หวัดดีครับ
เอาเรื่องมาให้อ่านต่ออีกตอนครับ
ยังไม่หายป่วยดีเลยนะ
ก็ผมเป็นคนที่หายป่วยช้าน่ะ เพราะแพ้ยาเยอะ เวลาที่ป่วยเลยต้องกินยาที่มีฤทธิ์อ่อนๆหน่อยน่ะครับ
จะฉีดยาหรือกินยาที่แรงๆแบบคนอื่นๆไม่ได้
แต่ถึงจะยังไม่หายป่วยดี ผมก็จะเอาเรื่องมาลงให้อ่านกันเรื่อยๆนะครับ...>_<...
.......................................................
จะคนนี้หรือคนไหนก็รักนายคนเดียว
~~30~~
" ปล่อยผมนะ อย่าแกล้งผมแบบนี้สิ " ผมบอกโดยที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร
รู้แค่ว่าเป็นคนที่ตัวโต ตัวก็ใหญ่กว่าผมมากเลยครับ
" หาโอกาสอยู่ด้วยกันสองคนมาตั้งนานแล้ว เรื่องอะไรจะปล่อย "
คนที่กอดผมพูด
แต่แค่ได้ยินเสียงเท่านั้น ผมก็รู้แล้วล่ะว่าเป็นใคร
" อาเกรียง......... "
" เก่งนี่ จำเสียงอาได้น่ะ อย่างนี้แสดงว่าชอบอาน่ะสิ "
" เปล่า ผมไม่ได้ชอบครับ อาเกรียงอย่ามาแกล้งทำเรื่องบ้าๆแบบนี้กับผมนะ "
" ใครว่าแกล้ง อาเอาจริงต่างหาก "
พูดจบอาเกรียงก็ดึงเสื้อผมที่เพิ่งใส่ออกไป แล้วจับผมให้หันหน้าไปหา
อาเกรียงก้มมาจูบผมอย่างรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
ตกใจครับ
ไม่คิดว่าอาเกรียงจะเป็นแบบนี้
" อ๊ะ...อาเกรียงปล่อยผมนะ อย่าทำแบบนี้สิครับ "
ผมขอร้องอาเกรียง ยกมือดันอกไว้ด้วย
" อย่ามาทำเป็นคนไม่เคยหน่อยเลย "
อาเกรียงพูดจบ ก็ดันตัวผมให้ถอยจนถึงข้างเตียง และก็ล้มหงายหลังลงไปนอน
อาเกรียงก็ตามลงมานอนทับผมไว้ด้วย
" อาครับ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ผมขอร้อง ฮือๆ ๆ "
ผมตกใจพูดขอร้องไปร้องไห้ไปด้วยครับ
ตอนนั้นผมรู้สึกกลัวมากเลยนะ
จะสู้ก็สู้ไม่ได้ ตัวอาเกรียงทั้งสูงทั้งตัวโตกว่าผมเยอะน่ะครับ
" อย่ามาทำเป็นร้องไห้เลย อาไม่หลงกลหรอก "
" อาครับ ฮือๆ อย่าทำอะไรผมเลยนะ ฮือๆ "
ผมร้องไห้ใหญ่เลยครับ กลัวจริงๆ
อาเกรียงก็ยังไม่หยุด
กลับก้มหน้าลงมาแถวต้นคอของผม
รู้สึกขนลุกเมื่อถูกสัมผัสจากปลายลิ้น
แต่แค่ไม่นานอาเกรียงก็หยุดชะงักไป แล้วยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนหันหลังให้ผม
อาเกรียงยืนอยู่แบบนั้นได้ไม่นานนักก็หันกลับมามองผมครับ แล้วก็ยื่นมือส่งให้ผมจับด้วย
ผมก็งงนะ แต่ก็ยอมจับมืออาเกรียงแต่โดยดี
พอผมยืนขึ้น อาเกรียงก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดนํ้าตาที่ยังคงไหลอยู่ให้ผม
" อาขอโทษนะ "
" ฮือฮือ...ทำไมครับอา "
" อาแค่ลองใจวานดูเท่านั้นเอง "
อาเกรียงบอกผมครับ
ได้ยินแล้วแทบเข่าอ่อน นี่อาเกรียงเค้าแกล้งผม เพื่อลองใจงั้นเหรอ
แล้วมันเป็นเพราะอะไรล่ะครับ ผมไม่เข้าใจ
" .................... "
ผมพูดไม่ออก แล้วที่บอกว่าแกล้งผม แต่กลับจูบผมนี่คือการแกล้งเหรอครับ
" ขอโทษนะ แต่งตัวใหม่ซะเดี๋ยวอาเปลี่ยนใจไม่รู้นะ "
อาเกรียงบอกผมยิ้มฝืนๆให้ผมด้วย
นาทีนั้น ถึงจะอยากรู้เหตุผล
แต่ผมก็คงไม่เสี่ยงหรอกครับ
ผมก็รีบเอาเสื้อมาใส่อย่างรวดเร็ว อาเกรียงก็มองผมตลอดด้วย
" เสร็จแล้วก็รีบลงไปเลยนะ "
" ครับ.......... "
ผมพูดจบ ก็เก็บอะไรต่างๆของผมลงในเป้
แล้วรีบเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
ลงบันไดมา ผ่านห้องหลายห้องจนมาถึงห้องแรกใกล้บันไดซึ่งรู้ว่าเป็นห้องพี่กัท
ผมเห็นประตูห้องมันเปิดแง้มอยู่
นึกถึงพี่กัทขึ้นมาทันทีเลยครับ
แต่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าพี่กัทจะอยู่ข้างในนั้น
เพียงแค่อยากเข้าไปในนั้น ที่ๆผมเคยได้เข้ามาครั้งหนึ่งแล้ว
ผมเปิดห้อง เดินเข้าไปแล้วปิดประตู
มองรอบห้อง ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม
ผมเดินไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอน ซุกหน้าลงกับหมอน
ยังคงได้กลิ่นของเจ้าของติดอยู่
ผมร้องไห้ครับ
รับรู้ตอนนั้นเองว่า ผมคิดถึงพี่กัทมากขนาดไหน
" พี่กัทครับ พี่อยู่ที่ไหนครับผมคิดถึงพี่กัทนะ ฮือฮือๆๆ " ผมร้องไห้ไป พูดไป
" ไอ้พี่บ้าเอ๊ย ไปไหนกันนะ มาทำให้คนอื่นเค้าต้องคิดถึงนี่มันสนุกมากนักหรือไงวะ ไอ้พี่กัทบ้านี่ "
โวยวายแล้วก็ทุบหมอนไปด้วย
จนสักพักก็เริ่มเหนื่อย นอนหลับตาอยู่แบบนั้น
๐
๐
หลังจากล้างหน้าล้างตาอีกครั้งหนึ่งแล้ว
ผมก็เดินลงมาข้างล่าง ตอนนั้นพระก็เพิ่งจะมาถึง
เห็นคุณยาย พี่กิ๋ม อาเกรียงนั่งอยู่ด้านหน้า
ผมก็เลยเดินเข้าไปนั่ง แต่ว่าเป็นด้านหลังนะครับ
แต่นั่งยังไม่ทันเรียบร้อยเลยคุณยายก็กวักมือเรียกผม
ผมก็เลยจำยอม คลานเข้าไปหาคุณยายครับ
" มีอะไรจะใช้วานเหรอครับ " ผมถามคุณยายครับ
" ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ แค่เรียกน้องวานให้มานั่งตรงนี้น่ะลูก "
เสียงคุณยายบอก แล้วขยับที่ให้ผมเข้าไปนั่งข้างๆ
ส่วนพี่กิ๋ม กับอาเกรียงก็นั่งถัดไป
" เดี๋ยวจะได้ช่วยกันประเคนถวายอาหารพระด้วยกันนะ "
พี่กิ๋มบอกผมต่อ
เมื่อผมลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยแล้ว
ผมมองไปที่อาเกรียง ก็เห็นอาเกรียงมองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว
ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องบนห้อง
ผมก็ไม่อยากเจอไม่อยากจะอยู่ใกล้อาเกรียงเลยครับ
ความรู้สึกกลัวมันยังอยู่น่ะ
พอพระเริ่มสวด
ผมก็ไม่สนใจอะไรอื่นอีก ฟังพระสวดไปเรื่อยๆ
จนได้เวลาประเคนอาหารถวายพระ เราทั้งหมดก็ช่วยๆกันประเคน
ถาดใส่อาหารมันก็หนัก
ผมน่ะเป็นประเภทแรงน้อยครับ ยกอะไรที่หนักๆมักไม่ค่อยจะไหว
ก็เลยยกถาดที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ค่อยจะขึ้น
แต่แล้วก็มีคนคลานเข้ามานั่งข้างผม
ช่วยผมยกถาดขึ้นประเคนพระท่านครับ
ผมเองก็ไม่ได้มองหน้าหรอก แต่ก็กล่าวขอบคุณไปนะครับ
พอประเคนเสร็จแล้วพระท่านก็สวดต่ออีก
ผมก็นั่งฟังพระสวดอยู่เหมือนเดิม
โดยที่คนที่ช่วยผมประเคนก็นั่งข้างผมด้วย
แต่เป็นเพราะผมรู้สึกแปลกๆกับคนข้างๆน่ะครับ
ก็กลิ่นหอมคุ้นๆของคนที่นั่งข้างผมมันลอยมากระทบจมูก แล้วมันเป็นกลิ่นที่ผมคุ้นเป็นอย่างดีด้วยครับ
ผมก็เลยหันหน้าไปมอง
แล้วก็เห็นคนข้างๆก้มมองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยครับ
" พะ พี่กัท " ผมพึมพำเบาๆครับ
ตกใจด้วยเพราะไม่คิดว่าคนที่ช่วยผมประเคนอาหารถวายพระ จะเป็นพี่กัท
" หวัดดีครับน้องวาน "
" แล้วพี่...... "
ผมอ้าปากจะถามต่อ แต่พี่กัทยกนิ้วมาแตะปาก ผมก็เลยหยุดพูดครับ
" จุ๊ จุ๊...พระสวดอยู่นะ " พี่กัทกระซิบเบาๆ
" ................. "
ผมก็เงียบครับ ลืมไปเลยน่ะ
แล้วหันหน้ากลับมาฟังพระสวด แต่ในหัวสมองมีแต่คำถามต่างๆเต็มไปหมดเลยครับ
พี่กัทก็นั่งฟังพระสวดต่อครับ
สักพักพระท่านก็สวดจบ แล้วก็ฉันอาหารกันครับ
" พี่กัท............ " ผมก็เรียกพี่กัทครับ
" มานี่กับพี่สิครับ "
พี่กัทพูดแล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้น
ทั้งคุณยาย พี่กิ๋ม อาเกรียงรวมทั้งบรรดาแขกต่างๆที่นั่งกันอยู่หันมามองดูด้วยความสนใจ
พี่กัทดึงผมให้เดินขึ้นไปข้างบนบ้าน
เปิดประตูห้องที่ไม่นานผมเพิ่งจะออกไป แล้วพี่กัทก็ดึงมือผมให้เดินตามเข้าไปครับ
พี่กัทพาผมเดินออกไปที่ระเบียงห้อง
ตอนนั้นผมอยากถามเหตุผลที่ผมอยากรู้ แต่มันก็พูดไม่ออกครับ
พี่กัทเองก็คงจะเข้าใจด้วยมั้งครับ
เลยเป็นฝ่ายที่พูดขึ้นก่อนแทน
" พี่รู้ว่าวานคงสงสัย แล้วก็คงอยากจะรู้เหตุผลว่าทำไมพี่ถึงได้หายไป "
" ............... " ผมไม่พูด แต่ก็มองพี่เค้าน่ะครับ
" พี่ไม่รู้ว่าที่พี่ทำไปแบบนั้น น้องวานจะเข้าใจหรือเปล่า แต่พี่ทำไปเพราะพี่มีเหตุผลนะครับ "
" เหตุผลของพี่คือพี่เกลียดผมใช่มั๊ยครับ "
" พี่น่ะเหรอเกลียดวาน ?... "
" ใช่ ถ้าพี่ไม่เกลียดไม่ชอบวานแล้วทำไมพี่ไม่บอกอะไรวานมั่งเลยล่ะ พี่ปล่อยให้วาน.....ฮือฮือ..."
ผมพูดไม่ออกครับ
นํ้าตาที่ผมไม่อยากให้ไหล มันก็กลับไหลออกมาเอง
ความรู้สึกที่อัดอั้นต่างๆ มันประเดประดังออกมา
" ไม่เลยครับ พี่ไม่เคยเกลียดวานเลยสักนิด กลับชอบวานมากจนพี่ทนแทบไม่ได้ "
ได้ยินที่พี่กัทพูด
ผมก็มองหน้าพี่กัทครับ
" แล้วทำไมล่ะครับ ทำไมล่ะ พี่ชอบวานแต่พี่ทำแบบนี้กับวานเหรอครับ "
" พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษจริงๆ " พี่กัทพูดแล้วหน้าก็ซึมไปเลยครับ
" ฮือฮือๆๆ พี่รู้มั๊ยว่าวานคิดถึงพี่มากแค่ไหน ไอ้พี่กัทบ้าเอ๊ย... "
ผมร้องไห้ แล้วทุบอกพี่กัทไปด้วยครับ
พี่กัทก็ยอมปล่อยให้ผมทุบ โดยไม่ปัดป้อง ไม่ร้อง ไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง
จนผ่านไปสักพัก
ผมก็หยุดครับ เจ็บมือจนมือแดงไปหมด
พี่กัทเอามือมาเช็ดนํ้าตาที่ไหลอยู่
แล้วก็จับมือผมที่แดงขึ้นมาลูบ แล้วยกขึ้นจูบเบาๆ
" เจ็บมากมั๊ย "
" ...ไม่ครับ...ฮือฮือ... " พูดแล้วก็สั่นหน้าไปด้วย
" แดงชํ้าขนาดนี้ " พี่กัทยังคงลูบที่มือผมต่ออีกครับ
" ละ แล้วพี่เจ็บมั๊ยครับ ผมขอโทษนะ ผม...แย่จริงๆ "
ผมบอกครับ
แค่ได้พูด ได้ระบายอะไรออกไป
ผมก็ไม่โกรธไม่น้อยใจอะไรพี่กัทแล้วครับ
ผมเอามือลูบที่หน้าอก ตรงที่ผมทุบไปน่ะครับ รู้สึกเสียใจจริงๆที่ทำไปแบบนั้น
" ไม่เจ็บครับ ไม่ใช่ความผิดของวานเลย อย่าโทษตัวเองสิ หรือต่อให้เจ็บพี่ก็ทนได้ครับ "
" แต่ผมทุบพี่แรงนะ ผม....... " พี่กัทเอานิ้วแตะปากผมอีกครั้ง
" เรียกวานสิ ทีหลังแทนตัวเองว่าวานกับพี่นะ ได้มั๊ยครับ "
พี่กัทบอกผม แล้วไล้นิ้วเบาๆ ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆครับ
" ดะ ได้ครับ "
ตะกุกตะกักบอกพี่กัทไป
ผมจ้องมองที่หน้าพี่กัทครับ แล้วพี่กัทเอามือมาปัดปอยผมที่หน้าผากให้ผม
" รู้มั๊ยว่าพี่คิดถึงดวงตาคู่สวยนี้มากแค่ไหน... "
พี่กัทลากนิ้วมาแตะที่ตาของผม สัมผัสเบาๆแค่นั้นผมก็ต้องหลับตาลงแล้วอย่างไม่เต็มใจ
" .......มะ....ไม่รู้คะ ครับ "
" รู้มั๊ยว่าพี่คิดถึงจมูกที่น่าบีบนี้มากแค่ไหน "
พี่กัทพูดแล้วก็ลากนิ้วมาแตะที่จมูก แล้วบีบเบาๆ แต่แค่นั้นมันก็แดงได้แล้วครับ
" มะ ไม่รู้ครับ "
" รู้มั๊ยว่าพี่คิดถึงริมฝีปากนี้มากแค่ไหน.... "
พี่กัทพูดแล้วก็ค่อยๆลากนิ้ว ไล้ลงมาที่ปากของผม
ก้มหน้าลงมาจูบผมอย่างช้าๆด้วย สักพักพี่กัทก็ถอนปากออก
" รู้มั๊ยว่าพี่คิดถึงกลิ่นหอมของผิวเนื้อตรงนี้มากแค่ไหน... "
พี่กัทเลื่อนปากมาจูบที่ซอกคอของผม
รู้สึกร้อนได้ทันทีเลยครับ
" พะ พี่กัทอย่าครับ "
ผมกลั้นใจพูดขึ้น ยกมือดันตัวพี่กัทให้ถอยออกไป
พี่กัทมองหน้าผม ส่งสายตาเป็นคำถามมาให้.............
๐
๐
๐
...................................
จบตอนแค่นี้นะครับ ไม่ค่อยค้างอีกแล้วครับ... แฮะแฮะ.....-_-.....
มีความสุขกับเรื่องของผมกันนะ รักษาสุขภาพกันด้วย
ขอบคุณทุกคนครับ
วันวานครับผม...^_^...
หัวข้อ: ...จะคนนี้หรือคนไหนก็รักนายคนเดียว... (อ่าน 445876 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก