คุณดนย์ไปไม่จิงหรอก ... แหม ไม้แข็งไม่ได้ เลยจะใช้ ไม้อ่อนล่ะสิ
ถ้าคุณดนย์ไม่เคยกิ๊กกั๊ก กับภิรายุมาก่อน อะไรมันอาจจะง่ายกว่านี้เน๊อะ
ลองคิดเล่นๆว่า คุณดนย์ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ... แล้ว คุณคฑาวุธ จะเจ้าเล่ห์ขนาดไหนกันน๊า 
คฑาวุธไม่ได้เศษเสี้ยวของธีรดนย์เลยครับ
บทที่ 30
ธีรดนย์เดินไปตามทางเดินในคลับช้าๆ เพื่อตรวจตราดูความเรียบร้อย ช่างของบริษัท Network Solutions เริ่มเข้ามาทำงานวางระบบคอมพิวเตอร์ใหม่ได้กว่าห้าวันแล้ว วันนี้เมื่อเสร็จงานจากบริษัทเขาก็รีบตรงมาที่คลับ เผื่อจะมีโอกาสได้เจอกับ ‘วิศวกร’ คุมงาน หลังจากที่คลาดกันมาหลายวัน แต่ครั้นนิวัตผู้ช่วยของเขาชี้ตัวให้รู้ว่าวันนี้วิศวกรคุมงานเป็นใคร ธีรดนย์ก็หน้าบึ้ง
“คุณวิธวินท์มาแค่สองสามวันแรก มาไม่เป็นเวลา เข้ามาดูเดี๋ยวเดียวแล้วก็ออกไป คนมาประจำคือคุณอนุชิต คุณภมรบอกว่าเก่งไม่แพ้กัน คุณดนย์จะคุยกับคุณอนุชิตไหมครับ”
“ไม่ต้อง” ธีรดนย์ส่ายหน้าแล้วนิวัตเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ จนถึงเรื่องที่คุณบรรณวิทย์ เจ้าของคลับคู่แข่งที่ทาบทามขายหุ้นให้ธีรดนย์
“ผมบอกไปแล้วว่าคุณดนย์ยังไม่สนใจ แต่ทางโน้นก็ไม่มีท่าทีจะเลิกตื๊อครับ” นิวิตสรุปรายงาน “คิดว่าคุณบรรณวิทย์จะส่งลูกชายมาเจรจาอีก”
“คราวนี้ถ้ามาอีกก็ให้พบผม เดี๋ยวจะคุยเอง” ธีรดนย์พูดสั้นๆ แล้วหยุดยืนมองวิศวกรร่างเล็กที่ยืนสั่งงานช่างอยู่ไม่ไกลนัก ในใจอดประชดประชันศรายุธไม่ได้ว่าช่างมีความสามารถหาลูกน้องหน้าเด็กได้ดีนักเชียวเพราะอนุชิตนั้นหน้าอ่อนพอๆ กับวิธวินท์ ดูผ่านๆ เหมือนจบมัธยมปลายมาใหม่ๆ ด้วยซ้ำ
...นี่ไม่สนข้อเสนอแกมขู่ของเขาเลยหรือนี่ เขาบอกว่าถ้าวิธวินท์ไม่ได้เป็นวิศวกรคุมงานนี้เขาก็จะไม่จ้าง แต่กลับหลอกเขาด้วยการให้วิธวินท์มาทำงานแค่สองสามวันแรกแล้วก็ให้คนอื่นเป็นคนรับผิดชอบโครงการ...
...ศรายุธไม่กล้าขัดเขาหรอก แต่วิศวกรนี่สิ คงไม่กลัวเขาแม้แต่นิด...
ธีรดนย์หยิบโทรศัพท์ออกมากจากกระเป๋ากางเกง เพื่อโทรไป ‘ต่อว่า’ วิศวกรมือหนึ่งของบริษัทคอมพิวเตอร์เจ้าปัญหา
ธีรดนย์เดินขึ้นมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องสำนักงานชั้นสองของบริษัท Network Solutions ขณะนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น พนักงานกลับกันหมดแล้ว เหลือแต่วิธวินท์อยู่คนเดียวในห้องผู้บริหาร ชายหนุ่มนั่งก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะ และคงเปิดเพลงดังลั่นเพราะธีรดนย์ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาเป็นเพลงร๊อคจังหวะหนักหน่วง
...จะมาทิ้งเขาง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก ไม่ต้องมาเล่นบทผู้เสียสละเด็ดขาดเลยนะวิธวินท์ อยู่ดีๆ จะมาผลักไสไล่ส่งให้ไปเป็นของภิรายุไม่ได้...
ธีรดนย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจะเข้าไปเผชิญหน้ากับวิธวินท์เพราะรู้ว่าคงจะคุยกับชายหนุ่มไม่ได้ง่ายๆ นัก จากการคุยกันทางโทรศัพท์เมื่อตอนบ่าย วิธวินท์ยังไม่ยอมเปลี่ยนความคิดที่จะผลักไสให้เขาไปคู่กับภิรายุ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เอาแต่ยืนกรานว่าไม่อยากให้ภิรายุเสียใจ
วิธวินท์เป็นคนแข็ง เด็ดเดี่ยว และดื้อรั้น และที่สำคัญสนิทและรักเพื่อนมาก
...ภิรายุเป็นคนดี เป็นคนน่ารัก คุณควรจะเปิดใจพิจารณาเพื่อนของผมให้ลึกซึ้งมากกว่านี้...
...เขารู้ แต่เขาไม่ได้รักนี่นา...
เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ธีรดนย์ก็ได้ยินเสียงเพลงดังลั่น วิธวินท์ยังไม่รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาจนกระทั่งธีรดนย์ไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน วิศวกรหนุ่มจึงรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตาสงบนิ่ง
“วิธวินท์ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” ธีดรนย์พูดเสียงดังแข่งกับเสียงดนตรี ยกมือส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มลดความดังลง แต่วิธวินท์นั่งเฉย ธีรดนย์หันมองหาเครื่องเสียงเพื่อจะลดความดังเองแต่นึกได้ว่าวิธวินท์คงเปิดเพลงจากคอมพิวเตอร์จึงเดินอ้อมไปหลังโต๊ะ วิธวินท์ลุกขึ้นทันทีราวกับจะขวางกั้นเขาไม่ให้เข้าใกล้
“ปิดเพลงสิครับ ผมมาคุยด้วย” ธีรดนย์ทำหน้าเคร่ง แต่วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วเดินไปที่ประตู ธีรดนย์เดินตาม ในใจอยากคว้าร่างสูงใหญ่นั้นมากอดเอาไว้แล้วรัดให้แน่น วิธวินท์จะได้ขาดใจตายคาอกของเขาเสียเลย
“ว่ามา” วิธวินท์หันมาพูดกับธีรดนย์เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วยืนอยู่เหนือบันไดของห้องโถงเล็กๆ หน้าห้องทำงาน
...ดูเอาเถอะ แม้จะคุยกันก็ยังกวนได้ขนาดนี้ แค่ลดเพลงลงให้ค่อยหรือปิดเพลงก็ได้แต่ก็ไม่ยอมทำ...
“คุณหลบผมทำไม” ธีรดนย์ถาม
“ผมไม่ได้หลบ” วิธวินท์ยักไหล่เช่นเคย
“แล้วทำไมไม่ไปทำงาน”
“อายุธเปลี่ยนให้คนอื่นไปทำแทน”
“ผมไม่อนุญาต” ธีรดนย์เสียงแข็ง “ผมไม่ไว้ใจ ระบบคอมพิวเตอร์ของคลับสำคัญมาก จะส่งคนอื่นไปทำไม่ได้เด็ดขาด ต้องเป็นคุณเท่านั้น”
“นี่หรือเรื่องที่คุณอยากจะมาคุยกับผม” วิธวินท์ทำเสียงเยาะๆ แล้วเดินไปจะลงบันไดธีรดนย์ยื่นมือไปขวางเอาไว้ ชายหนุ่มเลยหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับอีกฝ่ายว่า “อย่ามาเล่นแกล้งกันแบบนี้เลย ในสัญญาก็ไม่ได้ระบุว่าใครจะต้องเป็นคนทำ คุณไม่ต้องมาเล่นสกปรกนะ ไม่งั้นผมจะยุให้อายุธฟ้อง”
“เชิญ ผมไม่กลัวหรอก” ธีรดนย์ยักไหล่
“คุณชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ ตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่ขู่ว่าจะไม่ยอมจ่ายเงินค่าติดตั้งระบบที่บริษัทและค่าซ่อมระบบที่คลับถ้าผมไม่เข้าไปพบเพื่อขอโทษคุณเรื่องไม่เป็นสาระ ถ้าไม่สงสารอายุธ ไม่ห่วงพนักงาน ผมก็ไม่ทำหรอก แต่ตอนนี้ ผมไม่ยอมคุณหรอกจะบอกให้”
“คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไม” ธีรดนย์ลดเสียงลง เอียงหน้ามองวิธวินท์ที่ก้มหน้ามองบันไดลงสู่ชั้นหนึ่ง
“คุณเบื่อ เลยหาอะไรเล่นสนุก”
“ไม่รู้จริงๆ หรือทำไมผมถึงได้ตามตอแยคุณนัก”
“คุณไม่ชอบหน้าผมที่แข่งรถกับคุณและชนะทุกครั้ง แล้วยังทำประแจตกใส่หัวคุณอีก และไม่ยอมทำตามคำสั่งของคุณ” วิธวินท์ตอบเสียงเบา
“ปากแข็ง” ธีรดนย์ขยับเข้าไปใกล้ แต่วิธวินท์ขยับออกห่างไปยืนอยู่เหนือบันไดขั้นแรก ทำทีราวกับว่าจะกระโจนลงบันไดทันทีหากต้องการวิ่งหนีธีรดนย์
“คุณเจ็บใจที่ผมแอบเข้าไปในคลับของคุณโดยไม่จ่ายเงินได้ถึงสองครั้ง”
“รู้แล้วว่าผมคิดยังไง แต่ก็ยังทำเป็นดื้ออีก” ธีรดนย์อมยิ้ม “ถ้าอยากให้ผมพูดตรงๆ ผมก็จะพูด”
วิธวินท์ขยับตัว ก้าวลงบันไดทันที แล้ววิ่งลงบันไดไปต่อหน้าต่อตาธีรดนย์ซึ่งรีบตามลงไปไม่รอช้า
“วิธวินท์ เลิกวิ่งหนีผมได้แล้ว” ธีรดนย์ร้องบอกแต่อีกฝ่ายทำเป็นหูทวนลม กระโจนพรวดเดียวชั้นล่างแล้วผลักประตูออกไปข้างนอก
“วิธวินท์ หยุดคุยกันก่อนสิ อย่ามาเดินหนีกันไปเฉยๆ แบบนี้นะ คุณนี่ยังไง คนคุยด้วย เดินหนีไปแบบนี้เขาเรียกว่าไม่มีมารยาท ต้องบอกให้อายุธทำโทษซะแล้ว”
“อายุธไม่กล้าหรอก” วิธวินท์ตอบโดยไม่หันมามอง เดินช้าๆ ไปตามฟุตบาธหน้าอาคารสำนักงาน
“ผมก็ว่างั้นล่ะ อายุธของคุณอ่อนไป เอาคุณไม่อยู่ ผมนี่ล่ะจะเป็นคนทำแทน” ธีรดนย์เร่งความเร็วจนเดินทันอีกฝ่าย ไหล่เกือบชนไหล่ “คุณหนีผมไปไหนไม่ได้หรอกวิธวินท์ ผมไม่เลิกพยายามที่จะตามคุณหรอก ยิ่งหนีผมก็จะยิ่งตาม เรื่องที่จะโละผมให้ภิรายุนั้นอย่าหวังเลย ผมไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะมาโยนให้ใครได้ง่ายๆ ผมไม่ได้รักภิรายุ”
วิธวินท์หยุดเดินทันใด หันหน้ามาเผชิญกับธีรดนย์ด้วยสายตาแข็งกร้าวแล้วพูดว่า “คุณทำร้ายภิรายุ รู้อยู่ว่าภิรายุรักคุณแต่คุณก็ยังทำกับเพื่อนผมได้ลง ผมไม่ต้องการเห็นเพื่อนมีความทุกข์ ไม่ต้องการเห็น...”
“ผมบังคับใจภิรายุไม่ได้ แล้วใครก็บังคับใจผมไม่ได้ คุณก็บังคับใจผมไม่ให้ชอบคุณไม่ได้” ธีรดนย์พูดแทรกเสียงเข้ม ใบหน้าเคร่งขรึม
“อย่ามาพูดว่าคุณชอบผม”
“คุณชอบผมเหมือนกัน ยอมรับเสียเถอะ เลิกใจแข็งได้แล้ว”
“หลงตัวเอง” วิธวินท์กระชากเสียง
“หลอกตัวเอง” ธีรดนย์ตอบ
“คุณไปซะเถอะ ผมไม่อยากพูดกับคุณ” วิธวินท์หันหน้าหนีแล้วเดินต่อไปโดยเร็ว
ธีรดนย์ไม่ได้เดินตามแต่ส่งเสียงตามมาว่า “อย่าคิดอะไรไม่ได้เรื่องสิ วิธวินท์ ไม่ต้องมาเล่นบทเพื่อนผู้เสียสละ ถึงคุณบอกให้ผมเลิกยุ่งกับคุณและหากผมทำตามที่คุณบอก นั่นไม่ได้หมายความว่าภิรายุจะสมหวัง เพื่อนคุณยิ่งจะทุกข์มากกว่าเดิม เพราะภิรายุรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
“ไปไกลๆ เลยไป ไปหาเอาที่อื่น” วิธวินท์หันขวับมาตะโกนไล่ธีรดนย์แล้วเร่งฝีเท้าขึ้น ในใจอยากจะสั่งให้ขาวิ่งหนีให้เร็วกว่านี้
“ยอมผมซะเถอะ”
คำพูดสุดท้ายของธีรดนย์ที่วิธวินท์ได้ยินนั้นดังก้องอยู่ในหัวเมื่อชายหนุ่มเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง เสียงแตรรถดังลั่นเมื่อเขาวิ่งตัดหน้าแล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนฟุตบาธถนนอีกด้าน วิธวินท์หันมามองธีรดนย์อีกแวบหนึ่งก็เห็นว่ายังยืนล้วงกระเป๋ามองเขาอยู่ไม่ยอมเดินไปไหน
...ยอมผมซะเถอะ...
...ฝันไปเถอะ มาสั่งกันง่ายๆ แบบนี้ได้หรือ วิธวินท์เคยยอมใครที่ไหน แค่บอกว่าชอบแล้วจะให้เขาใจอ่อน ไม่มีวันเสียหรอก...
...มาเพียงแค่จะบอกว่าชอบแค่นี้หรือ อยากต่อยปากธีรดนย์นัก ถ้ามาเพียงแค่จะบอกอย่างนี้ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลย...
ภิรายุปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินตรวจดูความเรียบร้อยของห้องต่างๆ ก่อนจะเดินลงมาหยุดยืนอยู่หน้าอาคารหลังเล็ก พระอาทิตย์กำลังตกดิน ความมืดเริ่มแผ่ขยายเข้ามาครอบคลุมอาณาจักรเล็กๆ ของเขาที่เขารักแสนรักและตอนนี้กำลังจะกลายเป็นของคนอื่น
บ่ายวันนี้เจ้าของที่ดินที่เขาเช่าทำโรงเรียนได้มาคุยเพื่อเร่งรัดให้เขาตัดสินใจ เขามีเวลาเพียงไม่ถึงปีที่จะย้ายออกและหาที่ดินแห่งใหม่หากยังต้องการเปิดโรงเรียนต่อไป เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ แม้แต่วิธวินท์และเพื่อนๆ ก็ไม่รู้ แต่พรุ่งนี้ เขาต้องประกาศให้ทุกคนรู้ในที่ประชุมเพื่อขอความเห็น
“ทำไมกลับค่ำครับ”เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังทำให้ภิรายุสะดุ้ง แล้วปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มก่อนจะหันไปมองคนที่เขาคิดถึงอย่างมากตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
“ผมมีหน้าที่เป็นภารโรงด้วยครับ ต้องคอยปิดห้อง” ภิรายุยิ้มกว้าง เดินเข้าไปหาธีรดนย์ช้า การที่ได้ห่างธีรดนย์ไปช่วงหนึ่งทำให้เขาทำใจได้มากขึ้น
“ไปทานข้าวด้วยกันไหม ผมอุตส่าห์มาชวนถึงที่แบบนี้ ลองดูซิว่าจะปฏิเสธผมอีกหรือเปล่า” ธีรดนย์พูดยิ้มๆ
“ถ้าบอกว่าผมกำลังอดอาหาร...”
“ไม่เชื่อหรอก อย่างคุณต้องทานให้เยอะกว่านี้จะได้ตัวโตขึ้นซะที”
ภิรายุหัวเราะเบาๆ แล้วออกเดินตรงไปที่รถฮอนด้าแจ๊ซสีแดงคันเล็กที่จอดอยู่ข้างรั้วของสนามเด็กเล่นโดยมีธีรดนย์เดิมตามไปติดๆ
“ว่าไงครับ ผมกำลังรอคำตอบอยู่” ธีรดนย์ถามยิ้มๆ
“ไม่มีใครทานข้าวด้วยแล้วหรือครับถึงได้มาชวนผม คุณดนย์มีคนอยากทานข้าวด้วยเยอะแยะ”
“นี่คือเหตุผลที่คุณหลบหน้าผมหรือ”
“ผมไม่ได้หลบ ผมก็อยู่ที่โรงเรียนตลอด ช่วงนี้กำลังยุ่งๆ เด็กใกล้จะสอบ”
“เด็กโรงเรียนอนุบาลนี่นะ”
“เดี๋ยวนี้มันพัฒนาครับ สอบคัดเลือกเข้า ป. หนึ่งก็ยังมี เราต้องเตรียมเด็กตัวน้อยๆ ให้พร้อมกับการเผชิญโลกกว้าง”
...เหมือนเขาที่ต้องพร้อมเผชิญกับสิ่งที่เกิดขึ้น...
วิธวินท์มองใบหน้าเหล่อเหลาคมเข้มของธีรดนย์ที่ดูสงบนิ่ง ใบหน้าที่เขาหลงไหล ใบหน้าที่เขาเฝ้าฝันถึงอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าที่เขาจะไม่มีวันลืมทั้งที่บอกตัวเองเสมอว่าต้องลืมให้ได้
“อะไรก็ต้องเปลี่ยนแปลงครับ เด็กอนุบาลก็ต้องเข้า ป. หนึ่ง” ภิรายุหันไปมองรอบ ตาจับอยู่ที่เครื่องเล่นม้าหมุน ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดต่อว่า “สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราอยู่ตอนนี้ก็ต้องเปลี่ยน ผมรอการเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่โชคร้ายที่มันมาเร็วกว่าที่คาด”
“หมายความว่ายังไง คุณคิดว่า...”
“ผมแอบหวังนิดๆ ว่าคุณคงคิดจริงจังกับผมและไม่เห็นผมเป็นแค่ใครที่คลายเหงาให้คุณ แต่ความจริงก็คือความจริง ผู้ชายเจ้าชู้นั้นแก้อยาก ไม่ได้เปลี่ยนไปง่ายๆ เหมือนเด็กอนุบาลไปเข้าเรียน ป. หนึ่ง แต่สิ่งที่เหมือนกันอยู่อย่างก็คือ พอเด็กจะจากเพื่อนเก่าเขาก็ร้องไห้ แต่พอเจอเพื่อนใหม่ก็สนุกสนาน”
“คุณคิดว่าผมจะเปลี่ยนไปง่ายๆ ยังงั้นหรือ”
“งั้นคุณมาที่นี่เพราะอะไรล่ะครับ ผมคิดว่าต้องมากกว่าจะมาชวนผมทานข้าวแน่ๆ”
“ผม...” ธีรดนย์อ้ำอึ้ง ไม่เคยนึกเลยว่าเขาจะรู้สึกลังเลที่จะพูดอะไรที่อยู่ในใจกับภิรายุ ทั้งที่ตัดสินใจมาแล้วว่าจะมาจัดการเรื่องความสัมพันธ์กับภิรายุให้เด็ดขาด แต่พอเห็นใบหน้าหวานๆ ตากลมโต รอยยิ้มสวยๆ ของภิรายุ เขาก็รู้สึกสงสาร ไม่กล้าพูดอะไรให้เด็ดขาด ไม่อยากเห็นภิรายุร้องให้
“ผมไม่อยากทำร้ายวินท์” ภิรายุปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึม “วินท์เสียสละให้ผมมามากแล้ว คอยช่วย คอยดูแล คอยปกป้องผมมาตลอด ถ้าคุณยังเหยียบเรือสองแคมอยู่แบบนี้ ซักวันคุณก็จะตกน้ำและจมลงไป ใครก็จะช่วยคุณไม่ได้”
“วิธวินท์เขาไม่เคยแคร์หรอก” ธีรดนย์เม้มปากเมื่อนึกถึงใบหน้าเย็นชาของอีกฝ่าย
“แค่นี้ก็รู้แล้วว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผมมากไปกว่าเพื่อนคลายเหงา” ภิรายุเสียงขื่น แต่เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเศร้า “คุณดนย์ครับ ถ้าคุณไม่คิดจะเลือกผม ก็อย่าเทียวมายุ่งกับผมเลย มันลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่สิ สามฝ่ายด้วยซ้ำ”
“ผมขอโทษ ที่ผ่านมาผมขอโทษ คุณเป็นคนที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ ที่ผมเคยผ่านมา”
“แล้วอีกหน่อยผมก็จะผ่านไป แล้วอีกหน่อยวินท์จะผ่านไปด้วยไหมครับ” ภิรายุถามเสียงจริงจัง “คุณดนย์ คุณจะปล่อยให้ทุกอย่างผ่านคุณไปครั้งแล้วครั้งเล่ายังงั้นหรือ”
“สรุปแล้วคุณจะไม่ไปทานข้าวกับผม” ธีรดนย์ยิ้มบางๆ
“ไม่ครับ ผมต้องตัดใจ ไม่อย่างนั้นผมจะลืมคุณไม่ได้ ผมขอร้องว่าอย่ามาหาผมอีกจะได้ไหม ผมไม่อยากให้มันยุ่งยากไปมากกว่านี้” ภิรายุก้มหน้า พูดกับธีรดนย์ช้าๆ ชัดๆ น้ำเสียงเริ่มมะสั่น น้ำตากำลังจะไหล
“ผมไม่อยากจากคุณไปแบบนี้”
“ไปซะเถอะครับ” ภิรายุเปิดประตูรถ เตรียมตัวขึ้นนั่ง ตอนนี้เขาใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
“ภิรายุ” ธีดนย์ครางเสียงเบา ไม่เคยคิดว่าคนอย่างเขาจะถูกปฏิเสธ วันนี้วันเดียวเขาโดนไล่สองครั้ง
วิธวินท์ตะโกนไล่เสียงเข้มว่า “ไปไกลๆ เลยไป” ส่วนภิรายุพูดเบาๆ อย่างนุ่มนวล
...สองคนที่เขารู้สึกพิเศษด้วยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน กับคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา คนเหล่านั้นมีแต่พยายามจะจับเขา ดาราและนักร้องที่หน้าตาดีมีชื่อเสียงไม่เคยเลยที่จะมีใครไล่เขา แต่คนธรรมดาๆ สองคนที่ไม่เคยออกทีวีแม้แต่ครั้งเดียวกลับไล่เขาไปไกลๆ
...ไปไกลๆ เลยไป...
...จะให้เขาไปไหนล่ะ ก็เขาไม่อยากไปนี่นา...
ศรายุธจอดรถแล้วรีบเดินเข้าไปในผับด้วยความร้อนรน น้ำเสียงของภิรายุที่โทรหาเขานั้นฟังดูเศร้าสร้อย ไม่เหมือนคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก ที่สำคัญ นี่เป็นครั้งแรกที่ภิรายุโทรชวนเขาให้ออกมาพบกลางคืน ในสถานที่ที่เขาไม่เคยคิดว่าภิรายุจะมา
ผับเล็ก มีคนนั่งอยู่ไม่กี่คนเพราะเป็นคืนวันอังคาร และเวลายังไม่ดึกเท่าใดนักสำหรับนักเที่ยว ภิรายุนั่งนิ่งอยุ่บนเก้าอี้สตูลหน้าบาร์เหล้า ตาก้มลงมองแก้วเครื่องดื่มในมือ และหันมายิ้มบางๆ ให้ศรายุธเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้
“อย่าบอกนะว่าชวนพี่ออกมาดื่ม” ศรายุธยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เอาเป็นว่าชวนออกมานั่งคุยดีกว่าครับ” ภิรายุตอบ
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ” ศรายุธถาม
“เรื่องหัวใจ” ภิรายุหัวเราะเบาๆ แล้วยกแก้วขึ้นดื่ม ศรายุธมองเงียบๆ รอบให้เพื่อนของหลานพูดต่อ
“อายุธครับ ตอนนี้อายุธมีใครอยู่หรือเปล่า”
“ถามทำไมหรือ” ศรายุธเลี่ยงที่จะตอบว่าเขามีความสัมพันธ์กับเต้ยในระดับหนึ่งแล้ว แม้จะยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน แต่การได้เสียกันหลายครั้งนั้นก็ทำให้ผู้ชายหัวเก่าอย่างเขารู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบต่อการกระทำ แม้ลึกๆ เขาเริ่มรู้สึกสับสนกับอะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ
“คือผมมานั่งคิดถึงเรื่องที่วินท์มาเชียร์อายุธกับผม ทำเหมือนว่าจะอยากให้เราสองคนเป็นแฟนกัน บอกว่าเราเหมาะสมกัน และหากให้โอกาสที่จะศึกษากันและกัน บางทีเราอาจจะ...”
“ยังไงก็อย่าไปเชื่อวินท์มากนัก รายนั้นชอบคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย”
“ผมอยากจะให้โอกาสตัวเอง” ภิรายุพูดเสียงแผ่วเบา ใบหน้าเรียบนิ่ง ตาจับอยู่ที่ขวดเหล้าซึ่งตั้งางบนชั้นวางหลังเคาท์เตอร์บาร์
“พี่ดีใจที่ภิรายุคิดได้แบบนั้น” ศรายุธพูดเสียงนุ่มนวล เอื้อมมือไปดึงแก้วเหล้าออกจากมือภิรายุเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังจะยกขึ้นดื่มอีกครั้ง
ภิรายุปล่อยแก้วแต่โดยดี หันมายิ้มอ่อนโยนให้อาหนุ่มของวิธวินท์ มองตาศรายุธชั่วครู่ แล้วพูดขึ้นมาว่า “และผมอยากจะร้องพี่ยุธให้โอกาสผมบ้าง”
“ภิรายุ” ศรายุธอุทาน
“บางทีคนเราก็หลงมองอะไรที่ไม่เหมาะสมกับตัวเอง ความรักกับความเหมาะสม น่าจะไปด้วยกันหรือเปล่าครับ” ภิรายุเลิกคิ้วถามแต่ก็ไม่รอฟังคำตอบ ชายหนุ่มยกมือเรรียกบริกรให้เก็บเงิน แล้วหันมาชวนศรายุธให้ออกไปเดินเล่นข้างนอกผับเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืน
เต้ยชะลอรถเมื่อคิดว่าตัวเองเห็นร่างคุ้นตาของใครคนหนึ่งที่ริมถนน แต่เมื่อเข้าใกล้ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ตามมาด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองเมื่อเห็นคนอีกคนที่เดินอยู่ข้างๆ
...ไม่ได้นะ อย่าคิดว่าจะมาแย่งศรายุธไปจากเขา...
“คุณยุธ” เต้ยจอดรถ ลดกระจกลงแล้วตะโกนเรียก ศรายุธหันขวับทันที ครั้นเห็นว่าเป็นใครก็ทำหน้าตกใจ แต่ก็รีบปรับสีหน้าโดยเร็ว
“มาเดินเล่นกันหรือครับ หรือจะกลับบ้าน ให้ผมไปส่งดีไหม” เต้ยพยายามฝืนยิ้ม
“ผมเอารถมา” สรายุธตอบสั้นๆ
...อ๋อ นี่หมายความว่าเป็นคำตอบเลี่ยงๆ ว่า ใช่ ผมมาเดินเล่น มาเดินคุยกันกับภิรายุ มาปลอบภิรายุ...
...ไม่นึกเลยว่าศรายุธจะทำอะไรแบบนี้ได้ นึกว่าจะเป็นคนเงียบๆ ไม่เจ้าชู้...
เลขาหนุ่มรีบลงจากรถทันที แล้วเดินอ้อมไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสอง ยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตร ทั้งที่อยากจะกระชากแขนศรายุธลากไปขึ้นรถหนีจากภิรายุเสียตอนนี้
“ดีจังเลยที่เจอคุณสองคน ผมกำลังอยากหาเพื่อนดื่มเหล้าแก้เหงาอยู่พอดี อุตส่าห์ขับรถมาตั้งใกล ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคนรู้จักกัน”
“พอดีผมกำลังจะกลับครับ” ภิรายุยิ้มให้แล้วเดินแยกออกไป ศรายุธหันตามแล้วอ้าปากกำลังจะห้าม แต่ภิรรายุรีบห้ามเอาไว้
“อายุธไปเป็นเพื่อนคุณเต้ยเถอะครับ ผมจะกลับไปเอารถ ไปก่อนนะครับคุณเต้ย” ภิรายุหันหลับแล้วเดินจ้ำอ้าวจากไปทันที โดยมีสายตาสองคู่มองตามด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน
“ไม่นึกว่าคุณยุธจะเจ้าชู้ก็เป็น” เต้ยยิ้ม ทำท่าทีว่ากำลังขำศรายุธ แต่นัยน์ตากลับไม่ได้สื่อออกมาแบบนั้น
“ผมนั่นหรือเจ้าชู้” ศรายุธหัวเราะแห้งๆ “พอดีผม เอ่อ ภิรายุชวนผมมาคุย เขามีเรื่องไม่สบายใจ”
“เรื่องคุณธีรดนย์ ผมรู้ คุณภิรายุรักคุณธีรดนย์ และตอนนี้กำลังงอนกัน” เต้ยยักไหล่ ทำหน้าตาอ่อนอกอ่อนใจเมื่อพูดถึงเจ้านาย
“งอนกัน” ศรายุธขมวดคิ้ว
“คุณธีรดนย์กำลังสับสน เขายืนอยู่ตรงกลางระหว่างคนสองคนที่เขาถูกใจ ตอนนี้ก็คงกำลังมองและตัดสินใจอยู่ว่าจะเลือกใครดีระหว่างคุณวิธวินท์กับคุณภิรายุ”
“จริงหรือครบ” ศรายุธไม่อยากจะเชื่อ ในใจเขาคิดมาตลอดว่าธีรดนย์นั้นชอบวิธวินท์มากกว่าภิรายุ
“ถ้าคุณวินธ์กับคุณภิรายุไม่รู้จักกันหรือไม่ถูกัน เรื่องก็คงง่ายเข้า ไม่น่าลำบากใจเท่ากับที่เป็นเพื่อนกัน”
“คุณเต้ยหมายความว่ายังไงครับไ
“หมายความว่า” เลขาหนุ่มพูดช้าๆ แล้วจงใจถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เฮ้อ เต้ยไม่อยากจะพูด”
“พูดมาเถอะครับ”
“คุณยุธครับ ถ้าคุณยุธเป็นคุณวินท์หรือคุณภิรายุคนใดคนหนึ่ง ถ้ามารักผู้ชายคนเดียวกันคุณจะทำยังไง แต่ผมสงสัยอยู่นะว่า คุณวินท์รักคุณดนย์หรือเปล่า ถ้าหากว่ารัก จะรักมากเท่าคุณภิรายุหรือไม่น๊อ” เต้ยเอียงหน้า ทำท่าคิดไตร่ตรอง
“อันนี้ผมยังไม่ทราบ” ศรายุธพึมพำ
“แล้วหากใครคนหนึ่งผิดหวัง ใครจะเสียใจมากกว่ากัน ใครจะทนได้มากกว่ากัน ใครจะตัดใจได้เร็วกว่ากัน ใครจะบาดเจ็บมากจนแทบจะทนไม่ไหว ใครเข้มแข็งกว่ากันที่จะรักษาแผลรักให้หายได้เร็วไว” เต้ยหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะปล่อยหมัดเด็ด “ใครจะเสียสละให้ใคร”
...วิธวินท์สิ คำตอบชัดเจนอยู่แล้ว ศรายุธไม่ต้องคิดแม้แต่นิด วิธวินท์กับภิรายุ สองคันนั้นไม่มีทางแย่งธีรดนย์กันหรอก คำถามของเขานั้นตอบได้ง่ายที่สุด...
...ใครจะเสียสละให้ใคร...
“คุณวินท์ยังมีคุณบารมีหรือไม่ก็คุณภมร” เต้ยพูดต่อ
“ภมรกับวินท์เป็นเพื่อนรักกัน แล้วอีกอย่าง ภมรก็ไม่ได้เป็น เอ่อ เป็นเหมือนเรา” ศรายุธรีบพูดแทรก “ท่าทางเขาเป็นแบบนั้นเอง ชอบหลอกให้คนเข้าใจผิด”
“อ้าว” เต้ยตกใจ คราวนี้ตกใจมากๆ ไม่ได้แกล้งทำ เพราะเขาคิดมาตลอดว่าภมรนั้นเป็นฝ่ายรับด้วยซ้ำ
“ผมมองผิดไปจริงๆ แต่ผมมองคุณบารมีไม่ผิดใช่ไหมครับ” เต้ยถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
ศรายุธส่ายหน้า แต่ฝ่ายที่ถามก็ยังต้องการความชัดเจนจึงถามว่าการส่ายหน้าของศรายุธหมายความว่าอย่างไร
“บารมีชอบวินท์ครับ แอบชอบมานานแล้ว แต่เพิ่งเปิดเผยความรู้สึก”
“น่าสงสารคุณภิรายุ” เต้ยถอนหายใจ “มีรักกับเขาครั้งแรกก็ต้องเจ็บปวดเสียแล้ว เหลืออยู่อีกนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้นความฝันก็จะเป็นจริงเพราะพักหลังนี้คุณดนย์เปลี่ยนไปมากแทบเป็นคนละคน เต้ยยังตกใจอยู่เลยนะเนี่ยที่เห็นเจ้านายทิ้งความเจ้าชู้ แม้ไม่หมดร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็มีแววว่าจะกลายเป็นโจรกลับใจ แต่คุณเต้ยก็คงจะกลายมาเป็นผู้ที่เสียสละให้เพื่อน ถ้าเป็นเต้ย ต้องเจออะไรเหมือนกัน เต้ยก็คงแทบจะ...”
“คุณธีรดนย์เปลี่ยนไปขนาดนั้นหรือครับ” ศรายุธรีบถาม หลังจากที่อยู่นาน
เลขาเจ้าคารมพยักหน้าแล้วพูดต่อวา “คนที่โชคดีได้ครอบครองหัวใจคนที่เลิกเจ้าชู้ไปก็คงเป็นคุณวินท์ที่ช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก”
“วินท์ยังไม่ได้หลงรักคุณดนย์เท่าภิรายุหรอกครับ และคนที่รักเพื่อน ยอมให้เพื่อน ทำเพื่อเพื่อนได้ก็คือวินท์นั่นล่ะ เขาเป็นอย่างนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ศรายุธพูดถึงหลานหนุ่มด้วยเสียงเบาๆ นัยน์ตาครุ่นคิด
...เขาไม่อยากให้วินท์เป็นของธีรดนย์...
...ถ้าเพียงแต่วินท์ไม่ได้รักธีรดนย์...
...ถ้าเพียงแต่...
...ถ้า...
“คุณวินท์เป็นคนน่ารัก ใครได้ใกล้ชิดก็ต้องรักได้ง่ายๆ หน้าตาก็ดี มีเสน่ห์ อีกหน่อยก็คงมีใครมาชอบอีก หรืออย่างน้อยก็มีคุณบารมีซึ่งรอคอยด้วยความหวัง แต่คุณภิรายุนี่สิ ไม่รู้ว่ามีใครหรือเปล่า ถ้าผมเป็นคุณยุธ ผมจะช่วยให้คุณภิรายุมีความสุข” เต้ยพูดเสียงหนักแน่น และหากเป็นพนักงานขาย ตอนนี้ก็กำลังปิดการขาย
ศรายุธเงียบ ถอนหายใจเบาๆ นัยน์ตาเหม่อลอย ครุ่นคิด คำพูดบางคำของเต้ยดังก้องอยู่ในหัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคที่บอกว่า ใครได้ใกล้ชิดวิธวินท์แล้วก็ต้องรักได้ง่ายๆ
เลขาหนุ่มเจ้าแผนการณ์ลอบมองใบหน้าคมเข้มของคนที่เขารักแล้วรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ศรายุธโอนอ่อนตามแนวคิดของเขาแล้ว
“คุณยุธครับ เราต้องช่วยคุณภิรายุกับคุณดนย์นะครับ” เต้ยพูดเบาๆ ใกล้หูของศรายุธ “คนที่มีใจให้กัน ควรได้รักกันอยางสมหวัง”
...ใช่ คนที่มีใจให้กัน ควรได้อยู่ด้วยกัน...
...เขามีใจให้ใคร และมีใจให้ใครมากกว่ากัน...
*******30**********
หัวข้อ: นิยาย-ชุด Love, Finally ตอน เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย Epilogue (อ่าน 397385 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก