หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[M_M]

มารออ่านต่อครับ

[M_M]

วันนี้คงไม่มาต่อ แล้วมั้ง  กางมุ้งรอต่อไป

[noy]

เข้ามารอพี่เป้ด้วยคนค่ะ

[GuanTeen]

ขอมาเม้นก่อน เพิ่งอ่านจบ Season II ค่ะ

อ่านมาราธอนต่อเนื่องเลย

ชอบมากๆ อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย

จะติดตามต่อไปค่ะ

[ReiiHarem]

เข้ามารอคุณเป้ค่ะ

[@Kanda@]

มาอ่านแบบผ่านๆ ย้ำว่า ผ่านๆ สุดๆ
เพราะยังไม่ว่างค่ะ


แต่ขอ

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส


พี่ยอดมาลูกมีเมียยยยยยยยย     

ท่าจะยาว คราวนี้ (รอมีเวลาค่อยอ่าน)

แต่... เริ่มรู้สึกว่าเลิกๆกันไปเหอะ มีแต่เรื่อง ไม่เห็นมีความสุขเลย (แต่ไม่อยากให้เลิกเหมือนกันนะ  ฮือๆๆๆๆ )

[しろやま としんや]

พี่เป้วันนี้จะลงตอนใหม่ไหม??

อยากอ่านอ่า นะนะ

แต่สงสัยคงได้อ่านวันหน้าแน่ๆเรา-"-

[Ak@tsuKII]

เข้ามารอคุณแป้ค่าาาาาาาาา

ด้วยใจระทึก  ตอนชี้ขาด

[kasarus]

เศร้าจายไปกับทีม...

[M_M]

เข้ามารออ

[M_M]

วันนี้คงไม่มาต่อแล้วมั้ง

[｡◕rainfall◕｡]

มารอคร้า 

[vascular]

แวะเวียนมาดูว่ามาต่อหรือยัง อิอิ

[kongkilmania]

น้องเป้.......
มาลงตอนใหม่ พร้อมกับเปลี่ยนรูปด้วยนะ
อยากเห็นเป้มาดเข้มอ่ะ (มีพรายกระซิบบอกมา)
ว่าแต่...จะแมนไปไหนน้อง
จะเข้มแข่งกะพี่ยอดเหรอหนู 

[RomeO_C_Leng]

มารอออ่านนนครับผม

[Non_stop]

 

 
 

[PEENAT1972]

มาจองที่เผื่อไว้คืนนี้

[IIMisssoMII]

มานั่งเยอะแยะรอกันหน้าสลอนแล้วพีเป้

[yayee2]

รอคุณเป้มาไขความกระจ่างอยู่นะคะ ขณะนี้ในอกในใจเหมือนกำลังจะระเบิดค่ะ คุณเป้ช่วยทีนะคะ

[dragonnine]

รอ เหมือนกานครับบบบบบ

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 14
“...ทีมจะไปต่างจังหวัด ไม่ต้องเป็นห่วง...”  ผมแปะโน้ตไว้ที่กระจก เวลาพี่ยอดตื่นมาไม่เจอผมเค้าจะได้ไม่ต้องตามหา...แต่...ถ้าเค้าเปิดตู้เสื้อผ้า เค้าจะไม่เจอสิ่งของที่เป็นของผมแม้แต่อย่างเดียว...ตอนพี่ยอดตื่น ผมคงไปถึงหัวหินแล้ว...ไปคนเดียว...ไม่เหงาหรอก...เคยอยู่คนเดียวมาตั้งห้าปีนี่นา...ขอไปตั้งหลักพักผ่อนเพื่อทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ซักสองวัน...
“...ฮัลโหล...”
“...อยู่ในประเทศไทยนี่แหละ...”
“...ไม่ต้องตามมาหรอก...”
“...ทีมไม่ได้เป็นอะไร...”
“...บอกว่าไม่ต้องไง...”
“...ไม่มีอะไรต้องเคลียร์แล้ว...”
“...ขอทีมพักผ่อนคนเดียวเงียบ ๆ ซักสองสามวันได้มั้ย...”
“...ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ...”
...ผมตัดสินใจรับสายที่โทรมาครั้งที่ยี่สิบของพี่ยอด...ก่อนหน้านี้เพื่อน ๆ ผมต่างก็โทรมาบอกว่าโดนพี่ยอดตามถึงบ้าน แต่ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ไหน...ผมเลือกพักที่รีสอร์ตแห่งนี้เพราะสงบและปลอดภัย...ห้องกว้าง ตกแต่งสวย แต่ผมได้แต่นอนซึมอยู่บนเตียง มองเหม่อไปนอกประตูกระจก ดูเกลียวคลื่นพัดเข้าหาฝั่งลูกแล้วลูกเล่า...แสงแดดยามเย็นสีส้มกระทบแผ่นน้ำระยิบตา ...หาดทรายสีขาวทอดยาว...มีกลุ่มพ่อแม่ลูกเล่นน้ำกันสนุกสนาน...คู่รักเดินจับมือไปตามทรายนุ่ม...พวกเค้ากำลังมีความสุขกัน...แล้วเราล่ะ...
*
*
...ตกดึกนอนไม่หลับ...ขับรถออกไปเดินเล่นที่ตลาดโต้รุ่ง...เมื่อก่อนก็เดินเล่นคนเดียวที่ลอนดอน อากาศหนาว ฝนตก มันชวนให้เหงาแต่เราก็สามารถซื้อขนมเดินกินคนเดียวได้...แต่ทำไมวันนี้มันรู้สึกว่างเปล่า...ของโปรดในมือที่ซื้อมากลับไม่อร่อยเหมือนเดิม...เห็นคนอื่นเค้ามากันเป็นคู่ เห็นเพื่อนมากันเป็นกลุ่ม...เมื่อเย็นตอนอยู่คนเดียวในห้องมันอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก แต่พอต้องมาอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านอย่างนี้กลับรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งกว่า...
*
*
...ตื่นเช้ามาด้วยความว่างเปล่า อยากนอนหลับต่อไปแบบไม่ต้องตื่นเพราะในฝันผมกับพี่ยอดเรายังอยู่ด้วยกัน ภาพความทรงจำเก่า ๆ ยังตามมาหลอกหลอนผมถึงในฝันเลยเหรอ...ตื่นมาทำไม ตื่นมาเพื่อเผชิญหน้ากับความจริงที่เราต้องกลายเป็นส่วนเกินของครอบครัวที่สมบูรณ์ของพี่ยอด...แต่เราต้องอยู่ได้...ชีวิตเกย์มันก็แค่นี้แหละ...ไม่มีทางที่จะเจอความรักที่ยั่งยืนหรอก...ปลงซะเถอะ...
...มีเวลาอีกแค่วันเดียวก็ต้องกลับไปเริ่มลงมือทำธุรกิจของตัวเองที่กรุงเทพฯแล้ว...ถ้าเราปล่อยให้สมองมันว่างเปล่า เรื่องของพี่ยอดก็จะวนเวียนในหัว ดังนั้นต้องหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งที่สุด สมองส่วนที่เรียบเรียงลำดับความคิดเริ่มกลับมาทำงานตามปกติหลังจากที่ปลงได้...ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ออกไปกินข้าวที่ร้านอาหาร พิจารณาดูทุกอย่างของร้าน การตกแต่ง อาหาร การบริการ...ในเมื่อเราจะทำธุรกิจแบบนี้ก็ควรจะศึกษาหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด...
“...เฮ้ย...ทีม...มึงคลาดกับพี่ยอดนิดเดียวเองรู้ป่าว...”  มิ้นท์ส่งเสียงทักทายเมื่อผมหิ้วของฝากเข้ามาที่ร้านมันในตอนเย็น
“...อะไรของมึง...”
“...ก็พี่ยอดน่ะสิ...มานั่งเฝ้ามึงตั้งแต่เมื่อวาน...เพื่อนมึงที่เค้ารู้จักทุกคนโดนตามถึงบ้าน...พี่ยอดไม่เชื่อว่ามึงจะไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียวได้...”
“...กูไปถึงอังกฤษคนเดียวยังไปมาแล้วเลย...”  ผมกระแทกของฝากบนโต๊ะ
“...อุ๊ย...อีนี่เบา ๆ สิ...ขนมหม้อแกงกูเละหมดแล้วมั้ง...”  มิ้นท์รีบแกะถุงดู
“...เค้าบอกเรื่องนั้นกับมึงหรือยัง...” 
“...จะบ้าเหรอ เค้าจะบอกกูทำไม...แต่กูว่าเค้ารู้ว่ามึงหนีเค้าไปเพราะเรื่องอะไร...”
*
*
...หลังจากเก็บข้าวของที่ห้อง ผมก็ออกไปหาแจ็คเพื่อคุยเรื่องร้าน พยายามทำตัวยุ่งเพื่อให้ลืมพี่ยอด...แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย...สถานที่นัดของเรามันเป็นแหล่งช็อปปิ้ง เกย์หลายคู่เดินผ่าน...ที่จริงการที่ได้มานั่งอยู่ในร้านสวย ๆ กับผู้ชายหน้าตาดีอย่างแจ็คผมควรจะมีความสุขไม่ใช่เหรอ...แต่ทำไมผมต้องคิดถึงพี่ยอดทุกห้านาทีอย่างนี้...
*
*
...ผมกลับมาห้องที่เช่าไว้ตอนเกือบสี่ทุ่ม...อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะเข้านอน เพราะพรุ่งนี้มีเรื่องที่จะต้องทำอีกแยะแยะมากมาย...ยังไม่ทาครีมไม่เสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นพี่รุจโทรมา ผมรับสาย พี่รุจบอกให้ผมไปพบพี่ยอดเดี๋ยวนี้ที่ร้านมิ้นท์...การหนีหน้ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย...ผมรับปากว่าจะเคลียร์เรื่องพี่ยอดให้จบภายในคืนนี้...จากที่เคยคิดว่าจะปิดบังที่พักที่ผมย้ายมาอยู่คนเดียว...แต่ผมเปลี่ยนแผนแล้ว...ให้เค้ารู้ไปเลยว่าผมพักที่ไหน ซักวันเค้าก็ต้องรู้อยู่ดี...รู้แต่ทำอะไรไม่ได้มันอึดอัดกว่า...
“...ทีม...ทำไมถึงหนีพี่มาอยู่ที่นี่อ่ะ...”  พี่ยอดแทบจะพุ่งเข้ามาในห้องทันทีที่ผมเปิดประตูรับ
“...พี่ยอดมีอะไรจะบอกทีมมั้ย...”  ผมถามกลับเสียงเรียบ
“...ทีมรู้แล้วใช่มั้ย...”
“...รู้อะไรเหรอ...”  ผมทำหน้าสงสัย
“...เรื่อง...เอ่อ...เรื่อง...เรื่องที่เทมส์เล่าอ่ะ...”
“...เรื่องอะไรล่ะ...”  ผมคาดคั้นเสียงดังขึ้น
“...เทมส์เล่าอะไรให้ทีมฟังบ้าง...”  พี่ยอดยึกยัก
“...รำคาญว่ะ...ถ้าไม่พูดก็กลับไปเลยไป...”  ผมใช้มือดันพี่ยอดให้ถอยหลังออกไป
“...พี่แต่งงานกับลูกสาวคนญี่ปุ่นไปแล้วจริง ๆ...”
“...เพื่อ...”
“...ตอบแทนบุญคุณ...”
“...พี่ยอดช่วยชีวิตเค้านะ...”
“...แต่เค้าให้ชีวิตใหม่พี่เหมือนกัน...”
“...แล้วไงอ่ะ...ชีวิตเก่าพี่ยอดไม่ดีตรงไหน...ถึงขนาดต้องยอมเค้าทุกอย่าง...”
“...รู้มั้ย...ทำไมพี่ต้องยอม...พี่ต้องยอมเพื่อทีม...เพื่อตั้งตัว...เพื่อให้มีเท่าทีม...เพื่อไม่ให้ทีมลำบาก...”
“...ทีมไม่ได้โกรธพี่ยอดเรื่องที่พี่ยอดแต่งงานหรอกนะ...แต่ทีมรับไม่ได้ที่พี่ยอดไม่บอกทีมด้วยตัวเอง...ให้คนอื่นมาพูดเยาะเย้ย...ให้คนที่กุมความลับพี่ยอดมามีอิทธิพล...ศักดิ์ศรีอยู่ที่ไหนอ่ะ...”
“...ศักดิ์ศรีใคร...พี่หรือทีม...”
“...ของทีมสิ...พี่ยอดก็รู้ว่าทีมไม่ชอบให้ใครมาฉีกหน้าอ่ะ...”
“...สุดท้ายทีมก็คิดถึงแต่ตัวเอง...”  พี่ยอดพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง
“...แล้วที่พี่ยอดบอกว่าทำทุกอย่างเพื่อทีม...แน่ใจเหรอ...พี่ยอดก็คิดถึงตัวเองเหมือนกัน...ทีมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคนที่ทีมจะรัก เราสามารถร่วมทุกข์ร่วมสุข สร้างอนาคตด้วยกันได้...แต่พี่ยอดใช้ทางลัดแบบนี้จะให้ทีมภูมิใจในตัวพี่ยอดได้ยังไงอ่ะ...”
“...ถ้าทีมคิดอย่างนั้นพี่คงไม่อธิบายอะไรต่อละกัน...”
“...มีอะไรให้อธิบายต่ออีกเหรอ...แต่งงาน มีลูก จะบอกว่าทำไปเพราะความจำเป็นทั้ง ๆ ที่ปฏิเสธได้ อ้างเรื่องบุญคุณทั้ง ๆ ที่ไม่จำเป็นต้องตอบแทนด้วยวิธีนี้...ชาตินี้ทีมก็กำลังชดใช้กรรมเก่าอยู่แล้ว อย่าให้ทีมต้องสร้างเวรสร้างกรรมด้วยการพรากลูกพรากผัวใครมาเลย มันบาปว่ะ..."
“...โอเค...พี่ผิดเอง...พี่ขอโทษ...พี่ผิดตั้งแต่คิดว่าจะพยายามทำทุกทางให้ได้อยู่กับทีมแล้วหล่ะ...พี่กลับก่อนนะ...”
“...เชิญ...”  ผมเดินไปเปิดประตูให้ เราสบตากันนิดนึงก่อนที่พี่ยอดจะเดินออกไป
*
*
...เราพูดแรงไปหรือเปล่า...เราไม่ฟังเหตุผลเค้าเลยนี่นา...ท่าทางพี่ยอดจะโกรธ...เรากลายเป็นฝ่ายผิดซะงั้น...แต่มันก็จริงนี่หว่า...ใช้ผู้หญิงเพื่อให้ตัวเองมีกิน ถ้าพูดแบบหยาบคายก็คือแมงดา...เค้าไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดแต่งงานก็ได้ แค่ต้องมาก้มหัวรับใช้ทำงานเป็นหุ่นเชิดให้นี่ก็น่าอึดอัดพอแล้ว...
*
*
...เมื่อผมไม่ทำงานที่ออฟฟิศพี่ยอดแล้ว เปิดงานวันแรกเจ๊รุจโทรมาเม้าท์เรื่องสำคัญ...เช้ามาเจ๊ก็ทะเลาะกับอีเด็กผีนั่นเลย...พี่รุจสั่งสอนได้สะดวกเพราะไม่ต้องห่วงผม ไม่ต้องกลัวว่าพี่ยอดจะมาเข้าข้าง และเทมส์ก็ไม่มีอะไรมาต่อรองกับพี่รุจได้ เรียกว่ายั่วพี่รุจได้ไม่สำเร็จ เช้านี้เจ๊แกเลยจัดชุดใหญ่...อีเด็กนั่นก็ใช้มุขเดิมว่ายังไงมันก็ผ่านการฝึกงานแน่นอน...
“...รู้มั้ยว่าเจ๊เล่นมันจนต้องขนของกลับบ้านไปเลย...”
“...ไปทำอะไรมัน...”
“...ง่ายนิดเดียว ในเมื่อเด็กฝึกงานไม่กลัวคนดูแล เราก็ต้องรายงานมหาวิทยาลัย...”
“...แรงอ่ะ...”  ผมหัวเราะเบา ๆ
“...มีแรงกว่านี้อีก...เจ๊โทรไปมหาวิทยาลัยที่อีเด็กเวรนั่นเรียนอยู่ ปรากฏว่ามันโดนไทร์ไปตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว...ยัยนภากับคุณวัฒนาจงใจเอาเด็กคนนี้มาป่วนที่นี่...”
“...อ้าว...แล้วทำไงอ่ะ...”
“...เจ๊ก็โทรไปเล่นยัยนภาน่ะสิ...ชียังแอ๊บไม่รู้เรื่องว่าเด็กมันโดนไทร์ออกมาแล้ว...เจ๊บอกว่าให้เอาเด็กคนนี้ออกไปจากบริษัทภายในวันนี้ และห้ามเข้ามายุ่งเกี่ยวอีก ไม่งั้นเจ๊จะเล่นงานเรื่องแอบอ้างสถาบันการศึกษา และคนที่พามาก็จะโดนด้วย...”
“...ทำไมเจ๊ไม่เล่นมันตอนที่ทีมอยู่อ่ะ...อยากจะเห็นหน้ามันจัง...”
“...เดี๋ยวเจ๊จะไปทำให้ดูถึงที่เลย...เย็นนี้ไปเจอกันที่ร้านนังมิ้นท์หน่อยนะ...เจ๊นัดทุกคนไว้แล้ว...” พี่รุจพูดเสียงแปลก ๆ
“...โอเค...” ผมรับปาก
*
*
...เทมส์ต้องเก็บข้าวของออกไปจากบริษัทตั้งแต่ช่วงบ่าย พี่รุจเล่าพลางทำหน้าทำตาว่าอีเด็กผีนั่นจ๋อยอย่างที่พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อน...พี่รุจขู่เอาไว้ว่าให้ออกไปดี ๆ และอย่าเข้ามายุ่งกับพวกเราอีก ไม่งั้นจะโดนแฉบ้าง หลักฐานทุกอย่างก็อยู่ในมือพี่รุจ ถ้าจะเล่นต่อเทมส์จะเสียเปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย...
“...ทีม...แกไปพูดอะไรกับอีตายอดมัน...วันนี้มันปิดห้องเงียบเลย ข้าวปลาก็ไม่กิน...”  พี่รุจเริ่มเม้าท์ถึงพี่ยอด
“...................................”  ผมเล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟัง
“...ตกลงมึงกับพี่ยอดจะเลิกกันจริง ๆ เหรอ...” มิ้นท์ถามไม่เต็มเสียง
“...ไม่รู้สิ...ไม่ได้บอกเลิกกันเป็นทางการ...ต่างคนต่างไป...จบ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้ทุกคนเห็นแววตาหมองเศร้า
“...สงสารพี่ยอดจังเลย...”  แก้วพูดเสียงเบา
“...อ้าว...แทนที่จะสงสารเพื่อน...” ผมหันไปมองหน้าแก้ว
“...เจ๊ก็สงสารอีตายอดนะ...แกยังไม่รู้เหตุผลอะไรก็เหวี่ยงกระจายแล้ว...”
“...ใช่...ทีมไม่ลองดูที่เจตนาของพี่ยอดเค้าหน่อยเหรอ...”  แก้วแตะมือผมเบา ๆ
“...เจตนาของเค้าก็คือจงใจปิดเรื่องใหญ่อย่างนี้ไม่ให้เรารู้ไง...”  ผมพูดเสียงอ่อนลง
“...เราหมายถึงเจตนาที่ต้องปิดไว้...ทำไมเค้าต้องปิด...ลองฟังเหตุผลเค้าหน่อยสิ...”
“...เราให้โอกาสเค้าแล้ว แต่เค้าไม่บอกอ่ะ...คุยไปคุยมา ดันมาว่าเราคิดถึงแต่ตัวเองซะงั้น...”
“...ใช่...”  ทุกเสียงพูดพร้อมกัน
“...มึงห่วงแค่ความรู้สึกตัวเอง...” มิ้นท์พูดด้วยเสียงจริงจัง
“...ทีมไม่ได้โกรธที่พี่ยอดมีความลับหรอก ทีมโกรธที่เทมส์เอาความลับของพี่ยอดมาเยาะเย้ยเฉย ๆ...”  แก้วเสริม
“...เจ๊ว่า ถ้าสมมุติว่าเจ๊เป็นคนเอาเรื่องนี้มาบอกแก...เจ๊ว่าแกคงไม่โกรธอีตายอดอย่างนี้หรอก...”
“...ใช่...ทีมต้องหาเหตุผล และถามพี่ยอดดี ๆ โอเค อาจจะมีโกรธบ้าง แต่คงไม่ถึงขนาดนี้...”
“...มึงรู้ว่าพี่ยอดมีเหตุผล...เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่ก็จริง แต่ระดับพี่ยอดคงต้องคิดดีแล้วหล่ะ...”
“...ตกลงนี่ทีมผิดใช่มั้ย...”  ผมถามเสียงอ่อย
“...มึงก็มีส่วนผิดที่คิดถึงตัวเองมากกว่าความรู้สึกพี่ยอด...”
“...อ้าว...แล้วพี่ยอดเค้าไม่คิดถึงความรู้สึกกูมั่งเหรอ...ตั้งแต่หายไปตอนสึนามิ จนกลับมาอีกทีมีลูกมีเมียอ่ะ...อยู่ดี ๆ กูก็กลายเป็นน้อย...” ผมเถียงมิ้นท์
“...อย่าคิดมากสิ...ยังไงเราก็มาก่อนนะ...เค้าแค่แต่งงานกันแบบถูกต้องตามกฎหมายเฉย ๆ...” แก้วพยายามปลอบใจ
“...แคร์อะไรล่ะ...ตัวเค้าอยู่กับเรา...ปล่อยให้เมียหลวงเค้านอนกอดกระดาษอยู่โน่นเถอะ...”  มิ้นท์พูดขำ ๆ ให้บรรยากาศดีขึ้น
“...พี่ยอดไม่ชอบผู้หญิง เค้าจะมีลูกได้ยังไง...”  แก้วสงสัย
“...เจ๊คอนเฟิร์ม...สมัยมันเด็ก ๆ มีน้องนีมาชอบมันเยอะแยะ ไม่เห็นมันสนใจใครเลย...”
“...โอ๊ยเจ๊...น้องนีญี่ปุ่นเค้าขาวอวบขนาดนั้น...พี่ยอดไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะคะ...”
“...อีนี่...”  ทุกคนหันมามองอีมิ้นท์เป็นตาเดียว
*
*
...หลังจากนั้นผมก็เป็นฝ่ายโดนกระหน่ำสวดจากพี่รุจและผองเพื่อนต่ออีกชุดใหญ่...สรุปว่าผมโกรธพี่ยอดเพราะเทมส์เอาเรื่องนี้มาตอกหน้ามากกว่าเรื่องที่พี่ยอดปิดบังว่าเค้าแต่งงานแล้ว...เอาไงดี...เราควรจะกลับไปปรับความเข้าใจกับพี่ยอดมั้ย...ทุกคนพูดถูก ลึก ๆ แล้วผมเชื่อใจพี่ยอด...ที่เค้าทำมันต้องมีเหตุผล แต่เหตุผลที่เค้าทำผมจะรับได้หรือไม่...เพื่อน ๆ บอกว่าบางครั้งเหตุผลมันไม่สำคัญเท่าเจตนา...
*
*
...ผมละอายเกินกว่าจะไปปรับความเข้าใจกับพี่ยอด...และหวังอยู่ในใจลึก ๆ ว่าเค้าต้องมาง้อผมเหมือนทุกครั้ง...ถึงผมจะผิดที่มัวแต่คิดถึงแต่ตัวเอง แต่พี่ยอดก็มีส่วนผิดนี่นา...เค้าก็รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน...ทำงานยังไง...ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว พี่ยอดไม่มาหา ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์..หรือเค้าจะโกรธเราจริง ๆ...ทุกวันที่ผ่านมาผมก็มัวแต่ทำตัวยุ่งเรื่องร้านเพื่อให้ไม่มีเวลาคิดถึงพี่ยอด...
*
*
...ระหว่างที่รอให้ผู้เช่าบ้านเดิมย้ายออก ผมก็วิ่งวุ่นประชุม จัดหาของแต่งร้าน อุปกรณ์ครัว จาน ชาม ช้อน โต๊ะ เก้าอี้ ผ้าม่าน...เรื่องบริหารจัดซื้อเป็นหน้าที่ของผม ฟิลิปกับมิ้นท์ดูแลเรื่องครัว และการจัดเตรียม คิดหาเมนูใหม่ ๆ... คุณวาดะจะคอยวิ่งเต้นกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เพราะเค้ามีหุ้นอยู่หลายที่ ทำให้ค่อนข้างกว้างขวาง...ส่วนแก้วจะดูแลเรื่องบุคลากร...และแจ็คจะรับผิดชอบเรื่องการตกแต่งทั้งภายนอกและภายในร้าน โดยที่มีผมคอยคัดเลือกวัสดุ และงบประมาณ...เมื่อผู้เช่าบ้านผมย้ายออกไป เราก็จะเริ่มลงมือดัดแปลงต่อเติมบ้านของผมให้เป็นร้านอาหารกึ่งผับย่านใจกลางแหล่งพักอาศัยของชาวต่างชาติ...
*
*
...พี่รุจเป็นตัวกลางอีกตามเคย...เค้าจะคอยรายงานความเคลื่อนไหวของพี่ยอดเป็นระยะ...มิ้นท์เองก็จะโทรมาบอกถ้าวันไหนพี่ยอดเข้ามากินข้าว แอบคิดไปว่าเค้าคงอยากเจอเรา แต่มิ้นท์ก็บอกว่าพี่ยอดไม่เห็นถามถึงผมแม้แต่คำเดียว...จากร้านมิ้นท์ข้ามถนนเล็ก ๆ มาก็ถึงที่พักผมแล้ว ทำไมพี่ยอดไม่แวะมาหากันบ้าง...
“...แก...อีตายอดบินไปญี่ปุ่นเมื่อคืนนี้...ทำอะไรไม่ผ่านผู้ช่วยอย่างเจ๊เลยอ่ะ...นี่คงจัดการเรื่องตั๋ว เรื่องเอกสารเองหมดเลย...”  เจ๊รุจโทรมาเล่าอย่างฉุน ๆ ในเช้าวันหนึ่ง
“...อ้าว...เค้าไปทำอะไรอ่ะ...”
“...ไปหาเมียมันมั้ง...”
“..............................”  ผมเงียบ
“...อุ้ย...ขอโทษ...เจ๊ว่ามันคงไปเรื่องงานแหละ...ช่วงนี้ที่เจ๊ไม่ค่อยมีอะไรอัพเดทก็เพราะมันไปประชุมที่โรงงานเกือบทุกวัน...”
“...แล้วเค้าจะกลับเมื่อไหร่อ่ะ...”
“...ไม่รู้ว่ะ...ท่าทางมันจะรู้ว่าเจ๊คอยสอดแนม...พักหลังนี่ไม่ค่อยคุยกับเจ๊เลย...”
“...อืม...ปล่อยเค้าไปเถอะ...”
“...มันใจแข็งกว่าที่เจ๊คิดนะเนี่ย...ตอนแรกคิดว่ามันจะถามถึง หรือให้เจ๊ช่วยพูดอะไรกับแกบ้าง...แต่นี่ไม่มีอะไรเลย...เดินผ่านก็คุยเรื่องานอย่างเดียว...บางครั้งเจ๊ก็อึดอัดนะเว้ย...”
“...ใจเย็น ๆ เจ๊...รอร้านทีมเปิดก่อน แล้วเจ๊ค่อยออกมาเป็นผู้จัดการร้านทีมนะ...”
“...เจ๊เรียกเงินเดือนสูงนะหนู...”
“...กล้าเรียกทีมก็กล้าให้...แต่ทีมจะใช้ให้คุ้มเลย...” 
“...อย่างเจ๊เนี่ย...จ้างพันทำให้หมื่นอยู่แล้วไม่ต้องกลัว...”  เจ๊รุจหัวเราะเบา ๆ
*
*
...สัปดาห์ต่อมา...ขณะที่ผมกับเพื่อน ๆ กำลังกินข้าวเย็นและคุยเรื่องร้านใหม่ของเราอยู่นั้น ทุกคนก็อ้าปากค้างมองข้ามหัวผมไปด้านหลัง...ผมหันไปตามสายตาแล้วก็ต้องอ้าปากค้างเช่นกัน...พี่ยอดก้าวเข้ามาในร้านพร้อมผู้หญิงคนนั้นที่จูงเด็กผู้หญิงวัยกำลังน่ารักมาด้วย...ผมตะลึงทำอะไรไม่ถูกรีบหันกลับมาสนใจกับอาหารของตัวเองบนโต๊ะ...ใจเต้นแรง...ขอบตาร้อนผ่าว...มือสั่นจนช้อนหล่นกระทบจาน...ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเพื่อนร่วมโต๊ะ เพราะตอนนี้น้ำตาของผมมันล้นออกมาจนหยดลงที่ต้นขา ถ้าเพื่อน ๆ เห็นผมร้องไห้คงต้องแสดงท่าทางอะไรให้พี่ยอดรู้ ผมไม่อยากให้ความรู้สึกของผมทำลายบรรยากาศดี ๆ ในร้าน...

*****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความคิดเห็น ทุกคำติชมนะครับ...ตอนต่อไปก็จะเป็นตอนจบจริง ๆ ซะทีนะครับ...ความอึดอัดต่าง ๆ จะจบลงในตอนหน้า...มาลุ้นกันอีกทีว่าเรื่องนี้ชื่อเต็ม ๆ ของมันคือ We belong together in our dreams หรือWe still belong together...อัพเดทและร่วมลุ้นกับอารมณ์ผู้เขียนได้ในFacebook นะครับ
...แล้วเจอกันครับ...
...เป้...

[IIMisssoMII]

กรรมจริงๆ ไม่ใช่ไรหรอกพี่ หนูต้มมาม่าไว้ พอเปิดหน้านี้มา ...เฮ่อ ๆ หันไปอีกทีเส้นอืดหมดแล้ว T T

บทสรุปสำหรับนังเทมส์ สะใจดี คนอาไร๊ แหลได้โล่อ่ะ
 
การที่พี่ยอดไปพาเมียกะลูกของผญ คนนั้นมา (ยังไม่ปักใจเชื่อว่าลูกตายอด)
คงเป็นการแสดงความจริงครั้งสุดท้าย รู้สึกว่าเรื่องในตอนหน้ามันจะเริ่มเคลียร์ลงตัวแระ
ตอนนี้อ่านก็สบายใจ (แต่...ไม่ไว้ใจพี่เป้ -*-)

รักพี่ยอดแต่ก็รู้สึกเสียหน้านะ แต่พี่ยอดอ่ะ อย่างนี้ทุกทีเลย มีเรื่องอะไรก็ปิด ๆๆๆๆๆ ไว้ จนจนตรอก จะเสียทีมไปแหละ

หนุชอบตรงนี้มากเลยอ่ะพี่  

ให้เค้ารู้ไปเลยว่าผมพักที่ไหน ซักวันเค้าก็ต้องรู้อยู่ดี...รู้แต่ทำอะไรไม่ได้มันอึดอัดกว่า...

ขอเป็น we still belong together  ละกัน
เหมือนพี่เป้ กะคนอ่านไง
จบเรื่องนี้แล้วมีเรื่องใหม่เหอะ นะ ๆๆ ไม่เอาแล้วซีซั่นไหน หวาดเสียวจริงๆ

พอแระ ๆ ไปกินมาม่าอืด ๆ ก่อน

[wowhaha]

เฮ้ออออออออออออ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป จะจบอย่างไรก็ได้นะครับ
จะให้ทีมเป็นอิสระ หรือยังอยู่ในวังวนของกิเลสอยู่ ต่อให้พี่ยอดไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงญี่ปุ่น
แต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นชู้ หรือเมียน้อยไปแล้ว
ถึงแม้ว่า หลายคนจะว่าทีมผิดที่ไม่เข้าใจพี่ยอด แต่เราเข้าใจทีมนะ ในช่วงเวลานั้นที่อยู่ดีๆ
จากหลวง กลายเป็นน้อยไปซะงั้น เหตุผลของพี่ยอดไม่เพียงพอหรอก
(จะแอบบอกว่าไม่ชอบพี่ยอดตั้งแต่ แกล้งตายจากภาคแรกแล้วหล่ะ) ชอบเล่นกับความรู้สึกคน
จะจบอย่างไรก็ขอให้ ทีมhappyก้อแล้วกันนะครับ
รักคนแต่งครับ

[kokikung]

อยากรู้เหตุผลของพี่ยอดที่แท้จริง

ตอบแทบพระคุณ

งง จริงๆๆ

แต่ทีมเห็นแก่ตัวจริงๆๆ

ไม่ฟังเหวี่ยงลูกเดียว

สงสารตัวเองมากเลยปวดตับ

55555++

ตคอนต่อไปมาไวไวน้าค่ะ

อยากรู้ความจริงใจจะขาด

พี่ยอดเอามาทำไม

[huimei]

พูดไม่ออก  
พี่ยอดจะทำอะไร

ขอให้จบแบบแฮปปี้ๆด้วยเถอะ  

  พี่เป้

[4life]

ไหงเป็นงี้อ่ะ ทำไมไอ้ยอดมันต้องทำเเบบนี้อ่า
สงสารทีม ทำไมมันต้องเอาเมียมา


เเกมีคนรักอยู่เเล้วไม่ใช่เหรอวะทำไม่ไม่บอกพวกเค้าไปตรงๆ ล่ะ
เเต่งเเล้วทำไมต้องกลับมาหาทีมด้วยล่ะ ไม่เข้าใจว้อยยยยย
เเล้วเจือกมีลูกอีก โอ๊ยยยยยย

เเน่จริง ไม่บอกพวกเค้าก่อนเเต่งล่ะว่า เเกเป็นเกย์ ไอ้ฟ๊ายยยยยยยยย
อย่างน้อยก็น่าจะบอกทีมเอง ไม่น่าให้รู้จากปากคนอื่น

ไอ้ขี้ขล๊าดดด เซ็ง

[NASS.NET]

อ๊ากกกกกกกกก
จบค้างคา+ทรมานใจมากค่ะ
เอามาทำม๊ายยยยยยยยยยยยย
งานนี้ทีมคง เจ็บ...เจียนตายT_T
มาต่อเร็วๆนะคะ...ลุ้นมากๆๆๆๆ

[sweetmin]

กีสสสสสสสสสสสสสสส

ตอนหน้าก็จะจบแล้ววววววววววว

ลุ้นใจจะขาดแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา

[PEENAT1972]

เป็นความรักที่เหนื่อยแสนสาหัสจริงๆ เดี๋ยวตามไปเม้าส์ในเฟสคะ

[P★RiTŸ]

อึดอัดเนอะ

คิดว่า ที่พี่ยอดต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น
เพราะว่าเค้าท้องไม่มีพ่อหรือเปล่า
เลยหาคนมาแต่งงานบังหน้าอ่ะ ประมาณนั้น

แต่ที่เคืองพี่ยอดเพราะว่าไม่บอกนี่แหละ
รู้จากปากพี่ยอดเองมันยังเจ็บน้อยกว่ารู้จากปากคนอื่นอีกนะ

เรื่องคงไม่พลิกผันไปกว่านี้แล้วมั้ง แค่นี้ก็โคตะระอึนสุดๆและ