หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[bakanishi1]

โห้ .... เด็กนี่มันแรงนะนี่

ที่แท้ก็เด็กเส้น ...

ยังไงก็เอาใจช่วยทีมละกัน

ถีบเด็กนี้ออกไปเลย

เอ้อเจอคนแบบนี้เสียสุขภาพจิตอย่างแรง

แบบพี่ยอดนี่ท่าจะฟังความข้างเดียวอีกแล้ว

[ordkrub]

อ่านตอนนี้แล้วเพลียใจครับ พี่ยอดไม่มีมาดผู้บริหารเลย เซ็งงงงงง

[JaJa89]

อ๊ายยยยยยยย:angry2:

แด่อีนังเทมส์
 

 
อ่านแล้วเดือดมากเลยอ่ะ

[Wordslinger]

ว่าจะไม่อ่านแล้วเชียว...พออ่านจบแล้วก็เลยอึดอัดจนอกจะแตกตายอยู่แล้วเนี่ย

ยอด...อีกแล้วนะคุณ ไม่เคยแคร์น้องทีมเลยอ่ะ คราวหลอกเรื่องเสียชีวิตก็ครั้งนึงแล้ว

เหมือนเห็นทีมเป็นน้ำพริกถ้วยเก่าเลยอ่ะ หรือเพราะเห็นเด็กเอ๊าะๆแล้วรู้สึกกะปรี้กะเปร่าเหรอคะ??? รู้สึกว่าทีมว่าอะไรน้องมันไม่ได้เลยนะ ออกตัวแก้ให้ตลอด

ตั้งแต่ตอนจบภาคแรกแล้วอ่ะ ที่รู้สึกว่าพี่ยอดทำตัวไม่เป็น "พระเอก" เลย...

ทีม...เลิกกันซะลูก ตัดใจให้เจ็บไปเลยแค่ครั้งนี้ แล้วจะได้ไม่ต้องหงุดหงิดงุ่นง่านหรือปวดใจบ่อยๆอีก...เฮ้ออออออ...อ่านแล้วก็ต้องอินจนเก็บมาคิดมาก

อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนตอนอ่านเรื่องของเอ้กับวุธเลยอ่ะ แบบว่า...วุธบุคลิกเหมือนพี่ยอดอ่ะ ตรงที่ว่าไม่ค่อยจะแคร์ความรู้สึกคนที่อยู่ใกล้ตัว...อ๊ากกกกซ์

ขอตัวไปเอาหัวทุบกำแพงก่อนนะคะคุณเป้...

ปล. อีเด็กเทมส์นี่แรงใช่ย่อย...ภาษาเก่าเค้าเรียก "สำออย" "บ่างช่างยุ" อะไรอีกหว่า ขออนุญาต  นะคะน้องขา

[jaaeyboy]

อ่านเรื่องนี้ทีไร

ขัดใจพี่ยอดทุกที  เซ็งรมณ์ เฮ้อ

[Pumpkin]

เจอแบบนี้ บางทีเราก็อดคิดไม่ได้นะ ว่ากรรมมันตามทีมทันรึเปล่า??
แบบว่าสมัยฝึกงานทีมเองก็แรงใช่ย่อย แต่อาจเป็นเพราะว่าเราอ่านในมุมมองของทีมมันเลยดูไม่ค่อยรุนแรงเท่ากับเทมส์อ่ะ

แล้วก็นะพี่ยอดน่ะ พี่เป็นแบบนี้ทุกทีเลยพี่ไม่เคยรู้สึกเลยเหรอว่า มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง? ใครเค้าทำอะไรบ้าง? พี่ยอดชอบมองทีมผิดๆตลอดหรือเพราะเป็นผู้ใหญ่เลยต้อยอมให้เด็กตลอด เหนื่อยหน่ายกับนิสัยนี้ของพี่ยอดเป็นบ้าเลยอ่ะ ย๊ากกก

[BeeRY]

อ่านเม้นท์แต่ละคนแล้วปลื้มแทนพี่เป้ แบบว่าอินจัด
เค้าก็อิน...อ่านจบแล้วอยากด่าพี่ยอด
แต่อดไว้ก่อน บางทีอาจจะไม่แย่อย่างที่คิด
ขอบคุณค่ะพี่เป้ รอตอนต่อไปนะคะ (อยากตบอิน้องเทมส์มากเลยอ่ะ ขอซักทีเหอะ )

[Solar cell]

ความเป็นเด็กมันได้เปรียบแบบนี้นี่เอง จะเพ็ดทูล
หรือระรานใครๆ ก็ให้อภัยเพราะว่ามันยังเด็กแถมเส้นใหญ่อีกตะหาก
เมื่อก่อนตอนทีมยังละอ่อน ไม่เห็นมีเส้นมีสายคอยช่วยเหลืออย่างนี้บ้าง
โลกหนอโลกช่างไม่ยุติธรรมกะนางเอกเอาซะเลย

ส่งอีโมนี้  :กอด1:ปลอบใจน้องทีมละกัน

[สาวเครือฟ้า]

บอกไปเลยทีม


หากพี่ยอดเชื่อในความคิดของเขา  ก็ให้ทีมเคารพในสิ่งนั้น


แต่ถ้าหากวันใหนมันเกิดเรื่องขึ้นมา พี่ยอดก็ต้องเคารพการตัดสินใจของทีมเช่นกัน โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น


 

[JJHJJH]

555 เจอ่านก็อินนะ แต่พออ่านเม้นท์เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ แล้วฮาอ่า เอิ๊กๆ

มีแต่คนยุให้ทีมเลิกกับพี่ยอดซะ งั้นให้มีหนุ่มเอ๊าะๆ มาเป็นคู่เทียบให้พี่ยอดมั่งดีมั้ยละ หายกันๆ

[fungfung]

  ทั้งหมั้นไส้ทั้งฉุนอิเด็กเวรนี้ร้ายจริงๆ
แต่ไม่เท่าไอ้พี่ยอดที่ทำท่าอยากกินหญ้าแทนข้าวนะ
ไม่เคยทันใครเลยจริงๆ แถมชิวิตมีแต่ยอมตลอด
ถ้ามีชีวิตอย่างนี้กลับไปใช่ชีวิตเป็นช่างอย่างเก่าเหอะง่ายดี
แม้มันน่าขัดใจจริงๆ คนสวยอยากกรีดร้อง

[spok1234]

มา รอ คุณ เป้ อีก วัน นึง ครับ

อยาก อ่าน ตอน ใหม่ อีก แล้ว อ่า

แหะ ๆ

p.s. รบ ร้อย ครั้ง ชนะ ร้อย ครั้ง  << จะ เก็บ ไป ใช้ มั้ง ครับ ^^

[bellary]

แคร์อีเด็กนั่นเกินไปหรือป่าวพี่ยอด
เด๋วไม่ใช่ทีมกลับมาแล้ว พี่ยอดยังไม่กลับนะ
เป็นเพราะอีเด็กนั่นน่า

[NUTSANAN]

พี่ยอดแบ บ
ทำเสียอารมมากกกก
เป็นอะไรไปเนี่ย ย ย ย แย่มากๆๆอ่ะ
สงสารทีมว่ะ ช่วงนี้แบบ โดนมรสุม
เกลียดอิเด็กเทมส์!!!

[*SparklinG*]

ยังอินอยู่ และยังรออยู่ เครียดดดดดด

[mascot]

ขอไปอ่านก่อนนะ

[vascular]

...เทมโพลารี่

[forest]

Eเทม Eเด็กเวร 
หมั่นใส้พี่ยอดมากกกกกกกกกก
ไม่คิดถึงทีมบ้าง
สงสารทีมจังอะ

[IIMisssoMII]

ตกหน้าสองแล้ว ต่อด่วนนน

[broke-back]

 

สร้างความร้าวฉาน








คืองานของเทม
หึหึ



  รักเป้


คิคิ

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 7
...ก่อนขึ้นห้องผมแวะหาพนักงานต้อนรับเพื่อถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจว่าพี่ยอดยังกลับมาไม่ถึงที่พัก...นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ใจเต้นแรงด้วยความโกรธ...มือสั่นใจสั่นอยากจะร้องไห้ระบายความอัดอั้นจากหลาย ๆ เรื่อง...พอถึงห้องได้นอนแช่น้ำอุ่นเงียบ ๆ ใช้สติคิดแก้ไขปัญหา กลิ่นน้ำมันหมอระเหยมันช่วยทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น...พี่ยอดกำลังโกรธ ถ้าเราแรงใส่ ปัญหาคงยิ่งบานปลาย...ถูกของพี่ยอดแหละ ทะเลาะกับเด็ก ยังไงก็เสียเปรียบ แถมยังต้องโดนมองแปลก ๆ อีกด้วย...
“...ยังไม่นอนอีกเหรอทีม...”  พี่ยอดทักทันทีที่เข้ามาในห้องแล้วเห็นผมนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“.....................”  ผมไม่ตอบ
“...เอ่อ...กลับมานานแล้วเหรอ...”  พี่ยอดเดินมา ผมรีบปิดคอมเพราะกลัวเค้าจะเห็นหน้าจอที่ผมกำลังเช็คลูกค้าที่อังกฤษอยู่
“...ซักพักแล้ว...ออกมาหลังพี่ยอด แต่ถึงบ้านก่อน เก่งป่ะ...”  ผมพูดขำ ๆ แล้วเดินเข้าห้องนอน
“...พี่ไปเคลียร์กับเทมส์มา...”  พี่ยอดเดินมาดักหน้าผม
“...เหรอ...”
“...ทีมโกรธพี่หรือเปล่าเนี่ย...”  พี่ยอดจับไหล่ผมยึดไว้ เมื่อเห็นว่าผมจะเบี่ยงตัวเดินเข้าห้อง
“...โกรธ...แต่หายแล้ว...ตอนนี้รู้สึกเฉย ๆ...”  ผมฝืนยิ้ม พี่ยอดรวบตัวผมมากอดไว้แน่นแล้วพูดข้างหู
“...พี่รู้ว่าทีมยังโกรธพี่...แต่ทีมเข้าใจพี่นะ...พี่ต้องกลายเป็นตัวกลางอีกแล้ว...รู้มั้ยว่าพี่เหนื่อยที่ต้องคอยประนีประนอมทั้งสองฝ่ายอ่ะ...บางครั้งพี่ก็รู้สึกแย่ที่ทำตัวเหมือนเป็นพวกนกสองหัว...เคสนี้ ถ้าพี่เข้าข้างทีม ก็กลายเป็นรังแกเด็ก...ถ้าเข้าข้างเทมส์ก็กลายเป็นอยู่ฝ่ายคนหาเรื่อง...”  พี่ยอดพูดพลางลูบหลังผมเบา ๆ
“...แค่พี่ยอดเชื่อว่าทีมไม่ใช่ฝ่ายผิดทีมก็ดีใจแล้ว...”  ผมพูดและยิ้มทั้งน้ำตา
“...พรุ่งนี้ก็ทำงานกันตามปกติ...อย่าไปถือสาอะไรน้องมันนะ...” 
“...ไม่กล้ารับปากอ่ะ แต่จะพยายามอดทนละกัน...”  ผมแบ่งรับแบ่งสู้
“...โอเค...เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำแป๊บนึง...อย่าเพิ่งหลับล่ะ...”  พี่ยอดทำตาเจ้าชู้ใส่ แค่นี้ผมก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...แถมยังลืมแล้วว่าเมื่อหัวค่ำผมรู้สึกแย่แค่ไหน
*
*
...เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารและเสื้อผ้าให้พี่ยอดเหมือนทุกวัน...มองตัวเองในกระจกอย่างเต็มตา อายุขนาดนี้จะมาแพ้เด็กแบบนั้นได้ยังไง...จริงอย่างที่พี่ยอดพูดเมื่อคืน ผู้ใหญ่ทะเลาะกับเด็กมีแต่เสียเปรียบ ถึงจะรู้ว่าเด็กมันกวน แต่ผู้ใหญ่อย่างเราควรจะมีวุฒิภาวะไม่ต่อความยาวสาวความยืดกับเด็กรุ่นน้อง แต่จะยอมให้เด็กมันปีนเกลียวเราอย่างเดียวคงไม่ได้...เอาเป็นว่าถ้าแรงมา ก็จะเจอแรงกลับ ให้มันรู้ไปเลยว่ากระดูกเรามันคนละเบอร์กัน...หลังอาหารเช้า เราสองคนก็ขึ้นรถไปทำงานตามปกติ...
“...มองอะไรพี่...”  ผมถามพลางขยับตัวจัดเสื้อสูทให้เข้าที่
“...วันนี้แต่งตัวเต็มยศอีกแล้วนะ จะแอบหนีไปไหนหรือเปล่า...”
“...วันนี้มีสัมภาษณ์พนักงานใหม่ ขอดูดีนิดนึง...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...แผนกไหนขาดคนเหรอ...”
“...ทีมขอฝ่ายบุคคลไปเองแหละ รู้สึกว่าช่วงนี้งานยุ่ง...ไม่รู้นี่นาว่าจะมีเทมส์มาช่วย ไม่งั้นก็ไม่เรียกเค้ามาคุยหรอก...” 
“...อืม...รับมาอีกคนก็ดี ทีมจะได้ไม่เหนื่อย...”
“...เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเหรอพี่...”  ผมถามเมื่อได้ยินเสียงมือถือดังแว่ว ๆ
“...ไม่ใช่ของพี่...”  พี่ยอดลดเสียงวิทยุลง ผมถึงได้ยินชัด ๆ ว่ามันดังมาจากใต้เบาะของผม
“...ของใครหว่า...”  ผมก้มลงไปควานหามือถือที่ตอนนี้มันเงียบเสียงไปแล้ว
“...เทมส์คงทำหล่นไว้อ่ะ...”  พี่ยอดพูดเสียงอ่อย เมื่อผมจ้องหน้าหลังจากเห็นว่ามือถือเครื่องนี้เป็นของใคร
“...เมื่อคืนพากันไปไหนมา...”  ผมเผลอตัวทำเสียงโหด
“...น้องมันขอติดรถออกไปซื้อของที่ปากซอยอ่ะ...”
“...เหรอ...”  ผมวางมือถือไว้ข้างตัว แล้วก้มลงไปควานหาเศษขยะใต้เบาะที่เมื่อกี้มือไปโดน ปกติรถคันนี้พี่ยอดจะมีพนักงานคอยทำความสะอาดให้ที่ตึกทุกวัน ไม่น่าจะมีขยะ และที่สำคัญลักษณะคุ้นมือจังเลย...ผมค่อย ๆ เอาออกมา ยังไม่ทันจะพ้นเบาะ เห็นแว๊บเดียวผมก็รู้ว่ามันคือซองถุงยางอนามัยที่ถูกฉีกไปใช้แล้ว...เหลือแต่ครึ่งซอง...คงจะรีบก็เลยลืมทำลายหลักฐาน ผมค่อย ๆ ขย้ำมันไว้ในมือแล้วค่อย ๆ ยัดใส่กระเป๋ากางเกงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
*
*
...โกรธมาก...เหมือนโดนหยาม...ทั้ง ๆ ที่พยายามคิดในแง่ดีว่า เราอาจจะโดนเด็กนั่นวางแผนป่วนก็ได้...แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด...อีเด็กเวรนี่ใช้มุกนี้เหรอ...เดี๋ยวจะเจอกู...ผมหยิบโทรศัพท์ของเทมส์มาดูว่ามีอะไรในเครื่องบ้าง จะว่าเสียมารยาทก็ยอม...เด็กนี่มันฉลาดที่ไม่ทิ้งโทรศัพท์แพง ๆ ไว้เพื่อยั่วผม...เมื่อวานนี้ตอนที่อยู่ในออฟฟิศผมเห็นแล้วว่ามันมีโทรศัพท์สองเครื่อง...และที่ผมแน่ใจว่าเป็นเครื่องของเทมส์เพราะเห็นหน้าจอที่มีรูปมันยิ้มระรื่น...คนเราถ้าโทรศัพท์หาย มันต้องโทรตามหาด้วยความกังวล ไม่ใช่โทรมาตอนเช้ากะเวลาให้ผมอยู่พร้อมกับพี่ยอด...คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้เราเข้าใจผิดได้เหรอ...แอบเคืองที่พี่ยอดให้มันติดรถออกมา แถมยังคาใจเรื่องถุงยางอีก...
“...ทำไมไม่รับสายล่ะ...”  พี่ยอดถามเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกครั้ง หน้าจอโชว์ชื่อ และหน้าเทมส์เป็นคนโทรมา
“...ไม่ต้องรับหรอก...เจ้าของเครื่องเค้าโทรมา เดี๋ยวเราก็ถึงออฟฟิศแล้ว...”  ผมกดปุ่มปิดเสียง ปล่อยให้ไฟมันสว่างวาบ ๆ ต่อไป
“...ทีมทำหน้าเฉยแบบนี้อันตรายกว่าตอนวีนอีกนะเนี่ย...”  พี่ยอดแซว
“...นั่นสิ...”  ผมเปิดกระจกรถโยนโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นลงถังขยะข้างทางขณะที่รถจอดรอเลี้ยวซ้าย
“...เฮ้ย...ไม่แรงไปหน่อยเหรอทีม...”  พี่ยอดร้อง
“...ถ้าเทมส์ถามถึงโทรศัพท์ก็บอกให้น้องมันมาถามทีมละกัน...”
“...เดี๋ยวก็มีปัญหาอีกหรอก...”  พี่ยอดทำหน้าเครียด
“...กลัวอะไรล่ะ น้องเค้าอาจจะคิดว่าโทรศัพท์หายที่อื่นก็ได้...”  ผมยิ้มเหี้ยม ๆ
*
*
...ทันทีที่เราสองคนเดินเคียงคู่กันเข้ามาในบริเวณห้องกรรมการ นังเด็กเทมส์ก็ถลาเข้ามาสวัสดีแทบจะกราบที่หน้าอกพี่ยอดเลย...
“...พี่ยอด...สวัสดีครับ...พี่ยอดเห็นมือถือเทมส์มั้ยครับ...ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน สงสัยจะหล่นในรถเมื่อคืนนี้...” แอคติ้งชนะเลิศ ผมแอบชมมันในใจ ถ้ามึงคิดว่าหล่นหายเมื่อคืน ทำไมเพิ่งโทรตอนเช้าล่ะอีเวร
“...เอ่อ...”  พี่ยอดหันมามองหน้าผม
“...อ้าว...คุณทีม...สวัสดีครับ...”  อีนี่วอน ทำเป็นเพิ่งจะเห็นกู
“...โทรศัพท์เน่า ๆ ที่หล่นอยู่ใต้เบาะน่ะเหรอ...พี่ไม่รู้ว่าเป็นของเทมส์ก็เลยโยนทิ้งไปแล้วอ่ะ...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...คุณทีมแกล้งเทมส์อีกแล้วนะครับ...”  คำว่าอีกแล้วมันทำให้ผมปรี๊ด
“...โทรศัพท์มันหล่นเอง หรือจงใจทิ้งไว้ล่ะ...ไม่ต้องห่วงนะ...เดี๋ยวพี่ให้เงินไปซื้อเครื่องใหม่...ห้างเปิดแล้วออกไปซื้อได้เลยนะ...”  ผมพูดเสียงดัง
“...แต่...”  เทมส์ตั้งท่าจะโวยต่อ
“...พี่ว่าเราแยกย้ายกันไปทำงานเถอะ...สายแล้ว...”  พี่ยอดตัดบท
“...โทรศัพท์เครื่องนั้นน้านภาซื้อให้นะครับพี่ยอด...”  มันเอายัยนภาเมียน้อยคุณวัฒนามาขู่
“...เดี๋ยวพี่จะบอกเค้าเอง...เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ให้ลาไปซื้อมือถือเครื่องใหม่สองชั่วโมงละกัน...”  พี่ยอดสรุป
*
*
...เทมส์นั่งกระฟัดกระเฟียดทำงานอยู่ใกล้ ๆ ผม...เงยหน้ามาจากกองเอกสารทีไรก็เห็นเทมส์มองผมอยู่ทุกครั้ง...แค่โยนโทรศัพท์ทิ้งน่ะยังน้อยไป ถ้ามาวุ่นวายกับกูอีกจะโดนยิ่งกว่านี้...ผมคิดในใจแต่เผลอยิ้มมุมปากนิด ๆ...
“...คุณทีมจงใจทิ้งโทรศัพท์เทมส์ใช่มั้ยครับ...”  เด็กนั่นถามเสียงแข็ง
“...ใช่...”  ผมตอนสั้น ๆ และจ้องหน้า
“...ใจร้ายที่สุด...”  เทมส์ทำเสียงเครือ
“...เธอเองก็จงใจลืมโทรศัพท์ไว้ที่รถคุณยอดใช่มั้ยล่ะ...คนเราถ้าลืมโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่เมื่อคืน มันก็ต้องโทรหาทันทีที่รู้ว่าโทรศัพท์หาย ไม่ใช่ทิ้งไว้ข้ามคืนอย่างนี้...” ผมมองหน้าอย่างรู้ทัน
“...ฉลาดสมกับที่พี่ยอดบอกไว้เมื่อคืนนี้จริง ๆ...”  เทมส์พูดหลังจากอึ้งไปซักพัก
“...พี่ยอดเค้ารู้จักพี่ดี...แต่เทมส์คงยังไม่รู้...ดังนั้น...หยุดยั่วโมโหพี่ซะนะ..นี่คือการเตือนครั้งแรก และครั้งสุดท้าย...”  ผมยิ้มให้ แต่สายตาแข็งกร้าว
“...คนอย่างเทมส์...ถ้าอยากได้อะไรต้องได้...”
“...แต่คนอย่างพี่ ถ้าจะเสียอะไรไป หมายความว่าพี่ให้ ไม่ใช่ถูกแย่ง...”  ผมยิ้มมุมปาก
“...งั้นเทมส์ขอพี่ยอด...คุณทีมจะให้มั้ย...” 
“...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน...”  ผมโกหก เพราะไม่อยากให้พี่ยอดเสียหาย
“...เทมส์โตแล้วนะครับ...เทมส์รู้ว่าพี่ยอดกับคุณทีมไม่ได้เป็นแค่เจ้านายลูกน้องกันแน่ ๆ...ต้องไปรับไปส่งกันทุกวัน ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว...”
“...ห้างเปิดแล้ว...เอาเงินนี่ไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ซะ...”  ผมตัดบทด้วยการยื่นซองที่ใส่เงินให้จำนวนหนึ่งมีซองถุงยางที่โดนขย้ำใส่ไว้ด้วย
“...ถึงจะยั่วโมโหคุณทีมไม่ได้ แต่ก็คุ้มนะเนี่ย ได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ด้วย...”  เทมส์พูดพลางรับซองแล้วเปิดดู ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินลอยหน้าลอยตาออกไปข้างนอก
*
*
...โกรธจนมือไม้สั่น...ถ้าเป็นเมื่อก่อนมีใครมาลอยหน้าลอยตากวนประสาทใกล้ ๆ คงโดนตบคว่ำ แต่นี่มันเด็กอ่ะ...ทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทน...ทำงานไม่รู้เรื่องเลย...ไม่เป็นไร ผมมีวิธีจัดการเรื่องนี้แล้ว...เป็นวิธีที่คิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนตอนนั่งรอพี่ยอดที่ห้อง...ตอนนอนแช่น้ำอุ่นผมค่อย ๆ คิดว่าต้นเหตุของปัญหาคืออะไร...ถ้าเจอปัญหาแล้วเราต้องแก้ที่ต้นเหตุ...การดับทุกข์ คือต้องดับเหตุแห่งทุกข์...
*
*
...เทมส์กลับออฟฟิศอีกครั้งตอนบ่ายโมง...จะว่าอะไรก็ไม่ได้ เพราะพี่ยอดให้ลาสองชั่วโมง เค้าออกจากที่นี่ตอนสิบโมงกว่า รวมกับพักเที่ยงแล้ว มาตอนนี้ก็ยังไม่ถือว่าสาย แต่จากตึกนี้ไปมาบุญครองถ้าไปบีทีเอสก็ใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาที...ผมคงให้เงินซื้อเยอะไปมั้ง เทมส์เลยได้โทรศัพท์ที่กำลังฮิตมาอีกหนึ่งเครื่อง...แต่ช่างเถอะ ให้มันเห่อของใหม่ไปก่อนจะได้ไม่มายุ่งกับเรา...บ่ายนี้มีสัมภาษณ์พนักงานใหม่ด้วย...
“...ทีม...เดี๋ยวพี่ต้องไปโรงงาน...เอ่อ...”  พี่ยอดคงอยากจะบอกว่าไม่ต้องรอ หรือจะให้รอนี่แหละ แต่พูดไม่ได้เพราะเทมส์นั่งมองตาแป๋วอยู่
“...มีอะไรก็โทรมาสั่งละกันพี่...”  ผมหาทางเลี่ยงให้
“...โอเค...”
“...พี่ยอด...เทมส์ขอไปโรงงานด้วยนะครับ...เทมส์ลืมรายงานไว้กับน้านภาอ่ะ...”  เทมส์อ้อน ผมมองหน้าพี่ยอดดูสิเค้าจะกล้าปฏิเสธมั้ย
“...พี่ไปเอามาให้ดีกว่า...เทมส์อยู่ช่วยงานทีมทางนี้เถอะ...พี่ไปนาน กว่าจะกลับก็มืด ๆ น่ะ...เทมส์จะเบื่อเปล่า ๆ...”
“...เทมส์ไม่เบื่อหรอก...”
“...เอ่อ...”
“...ถ้าพี่ยอดลำบากใจ เทมส์โทรให้คุณวัฒนามารับก็ได้...”   เด็กนั่นทำท่างอน กระแทกตัวนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม
“...พี่ยอดพาเทมส์ไปด้วยเถอะ...ที่ออฟฟิศไม่มีอะไรแล้ว...น้องเค้าคงจะจำเป็นต้องใช้รายงานจริง ๆ น่ะ...อย่ารบกวนคุณวัฒนาเลย...ถ้ากลับเย็นแล้วหิวก็แวะหาอะไรกินกันซะเลยนะ...”  ผมอนุญาตแต่ไม่วายจะประชด
“...คุณทีมใจดีจังเลย...เทมส์ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ...พี่ยอดอย่าหนีไปก่อนล่ะ...ไม่งั้นเทมส์งอนจริง ๆ ด้วย...”  เด็กนั่นหยิบกระเป๋าเดินลั้นลาไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งผมอ้าปากค้างมองความแรงของมัน
“...ทีม...ทีมแน่ใจเหรอที่ให้เทมส์ไปกับพี่อ่ะ...”  พี่ยอดเรียกสติผมกลับมา
“...เอาเป็นว่าทีมไว้ใจพี่ดีกว่า...โตขนาดนี้ ถ้ายอมให้เด็กปั่นหัวได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว...”  ผมดักคอพี่ยอดไว้
“...อืม...อย่าคิดมากนะ...พี่ทำเพื่ออนาคตของเรา...”
“...ถ้าทีมขอให้พี่ยอดลาออกจากที่นี่ พี่ยอดจะออกมั้ย...”  ผมกลั้นใจถาม
“...เรากำลังมีภาระต้องผ่อนบ้านนะ...”  พี่ยอดอ้างถึงบ้านของเราที่กำลังก่อสร้างใกล้จะเสร็จภายในปีนี้
“...ออก หรือ ไม่ออก...”  ผมถามซ้ำ
“...พี่ออกไม่ได้...”
“...โอเค...แค่นั้นแหละที่ทีมอยากรู้...เทมส์มาแล้ว ขับรถดี ๆ นะ...”
“...ถ้าเทมส์ไปด้วย พี่จะใช้พนักงานขับรถ...พี่รู้ว่าทีมหึง...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...อืม...”  ผมฝืนยิ้มให้ อย่างน้อยพี่ยอดกับเด็กนั่นก็ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองแหละวะ
*
*
...ภาพที่เทมส์เดินคู่กับพี่ยอดออกจากออฟฟิศทำให้ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ และตัดสินใจยกหูโทรศัพท์เพื่อโทรทางไกลไปอังกฤษ...ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่นา ถ้าจะโดนพ่อแม่ด่าเรื่องซื้อหุ้นไม่ได้แล้วยังจะขอบ้านมาค้ำประกันเงินกู้อีกซักเรื่องคงไม่ทำให้ผมเครียดมากไปกว่านี้ซักเท่าไหร่หรอก...

...ยังไม่ทันจะพูด แค่ได้ยินเสียงแม่ น้ำตาผมก็ไหลออกมาแบบกลั้นไม่อยู่...ความอัดอั้นจากหลาย ๆ เรื่องกดดันให้ผมกล้าได้กล้าเสียโทรไปขอบ้านกับแม่...ถึงจะพยายามทำเสียงสดใส เพื่อให้แม่สบายใจ แต่แม่ก็จับความรู้สึกของผมได้อีกแล้ว...มันน่าอายที่คนอายุขนาดผมโทรไปร้องไห้กับแม่...จิตวิทยาการล้วงความลับของเพศหญิงที่เป็นแม่คน ทำให้ผมระบายเรื่องหุ้น เรื่องบ้านออกไปจนหมด ปัญหามีอะไรบ้างผมเล่าให้แม่ฟังทุกอย่าง...
*
*
“...สวัสดีค่ะคุณทีม...”  เจ๊รุจทักผมแบบขำ ๆ
“...สวัสดีเจ้...นั่งตามสบายเลย เดี๋ยวทีมให้เด็กยกน้ำมาให้...” ผมซึ่งเป็นคนสัมภาษณ์ต้องเป็นฝ่ายยกมือไหว้คนมาสัมภาษณ์งานซะงั้น
“...เป็นอะไรยะ ตาแดงช้ำขนาดนี้ อีตายอดทำอะไรแก...”  พี่รุจสังเกตเห็น
“...นิดหน่อยอ่ะเจ๊.....................................................”  ผมเล่าให้พี่รุจฟังโดยเว้นจังหวะนิดนึงตอนแม่บ้านเอาน้ำมาให้
“...นี่นิดหน่อยของแกเหรอ...ถ้าเป็นเจ๊นะ...อีเด็กนั่นจะโดนไม่ใช่น้อย...”
“...ก็เพราะรู้ว่าคนที่ปราบเด็กนั่นได้ก็มีแค่เจ๊นี่ไง ทีมถึงรีบโทรเรียกเจ๊มาตั้งแต่เมื่อคืน...”
“...แกจะให้ชั้นเริ่มงานได้เมื่อไหร่...”
“...พรุ่งนี้เลย...”
*
*
...ผมอธิบายเนื้องาน และหน้าที่รับผิดชอบของเจ๊รุจคร่าว ๆ โดยตอนแรกเจ๊จะเป็นผู้ช่วยของผมไปก่อน หน้าที่หลักของเจ๊ระหว่างนี้คือเป็นตัวแทนของผมในทุกเรื่อง เพราะหลังจากนี้ไป ผมจะทำเพื่ออนาคตตัวเองบ้างแล้ว อาจจะผิดที่ใช้ตำแหน่งการงานของตัวเองปูทางอนาคต แต่ถ้าผมผิด พี่ยอดก็ผิดด้วยเช่นกัน...

...หลังจากที่พาพี่รุจไปแนะนำกับพนักงานทุกแผนก และพาไปคุยเรื่องเงินเดือนกับสวัสดิการที่ฝ่ายบุคคลเรียบร้อย เจ๊ก็ขอกลับไปเตรียมตัว...ส่วนผมก็ทำงานใหญ่ต่อ...คุยโทรศัพท์จนหูชา เมื่อยปากสุด ๆ แต่ก็คุ้มกับสิ่งที่จะได้รับ งานนี้ถ้าพี่ยอดรู้ก็คงเป็นเรื่องอีก...ผมยอมให้เป็นเรื่อง เพราะมันเป็นผลประโยชน์ต่างตอบแทน และพี่ยอดก็ไม่ได้เสียหายอะไรด้วย เพียงแต่มันผิดหลักการไปหน่อย...พี่ยอดจะว่าอะไรได้ล่ะ เค้าก็แค่หุ่นเชิดนี่นา...ไม่แคร์แล้ว...จบ...

****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็นนะครับ อ่านคอมเม้นท์เพลินมาก มีแรงฮึดรีบมาโพสต่อจนรู้สึกว่ามันถี่ไปหรือเปล่าหว่า...เอาเวลามาพิมพ์ตอนใหม่จนลืมอัพเดท Facebook สำหรับผู้อ่านเลย...ตอนนี้ผมมี Facebook เอาไว้ให้ผู้อ่านได้รู้ความเคลื่อนไหวของผมแล้ว (เหมือนจะมีคนอยากรู้เลยเนอะ 555++) แต่พอสร้าง Account ใหม่เสร็จ นึกได้ว่ามันจะผิดกฎหรือเปล่า หากผมจะลงลิ้งค์ Facebook ที่บอร์ดนี้...ถ้าใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะครับ...
...ตอนต่อไปจะเป็นยังไง รออีกนิดนึงครับ ถ้า Weekend นี้ไม่ไปแRดไหน จะรีบมาต่อจ้า
...เป้...

[JJHJJH]

^
จิ้ม+พี่เป้ระยะประชิด
พี่เป้ลงลิงค์ไว้ที่ Website URL:  ใน Forum Profile ของพี่เป้ดิคะ จะได้คลิกลูกโลกตามกันไปได้เลย ยกมือ อยากไปด้วยคน อิอิ

------------------
แค้นใจอินังเทมส์จริงๆ เลยอ่ะ ฝากความหวังที่เจ๊รุจนะคะ 

[IIMisssoMII]

คุณพระ พี่เป้มาเร็ว ดีใจ ๆๆ
ไม่ลงถี่ไปหรอกคะ่ อยากได้วันละตอนด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆ

เรื่องลงเพสบุ๊คเหรอ มันจะเ็ป็นส่วนตัวเกินไปไหมคะ แต่ถ้าแปะมาจะแอดคะ


ชอบประโยคนี้จริงจัง >>>การดับทุกข์ คือต้องดับเหตุแห่งทุกข์... ดังนั้นถ้าไม่มีพี่ยอดเสียคน เอ้ยย ไม่ใช่ ดังนั้นถ้าไม่ต้องอยู่บริษัทนี้ไปมีบริษัทของตัวเอง พี่ยอดก็จะไม่ต้องเป็นชายกลางอีก...

แต่อีเรือ่งถุงยางเนี่ยยยย อ่านแล้วแค้นแทนทีม ปรี๊ดมากก อีเด็กนี่ รองเท้าส้นสูงเสียบยอดหน้ามันยังไม่พอ คนอะไร ด้านโคตร ๆ อย่างตอนนังแมคก็ว่าแรงแต่สู้อีเด็กนี่ไม่ไ้ด้เลย

พี่เป้ขา นู๋ขอให้ทีมจัดการอย่างสาสมสักทีเถอะ

 

[A-J.seiya*]

เหนื่อยแทนทีม
พี่ยอด ยอมคนอื่นเกินไปมั้ย
บางทีก็ควรแคร์คนของเรามั่งนะ
ไม่ใช่ของตายนะเว้ยเฮ้ย !!!!!

แสรสสสสสส
มารยาสาไถ !!!

[4life]

ไอ้คุณยอดมันไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ
ถ้าทีมหนีไปเเล้วมันจะรู้สึก

[iiดาวพระสุขლii]

รักเค้าแล้ว อย่าลืมรักตัวเองนะทีม.....
เป็นกำลังใจให้ทีม...ต่อสูกับเด็กผีบ้าเทมส์ (เอามันให้จมดิน 55 )

[-N-]

พี่เป้สุดหล่ออออออออ มาต่อแล้ว ดีใจจังงงงงงงง ฮืออออออออออออออออออออออออ
สนับสนุนทีมเต็มที่เลยอ่ะ อ่านแล้วรุ้เลยว่าทีมรักพี่ยอดขยาดไหน โดนมาขนาดนั้นเจอพี่ยอดทำตาเจ้าชู้ใส่นิดเดียวลืมเลย ดูดิ โกดอิพี่ยอดมาหลายตอนแล้วนะ และยังโกดต่อไปโว้ยยยยย คนบ้าไรวะ


โอเค ไม่แคร์ จบมั่ง! อิอิ (แต่พี่เป้ห้ามจบ รีบมาต่อด่วนเลยยยย)

[bbyuqin]

ทีม..เริดมากอ่ะ...อย่าได้แคร์ จบ!

ปล. มี  FC คุณเป้ ใน FB ด้วยน๊าาาา

[silverspoon]

เรื่องนี้เค้าฉะกันอย่างมีกึ๋นจริงๆ สนุกมาก 

[kitty]

 :fire:เกียจอีนางเทมมากกกกกกกก  พี่ทีมตบเอาไห้หลาบจำเลยยยยยย