ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Close Friend Live in Hong Kong
สวัสดีครับ ยังจำผมกันได้อยู่มั้ยเนี่ย แนะนำตัวใหม่อีกรอบและกัน ผมชื่อธัณนะครับ เรื่องราวความรักของผมก็ได้จบลงไปแล้วใน "เพื่อนสนิท...รึป่าวแวะ" ซึ่งก็ต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่ให้คอมเมนต์ดีๆเสมอมานะครับ ^ ^
เรื่องของตอนพิเศษที่ไปเที่ยวทะเลตอนสงกรานต์นั้น ผมได้แต่งจบหมดแล้ว แต่ต้องขอขอบคุณสุดที่รัก(?)ที่ทำให้เรื่องทั้งหมดหายไปในพริบตา(ที่มึงเตะปลั๊กคอมกู) ผมจึงจะต้องทำการเขียนใหม่อีกครั้ง(ถ้าหากมีเวลา) และจะเอามาให้ชมถ้าหากเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ส่วนอีกคู่ที่ทุกคนถามถึงนั้น ผมได้ติดต่อให้แล้วนะครับ แต่รู้สึกว่าเจ้าตัวจะมาลงเอง ก็เลยไม่รู้ว่าจะสมัครไอดีใหม่หรือยังไง อันนี้ก็คงต้องรอต่อไป แต่รับรองว่าสนุกไม่แพ้เรื่องของผมหรอก(ผมก้อมีเอี่ยวในเหตุการณ์ด้วยอนะ...)
และตอนนี้ ก็ขอเชิญอ่านตอนพิเศษ เพื่อนสนิท รึป่าวแวะ live in hong kong ไปก่อนแล้วกันนะครับผม
เรื่องมันเริ่มที่ ผมได้สมัครทุนพิเศษไปดูงานต่างประเทศที่ฮ่องกง และก็ติดโดนไม่ได้คาดคิด(ผมรู้สึกว่าตอนสัมภาษณ์ทำได้ห่วยแตกมากมาย เหอๆ)และต้องออกเดินทางแทบจะทันทีหลังจากที่ผมได้เดินทางกลับมาที่เชียงใหม่(กูจะกลับมาทำต้อยไรวะ) ซึ่งตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับมาหาแม่และครอบครัวที่บ้าน
"ธัณเอ้ย มีจดหมายมาหาแหน่ะลูก" แม่ผมเรียกผมที่ตากผ้าอยู่หลังบ้าน พอได้ยินผมก็เลยเดินไปหา
และก็ได้พบกับจดหมายตอบรับทุนที่แม่ส่งให้
"ลูกไปสมัครทุนไว้เหรอจ้ะ แหม แม่ไม่เห็นรู้เลยนะเนี่ย"แม่ผมพูดยิ้มๆ ผมก็ยิ้มตอบให้
"ก้อลองดูน่ะครับ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้" ผมเปิดซองดู ในนั้นมีหมายกำหนดการ ใบแจ้งการตอบรับ และก็ตั๋วเครื่องบินเที่ยวไปและกลับให้
"ตื่นเต้นมั้ยเนี่ยลูก จะได้ไปเมืองนอกกับเขาแล้ว แม่ยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปเลยนะเนี่ย" แม่ผมพูดยิ้มๆแล้วแตะไหล่ผมอย่างภาคภูมิใจ
"ก็ตื่นเต้นน่ะครับ"ผมตอบไป
"ทำไมดูซึมๆล่ะลูก"
"อ๋อ ก้อ ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"หรือว่าไม่ได้เจอหนูพาหรอลูก"
แม่ จี้จุดโดนมากเลย..
การไปฮ่องกงคราวนี้ ไอพาไม่ได้ลงสอบกับผมด้วย นั่นก็หมายความว่าคราวนี้ผมก้อคงต้องไปคนเดียว
"แม่เองก็ไม่ได้เห็นหนูพาเลยนะพักนี้"
"อ่อ ก่อนมาหาแม่พวกผมก็ไปเที่ยวทะเลกันมาแล้วน่ะครับ"
"หรอ ไม่เห็นพามาหาแม่เลย แม่ก็อยากเจอหนูพาเหมือนกันนะ สบายดีรึเปล่าน่ะ"
"หือ มันก็ปกติดีของมันนี่แหละครับ บ้าเหมือนปกติเนี่ย" ผมพูดกัดๆ
"แหน่ะ เรานี่ ไปว่าเพื่อนเราแบบนั้นได้ยังไง"
แน่นอนว่าแม่ผมก็ยังรู้จักไอพาในฐานะ "เพื่อนสนิท" ของผมนั่นแหละครับ
ผมตัดสินใจยังไม่บอกแม่ให้รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอพาให้แม่รู้ เนื่องจากแม่ผมค่อนข้างจะหัวโบราณ ตามประสาคนสมัยก่อน
ตลอดมาผมอยู่กับแม่ผมสองคน แม่ผมก็เป็นคนขี้โรคพอๆกับผมนั่นแหละ และท่านก็เป็นคนอ่อนไหวมากพอสมควร ผมจึงพยายามทำตัวให้ดีที่สุด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม และก็เรื่องงาน ชีวิตความเป็นอยู่ และแม่ผมก็ไม่เคยเสียใจกับพฤติกรรมของผมเลยซักครั้ง
และผมก็กลัวที่จะบอกด้วย
เพราะไม่รู้ว่าแม่จะรู้สึกยังไง ถ้าเกิดผมบอกไป
"แต่เรื่องที่ลูกได้ทุนนี่ แม่ภูมิใจในตัวลูกมากๆเลยนะ คนเก่งของแม่" แม่ผมเข้ามากอดแล้วก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่
และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกผิดไม่น้อย
"แม่ครับ ผมต้องออกเดินทางพรุ่งนี้แล้ว ตามที่กำหนดการมันบอกไว้"
"ก้อตามนั้นแหละลูก"
"แต่ผม...ยังได้เจอแม่แป๊บเดียวเอง" นั่นแหละ ผมเพิ่งกลับมาได้แค่สองวัน...หลังจากไม่ได้เจอแม่มาเป็นปี
"ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปเถอะจ้ะ แล้วแม่จะรอนะจ้ะ กลับมาแล้วก้มาหาแม่ได้ตลอดแหละ ไม่ต้องห่วงแม่นะ"แม่เสริมเมื่อเห็นผมทำหน้ากังวล
"แม่ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่ได้เจอหน้าธัณแม่ก็ดีใจแล้ว"
คงจะต้องเสียใจมากแน่ๆเลย
"ครูมาส่งเธอแค่นี้นะ"
เสียงอาจารย์จูนดังขึ้น ผมมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในวันถัดมา
"อย่าลืมเรื่องเช็คอินกับเรื่องพาสปอร์ตนะ ตรวจคนเข้าเมืองด้วย จำที่บอกได้หมดใช่ปะ"
"โหยจานครับ ผมไม่ใช่เด็กประถมนะครับ"ผมบ่นเมื่อเห็นพี่จูนทำท่าจะพูดยาวเหยียด
"อะไรยะ ชั้นอุส่าเตือนเด็กบ้านนอกด้วยความหวังดีนะเนี่ย"
"คับๆๆ" ผมรับอย่างเซงๆ
"เอ้อ นี่ แล้วคนที่ได้ทุนอีกคนยังไม่มาเลยหรอเนี่ย"
"หือ?"
"แหม่ ช้าจริง"
"มีคนได้ทุนนอกจากผมด้วยหรอครับ?" ผมถามพี่จูนงงๆ ก้อไหนตอนสมัครเห็นว่ามีคนเดียวไง
"มีอีกคนน่ะ แต่ป่านนี้ยังไม่มาเลย เอาเป็นว่าเธอไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวก็เจอในเกทเองแหละ"
แล้วอาจารย์จูนก้อจัดการปล่อยเกาะผมในสนามบิน
แล้ว...ต้องทำอะไรก่อนนะ?
ผมเดินไปที่ที่มีเคานเตอร์เยอะๆ แล้วก็เดินไปถามคนที่อยู่ในเคานเตอร์หนึ่ง
"เอ่อ ถ้าจะเช็คอินต้องไปที่ไหนหรอครับ"
"คุณขึ้นเครื่องของสายการบินอะไรล่ะคะ?"
"เอ่อ..." ผมหยิบตั๋วขึ้นมาดู
"แอร์เอเซียอ่ะคับ"
"เชิญทางนี้เลยค่ะ" แล้วเธอก็นำผมไปหาเจ้าหน้าที่ชุดแดงๆที่เคาน์เตอร์หนึ่ง
"ไม่ทราบว่าจะเดินทางไปที่ไหนเหรอคะ?"
"เอ่อ ไปฮ่องกงน่ะครับ"
"เที่ยวบินที่ FD 3604นะคะ เชิญเชคอินที่เคานเตอร์ที่สามเลยค่ะ"
โอว มีงี้ด้วยหรอเนี่ย(แหม คนมันไม่เคยขึ้นเครื่องบินนิหว่า)
ไม่อยากจะพูดเลยว่าผมแอบตื่นเต้นพอควรนะที่จะได้ขึ้นเครื่องเนี่ย รวมทั้งหวาดเสียวด้วย เหอๆ
แล้วผมก็ไปเชคอินสำเร็จ
"เชิญที่เกททางโน้นเลยนะคะ เข้ารออิมมิเกรชั่นได้เลยค่ะ"
อะไรคืออิมมิเกรชั่นวะ
ผมเดินไปตามทางที่เธอบอกแล้วก็เจอไอ้เกทอะไรนั่น พอเดินเข้าไปผมก็ตะลึง
หือ ไอเครื่องเลื่อนๆนั่นมันอะไรน่ะ...
"กรุณาถอดกระเป๋าด้วยครับ"
"เอ๋อ อ่อ ครับๆ" แม่ง โชว์เปิ่นละกู
ผมก็ถอดกระเป๋าใส่ในถาดเขา
"เสื้อกันหนาวด้วยครับ"
"..."
ผมก็ถอด
"มีมือถือหรือเครื่องเล่นอิเลคโทรนิคส์ติดตัวมั้ยครับ"
"อ่อ ก็มี..."
"กรุณาเอาใส่ถาดด้วยครับ"
แม่งให้กูถอดกางเกงด้วยเลยแมะ...
"รับบัตรแล้วเดินไปรอรับข้างหน้าครับ"
ผมรับมาแล้วก็เดินตรงไปผ่านเครื่อง
ตี๊ดๆๆๆ
ไรอีกแวะ
"เชิญตรวจร่างกายด้วยค่ะ"
เจ้าหน้าที่หญิงคนนึงเขาผายมือให้ผมไปยืนที่แท่น
แล้วก็เอาเครื่องอะไรซักอย่างอังรอบๆตัวผม
"ผ่านได้ค่ะ"
แล้วเธอก็ผายมือให้ผมไปหยิบของที่มันไหลผ่านเครื่องออกมา
"คุณครับ ผมขออนุญาติริบขวดน้ำนี่นะครับ"
หะ? ขวดน้ำมึงจะริบไปทำไมวะ?...
ถึงอย่างงงั้นผมก็ผ่านมาจนถึงที่นั่งรอขึ้นเครื่องได้สำเร็จ ประกอบกับหิวข้าวเลยหาอะไรกิน
แต่ราคาของในนี้มันพาลจะทำให้หายหิวดื้อๆ...แพงได้อีก
"กริ๊งๆๆ"
"ฮัลโหล"
"ธัณนายเจอเพื่อนร่วมทางยัง"เสียงเจ๊จูนดังมาตามสาย
"ยังเลย จะรู้ได้ไงละหา"
"โอ๊ย เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละน่า"
"แปลว่าไรเนี่ยเจ๊ เห้ย เดี๋ยว"
ตู้ด....ๆ...ๆ
เหอะๆ
อะไรของเจ๊แกวะ?
"ทำเปิ่นมาตลอดทางเลยนะ"
ผมหันไปตามต้นทางเสียง
แล้วก็ได้พบกับ...
"เห้ย มึง ไอ้..."
to be continue
ขอโทษอีกครั้งนะฮะที่หายไปนานกว่าที่บอก ตอนนี้ผมต้องจัดนิทรรศการโปรโมทคณะ โดนเรียกเป็นประธานงานด้วยอ่ะ เหอๆ
ละก้อที่มาตั้งกระทู้ใหม่นี่ เพราะไม่แน่ใจว่ากระทู้ที่โดนย้ายไปจะกลับไปโพสต่อได้รึเปล่า ถ้ายังไงก้อรบกวนผู้รู้ตอบทีด้วยนะฮะ
ขอบคุณมากๆคับ แล้วจะพยายามรีบต่อนะคับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
