ตอนใหม่ค้าบบบบผม....
..........................................................................................
บทที่ 22
ผมมาที่มหาวิทยาลัย' โดยที่ในหัวของผม มีเรื่องสับสนเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ผมอยากเจอพี่ก้อง เมื่อเช้า หลังจากที่คุยกับพี่มะยมเสร็จ พี่มะยมก็ขับรถมาส่ง ระหว่างทาง ผมกดโทรศัพท์หาพี่ก้อง ตอนแรกติดแต่ไม่มีคนรับสาย ผมก็ลองกดไปใหม่ ก็เหมือนเดิม ผมพยายามอีกครั้ง ปรากฎว่าถูกปิดเครื่อง ผมงงว่าเกิดอะไรขึ้น ปกติพี่ก้องไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้ หรือพี่ก้องโกรธอะไรผม พอผมลงมาจากรถ ลาพี่มะยมเสร็จ ผมก็ลองโทรอีกครั้ง มันก็ยังปิดเครื่องอีก เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย โกรธอะไรทำไมไม่บอก
ผมเดินตามหาที่ที่พี่ก้องชอบมาก็ไม่เจอ จนเกือบเย็นแล้วผมก็ต้องเข้าเรียนวิชาสุดท้าย ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยวิชานั้น ไอ้เป้งมันสังเกตุเห็น พอหมดเวลาผมก็เตรียมลุกออกไปเพื่อจะไปตามหาพี่ก้อง ไอ้เป้งมันเข้ามาคว้าข้อมือของผมเอาไว้
" มะนาว มึงเป็นไรวะ กูเห็นมึงเหม่อๆยังงัยพิกล ไม่เหมือนปกติเลยว่ะ " ไอ้เป้งมันถามผม
" ก็กูไม่สบายใจเรื่อง...พี่ก้อง กูรู้สึกเหมือนว่าพี่ก้องเค้าโกรธอะไรกูสักอย่าง ... " ผมบอกไอ้เป้งไปตามที่ผมคิด
" มึงคิดไปเองหรือเปล่าวะ มันอาจไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้ " ไอ้เป้งบอกผม
" แต่ กูโทรไปหาพี่เค้าหลายครั้งแล้ว แต่พี่ก้องไม่ยอมรับสายกูอ่ะ " ผมพูดให้มันฟัง
" มึงลองโทรอีกทีสิวะ " ไอ้เป้งบอกผม ผมจึงลองกดหมายเลขไปหาพี่ก้องอีก
" ตื๊ด...ตื๊ด............ " แล้วก็เหมือนเดิม
" พี่ก้องเค้าต้องโกรธกูแน่ๆเลย เค้าตัดสายของกูทิ้งอ่ะ ...ไอ้เป้ง " ผมพูดแล้ว นํ้าตาเจ้ากรรมมันก็ไหลออกมา ไอ้เป็งมันหันไปมองรอบๆแล้วมันก็เดินเข้ามาแล้วยกมือขึ้นเช็ดนํ้าตาให้ผม
" มึงอย่าร้องไห้ตรงนี้สิ เดี๋ยวมีใครมาเห็นมึงนะ " มันพูดเตือน
" อือ...กูรู้...แต่มันไหลออกมาเองนี่หว่า " ผมบอกมัน
" งั้นมึงตามกูมานี่ " ไอ่เป้งมันพูดพร้อมกับ จูงมือผมมานั่งที่เก้าอี้ว่าง แล้วมันก็เอาโทรศัพท์ของมันขึ้นมา
" เบอร์พี่ก้อง...เบอร์อะไร...บอกกูมา... " มันบอกผมให้บอกมัน ผมก็ดูเบอร์แล้วก็บอกมันไป พอมันได้เบอร์ มันก็กดโทรส่งออกไป
" ตื๊ด...ตื๊ด... "
" สวัสดีครับ... " เสียงพี่ก้องรับโทรศัพท์
" ครับ สวัสดีครับ...ใช่พี่ก้องหรือเปล่าครับ ไอ้เป้งมันพูดไป ก็ถามไป
" ใช่ครับ...ผมก้องครับ...ใครพูดสายอยู่ครับ... " พี่ก้องถามกลับมา
" ครับ...รอสักครู่นะครับ... " ไอ้เป้งพูดจบ มันก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผม พอผมรับมาผมก็ยกโทรศัพท์ขึ้นฟังเสียงว่าพี่ก้องจะพูดยังไง แล้วก็เงียบกันไปสักพัก
" ครับ...ถือสายอยู่รึเปล่าครับ... " พี่ก้องเป็นฝ่ายที่พูดขึ้นก่อน
" พี่ก้องค้าบ...พี่ก้องอยู่ไหนค้าบ... " ผมพูดกับพี่ก้องด้วยเสียงเครือ
" ............................ " พี่ก้องไม่พูดกับผม
" พี่ก้องค้าบ...ทำไมพี่ก้องไม่พูดกับมะนาวเล่าค้าบ...ฮือ...ฮือ.... " ผมพูดไปก็ร้องไห้ไป ผมหยุดไม่ได้แล้ว ผมกลัวพี่ก้องโกรธ นี่คือนิสัยข้อนึงของผม คือผมกลัวที่สุดว่าจะมีใครมาเกลียดผม ผมไม่ชอบแต่มันเป็นของมันเอง ผมมันคนอารมณ์อ่อนไหวง่ายครับ
" พี่ก้องค้าบ...มะนาวไม่รู้ว่าพี่ก้องโกรธอะไรมะนาวอ่ะค้าบ...พี่ก้องบอกมะนาวสิว่ามีอะไร...ฮือ..ฮือ..." ผมพูด
" อย่าทำอย่างนี้กับมะนาวนะ...ฮือ...ฮือ... " ผมพูดกับพี่ก้องไปก็ร้องไห้ไป ก็ผมไม่รู้จริงๆว่ามันเป็นเพราะอะไร ถ้ารู้ผมก็จะไม่ทำ
" โอ๋...น้องมะนาว...อย่าร้องไห้นะครับ...พี่ก้องไม่โกรธน้องมะนาวแล้วครับ...ตอนนี้มะนาวอยู่ตรงไหนครับ... " พี่ก้องถามผม แล้วผมก็บอก พี่ก้องได้ยินเสียงผมร้องไห้ก็เลยใจอ่อนแน่ๆเลย
" อยู่ห้อง...XXX..ตีก..XXX..ค้าบ..ฮึก...ฮึก... " ผมบอกพร้อมกับเสียงสะอื้น
" รอพี่อยู่ที่นั่นนะ อย่าไปไหนนะครับ...เดี๋ยวพี่จะไปหา " พี่ก้องพูดจบก็ตัดสายทิ้ง ผมก็ส่งโทรศัพท์คืน ไอ้เป้งมัน มันรับโทรศัพท์ไป แล้วมันก็เอานิ้วมาเช็ดนํ้าตาให้ผม มันดีจิงๆครับ แต่ผมก็ยังคงสะอื้นอยู่
" พี่ก้องพูดอะไรกับมึงล่ะ ถึงได้หยุดร้องไห้ได้อย่างนี้น่ะ... " ไอ้เป้งมันมองผมยังไงไม่รู้ ผมอธิบายไม่ถูก
" พี่ก้องก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ถามกูว่าอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่ก้องเค้าจะมาหากู... " ผมพูดจบก็พอจะยิ้มออกมาได้บ้าง
ผมกับไอ้เป้งก็คุยกันหลายเรื่อง มันถามผมเรื่องต่างๆ ว่าผมเป็นอย่างไรบ้าง มันบอกว่าตอนนี้มันไม่ได้ตามผมแล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง แต่มันก็ยังเป็นห่วงผมมากเหมือนเดิม ผมก็เล่าเรื่องราวต่างๆให้มันฟัง ไอ้เป้งมันก็เป็นผู้ฟังที่ดี
มันฟังผมเล่าโดยที่มันก็ยังคงมองหน้าผมด้วยความรัก อย่างที่มันเคยทำตลอดมาเสมอ ผมเองก็กล้าเล่าเรื่องทุกอย่างที่ผมรู้สึก ให้มันฟังได้ทุกเรื่อง มันคงอาจเป็นเพราะว่า ผมรู้ว่ามันคิดยังไงกับผม ผมจึงไม่กลัวอะไรในการที่จะเล่าอะไรให้มันฟัง แล้วอยู่ดีดีมันก็ดันถามคำถามที่ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะตอบมันยังไงดี
" มะนาวมึงชอบใครกันแน่ ..กูอยากรู้..คิดให้ดีนะ... " มันถามผมอย่างนี้
" ........... กูก็ยังไม่รู้ตัวกูเลยว่าท้ายที่สุดกูชอบใครกันแน่... " ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน
" ยังไงมึงต้องรีบคิดให้ดีดีนะโว้ย...มึงต้องรู้ตัวเองให้ได้ว่ามึงชอบใครกันแน่ กูเตือนมึงนะ เพราะกูไม่อยากให้ใครเจ็บ ถ้ามึงตัดสินใจไม่ได้คนที่จะเจ็บมันจะเป็นมึงเอง และกูผ่านมันมาแล้ว และก็เข้าใจมึง ถ้ามีอะไรที่มึงแก้ไม่ได้ มึงก็บอกกูนะ กูอยู่กับมึงเสมอ...กูรักมึงนะ ไอ้มะนาว " ไอ้ก้องมันเตือนผม และก็หันมามองผม แล้วมันก็ปลอบตัวเองด้วย
สักพักพี่ก้องก็มาถึง ไอ้เป้งมันก็บอกผมให้คุยกับพี่ก้องดีดี ให้คิดดีดี แล้วมันก็ขอตัวออกไปข้างนอกก่อน มันยังกระซิบบอกผมว่าถ้ามีอะไรที่แก้ไม่ได้ก็ให้ผมโทรหามัน แล้วมันก็เดินออกไป กูขอบใจมึงมากเลยว่ะไอ้เป้ง แล้วผมก็หันไปมองพี่ก้อง
" พี่ก้องค้าบ... " ผมมองหน้าพี่ก้อง ก็เห็นพี่ก้องมองมาทางผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมก็ร้องไห้ออกมาอีก แล้วผมก็ตัดสินใจ เดินเข้าไปหาพี่ก้องแล้ว ผมก็โอบมือไปกอดรอบเอว ของพี่ก้อง แล้วก็ซุกหน้าไปที่อกอุ่นๆ ที่กว้างแข็งแรง ที่ๆผมเคยนอนซุกหลับ พี่ก้องตัวแข็งไปพักนึง เพราะคงจะรู้สึกแปลกใจที่ผมเข้าไปกอด เพราะผมไม่เคยเป็นฝ่ายที่จะทำอย่างนี้ก่อนเลยสักครั้งเดียว มีแต่พี่ก้องที่เป็นฝ่ายกอดผมก่อนทุกครั้ง
" ทำไมพี่ก้องถึงทำอย่างนี้กับมะนาวคับ...ฮือ..ฮือ...มะนาวทำอะไรผิดก็บอกมะนาวสิครับ..." ผมบอกพี่ก้อง
" มะนาวไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่างเดียว... " ผมพูดไปก็ร้องไห้กับอกแข็งแรงนั้น
" พี่ก้องขอโทษนะครับ...น้องมะนาวยกโทษให้พี่ด้วยนะ พี่โมโหน่ะครับ... " พี่ก้องบอกผม
" พี่ก้องโมโหมะนาวเรื่องอะไรอ่ะครับ... " ผมถามพี่ก้องด้วยความสงสัย พร้อมกับยังซุกหน้าอยู่ที่เดิม แถมยังกอดพี่ก้องแน่นมากกว่าเดิมอีกด้วย พี่ก้องก้มหน้าลงมามอง แต่ผมไม่สนหรอกครับ ...ก็มันชอบอ่ะ...ชอบครับชอบ...
" ก็เมื่อวานที่พี่บอกว่ากลางคืนพี่จะโทรศัพท์ไปหา แล้วเมื่อคืนพี่ก็เลยโทรศัพท์เข้าเครื่องมะนาว เพื่อจะได้คุย แต่คนที่รับกับเป็น ไอ้เจส มันบอกว่าตอนนี้มะนาว...เอ้อ...นอนอยู่กับมัน แล้วมันก็บอกพี่ว่า มะนาวกับมันชอบกัน ต่อไปพี่ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับน้องมะนาวอีก... " พูดจบพี่ก้องก็ดันผมออกจากหน้าอกของพี่ ผมมองด้วยความเสียดาย ก็มันรู้สึกดีมากจริงๆ ตอนนั้นผมหยุดร้องไห้แล้ว
" ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่ครับ พี่อยากรู้เรื่องราวจริงๆทั้งหมด... " พี่ก้องพูดกับผมให้ผมบอกความจริงทั้งหมด
แล้วผมก็เล่าตั้งแต่ต้นที่ผมเข้าห้องสมุดและก็อยู่จนคํ่า...จนกระทั่งพี่เจสมารับ แล้วผมก็รู้สึกไม่สบายมาก พี่เจสพาไปบ้าน ผมก็เป็นไข้แล้วก็นอนหลับไปที่บ้านพี่เจส ตอนเช้าผมดีขึ้นก็เลยให้พี่เจสมาส่งที่บ้าน แล้วพี่มะยมมันก็มาส่งมะนาวที่มหาวิทยาลัย' นี่แหละ ตลอดเรื่องราวที่ผมเล่า พี่ก้องก็ตั้งใจฟังอย่างดี แต่ผมก็ไม่ได้เล่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพี่เจส ผมไม่กล้าบอกครับ
" แล้วที่มันบอกว่ามะนาวก็ชอบมันล่ะ จริงหรือเปล่า บอกพี่มาตรงๆนะ อย่าโกหกพี่เด็ดขาด พี่ไม่อยากเจ็บอีกรอบ ... " พี่ก้องถามผม
" มะนาว...ก็ชอบพี่เจสครับ แต่ก็ยังไม่ได้มีอะไร ก็มะนาวไม่รู้ว่าจะไปเกลียดอะไรกับพี่เจสเค้านี่... " ผมพูด แต่ก็ยังเฉไฉไปอีก ผมก็ยังไม่กล้าบอกว่าผมชอบพี่เจสมาก เพราะผมก็ชอบพี่ก้องมากๆเหมือนกัน ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้คิดมาก่อน คงจะเป็นเพราะอยู่ด้วยกันมามากก็เลยเป็นอะไรที่ผูกพันกัน
" ตกลงพี่เข้าใจแล้วครับ ดีกันนะ... " พี่ก้องพูดจบก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาชู แล้วผมก็ยกนิ้วก้อยของผมขึ้นไปเกี่ยว พี่ก้องก็ยิ้มให้ผม พร้อมกับก้มลงมาหอมแก้มผม ทำเอาผมหน้าแดงเลยครับ
" ไป..ออกไปกันเถอะ...เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ " พี่ก้องบอกผม แล้วผมก็พยักหน้า ดีใจที่เข้าใจกันได้สักที
ผมเดินกลับออกมากับพี่ก้อง กำลังเดินไปที่ลานจอดรถ พี่ก้องก็ถามผมว่าจะไปแวะที่ไหนดี พี่ก้องจะพาผมไปกินข้าว ผมก็คิดว่าจะไปที่ไหนดีนะ แต่นึกไม่ออก ก็เลยให้พี่ก้องตัดสินใจ พี่ก้องบอกว่าวันนี้อยากกินอาหารญี่ปุ่น แล้วถามผม ผมก็ตกลง แล้วระหว่างทางที่จะไปลานจอกรถ ก็มีเสียงเรียกผม
" น้องมะนาวครับ... " ผมก็หันไปมองตามเสียงเรียก
...
จบบทที่ 22
ขอบคุณครับ....ปวดหัวค้าบ ปวดหัว...เรื่องยุ่งยากอีกแล้วค้าบ ช่วงนี้มีแต่เรื่องยุ่งยาก วุ่นวาย ให้ผมต้องคิดและตัดสินใจ.....
จบตอนมันคาๆอย่างนี้แหละครับ...
มะนาวรักทุกคนนะครับรักมากมาย...มะนาวเองคร้าบบบบบบบบผม.......
...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
