หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[yellowriver]

อ่านตอนใหม่นี้แล้วคิดเยอะเลยค่ะ เล่นเอาหน้านิ่วเป็นวันๆ  รอๆ มาต่อไวๆ น้า

[broke-back]

นับว่าเป็นการลงทุน

ที่ได้รับผลตอบแทน

เกินคุ้ม..นะ เทมส์


วางระเบิดลูกใหญ่ ไว้แค่ลูกเดียว

เล่นเอาบรรดาลูกเป็ด..แม่เป็ด..พ่อเป็ด

วิ่งพล่านนนนนนน กันทั้งเล้าเลย


เป้..นะ..เป้

  ซู๊ดดดดดดดดยอดดดดดดดดดดดด


  เป้..สงสารกันมั่งเหอะ

[forest]

 
 :sad4:ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

ฮืออออออออออออออออ

[vascular]

นึกว่ามาต่อแล้ว รอๆ

[kasarus]

คืนนี้จะมาต่อมั้ยอะ

/จิ้ม F5 อย่างบ้าคลั่ง

[Ak@tsuKII]

เข้ามาบวกคุณเป๋ แอนด์ แล้วนั่งรอจ้าา 

[M_M]

เข้ามานอนรอ

[saramander39]

เข้ามารอจ้า

[A-J.seiya*]

เข้ามารอด้วยคน

[namtaan]

รอด้วยอีกคนค้าบ

น้องทีม พี่ยอด 

[ka[ze]na]

เกินคำบรรยาย กับอีกหลายๆอย่าง
เหตุผล บางครั้ง มันมีข้อจำกัดของการกระทำ.........

ความอยาก ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีไปซะทุกอย่างหรอกนะ
ขอบคุณน้ำตา....ที่ทำให้เราเราได้พบอะไรบางอย่างที่ขาดหาย

ชีวิตไม่ได้มีแค่คำว่ารัก... บางอย่างการก้าวย้อนผ่านอดีต ....มันก็ทำให้ทั้งเราและเขา เจ็บพอกัน

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 13 ½
...ผมทำงานอยู่ที่ออฟฟิศต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าเทมส์หรือพี่ยอดเห็นสภาพของผมในตอนนี้จะต้องถามแน่ ๆ ว่าทำไมตาถึงได้บวมช้ำขนาดนั้น...ผมบอกพี่รุจว่าขอลาไปธุระซัก 2-3 ชั่วโมง ได้ยินมาว่าช่วงบ่ายวันนี้พี่ยอดมีประชุมที่โรงงาน ถ้าเค้าออกไปเมื่อไหร่ให้พี่รุจโทรเรียกผมกลับมาสะสางงานต่อด้วย
...ผมกลับไปตายรังที่ร้านมิ้นท์ โทรเรียกแก้วมาคุยระบายเรื่องที่พี่ยอดปกปิดผมมานาน ระหว่างรอแก้ว ผมก็เข้าไปที่เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์แห่งแรกที่ผมเคยอยู่หลังจากกลับจากอังกฤษ โชคดีที่เศรษฐกิจเป็นอย่างนี้ ผู้จัดการเห็นว่าผมเป็นลูกค้าเก่า แถมยังเคยแนะนำคุณวาดะมาอยู่ทำให้เค้ามีรายได้ค่าเช่าห้องเพิ่มเดือนละเป็นแสน...ผมมาอยู่ชั่วคราวในครั้งนี้ได้ราคาพิเศษสุด และผมได้ขอร้องไม่ให้ทางพนักงานบอกข้อมูลการเข้าพักของผมถ้ามีพี่ยอดมาถาม โชคดีที่ยังมีพนักงานเก่า ๆ อยู่บ้าง เค้าจึงพอจะรู้ถึงสถานการณ์ และความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ยอด...
“...ตายแล้ว...พี่ยอดของกู ทำไมทำกับเมียอย่างนี้...”  อีมิ้นท์กรี๊ดแทบจะลงไปดิ้นที่พี้นหลังผมเล่าทุกอย่างจบ
“...มิ้นท์ พี่ยอดอ่ะ ของทีมเค้า...”  แก้วเบรก
“...เออ รู้แล้ว...กูรับไม่ได้ พี่ยอดอ่ะ หลายครั้งแล้วนะ...กูไม่เข้าใจ ทำไมเค้าถึงชอบทำเรื่องอะไรเยอะแยะอย่างนี้...เมื่อก่อนตอนเป็นช่างยอดไม่เห็นมีเรื่องวุ่นวายเลย...”
“...ตอนที่อยู่ภูเก็ตอ่ะ...เค้าน่าจะมีอะไรที่ทีมไม่รู้เยอะนะ...เราว่าพี่ยอดเป็นคนที่ชอบแบกรับความทุกข์ไว้คนเดียว ไม่ค่อยอย่าบอกอะไรให้คนอื่นไม่สบายใจ...”
“...ตอนนั้นในครัวเค้าเม้าท์กันว่าพี่ยอดโหดจะตาย โวยวายเก่ง ไม่ค่อยมีใครเข้าหน้าติดหรอก...แต่พอมึงเข้ามาอยู่ด้วยเค้าเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ...เค้าต้องมีปมอะไรในใจแน่ ๆ...” มิ้นท์พูดเสียงจริงจัง
“...พี่ยอดสร้างเกราะป้องกันตัวเองไว้...เรารู้ว่าลึก ๆ แล้วเค้าไม่ใช่คนอย่างนั้น...พี่ยอดเค้าอาจจะเหมือนเราก็ได้ที่ขี้เกรงใจ...พอเกรงใจมาก ๆ ก็โดนเอาเปรียบ แต่ในที่สุดที่พี่ยอดเลยต้องทำตัวให้ดูโหดร้าย เพื่อจะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับเค้า...พอทีมเข้ามาในชีวิตพี่ยอด ทีมไม่เคยเอาเปรียบเค้า ไม่เคยวุ่นวาย ไม่เคยเรียกร้อง...นั่นแหละ พี่ยอดถึงได้อยู่กับทีมได้...”  แก้ววิเคราะห์
“...ถ้าอย่างนั้น การที่พี่ยอดแต่งงาน ก็น่าจะเพราะความเกรงใจอีกอ่ะดิ...”
“...เป็นไปได้นะทีม...คิดดูสิ...ถ้าเราอยู่ในสถานะอย่างพี่ยอด เราก็อาจจะต้องแต่งนะ...”
“...เฮ้ย...เราไม่ได้โกรธพี่ยอดเรื่องเค้าแต่งงานมีลูกนะ...เราโกรธที่เค้าไม่บอกเราต่างหาก...”  ผมแย้งแก้ว
“...พี่ยอดเค้าต้องมีเหตุผลที่บอกมึงไม่ได้แหละ...”  มิ้นท์พูดเสียงอ่อย คงกลัวผมหาว่าเข้าข้างผู้ชาย
“...ลองคิดในแง่ดีสิ...เค้าไม่บอก ดีกว่าเค้าพูดโกหกนะ...” แก้วปลอบ
“...เออ ใช่...ไม่บอกดีกว่าโกหก...ตอนนี้กูยังไม่อยากให้มึงโกรธพี่ยอดนะ ลองไปถามเค้าก่อนสิ ถ้าเค้าโกหกแล้วมึงค่อยโกรธ เดี๋ยวกูโกรธเป็นเพื่อนด้วย...”
*
*
...ผมกลับเข้ามาทำงานในช่วงบ่ายด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น...แต่ภายในใจก็ยังขุ่นมัวอยู่...ถ้ามีโอกาสคืนนี้ผมจะลองถามพี่ยอดดู ถ้าเค้าโกหกเค้าก็จะผิดเต็ม ๆ สองข้อหา ต่อให้เค้ามีข้อแก้ตัวที่ฟังขึ้น ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกดี ๆ กลับคืนมาแน่...
“...อ้าว...ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ...”  พี่รุจทักเมื่อเห็นผม
“...จ้ะ...มีสายถึงทีมมั้ยเจ๊...”  ผมถามเสียงเนือย ๆ แล้วนั่งดูเอกสารตรงหน้า
“...ก็มีนะ แต่เจ๊จัดให้หมดแล้ว...”
“...ทำไมพี่ทีมตาแดง ๆ ล่ะ...รู้ความจริงแล้วใช่มั้ยล่ะ...บอกแล้วว่าเทมส์ไม่โกหกหรอก...” อีเด็กเวรนั่นพูดยิ้ม ๆ
“...เฮ้ย...จะเอายังไงกับพี่วะเทมส์...”  ผมถามเสียงดัง
“...ใจเย็น ๆ ทีม...” พี่รุจเข้ามาจับแขนผมไว้
“...ก็ไม่เอาไงหรอก...เทมส์ถามด้วยความเป็นห่วงเฉย ๆ...”  มันยังยิ้มยั่วผม
“...มีอะไรกันทีม...”  พี่ยอดออกมาดู
“...พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเทมส์เข้ามาที่นี่เพื่อวัตถุประสงค์อะไร...มีใครส่งมาเพื่อก่อกวนหรือเปล่า...แต่วันนี้พี่จะทำงานที่นี่เป็นวันสุดท้ายแล้ว หุ้นบริษัทพี่ก็ไม่ได้ซื้อ...คุณวัฒนายังมีอำนาจเหมือนเดิม...จะเอาอะไรอีก...อยากให้พี่เลิกกับพี่ยอดเหรอ...ถามหน่อยเหอะ ถ้าพี่เลิกกับพี่ยอดจริง ๆ เค้าจะเอาเทมส์มั้ย...”  ผมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเทมส์อ้าปากค้างที่เจอผมวีน
“...พี่ยอด...จะไปโรงงานหรือยังครับ...เทมส์ขอติดรถไปด้วยนะ...”  เทมส์ตั้งสติได้หันไปอ้อนพี่ยอด
“...กำลังจะไปแล้ว...” พี่ยอดรีบพูดเพื่อให้เราแยกกัน
“...มีธุระอะไรถึงต้องไปบ่อย ๆ ฮะ...มาฝึกงานหรือมานั่งรถเล่น...”  พี่รุจบ่นตามประสาคนเคยดูแลเด็กฝึกงานมาก่อน
“...ก็อยู่ที่นี่ไม่เห็นมีอะไรให้ทำเลย...มีแค่ถ่ายเอกสารกับซื้อของกินให้พี่ทีม...ได้ความรู้มากเลยเนอะ...” เทมส์เถียง
“...แล้วทำไมไม่ไปฝึกงานที่โรงงาน หรือนอนหายใจอยู่บ้านเฉย ๆ ล่ะ...ยังไงก็ผ่านนี่...”
“...พี่ว่าไปกันเลยดีกว่านะ...ไปเทมส์...เอ่อ ทีม...เย็นนี้เจอกันที่ร้านเลยนะ...”  พี่ยอดรีบเดินนำออกไป แต่ไม่ลืมหันกลับมาบอกผม
“...หวังว่าจะเจอพี่ยอดคนเดียวนะ...”  ผมพูดเสียงเรียบมองเทมส์ด้วยสายตาว่างเปล่าแล้วหันไปดูเอกสารบนโต๊ะต่อ
*
*
...เมื่อพี่ยอดและเทมส์ออกไปโรงงานแล้ว ผมพาพี่รุจเข้าไปในห้องพี่ยอดเพื่อเปิดเซฟดูอัลบั้มรูป...แต่พอผมกดรหัสเดิมตู้กลับไม่เปิด...เกิดอะไรขึ้น พี่ยอดเปลี่ยนรหัสเหรอ...แล้วอยู่ดี ๆ เค้าจะเปลี่ยนรหัสทำไม หรือว่าเค้ารู้ว่าเมื่อเช้าผมเปิดเซฟ...
“...เจ๊...เปิดไม่ได้อ่ะ...”  ผมพูดด้วยความหงุดหงิด
“...เสียดายว่ะ อยากจะเห็นหนังหน้าเมียมันจัง...”
“...แสดงว่าพี่ยอดรู้ว่าทีมได้เห็นรูปลูกเมียเค้าแล้ว...ทำอย่างนี้เท่ากับจงใจปิดบังทั้งที่ทีมรู้อ่ะ...”  ผมเริ่มโวยวาย
“...เฮ้อ...ทีมเอ้ย...เจ๊ก็ไม่รู้จะพูดปลอบแกยังไงแล้ว...หาเหตุผลมาช่วยอีตายอดไม่ได้เลยจริง ๆ...”
“...พอแล้วเจ๊...ทีมพอแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...ถ้าเค้าอยากปิดก็ปล่อยให้เค้าปิดต่อไป...ทีมจะแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไปละกัน...ดูสิว่าใครจะเฟคได้นานกว่ากัน...”
“...เจ๊ไม่อยากให้แกทำอย่างนี้เลยนะ...คุยกันดี ๆ ก่อนเถอะ...แต่ถ้าไปกันไม่รอดก็เลิกซะ แยกย้ายกันไป จะได้ไม่เสียเวลาทั้งคู่...”
“...เราเปิดอกคุยกันกี่ครั้งแล้วเจ๊ก็รู้...พี่ยอดไม่เคยปริปากเล่าเรื่องลูกเมียเค้าเลย...จากที่เคยภูมิใจว่าเราโชคดีแค่ไหนที่มีแฟนอย่างพี่ยอด แต่ตอนนี้ทีมแทบจะเอาปี๊บคลุมหัวเดิน...ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่ายังดีที่อย่างน้อยเค้ามีเมียเป็นผู้หญิง เกย์อ่ะ ยังไงมันก็แพ้ผู้หญิงอยู่ดี...เรามันไม่ได้ฟลูออฟชั่นอย่างผู้หญิงนี่...”  ผมปล่อยมุขฝืด ๆ
“...เจ๊พูดกับยอดให้เอามั้ย...”
“...อย่าเลยเจ๊...เดี๋ยวทีมรีบเคลียร์งานให้เรียบร้อยดีกว่า...ถ้างานเสร็จแล้วทีมจะขอกลับก่อนนะ แล้วเย็นนี้เจ๊พาน้อง ๆ ไปที่ร้านได้เลย ทีมอาจจะไปสายหน่อย...ไม่ต้องกลัวเจ้าภาพเบี้ยวล่ะ...รับรองคืนนี้ยาว ไม่เมาไม่กลับ...” ผมพูดยิ้ม ๆ
“...แหม...ปากดีจริง ๆ กินเหล้าเป็นเหรอแกอ่ะ...”  เจ๊รุจแซว และยิ้มเมื่อเห็นผมกลับเข้าสู่สภาพปกติได้
*
*
...ผมจัดการงานทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ฝากงาน สอนงานพี่รุจแบบหมดเปลือก ถึงจะรู้สึกไม่ดีกับเรื่องภายในของบริษัทนี้ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงพี่ยอดไม่ได้ ถึงเค้าจะสวมหัวโขนเป็นผู้บริหารที่นี่ แต่เค้าก็เป็นถึงลูกเขยเจ้าของบริษัท งานที่พี่ยอดรับผิดชอบในออฟฟิศนี้ก็ควรจะมีคุณภาพ ไม่อยากให้เค้ามาว่าได้ภายหลัง...
...ผมเดินทางกลับห้องไปเก็บของใช้ส่วนตัวทุกชิ้นใส่กระเป๋าเดินทาง แล้วนำไปเก็บไว้ที่อพาร์ทเม้นท์ข้างร้านมิ้นท์ที่ผมเปิดห้องไว้...เมื่อจัดของเข้าที่แล้วผมก็อาบน้ำแต่งตัว เข้าร้านตัดผมทรงใหม่ประชดชีวิต...เปลี่ยนลุคแบบพลิกคาแร็คเตอร์โดยได้แจ๊คเป็นที่ปรึกษาแนะนำร้านตัดผมวัยรุ่นแรง ๆ ให้...เมื่อก่อนเราตัดผมแต่ที่ร้านประจำ ช่างไม่กล้าเปลี่ยนทรงแปลก ๆ ให้เพราะรู้ว่าเราวีนเก่ง...แต่วันนี้แจ๊คพาไปร้านประจำของเค้า ผมบอกให้ตัดตามใจช่างเลย อยากตัดยังไงก็ตัด โจทย์คือ ต้องการเปลี่ยนลุคอย่างแรง...
“...โห...พี่ทีม...”  เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้องคาราโอเกะเมื่อผมเดินเข้ามา
“...มาถึงนานหรือยัง...วันนี้เต็มที่นะน้อง...”
“...นี่...ชั้นก็เป็นห่วงคิดว่าแกจะเศร้าจนกลับไปนอนร้องไห้ต่อที่บ้าน...นึกยังไงถึงไปเมคโอเวอร์มาซะเว่อร์ขนาดนี้ยะ...”  พี่รุจกระซิบถาม
“...นี่เจ๊ ทีมไม่ใช่นางเอกละครหลังข่าวนะ จะได้นั่งร้องไห้กระซิกทั้งวัน...ร้องไห้แล้วมีอะไรดีขึ้นมาล่ะ...”  ผมยิ้มให้
“...เออ...เจ๊จะรอดู...ถึงแกจะระรื่นแค่ไหน แต่เจ๊มองตาแกเจ๊ก็รู้ว่าแกเจ็บ...หน้าชื่นอกตรมน่ะมันทรมานนะเว้ย...”
“...เจ๊ก็อย่าตอกย้ำนักสิ...ซักพักทีมก็ลืม...”
*
*
...กิน ดื่มกันได้ซักพัก พี่ยอดก็ยังเดินทางมาไม่ถึง ผมเริ่มนั่งกระสับกระส่าย กลัวว่าอีเด็กผีนั่นรั้งพี่ยอดไว้จังเลย...หนุ่ม ๆ สาว ๆ เริ่มเหนื่อยกันแล้ว จากเพลงเร็วจังหวะสนุก ๆ ก็เปลี่ยนบรรยากาศมาร้องเพลงช้ากันบ้าง...ปกติไม่ค่อยได้ฟังเพลงไทย เพราะต้องการฝึกภาษาตั้งแต่เด็ก ไปอยู่อังกฤษก็ไม่ได้ฟังเพลงไทยอีก...พอมาวันนี้ได้ฟังน้อง ๆ ร้องเพลงกัน อ่านเนื้อเพลงที่จอไปด้วย...อยู่ดี ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว...อารมณ์นี้ไม่ว่าเพลงอะไรก็โดนไปหมด...
“...พี่ยอดมาแล้ว...” เด็กพนักงานที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำวิ่งหน้าตาตื่นพูดเสียงดังลั่นห้อง
“...มาคนเดียวหรือเปล่าวะ...” พี่รุจพึมพำ
“...ทีม...โห...ตัดผมเหรอ...”  พี่ยอดเดินยิ้มร่ามาหย่อนตัวลงนั่งข้างผม
“...อืม...เปลี่ยนงานแล้วขอเปลี่ยนลุคด้วย...”
“...น่ารักจังเลย...”  พี่ยอดกระซิบ
“...เหรอ...”  ผมหันหน้าไปทางอื่น
“...หอบของอะไรมาเยอะแยะ...ไม่ใส่ไว้ในรถล่ะ...”  พี่รุจชวนพี่ยอดคุย
“...ผมนั่งแท็กซี่มาครับ...”
“...ทำไมอ่ะ...”
“...เทมส์ยังไม่ยอมกลับ ผมเห็นว่ามันมืดแล้วก็เลยกลับมาเอง...”
“...โห...กรรมการผู้จัดการบริษัท นั่งแท็กซี่กลับบ้าน แต่ให้เด็กฝึกงานนั่งรถประจำตำแหน่ง...เจ๊...ตอนฝึกงานทำไมทีมไม่เจอเอ็มดีอย่างนี้มั่งอ่ะ...จะออกไปไหนทีก็ต้องนั่งรถกะป๊อ...”  ผมพูดขำ ๆ แต่พี่รุจรู้ว่าผมว่าแดกพี่ยอด
“...ก็แกไม่ได้เป็นหลานเมียกรรมการอีกคนนึงนี่...”  พี่รุจช่วยกัด
“...แต่ตอนนั้นทีมได้นั่งรถ Director of Sales เฃียวนะ...เสียดาย ไม่น่าปล่อยให้หลุดมือไปเลย...”  
“...ยังไม่ลืมไอ้กรณ์อีกเหรอ...”  พี่ยอดกัดฟันถาม ไม่อยากให้เสียงดังจนพนักงานคนอื่นได้ยิน
“...ทีมมันแค่พูดถึงเฉย ๆ ไม่เห็นต้องหึงเลย...กินไรสั่งเลย...อ่ะเมนู...”  พี่รุจแก้ตัวให้พลางยื่นเมนูอาหารให้
“...สั่งให้หน่อยสิ...”  พี่ยอดขยับตัวใกล้ผมเพื่อจะได้ดูเมนูด้วยกัน
“...อยากกินอะไรก็สั่งไปดิ...”
“...วันนี้เป็นอะไรอ่ะ...”  พี่ยอดถามเสียงเครียด
“...เปล่า...เอาเมนูมา เดี๋ยวสั่งให้...น้อง ๆ จะกินอะไรอีกก็สั่งเลยนะ...”  ผมดึงเมนูมา แล้วตะโกนบอกคนอื่น
*
*
...ผมพยายามไซโคให้พี่ยอดเครียดเพื่อที่จะได้มอมเหล้าเค้าได้ง่ายขึ้น...เสื้อผ้าหน้าผมกับการการแสดงท่าทางเฮฮาของผมในคืนนี้ที่ทำให้พี่ยอดเห็นว่าผมมีความสุขในการออกไปจากบริษัทพี่ยอดทำให้เค้าเริ่มกระดกแก้วเหล้าถี่ขึ้น...ถ้าเมื่อเย็นชวนแจ๊คมาปาร์ตี้ด้วย พี่ยอดคงกระอัก...แต่ไม่มั้ง...เค้าจะหึงเราทำไม ลูกเมียก็มีอยู่แล้วนี่หว่า...
“...พี่ยอด...ไหวมั้ย...”
“...หวายยยย...ทีมจากลับแล้วเหรอ...”  พี่ยอดเริ่มพูดเสียงยานคาง
“...ถ้าพี่ยอดยังไหวทีมก็ยังไม่กลับ...”  ผมผละจากพี่ยอดไปร่วมวงร้องเพลงต่อ
“...แกจะทำอะไรอ่ะทีม...” พี่รุจถามหน้าเครียด
“...คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของทีมกับพี่ยอด...ขอเต็มที่หน่อยนะเจ๊...”
“...ยังไงก็คุยกันก่อนนะเว้ย...”
“...คุยสิ...ทีมถึงมอมเหล้าพี่ยอดไง...คนเมาคายความลับง่ายกว่าคนปกติ...”
“...อีนี่...วางแผนเป็นขั้นเป็นตอน ถ้าเจ๊เดาไม่ผิดแกต้องหอบผ้าหอบผ่อนเตรียมหนีมันแล้วล่ะสิ...”
“...แน่นอน...แต่ทีมหนีไปไหนไม่ไกลหรอก ทีมมีธุรกิจที่ต้องทำอยู่...”
*
*
...งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา...พวกเราแยกย้ายกันตอนเกือบตีหนึ่ง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดทุกคนเลยเต็มที่...มีเมากันนิดหน่อย แต่คนที่หนักที่สุดคือกรรมการผู้จัดการสุดหล่อของพวกเค้านั่นแหละ...แค่ผมทำให้เค้าเครียดก็กระดกถี่อยู่แล้ว พอน้อง ๆ พนักงานเริ่มกรึ่ม ๆ ก็มีความกล้าชวนชนแก้ว พี่ยอดก็ยิ่งดื่มเข้าไป...ผมเองก็ไม่ห้าม เปิดโอกาสให้กิน แถมยังบอกว่าถ้ามากับผมอนุญาตให้กินได้...ปกติพี่ยอดไม่ใช่คนกินเหล้า แต่บางอารมณ์เค้าก็กินเยอะ...วันที่เจอกันครั้งแรกที่ภูเก็ด ผมก็เห็นเค้ากินเหล้าที่ร้านอาหารกับเพื่อน มารู้ทีหลังว่าที่เค้ากินเหล้าเพราะกำลังเครียดที่มีคนมาเป็นรูมเมท และตอนนั้นเค้าบอกว่าเค้ารู้สึกแปลก ๆ กับผม ก็เลยเครียด ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อนชวนกินเหล้า ก็เลยไปกิน และก็เจอผมที่ร้านจนได้...
“...พี่ยอด...ถึงแล้ว...” ผมเขย่าตัวพี่ยอดเมื่อจอดรถเข้าซองที่คอนโด
“...อืม...”  พี่ยอดเปิดประตูแล้วลงไปยืนโงนเงนอยู่ข้างรถ
“...เดินดี ๆ นะ...”  ผมเข้าไปพยุงพาเดินเข้าห้อง
“...ทีมม่ายอยากทามงานกับพี่เหรอ...ทีมตัดผมทามมาย...น่าร๊ากดี...แต่พี่ม่ายอยากห้ายครายมายุ่งกับทีมนะ...” พี่ยอดพูดเพ้อเจ้อตลอดทางขึ้นห้อง กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นน้ำหอมของพี่ยอดทำให้ผมปั่นป่วนได้ตามเคย
“...พี่ยอดมีอะไรจะบอกทีมมั้ย...”  ผมถามพลางช่วยพี่ยอดถอดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำเมื่อถึงห้อง
“...อารายเหรอ...”  พี่ยอดซุกหน้าลงที่ซอกคอของผม
“...ทีมให้โอกาสพี่ยอดอีกแค่ครั้งเดียวนะ...มีอะไรจะบอกทีมมั้ย...” ผมถามซ้ำ
“...พี่ร๊ากทีมไง...”  ผมอึ้ง มือไม้อ่อนไปหมด แอบดีใจเพราะสิ่งที่คนเมาพูด คือสิ่งที่คนปกติคิด
“...ไม่ใช่...พี่ยอดมีความลับอะไรที่ปิดบังทีมอยู่มั้ย...”  ผมถามเสียงสั่น เพราะมือไม้พี่ยอดเลื้อยเปะปะ จมูกโด่งกับปากชื้น ๆ อุ่น ๆ ของพี่ยอดทำให้ผมขนลุกซู่
“...เอาไว้คุยกานพรุ่งนี้น้า...”  พี่ยอดเงยหน้ามามองผมตาเยิ้ม ไม่รู้ว่าเยิ้มเพราะฤทธิ์เหล้าหรืออะไรกันแน่
“...แสดงว่ามีใช่มั้ย...”  ผมเซ้าซี้
“.............................”  พี่ยอดไม่ตอบ แต่รวบตัวผมไว้ในอ้อมแขน
*
*
...ร่างกายเปลือยเปล่าของพี่ยอดคืนนี้มีอุณหภูมิสูงขึ้นกว่าปกติ...ตัวแดง หน้าแดงก่ำ กลิ่นเหล้าบาง ๆ เจือในลมหายใจของพี่ยอดมันเร้าอารมณ์ส่วนลึกจนลืมไปว่าคืนนี้ผมต้องการจะเค้นความจริงจากพี่ยอด ไม่ใช่ให้พี่ยอดเป็นฝ่ายควบคุมผมอย่างนี้...ถึงพี่ยอดจะเดินโซเซ พูดยานคางเพราะพิษเหล้า แต่เค้ายังสามารถพาผมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำพร้อมกัน และมาจบค่ำคืนนั้นที่เตียงได้...

****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ขอบคุณทุกคำติชม ทุกคำแนะนำ...รีบมาต่อตอนนี้ให้เป็นตอนที่ 13 ครึ่ง เพราะวันนี้มีเวลาน้อย และยังไม่ตัดสินใจว่าจะจบเรื่องนี้แบบไหน...กลัวคนอ่านจะเครียดนาน ก็เลยมาต่อให้นิดนึงก่อน...ขอเวลาไปนอนคิดตอนจบก่อนนะครับ...
...แอบปลื้มตอนที่แล้วคืนเดียวกระทู้วิ่งไปสามหน้า...พี่ ๆ น้อง ๆ ใน Facebook ก็น่ารัก ช่วยลุ้นตลอด...อดใจไม่ไหวต้องรีบมาต่อให้แบบซ็อฟท์ ๆ...ตอนหน้าจะเป็นตอนที่ทุกอย่างเปิดเปิดเผยนะครับ อดใจรออีกไม่นาน แล้วเจอกันครับ...
...เป้...

[namtaan]

 

เดี๋ยวมาอีดิทเมนท์ค่ะ

ขอบคุณคุณเป้ก่อนนะคะ  
-----------------------------

ค่อยๆละเลียดอ่านทีละคำๆ
คิดเหมือนทีมว่า ถ้่าพี่ยอดแต่งงาน(อย่างมีเหตุผล)ไม่โกรธ แต่โกรธแน่ๆที่โกหก
แต่ปิดบังกับโกหกมันก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไรในกรณีนี้ เพราะพี่ยอดคงคิดบ้างหละว่า
ทีมคงไม่ถามหรอกว่า "พี่ยอดแต่งงานหรือยัง" หรือ "พี่ยอดมีใครอีกมั้ย"
มันเข้าข่ายปิดบัง มีความลับกับคนรักนะ
และถ้าแต่งงานด้วยเหตุผลสำคัญ จำเป็นใดๆ ก็ยิ่งไม่ควรปิดบังกันนี่นา
การแบกความทุกข์ไว้คนเดียว ก็เหมือนดูถูกน้ำใจคนรักนั่นหละ
โดยเฉพาะถ้าเรื่องที่เก็บไว้ มันกระทบกับความสัมพันธ์ในฐานะคนรักกันอย่างแรงขนาดนี้

เริ่มเดาไปอีกว่า ของที่พี่ยอดหอบมาเยอะแยะคือหลักฐานการมีครอบครัวแล้วของพี่ยอดใช่มิ
แบบนี้ถ้าสารภาพ ก็เพราะจำนนด้วยว่าโจทก์ไปพบหลักฐานด้วยตนเองแล้วนี่นะ

ไม่ว่าจะแก้ตัวยังไง ถึงขั้นนี้มันยังจะมีเหตุผลดีๆให้พี่ยอดว่าทำไมต้องปิดบัง หรือ ทำเหมือนโกหกทีมอยู่อีกหรือ

รอฟังเหตุผลในตอนหน้าค่ะ

ฮ่าๆๆๆๆ เลิกเป็นเลิกวุ้ย น้องทีม สู้ๆ 

บวก 1 แต้ม และขอบคุณคุณเป้อีกครั้งค่ะ

[mutoo]

 :เฮ้อ:เครียด
ขอจบแบบแฮปปี้ๆๆๆ
นะๆๆๆๆๆ  ขอร้อง

[sodamini]

 
ถึงตอนนี้จะซอฟลงมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยค่ะ
มันไม่ได้ทำให้รู้สึกว่า อยากให้เรื่องนี้จบแบบ Happy เลย
ยังไงก็ขอบคุนพี่เป้ค่ะ 

[kokikung]

ไรเตอร์ตอนนี้เขาปวดตับมากอ่า

อยากรู้ความจริงไวไว

เห้ย

เด๋วทีมทำท่าจะไปจากพี่ยอดอีกแล้ววววว

อยากรู้ความจริงไวไว

จะได้เคลียและคุยกันไปเลย


เขาขอแฮปปี้แอนดิ้งน้าไรเตอร์ ไม่อยาก จะร้องไห้
เศร้าสงสารทีมตลอดมา

ไม่เข้าใจพี่ยอดเลยจริงๆๆๆ

[spok1234]

ขอบ คุณ ครับ คุณ เป้

ดี ใจ มาก ครับ ที่ ตอน นี้ ยัง ไม่ เปิด เผย ทั้ง หมด

ขอ ลุ้น นิด นึง

อิ อิ

รอ นะ ค้าบ

[DraCo_SLa13]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย

เหมือนจะช่วยให้หายค้าง  แต่


แต่.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ

ปล.มาต่อเร็วๆน๊า

[Mercy]

ขอบคุณมากๆ ค่ะคุณเป้...


กรี๊ดดดดดดด เครียดหนักกว่าเดิมอีก...
อ่านไปกัดเล็บไป ให้ตายเถอะ กดดันได้ทุกบรรทัดกันเลยทีเดียว...


ไม่อยากเดาแล้วค่ะ แต่อยากรู้มากกว่า
จะรอตอนที่ทุกอย่างเฉลยนะคะ


ใครจะถูกจะผิด ก็ได้ แต่ขอเถอะค่ะ ขอตบนังเทมส์สักสิบทีเพื่อความสะใจได้ไหมคะ ไม่ไหวจริงๆ  

[4life]

เเว๊กกกกกกกกกกกกก

ยิ่งอ่านยิ่งโคตรเกรียดไอ้ยอดเลยว้อยยย
เเต่งงานยังพอว่า เเต่เจือดมีลูกอีก
ทีมเอ้ย เป็นเราเรียกมันมาเคลียร์นานเเล้ว
เเต่ถ้าไม่พูดไม่บอกก็ต้องเลิกล่ะวะ

----------------------------------------------------


มาเเนวนี้ พรุ่งนี้เปิดเรียนไม่รู้จะมีกระจิตกระใจเรียนมั้ย 

++รอตอนต่อไป 

[roseen]

 :เฮ้อ:เซ็งค้าง  มีเรื่องไม่ได้หยุดนายนะน้องทีม  ถ้าทนไม่ไหวก็หยุดมันซะเถอะ

[heavenly**yaoi]

เฮ้อ ไม่อยากรู้ความจริงจากปากพี่ยอดเลยให้ตายเถอะ ทรมานชัดๆ สงสารทีม ไม่อยากให้เริกรา

[i3igM]

อะไรจะเป็นยังไงคนอ่านรับได้ รับด้าย รับ ด้าย  จิงๆ
แต่สิ่งได้ที่รับจะมาอารมณ์ไหนเท่านั้นเอง


ยังไงก็ขอบคุณคุณเป้มากนะคับ  

[N.T.❁]

พี่เป้จ๋า...หนูเครียดหนักกว่าเดิมอีกอะ ง่วงๆอยู่นี่ตาสว่างเลยอะค่ะ
ยิ่งเป็นไข้อยู่ด้วย สงสัยไข้จะขึ้น 5555

พี่ยอดนี่ยังไงเนี่ย...ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงจะเปลี่ยนรหัสเพื่อออออออ???????????

โหยยยย...วันนึงทีมก็ต้องรู้ทุกอย่าง แล้วจะทำให้มันลำบากอีกทำไม?
หงุดหงิดใจไม่พอ...ยังจะรำคาญอีเด็กเทมส์อีกต่างหาก

กรี๊ดดดดดดด 

[Natavishi]

 

 ค้าง  อ่ะ ....

[sa~waii]

เอ่ม แล้วยังไงอ่าา

ค้างอ่าาาาาา

แล้วจะรู้ความจริงเมื่อไหร่อ่าาา

โอ๊ยยย ทรมานนนนน ไม่ต้องนอนแล้วคืนนี้ ตาสว่างเลยทีเดียว

[DexTunG]

รอในตอนหน้า

[aisen]

รอตอนหน้าคะ อย่างไง ก็อยากได้ตอนจบแบบ แฮปปี้ นะคะ

[ปลาทองสีชมพู]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอให้จบด้วยกันได้ม๊ายยยย อย่าจากันไป~ ๕๕๕๕
อินมากอ่ะ พี่ยอดนะพี่ยอด เดอะเบสของหนู โฮฮฮฮฮฮฮ

[kannooh]

ลุ้นทุกอณูตัวอักษรเลยทีเดียว