หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[punchnaja]

เย้ๆ ได้ฟังพี่ยอดแก้ตัวซะที อยากรู้มานานแล้วววววว

[┗◎┗◎]

สนุกอ่ะ ชอบจังเรื่องนี้ 

[NUTSANAN]

บอกได้คำเดียวว่าอยากจะกรี๊สส ส
 

[กะทิน้อย]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบทีม
ยิ่งอ่านยิ่งชอบที่พี่ยอดตามง้อ น่ารักดี

ฮาดีอ่ะ ที่มิ้นจัดโต๊ะไว้รอทีม
โอ้ย โอ้ย โอ้ย
ชอบทุกอย่างเลยอ่ะพี่เป้
จริง ๆ นะ

[RomeO_C_Leng]

ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบ

อยากอ่านต่อ ๆ ๆ ๆ 

[tomodaging]

โอ้ยยยยยยยย กรี๊สสสสสสสสสสสสสส
ค้างคาอ่ะค้างคา ตามคำำแนะนำมาจากกระทู้แนะนำเรย นึกว่าจบแล้ว แต่ดันมีภาคต่อ แถมมันส์สุดๆ หยุดอ่านไม่ไหว
...........................................
...............................
ขอทำใจแปป..............โอเค รอได้ รอได้ รอด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เอาล่ะบ่นพล่ามความต้องการของตัวเองเสร็จ ก็มาเยินยอกับผู้แต่งบ้าง(ไม่เข้าใจเป็นคนไทยไม่ใช้คำว่า"ผู้แต่ง"จะเขียนว่าไรท์เตอร์กันทำไม ชิส์)
เนื้อเรื่องสนุกสนาน ดุเด็ด เผ็ดมันส์ ที่สำคัญ กระชับ ไม่เวิ่นเว้อเยิ่นเย้อ ยืดยาด
ตัวละครที่เป็นคนร้ายๆ มันดูสมจริงสมจัง (เพราะชีวิตจริงไม่มีใครจะมานางเอกดราม่า หรือแรดร่านตลอดเวลานิ)
ขอบอกว่าเรื่องนี้สนุกมันส์ที่ความร้ายกาจของนายเอกและเหล่าตัวร้ายทั้งหลายนี่แหละ มันส์ได้โล่ห์
เขียนได้ดีมากครับ เรื่องการเขียนผมไม่มีความรู้เท่าไหร่ รู้แต่อารมณ์ต่างๆในเรื่องนี้มันเข้้าถึงความมันส์ได้ดีจริงๆ

ปลื้มมากกกกก จบ
.
.
.
ขอบคุณสำหรับความบันเทิงสุดเหวี่ยงครับ

(ปล.เล็กๆ รออยู่นะ ตะเองงงงง)

[leogemini]

 

ตามมาจิ้ม



วันนี้ไล่อ่านทั้งวัน


เพลียมากมาย


สนุกดีครับ

[imac]

รออ่านตอนต่อไปครับ 

[narajasing]

รอด้วยิีกคนครับผม

[jantaro]

 

[@BUA@]

นึกถึงตอนหน้าแล้วแอบลุ้น
พี่ยอดจะทำให้ทีมใจอ่อนได้ไหมเนี่ย
 

[EoBen]

 o13ทีมเยี่ยมมมม

เจอกันอีกครั้งหน้างายแน่

ตำแหน่งใหม่จ๊ะ  ฮ่าๆๆ

ซะใจโว๊ยยยยย

[*SparklinG*]

มานอนรอ นั่งรอ กลิ้งรอ ตอนต่อไป เมื่อไหร่จะมา สามวันแล้วนะ TT W TT

[ai_no_uta]

จะช้าไปมั๊ยคะ ถ้า.......

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 


ถอดใจไปแล้วนะเนี่ย คิดว่า ยังไงๆ พี่เป้ ต้องไม่ต่อชัวร์ (จริงๆ  เมิ ง ไม่ ว่าง เค้ามา เอง รึ เปล่า  )

เลย อ่านหนังสือสอบ ไฟนอล โล้ดดดดดด  เครียดจนจะบ้า 

พอปิดเทอม แวะมาดู  เย้ยยยย  ซีซั่น สอง ไปห้าตอนแล้วววว

แถม มี แต่ ข่าวดีอ่ะ 

พี่ทีม♥พี่ยอด  Forever
 

รัก พี่เป้ โค ต ร   

[nutto]

อ๊าก น่ารักจังเรยอะครับ

[kitty]

 o18มารอตอนต่อไปค่ะ ว่าทีมจายกโทดไห้พี่ยอดไหมมมมมมมมมมมมมมมม

[RomeO_C_Leng]

มารอออร๊อออรอออเหมือนกันคร้าบบบบบบบบบ   

[กระต่ายชมจันทร์]

 

มิ้นท์จัดให้โรมแนติกเลย ฮะๆ

ท่าทางพี่ยอดจะได้มีเรื่องหึงเพิ่มละ    เดี๋ยวจะต้องมีหึงวาดะแหงม!


ขอบคุณพี่เป้ค่ะ

[IIMisssoMII]

พี่เป้ เอาข้อแก้ตัวพี่ยอดมาบอกได้แล้ส รออยู่นะคะ

 

[JJHJJH]

พี่เป้ขรา มองไม่เห็นฝุ่นตอนเก่าแล้วค่ะ มาต่อเถอะนะค๊า พลีสสสส

[Na_RimKLonG]

 

 

 

 
ปล. ปริบๆ  ปิ้งๆๆๆ   

[thaitanoi]

มารออ่านนะครับ

[mini]

งานยุ่งหรอคับ น้องเป้

ถ้าพอมีเวลา แวะมาต่อ

หน่อยนะคับ  แบบว่าแอบค้างงงงอะคับ

[Aon]

 :laugh:ตามอ่านจนทันแล้ว

ทีมก็นะแค่ 5 ปีมันน้อยไปเอาสัก10ปี

จะได้เอาไม้เท้าเดินมาง้อ...555+

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) ตอนที่ 6
...ผมกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง เห็นพี่ยอดกำลังเปิดดูเมนูและคุยกับเด็กเสิร์ฟอย่างเป็นกันเอง...ภาพตรงหน้ามันทำให้ผมใจอ่อนยวบ...คนที่ผมรักที่สุดอยู่ตรงหน้า แต่ต้องฝืนทำเคร่งขรึม ทั้ง ๆ ที่อยากจะยิ้ม และกอดแน่น ๆ ให้หายคิดถึง...
“...คุณทีมคะ...เชิญนั่งค่ะ...หนูเตรียมไวน์ไว้ให้แล้ว...”  เด็กสาวพูดและรินไวน์ใส่แก้วให้ผม
“...ขอบใจจ้ะ...แต่ตอนโทรมา พี่บอกเจ้าของร้านว่า พี่ต้องการแค่มุมสงบไว้คุยธุระเฉย ๆ ไม่ได้สั่งอาหารพิเศษเลยนะ...”  ผมพูดเสียงเรียบ น้องเด็กเสิร์ฟหน้าเสีย เพราะไม่เคยเห็นผมพูดจริงจังอย่างนี้
“...มื้อนี้ผมขอแบบพิเศษเลยครับ...ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนะ...”  พี่ยอดพูดกับเด็กและหันมาหาผม
“...ไม่กังวลหรอก...มากับเจ้าของบริษัทนี่...”  ผมประชด เด็กเสิร์ฟค่อย ๆ เดินเลี่ยงออกไป
“...เพื่อทีมกี่บาทพี่ก็จ่ายได้...”
“...ทีมเป็นคนพามา ทีมต้องเป็นคนจ่ายสิ...พี่ยอดมีอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า...จะได้ไม่เสียเวลา...”
“...กินข้าวก่อนเถอะ...พี่หิว...”
*
*
...อาหารไทยประยุกต์ฝีมือมิ้นท์จานแรกถูกนำออกมาเสิร์ฟ...รูปร่างหน้าตาเหมือนอาหารฝรั่ง แต่รสชาติไทยแท้...พี่ยอดชิมคำแรก เค้าขมวดคิ้ว ผมต้องลุ้นว่าเค้าจะว่ายังไง...มันก็อร่อยเหมือนปกตินี่หว่า...ไม่ทันที่พี่ยอดจะพูดอะไร อาหารอื่น ก็ถูกทยอยออกมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ...คราวนี้ผมต้องขมวดคิ้วบ้าง เพราะอาหารทั้งหมด เป็นอาหารที่ผมกับพี่ยอดชอบกินสมัยอยู่ภูเก็ตทั้งนั้น...
“...พี่ว่ามันคุ้น ๆ...เหมือนเคยกินที่ไหนนะ...”  พี่ยอดทำหน้าสงสัย
“...โห ต้มยำอย่างนี้ กินที่ไหนก็เหมือนกันแหละ...ตอนแรกเห็นไวน์ นึกว่าจะจัดอาหารฝรั่งมาให้...ไวน์กับอาหารไทย มันเข้ากันตรงไหนเนี่ย...”  ผมทำเป็นโวยกลบเกลื่อน
“...แล้วต้องกินกับอะไรเหรอ ถึงจะเข้ากัน...”
“...แสงโสม หรือไม่ก็เบียร์ช้างไง...ไวน์มันหรูไปสำหรับพนักงานออฟฟิศธรรมดาอย่างทีม...”  
“...กินเป็นเหรอเราอ่ะ...พี่ไม่เคยเห็นทีมกินเหล้ากินเบียร์เลย...”
“...กินเป็น แต่ไม่กิน...มีปัญหาอะไรป่าว...”
“...ดีแล้ว...อย่ากินเลย...”  พี่ยอดมองยิ้ม ๆ
“...มองอะไร...รีบกินรีบพูดเหอะ...ทีมต้องพักผ่อน พรุ่งนี้มีงานใหญ่รออยู่...”  ผมหลบตา ทำเป็นสนใจกับอาหารตรงหน้า
*
*
...ไม่นานนักอาหารคาวหวานก็หมดลง...ระหว่างที่เด็กมาเคลียร์โต๊ะผมก็ไปเข้าห้องน้ำสำรวจตัวเอง และยืนนิ่ง ๆ เพื่อเรียกความเข้มแข็งของตัวเองกลับมา...ทุกครั้งที่พี่ยอดมอง หรือยิ้ม มันค่อย ๆ ทำให้ให้ความโกรธของผมละลายหายไปทีละน้อย...พี่ยอดยังไม่พูดอะไร ทำไมเราถึงใจอ่อนได้ขนาดนี้...ไม่ได้นะ...ถ้าเหตุผลเค้าฟังไม่ขึ้น เราต้องตัดใจจากเค้าให้ได้...
“...อ้าว...พี่เค้าไปไหนแล้วอ่ะ...”  ผมถามเด็กเสิร์ฟแถวนั้น
“...เห็นออกไปนอกร้านค่ะ...”
“...โอเคจ้ะ...”  ผมทรุดตัวนั่งลงรอพี่ยอดด้วยใจที่เต้นแรง ตื่นเต้นทำไม หายใจเข้าลึก ๆ ผมสั่งตัวเอง
“...ร้านสวยดีนะ...อาหารก็อร่อย...สงสัยพี่ต้องมากินบ่อย ๆ แล้ว...”  พี่ยอดเดินยิ้มมาพร้อมกระเป๋าเอกสารใบใหญ่ในมือ พี่ยอดคงถอดสูทไว้ในรถ เพราะตอนนี้เค้าแต่งตัวสบาย ๆ เสื้อเชิ้ตพับแขนถึงข้อศอก ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด เผยให้เห็นกล้ามอกนิด ๆ ให้ผมใจสั่นอีก
“...พี่ยอด...ทุ่มนึงแล้ว จะอธิบายอะไรก็รีบ ๆ หน่อยเหอะ...”  ผมทำหน้าเซ็ง
“...โอเค...”  พี่ยอดวางกระเป๋าเอกสารบนโต๊ะ
“...อะไรอ่ะ...”
“...พี่ขอโทษ...ตอนนั้นพี่บ้าไปเอง...พี่ช่วยคนญี่ปุ่นครอบครัวนึงไว้ได้ตอนสึนามิเข้าฝั่ง...เค้าอยากให้พี่มีอนาคตที่ดีขึ้น ก็เลยพาพี่ไปญี่ปุ่นกับเค้า...ช่วงนั้นมันชุลมุนไปหมด พี่เองก็ได้กลับเข้าโรงแรมไปเก็บของหลังจากคนอื่นเค้าย้ายออกไปหมด แทบจะกลายเป็นโรงแรมร้าง...มันเป็นการตัดสินใจที่กะทันหัน พี่เองก็ไม่กล้าบอกใครว่ายังมีชีวิตอยู่ เพราะพี่ต้องตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่ หรือไปญี่ปุ่น อีกอย่างโทรศัพท์ กระเป๋าเงินหายหมด ติดต่อใครไม่ได้เลย...”
“...สรุป...พี่ยอดก็เลยไปญี่ปุ่นกับครอบครัวนั้น...ปล่อยให้ทีมกับคนอื่นเข้าใจว่าพี่ยอดตายแล้ว...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...ใช่...พี่ขอโทษ...”
“...พี่ยอดหยุดพูดคำว่าขอโทษเถอะ...มันไม่มีประโยชน์แล้ว...ทีมต้องฝันร้ายเกือบทุกคืนมาตลอดห้าปี...พี่ยอดทำอย่างนี้ได้ยังไงอ่ะ...”  ผมเริ่มเสียงดัง
“...ฟังพี่ก่อน...อย่าเพิ่งโมโหดิ...พี่ติดต่อพี่รุจได้ก่อนจะไปญี่ปุ่นอาทิตย์นึง...เค้ารับปากว่าจะดูแลทีมให้...ทีมเองก็จะไปอังกฤษในช่วงนั้นเหมือนกัน...ถ้าพี่อยู่ ทีมก็จะไม่ไปใช่มั้ย...พี่จำได้...ทีมบอกว่าทีมจะหางานทำที่นี่ ทีมจะสมัครสจ๊วต...”
“...แล้วมันเกี่ยวกันยังไง...”  ผมขัด
“...เพราะพี่คิดว่าทีมจะไปอังกฤษไม่นาน พอสายการบินเปิดรับสมัครงาน ทีมก็จะกลับเมืองไทย แล้วถึงตอนนั้นพี่ก็จะกลับมาหาทีม มาบอกความจริงกับทีมที่นี่...แต่ต่อมาพี่รุจบอกว่าทีมจะเรียนโท และจะทำงานที่โน่น...ไม่มีแผนจะกลับมาเมืองไทย...พอดีกับครอบครัวนั้นเค้าจะส่งพี่เรียนบริหารต่อด้วย พี่ก็เลยต้องคว้าโอกาสนี้ก่อน...”
“...อืม...ทุกอย่างเพื่อตัวเอง...”  ผมกอดอกพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“...พี่ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย...ต้องประหยัด และลำบากมาก...พี่เก็บเงินไว้ใช้ส่วนตัวเพื่อ...”  พี่ยอดเปิดกระเป๋าเอกสาร และหยิบกระดาษออกมาวางตรงหน้าผม
“...อะไร...”  ผมมอง ถึงจะยังไม่หยิบมาอ่าน แต่ผมก็เห็นโลโก้บนหัวกระดาษ
“...พี่เก็บเงินเพื่อให้ได้ไปอังกฤษทุกปี...นี่พาสปอร์ต...นี่ใบเสร็จโรงแรมที่พี่พัก...ทีมรู้ใช่มั้ยว่าที่ไหน...”
“...พี่ยอดไปที่นั่น ทำไมไม่ไปหา ทำไมไม่บอกทีม...”  ผมหยิบเอกสารตรงหน้ามาอ่านอย่างลำบาก เพราะน้ำตามันเอ่อล้นขอบตาจนมองอะไรแทบไม่เห็น
*
*
...โรงแรมที่พี่ยอดไปพักหลายที่มันอยู่ใกล้บ้าน และมีอยู่ตรงข้ามกับโรงแรมที่ผมทำงานด้วย...พี่ยอดบอกว่า แค่เค้าได้เห็นว่าผมอยู่ดีมีสุข และไม่มีหนุ่มฝรั่งมาพัวพัน เค้าก็กลับไปญี่ปุ่นอย่างสบายใจ อีกอย่างพี่รุจก็คอยเป็นตัวกลางในการติดต่อผม และคอยสืบความเป็นไปของผม...มิน่าล่ะ พี่รุจถึงได้ตามจิกผมจังเลย...ซักถามที่อยู่ผมซะยังกับว่าจะมาหาเอง...ทีแท้เป็นสปายให้พี่ยอดนี่เอง...ช่วงนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน และทำงานซะจนไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ ทั้ง ๆ ที่ชาวเอเชียเป็นที่ต้องการของหนุ่มยุโรป มีคนเข้ามาคุยกับผมหลายคนในหลายโอกาส แต่ผมลืมพี่ยอดไม่ได้จริง ๆ...
“...ทีมหายโกรธหรือยัง...”  พี่ยอดทำลายความเงียบ หลังจากผมดูหลักฐานเอกสารบนโต๊ะ
“...ขอคิดดูก่อน...”  ผมพูดเสียงอ่อนลง
“...ทีมมาทำงานที่บริษัทพี่นะ...จะได้อยู่ด้วยกัน...”
“...ไม่อ่ะ...ขอทีมทำงานที่เดิมอีกซักพักก่อน...ไม่อยากใช้เส้นเจ้าของบริษัท...”
“...ไม่ทำงานก็ได้...เรียกว่ามาช่วยพี่บริหารดีกว่า...อีกอย่างพี่ไม่ใช่เจ้าของบริษัทนะ...พี่เป็นแค่หุ้นใหญ่ เจ้าของจริง ๆ คือครอบครัวญี่ปุ่นที่ลงทุนให้พี่...”
“...แต่คิมเล่าว่าพี่ยอดเป็นกรรมการผู้มีอำนาจลงนามอ่ะ...”
“...นั่นแหละ...เวลาเซ็นเอกสารพี่ต้องลงชื่อร่วมกับหุ้นส่วนคนไทยอีกคน...พี่ไมได้สบายอย่างที่ทีมเข้าใจนะ...”
“...อ้าว เหรอ...”
“...ทีมพักที่ไหนอ่ะ...”  พี่ยอดเปลี่ยนเรื่อง
“...แถวสุขุมวิท...ไม่ไกลจากที่นี่หรอก...”  ผมตอบกว้าง ๆ ทั้งที่จริง อพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่ก็ตรงข้ามกับร้านมิ้นท์นี่แหละ
“...สุขุมวิทซอยอะไรล่ะ...พี่จะได้ไปรับไปส่งถูก...”
“...ไม่ต้อง...ทีมเดินทางเองได้...มีรถไฟฟ้าผ่านสบายจะตาย...
”...ไหน ๆ เราก็ทำงานตึกเดียวกัน พี่ยินดีบริการ...”
“...ขอทีมคิดก่อน...”  ผมตัดบท
“...โอเค...พี่ให้เวลาทีมคิดว่าจะยกโทษให้พี่หรือเปล่า และจะให้พี่ไปรับไปส่งได้เมื่อไหร่...พรุ่งนี้ทีมจะให้คำตอบพี่ได้มั้ย...”
“...ไม่แน่...รับปากไม่ได้...ช่วงนี้ทีมมีเรื่องต้องคิดเยอะ...”  ผมเล่นตัว
“...เฮ้อ...งั้นพี่ไม่รบกวนแล้ว...”  พี่ยอดถอนหายใจ พูดเสียงเศร้า แล้วยกมือเรียกเด็กมาคิดเงิน
“...มื้อนี้ทีมจ่ายเอง...”
“...ไม่ได้...”
“...พี่ยอด...”  ผมทำเสียงแข็ง
“...โอเค...งั้นมื้อต่อไปทีมต้องให้พี่เลี้ยงนะ...”
“...คงอีกนานกว่าทีมจะยอมออกมากับพี่อีกทีอ่ะ...”  ผมกวน พลางหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาจ่ายตามบิลตรงหน้า
*
*
...ผมรอให้พี่ยอดขับรถไปลับตาแล้วจึงเดินกลับเข้าไปเฉ่งอีมิ้นท์ในร้าน...เด็กเสิร์ฟทุกคนยิ้มให้ พวกเค้าคุ้นเคยกับผม เพราะตอนที่ผมกลับจากอังกฤษใหม่ ๆ ก่อนหน้าที่ผมจะเริ่มงานออฟฟิศ ว่าง ๆ ผมก็จะมาช่วยทำอาหาร ช่วยเสิร์ฟ ช่วยดูแลเรื่องรายรับ และค่าใช่จ่าย...มิ้นท์มันถึงขนาดบอกกับทุกคนว่าผมเป็นเจ้าของร้านอีกหนึ่งคน...
“...เป็นไงมั่ง...ถ้ามึงบอกกูแต่เช้า มึงจะได้แบบหรูเริ่ดอลังการกว่านี้อีกนะ...”  มิ้นท์พูดด้วยความภาคภูมิใจ
“...อีเวร...กูไม่อยากให้เค้าคิดว่ากูเตรียมอะไรแบบนี้เพื่อเค้า...”
“...โอ๊ย...กูรู้ว่ามึงน่ะใจอ่อนตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าเค้าไม่ตายแล้ว...มึงจะเล่นตัวไปทำไมวะ...”
“...โห...มึง คำอธิบายของเค้า กูฟังแล้ว มันยังไม่น่าให้อภัยว่ะ...กูไม่แน่ใจว่าเค้าทำเพื่อตัวเอง หรือทำเพื่อกูกันแน่...”
*
*
...ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มิ้นท์ฟัง...เรื่องนี้มันซีเรียส แต่อีนี่มันดราม่าซะจนผมต้องต้องหัวเราะกับแอ็คติ้งมัน...ก็มันอินซะจนผมสงสัยว่านี่เป็นเรื่องของผม หรือของมันกันแน่....เดี๋ยวกรี๊ดชอบใจ เดี๋ยวถอนใจเฮือกใหญ่...
“...อีมิ้นท์...ตกลงกูเล่าเรื่องเศร้าหรือเรื่องตลกเนี่ย...มึงหยุดดราม่าแล้วนั่งฟังเฉย ๆ ได้มั้ย...”  ผมขำกับท่าทางของมัน
“...อีทีม...กูนึกภาพออก...พี่ยอดเค้าพูดไม่เก่ง เค้าคงอธิบายอะไรไม่เคลียร์ และเค้าก็รู้ตัวว่ามึงคงไม่เชื่อ เค้าก็เลยต้องเก็บหลักฐานทุกอย่างมาให้มึงดู...”
“...ไม่เกี่ยว...กูแค่คาใจว่า ทำไมเค้าถึงทำกับกูอย่างนั้น...กูเสียใจแค่ไหนมึงก็รู้...”
“...เอาเป็นว่า มึงลองคิดว่ามึงเป็นพี่ยอดสิ...มึงจะทำอย่างเค้ามั้ย...จะโกรธจะเกลียดเค้า จะไม่เชื่อ จะไม่ให้อภัย มึงคิดถึงเจตนาเค้าหรือเปล่า...”  มิ้นท์พูดแบบเป็นการเป็นงาน...ผมอึ้ง
*
*
...มิ้นท์ปล่อยให้ผมไปคิดเอง...แล้วมันก็ไปทำงานในครัวต่อ...ผมเดินคอตกกลับห้อง...โทรเรียกแก้วมาคุยที่ห้องด้วยดีกว่า...แก้วอยู่ในตำแหน่งที่สามารถเดินตรวจฟลอร์ได้ตลอดเวลา...ไม่นานนัก เพื่อนสาวก็มาถึงห้องผม...และผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้แก้วฟัง โดยไม่พูดถึงความเห็นของมิ้นท์...
“...ทีมถามใจตัวเองดีกว่านะ ว่าจะให้อภัยพี่ยอดหรือเปล่า...”
“...เราสับสนอ่ะ...มันโกรธ เหมือนโดนหลอกมาตลอดห้าปีเลยนะ...”
“...แล้วทีมโกรธ หรือดีใจตอนที่รู้ว่าพี่ยอดยังไม่ตายล่ะ...”
“...เอ่อ...ก็...ดีใจ...” ผมตอบเสียงเบา
“...นั่นแหละ...ถ้าทีมจะโกรธเค้า ทีมต้องโกรธเมื่อรู้ความจริงครั้งแรกสิ...”
“...แต่เค้าใจร้ายมากเลยนะแก้ว...”  ผมเถียง
“...ใจร้ายตรงไหน...เค้าไม่ได้หายไปเลยนี่นา...ทีมบอกว่าพี่ยอดให้พี่รุจช่วยติดตามความเป็นอยู่ของทีม...พอเค้ามีโอกาสก็แอบไปดูทีมที่อังกฤษ...ถ้าเค้าใจร้าย คิดถึงแต่ตัวเอง เค้าคงตั้งหน้าตั้งตาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เพื่อสร้างเนื้อสร้างตัวคนเดียว ไม่สนใจเรื่องของทีม หรือแม้แต่ตอนที่เจอทีม เค้าก็ไม่กระวนกระวายตามง้อขนาดนี้หรอก...”
“...แต่...”
“...ทีมอยู่อังกฤษก็มีความสุขดี สะดวกสบาย ได้อยู่กับครอบครัว เรียนจบ ทำงานดี ๆ...พี่ยอดไม่มีอะไรต้องห่วงทีมเลย...สมมุติว่าถ้าทีมมีปัญหาแล้วบอกพี่รุจ เราเชื่อว่าพี่ยอดต้องบินไปช่วยทีมแน่นอน...”
“.................................”
“...เรารู้ว่าทีมมีคำตอบอยู่ในใจแล้วแหละ...แต่ทีมกลัวเสียหน้าอ่ะดิ...คนดี ๆ อย่างพี่ยอดไม่ได้เจอง่าย ๆ ตามท้องถนนนะ...ทีมเคยสูญเสียคนรักแบบไม่ตั้งตัวมาก่อน ทีมน่าจะรู้ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้...ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ...อย่าทำร้ายตัวเองเลย...ไม่ใช่แค่ทีมเสียใจคนเดียวนะ...พี่ยอดก็คงเสียใจมากด้วย...เราเป็นคนนอกยังแอบลุ้นเลยอ่ะ...”
*
*
...แก้วขอตัวไปทำงานต่อ...ผมใช้เวลาทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ในอ่างอาบน้ำ...ฟองสบู่นุ่ม ๆ น้ำอุ่น ๆ มันทำให้ผมสบายตัว สมองปลอดโปร่ง...และหาคำตอบให้พี่ยอดได้ในที่สุด...เฮ้อ...หายเครียดแล้ว...ผมใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาเป่าผมหน้ากระจก...เสียงกรีงประตูดังขึ้น...สี่ทุ่มกว่าแล้ว ใครมาหาหว่า...แก้วคงเอาอะไรมาให้มั้ง...
“...ใครอ่ะ...”  ผมพูดพลางมองลอดตาแมวออกไป ไม่พบใครซักคน สงสัยจะกดกริ่งผิดห้องมั้ง ผมเดินกลับไปเป่าผมต่อ
“...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...”  คราวนี้เป็นเสียงเคาะประตู ผมเดินไปส่องดู ก็ไม่พบใครอีก
“...ใครอ่ะ...ถ้าไม่บอก ไม่เปิดนะ...”  ผมตะโกนออกไป ดีนะที่ไม่ใช่คนกลัวผี แต่ตอนนี้กลัวโจรมากกว่า
“................................”  เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ
*
*
...ผมโทรไปห้องแม่บ้าน บอกให้แก้วมาดูที่ห้องผมหน่อย มีใครไม่รู้มาเคาะประตู...จากประสบการณ์ ถ้าโทรไปฟร้อนท์ เค้าก็ต้องส่งแม่บ้าน หรือพนักงานรักษาความปลอดภัยขึ้นมา ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ จึงเรียกเพื่อนสาวดีกว่า...ไม่นานนักเสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีก...ผมมองออกไป เป็นแก้วที่ยืนยิ้มอยู่...ผมถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูให้...แก้วเดินเข้ามาทันที...
“...มีใครป่าวอ่ะ...เมื่อกี้ทั้งกดกริ่ง ทั้งเคาะประตู โรคจิตป่าววะ...”  ผมถามขำ ๆ
“...ไม่รู้ว่าโรคจิตหรือเปล่านะ...ไปถามกันเองละกัน...”  แก้วพูดยิ้ม ๆ แล้วรีบออกจากห้อง เปิดประตูทิ้งไว้
“...พี่ยอด...”  ผมอ้าปากค้างเมื่อเห็นพี่ยอดก้าวเข้ามา
“...ขอพี่นอนด้วยคนนะ...นอนคนเดียวมาห้าปีแล้ว เหงาจังเลย...”  พี่ยอดปิดประตู และเดินหิ้วกระเป๋าตรงมาหาผม
“...จะบ้าเหรอ...มาทำไม...”  ผมถอยหลัง กระชับเสื้อคลุมให้เรียบร้อย ไม่รู้จะเขินทำไม
“...พี่มารอฟังคำตอบไง...ใจร้อน อยากรู้แต่เช้าอ่ะ...”  พี่ยอดเอากระเป๋าเสื้อผ้าวางบนโต๊ะ และเปิดออกเพื่อจัดของใช้ที่เตรียมมาเข้าตู้เหมือนเป็นห้องตัวเอง
“...ใครอนุญาตเนี่ย...”
“...เมื่อก่อนทีมยังมาอยู่กับพี่ได้เลย...คราวนี้พี่ต้องขออาศัยทีมบ้างแล้ว...”
“...กรรมการบริษัทจะมาอาศัยพนักงานออฟฟิศธรรมดาได้ไง...”  ผมกวน
“...พนักงานออฟฟิศธรรมดาจะอยู่เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์หรู ๆ อย่างนี้ได้เหรอ...”  พี่ยอดย้อน  ผมอึ้ง
“...ถ้าจะนอนก็ได้นะ...เดี๋ยวทีมจะโทรไปขอเตียงเสริมให้...”
*
*
...ผมโทรขอเตียงกับแม่บ้าน แก้วรับสายเสียงใส และปฏิเสธบอกว่าเตียงเสริมหมด เพราะวันนี้มีกรุ๊ปเข้าพักหนึ่งอาทิตย์...แถมยังบอกว่าเตียง และผ้าห่มในห้องที่ผมอยู่ใหญ่พอที่จะนอนได้สองคน...ก่อนจะหัวเราะคิกคักแล้ววางสายไป...
“...รู้ได้ยังไงว่าทีมอยู่ที่นี่...”  ผมหันมาถามพี่ยอดเสียงห้วน
“...ไม่เห็นยากเลย...พี่นึกได้ว่าทีมดูสนิทกับเด็กที่ร้านอาหาร...ขับไปได้ครึ่งทาง พี่วกรถกลับมาถามที่ร้าน...เค้าก็บอกหมดเลยว่าทีมพักที่ไหน ห้องอะไร...”
“...แล้วขึ้นมาได้ยังไง...ฟร้อนท์ไม่ปล่อยให้ขึ้นมาง่าย ๆ หรอก...”
“...มิ้นท์พาพี่ขึ้นมา...ฟร้อนท์เค้าเห็นมิ้นท์มาหาทีมบ่อย ๆ เค้าก็ปล่อยขึ้นมาอยู่แล้ว...ไม่เห็นมีใครถามอะไรเลย...”
“...อีเพื่อนเวร...”  ผมบ่นเบา ๆ อีนี่เล่นกูอีกแล้ว
“...ไปเจอมิ้นท์ตอนไหนอ่ะ...”  ผมโวยกลบความอาย
“...พี่กลับเข้าไปถามเด็กเสิร์ฟ มินท์เค้าเดินออกมาจากครัวพอดี...ความแตกเลย...มิน่าล่ะ พี่ถึงว่าอาหารมันคุ้น ๆ...”  พี่ยอดขำ
“...เดี๋ยวโดน...หัวเราะอะไร...”
“...ใครกันแน่ที่จะโดน...”  พี่ยอดเดินเข้ามาพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลง
“...พี่ยอด...จะทำอะไรอ่ะ...”  ผมถอยหลังหนี ไม่กล้ามองหน้าเค้า
“...อาบน้ำ...เตรียมตัวนอนสิครับ...พรุ่งนี้ตื่นมา ทีมคงบอกพี่ได้ว่าจะยกโทษให้พี่หรือเปล่า...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ และใช้ผ้าขนหนูพันเอวก่อนจะถอดกางเกง ภาพและบรรยากาศคุ้นตามันทำให้ผมยิ้มอย่างลืมตัว
“...ทำอะไรเสร็จแล้วปิดไฟด้วยละกัน...”  ผมเดินเลี่ยงไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเป่าผม และทาครีมต่อ
“...อย่าทาครีมเยอะนะ...มันขม...”  พี่ยอดแซว ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ ไป
*
*
...ทำไมเราต้องหน้าแดงขนาดนี้ฟะ เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมคิดในใจเมื่อเห็นหน้าตัวเองในกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้ง แววตาเศร้าหม่นตลอดห้าปี ตอนนี้มันสดใสเป็นประกาย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพียงแค่คิดถึงอ้อมกอดพี่ยอด...
“...หลับหรือยัง...”  พี่ยอดกระซิบข้างหูทันทีที่ล้มตัวลงนอนข้างผม
“........................”
“...พี่รอวันนี้มาห้าปีเลยนะ...”  พี่ยอดเริ่มเอาปลายจมูกโด่ง ๆ ไล้มาตามแก้ม
“...แต่ทีมคิดว่าจะไม่มีวันนี้อีกแล้ว...”  ผมแข็งใจฝืนตัวเองไม่ให้สั่นเพราะพี่ยอดใช้ปากชื้น ๆ งับเบา ๆ ที่ต้นคอผม
“...พี่ขอโทษ...”
“...บอกว่าไม่ต้องขอโทษแล้วไง...”  ผมพูดเสียงเย็นชา
“...ขอโทษ...พี่ลืมไป...”  พี่ยอดหลุดพูดออกมาอีก
“...สงสัยจะอยู่กับญี่ปุ่นมาก เอะอะอะไรก็ขอโทษไว้ก่อน...”  ผมพลิกตัวไปเหน็บ
“...กับลูกค้าอาจจะใช่...แต่กับทีม พี่เสียใจ และขอโทษจริง ๆ นะที่ทำอย่างนั้นลงไป...ทีมยกโทษให้พี่ได้มั้ย...”  พี่ยอดจ้องตาผม
*
*
...ผมไม่ตอบ แต่ค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้พี่ยอด และจูบเค้าเบา ๆ เป็นคำตอบ...พี่ยอดยิ้มทั้งน้ำตา ตั้งแต่ผมรู้จักเค้ามา ไม่เคยคิดว่าจะเห็นเค้าในอารมณ์นี้...ผมเองก็น้ำตาไหลเช่นกัน แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความสุขที่ได้เห็นคนที่ผมรักใกล้ ๆ ได้อยู่ภายใต้วงแขนแข็งแรง และอ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนเคย...คืนนี้ผมแทบสำลักความสุขกับบทรักของพี่ยอดที่เนิบนาบในตอนแรก และค่อย ๆ ร้อนแรงขึ้นตามลำดับ...เสียงลมหายใจหอบกระเส่า...เหงื่อซึมออกมาทั้ง ๆ ที่แอร์เย็นฉ่ำ...ผมเผลอตัวจิกเล็บไปที่กล้ามแขนแกร่งของพี่ยอดเมื่อเค้าเร่งให้ถึงจุดหมายหลังจากที่เราบอกรักด้วยภาษากายกันมาเกือบชั่วโมง...

*****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ...ทุกความเห็น...ทุกคำติชมนะครับ...ขอโทษที่มาต่อช้าไปหน่อย รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย หลังจากโดนฝนตอนเช้าวันพุธ...อายุเยอะแล้ว ต้องดูแลสุขภาพนิดนึง...

...ดีใจที่ได้เห็นยูสเซอร์ใหม่ ๆ เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์...ชื่นใจที่เห็นยูสเซอร์คุ้นเคยมาแสดงความเห็น...ความสุขที่ได้แต่งเรื่องให้คนอ่าน กับความสุขที่ได้อ่านความเห็นติชม แค่คำขอบคุณ แค่บอกว่าชอบเรื่องนี้ แค่บอกว่าสนุกมาก...มันเป็นความสุขที่บรรยายออกมาไม่ได้...ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ทำให้ผมมีความสุขอย่างนี้นะครับ...
...เป้...

[13th Devil]

เข้ามาขอบคุณก่อนนอนครับผม

[mecon]

พี่ยอดเค้าทำถึงขนาดนี้แล้ว ทำร้ายจิตใจตัวเองก็หนึ่งทำร้ายจิตใจคนที่เค้ารักก็หนึ่ง
การพลัดพรากใช่ ว่าคือสิ่งที่เ้ค้าเลือกที่อยากให้เป็นแต่คนเราก็ต้องพึงระลึก
ถึงสถานะ ตัวเองไว้ก่อน ก่อร่างสร้างตัว รอวันเวลาที่จะได้มาเจอเมียอีกครั้ง
แหม..เก็บ หลักฐานไว้ด้วยนะ กัวเค้าไม่เชื่อสิท่าพ่อคู๊นนเพราะรู้ไงว่าเมียตัวอ่ะ
ฉลาด เป็นกรดถึงคำว่าขอโทษจะไม่พอ...แต่ความจริงใจที่เจืออยู่ในนั้นต่างหากล่ะ ที่สำคัญ
จะมัวทรมานใจทะนงในทิฐิทำไมกันเนอะน้องทีมเพียงแค่เรายอมรับใจ ตัวเอง
ปล่อยวางอย่างที่ใจอยาก............สวรรค์น้องๆก็อยู่ที่เตียงของ น้องแล้ว กร๊ากกกกกกกกกก
อิพี่ยอดโชคร้อยชั้นเคอะยิ่งกว่ารอดตายการสึนา มิอีก
“...อย่าทาครีมเยอะนะ...มันขม...”  พี่ยอดแซว ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ ไป
>>เจอมุกคุ้นเคยเข้าไป กีซซซซซซซซซระทวยเคอะ ปี้ยอด
คราวที่แล้วน้ำหอม คราวนี้โลชั่น กร๊ากกกกกกกกกกกก น่ารักฟ้าแตก
ถึงขมคงไม่รู้ว่าขม   
+1 คะ น้ำพริกถ้วยเก่าหอมหวลไม่สร่างชิมิเคอะอิพี่ยอด  

[Little Devil]

  
น้องทีมใจอ่อนแล้ว

+1 รักษาสุขภาพนะน้องเป้

[Simply Blue]

อิอิ และแล้วก็......

งานนี้พ่อหนุ่มเคานเตอร์ต้อนรับคงหน้าหงายแน่ๆเลย
เพื่อนคิมถ้าได้รู้จะเป็นง้ยหว่า  

[Nabee]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก~ก!!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~ด!!!

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~ย!!!

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~ย!!!

ขอเรียกพี่เป้ก็แล้วกันนะฮะ...อยากจะบอกว่าไอสี่เสียงข้างบนเนี่ย
เค้าร้องออกมาจริง ๆ นะเนี่ย...ตอนจะตี 3 แบบนี้อ่ะ
ไม่ไหวจะอดทนแล้วนะฮะพี่เป้...เพ้อ เคลิ้ม เขิล มีความสุข นั่งยิ้มคนเดียว
หลากหลายอาการมากในเวลาแค่ไม่ถึง 10 นาที...ดีนะที่อยู่คนเดียว
ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยคงคิดว่า...อินี่ถ้าจะบ้า...เปลี่ยนอารมณ์เกือบทุกนาทีเลย

อ่านพาร์ทนี้แล้วเค้ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก...อ่านไปยิ้มไป
ยิ่งตอนที่พี่ยอดบอกทีมเรื่องที่ตามไปแอบดูที่อังกฤษด้วยแล้วนะ
โอ๊ยยยยยยยยยยยย...เค้าอยากจะตะโกนบอกทีมไปว่า "ยกโทษให้พี่ยอดเถอะ"
ผู้ชายคนนี้ไม่ไหวแล้วนะ...พระเอกมากอ่ะ....พระเอกที่สุด...จะพระเอกไปไหนค่ะพี่ยอด
ถ้าเค้าเป็นทีมนะ...ยกโทษให้ตั้งแต่เห็นเอกสารครั้งแรกแล้วแหล่ะ

แต่สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ด้วยดี...แอบมีลุ้นเหมือนกันนะเนี่ย
ว่าทีมเค้าจะใจแข็งไปได้อีกนานหรือเปล่าอ่ะ...แต่สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนของพี่ยอดไม่ไหวจนได้อ่ะ
เกือบหาผ้ามาเช็ดเลือดแทบไม่ทัน...มาแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลยนะฮะพี่เป้...แต่เค้าก็ชอบนะ...อิอิ

เอาเป็นว่ารอลุ้นตอนต่อไปก็แล้วกันนะฮะ...ว่าทีมจะทำยังไงต่อไป
แล้วอุปสรรคในชีวิตการทำงานจะมีมาอีกหรือเปล่า???....เชื่อว่าชัช ก็คงจะไม่ยอมปล่อยทีมง่าย ๆ เหมือนกันนะ
เป็นกำลังใจให้ทีมกะพี่ยอดต่อไปนะฮะ...รวมทั้งเป็นกำลังใจให้พี่เป้ด้วยเช่นกันฮับป๋ม


พีเอส ,, รักษาสุขภาพด้วยนะฮะ...พี่เป้ "ยิ้มหวาน"