จากคนที่อยู่เบื้องหน้า ในหว่างของผมนั่นเอง5
ไอ้ลุงมันปล่อยเจ้าปอร์น้อย ๆ เป็นอิสระ มันสบตาผมด้วยสายตาที่วิงวอนขอความสงสาร
คนที่ควรทำแบบนั้นน่าจะเป็นผมนะครับ ผมส่งสายตาวิงวอนน่าสงสารเป็นสองเท่าของไอ้ลุงกลับไปบ้าง555
เวลาผ่านไป
ผมกับไอ้ลุง สื่อสารกันด้วยสายตามากกว่าคำพูดแล้วครับ
สายตาวิงวินน่าสงสารของผมเพิ่มเป็นสาม สี่และห้าเท่า ตามลำดับ น้ำตาเริ่มคลอ
“จะเป็นไรไหมกอล์ฟถ้าเราจะขอนาย.......................
ตอนพิเศษ ( เรื่องบนเตียง ตอนจบ)
“จะเป็นไรไหมกอล์ฟถ้าเราจะขอนาย......
เก็บสิ่งที่มีค่าที่สุดไว้กับเราเหมือนเดิม”
แววตาแห่งความสงสารยังมีอยู่บนใบหน้าผมให้ไอ้ลุงได้เห็น
ความเงียบเป็นแขกรับเชิญของผมและไอ้ลุง ครับตอนนี้
เวลาผ่านไป
“กอล์ฟเรื่องนี้สำหรับเราแล้วมันมีข้อแม้นะ ถึงมันจะจากความรักก็ตาม”
ไม่มีเสียงตอบรับจากไอ้ลุงแต่อย่างใด
“ขอเราบอกเหตุผลนายได้ไหม”
ความเงียบยังอยู่ ....อึดอัดจัง
“ครับปอร์” ไอ้ลุงเสียงอ่อยๆ
“นายรู้ไหม ว่าเรามาจากครอบครัว ผัวเดียว เมียเดียว
นี่คือสิ่งที่ครอบครัวเราปลูกฝังมา และเราอยากดำเนินชีวิตแบบนั้น
เราคิดว่ามันสำคัญนะ ถึงคนอื่นจะมองข้ามไป และอาดูเชย
แต่สำหรับเราแล้วเรายังยืนยันว่ามันสำคัญอยู่
ถึงตอนนี้มันอาจจะใช้กับชีวิตเกย์ไม่ได้ก็ตาม นายเข้าใจเราใช่ไหม”
ไอ้ลุงมันก้มเหมือนคนกำลังผิดหวังจากการโดนปฏิเสธ
เวลาผ่านไป
“ปอร์ครับ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณนะครับแต่ว่า คุณไม่เชื่อใจผมใช่ไหมครับ”
“ไม่ใช่เราไม่เชื่อใจนายนะกอล์ฟ เรามาที่นี่เพียงสองคนกับนาย แล้วตอนนี้เราอยู่ตรงนี้อยู่บนเตียงกับนาย
ถึงขนาดนี้แล้วนายยังคิดว่าเราไม่เชื่อใจนายอีกเหรอ
เพียงแต่เราอยากใช้เวลาให้นานกว่านี้เพื่อจะเรียนรู้ และรู้จักที่จะรักนาย”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากไอ้ลุงแต่อย่งใด
ขอโทษนะกอล์ฟ นี่ไม่ใช่สื่งที่สำคัญที่สุดที่เราต้องการจากความรัก ผมคิดใจใน
ไอ้ลุงมันเงยหน้ามองที่ผมอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
มันเอื้อมมือมาลูบที่แก้มผม ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในหว่างขาผม
“โอเคครับปอร์ โอเคครับ” มือที่ลูบอยู่บนแก้มตอนนี้มาลูบบนหัวแทน
“ขอบคุณครับกอล์ฟ ขอบคุณครับ” น้ำตาผมค่อยเอ่อล้นออกมาจากสองตา
ไหลเป็นทางอาบสองแก้มด้วยความดีใจ
“เรารักนาย กอล์ฟ เรารักนาย”
นี้คือคำว่ารักครั้งแรก และเป็นคนๆ แรกที่ผมได้บอกออกไปจากความรู้สึกข้างใน
ไอ้ลุงใช้มือค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากสองแก้มผมช้าๆ
พร้อมกับก้มลงมาจูบที่ปากผมอย่างแผ่วเบา
“ผมก็รักคุณครับปอร์” ไอ้ลูงตอบผมด้วยสายตาที่ไม่โกหก
ผมดึงตัวไอ้ลุงเข้าไปกอด เจ้าน้ำตาไม่รู้ไหลมาจากไหน หลั่งออกมาเป็นสายทางไม่ยอมหยุด
ไอ้ลุงกอดผมไว้ในอ้อมแขน มือลูบหัวผม
เสียงสะอึกสะเอื้อนของผมไม่รู้มากจากไหน
แต่ที่รู้คือตอนนี้ผมหยุดร้องไม่ได้แล้ว
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องร้องไห้ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” ไอ้ลุงยังลูบหัวผมเบาๆ ไปมา
“ไม่ร้องนะครับปอร์ ไม่ร้องนะ” เสียงปลอบโยนกระซิบช้างหูไม่ขาด
พลอยทำให้ผมหยุดจากการร้องไห้นั้น ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจไอ้ลุง
ที่ดังมาเป็นระยะ ๆ ร่างกายของเราร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว
ไอ้ลุงผลักผมออกจากอ้อมกอดมันช้า ๆ เช็ดน้ำตาผมที่สองแก้ม
โน้มหัวลงมาจูบที่แก้มทั้งสองข้าง
“ปอร์ครับ”
“หือ” ผมตอบไป จากเสียงในลำคอ
“พร้อมหรือยังครับ” งะ กรูเพิ่งพูดจบไปเมื่อเองนะ มึงยังไม่เข้าใจอีกเหรอไอ้ลุง
หรือจะเล่นละครอีกสักเรื่องดีไหมเรา555 แต่กลัวน้ำตาจะท้วมจอคอมฯคนอ่าน555
“พร้อมที่จะเดินไปเคียงข้างไปด้วยกันผมแล้วใช่ไหม”
ตอนนี้ผมเริ่มยิ้มออกเมื่อรู้ความหายของไอ้ลุงที่มันพูดไป
“ระหว่างเดินไปขอจับมือได้ไหม” ผมพูดเสริม....อ้าย อาย คนสวยอ้ายอาย
“ครับ สัญญานะว่าจะปล่อยนะ” พูดจบไอ้ลุงมันใช้มือทั้งสองของมันกุมมือผมไว้ในมือมัน
แล้วไอ้ลุงจูบผมอย่างดูดดื่ม โดยที่ผมไม่ได้ปธิเสธการกระทำของไอ้ลุงแต่อย่างใด
คืนนี้เราช่วยกันจนเสร็จกิจ อันควรทำ 5555ทั้งผมและไอ้ลุง ยังรักษาไว้ซึ่งเอกราชของตัวเอง
เอ๊ะ หรืออาจจะเป็นของผมคนเดียวที่ยังรักษาไว้ได้ ส่วนไอ้ลุงอันนี้ผมไม่รู้
แต่ทีรู้คือ คืนนี้ผมต้องแบ่งที่นอนให้กับไอ้ลุงไปตั้งครึ่งเตียงเลยนะ
แต่ก็ช่วงเถอะ เสียไปครึ่งเตียงแต่ได้อยู่ในอ้อมกอดของไอ้ลุงทั้งคืน
มันคุ้มไหมละครับคุณผู้อ่าน ช่วยคิดที555
ปล.ขอโทษคุณผู้อ่านทั้งหลายนะครับที่ไม่มีฉากแบบนั้นในตอนพิเศษแบบนี้
ทำไงได้ครบน้องปอร์คนสวยหัวโบราณ55 รักนวลสงวนตัว 55
โพลล์
หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ (อ่าน 1314836 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก