นี่มันเกิดขึ้นหลังปรากฎการณ์ 30 วันของตาอธิคมใช่ปล่าวคะ คุณคฑากล่าวถึงหน่อยนึงสิคะ 
ว่าสองคนนั้นทำไรอยู่
อ่านไปก็สับสนกับเหตุการณ์และช่วงเวลาน่ะ
ไม่ใช่ครับ ยังไม่ถึง อธิคมโดนลงโทษ 3 เดือนครับ ไม่ใช่ 30 วัน (ที่จริงควรโดน 3 ปี)
ต่อบทที่ 8 ครับ
(เอ ทำไมใครๆ ก็อยากให้ธงรบกับอาทิตย์เสียตัวให้กัน) เอ่อ เรื่องนี้เป็นนิยายของค่ายดิสนีย์นะคร้าบ คฑาวุธเขียนอะไรเอ็กซ์ๆ ไม่เป็นอ่ะ ไม่ถนัด
ใกล้จะจบ PART I ของเรื่องแล้วนะครับ นิยายเรื่องนี้แบ่งเป็นสามส่วน PART 1 ตื้อ PART 2 หึง PART รัก
ธงรบ บทที่ 8
รชานนท์เงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาเกือบหนึ่งทุ่มจึงเลิกทำงาน เก็บของใส่กระเป๋าแล้วโทรศัพท์บอกภรรยาว่ากำลังจะออกจากบริษัท
“อาทิตย์ยังทำงานอยู่เลย" รชานนท์ถอนหายใจเบาๆ "ผมบอกว่าไม่ต้องเร่งงานนักก็ได้แต่อาตี๋ก็ไม่ยอม ผมชักเป็นห่วงแล้วนะพจน์"
“เถอะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ให้ผู้กองกวนบ่อยๆ อีกหน่อยก็ลืมรักเก่า เดี๋ยวรักใหม่ก็มาเอง" พจนีย์ตอบแล้วสั่งให้สามีแวะซื้อของอีกหลายรายการ
รชานนท์เดินไปที่ประตูห้องของเพื่อนสนิทแล้วโผล่หน้าเข้าไปยิ้มให้และยกมือขึ้นโบกสื่อความหมายว่าตัวเองจะกลับบ้านแล้ว อาทิตย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ รชานนท์จึงเดินจากไปเงียบๆ แต่ยังไม่ถึงประตูด้านหน้าบริษัทก็เดินย้อนกลับมาโผล่หน้าเข้าไปพูดกับอาทิตย์ว่า
“หิวข้าวไหมอาทิตย์"
“ยัง" อาทิตย์ส่ายหน้า
“ถึงเวลาทานข้าวแล้วนะ" รชานนท์เตือน "เดี๋ยวได้เป็นโรคกระเพราะอาหาร ถูกหามส่งโรงพยาบาลอีกหรอก หรืออยากนอนโรงพยาบาล จะได้มีคนไปเฝ้า"
“นนท์ จะกลับบ้านก็กลับไปเลยไป" อาทิตย์ทำหน้าดุแล้วก้มหน้าลง ทำเป็นไม่สนใจเพื่อน
“อีกหน่อยคงหิว เดี๋ยวจะสั่งเดลิเวอรี่ให้นะ จะได้ทานอาหารอร่อยๆ" รชานนท์พูด ไม่รอฟังคำตอบของอีกฝ่าย เดินจากไปโดยเร็ว ขณะเดียวกันมือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของบริการส่งอาหารแบบ 'ด่วนพิเศษ'
“ตี๋น้อยอยู่ในออฟฟิสครับ" รชานนท์พูดพลางหัวเราะเบาๆ "กำลังหิวจนท้องกิ่ว แต่ยังดันทุรังทำงาน รีบมานะครับ เดี๋ยวอาตี๋จะทนหิวไม่ไหว ออกไปหาอะไรกิน จะเก้อซะเปล่า"
อาทิตย์มองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นานหลายนาทีก่อนจะเอื้อมมือไปกดเรียกดูข้อมูลการเงินของบริษัท เดือนนี้บริษัททำกำไรได้เกินเป้าและยังมีงานใหม่เข้ามาอีกหลายชิ้น งานเพิ่มขึ้นจนพนักงานแต่ละคนต้องทำงานหนักมากกว่าเดิม อาทิตย์จึงคิดว่าคงจะต้องรับพนักงานเพิ่ม
ชายหนุ่มหยิบปากกามาจดบันทึกรายการที่ต้องทำในวันรุ่งขึ้น หลังจากนั้นหันกลับไปที่คอมพิวเตอร์อีกครั้งเพื่อพิมพ์อีเมล์ติดต่องานลูกค้าสลับกับการจดบันทึกความจำ เขายังติดนิสัยจดบันทึกลงบนกระดาษทั้งๆ ที่รู้ว่าสามารถย้อนกลับมาเรียกข้อมูลจากอีเมล์ขึ้นมาอ่านเมื่อใดก็ได้ ปกติเขาจะเขียนสรุปสั้นๆ ลงบนสมุดบันทึกทุกครั้งว่าติดต่อกับใคร เมื่อไหร่ และเรื่องอะไร เขาเป็นคนไม่ไว้ใจสื่ออิเลคทรอนิกส์ ยังติดกับการเขียน จนหลายคนชอบล้อเขาว่าเกิดมาหลงยุค อายุแค่ 25 ปี เป็นคนสมัยใหม่แต่ชอบทำอะไรแบบสมัยเก่า
...บางอย่างเขาไม่ชอบเปลี่ยนแปลง อะไรที่ดีอยู่แล้วและเขาชอบทำก็ไม่เห็นว่าจำเป็นจะต้องเปลี่ยน...
...หัวใจเขาก็ไม่เปลี่ยน เคยรู้สึกกับอนุภาพอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น...
...แต่เขารู้สึกว่าธงรบกำลังรบกวนจิตใจเขาอย่างมาก เขารู้สึกสับสนเหลือเกิน...
...จะให้เปลี่ยนจากรักอนุภาพมาเป็นรักธงรบอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้ คงยากพอๆ กับที่จะให้เขาเปลี่ยนไปรักเพื่อนอย่างรชานนท์หรืออธิปซึ่งเป็นชายแท้ ถ้าเขาต้องรักใครจริงๆ ถ้าต้องมีใครซักคน ถ้าชีวิตนี่อยู่คนเดียวไม่ได้ ให้ไปรักคนอย่างคุณอัสนัยแฟนคุณตฤณยังจะง่ายกว่า จะให้ไปเป็นแฟนกับธงรบ มันจะออกมารูปแบบไหนเขาไม่อยากจะนึก...
...ขั้วเดียวกันมารักกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน ยังไงก็คงไม่รอด ที่สำคัญ ธงรบเป็นคนเจ้าชู้ คงให้ความสำคัญกับเซ็กส์มาก่อนเป็นอันดับหนึ่ง เห็นอยู่ชัดๆ ว่าต้องการเผด็จศึกเขาให้ได้ ครั้งแรกที่เจอกันธงรบบอกว่ามีอะไรกับเขาเป็นเพียง 'ชุดเล็ก' และรอที่จะทำ 'ชุดใหญ่' อยู่...
...แต่เขาเหงาเหลือเกิน เหงามาก และเขายอมรับว่าธงรบทำให้เขาคลายเหงา แม้จะมีความรู้สึกปวดหัวเป็นระยะๆ ปนอยู่บ้างแต่ธงรบก็ทำให้เขาลืมความเศร้าได้พอสมควร...
...ทำยังไงดี...
อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโยนปากกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงเก้าอี้ ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย เท้าวางพาดบนโต๊ะซึ่งเขาไม่ค่อยทำแบบนี้เท่าใดนักแม้จะอยู่ในห้องคนเดียวเพราะเห็นว่าไม่สุภาพ ตาเหม่อมองเพดาน ปล่อยให้ใจล่องลอย
...พักหลังธงรบตื๊อเขาหนักมาก แม้จะเว้นระยะห่างไปหลายวัน ทว่า แต่ละครั้งที่ธงรบ 'กลับมาตื๊อ' ก็รุกหนักมากกว่าเดิม คำพูดและการแสดงออกโจ่งแจ้งมากขึ้น ดูมุ่งมั่นจริงจัง จนเขาอยากจะเชื่อว่าธงรบต้องการมีชีวิตคู่...
...แบบคู่รักกันจริงๆ...
...แบบที่สารวัตรอธิคมกำลังมีกับพี่นุ...
...อยู่บ้านเดียวกัน ไปรับไปส่งกัน ไปซื้อของกินของใช้ด้วยกัน ให้ความรักกันและกัน และ มีกันและกัน...
...แต่เขาไม่มี...
ขณะที่จมอยู่ในความคิดของตัวเองอาทิตย์ก็ได้ยินเสียงกุกกักนอกห้องจึงเดินออกไปดู ภาพที่เห็นทำให้เขายืนอึ้งอยู่หน้าประตู ผู้กองธงรบในชุดเครื่องแบบตำรวจสีกากียืนอยู่กลางห้อง มือสองข้างถือถุงพลาสสิกพะรุงพะรัง เห็นได้ชัดว่าเป็นถุงอาหาร ส่วนแขนขวานั้นหนีบขวดน้ำขวดใหญ่ไว้หนึ่งขวด
“เย็นจัง" ธงรบทำหน้าเหมือนกำลังจะโดนแช่แข็ง "อาทิตย์มาดึงขวดน้ำเย็นออกจากใต้รักแร้พี่หน่อยสิ"
อาทิตย์ทำหน้านิ่งเรียบแล้วเดินเข้าไปหานายตำรวจช้าๆ เอื้อมมือไปดึงขวดน้ำเย็นเจี๊ยบที่ธงรบใช้แขนหนีบเอาไว้กับสีข้างแต่ 'พนักงานส่งอาหาร' ยังไม่ยอมปล่อย
“ผู้กอง จะหนีบไว้ทำไม ปล่อยสิครับ" อาทิตย์ทำเสียงฉุนที่โดนแกล้ง
“มันเย็น แข็งไปหมดแล้ว" ธงรบทำเสียงสั่น ยิ้มกว้าง แล้วแบะศอกออก
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ" อาทิตย์เอื้อมมือไปช่วยรับถุงอาหาร
“มาส่งข้าวงส่งน้ำให้อาทิตย์ กลัวหิว"
“ผมไม่ทานเยอะขนาดนั้น"
“ใครว่าจะให้อาทิตย์กิน เอ๊ย รับประทานคนเดียว พี่จะทานด้วย กินเป็นเพื่อน หม่ำด้วยกัน เราสองคน รับประทานข้าวด้วยกันสองต่อสอง" ธงรบยักคิ้ว "บริโภคกันท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกกลางออฟฟิส"
ธงรบวางถุงอาหารที่เหลือบนโต๊ะของณิชา เลขาสำนักงาน และจัดแจงขยับแฟ้มเอกสารและสิ่งของบนโต๊ะ
“ผู้กองครับ ไปยุ่งกับโต๊ะเขาทำไม ห้องพักทานข้าวพนักงานข้างหลังก็มี" อาทิตย์พูด แต่ทันใดก็นึกอะไรได้ ห้องพักพนักงานเป็นห้องเล็กๆ หากเขาต้องนั่งทานอาหารสองต่อสองกับธงรบในห้องนั้นและอีกฝ่ายเกิดทำอะไรห่ามๆ ทางหนีทางเดียวคือประตูแคบๆ แต่การนั่งทานในออฟฟิสใหญ่นั้นกว้างกว่า เกิดอะไรฉุกเฉินเขามีทางหนีหลายทิศทาง อย่างน้อยก็หลบเข้าออฟฟิสส่วนตัวแล้วล๊อคประตู
...คืนนี้ผู้กองธงรบนัยน์ตาระยิบระยับมาก ไม่น่าไว้ใจ...
“ผมจะไปเอาจาน" อาทิตย์พูด
“ไม่ต้องจ๊ะ อาหารกล่อง เปิดสวาปามได้เลย ไม่ต้องเสียเวลาล้าง" ธงรบห้ามแล้วรีบพูดต่อว่า "อ้อ ไม่ต้องดุว่าไม่รักธรรมชาติ สร้างขยะ เร่งสภาวะโลกร้อน กล่องที่ใส่อาหารมา ย่อยสลายได้จ๊ะ อ.ย. รับรองมาแล้วอย่างดี"
“เกี่ยวอะไรกับ อ.ย. จะทานหรือยังครับ หรือจะอมรบเรื่องรักธรรมชาติก่อน" อาทิตย์ถาม
“แหม อาทิตย์ ปากคอจัดจ้านขึ้นนะ" ธงรบยิ้ม "ตั้งแต่เราได้นอนด้วยกันมาสองคืนเนี่ยชอบกระแนะกระแหนพี่จริงๆ เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ลืมนับคืนแรกที่เรานอนด้วยกันเพราะฤทธิ์เหล้าไปได้ยังไง"
...เดี๋ยวได้ทานอาหารโดยไม่ต้องใช้ช้อนหรอกผู้กองธงรบ ปากนี่พูดไม่หยุด อยากจะจับกล่องกุ้งอบวุ้นเส้นยัดเข้าปากทั้งกล่องจังเลย...
อาทิตย์คิดไปพร้อมกับมองปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจหนุ่มแล้วเลิกต่อปากต่อคำ เอื้อมมือไปหยิบถุงอาหารอีกสามถุงมัดให้เรียบร้อยแล้วยกออกวางแยกไว้ต่างหาก
“เอามากินให้หมดเลยอาทิตย์ จะถือโอกาสเก็บกลับบ้านด้วยหรือไง"
“อาหารมันเยอะเกินไป" อาทิตย์อดเถียงไม่ได้
“แล้วไง" ธงรบเลิกคิ้ว "คิดว่าพี่จะกินไม่หมดหรือ"
“จริงสิ ผมลืมไป" อาทิตย์หยิบถุงทั้งสามถุงมาเปิดออก "ลืมว่ามีชูชกอยู่ทั้งคน"
ธงรบหัวเราะเสียงดัง จนอาทิตย์ขมวดคิ้วมอง นายตำรวจจึงพูดขึ้นว่า "รู้จักชูชกด้วยแฮะ อายุยังเด็กอยู่เลย แล้วนี่ฟังเพลงสุนทราภรณ์ด้วยหรือเปล่า"
จากที่คิดว่าจะเลิกต่อปากต่อคำ ตอนนี้อาทิตย์เปลี่ยนความคิดแล้วเพราะทนไม่ไหว แม้จะทานข้าว ธงรบก็กวนเป็น 'ออเดิฟ'
“ฟังครับ เพราะว่าเพราะดี" อาทิตย์ยิ้มบางๆ ทิ้งช่วงไปชั่วอึดใจแล้วพูดต่อว่า "ไม่รำคาญหู"
“รำคาญที่พี่พูดมากละสิ" ธงรบเบ้ปาก "ก็ด๊าย จะหยุดพูด แล้วอย่ามาบ่นว่าเหงาเพราะมันเงียบนะ"
“เชิญครับ" อาทิตย์เลื่อนเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆ มานั่งแล้วผายมือให้ธงรบ จากนั้นลงมือรับประทานอาหารช้าๆ
“อร่อยไหมอาทิตย์" ธงรบถาม อาทิตย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าทานอาหารต่อเงียบๆ
สองหนุ่มทานอาหารจนใกล้จะอิ่ม อาทิตย์มองอาหารทุกกล่องบนโต๊ะอย่างแปลกใจเพราะอาหารแต่ละอย่างหมดไปไม่ถึงครึ่ง เขาทานไม่มาก และธงรบทานไม่มากด้วยเหมือนกันทั้งที่เป็นคนทานจุ นายตำรวจเงียบไปจนอาทิตย์อึดอัด ใจหนึ่งคิดว่าธงรบงอนที่โดนว่า แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่านายตำรวจแกล้งกวน
...ช่างสิ จะงอนหรือจะกวนก็ช่าง อย่างนั่งอยู่เงียบๆ ก็ตามใจ จะให้อาทิตย์ง้อหรือ ไม่มีทาง...
ทั้งที่บอกตัวเองอย่างนั้นแต่เมื่อธงรบวางช้อนและหันไปหยิบผลไม้ใส่ปากอาทิตย์ก็อดถามไม่ได้ว่าทำไมธงรบทานน้อย
“ไม่อร่อย" นายตำรวจหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปเปิดขวดน้ำเย็นและหันซ้ายหันขวาเหมือนจะมองหาแก้วน้ำ อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ บอกใ้หธงรบรอสักครู่ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังด้านหลังของสำนักงานเพื่อหยิบแก้วน้ำ เมื่อกลับมาถึง 'โต๊ะอาหารชั่วคราว' ก็เห็นว่าธงรบนั่งมองอาหารอยู่ด้วยท่าทางซึมๆ
“ผู้กอง เลิกเล่นเป็นเด็กได้แล้ว" อาทิตย์อดพูดไม่ได้
“ใครว่า" ธงรบส่ายหน้า รับแก้วน้ำไปจากมืออาทิตย์
“ขอบคุณนะครับสำหรับอาหาร ผู้กองไม่น่าต้องลำบาก" อาทิตย์ทำเป็นไม่สนใจ เปลี่ยนมาพูดขอบคุณ 'คนส่งข้าวส่งน้ำ'
“พี่แค่เป็นห่วง กลัวอาทิตย์หิว ทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ไปทำไมอาทิตย์ ไม่ห่วงสุขภาพตัวเองหรือไง"
“งานผมเยอะ"
“งานเยอะและต้องทำให้เสร็จเร็วๆ หรือเพราะไม่ต้องการฟุ้งซ่านคิดเรื่องอื่น"
“คิดเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว
“แล้วคิดเรื่องอะไรล่ะ" ธงรบโน้มตัวเข้ามาใกล้ "แต่ให้พี่เดา ก็คงไม่ใช่เรื่องของพี่หรอกใช่ไหม จะให้ทายไหมว่าเรื่องของใคร"
“ไม่ต้องหรอกครับ" อาทิตย์เมินไปมองด้านข้าง สายตาจับอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะใกล้ๆ
“พี่จะโกหกตัวเองว่าอาทิตย์คงคิดเรื่องบริษัท เขาบอกว่าคนเปิดบริษัทใหม่ๆ ต้องล้มลุกคลุกคลานเป็นเรื่องธรรมดา แต่พี่อยากจะรู้ว่า อาทิตย์ล้มแล้ว เมื่อไหร่จะลุก"
“เมื่อผมพร้อมลุกผมก็จะลุก"
“อยากจะให้พี่ช่วยดึงขึ้นมาหรือเปล่า" ธงรบพูดเสียงราบเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม ต่างจากใบหน้าธงรบคนเดิมอย่างสิ้นเชิง
อาทิตย์มองหน้านายตำรวจหนุ่มด้วยสายตาครุ่นคิด นี่คือแง่มุมใหม่ของธงรบที่ได้สัมผัส ธงรบมักพูดจาทะลึ่งทะเล้น แต่เขายอมรับว่าลึกๆ แล้วนายตำรวจหน้าเป็นคนนี้ซ่อนคารมคมคายสื่อความหมายแฝงได้อย่างลึกซึ้ง
...ใครจะฉุดให้เขาลุกขึ้น ธงรบนี่หรือจะเป็นคนดึงเขาขึ้นมาจากหลุมแห่งความผิดหวังในความรัก...
...ใจหนึ่งเขาอยากจะยื่นมือขึ้นไป แต่เมื่อปลายนิ้วของธงรบซึ่งยื่นลงมาดึงเขากำลังจะแตะสัมผัสกัน เขากลับอยากหดมือกลับ แล้วซุกตัวนั่งอยู่ในหลุมแห่งความเศร้านี้ต่อ...
...คนทีี่เขาอยากให้เอื้อมมาดึงขึ้นไปคืออนุภาพ...
...เขาลืมพี่นุไม่ได้...
...แต่ทำไมเขาจึงเห็นแต่มือของธงรบ...
“อาทิตย์ เมื่อไหร่จะใจอ่อนซะที เมื่อไหร่จะให้โอกาสพี่บ้าง เรื่องของเราสองคนมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยหรือ" ธงรบพูดออกมาเสียงเบาเมื่อเห็นแววตาซึมเศร้าของอาทิตย์
“หัวใจคนเรามันบังคับกันไม่ได้หรอกครับ" อาทิตย์พูดเสียงแผ่วเบา หลุบตาลงมองพื้นโต๊ะ นิ่งเงียบอยู่นานหลายอึดใจแล้วตัดสินใจพูดต่อว่า "ผู้กองอย่าบังคับใจผมเลย ผมรักพี่นุ เคยเป็นยังไงก็ยังคงเป็นยังงั้น"
...รู๊ ทำไมเขาจะไม่รู้...
“แล้วไง รักก็รักไปสิ" ธงรบพูดขึ้นมาหลังจากอึ้งไปชั่วครู่ "พี่ก็จะยังจีบอาทิตย์อยู่แบบนี้ล่ะ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง"
ธงรบยิ้มกว้าง ทันใดก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นสดชื่นร่าเริงตามแบบฉบับธงรบคนเดิม แล้วฮัมเพลงเป็นทำนองเบาๆ มือเอื้อมไปหยิบผลไม้ใส่ปากคำใหญ่ทั้งๆ ที่กำลังฮัมเพลงอยู่
อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองธงรบแล้วก้มลงมองมือของนายตำรวจหนุ่มที่หยิบของของกินเข้าปาก เขารู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองค่อนข้างโหดร้ายที่พูดออกไปตรงๆ เช่นนั้น แต่อาทิตย์ก็บอกตัวเองว่า เจ็บกันเสียตอนนี้จะดีกว่าปล่อยให้ธงรบมีความหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปรักตัวเอง
“ถ้าเธอ มีหัวใจเหมือนฉันซักหน่อย เธอคงไม่ปล่อยให้ฉันเฝ้าคอยอย่างนี้ เธอคงมองซึ้งถึงไมตรี เธอคงมองซึ้งถึงความหวังดี ที่มีเรื่อยมา...” ธงรบเปลี่ยนจากการฮัมทำนองเพลงเป็นร้องออกเสียง สายตาพราวระยับ ท่าทางขี้เล่นเหมือนเดิม
อาทิตย์เก็บของบนโต๊ะอย่างระมัดระวังเพราะต้องการเก็บอาหารเอาไว้ให้สมบูรณ์ ยามประจำประจำบริษัททานตอนกลางดึกหรือไม่ก็ตอนเช้า
“กินเสร็จแล้วกลับบ้านนะอาทิตย์ อย่าทำงานต่อเลย ค่อยมาทำวันพรุ่งนี้ แต่พรุ่งนี้พี่เอาข้าวเอาน้ำมาส่งไม่ได้นะ พรุ่งนี้พี่เข้าเวรดึก แต่ถ้าแวบมาได้ก็จะแวบมา"
“ไม่ต้องหรอกครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงที่โรงแรม"
“กินของฟรีอีกแล้วสิเนี่ย" ธงรบยิ้มกว้าง เงยหน้าขึ้นมามองอาทิตย์แล้วยักไหล่ "หรูซะ บรรยากาศคงต่างกันกับกินข้าวในออฟฟิส แบบนี้ก็คงไม่ต้องการเดลิเวอรี่อาหารหัวใจ"
“ขอบคุณนะครับผู้กอง" อาทิตย์พูดอีกครั้ง
“ขอบคุณอยู่นั่นล่ะ ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ" ธงรบหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ขอเปลี่ยนเป็นหอมแก้มซักหนึ่งฟอด"
อาทิตย์ส่ายหน้า แสดงท่าทางเอือมระอากับความทะเล้นของคนตัวโตที่ชอบทำอะไรเป็นเด็ก จากนั้นเก็บอาหารเดินไปยังห้องพักพนักงานด้านหลังบริษัท ธงรบเดินตามไปแล้วเริ่มฮัมเพลงอีกครั้ง
“น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังแตก แต่หัวใจแปลกๆ ของเธอทำด้วยสิ่งใด ช่างไม่สะทกสะท้าน สะเทือนเหมือนหัวใจ ช่างไม่หวั่นไหว ว่าใครเสียเงินเลี้ยงข้าวฟรี...”
อาทิตย์อดอมยิ้มไม่ได้กับเสียงร้องที่คงจะไม่มีใครอยากจะชวนธงรบไปร้องเพลงบันทึกเทป ทั้งที่ในใจก็รู้สึกฉุนๆ อีกฝ่ายซึ่งจงใจร้องเพลงกระทบกระเทียบเขา
...ทำไมเขาจะไม่หวั่นไหว...
...แต่ธงรบจะรักเขา จะรอเขาจริงหรือเปล่าล่ะ มีหลักประกันได้แค่ไหน...
...ส่วนเขาเอง จะ 'รอ' ตัวเองได้แค่ไหน นานเท่าไหร่เขาถึงจะตัดใจจากอนุภาพได้...
เมื่อกลับถึงบ้าน อาทิตย์เอนตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มและยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก และอีกครั้งที่ภาพใบหน้าของธงรบปรากฏอยู่บนเพดานห้องนอนของเขา
...”อย่าให้ถึงต้องสิ้นลมนะอาทิตย์"...
คำพูดสุดท้ายของธงรบยังดังอยู่ในหูของเขา ธงรบพูดเสร็จก็ฮัมเพลงท่อนสุดท้ายเดินออกไปจากออฟฟิส ปล่อยให้เขายืนนิ่งอยู่คนเดียวกลางห้อง
...เพลงที่ธงรบร้องนั้นเขาเคยได้ยินมาบ้างแต่จำเนื้อร้องไม่ได้ทั้งหมด ธงรบเองก็แปลงเนื้อเพลงไปเป็นคำร้องที่ค่อนข้างทะเล้น แต่เขารู้ว่าธงรบต้องการบอกอะไรเขา...
...รอ...
...เขาก็รอ...
...เขารอมานาน รอวันที่อนุภาพจะรักเขา และรอวันที่เขาจะเลิกรักอนุภาพ...
****8***
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 358283 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก