หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[RemySexyCool]

Don’t forget about us >>> We belong together (Special Chapter III Part 2)
...วันรุ่งขึ้น ผมให้เพื่อนจองตั๋วเครื่องบินไปบ้านแก้วที่จังหวัดหนึ่งในภาคอีสาน แต่เที่ยวบินที่ว่างดันเป็นเที่ยวสุดท้ายของวัน และหลังจากวันพรุ่งนี้ก็จะไม่ว่างอีกยาว...เอาวะ ไปค้างซักคืนนึง แล้วตอนเช้าค่อยเช่ารถไปหาแก้วที่บ้าน คุณวาดะติดงานแต่ส่งคิมให้ไปเป็นเพื่อนผม...เมื่อเคลียร์ทุกอย่างที่ร้านเรียบร้อย เราสองคนก็เดินทางไปสนามบิน...
“...ทีม...”  พนักงานต้อนรับบนเครื่องพูดชื่อผมเบา ๆ
“...บังเอิญจังเลยนะ...”  ผมยิ้มมุมปากให้
“...เป็นถึงเจ้าของผับใหญ่โต ทำไมไม่นั่งเฟิร์ส หรือบีซีล่ะ...”  แม็คยิ้มเหยียด ๆ ให้ผมบ้าง
“...พอดีว่าเรามีงานด่วน แล้วมันมีไฟล์ทนี้ที่ว่าง นั่งแค่ชั่วโมงนิด ๆ ไม่เป็นไรหรอกจะนั่งชั้นไหนก็ได้ เราไม่ใช่ไฮโซ...ว่าแต่แม็คเถอะ เห็นบอกว่าทำงานตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่โปรโมทไปเป็นสจ๊วตชั้นบีซีซักทีล่ะ...แล้วอย่างนี้ก็คงอีกนานสินะกว่าจะได้ขึ้นเฟิร์ส...” ผมกัดเบา ๆ
“...คงจะบริการแย่ ไม่มีเซอร์วิสมายด์จนไปทำชั้นธุรกิจไม่ได้น่ะสิ...”  คิมเสริม
“...เราก็ทำงานขำ ๆ อ่ะนะ...ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ไม่อยากขึ้นบีซีด้วย...อ้อ...แล้วก็อย่าคิดว่าเป็นผู้โดยสารแล้วจะป่วนเราบนเครื่องได้นะ เพราะเราพร้อมจะออกเสมอ ไม่มีอะไรต้องแคร์ แต่เธอก็ต้องระวังร้านเธอไว้เหมือนกันล่ะ...อย่าให้ถึงทีของเรา...”  แม็คดักคอผมไว้
“...เราก็ทำร้านขำ ๆ เหมือนกัน ไม่มีร้านนี้เราก็ไม่อดตาย ลองแลกกันซักตั้งมั้ยล่ะ...”  ผมจ้องหน้า แม็คหลบตาแล้วเดินไปหาผุ้โดยสารรายอื่น ไม่เฉียดมาใกล้ผมอีกเลย
*
*
...คิมกรี๊ดกร๊าดด้วยความสะใจเมื่อลงจากเครื่อง แม็คดูสงบเสงี่ยมเป็นคนละคนกับที่เคยเจอในร้าน เท่าที่รู้จักกันมา คงรู้ว่าถ้าผมเอาจริง ผมก็เล่นจนสุดตัวเหมือนกัน แต่ผมไม่ทำใครก่อนอยู่แล้ว ถ้าแยกย้ายกันไป ต่างคนต่างอยู่ก็ไม่ต้องมาระแวงกัน...
“...แก...บอกตรง ๆ นะ ชั้นไม่ชอบนอนโรงแรมต่างจังหวัดเลย...น่ากลัว...”  คิมพูดหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำในห้องของโรงแรมที่พัก
“...ถ้ากลัวก็อย่าส่องกระจกสิ...ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า...”
“...อีนี่...ถ้าไม่เจอแก้วที่บ้านจะทำยังไงอ่ะ...”  คิมค้อนแล้วถามด้วยความกังวล
“...แก้วมันไม่ไปไหนไกลหรอก...ว่าแต่...แกพอจะรู้มั้ยว่าแก้วมันงอนอะไรคุณวาดะ...”
“...ไม่รู้สิ...ชั้นไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย...แต่ชั้นว่าเรื่องนั้นแน่ ๆ เลย...”
*
*
...แหม...ขนาดไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องเจ้านายนะ...เล่ามาเป็นฉาก ๆ...เท่าที่จับใจความได้น่าจะเป็นเรื่องใหญ่กว่าเรื่องทำงานซะจนไม่มีเวลาให้ เพราะเมื่อไม่นานมานี้คุณวาดะต้องเอนเตอร์เทนลูกค้าที่บาร์คาราโอเกะสำหรับชาวญี่ปุ่นบ่อย ๆ จนมีเด็กนั่งดริ้งคู่ใจถึงขนาดพากันไปกินข้าวสองต่อสองช่วงก่อนที่บาร์เปิด...ผมได้ยินแล้วยังรู้สึกแย่ แต่แก้วไม่เคยพูดถึงเลย คิมบอกว่าคิมเองก็เพิ่งรู้จากบริษัทคู่ค้าแอบเม้าท์นายเช่นกัน และแก้วน่าจะรู้จากคนขับรถของคุณวาดะหลุดปากเล่าให้ฟัง...
*
*
...มันมีไม่กี่เรื่องหรอกที่จะทำให้คนที่เฉย ๆ อย่างแก้วโกรธจนต้องหนีออกมา และเรื่องนี้ถ้าเป็นผมก็รับไม่ได้เช่นกัน...ตอนเช้าเรารีบออกจากโรงแรมในตัวเมืองเพื่อนั่งรถไปบ้านแก้วที่อยู่อีกอำเภอห่างออกไปร้อยกว่ากิโล...ลุ้นไปตลอดทางว่าจะเจอแก้วหรือเปล่า ถ้าไม่เจอที่บ้านผมก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนแล้ว...
“...แก้ว...”  ผมกับคิมร้องเรียกทันทีที่เห็นเพื่อนจากด้านหลัง
“...มาได้ยังไงอ่ะ...”  แก้วหันมามองด้วยความประหลาดใจ
“...โห...นึกว่าจะไม่เจอแกซะแล้ว...”  คิมวิ่งเข้าไปหาที่รั้ว
“...พวกเราเป็นห่วงแกนะ...”
“...มาแค่สองคนเหรอ...”  แก้วมองข้ามพวกเราไป
“...อืม...”  ผมตอบรับ แก้วสีหน้าสลดลง
“...คุณวาดะให้มาตามแกอ่ะ...”
“...ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะ...ที่ร้านยุ่งหรือเปล่า...”
“...ก็ยุ่งนิดหน่อยแหละ...แกไปเก็บเสื้อผ้าสิ เราจองตั๋วเครื่องบินไว้ให้แล้ว...”
“...เอ่อ...”  แก้วอ้ำอึ้ง
“...แกหนีมาอย่างนี้มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยนะ...”
“...แล้วเรื่องไผ่ล่ะ...”  แก้วดูกังวลกับเรื่องนี้มาก
“...ไม่มีอะไรนี่...ไผ่ลาออกแล้ว...”
“...เพราะเราใช่มั้ย...”  แก้วโทษตัวเอง ผมคิดว่าแก้วคงได้ยินที่คนที่ร้านแอบเม้าท์ก่อนจะมาที่นี่ ทั้งเรื่องไผ่ เรื่องคุณวาดะ ทำให้แก้วต้องหลบมาพักที่บ้าน
“...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด...พวกเราเชื่อแกนะ...”  ผมปลอบ
“...เค้าเดือนร้อนมาก็ต้องช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์...”  คิมช่วยปลอบ
“...คิมรู้เรื่องนี้ได้ไงอ่ะ...”  แก้วสงสัย
“...เอ่อ...ก็...มีคนเล่าให้ฟัง...” 
“...ที่ร้านมันมีวงจรปิดทุกจุด...คนเห็นกันเยอะ...ถึงเราบริสุทธิ์ใจ แต่ก็ห้ามคนอื่นคิดไม่ได้นะ...”  ผมอธิบาย
“...อืม...”  แก้วพยักหน้า
“...ไปเก็บของกันเถอะ...เดี๋ยวตกไฟล์ท...”
“...เราขอลาต่ออีกซักพักนะ...เรื่องค่าตั๋วเดี๋ยวเราจัดการให้...”  แก้วปฏิเสธที่จะกลับด้วยกัน
“...แกไม่ได้หนีกลับบ้านเพราะเรื่องไผ่ แต่เป็นเรื่องคุณวาดะใช่มั้ย...”
“...................................”  แก้วไม่ตอบ
“...ถ้าเค้าไม่รักแก เค้าไม่ให้พวกเรามาตามหรอก...”
“...ถ้าเค้ารักเรา ก็ให้เค้ามาตามเอง...ขอโทษนะ เราต้องไปทำอย่างอื่นอีกหลายอย่าง...”  แก้วเดินหนีเข้าบ้าน จะตามเข้าไปก็เห็นหมาตัวเท่าลูกวัวยืนจ้องอยู่ ถ้าเข้าไปคงโดนมันกระโดดกัดคอแน่
*
*
...ผมตรงเข้าร้านทันทีที่ถึงกรุงเทพฯ มือหอบเอกสารมาทำแทนแก้ว ปากก็คุยโทรศัพท์กับคุณวาดะ ดูเค้าจะโกรธมากที่แก้วไม่ยอมกลับมาพร้อมผม...คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็หุ้นส่วนธุรกิจ แย่แล้ว เข้าข้างใครไม่ได้เลย จะพูดอะไรก็ต้องระวังเป็นพิเศษ...คุณวาดะบ่นเป็นภาษาญี่ปุ่น ซึ่งผิดปกติ อาจจะไม่อยากให้ผมรู้ว่าพูดอะไรแล้วเค้าก็วางสายไป...
“...เมื่อคืนที่กูไม่อยู่ ที่ร้านมีอะไรมั้ย...” ผมถามมิ้นท์ทันทีที่เจอหน้า
“...เอ่อ...ไม่มีอะไรนะ...”
“...พี่ยอดมาช่วยก็ไม่น่ามีอะไรเนอะ...”  ผมหันหลังเดินเข้าออฟฟิศ
“...เดี๋ยว...”  มิ้นท์ร้องเรียก
“...ว่า...” 
“...ถ้ากูบอกอะไรมึง...มึงห้ามโวยวายนะ...”
“...อะไรวะ...”
“...เทมส์มาที่นี่เมื่อคืนนี้...”
“...เฮ้อ...เอาเข้าไป...”  ผมถอนหายใจ
“...ถ้ามันมาเฉย ๆ กูคงไม่บอกมึงหรอก แต่นี่มันให้พี่ยอดพาไปส่งบ้าน...”
“...ไม่ต้องพูดต่อ...กูขอเดาว่าพี่ยอดก็ไปส่งใช่มั้ย...”
“...เออ...”
“...นั่นแหละพี่ยอด...กูจะรอดูว่าเค้าจะอธิบายยังไง...”
“...มึงอย่าให้เค้ารู้ว่ากูบอกนะ...”
“...โอเค...เรื่องงานก็วุ่นแล้ว ยังจะมีเรื่องเพื่อนเรื่องผัวอีก...เซ็งเว้ย...”  ผมเดินไปบ่นไป
*
*
...ผมนั่งเคลียร์เอกสารแทนแก้ว ทำโน่นทำนี่ ให้ตัวเองยุ่งตลอดเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องพี่ยอดกับเทมส์...ตาก็คอยมองออกไปนอกร้าน รอพี่ยอดเข้ามา จะได้รู้ว่าพี่ยอดจะบอกเรื่องเทมส์หรือเปล่า...แต่พี่ยอดคงยุ่งถึงเข้ามาหาผมที่ร้านซะเกือบสี่ทุ่ม...ผมเงยหน้ามองเค้านิดนึงก่อนจะทำงานต่อ...
“...คุณวาดะบอกว่าแก้วไม่ยอมกลับมาด้วย...”  พี่ยอดเปิดประเด็น ท่าทางคุณวาดะจะโทรไปคุยกับพี่ยอดแล้ว
“...อืม...”
“...แก้วไม่น่าจะหึงขนาดนั้นนะ...คุณวาดะบอกว่าไม่มีอะไรกับเด็กคาราโอเกะคนนั้นเลย...”
“...เหรอ...”
“...ทีมเองก็เคยทำงานกับคนญี่ปุ่นนี่นา...เรื่องไปสังสรรค์คุยงานต่อหลังเลิกงานมันเป็นเรื่องปกติ...เค้าต้องไปร้านพวกนี้เพื่อธุรกิจนะ...”
“...ต้องมีคู่ขาประจำ...ต้องแอบไปด้วยกันเนี่ยนะ...เผลอไม่ได้เลย...”  ประโยคหลังผมแอบกัดพี่ยอด
“...คาราโอเกะร้านนั้น เค้าจะให้เงินพิเศษกับพนักงาน ถ้าพนักงานสามารถพาลูกค้าเข้าร้านได้ตั้งแต่ร้านเปิด...แบบจูงมือกันเข้าร้านหลังจากไปกินข้าวเย็น หรือไปเที่ยวด้วยกันแล้ว ได้เงินเยอะเลยนะ...คุณวาดะเค้าคงสงสารเด็กคนนั้นก็เลยช่วย...”
“...จ้า...สงสาร...ไปเที่ยว ไปกินข้าวกับคนอื่นได้ ทิ้งให้แก้วอยู่คนเดียวเนี่ยนะ...อ๋อ...แล้วพี่ยอดรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง...”
“...คุณวาดะบอกพี่ อีกอย่างพี่ก็เคยดีลงานกับบริษัทญี่ปุ่นนะ...”
“...อืม...”
“...งานยุ่งเหรอ...ดูซีเรียสจัง...วันนี้ทีมยังไม่ยิ้มให้พี่เลยนะ...”
“...ปัญหามันเยอะ...ตอนนี้มีปัญหาใหม่อีกแล้ว เคสนี้แก้ยากด้วย เพราะมันไม่ได้รับความร่วมมือจากอีกฝ่าย...”  ผมพูดอ้อม ๆ พี่ยอดยังไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องเทมส์แล้ว
“...มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ...”
“...พี่ยอดมีอะไรจะบอกทีมหรือเปล่าล่ะ...”  ผมจ้องหน้าพี่ยอด
“...อุ๊ย...เทมส์เข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่าเนี่ย...”  ผมกับพี่ยอดหันไปตามเสียงหน้าประตู
“...เข้ามาได้ยังไง...ด้านนอกมีป้ายบอกเฉพาะพนักงานไม่ใช่เหรอ...”  ผมถามเสียงเข้ม
“...แหม...พี่ทีม...เทมส์ไม่ได้มาเที่ยว ไม่ได้เป็นลูกค้านี่นา เทมส์มาเยี่ยมเจ้าของร้าน เด็กเค้าก็เปิดประตูให้...”
“...แล้วทำไมไม่เคาะประตู...ถ้าสถาบันการศึกษาไม่สอน สถาบันครอบครัวก็น่าจะสอนมารยาทเบื้องต้นบ้างนะ...”  ผมหาเรื่องด่าแบบจงใจให้รู้ว่าผมไม่ชอบขี้หน้า
“...ไม่เอาน่าทีม...เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ...”  พี่ยอดห้ามศึก
“...เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทีมถืออ่ะ...ถ้าทีมกำลังคุยกับลูกค้าอยู่ แล้วมีคนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา แถมยังไม่มีธุระด่วนอะไรด้วยเนี่ย คนอื่นจะคิดยังไง...เออ...ไหนบอกแค่มาเยี่ยมไง...เจ้าของร้านทุกคนสบายดี...โอเคมั้ย...พี่กำลังยุ่งอยู่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็...เชิญ...”  ผมมองไปที่ประตูเป็นเชิงไล่
“...แน่ใจเหรอว่าสบายดี...หน้าตาเคร่งเครียดเชียว...มีอะไรในใจหรือเปล่าพี่ทีม...”  อีเด็กเปรตนั่นยั่วผม
“...มี...แต่เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่จำเป็นต้องบอกใคร...”
“...พี่ว่าเทมส์ออกไปนั่งกินอะไรข้างนอกก่อนดีกว่า...”
“...เค้าบอกว่ามาเยี่ยม ไม่ได้มาเป็นลูกค้า...ในเมื่อเห็นว่าเราสบายดีแล้วก็ควรจะกลับไปสิ...”  ผมแย้ง
“...เทมส์หิวพอดี...ขอทานอะไรหน่อยละกัน...พี่ยอดไม่ต้องเลี้ยงนะ เมื่อวานก็เลี้ยงทีนึงแล้ว แถมยังพาไปส่งบ้านอีก...”  เทมส์ยังยั่วผมอีก
“...เอ่อ...”  พี่ยอดหันมามองหน้าผม
“...พาเค้าไปกินเถอะ...”  ผมพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“...เดี๋ยวพี่มานะ...”
“...ไม่ต้อง...ทีมทำงานเสร็จแล้วจะออกไปข้างนอกซักพัก...”
“...ไปไหน...”
“...ไปวัด...”
“...ไปวัดตอนนี้เนี่ยนะ...”  พี่ยอดยกนาฬิกาขึ้นมาดู
“...เครียดถึงขนาดต้องพึงธรรมะ เข้าวัดเข้าวาเลยเหรอ...”  เทมส์ถามยิ้ม ๆ
“...ไม่ได้เครียดขนาดนั้นหรอก...พี่อยากจะไปวัดหัวลำโพง ไม่ได้ทำบุญนานแล้ว...ตอนดึก ๆ ก็มีคนเยอะแยะ...พี่จะไปทำบุญโลงศพน่ะ...อุทิศให้สัมภเวสีเจ้ากรรมนายเวรแถวนี้...เผื่อว่าผลบุญจะช่วยกำจัดสิ่งอัปมงคลให้ออกไปจากชีวิตเร็ว ๆ...”  ผมยิ้มให้เทมส์บ้าง
*
*
...พี่ยอดคงกลัวว่าเราสองคนจะต่อปากต่อคำกันยาวกว่านี้ จึงรีบพาเทมส์ออกไปข้างนอก...ผมไม่มีอารมณ์จะทำงานแล้ว เก็บเอกสารแล้วเดินเข้าครัวไปหามิ้นท์เพื่อฝากให้ดูร้านระหว่างผมไปทำบุญ...ถ้าไม่ห่วงชื่อเสียงร้าน จะหายาถ่ายใส่ให้อีเด็กเวรนั่นกิน...ก่อนขึ้นรถ ผมมองไปที่โต๊ะสองคนนั้น...เฮ้อ...พี่ยอดก็ยังเป็นพี่ยอดคนเดิม ยังใจอ่อนกับคนอื่นตลอด...ถึงจะไว้ใจว่าพี่ยอดไม่ไปทำอะไรนอกลู่นอกทาง แต่พี่ยอดไปกับคนที่ผมไม่ชอบหน้าอย่างเทมส์นี่มันทำใจให้สงบยากมาก...ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด...
“...พี่...วันนี้เค้ามีงานเหรอ ทำไมคนเยอะจัง...”  ผมถามเจ้าหน้าที่วัด
“...ไม่หรอก...เมื่อกี้มีดารามาทำบุญ เด็ก ๆ ก็เลยวิ่งไปมุงดูกัน...”
“...อ๋อ...”  ผมได้ยินแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินเข้าไปทำบุญตามปกติ ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว
“...ทีม...”  ผมสะดุ้งเมื่อมีเสียงกระซิบเรียกจากด้านหลัง
“...เฮ้ย...ต้า...”  ผมโล่งอกเมื่อเห็นว่าใครเรียก ในวัดตอนดึก ๆ มีคนเรียกเสียงเบา ๆ มันทำให้ผมขนลุกได้
“...มาทำบุญเหรอ...”
“...อืม...ต้าล่ะ...”
“...เราเพิ่งเลิกงานน่ะ วันนี้เลิกกองเร็วก็เลยแวะมาทำบุญ...เดี๋ยวนี้เราทำบุญบ่อยนะ...”  ต้ารีบพูดเมื่อผมมองหน้าเค้าแปลก ๆ
“...ดีแล้ว...เราแอบแวบมาทำบุญ เดี๋ยวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ...”
“...ทีมทำร้านอยู่ที่สุขุมวิทใช่มั้ย...เพื่อนเราไปเที่ยวมาแล้วนะ เค้าว่าร้านสวย อาหารอร่อย เพลงเพราะด้วย...แต่เรายังไม่มีเวลาแวะไปเลย...”
“...ถ้าจะไปเมื่อไหร่ก็บอกละกัน เดี๋ยวเราลดให้...พาเพื่อนมาเยอะ ๆ ล่ะ ฝากโปรโมทด้วย...แต่เราไม่มีค่าตัวให้นะ...”  ผมพูดขำ ๆ
“...ได้...เราจะช่วยบอกพี่ ๆ ออแกไนเซอร์ให้ เผื่อจะได้มีสถานที่จัดอีเว้นท์ใหม่ ๆ...”
“...ขอบคุณล่วงหน้านะ...” ผมยิ้มให้
“...เดี๋ยวทีมต้องไปทำงานต่อใช่มั้ย...งั้นเราไปด้วยนะ...จะได้ไปดูร้านแล้วก็ขอหาอะไรกินด้วย หิวมากเลยอ่ะ...”
“...ได้เลย...ขับรถตามเรามาละกัน...”
“...เราติดรถกองถ่ายมา รถซ่อมอยู่ อีกสองวันถึงจะเสร็จ...”
“...โอเค...งั้นไปด้วยกันเลย...ระวังปาปารัสซี่ด้วยล่ะ เดี๋ยวโดนแอบถ่ายอีก...”  ผมหัวเราะเบา ๆ
“...โห...ถ้าโดนแอบถ่ายตอนนี้ ร้านทีมคงได้ถูกโปรโมทฟรี ๆ เลยแหละ...”
“...งั้นเราเดินช้า ๆ ให้คนเห็นเยอะ ๆ ดีกว่าเนอะ...”

*****************************************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็น ทุกคอมเม้นท์นะครับ...และต้องขอโทษที่หายไปนาน ช่วงวันหยุดผู้เขียน แRดมากไปหน่อย อีกอย่างก็มีเรื่องให้คิดเยอะ ทำให้ไม่ได้มาเขียนเรื่องต่อ...ซึ่งตอนแรกตั้งใจจะให้เป็นตอนสุดท้ายด้วยฃ้ำ แต่นึกได้ว่า US ยังมาไม่ครบ ก็เลยต้องเปลี่ยนให้ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้าย แบบ “จบบริบูรณ์”
...จำนวนคะแนนถูกใจ จำนวนคนคลิกเช้ามาอ่าน และจำนวนรีพลายมันทำให้ผมมีกำลังใจเขียนเรื่องนี้มาจนถึงตอนพิเศษตอนนี้...ครบรอบ 1 ปีพอดีเมื่อสองวันก่อน ...แค่มีคนเข้ามาอ่านก็ปลื้มแล้ว และยิ่งได้เห็นชื่อนิยายของตัวเองเข้ารอบเซ็งเป็ดอวอร์ดยิ่งปลื้มใหญ่ขอบคุณทุกเสียงโหวตไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ...
...แล้วเจอกันใหม่เร็ว ๆ นี้ครับ...
...เป้...

[DexTunG]

  :z2:มาอ่านก่อนใคร   

[spok1234]

มา แล้ว ๆ ๆ

มี แต่ เรื่อง เครียด ๆ

เทม โพ รา รี่ ยัง ไม่ เลิก อีก

สง สัย คุณ วัฒ นา & คุณ นภา ส่ง มา ก่อ กวน เปล่า หว่า !!

อี ตา พี่ ยอด ก็ ตลอด... ใจ อ่อน ไป ซะ

ส่วน แก้ว กับ ไผ่

สง สาร แก้ว ด้วย ไผ่ ด้วย เฮ้อ !!

ใกล้ แล้ว ที่ จะ เป็น us อิ อิ

p.s. ยิน ดี ด้วย ครับ พี่ เป้ ที่ ครบ 1 ปี แล้วววว

[NannY]

แหมน้องทีมยังแรงเสมอต้นเสมอปลาย จิกนังเทมส์กะแม็คได้ใจจริงๆ 

[silverspoon]

อีรุงตุงนังมากๆ 55
แต่ว่ามัน ชอบๆ

[tutu]

อีพี่ยอดเอาอีกและ...เกรงใจแต่คนอื่นทุกที.................

[Regina_1]

โอ่ย ยยยยยย
ปวดหัวแทนน้องทีมเนอะ..."ทั้งเรื่องเพื่อนทั้งเรื่องผัว"...หุหุ
แต่สงสารแก้วง่ะ...ทำไมคุณวาดะถึงทำงั้นเล่า....ยังไงก้อเคืองอ่ะ ทำงั้นมันก้อไม่ต่างจากมีกิ๊กเลยนะเนี่ย...ชิชิ

คุณแซนไป นังน้องเทมส์ก้อมา...เฮ้อ /กุมขมับ/ คนนี้ยิ่งหน้ามึนอยู่ อ่อย ยยยย
พี่ยอดนี่ก้อจะคนดีไปหน๊าย ยยยยยยคร๊ะ จะเคืองตามคุณวาดะละนะเนี่ย
น่าจะให้แก้วกะน้องทีมร่วมมือกันดัดนิสัยพ่อคนดีสองคนนนี้จริงจิ๊ง....ฮึ่ย ยยยยยย

ต้า....ตั้งแต่ท้ายๆซีซันสามแล้ว เหมือนว่าจะแลเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยเนอะ

แอบใจหาย น้องทีมจะจบแบบจริงจังแล้วหรอคะ เอาสักห้่าตอนมิได้หรอคะ(ถ้ามากกว่านั้นก้อคงดี...แหร๊ เหมือนจะขอมากไป แต่สนุกอ่ะ ชอบคาแรคเตอร์แบบน้องทีมอ่ะค่ะ ทันคนดี)

ขอบคุณนะคะไรท์เตอร์

[krappom]

เหมือนต้าจะดีแล้ว(มั้ยหว่า)
 

[DraCo_SLa13]

ต้าโผล่.....ไอ้พี่ยอดกระอักแน่  ไม่เคยจะเข็ดอ่ะ กะอีเทมป์เนี่ย

ไม่ชอบใจคุณวาดะ  อย่างรุนแรงเห็นด้วยกะที่ทีมพูดกะพี่ยอดอ่ะ

มีเวลาสงสารเด็กพาเด็กไปเลี้ยง แต่ไม่เคยมีเวลาให้แก้วเรย   เซ็งพวกรุกเฟร้ย

[noy]

ขอบคุณมากค่ะ  

[N.T.❁]

ต้าโผล่.....ไอ้พี่ยอดกระอักแน่  ไม่เคยจะเข็ดอ่ะ กะอีเทมป์เนี่ย

ไม่ชอบใจคุณวาดะ  อย่างรุนแรงเห็นด้วยกะที่ทีมพูดกะพี่ยอดอ่ะ

มีเวลาสงสารเด็กพาเด็กไปเลี้ยง แต่ไม่เคยมีเวลาให้แก้วเรย   เซ็งพวกรุกเฟร้ย

ถูกค่ะ มีเวลาพาคนอื่นไปกินข้าว .. แล้วกับคนรักล่ะ เวลาหายไปไหน?
พี่ยอดก็นะ .. ไม่มีอะไรๆตลอด ใครมาหาก็ไม่เคยปฏิเสธ
แบบนี้จะให้ทีมไม่เคืองได้ยังไง?
ปัญหาหลายๆอย่างมาจากคนอื่นที่เข้ามาหาพี่ยอดทั้งนั้นเลย .. ไม่คิดแก้ไขอะไรมั่งไงเนี่ย หือ???
คุณวาดะก็นะ .. ตกลงแก้วสำคัญมั้ยเนี่ย?
เป็นเราให้คนอื่นมาตามแบบนี้ก็ไม่กลับหรอก .. ขนาดนี้แล้ว งานก็ยังสำคัญกว่าอยู่ดี 
ต้าดูโตขึ้นเนอะ .. เดินช้าๆให้คนตามถ่าย อืมม พี่ยอดเห็นคงดีใจจนเนื้อเต้น อิอิ ^^
รอลุ้นตอนจบค่ะ (แต่อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆจริงๆนะคะ)
อ่อ happy anniversary น้องทีมพี่ยอดด้วยค่ะ 

[JJHJJH]

มันมาอีกคนแล้วววววววววว ไม่ได้นึกถึงเลยนะคนเนี๊ยะ งืมมมม ไม่อยากจะคิดถึงหน้าพี่ยอด >.<
บวกพี่เป้น๊า จุ๊บๆ

[erikaajang]

โห พี่เป้จบแบบค้าง ๆ คา ๆ อีกแระ ต้องคอยลุ้นต่อไป มาต่อไวไว นะคะ เป็นแรงใจให้ค่ะ

[wan]

ตอนพิเศษ นี้ ยุ่งเหมือนใยแมงมุมเลย พวกเจ้ากรรมนายเวรเรียงหน้ากันเข้ามาเป็นทิวแถว
อาจจะเป็นบททดสอบของ ทีมกับพี่ยอดว่า จะอยู่รวมสร้างชีวิตครอบครัวกันต่อไป
หรือว่า ทางใครทางมัน  มีให้ลุ้นได้ทุกตอนสิน่า
อ่านตอนนี้แล้วให้นึกถึง ตอนก่อนจบของภาคที่ 3 ไม่รู้จะมีใครแอบ หรือเปล่า
ไม่ได้เข้าไปเช็คที่ facebook  มาลุ้นตอนจบของเรื่องนี้ว่าจะเป็นอย่างไร กับใยแมงมุมตอนนี้
+1 ให้เป็นกำลังใจกับน้องเป้ 

[nutto]

ตอนพิเศาเรื่องไม่ยาวเลยมากันแบบ ยุ่งเหยิงมากเลยครับ แต่ก็มันส์ดี

[kitty]

 :angry2:น่าตบนางตัวป่วนทุกตัววววววววววววววว


พี่ทีมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ   พี่ยอดก้อยังเหมือนเดิมมมมเซงง

[jokirito]

ระทึกทุกตอนจริงๆ ถ้าจะอยู่กันต่อไป ทีมคงต้องปลงกับนิสัยแบบนี้ของพี่ยอด แต่จริงๆ พี่ยอดไม่ควรทำแบบนี้กับคนที่ทีมเกลียดนะ รู้ทั้งรู้ว่าเค้าต้องการป่วนทีม ก็ยังจะไปประจ๋อประแจ๋กับเค้า ถึงจะไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งกันก็เหอะ จะให้ทีมปรับตัวคนเดียวมันไม่แฟร์นะ พี่ยอดก็ควรรู้ด้วยว่าคนไหนควรยุ่งคนไหนไม่ควรยุ่ง รออ่านตอนหน้า ทีมพาต้าไปควงเย้ย เอาให้กระอัก ถ้าพี่ยอดยังไม่เลิกนิสัยชอบเกรงใจคนที่ทีมเกลียด  วงจรอุบาศก์นี้คงวนเวียนไปตลอดชีวิตคู่ล่ะนะ

[pay-it-forward]

พี่ยอดนี่ หงุดหงิดแทนทีมอ่ะ
เกรงใจคนอื่นมากกว่าห่วงความรู้สึกแฟนหรอ
เห็นอยู่ชัดๆว่าเทมส์มาหาเรื่อง
ความเกรงใจมันก็ต้องมีขอบเขตมีความพอดีเหมือนกันนะพี่ยอด 
ส่วนคุณวาดะ ถ้ารักแก้วจริงก็คงห่วงความรู้สึกแก้วมากกว่านี้นะ
 :z6:นังเทมส์
 :L2:คุณเป้

[nirun4]

พี่ยอดนี่เหมือนเดิมเลย น่าเบื่ออ่ะ เอาใจช่วยทีมนะครับ 

[lasom]

เหนื่อยแทนทีมหว่ะ

[gayraygirl]

งานเข้าหลายงานเลยทีม
น่าปวดหัวแทนจริงๆ
อยากให้พี่ยอดเด็ดขาดกว่านี้อีกสักนิด
รู้อ่ะนะว่าเป็นคนใจดี
แต่ใจดีให้ถูกคนหน่อยก็ดี
กับคนที่คิดทำลายครอบครัวเรา
เอามันไว้ทำไม ไม่เข้าจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nopkar]

อ่านเจอใ้นหนังสืมเล่มนึงแล้วชอบวลีนี้มากๆ..

"การทำร้ายคววามรู้สึกใคร ครั้งแรกอาจแปลว่าไม่รู้ ครั้งที่สองอาจแปลว่าลืม แต่ถ้ามากกว่าครั้งนั้น มันแปลว่า...ไม่เคยจำ...ซึ่งต่างกับการลืมอย่างสิ้นเชิง..."

[ai_no_uta]

เฮ้ออออออออออ......  ปวดหัวแทนพี่ทีมเน้ออ


แต่ในวิกฤต พี่แกก็ยังพลิกมาเป็นโอกาสได้อีกเนี่ยยย  อัจฉริยะ มนุษย์ จริงจริ๊งงง  วะฮ่าๆๆๆ


ควงกลับไปร้านด้วยเลยนะพี่ทีม เอาให้พี่ยอดกะอิเทมส์ หน้าหงายเลยพี่



ลอปอ...พี่เป้อย่าเพิ่งรีบอัพเลยน๊ะ  ไม่อยากให้จบบริบูรณ์อ่ะ <<< อิ เด็กนี่ โรคจิตซะแล้วว

[kyoya11]

ปัญหาตัวเดิมๆ
คนก็นิสัยเดิมๆ -  -
พี่ยอดนี่ขี้เกรงใจเกินไปแล้ว

ว่าแต่ตอนหน้าจบแล้วเหรอT^T
อย่าเพิ่งได้มั้ยอ่า
ยังไม่อยากให้จบเลย Y_Y

[BossoM]

สวัสดีคะพี่เป้ 
เพิ่งจะเข้ามาอ่านได้สามวันนี้ค่ะ อ่านแบบหยุดไม่ได้
เจ็บตาไปหมดเลย  แต่ก็มีความสุขม๊ากมากกก
พี่เป้แต่งจนส้มอินมากๆ หัวเราะ เครียด ร้องไห้ จนคุณนายแม่ด่าว่า "อินี่คงจะบ้า" 55555+
จะรออ่านตอนหน้านะคะ

ps. ขอร้องอย่างเพิ่งจบได้มั้ยอะค้า

[thisispom]

+1 ให้คุณnopkar เห็นด้วยอย่างยิ่ง
"การทำร้ายคววามรู้สึกใคร ครั้งแรกอาจแปลว่าไม่รู้ ครั้งที่สองอาจแปลว่าลืม แต่ถ้ามากกว่าครั้งนั้น มันแปลว่า...ไม่เคยจำ...ซึ่งต่างกับการลืมอย่างสิ้นเชิง..."

[yakusa]

ไม่มีเวลา  หรือว่าไม่มีใจเหลือ กันแน่  เฮ้อ สงสารแก้ว
ขนาดงอนให้มาง้อ  ยังไม่ยอมมาเลย   

ส่วนอีพี่ยอดนีก็นะ  ขนาดเคยเห็นโรงศพมาแล้วก็ยังไม่เข็ด
ถ้าทำให้ทีมร้องไห้ขึ้นมานะ  จะถอนตัวจากแฟนคลับเลย ชิชิ

[kanda53]

มันอิลุงตุงนังดีแท้.....
ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ...

  เป็นกำลังใจให้คุณเป้ นะคะ

[P★RiTŸ]

เหมือนเดิมเลยเนอะ เหอะๆ

[cmos]

เหอๆ พี่ยอดเห็นนะหึงอีกอ่ะดิ

ทีตะเองทำอ่ะไม่คิด สมแล้วแหล่ะ