Imprison 36: อยากพบ..?
ตอนเช้ามาถึงไวกว่าที่คิด..
ผมนั่งขยี้ตาง่วงๆเมื่อเสียงกริ่งบอกเวลาดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของผู้ต้องขังร่วมห้องพากันลุกขึ้นมา เสียงพึมพำที่ดังค่อยๆเริ่มทวีความดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับร่างของนักโทษหลายรายที่ลุกขึ้นมาหาวแล้วเกาหูเกาหัวกันไปตามเรื่อง
ผมนั่งนิ่ง หลังจากลุกขึ้นมากอดผ้าห่มผืนเดิมอย่างเบลอๆ ปวดขมับตุบๆแถมกระบอกตายังร้อนผ่าวปนเจ็บแสบ ผมลองเอามือคลำดูแล้วพบว่ามันเพิ่มอาการบวมเข้าไปอีกอย่าง ไม่อยากจะคิด ว่าหนังหน้าตัวเองตอนนี้โทรมขนาดไหน..
เสียงขยับตัวพร้อมกับร่างที่ก้าวพรวดจากข้างกายทำให้ผมมองตาม ร่างของพี่โตเดินดุ่มนำพวกพี่คนอื่นๆออกไป เห็นท่าทีพี่ทินเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบเสียเมื่อมองเห็นสีหน้าคนที่เดินผ่านไป..
ผมเดินตามพวกพี่ๆเข้าไปทำกิจกรรมส่วนตัว สายตาสอดส่องมองหาพี่โตที่น่าจะอยู่..ทั้งในห้องน้ำ แถวทางเดิน แต่ก็ไม่เห็น..
ผมเดินไปหาพี่ทินที่ก้มหน้าล้างหน้าล้างตาอยู่แบบไม่สนชาวโลก ข้างคือพี่กิตที่กำลังใช้ขันน้ำตักน้ำมาล้างแผลที่แขนของตัวเองที่เลือดโชก..สงสัยคืนที่ผ่านมานี่จะละเมออีกแล้วสิน่ะ..
“..พี่ทิน...” ผมเรียกเบาๆ..ความจริงอยากเรียกดังๆ แต่เพิ่งรู้นี่เองว่าผมเสียงแหบ เสียงคนกำลังล้างหน้าครางในลำคอเบาๆให้ผมรู้ว่าได้ยินแล้ว ผมเลยถามประเด็นต่อไปทันที..
“..พี่โตล่ะ...ไม่เห็นอยู่แถวนี้เลย..”
“..ไม่รู้...” คำตอบงึมงำทำให้ผมหน้านิ่ว “ จะถามทำไม พี่แกก็ไปๆมาๆแบบนี้น่ะ ยิ่งช่วงนี้มีแต่เรื่อง..”
“....อ่า...แล้วไม่ล้างหน้าเลยเหรอ?..” ผมกำลังงงกับตัวเองอยู่เหมือนกันว่าจะสนใจอะไรนักกับเรื่องล้างหน้าแปรงฟัน..
พี่ทินสะบัดหน้ามามองหลังจากล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว เพิ่งรู้ว่าพี่แกก็หล่อพอตัวแต่สีหน้านั่นก็ทำซะแปลกๆประหลาดๆจนคนมองอย่างผมยังงง..
“..พี่โตแกออกไปรอบนึงแล้ว ไม่รู้เหรอ? มึงนอนอืดอยู่ล่ะสิ ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.. “ คำพูดนั่นทำให้ผมนิ่ง นี่เกิดอะไรขึ้นตอนผมหลับเป็นตายอยู่ด้วยเหรอ..
“...แล้ว...”
“..อย่าเพิ่งคุยตอนนี้ คนเยอะ...” ตัดบทแล้วเดินหนี ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีแต่พวกตัวเอง..
“แล้วพี่โตไปไหน...” ผมถามเมื่อเดินตามพี่ทินออกมาจากห้องอาบน้ำ คนฟังส่ายหัวก่อนจะหยุดกึก
“...จะถามหาทำไม ถ้าจะไปกวนน่ะอย่างเพิ่ง พี่แกอารมณ์ไม่ดีอยู่ เดี๋ยวมึงจะได้โดน..”ว่าพลางเอื้อมมือขยี้หัวผมเบาๆ แล้วหัวเราะก๊าก “ หรือว่าคิดถึง..เริ่มทำตัวเป็นเมียขึ้นมาแล้วน่ะมึง ..”
คำพูดนั่นทำเอาผมชะงัก ทำสีหน้าเอือมระอาอย่างไม่ปิดบังใส่ทันที..
“..ผมเป็นห่วง...แล้วก็...มีเรื่องจะพูดด้วย..”
“..มีอะไร?.... “ คนฟังชะงัก มองหน้าผมพลางเลิกคิ้ว..
“...เรื่องสำคัญ..” ผมตอบพลางถอนหายใจเฮือก “..เรื่องนี้ไม่ให้เกี่ยวก็ไม่ได้ มันเรื่องของผมนี่...เลยว่าจะถาม...”ผมเงียบไปก่อนจะถอนใจอีกเฮือก...เมื่อนึกถึงเรื่องที่จะพูด...บางที มันอาจจะไม่เหมาะกับสถานการ์ณตอนนี้จริงๆล่ะมั้ง..
“..ช่างเถอะ... “ผมตอบพลางเดินออกมา ทิ้งให้เหล่าพี่ๆทั้งหลายมองหน้ากันแบบงงๆ
“..เมื่อคืนผู้คุมลากพี่โตไปถามเรื่องเฮียวิทย์ ตอนนี้อาจจะอยู่ห้องพยาบาล มีอะไรก็ไปแถวนั้นแล้วกัน..”พี่ทินเดินดุ่มมาคว้าคอเสื้อผมตอนเดินไปแล้วบอกเรื่องที่เกิดขึ้นลวกๆ ผมพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปยังสถานที่นั้นทันที..
...หลังจากทั้งร้องไห้ทั้งนอนคิดมาทั้งคืน..พอเริ่มหายบ้า..ผมก็พยายามจะหาทางออกที่ดีที่สุดกับตัวเองเท่าที่จะทำได้อยู่
..ถึงเรื่องที่พบเจอมันจะแย่แค่ไหน แต่อย่างน้อย วิธีการของคนฉลาด..ที่เล่นกับชีวิตของคนอื่น ก็ทำให้ผมได้คิด..
......คิดได้ว่าเวลานี้..สิ่งที่ควรทำไม่ใช่การ “ร้องไห้คร่ำครวญ”
..แต่เป็นการยืนหยุด เพื่อลุกขึ้นสู้ต่างหาก..
ต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ใช่ถอยหลัง..
เพราะถ้าล้มไปแล้ว..จะไม่มีโอกาสลุกขึ้นอีกเลย..
...ขอแค่ความมั่นใจ..
.... อยากจะถามอะไรบางอย่าง...อีกสักนิด..
..ถ้าได้คำตอบในเรื่องที่ผมอยากรู้..บางที อาจจะทำให้ผมตัดสินใจทำอะไร..หรือเลือกทางไหนได้ซักที..
.
......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
โตเดินเอื่อยๆตามหลังเจ้าคนในชุดเสื้อกาวน์สีขาว มายังห้องพยาบาล สถานที่ซึ่งควรจะเรียกว่า”อันตรายที่สุด” มากกว่าปลอดภัยไปเสียแล้ว สายตาจับจ้องไปยังร่างของเพื่อนสนิทที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ..
“...มาแล้วเหรอมึง?.. “ เสียงทักนั่นทำให้เขาพยักหน้ารับ มองเจ้าวิทย์ที่นั่งเอนตัวอยู่บนเตียงพยาบาล กอดอกแน่น ใบหน้าบูดบึ้งมีร่องรอยบวมช้ำ แก้มขวาถูกปะด้วยผ้าพันแผลสีขาวอันโต ยาวไปถึงหลังหู และลำคอที่ถูกปะผ้าพันแผลอันโตไว้..
“...เออ...มีอะไร.. “ โตรับคำเบาๆพลางหันมามองหน้าหลังจากสำรวจดูบาดแผลรอบกายของเจ้าตัวแล้ว วิทย์ถอนใจเบาๆ..สายตาเหล่มองมุมห้องที่มีคนสองคนยืนอยู่ตรงนั้น คือร่างของกันย์ที่ยืนเปลี่ยนผ้าพันแผลบนหน้าของเมฆที่นั่งเงียบ ใช้สายตามองมาที่เขาทั้งคู่เขม็ง..
“..มองหาพ่_อมึงเหรอ?..” ส่งเสียงห้วนๆใส่นัยน์ตาโตที่จ้องมองมา เมฆสะดุ้ง จากนั้นก็หันหน้าหนี..ทำให้คนเอ่ยประโยคนี้อย่างวิทย์ชะงัก..พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น..
“...อาการไอ้นพเป็นยังไงบ้าง.. “วิทย์ถามเบาๆหัวคิ้วยังไม่คลายลง..
“..กระเพราะเป็นแผล ไม่เจ็บมากนักหรอกครับ..เพราะจิ้มพลาด.. “
“..ใครใช้ให้มึงตอบ...เสือก !!! “วิทย์ตะโกนลั่น ถลึงตาใส่ใบหน้ายิ้มเรื่อยนั้นอย่างหงุดหงิด..
“...ก็ผมเป็นเจ้าของไข้นี่...ใช่ไหม?.. “ กันย์ยิ้มบางๆตอบ แต่สายตาที่แฝงความหมายบางอย่าง..จ้องสบนัยน์ตาของอีกฝ่าย นั่นทำให้วิทย์ชะงัก..เม้มปากแน่น..
“....พวกมึงออกไปสิว่ะ...ตาบอดรึไงไม่เห็นว่าคนเขาจะคุยกัน.. “ โตบอกเสียงห้วน นัยน์ตาขวางมองกราดไปยังชายหนุ่มสองคนที่อยู่มุมห้อง..
“...แค่ทำแผลเท่านั้นล่ะครับ..” กันย์ตอบพลางขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือหนาจับจูงมือเล็กของเมฆให้ลุกตามกันไป..ขณะที่มีสายตาคู่หนึ่งมองตาม..พร้อมกับเจ้าตัวที่เม้มปากแน่น..และสายตาอีกคู่ที่หันกลับมามองเบื้องหลัง..ด้วยดวงตาเหว่ว้าระคนเศร้าสร้อยแปลกตา..
..เพียงแต่ดวงตาทั้งสองคู่ไม่ได้สบมองกัน...
..ปัง....
เสียงปิดประตู..ทำให้โตหันกลับมามองร่างของเพื่อนสนิทอีกครั้ง วิทย์ก้มลงมองผ้าห่มที่คลุมอยู่บนบั้นเอว..เงียบไปสักพัก จึงเงยหน้ามาสบดวงตาที่มองอยู่ก่อนแล้ว..
“..มีใคร..ถามอะไรรึเปล่า?..” วิทย์ถามเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอย่างครุ่นคิด..
“..กูบอกไปแล้ว.. “โตบอกเรียบๆพร้อมกันนั้นก็สบตาเจ้าตัวที่มีท่าทีตกใจ “..บอก..ว่าไอ้นพมันทำไม่ถูกใจมึง เลยเจอดี..”
“..เหรอ?...” วิทย์ชะงัก ผ่อนลมหายใจเบาๆ
“...แล้วมึงจะเอายังไงต่อ.”..โตถาม พร้อมกันนั้นก็เหลือบมองไปทางหน้าต่างห้องที่เปิดอยู่..เห็นหลังใครสักคนไวๆ..นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วเครียด..
“............”
“....ไม่ว่ามึงจะเจออะไร..จะบอกกูรึเปล่า..นั่นก็เรื่องของมึง..”โตบอกเรียบๆ พลางนั่นลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยังเงียบ สายตามทันมองเหม่อไปอีกทางหนึ่ง..ไม่ยอมสบตา..
..ขณะที่มือข้างหนึ่งยกขึ้นบริเวณลำคอ..แล้วแตะเบาๆ..
“..สักวันกูจะบอก.. “ วิทย์พึมพำ..สายตาเลื่อนลอยกลับมาก้มมองผ้าห่มสีน้ำตาลตราของเรือนจำ..
“..ไม่จำเป็นหรอก..” โตตอบรับ เสมองไปรอบๆห้อง.. “..จะยังไง...มันก็เรื่องของมึง....”
วิทย์ฟังแล้วเหยียดยิ้มเครียด..
“..สมกับเป็นมึงดีนี่..ไอ้แล้งน้ำใจเอ้ย..” เจ้าตัวสถบเบาๆ..แต่ก็ยังขยับยิ้มมุมปาก..ส่วนคนฟังก็เหยียดรอยยิ้มขบขัน..ขันในความแล้งน้ำใจของตัวเอง..
“...วันนี้มึงจะไปหาป๋า..ใช่มั้ย?..เรื่องกุ คงทำให้รอไม่ได้อีกล่ะสิ..” วิทย์หัวเราะหึ..เหยียดรอยยิ้มหยันตัวเอง “..ยิ่งเกิดเรื่อง...เหี้ยๆ...แบบนี้ด้วยแล้ว..”
“..หึ..ไม่มีใครสนใจหรอก ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องเหี้ยแค่ไหน..ถ้าไม่ทำให้พวกมันเสียประโยชน์..ไม่มีใครสนใจมึงหรอก ไม่ว่ามึงจะเป็นจะตาย..ถ้ามึงไม่ได้ทำ..ให้พวกมันขายหน้า..” โตพูด มองหน้าคนที่อยู่บนเตียง..
“...แล้วตอนนี้...”..วิทย์แสยะยิ้ม สบตาคนพูด..ที่มองมาที่เขาเช่นกัน..
“..ถ้ากูจัดการไม่ได้..กูก็ไป..เหมือนกับที่มึงจัดการไม่ได้..และ..อาจจะต้อง..ไป..” โตว่า พลางถอนหายใจเฮือก.. “ เดี๋ยวกุจะไปหาป๋า..มึงมีอะไรจะฝากบอกมั้ยล่ะ.. “
“..ถามมันสิ...ว่าก่อนตาย กูจะขออะไรได้บ้าง?.. “ วิทย์หัวเราะ เอ่ยออกไป..และนั่น ทำให้ผู้ฟังชะงัก...
“...ถึงกูจะแล้งน้ำใจ แต่กูก็ไม่ชอบให้ใครตายหรอก..” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง..มองหน้าคนพูดที่ยังนิ่ง.. “ โดยเฉพาะมึง..”
“..แต่ถ้ามึงจะช่วยกู..มึงก็ต้องทำให้ใครบางคนตายทั้งเป็น.. “ วิทย์เลิกผ้าห่มขึ้น บิดตัวคลายเมื่อยขบ ก่อนจะถอนหายใจ หรุบสายตาลงต่ำก้มมองฝ่ามือตัวเอง “..กูก็ไม่รู้หรอกน่ะ ว่าไอ้เด็กนั่น..มันสำคัญหรือ..มีอะไรกับมึงยังไง..แค่ไหน..”
“..แต่กูอยากเตือนมึง..ถ้า....มึงตัดสินใจพลาด..มึง..อาจจะต้องเสียใจทีหลัง..เหมือนกู...กูไม่อยากเห็นมึงถูกไอ้เด็กนั่น มองด้วยสายตา..แบบที่กูเจอ...”
“...ไอ้เนม..ไม่เหมือนไอ้เมฆ..” โตนิ่งไปหลังจากฟังคำพูดของเพื่อน..มองเห็นแววตาไหวระริกซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาที่หรุบต่ำของคู่สนทนา “..ถึงมันจะโง่..จะอ่อนแอ..แต่...มันเกลียดกูไม่ได้หรอก..รวมทั้ง...ทรยศกูไม่เป็นด้วย..”
มือหนาของคนพูดแตะลงบนไหล่ของเพื่อน..บีบมันเบาๆ...
แม้จะไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ กับไอ้เมฆ..ที่มันเคยดูแลเคยรักใคร่เอ็นดู..แต่ก็พอจะรู้..และเข้าใจความสับสนของมันไม่น้อย..
“..ส่วนมึง...ไม่ใช่ว่าจะไร้หวัง..”
อยากบอกว่าไอ้เมฆมันรัก..แต่...บอกไปก็เท่านั้น..
มันจะมีอะไรเปลี่ยนไป..?
แค่คำว่ารักคำเดียว ไม่สามารถทำให้อะไรเปลี่ยนไปได้หรอก..
คำว่ารัก..ลบเรื่องที่ไอ้เมฆเคยหักหลังไอ้วิทย์ไม่ได้ พอๆกับลบเรื่องที่ไอ้วิทย์หักหลังไอ้เมฆไม่ได้เหมือนกัน
เพราะอย่างนั้น..ไม่บอกเสียยังจะดีกว่า..
“...กูไปล่ะ... “โตบอกพร้อมกับลุกขึ้น ก้าวเท้าออกห่างจากเตียงผู้ป่วย..แต่พอแตะมือลงกับลูกบิดประตูกลับมีเสียงร้องทักดังขึ้น..
“..เดี๋ยว..”
“....มีอะไร?... “ ร่างสูงหันหลังกลับ..จ้องหน้าคนพูด..
“...กู...” วิทย์เม้มปากแน่น มือบิดผ้าห่มสีน้ำตาลอ่อนแน่น..เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง..ในที่สุด..ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ..
“...กู...ไม่ต้องการให้ไอ้นพ..มีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีก..”
โตสบตาคนพูด...ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ...
“..เข้าใจแล้ว..”
ก่อนที่ประตูบานนั้นจะงับปิดลงเบาๆ..แววตาเครียดขึ้งของคนที่เดินออกไปยังติดตาจนวิทย์อดใจหายวาบไม้ได้..
...ให้ไป”ฆ่า” ใครสักคน ไม่ใช่เรื่องง่าย..
..แต่ไป”ฆ่า” ใครสักคนที่..รู้จัก เคยกินข้าว เคยอยู่เป็นพรรคพวกเดียวกัน..มันยากยิ่งกว่า..
แต่...จะปล่อยให้มันหายป่วย..แล้วเอาเรื่องอัปยศของเขาไปป่าวประกาศหรือบอกใครน่ะหรือ..
..ไม่ได้หรอก..
วิทย์ถอนหายใจเบาๆ..ก้มมองฝ่ามือตัวเองอีกครั้ง..ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ..
..ไอ้นพ...กูไม่อยากทำร้ายมึง..
...แต่ถ้าไม่ทำให้มึงหายไปจากโลกนี้..คนต่อไปที่ต้องตาย..อาจจะเป็นกู และพรรคพวกของมึง..
กูจะไม่บอกว่าชีวิตมึงเป็นการเสียสละหรอกน่ะ..เพราะกูรู้..ว่ากูทำไปเพราะความเห็นแก่ตัว..
..มึงตาย..เพราะกูเห็นแก่ตัว...
....ถ้าโกรธนัก...ไม่ต้องอโหสิให้กูก็ได้..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
ผมนั่งเงียบๆอยู่หน้าห้องพยาบาล หลังจากถามมาแล้วได้ข่าวว่าพี่โตแกอยู่ที่นี่..แต่ที่มารอตรงนี้ ก็เพราะทันเห็นพี่กันย์และเมฆเดินออกมาจากห้องพยาบาล..และบอกผมว่าพี่โตกำลังคุยกับพี่วิทย์อยู่..
ผมพยักหน้าและเดินมานั่งหน้าห้อง สายตาจ้องมองพี่กันย์กับเมฆที่เดินเคียงกันไปทางอื่นด้วยท่าทีสนิทสนม..นั่นทำให้นึกสงสัย..ว่า..ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ คืออะไร?..
...พี่น้อง..?
....ญาติสนิท..?
....คนรัก..?..
ผู้ชายกับ..ผู้ชาย?...จะเป็นไปได้เหรอ..
แต่ก็เอาเถอะ..ผมละสายตาจากสองคนนั้น..เรื่องของพวกเขาอาจจะน่าสนใจ แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรที่ผมต้องสนใจมากกว่า”ชะตากรรม” ของตัวเองหรอก
ผมเดินวนหาที่นั่งเหมาะ..สายตาเหลือบไปมองเห็นม้านั่งสีแดงอยู่ใกล้กับหน้าต่าง..จึงทรุดตัวลงนั่ง..และ...ได้ยินประโยคบางประโยคที่คนสองคนกำลังคุยกัน...ผ่านหูเข้ามา..
คำพูดบางคำของสองคนนั้น..ทำให้ผมต้องหรุบสายตาลงต่ำ..และทบทวนความคิดของตัวเองเมื่อรู้ว่า..อาจจะมีเวลาไม่มากอย่างที่คิด..
...ผมไม่เคยคิดเรื่องจะฆ่าใคร..หรือ..ทำร้ายใครสักคน..
แน่นอนว่าผมเคยเกลียดใครมากมาย ทั้งคนที่ผมลงมือสังหารไป ผมก็เกลียดเขา..แต่...ก็ไม่ได้เกลียดชังจนขนาดจะฆ่าให้ตาย..
แล้วตอนนี้ ผมต้องมาฆ่าใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก ไม่ได้โกรธเคืองกัน ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้..มีอะไรเกี่ยวข้องกัน..
แต่ต้องฆ่าเขา..เพราะ...คำสั่ง?..
...ไม่ยุติธรรมจังน่ะ...ผมว่า..
แล้วไอ้คนที่สั่งผม..เป็นใคร?..ผมก็ยังไม่รู้จัก เป็นคน”ยิ่งใหญ่”แค่ไหน ผมก็ยังไม่รู้
....แล้วจู่ๆมาสั่งแบบนี้...เหมือนจะสนุกกันมากเลยสิน่ะ คนพวกนั้นน่ะ..
ไอ้ผมไม่ยิ่งใหญ่พอจะไปทำอะไรใครเขา ที่ผ่านมาผมก็รู้ว่าเป็นบทเรียนที่ดีพอจะให้จำแล้ว และยิ่งผมที่อยู่ในฐานะ”หมาก”ตัวหนึ่งแล้วด้วย..แต่ แค่อยากพบหน้า อยากพูดอะไรด้วยสักนิดก็คงไม่เป็นไร ล่ะมั้ง
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างของคนที่ผมรออยู่ก้าวออกมา ทำให้ผมลุกพรวดเดินเข้าไปหา ดูท่าพี่โตคงกำลังเหม่อ หรือไม่ก็กำลังคิดอะไรอยู่จนไม่ได้สังเกตผมที่เดินเข้ามาหาเลย แถวสีหน้าก็ยังเครียดขึ้นจนผมชักนึกเครียดแทน..
ฉึบ...
ผมเอื้อมมือดึงเสื้อสีน้ำตาลของคนตัวโตเบาๆ..นั้นทำให้พี่โตชะงัก และหันมามองหน้าผม..นิ่งไปนิดเหมือนนึกไม่ถึงว่าผมอยู่ตรงนี้..
“...มีอะไร..? “ พอตั้งหลักได้ก็หันมาถาม ผมมองหน้าพี่เขา..แล้วละมือที่ดึงเสื้อออก แต่ขยับตัวเข้าไปใกล้พลางจ้องหน้าอย่างจริงจัง..
“...วันนี้จะไปไหนรึเปล่า?.. “ ผมถามออกไป นั่นทำให้คนฟังชะงัก..เลิกคิ้ว..
“..ถามทำไม.?”
“..ผมอยากเจอพวก”ป๋า” ของพี่น่ะ..ได้รึเปล่า..” ผมถาม พี่โตขมวดคิ้ว สีหน้าเครียด..
“..จะเจอทำไม !! “ คราวนี้จะคอกใส่ซะดั่งลั่น..
“..แล้วทำไมจะเจอไม่ได้.. “ผมถามกลับ อย่างไม่พอใจ
“..ท่านมาใช่คนที่ใครอยากเจอก็จะได้เจอ มึงมีอะไรนักหนา..” พี่โตว่า เดินก้าวออกจากหน้าห้องพยาบาล ทำให้ผมต้องเดินตามทันที..
“...ในฐานะที่เป็น”หมาก”ตัวต่อไป..เจอไม่ได้เหรอ?.. “
“...หึ... “ ร่างสูงๆชะงักกึก..หันขวับมาสบตาด้วยสีหน้าเย้ยเยาะ ดูน่าหมั่นไส้จนผมมองแล้วต้องหน้านิ่ว.. “..ก็เพราะมึงเป็นหมากไงถึงไม่มีสิทธิ์ แล้วมึงที่เป็นแค่”หมาก”ตัวต่อไป คิดว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน?..ถึงจะไปขอพบคนเดินหมาก..”
“..เพราะผมคิดว่าพี่น่ะ...”รอ”ไม่ได้แล้วล่ะมั้ง..” ผมพุดเรียบๆพลางจ้องหน้า จากการได้ยินสารพัดสารพันข่าวลือที่ออกมาเมื่อเช้านี้ ทันทีที่ผมลุกออกไปจากที่นอน ก็มีข่าวส่งมาถึงกันปากต่อปาก และข่าวนั้น ต่างก็เป็นเรื่องของ “พี่วิทย์”แทบทั้งสิ้น..
..ทั้งข่าวที่บอกว่า พี่วิทย์ไปมีเรื่องกับพี่กันย์ เสียท่าจนโดนเล่นงาน แต่”ไอ้นพ” มาเจอเข้าเลยถุกทำร่ายไปด้วยและพี่กันย์ก็ป้ายความผิดให้พี่วิทย์..
หรือข่าวที่ว่าพี่วิทย์ไปมีเรื่องกับ”ไอ้นพ”เรื่องไร้สาระ แต่ทะเลาะกันจนถึงขั้นโดนแทงเกือบตายและตอนนี้พี่วิทย์ก็ถูกทำทัณฑ์บนไว้.
และข่าวลือสารพัดสารเพ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าจะมีมากี่ข่าว สิ่งที่ผมจับใจความได้ ก็คือ พี่วิทย์ ที่กำลังตกที่นั่งลำบากจากการโดนกล่าวหาว่าทำร้าย”ไอ้นพ”นักโทษในเรือนจำ จนถูกทำโทษและเป็นผลให้พี่โตและพรรคพวกอาจจะลำบาก..เพราะทำให้เกิดเรื่อง...
ประกอบกับ..คำพูดของพี่วิทย์.กับพี่โต ในห้องพยาบาลที่ผมได้ยินมา...
..นั่นทำให้ผมคิดว่า..บางที ผมคนนี้ อาจจะต้องทำสิ่งที่ฝืนใจก่อน”สามอาทิตย์” ที่ว่า...
นั่นทำให้ผมตัดสินใจ...
..ต้องการพบกับป๋าผู้ยิ่งใหญ่ที่สั่งการมาแบบนั้น..
ก่อนที่จะ..เลือกว่าจะทำยังไงกับชีวิต..
“...เหมือนจะฉลาดขึ้นสิน่ะ...” พี่โตฟังคำพูดของผมแล้วพูดออกมาแบบนั้น..ผมไม่ได้พยักหน้าหรือปฏิเสธอะไรไป แต่ยืนเงียบ จ้องหน้าคนพูด..ที่เริ่มมีสีหน้าเครียดกว่าเดิม..
“..กูไม่ใช่คนดี... “พี่โตบ่นออกมาลอยๆ..
...รู้อยู่แล้วล่ะ..เรื่องนั้นน่ะ..
“...ในแดนสิบสอง..กูอาจจะควบคุมมึง..เป็นลูกพี่เป็นขาใหญ่..หรืออะไรก็ได้ที่หมายถึงคนมีอำนาจ คอยกดขี่มึงจนมึงเหม็นขี้หน้า..แต่ถ้าออกจากแดนนี้ไป หรือไปที่...แดนพิเศษ...กูกับมึง..ก็เป็นแค่นักโทษธรรมดาเหมือนกัน..”พี่โตบอกก่อนจะเดินก้าวยาวๆให้ผมวิ่งตามแทบไม่ทัน “ เพราะอย่างนั้น ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน..หรือทำอะไร...กูก็ไม่มีสิทธิ์จะช่วย..หรือซ้ำเติมมึงหรอกน่ะ...”
“.......................”
“..เพราะอย่างนั้น...ถึงมึงจะเลือกไม่อยู่กับพวกกู..และ...ไปหาพวกอื่น..ก็ไม่รอดหรอก..”พี่โตเดินมาถึงทางแยกสองทาง..ด้านซ้ายคือทางไปโรงอาหาร ส่วนด้านขวา คือทางแคบๆที่ใช้เดินออกไปยังแดนอื่น..ซึ่ง..ผมไม่เคยไป..
“..ไม่ว่ามึงจะทำยังไง..”
“....................”
“....ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน...”
“.......................”
“...ก็หนีจากเรื่องนี้ไม่พ้น...”
....ผมรู้...
พี่โตหันมามองหน้าผม ก่อนจะเดินไปที่ทางแคบๆนั้น..โดยที่มือซ้าย ขวาแขนผมให้เดินตามมาด้วย..
...ผมเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังทอแสงตะวันก้มมองมือที่กำลังกุมแขนผมเดินนำ แรงลากไม่ได้หนักหน่วงหรือบีบแรงจนเจ็บเหมือนเคย..มันแค่เป็นการจับจูงธรรมดา..ธรรมดาจนผมอดแปลกใจไม่ได้..ก่อนจะหรุบสายตาลงช้าๆ...และพูดบางคำออกมาเบาๆ...
“...ใช่ว่าผมจะเป็นคนดี..ขนาดไม่เคยทรยศใครหรอกน่ะ...”
...ไม่ว่าใคร..ก็สามารถทำทุกอย่าง เพื่อตัวเองได้ทั้งนั้น..
..กระทั่งทรยศหรือหักหลังคนที่รักและไว้ใจที่สุดก็เถอะ..
...แล้วนับประสาอะไร...กับ..
ผมเหลือบมองแผ่นหลังของชาย ที่อยู่ตรงหน้า เขาใจร้ายและทำร้ายผมมามากมาย มาก..พอที่จะให้ผมเกลียดชังแล้ว..ถ้าหาก...ผม..
..จะหักหลัง เขา..จะทำร้ายเขาตอบเเทนเหมือนที่เขาทำกับผมบ้าง..
จะเป็น ยังไง...
พี่โตไม่พูดอะไร เหมือนกับเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดาจนจนชาชิน นัยน์ตาสีเข้มหันมามอง..ก่อนจะหันกลับโดยไม่พูดอะไร..
.......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
อัพช้า...
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแหะๆ...
แค่จะบอกว่า..คอมพ์เสีย เล่นเน็ตไม่ได้..ฟิคหาย นิยายหด..และ...
...อนิเมที่โหลดมามันหายป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (สรุปนี่คือเรื่องใหญ่)
ยังไงก็สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังแล้วกันค่ะ ช่วงนี้ขอเลิกแซวและกัดท่านๆทั้งหลายสักพัก..เพราะเขาระอุกันอยู่..หึหึ..
ส่วนตอนนี้...
ซอฟท์ลงนิดนึง..เอาเป็นว่าเตรียมตัว..(นี่ซอฟท์แล้ว?)
สมการสามผีก็ยังเป็นสามผีเช่นเดิม.... พี่โตแมนเนอะ อุอุ
..สังเกตมั้ยว่าเนมเริ่มทำตัวเป็นมอสระเอีย..ห้าๆ
ตอนหน้า ก็ทูบีคอนตินิ้วววว กันต่อไป...
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2051474 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก