ส่วนอื่นจะเห็นว่ากระทู้แรกเปลี่ยนบ่อมมาก
ลองเปลี่ยนไปส่วนของ boy's love story ดูดิคับ  น่าจะมีคนเข้ามาอ่านและให้กำลังใจหรือคำแนะนำได้เยอะกว่านี้

[Sakana2yunjae]

  มาเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้คะ

[note23_naruto]

5 ส.ค. 48  
.......ทิงไม่ได้มาโรงเรียน 2 วันแล้วเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ามันทำอะไรอยู่ ไม่กล้าไปหามัน แต่อยากรู้ว่ามันเป็นอะไร กลัวว่ะ ทำไมรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ไม่กล้าสู้หน้าหมู่นี้เรียนไม่รู้เรื่อง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดถึงงงงเมิง(เขียนตัวโตมากครับเกือบครึ่งหน้า) กูคงพูดคำนี้แค่ในบันทึกนี้ก็เขียนตัวใหญ่เพื่อบอกให้เมิงรู้ว่ากูคิดถึงเมิงมากแค่ไหน ตอนนี้เวลานี้ ณ วินาที กูทรมานกูอยากบอกเมิง

.......เดินไปถามหนิงแฟนหนิงไปไหนอะ  หนิงทำหน้างง ย้อนถามกูอีกว่าเป็นเพื่อนกันไม่รู้หรอ โมโหสุด ย้อนกลับแล้วเป็นแฟนกันไม่รู้อะไรเลยหรอ พูดเสร็จหันหลังขวับ อยู่นานไม่ได้เดี๋ยวองค์ลง คิดไปคิดมากูทำเกินไปจริงๆ ทำไมต้องโมโหหนิงซะขนาดนั้น มาสำนึกตอนท้ายชั่วโมง ทำอะไรไม่ได้แกลังทำให้หนิงรู้ว่าขอโทษ เดินเข้าไปหาทำหน้าตลก หนิงไม่พูดหน้าบึ้งใส่ กรูเซงงง เลยกลับบ้าน ลืมตัวนั่งรอเมิงที่ใต้ต้นหูกวาง ลืมคิดไปว่าเมิงไม่ได้มาโรงเรียนพอนึกออกตบหัวตัวเอง 1 ครั้งแล้วกลับบ้าน

......เมิงเป็นอะไรของเมิงว่ะชอบทำให้กูเป็นห่วงอยู่เรื่อย กูจะทำใจได้แล้วยังต้องให้กูตัดไม่ขาดอีก รู้ไว้นะโว้ยกูทำเพื่อเมิง ทนไม่ไหวหลังจากกลับบ้านเดินจากบ้านไปบ้านมัน 2 กิโลกว่าอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร ไปอยู่หน้าบ้านจะตะโกนเรียกก็กลัวเสียฟอร์ม เลยยืนตรงนั้นเผื่อมันออกมายืนนานไปหน่อยเล่นเอาซะ 2 ทุ่ม ไม่มีใครออกมากูเลยกลับบ้าน

......หิว โครตหิว ยังไม่ได้กินอะไรเลย กระเพาะกรูเปื่อยเพราะน้ำย่อยหมดแล้วมั้ง ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไร กลับบมาบ้าน 2 ทุ่มกว่าเปิดตู้กับข้าว ตกใจไม่มีอะไรเลย ถามแม่ว่า "แม่ทำไรกินข้าวอ่ะ" แม่ตอบ แม่ทำน้ำพริกกะปิ ชะอมทอด ปลาดุกปิ้ง น้ำลายไหลใหญ่เลยกู  ถามแม่ แม่แล้วแม่เอาไปไหนหมดแล้ว แม่ตอบอย่างภาคภูมิใจ "หมดแล้วลูก" พ่อ น้อง แม่ กินเมื่อตอนเย็นเหลือหน่อยขย้ำข้าวให้ไอ้ค้าวหมดแล้ว(ค้าว หมาที่บ้าน)หนูยังไม่ได้กินข้าวอีกหรือลูก
โอ้ยกูจะบ้าตาย หิวโครตๆ แม่กรูไม่รู้เลยว่าลูกยังไม่ได้กินข้าว ทำอะไรไม่ได้ ตอบแม่ไป กินแล้วแม่แต่อยากกินอีกแม่ทำกับข้าวอร่อย เดินไปที่โอ่งตักน้ำขันใหญ่ อั๊กๆๆๆ สบายท้องไปกู นอนอย่างเดียวที่กูทำได้กว่าจะหลับทรมาน หลับไปเสือกฝันกินน้ำพริกกะปิชะอมทอด กับปลาดุกอย่างอร่อย กินในฝันก็ได้ว่ะ

[note23_naruto]

6 ส.ค. 48  
.......เมื่อเช้าไปโรงเรียนไม่เจอ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อยากเจอเมิงแล้ว ตอนเช้ายังปวดท้องอยู่สงสัยกระเพาะกูคงไปแล้วจริง ๆ กินน้ำเต้าหู้ตอนเช้าเห่อค่อยยังชั่วดีกว่าไม่ได้กินอะไรเลย ซื้อน้ำเต้าหูกัดตูดถุงดูด กับปลาท่องโก๋ 5 บาท เห็นร้านต้มเลือดหมู ตาเบรอๆ เห็นภาพเมิงกะกูนั่งกินข้าวอยู่ ตกใจตบหัวตัวเองอีกที คนข้างๆมอง คงคิดว่าไอ้นี้บ้าไปแล้ว.....

......คิดมากกูคิดมากจริงๆ ไม่เคยคิดอะไรที่มันหนักหัวอย่างนี้มาก่อน ทุรนทุราย โดนเรียนแม่งเลยกูไปบ้านเมิง ยื่นอยู่หน้าบ้านเห็นพ่อเมิง กูเลยหวัดดีถามถึงเมิงว่าอยู่บ้านเปล่าคำตอบที่ได้คือ เมิงไม่สบาย ถามต่ออีกได้เรื่องเป็น"อีสุกอีใส" อ่าวกูคิดแล้วไปหามันสักหน่อยดีกว่าเลยขอพ่อทิงขึ้นไปหาในห้อง พ่อมันชี้มือแต่ไม่พูดไร กลิ่นละมุดยังหึ่งอยู่กับแกอยู่เลย สงสัยวันนี้แกคงก้งแต่เช้า ปกติพ่อเมิงก็กินเหล้าทุกวันอยู่แล้ว เรียกว่ากินแทนน้ำเหมือนพ่อกูเลย เดินไปหาแทบช็อค เห็นเมิงนอนอยู่ มียาอยู่หัวนอนในถุงห่อๆ เปิดดู ยาเขียว(ยาโบราณที่เม็ดละลายกับน้ำกิน) ยาแก้ปวด เมิงโทรมว่ะ ปากแห้งซีดแถมลอกอีก จับตัวเมิงโห่เหี้ยไข้ขึ้น นี่พ่อเมิงไม่สนใจเลยหรือไง พอลืมตาได้นะเมิงด่ากูเป็นชุด

++++เมิงไม่เป็นเรียนหรอว่ะ โดดเรียนหรอเมิงกูจะเตะให้

........โห่เมิง นั่งให้ได้ก่อนว่ะ แล้วกูจะให้เตะ(ครั้งแรกใน 2 อาทิตย์ที่รู้สึกว่าลืมเรื่องที่จะห่างกัน)

มันทำหน้ายิ้มแบบฝืนๆ สงสารมันนะแต่พอมาดูตัวเองสงสารกว่าเพราะจะต้องมาดูแลมัน จะไม่ดูแลก็ไม่ได้เพราะว่าเมิงไม่มีใครเลย มีแต่ก็เหมือนไม่มีกูดียังมีแม่ที่คอยดูแลกูเวลาไม่สบาย แต่เมิงพ่อเมิงก็กินเหล้าทุกวัน ส่วนแม่เมิงก็หนีพ่อเมิงไปอยู่ทื่อื่น พูดไปกูก็รู้สึกที่ทำแบบนี้กับเมิงเหมือนทิ้งเมิงไว้อยู่คนเดียว กูคงเป็นเพื่อนที่เหี้ยมากๆใช่ไหมในสายตาเมิง กูขอโทษเมิงนะที่กูปล่อยให้เมิงอยู่คนเดียวในเวลาที่กูน่าจะอยู่กับเมิงคอยช่วยเหลือเมิง กูยังจำได้ตอนที่เมิงดูแลกูตอนไปเข้าค่ายลูกเสือ มันติดอยู่ในหัวสมองของกู แค่นี้ก่อนต้องเข้าเรียนแล้วเดี๋ยวตอนเย็นกูไปดูเมิงนะรอกูก่อน

[theLUST]

มา :กอด1:แล้วก็จากไป

[note23_naruto]

6 ส.ค.48      เวลา 04.30 น.
.......เมื่อเย็นรีบกลับบ้านบอกแม่ว่าจะไปทำรายงานบ้านเพื่อนกลับตอนเช้า แม่ไม่พูดอะไรบอกว่าอย่าท้องก็แล้วกัน เง้อ งงแม่เลยนึกว่าเราเป็นผู้หญิงหรือไงเนี๊ยะเดินงงออกจากบ้าน ตรงไปซื้อโจ๊ก ซื้อยา แล้วก็ไปซื้อน้ำแข็งเดินหิ้วของเต็มมือ พอถึงหน้าบ้านตะโกนเรียก น้าทูน... น้าทูน... เงียบ นึกในใจทำไมไม่มีใครออกมาเลยว่ะ เรียกอีก น้าทูนน โอ้ยกูรู้แล้วโว้ย ทำเสียงอยู่ใกล้จัง แกลุกขึ้นพรวดตรงโคนต้นมะม่วงตกใจนึกว่าผีหลอก ร้องลั่นหมอบอยู่ตรงหน้าประตู แน่ใจไม่ใช่ผีลุกขึ้นมองดูว่าอะไรกันแน่

.....เมิงเรียกกูมีอะไรว่ะ (น้าทูน)
++ ผมมาหาทิงมันหนะครับ คือผมจะดูมันว่าเป็นไงบ้างนี้ผมซื้อโจ๊ก กับยามาให้มันด้วย
.....เมิงเป็นญาติส่วนไหนของกูว่ะกูเป็นพ่อมันกูดูแลมันได้...

.....กูอึ้งไปเลยได้ยินแค่นี้  หน้าด่านยืนอีกนานเอาไงเอากันว่ะ เรียกน้าทูนอีก แกทำท่าโมโหแล้วไล่กูอีก แล้วแกก็เดินกลับฟุบลงหน้าบ้านแก เพราะฤทธิ์เหล้าแท้ๆที่ทำให้คนเป็นแบบนี้เปลี่ยนจากคนดีๆ เป็นอีกคนที่ต่างกันได้สุดขั้วอย่างนี้แต่ก็หน้าเห็นใจแก่เหมือนกัน ตั้งแต่ตอนที่น้าทิพย์แม่เมิงหนีไปน้าทูนก็กินเหล้าหนักขึ้นทุกวันยิ่งเป็นคนที่กินเหล้าอยู่แล้วก็ยิ่งหนักเข้าไปอีก ผลสุดท้ายเวรกรรมก็ตกอยู่กับเมิงว่ะทิง เมิงรับเต็มๆ กูว่ากูแย่แล้ว เมิงแย่กว่ากูอีก กูเคยถามเมิงว่าเมิงเสียใจไหมที่แม่เมิงหนีเมิงไป เมิงตอบกูว่า "ก็เสียใจดิ แต่... กูก็ดีใจที่แม่กูตัดสินใจแบบนี้กูไม่อยากเห็นแม่กูทรมาน ก่อนแม่กูจะไปแม่กูบอกกูด้วยว่าจะมารับกูไปอยู่ด้วยให้กูรอ"
ให้เมิงรอมา 12 ปีเนี๊ยะนะ "เออ แม่กูมีพ่อใหม่ว่ะอยู่ที่มาเลเซีย ทุกวันนี้ที่กูมีเงินก็เพราะว่าแม่กูส่งมาให้กูโดยที่ไม่บอกพ่อกู"
.....ตัดสินใจเดินเข้าไปเลยเปิดประตูเข้าบ้านเมิงโดยปล่อยให้น้าทูนนอนหน้าบ้าน กูรู้อย่างนี้เข้าไปตั้งแต่ทีแรกและไม่ต้องโดนด่าให้กูรู้สึกผิด เดินเขาไปเห็นเมิงนอนสภาพเดิมแต่ว่าเมิงดูเพลียกว่าเมื่อเช้าอีก กูเข้าไปจับตัว ตัวก็อุ่นไข้คงทุเลาแล้ว ยาที่ละลายให้เมื่อเช้าหมดแสดงว่าเมิงเชื่อกูที่กูบอกให้กิน ว่านอนสอนง่ายจริงนะเมิง เดินเอาโจ๊กไปใส่ชาม ละลายยาใส่ขันเอาน้ำแข็งผสมน้ำให้เย็นๆ แล้วบิดผ้าหมาดๆ เดินเข้าไปเขย่าตัวเล็กน้อย มันลืมตาขึ้นทำท่าทางตกใจแต่มันก็อมยิ้ม
+++เมิงมาได้ไง
......กูเหาะมามั้ง...เดินมาสิก็มีตีนนะโว้ย
+++แล้วเมิงเห็นพ่อกูเปล่า
.....นอนอยู่หน้าบ้านหนะ กูเลยเดินเข้ามา
+++เมิงช่วยอะไรกูหน่อยได้ไหม  ช่วยดึงพอกูไปนอนที่นอนทีกูลุกไม่ไหว นะ นะ ช่วยกูหน่อย
......กูฟังแล้วอึ้งเลยรู้เปล่าทิง กูคิดว่าเมิงจะเกลียดพ่อเมิงซะอีก แต่นี้เมิงกลับเป็นห่วงพ่อเมิงยิ่งกว่าตัวเมิงเอง พ่อเมิงจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเมิงรักพ่อเมิงขนาดนี้ สุดท้ายลำบากกูอีก ตัวโครตหนักน้าทูนกว่าจะเสร็จถึงที่นอนกางมุ้งเล่นเอากูซะเหงื่อโชกตัว
+++กูขอบใจเมิงนะ ดึกแล้วเมิงกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่เมิงเป็นห่วง กูดูแลต้วเองได้เมิงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก คนอย่างกูตายยาก เมิงก็รู้นี่หว่า
......พรุ้งนี้ไม่มีเรียน อาจารย์ประชุมที่เชียงใหม่เข้างดสอนว่ะ
+++นั้นเมิงก็กลับไปพักผ่อนเมิงทำงานอีกไม่ใช่หรอว่ะ เดี๋ยวก็แย่หรอกเมิง แล้วนี่เมิงมาใกล้ก็อีกเดี๋ยวติดโรคจากกูจะโทษกูไม่ได้นะโว้ย
......กูเป็นแล้ว เคยเป็นแล้วอีกสุกอีใสไม่ติดกูหรอก
+++เออ...ดีแล้วทรมานว่ะขึ้นยันไข่กูเจ็บไปหมดและ

......จึ๋ย รู้สึกใจหายวาบเลยหน้าแดงไปหมดเลยกู เลยบอกกับมันว่า"คืนนี้กูจะอยู่กับเมิง กูแค่ไม่รู้จะไปไหนนะโว้ยไม่ได้เป็นห่วง"อย่าเข้าใจกูผิดเดี๋ยวคนอื่นเขาจะว่ากูเอา มันไม่ตอบอะไรแค่ยิ้มและนอนลงไปต่อ กูเดินเข้าไปจับตัวมัน มันมองกูตาแป๋วเหมือนเด็ก รู้สึกว่าตุ่มมันจะขึ้นเต็มตัวเยอะขึ้นกว่าเมื่อเช้าเพราะเมื่อเช้ายังมีไม่กี่ตุ่ม เลื่อนมือไปจับที่คอ หน้าผาก ไปที่หน้าอก แล้วเตรียมผ้าจะเช็ดตัวให้

+++เดี๋ยวก่อนเมิงลืมอะไรหรือเปล่า
.....อะไรว่ะ กูลืมอะไร
มันนิ่งไปสักพักแล้วพูด เอ่อ อ่า อยู่นาน จนกูทนไม่ได้ตวาดมันไปทีนึง "เมิงจะพูดอาราย" มันสะดุ้งและหันมาตอบกับกูว่า "เมิงยังไม่ได้จับไข่กู" เชี้ยกล้าพูดนะเมิงเล่นเอากูอายหน้าแดงตัวร้อนแทนเมิงเลย มีหน้ามาบอกอีกว่า เมื่อก่อนมันไม่สบายแม่มันก็จะทำแบบกู แต่ที่กูไม่ได้ทำคื่อจับไข่ กวนประสาทไม่ล่ะเมิง
......เออ เดี๋ยวกูไปเอามีดก่อนจะตัดออกมาจับเลยเมิงเอาไหม
+++กูล้อเล่น แค่อยากเห็นเมิงยิ้ม ยิ้มให้กูดูหน่อยดิ กูอยากเห็นนานแล้วที่กูไม่ได้เห็น
.....พูดมากเมิง อยู่เฉยๆนะกูจะเช็ดตัวให้

.......กูจัดการเช็ดตัวให้มันถอดเสื้อ ถอดกางเกงเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว เริ่มเช็ดตั้งแต่หน้ามันค่อยเช็ดไปเรื่อยๆ ส่วนตรงนั้นให้มันเช็ดเองเอาผ้าห่มคลุมให้มันเปลี่ยนเสื้อที่มันสบายกว่านี้ เสร็จจากเช็ดตัว ก็ให้มันกินโจ๊ก แหนะมีการบอกหยิบไม่ได้ไม่มีแรงสำออยเลยเมิงก็เลยต้องป้อนข้าวให้เมิงอีก แต่กูก็มีความสุขว่ะ ความสุขที่ได้ทำเพื่อเมิง เสร็จก็ให้กินยาเขียวที่ละลายน้ำและนั่งอยู่ข้างๆมัน สักพักมันเอามือมาจับมือกูด้วยและไปแปะไว้ที่หน้าผาก แก้ม และสุดท้ายเอามือกูไปแปะอยู่ที่ที่หัวมัน มันเอามือกูลูบผมมันไปมา ก่อนที่มันจะบอกว่าว่าให้กูนอนกับมันได้ไหม กูก็นะใจง่ายบอกเออ กูกะจะนอนดูเมิงอยู่แล้ว มันยังไม่ปล่อยมือกูอีก จำใจเลยต้องนอนข้างมัน
+++กูกอดเมิงได้ไหม
อ่าวเชื้ยแล้วอยู่ดีๆ กูพูดอยู่อย่างนั้นแหละ ใจง่ายอีกบอกไปอีก อยากกอดก็กอดดิ ยังไม่ทันสิ้นเสียงหน้ามันก็ซุกอยู่ที่อกกูแล้ว กูเลยจำใจกอดเมิงทั้งคืนแต่กูต้องตื่นก่อนเพราะชาสงสัยเหน็บกินแต่คงนอนไม่หลับและ แค่นี้พอก่อนเดี๋ยวไปจับตัวมันอีกทีให้แน่ใจว่าไม่มีใคร ทำไมกูห่วงมันมากขนาดนี้ว่ะ สงสัย เออช่างมันเดี๊ยวค่อยคิด

[note23_naruto]

......วันนี้ฝึกงานได้อย่างสบายมาก เริ่มรู้งานเพิ่มมากขึ้น เห่อ....คิดแล้วจะจบอีกแล้วกู ช่วงชีวิตมาถึงจุดของความฝันตัวเอง แต่นึกแล้วก็เศร้าเพราะจบไปแล้วอยู่ในช่วงตกงานพอดี

.....ทิงก็ทำได้แล้วว่ะ สำเร็จไปอีก 1 ก้าวแล้วสำหรับตัวกูเมิงดีใจกับกูไหม เมื่อวานเดินลัดไปทางบ้านเมิง คิดถึงงงโครต มองเข้าไป เจอพ่อเมิงด้วย ตั้งแต่เมิงไปพ่อเมิงเลิกกินเหล้าแล้วนะ แกรอเมิงว่ะ กูว่านะ ตั้งแต่แกเลิกเหล้า แกดูดีขึ้นเยอะ อ้วนขึ้น ขาวขึ้น และก็พูดดีขึ้น วันนี้แกก็เห็นกูด้วย แกตะโกนออกมา"มาหาไอ้ทิงเรอะ" กูยิ้มว่ะ "เอ่อ...มันยังไม่กลับมาง่ายๆหรอก" กูสงสารแกว่ะทิงตอนแกพูดหน้าแก่ดูเจื่อนๆ ตาลอยๆ แกคงคิดถึงเมิง และมันก็รวมถึงตัวกูเองด้วย

.....ความรักกับความลับมันเหมือนกันในความรู้สึกของกูเอง เวลาที่เรารักใครสักคนแต่ไม่สามารถบอกมันออกไปได้มันก็คงเจ็บปวดน่าดูเป็นเพียงความลับที่รอวันเฉลย และเมื่อรู้คำตอบของคำเฉลย คำเฉลยอาจจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องตามที่เราคิดนั้นก็ถือว่าโชคดีและถ้ามันไม่ตรงตามคำตอบที่เราหวังไว้ เราอาจเสียคนที่เรารักไปโดยที่เราไม่สามารถเรียกร้องสิทธิ์ใดๆกลับคืนมาแม้กระทั่งคำว่า"มิตรภาพ"

......เวลาที่กูคิดถึงเมิง เมิงรู้ไหมว่ากูทำไง กูนั่งลงหลับตา แล้วก็ฮัมเพลงเบาๆ แล้วก็เปิดกล่องความทรงจำที่ถูกบันทึกในหัวสมอง ไม่น่าเชื่อกูรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาดใจ จินตนาการมันสามารถช่วยกูได้เยอะแม้มันจะเป็นโลกจินตนาการแต่ก็มีความสุข แม้จะเป็นเวลาแค่ 5-10 นาทีและต้องลืมตาพร้อมกับเจอความจริง ความจริงที่ไม่มีเมิงนั่งข้างกู ความจริงที่ไม่มีเมิงเดินกอดคอร้องเพลงกลับบ้าน ความจริงที่ไม่มีมาค่อยแหย่กูให้โมโหเวลากูเศร้าแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เมิงกูทำเพื่อกูมาตลอด มีคนถามกูว่ากูทำไมไม่มีแฟนสักที กูได้แค่ยิ้มและเดินเขิลอายหลบคำถามที่เขาถามกัน มีคนบอกว่ากูเป็นเกย์ กูไม่ตอบเขาเพราะกูเองไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร กูไม่มีความรู้สึกแบบผู้ชายรักผู้หญิง และผู้ชายรักผู้ชาย เมื่อวันก่อนกูแค่อยากรู้ว่ากูเป็นเกย์หรือเปล่า ก็เลยคบกับคนที่รู้จักที่เป็นเกย์คนหนึ่ง เมิงรู้ไหมแค่ 5 วัน 5 วันจริงๆ เขากูมีอะไรกับเขาด้วย กูก็ลองดูว่ะ อยากรู้ว่ากูจะเป็นยังไง พอเอาเข้าจริงๆ แค่มันจูบปากกู กูก็ถีบมันกระเด็นออกมา มันเลิกกับกูและ ก็ได้แต่ขอโทษมันว่ะ เพราะมันคงเสียความรู้สึกน่าดู กูถามกับตัวกูเองว่ากับเมิงแล้วทำไมกูไม่ถีบเมิงบ้างทั้งที่เมิงก็เคยหอมแก้มกู จูบปากกู แต่กูรู้สึกอบอุ่นว่ะ หรือว่ากูเป็นเกย์เฉพาะแค่เมิงว่ะ

[note23_naruto]

8 ส.ค 48 
.....วันนี้เป็นอาทิตย์ช่างสุดแสนสบายใจกูเหลือเกินไม่ต้องออกไปทำงานแถมยังไม่ได้เรียน นอนตั้งแต่เช้าแต่นอนไม่หลับโครตเซง ไม่มีอะไรทำเขียนบันทึกดีกว่าเหลืออีกไม่กี่หน้าเอง กูเขียนได้ตั้งเยอะไม่น่าเชื่อ จะให้ไม่น่าเชื่อได้ไงก็ตัวหนังสือกูตัวอย่าง ควายยยย แถมยังเขียนๆขีดๆ ไม่เต็มหน้าเห่อไม่เต็มให้รู้ไปสิ ว่าไปเขียนก็ดีกว่าไม่เขียนเลย เพราะกูเองสมองฝ่อ หลงๆลืมๆ แต่ที่กูจำได้คือเมิงเกิดวันที่ 9 กันยา ว่ะ กูเก็บตังไว้ซื้อสตั๊ดคู่ใหม่ให้เมิงแล้ว กูไปดูมาแพงฉิบแต่ก็เหอะคงน่าทันเดือนหน้าถึงมันแพงกูอยากซื้อให้ห้ามว่ากูนะ
.....เมื่อศุกร์กับเสาร์กูไปนอนเฝ้าไข้เมิงที่บ้าน แม่กูยังไม่รู้อีกว่าลูกไม่อยู่บ้าน เฮ่อ.....กู จะมีใครสนใจกูบ้างว่ะ เมิงก็จริงพอกูดูแลหน่อยสำออยใหญ่ ทำเอี้ยอะไรไม่ได้เลย กินข้าวกูก็ป้อน เช็ดตัวกูก็เช็ดให้ เมิงมีหน้าที่อย่างเดียว ยิ้มแล้วก็ขอบคุณ เออดีนะเมิง เห็นว่าไม่สบายนะ ไม่งั้นยันให้สักโครม แต่...กูก็รู้สึกดีว่ะ เวลาทำอะไรให้เมิง เห็นเมิงยิ้มกูก็หายเหนื่อยแล้ว พูดไปพูดมาไปนอนบ้านเมิง 2 คืน มันมีความสุขว่ะได้เช็ดตัวให้เมิง ป้อนข้าว ป้อนน้ำ และสิ่งที่ทำให้กูดีใจไปมากกว่านั้นคือ กูเจอความลับว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูขอโทษนะกูเจือกไปค้นหาหนังสือการ์ตูนอ่านแต่ดันไปเจอ จดหมายที่กูรู้สึกว่ามันคุ้นๆ แต่ยังไม่ได้เปิดอ่านอยู่ 5 ฉบับดูไปดูมานี่มันจดหมายที่หนิงส่งให้เมิงนี่หว่า เห็นตอนแรกนึกเอะใจว่าทำไมมันมาอยู่ตรงนี้ อยากเปิดอ่านแต่ไม่กล้า เฮ้ยหรือว่ามันไม่เคยเปิดอ่านเลย ทำไม ทำไม มีแต่คำถามในหัวกูตอนนั้นงงบวกกับความสับสน เมิงรู้ว่าหนิงชอบเมิงแล้วกูก็เห็นว่าเมิงมีใจให้หนิง ทั้งที่เมิงไม่ได้เปิดอ่านจดหมายเนี๊ยะนะ เมิงเล่นอะไรของเมิงอยู่ว่ะ อืมแต่กูก็ดีใจที่เมิงไม่ได้เปิดอ่าน เพราะอย่างน้อยกูก็ยังมีสิทธิ์ใช่ไหมว่ะ   
.......2 คืนทั้ง 2 คืนเมิงนอนกอดกูหยั่งกับตุ๊กแก ก็เหมือนจริงๆว่ะตอนนี้ ตุ่มขึ้นเต็มตัวแถมตุ่มมันก็เริ่มแตกแล้วด้วย เห่อแต่กูก็ให้กอดใจง่ายว่ะ
+++โน๊ตเมิงรับเกียจกูไหมว่ะกูเป็นแบบนี้
.......เมิงยังต้องถามกูอีกหรอ..ในตอนนี้กูไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ
......แปลว่าเมิงรังเกียจกูงั้นสิ (ผมจำได้ มันสลัดพลึบหันหลังให้กับแล้วทำท่านอนตัวขด และร้องโอดโอ้ย." สงสัยไข้กูขึ้นอีกแล้ว  หนาว  โครตหนาวเลย ผมได้ยินมันร้องนึกว่าไข้ขึ้นอีก จับตัว จับหน้า ตัวเย็นไข้ลงแล้ว แต่มันก็ยังร้องอยู่ พูดอีก"กูสงสัยกูคงต้องตายคนเดียว ไม่มีใครรักกูสักคน" หนาว หนาว มันบ่นอยู่อย่างนี้ผมก็ใจไม่ดี ซื่อด้วยวิ่งไปเอาผ้านวมมาห่มให้ ยังบ่นอีกว่าหนาว "ไม่เห็นอุ่นเหมือนเมื่อคืน" มันพูดแค่นี้ผม อ่อ เรียกร้องความสนใจนักนะเมิง ก็เลยแกล้งเข้าไปดึงมันมาแล้วก็กอด
......เมิงหายหนาวยั้ง
+++ยังกูยังไม่หาย เมิงกอดกูไว้ก่อนให้กูหลับก่อน
.....เออ แล้วเมิงจะหลับยั้งอ่ะ
+++ยางกูยังไม่หลับ กูถามเมิงอีกเรื่องได้ไหม
.....เออ ถามมา ว่า
+++เมิงโกรธกูเรื่องอะไร ที่เมิงไม่พูดกับกูหนีหน้ากูตลอด กูใจไม่ดีเมิงรู้เปล่ากูกินข้าวคนเดียวมา 2 อาทิตย์แล้วโว้ย กูอยากกินต้มเลือดหมูกับเมิง แต่เมิงหนีกูมา 2 อาทิตย์แล้ว กูถามจริงๆ เมิงโกรธกูเพราะเรื่องที่กูไปรับเมิงช้าใช่ไหม กูขอโทษเมิงนะกูจะตื่นเช้ากว่านี้ไปรับเมิงกูสัญญา แต่เมิงเลิกโกรธกูก่อนน้า นะ(มันเอาหน้ามาซุกตรงอกแล้วก็เขย่าตัวผม เหมือนเด็ก ส่วนตัวผมหนะหรอบ่อน้ำตาแตกอยู่ น้ำตาซึม )
......กูไม่โกรธเมิงแล้วทิง กูสัญญาว่าวันจันทร์กูจะไปหาเมิงเอง ไม่ต้องให้เมิงมารับแต่กูจะไปรับเมิง ก็มันบ้าไปเองคิดแต่ตัวเอง จนลืมเมิงไปเลยไม่เคยสนใจความรุ้สึกของเมิง สนใจแต่ความรูสึกของตัวเอง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะกูไม่ยอมรับความเป็นจริง กลัวความจริงจะทำให้กูเจ็บ แต่ก็ช่างว่ะ ต่อจากนี้กูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเมิงอีก จนกว่าเมิงจะทิ้งกู สัญญา พอแล้วหิวข้าวไปซัดต้มยำดีกว่าแม่ต้มไว้ หวังว่าคงไม่หมดอีกนะ ก็เซงง เป็นคนที่ถูกลืมมันลำบากจริงๆ

[note23_naruto]

11 ส.ค .48        เวลา.01.30  น.
......วันนี้ที่โรงเรียนจัดงาน "วันแม่" อาจารย์ให้เอาผู้ปกครองไปร่วมงาน จำความได้ตั้งแต่เรียนมา แม่กูไปงานวันแม่ แค่ครั้งเดียวตอนอยู่ ป.6 แค่นั้น แม่บอกว่าวันไหนๆก็เหมือนกัน ถ้าลูกรักแม่ ก็มีค่าเท่ากัน คิดไปคิดมามันก็จริงที่แม่พูด หลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยมา แต่ทุกปีจะเอาดอกมะลิไปติดอกแม่ และจะกราบเท้าแม่ทุกปี วันนี้ก็ทำแบบเดิมทุกครั้งแม่ก็ร้องไห้ และกูก็ร้องไห้ตามไปด้วย แต่ปีนี้ไอ้ทิงมาไหว้แม่กูด้วย สงสารมันจังตอนมันเห็นกูร้องไห้ตอนไหว้แม่เห็นมันเบือนหน้าหนี และตาแดงๆ เลยชวนมันไปกินผัดไทยเจ้าเดิม มันก็อมยิ้มเดินตามมาดีๆ แต่วันนี้มันให้กูขับรถมอไชต์ แต่มันขอซ้อน แปลกปกติไม่เคยให้กูขี่เลยแต่วันนี้ทำไมยอมได้ว่ะ
.......ขี่ออกจากบ้านมาสักพัก มันอารมณ์ไหนไม่รู้ มากอดเอวเอาหน้าแพะข้างหลัง คนมองกันเต็มเลยเมิงกูเห็นตลอดทาง รวมทั้งคนที่กูไม่อยากให้เห็น "หนิง" ยืนซื้อของหน้าร้านป้าลีมองตามรถแทบจะเรียกให้กูหยุด กูหนะใจหายแวบ รู้สึกไม่ดีเลยว่ะ ไม่ได้เพราะคนอื่นมองนะแต่กูกำลังจะทำอะไรอยู่กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อีกใจหนึ่งรู้สึกหัวใจพองโต แต่อีกใจมันอึดอัดอธิบายไม่ถูก
++++ไม่กินผัดไทยได้เปล่าว่ะ
........เมิงจะกินอะไร
++++ไม่อยากกินแล้ว เมิงขี่รถไปเรื่อยๆได้เปล่า
........ไปไหนว่ะ
++++ที่ไหนก็ได้ แต่ไปเรื่อยๆกูอยากหลับ
.......อ่าวเมิงง่วงนอนก็กลับบ้านดิว่ะ
++++กูอยากหลับบนหลังเมิง ไม่ต้องถามอะไรกูและเมิงขี่ไปเหอะกูขอ
......เออ อยากกลับบ้านเมื่อไหร่บอกกู
.........มันไม่พูดอะไร เลยว่ะพูดหน่อยเดียววันนี้ เพิ่งหายไข้แท้ๆเมิง แถมแผลยังไม่หายอีกให้กูขี่รถตะลอนนะเมิง แต่ก็ดีว่ะ สบายใจดี ขี่ไปทางสายเลี่ยงเมือง ตอนเย็นๆแม่งสวยว่ะ ตอนเย็นๆ พระอาทิตย์ติดขันนา ท้องฟ้าเปลียนเป็นสีแดงอมส้ม บรรยากาศดีชะมัด สุดท้ายไปจอดกลางสะพานเดชา ซึ่งมันไม่ได้ใช้มานานแล้ว ตรงนี้รู้สึกว่าวิวสวยดี เห็นรถวิ่งขึ้นเชียงใหม่ ไปกรุงเทพเห็นแล้วเพลินดี อีกอย่างยังเห็นแม่น้ำสองสีไหลรวมกันตรงจุดนี้พอดี กูก็เพิ่งสักเกตนี่แหละ เมิงดูเศร้านะวันนี้ กูเองอยากทำให้เมิงหายเศร้าทั้งที่กูรู้ว่าเรื่องอะไร กูไม่พูดว่ะ ยิ่งกูพูดเหมือนตอกย้ำเมิง กูทำได้แค่เพียงนั่งใกล้เมิง โอบไหล่เมิง ยิ้มให้เมิง ทั้งที่ใจกูเศร้าตามเมิง แต่กูก็ต้องฝืน เพราะว่ากูไม่อยากเห็นเมิงเศร้า ยืนตรงกลางสะพาน นานพอสมควรก็ปาเข้าไป 2 ทุ่มกว่า
+++กลับบ้านเหอะ
.....อยากกลับแล้วหรอว่ะ กูนึกว่าจะอยู่ตรงนี้ทั้งคืน
+++แล้วถ้ากูอยู่เมิงจะอยู่กับกูไหม
......ใครจะบ้าอยู่กับเมิงว่ะ ไปกูหิวข้าวแล้ว(กูอยากบอกเมิงต่อให้กี่วันกี่คืนกูก็ยืนอยู่กับเมิงได้ ขอแค่ตรงนั้นมีเมิง)
+++กูนอนบ้านเมิงได้ไหม
......เมิงจะไปเบียดนอนกับน้องกูหรอ
+++เออ..กูไม่ไปก็ได้
......เมิงนอนข้างกูก็ได้มีที่นิดนึง เบียดกับกูได้เปล่า
+++นอนทับเมิงกูยังได้เลย
......ไอ้เชี้ย พูดไรเมิง เดี๋ยวฟ้าก็ผ่ากูตายหรอก สาดดดด
.......มันพูดซะกูหน้าแดงก่ำ สาด "นอนทับเมิงกูยังได้" คิดมากเลยกู เล่นเอาความคิดกระเจิงเลยนะเมิง กลับมาก็เจียวไข่กินตามสูตรกู กินข้าวจานเดียวกันอีก ช้อนคนละคนจ้วงกันใหญ่เมิง อร่อยว่ะทำไมไม่รู้ ปกติกูนี้เกลียดไข่เจียวที่สุด เพราะแม่งกินทุกวัน แต่วันนี้ไข่เจียวมันอร่อยว่ะ หรือว่าเพราะมีเมิงว่ะ กินเสร็จอาบน้ำต่อ ให้มันอาบก่อนแต่มันไม่ยอมดึงกูเข้าไปอาบด้วยอีก เห่อกูหน้าแดงดิ จี๋เอวกูซะขำน้ำตาเล็ด เล่นพิเรนกับกูอีก จับกูกดนั่งกับเก้าอี้แล้วก็ถูหลัง ฝักบวบที่แกะเม็ดออกเอามาทำเป็นที่ขัดตัว มันเอามาขัดหลังให้ ด่ากูอีก "ขี้ใครเมิงปั้นควายได้ทั้งตัว"เชี้ยกูไม่ได้สกปรกขนาดน้านน สาดด แล้วมันก็ลาดน้ำโครมๆ "ตากูมั้งขัดหลังกูบ้างดิ" มันให้กูขัดหลัง แต่เห็นแผลมันเลยบอกว่าเมิงถูอย่างเดียวก็ได้กลัวมันจะถลอกเพราะว่าเพิ่งหาย ถูได้สักพัก "เมิงกอดกูหน่อย" ตอนนี้นะเมิง "เออ" กูไม่รู้ทำไงเลยกอดมันจากข้างหลังมัน สักพักมันเอามือกูไปกุมแล้ว"พูดแปลกๆถ้าอยู่กูหายไปเมิงจะทำไง" กูไม่รู้ว่ะแล้วเมิงจะให้กูทำไง "เมิงจะคิดถึงกูเปล่า" แล้วเมิงว่ากูจะคิดถึงเมิงไหม "กูไม่รู้แต่ที่รู้เมิงเป็นมากกว่าเพื่อนกู" กู เล่นเอากูซะหน้าแดงตัวร้อนเลยเมิง ไม่ได้ถามอะไรมันต่อเพราะกูคิดไม่ออกตอนนั้น กูเลยบอกว่าเมิงกูหนาวจะตายอยู่แล้วพอยั้ง "เออ พอก็พอ" นั้นพูดประชดกูเปล่าว่ะ อาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะนอน "เมิงให้กูนอนตรงไหน" แล้วเมิงจะนอนตรงไหนตรงน้องกูก็ได้หนะอีกฝั่งหนะเห็นม่ะ น้องกูน้องสองคนติดกันเมิงก็นอนตรงนั้น ส่วนกูนอนตรงนี้ เมิงก็ไปนอนตรงน้องกูหนะ "ไม่เอากูไม่ชอบนอนติดผนัง"เออนั้นเมิงนอนตรงนี้เดี๋ยวกูนอนติดผนังเอง นอนคั่นกูกับน้องกูอ่ะ"ไม่เอาก็ไม่อยากนอนกั้นใคร" อ่าวแล้วเมิงจะนอนตรงไหนบอกกูดิ "นอนทับเมิง" เชี้ย เอาหมอนฟาดหัวไปที ทำหน้ามึนใส่กูอีก "กูล้อเล่นเมิงก็นอนติดน้องเมิงเดี๋ยวกูนอนติดผนังแต่ต้องติดเมิงนะกูไม่อยากนอนติดน้องเมิง" พูดซะกูธาตุไฟเข้าแทรกเลยเมิง นอนไปสักพัก กำลังเคลิ้มๆจะหลับ เขย่าตัวกูอีก
++++กูปวดเยี่ยว
........เมิงก็ไปเยี่ยวดิไป กูจะนอนนนน
++++กูกลัวผี ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย
......เออ เลยต้องลุกไปเป็นเพื่อนมันแล้วเข้ามานอนต่อ จะเที่ยงคืนอยู่แล้วกูยังไม่ได้นอนอีก
จะตายเอาเข้ากูพรุ้งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าอีก
++++โน๊ต...โน๊ตตตต
.......มีไร อย่าบอกว่าปวดขี้อีกนะเมิง
++++เปล่า เมิงนอนหันหน้ามาทางกูหน่อย
.......ทำไม กูไม่ชอบนอนตะแคง
++++ เออ เมิงก็ลองนอนดูบ้างดิ มันเบียดกู
......เออ ก็ได้ (ขอเล่าครับมันนอนตะแคงตาใส มองหน้าผม แต่ผมก็ง่วงนอนเลยลืมตามองมันแป๊บนึงและก็หลับตาต่อเพราะว่าง่วงนอนมากตอนนั้น)
......กูรู้สึกอะไรมันมาลูบๆหน้าว่ะ ลืมตาดูอ่าวไอ้ทิงเอามือลูบ ถามมันว่าเมิงเป็นไรเปล่า
มันตอบว่าเปล่า มันค่อยเข้ามาใกล้จนหน้ากูกับหน้ามันจะติดกัน กู เล่นเชี้ยอะไรกับกูอีกเนี๊ยะ
.....เมิงเป็นอะไร
+++เปล่า กูอยากมองหน้าเมิงชัดๆว่ะ เมิงมีสิวตรงนี้ด้วย
.....เออ เมิงไม่มองผ่านรูขุมขนกูเลยเล่า นอนติดกูซะขนาดนี้กูร้อน
+++กูอุ่นว่ะ สงสัยไข้ขึ้นอีกว่ะ เมิงลองจับกูดูดิ
.....เออ ไหน ไม่เห็นจะร้อนอะไรเลยนี่หว่า สำออยเกินไปเปล่าเมิง
+++ไม่ได้สำออย จริงๆ เมิงเอาจับหน้ากูดิ
......พอเอามือจับหน้ามันก็จับมือกูอยู่ตรงหน้ามันสักพักมันก็เอามือมันมาจับหน้ากู เง้อกูตาสว่างเลย
+++เมิงว่าหน้ากูเป็นไงบอกหน่อยดิ
......หน้าเมิงเหมือนตุ๊กแกลอกคราบว่ะกูรู้สึก
+++เออ เมิงรู้สึกอย่างงั้นจริงหรอว่ะ
......กูล้อเล่น กูว่าหน้าเมิงก็หล่อเหมินกันว่ะ หน้าตาเหมือนเจ๊กตื่นไฟดี
+++เจ๊กตื่นไฟเป็นไงว่ะ
......ไม่รู้แม่กูบอกกูมาอย่างนี้ กูเลยจำแม่กูมาพูด
+++เมิงง่วงนอนยั้ง
.....เมิงคิดว่ากูจะง่วงนอนไหม เที่ยงคืนกว่าไปแล้ว
+++กูขอโทษ ง่วงนอนเมิงก็หลับตาดิ
.....จะให้กูหลับแบบนี้นะ มือเมิงยังอยู่บนหน้ากูอยู่เลย เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าหรอกเมิง กูยังไม่อยากตาย
+++ถ้ามันผ่ากูว่ามันผ่าตั้งแต่ อาบน้ำเมื่อกี้แล้วว่ะ
     สาดดเล่นเอากูหน้าแดงตัวร้อน เลยเมิงใจเต้นตึกๆ ยิ่งอยากหลับไม่ให้มันฟุ้งซ๋านดันเอามือมาแกว่งให้กูคิดมากอีก
......เออ กูนอนแบบนี้ก็ได้ (ผมหลับตาได้สักพักทั้งที่มือมันยังอยู่บนหน้า เพราะไม่อยากคิดมากแต่แล้ว..... )
.......กูหลับตาได้สักแป๊บ รู้สึกว่ามีลมอะไรร้อนมาปะหน้า กูลืมตาดู อึ๊ก....กูได้แค่นิ่งไป ตัวกูร้อนไปหมดทั่งตัว สั่นกึ๊กๆ  กูหายใจแรงปอดแทบจะทะลุออกมา ไอ้ทิงเล่นพิเรนอีกแล้ว  เมิงเล่นอะไรของเมิงเล่นในสิ่งที่ไม่ควรเล่น ปากมันกับปากกูประกบกัน เล่นเอากูตัวแข็งไปเลย แถมมันยังเม้มปากมันที่ปากกูอีก  กูแทบบ้า หายง่วงนอนเลยกูยังมีหน้ามาถามกูอีก
+++อย่างงี้เขาเรียกว่าจูบเปล่าว่ะ
......กูไม่รู้ แต่เมิง....(ตอนนั้นหูผมดังวิ้งค์...วิ๊งค์ เหมือนทุกอย่างเงียบหมดใครเคยเป็นเปล่า อาการเหมือนผมไหมตอนโดนจูบครั้งแรก)
+++อะไร..
......ไม่ควรทำแบบนี้กับกู กูว่ามัน มันไม่ถูกต้อง
+++แล้วทำไงถึงถูกต้องเมิงบอกกูหน่อย
......กูไม่รู้ เมิงเป็นเพื่อนกูใช่ไหม
+++แล้วถ้าไม่ใช่เพื่อนเมิงจะให้กูเป็นอะไร
......กูอึ้งไปเลย ไม่ได้ตอบมัน ดูแววตามันเหมือนคนสงสัย ทิงให้เวลากูหน่อยว่ะกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูจะพูดยังดี เมื่อก่อนเมิงไม่เคยแสดงความรู้สึกแบบนี้กับกูสักทีนี่หว่า แต่ทำไมตอนนี้เมิงเหมือนเป็นอีกคนว่ะ กูเดาใจเมิงไม่ออกจริงๆ ถามกูว่าเมิงเป็นแฟนกูหรือเปล่า กูตอบว่าเมิงไม่ใช่ ถ้าว่าเมิงเป็นเพื่อนกูใช่ไหม แต่กูก็บอกตัวเองว่าความรู้สึกที่มีให้มึงมันลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อน เพราะกูไม่ได้รู้สึกเหมือน ไอ้ต้อม ไอ้เตย  ต้นกับต่อ กูห่วงเมิง กูรับรู้สิ่งที่เมิงคิด ทั้งที่เมิงไม่เคยพูดแต่กูก็รู้ว่าเมิงต้องการอะไร

+++เมิงยังไม่ตอบกูเลยตอบกูก่อน
.....กูไม่รู้จะตอบมันยังไง มันยากว่ะ กูเลยบอกว่า"เมิงอยากรู้ไหมว่ากูอยากให้เมิงเป็นอะไร"มันพยักหน้าหงึกๆ กูเอามือไปจับหน้ามันแล้วดึงตัวมันเข้ามากอด มันก็นะมาอย่างง่ายดายไม่มีปฎิเสธเลยเมิง ปฎิเสธกูหน่อยก็ได้ มันก็นะเอาหน้าซุกอกกูแล้วก็นิ่งไป แต่เหมือนยังไม่จบ
+++บอกมาสักทีดิว่ากูเป็นอะไร
.....แล้วเมิงคิดว่าสิ่งที่กูทำอยู่ มันควรทำกับใครว่ะเมิงเข้าใจยั้ง
...ทุกอย่างเงียบเพราะว่าดึกมากแล้ว ประมาณตี 1 กว่าได้ มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่มันจะพูดให้กูคิดอีก
+++โน๊ต...โน๊ตตต ทำไมเมิงหายใจแรงจังเลยว่ะ
......เมิงลองเป็นกูม่ะ เมิงจะได้รู้
+++แล้วกูหายใจแรงเปล่าว่ะ
......เออ ต่อให้เมิงหยุดหายใจกูก็จะกอดเมิงอย่างนี้เลิกถามยั้ง
.......กูไม่รู้อารมณ์ไหนพูดไปได้ไงว่ะ อายตัวเองว่ะ มันก็นะพูดจบเงยหน้ามาหอมแก้มกูอีก เอ้ากูยิ่งกลัวเป็นเหมือนคำแม่กูอีก"อย่าท้องก็แล้วกัน"ยังจำได้เลยเมิง เมิงว่าแม่จะรู้ไหมว่าว่ะว่ากูกับเมิงมันเกินเพื่อนไปแล้ว แต่ยังไงวันนี้กูก็จำไปตลอดชีวิตว่ะ

[zaza79]

อ๊ายยยยย อ่านมาถึงตรงนี้เล่นเอาซ่าเลือดหมดตัวเลยค่ะ 

จริงๆตั้งแต่ตอนที่คุณโน๊ตไปดูจดหมายที่ยังไม่ได้เปิดนั่นแล้วล่ะค่ะ ซ่าว่าคุณทิงก็คงรู้มาตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะคุณโกหกเรื่องที่ร้องไห้แล้วบอกว่าจะเป็นดาราน่ะ พอถึงตอนนั้นซ่าจิ้นต่อได้ และก็เป็นไปอย่างที่ซ่าจิ้นไว้จริงๆด้วย...

คุณทิงก็คงมีใจให้กับคุณโน๊ตมานานแล้วล่ะค่ะ แต่คงยังไม่รู้สึกตัว(ผู้ชายเนี่ย ทึ่มเรื่องรักๆใคร่ๆกันจริงๆ ซ่าล่ะเซ็ง) พอเห็นคุณโน๊ตเปลี่ยนไป คุณทิงเลยลองทดสอบดูว่าคุณโน๊ตคิดยังไงกับเขา และตอนนั้นแหละช่วงที่ไม่ได้คุยกันน่ะ คุณทิงคงเริ่มรู้สึกตัว ว่าจริงๆตัวเขาเองคิดอะไรกับคุณโน๊ตหรือเปล่า ดังนั้นเลยแกล้งซื่อเออออตามไปกับมุขดารานั่นแหงเลย

ตอนแรกก็ก่ะจะถามว่าจูบกับหอมแก้มกันตอนไหน แต่ตอนนี้ไม่ถามและ อ่านแล้วๆ อ่านซ้ำหลายรอบมากๆ 11 ส.ค .48 เนี่ย (อยากจะกรี๊ดดังๆ!)

มาต่อเร็วๆนะคะ ซ่าจิ้นไว้ว่า... คุณทิงกำลังจะจากคุณโน๊ตไป... ไปอยู่ออสเตรเลียกับแม่ใช่ป่าวคะ?