live in hongkong 2
"ไอ้เห้ ไหนมึงบอกว่าไม่ได้สอบไง!!!!"
ผมด่าหลังจากได้รู้ตัวว่าคนที่สองนั่นมันใคร
"ก่อไม่ได้บอกว่าไม่สอบ แค่บอกไม่รู้"
"เวร แล้วได้ทำไมไม่บอกกันบ้าง"
"เซอร์ไพรส์"
ผมตบกบาลมันไปหนึ่งทีเป็นของขวัญ
แล้วหลังจากนั้นไอพาก็พาผมไปกินข้าวที่เบอเกอร์คิงในนั้น ก่อนที่จะเดินไปรอขึ้นเครื่องที่เกททางขึ้น
"ไอพา กี่โมงแล้ว"
"จะบ่ายสอง"
"เครื่องเราออกกี่โมงนะ"
"บ่ายสองสิบ"
ใกล้แล้วๆ ตื่นเต้นจัง ว่าแต่มันจะไม่ตกแน่นะ...
"ท่าทางงิ ไม่เคยขึ้นอะดิเครื่องบิน แล้วตอนมาจากเชียงใหม่มาไงน่ะ"
"รถทัวร์"
"โห เมื่อยตายเลยนอนในรถมา"มันบ่น
"ก็ไม่เห็นขนาดนั้น"
"ท่านผู้โดยสารเที่ยวบินที่ FD 3604 กรุณาขึ้นเครื่องโดยสารทางประตูที่ B2..."
"ไปกันได้แล้วปะ"ไอพาว่าแล้วจับมือผมให้ลุก
ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตามมันไปแต่โดยดี ไอนี่ทำไมไม่บอกกันบ้างวะ แม่งกูเลยเศร้าฟรีเลย...
เห้ยเดี๋ยวก่อน งิก็แปลว่าคราวนี้...
กูไปกะมันแค่สองต่อสองอะดิ?
ห่าราก!!!
"เป็นไรวะไอธัณ หน้าแดงเชียวมึง"ไอพาทักทำให้ผมรู้สึกตัว
"ป่าว ไม่มีอะไร กูสะบายดี"แล้วผมก็เดินนำมันลิ่วๆไป
"ไอธัณ!"
มันเรียก แต่ตอนนั้นเหมือนผมจะไม่ค่อยได้ยินเสียงมันถนัดนัก
"สวัสดีค่ะ ขอดูตั๋วที่นั่งด้วยนะคะ"
"เอ๋ ? เอ่อ" ผมเอ๋อแดกก่อนจะล้วงมือหาตั๋วเครื่องบิน.....
ชิหาย หายไปไหนเนี่ย!!!
"เดี๋ยวนะครับคือผมขอหา..." แล้วทันใดนั้นก็มีมือยืนผ่านผมไปให้ยังเจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้น
"นี่ครับตั๋วที่นั่ง"
"อ๋อค่ะ มาด้วยกันสินะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"
โดยไม่รอช้า ไอพาก็ลากผมที่เอ๋อแดกเมื่อกี้ไปทันที
ด้วยความที่หน้าแตก ทำให้ผมไม่กล้าจะพูดกับมันเลยหลังจากได้ที่นั่งแล้ว
"หนิ ทีหลังระวังหน่อย ตั๋วสลิปราคาถูกมันปลิวหายง่าย" มันพูด
"เออ ราคาแพงมันเป็นบัตรแข็งรึไงวะ" ผมประชด
"ก็ใช่"
เออ กูมันโง่
ผมเลยหันไปมองนอกหน้าต่างแทน เห็นเครื่องบินอีกหลายลำที่จอดใกล้ๆ แล้วก็มีคนบางกลุ่มอยู่ข้างล่าง บ้างก็ยืนคุยอะไรซักอย่าง บ้างก็ขับรถหน้าตาแปลกๆไปตามทาง เห็นมีเหมือนคอนเทนเนอร์ใหญ่ๆที่มีกระเป๋าเดินทางเต็มไปหมดด้วย
"ไหน เด็กน้อย ตื่นเต้นเชียว ดูใหญ่เลยนะ" ไอพามากระซิบแซวข้างหูผม
"ยุ่งกะกูแม่ง" ผมวีนมันนิดๆ ก่อนจะหันหน้ามาเจอไอพาในระยะประชิด...
"ไปนั่งที่ดีๆดิแวะไอ้นี่"ผมว่าแล้วยันมันให้กลับไปที่มัน มันก็หัวเราะชอบใจตามประสาเวลาได้แกล้งคน(ง่าวๆ)อย่างผม
"มึงจะขำความง่าวของกูอีกนานมั้ยวะ"ผมประชดเมื่อเห็นมันขำไม่เลิก
"ไม่ ก็เห็นน่ารักดี เลยขำ"
"เออ ขอบคุณ"
"หูแดงเชียว"
"เสือก"
"ท่านผู้โดยสาร ขณะนี้ ท่านกำลังโดยสารเครื่องบินไทยแอร์เอเชีย เที่ยวบินที่..."
คำประกาศดังขึ้น มันพล่ามอะไรซักอย่างยาวพอควร ก่อนที่เจ้าหน้าที่สาวสวยจะมาสาธิตวิธีการใช้เอ่อ ไอ้อุปกรณ์หน้าตาแปลกๆที่เรียกว่าเครื่องช่วยชีวิต นั่นแหละ
"เจ้าหน้าที่บนนี้สวยจังวะ"ผมพูดกับไอพาเบาๆ
"เขาเรียก แอร์โฮสเตจ"
"หะ?"
"ส่วนผู้ชายเรียกว่าสจ๊วต"
"อะ อ่อ เออรู้น่ะ"
"ก็เห็นเรียกเจ้าหน้าที่ๆ"
"เอาน่ะ" ผมแยกเขี้ยวใส่ มันก็ไม่ว่าไรต่อแต่ยิ้มขำแปลกๆ
"เครื่องจะขึ้นแล้วแหน่ะ"
มันบอกผม ผมเลยหันไปด้านนอก ก่อนจะพบว่า
ไอเครื่องห่านี่กำลังเอียง 45 องศา
เห้ยยยย!!!!!!!!!!!!!
แล้วเครื่องก็ทะยานสู่ฟ้า ผมรู้สึกโหวงๆช่วงท้องแปลกๆ และหลับตาปี๋
จนกระทั่งกลับสู่สภาวะปกติ นั่นทำให้ผมรู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นเยอะ แต่ก็มีความรู้สึกหูอื้อๆมาแทน
"จับมือกูแน่นเชียวนะ"
ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆงงๆ ก่อนจะก้มลงพบกับมือตัวเองที่กำมือไอพาไว้อย่างแน่น...
ผมรีบปล่อยทันที
มันหัวเราะ แล้วแซวอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่ได้ยิน ก้อหูมันอื้อ ๆ ไม่ได้ยิ้น
"จะรับอะไรมั้ยคะ"
แล้วเจ้าหน้า..แอร์โฮสเตจสาวคนนึงก็มาถามพวกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"อยากกินไรป่าว"ไอพาถาม
"ไม่อะ อิ่มอยู่เลย"
"ยังไม่รับอะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
แล้วเธอก็เข็นรถจากไป
"จะหลับก็ได้นะ อีกตั้งสองสามชั่วโมง"ไอพาพูด
"หือ ไม่อ่ะ ไม่ง่วง"
"อะไร มึงตื่นเต้นขนาดนอนไม่หลับเลยเรอะ"
"ไอห่า ไม่ใช่ว้อย แค่มันไม่ง่วง"
"อนะ อืมๆ"
มันยิ้มแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ผมเลยฉุนนิดๆ มันจะแซวอะไรนักหนาวะแม่ง
"งั้นกูหลับน่ะ"
แล้วมันก็เอนพนักพิง แล้วหลับตาลง
ผมเลยหันออกไปนอกหน้าต่างอีกรอบ วิวข้างนอกโคดสวย มีเมฆลอยเต็มไปหมดเลย เหมือนพวกรูบถ่ายตามนิตยาสารถ่ายรูป
ผมเลยหยิบกล้องตัวเองออกมาลองถ่ายดู เก็บไว้ให้แม่ดู อิอิ(ถ่ายเมฆให้แม่ ประเสิรฐจริงกู...)
สักพักอยู่ดีๆหัวไอพาก็เริ่มเอนมาทางผม แล้วก็พิงไหล่ผมในที่สุด
ผมสะดุ้งนิดนึง แล้วก็หันไปดู แต่ว่าไอพาหลับสนิท สงสัยมันคงไม่ได้แกล้ง ผมเหลือบไปมองผู็โดยสารอีกคนที่นั่งถัดจากไอพา เป็นผู้หญิงสาวผมทอง ท่าทางเป็นพวกยุโรป โชคดีที่เธอหลับสนิทเช่นกันเลยไม่ได้เอะใจสงสัยอะไรกับพฤติกรรมไอพา
มัน
"ไอพา นอนดีๆ" ผมกระซิบใส่ แต่มันก็หลับสนิท...
เวรแม่ง กูกะลังกะจะหลับมั่ง ทำงิก็หลับไม่ลงเดะ...
แต่ก็แค่ความคิดผมอะนะ เพราะไม่นานผมก็หลับตามมันไปเพราะ...ว่างง่ะ(ผมเป็นพวกนั่งนิ่งๆแล้วจะง่วงหลับ เหอๆ)
"ธัณ ตื่นๆ เครื่องจะลงแล้ว"
ผมลืมตาอย่างงัวเงีย แล้วมองไอพาที่สะกิดๆผม
"หะ?"
"เครื่องจะลงแล้ว ปรับที่นั่งให้เท่าเดิมก่อน" มันว่า แล้วกดปรับที่นั่งให้
"เครื่องลง? ผ่านไปสามชั่วโมงแล้วหรอวะ"
"ประมาณนั้น"
แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงประกาศของแอร์โฮสเตสสาวดังขึ้น
"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เราจะทำการจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติมาเก๊า ขอให้ทุกท่านปรับพนักเก้าอี้สู่ระดับเดิม แล้วรัดเข็มขัดนิรัดภัยด้วยค่ะ"
ผมก้มลงดูเข็มขัดตัวเองซึ่งก็เรียบร้อยดี จึงคิดว่าไม่มีอะไร...
ก่อนที่เครื่องงี่เง่านี่จะบินเฉียง 45 องศาอีกรอบ แต่คราวนี้เอียงข้าง
ผมกำที่วางแขนแน่นแล้วลอบมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะพบว่าข้างล่างเป็นทะเล!
"!!!"
ไอพาหันมามองผม แล้วทักว่า
"หน้าซีดเชียว ไหนว่าหมาไม่กลัวน้ำ"
ห่ารากกกกกกก
และนั่นคือการเดินทางด้วยเครื่องบินครั้งแรก น่าประทับใจจริงๆพับผ่า...
พอลงมาถึงที่ มาเก๊า ก้อมองหาคนที่เขาจะมารับเราไปยังสถานที่พัก
"เออ คนที่ดูเราเขาอยู่ไหนเนี่ย"
"ไปเอากระเป๋าก่อน ค่อยว่ากัน" แล้วไอพาก็ลากผมไปต่อ
"มึง กูเดินตามมึงได้ ไม่ต้องลาก"
"ไม่เอา"
"ทำไมแวะ"
"กลัวหาย"
"เวร"
"ฮ่าๆๆ"
แล้วมันก็ลากผมต่อไป
"เดี๋ยวไป ตรวจคนเข้าเมืองน่ะ"
"หือ?"
"จะเข้าประเทศเขาก็ต้องตรวจคนเข้าเมืองก่อน"
"แล้วทำไง? เดินผ่านประตูอะไรซักอย่างเหมือนตอนที่เขาริบขวดน้ำกุป่าว?"
"ไม่ๆ พาสปอร์ตอยู่ไหน"
"นี่" ผมหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"เขียนใบนี่ให้เรียบร้อย เร็วๆ"
มันให้ผมเขียนใบอะไรซักอย่าง
"เขียน ตามนี้เลยหรอ"
"เออๆ นี่ ตรงนี้ใส่หมายเลขพาสปอร์ตนาย ตรงนี้ใส่ชื่อโรงแรมที่จะไปพัก"
"..."ผมทำหน้างงให้มัน มันส่ายหน้าอย่างเซงจิต
"นี่ ดูของกูอ่ะ" แล้วมันก็ยื่นของมันมาให้
ผมก็จัดการลอกอย่างรวดเร็ว
"ปะ ไปก่อน เดี๋ยวดูข้างหลังให้"แล้วมันก็ลากผมไปที่ต่อแถวรอตรวจคนเข้าเมือง
พอถึงคิวผมก็เดินเข้าไป ยามนั่นก็ทำหน้าถมึงทึงเชียว...
ผมเดินไปหยุดตรงหน้า ยามนั่นก็มองหน้าผมเป็นเชิงตั้งคำถาม แล้วก็พูดภาษาจีนอะไรซักอย่างใส่ผม
"หา???"
"ยัว พัสปอดๆ"
มันพูด
"ห๊ะ?"
"ส่งพาสปอร์ตให้เขาสิ"เสียงไอพากระซิบข้างหลัง
"อ่อๆ"
แล้วผมก็ส่งให้ ยามนั่นทำหน้านิ่วใส่ผม แล้วดึงพาสไป
ไอห่า
มันก็มองๆ ตรวจๆ แล้วก็ประทับตา(อย่างรุนแรง)แล้วส่งคืนให้ผม
ผมเดินออกมาด้วยความเซงจิต อะไรวะไอยามนั่น
"เปิ่นอีกแล้วมึงนี่นะ" ไอพาที่ตามมาอีกพักพูด
"ไอยามนั่นจะกินหัวกู"
"ฮ่าๆ คนจีนก็อย่างงี้แหละ ผิดนิดหน่อยก็ฉุนขาดละ"
"เออ แม่ง ทำหน้ายักกะขี้ไม่ออกมาสิบชาติ"
พวกผมก็เดินต่อจนไปถึงที่เอากระเป๋า มีกระเป๋าเลื่อนๆออกมาเต็มไปหมด นี่กูอยู่ในโรงงานอะไรซักอย่างรึเปล่าวะเนี่ย?
"กระเป๋าไหนของมึงอะ"
"ใบสีเทาๆ"
"มันก็เทาหมดทุกใบ"
"เออน่ะ เดี๋ยวดูเองก็ได้"
นั่นไงเจอแล้ว ผมรีบเดินไปหยิบ แล้วก็เดินลากกลับมาหาไอพา
"แล้วกระเป๋าแกอ่ะ?"
"ก็มีแค่นี้"
"หา?"
"กูมาแบบ Backpack แค่เจ็ดวันเองอะไรนักหนา?"
"เหอ? เอ่อ แล้วเสื้อผ้าแกอ่ะ"
"เอาเหอะคนไม่ค่อยได้เดินทางก็คงไม่ค่อยสะดวกกะแบบนี้เท่าไหร่หรอก"
เออใช่สิ ใครจะไปเดินข้ามประเทศง่ายๆอย่างแกล่ะ
หลังจากนั้นพวกผมก็ออกมาข้างนอกประตูกัน แล้วก็มองหาคนที่จะมารับพวกเราไปยังที่พัก
"แกรู้มั้ยว่าคนที่จะมารับเขาเป็นใครอ่ะ"
"เห็นว่าเป็นเจ้าหน้าที่กับทางมหาลัยอ่ะ"
"ขอโทษนะคะ คุณธณสิต กับคุณ พาวินใช่มั้ยคะ?"
ตรงหน้าผมเป็นสาวสวยรูปร่างสูงโปร่ง เธอมีผมยาวตรงสลวยสีดำ สวมแว่นตาแบบไม่มีกรอบ เธอใส่ชุดแบบผู้บริหารของสำนักงานอะไรซักอย่าง ที่หน้าอกมีป้ายบริษัททัวร์ที่โคกับมหาลัยเรา
"ใช่แล้วครับ" ไอพาพูด
"ดิฉันได้เตรียมรถสำหรับเดินทางไปยังที่พักแล้วล่ะค่ะ เชิญตามมาทางนี้ค่ะ"
แล้วพวกผมก็ตามเธอไป...
to be continue
อิอิ ตรงกับที่ใครคาดไว้เยอะอะดิงี้ ตอนแรกกะจะให้รางวัลคนทายถูก งิแจกไม่ไหวล่ะ
ฮ่าๆ ไปละครับไว้เจอกันจ้า ดีใจที่ทุกคนยังจำได้แหะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
