หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[cavalli]

 


ทาง เรา ค้าง น่ะ

[OitJi]

สังหร ใจแล้วว่าจะต้องมา

ดีใจจริง ทีมหนีพี่ยอดไม่พ้นหรอก

รุกหนักเลยพี่ยอด
ทีมอ่อนลงเยอะแล้ว (มั้ง) 

อีช๊อต คุกเข่านี่ มีใครเห็นมากไหมเนี่ยยย

รักพี่เป้ สุด ๆ ไปเลย(จะได้มาต่อตอนต่อไป จริงใจสุด ๆเลย)

คนเห็นเยาะๆก็ดีจะได้เปิดตัวไปเล้ยย วู้วววฮู้วววว  แต่ว่านะกลัวหนูทีมจะซวยเพราะนังชัชมันไปฟ้องอะดิว่าเห็นพี่ยอดคุกเข่าให้จะพาลซวยTT

[gneuhp]

พี่ยอด...ยอดสมชื่อ
กล้าคุกเข่าด้วยอ่ะ
น่ารักมากมายอ่าา
ทีม จะทนใจแข็งได้นานแค่ไหนน้าา

ปล.พี่เป้น่ารักที่สุดเลยย 

[viky_mama]

พี่ยอดคุกเข่าด้วยอ่ะ อยากจะกรี๊ด สมกับเป็นพระเอกดีเด่น

[hikikomori]

กรี๊ดดดดด  เอร๊ยยยยยยยยยยยยย

พี่ยอดจะน่ารักไปไหน  แอบให้อภัยไปสามวิ  555

ทำคะแนนรวดเร็วนะเนี่ย แบบนี้มีลุ้นๆ

[Ultramann]

พี่ยอดสู้ๆๆ
แต่ไหงบุคคลเรียกไปทะมายหว่า??
อยากรู้ ต่อมสอดรู้สอดเห็นเริ่มทำงานแระ อิอิ
  พี่เป้คร้าบบ

[jantaro]

 

[mini]

มาเม้นท์อีกรอบ

เผื่อเป้จะเห็นใจ

แก้อาการค้างงงงงงงให้ 

[imac]

พี่ยอดสู้ๆๆ

[*SparklinG*]

รีบมานะ > W < รอด้วยใจจดจ่อ อ้ากกกกก

[Simply Blue]

กริ๊ดดดดด ภาคสอง  (ช้าไปไหมเนี่ย แหะ แหะ)

น้องทีมนี้ยังแรงเหมือนเดิม ยอดมากๆๆๆๆ

ฝ่ายบุคคลเรียกทำไมน่าสงสัยจริง   หรือว่ารู้แล้วว่าทีมมีคุณวุฒิมากกว่าที่สมัครไว้!!!!!!!!!

ลุ้นทุกตอนจริงๆๆๆ

[CHOKUN]

อยากรู้จังว่าเรียกไปทำไมอ่ะ มาต่อหน่อยเถอะอยากรู้อ่ะ

[Na_RimKLonG]

มาม่ะมาคืนดีก๊านนนนนนนนน 

[railay]

พี่ยอด 
 

[jeaby@_@]

พี่ยอดดดดดดดดดดด สุดยอดพระเอก
น้องทีมใจอ่อนเร็ว สงสารพี่ยอด

สนุกค่ะ
รอ รอ รอ

[sakiko]

แว็บ มาดู   

ยัง ม่า มา อีก เหลอ   

   

[jantaro]

 

[RemySexyCool]

We belong together (Season II) ตอนที่ 5
...บ่ายสองครึ่ง ฃัชเดินนวยนาดมาเรียกผมให้เข้าไปรอฝ่ายบุคคลที่ห้องประชุมเล็กภายในห้านาที...ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะไปเข้าห้องน้ำสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมตัวเอง...ขอทาแป้งฝุ่น ทาลิปมันเพิ่มความมั่นใจซักหน่อย...
“...สวัสดีตอนบ่ายครับ...”  หนุ่มหล่อชาวญี่ปุ่นทักผมเป็นภาษาอังกฤษแบบไม่มีสำเนียงญี่ปุ่นปนมาแม้แต่นิด
“...สวัสดีตอนบ่ายครับ...”  ผมตอบกลับไปอย่างงง ๆ นึกสงสัยว่าเดินเข้ามาผิดห้องหรือเปล่า แต่นี่มันก็ห้องประชุมเล็กมีโต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้า และเก้าอี้แค่แปดตัวเอง
“...เชิญนั่งสิครับ...” เค้าพูดพลางเปิดนิตยสารภาษาอังกฤษ
“...ขอบคุณครับ...”  อะไรวะญี่ปุ่นรายนี้ ท่าทางจะมานั่งรอคุยกับใครซักคนในบริษัทเหมือนผมแน่ ๆ
“...ยูเป็นพนักงานที่นี่เหรอ...”
“...ครับ...”
“...ทำงานนานหรือยัง...”
“...แค่สองวันเองครับ...”  ผมตอบยิ้ม ๆ
“...ขอโทษนะ...สำเนียงยูเหมือนคนอังกฤษเลย...ยูเป็นคนไทย ทำไมไม่พูดสำเนียงไทยล่ะ...”  เค้าชม แต่หน้าเรียบเฉย
“...ก็ไอจบจากอังกฤษอ่ะ...แล้วยูทำไมพูดสำเนียงอเมริกันล่ะ...ในเมื่อดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วน่าจะเป็นคนญี่ปุ่น...”  ผมถามเสียงเรียบบ้าง
“...จริงเหรอ...”  เค้ายิ้มมุมปาก เหมือนกำลังคิดว่าผมโกหก
“...ไอจบตรีที่เมืองไทย แต่จบโทที่มหาวิทยาลัย............ในประเทศอังกฤษ...”  ผมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“...อ้าว...ยูเรียนมาขนาดนี้ ทำไมถึงมาทำงานที่บริษัทนี้ล่ะ...ทำไมไม่เป็นอาจารย์ หรือทำงานบริษัทใหญ่ ๆ...”
“...ไอมีความจำเป็นต้องทำงานที่อาคารนี้...และบริษัทนี้ก็รับสมัครพนักงานอยู่ ไอผ่านการคัดเลือกให้ทำงานในแผนกบัญชี...”
“...ยูจบบัญชีมาเหรอ...”
“...เปล่า...ไอจบบริหารธุรกิจ สาขาการตลาด...”
“...แล้วยูจะทำงานที่นี่อีกนานมั้ย...”
“...มันขึ้นอยู่กับบริษัทว่าจะจ้างไอต่อหรือไม่ แต่ไอมั่นใจว่าไอสามารถทำงานให้บริษัทนี้ได้เต็มที่แน่นอน...”
“...ชัดเจนมาก...ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณเมธี...ผมชื่อวาดะครับ...”
“...อ้าว พูดภาษาไทยได้ ทำไมไม่พูดแต่แรกล่ะครับ...”  ผมงงกับภาษาไทยที่เค้าพูด จนลืมสังเกตว่าเค้าเรียกชื่อผม
“...ก็ผมพูดไทยไม่ชัด เลยคุยกับคุณเป็นภาษาอังกฤษ...”
“...โห...คุณเป็นคนญี่ปุ่นที่พูดภาษาอังกฤษเก่งมากเลยนะครับ...”
“...ผมเกิดและโตที่อเมริกาครับ...”
*
*
...หลังจากนั้น เราสองคนก็คุยกันถูกคอเป็นภาษาอังกฤษถึงเรื่องราวประสบการณ์คนละฝั่งทวีป...เค้าไม่ถือสากับท่าทางกวน ๆ เชิด ๆ ของผมในตอนแรก เพราะเค้าชอบคนที่ไม่เฟค ดูคล่องแคล่ว และกล้าต่อปากต่อคำ...เออ...มันเป็นความคิดแบบอเมริกันที่ไม่ถือสาหาความกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และชอบแสดงความคิดเห็น ซึ่งผมก็ชอบ...ถ้าถูกผิดยังไง เราเอาเหตุผลมาถกกัน...หัวข้อสนทนาในวันนี้ก็เป็นเรื่องธุรกิจทั้งนั้น...คุยกันอีกไม่นานนัก...เค้าก็ขอตัวออกไปข้างนอก...ทิ้งให้ผมรอฝ่ายบุคคลต่อไปอีกพักใหญ่
“...ขอโทษที่ให้รอนานไปหน่อยนะเมธี...”  ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเดินเข้ามาพร้อมหนังสือพิมพ์สองเล่ม
“...ไม่เป็นไรครับพี่...”  ผมยิ้มให้
“...ตอนที่เราสัมภาษณ์กันวันนั้น พี่ให้เมธีทดสอบทำคอมอย่างเดียว...ยังไมได้ทดสอบภาษาอังกฤษเลย...อ่ะ...อ่านข่าวบันเทิง ข่าวการเมือง ข่าวเศรษฐกิจ และข่าวกีฬาให้พี่ฟังหน่อย...”  พี่เค้ายื่นหนังสือพิมพ์ในมือให้ผม
“...ครับ...”  ผมรับไว้อย่างมึน ๆ ทำงานบัญชี มันเกี่ยวอะไรกับภาษาฟะ
“...เอ้า...อยากอ่านข่าวไหนก็อ่านมาเลย บอกหน้าพี่ เดี๋ยวพี่จะอ่านตาม...”
“...ครับ...”  ผมตัดสินใจอ่านข่าวไปตามคำสั่ง คิดในใจว่า เราต้องแสดงทักษะทางภาษาให้เค้าเห็นซักหน่อย เผื่อเค้าจะเห็นประโยชน์ ไม่ไล่เราออกในวันนี้
*
*
...แรก ๆ ผมก็อ่านไปแบบนกแก้วนกขุนทอง อ่านไม่ให้ผิดเฉย ๆ พอ...หลัง ๆ ยิ่งอ่านยิ่งมัน ผมก็รัวสำเนียงเจ้าของภาษา จนพี่เค้าต้องเงยหน้ามองอยู่บ่อย ๆ...
“...โอเค...พอแล้ว...เมธี...กลับห้องไปเก็บของซะ...”
“...เอ่อ...”  ผมอึ้ง
“...พี่จะให้เธอย้ายแผนกไปทำอีกตำแหน่งนึง...เก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ มาพบพี่ที่ห้องนี้...”  พี่เค้าพูดยิ้ม ๆ
“...ให้ทีมทำตำแหน่งอะไรเหรอครับ...”
“...เลขาเอ็มดี...คุณวาดะที่เพิ่งคุยกับเธอเมื่อสักครู่นั่นแหละ...เค้าตกลงเลือกเธอแล้ว...”
“...หา...”  ผมตกใจ
“...คุณวาดะเป็นหนึ่งในกรรมการบริษัท...ท่านเพิ่งกลับมาจากประชุมที่อินโดเมื่อเช้า...เค้าให้พี่หาคนมาทำตำแหน่งนี้นานแล้ว แต่ไม่มีใครผ่านเลยซักคน...วันนี้เค้าถามอีก พี่หาคนไม่ได้ ก็เลยส่งเธอไปแก้ขัด...ดันถูกใจซะงั้น...”  พี่เค้าพูดเหมือนเป็นเรื่องเล็ก
“...เอ่อ...”
“...เอาวุฒิการศึกษาจากต่างประเทศมาให้พี่ด้วย...พี่จะได้ปรับฐานเงินเดือนใหม่...”  
“...ได้ครับ...แต่พี่อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครนะครับ...ทีมยังไม่พร้อมจะตอบคำถามเยอะ ๆ...”  ผมขอร้อง
“...โอเค...”  พี่เค้ารับคำก่อนเดินออกจากห้องไป
*
*
...ผมนั่งอึ้งอยู่ในห้องประชุมเล็กอีกซักพัก คิดในใจว่าถ้าเมื่อกี้ผมเด๋อ ๆ ด๋า ๆ ถามอะไรก็ตอบไม่ได้...อนาคตการงานในบริษัทนี้จะเป็นยังไง แต่ก็เข้าใจว่าฝ่ายบุคคล พี่เค้าคงไม่อยากโดนตำหนิเรื่องไม่มีคนมาให้เจ้านายเลือก...ถึงเอาผมมาแก้ขัด...อีกอย่างตำแหน่งที่ผมทำอยู่ในตอนนี้ ถือเป็นตำแหน่งที่เล็กที่สุดในแผนก เพราะแทบไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย...รับส่งเอกสาร พิมพ์งานธรรมดา...อีกอย่างแผนกบัญชีก็อยู่ชั้น 20 แทบไม่ได้เจอกับผู้บริหารในชั้น 19 ...ถ้าวันนี้ผมไม่ผ่านการสัมภาษณ์โอกาสที่จะได้พบคุณวาดะก็แทบไม่มี จึงไม่มีผลกระทบอะไร...แอบขำตัวเอง...ตอนที่คุยกับคุณวาดะ ผมยังไม่รู้ว่านั่นคือการสัมภาษณ์เลย ความรู้สึกเหมือนคุยกับชาวต่างชาติคนนึง แลกเปลี่ยนทัศนคติกันสนุกสนานมากกว่า...
“...เสียใจด้วยนะ...แหม...เราไม่น่าจะเสนอชื่อทีมไปให้เลขาผู้จัดการฝ่ายบุคคลเลย...”  ชัชเดินมาเยาะเย้ยผมที่กำลังเก็บโต๊ะอย่างมึน ๆ
“...นั่นไง...เรานึกแล้ว...อยู่ดี ๆ เค้าจะเอาพนักงานบัญชีธรรมดาไปสัมภาษณ์ตำแหน่งเลขาเอ็มดีได้ยังไง...”  คิมพูดอย่างโมโห
“...ไม่เป็นไรหรอก...เรามันเด็กใหม่...ใครอยากให้ทำอะไร...เราทำได้หมดแหละ...เสียดายจัง มีเพื่อนร่วมงานดี ๆ อย่างคิมจัง...ต่อไปเราคงต้องห่างกันซักพักนะ...แต่ถ้าทุกอย่างลงตัว...เราคงได้ร่วมงานกันอีก...”  ผมพูดเสียงเศร้ากับเพื่อนสาวคนใหม่ที่เพิ่งเจอกันแค่สองวัน
“...เฮ้อ...ถ้าไม่ได้ทำงานตึกนี้แล้ว ระหว่างที่ต้องห่างกับเพื่อนอย่างคิม กับห่างผู้ชายอย่างคุณยอด เสียดายอะไรมากกว่ากันล่ะ...”  ชัชชะโงกหน้ามาถามกวน ๆ
“...เราก็เสียดายทั้งคู่แหละ...ชัชคงไม่เคยรู้สึกอย่างนี้หรอกใช่มั้ยล่ะ เพราะเพื่อนก็ไม่มี ผู้ชายก็ไม่มี...เอาไว้ชัชมีอย่างใดอย่างหนึ่งเมื่อไหร่แล้วจะเข้าใจ...”  ผมพูดหน้าตาย คิมกลั้นหัวเราะ
“...ปากดีตั้งแต่วันแรกถึงวันสุดท้ายเลยนะ...แต่เราไม่ถือหรอก...เพราะอีกหน่อยก็ไม่ได้เจอกันแล้ว...โชคดีนะ...”  ชัชยิ้มเยาะก่อนเดินจากไป
“...จ้ะ...โชคดีเช่นกัน...แต่ระวังเราจะเป็นคนมอบโชคให้นะ...”  ผมพูดไล่หลัง ชัชหันมามอง และยักไหล่ไม่สนใจ
*
*
...เพิ่งจะรู้จักกันได้แค่สองวัน เมื่อถึงเวลาต้องกลับบ้าน คิมอาลัยอาวรณ์ผมเหลือเกิน...เพื่อนสาวบอกว่านาน ๆ จะได้เจอคนที่กล้างัดข้อกับชัชที่เป็นเหมือนคนคุมเกย์ในบริษัท เพราะชีสนิทกับเลขาฝ่ายบุคคล ดังนั้นจึงไม่มีใครอยากจะยุ่ง หรือมีเรื่องกับชัชเลย...
“...เอาไว้วันหลังเรากินข้าวเย็นกันนะ...”  ผมบอกคิมขณะที่จะรูดบัตรกลับบ้าน
“...อืม...ว่าง ๆ ก็แวะมาคุยกันมั่งล่ะ...”  คิมพูดยิ้ม ๆ
“...กว่าจะหางานใหม่ได้...คงจะว่างมาเพ่นพ่านแถวนี้หรอก...”  เสียงชัชลอยมาจากด้านหลัง
“...อย่าลืมสิว่าเรารู้จักกับคุณยอด เราอาจจะไปทำงานกับเค้าก็ได้...คุณยอดอ่ะคุยง่ายจะตาย แค่กระดิกนิ้วนิดเดียวคุณยอดก็มาหาแล้ว...”  ผมแกล้งกระดิกนิ้วโชว์
“...อุ๊ย...จริงด้วย แค่กระดิกนิ้ว คุณยอดก็มา...”  คิมกรี๊ด เมื่อเห็นพี่ยอดเดินมายืนรอผมหน้าประตูกระจกพอดี
“...ไปก่อนนะ...คุณยอดมารับแล้ว...”  ผมยักคิ้วให้ชัช และยิ้มให้คิมทีนึง
*
*
...ผมต้องแกล้งฉีกยิ้มอย่างดีใจเวอร์ ๆ ที่พี่ยอดมารับ พี่ยอดอึ้งกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม แต่ก็ยิ้มตอบก่อนจะช่วยผมถือถุงสมบัติส่วนตัว พวกแก้วน้ำ ผ้าขนหนู แป้ง และที่ขาดไม่ได้คือน้ำหอม...เอากลับไปเปลี่ยนใหม่ให้ดูสมฐานะเลขากรรมการผู้จัดการซักหน่อย...
“...ทำไมขนของกลับเยอะจัง...”  พี่ยอดถามระหว่างทางไปลานจอดรถ
“...พรุ่งนี้ทีมจะย้ายไปทำตำแหน่งอื่น...”  ผมตอบด้วยน้ำเสียงมีความสุข
“...ทำตำแหน่งอะไรเหรอ...”  พี่ยอดถามต่อ
“...อย่ารู้เลย...”  ผมกลับเข้าสู่โหมดเรียบเฉยเหมือนเดิม
“...อืม...ไม่เป็นไร...ถ้าทีมอยากบอกพี่เมื่อไหร่ก็บอกละกัน...”  พี่ยอดสลดลง
“...อีกห้าปี...รอได้มั้ย...”  ผมประชด
“...โห...เล่นอย่างนี้เลยเหรอ...”  พี่ยอดยิ้มเจื่อน ๆ
*
*
...พี่ยอดพาผมขึ้นรถยุโรปคันใหญ่โดยที่เค้าเป็นคนขับเอง...ผมมองพี่ยอดในลุคใหม่ เค้าไม่เหมือนนายช่างเถื่อน ๆ คนเดิมเลย...ผู้ชายร่างสูงในชุดสูทสีเข้ม นิ้วเรียวยาว เล็บตัดสั้นไม่เต็มไปด้วยคราบน้ำมันเหมือนเมื่อห้าปีที่แล้ว...ทรงผมแบบสุภาพเรียบร้อยดำขลับ ไม่มีผมขาวแทรกแม้แต่เส้นเดียว...ปากและแก้มดูมีเลือดฝาดซึ่งเมื่อก่อนผมจะเห็นผิวแท้ ๆ ของพี่ยอดได้ก็ตอนที่เค้าเพิ่งตื่นนอน หรือเพิ่งล้างหน้าเท่านั้น ไม่งั้นหน้าเค้าจะเต็มไปด้วยรอยเปื้อนของน้ำมันหรือฝุ่นผง...แต่ตอนนี้เค้าดูดีมีสกุลขึ้นมากชนิดที่ว่าถ้าคุณกรณ์มายืนข้าง ๆ อาจจะหมองไปเลยก็ได้...
“...เราจะไปคุยไหนกันดี...”  อยู่ดี ๆ พี่ยอดหันมาถาม ผมหลบตาแทบไม่ทัน
“...อืม...ไปสุขุมวิทซอย.........”  ผมบอกที่ตั้งร้านมิ้นท์ เพราะปลอดภัย และอยากอุดหนุนเพื่อนฝูงด้วย
“...นึกว่าจะไปไกลกว่านี้ซะอีก..”
“...บินไปกินที่ภูเก็ตเลยมั้ยล่ะ...ทีมทำงานเหนื่อยนะพี่...ไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทจะได้ร่อนไปร่อนมา...เข้างานกี่โมงก็ไม่มีใครว่า...”  ผมกัด
“...พี่ก็ต้องมีงานรับผิดชอบเหมือนกันนะ...”  พี่ยอดยังยิ้มได้อยู่
“...เหรอ...”  ผมรับคำกวน ๆ แล้วหันไปมองด้านนอก หลบตาพี่ยอด ไม่อยากให้หวั่นไหวไปกว่านี้
*
*
...ไม่นานนักผมก็ถึงร้านของมิ้นท์...พี่ยอดจอดรถและลงมามองดูรอบ ๆ...ผมสั่งมิ้นท์ไว้แล้วว่าห้ามมันและฟิลิปออกมาเจอพี่ยอดเด็ดขาด...ไม่อยากให้เค้ารู้เรื่องของผมมากกว่านี้ เพราะไม่รู้ว่าผมจะยอมรับเหตุผลของพี่ยอดที่กำลังจะบอกได้หรือไม่...
“...ร้านสวยดีนะ...พี่ผ่านร้านนี้หลายครั้ง ไม่เคยแวะมากินเลย...ไม่มีคนกินเป็นเพื่อนอ่ะ...”  พี่ยอดหยอดพร้อมมองผมตาเยิ้ม
“...อืม...ร้านสวย...อาหารอร่อย...ไม่แพงด้วย...”  ผมเดินนำพี่ยอดเข้าร้าน ไม่อยากให้เค้าเห็นว่าผมหน้าแดง
“...สวัสดีค่ะคุณทีม...เชิญด้านนี้เลยค่ะ...”  พนักงานออกมาต้อนรับ และพาผมไปที่โต๊ะ
“...เฮ้ย...ใครให้จัดโต๊ะอย่างนี้อ่ะ...”  ผมตกใจ อีมิ้นท์เล่นกูอีกแล้ว...
“...เอ่อ...คุณ...”  ผมขมวดคิ้วสั่นหัวเป็นเชิงห้ามไม่ให้พูด
“...สวยดีนี่...นั่งสิทีม...” พี่ยอดเลื่อนเก้าอี้ให้
“...อาหารกำลังจัดเตรียมให้อยู่นะคะ...เดี๋ยวหนูเอาไวน์มาให้ค่ะ...”  พนักงานพูดจบก็เดินเลี่ยงออกไป
“...โห...ทีมเตรียมให้พี่ขนาดนี้เลยเหรอ...”  พี่ยอดยิ้มอย่างดีใจ
“...เดี๋ยวทีมมานะ...”  ผมไม่ตอบ และลุกตามน้องเค้าไปด้านหลังร้าน
*
*
...ผมแค่โทรมาบอกมิ้นท์ว่าหลังเลิกงาน ผมจะพาพี่ยอดไปนั่งคุย เคลียร์เรื่องต่าง ๆ ที่ร้านมัน...ให้ช่วยหาโต๊ะมุมที่เป็นส่วนตัวไว้ให้ด้วย...มิ้นท์กรี๊ดซะหูผมแทบแตก ก่อนจะรับคำและยังบอกว่าจะเตรียมเมนูพิเศษไว้ให้...แต่ทันทีที่ผมมาเห็นโต๊ะที่จองไว้...ผมถึงกับอายจนหน้าชา...อีมิ้นท์มันจัดโต๊ะใหม่ในมุมที่เป็นส่วนตัวได้สวยมาก ดอกไม้ต่าง ๆ แทบยกมาทั้งสวนส่งกลิ่นหอม...ของที่ประดับบนโต๊ะเหมือนจงใจจัดให้คู่รักประทับใจจนต้องจดจำในเดทแรก...เชิงเทียนสวยเก๋...แจกันดอกไม้เล็ก ๆ...อยากจะรู้นักว่ามันจะจัดอาหารแบบไหนมาให้ผม...มันจะเล่นพิสดารอะไรให้ผมอายอีกหรือเปล่า...แค่นี้พี่ยอดก็เข้าใจผิดไปถึงไหนแล้ว...จัดโต๊ะอย่างนี้พี่ยอดสามารถคิดได้ว่าผมยินดีที่ได้มาคุยกับเค้าซะจนต้องจองสถานที่โรแมนติกรอไว้...
“...ขอโทษค่ะคุณทีม...คุณมิ้นท์ไม่อนุญาตให้เข้าพบในครัวอ่ะค่ะ...”
“...วันนี้พี่มาในฐานะลูกค้านะ...พี่จะคอมเพลนเจ้าของร้านไม่ได้เหรอ...”
“...คอมเพลนกับหนูดีกว่าค่ะ...คุณมิ้นท์เค้าบอกว่าคุณทีมต้องเข้ามาด่าแน่ ๆ ก็เลยให้หนูมาดักไว้...”  เด็กเสิร์ฟพูดเสียงจ๋อย ๆ
“...รู้ดีจริง ๆ...โอเค...ไม่เป็นไรหรอก...พี่จะบอกว่าเค้าจัดเวอร์ไปหน่อย...เกินงบ...ระวังพี่จะชักดาบนะ...”  ผมพูดเล่นกับน้องเค้า เพราะที่อารมณ์เสีย คงแค่มาจากเกิดอาการเขินจัดมากกว่า

****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็น ทุกคำติชมนะครับ...วันนี้มาต่อให้นิดนึง ค่อย ๆ แก้ปมเรื่องฝ่ายบุคคลก่อน...ตอนหน้ามาลุ้นกับข้อแก้ตัวพี่ยอด...คนเขียนเองยังไม่รู้จะไปยังไง เพราะอย่างที่บอก เรื่องนี้แต่งสด อะไรก็เกิดขึ้นได้...ขึ้นอยู่กับอารมณ์คนเขียน ณ เวลานั้น 555++
...เป้...

[JJHJJH]

^
^
จิ้มพี่เป้ นี่แน่ะๆๆๆ

กี๊ดดด เพื่อนสาวเป็นใจมากๆ

ดีกันเหอะ พี่ยอดยังไม่รู้ตัวนะ ว่าจะมีคู่แข่งเพิ่ม(อีก)แล้วอ่า

ปล..พี่เป้ อารมณ์ดี โรแมนติด ต่อเนื่องไปอีกสักเดือนสองเดือนสามเดือนเลยได้มั้ยค๊า

[Simply Blue]

5555555 น่ารักดี เพื่อนๆๆ น่ารักกันจริงๆๆๆ

อยากรู้เหตุผลของพี่ยอดมากๆๆๆ  ทนได้งั้ยตั้ง 5 ปี  แล้วนี้ถ้าทีมไม่กลับมาก็จบกันไปเหรอ  โหดร้ายสุดๆๆ 

[wowhaha]

กรี๊ดดดดด มาแล้ว

[sweetener]

เข้ามารอฟังคำแก้ตัวของพี่ยอด

ชะรอยพี่ยอดจะมีคู่แข่ง  หรือเปล่า

[jantaro]

 

[jokirito]

   วี๊ดดดดดดวิ้วววววววววชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ

โอมมมม  น้องทีมจงใจอ่อนนนนนนนน

[Nabee]

มาช่วยลุ้นให้ทีมใจอ่อนกะพี่ยอดไว ๆ อ่ะ 

อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ยอดจะแก้ตัวยังไง???


ปล. ขอให้พี่เป้อารมณ์ดีไปนาน ๆ นะฮะ...ทีมกับพี่ยอดจะได้คืนดีกันสักทีอ่ะ...อิอิ


 

[shiro_niji]

ฮุๆ พี่มิ้นท์ เอาซะ ฮาเลย
คืนดีกันค่ะ ดีกันนะ

[ARMTORY]

พี่ทีมใจอ่อนเถอะนะ

พี่ยอดจะแก้ตัวว่าไร รอฟังอยู่

[namtaan]

ว้าววววววววว มาเร็วทันใจ
คิดถึงเรื่องนี้อยู่เมื่อหัวค่ำ ดึกมาได้อ่านเลย
บวก 1 แต้มให้คุณเป้ก่อนจ้า 

มิ้นท์คงอยากให้เพื่อนมีความสุข ได้คืนดีกับพี่ยอดแน่ๆ
เลยสร้างบรรยากาศซะขนาดนี้
แล้วเหตุผลพี่ยอดจะสมเหตุสมผลขนาดไหนนะ

แต่งานเลขาฯคุณวาดะนี่สิ
จะพางานอื่นเข้าน้องทีมอีกหรือเปล่า ท่าทางคุณวาดะจะชอบใจน้องทีมนะ
แต่จะมากกว่าเจ้านายกับเลขาฯมั้ยนี่ คงต้องรอลุ้นต่อ

[viky_mama]

พี่ยอดรุกเลย ถ้าน้องทีมขัดขืนก็กอดจูบๆ เดี๋ยวก็หมดฤทธิ์ซ่า อิอิ

[hikikomori]

โห  แต่งสดจริงหรอคะเนี่ย

งั้นต้องเอาใจคนแต่งหน่อยแล้ว    อิอิ


คุณวาดะนี่จะมาเป็นก้างชิ้นใหม่รึปล่าวนะ

ยังไงพี่ยอดก็  ตามคุมทีมให้ดีๆแล้วกัน