Imprison 35: พังทลาย
ปลายมีดแหลมคมสัมผัสลำคอเบาๆ..พอรู้สึก ทำให้ตัวเย็นวาบ...
น้ำเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังเรียบเรื่อย..ทว่า...เขาก็จำได้ดี..
โตแสยะยิ้ม..เย้ยหยัน..
คิดไว้แล้ว ว่าสักวันมันต้องก่อเรื่อง..รู้แล้ว..ว่าคนอย่างมันเลี้ยงไม่เชื่อง แค่สบตาก็รู้...รู้ว่ามันเป็นคนยังไง..
แต่ถึงรู้...เขาก็ยังทำพลาด..น่าสมเพชตัวเองจริงๆ...
“..เลี้ยงไม่เชื่อง..” เขากอดอก ยืนนิ่งตามที่มันต้องการ แต่ปากยังไม่หยุดพูด..วาจา...ยังเชือดเฉือน..ไม่ต้องหันไปมอง..ก็รู้ได้เลย ว่าไอ้คนข้างหลังมันต้องกัดฟันกรอด ดวงตาวาววับด้วยความไม่พอใจ..
....เพราะมันแพ้ไม่เป็น...เพราะมันอ่อนไหวกับไอ้คำเยาะหยันเสียดสี...
พอกับๆ....
“....เอาตัวไอ้วิทย์ไปทำไม..?... “ ถามเรียบๆ สายตายังจับจ้องมุมอาคารที่ร่างของเพื่อนสนิทลับหายไป แม้จะรู้ว่าอย่างไอ้วิทย์ก็ดูแลตัวเองได้...แต่กับคนที่มันเผชิญด้วย..เขาก็ชักไม่แน่ใจ...
“..ก็แค่ไปดูอาการลูกน้อง..” น้ำเสียงตอบกลับปนเสียงหัวเราะหึเบาๆ...โตเลิกคิ้ว...
“..งั้นเหรอ..ถ้าอย่างนั้น..จะเอามีดมาจี้คอกูเพื่ออะไร?..”
“..คนที่ทำกับกูไว้ มันต้องได้รับผลตอบแทนที่สาสม !!!!! “ เสียงตะโกนข้างหู ทำให้คนฟังชะงัก โตอยากจะหัวเราะให้ลั่น แต่ทำไปไอ้เด็กนี่น่าจะโมโหเขามากกว่าเดิม จึงตัดสินใจนิ่งแค่นเสียงตอบจากการกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง..
“...กู..?...เข้าใจอะไรผิดไปแล้วมั้ง..”
“...พวกมึงสองคนนั่นแหละ...พวกมึงทั้งสองคนทำกู จะโดนบ้างมันก็สมควรแล้วนี่..ทั้งมึง..ทั้งไอ้วิทย์ !!! “ เมฆคะโกนลั่น มองแผ่นหลังของผู้ชายตรงหน้า ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่เขามีมานับแต่เข้ามาอยู่ที่นี่เหมือนจะปะทุออกมาในวันนี้ ยิ่งมองเห็นท่าทางของผู้ชายที่เขาโกรธเกลียด.. ท่าทีไม่หยี่ระ ไม่สน ราวกับว่าคมมีดที่จ่อลำคอของตัวเองอยู่จะทำอะไรไม่ได้..
“..มึงทำตัวเองก่อนไม่ใช่รึไง?...อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนบริสุทธิ์ซะเต็มประดา...กุล่ะสะอิดสะเอียน..” โตแสยะยิ้ม.. ฝ่ายนั้นยืนอยู่ข้างหลัง มองไม่เห็นหน้าเขา เช่นเดียวกับเขาที่มองไม่เห็นหน้ามัน เพราะแบบนั้นจึงไม่จำเป็นต้องนั่งทำหน้านิ่งๆใส่..และไม่ว่าเขามีสีหน้าเยาะเย้ยแค่ไหน ไอ้คนข้างหลังก็ไม่อาจรู้ได้..
“..พวกมึง....พะ...พวกมึงนั่นแหละ.. !!! “ เมฆตะโกนลั่น ทั้งที่เขาน่าจะยืนนิ่งๆทำตัวเหนือกว่าไอ้คนที่ ถูกเขาจะเอาชีวิต ทั้งที่ควรเป็นแบบนั้น กลับรู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อน..เพราะกำลังพูดกันเรื่องนั้น..เรื่องร้ายๆที่เขาพบเจอ..
“..เหรอ...?...เหมือนมึงจะเป็นคนดีมากเลยน่ะ เข้ามาก็ซวยเลย..ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลย ไม่ได้หักหลังใคร ไม่ได้ทำให้ใครเกือบตาย...” โตแสยะยิ้ม เอ่ยเสียงห้วนทันควัน “..มึงทำอะไรไว้..อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง..พูดอย่างกับกูอยากยุ่งกับมึงนัก....”
“..พวกมึงบังคับกู..” เมฆรู้สกว่ามือของเขาสั่น...สั่นยามได้ยินคำพูดนั้นมาจากปากคนตรงหน้าอีกครั้ง เขาเกลียดช่วงเวลานั้นที่สุด..ช่วงที่เด็กใหม่อย่างเขาโดนรังแกสารพัด...
เมฆเม้มปากแน่น...สมองมันพาลไปคิดถึงช่วงเวลาสองปีกว่าๆที่ผ่านมา..
นับแต่เขาก้าวเข้ามาในเรือนจำนี้ เขาก็เป็นที่ต้องการของกลุ่มต่างๆเพราะหน้าตาและรูปร่างที่เหมือนผู้หญิง เขามักจะถูกรังแกโดนลากไปมาเพื่อเอาตัวให้กับพวกเฒ่าหัวงูที่มีอำนาจทั้งหลาย
ไม่มีใครช่วยเขาเลย..ไม่มีสักคน ทุกคนดูจะสนุกสนานกับความทุกข์ของเขา พนันขันต่อกันเป็นที่สนุกสนาน..ว่าสุดท้ายแล้ว..ใครจะได้เขาไป...
เมื่อเขาเลือก..ที่จะอยู่กับกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุด..นั่น...ก็เหมือนจะเปิดทางสู่นรก..
จำไม่ได้แล้วว่าทุกข์ทรมารแค่ไหน..รู้แต่ว่าช่วงเวลาที่เหมือนตกนรกนั้น..กลับมีคนๆหนึ่งยื่นมือมาช่วยเหลือ..
...ผู้ชายที่ปากเสียท่าทีขี้โมโห..แต่ความจริงแล้วใจดี...ใจดีมากกว่าใคร..เดินเข้ามาช่วยเหลือเขา พาเขาออกมาจากกลุ่มนั่น..ทำดีกับเขา..ที่ไม่คิดจะไว้ใจใครอีก...จนเขายอมติดตามเป็นลูกน้อง..จน....เขารู้สึกเหมือน...จะ....รัก....คนๆนั้น...
...วิทย์...คือคนที่ยื่นมือมาหา...
แต่เขาไม่รู้เลย..ว่านั่น...จะมาจากคำสั่งของใครอีกคน..
เมื่อใช้ประโยชน์จากเขา..โดยการพาไปสนองตัณหาไอ้โรคจิตนั่นจนพอใจ..ไอ้คนสองหน้านั่น..ก็ยังมาทำดี..มาขอโทษ..ทั้งที่เขาต้องพบเจอนรก..ที่พวกมันไม่มีทางเข้าใจ..
...บดขยี้ความเชื่อใจไม่เหลือ...แล้วจะมาขอโทษ..มาเว้าวอน...เพื่ออะไร..
ความเชื่อใจ...ความรัก..หรือเกือบรัก..ที่มีให้...มันทำให้เขาโกรธเกลียด..เคียดแค้นมันมากกว่าอะไรทั้งหมด..
เพราะฉะนั้น..จึงหักหลัง...จึงหลอกล่อ..ทำให้มันถูกทำร้ายจนเกือบตาย...
...ก็สาสมแล้ว...
ที่ทรยศความรัก..ความไว้ใจที่เขามีให้...สิ่งที่ควรได้รับ..ก็ไม่ต่างกัน..
...และหลังจากนั้น..ทำให้เขามาอยู่กับไอ้คนตรงหน้า..อยู่กับคนที่เป็น”เพื่อนสนิท”ของมัน...
พวกมันไม่กล้าเขวี้ยงเขาทิ้ง..เพราะเขารู้เรื่องมากไป..
พวกมันกำจัดเขาไม่ได้..เพราะ...ไอ้โรคจิต...มันห้ามไว้...
เพราะอย่างนั้น...นี่..จึงเป็นทางที่เขาสามารถทำให้พวกมันกระอักเลือดได้อย่างสาใจ..
....ความแค้นที่พวกมันทำกับเขาไว้..ต่อให้ตายตกไป..ก็ไม่มีวันจางหาย..
“...คนที่ทำให้กุเจ็บ..ต้องเจ็บมากกว่ากูเป็นร้อยเท่า...” เมฆเค้นเสียงออกมาจากลำคอเหี้ยมๆ “...โดยเฉพาะมัน..ไอ้วิทย์...มันทำให้กูเจอแบบไหน..มัน...ก็ต้องเจอแบบนั้น...”
...เขาตกลงไว้แล้ว..ตกลงกับพี่ชายแล้ว..
ให้ทำร้ายมัน..ให้ทำอย่างที่เขาเคยเจอ..
เขารู้...รู้ว่ามันรัก..รู้ว่ามันชอบ”พี่ชาย”ของเขา...
มันรักทั้งที่ไม่รู้..ว่าพี่ไม่มีวันรักใครนอกจากเขา...
..รัก...ทั้งที่ไม่รู้...ว่าเขา...รักมันแค่ไหน...
ดังนั้น...มันก็สาสมแล้ว..สำหรับสิ่งที่มันได้รับ..
หลอกลวงเขา..ทำให้เขารัก...และทำร้ายเขา..หักหลัง....
.....มันสมควรเจอสิ่งเดียวกัน
“..หึ..ระวังพลาดทีหลังก็แล้วกัน..” โตยิ้มมุมปาก..แค่ฟังคำพุดจากปากไอ้เด็กนี่..เขาก็พอรู้..ว่าเพื่อนเขายังไม่เป็นอันตราย..และรู้..ว่าจุดอ่อนของไอ้เมฆ..ก็ยังคงเป็นอารมณ์ของมัน..ความรู้สึกของมัน..
...ไม่ต่างกับไอ้วิทย์...เพื่อนของเขา
แต่ถ้าจะถามถึงความต่าง..ก็คงเป็นไอ้เมฆ..ที่ปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองเป็นทางกำหนดทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำละมั้ง..
“..อย่ามาปากดี..จะตายอยู่แล้วยังมาเล่นลิ้น...”เมฆตวาดเสียงห้วน..คนฟังเพียงแต่ยักไหล่..ไม่สนใจ..
“..ก็ลองทำสิ...งานนี้ไอ้วิทย์ท่าจะได้ไล่ฆ่ามึงลูกเดียว..ชนิดที่ต่อให้อ้อนวอนยังไงก็ไม่รอดเลยล่ะ...” โตเปรยขึ้นมาเรียบๆ..แต่สัมผัสได้ว่ามือที่ถูกมีดจ่อคอเขากำลังสั่น...หึ...ถ้ามองเห็นหน้ามันเขาคงระเบิดหัวเราะแน่ๆ..
“..อย่างมันเหรอ..จะทำได้..” เมฆเค้นเสียงออกมาจากลำคอ...ถึงเขาจะทรยศ..พาคนๆนั้นไปถูกทำร้ายจนปางตาย..แต่พอฟื้นขึ้นมา..วิทย์กลับไม่แม้แต่จะด่าว่าทำร้ายหรือเคืองโกรธเขา..เพียงแต่ถอนใจเบาๆ..รับคำจากโตที่เสนอว่าจะเอาตัวเขาไว้ในกลุ่ม..เพียงเท่านั้น..
“..หึ...มึงคงไม่เคยเห็นมันโกรธสิน่ะ...” โตแสยะยิ้ม..มือที่เคยยกขึ้นลดการ์ดลงช้าๆจนเกือบเท่าแขนเรียวที่จ่อมีดลงบนลำคอของเขา..ไอ้เมฆคงกำลังเหม่อ..เลยไม่รู้..ว่าเขากำลังทำอะไร..
“..เวลามันโกรธ..มันจะทำทุกอย่าง..”โตค่อยๆลดมือไปใกล้มือข้างที่ถือมีดไว้ “..จะฆ่าคนที่ทำให้มันโกรธแค้นจนหายไปจากโลก..ด้วยวิธีที่ทรมารที่สุด..มันฆ่าผู้หญิงที่มันรักที่สุด..ด้วยการเอาปืนยัดปากแล้วยิง..ฆ่าเพื่อนสนิทของมัน..ด้วยการยิงเข้าตรงหว่างขา..และยิงซ้ำๆ..จนพวกมันตายทั้งคู่...คนที่ทำให้มันโกรธเคืองจนขาดสติน่ะ..จะต้อง....”
พลั่ก !!! กร๊อบ..
“ โอ้ยยยยยยย.... “ เมฆร้องลั่น..มือถูกบิดข้อลือจนกระดูกลั่นกร๊อบ..ร่างเล็กทิ้งตัวลงด้วยแรงถีบของร่างสูง..ใบหน้าซีดเผือก..เมื่อเห็นใบมีดที่ตนเคยถือ..ส่องประกายวาววับอยู่ในมือของร่างสูงใหญ่...
“..จะต้อง..
.ตาย...”
มือหนาง้างมีดเล็กคมขึ้นสูง..ดวงตาวาววับสบมองร่างเล็กที่นอนงอตัว..โดยมีฝ่าเท้าของเขาเหยียบท้องน้อยไว้โดยแรง..จนมันไม่มีทางหนี..
“...โทษที่มึงทรยศกู...ทั้งที่กูให้โอกาส...” ปลายมีดเงื้อขึ้นส่องประกายวาบในดวงตา...ร่างเล็กสั่นระริก..สำนึกว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ควรจะลองดีด้วย..เพราะมันทำให้เขา...อาจต้องพบจุดจบ..
“...โทษที่มึงทรยศไอ้วิทย์...ทั้งที่มันให้โอกาสมึง อย่างที่ไม่สมควรจะให้...”
ฉั่วะ !!!
“ อ้ากกกก...... “ ร่างเล็กสั่นระริก...มือขาวกุมแก้มซ้ายตัวเองแน่น...แต่เลือดยังไหลซึมชื้นเปรอะทะลักออกจากฝ่ามือของเขา...
ฝ่าเท้าเหยียบลงบนมือที่กุมแผลบนหน้า..โตแสยะยิ้ม..มือข้างหนึ่งเขวี้ยงมีดเล็กๆในมือไปไกล ขณะที่ฝ่าเท้าขยี้ขย้ำบนฝ่ามือและรอยแผลที่ปรากฏอย่างเลือดเย็น.
แผลที่ยาวตั้งแต่ลำคอจรดหางตา แผลที่เขาจงใจกรีดลงบนหน้าของมัน ไอ้คนทรยศที่มีดีแค่หน้าตา ทั้งความคิดและสำนึกมีแต่ความแค้นเคืองและโกรธเกรี้ยว เอาแต่โทษคนอื่น ไม่เคยมองตัวเองและไม่เคยคิดจะให้อภัยใคร เอาแต่โยนความผิดให้คนอื่น เข้าข้างตัวเองซ้ำๆพร่ำพูดแต่ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอเพราะถูกคนอื่นทำร้าย...
....ในเมื่อหน้าสวยๆ..นี่มันสร้างความลำบากให้มันมากนัก..เขาก็จะกำจัดมันเอง..
“..พอใจมั้ยล่ะ..คราวนี้รับรอง..จะไม่มีใครสนใจมึงเพราะหน้าตาแบบนี้อีกแน่ !! “ โตคำรามในลำคอ ขยี้ฝ่าเท้าเน้นๆลงตรงลำคอขาว ได้ยินเสียงมันร้องลั่น..แต่เขาไม่สนใจ...
“..กล้าลองของกับกู...มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ...แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก..จะไปกกกับผัวที่ไหนก็ไป !!! “ ฝ่าเท้าเหวี่ยงเปรี้ยงลงบนใบหน้าสวยอีกที จนมันกลิ้งโค่โร่..ใบหน้าข้างหนึ่งมีรอยกรีดยาวจากหางคิ้วไปจรดลำคอและเปื้อนไปด้วยรอยฝ่าเท้าของเขาจนเห็นได้ชัด ริมฝีปากถูกเตะอย่างแรงจนบวมออกมาให้เห็นภายในเวลาอันรวดเร็ว..โตยิ้มหยัน..รู้สึกเหมือนได้แก้แค้นให้เจ้าคนที่ถูกพาตัวไปและยังหายจ้อยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง..
“..อ้อ... “ โตยิ้มน้อยๆ..เมื่อนึกบางอย่างได้ “..ไอ้วิทย์เอง..ก็เคยชอบมึงเหมือนกันน่ะ..”
“..........อะ...ไอ...” เมฆหันมามองคนพูดอย่างตกตะลึงไม่น้อย เค้นเสียงออกจากลำคออย่างยากลำบาก
“..แต่ก็แค่เคย..รับรองจากนี้..มันจะเกลียดมึงจนแค่เห็นหน้าก็ยังอยากจะฆ่าเลยล่ะ !! “ เขาเอ่ยแล้วเดินออกไปเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโวยวาย มองเห็นร่างเพื่อนไกลๆจึงรีบวิ่งไปหา..
..โดยไม่รู้เลย..ว่ามีปัญหาใหญ่กว่านั้นรออยู่แล้ว..
“..หึ..... “ เมฆพยุงตัวขึ้นมาจากพื้นเงียบๆ..ก้มลงถ่มเอาเลือดปนน้ำลายที่ไหลออกจากปากลงพื้น ดวงตาพร่ามัวมองเห็นใบหญ้าสีสดได้พร่ามัวเต็มที...
น้ำตาหยดลงแล้วไหลอาบแก้มเงียบๆ..เมฆนิ่วหน้าเมื่อความเค็มมันสัมผัสบาดแผลจนเจ็บแปลบ..เขาพยายามพยุงตัวขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปหา “พี่ชาย”ที่ตอนนี้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเขา...
เขามองเห็นพี่ชายในชุดกาวน์ยืนอยู่ตรงประตูห้องพยาบาล..นัยน์ตาคู่นั้นมองทอดยาวไปยังใต้ร่มไม้ใหญ่...ที่มีร่างของคนที่เขาเกลียดที่สุด...สองคน..ยืนอยู่ตรงนั้น..
...ทั้งที่เกลียดที่สุด..แต่...เขาก็ยังเห็นลำคอที่เปื้อนเลือด..กับใบหน้าที่ทุกข์ทรมาร..
พี่ชายเดินเข้ามาหา โอบกอดไว้แล้วร้องถามอย่างตกอกตกใจ..เมฆพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย..สายตาจับจ้องไปยังร่างของคนๆนั้น..ที่บัดนี้ถูกสวมกุญแจมือและเดินตามผู้คุม..ตรงมาทางนี้เรื่อยๆ...
และ..ชั่วระยะที่เขาเดินผ่านไป..แววตาคู่นั้นหันมาสบมองเขา..และพี่ชาย..มันฉายแววเกลียดชังอย่างชัดเจน
....เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พังครืน..ก้องสะท้อนในอก ดวงตาพร่าเลือน..และความเสียใจที่ออกมาเป็นน้ำตา ก็ทะลักทะลายในที่สุด...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
เสียงพูดคุยแซงแซ่ ทั้งที่เวลาใกล้จะสามทุ่ม ทำให้ผมชักจะหงุดหงิด ทั้งที่ปวดหัวและเครียดมาทั้งวันจนอยากนอน แต่เสียงพูดคุยรอบตัวก็ยังดังอยู่จนไม่อาจจะข่มตาหลับได้..และที่สำคัญ มันเป็นเรื่องที่ทุกคนพูด..เกี่ยวกับ..
พี่โต..และ..พี่วิทย์...
เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...?
ผมค่อยๆเงยหน้าจากผ้าห่มของตัวเองเหลือบตาที่แดงก่ำและแสบร้อนของตัวเองมองไปโดยรอบ มองพี่ทินที่นั่งคุยอะไรกับพรรคพวกสีหน้าเครียดอยู่ก็ค่อยๆขยับเข้าไปหาช้าๆ...
“..พี่.. “ ผมเรียกออกไปเบาๆ..รู้สึกว้าเสียงตัวเองแหบเครือและแผ่วเบาเหลือเกิน
“..อะไร... “พีทินรับคำและหันมามองหน้า ผมกวาดสายตามองคนในห้องขังแล้วถามออกไปอีก “พี่โตล่ะ”
“..ยังไม่มา... “
“..เอ๋.... แต่ไหนเมื่อกี้ผู้คุมบอกจะสามทุ่มแล้ว..” ผมท้วงอย่างไม่เข้าใจ ก็ผู้คุมบอกว่าประตูจะปิดสองทุ่ม แต่นี่สามทุ่มแล้วยังไม่มา..หรือว่ามีอะไร?...
“..ก็คิดอยู่นี่ไง..ว่าจะเกิดเรื่อง..” พี่แม้กบอกเบาๆ..พลางขมวดคิ้ว “..ได้ยินผู้คุมเขาคุยกันเรื่องนักโทษโดนแทงที่ห้องพยาบาล..ฟังแล้วน่าเป็นห่วงว่ะ... “
“..หรือว่า..พะ...พี่โตจะโดน...” ผมร้องอกมาอย่างตกใจไม่น้อย แต่ทุกคนมีสีหน้าเอือมระอา..ส่ายหัววืดแบบพร้อมเพรียง..
“..รายนั้นน่ะ ต่อให้ควายขวิดก็ไม่ตาย ที่น่าห่วงคือพี่แกจะไปจิ้มพุงใครเขามากกว่าน่ะสิ... “ ฟังลูกน้องเขาว่าเถอะ...
“ .. มึงไปอยู่ที่เดิมไป..เดี๋ยวเขาจะปิดไฟแล้ว ยังไงก็รอฟังพรุ่งนี้แล้วกัน.. “ พี่แม้กว่าพลางรุนหลังผมให้ไปที่เดิม..ผมเดินเอื่อยๆกลับมา นั่งอยู่ที่เดิม สายตากวาดมองทั่วห้องขังที่ตอนนี้ทุกคนคุยกันจ้อกแจ้กและเหลือบมองพี่ๆกลุ่มเดียวกันที่ยังคงหน้าเครียดไม่หาย..
...ผมถอนใจเฮือก..ตอนนี้ที่พึ่งก็ไม่มีแล้ว..คนที่จะเห็นใจยิ่งมีน้อยกว่าน้อย..ถึงจะร้ายกับผมมากแค่ไหน แต่พี่โตก็คอยดุแลมาตลอด..ถ้าหายไปไหนอีกคน...หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น...ผม...จะทำยังไงดี....
แอ๊ด...
หลับตาลงได้แค่แป๊ปเดียว..เสียงเปิดประตูลูกกรงและปิดอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงขยับตัวพรวดพราดของหลายคนทำให้ผมหันขวับ มองเห็นร่างสูงๆเดินดุ่มเข้ามา..พี่โตยกมือห้ามพวกที่จะถาม บอกเสียงเครียด..
“ กุจะนอน คุยกันพรุ่งนี้... “
....ว่าแล้วก็ก้าวยาวๆลงมานอนข้างๆผม..หลับตาลงทันที..
เป็นผมเสียอีกที่นอนไม่หลับ..ได้แต่นอนตาค้างมองคนตรงหน้า...ใบหน้าที่เดินเข้ามา แม้จะไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ หรือไปทำใครเขาบาดเจ็บแต่...มันก็ฉายแววเหน็ดเหนื่อยให้คนมองอย่างผมอดกังวลไม่ได้...
....แต่คิดแล้วก็ได้แต่สมเพชตัวเอง..ทั้งที่ตัวเองยังจะเอาไม่รอด ยังจะไปสนใจคนอื่น...
ผมถอนใจเฮือกแล้วหันไปเอาหน้าซุกกับหมอนอีกครั้ง ความกังวลหลายๆเรื่องเหมือนจะมาทับถมกันในวันนี้เสียหมด...ทั้งที่เรื่องที่ได้รู้..เรื่องที่ผมจะต้องตัดสินใจ..แต่ยังตัดใจไม่ได้ว่าจะเลือกอะไร...
...คิดแล้วบ่นน้ำตาก็พลันจะตื้นขึ้นมาเสียอีกอย่างนั้น ผมรีบซุกหน้าลงกับผ้าห่มดังเดิม เอากลิ่นของแม่มาช่วยซับน้ำตา ไม่อยากร้องไห้ให้คนที่พึ่งมาถึงได้หงุดหงิดจนจะเพ่นกบาลผมอีกรอบ..
ผมหลับตาแน่น..ถึงจะเครียดแค่ไหน..ความอ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยที่เผชิญมาทั้งวันก็ทำให้หลับไปโดยง่าย..
ต่างกับอีกคนที่นอนนิ่ง...แต่ข่มตาหลับไม่ลงซักที...
โตนอนตาค้าง..เอาแขนก่ายหน้าผากอย่างเครียดขึง..ดวงตากลอกมองเพดานปูนไปมาอย่างจนปัญญา..
...เรื่องไอ้วิทย์แทงไอ้นพ...แม้จะยังไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย..แต่..ข่าวที่ออกมา..และเรื่องที่เกิดขึ้น...มันทำให้เขาต้องคิด..
แล้วยังเรื่องไอ้เนม...
นัยน์ตาเหลือบมองเจ้าเด็กน้อยข้างๆ..มันนอนกอดผ้าห่มหลับตานิ่ง..อาจจะหลับ..หรือยังไม่หลับเขาไม่แน่ใจ..มองเห็นน้ำใสๆคลออยู่ที่หางตาของมัน เขามองแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก..
จะว่าไป..ที่ไอ้เนมกำลังจะเจอ..ก็ไม่ต่างกับที่ไอ้เมฆเคยเจอ...
เพียงแต่คนทำคราวนั้นเป็นไอ้วิทย์..ไม่ใช่เขา..
...แต่ผลลัพท์ของมันล่ะ...
จะเหมือนกับที่ไอ้เมฆมันทำ..และเหมือนกับที่ไอ้วิทย์ต้องเจอรึเปล่า...?..
....โตถอนหายใจเฮือก สมองคิดหาช่องทางอย่างหนักหน่วง..
เรื่องไอ้วิทย์แทงไอ้นพ..เรื่องมันอาจจะไม่ได้แปลกอะไร..แต่กับเขาและมัน..ที่นานสั่งมาแล้ว..ว่าห้ามเกิดเรื่อง..ห้ามก่อเรื่อง..
..แล้วนี่....กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก..
...ถ้าไอ้นพตาย..ไอ้วิทย์จะต้องโทษหนักกว่าเดิม และอาจจะถูกย้ายไปแดนคุมขังอื่น..ที่ไม่ใช่ที่นี่..
....แล้วถึงไอ้นพไม่ตาย...หากมันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นล่ะ..จะเกิดอะไรขึ้น..
โตเม้มปากแน่น เขาคิดว่าตัวเองพอจะดูออก...จากรอยที่คอ..รอยมีดที่หลังหู..และจากริมฝีปากที่ถูกกัดจนบวมช้ำและเลือดไหลนั่น...
ประกอบกับคำพูดของไอ้เมฆ..ถ้าเขาเดาไม่ผิด..ไอ้นพ..น่าจะเห็นบางอย่างที่ไม่ควรเห็น..แล้วถ้าเป็นแบบนั้น..ถ้ามันไปเล่าให้คนอื่นฟัง..สถานะของไอ้วิทย์จะเป็นยังไง...เขาไม่อยากจะคิด...
...ถ้าเพียงจะช่วยให้มันรอด...
...ก็มีทางเดียว...
นัยน์ตาคมเหลือบมองร่างเล็กๆข้างๆ..ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยนอนขดตัวหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ..โตเอื้อมมือเช็ดหยดน้ำใสๆที่คลออยู่ตรงหางตาเจ้าตัวเบาๆ..ด้วยมือ..ที่เขารู้สึกว่าสั่นเหลือเกิน..
....เจ้าเด็กน้อยครางอือแล้วขยับตัวหนี..โตชักมือกลับ..หัวใจมันเจ็บลึกๆ..เมื่อคาดคิดไปถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด..ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้...
....หากเจ้าเด็กน้อยคนนี้...เปลี่ยนไปเพราะความเคืองแค้น..กลายเป็นเหมือนกับไอ้เมฆ...เขาจะทำยังไง..
โตเม้มปากแน่น..ถอนหายใจเฮือกใหญ่..ละมือจากใบหน้าขาว..กำมือที่สั่นระริกของตัวเองไว้แน่น..
....ถึงจะไม่อยากทำ...แต่ก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี..
เพื่อความอยู่รอดของเขาและพรรคพวก..ยังไงก็ต้องทำ...
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
กลับมาแล้วค้าบบบบ...
ข้ากลับมาแล้ว..จากปลายสุดของวัฏสงสาร..เอ๊ะ..ผิดเรื่องแฮะ//สามง่ามทิ่มกบาล
ตอนนี้เขียนไปแล้วสงสารเมฆโฮกกกกกกกกกกกกกกก...
สมการสามผี(เขียนถูกแล้ว)แบบไม่มีทางออกจะจบลงแบบไหน...ไม่ยู้ววววว//โดนตบ
ตอนนี้หลายคนเดาทางผิดรึเปล่า คนที่ทำให้เมฆทั้งรักทั้งเคือง คือพี่วิทย์น่ะจ๊ะ หาได้เกี่ยวกับพี่โตไม่ ถ้าเกี่ยว คงจะเป็นการที่เฮียแกรับมาใช้งานต่อ
ประโยค “ ใครทำอะไรเมฆ มันผู้นั้นต้องได้รับสิ่งตอบแทน” ของพี่กันย์เค้าน่ะ แก้แค้นถูกคนแล้วน่ะค่ะ แบบว่าพุ่งฉึก..เหอๆ..
ส่วนเรื่องความหลังทั้งหมด สรุปคร่าวๆก็คือ เมฆเข้ามา เพราะความที่หน้าตาออกสวยเลยถูกยื้อยุดฉุดกระชากไปมา พี่วิทย์แกมาช่วย แต่มาตามคำสั่งของ”ท่านผู้นั้น”(ชายผู้เป็นปริศนาแต่คาดว่าหลายคนคงรู้จักชื่อของเขาดี ผู้พันไงก๊าบ..)พอเมฆรู้เลยแค้นเคือง หลอกล่อพี่วิทย์ให้โดนคู่อริรุมทำร้ายปางตาย เฮียโตแกเลยรับมาใช้งานต่อค่า..
พูดถึงเมฆ...เมฆเป็นตัวละครที่น่าสงสารและน่าหมั่นไส้ในตัวเดียวกัน ความที่โดนอะไรมาเยอะเลยน่าสงสาร แต่เพราะเขาไม่ให้อภัยใคร แถมยังคอยแต่โยนความผิดให้คนอื่น คอยตามจองล้างจองผลาญชาวบ้าน เลยกลายเป็นน่าหมั่นไส้ไปซะงั้น
..ถือว่านี่เป็นตัวอย่างของคนที่เอาอารมณ์เป็นใหญ่ค่ะ..สังเกตได้ว่าที่เมฆเจอจะคล้ายๆกับสิ่งที่เนมเจอ หรือต้องเจอในเวลาอันใกล้นี้..และหากจะให้เนมทำเหมือนเมฆ ให้แค้นและไม่คิดอภัย..แรงมาแรงกลับ..แค้นมาแค้นไป..จุดจบก็คงไม่ต่างจากเมฆซักเท่าไหร่..
พาร์ทอินไซดืพี่กันย์จะมีมั้ย..ไม่แน่ใจ..พี่แกแอบเขียนยาก..
แล้วสิ่งที่วิทย์เจอ..ก็คงบอกได้อย่างเดียวว่า...กรรมนั่นคืนสนอง..
เวรกรรมสมัยนี้มันติดจรวดพี่น้องงงงงงงง...
.....
นิดนึง... พี่โต..
เฮียแกโหดอ่ะ..เห็นมั้ย ที่ทำกับคนอื่น ที่ทำกับเนมเขาเรียดใจดีมากแล้ววววว (จริงจริ๊งงงงงงงงงง)
พี่แกใจร้ายกับคนอื่นมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งใจดีกับเนมมากขึ้นเรื่อยๆ..ห้าๆ
ประกาศ...
ไรท์เตอร์ย้ายหอใหม่..และ..หอนั่นไม่มีบริการอินเตอร์เน็ต..พยายามหาลู่ทางอยู่ค่ะ อาจจะมาต่อได้ประมาณอาทิตย์ล่ะครั้ง โปรดทำใจ (ทุกทีก็มาต่ออาทิตย์ล่ะครั้งอยู่แล้ว//เอ๊ะ..ใครพูด..)
ปอลอสอง... ตอนหน้า..มาเคาท์ดาวน์รอความวิบัติกันเถิด...(อินโทรชวนโดนตบมาก)
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2051391 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก