"แพน มึงโอเคนะ"
"อืม กูโอเค"
"กูว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่แน่ๆ"
"กูเปล่า"
"นี่ มึงมีอะไรรึเปล่า เล่าให้กูฟังก็ได้นะ"
"ไม่วะ กูไม่เป็นไรจริงๆ"
"ให้มันจริงแล้วกัน"
"กูกลับก่อนนะ กูง่วงวะ"
"อืม โชคดี"
และนี่มันก็คงคืออีก 1 วันที่ผมหลบหน้าใครบางคน
เพื่อที่คิดอะไรบางอย่าง . . . . . . . . .
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
Chapter Fifteen[PannTer~]
ผมพยายามหลับหน้ามัน
วันนี้เห็นหลายครั้งแล้ว
เฮ้อ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ไม่หรอกที่เรารู้สึกดีๆกับมันเพราะว่าเราใกล้ชิดมันเกินไปละมั้ง
เหอะๆ
แค่มีอะไรกับมันก็คงแย่พอแล้วละมั้ง
นี่เราจะอะไร
เลือกอะไรกันแน่
เราสับสนกับตัวเอง
เรากลัว
เรากังวล
เอ๊ะ !!!
หรือว่าเรากลัวเป็น ' เกย์ '
[Chooocccc ~]
"เหี้ยแมร่ง หาไม่เจอ"
"ติดต่อไม่ได้"
"เคลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"ตายซะ"
"เอามีดมา"
"มีดไม่มีกุญแจรถแทนแล้วกัน" ไอ้ปาล์มมันยื่นกุญแจรถมันมาให้ผม โอ๊ยยยตรูจะบ้าตาย
ผมเลยยิบกุญแจรถมันมาแล้วแกล้งเอากุญแจแทงเข้ารูจมูกตัวเอง (ช่างกล้า)
"แหย่เสร็จเอารถกูไปย้ายที่จอดให้ด้วย แดดมันลง"
"อืมมม" มันกวนตีนให้นิ่งมาก โอ๊ยยยตรูจะบ้าตาย
พอผมประชดมันเสร็จก็ทำตามมันนั้นแหละ
อ๊ากกกก ตรูจะกล้าขับมั๊ย !!! ไม่เคยแตะรถคนอื่นนอกจากรถตัวเองเลย (กากวะแมร่ง)
ว่าแล้วก็พาร่างอันหล่อเหลาของตัวเองไปเกยหน้ารถคนหรูของไอ้ปาล์ม
กร๊ากกกก เอา CR-V มาหรอวะ ตรูขับไม่เป็นนนน เกียร์มันอยู่สูงเกินน ตรูไม่ถนัด !!!
แมร่งงง ตรูยิ่งโง่ๆอยู่
ว่าแล้วก็กดรีโมท
"ตุ๊ดด ตุ๊ดดด" เหี้ย ด่ากูอีก กูแค่ผู้ชายที่ชอบน้องแพนคนเดียว ไม่ใช่ตุ๊ดเว่ยยย !!!
แมร่ง เดะเยียบชนต้นไม้แมร่งเลย !!!
แมร่งเปลี่ยนเกียร์แล้วถอยหลัง !!!
อ๊ากกกก ตรูขับออโต้ไม่คล่องง !!!! (เหี้ย ออโต้ขับง่ายกว่าตั้งหลายเท่า สาดดด)
"ครัชอยู่ไหนวะ" ได้ข่าวว่าเกียร์ออโต้ไม่มีครัชนะเฮีย !!!
"เออ ลืมไป ว่ามันไม่มี" ว่าแล้วก็ใส่เกียร์ถอยหลัง เหยียบเบรกเต็มตีน ก่อนจะค่อยๆปล่อยออกมาทีละนิด
"เห้ยยย"
"โป๊กกกกกก" อ๊ากกก อยู่ดีๆก็มีคนเดินมาก็เบรกสิวะ จะให้ชนได้ไง แต่หัวโป๊กพวงมาลัยเลย
ว่าแล้วตรูก็ใส่เกียร์ P ให้มันจอด แล้วตรูก็ดึงเบรกมือ แล้วลงจากรถไปดูสภาพ. . . . . . .
"น้องแพนนน เป็นไรมั๊ยย" น้องแกล้มลงไปนิดหน่อย ไม่มีแผลอะไร นอกจากศอกถลอกนิดๆ
"ไปทำแผลก่อน"
"ไม่"
"ทำแผลก่อน"
"ไม่ อย่ามายุ่ง"
"ทำไม เป็นอะไร ทำไมต้องหลับพี่ด้วย"
"ไม่มีอะไร"
ผมไม่ฟังอะไรอีกแล้ว ผมก้มลงไปช้อนตัวน้องแพนแล้วโยนใส่เบาะหลังก่อนจะวิ่งขึ้นที่นั่งคนขับทันที
(โปรดจำเอาไว้ เวลาจะแบกตัวใครแล้วไม่ให้เขาหนี อย่าเอาไว้เบาะหน้าเพราะ 1.มันจะทำร้ายเรา 2.เราจะวิ่งมาฝั่งคนขับไม่ทัน 3.เราจะเหนื่อย)
แล้วผมก็ล็อคประตู แล้วเลื่อนเบาะมาห่างๆจากเบาะด้านหลัง แมร่งตรูน่าจะจับไว้แถวสุดท้ายจะได้ไม่มีทางหนี ฮิฮิ
ผมค่อยๆถอยรถออกมา ก่อนที่จะกะแดะใช้ที่อะไรไม่รู้ไอ้ปาล์มเอามือถือผมเองไปวาง (ดีนะใช้ยี่ห้อเดียวกัน) แล้วกดโทรหาไอ้ปาล์มทันที
"เออ เลื่อนรถกูถึงไหนวะ"
"น้องแพนล้ม กูยืมรถก่อน"
"ตามบาย เติมน้ำมันด้วยนะ"
"งกชิบหายมึงหนิ"
"พี่ปาล์ม ช่วยแพนด้วย"
"เห้ย มึงแน่ใจนะน้องมันแค่แผลถลอก"
"เออ แค่นี่แหละ" แล้วผมก็ตัดสายทันที
"จะกลัวอะไรครับ" ผมพูดเสียงเรียบๆ กูเคืองนี่หว่า !!!
"เปล่า ไม่ได้กลัว"
"ไม่ได้กลัวก็นั่งอยู่เฉยๆสิ"
"เอ๊า ถ้านั่งเฉยๆก็กลัวดิ"
"อะไร ยังไง ห๊ะ" ผมเริ่มขึ้นเสียง ความจริงก็ใส่อารมณ์ไปก่อนอย่างเดียว โดยลืมคิดคำถาม (ทุเรศ !!)
"ปะ เปล่าา" น้องแพนเสียงเริ่มอ่อย
"ทำไมต้องหลับหน้าพี่"
"ใคร ใครหลบ ป๊าววว ไม่มี๊ ไม่มี"
"กลัวอะไร หรือไม่มั่นใจในตัวพี่"
"อะไรกลัว มั่นใจไร"
"พี่รักเรานะ มั่นใจในตัวพี่สิ พี่ไม่ทิ้งเราหรอก"
"ทิ้งอะไร ห๊ะ อะไร ทิ้งอะไร"
"เป็นแฟนกับพี่นะ"
"...." มันเงียบ
ซักพัก
"ไม่อะ"
"ทำไมอะ เป็นนะ เป็นเถอะ"
"เมื่อไหร่จะพาไปทำแผล"
นั้นแหละแค่นั้นแหละที่ทำให้ผมสะดุ้งนึกขึ้นมาได้ว่าต้องพาน้องแพนไปทำแผลผมก็เร่งสปีดจนถึงโรงพยาบาลพอดี
"เห้ย ไปคลินิคเหอะ ไม่เอาโรงบาล"
"ทำไมละ"
"ไปคลินิคนะ ขอร้อง"
"มาถึงแล้ว เราจะไปคลินิคทำไมละ"
"คลินิคนะ นะ นะ ขอร้อง คลินิคเถอะ ไม่เอาโรงบาลนะ ขอร้อง"
"ทำไมละ"
"คลินิคนะขอร้อง"
"ครับๆ คลินิคก็คลินิค" สุดท้ายผมก็เลยต้องพาน้องแพนไปที่อื่นแทนโรงบาล พอมาถึงผมก็นั่งเฝ้าจ่ายเงินอะไรเรียบร้อยก็ถึงมากันกลับ
"ทำไมกลัวโรงบาลอะ"
"กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ มันเหม็น มันจะเป็นลม ไม่ชอบ กลัว"
"ทำไมหรอ เคยเป็นลมหรอ"
"เคย ตอนเด็กๆเคยไปโรงบาลเดินไปเดินมาอยู่ในโรงบาลชั่วโมงนึงก็วูบไปเลย"
"หืมมม พี่จะได้จำไว้"
"แล้วถ้าเราจะไปโรงบาล เราจะทำไงละ"
"ไม่เคยไปอีกเลยหลังจากครั้งนั้น"
"แล้วถ้าเราเป็นหนักละ"
"ก็ ถ้าเป็นหนักมันก็สลบแล้วใช่ม๊า ห๊ะ ฮาา" น้องแพนหัวเราะเฝื่อนๆ และผมก็ขับมาถึงหอของน้องแพนพอดี
"ลงเองไว้แน่นะ"
"เออ แค่ศอกถลอกนะเว่ยย ไม่ใช่ขาหัก"
"ครับๆ"
"ว่าแต่เราเหอะ ถอยมายังไงไม่รู้ตาม้าตาเรือ"
"อ่าว แล้วพี่จะเห็นมั๊ยละคันอื่นก็จอดบัง แล้วก็ใช่ว่าพี่ถอยออกมาเร็วซะเมื่อไหร่"
"แมร่งไม่ดูกันมั้งเลย"
"แล้วไงอะ พี่มองไม่เห็นนะ แล้วพี่ก็ถอยออกมาช้ามากๆด้วย คนเดินมาอะอย่างน้อยมันก็น่าจะเห็นว่าตูดรถค่อยๆถอยออก"
"อะไร มาโทษคนอื่นได้ยังไง ตัวเองอะถอยไม่ระวัง"
"อะไรกันอะ ทำไมมาว่าพี่อย่างงี้ พูดอย่างงี้รู้มั๊ยมันน่าจับทำแบบคืน...." ผมยังไม่ได้ทันต่อคำว่า 'นั้น' น้องแพนก็วิ่งหนีขึ้นหอด้วยความเร็วสูง
"อะไรวะ"
"ตี๊ดดด ตี๊ดดด" (ขอโทษที เรื่องนี้คิดริงโทนให้ไม่ออกจริง ๕๕๕)
"ฮัลโหล"
"ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" เสียงไอ้ปาล์มอย่างดังตะโกนรอบทิศของรถ กูไม่น่าเสียบมือถือไว้เลย
"เบาๆดิ"
"แมร่งงง นาน นาน นาน นาน นาน นาน โครตตตตต ไปเอากันอยู่หรอไง"
"ถ้าได้เอาก็ดีสิวะ"
"ไอ้เหี้ยเนี่ย กูพูดแล้วยังไม่สำนึกอีก รีบมาเลยนะมึง"
"คร้าบบ คร้าบบบ"
"จะไปแทนที่จะทิ้งกุญแจรถมึงไว้ให้กู"
"อ่าวว ไอ้สัดกูจะรู้มั๊ยยย ว่าน้องแพนจะล้ม กูจะรู้มั๊ยว่ากูไม่ได้ทำแค่ถอยรถมึงออกไปจากที่จอด แล้วจอดที่ใหม่น่ะ"
"หึหึ กูไม่รู้ กูไม่ผิด แค่เนี่ย"
"มึงอย่าเพิ่งวางนะ"
"ทำมายยยยยยยยยย"
"ฟังกูเล่าเรื่องหน่อยดิ"
"กร๊ากกก เรื่องชาวบ้านเล่ามา อย่ามัวรีรอเสียเวลาอยู่ร่ำไร"
ในช่วงระหว่างทางระหว่างที่ผมขับรถจากหอน้องแพนไปที่คณะผมก็เล่าเรื่องที่เกิดวันนี้ทั้งหมดให้คนที่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านฟัง
[PannTer]
ผมต้องรีบวิ่งหนีก่อนที่มันจะพูดอะไรมากกว่า
ผมวิ่งไปถึงหน้าประตูหอ แล้วก็ค่อยเดินตามปกติ
ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงชั้นของผมเอง
"ปักกกกกก"
"ขอโทษครับ" ผมรีบขอโทษก่อน เพราะผมรู้ว่าผมเป็นคนผิดที่เดินเหม่อชนเค้า
"ไม่เป็นไรหรอกไอ้แพน"
"อ่าวธีร์เองหรอ"
"เหม่อจนไม่ได้มองเลยนะ"
"แหะๆ มีไรให้คิดหน่อยอะ"
"เออ มาห้องกูหน่อยสิ"
"อืมๆ เดี๋ยวขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อน"
"ได้"
ผมค่อยๆเอากระเป๋าไปเก็บ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปเคาะห้องไอ้ธีร์
"เข้ามาก่อนสิ"
"อืมม" ผมเดินเข้าไปแล้วไปนั่งรอที่เตียงห้องมัน
"แพน"
"ว่าไง"
"มึงเป็นแฟนกับคนที่มาส่งหรอ"
"เปล่าอะ"
"อืมม ถามไปงั้นแหละ อยากรู้เฉยๆ"
"มีเรื่องแค่นี้หรอ"
"เปล่า"
มันพูดแค่นั้นก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาผม ผมก็นั่งมองหน้ามันแป๋ว
"อุกกกกกกกกกกกก" อยู่ดีๆมันก็มาจูบผม ผมก็พยายามเม้มปากและขัดขืนเต็มที่
"กูชอบมึงนะแพน ชอบมานานแล้วด้วย"
"แต่กูไม่ได้เป็นเกย์"
"อืมม งั้นมึงก็เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายอย่างกูคนเดียวแล้วกัน"
"ไม่ มึงปล่อยกูนะ ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่"
"หึ มึงมาเป็นเมียกูเหอะนะ รับรองมึงจะไม่มีวันลืมกูเลย" มันพยายามถอดเสื้อผ้าของผม แต่ผมก็ร้องขัดขืน พยายามปัดและดื้นสุดฤทธิ์
ไม่
ผมรังเกียจที่มันมาแตะตัวผม
ไม่
ผมรังเกียจที่ชายมาทำกับผมแบบนี้
แต่. . . . .
มันไม่ใช่กับพี่ช็อค
"พี่ช็อคค ช่วยแพนด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
***
ขอโทษนะครับที่เมื่อวานไม่ได้มาต่อให้อีกตอน
พอดีว่าจิตตกไปหน่อย
ขอโทษไว้ ณ ที่นี่
โชคดีครับ
(ยิ้มเฝื่อนๆแล้วเดินจากไป พร้อมทิ้งความหล่อของตัวเองไว้) << ขอหล่อวันนึงเหอะ ยิ่งจิตตกอยู่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
