Imprison 48: ที่ตรงนั้น..
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง....
เสียงหวีดยาวของกริ่งบอกเวลาเรียกให้ทุกคนที่กำลังง่วนอยู่กับกิจกรรมส่วนตัวชะงัก ผมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนไว้ตรงด้านหน้าของโรงอาหารที่บอกเวลาห้าโมงแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้นไปทำกิจกรรมส่วนตัวอย่างที่คนอื่นๆเขาเริ่มไปกัน..
หยิบสบู่ผ้าเช็ดตัวขันน้ำและแชมพูมาถือไว้ และเดินตามหลังคนอื่นๆเพื่อไปอาบน้ำ ได้ยินพี่ทินคุยกับพี่แม้ก เรื่องงานอะไรสักอย่างแว่วๆ อดจะเหลือบมองดู...ที่นั่งของคนๆนั้นที่ว่างเปล่าอยู่ไม่ได้..
. .ยอมรับว่าผมใจหายวาบ..หลังจากกลับมาจากการเยี่ยมญาติด้วยอารมณ์ชื่นมื่น แล้วพบว่าพี่โตถูกป๋าเรียกตัวไปหาอีกครั้ง..
แค่นึกถึงชื่อของสองคนนั้น ผมก็อดจะระแวงไม่ได้..ผู้ชายสองคนที่ไม่รู้จะมีแผนอะไรมาเล่นกับตัวหมากในมืออีก..
“...ไอ้เนม...เฮ้ย !!! “ สะดุ้งกับเสียงเรียกของพี่ทิน ผมหันไปมองหน้าคนพูดที่พยักเพยิดไปทางพี่โตที่ปรากฏตัวมายืนขวางลำตรงหน้าประตูทางออกห้องขัง..ที่กำลังจะตรงไปห้องอาบน้ำ..
“..........” ผมมองหน้าเขาอย่างไม่มีคำพูดใดๆหลุดมาจาดปาก..คำพูดของแม่เวียนวนเข้ามาในสมอง..ให้โอกาส..ให้อภัย..
...แต่...พี่โตที่อยู่กับแฟนอย่างมีความสุขขนาดนั้น ต้องการอะไรจากผมอีกงั้นเหรอ?
ให้โอกาส..?..เขาจะต้องการอีกไหม?..แล้วจะให้ไปเพื่ออะไร..อดจะคิดไม่ได้ว่า บางครั้ง ผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ได้มองว่าผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่..เขาต้องมารอคอย..คำว่าโอกาสจากผม..
...บางทีอาจจะเป็นผมที่บ้า..คิดไปเอง..
มือหนาแตะลงบนท่อนแขนของผมและออกแรงบีบเบาๆ..ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ สบมองดวงตาคู่คมที่มองตรงมาอย่างกังขามือผมเอื้อมไปยันตัวเขาไว้...ไม่ให้เงาร่างใหญ่เอนมาหาเสียจนไม่มีทางออก...
“...มะ...มีอะไร?..” ผมออกปากถามตะกุกตะกัก..พยายามหลีกหนีใบหน้าที่เริ่มประชิด..ยังเห็นนักโทษหลายคนเดินมาและมองผ่านเราสองคนไปราวกับธาตุอากาศ แต่เชื่อเถอะ..ว่าในใจพวกเขาต้องคิดถึง”ข่าว” สารพัดที่จะออกมา..
“...ป๋า...” น้ำเสียงแผ่วระโหยที่ไม่ได้ยินบ่อยนักยามนี้เรียกชื่อที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด..ทำให้ผมชะงักด้วยความหวาดหวั่น.. “..ขอมึง...ไปอยู่กับไอ้วิทย์..”
“..หา!? “ ผมอุทานออกมางงๆ...พร้อมกับจ้องหน้าพี่โตเขม็ง..
“..ป๋าบอกให้มึงไป..อยู่กับพวกไอ้วิทย์..”
“..ทำไมล่ะ?..ก็ผมทำงานอะไรเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?..ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับผมอีกไง..ทำไม?.. “ ผมครางออกมางงๆ..พร้อมกับบีบแขนหนาแน่นขึ้น นัยน์ตาจ้องเขม็งไปยังแววตาคู่นั้น..ที่ตอบกลับมามีเพียงน้ำเสียงเรียบเรื่อย และแววตาชาเฉย..
“..เพราะมึงอยู่กับกูไม่ได้..”
“.....................” ผมเบิกตากว้าง...หัวใจเต้นกระหน่ำแรงขึ้นด้วยความหวาดหวั่นที่แผ่ปกคลุมจิตใจ..ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าหากไม่ได้อยู่กับคนๆนี้..ไปอยู่กับคนอื่น..ที่อื่น หรือใครก็ได้..เพียงแค่ไม่ได้อยู่กับพี่โต ผมก็คงไม่ลำบากและ..วุ่นวายใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆ..มันกลับไม่ใช่แบบนั้น..ผมกลัว...กลัวการจากที่แห่งนี้ไปมากกว่าที่คิดเสียอีก..
“..ไปอยู่กับไอ้วิทย์...” แรงบีบที่แขนแน่นขึ้น..แต่ทำให้ผมตัวแข็งทื่อ..คำพูดที่ออกมาไม่ใช่คำพูดแต่เป็น..คำสั่ง.ให้ผมต้องทำตาม..
“....แต่......”
“..ไปซะ...จะได้ไม่ลำบากใจ..”
เอ๋..?
ผมกระพริบตาปริบๆ..อ้าปากจะถามเมื่อได้ยินคำตอบที่แปลกประหลาด..แต่..คนตัวสูงกลับเดินดุ่มๆห่างออกไปแล้ว..ทิ่งให้ผมยืนเคว้ง..อย่างมึนงงอยู่ตามบำพัง..
...ไปซะ..จะได้ไม่ลำบากใจ....
ทำไม?..ทำไมถึงต้องลำบากใจ..?
ทำไม..ถึงพูดแบบนั้น...
ฝีเท้าเร็วกว่าความคิด..ผมถลาวิ่งตามพี่โตไปอย่างรวดเร็ว..มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาเดินปะปนกับฝูงชนเข้าไปในห้องอาบน้ำ..ปกติผมมักจะเข้าไปอาบในห้องน้ำ..แต่..วันนี้ผมตัดสินใจจะเดินเข้าไปหา..ในสภาพทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่ผ้าขนหนูคาดเอวด้วยความกังวลจนคิดอะไรไม่ออก..
เสียงน้ำกระทบพื้นซีเมนต์ดังซ่าๆไม่ขาดสาย..ขณะที่ผมขยับตัวเดินแทรกเหล่านักโทษไปยืนข้างคนตัวโตที่กำลังหลับหูหลับตาสระผมอยู่..
ผมตักน้ำเย็นๆมาล้างหน้า..เหลือบมองคนตัวโตที่ชะงักเล็กน้อย..เมื่อล้างแชมพูออกจากตาแล้วพบว่าคนข้างกายของเขาเป็นใคร..
“...ทำไมผมต้องไป..” ผมถามออกมาไม่เบานัก..แต่ท่ามกลางเสียงน้ำและเสียงคนพูดคุยกันหลากหลายกลับไม่มีใครได้ยินมันนอกจากเราสองคน..
“...คำสั่ง..” น้ำเสียงออกห้วนนั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว..รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ..และ..ความรู้สึกหนักอึ้งเข้ามาแทนที่..
“...คำสั่งบ้าอะไร..ไร้สาระ..?..ทำไมผมต้องไป..ทั้ง...ทั้งที่ผมอยู่ในห้องขังเดียวกับพี่..กับ ทุกๆคนแล้วทำไมเป็นผมที่ต้อง...”
“..หุบปาก !! “ เสียงตวาดหนักๆทำให้ผมสะดุ้ง..มองพี่โตที่อยู่ข้างๆ..แต่ทำตัวเหมือนห่างกันเรื่อยๆอย่างงวยงง..
..แต่จะว่าไปแล้ว..นั่น..มันก็อาจจะมาจาก..ความต้องการของผมด้วยส่วนหนึ่ง..
ผมบอกให้เราห่างกัน..
เราสองคน..ที่ไม่ควรจะมีอะไรต่อกันไปมากกว่าลูกพี่กับลูกน้อง..
แค่นั้น..ที่ผมคิดว่าน่าจะเพียงพอแล้ว ที่จะจบความรู้สึก ความสับสน แต่กลับกลายเป็นว่ามันอาจจะทำให้ทรมารกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้..
หมับ...
มือหนาคว้าแขนผมและลากเข้าห้องน้ำ ผมหันไปมองสบตาคู่นั้นอย่างไม่เข้าใจ..แต่แววตาเฉยชาที่มองมาไม่ได้มให้คำตอบอะไรกับผม..เราสองคนเดินไปท่ามกลางเสียงหัวเราะปนโห่ฮาที่ผมคุ้นชิน..แต่แรงบีบที่มือมีมากขึ้นจนผมต้องหน้านิ่ว..
ปัง !
ประตูห้องน้ำปิดลง..พร้อมกับร่างของผ้ายสองคนที่เบียดตัวเข้ามาในห้องน้ำขนาดคับแคบ..มือหนากดแขนของผมทั้งสองข้างแนบกับผนัง..พร้อมกับใบหน้าที่เข้าประชิด..และแววตาที่ฉายแววโกรธเคือง..ตัดพ้อ..สั่นไหว “...จะเอายังไงกันแน่ !!” ผมเห็นเขากัดฟันกรอด นัยน์ตาคู่นั้นแทบจะระเบิดออกมาด้วยความขัดข้องใจจ้องมองผมเขม็ง.. ผมขมวดคิ้วกับคำถามนั้น..และรู้สึกเจ็บ..กับแรงบีบที่มากขึ้นทุกที..
“....อะไร..?..”..ผมถามออกไปอย่างงวยงง..แว่วเสียงกัดฟันกรอดและเสียงหายใจหนักๆของคนตรงหน้า..แววตาที่จ้องมองมายิ่งลุกโชนด้วยความเคืองโกรธ..
“...กูปวดหัวกับมึงแล้วน่ะ !! “ น้ำเสียงกระชากทำให้ผมสะดุ้งเฮือก “..ทำเป็นไม่รู้..หรือไม่รู้จริงๆกันแน่..มึงบอกเอง.บอกเองไม่ใช่หรือไงว่าต้องการอะไรน่ะ หา?..”
...เอ๋....
เรื่องนั้น..มัน..
“...กุบอกว่า..ชอบ..มึงก็ไม่เชื่อ..ขอให้อยู่ข้างๆก็ไม่เอา..กุก็ทำตามที่มึงต้องการแล้วไง..อยู่ห่างๆกัน..ใช่ไหม?..แล้วจะมาไม่พอใจอะไรอีก??..” คำถามนั้นทั้งตัดพ้อต่อว่าและขัดข้องใจเป็นล้นพ้น..ทำให้ผมชะงัก..เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง..
“...ผม..... “ ผมเม้มปากแน่น..พุดไม่ออก..ใช่..มันความผิดของผมนี่..ความคิดของผม..ทุกอย่าง...ทุกๆอย่างที่พี่โตบอกออกมา...
...ที่ไปหาป๋า..เพราะเรื่องนี้งั้นเหรอ?..
...เพราะเป็นผม..ที่...บอกว่าควรอยู่ห่างๆกัน..
...ก็เลยทำแบบนี้...
ผมควรจะดีใจใช่ไหม..ผมควรจะหัวเราะแล้วบอกว่าดีแล้วใช่รึเปล่า..
..แต่ทำไม..ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นทุกที..
“..ทำไม?... “ ผมเม้มปากแน่น..ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ..ดวงตาพร่ามัวจ้องมองคนตัวโตตรงหน้า.. “ ทำไมทำแบบนี้..จะมาทำดี..มาตามใจ..มาสนใจที่ผมพูดอะไรตอนนี้..ทั้งๆที่....ทั้งที่แต่ก่อนน่ะ..ไม่ว่าผมบอกอะไรก็ไม่ฟังแท้ๆ...”
...ใช่..ทำไม..ถึงมาทำตามที่ผมพูด..
..ทำเป็นสนใจ..เข้าอกเข้าใจ..ทำตามที่ผมบอก..เพื่ออะไร..?..เพราะอะไร..?..
..ทั้งที่เมื่อก่อน ผมอยากให้เขาฟังแทบตาย..กลับไม่ได้รับความสนใจเสียด้วยซ้ำ..
แล้วมาตอนนี้...แค่ผมพูดแค่นี้ เขาก็ทำไปแล้วงั้นเหรอ?
“...ตอนนี้..มันไม่เหมือนเมื่อก่อน...” คำตอบที่ไม่ได้ทำให้อะไรชัดแจ้งขึ้นมาเลย ดังขึ้นจากริมฝีปากที่ใกล้กับใบหูผมเสียจนแนบชิด..ผมเงยหน้าไปสบมองดวงตาและใบหน้าที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบอย่างไม่เข้าใจ..ส่ายหัวเร็วๆกับแผ่นอกหนา..
“..ทำแบบนี้ทำไม.?..พี่น่ะ...ไม่ใช่คนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?..เรื่องอะไรถึงมายอมผม..ทำตามที่ผมบอกขนาดนี้...เอาแต่ใจตัวเอง..ไม่นึกถึงคนอื่น..แบบเมื่อก่อน..ทำแบบเมื่อก่อน..ก็ได้..ไม่ใช่รึไง..?...” ผมถามออกไปอย่างอัดอั้น..รู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่สั่นไหวจนเจ็บปวดในอก..
...ทำไม..ต้องทำแบบนี้..
ที่ผมพูดไว้น่ะ..บอกไว้แบบนั้น..ไม่เห็นต้องฟังเลย คนอย่างพี่ที่ไม่เคยฟังใคร..ทำไมต้องมาฟังคำพุดผม..ในเรื่องที่ผม..ไม่ได้ต้องการมันจริงๆด้วย..
“..บังคับผมสิ...รั้งผมไว้..ทำยังไงก็ได้..ให้ผมต้องอยู่กับพี่แบบนี้..ต่อให้ผมไม่เต็มใจก็เถอะ...”
...ผม..ก็ยังอยากอยู่ข้างๆ..
ไม่ว่าจะเจ็บปวด..หรือต้องร้องไห้..ต้องคิดมาก..ต้องเสียใจ..
แต่ผมไม่เคยคิด..อยากจะจากไป..อยากไปไหนไกลๆ..ไม่เคยคิดแบบนั้น จริงจังเลยสักครั้ง..
...เข้าใจไหม..ว่าบางครั้ง..คำพูดที่ผมบอกออกไป..ผม..ก็ไม่ได้ต้องการมันจริงๆ..
“...กูไม่อยากทำแบบนั้น... “ ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องมองผมอย่างไม่เข้าใจเช่นเดิม..ดวงตาที่สับสนด้วยความขัดข้องใจเหมือนที่ผมแสดงออกต่อเขา.. “..เข้าใจไหม?..มันไม่เหมือนเมื่อก่อน..”
...ไม่ใช่...อีกต่อไปแล้ว..
มองเห็นใบหน้าของเจ้าตัวอยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั้น..
...มองเห็นแววตาสั้นไหว..ไม่เข้าใจ..
ไม่อยากให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้..แต่ก็สับสน..ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรเช่นเดียวกัน..
...มันอาจจะไม่ใช่รัก..
สักวันก็คงต้องผ่านพ้นไป..
...แต่...
“...แล้วทำไม..?..ไม่ทำอย่างที่พี่ต้องการ..ทำแบบนั้นก็ได้ไม่ใช่เหรอ..? “ ผมมองหน้าพี่โต ยิ้มออกมาอย่างฝืดฝื่น “..ผม...ไม่เข้าใจหรอกน่ะ..ว่าตัวเองต้องการอะไร..ไม่เข้าใจว่าต้องทำอะไร..ไม่รู้...ซักอย่าง..”
...ไม่รู้ว่ารัก...หรือแค่สับสน..หวั่นไหวชั่วครั้งชั่วคราว..
ไม่รู้อะไรเลย...
ผมมองหน้าพี่โต..ปล่อยให้ความเงียบไหลเวียนผ่านเราสองคนไปเรื่อยๆ..มองเห็นใบหน้าที่ไม่เข้าใจของผมในแววตาของเขา..ผมยอมรับว่าตัวเองงี่เง่า พูดออกมาแล้ว..แล้วพอเขาทำตามที่บอก กลับมาทำเป็นไม่พอใจซะอย่างนั้น..
ผมก้มหน้าลง..ไม่สบตาคู่นั้นเหือนเดิม..รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว..
...ทำไม...ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้น่ะ..การจะเข้าใจใครสักคนนี้..มันลำบากขนาดนี้เลยเหรอ?
“..ถ้าอย่างนั้น...อยู่ข้างๆกันก่อน..ได้ไหม?...” น้ำเสียงที่ถามออกมาแผ่วเบาราวกับกระซิบ..คำพูดนั้นทำให้ผมเบิกตากว้าง..มองหน้าคนพูดอย่างตกใจไม่น้อย..ผมรู้ว่าพี่โตคงกลัวคำปฏิเสธเพราะเขาเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาผมเสียอบ่างนั้น
...ขณะที่ผมหลับตาลงช้าๆ..ครุ่นคิด..ถึงคำพูดของแม่..ความรู้สึกของตัวเอง..และ...ใครอีกคนของพี่โต..
ผมเม้มปากแน่น..รู้สึกถึงความไม่พอใจของตัวเอง..รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็ก..เด็กเล็กๆที่ต้องการความรักความสนใจทั้งหมดให้ตกอยู่กับตัวเองคนเดียว..และหวง...หวงของๆตัวเอง แม้จะไม่ได้รักใคร่มันอย่างแท้จริง..
...และหวง..กระทั่งสิ่งนั้นไม่ใช่ของตัวเอง..ด้วยซ้ำ..
...ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง..สบมองแววตาที่จ้องมองมาอย่างรอคอยคำตอบ..
ทั้งที่รู้..ว่าอะไรๆที่มันค้างคา..ยังไงก็จะรบกวนจิตใจและทำให้เป็นทุกข์..
แต่บางครั้ง..ขอแค่เอื้อมมือคว้าความสุขที่อยู่ตรงหน้า..แล้ว..ค่อยรอคอยจะเผชิญกับความทุกข์ที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า..
“...แต่ห้ามยกผมให้คนอื่นอีกน่ะ..”
และผมก็อยากรู้...ว่าที่ว่าง..ที่อยู่ข้างๆนั้น...จะเป็นเช่นไร...
“............” ดวงตาของพี่โตเกลื่อนไปด้วยความงวยงง..คาดว่าคงงงกับผม..ที่เคยปฏิเสธคำถามนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย..ทำไมจู่ๆถึงยอมรับ..ถึงตอบตกลง..
..ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..
..แต่เมื่อรู้ว่าจะต้องไปที่อื่น..ที่ไม่ใช่ที่ตรงนี้..ผม...ขออยู่ที่เดิม..ขออยู่ข้างๆแบบนี้..แม้จะต้องแบกความกังวลและสับสนพวกนี้ไว้ก็ตามทีเถอะ..
...ในเมื่อผมก็ไม่รู้..ไม่แน่ใจในตัวเองว่ารู้สึกยังไง..และเขา..ก็ไม่แน่ใจเช่นเดิม..ว่ารู้สึกยังไงกับผม..
..จะผิดไหม..หากผมจะลองให้โอกาสตัวเองให้ไปยืนอยู่ที่แห่งนั้น..
..เผื่อว่าจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง..มากขึ้นกว่าเดิมบ้างสักนิด..
...ไม่ว่า..ผู้หญิงคนนั้น..จะเป็นคนสำคัญ..ยิ่งกว่าผม..หรือใครๆ..
ขอเป็นคนบ้า..ที่ยอมหลับหูหลับตา..ปิดตาลงข้างหนึ่ง ไม่มองความจริงอีกครึ่ง..ข้างนอกนั่น..
..ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้น..จะเป็นใคร...
จะเป็นที่รักแค่ไหน..จะผูกพันกันเท่าไหร่...
...ขอแค่..ข้างในนี้..แค่ที่นี่..
ขอผมเป็นคนๆนั้น..ก็พอ..
“......................” สรรพเสียงของผมและพี่โตเงียบลงไปเพียงชั่วอึดใจ..ข้างนอก..ผมได้ยินเสียงน้ำ..เสียงคนพูดคุยกัน..แต่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแคบๆ..กลับมีเพียงเสียงลมหายใจของผม..และพี่โตที่ดังขึ้นกลบความเงียบภายในนี้เท่านั้น..
ผมหลับตาลง มือทั้งสองข้างบีบลงบนแขนหนาของคนตัวโต..ใบหน้าแหงนเงยขึ้นพิงศรีษะลงบนผนังปูนแข็งๆ..
ร่างของคนตัวสูงที่มีเพียงกางเกงในสีเข้มทาบลงบนตัวของผมที่เหลือเพียงผ้าขนหนูบนเอว มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวผมไว้..ไม่ให้หกล้มเพราะสะดุดกับถังน้ำ
ริมฝีปากที่ถูกเก็บกินอย่างตะกรุมตะกรามร้อนผ่าวและเปียกชื้น..ผสมกับเสียงลมหายใจร้อนๆรินรดใบหน้าทำให้ผมร้อนครางออกมาเบาๆอย่างมึนงง ละมือจากลำแขนหนามาเกาะไว้ตรงไหล่ของตนตัวโตกว่า
“..อะ...อย่า..” ผมร้องห้ามกุกกักเมื่อริมฝีปากร้อนที่ผละจากจะวกกลับมาฉกชิงลมหายใจต่อ.. มือทั้งสองข้างดันไหล่ของคนตัวโต..ดวงตาพราวระยับให้ออกห่างเมื่อรู้สึกว่าผ้าขนหนูที่เกาะสะโพกอย่างหมิ่นเหม่จะหลุดอยู่รอมร่อ..
“..อะไร...” น้ำเสียงครางฮืมไม่พอใจในลำคอไม่ได้หลุดรอดจากหูทำให้ผมต้องตวัดสายตาไม่พอใจใส่..มือที่เกาะตรงไหล่หนาออกแรงทุบลงไปไม่เบานักให้พี่โตผละออก..
“..ปล่อยสิ..นี่มันห้องน้ำน่ะพี่..” ผมว่าพลางเบี่ยงตัวหนี..แต่คนตัวโตกว่าไม่สนใจสักนิด
“..แล้วไง..จะให้ไปเอากันตรงไหน..”
...แม่ง...หน้าด้าน..
ผมกัดฟันกรอด รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว..มองหน้าที่ยังคงไม่รู้สึกรู้สาแล้วเค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างเคืองๆ..
“...ที่บอกว่าจะอยู่ข้างๆ มันหมายความว่าผมต้องเป็นอีตัวให้คุณเอางั้นเหรอครับ.?..” ผมถลึงตาใส่พี่โต..ทำให้ดวงตาคู่นั้นหันมามอง..พร้อมกับพยักหน้าหงึก..
“..โอเค..งั้นลาก่อน..จะลากผมไปหาพี่วิทย์หรือใครก็ได้ตามใจเลยครับ..” ผมหันหลังเอื้อมมือคว้าประตู..แต่มือหนาตะปบคว้ามันทันควัน พร้อมกับเสียงกระซิบชวนสยองขวัญยิ่งนัก..
“..โทษทีว่ะ..ไม่ทันแล้ว...”
.
......Oh bad Guy!! รักร้ายๆของผู้ชายในคุก.......
สวัสดีค่ะ..หุหุสำหรับแบดกายตอนนี้..
..หลายคนอาจจะคิดว่า..เอ๊ะ..ง่ายไปรึเปล่าหว่า ตอนที่แล้วๆมายังใจแข็งจะเป็นจะตายแล้วทำไมตอนนี้มายอมง่ายๆซะงั้น..
..ต้องเข้าใจเขานิดนึงน่ะค่ะ ว่าเวลาเราจะเสียอะไรที่สำคัญไปเนี่ย..จะรู้ค่าของมันก็ตอนนั้นแหละค่ะ อย่างเนม ปากบอกว่าอยู่ห่างๆกัน พอพี่โตให้ไปอยู่กับพี่วิทย์เพราะจะได้ห่างกันอย่างที่ว่า เจอแบบนี้เข้าไปจริงๆ กลับไม่อยากไปซะแล้ว..ทำให้รู้ว่าความจริงแล้วเนี่ย ไอ้ที่ๆเราอยู่ทุกวันนี้ สำคัญกับเราแค่ไหน..และเรื่องแฟนพี่โต..ต้องเข้าใจนิดนึงว่าไอ้การยอมอยู่ข้างๆ ไม่ได้หมายความว่าเป็นแฟนกันค่ะ แค่อยู่ข้างๆเท่านั้น ต่างฝ่ายต่างไม่แน่ใจความรู้สึกของกันและกัน เพราะงั้น เราไม่มีสิทธิ์เขี่ยพี่กิ๊งทิ้งน่ะค่ะ เพราะเนมก็ยังไม่รักพี่โตและพี่โตก็ยังคงไม่รักเนม..
ต่างคนต่างก็ไม่รู้..เพราะงั้น..มันเลยจบลงที่..ไม่รู้และค่อยๆศึกษากันไปน่ะค่ะ..
..แต่เรื่องนั้นไม่นับพฤติกรรมหื่นของพี่โตน่ะค่ะ ห้าๆๆๆ
ปล.ชั้นรู้น่ะ..ว่าพวกเธอหวังอะไร..
ปล.สอง..สามผีจะกลับมาแล้วววววว..
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2190800 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก