ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่รัวกำปั้นใส่กระสอบทรายอย่างไม่ยั้งมือ แต่ละหมัดรุนแรงหนักหน่วงราวกับจะปลดปล่อยความคั่งแค้นในใจ คิ้วหนาเข้มขมวดยุ่งเหยิง ใบหน้าภายใต้เฮดการ์ดสีแดงเต็มไปด้วยหยดเหงื่อที่เกาะพราว..
สุดท้าย..เจ้าตัวถอดนวมออกจากมือทั้งสองข้าง ก่อนจะกระชากเฮดการ์ดออกจากศีรษะแล้วเหวี่ยงใส่ผนังโรงยิมสุดแรง..มันตกกระแทกพื้นแล้วกลิ้งหลุนๆไปไกล.. ร่างลำสันที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเดินตรงไปที่ผนังโรงยิมก่อนจะชกสุดแรงด้วยกำปั้นที่เปล่าเปลือย...
เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆด้วยความเครียดขมึง ความเจ็บปวดค่อยๆแผ่ซ่านจากสันกำปั้นไปทั่วทั้งมือเ
ใบหน้าคมเข้มหอบหายใจหนักหน่วง.. น่าแปลกที่ความเจ็บปวดทางกายไม่อาจช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจลงแม้แต่น้อย..
ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนคาบเช้าแล้ว แต่เพื่อนๆยังจับกลุ่มเม้าท์ที่โต๊ะของแบ๊งค์อย่างเมามัน ประเด็นหลักก็คือนินทาคนที่นั่งเรียนข้างแบ๊งค์ซึ่งแทบจะไม่เคยโผล่มาเรียนคาบแรกเลย เด็กสาวหน้าหมวยแว่นหนายื่นหน้าเข้ามาใกล้แบ๊งค์แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ถามจริงเหอะแบ๊งค์ เธอไม่อึดอัดเหรอที่นั่งเรียนกะนายคิมน่ะ.."
แบ๊งค์ส่ายหัว ตาสีน้ำตาลใสแจ๋วบอกชัดเจนว่าไม่เห็นด้วย...
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่..ไอ้คิมทำไมเหรอ?.."
สาวหมวยทำท่าคันปากเตรียมจะเม้าท์เต็มแก่ แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไร คิมก็พาร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี วงเม้าท์แตกกระเจิงไปคนละทาง
ดูเหมือนคิมจะรู้ว่าตัวเองตกเป็นหัวข้อสนทนาหลัก เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้มอย่างรำคาญใจ เหวี่ยงเป้ลงบนโต๊ะ ก่อนจะลงนั่งกอดอกไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆแบ๊งค์...ใบหน้าหล่อเหลาเกินวัยนั้นบึ้งตึงเย็นชา..
แบ๊งค์นึกขำที่เห็นวงเม้าท์สลายตัวอย่างรวดเร็วเหมือนวงไพ่หนีตำรวจ...สายตาหลายคู่มองมาที่คิมอย่างหวาดๆปนอยากรู้อยากเห็น แต่คิมไม่มีท่าทีแยแส ...ดวงตาคมกริบดุดันมองตรงไปที่กระดานดำว่างเปล่าเบื้องหน้า...ใบหน้าคมเข้มนิ่งเฉยราวกับรูปสลัก
แบ๊งค์ชินแล้วกับการที่คนข้างตัวไม่ปริปากทักทาย อันที่จริงรู้จักกันมาร่วมเดือน คิมปริปากพูดด้วยวันละไม่กี่คำ แต่ถึงแม้คิมจะไม่ค่อยพูด แบ็งค์ก็ได้ฟังวีรกรรมห่ามห้าวของคิมมานับไม่ถ้วน
ตั้งแต่เรื่องเบาะๆอย่างโดดเรียนไปสูบบุหรี่ หรือหนักขึ้นมาหน่อยเช่นแอบไปมีอะไรกับเด็กสาวใจแตกที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่า แต่ที่ร้ายแรงที่สุดคือ ข่าวลือที่ว่าคิมเป็นคนเอายาบ้ามาปล่อยที่โรงเรียน
เพื่อนในห้องหลายคนเกลียดคิม เพราะนิสัยมุทะลุดุดันกับนิสัยไม่แคร์ใครหน้าไหนทั้งสิ้น แต่ถึงจะหมั่นไส้ขนาดไหน ก็ไม่มีใครกล้าตอแยกับคิม เพราะคิมเป็นนักกีฬามวยสากลของโรงเรียน
เจ้าตัวเคยลงแข่งกีฬาเยาวชนระดับเขตหลายครั้ง และครั้งนี้โค้ชหมายมั่นปั้นมือว่าคิมน่าจะไปได้ไกลถึงกีฬาเยาวชนระดับภูมิภาค นี่เป็นสาเหตุที่อาจารย์ไม่ค่อยถือสาเวลาคิมโดดเรียน และยิ่งทำให้คิมเป็นแกะดำในสายตาเพื่อนๆ
เพื่อนๆเกือบทั้งชั้น 4/6ลงความเห็นว่าแบ็งค์โคตรซวยที่ต้องมานั่งเรียนกับคิม แต่แบ็งค์กลับไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ อย่างน้อย คิมก็ไม่ได้กรนเวลาแอบหลับในห้องเรียน..
หลังจากประเมินสถานการณ์แล้วเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ขยับปากทักทายให้ดอกพิกุลร่วง
แบ๊งค์ก็ลองกระตุกหนวดเสือด้วยการเปรยขึ้นมาลอยๆ...
"คิม อะไรเข้าฝันให้มรึงมาเรียนแต่เช้าเนี่ย.. สมองมึงปรกติดีอยู่รึเปล่า.."
เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆทั้งสิน แต่อย่างน้อยใบหน้าขมึงทึงนั้นคล่อยคลี่คลายลง แต่ก็ยังไม่ยิ้มอยู่ดี แบ๊งค์ไม่ถือสา หยิบสมุดแบบฝึกหัดออกมากาง ก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าคิม..
"อ่ะ ลอกซะ..มรึงไม่ส่งการบ้านอาจารย์ ประภาศรีอีกครั้งเดียวมรึงติดร.แน่.."
คิมก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านเงียบๆ...ไม่มีแม้กระทั่งคำขอบคุณ...
คิมใช้เวลาลอกการบ้านอยู่นานมาก จนแบ็งค์นึกสงสัยว่าคิมคงโดดเรียนมากเกินไปจนลืมวิธีเขียนหนังสือไปหมดแล้ว อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่แบ็งค์คิดต่างจากเพื่อนๆก็คือ คิมไม่ใช่ตัวอันตรายอย่างที่ใครๆคิด เพียงแต่ออกจะทึ่มเท่านั้นเอง..
แบ็งค์นั่งสังเกตเวลาที่คิมลอกการบ้านอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดคนตัวโตที่ข้อศอกเบาๆ ออกปากถามอย่างกระอักกระอ่วนใจ..
"คิม เวลาลอกการบ้านกรู มรึงจะลอกชื่อกรูลงไปด้วยทำไมวะ?..."
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
