และนั้นแหละคือเหตุการณ์เมื่อเดือนหนึ่งก่อน
ที่ทำให้ผมต้องเริ่มปฏิบัติในวันนี้
ที่ผ่านมาทำไมผมไม่ทำน่ะหรอ
ตอบตรงๆ ว่าแซด ขอ 4 รอบก็แป็กทั้ง 4 รอบ
ไอ้เราก็พยายามตัดใจ แต่แค่เดือนเดียวมันก็ทำให้ผมแทบบ้า
พยายามไม่มอง ไม่หยอด ไม่พูด ไม่คุย
ทรมานว่ะ !! ยอมรับตรงๆ
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
Chapter Two !![Choc !!]
"ปาล์มกูทำไม่ได้"
"มึงต้องทำให้ได้"
"ก็กูทำไม่ได้จริงๆ"
"มึงต้องทำให้ได้ มึงต้องท่องไว้ น้องแพน น้องแพน น้องแพน"
'น้องแพน น้องแพน น้อง'
"เหี้ย ยิ่งท่อง ยิ่งท้อ ยิ่งกลัว"
"มึงคิดถึงตอนที่มึงได้กอดกับน้องแพนดิ"
'อ๊าาาา รู้สึกดีจริงๆ ได้กอดน้องแพนเนี่ย'
"แต่กูก็ไม่กล้าอยู่ดี"
"ไอ้ช็อค ตั้งสมาธิ สมาธิ สมาธิ"
"สูดลมหายใจเข้า ปล่อยลมหายใจออก"
"ซูดดดดดดดดดดด !! เฮ้ออออออออออ !!"
"เออแล็คเชอร์ไม่ทันวะ เมย์แกเอามาให้ลอกหน่อย" เสียงใสกระทบเข้าสู่โสตประสาทผม
"น้องแพนมาแล้ว ไปดิวะ"
"โอ๊ยยยย !!" แมร่งบอกกูอย่างเดียวไม่พอ ถีบกูด้วย ไอ้เวร !!
"ห๊ะ !!" เสียงน้องแพนร้องเพราะผม ผมทำให้น้องแพนต้องตกใจ
"ขอโทษครับ น้องแพน"
"เออไม่เป็นไรครับ ขอตัวก่อน"
'ไปแล้ว ไปแล้ว น้องแพนเดินไปแล้ว'
'ม๊ายยยยยยยยยย !!! กูทำไม่ได้'
"ไอ้ปาล์ม กูทำไม่ได้" ผมเดินสะโหลสะเหล กลับไปหาไอ้ปาล์มที่คุยโทรศัพท์ที่โต๊ะ
"อืมมม ปาล์มอยู่ภาคนั้นแหละ"
"เสร็จแล้วก็โทรมาบอกนะ"
"คิดถึงครับบ"
"บ๊ายย"
"เป็นเหี้ยไรมาละ" ไอ้เวรมึงไม่สนใจกูเลยใช่มั๊ย
"อ่าว ถามแล้วเสือกไม่ตอบอีก"
"กูทำไม่ได้"
"กูทำไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยย !!!"
"ทำไม ทำไม ทำไม ไอ้เหี้ย ทำไมมึงทำไม่ได้"
"กูไม่รู้ กูเกร็ง กูทำไรไม่ถูก กูพยายามจะทำแล้ว แต่พอกูเห็นน้องแพนกูก็เอ๋อ"
"มึงเขินหรอไง"
"มันไม่ใช่ มันไม่ได้เขิน แต่มันทำไรไม่ถูก มันเป๋อ มันเอ๋อแดรก"
"แถวบ้านกูเรียกเขิน"
"แต่กูไม่ได้เขิน"
"เขิน มึงยอมรับมาเหอะ"
"กูไม่ได้เขิน"
"เขิน"
"ไม่ได้เขิน"
"เขิน"
"ไม้ได้เขิน"
"เหี้ย พอเหอะมึงสองตัวใช่เรื่องจะมาทะเลาะกันมั๊ย ?"
"อ่าวไอ้แชมป์ ก็กูบอกว่ามันเขิน มันก็ไม่ยอมรับอะ"
"มึงก็ดูมันดิแชมป์ แมร่งโบ๊ยกูชิบหาย"
"ถ้าพวกมึงไม่หยุดทะเลาะกันนะเว่ยย กูว่ามึงไม่ต้องเอาแล้วน้องพงน้องแพนของมึงเนี่ย"
"ไม่ กูเลิกรักน้องมันไม่ได้ กูรักน้องแพน รักมาก รักสุด รักโครตๆ"
"เออช็อค กัสถามจริงนะ ทำไมถึงไปรักน้องมันนักหนาละ"
"เออกูก็อยากรู้เหมือนกัน มึงอยากรู้มะไอ้ปาล์ม"
"อืมม กูก็อยาก"
"ก็มันเป็นอย่างงี้นะ...."
ย้อนไปเมื่อปิดเทอมฤดูหนาวของปีที่ผ่านมา
.
. ฤดูหนาวปีที่แล้ว
.
วันนี้ผมต้องช่วยเพื่อนทำงาน เพื่อเตรียมงานกีฬาของคณะ เลยทำให้ผมต้องกลับบ้านดึก
"แม่ครับ กลับมาแล้วครับ"
"กลับมาแล้วหรอลูก"
"ครับ"
"วันนี้แม่ไม่รู้ว่าแม่โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่"
"ทำไมหรอครับ"
"แม่เกือบถูกรถชน"
"แล้วแม่เป็นอะไรรึเปล่าครับ" ผมถามแม่ด้วยความเป็นห่วง
"แม่ไม่เป็นไรมากหรอก แค่แผลนิดหน่อย"
"แล้วมันโชคดียังไงละแม่"
"พี่พ่อหนุ่มคนนึงมาช่วยแม่ไว้"
"ใครหรอครับแม่ ผมอยากจะไปขอบคุณเค้า"
"เค้าเพิ่งกลับไปละลูก น่ารักมากเลย"
"เค้ามาช่วยดูแลแม่ด้วย ช่วยพยุงแม่เข้าบ้าน ทำแผลให้แม่อีก"
"เค้าเพิ่งออกไปใช่มั๊ยครับ"
"ใช่จ๊ะ"
"ใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนๆ กางเกงยีนส์ ผมยาวเกือบบ่ารึเปล่าแม่"
"ใช่เลยลูก ลูกรู้จักหรอ"
"ไม่หรอกครับ แต่เห็นแว๊บๆเมื่อกี๊"
"เค้าชื่อน้องแพนน่ะลูก รู้สึกว่าจะอายุน้อยกว่าเราปีเดียวเอง เห็นว่าเรียน
มหาลัยเดียวกันด้วยหนิ คณะวิศวะด้วยนะลูก"
"สงสัยคนละภาคมั้งครับแม่ ไม่เคยเห็นหน้า"
"น้องเค้าหน้าตาน่ารักมากเลยละ"
"ถ้าผมเจอน้องเค้า น้องจะเข้าไปขอบคุณน้องเค้าซักหน่อย"
"จ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปพักก่อนนะ"
.
. กลับมา ณ ปัจจุบัน
.
"แล้วมันน่าให้รักตรงไหน นอกจากช่วยแม่มึง"
"เปล่ามันมีมากกว่า"
"ยังไง"
"น้องแพนเค้าอ่อนโยน น้องแพนเค้าชอบเห็นความรัก น้องแพนเค้าชอบทำให้คนอื่นมีความสุข"
"แล้วไงอีก"
"น้องแพนเค้าชอบช่วยเหลือคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะคนแก่ ผู้ใหญ่"
"อืมมม มึงแพ้ความอ่อนโยนว่างั้น" ไอ้แชมป์สรุปเองเออเองเลย
"ไม่ใช่นะมึง คนอื่นเค้าอ่อนโยนกับกู แต่กูรู้สึกว่ามันก็แค่เพื่อน แค่พี่ แค่น้อง ก็เท่านั้น"
"กูรู้สึกว่ามันยิ่งใช่ เมื่อตอนได้คุยกับน้องเค้าครั้งแรก น้องเค้ายิ้มตลอดเวลา ถึงแม้บางครั้ง
ดวงตาของน้องเค้าจะไม่ร่าเริง แต่มันก็แฝงไปด้วยความรัก ความหวังดี ทุกอย่าง"
"เพ้อเจ้อ"
"น่ารำคาญ"
"แอ๊บแบ๊ว" ไอ้ปาล์มปิดท้าย
"เกี่ยวมั๊ย"
"เกี่ยวดิ มึงดูหน้ามันตอนพูดดีๆนะเว่ย แมร่งตาแบ๊วโครตไม่ได้เข้ากับตัวควายๆอย่างมันเลย"
"หมาแล้วมึงไอ้ปาล์ม"
"หนิไอ้ช็อค กูเชื่อมึงจริงๆแล้วว่ามึงชอบน้องมันจริงๆ เวลามึงพูดถึงน้องมัน ตามึงจะเป็นประกายอยู่เสมอเลย"
"แต่ก็เอาเถอะ ยังไงพวกกูก็จะช่วยมึงนะ"
"ขอบใจมาก"
"เดี๋ยวเย็นนี้กูจะซ้อมให้ ฮ๊ะ ฮ่า ~ ฮ๊าาา !!" เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายของไอ้ปาล์ม ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาตะหงิกๆ
[Pannn~]
อืมมม
หลังจากที่ไอ้ดำมาคุกเข่ามอบช่อดอกไม้ให้ผมในครั้งนั้น
จนตอนนี้มันก็ผ่านมาเดือนนึงแล้ว
สงสัยมันคงจะเข้าใจผมบ้างแล้วมั้ง มันเลยหายไปทั้งเดือน
ไม่มาหยอด ไม่มานั่งด้วย
ไม่มากระแซะ ไม่มาเอาของกินมาเสริฟ
แต่ก็ดีจะได้เลิกโดนแซวได้แล้ว ถึงมันจะเหงาหูไปหน่อยเหอะนะ
เพราะอย่างน้อยมันก็มาพัวพันธ์ตั้ง 4 เดือนกว่า !! น่ะ
ไม่รู้ไปทำอะไรให้มันนักหนา
หรือจะมีเวรมีกรรม แต่ชาติปางไหน !!
แต่เหตุการณ์วันนี้
.
. เวลาบ่าย 3 โมงของวันนี้
.
ผมและเพื่อนเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยกัน
"แมร่งวันนี้จดโครตเยอะเลยวะ"
"เออแล็คเชอร์ไม่ทันวะ เมย์แกเอามาให้หลอกหน่อย"
"โอ๊ยยยย !!" เสียงกวนๆเตะเข้ามาดั่งโสตประสาทของผม
"ห๊ะ !!" พร้อมกับที่มันแทบจะโผล่ออกมาทับตัวผมซะด้วย
"ขอโทษครับ น้องแพน"
"เออไม่เป็นไรครับ ขอตัวก่อน" เออดี !! นึกว่ามันจะมากระแซะ มาหยอด เอาของมาให้
ก็ดี สงสัยจะคิดได้แล้วละมั้ง
.
. กลับมา ณ ปัจจุบัน
.
วันนี้หลังจากที่ผมและเพื่อนไปกินข้าวกันเสร็จ ก็ไปเดินเล่นกันต่อทั้งกลุ่ม
จนล่วงเวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่า ผมและเพื่อนก็แยกกันกลับ
พวกเพื่อนของผมมันเอารถมาซ้อนกันพอดี ผมเลยคิดจะเดินกลับเอง
ผมเดินไป
กินไป
เดินไป
กินไป
"เอี๊ยยดดดดดดดดดด" เสียงรถยนต์เบรกจอดข้างๆผม ผมก็ไม่ได้สนใจก็เดินต่อไป
"น้องแพน"
"น้องแพนครับ" โอ๊ยยย เวรกรรมกูจริงๆ
"ครับ" ผมพูดสั้นๆฮ้วนๆ
"ขึ้นรถมาสิเดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่ต้องอะ เดี๋ยวเดินไปก็ได้"
"ขึ้นมาเหอะ มันดึกแล้วอันตรายนะ"
"มันจะอันตรายตรงไหนกัน เดินประจำ"
"ขึ้นมาเหอะ"
"ไม่อะ"
"จะขึ้นไม่ขึ้น"
"ไม่"
"โอ๊ยยยยยยยยยยย !!!" มันฉุดกระชากผมอย่างแรงแล้วจับยัดใส่รถของมัน
"เจ็บชิบหาย" ผมบ่นกับตัวเอง
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
***
*๕๕
ช่วงต้นๆนี้ยังไม่มีอะไรมากหรอกนะครับ
แหะๆ
ช่วงแรกจะเฉื่อยๆไปก่อนเน้อ ๕๕๕
ปล. กลัีวซักพักแล้วคนอ่านหาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
