We belong together 18
...หลังอาหารเช้า พวกเราก็แยกย้ายกันไปตามแผนกที่ตนเองสังกัด...พี่ยอดแทบจะเดินมาส่งผมถึงหลังฟร้อนท์ แต่ผมไม่อยากให้คนมองเยอะ ก็เลยต้องให้แก้วลากพี่ยอดไปห้องแม่บ้าน ซึ่งอยู่ถัดจากห้องช่างไปนิดเดียว...แก้วดูเหมือนจะอยากถามอะไร แต่คงรู้ว่าไม่ควรถามตอนนี้...
“...น้องทีม...มานี่เลย พวกพี่กำลังรออยู่...” เสียงพี่รีเซฟชั่นร้องเรียกเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาที่แผนก
“...สวัสดีครับพี่...” ผมยกมือไหว้พี่ ๆ ทุกคน พวกแกก็รับไหว้พร้อมรอยยิ้ม ตอนนั้นมีคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้า คิดว่าเป็นพนักงานรอบดึก ที่ยังไม่กลับบ้าน
“...แรง ๆ อย่างนี้สิดี...เจ้ชอบ...” เสียงพี่รุจ ผู้จัดการดังมาจากห้องของแก
“...นี่...น้องทีม...เมื่อเช้าถ้าพี่เป็นหนูพี่จะตบนังเอ๋ให้คว่ำเลย...” รีเซฟชั่นอีกคนพูด
“...อะไรเหรอพี่...” ผมทำหน้างง ๆ
“...ก็มีคนเค้าเม้าท์กันว่าหนูจะมีเรื่องกับนังเอ๋เคาท์เตอร์ทัวร์อ่ะดิ...”
“...ไม่มีอะไรซักหน่อย...ทีมไม่เอาทองไปถูกระเบื้องหรอก...” ผมพูดขำ ๆ
“...ว๊าย...แรงนะยะ...” พี่ ๆ ต่างชอบใจ
“...แหม...เด็กฝึกงานรุ่นนี้แรงดีจริง ๆ...เจ้ชอบ...เป็นฟร้อนท์มันต้องเจอคนร้อยพ่อพันแม่...มัวแต่นุ่มนิ่มไม่ได้นะ เดี๋ยวโดนแขกวีน ต้องวิ่งมาร้องไห้หลังฟร้อนท์...อืม...แต่เจ้คิดว่า ทีมเรียนมาขนาดนี้ คงรู้ว่า อะไรควร อะไรไม่ควร...แรงให้ถูกที่ ถูกเวลา ไม่มีใครว่าอะไรหรอก...” พี่รุจสอน ผมพยักหน้ารับ
“...เฮ้ย...รอบเช้า เมื่อไหร่จะออนฟลอร์วะ...กูง่วงแล้วนะเว้ย...” พี่รีเซฟชั่นผู้ชายเดินเข้ามาโวย แล้วชะงักเมื่อเห็นพี่รุจนั่งอยู่ ผมมองอึ้ง ๆ คุณพระช่วย สูง ขาว ตี๋ มีลักยิ้ม น่ารักมาก
“...นี่น้องทีม เด็กฝึกงาน...แล้วนี่พี่บอยรีเซฟชั่นรอบดึก...เห็นมันหล่อ ๆ อย่างนี้ อย่าไปยุ่งกับมันนะ...ดุยังกะหมา...เค้าเอามันไว้รอบดึก สำหรับกัดกับแขกโดยเฉพาะ...” พี่รุจแนะนำ
“...ให้น้องออกไปหน้าฟร้อนท์เลยมั้ยเจ้...เดี๋ยวผมพาไป...น่ารักอย่างนี้ ผมหายง่วงแล้ว...ยินดีสอนให้ครับ...” พี่บอยหันมายิ้มหวานให้ผม
“...ไม่ต้องเลย...นี่เด็กไอ้ยอดมัน...เดี๋ยวเจ้ให้รอบเช้าเทรนน้องมันเอง...แกกลับไปได้แล้ว...”
“...โห...เด็กยอดเหรอ...อดเลย...” พี่บอยทำท่าเสียดาย แต่ทุกคนก็รู้ว่าพี่แกล้อเล่น
“...อดอะไร...ไอ้นี่...เด็กมันมีอนาคต...ระวังเค้าจะเอามึงนะ...” รีเซฟชั่นอีกคนเบรก
“...เอ้า...จะกัดกันอีกนานมั้ย...รอบดึกฝากงานรอบเช้าให้เรียบร้อย แล้วแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน...ถ้ายังอยากกัดกันอยู่อีก เดี๋ยวเจ้จะให้ทำโอฟรี...แล้วรอบเช้าน่ะ ออนฟลอร์ให้ตรงเวลาด้วย...อย่าเอาเปรียบรอบดึก...” พี่รุจเข้าโหมดโหดได้น่ากลัวจริง ๆ
“...มา...ทีม ตามพี่มา เดี๋ยวพี่จะให้ดูเอกสารก่อน...แล้วเริ่มหัดรับเช็คอินเลย...วันนี้มีกรุ๊ปเข้าด้วย...” พี่รอบเช้าจูงมือผมออกไปหน้าฟร้อนท์ทันที
*
*
...ช่วงเช้าผมพี่ ๆ ช่วยกันสอนผมดูเอกสารทั้งหลาย...เยอะมาก จำแทบไม่ไหว...ต้องจำพวกห้องแขกว่ามีกี่ประเภท...ประเภทละกี่ห้อง...เตียงคู่ เตียงทวิน...เอกสารจองห้อง...รีเควสต่าง ๆ ของแขก...เอกสารที่ต้องส่ง ตม. ดูพี่เค้าสอนเซตเครื่องสำหรับทำคีย์การ์ด...ทุกคนช่วยกันอัดข้อมูลให้เยอะมากจนผมเริ่มมึน...พี่รุจจึงให้ผมเข้ามาพักในห้องแก...
“...เป็นไงมั่ง...ยากมั้ย...”
“...ไม่ยากจ้ะ แต่ต้องจำอะไรเยอะไปหมด ทีมเริ่มจะมึน ๆ แล้ว...”
“...เออ...แรก ๆ ก็อย่างนี้แหละ...ทำไปทุกวันเดี๋ยวก็ชิน...”
“...ดีนะ ที่ให้พวกเด็กฝึกงานไปแผนกอื่น...ตอนนี้ทีมเข้าใจแล้วว่า ทุกแผนกมันต้องทำงานถึงกันหมดจริง ๆ...”
“...แล้วเมื่อเช้าไปทะเลาะอะไรกับนังเอ๋มันล่ะ...” พี่รุจเปลี่ยนเรื่องคุยแบบไม่ทันตั้งตัว
“...ไม่ได้ทะเลาะกันนะเจ้...อยู่ดี ๆ เค้าก็บอกว่าทีมมองหน้าหาเรื่อง...ทีมก็เลยจะจัดเรื่องให้เฉย ๆ...” ผมพูดเสียงอ่อย ๆ
“...นังเอ๋มันหึงยอดอ่ะดิ...” พี่รุจพูดเหมือนรู้
“...เค้าทำงานแผนกไหนเหรอเจ้...”
“...มันไมได้เป็นพนักงานของโรงแรมเรา...เป็นพนักงานของเค้าท์เตอร์ทัวร์ที่ด้านหน้าตรงลิฟท์โน่น...”
“...แล้วเราต้องทำงานร่วมกับเค้าป่าวอ่ะ...” พี่รุจเม้มปาก คิ้วขมวดเหมือนคิดอะไรอยู่
“...ปกติ...ก็มีบ้าง...แต่...ถ้าไม่ปกติ...ก็ไม่ได้ยุ่งกัน...”
“...อะไรเจ้...ไม่เข้าใจ...”
“...ก็พวกเราไม่มีใครชอบมันเลยไง...เวลาแขกจะไปเที่ยวไหน...จองรถ จองเรือ เราก็จัดการเองซะ...เราไม่ผิดนะ เพราะเราก็ต้องแนะนำให้แขกไปหานังเอ๋ก่อน แต่อีนี่มันไม่ค่อยอยู่โต๊ะ มัวแต่ร่อนไปโน่นไปนี่ ถ้าไม่ห้องช่าง ก็ในครัว พวกเราก็เลยไม่ส่งงานให้...ทีนี้พอมันรู้ มันก็มาวีนฟร้อนท์...”
“...อ๋อ...”
“...ทีนี้ก็ไม่ต้องสงสัยนะ ว่าทำไมมันถึงจ้องจะหาเรื่องทีม...แค่แกทำงานฟร้อนท์ มันก็เกลียดแกจะแย่อยู่แล้ว ดันไปควงไอ้ยอดให้มันเห็นอีก..."
“...ควงไรเจ้...เดินมากินข้าวด้วยกันเฉย ๆ...”
“...นั่นแหละ...คนในโรงแรมเค้ารู้กันทุกคน ว่าอีนี่มันชอบไอ้ยอด...ตามตื้อตั้งแต่วันแรกเลยแหละ...”
“...ทำไมเค้าไม่ชอบพี่บอย หรือว่าคุณกรณ์ล่ะ...คนหน้าตาดี ๆ เยอะแยะ...”
“...สองคนนั้นมันง่ายมั้ง...ไอ้บอยก็เอาไปทั่วจะหน้าจะหลัง มันก็เอาหมด...กรณ์ก็หว่านเสน่ห์กับทุกคน...มีไอ้ยอดนี่แหละที่ไม่สนใจมันเลย...จะว่าไปนังเอ๋มันก็หน้าตาดีอยู่นะ...คงเสียเซลฟ์แหละ จีบไอ้ยอดไม่ติดซะที...” พี่รุจทำหน้าสะใจ
“...แต่ทีมก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ยอดนะเจ้...เค้าจะมาหึงทีมทำไม...”
“...ทีม...เจ้บอกจริง ๆ นะ...เจ้ไม่เคยเห็นยอดเป็นอย่างนี้เลยนะ...เมื่อเช้าก่อนทีมเข้ามา มันก็โทรมาหาเจ้...ฝากให้เจ้ดูแลทีมอยู่นั่นแหละ...ที่สำคัญ มันกลัวไอ้บอยจะจีบแกด้วย...มันให้เจ้รีบกันแกไว้ก่อนเลย...เจ้ว่าคราวนี้ไอ้ยอดมันแปลก ๆ ...ดูอารมณ์ดีผิดปกติด้วย...เจ้ว่ามันต้องชอบแกแน่ ๆ เลย...”
“...ไม่หรอกมั้ง...” ผมแก้ตัวให้ แต่ก็อดเขินไม่ได้
“...เชื่อเจ้...ตอนที่มันมีแฟนครั้งแรกตอนเรียนนะ...เจ้เห็นมันระรื่นอย่างนี้แหละ...ตั้งแต่มาเจอมันอีกทีที่โรงแรมนี้...มันก็เก๊กขรึมตลอด...ถ้าไม่สนิทกัน มันแทบไม่เล่นด้วยเลยนะ...แต่พอทีมเข้ามา พี่ว่ามันเปลี่ยนไปว่ะ...”
*
*
...แคนทีนสำหรับอาหารกลางวันเริ่มตั้งแต่สิบเอ็ดโมง ถึงบ่ายโมงตรง...แผนกของผม รอบเช้าจะรูดบัตรเข้างานตอน 7 โมงเช้า...ส่วนผมเป็นเด็กฝึกงานก็เลยเข้างานตามเวลาออฟฟิศคือแปดโมงเช้า...ดังนั้นพวกพี่ ๆ จะมีหิวเร็วกว่า และพวกเค้ามักจะกินข้าวในช่วงเวลาก่อนเที่ยง เพราะตอนเที่ยงพนักงานส่วนของออฟฟิศจะมากินข้าวกัน คนจะเยอะเต็มแคนทีน ฟร้อนท์จึงไม่ชอบลงไปตอนนั้น...
“...ทีม...เตรียมตัวไปกินข้าว...” พี่รีเซฟชั่นที่เพิ่งขึ้นมาจากแคนทีน บอกให้ผมไปกินต่อ เพราะเราต้องผลัดกันไปทีละคน หรือสองคน แต่วันนี้ไม่มีใครไปกินต่อจากผมแล้ว เพราะมีขนมเต็มหลังฟร้อนท์ พี่บางคนก็ขี้เกียจเดินไปกินด้วยแหละ
“...เดี๋ยวทีมโทรบอกเพื่อนก่อน...” ผมยกหูโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาเพื่อนสาวต่างแผนก
“...โทรหาใคร...ไม่ต้อง...คนมารับไปกินข้าว ยืนรออยู่หลังฟร้อนท์แล้ว...” ผมวางสาย มองพี่เค้าอย่างสงสัย
“...ใครอ่ะ...”
“...ก็พี่ยอดชายสุดหล่อไง...กูว่าแล้ว...ขาว สวย หมวย เอ็กซ์อย่างกูทำไมไม่มอง...ชอบน่ารัก ๆ แบบน้องทีมนี่เอง...” พี่เค้าพูดขำ ๆ
“...ยังไงก็ต้องบอกเพื่อนก่อน เดี๋ยวพวกมันเข้าใจผิด...” ผมยิ้มแหย ๆ ก่อนจะยกหูอีกครั้ง เพื่อโทรไปแผนกแม่บ้าน
“...ขอสายแก้วครับ...” ผมพูด
“...แก้วเด็กฝึกงานน่ะเหรอ...” เสียงคุ้น ๆ รับสาย
“...ครับ...”
“...จากไหนอ่ะ...”
“...ทีม...ฟร้อนท์ครับ...”
“...เราไม่มีนโยบายให้พนักงาน โดยเฉพาะเด็กฝึกงานคุยโทรศัพท์ส่วนตัวนะ...”
“...ไม่ทราบว่าใครพูดสายครับ...”
“...ซอนย่า...”
“...สัญญาเหรอ...ขอคุยกับแก้วแป๊บนึง...”
“...บอกให้เรียกซอนย่า...มีอะไรฝากไว้...แก้วทำงานอยู่บนฟลอร์...”
“...อยู่ฟลอร์ไหนอ่ะ...เดี๋ยวเราโทรไปเองก็ได้...”
“...ไม่รู้...”
“...โอเค งั้นบอกว่าเราจะไปกินข้าวแล้ว...พี่ยอดรออยู่...” ด้วยความหมั่นไส้ ผมเลยแกล้งแหย่มันเรื่องพี่ยอด
“...คงบอกให้ไม่ได้หรอกนะ...ไม่ใช่หน้าที่ และอีกอย่างเราก็จะไปกินข้าวแล้วเหมือนกัน...” ชีพูดเสียงแข็ง
“...อ้าว ก็เมื่อกี้บอกว่ามีอะไรให้ฝากไว้ไง...แต่ไม่เป็นไร...เดี๋ยวเจอกันที่แคนทีนนะ...บาย...” ผมแหย่อีกด้วยการพูดเสียงหวานก่อนวางสาย
“...สวัสดีครับ...ฟลอร์หกนะครับ...แก้วเด็กฝึกงานอยู่ที่นั่นหรือเปล่าครับ...อยู่เหรอครับ...ขอสายหน่อยครับ...โทรจากฟร้อนท์ครับ...ขอบคุณครับ...” ผมไม่ง้ออีซอนย่าหรอก โทรขึ้นฟลอร์เองเลย เด็กฝึกงาน จะได้ขึ้นไปถึงชั้นสูง ๆ วีไอพีได้ไง วันแรก ก็คงอยู่ที่ชั้นล่างสุดของห้องแขก ก็คือชั้นหกนั่นเอง...อีปลวกนั่นแรงมา เดี๋ยวมันจะเจอแรงกลับ
“...แก้ว...เราจะไปกินข้าวแล้วนะ...ไปด้วยกันมั้ย...อ้าว...มิ้นท์ด้วยเหรอ...โอเค...ไม่เป็นไร...งั้นตอนเย็นเจอกันก็ได้...”
*
*
...กลางวันนี้เพื่อนสาวมากินข้าวด้วยไม่ได้...เพราะยังติดงานทั้งคู่...แก้วต้องรีบทำห้องแขก เพราะมีแขกเช็คเอ้าท์ตอนก่อนเที่ยง และจะมีแขกเข้าพักใหม่เรื่อย ๆ ถ้าห้องไม่เสร็จ แขกต้องรอห้อง และอาจจะโดนคอมเพลนได้...ส่วนมิ้นท์ คอฟฟี้ช็อปของโรงแรม ก็กำลังวุ่นกันบุฟเฟ่มื้อกลางวัน ทำให้ไปกินข้าวตอนนี้ไม่ได้อีกคน...
“...วันนี้มีน้ำพริกด้วย...ทีมกินได้ป่าว...” พี่ยอดถามผมระหว่างทางเดินไปแคนทีน
“...น้ำพริกอะไรอ่ะ...”
“...มีหลายอย่างเลย...น้ำพริกกุ้งเสียบ น้ำพริกกะปิ น้ำพริกปลาทู น้ำพริกตาแดง น้ำพริกนรก น้ำพริกปลาร้า น้ำพริกอ่อง น้ำพริกมะขาม...” พี่ยอดทำท่านึกต่อ
“...พอ ๆ ๆ...ทำไมเค้าทำเยอะอย่างนั้นอ่ะ...”
“...ก็พนักงานเรามาจากหลายที่...เค้าก็ทำไว้ให้เลือกไง...ทีมกินน้ำพริกเป็นหรือเปล่า...”
“...กินเป็นสิพี่...ถามแปลก ๆ...”
“...ก็เห็นชอบไปกินของหรู ๆ นึกว่ากินของบ้าน ๆ ไม่เป็น...” ผมหันไปเหล่ พี่ยอดถึงได้หุบปาก
“...พอดีเป็นคนเลี้ยงง่าย...ใครให้กินอะไรก็กินได้หมดแหละ...”
“...ดีมาก...” พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...ดีอะไร...” ผมถาม พี่ยอดไม่ตอบ ได้แต่เดินยิ้มไปตลอดทาง
*
*
...โอ้โห...สมแล้วกับที่เป็นแม่ครัวของโรงแรม...ทำให้พนักงานด้วยกันกินยังดูน่าดีขนาดนี้...น้ำพริกต่าง ๆ อยู่ในชามขนาดย่อมลายสวย...ผักสดนานาชนิดในถาด ผักลวกสีสันยังเขียวสด...แคบหมู...ปลาทูทอด ชะอมชุบไข่ชิ้นหนาพอดีคำ...ตายแล้ว...ถ้ามากินกับเพื่อนสาว คงกินได้เต็มคราบ แต่นี่มากับพี่ยอด กินแค่พอหายหิวก็พอ...
“...พ่อยอดชาย...ว่าจะไม่แซวแล้ว...แต่เดี๋ยวนี้มากินข้าวก่อนแคนทีนปิดได้ทุกวันเลยนะ...” ป้าคนเดิมแซวอีก
“...เค้าพาน้องฝึกงานมากิน...ถ้ามาคนเดียวก็คงลงตอนคนอื่นกินกันหมดแล้ว...” ป้าอีกคนแซว
“...น้องเค้ามาใหม่ ผมก็ต้องดูแลเค้านิดนึง...” พี่ยอดก้มหน้าก้มตาคีบผักพร้อมแก้ตัวแบบเขิน ๆ
“...นี่...น้องเค้าไม่ได้เป็นเด็กฝึกงานรุ่นแรกนะยะ...คนอื่นก่อนหน้านี้ไม่เห็นดูแลเลย...”
“...ก็...ก็...” พี่ยอดพูดไม่ออก
“...พอแล้ว...อย่าไปแซวมันเลย...ดูสิหน้าแดง หูแดงไปหมดแล้ว...ทั้งคู่น่ะ...มาหนู อยากกินน้ำพริกอะไร ป้าตักให้...” ป้าถามผม
“...อยากกินทุกอย่างเลย...น้ำพริกกินเยอะ ๆ ได้ไม่อ้วนด้วย...”
“...งั้นป้าตักใส่ถ้วยให้อย่างละนิด ไปชิมก่อนนะ ชอบแบบไหนค่อยมาตักใหม่...” ป้าแกตักน้ำพริกให้ผมหลายถ้วยจนเกือบเต็มถาด
“...ป้าจ๋า...พอแล้ว...” ผมต้องบอกให้ป้าหยุดตัก เพราะมันเยอะเกินไปแล้ว
“...จ้า...เอาผักไปเยอะ ๆ เลยลูก...กินเข้าไปไม่อ้วนหรอก...กินปลาด้วย...จะได้มีโปรตีน...” ป้าแกยังคีบผัก คีบปลาทูให้อีก
“...ทีม...เดี๋ยวพี่ถือให้...มันหนัก...ทีมเอาแกงจืดมะระให้พี่หน่อยละกัน...” พี่ยอดถือถาดอาหารของผมและของตัวเองไปที่โต๊ะ ส่วนผมก็ไปเอาแกงจืดให้ ก่อนเดินไปล้างมืออีกครั้ง
“...พี่ยอด...หยุดเลย...ทีมแกะก้างปลาให้...มือน่ะล้างหรือยัง...” ผมดุ พี่ยอดยิ้ม ก่อนมองมือตัวเองแล้วส่ายหัว
“...ใจดีจัง...”
“...โอ๊ย...พี่...ปกติกินน้ำพริกที่ไหนก็ไม่เลี่ยนนะ...ทำไมวันนี้มันเลี๊ยน เลี่ยน...” เสียงนังซอนย่าลอยมาตามลม ผมทำเป็นไม่ได้ยิน
“...ไม่เห็นเลี่ยนเลย...อร่อยจะตาย...” แม่บ้านที่นั่งร่วมโต๊ะกับมันพูดซื่อ ๆ
“...พี่ยอด...น้ำพริกอ่องหวานจังเลย...ไม่รู้ว่าทีมคิดไปเองหรือเปล่า...พี่ยอดชิมสิ...” ผมตักน้ำพริกอ่องป้อนพี่ยอด
“...อืม...หวานจริง ๆ ด้วย...ตอนนี้ถึงพี่กินมะระ พี่ก็ว่าหวาน...” พี่ยอดมองผมยิ้ม ๆ
“...พี่ยอดอ่ะ...” ผมเขิน เขินจริง ๆ นะ แต่โอเวอร์แอคให้มากกว่าเดิม เพราะเห็นอีซอนย่ามองอยู่
“...โอ๊ย...อิ่มแล้ว...หนูไปออฟฟิศก่อนนะ...” ซอนย่าพูดเสียงดัง
“...อ้าว...ซอนย่า...อิ่มแล้วเหรอ...” ผมทัก แต่ยิ้มที่มุมปาก
“...อืม...กินไม่ลง...” ชีกระแทกเสียงตอบผม
“...เราก็กินไม่ค่อยลงเหมือนกัน...อิ่มอกอิ่มใจอ่ะ...ได้มากินข้าวกับพี่ยอดสองต่อสอง...” ผมปล่อยมุข คนอื่น ๆ ขำกัน แต่ซอนย่า หน้าบึ้ง
“...ทำอย่างกับกินด้วยกันครั้งแรก...คืนนั้นยังนั่งกินด้วยกันที่ระเบียงอยู่เลย...” พี่ยอดรับมุข แต่คงไม่รู้ว่าผมแกล้งมัน และได้ผล ชีเดินหน้าเป็นตูดออกไปเลย
**************************************************************************
...ขอโทษที่มาช้านะครับ...เงินเดือนยังไม่ออกผมก็เดินสายเที่ยวแล้ว...ต้นเดือนมักจะยุ่ง ก็เลยเที่ยวเผื่อไว้ก่อน...วันนี้กลับมาก็รีบพิมพ์ต่อเลย กลัวคนอ่านรอนาน...ง่วงแล้ว แต่ยังไม่อยากนอนเลย ไม่อยากตื่นมาทำงานพรุ่งนี้...
...ขอบคุณทุกกำลังใจ และทุกความเห็นนะครับ...
...เป้...
หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว) (อ่าน 1950027 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก