ตอนใหม่ครับผม....ขอบคุณคร้าบที่เข้ามารีพลายให้มะนาวกันมากมายคร้าบ...........
................................................................................
บทที่ 27
ผมหันไปเปิดประตูรถ เห็นพี่ก้องก้มลงมามองอยู่ภายนอกรถ ขณะที่ผมกำลังจะลงรถ พี่ปอก็เรียกชื่อผม ผมหันกลับมามอง พร้อมกับที่พี่ปอเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของผมไว้ แล้วดึงให้ผมเอียงหน้าเข้าไปหา.. พี่ปอก็หอมแก้มผมทันที เป็นเวลาที่พี่ก้องก้มลงมามองผม จึงทำให้พี่ก้องมองเห็นเต็มตา
แล้วพี่ปอก็ปล่อยผมให้ ลงจากรถ ผมมึนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...พอผมลงจากรถได้ ก็ปิดประตู แต่พี่ก็กดเปิดกระจกรถลงมา บอกผมว่า
" พรุ่งนี้เจอกันนะครับ น้องมะนาว.... "
...
ผมยืนมองจนรถพี่ปอ เลี้ยวหายไปแล้วก็หันกลับไปมองพี่ก้อง ผมเห็นสายตาที่พี่ก้องมองผม ผมอยากร้องไห้จังเลย พี่ก้องเดินมาที่ผมแล้วก็เดินผ่านผมไปที่รถ พี่ก้องเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งข้างใน ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยเดินไปเปิดประตูแล้วขี้นไปนั่ง ผมไม่กล้ามองหน้าพี่ก้อง กลัวว่าพี่ก้องจะโกรธ ผมรู้สึกอึดอัดมาก ถ้าพี่ก้องพูดอะไรออกมาบ้าง ผมคงจะไม่รู้สึกอึดอัดแบบนี้
" พี่ก้องครับ... " ผมเรียกพี่ก้อง เพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขี้น
" .............. " พี่ก้องไม่ตอบผม
" พี่ก้องมารอมะนาวนานหรือยังครับ " ผมถามอีก เพราะต้องการหาเรื่องมาคุยกับพี่ก้อง
" .............. " พี่ก้องก็ไม่ตอบอีก
" พี่ก้องค้าบ... " ผมเรียกพี่ก้องอีกครั้ง
" .............. " พี่ก้องก็เงียบไม่พูดอะไรเหมือนเดิม
" พี่ก้อง..ค้าบ... " ผมเรียกพี่ก้องอีกครั้ง
" .............. " เหมือนเดิมครับ พี่ก้องไม่แม้แต่จะมองหน้าผม
ผมรู้สึกว่าตัวเองแย่มาก ที่พี่ก้องโกรธก็สมควรแล้ว แต่พี่ก้องก็น่าจะคุยกับผมสิ แล้วผมก็ไม่รู้เรื่องด้วยที่พี่ปอจะทำอย่างนี้กับผม แล้วผมผิดมากเลยหรือ ถึงขนาดที่ไม่พูดด้วย หน้าก็ไม่อยากมอง พี่ก้องคงโกรธและก็เกลียดผมจริงๆ ตั้งแต่รู้จักมาผมยังไม่เคยเห็นพี่ก้องเป็นแบบนี้เลย ผมรู้สึกน้อยใจตัวเองมาก ระหว่างสถานการณ์กำลังแย่ๆ โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง แล้วกดรับสาย
" สวัสดีครับ... " ผมส่งเสียงไปตามสาย
" ................ " เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา ใครนะมันโทรมาแกล้งผม นํ้าตาผมเริ่มมาเอ่อที่นัยน์ตาของผมแล้ว
" สวัสดี..ครับ... " ผมพูดออกไปด้วยความพยายามไม่ให้เสียงผมสั่น มันแย่จิงๆ อะไรทำไมถึงต้องมาเป็นในวันนี้ด้วย
" ................ " ไม่มีเสียงพูดตอบกลับมาให้ผมอีก
" นายเป็นใคร..ฮือ..ฮือ..ทำไมต้องโทรมาแกล้งมะนาวด้วย...ฮือ..ฮือ.." ผมหมดความอดทน ไม่ไหวแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้วครับ
" เอ้อ............. " ผมตกใจที่ได้ยินเสียงคุ้นๆดังออกมาจากโทรศัพท์
ผมรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้ แต่มันจำไม่ได้เพราะได้ยินไม่ชัด แต่คนที่โทรมาก็คงตกใจที่ได้ยินเสียงเหมือนผมกำลังร้องไห้ เสียงที่เอ่ยออกมาจากโทรศัพท์นั้นก็เบามาก แล้วก็เงียบไปอีก ผมเลยกดตัดสายไป
ผมเช็ดนํ้าตา ทันเห็นพี่ก้องมองผม แล้วเหมือนจะพูดอะไร แต่พี่ก้องก็ไม่พูด ยังคงนั่งเงียบอย่างนั้น ผมยิ่งรู้สึกน้อยใจมากกว่าเดิม นี่ก็เข้าวันเกิดผมแล้ว แต่ผมต้องมานั่งร้องไห้ในวันเกิดของตัวเองนี่นะ พี่ก้องขับรถไปได้อีกนิดเดียว ก็ติดไฟแดง ผมจึงหันหน้าไปมองพี่ก้อง แต่พี่ก้องก็ไม่หันมามองผม ผมจึงตัดสินใจตอนนั้น เปิดประตูรถออก แล้วรีบลงไปยืน
ผมปิดประตูรถแล้วหันหลังก้าวเท้าเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว ผมข้ามไปอีกฝั่งของถนน แล้วรีบเดินออกไปอีก ผมไม่ได้หันกลับมามองดูหรอกว่าพี่ก้องตามผมมาหรือเปล่า
ผมเพียงแค่ได้ยินเสียงแตรรถดังหลายคัน พอดีมีรถ แท็กซี่ขับผ่านมาพอดี ผมจึงเรียกรถให้หยุดแล้วก็ขึ้นไป ผมบอกคนขับให้ออกรถไปจากตรงนั้นทันที พอรถออกไปแล้วผมจึงหันกลับไปดู ก็เห็นพี่ก้องวิ่งมาหยุดยืนมองรถที่ผมนั่งอยู่ จึงไม่เห็นสีหน้าว่าพี่ก้องรู้สึกยังไง
พอรถออกมาได้สักครู่ ผมก็ปิดเครื่องโทรศัพท์ ผมไม่อยากรับสายของใครทั้งนั้น แล้วลุงคนขับรถก็ถามผม
" น้องครับ จะให้ลุงไปส่งที่ไหนครับ..." ลุงคนขับถามผม
ใช่สินะ ผมจะไปที่ไหนดี จะกลับบ้านผมว่าจะต้องเจอพี่ก้องแน่ๆ จะไปหาพี่เจส พี่เค้าก็เปลี่ยนไปแล้ว พี่เจสไม่ได้ชอบผมแล้ว แล้วผมจะไปที่ไหนดีล่ะ ผมคิดแล้วนํ้าตาก็คอยจ้องจะไหลออกมา ผมไม่มีที่ให้ไปเลยเหรอ ผมไม่อยากเจอใครเลย แล้วผมก็นึกได้ ไปหาคนที่เข้าใจผมดีที่สุด คนที่รักผมมากเหมือนกัน แล้วผมก็บอกลุงคนขับให้ไปส่งที่นั่น
...
" กริ๊ง......กริ๊ง.......กริ๊ง....... " ผมกดกริ่งตรงรั้วประตูบ้าน สักพักประตูก็เปิดออก ผมเดินเข้าไปข้างในนั้น ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปข้างในก็เห็นคนที่ผมต้องการมาหาเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน
" ไอ้มะนาว คิดถึงกูหรือไงวะมาหาเอาป่านนี้น่ะ " มันทักผม
" เอ้อว่ะ...กูคิดถึงมึงจิงๆว่ะ..ไอ้เป้ง.. กูไม่มีที่ไปอ่ะ.. " ผมบอกไอ้เป้งมัน มันเห็นนํ้าตาผมไหลออกมา มันก็เดินมาหาผม
" มึงเป็นไรวะ ใครรังแกมึง บอกกูสิ.." มันพูดกับผม แล้วเดินเข้ามากอดผมไว้ ผมจึงเอาหน้าไปซุกที่อกของมัน
" ไม่..ไม่มี แต่กูเหนื่อยว่ะ เหนื่อยมาก ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ... "ผมบอกมันไอ้เป้งมันก็คงรู้ว่าผมคงรู้สึกแย่มากจิงๆ มันก็กอดผมอยู่อย่างนั้น จนผมรู้สึกดีขึ้น ผมก็เงยหน้ามองมัน แล้วก็ยิ้มให้มัน แล้วมันก็ปล่อยผมออกจากอ้อมกอดของมัน
" ถ้ามึงอยากบอกอยากเล่าอะไร มึงก็บอกกูแล้วกัน มึงก็รู้ว่ากูเป็นห่วงมึงมากขนาดไหน.." มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
" อืม... " ผมก็พยักหน้าให้มัน แล้วมันก็เอามือมาลูบที่หัวผม
" ไอ้เป้ง...คืนนี้กูขอนอนกับมึงได้หรือเปล่าวะ..." ผมถามมัน ก็เห็นมันหันมามองผม
" ได้สิวะ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ มึงก็รู้ว่ากูยินดีต้อนรับมึง ตลอดเวลาอยู่แล้ว... " ไอ้เป้งมันบอกผม แล้วก็ยิ้มให้ผมอีก
" งั้นไปเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ไปขึ้นไปบนห้องกันดีกว่า " พูดจบมันก็จูงมือผม ให้เดินตามมัน ขึ้นไปบนห้องนอนของมัน
...
นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงนอน บอกเวลาตี สามกับอีกหลายนาทีแล้ว ผมกับไอ้เป้ง นอนคุยกัน อยู่บนเตียงนอนใหญ่ที่แสนสบาย หลังจากที่อาบนํ้าเสร็จ
" ไอ้เป้ง...มึงรู้มั้ย ว่าวันนี้วันอะไร... " ผมถามมัน แล้วมันก็ตะแคงข้างมามองผม
" ไม่รู้ว่ะ..วันนี้วันอะไรล่ะวะ " มันมองหน้าผม แล้วยิ้มให้ผม
" วันนี้ เป็นวันเกิดของกู .... " ผมบอกมัน มันก็มองผมแล้วก็ทำท่าคิดอะไร
" อ้าว มึงไม่บอกกูก่อนล่ะวะ กูก็เลยไม่มีของขวัญอะไรมาให้มึงเลย " มันพูดไปก็จ้องหน้าผมไป
" ไม่เป็นไรหรอก...แค่มึงเป็นเพื่อนที่ดี แล้วก็รักกูอย่างนี้กูก็พอใจแล้ว..." ผมบอกมัน
" แต่กูก็อยากให้ของขวัญมึงนะ..." มันบอกผม
" ก็มึงไม่มีนี่หว่า แล้วมึงจะให้อะไรกูล่ะ..." ผมบอกไอ้เป้ง
" เอาตัวกูเป็นของขวัญ ได้ไหมล่ะ .." มันบอกผมท่าทางจริงจัง
" ไอ้บ้า มึงคิดอะไรกับกูอีกเนี่ย... " ผมพูดกับมัน แล้วยิ้มให้มัน คราวนี้ผมไม่กลัวมันแหละ ไม่รู้เป็นไง
" เปล่าสักหน่อย...หรือมึงจะให้กูคิดจริงๆล่ะ " มันพูดจบก็จ้องหน้าผมอีก
" มึงจะคิดหรือไม่คิด มันก็เรื่องของมึง แต่ว่าสำหรับกู มึงเป็นเพื่อนกู " ผมบอกมัน
" เออ...กูรู้แล้ว ว่ากูเพื่อนมึง ยํ้าอยู่ได้...เซงเว้ย ดันรู้ทันกูอีก... " มันพูดจบก็พลิกตัวนอนหงาย
" แหม กูพูดดักคอมึงนิดเดียวทำเป็นโมโห ไอ้บ้านี่ .555." ผมแกล้งว่ามัน แล้วผมก็พลิกตัวไปนอนใกล้ๆมัน
" งั้น กูให้มึงหอมแก้มกูก็แล้วกัน ถือว่าเป็นของขวัญให้กู " ผมพูดจบก็ชะโงกหน้าไปใกล้ๆมัน แล้วยื่นแก้มให้มันหอม
ผมเห็นมันยิ้มตาพราวเลยครับ แล้วจู่ๆมันก็พลิกตัวดันล่างของผมล้มลงไปนอนหงาย และมันก็ขึ้นมาคล่อมตัวผมไว้ แล้วมันก็ก้มลงมาหอมแก้มผม ซ้ายที ขวาที เป็นเวลาพักใหญ่ กว่าที่มันจะผละออกจากตัวผม ผมรู้ว่ามันนึกถึงสัญญาที่ให้ไว้กับผม และก็รู้ว่ามันฝืนความรู้สึกขนาดไหน แต่มันก็บังคับตัวมันได้ มันเงียบไปพักนึง แล้วมันก็พูดกับผม
" คืนนี้กูขอนอนกอดมึงนะ ..." มันบอกผม และผมก็หันไปมองหน้ามัน เห็นมันทำท่าอ้อนวอน ผมคิด...
" อือ...อือ... " ผมก็พยักหน้าให้มัน แล้วมันก็ล้มตัวลงไปนอนพร้อมกับยื่นแขนออกมา แล้วมันก็ผงกหัวให้ผมนอนหนุนแขนมัน
" นอนได้แล้ว..เร็ว..ง่วงแล้ว.." มันบอกผม แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง ผมก็เลยล้มตัวลงไปนอนหนุนแขนของมันที่ยื่นออกมาให้ผมหนุนนอน แล้วมันก็หันข้าง เอามืออีกข้างมากอดผม ผมก็เลยนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของมัน แล้วอยู่ๆมันก็เรียกผม
" ไอ้มะนาว..." ผมจึงเงยหน้าไปมองมัน แล้วมันก็อาศัยความรวดเร็ว ก้มลงมาจูบปากผมทีนึง แล้วมันก็หอมแก้มผม และที่หน้าผากของผม ผมยิ้มให้มัน ผมไม่ว่ามันหรอก ก็ผมรู้ว่ามันรักผมอ่ะครับ
" นี่เป็นของขวัญพิเศษ...สำหรับมึง...สุขสันต์วันเกิดนะ... " ไอ้เป้งมันบอกผม ผมก็มองหน้ามัน
" เอ้า นอนได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนอีกนะ แล้วจะไม่ได้นอนกันหรอก... " มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
" อือ...นอนกันนะ.." ผมบอกมัน
" ฝันดีนะ...ฝันถึงกูบ้างล่ะ... " มันบอกผม
" มึงก็ฝันดีนะ " ผมบอกมัน แล้วก็เขยิบตัวไปใกล้มันอีก มันก็โอบกระชับผมแล้วผมก็นอนซุกหน้าที่อกของมันอีกครั้ง แล้วผมก็หลับไปด้วยความง่วง......
...
จบบทที่ 27
ขอบคุณครับ...เริ่มเขียนตอนนี้ ผมเศร้าใจมาก นึกไปถึงตอนนั้น มันเหนื่อยเหลือเกิน กว่าจะผ่านมันมาได้ ผมหมดพลังงานไปเยอะเลยครับ แต่พอเขียนถึงตอนจบ ของตอนนี้ กลับมีความสุขมากมายครับ... ไอ้เป้งมันให้กำลังใจผมดีจริงๆ...
ร้ากคนอ่านทุกคนนะคร้าบบ....ติดตามอ่านเรื่องของมะนาวต่อด้วยน้า....
มะนาวตัวจิ๊ดริ๊ดเองฮับผมมมมมมมมมมม....
...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
