หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[~prince™~]

สวัสดีคะ

อ่านแล้วชอบจังเลย

สนุกดี 

เหมือนเรื่องเล่าของคุณ อดีตเด็กพาณิชย์เลย

ชอบๆ

แจกบวกคะ


เจ้สอง 

เหมือนเจ๊สองทุกประการ

[ZeLes]

เข้ามาตื๊บนังแซน 

 

 


 

ยอดทีมเท่านั้นที่เราต้องการ

[Greenkub]

เอาละเว้ยเฮ้ย เชือดเฉือนๆ

[kongkilmania]

พี่ยอดดีลงานกะคุณแซนจนได้ลงหนังสือไฮโซเลยนะยะ แม่เจ้าโว๊ยยย!!!!!!!!
นังแซนนี่มันทำธุรกิจจริงๆรึป่าวเนี่ย????
เหมือนเอางานมาล่อ หลอกแดรกกกผู้ชายมากกว่าม๊าง....
คอยดูดิ ถ้ามัีนได้กินพี่ยอดแล้ว อย่าหวังว่าจะได้งานจากมัน 
พี่ยอดซื่อบื้อจริงโว๊ยยยย ขัดใจว่ะ

ปล. อยากไปดูแฟชั่นโชว์ตามงานอีเว้นท์ชนิดที่นั่งริงไซต์บ้างอ่ะ
เน้นโชว์ชุดว่ายน้ำ
วันหลังมีงานอีก น้องทีมหนีบพี่ติดไปดูด้วยคนนะ 

[DRAFT]

แซนนี่ร้ายจริงๆ พ่อเจ้าประคุณพี่ยอดนี่ก็นะ เหอะๆๆๆๆๆๆ ซื่อได้โล่เหมือนกัน ทีมต้องจัดการๆ

[B_O_M]

อ่านแล้วมันเจ็บๆจุกๆ ในอก ไงไม่รู้อ่า
ใครเป็นบ้าง

[scouser]

ทีมต้องเสียใจมากแน่แน่เลย
จะร้องไห้ก็ไม่ได้
ฮือฮือฮือ
เข้มแข็งไว้นะ

[nutto]

โอ้ว มาแบบนี้ค่อยมีกำลังใจกลับมารอต่ออีกหน่อยนึง เพราะไม่อย่างนั้นอาจจะลงแดงตายได้

อย่าหายไปนานนะครับ ผู้อ่านคิดถึง

รักพี่ยอด ชอบพี่ทีม อยากตบนังแซน

[pandorads]

ในที่สุดก็อ่านทัน ยิปปี้~~

อยากบอกพี่ว่า โคตรหนุก เลย ไม่เสียแรงนั่งถ่างตาอ่านตั้ง2วัน

สู้ๆต่อไปนะค่ะ ขอตอนต่อไปเร็วๆ 

[imac]

พี่ยอดระวังจะเสียทีมไปนะ

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

พี่เป้ไปไหนน๊าาาาา
กลับมาได้แร้วววว งิ

[kasarus]

สู้ๆๆๆๆๆๆ เข้าไว้นะน้องทีม
อย่าเพิ่งถอดใจสิ ไม่เหมือนน้องทีมคนเดิมเลย
เข้มแข็ง ตั้งสติ สติมา ปัญญาเกิดนะ

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) ตอนที่ 12

...ที่เราไม่ค่อยได้เจอกันหลังจากผมปล่อยพี่ยอดให้เทคแคร์คุณแซนเต็มที่ อาจจะเป็นเพราะผมย้ายไปนอนห้องเล็กโดยให้เหตุผลว่าไม่อยากตื่นมาตอนดึก ๆ เวลาพี่ยอดกลับมาแล้วเปิดไฟ เค้ารู้ว่าผมเป็นคนความรู้สึกไว ตื่นง่าย ถ้าต้องเข้านอนทั้งที่กำลังกังวลและรอพี่ยอดกลับบ้าน...พี่ยอดยอมรับเหตุผลนี้ แต่เค้าไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วผมไม่อยากเครียด เพราะถ้าผมยังนอนห้องเดียวกับเค้า ผมต้องรู้ว่าเค้ากลับบ้านดึกแค่ไหน...ใครมั่งจะทำใจได้...ปกติพี่ยอดทำงานดึกที่สุดก็แค่สองทุ่ม หรือไปดูโรงงานต่างจังหวัดก็อาจจะดึกกว่านั้นนิดหน่อย...แต่ทุกวันนี้ที่พี่ยอดเทคแคร์คุณแซน เค้าไม่เคยกลับก่อนเที่ยงคืนเลย...ยกเว้นคืนนี้...
“...ทำไมเพิ่งกลับ...”  พี่ยอดถามเสียงเข้มทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมของพะรุงพะรังในมือ
“...ไปซื้อของมา...”  ผมตอบห้วน ๆ แล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องเล็ก
“...ไปกับใคร...คุณวาดะกลับมาตั้งนานแล้วนี่...”  พี่ยอดเดินตาม
“...ไปคนเดียว...ทำไม...คิดว่าทีมไปกับใครเหรอ...”  ผมดักคอ
“...ไปกับไอ้พระเอกคนนั้นไง...แฟนเก่านี่...”  พี่ยอดพูดแล้วเม้มปากแน่น
“...เมื่อกี้ไปซื้อของคงไม่ไปกับเค้าหรอก...ไม่อยากโดนปาปารัสซี่ถ่ายรูปลงหนังสือ...แต่ถ้าไปสถานที่ที่เป็นส่วนตัวกว่านี้แบบประมาณว่าคอนโดเค้าก็โอเคนะ...”  ผมยั่ว
“...ไหนบอกว่าทีมไว้ใจ เชื่อใจ และเข้าใจพี่ไง...ทำไมทีมทำอย่างนี้ล่ะ...”
“...แล้วทำไมพี่ยอดไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อใจ และไม่เข้าใจทีมมั่งอ่ะ...ถามจริง ๆ เหอะตอนนี้งานไปถึงไหนแล้ว...เค้าเซ็นสัญญาหรือยัง...”
“...ยัง...”  พี่ยอดสลดลง
“...พี่ยอด...ทำในสิ่งที่ตัวเองถนัดเถอะ...ถ้าเป็นคนอื่นเค้าอาจจะได้คุณแซนเป็นลูกค้าภายในอาทิตย์แรกที่เทคแคร์แล้ว...”
“...อ๋อ...ต้องพูดเก่ง ต้องเอาใจเก่งแบบกรณ์น่ะเหรอ...”  พี่ยอดประชด
“...ใช่...”  ผมกระแทกเสียงตอบทันที
“...................................”  พี่ยอดอึ้ง
“...พี่ยอดฟังให้ดี ๆ นะ...ถ้าให้คุณกรณ์มาทำงานแบบที่พี่ยอดทำ...เชื่อสิเค้าก็ทำไม่ได้...พี่ยอดยอมรับความจริงหน่อยเหอะ...คนเรามันมีความถนัดไม่เหมือนกัน...ทีมจะให้เวลาพี่ยอดอีกแค่สามวัน...ถ้าจะสู้ต่อก็ต้องทำให้เค้าเป็นลูกค้าให้ได้...หลังจากสามวันถ้าเรื่องนี้ยังไม่จบ...ก็เชิญดันทุรังต่อไปคนเดียวละกัน...ทีมจะย้ายไปอยู่ที่อื่น...พี่ยอดจะได้มีเวลาให้ลูกค้าคนสำคัญได้เต็มที่ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง...”  ผมพูดจบก็เดินหนีเข้าห้องเล็ก แล้วปิดประตูล็อกแน่นหนา
*
*
...ไม่อยากจะโหด แต่ก็ต้องโหด...วัดใจกันอีกสักที...เราไม่มีอะไรต้องเสียแล้วนี่...ตอนไม่มีพี่ยอด ผมก็อยู่คนเดียวมาได้ตั้งห้าปี...กลับมาเหงาอีกครั้งไม่นานก็คงชิน...ผมปลอบใจตัวเอง พยายามตั้งสติไม่ฟูมฟาย หรือคิดอะไรไปในแง่ร้าย...หลังจากเก็บของที่ซื้อมาเข้าที่เข้าทาง ผมก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะนอน...
“...เข้ามาได้ยังไง...”  ผมถามเสียงแข็งเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วเห็นพี่ยอดนั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียง
“...พี่มีกุญแจ...”  พี่ยอดแกว่งกุญแจโชว์
“...มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้...”  ผมไล่เค้าทางอ้อม
“...ไม่ได้เข้ามาคุย จะเข้ามานอนด้วย...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...โอเค...”  ผมพยักหน้ารับ พี่ยอดมองงง ๆ
“...ทำไมไม่โวยวายอ่ะ...”
“...คืนนี้ให้นอนด้วย เพราะอาจจะเป็นคืนสุดท้ายของเราก็ได้...”  ผมพูดเสียงเย็นชา พี่ยอดหน้าเสีย
*
*
...เราเข้านอนพร้อมกันในห้องเล็กซึ่งเตียงเป็น Size เดียวกับที่เราเคยนอนสมัยทำงานโรงแรมด้วยกัน...เตียงแคบลงทำให้เราได้นอนกอดกันแนบชิดยิ่งขึ้น...ก่อนหน้านี้ใจผมชาจนเกือบหมดความรู้สึกกับพี่ยอด...แต่พอได้มาอยู่ในอ้อมแขนของเค้าอีกครั้ง ผมก็ห้ามใจไม่ให้เต้นแรงไม่ได้...กลิ่นสบู่คุ้นจมูก...กลิ่นลมหายใจสดชื่น...ริมฝีปากชื้น ๆ ของพี่ยอดป้วนเปี้ยนอยู่แถวแก้มและซอกคอ...ผมยังหันหลังให้เค้าอยู่ ไม่ยอมจูบตอบ ไม่ขยับตัว ทำเป็นนอนนิ่งจนพี่ยอดต้องหยุดรุกรานไปเอง...ผมค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาช้า ๆ นอนตัวเกร็งซะแทบเป็นตะคริว...ต่างกับพี่ยอดที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็ยังคงกอดผมแน่นเหมือนเดิม...
“...ทำไมเมียกูใจแข็งอย่างนี้วะ...”  พี่ยอดบ่นกับตัวเองเบา ๆ และจะพลิกตัวนอนหงาย แต่เสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้นซะก่อน
“...ฮัลโหล...อ้าว...มีอะไรต้า...ยังไม่นอน...”   ผมรีบคว้าโทรศัพท์มารับสายและนอนหันหลังให้พี่ยอดเหมือนเดิม
“...โทรมาทำไมดึก ๆ ดื่น ๆ...”  พี่ยอดพูดจงใจให้เสียงลอดเข้าไปในสาย
“...เอ่อ...ต้า...ตอนนี้ทีมไม่สะดวกคุยอ่ะ...พรุ่งนี้ทีมโทรหานะ...อืม...กู๊ดไนท์...”  ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงเหมือนเดิม
“...ทีกับแฟนเก่าอ่ะพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน...ทีคุยกับพี่แทบจะกัดหัว...”  พี่ยอดพูดลอย ๆ
“...ทีกับแฟนเก่าอ่ะเช้าถึงเย็นถึง...ทีกับทีมแทบจะไม่เห็นหัว...”  ผมย้อน
“...ย้อนเก่งนัก...อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ...”
*
*
...เข้าใจความรู้สึกของคนโดนข่มขืนก็คืนนี้...ตั้งแต่เสียซิงให้พี่ยอด...ครั้งนี้ถือว่าเป็นการมีเซ็กส์ที่รุนแรงที่สุด...พี่ยอดยัดเยียดความเป็นผัวให้ผมแบบดุดันหนักหน่วง...ผมยิ่งดิ้นหนี พี่ยอดยิ่งจับขึง ตรึงไว้ด้วยแขนขาที่เต็มไปด้วยพละกำลังแล้วซุกไซ้หวังจะให้ผมอ่อนระทวยเหมือนทุกครั้ง...เสื้อผ้าหลุดออกไปโดยไม่รู้ตัว...ผมเองก็เคลิ้มไปพอตั้งสติได้ผมก็ดิ้นอีก...ผมทั้งหอบ ทั้งร้องห้าม หายใจแทบไม่ทัน...ไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน...ผลัดกันพลิกตัวขึ้นบนลงล่างจนแทบจะตกเตียง...
“...ป่าเถื่อน...”  ผมขยับตัวหนี เมื่อพี่ยอดล้มตัวลงนอนอีกครั้งหลังเราสองคนเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายเมื่อสงครามย่อย ๆ สงบลง
“...พี่ขอโทษ...”  พี่ยอดขยับมาจนชิดแล้วกอดผมจากด้านหลัง
“...อย่าทำอย่างนี้อีกนะ...”
“...อ้าว...นึกว่าทีมชอบ...เห็นกอดซะแน่นเลย...”  พี่ยอดพูดขำ ๆ
“...มันเจ็บ...”  ผมพลิกตัวกลับไปพูดกับเค้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“...จริงดิ...แล้วตอนนี้ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า...”  พี่ยอดตกใจ
“...เจ็บตอนแรกแป๊บเดียว...”  ผมชุกหน้าลงที่หน้าอกพี่ยอดเพราะไม่อยากให้เค้าเห็นว่าผมเขิน
“...พรุ่งนี้อย่าโทรหาไอ้พระเอกคนนั้นเลยนะ...ห้ามรับสายเค้าด้วย...”  พี่ยอดพูดเสียงอ้อนพลางลูบหัวผมเบา ๆ
“...ดูก่อน...รับปากตอนนี้ไม่ได้หรอก...”  ผมกวน
“...เดี๋ยวโดนแบบเมื่อกี้อีกนะ...”  พี่ยอดจูบหน้าผากผมอย่างอ่อนโยนขัดกับคำพูดขู่
“...งั้นโทรตอนนี้เลยดีกว่า...”  ผมแกล้งจะหยิบโทรศัพท์หัวเตียง
“...ไม่ต้องเลย...นอนได้แล้ว...เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายนะ...”  พี่ยอดกระชับอ้อมกอดไม่ให้ผมขยับทำอะไรได้อีก
*
*
…การนอนหลับภายใต้อ้อมกอดของคนที่เรารักมันช่างมีความสุขเหลือเกิน...ผมนอนหลับเต็มตาด้วยความอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย..ตื่นมาลืมตาแล้วเห็นหน้าพี่ยอดอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ไม่รู้เค้ากำลังฝันดีอยู่หรือเปล่า ถึงได้มีรอยยิ้มน้อย ๆ ฉาบอยู่บนหน้าเข้ม ๆ นั้น...มองออกไปนอกผ้าม่านหนาผมรู้สึกว่าเริ่มมีแดดด้านนอกแล้ว แต่คงยังไม่ถึงเวลาตื่นของผมเพราะนาฬิกาปลุกยังไม่ดัง...ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาแล้วต้องกระเด้งตัวลุกขึ้น...ซวยแล้ว...สิบโมงกว่า...มิน่าละถึงได้รู้สึกว่านอนเต็มอิ่ม...นาฬิกาปลุกของผมถูกกดปุ่มปิดเสียงไว้...มือถือผมก็ถูกปิดด้วยเช่นกัน...
“...นอนต่ออีกนิดเถอะ...”  พี่ยอดพูดเสียงงัวเงีย
“...ฝีมือพี่ยอดใช่มั้ย...”  ผมถาม พี่ยอดยิ้ม แต่ยังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“...พี่โทรบอกคุณวาดะว่าวันนี้ทีมลากิจหนึ่งวัน...เค้าอนุญาตแล้ว...วันนี้ไม่มีอะไรสำคัญ...”
“...โอเค...งั้นพี่ยอดนอนต่อละกัน...”  ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว
*
*
...ผมออกมาทำอาหารเช้าง่าย ๆ ให้พี่ยอดและตัวเองกิน...นาน ๆ จะได้ทำหน้าทีแฟนที่ดีซักที...ยิ่งช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่ ถ้ามีโอกาสต้องทำคะแนนซะหน่อย...พี่ยอดเองก็ไม่นอนต่อ เพราะไม่นานนักเค้าก็ตามออกมาในเสื้อผ้าชุดลำลองสบาย ๆ ผมเปียกถูกเซตให้เป็นทรงแหลม ๆ ดูเด็กลงหลายปีเลย...
“...กินเสร็จแล้วเราไปข้างนอกกันนะ...”  พี่ยอดนั่งลงที่โซฟา
“...ไปไหนอ่ะ...”  ผมสงสัย แต่ถ้าพี่ยอดแต่งตัวอย่างนี้คงไม่ใช่งานสำคัญนัก
“...ไม่บอก...เดี๋ยวก็รู้เองแหละ...”
“...แล้วพี่ยอดไม่ต้องไปเทคแคร์คุณแซนเหรอ...”  ผมถามเสียงเรียบ
“...ไม่อ่ะ...หยุดพักวันนึงก่อน...”  ผมเกือบจะยิ้ม แต่ต้องรีบทำหน้าขรึมเมื่อได้ยินประโยคหลัง
“...อย่าลืมนะ...ทีมให้เวลาแค่สามวัน...”  ผมเตือนเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน
“...ครับ...ไม่ลืมหรอกครับ...โหดจริง ๆ เลยเมียกู...”  พี่ยอดบ่นเบา ๆ แต่มองหน้าผมตาเยิ้ม
*
*
...หลังอาหารเช้า กว่าจะได้ออกเดินทางก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย...พี่ยอดให้คนขับรถที่รออยู่กลับไปสแตนบายที่ออฟฟิศเพื่อขับรถคันอื่น ส่วนคันที่เค้าใช้ประจำพี่ยอดขอขับเองในวันนี้...ผมไม่อยากจะถามเซ้าซี้เมื่อพี่ยอดพาไปทางเกือบถึงบางนา แต่สงสัยเมื่อเค้าเลี้ยวเข้าไปโครงการหมู่บ้านจัดสรร...เค้าคงมาหาลูกค้ามั้ง...

...เมื่อลงจากรถ ผมเห็นผู้จัดการโครงการเข้ามาทักทาย...ฟังแล้วรู้ว่าโครงการนี้เป็นหนึ่งในลูกค้าของบริษัทพี่ยอด...ระหว่างที่เค้าคุยเรื่องงานกัน ผมก็สังเกตว่าโทรศัพท์มือถือของพี่ยอดที่เค้าฝากไว้มีไฟกระพริบ ผมแอบดูปรากฏว่าเป็น SMS ของคุณแซนส่งมา...
“...พี่ยอด...มีคนส่งข้อความมา...”  ผมกระซิบบอกพี่ยอด
“...มีธุระอะไรอ่ะ...เปิดดูได้เลย...”  พี่ยอดอนุญาตให้ผมอ่าน เค้าไม่รู้ว่าเป็นคุณแซน
“...ทำไมติดต่อไม่ได้...ไม่ไปทำงาน...ที่บ้านไม่มีคนรับ...อยู่กับทีมใช่มั้ย...คุณแซนส่งมา...”  ผมแปลออกมาให้พี่ยอดฟัง เค้ามองหน้าผมอึ้ง ๆ
“...เอ่อ...พี่ล็อคเบอร์เค้าไว้ไม่ให้ติดต่อได้...แต่ไม่รู้ว่ายังส่งข้อความมาได้อีก...”  พี่ยอดสารภาพ
“...แล้วจะเอายังไง...”
“...วันนี้พี่ขอพักเรื่องของเค้าก่อน...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ เมื่อเห็นผมออกอาการหึง
“...อืม...”  ผมรับคำในคอ
*
*
...ผมใช้โอกาสที่พี่ยอดกำลังคุยเรื่องสินค้ากับผู้จัดการโครงการ เมื่อเค้าเผลอ ผมเดินออกมาที่ลับตา แล้วใช้มือถือพี่ยอดส่งข้อความกลับหาคุณแซน...”...ทำธุระอยู่ที่โครงการหมู่บ้าน.......สุขุมวิทซอย......และจะไปที่อื่นต่อภายในหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า...”  ผมยิ้มหลังจากส่งเสร็จเรียบร้อย...เดินกลับไปหาพี่ยอด เค้าก็ให้ผมดูแปลนบ้านแบบต่าง ๆ ความรู้ทางด้านนี้ของผมก็ไม่มี ดูไปถามไป...สนุกดีเหมือนกัน...โครงการนี้มีบ้านหลายแบบ ทั้งบ้านเดี่ยว และทาวเฮ้าส์...การเดินทางก็สะดวกสบาย มีรถไฟฟ้าผ่านปากซอย...มีซุปเปอร์มาร์เก็ต มีตลาดสด...สาธารณูปโภคครบตามอย่างที่ผมฝันไว้ว่าถ้าจะมีบ้านของตัวเองซักหลัง ต้องมีทุกอย่างครบแบบนี้...
*
*
...ผมกำลังเพลินกับการดูแปลนบ้าน และห้องตัวอย่าง...พี่ยอดคงมาที่นี่หลายครั้ง เพราะดูคุ้นเคยกับผู้คนและสถานที่...เท่าที่ฟังเค้าคุยกัน ที่นี่เป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สั่งสินค้าของบริษัทพี่ยอด...อุปกรณ์ตกแต่งบ้านที่พี่ยอดจัดการให้มีหลายแบบให้เหมาะกับบ้านหลายสไตล์...
“...นึกยังไงถึงพาทีมมาทำงานด้วยอ่ะ...”  คุณแซนส่งเสียงมาแต่ไกล
“...วันนี้ผมหยุด...เอ่อ...แล้วแซนรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะครับ...”  พี่ยอดพูดงง ๆ
“...อ๋ออออออออออ...”  คุณแซนลากเสียงยาว คงรู้แล้วว่าใครเป็นคนส่งข้อความ
“...วันนี้พี่ยอดไม่ได้ทำงาน...เรามาที่นี่กันเป็นการส่วนตัว...ไม่คิดว่าคุณแซนจะตามมาเลยนะเนี่ย...”  ผมยิ้มกวน ๆ
“...เหรอ...”  คุณแซนยักไหล่
“...ขอเวลาสักครู่นะครับ...”  พี่ยอดหันไปพูดกับผู้จัดการที่มาเทคแคร์เค้าพยักหน้าแล้วเดินเลี่ยงออกไป
“...ไม่ไปทำงาน แล้วมาทำอะไรที่นี่อ่ะ...วันนี้แซนอยากกินอาหารญี่ปุ่นที่ทองหล่ออ่ะ...จะโทรนัดตั้งแต่เช้า โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด...โทรศัพท์เป็นอะไร...”  คุณแซนวีนพี่ยอดต่อหน้าผมเพื่อโชว์พาว พี่ยอดถอนหายใจและทำหน้าเบื่อหน่าย
“...ผมพาทีมมาดูบ้านตัวอย่าง...ผมกำลังจะซื้อบ้านอยู่กับทีม...”  พี่ยอดพูดด้วยเสียงจริงจัง ผมกับคุณแซนอ้าปากค้าง
“...หมายความว่ายังไง...”  คุณแซนถามเสียงสั่น
“...ผมจะสร้างครอบครัวกับคนที่ผมรัก...” พี่ยอดตอบพลางโอบบ่าผมไว้
“...งานการไม่ทำใช่มั้ย...แล้วเรื่องที่เราคุยกันไว้ล่ะ...”  คุณแซนเริ่มพาล
“...เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้นะครับ...”  
“...ไม่...เอาให้จบวันนี้เลย...ถ้าจะทำธุรกิจร่วมกันก็ตามมา...”  คุณแซนสะบัดหน้าเดินไปที่รถ
“...ไปสิ...วันนี้เค้าคงตัดสินใจเซ็นสัญญาแล้วแหละ...”  ผมบอกพี่ยอด
“...ไม่อ่ะ...เราไปดูบ้านต่อกันเถอะ...”  พี่ยอดไม่สนใจ และพาผมเดินเข้าโครงการอีกครั้ง
“...ยอด...ตกลงเราจะจบกันแค่นี้ใช่มั้ย...”  คุณแซนเดินก้าวยาว ๆ กลับมาหา
“...ถ้าแซนต้องการใช้สินค้าและบริการของบริษัทผมจริง ๆ ผมจะให้ทางฝ่ายการตลาดติดต่อกลับไปนะครับ...”  พี่ยอดพูดเสียงเรียบ
“...ยอดกล้าปฏิเสธลูกค้าเหรอ...อ๋อ...เกรงใจทีมใช่มั้ย...ไม่เป็นไร...แซนรอคุยพรุ่งนี้ก็ได้...”
“...พรุ่งนี้ผมก็ต้องให้ฝ่ายการตลาดดูแลอยู่ดีครับ...มันเป็นหน้าที่ของเค้าโดยตรง...”
“...ถ้าอย่างนั้นแซนก็ต้องขอบายบริษัทยอดละกัน...”
“...ครับ...เอาไว้โอกาสหน้า ถ้ามีอะไรให้รับใช้ก็ติดต่อมานะครับ...แล้วผมจะให้ลูกน้องดูแลเป็นพิเศษ...”  พี่ยอดย้ำ ผมแอบอมยิ้ม คุณแซนคงเห็นจึงหันมาแว๊ดผมต่อ
“...ยิ้มอะไร...บริษัทเธอก็ไม่ได้ชั้นเป็นลูกค้าเหมือนกันนะ...”
“...ทีมควรจะดีใจ หรือเสียใจดีอ่ะ...แต่ที่แน่ ๆ ขนาดกรรมการบริษัทของทีมเค้ายังไม่รู้สึกอะไรเลย...กิจการเลื่อนลอยของคุณมีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้...วัน ๆ ไม่เห็นทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย...ร่อนไปร่อนมากับแฟนคนอื่นทุกวัน...ท่าทางงานหลักคือตีท้ายครัวชาวบ้านอ่ะดิ...”  ผมยิ้มมุมปาก
“...ชั้นไม่ถือว่าครั้งนี้ชั้นแพ้เธอนะ...เพราะเธอไม่ใช่คู่แข่งของชั้น...ผู้ชายอย่างยอดชั้นหาที่ไหนก็ได้...”  คุณแซนพูดเชิด ๆ
“...ทีมก็ไม่คิดจะแข่งกับคุณหรอก...เพราะทีมไม่อยากให้พี่ยอดเป็นของเดิมพันแพ้ชนะ...ทีมเชื่อว่าคุณจะไปหาผู้ชายที่ดีกว่าพี่ยอดที่ไหนก็ได้...งั้นก็ไปซะทีสิ...”  ผมไล่ตรง ๆ ได้ผล คุณแซนสะบัดหน้าเดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปทันที
*
*
…หลังจากนั้นพี่ยอดพาผมเดินดูบ้านตัวอย่างอีกซักพักก็พาผมไปทางบางนา-ตราด มุ่งหน้าสู่ศรีราชา...ไปถึงก็เย็นพอดี...พระอาทิตย์กำลังจะตก...พี่ยอดพาผมไปกินข้าวที่ร้านอาหารชื่อดังที่บรรยากาศดีมาก...วิวสวย อาหารอร่อย...เราเลือกที่นั่งชั้นล่างสุดติดทะเล น้ำขึ้นสูง ลมทะเลพัดมาทำให้ผมคิดถึงบรรยากาศเดิม ๆ สมัยที่เราอยู่ด้วยกันตอนทำงานโรงแรม...เสียงคลื่นยังฟังเพลิน...แสงจากดวงอาทิตย์สีส้มกระทบหน้าพี่ยอดทำให้เค้ายิ่งดูดีขึ้น...พี่ยอดคุยไปยิ้มไป ดูเค้ามีความสุขกว่าทุกวัน...จริงสิ...ผมไม่ได้เห็นเค้าร่าเริงอย่างนี้มานานแล้ว...ตลอดทางมาศรีราชาเค้าดูผ่อนคลาย หาเรื่องมาคุยได้ไม่หยุด ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเสียลูกค้าไปเลย...
“...พี่ยอด...ปลากะพงทอดน้ำปลาที่นี่เค้าใส่กัญชาหรือเปล่า...”
“...ทำไมอ่ะ...ไม่น่าจะใส่ได้นะ...”  พี่ยอดใช้ส้อมเขี่ย ๆ ดูในจาน
“...ทีมประชด...ทีมว่าพี่ดูเฮฮาผิดปกติ...เพิ่งพลาดลูกค้ารายใหญ่ไปนะ...”
“...เออว่ะ...พี่ควรจะผิดหวังสิ...แต่ทำไมพี่โล่งอกขนาดนี้ก็ไม่รู้...ถ้าไม่ได้ทีมเตือนสติพี่เมื่อคืนพี่คงต้องเครียดต่อไป...”
“...ทีมอยากจะพูดมานานแล้ว แต่เห็นพี่ยอดมุ่งมั่นจะทำให้ได้...มันคงไม่ดีถ้าทีมจะขัดขวางพี่ยอดตั้งแต่ยังไม่เริ่มลองทำ...นานเข้าทีมเห็นว่ามันคงเสียเวลาเปล่า ทีมถึงจำเป็นต้องพูด...”
“...อืม...เมื่อเช้าตอนพี่โทรไปลางานให้ทีม คุณวาดะก็พูดเหมือนกัน...เค้าบอกว่าแซนคงไม่ตั้งใจจะทำธุรกิจอะไรหรอก...พี่ก็เลยทบทวนเรื่องที่ผ่านมา...มันก็จริงนะ...เสียเวลาเปล่า...และพี่คงไม่เหมาะกับการหาลูกค้าเข้าบริษัทด้วย...”
“...ไม่เป็นไรหรอกพี่...ทีมมีเพื่อนเยอะ...เดี๋ยวจะช่วยหาลูกค้าให้...”
“...น่ารักมาก...เดี๋ยวคืนนี้พี่จะให้รางวัลชุดใหญ่...เราไปค้างที่พัทยากันนะ...พรุ่งนี้วันเสาร์ทีมหยุดงานนี่...”
“...ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน...”  ผมอิดออด
“...ไม่เป็นไร...ตอนนอนเราก็ไม่ได้ใส่อะไรอยู่แล้วนี่...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ ผมต้องหันหน้าไปมองทะเล เพราะเขินสายตาของเค้า

****************************************************************************

...ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกคำติชม และขอบคุณที่รออ่านนะครับ...เพื่อตอบแทนน้ำใจคนอ่านก็เลยมาต่อให้อีกนิดนึง...กลัวคนอ่านจะเครียดจากตอนที่แล้ว...ต้องรีบมาต่อเร็ว ๆ...อีกอย่างอากาศร้อนมาก สถานการณ์บ้านเมืองก็ไม่ชวนให้ออกไปไหน...นั่งโหลดสารคดีวิธีการผลิตมนุษย์ไปด้วย พิมพ์เรื่องนี้ไปด้วย...อยู่บ้านไม่เสียเงิน...สบายที่สุด ยิ่งได้เห็นยูสเซอร์คนอ่านหน้าใหม่ และชื่อคนอ่านเจ้าประจำเข้ามาเม้นท์ยิ่งมีความสุข...
...แล้วเจอกันใหม่เร็ว ๆ นี้...
...เป้...

[ifwedo]

อยากหาคนมาผลิตมนุษย์จัง แชแนลวีๆๆๆ

[sai_dil69]

 :call:เป้ครับ ถ้าใจดี ช่วยแจกสารคดีวิผลิดมนุษยืด้วยก้จะเป็นพระคุรนะ ชอบเรื่องราวนี้มาก สนุกดี ติดตามทุกตอนเลย.....ขอบคุณครับ

[KIMKUNG]

พี่เป้ลงได้สนุกจังคร้าบๆๆ

ชอบๆๆ

[shiro_niji]

เรื่องคุณแซนจบไป
แต่ไม่ค่อยไว้ใจไรเตอร์ เดี๋ยวต้องมีเรื่องคนอื่นมาอีกแน่เลย

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

เรื่องคุณแซนจบไป
แต่ไม่ค่อยไว้ใจไรเตอร์ เดี๋ยวต้องมีเรื่องคนอื่นมาอีกแน่เลย

ช่าย....วั้ยจัยไม่ได้...555!+

[โน๊อา]

เฮ้อ อิบ้าแซน ไปซะได้ก็ดี

[jokirito]

พี่เป้ น่ารักที่สุดดดด  มาให้กอดซะดีๆ    

ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย 

[JJHJJH]

พี่ยอดน่าร๊ากกก แต่พี่เป้น่าร๊ากกว่า ว่าแต่พี่เป้ไม่สนใจจะแต่งสารคดีผลิตมนุษย์แบบครบทุกขั้นตอนมั่งเหรอค๊าาาาา

[hima]

ขอบคุณนะครับ  สำหรับเรื่องสนุกๆ 

[SoN]

^^

[iiดาวพระสุขლii]

อ่านไปยิ้มไปอย่างมีความสุข...

กว่าจะคิดได้นะนายยอด...ต้องให้เมียเตือนสติ 555 

[SoYiLovE]

ตอนนี้ถูกใจ พี่ยอดน่ารักมากกกกกกก


ขอยคุณค่ะที่เข้ามาต่อ

[kikilalakik]

พี่ยอดเเมนมากๆเลยค่ะ
บางเรื่องเราไม่ถนัดก็ต้องใช้ตัวช่วยเสริมนะ
แบบว่าหวานนิดๆจริงเลยอ่ะค่ะ
 

[mascot]

thank จ้า เป้
นำความสุขมาให้กับชีวิต

[nidnoi]

พี่ยอดนี่  

น่ารักน่าหยิกที่สุดเลย

 

ขอบคุณคุณเป้นะคะ

 

[patee]

ทีมจัดการนังคุณแซนได้ยอดมากเลย

[Xfish]

มาดันๆ  พี่ยอดกับน้องทีม น่ารักมากมาย  อุปสรรคมีเข้ามาเรื่อยๆเลย  แต่ก็นะ

ความเข้าใจนี่แหละ คือสิ่งสำคัญของชีวิตคู่ 

รอติดตามต่อนะครับ  ให้กำลังใจคนแต่งนะครับ