หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[EoBen]

ชอบเรื่องจัง


นางเอกเรา แรงงงงง


ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยเรา

[narajasing]

แรงได้ใจ


ข้าน้อยขอคารวะ


สนุกจริงๆ

[RomeO_C_Leng]

ดันรอบดึก ๆ

[railay]

 

[chocolate_ness]

เพิ่งอ่านเรื่องนี้ ชอบมากกกกกก

ทีมแรงได้ใจไปเลยค่ะ

มาต่ออีกนะรออยู่นะค่ะ

[McDeliVery]

 


มันต้องอย่างนี้สิ

นางเอกของเรา


 

[ai_no_uta]

ร้ากกกกกกกกกกกกกกก  พี่ทีม   



แรงดี วุ๊ยยยย หนู ชอบอ่ะ 


ฉีก ตำนาน นางเอก ไทย  ๕๕๕๕+
 

[RemySexyCool]

We belong together 20
...ทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วยนะ...ภาพนังซอนย่านั่งติดแนบชิดพี่ยอดในห้องช่าง มันขัดกับคำพูดทุกคนที่บอกว่าพี่ยอดเก๊กขรึมตลอด ไม่มีใครกล้ายุ่ง หรือกล้าเข้าใกล้...แต่ที่เห็นเมื่อกี้คือชายหนุ่มเจ้าสำราญที่โดนขนาบข้างด้วยนังซอนย่า และนังผีมะขาม...
“...โดนคุณกรณ์ดุมาเหรอทีม สีหน้าไม่ดีเลย...”   พี่คนเดิมถามเมื่อผมมายืนประจำที่
“...เปล่าจ้ะพี่...เดินมาก...เมื่อยขาอ่ะ...”  ผมแก้ตัว และฝืนยิ้ม
“...ไปพักก่อนก็ได้นะ...” 
“...ไม่เป็นไรพี่...สอนทีมทำแคชเชียร์เถอะ...”
“...โอเค...เวลามีแขกเซ็คเอ้าท์ เราต้องโทรไปออฟฟิศแม่บ้าน บอกเบอร์ห้องแขก แล้วทางออฟฟิศเค้าจะเป็นคนโทรไปตามฟลอร์ เพื่อให้แม่บ้านบนนั้นเช็คดูความเรียบร้อย และดูในมินิบาร์ ว่ามีค่าใช้จ่ายอะไรเพิ่มเติมอีกหรือเปล่า เช่นพวกขนม เครื่องดื่ม หรือแขกทำอะไรเสียหาย แบบ ขโมยผ้า ขโมยชุดคลุมอาบน้ำอะไรเงี้ย...แล้วทางออฟฟิศจะโทรมาแจ้งเราให้ชาร์จแขก...หรือปล่อยแขกไป ถ้าไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรเพิ่ม...ทั้งหมดนี้ ไม่ควรใช้เวลาเกิน 10 นาทีนะ...ระหว่างแขกรอ เราก็หาเรื่องเม้าท์กับแขกไปเรื่อย ๆ ถ่วงเวลาไว้...”  พี่เค้าเริ่มสอนผมอย่างเป็นทางการ และโชคดีที่มีแชก Late Check Out ในตอนนี้พอดี...พี่เค้าเลยให้ผมลองทำเช็คเอ้าท์ โดยยืนประกบช่วยเหลือ
*
*
...ผมเพลินกับการเรียนรู้ระบบคอมพิวเตอร์...การทำใบกำกับภาษี...และทำแคชเชียร์จะได้ทิปเยอะ เพราะแขกเช็คเอ้าท์แล้วมักจะมีทิปให้บ้างจากเงินทอน...วันแรก ผมก็ได้ทิปพันกว่าบาทแล้ว...พี่ ๆ บอกว่า เพราะผมยิ้มแย้ม มือไม้อ่อน และพูดเก่ง...แขกก็เลยชอบ...
“...อ่ะ...” พี่ยอดเดินมาหน้าฟร้อนท์แล้วยื่นคีย์การ์ดให้ผม
“...ขอบคุณ...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...เหนื่อยเหรอ...ไม่ค่อยยิ้มเลย...”  พี่ยอดถามเสียงเบา ผมหันไปมองพี่ ๆ แอบดูผมอยู่ห่าง ๆ
“...อืม...”
“...เย็นนี้กินอะไรดี...”
“...มีอะไรให้กิน ก็กินอย่างนั้นแหละ...”
“...ทีม...เป็นอะไรป่าวเนี่ย...”  พี่ยอดถามงง ๆ
“...ไม่ได้เป็นอะไร...”  ผมมองหน้าพี่ยอดด้วยสายตาว่างเปล่า
“...ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี...พี่รออยู่ข้างหลังละกันนะ...จะห้าโมงแล้ว...เดี๋ยวกลับห้องพร้อมกัน...”
“...ทีมจะไปดูแก้วที่ห้องมัน...พี่ยอดกลับก่อนเถอะ...”
“...พี่ให้ไผ่ไปดูแลแก้วอย่างดีแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง...”
“...ทีมยังทำงานไม่เสร็จ...คงอีกนาน...อย่ารอเลย...” ผมพูดเสียงจริงจัง
“...โอเค...งั้นพี่ไปรอที่ห้องนะ...”  พี่ยอดดูสลดลง
“...อืม...” ผมรับคำในคอ แล้วหันไปสนใจกับเอกสารตรงหน้า พี่ยอดเดินกลับไปเงียบ ๆ
*
*
...ผมค่อนข้างสับสนในความคิดของตัวเอง...หลายเรื่องประดังเข้ามาให้ต้องคิดทบทวน...โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนใหม่...นิสัยไม่ยอมคนของผมที่ติดมา ตั้งแต่ต้องอยู่คนเดียวในกรุงเทพฯ...เมืองที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน...ผ่านหลายเหตุการณ์เลวร้ายที่ผมต้องเผชิญหน้าด้วยตัวเอง มันสอนให้ผมรู้ว่า คนที่เข้มแข็ง คือคนที่อยู่รอดได้ในสังคมปัจจุบันนี้...ผมไม่ชอบให้ใครมาข่ม หรือพูดจาไม่ดี...ผมไม่เอาเปรียบใคร และไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบ...บางครั้งผมพบว่าการแก้ปัญหาด้วยกำลัง ได้ผลมากกว่าการใช้ปัญญา...
...แต่ต่อมามีการศึกษาสูงขึ้น...ผมก็พยายามใจเย็น ไม่สร้างปัญหา และหลีกเลี่ยงการปะทะ เพราะผมเริ่มรักตัวเอง เริ่มเห็นอนาคตที่กำลังจะสดใสด้วยใบเบิกทางเป็นปริญญาตรี 2 ใบ จาก 2 สถาบันการศึกษา...ใบหนึ่งบริหารธุรกิจเอกการตลาดจบสามปีครึ่ง ด้วยคะแนนเฉลี่ยระดับกลาง ๆ...และอีกหนึ่งใบศิลปะศาสตร์เอกภาษาอังกฤษ พ่วงท้ายด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1...
...ที่ผมแรงได้ขนาดนี้ เพราะผมไม่คิดว่าตัวเองผิด มันเป็นแค่การตอบโต้คนที่มาระรานเราก่อน...ยังไงผมก็ไม่ผิด เพราะมันไม่เดือดร้อนใคร...จนกระทั่งคนที่อยู่รอบข้างผมต้องกลายเป็นเหยื่อของผู้ปองร้ายที่ไม่สามารถทำอะไรผมได้ และไปลงกับเพื่อนผม...มันไม่ยุติธรรมเลย...ความคิดเรื่องนี้อยู่ในหัวระหว่างสู้ต่อไป หรือยอมถอยเพื่อเพื่อน...
“...อ้าว...ทำไมมากินข้าวคนเดียวได้ล่ะจ๊ะทีม...”  นังซอนย่าทักแบบเป็นมิตร แต่แววตาไม่ใช่เลย
“...เพื่อน ๆ กินข้าวหมดแล้ว...”  ผมพยายามตอบดี ๆ พลางวางถาดอาหารบนโต๊ะ ตัวที่ไกลที่สุดจากนังซอนย่า
“...พี่ยอดล่ะ...”  นังผีมะขามถามยั่วบ้าง
“...อยู่บนห้องมั้ง...” ผมตอบแบบไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตากินข้าว
“...แหม...วันนี้ดูสงบเสงี่ยมเจียมตัวจริง ๆ นะ...”  อีผีขนุนตัวอ้วนกลมกระแนะกระแหน
“...วันนี้อยู่คนเดียวไง ก็เลยไม่กล้า...”  สิ้นเสียงอีผีมะขามที่พูดต่อจากเพื่อน ผมหันขวับไปมองหน้าพวกมันทันที
“...นี่พวกแก...อย่าไปรุมเค้าสิ...เดี๋ยวเค้าจะร้องไห้นะ...” อีซอนย่าพูด แล้วพวกมันก็ประสานเสียงหัวเราะกันดังซะจนป้าแม่ครัวหันมามอง ดีนะที่ไม่มีใครเข้ามากินข้าวตอนนี้เลย
 “...ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ...ก็หมามันยังไม่ทันกัด แค่เห่าเฉย ๆ ไม่ได้เจ็บอะไรนี่...”  ผมอดไม่ได้จึงย้อนกลับไปด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“...ปากดีนักนะมึง...”  อีผอมลุกขึ้นยืน ผมก็ลุกบ้าง
“...ใจเย็น ๆ พวกเราก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อย...ไม่มีอะไรหรอก...”  ซอนย่าดึงแขนอีผีมะขาม
“...ขอเตือนไว้ก่อนนะ...อย่าให้เราต้องเป็นฝ่ายเริ่ม...”  ผมประกาศด้วยเสียงต่ำ และแววตาที่บอกว่าเอาจริง
“...น่ากลัวจังเลย...” นังซอนย่าลอยหน้าลอยตาพูด
“...ไม่ต้องรีบพูดหรอก เพราะถ้าเราเริ่มเมื่อไหร่...จะได้รู้ว่าความน่ากลัวเป็นยังไง...”  ผมขู่
“...อยากรู้จริง จริ๊งงงงงง...”
“......................”  ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว เพราะนิสัยที่ไม่ดีที่สุดของผมคือ ไม่ชอบถูกท้าทาย แล้วคอยดูการเริ่มต้นสงครามของผมละกัน
“...นึกว่าจะแน่...”  เสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลัง ขณะผมเดินไปเก็บถาดอาหาร ผมหันไปมอง แล้วยิ้มเหยียด ๆ ให้พวกมัน
*
*
...ผมแอบไปกินข้าวเย็นคนเดียว เพราะยังหงุดหงิด ไม่อยากเห็นหน้าพี่ยอด...แต่ดันไปเจออีพวกนรกนั่นยิ่งหงุดหงิด...เดินขึ้นห้องก็แวะเยี่ยมเพื่อนสาวก่อน และได้รู้ว่านังมิ้นท์ เพื่อนสาวตัวแสบผมก็โดนอีผีเด็กเสิร์ฟสองตัวนั่นแกล้งเหมือนกัน...ความรู้สึกต่อต้านในหัวก็ยิ่งตีกันวุ่นวาย...ในที่สุด ผมก็เลือกได้แล้ว...เลือกที่จะสู้...เพื่อป้องกันตัวเอง...และต่อไปนี้ ผมจะเป็นฝ่ายเริ่มรุกบ้าง...ผมออกจากห้องเพื่อนสาวด้วยใจที่ฮึกเหิม เมื่อเพื่อนผมทั้งสองคนเห็นดีด้วย ที่ผมจะทำให้พวกมันได้รู้สึกถึงการโดนรังแกบ้าง...
“...เลิกงานเย็นจังเลย...”  พี่ยอดทักทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าห้อง
“...ขอโทษ...พี่ยอดกินอะไรยัง...”  ผมพูดเสียงหวาน
“...ยังเลย...รอทีมอยู่ไง...”  พี่ยอดก็อ้อนพอ ๆ กับผม
“...โอเค...รอทีมแป๊บนึงนะ...ขอล้างหน้าก่อน...”  ผมวิ่งเข้าห้อง ถอดสูท ถอดเนคไท เอาเสื้อออกนอกกางเกง แล้วออกไปล้างหน้า
“...ไม่ต้องรีบ...พี่รอได้...”  พี่ยอดมองตามยิ้ม ๆ เพราะผมวิ่งเข้าวิ่งออกห้องนอน ห้องน้ำ
“...เสร็จแล้ว...Let’s go...” 
“...เมื่อกี้ กับตอนนี้เหมือนคนละคนเลยนะ...”  พี่ยอดพูด เมื่อเห็นผมออกมาจากห้องอีกครั้งด้วยหน้าตาผ่องใสด้วยแป้งเด็ก ลิปมัน และเติมน้ำหอมอีกนิดนึง เพื่อความมั่นใจ
“...ทำไมอ่ะ...”  ผมสำรวจตัวเอง
“...เมื่อกี้ใส่สูท ดูเป็นผู้ใหญ่...ตอนนี้ก็กลับเป็นเด็กกะโปโลอีกแล้วไง...”
“...แล้วพี่ยอดชอบแบบไหนล่ะ...”  ผมถามพร้อมมองตาพี่ยอดแบบท้าทาย
“........................”  พียอดไม่ตอบ แต่อมยิ้ม หน้าแดง หูแดงไปหมด
“...กินอะไรดีพี่...”  ผมเปลี่ยนเรื่อง
“...ทีมอยากกินอะไรอ่ะ...”
“...อยากกินยอด...เอ่อ...ยอดมะพร้าวผัดกุ้งอ่ะ...”  ผมรีบพูดต่อ เมื่อพี่ยอดหันมามองผมอึ้ง ๆ
“...พี่ว่าวันนี้ทีมดูแปลก ๆ นะ...” 
“...แปลกยังไง...”
“...ก็อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ...”
“...พี่ยอดก็เหมือนกันแหละ...”  ผมย้อน พี่ยอดได้แต่หัวเราะเบา ๆ
*
*
...ระหว่างกินข้าวเย็นที่ตลาดในร้านอาหารกึ่งผับ ไฟสลัว มีแต่ชาวต่างชาติสี่ห้าโต๊ะ อาจจะเพราะยังหัวค่ำอยู่ คนก็เลยไม่เยอะ...ผมค่อย ๆ ถามข้อมูลที่พอจะเป็นประโยชน์ต่อการปราบอีผีสามตัวนั้น...พี่ยอดก็แสนดี...ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเลย...ได้ข้อมูลแค่สิบเปอร์เซ็นต์เองมั้ง...ในเมื่อพี่ยอดไม่ชอบพูดเรื่องของคนอื่น...ดังนั้น ผมจึงต้องถามเรื่องของพี่ยอดบ้าง...โดยที่เล่าเรื่องตัวเองก่อนตามมารยาท และใช้จิตวิทยาถามเรื่องของพี่ยอดต่อ จากคำตอบของตัวเค้าเอง...พอเป็นเรื่องของตัวเอง พี่ยอดก็สามารถเล่าได้เยอะขึ้น ไม่ว่าจะเป็นดารา นักร้อง เพลงโปรด หรือพวกกีฬาที่ชอบ...แต่ผมรู้สึกว่าพี่ยอดยังมีอะไรอยู่ในใจ...
“...พี่ยอดไม่อยากกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ เหรอ...”  ผมเปลี่ยนมาคุยเรื่องงานบ้าง
“...ไม่อ่ะ พี่ไม่ชอบคนเยอะ รถติด...”
“...ก็เลือกโรงแรมที่มีรถไฟฟ้าผ่านสิ...”
“...พอทีมฝึกงานเสร็จ...ทีมก็กลับกรุงเทพฯ แล้วคงจะลืมที่นี่ใช่มั้ย...”  พี่ยอดมองแล้วถามเสียงเบา ทำเอาผมเหวอไปเลย
“...โห...อีกตั้งหลายเดือน...ไม่แน่นะ...ถ้ามีอะไรทำให้ทีมติดใจที่นี่...ทีมอาจจะขออยู่ต่อจนรับปริญญาเลยก็ได้...แต่เค้าจะรับทีมทำงานหรือเปล่าอ่ะ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...ที่นี่ไม่มีอะไรให้ติดใจหรอก...เงียบ...น่าเบื่อ...ไม่มีที่เที่ยวกลางคืนแบบในกรุงเทพฯ ด้วย...”
“...ทีมไม่ได้หมายถึงสถานที่...ทีมหมายถึงคนต่างหาก...” ผมรุกโดยการจ้องตาพี่ยอด พูดไปแล้วก็กระดากปาก แต่ผมสนุกที่ได้แหย่พี่ยอดบ้าง
“...ใครเหรอ...”  พี่ยอดถามยิ้ม ๆ
“...คุณกรณ์ไง...”  ผมเบรกอารมณ์ พี่ยอดหุบยิ้ม ทำหน้าบึ้งทันที
“...พี่ก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน...ทีมกับกรณ์มีอะไรคล้าย ๆ กัน คงไปกันได้ด้วยดี...”  พี่ยอดพูดเป็นเรื่องเป็นราว
“...มีอะไรคล้ายกันเหรอ...ทีมไม่เห็นรู้เลย...”  ผมพูดขำ ๆ ทำเป็นเรื่องตลก
“...หน้าตาดี...ฐานะดี...การศึกษาดี...มีอนาคตที่ดี...”  พี่ยอดพูดเสียงเศร้าจนผมรู้สึกได้
“...แต่ทีมไม่ได้ชอบคนที่หน้าตา ฐานะ หรือการศึกษานี่...หน้าตาดีพอแก่ไป ก็เหี่ยวเหมือนกัน...รวยก็จนได้ ถ้าใช้เงินไม่เป็น...การศึกษาสูง แต่ใช้ความรู้ของตัวเองไปเอาเปรียบคนอื่นทีมก็ไม่ชอบนะ...ทีมชอบคนธรรมดา...นิสัยดี ๆ ขยันทำงาน ซักวันก็รวยได้...เราจะสร้างอนาคตด้วยกัน...”  ผมเผลอพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป พี่ยอดยิ้ม แววตาเป็นประกาย
“...ถ้าพี่ไม่รู้ว่าทีมเป็นนักศึกษาฝึกงาน พี่ต้องคิดว่าทีมเรียนจบทำงานแล้วเป็นปีเลยนะ...”
“...โห...ว่าทีมแก่เหรอ...”
“...เปล่า...พี่หมายถึง ทีมมีความคิดแบบผู้ใหญ่อ่ะ...”
“...แล้วพี่ยอดชอบเด็ก หรือผู้ใหญ่ล่ะ...”  ผมแกล้งพี่ยอดอีก พี่ยอดหลบตาผม และอมยิ้มแบบเขิน ๆ
“...ก็ชอบแบบเด็กกว่าพี่ซัก 2-3 ปี...”  ยิ่งเห็นพี่ยอดเขิน ผมยิ่งอยากแกล้งต่อ
“...นี่...พี่ยอด...เด็ก ๆ อ่ะ...เอาใจยากนะ...”  ผมถามพร้อมเอาปลายนิ้วไปลูบหลังมือพี่ยอดเบา ๆ
“...แต่เด็กที่พี่ชอบ ต้องมีความคิดแบบผู้ใหญ่นะ...”  พี่ยอดมองผมตรง ๆ อ้าว แกล้งเค้า แต่กลับต้องเป็นฝ่ายหน้าร้อนวาบซะเอง
“...หายากหน่อยนะ...” ผมชักมือกลับ แต่พี่ยอดไวกว่า กุมมือผมไว้ทันที
“...พี่ยอด...ปล่อย...เดี๋ยวมีคนเห็น...”  ผมหันซ้ายหันขวา มันคงไม่ดีถ้ามีคนเห็นผู้ชายกับผู้ชายนั่งจับมือกันแบบนี้
“...ไม่มีใครสนใจเราหรอก...แค่จับมือ ไม่มีอะไรเสียหายซักหน่อย...”
“...แต่ทีมเป็นผู้ชายนะ...”
“...พี่ก็เป็นผู้ชาย...”
“...ก็นั่นแหละ...มันไม่ดี...”
“...ไม่ดีตรงไหน...”
“...ก็...ก็...ก็...”  ผมพูดไม่ออก เพราะไม่รู้จะพูดยังไง
...ถ้าเป็นคนอื่นที่เคยเจอมาสมัยอยู่กรุงเทพฯ พวกคนที่เจอกันตามที่เที่ยวกลางคืนมาจับไม้จับมือ ผมแทบสะบัดหนี...ยิ่งตามเธคคนแน่น ๆ โดนแอบหอมแก้มประจำ...ผมจะหงุดหงิดทุกครั้ง...กับต้าแฟนเก่าผมน่ะเหรอ...เราแทบไม่ค่อยจะโดนตัวกันด้วยซ้ำ เป็นความสัมพันธ์ที่แปลกมาก...ในเมื่อต้าไม่เริ่ม ผมก็ไม่เริ่ม...ไม่มีใครเริ่มที่จะแสดงความรักด้วยการโอบกอด จับมือ หรือแม้แต่หอมแก้ม...
...แต่กับพี่ยอดทำไมผมรู้สึกดีจัง...เราชอบเค้าเหรอ...ไม่หรอก...มันเร็วไปนะ...

***************************************************************************

...ขอบคุณทุกความเห็น...ทุกกำลังใจ...ทุกคำติชม...รู้สึกดีทุกครั้งเมื่อเห็นว่ามีคนชอบการเล่าเรืองของผม...อ่านแล้วชื่นใจ...หายเมื่อยเลยครับ....เพราะผมเขียนรวดเดียวจบในแต่ละตอน ดังนั้นต้องมีเวลาว่างอย่างต่ำ 2 ชั่วโมง...บางทีเข้ามาอ่านย้อนหลัง ยังเห็นข้อผิดพลาดอยู่...ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ...
...เป้...

[mecon]

แหม..ในเมื่อกล้าเล่นกับไฟจะกลัวไปไยล่ะ
ทั้งหยอด ทั้งลวนลามพี่ยอดแบบนี้อ่ะ..เรียกว่าปล่อยให้อยากแล้วจากไปรึป่าวจ๊ะนุ้งทีม
แรงดีไม่มีตกจริงๆ...จะฉีกอกนังสามนอนั่นอ่ะ ต้องวางแผนเตรียมการกันเลยชิมิ
แต่ก็นะว่าเอาค.รู้สึกพี่ยอดไปเล่นทิ้งๆขว้างๆนะ...สงสารพี่เค้านิดส์นึง

นุ้งทีมได้เวลา เตรียมพร้อม สาม........สี่..........

+1 คะ

[cavalli]

 


อย่ายอมเด็ดขาดเรยยน่ะ


สู้ยิบตาไปเรยย


เราอยู่โดยไม่เอาเปรียบใคร และไม่ไห้ใครเอาเปรียบเราด้วย


 

[namtaan]

ได้เวลาน้องทีมประกาศสงครามแล้ว
พี่ยอดเองก็เป็นหนึ่งในอาวุธสงครามใช่มินั่น
แต่สงสัยจะกลายเป็นอาวุธคู่ใจน้องทีมซะหละมั้ง
บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจให้คุณเป้นะคะ

[Cha Ris Ma]

คนธรรมดา...นิสัยดี ๆ ขยันทำงาน ซักวันก็รวยได้...เราจะสร้างอนาคตด้วยกัน
 

ทีม สู้สู้
 
เอาให้ราบไปเลยครับ

[zeazaiz]

โมโหแทนน้องทีม ฮึ่ย!

[nana]

เอาคืนแทนเพื่อนๆให้ได้นะน้องทีม

[ronlbb]

ทำไมพวกนั้นมันแบบ........หวย

สันดานที่สุดเลย  เขาดีกว่า เก่งกว่า น่ารักกว่า
เทียบเขาไม่ได้อ่ะดิ  แกล้งกันอยู่ได้ แม่งๆๆ

ฝากถึง  แบบนี้ไม่เรียกว่าชอบ จะเรียกว่าอะไรจ๊ะ

[gboy]

เอาใจช่วยทีม
ถล่มชะนี
เร่งทำคะแนนก็ดีแต่ต้องคิดให้ดีว่า
จะจริงจังกะเขาไม๊

[jokirito]

   โห  น้องทีม  หยอดแบบเน้ พี่ยอดเค้ารัก  เค้าหลงขึ้นมาจริงๆ  ก็อย่าหักอกพี่ยอดซะล่ะ สงสารแกน่ะ


 

[JJHJJH]

เก็บให้เรียบเลยนังพวกเสี้ยนหนามทั้งหลาย ส่วนพี่ยอดก็เก็บด้วยนะ อิอิ

[ï_Kiss_U♥]

อืม เล่าสนุกดีค่ะ ชอบเรื่องนี้นะ รออ่านตลอดด 

[┗◎┗◎]

สู้มานนนน 

[ARMTORY]

เอาเลยสู้มัน.....เราต้องแก้แค้น สู้โว้ย
ทีมงานนี้เราต้องทำให้พวกมันรูว่าใครเป็นใคร
 

[ArgèntaR๛]

ไม่ได้เข้ามาหลายวันตอนอัพขึ้นเยอะอ่านจนมันเลย
ทีมยังแรงดีไม่มีตก
คาแรคเตอร์แรงๆแบบนี้นานๆจะเจอสักทีในนิยาย
ส่วนมากเจอก็แต่แรงมาไม่แรงกลับ ยิ่งอ่านยิ่งถูกใจครับ
อ่านไปก็ได้ความรู้ใหม่ๆเกี่ยวกับการทำงานในโรงแรมไปด้วย


ความสัมพันธ์คืบหน้าไปอีกขั้น พอๆกับศัตรูที่เยอะขึ้นด้วย
รอตอนต่อไปอยู่ครับผม^^ สู้ๆ

[a_tapha]

น้องทีมอย่าเอาความรู้สึกของพี่ยอดมาเล่นนะค่ะ

สงสารพ่อยอดขมองอิ่ม   

 

[RomeO_C_Leng]

555+


เก่ง ๆจิง ๆ ทีมเน้

[thaitanoi]

เอาใจช่วยทีมและคนแต่งนะครับ

[McDeliVery]

อ่านไปเเอบตกใจ

นึกว่าน้องทีมจะรุก!!!   





ที่เเท้รุกกลับนังซอนย่า 555+ 

[nidnoi]

ชิ อินังซอนย่า 

[jeaby@_@]

ทีมชอบพี่ยอดเเล้วเเหละ

อยากให้เปนเเฟนเร็วๆจัง
พี่ยอดเท่เหมือนเดิมเรยน้า

ชอบมากจ้า

[uknowvry]

โอ๊ะ...นายยอดนี่น่ารักแฮะ

[SANDSEAME]

+1  ให้คุณเป้

เพิ่งตามเข้ามาอ่าน
เนื้อเรื่องน่าติดตามดี นายเอกแรงได้ใจ
เป็นกำลังใจให้นะคะ