-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Close Friend Live in Hong Kong
สวัสดีครับ ยังจำผมกันได้อยู่มั้ยเนี่ย แนะนำตัวใหม่อีกรอบและกัน ผมชื่อธัณนะครับ เรื่องราวความรักของผมก็ได้จบลงไปแล้วใน "เพื่อนสนิท...รึป่าวแวะ" ซึ่งก็ต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่ให้คอมเมนต์ดีๆเสมอมานะครับ ^ ^
เรื่องของตอนพิเศษที่ไปเที่ยวทะเลตอนสงกรานต์นั้น ผมได้แต่งจบหมดแล้ว แต่ต้องขอขอบคุณสุดที่รัก(?)ที่ทำให้เรื่องทั้งหมดหายไปในพริบตา(ที่มึงเตะปลั๊กคอมกู) ผมจึงจะต้องทำการเขียนใหม่อีกครั้ง(ถ้าหากมีเวลา) และจะเอามาให้ชมถ้าหากเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ส่วนอีกคู่ที่ทุกคนถามถึงนั้น ผมได้ติดต่อให้แล้วนะครับ แต่รู้สึกว่าเจ้าตัวจะมาลงเอง ก็เลยไม่รู้ว่าจะสมัครไอดีใหม่หรือยังไง อันนี้ก็คงต้องรอต่อไป แต่รับรองว่าสนุกไม่แพ้เรื่องของผมหรอก(ผมก้อมีเอี่ยวในเหตุการณ์ด้วยอนะ...)
และตอนนี้ ก็ขอเชิญอ่านตอนพิเศษ เพื่อนสนิท รึป่าวแวะ live in hong kong ไปก่อนแล้วกันนะครับผม
เรื่องมันเริ่มที่ ผมได้สมัครทุนพิเศษไปดูงานต่างประเทศที่ฮ่องกง และก็ติดโดนไม่ได้คาดคิด(ผมรู้สึกว่าตอนสัมภาษณ์ทำได้ห่วยแตกมากมาย เหอๆ)และต้องออกเดินทางแทบจะทันทีหลังจากที่ผมได้เดินทางกลับมาที่เชียงใหม่(กูจะกลับมาทำต้อยไรวะ) ซึ่งตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับมาหาแม่และครอบครัวที่บ้าน
"ธัณเอ้ย มีจดหมายมาหาแหน่ะลูก" แม่ผมเรียกผมที่ตากผ้าอยู่หลังบ้าน พอได้ยินผมก็เลยเดินไปหา
และก็ได้พบกับจดหมายตอบรับทุนที่แม่ส่งให้
"ลูกไปสมัครทุนไว้เหรอจ้ะ แหม แม่ไม่เห็นรู้เลยนะเนี่ย"แม่ผมพูดยิ้มๆ ผมก็ยิ้มตอบให้
"ก้อลองดูน่ะครับ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้" ผมเปิดซองดู ในนั้นมีหมายกำหนดการ ใบแจ้งการตอบรับ และก็ตั๋วเครื่องบินเที่ยวไปและกลับให้
"ตื่นเต้นมั้ยเนี่ยลูก จะได้ไปเมืองนอกกับเขาแล้ว แม่ยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปเลยนะเนี่ย" แม่ผมพูดยิ้มๆแล้วแตะไหล่ผมอย่างภาคภูมิใจ
"ก็ตื่นเต้นน่ะครับ"ผมตอบไป
"ทำไมดูซึมๆล่ะลูก"
"อ๋อ ก้อ ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"หรือว่าไม่ได้เจอหนูพาหรอลูก"
แม่ จี้จุดโดนมากเลย..
การไปฮ่องกงคราวนี้ ไอพาไม่ได้ลงสอบกับผมด้วย นั่นก็หมายความว่าคราวนี้ผมก้อคงต้องไปคนเดียว
"แม่เองก็ไม่ได้เห็นหนูพาเลยนะพักนี้"
"อ่อ ก่อนมาหาแม่พวกผมก็ไปเที่ยวทะเลกันมาแล้วน่ะครับ"
"หรอ ไม่เห็นพามาหาแม่เลย แม่ก็อยากเจอหนูพาเหมือนกันนะ สบายดีรึเปล่าน่ะ"
"หือ มันก็ปกติดีของมันนี่แหละครับ บ้าเหมือนปกติเนี่ย" ผมพูดกัดๆ
"แหน่ะ เรานี่ ไปว่าเพื่อนเราแบบนั้นได้ยังไง"
แน่นอนว่าแม่ผมก็ยังรู้จักไอพาในฐานะ "เพื่อนสนิท" ของผมนั่นแหละครับ
ผมตัดสินใจยังไม่บอกแม่ให้รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอพาให้แม่รู้ เนื่องจากแม่ผมค่อนข้างจะหัวโบราณ ตามประสาคนสมัยก่อน
ตลอดมาผมอยู่กับแม่ผมสองคน แม่ผมก็เป็นคนขี้โรคพอๆกับผมนั่นแหละ และท่านก็เป็นคนอ่อนไหวมากพอสมควร ผมจึงพยายามทำตัวให้ดีที่สุด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม และก็เรื่องงาน ชีวิตความเป็นอยู่ และแม่ผมก็ไม่เคยเสียใจกับพฤติกรรมของผมเลยซักครั้ง
และผมก็กลัวที่จะบอกด้วย
เพราะไม่รู้ว่าแม่จะรู้สึกยังไง ถ้าเกิดผมบอกไป
"แต่เรื่องที่ลูกได้ทุนนี่ แม่ภูมิใจในตัวลูกมากๆเลยนะ คนเก่งของแม่" แม่ผมเข้ามากอดแล้วก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่
และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกผิดไม่น้อย
"แม่ครับ ผมต้องออกเดินทางพรุ่งนี้แล้ว ตามที่กำหนดการมันบอกไว้"
"ก้อตามนั้นแหละลูก"
"แต่ผม...ยังได้เจอแม่แป๊บเดียวเอง" นั่นแหละ ผมเพิ่งกลับมาได้แค่สองวัน...หลังจากไม่ได้เจอแม่มาเป็นปี
"ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปเถอะจ้ะ แล้วแม่จะรอนะจ้ะ กลับมาแล้วก้มาหาแม่ได้ตลอดแหละ ไม่ต้องห่วงแม่นะ"แม่เสริมเมื่อเห็นผมทำหน้ากังวล
"แม่ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่ได้เจอหน้าธัณแม่ก็ดีใจแล้ว"
คงจะต้องเสียใจมากแน่ๆเลย
"ครูมาส่งเธอแค่นี้นะ"
เสียงอาจารย์จูนดังขึ้น ผมมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในวันถัดมา
"อย่าลืมเรื่องเช็คอินกับเรื่องพาสปอร์ตนะ ตรวจคนเข้าเมืองด้วย จำที่บอกได้หมดใช่ปะ"
"โหยจานครับ ผมไม่ใช่เด็กประถมนะครับ"ผมบ่นเมื่อเห็นพี่จูนทำท่าจะพูดยาวเหยียด
"อะไรยะ ชั้นอุส่าเตือนเด็กบ้านนอกด้วยความหวังดีนะเนี่ย"
"คับๆๆ" ผมรับอย่างเซงๆ
"เอ้อ นี่ แล้วคนที่ได้ทุนอีกคนยังไม่มาเลยหรอเนี่ย"
"หือ?"
"แหม่ ช้าจริง"
"มีคนได้ทุนนอกจากผมด้วยหรอครับ?" ผมถามพี่จูนงงๆ ก้อไหนตอนสมัครเห็นว่ามีคนเดียวไง
"มีอีกคนน่ะ แต่ป่านนี้ยังไม่มาเลย เอาเป็นว่าเธอไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวก็เจอในเกทเองแหละ"
แล้วอาจารย์จูนก้อจัดการปล่อยเกาะผมในสนามบิน
แล้ว...ต้องทำอะไรก่อนนะ?
ผมเดินไปที่ที่มีเคานเตอร์เยอะๆ แล้วก็เดินไปถามคนที่อยู่ในเคานเตอร์หนึ่ง
"เอ่อ ถ้าจะเช็คอินต้องไปที่ไหนหรอครับ"
"คุณขึ้นเครื่องของสายการบินอะไรล่ะคะ?"
"เอ่อ..." ผมหยิบตั๋วขึ้นมาดู
"แอร์เอเซียอ่ะคับ"
"เชิญทางนี้เลยค่ะ" แล้วเธอก็นำผมไปหาเจ้าหน้าที่ชุดแดงๆที่เคาน์เตอร์หนึ่ง
"ไม่ทราบว่าจะเดินทางไปที่ไหนเหรอคะ?"
"เอ่อ ไปฮ่องกงน่ะครับ"
"เที่ยวบินที่ FD 3604นะคะ เชิญเชคอินที่เคานเตอร์ที่สามเลยค่ะ"
โอว มีงี้ด้วยหรอเนี่ย(แหม คนมันไม่เคยขึ้นเครื่องบินนิหว่า)
ไม่อยากจะพูดเลยว่าผมแอบตื่นเต้นพอควรนะที่จะได้ขึ้นเครื่องเนี่ย รวมทั้งหวาดเสียวด้วย เหอๆ
แล้วผมก็ไปเชคอินสำเร็จ
"เชิญที่เกททางโน้นเลยนะคะ เข้ารออิมมิเกรชั่นได้เลยค่ะ"
อะไรคืออิมมิเกรชั่นวะ
ผมเดินไปตามทางที่เธอบอกแล้วก็เจอไอ้เกทอะไรนั่น พอเดินเข้าไปผมก็ตะลึง
หือ ไอเครื่องเลื่อนๆนั่นมันอะไรน่ะ...
"กรุณาถอดกระเป๋าด้วยครับ"
"เอ๋อ อ่อ ครับๆ" แม่ง โชว์เปิ่นละกู
ผมก็ถอดกระเป๋าใส่ในถาดเขา
"เสื้อกันหนาวด้วยครับ"
"..."
ผมก็ถอด
"มีมือถือหรือเครื่องเล่นอิเลคโทรนิคส์ติดตัวมั้ยครับ"
"อ่อ ก็มี..."
"กรุณาเอาใส่ถาดด้วยครับ"
แม่งให้กูถอดกางเกงด้วยเลยแมะ...
"รับบัตรแล้วเดินไปรอรับข้างหน้าครับ"
ผมรับมาแล้วก็เดินตรงไปผ่านเครื่อง
ตี๊ดๆๆๆ
ไรอีกแวะ
"เชิญตรวจร่างกายด้วยค่ะ"
เจ้าหน้าที่หญิงคนนึงเขาผายมือให้ผมไปยืนที่แท่น
แล้วก็เอาเครื่องอะไรซักอย่างอังรอบๆตัวผม
"ผ่านได้ค่ะ"
แล้วเธอก็ผายมือให้ผมไปหยิบของที่มันไหลผ่านเครื่องออกมา
"คุณครับ ผมขออนุญาติริบขวดน้ำนี่นะครับ"
หะ? ขวดน้ำมึงจะริบไปทำไมวะ?...
ถึงอย่างงงั้นผมก็ผ่านมาจนถึงที่นั่งรอขึ้นเครื่องได้สำเร็จ ประกอบกับหิวข้าวเลยหาอะไรกิน
แต่ราคาของในนี้มันพาลจะทำให้หายหิวดื้อๆ...แพงได้อีก
"กริ๊งๆๆ"
"ฮัลโหล"
"ธัณนายเจอเพื่อนร่วมทางยัง"เสียงเจ๊จูนดังมาตามสาย
"ยังเลย จะรู้ได้ไงละหา"
"โอ๊ย เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละน่า"
"แปลว่าไรเนี่ยเจ๊ เห้ย เดี๋ยว"
ตู้ด....ๆ...ๆ
เหอะๆ
อะไรของเจ๊แกวะ?
"ทำเปิ่นมาตลอดทางเลยนะ"
ผมหันไปตามต้นทางเสียง
แล้วก็ได้พบกับ...
"เห้ย มึง ไอ้..."
to be continue
ขอโทษอีกครั้งนะฮะที่หายไปนานกว่าที่บอก ตอนนี้ผมต้องจัดนิทรรศการโปรโมทคณะ โดนเรียกเป็นประธานงานด้วยอ่ะ เหอๆ
ละก้อที่มาตั้งกระทู้ใหม่นี่ เพราะไม่แน่ใจว่ากระทู้ที่โดนย้ายไปจะกลับไปโพสต่อได้รึเปล่า ถ้ายังไงก้อรบกวนผู้รู้ตอบทีด้วยนะฮะ
ขอบคุณมากๆคับ แล้วจะพยายามรีบต่อนะคับ :bye2: :bye2:
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
จิ้มก่อนเลยคร้าบบบบบ :z13: :z13:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงอะ ธัณ-พา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กระทู้เดิม ย้ายห้องไปแระ มาต่อได้จ้ะ
แต่ไหนๆก็ไหนๆ ต่อกระทู้นี้เลยก็ดีจ้ะ
มาเจิมๆๆๆๆๆ รออ่านนะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย :L2:
-
อร๊ายยยยย ธันกลับมาแล้วววววว เย้
กอดด้วยความคิดถึง :กอด1:
คนมาเซอร์ไพร์สต้องเป็นพาแน่ๆเลย
คงไม่ปล่อยให้ธันย์ไปคนเดียวแน่ หวง ห่วง :laugh:
-
กลับมาแล้ว อยากรู้ว่าใครเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมหว่า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เหอะๆๆๆ นึกว่าจะไม่มีตอนพิเศษซะแว้ว
:z13: :z13: :z13:
-
อ๊ายยยยย คิดถึงจังๆๆๆๆ
กอดทีๆๆ :กอด1:
-
กลับมาแล้วๆๆๆ ดีใจนะเนี้ย :pig2:
จะติดตามอ่านจนจบแน่นอนค้าบ
อยากจะบอกว่าตอนขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของผมนี่โคตะระตื่นเต้นเลยคับ 555
-
ดีใจจัง มาต่อแล้ว :mc4:
ธัณยังเขียนเรื่องได้น่ารักเหมือนเดิม
ตอนที่อยู่กับแม่ก็ดูอบอุ่น แม่พูดถึงและเรียกหนูพาซะจนนึกถึงหนุ่มน้อยตัวเล็กๆ ไม่ใช่แมวตัวโต
ไม่เห็นคุยภาษาเหนือ ทีคุยกับพาเล่น soundtrack สำนึกรักบ้านเกิดมาเชียว
ขำตอนที่ธัณอยู่สนามบิน จะบอกว่าแรกๆ ก็เปิ่นเหมือนกันแหละค่ะ
แต่เผอิญไปหลายคน เลยช่วยๆ กันกระจายความเปิ่น
คนที่จะไปด้วยเดาว่าเป็นพาแน่ๆ ทุนที่ได้คงเป็นทุน พ.ก ม.ก (พ่อ&แม่) กระมัง
องครักษ์พิทักษ์ใจไปด้วย ทริปนี้คงไม่เหงา :o8:
เรื่องที่โพสจบแล้วสามารถไปต่อที่นั่นได้ค่ะอย่างที่คุณ Salim021บอก แต่มาต่อที่นี่ก็ดีค่ะ หาง่ายดีด้วย
ที่รักเตะปลั๊กคอมหลุด จนเรื่องที่เขียนไว้หายไปในพริบตา คงได้แต่ :z3: พูดไม่ออก
-
:z2: :z2: :z2:
หายไปนานมากมายอะพี่ธัณคิดถึง :กอด1:
สงสัยที่ไปด้วยพี่พาแหงเลย อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
น้องธัณณณณณณ :กอด1: กึดเติงหาขนาด +1 ต้อนฮับกลับเล้า
-
คิดถึงพี่ธัณๆๆๆๆ ยังไงก็มาลงต่อเรื่อยๆเลยนะครับ :กอด1:
-
โอ้...หม่าย...ก๊อช....มาต่อแล๊ววว :m11:
คิดถึงน้องธัญ&พา มากมาย :กอด1:
จบแบบค้างให้ลุ้นอีกซ๊า~
:impress3: นั่งรอตอไป
-
อิอิ หมากะแมวอินฮ่องกง
มาต่อเร็วๆนะ
-
มาจองรอด้วยคน :mc4: :mc4:
-
โปรโมชั่นพิเศษ ซื้อ 1 แถม 1 :laugh:
-
ธัญมาแล้ววววววววววววว
คิดถึง ๆ ๆ ๆ ขอกอดหน่อย :กอด1:
แต่ตัดจบแบบนี้มัน............ o22
-
ผู้ใดหนอ เจ้าพารึเปล่าหว่า เพราะมีธัณก็ต้องมีพานี่เนาะ :impress2:
-
กำ
ใยมาปุ๊ปค้างปั๊ปเลย
o22
-
:mc4: เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆธัญมาต่อแล้ว
:L2:
-
คิดถึง ธัณ กะ พา มากเลยว่ะ 555
.
.
จบได้ค้างแบบนี้อีกแระ นะ แต่ชินล่ะ 555
-
^^
-
พี่ธัณมาแล้วๆๆๆๆๆ :mc4:
อีกคนต้องเป็นพี่พาแน่ๆเลย อิอิ
-
หุหุหุ
เจิมๆเรื่องใหม่อิอิอิ
ชอบงับๆ แล้วจะติดตามต่อไปนะกร้าบ อิอิอิ o13 o13 o13
-
ได้ไปด้วยกันด้วย :impress2:
-
เย้ พี่พา พี่ธัณ มาแล้ว ๆ
-
เย่ เย่ มาแล้ว :mc4:
พี่พาได้ไปด้วยแหง๋ ๆ เลยเนี่ย ฮ่า ๆ :impress2:
+1 ค่ะ
-
เหอะๆ
ค้างมากมาย
กำลังหนุกๆเลย
ปล.รอตอนตอ่ไปคร้าบบบ
-
วันนีเข้ามาบวก 1 ให้น้องธัน
เมื่อวานลืมง่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ะ ดีใจกลับมาต่อแล้ว
ขอเดาว่าบุคตลเสียงลึกลับผู้นั้นเป็นพานะ
แหม มันจะเป็นใครไปได้อีกละฮ๊าาา อิอิ
รอลุ้นกันต่อไป ฮุฮุ
งานนี้ถ้าเป็นพาจริงๆ
อันนี้ตงต้องเปลี่ยนชื่อทริป เป็นฮันนิมูน ไลฟ์ อิน ฮ่องกงแล้วคับท่าน
กร๊ากกกกกกกกกกกก :z2:
-
. .. :กอด1: เดินทางกลับมาเรียบร้อยก็ดีแล้ว แต่มันจี๊ดด ด ด ด ใจ "หนูพา" เนี้ยแหละ มันแหม่งๆ อยู่นะคะ . .. .
.. . . รอตอนต่อไป กะ เกอและแม้วค่ะ อยากอ่านเร็วๆ จัง .. .
-
เย้ๆๆๆๆ
คิดถึงพากับธัณที่ซู้ดดดดดด :กอด1:
มาเล่าอีกเรื่อยๆน้าาา อยากอ่านไปเรื่อยๆ :impress2:
-
ดีใจจัง...มีคนกระซิบบอกว่าน้องธัณมาแย้ววววววว คิดถึงน้องธัณมากมาย :กอด1:
เอิ่ม...เจ้าหน้าที่สนามบินคนนั้นแย่มากกกกกก แย่งน้ำดื่มของน้องธัณไปได้งัยเนี่ย!! :laugh:
ว่าแต่...เพื่อนร่วมชะตา เอ๊ย....เพื่อนที่ได้ทุนคนนั้นเป็นใครน้า~~ :-[
คิดถึงน้องธัณจริงๆ นะเนี่ย!!! :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณที่มาต่อ
การเดินทางไปฮ่องกงของธัณต้องมีความสุขมากแน่ๆ o18
-
...ทัก ธัณ..กวนๆๆอย่างนี้..พา..ชัวร์
...แล้วนี่เขา..เซอร์ไพส กันหรือนี่..เก็บความลับ กันเก่งดีเนอะ
...พา..จะปล่อยให้..ที่รัก..ไปคนเดียวได้ไง..หวง..ห่วง
...รีบมาต่อเนอร์อยากอ่านต่อแล้ว..ฮันนี่มู้น ฮันนี่มูน.. :haun4:
-
live in hongkong 2
"ไอ้เห้ ไหนมึงบอกว่าไม่ได้สอบไง!!!!"
ผมด่าหลังจากได้รู้ตัวว่าคนที่สองนั่นมันใคร
"ก่อไม่ได้บอกว่าไม่สอบ แค่บอกไม่รู้"
"เวร แล้วได้ทำไมไม่บอกกันบ้าง"
"เซอร์ไพรส์"
ผมตบกบาลมันไปหนึ่งทีเป็นของขวัญ
แล้วหลังจากนั้นไอพาก็พาผมไปกินข้าวที่เบอเกอร์คิงในนั้น ก่อนที่จะเดินไปรอขึ้นเครื่องที่เกททางขึ้น
"ไอพา กี่โมงแล้ว"
"จะบ่ายสอง"
"เครื่องเราออกกี่โมงนะ"
"บ่ายสองสิบ"
ใกล้แล้วๆ ตื่นเต้นจัง ว่าแต่มันจะไม่ตกแน่นะ...
"ท่าทางงิ ไม่เคยขึ้นอะดิเครื่องบิน แล้วตอนมาจากเชียงใหม่มาไงน่ะ"
"รถทัวร์"
"โห เมื่อยตายเลยนอนในรถมา"มันบ่น
"ก็ไม่เห็นขนาดนั้น"
"ท่านผู้โดยสารเที่ยวบินที่ FD 3604 กรุณาขึ้นเครื่องโดยสารทางประตูที่ B2..."
"ไปกันได้แล้วปะ"ไอพาว่าแล้วจับมือผมให้ลุก
ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตามมันไปแต่โดยดี ไอนี่ทำไมไม่บอกกันบ้างวะ แม่งกูเลยเศร้าฟรีเลย...
เห้ยเดี๋ยวก่อน งิก็แปลว่าคราวนี้...
กูไปกะมันแค่สองต่อสองอะดิ?
ห่าราก!!!
"เป็นไรวะไอธัณ หน้าแดงเชียวมึง"ไอพาทักทำให้ผมรู้สึกตัว
"ป่าว ไม่มีอะไร กูสะบายดี"แล้วผมก็เดินนำมันลิ่วๆไป
"ไอธัณ!"
มันเรียก แต่ตอนนั้นเหมือนผมจะไม่ค่อยได้ยินเสียงมันถนัดนัก
"สวัสดีค่ะ ขอดูตั๋วที่นั่งด้วยนะคะ"
"เอ๋ ? เอ่อ" ผมเอ๋อแดกก่อนจะล้วงมือหาตั๋วเครื่องบิน.....
ชิหาย หายไปไหนเนี่ย!!!
"เดี๋ยวนะครับคือผมขอหา..." แล้วทันใดนั้นก็มีมือยืนผ่านผมไปให้ยังเจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้น
"นี่ครับตั๋วที่นั่ง"
"อ๋อค่ะ มาด้วยกันสินะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"
โดยไม่รอช้า ไอพาก็ลากผมที่เอ๋อแดกเมื่อกี้ไปทันที
ด้วยความที่หน้าแตก ทำให้ผมไม่กล้าจะพูดกับมันเลยหลังจากได้ที่นั่งแล้ว
"หนิ ทีหลังระวังหน่อย ตั๋วสลิปราคาถูกมันปลิวหายง่าย" มันพูด
"เออ ราคาแพงมันเป็นบัตรแข็งรึไงวะ" ผมประชด
"ก็ใช่"
เออ กูมันโง่
ผมเลยหันไปมองนอกหน้าต่างแทน เห็นเครื่องบินอีกหลายลำที่จอดใกล้ๆ แล้วก็มีคนบางกลุ่มอยู่ข้างล่าง บ้างก็ยืนคุยอะไรซักอย่าง บ้างก็ขับรถหน้าตาแปลกๆไปตามทาง เห็นมีเหมือนคอนเทนเนอร์ใหญ่ๆที่มีกระเป๋าเดินทางเต็มไปหมดด้วย
"ไหน เด็กน้อย ตื่นเต้นเชียว ดูใหญ่เลยนะ" ไอพามากระซิบแซวข้างหูผม
"ยุ่งกะกูแม่ง" ผมวีนมันนิดๆ ก่อนจะหันหน้ามาเจอไอพาในระยะประชิด...
"ไปนั่งที่ดีๆดิแวะไอ้นี่"ผมว่าแล้วยันมันให้กลับไปที่มัน มันก็หัวเราะชอบใจตามประสาเวลาได้แกล้งคน(ง่าวๆ)อย่างผม
"มึงจะขำความง่าวของกูอีกนานมั้ยวะ"ผมประชดเมื่อเห็นมันขำไม่เลิก
"ไม่ ก็เห็นน่ารักดี เลยขำ"
"เออ ขอบคุณ"
"หูแดงเชียว"
"เสือก"
"ท่านผู้โดยสาร ขณะนี้ ท่านกำลังโดยสารเครื่องบินไทยแอร์เอเชีย เที่ยวบินที่..."
คำประกาศดังขึ้น มันพล่ามอะไรซักอย่างยาวพอควร ก่อนที่เจ้าหน้าที่สาวสวยจะมาสาธิตวิธีการใช้เอ่อ ไอ้อุปกรณ์หน้าตาแปลกๆที่เรียกว่าเครื่องช่วยชีวิต นั่นแหละ
"เจ้าหน้าที่บนนี้สวยจังวะ"ผมพูดกับไอพาเบาๆ
"เขาเรียก แอร์โฮสเตจ"
"หะ?"
"ส่วนผู้ชายเรียกว่าสจ๊วต"
"อะ อ่อ เออรู้น่ะ"
"ก็เห็นเรียกเจ้าหน้าที่ๆ"
"เอาน่ะ" ผมแยกเขี้ยวใส่ มันก็ไม่ว่าไรต่อแต่ยิ้มขำแปลกๆ
"เครื่องจะขึ้นแล้วแหน่ะ"
มันบอกผม ผมเลยหันไปด้านนอก ก่อนจะพบว่า
ไอเครื่องห่านี่กำลังเอียง 45 องศา
เห้ยยยย!!!!!!!!!!!!!
แล้วเครื่องก็ทะยานสู่ฟ้า ผมรู้สึกโหวงๆช่วงท้องแปลกๆ และหลับตาปี๋
จนกระทั่งกลับสู่สภาวะปกติ นั่นทำให้ผมรู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นเยอะ แต่ก็มีความรู้สึกหูอื้อๆมาแทน
"จับมือกูแน่นเชียวนะ"
ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆงงๆ ก่อนจะก้มลงพบกับมือตัวเองที่กำมือไอพาไว้อย่างแน่น...
ผมรีบปล่อยทันที
มันหัวเราะ แล้วแซวอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่ได้ยิน ก้อหูมันอื้อ ๆ ไม่ได้ยิ้น
"จะรับอะไรมั้ยคะ"
แล้วเจ้าหน้า..แอร์โฮสเตจสาวคนนึงก็มาถามพวกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"อยากกินไรป่าว"ไอพาถาม
"ไม่อะ อิ่มอยู่เลย"
"ยังไม่รับอะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
แล้วเธอก็เข็นรถจากไป
"จะหลับก็ได้นะ อีกตั้งสองสามชั่วโมง"ไอพาพูด
"หือ ไม่อ่ะ ไม่ง่วง"
"อะไร มึงตื่นเต้นขนาดนอนไม่หลับเลยเรอะ"
"ไอห่า ไม่ใช่ว้อย แค่มันไม่ง่วง"
"อนะ อืมๆ"
มันยิ้มแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ผมเลยฉุนนิดๆ มันจะแซวอะไรนักหนาวะแม่ง
"งั้นกูหลับน่ะ"
แล้วมันก็เอนพนักพิง แล้วหลับตาลง
ผมเลยหันออกไปนอกหน้าต่างอีกรอบ วิวข้างนอกโคดสวย มีเมฆลอยเต็มไปหมดเลย เหมือนพวกรูบถ่ายตามนิตยาสารถ่ายรูป
ผมเลยหยิบกล้องตัวเองออกมาลองถ่ายดู เก็บไว้ให้แม่ดู อิอิ(ถ่ายเมฆให้แม่ ประเสิรฐจริงกู...)
สักพักอยู่ดีๆหัวไอพาก็เริ่มเอนมาทางผม แล้วก็พิงไหล่ผมในที่สุด
ผมสะดุ้งนิดนึง แล้วก็หันไปดู แต่ว่าไอพาหลับสนิท สงสัยมันคงไม่ได้แกล้ง ผมเหลือบไปมองผู็โดยสารอีกคนที่นั่งถัดจากไอพา เป็นผู้หญิงสาวผมทอง ท่าทางเป็นพวกยุโรป โชคดีที่เธอหลับสนิทเช่นกันเลยไม่ได้เอะใจสงสัยอะไรกับพฤติกรรมไอพา
มัน
"ไอพา นอนดีๆ" ผมกระซิบใส่ แต่มันก็หลับสนิท...
เวรแม่ง กูกะลังกะจะหลับมั่ง ทำงิก็หลับไม่ลงเดะ...
แต่ก็แค่ความคิดผมอะนะ เพราะไม่นานผมก็หลับตามมันไปเพราะ...ว่างง่ะ(ผมเป็นพวกนั่งนิ่งๆแล้วจะง่วงหลับ เหอๆ)
"ธัณ ตื่นๆ เครื่องจะลงแล้ว"
ผมลืมตาอย่างงัวเงีย แล้วมองไอพาที่สะกิดๆผม
"หะ?"
"เครื่องจะลงแล้ว ปรับที่นั่งให้เท่าเดิมก่อน" มันว่า แล้วกดปรับที่นั่งให้
"เครื่องลง? ผ่านไปสามชั่วโมงแล้วหรอวะ"
"ประมาณนั้น"
แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงประกาศของแอร์โฮสเตสสาวดังขึ้น
"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เราจะทำการจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติมาเก๊า ขอให้ทุกท่านปรับพนักเก้าอี้สู่ระดับเดิม แล้วรัดเข็มขัดนิรัดภัยด้วยค่ะ"
ผมก้มลงดูเข็มขัดตัวเองซึ่งก็เรียบร้อยดี จึงคิดว่าไม่มีอะไร...
ก่อนที่เครื่องงี่เง่านี่จะบินเฉียง 45 องศาอีกรอบ แต่คราวนี้เอียงข้าง
ผมกำที่วางแขนแน่นแล้วลอบมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะพบว่าข้างล่างเป็นทะเล!
"!!!"
ไอพาหันมามองผม แล้วทักว่า
"หน้าซีดเชียว ไหนว่าหมาไม่กลัวน้ำ"
ห่ารากกกกกกก
และนั่นคือการเดินทางด้วยเครื่องบินครั้งแรก น่าประทับใจจริงๆพับผ่า...
พอลงมาถึงที่ มาเก๊า ก้อมองหาคนที่เขาจะมารับเราไปยังสถานที่พัก
"เออ คนที่ดูเราเขาอยู่ไหนเนี่ย"
"ไปเอากระเป๋าก่อน ค่อยว่ากัน" แล้วไอพาก็ลากผมไปต่อ
"มึง กูเดินตามมึงได้ ไม่ต้องลาก"
"ไม่เอา"
"ทำไมแวะ"
"กลัวหาย"
"เวร"
"ฮ่าๆๆ"
แล้วมันก็ลากผมต่อไป
"เดี๋ยวไป ตรวจคนเข้าเมืองน่ะ"
"หือ?"
"จะเข้าประเทศเขาก็ต้องตรวจคนเข้าเมืองก่อน"
"แล้วทำไง? เดินผ่านประตูอะไรซักอย่างเหมือนตอนที่เขาริบขวดน้ำกุป่าว?"
"ไม่ๆ พาสปอร์ตอยู่ไหน"
"นี่" ผมหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"เขียนใบนี่ให้เรียบร้อย เร็วๆ"
มันให้ผมเขียนใบอะไรซักอย่าง
"เขียน ตามนี้เลยหรอ"
"เออๆ นี่ ตรงนี้ใส่หมายเลขพาสปอร์ตนาย ตรงนี้ใส่ชื่อโรงแรมที่จะไปพัก"
"..."ผมทำหน้างงให้มัน มันส่ายหน้าอย่างเซงจิต
"นี่ ดูของกูอ่ะ" แล้วมันก็ยื่นของมันมาให้
ผมก็จัดการลอกอย่างรวดเร็ว
"ปะ ไปก่อน เดี๋ยวดูข้างหลังให้"แล้วมันก็ลากผมไปที่ต่อแถวรอตรวจคนเข้าเมือง
พอถึงคิวผมก็เดินเข้าไป ยามนั่นก็ทำหน้าถมึงทึงเชียว...
ผมเดินไปหยุดตรงหน้า ยามนั่นก็มองหน้าผมเป็นเชิงตั้งคำถาม แล้วก็พูดภาษาจีนอะไรซักอย่างใส่ผม
"หา???"
"ยัว พัสปอดๆ"
มันพูด
"ห๊ะ?"
"ส่งพาสปอร์ตให้เขาสิ"เสียงไอพากระซิบข้างหลัง
"อ่อๆ"
แล้วผมก็ส่งให้ ยามนั่นทำหน้านิ่วใส่ผม แล้วดึงพาสไป
ไอห่า
มันก็มองๆ ตรวจๆ แล้วก็ประทับตา(อย่างรุนแรง)แล้วส่งคืนให้ผม
ผมเดินออกมาด้วยความเซงจิต อะไรวะไอยามนั่น
"เปิ่นอีกแล้วมึงนี่นะ" ไอพาที่ตามมาอีกพักพูด
"ไอยามนั่นจะกินหัวกู"
"ฮ่าๆ คนจีนก็อย่างงี้แหละ ผิดนิดหน่อยก็ฉุนขาดละ"
"เออ แม่ง ทำหน้ายักกะขี้ไม่ออกมาสิบชาติ"
พวกผมก็เดินต่อจนไปถึงที่เอากระเป๋า มีกระเป๋าเลื่อนๆออกมาเต็มไปหมด นี่กูอยู่ในโรงงานอะไรซักอย่างรึเปล่าวะเนี่ย?
"กระเป๋าไหนของมึงอะ"
"ใบสีเทาๆ"
"มันก็เทาหมดทุกใบ"
"เออน่ะ เดี๋ยวดูเองก็ได้"
นั่นไงเจอแล้ว ผมรีบเดินไปหยิบ แล้วก็เดินลากกลับมาหาไอพา
"แล้วกระเป๋าแกอ่ะ?"
"ก็มีแค่นี้"
"หา?"
"กูมาแบบ Backpack แค่เจ็ดวันเองอะไรนักหนา?"
"เหอ? เอ่อ แล้วเสื้อผ้าแกอ่ะ"
"เอาเหอะคนไม่ค่อยได้เดินทางก็คงไม่ค่อยสะดวกกะแบบนี้เท่าไหร่หรอก"
เออใช่สิ ใครจะไปเดินข้ามประเทศง่ายๆอย่างแกล่ะ
หลังจากนั้นพวกผมก็ออกมาข้างนอกประตูกัน แล้วก็มองหาคนที่จะมารับพวกเราไปยังที่พัก
"แกรู้มั้ยว่าคนที่จะมารับเขาเป็นใครอ่ะ"
"เห็นว่าเป็นเจ้าหน้าที่กับทางมหาลัยอ่ะ"
"ขอโทษนะคะ คุณธณสิต กับคุณ พาวินใช่มั้ยคะ?"
ตรงหน้าผมเป็นสาวสวยรูปร่างสูงโปร่ง เธอมีผมยาวตรงสลวยสีดำ สวมแว่นตาแบบไม่มีกรอบ เธอใส่ชุดแบบผู้บริหารของสำนักงานอะไรซักอย่าง ที่หน้าอกมีป้ายบริษัททัวร์ที่โคกับมหาลัยเรา
"ใช่แล้วครับ" ไอพาพูด
"ดิฉันได้เตรียมรถสำหรับเดินทางไปยังที่พักแล้วล่ะค่ะ เชิญตามมาทางนี้ค่ะ"
แล้วพวกผมก็ตามเธอไป...
to be continue
อิอิ ตรงกับที่ใครคาดไว้เยอะอะดิงี้ ตอนแรกกะจะให้รางวัลคนทายถูก งิแจกไม่ไหวล่ะ
ฮ่าๆ ไปละครับไว้เจอกันจ้า ดีใจที่ทุกคนยังจำได้แหะ :bye2: :bye2:
-
:z2: :z2: :z2:
สงสัยเดาง่ายไปเดาถูกกันหมด 555+
แล้วจะรออ่านตอนหน้าต่อนะคราบ
-
ขอบคุณนะครับ มาต่อแล้ว
.
.
หึหึหึ เหมือนไปฮันนีมูนเลยนะ 555555
-
ตกลงแอบมาฮันนีมูนกันรึป่าว? :-[
เป็นพี่พาจริงๆด้วย^^
เพราะพี่พาคงไม่ปล่อยพี่ธัณไปคนเดียวหรอก อิอิ
-
:-[ อิอิ ได้ไปด้วยกันซะงั้น ดีจางงงงงง อิจฉา อยากไปมั่ง
รออ่านนะจ๊ะ ธัณ-พา ชอบเรื่องนี้มากๆเลย o13
-
:mc4: ดีใจจังเลย...น้องธัณกลับมาแล้ว
ขอบคุณที่มาเล่าต่อนะคะ ขึ้นกระทู้่ใหม่แล้วก็ต่อในทู้นี้เลยก็ดีนะคะ
ฝากถึงน้องวิทด้วยนะคะ ว่าอยากอ่านเรื่องของน้องวิทกับเกอแลงเต็มทีแล้ว
:กอด1: ให้กำลังใจน้องธัณกับน้องวิทค่ะ
-
เอิ๊กๆ ตื่นเครื่อง ตอนขึ้นเครื่องแล้วเครื่องเอียงนี้ชอบๆ หนุกดี
แอบเดาในใจเหมือนกันว่าต้องเป็นพา และก็ถูกกกก ดีจังได้ไปเที่ยวกับเพื่อนสนิท...รึป่าวแวะ
-
กีสสสสสสสสส
เปิ่นแต่ก็น่ารักนะ
พานี่ก็แซวจัง แต่ก็คอยช่วยเหลือแหละเนอะ ^^
รอตอนต่อไปนะค่ะ ^^ :L2:
ปล.ฝากบอกพี่วิทด้วยคับว่าจะรออ่าน ^___________^ :L1:
-
ต้องประเดิมต่างที่ต่างถิ่นก่อนด้วยนะ :laugh:
-
ถึงจะเปิ่นๆแต่ก็ออกแนวน่ารักดีนะ เหมือนน้องพาว่าแหละ :impress2:
คนเราน๊อเวลามองคนที่ร๊ากทำไรเปิ่นๆเนี่ย....เค้าก็มองว่าน่ารักอยู่ดีแล๊ ~ :z2: ชิมิน้องพา~~~~
.....น้องธัณน่ารักโฮกๆ....
-
น้องธัณน่ารักที่สุดในจักรวีน!!!!! มิน่าล่ะ...น้องพาถึงได้เอ็นดูในความเปิ่นปนง่าว??? :-[
อ่านตอน 2 วนไปวนหลายรอบแระ ....อมยิ้มได้ตลอด ชอบที่สุดที่ถ่ายรูปก้อนเมฆให้คุณแม่ เอิ่ม....เด็กน้อยคนนี้น่ารักจริงๆๆๆ เง้ออออออออ :กอด1:
ปล...เลข 3604 ขอเอาแทงเลขท้ายสี่ตัวงวดหน้า เพราะมันหวานซะ :-[
-
ขอโทดนะฮะ ยังไม่ได้มาอัพ
จะมาแจ้งข่าว วันนี้ผมไปผ่าฟันคุดมา เจ็บปากมากมาย
เลยโดนไอพายัดยาแก้ปวดและยานอนหลับ กะลังอยู่ในสถานะยม
อาจจะทำให้พรุ่งนี้และมะรืนเมายาได้(ผมเป็นพวกเมายาง่ายอ่ะ) ถ้าไม่ได้มาต่อก้อขอโทดด้วยนะคับผม
ขอบคุณทุกคอมเมนนะคับ แล้วเจอกันจ้า :bye2:
-
รับทราบและจะรอติดตาม
ธัณ...เราว่าธัณน่าเอ็นดูต่างหาก ไม่เปิ่นหรอก
-
ไม่เป็นไรเน้~~ ให้ร่างกายแข็งแรง หายเจ็บหายปวดเมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น :กอด1: ให้น้องธัณหายไวๆ
พักผ่อนเยอะๆ นะจ๊ะ ....เป็นห่วงมากมาย :L2:
..
....
จะว่าไปแล้ว.....มีน้องแมวดูแลอยู่ไม่ห่าง ทั้งยัดยาแก้ปวด+ยานอนหลับ /รุนแรงได้ใจ :try2: ... หายไวแน่นอนชิมิ :-[
-
แบบนี้พี่พากับพี่ธัณก็ไปสวีทหวานแหววอยู่นู่นอ่ะดิ
หุหุ
แอบอิจฉาคร้าบบบ
-
:man1: ไม่เป็นไรนะคะ
ให้หายก่อนนะค่อยมาต่อ
หายเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
รับทราบคะ
ขอให้หายไว้ๆนะค่ะ
^^
:L2:
-
yes sir ไม่เป็นไรๆ หายไวๆคับ
-
นอนเยอะๆ กะ เอาผ้าชุบน้ำอุ่นประคบ
จะได้ไม่บวมมาก
.
หายดีแล้ว ว่างๆ ก็ค่อยมาเล่าต่อนะ เหอะๆ
-
ตามเรื่องนี้มาแบบใกล้ชิด
:m7:
-
อ่านรวดเดียว มาตั้งแต่ต้น จนถึงตอนนี้
อยากจะบอกว่า ชอบเรื่องนี้มากมาย :-[
จะรอติดตามต่อไปนะคะ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่า :bye2:
-
มะเป็นไรจ๊ะ แต่ถ้าจะเจ็บนะเนี่ย
อ่ะของเยี่ยม :L2: :L2:
-
:mc4: เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้แต่ยังไม่จบ เลยแว๊บมาอ่านตอนพิเศษก่อน อิอิ :L2:
ชอบๆ หนุกหนานมากเลยคะ อิอิ
-
หลังจากที่อ่านรวดเดียวจบ
เราก้อยังไปงมอยุ่ทู้นู้นนนน
ฮึ่มมม มาตั้งทู้ที่นี่เอง :serius2:
งื้อออ
แหม ๆ พาเข้าใจเซอไพรส์ธัณเน้ออ ตอนแรกก้อแอบคิดแบบว่าธัณไปคนเดียวจิงหรอ
ที่ไหนได้ เซอร์ไพรส์ซะยิ้มออกเลยอ่า :เฮ้อ:
รออ่านตอนต่อไปค่า
หายไว ๆนะคะธัณ :man1:
-
รอได้ๆๆ :L2:
-
หายเมื่อไหร่ก็มาต่อนะ ^^
รอได้ๆๆๆๆ
-
...ยังไม่หายเมา"ยา"หรอออออออ
-
หุหุหุ
น่ารักกันดีนะเนี่ย อิอิอิ
แล้วไงกก็รอติดตามต่อไปนะงับ อิอิอิ
-
ไปเมืองนอกกันสองต่อสอง
ดูโรแมนติค :-[
-
รอๆๆๆ
-
:L2: เยี่ยมคนป่วย หายรึยังน๊อ....
ตะว่าได้(บุรุษ)พยาบาลดี(?)คงหายเร็วอ่ะนะ (ใช่ป่ะน้องพา :really2:)
รักษาสุขภาพเยอะๆเน้อน้องธัณ...(เป็นห่วงแต๊ๆ)
-
เข้ามารอธัณอัพอ่า
หายป่วยยังค๊า
แง๊ว ๆ เป็นห่วงงเน้ :man1:
-
เพิ่งสังเกตว่าคราวที่แล้วตัวเองลืมเปลี่ยนหัวตอน เอิ๊ก = ="
live in hong kong 3
"ที่นี่คือที่พักของพวกคุณในคืนนี้นะคะ วันพรุ่งนี้ดิฉันจะพาคุณเดินทางสู่ฮ่องกงเพื่อไปดูงาน ในช่วงนี้ก็สามารถเที่ยวเล่นได้ตามสบายเลย
นะคะ หากมีอะไรก็สามารถโทรศัพท์เรียกดิฉันได้ค่ะ"
เจ้าหน้าที่สาวคนนั้นพูดเมื่อนำผมมายังโรงแรมที่พักเป็นที่เรียบร้อย นั่นคือโรงแรม Taipa ในมาเก๊านั่นเอง
"โทรศัพท์งั้นหรอครับ แต่พวกผมไม่มี"
"เรื่องเครื่องมือสี่อสารดิฉันได้ฝากไว้กับคุณพาวินเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ"
ผมหันไปมองไอพา ซึ่งในมือมีมือถืออยู่ มันแกว่งมือถือเล่นอย่างสบายอารมณ์ กวนส้นเป็นที่สุด
"ไม่บอกกุก่อนวะ"
"มึงไม่ได้ถาม"
"ถ้าอย่างงั้น ดิฉันคงต้องขอตัวนะคะ"
"ครับผมสวัสดีครับ" ไอพาชิงตอบ เธอจึงโค้งหัวให้แล้วเดินออกไปจากห้องพัก
"งั้นวันนี้เราก็ว่างอะดิ?"
"อือ ไปเที่ยวกันปะ?"
"มึงจะไปไหนอ่ะ"
"ก้อเรื่อยๆ ไปหาข้าวกินกันก่อนละกัน"
"กูไม่รู้ทางนะบอกไว้ก่อน"
"เออเดี๋ยวกูนำเองน่ะ กูเคยมาอยู่"
"เออใช่สิไอ้คนรวย" ผมกัดมัน มันยิ้มกวนส้นให้อีกครั้ง
"รวยไม่รวยก้อมาเที่ยวได้ละกัน"
เวรรรรร=*=
แล้วไอพากะผมก็ออกมาจากโรงแรมกัน เมืองมาเก๊าตอนกลางคืนนิเงียบมาก
อากาศดีกว่าที่กรุงเทพเยอะ ลมเย็นๆพัดตลอดเวลา มีสวนสาธารณะเล็กตามที่ต่างๆด้วย
"เดินดูวิวอย่าลืมดูทางด้วยน่ะ" ไอพาแขวะผมที่มองโน่นนี่อย่างตื่นตาตื่นใจ
"เออ รู้แล้ว ว่าแต่จะไปไหนเนี่ย"
"ไปกินข้าว ที่ฟูดสตรีท"
"..."ผมทำหน้างงใส่มัน มันก็หันมามองผมยิ้มๆ
แล้วมันก็พาผมไปที่ถนนสายหนึ่ง เป็นถนนสายเล็กๆบรรยากาศดูอบอุ่นดี มีร้านขายอาหารเต็มไปหมด คนก็ค่อนข้างคึกคักกว่าที่อื่นๆ นี่
ละมั้งที่ๆมันพูดถึง เราก็เดินตามทางกันไปเรื่อยๆ จนไปหยุดที่ร้านหนึ่ง ผมอ่านชื่อร้านไม่ออก(แหงดิก็ภาษาจีน) แต่ดูแล้วอาหารก็น่ากินดี
ไอพาเดินเข้าไปพร้อมลากผมให้ตามไปด้วย เจ้าของร้านก็ให้เราเข้าไปนั่ง แล้วก็มีพนักงาน "โยน" เมนูมาให้
"..."ผมมองอย่างอึ้งๆตรงข้ามกับไอพาที่ดูมันไม่แปลกใจเท่าไหร่ ก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาอ่าน
"อยากกินอะไร" มันถามผม
"ถ้ากูบอกอยากกินหมูน้ำตกมันจะมีให้กูมั้ย?" ผมถามกวนๆ มันหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
"ถ้ามึงอยากกิน "น้ำตก" รอให้กลับโรงแรมก่อนมั้ยล่ะ? เดี๋ยวกูจัดให้" มันพูด
ผมไม่ค่อยเข้าใจมุขมันเท่าไหร่ แต่ดูจากนิสัยหื่นๆของมันก็คงไม่วายเป็นไอ้อะไรซักอย่างทำนองนั้น ผมเลยส่ายหน้าพรืดเลยทีเดียว มันก็
หัวเราะ แล้วยื่นเมนูอีกอันให้
"อันนี้มันเป็นรูปอ่ะ ลองดูละกันแล้วบอกกู"
ผมก็ดูไปเรื่อยๆ มีของหน้ากินหลายอย่างเลยทีเดียว มีปลานึ่ง ข้าวราดเนื้อกับไข่(ที่หน้าตาเหมือนน้ำราดหน้า) บะหมี่เส้นเล็ก ข้าวผัด เยอะ
แยะไปหมด
"กูอยากกินอันนี้" ผมว่าแล้วชี้ไปที่รูปข้าวหน้าราดหน้า(ผมเรียกงี้ ก็มันเหมือนจริงๆ) ทะเล
"อืมๆ" มันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจเรียกพนักงานมาสั่ง พอสั่งเรียบร้อยแล้ว(ผมพบว่าพนักงานที่นี่พูดอังกฤษไม่ค่อยเป็น) เขาก็เดินหาย
ไป สักพักกลับมาพร้อมอุปกรณ์การกินได้แก่ จาน ตะเกียบ ช้อน แก้วชา และกาน้ำชา ก่อนจะวางทุกสิ่งอย่างลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง
กระแทกกระทั้น
ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลย เหมือนไม่เต็มใจจะให้เากินอย่างงั้นแหละ
"ไอพา"
"หืม?"
"ทำไมคนที่นี่แม่งรุนแรงจังวะ"
"ยังไง?"
"ก้อ วางของที อะไรที แม่งทำเหมือนไม่ค่อยพอใจลูกค้าเลยว่ะ"
มันก็ยิ้มให้ผมแบบเอ็นดูปนขำ
"มึงจะขำกูบ่อยไปแล้วน่ะ" ผมบ่นอุบ
"ที่นี่เขาก็เป็นงี้แหละมึง อย่าไปคิดมาก ตอนแรกๆกูก็ไม่ชอบ หลังๆมากะม๊าบ่อยๆเลยชินว่ะ"
"มึงมาเที่ยวกะม้าหรอวะ"
"ไอห่า แม่กูอย่าเล่น"
ผมหัวเราะคิกคัก เลยโดนมันบีบจมูกเข้าให้
"ไอ้เวร บีบทำไม หายใจไม่ออก" ผมด่ามัน
"ไม่ดีเหรอ จะได้มีดั้ง"
= =*
แต่ผมก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรต่อ เพราะว่าพนักงานกำลังภายในคนนั้นก็มาพร้อมอาหารที่สั่งไปก่อนจะแจกให้อย่างหนังกำลังภายใน รุนแรง
มาก ขั้นกระฉอกเลยทีเดียว = ="
"ปะ กินกันได้ละ ไอหมาน่อย"
"..."ผมแง่งใส่มันไป ก่อนจะลงมือกินข้าว
โห ไม่เคยนึกมาก่อน ว่าเอาราดหน้ามาราดข้าวแล้วมันจะอร่อยได้
"แปลกจริงๆ" ผมพึมพำ
"อร่อยอะดิ"
"กินของมึงหน่อยดิ"
"เอาดิ"
มันว่าแล้วดันจานบะหมี่แห้งมันมาให้ ผมก็กินดู
"เส้นมันแข็งจังวะ"
"สไตล์จีนๆ"
"เหอๆ ของกูอร่อยกว่าว่ะ" ผมว่าแล้วก็กินข้าวหน้าราดหน้าต่อ
เส็ดละก้อเก็บตังกัน ผมกะมันช่วยกันออกคนครึ่ง(ทุนมันให้พอกเกตมันนี่ด้วยอนะ)
จริงๆมันก็จะออกให้ผมอีกนั่นแหละ แต่ผมรู้สึกไม่ดี เลยขอมันช่วยออกครึ่งนึง
"อย่ามาบ่นว่าเงินหมดทีหลังนะ" มันว่า
"เออ แน่นอน"
แล้วพวกผมก็ออกมาเดินถนนกันต่อ โดยที่เดินเล่นไปเรื่อยพลางถ่ายรูปไปด้วย
"เอากล้องมา เดี๋ยวกูถ่ายมึงให้" ไอพาพูด
ผมยื่นกล้องให้มัน มันก็ถ่ายรูปผมให้ เดินไปเรื่อย ถ่ายไปด้วย
เหมือนเป็นนายแบบเลยวุ้ย
แล้วเราก็เดินไปถึงที่ๆมีคนเยอะขึ้น มีวิหารอะไรแปลกๆด้วย สวยดี
"ไอพา มาถ่ายรูปด้วยกัน" ผมว่า แล้วก็เดินไปขอให้คนแถวนั้นถ่ายให้
แล้วผมก็ถ่ายlandscape แถวๆนั้นต่ออีกนิดหน่อย
"ถ่ายรูปเส็ดยัง"
"อือ"
"ไปกันต่อเหอะ ใกล้ถึงที่ๆจะไปละ"
"มึงจะพากูไปไหนหรอ?"
"ไป venetian กัน"
"หะ?"
"คาสิโนเวนิสน่ะ เป็นที่เที่ยวอย่างนึง"
"มาวันแรกจะเข้าคาสิโนเลยหรอมึง" ผมพูดแล้วมองหน้ามันแหยงๆ
"บ้า มันก็มีอย่างอื่นให้เที่ยวน่ะ เหมือนได้ไปเมืองเวนิสเชียวนะจะบอกให้" มันโม้
ผมก็ตามมันไป แม้จะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
"ไอ้พา อีกนานมั้ยว่ะกว่ามันจะถึงเนี่ย" หลังจากเดินขาลากมานาน ผมก็ถามไอพาที่ดูท่าที่ไม่เหนื่อยเลย
"จะถึงแล้ว ข้างหน้าเนี่ยเอง มึงเห็นปะ" มันว่าแล้วชี้ให้ดู
ข้างหน้าเป็นอาคารทรงสูงสีทองตั้งตระหง่าน ไฟที่เปิดทั่วอาคารทำให้มันเหมือนกับแท่งทองคำขนาดยักษ์ยังไงอย่างงั้น ผมมองแล้วก็รู้สึก
ตื่นเต้นกับความอลังการ
"แม่งแท่งทองยักษ์..."
"เดี๋ยวเข้าไปแล้วมึงจะยิ่งอึ้ง"
แล้วก็เป็นตามที่มันบอกไว้ พอเข้าไปข้างใน มันเหมือนกับราชวังยุโรปในหนังยังไงอย่างงั้น แล้วพอเดินไปเรื่อยๆ ก็เจอกับคาสิโนขนาด
ใหญ่ในชั้นที่หนึ่ง แล้วเดินไปอีกก็เจอโรงหนัง(หรือโรงละคร) ขนาดยักษ์ แต่ละอย่างในนี้นิอย่างบิ๊กทั้งนั้นเลย
เมื่อเดินมาถึงโถงกลางของชั้นที่หนึ่ง ก็เจอบันไดขนาดใหญ่สุดอลังการ(เคยเห็นหนังอังกฤษโบราณเวลาเขาเข้าไปในปราสาทของพวกพระ
ราชามะ ประมาณนั้น)
"ต้องเดินขึ้นหรอวะ แม่งโคดยาว" ผมครางง
"เออ ค่อยๆเดินน่ะ เดี๋ยวก็ถึงเอง"
ผมก็จำยอมต้องเดินขาลากไปจนถึงชั้นบน
"ไปเมืองเวนิสกัน"ไอพาพูด
เออแม่ง มึงพากูมานี่ทำกูช๊อคไปหลายรอบแล้ว นี่ยังมีอะไรมากกว่านี้อีกเรอะ
คำตอบมาถึงเมื่อผมมาถึงสถานที่ๆไอพาเรียกว่า "เมืองเวนิส"
ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เป็นเวลาราวสามทุ่มครึ่ง ซึ่งก็มืดแล้ว ไหงในนี้มันเป็นบรรยากาศแบบกลางวันวะ?
เหมือนเขายกเมืองทั้งเมืองมาตั้งไว้ในนี้จริงๆ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าผมผ่านไอบรรยากาศราชวังนั่นมาก่อน ผมไม่เชื่อเด็ดขาดว่านี่ผมกำลังอยู่ในตึก
ไม่ใช่เมือง ถึงขนาดมีทางน้ำลอดอุโมงค์เลียนแบบเมืองแห่งน้ำเวนิสจริงๆเลยนะเนี่ย เหอๆ
หลังจากเดินเที่ยวอยู่นาน(ไม่ได้ซื้ออะไรซักกะอย่าง ของที่กทมอย่างแพงเป็นหลักพันผมก็ไม่ซื้อแล้ว นี่มาเจอหลักหมื่นหลักแสน...) ก็ได้
เวลากลับไปยังที่พักของตัวเองซักที ซึ่งกว่าผมกะไอพาจะหาทางออกมาได้ก็เล่นเอาเกือบเป็นชั่วโมง(กว้างพระเจ้าสร้างแม่ง) ถึงโรงแรมก็
ราวตีหนึ่งพอดี
"กูเหนื่อยยยยยยย" ผมโวยเมื่อมาถึงห้องพลางล้มลงบนเตียงนอน
"เออนะ เพิ่งเคยเดินนานขนาดนี้ครั้งแรกดิเนี่ย" ไอพาพูดขณะที่กำลังถอดเสื้อกันหนาวแขวนไว้กับตู้
"อือเดะ กู-ไม่เคยทรมาณสังขารตัวเองมากขนาดนี้มาก่อน" ผมบ่นเสียงอู้อี้
"ยังไงก็ช่างมึงไปอาบน้ำก่อนป่ะ แล้วนอนเลย พรุ่งนี้เข้าฮ่องกงอีก"
"อือๆ แล้วมึงอ่ะ" ผมหันไปหาไอพาที่นั่งบนเก้าอี้แล้วเปิดทีวี
"ก็รอดิวะถามง่าวๆ หรือมึงอยากให้กูอาบด้วย"
"ไม่ๆๆๆๆๆ กูจะรีบอาบ" ผมว่าพลางส่ายหน้าพรืดเมื่อเห็นไอพาแสยะยิ้มให้ เล่นเอาไอพาหัวเราะดังลั่นเลยทีเดียว
ห้องน้ำที่นี่ก็อลังการเหลือเกิน ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาก็มีแต่อะไรอลังการเต็มไปหมดเลยแฮะ... นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบไปแต่เช้า ผมกะว่าจะแอบ
เดินไปเที่ยวคาสิโนนะเนี่ย อิอิ
แล้วคืนนั้นเราก็พักผ่อนเต็มที่ เพื่อเตรียมเดินทางเข้าสู่ฮ่องกงในวันต่อไป
to be continue
ยังเจ็บปากไม่หายเลย ยังไม่หายบวมด้วย ฮือ ทรมาณมากมาย :sad4:
ทำไมคนเราต้องผ่าฟันคุดด้วยฟระเนี่ย
ไอพา: มึงเสือกไม่ยอมผ่าตอนม.ปลายเอง
เออน่ะ ก้อกลัวเจ็บนิ
ไปละค้าบแล้วเจอกันจ้า :bye2:
-
เจ็บน่าดู
หายไวๆ นะ
-
ขอบคุณค่ะ... :L1: หายไว ๆ เน้อ :กอด1:
-
ธัณบรรยายได้เห็นภาพเลย เหมือนเราได้ไปเที่ยวเอง
งื้อ อยากไปมาเก๊า ฮ่องกงบ้าง
และธัณกับพาก็ยังน่ารักเช่นเคย งื้ออ ชอบตอนบีบจมูกอ่ะ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
ฮิ ฮิ
-
ไปถึงได้เที่ยวเลย :impress2:
-
หุหุหุ เที่ยวๆๆๆ อยากไปบ้างงงงง
เข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ เพราะเราดัดฟันเอิ๊กๆ ถอนฟันหลายซี่มากๆ ทั้งฟันคุดเอยอะไรเอย
แค่นึกถึงก็เจ็บปวดแล้ว :try2:
-
หายไวๆนะคร้าบบบบ
รอตามต่อนต่อไปด้วยยย
-
เหมือนได้เดินเที่ยวไปกับธัณและพาด้วย
พาก็ชอบแกล้งธัณ แต่น่ารักดีอะ
เป็นความทรงจำที่ต้องเก็บไว้เลย
อาิทิตย์เดียวรู้สึกจะสั้นไปเนอะ
:impress3:
ตอนม.ปลายไม่ยอมผ่า ก็ต้องทนปวดหน่อย ทานยาสม่ำเสมอ ไม่กี่วันก็หายนะ
อ้อนพาสิเวลาปวด :o8:
-
...น้องธัณ ถ้าไปคนเดียว จะทำไงเนี่ย
...ดีนะคุณพาวิน ไปด้วย เลยมีเพื่อนรู้ใจ นำทาง
...เคยนึกว่า พา ชื่อจริงว่าอะไรส่วนมากถ้ามีคำว่า ภา หรือพา
...จะชื่อเหมือนผู้หญิง แต่ พาวิน เพราะเนอะ แมนๆๆดีด้วย
...คู่นี้น่ารักมากๆๆ เพราะน้องธัณลืมเปลี่ยนชื่อตอนพี่เลยได้อ่าน 2ตอนรวดเลย
...ผ่านไปผ่านมาหน้าแรก ยังนึกหายไปไหนหว่าไม่มาต่อที่แท้ลืมนี่เอง รอตอนต่อไปจ้า :L1:
-
พี่ธัณบรรยายซะอย่างไปเที่ยวด้วยเลยยย :impress2:
หายไวไวนะคะพี่ธัณ ยังไม่ได้ผ่าเลย กลัว :z3:
-
อ่า...อยากไปบ้างจังเลย :impress2:
หายไวๆนะค๊า :L2:
-
^^
-
ผ่าฟันคุด เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วคร้าบบ หายไว ๆ นะ :L1:
-
:o8: น่ารักมากมาย
ถ้าไปคนเดียวจะทำไงนี้พี่ธัญ
ดีนะที่มีพี่พา อิอิ
แล้วไปคราวนี้จะได้ทำอะไรอย่างว่ากันมั้ยเนี่ย
แอบลุ้น ขอให้มีนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:พี่ธัญแน่นๆ แรงๆ
-
หายไวๆเน้อ~
-
น่ารักมากมายเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้....ถ้าไม่มีน้องพาไปด้วย ...น้องธัณคงจะเฉา...
น้องพาดูแลน้องธัณได้เยี่ยม o13 ... แม้จะมีแกล้งบ้าง แหย่บ้าง แต่ก็รู้ว่า "เอ็นดู" .....น่ารักที่สุด!!!!
ปล...หายๆ ไวเน้ :กอด1:
-
ธัณ :n1: พา
-
อิมเมจว่าน้องพากับน้องธัณ พากันไปฮันนีมูน :eiei1:
-
:z13:
เห็นด้วยกะรีบนค่ะ
พากันไปฮันนีมูนตั้งกะยังไม่แต่งเลยนะ :impress2: :impress2:
รอตอนที่4 จะมีอะไรให้ติดตามีกนะ
ปล. ธันน่ารัก บ้านๆ ดี พาก็ดูพึ่งพาได้นะสมชื่อ พาวิน
-
มีตอนพิเศษด้วย
ไงก็รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
พักนี้ไม่ค่อยได้เข้า แต่จะตามอ่านที่หลังแระกานครับ
-
อยากไปมั่งจัง ไม่เคยไปมาเก๊า เคยไปแต่ฮ่องกง :z2:
รออ่านจ้า
-
ไปเที่ยวกัน น่าอิจฉาจริง ๆ เล๊ยยย
ฮื่อ :impress3:
รออ่านต่อค่า
ปล.หายปวดไว ๆ นะธัณ :man1:
-
หุหุหุ
เหมือนไปฮันนีมูนเลยแหะ
อิอิอิ
-
อยากไปบ้างจัง
มีความเห็นเหมือนคุณ sirote 105
ว่าเหมือนไป ฮันนีมูน กันเลย
อิอิ อิจฉา :-[
:bye2:
-
ยังกะไปฮันนี่มูนกันนะเนี่ย ฮ่าฮ่า
ดีจังเลยยย ~~ :impress2:
-
. . ว่าแระ . . .ฮันนีมูน .. . .มาเก๊าด้วย . . หายไวไวนะคะ .. .ฟันคุดเหรอ เค้าต้องผ่าด้วยเหรอ ไม่อยากอ่ะ ตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่เลย .. .. ไม่ผ่าหรอกเจ็บอ่ะ
-
เพิ่งได้อ่านช่วงนี้ยุ่งๆ โว้วๆอยากไปมั่งจังบรรยายซะน่าไปด้วยเลย เดินไปเรื่อยๆชิวๆน่าจะรู้สึกดีนะคับ
รออ่านตอนต่อปาายยยย
-
o9 ประกาศ น้องธันอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนที่4 แล้วนะจ๊ะ มาต่อให้ไวเลยเนี้ย o11 o11 o11
:sad12: :sad12: :sad12:
-
live in hong kong 4
"ไอพาา ตื่นได้แล้วววว" ผมลากเสียงยาวพร้อมเขย่าตัวไอแมาขี้เซาให้ตื่น
"อืมมม รู้แล้วๆๆ รีบไปไหนเนี่ยเพิ่งตีห้าครึ่งเอง?" ไอพาพูดเสียงงัวเงีย
"เค้านัดเจ็ดโมงไม่ใช่หรอมึง" ผมพูด
"เออ นัดไปกินข้าว ไม่ได้นัดออกโรงแรม" ไอพาพูดแล้วม่อยไปหลับต่อ
จริงที่ผมตื่นซะไก่โห่เนี่ย เพราะว่ากะจะออกไปเดินเล่น แล้วว่าจะชวนไอพาไปด้วย แต่ดูท่าคงได้ไปเดินคนเดียวละ
เมื่อเห็นทีท่าเหงาหลับของมันผมเลยเดินไปหยิบกล้องแล้วก็ย่องออกจากห้องไปเบาๆ
พอออกมาจากโรงแรม ผมก็เดินออกไปที่สวนสาธารณะเล็กๆที่ผมเล็งที่ถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่มาเก๊า เท่าที่ผมเดินดูกะไอพาเมื่อวาน
เหมือนจะมีสวนเล็กๆที่มีเครื่องเล่นเด็กอยู่เป็นจุดๆ ตามตลอดทางเดิน คงเพราะที่นี่ค่อนข้างจะเป็นรอบนอกละมั้งเลยมีอะไรแบบนี้เยอะ
ผมเล็งหามุมสวยๆแล้วก้อถ่ายรูปเก็บไว้ ตีห้าตอนนี้ก็เริ่มจะใกล้รุ่ง แสงก็สวยไม่เบาเลยทีเดียว
ที่นี่อากาศแตกต่างจากบ้านเราโดยสิ้นเชิง ตอนเช้าก็ยังคงมีลมโกรกเป็นระยะ อากาศเย็นจนผมต้องใส่เสื้อกันลมตัวบางๆเลยทีเดียว
"ฮัดชิ้ว" นั่นไง
ผมสูดหายใจ นี่ยังไม่ทันไรหวัดจะแดกละกู แต่ผมก็ยังคงถ่ายรูปต่อ เดินไปเรื่อยจนถึงสนามม้าตรงข้ามโรงแรม
ผมแอบเดินเข้าไป ทางเข้ามันปิดไม่ให้เข้าอยู่ แต่ผมก็ลอบกระโดดข้ามเข้าไป สเตเดียมกว้างมากๆ สวยดี
เลยทำให้ผมได้ไปอีกหลายรูป พอถ่ายเส็ดก็เมื่อยขาเลยนั่งลงที่สเตเดี้ยม....
แล้วความซวยก็มาเยือน เพราะผมเผลอหลับไปตอนไหนก่ไม่รู้...
รู้ตัวอีกทีสะดุ้งตื่น แล้วรีบดูนาฬิกา
9.45
ชิหายแล้วววววว
ผมรีบตรงดิ่งกลับไปที่โรงแรม ซึ่งพอก้าวเข้าไปที่ล๊อบบี้ ก็เจอไอพากัยคุณเจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้นยืนรออยู่แล้ว
"หายไปไหนมา!" ไอพาพูดใส่หน้าผม ผมสะดุ้งเล็กน้อย
"กูขอโทด กูไปถ่ายรูปรอบๆนี้มาอ่ะ..."ผมตอบเสียงอ่อย จะบอกให้มันรู้ดีมั้ยเนี่ยว่ากูไปแอบหลับที่สนามม้ามา = ="
"ทำตัวยุ่งจริงเชียว"ไอพาบ่น ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ จะเถียงก้อไม่ได้เพราะผิดจริง
"เดี๋ยวผมพาเพื่อนไปเก็บของข้างบนสักครู่นะครับ" ไอพาบอกกับเจ้าหน้าที่สาวสวยซึ่งพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ก่อนจะลากกึ่งกระชากผม
ขึ้นไปบนห้องพัก
"ไอพา ปล่อย กูเจ็บนะเว้ย"ผมว่า
"มึงออกไปข้างนอกทำไมไม่บอกกูก่อนวะ"
"ก้อมึงหลับอยู่ กูปลุกก้อไม่ยอมตื่น ให้กูทำไง"
"คราวหลังทิ้งโน้ตไว้สิ นี่หายไปไหนก็ไม่รู้เกิดเป็นอะไรไปทำไง"
"กูไม่ใช่เด็กนะ"
ไอพาหันขวับมาทำหน้าดุใส่ผม ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีผลอะไรกับผมหรอกนะ แต่คราวนี้มันทำให้ผมรู้สึกจ๋อยหนักกว่าเดิมอีก
"กูขอโทด จริงๆนะ มันมีเหตุสุดวิสัยอ่ะ" ผมบอกมัน
"อะไร?" ไอพาพูดเสียงห้วน
"ก้อ...."
"กูเผลอหลับที่สนามม้ามาอ่ะ.."ผมตอบเสียงอ่อย
เชื่อสิมันต้องหัวเราะเยาะผมแน่นอน แม่งเหตุผลโคตรจะไร้สาระ...
แต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรจากมัน
ตรงกันข้าม มันดึงผมเข้ามากอด
"อืม บอกแล้วว่าให้พัก เดินทางมันเหนื่อย รู้มั้ย?"
ผมมองหน้ามันงงๆ
ก่อนจะรู้สึกตัวว่ามันจะกอดกูนานไปแล้ว
"เอ้ยๆ กู ต้องเก็บของก่อน ปล่อยๆ" ผมเลิ่กลั่ก ยันมันน้อยๆให้ปล่อย ซึ่งมันก็ยอมแต่โดยดี ผมจีงรีบตรงดิ่งไปเก็บสัมภาระทันที
โดยมีไอพายืนดูอยู่ตลอดเวลา
เมื่อจัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว พวกผมก็ลงไปเจอกับเจ้าหน้าที่สาวคนนั้นอีกครั้ง
"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ งั้นดิฉันจะพาพวกท่านไปยังท่าเรือเฟอร์รี่เลยนะคะ" เธอพูด ไอพาพยักหน้า ผมงง
"เราขึ้นเรือไปที่ฮ่องกงหรอ?"
"อือ เรือเฟอร์รี่"
มันตอบผมแค่นั้น ก่อนที่รถจะมาแล้วมันก็ยกกระเป๋าผมขึ้นไปบนรถ
ผมไปนั่งข้างมัน ก่อนจะถามว่า
"เป็นอะไรหรอ?"
มันหันมามองหน้าผมอย่างตกใจเล็กน้อย
"ทำไมต้องทำหน้างั้นด้วยวะ?" ผมถามมัน
"ป่าว ตกใจนิดหน่อย"
"???"
"ไม่นึกว่าจะพูดสุภาพเป็น"
"คนพูดดีด้วยยังจะกวนส้นอีก"
"อะ อย่าๆ มึงยังมีคดีป่วงอยู่ เกือบทำกูพลาดเรือ"
ผมเมินหน้าหนีมามองดูแผนที่ในมือแทน
"ก้อแค่สงสัยว่าทำไมทำหน้าบูด" ผมบ่นงึมงำกับตัวเอง โดยไม่รู้ว่าไอพาได้ยิน
"แหน่ะ ยังจะบ่นอีกๆ"
"โอ้ยๆๆๆ" ผมร้องเมื่อไอพาหยิกแก้ม
"ไอ้สัดแม่ง"
มันยิ้มกวนส้นให้ ก่อนจะหันไปดูวิวข้างนอกแทน ผมแยกเขี้ยวให้หลังมัน ก่อนจะมองออกไปข้างนอกบ้าง
วิวของสถานที่ต่างๆในมาเก๊านั้นเหมือนจะมีแต่คาสิโนเต็มไปหมด ซึ่งความอลังการก็แตกต่างกันไป แล้วแต่ความดังและความหรูของ
สถานที่ อย่างlisboa Wynn อะไรก็ไม่รุหลายชื่อ แต่เท่าที่ดูยังไม่มีที่ไหนเทียบไอที่ไปมาเมื่อวานได้เลย
แต่อย่างว่า จะตัดสินจากแค่ข้างนอกก็ไม่ได้นินะ ถ้ามีโอกาสลองเข้าไปดูดีกว่า
แล้วเราก็มาถึงที่ท่าเรือเฟอร์รี่ ซึ่งมีรถบัสของหลายโรงแรมเต็มไปหมด
"ถึงแล้วค่ะ นี่เป็นตั๋วเรือที่ทางเราจัดให้ จะออกเวลา 11.00น. ค่ะ ไปถึงทางโน้นจะมีเจ้าหน้าที่รอรับอยู่ซึ่งจะสวมเครื่องแบบเดียวกับดิฉัน
ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ" เธอพูดหลังจากมาส่งถึงที่แล้ว แล้วก้อปล่อยเกาะเราไปอีกครั้ง
ตอนขึ้นเรือเป็นอะไรที่ผมรู้สึกหวาดเสียวชอบกล ก็ไอทางเดินเนี่ย มันโคลงเคลงอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยอ่ะ
มีครั้งนึงเกือบล้มหน้าทิ่มถ้าไอพาไม่มีคว้าไว้
"ระวังหน่อยสิวะ"
"ก้อรู้น่ะ กูยังไม่เคยขึ้นเรือเลย" ผมพูด
"ดูก็พอรู้อยู่"
ผมค้อนมันนิดนึง มันยิ้มให้ แล้วก็ช่วยผมลากกระเป๋าเข้า
ไปถึงก้อต้องเอากระเป๋าใส่ที่ช่องด้านหน้าเรือ แล้วก็ไปนั่งที่ๆเขาจัดไว้ให้
"ระวังอ้วกนะ ไม่เคยนั่งเรือเนี่ย" ไอพาพูด
"ไม่หรอกมั้ง"
....
...
..
ขอถอนคำพูดครับ ไอเรือบ้านี่ทำผมรู้สึกเหมือนไส้จะหลุดออกมาทางปากเลยทีเดียว
ไอพาเหมือนจะเห็นสีหน้าผมไม่ค่อยดี เลยเอาไอถุงข้างหน้ามาให้
"เอานี่รองไว้เผื่ออ้วก กูไม่อยากอยู่ใกล้คนตัวเหม็น"
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเซงจิต แต่ก็เถียงอะไรไม่ได้อีกแล้ว เพราะวินาทีต่อมาผมก็ขย้อนสิ่งที่อยู่ในกระเพาะออกมาแทบจะทันที
ไอพามองผมแล้วส่ายหน้าอย่างปลงตก
"ขนาดเมื่อเช้ามึงไม่ได้แดกอะไรนะเนี่ย..."
"....เออน่ะ....อุ้บ"
ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ
แล้วเหมือนไอพาจะแฮปปี้ด้วย
ที่ไม่ต้องมาเถียงอะไรกะผมมากนัก...
หลังจากที่เท้าแตะพื้นอีกครั้ง ผมก็มีความรู้สึกเกลียดเรือขึ้นมาทันควัน
และก็ไม่ได้พูดอะไรกะไอพาอีกเลยตลอดทางที่นั่งรถบัสไปยังที่พักใหม่ในฮ่องกง
"เพื่อนคุณเป็นอะไรมากมั้ยครับ"
เจ้าหน้าที่คนใหม่ที่รอที่ฮ่องกงเป็นชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับพวกผม ดูท่าทางจะเป็นคนใจดีและใจเย็นพอสมควร เห็นท่าทางแล้วนึกถึงไอเก
อแลงมาตะหงิดๆ
และแน่นอนไอพาคงคิดเหมือนกันกับผม เพราะมันเหล่มองอย่างไม่ค่อยจะชอบหน้าเท่าไหร่
"ไม่หรอก เดี๋ยวมันก็ดี"
ไม่พูดเปล่าแอบดึงเอาตัวผมให้ซบมันอีก
เออ ปกติกูไม่ชอบ คราวนี้ยกให้เพราะมึนหัวไม่หายน่ะ
"ให้ผมหายาให้มั้ยครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลได้"
อืม ไม่ต้องโอบกูแน่นขนาดนั้นก็ได้...= ="
เจ้าหน้าที่คนนั้นตอบแทนความก้าวร้าวของไอพาด้วยการยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนจะไปเรียกเบลบอยให้มายกกระเป๋าขึ้นไปที่พัก
ผมนั่งเน่าให้ไอพามันเชคอินให้ พอเรียบร้อยก็ต้องลากสังขารตัวเองขึ้นไปนอนพักบนห้อง
"นอนไปก่อนก็ได้นะ เราต้องไปดูงานบ่ายสามโน่น"
"อืออออ"
"เห้อ ให้มันได้งี้สิน้า" ไอพาว่าแล้วเอามือมาลูบๆหัวผม
"งือออออ" ผมตอบมัน จริงๆอยากจะเถียงมันกลับอะไรซักอย่าง แต่ก็ช่างมัน อาการไม่อำนวย
แล้วผมก็หลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเคลิ้มจากการลูบหัว 555
to be continue
มาสั้นหน่อยนะครับ งานจะมีเสาอาทิดนี้แล้ว ขอโทดที่หายไปนานนะคับผม
แล้วจะรีบมาต่อจ่ะ ขอบคุณทุกคนน้า :bye2:
-
ขอจิ้มไว้ก่อน :z13:
พี่พาดูแลพี่ธัณอย่างดี น่ารักกันไปอีกแบบ :o8:
-
น่าฉงฉานเมาเรือ
-
นั่งบ่อย ๆ ครับ จะได้ไม่เมาเรือ :really2:
-
โหหหห
ธัณคะ ถึงขั้นหลับเลยหรอคะ แสดงว่าบรรยากาศน่านอนสุด ๆ
พานี่หึงได้แบบว่า ชัดเจนดีจังเลย 5555555++
รออ่านต่อค่ะ
สู้ ๆน๊า :กอด1:
-
น่าสงสารรรรรรร พี่พาดูแลหมาน่อยดีๆเน้อ :กอด1:
-
พาน่ารัก
:กอด1: ธัณ
-
ดูจะทุกลักทุเลไปหน่อย แต่ว่ามีคนดูแลดีอย่างก็ไม่เป็นไรละนะ
อิอิ ฮีนนีมูนรอบนี้่จะมีอะไรวุ่นกว่านี้อีกไหมหนอ
ดูท่าท่านพาจะขี้หึงไม่ใช่น้อย โฮะๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปน่า จร๊วบ
-
เมาเรืออออก็ยังน่ารักกันน่ะคู่นี้ คนเรา
น่ารักไม่เข้าใครออกใคร มันไม่ดีน่ะ เป็นบาปปป ๕๕๕๕ :oo1:
-
:pig4: ขอบคุณค่ะน้องธัณ
-
เห็นเจ้าพาเถื่อน ๆ แบบนั้น บทจะน่ารักขึ้นมาก็น่ารักไม่หยอกแฮะ :impress2:
-
.....อะโห..น้องพาดูเป็นห่วงนะตอนที่น้องธัญหายไปน่ะ
.....ถึงตอนดูแลก็เยี่ยมยอด
.....ถึงตอนหวงก็ดูโหดแบบว่าแจ่ม :laugh:
.....สรุปน้องธัญเหมาะแล้วล่ะมีคนดูแล(หล่อเท่)แบบเนี้ย :man1:
ปล.รออ่านนะจ้ะ อ่อ...รออ่าน"โอ้ทะเลแสนงาม" ด้วยเหมือนกัน
-
ตอนใหม่ๆ ... ว่าแต่ ธัณถึงกับเผลอหลับไปนอนข้างทางเลยเหรอ เป็นผมนี่อย่างงิดอ่ะ กลับมาเจอหยั่งงี้
แต่ก็ยังดีเนอะไม่โดนว่าไรมาก
จะรอตอนต่อไปนะค้าบ
-
ธัญออกอาการเป๋อเลยนะ แบบนี้ก็ขาดพาไม่ได้แน่นอนแล้ว อิิอิ
-
^^
-
พา..ต่อมหึงกำเริบเวลาเจอคนที่สุภาพคล้ายเกอแลง :pigha2:
-
เอิ่ม...น้องธัณ นิ่งเป็นหลับเลยนะ :try2: แต่น่าร้ากกกกกก
น้องพา...ตอนที่คว้าน้องธัณมากกอดเนี่ย!! เป็นการกอดรับขวัญชิมิ :o8: เป็นห่วงน้องธัณนะนั่น แต่ก็อย่างว่า หายไปซะขนาดนั้น ไม่ห่วงได้งัยเนอะ
ถ้าฮ่องกงครั้งนี้น้องธัณไปคนเดียว คงต้องแย่แน่ๆ ไหนจะเครื่องบิน ไหนจะลงเรือ ดีนะที่มีน้องพาคอยดูแล และทีสำคัญน้องพาดูแลน้องธัณได้เยี่ยมมาก o13
แต่น้องพามีแอบหวงเล็กๆ....เหรอ??? ด้วยนะนั่น :laugh:
ปล 1 . รักเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้สุด :กอด1:
ปล 2. น้องธัณรักษาสุขภาพด้วยเน้ ~~ อากาศปุแหล่งๆๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย :L2:
-
พี่ธัณน่ารักจังเลย อิอิ
หลับไปได้ยังไงนะนั่น
พี่พาก็ขี้หึงใช่เล่นอ่ะ :-[
สวีทกันจริ๊ง
รอตอนต่อไปน๊าค๊า.....
-
+๑ ให้น้องธัน
น่ารักเข้าไปกวันนะเนี่ยเราน่ะ
:z1: :z1: :z1:
-
หึงไว้ก่อน :laugh:
-
:laugh: หึงได้อีก
แต่น่ารักอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
. . .คิดว่าเรื่องหายไปไหนอ่ะคะ . . .ที่แท้ตกหน้า หาไม่เจอเลย . .. รอตอนต่อไปนะคะ . . .คิดว่า ธัณกะคนที่มีบุคลิก
นิ่งๆ เย็นๆ ดูจะเหมาะกันนะคะ เห็นเหมือนเจอบ่อยเหลือเกิน แล้วอีกอย่างเหมือนแพ้ทางคนประเภทนี้ด้วย คงปล่อยให้อยุ่
ใกล้ไม่ได้มั้งคะ เดี๋ยวหวั่นไหว พาต้องคิดงี้แน่เลย .. .
-
เคยเมารถ กลับมาหลับเป็นตาย :a12:
-
เขมารอน้องธัน :z10: :z10: :z10:
-
อิจฉาสองคนนี้จังเลย
น่ารักกันทั้งคู่เลยอะ อิอิอิ
-
. . . รอคู่ฮันนีมูนค่ะ . .. เดี๋ยวตกหน้าอีก มาดันไว้ก่อน . .
-
...ดีนะไม่เกิดเรื่องกับธัณ ไปนอนหลับแบบนั้น
...พา..หึง เพราะ..รัก.. แสดงความเป็นเจ้าของเชียวนะ
...โชคดีนะที่ได้ไปด้วยกัน...เหมือนได้ พา เป็นไกด์เลย :L2:
-
ดันๆรอค่ะ :3123:
-
มารอ ธัณ :n1: พา
อิอิ
-
มาต่อแล้วจ่ะ ช่วงนี้อาจจะมาช้าหน่อยนะครับ
งานเยอะมากมาย แถมมีเรื่องตอนนี้จะสอบทุนเรียนต่อ(อีกแล้ว) ^ ^
ก้อขอโทดไว้ก่อนนะครับผม ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามนะครับ :L2: :กอด1:
live in hongkong 5
ผมตื่นอีกทีตอนบ่ายสอง ได้หลับไปชั่วโมงนึงทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะ
ผมลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นอย่างงัวเงีย หันไปมองไอพาที่เปิดโนตบุคพิมอะไรซักอย่างอยู่
ผมคลานไปเอาคางเกยไหล่มัน แล้วมองหน้าจอโนตบุค
"ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าป่ะ เดี๋ยวต้องไปแล้ว"
ผมไม่ทำตามที่มันบอก ยังค้างอยู่ท่าเดิม
"ทำไรอยู่อ่ะ" ผมพูดเสียงอู้อี้
"ส่งเมล ให้ที่บ้านน่ะ" มันว่าแล้วหันมาหาผม
"ไปล้างหน้าแต่งตัวได้แล้วน่ะ เดี๋ยวสายอีก คราวนี้ไม่รอจริงๆด้วย"
ผมทำหน้าเบ้ใส่มัน ก่อนจะลุกแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วเปิดน้ำวักล้างหน้า ค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย
ผมคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าก่อนจะตากไว้ในห้อง แล้วออกมาหาไอพา
"เส็ดแล้ว จะไปละยัง?"
แล้วผมก้อขำพรืด
ก็ไอ้คนที่มันบอกให้รีบ ดันหลับคาโนตบุคไปซะอย่างงั้น
แหม ทำยักกะตัวเองเก่งนักหนา ที่แท้ก็เหนื่อยเหมือนกันละว้า
ผมเดินเข้าไปแล้วเรียกมันเบาๆ มันก็ยังหลับอยู่ ผมเลยค่อยๆดึงโนตบุคออกจากมือมัน แล้วแอบถ่ายรูปเก็บไว้
แต่พอมันได้ยินเสียงแชะ มันก็ลืมตาขึ้นทันที
"ทำอะไรวะ?"
"ป่าวๆๆ ไม่มีอะไร ต้องรีบไปแล้วล่ะนะ ใช่มั้ย" ผมรีบบ่ายเบี่ยงพร้อมกับซ่อนกล้องไว้ข้างหลัง
มันมองหน้าผมอย่างจับพิรุธ
"แอบแกล้งอะไรกูรึเปล่า"
แม่งทำไมเซนส์ดีงี้เนี่ย
"ป่าวแกล้ง บอกว่าไม่มีอะไร"
ผมลุกไปยืนข้างเตียงแทน แล้วหันหลังไปวางกล้องที่โต๊ะข้างๆ
แต่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนไอพามันดึงลงไปนอนกับมัน
"!!!"
"อย่าคิดว่ากูไม่รู้ หลอกกูหรอมึง" มันว่าแล้วพลิกผมไปนอนข้างล่าง
"ไอ้พา เราต้องรีบไปไม่ใช่หรอวะ นี่มัน..."
ผมมองหน้าไอพาที่ยิ้มแปลกๆแล้วหน้าซีด ก่อนที่มันจะก้มลงมาจูบปากผม
"!!!" ผมตาโตด้วยความตกใจ ไอพาถอนปากไปแล้วทิ้งน้ำหนักตัวใส่ผม
"แกล้งคนไม่ดูแบบนี้ระวังเหอะจะโดนกลับหนัก"
ผมกลืนน้ำลายเอื้อกกับคำพูดกำกวมของมัน ก่อนจะยืนยันเจตนารมณ์อีกรอบ
"เรา ต้อง รีบ ไป..." ผมพูดเน้นทีละคำ
ไอพามองหน้าผมแล้วถอนหายใจอย่างเซงๆ
"อืม ช่างเหอะ ไปกันได้แล้ว" มันว่าพลางหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา
ผมยิ้มอย่างโล่งออกแล้วก็รีบลุกวิ่งตามมันไป โดยไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจไปด้วย
"ที่นี่คือ พิพิธภัณประวัติศาสตร์ของฮ่องกงครับ ผมจะปล่อยให้พวกคุณเดินชมแล้วก็เก็บภาพถ่ายกันตามสบายนะครับ แต่ในบางจุดจะมีที่ๆ
ห้ามถ่ายภาพ ก็ขอให้สังเกตป้ายที่ติดบอกตามสถานที่นะครับ"
ผมมองไปรอบๆพิพิธภัณฑ์ที่ใหญ่โตมโหฬาร ตรงข้ามเป็นพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ แต่มันก็ไม่ได้อยู่ในรายการทัวร์อ่ะนะ
"ไม่ทราบว่า อยากจะได้คนนำเที่ยวมั้ยครับ?"
"เอ่อ..."
"อยากครับๆ!"ผมรีบตอบรับ
ไอพาหันมามองหน้าผม ผมยิ้มให้มัน
เจออย่างเมื่อซักครู่ไปกูคงอยากอยู่กับมึงตามลำพังหรอก...
แล้วเราก็ได้คนพาทัวร์มาหนึ่งคน เป็นผู้หญิงวัยกลางคนดูเหมือนคุณป้าใจดีๆ เธอยิ้มแย้มแล้วแนะนำตัวกับพวกผมเป็นภาษาอังกฤษ แล้ว
ก็บอกกฎกติกามารยาทให้คร่าวๆ แล้วก็พาผมทัวร์
พวกผมก็เดินดูงาน จดบันทึก และถ่ายรูปไปเรื่อยๆ จนหมด ห้องนิทรรศการเขาเจ๋งจริงๆ ผมนี่ชอบมากมาย บรรยากาศใหญ่โต
ไฮโซเว่อร์(แม่งตังเหลือกินเหลือใช้รึไงนะ?)
และก็รอดปลอดภัยด้วย ไม่ได้โดนอะไร 555
พอดีว่าดูเส็ดก่อนเลยชวนไอพาไปอีกที่ข้างๆ เป็นพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ ไม่อลังการเท่าอันแรกแต่ก็ดีกว่าที่ประเทศไทยอยู่โข พาลให้คิดว่า
เพราะงบไม่เท่ากันหรือว่าให้ความสำคัญไม่เท่าแน่กันวะ?
เสร็จจากการทัวร์วิชาการ หลังหกโมงเย็นเขาก็ปล่อยให้พวกผมเที่ยวเอง เลยตัดสินใจไปดู symphony of lights ที่เขา
ว่าเป็นจุดเด่นของฮ่องกงกัน ดูแล้วมันก็อลังการดีนะ แต่เสียดายที่หมอกลงเยอะไปหน่อย ประกอบกับฝนตก...
"ฮัดชิ้ว"
ผมเลยไม่เอ็นจอยเท่าที่ควร
"กรูเกลียดฝน" ผมบ่นอุบอิบ
"ไม่รู้จักพกร่ม"
"เกะกะอ่ะ แถมไม่นึกว่าจะตกงี้ด้วย" ผมพูดพลางสูดน้ำมูกฟืดฟาด ไอพาเห็นแล้วส่ายหัว
"งี้กลับแล้วดีกว่ามั้งเนี่ย"
"กูหนาว" ผมพูดแทนคำตกลง ไอพาเลยถอดเสื้อมันมาสวมให้ผมอีกที ผมหันไปมองหน้ามัน
"กูไม่หนาว มึงเอาไปใส่เหอะ เดี๋ยวหวัดกิน" มันพูด ผมไม่ได้แย้งอะไร เสื้อมันก็อุ่นดีด้วย = ="
แล้วเราก็ไปกินข้าวกันที่ห้างsogo อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ มันเป็นห้างยี่ปุ่นในเมืองฮ่องกง แล้วหลังจากนั้นผมก็ต้องขึ้นไปนอนแทน
แผนที่ว่าจะเดินเที่ยวต่อแถวๆย่านถนนคนเดินฮ่องกง(?)
"ไปอาบน้ำป่ะ"ไอพาพูด ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปห้องน้ำ....
ตอนแรกผมไม่ค่อยแน่ใจ แต่พอเปิดไฟเท่านั้นแหละ
"เอ้ย"ผมอุทาน
"ไรวะ?"ไอพาเงยหน้าจากหนังสือแผนที่ที่มันซื้อมา
"ไอ้พา ห้องน้ำมัน!"
ไอพาทำหน้างงใส่
"ห้องน้ำซีทรูหรอวะ!!!"
เท่านั้นแหละไอพาก้อถึงบางอ้อ ว่าที่ผมโวยมันเกี่ยวกับอะไร
"ไม่นี่ มันก็ยังเป็นกระจกฝ้า"
พูดยักกะมันช่วยได้มากมายนะมึง...
"อายห่าไรวะ ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ อีกอย่าง มึงก็รู้เราเคย..."มันพูดได้แค่นั้นก่อนที่ผมจะหยิบเอาผ้าขนหนู(ที่ยังไม่ได้ใช้)อีกอันเขวี้ยงใส่หน้า
มันเต็มแรง
บอกแล้วว่าคนมันยังทำใจรับไม่ค่อยได้ไอห่านี่...
สรุปก็คือ ผมปิดไฟอาบน้ำครับ ยังไงซะมันก็ช่วยได้เยอะละนะ
พอออกมาคราวนี้ก็ตาไอพาอาบบ้าง แน่นอนมันเปิดไฟอาบอย่างไม่กลัวเกรง ผมก็พยายามไม่มองไปทางมันและเลี่ยงโดยการพยายามข่ม
ตาหลับ
แต่ให้ตายยังไงก็ไม่หลับซักที เริ่มจะปวดหัวหนึบๆอีกแล้ว
"หลับแล้วยังนั่น"ไอพาเดินออกมาแล้วโน้มมาดูผม
ผมเอาผ้าห่มคลุมโปง แล้วแกล้งหลับ
ขืนยังไม่หลับจะโดนอะไรอีกป่าวไม่รู้...เมื่อกลางวันเล่นเอาแทบหัวใจวาย(?)ตาย
ไอพาก็เดินไปอีกฟากแล้วขึ้นมานอนข้างๆ ไออุ่นทำให้ผมรู้สึกขนลุกวูบนึง
ก่อนที่มันจะเขยิบมาใกล้แล้วกอดผม
"ไอพา" ผมพูดเสียงอู้อี้
"อ่าว ยังไม่หลับหรอ" มันว่า
"อย่ากอดกูดิ" ผมพูด
"กูสะดุ้งตื่นเลย"
ไอพาไม่ตอบ แต่กอดแน่นกว่าเดิม แถมยังเอาจมูกมาซุกไซร้ตามซอกคอผมอีก
"อะ"
ไอพาหยุดแล้วมองหน้าผม ที่ตัวผมเองรู้สึกได้เลยว่าคงจะแดงแน่ๆ
"เกิดอารมณ์หรอมึง"
ไอบ้า ไอแมวนิสัยเสีย
ไม่น่าทักเลยตู T T
ผมเมินหน้าหนีมัน แต่สุดท้ายก็ไม่วายทนการเล้าโลมมันไม่ได้อยู่ดี
ผมเริ่มครางกระเส่า มันก็รู้จุดอ่อนผมดีเหลือเกิ๊น ไปหาไปจำมาจากไหนวะ
สุดท้ายก็เกิดเหตุอันไม่คาดคิด(?)จนได้...(อันว่าขออนุญาติไม่เล่า อาย...)
ก่อนที่ผมจะหลับไม่รู้เรื่อง รู้สึกตัวอีกทีก็แม่งเช้าอีกวัน อาการปวดหัวก้อหายไปหมดเป็นปลิดทิ้ง
ขอบคุณ ไอแมว มีอะไรกับมึงนี่ยานอนหลับบวกแก้ปวดชั้นเลิศจริงๆ
to be continue
ถ้าอยากอ่านตอนเรท บอกไว้ได้นะคับ เดวให้ไอพามันบรรยายให้
ผมนี่สุดความสามารถจริงๆ T T :m25:
ไปละครับไว้เจอกันจ้า :bye2: :bye2:
-
:z13:
จิ้มคนแต่ง
อิจฉาคู่รักหมาแมวในฮ่องกง อิอิ
-
ดีใจ ตอนใหม่มาแล้ว ยังรออ่านอยู่ตลอดนะคับ
สอบทุนครั้งนี้ก็คงไปต่อโทเลยอ่ะดิ สุดยอด ! ขอให้ได้นะคับ
ส่วนเรื่องการบรรยายนี่แล้วผู้เขียนเลย ยังไงก็ได้
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ว รอนานจริงๆ นั้นเเหละ
โฮะๆๆๆ จะอายทำไมเล่าธัณ จิ็๊บๆ น่า อิอิ
ห้องที่นอนที่ก็สร้างบรรยายกาศดีซะเหลือเกินนะ
ดูจากห้องน้ำที่เป็นฝ้า โฮะๆๆๆๆ
จองห้องสวีทไว้หรอ กร๊ากกกกก
รอตอนเอ็นซี ตอนหน้าพาจะมาเล่าชิม๊อยยย รอเน้อ :z2:
-
หมาแมว live in Hongkong
sweet ดีจัง ชอบ ๆ :-[
พาห่วงธัญมาก ๆ เลย รักกันนาน ๆนะ
เรื่อง NC ไม่สำคัญหรอก..?..แต่ถ้าได้ก็ดีจ้า
-
เอาบทโป๊งชิ่งงงง
บอกคึงพาจัดมาด้วยน่ะ คริ คริ :impress2:
-
...น้องธัญขี้อายน๊อ...น่าร๊าก :-[ จะว่าไปที่จริงน้องพาเป็นคนโรแมนติกเหมือนกันนะนี่
ส่วนบทนั้นๆไม่ค่อยเน้นหรอก.....ตะว่าซะหน่อยก็ดี :z1:
-
ไปเอาไอ้พามาจัดให้สักตอนสิ คึคึ :z1:
-
ธัณได้ยาดีเลยหายปวดทันควัน :jul3:
-
:serius2:
พาอยู่ไหน!!!!!
-
ผลัดกันกับพามาเล่าก็ดีค่ะ ได้เห็นมุมมองของทั้งสองคนเหมือนตอนเรื่องเล่า
เมื่อกลางวันเล่นเอาแทบหัวใจวาย(?)ตาย -เล่นแบบนี้หัวใจไม่ Y วาย แต่จะ X ตายต่างหาก
คบกันมาตั้งครึ่งปีแล้วยังไม่ชินอีกหรือคะกับการแสดงความรักของพา
ออกจะมีอารมณ์รักเหลือเฟือให้ธัณขนาดนี้
:จ้อบจัง1:
-
ผมคลานไปเอาคางเกยไหล่มัน แล้วมองหน้าจอโนตบุค
^
^
น่าร้ากกกกกกกกกก น้องธัณอย่างน่ารักง่ะ นวลลลลลลลลได้อีก :-[ งุ้งงิ้งๆ แบบนี้ไม่ไหวจะเคลียร์นะคะคุณพี่เขิน.....
น้องธัณเหมือนเด็กเลยง่ะ...อารมณ์แบบว่าอ้อนนิดๆ เง้ออออออออออ น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกก :o8:
น้องหมากะน้องแมวคู่นี้ สวีทนะเนี่ย!!! เป็นคู่ที่ไม่ต้องทำอะไรก็สวีท ทั้งการกระทำและคำพูดมันตลบอบอวลพิงค์ขุมั่กๆๆ
และที่สำคัญ.......น้องพาโรแมนติคง่ะ :L2:
รักเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้จริงๆ :L1:
ปล ...น้องหมาน้องแมวรักษาสุภาพเน้~~ โดยเฉพาะน้องหมาช่วงนี้ฝกตกอากาศเปลี่ยนเดี๋ยวจะไม่สบาย :กอด1:
-
.. . อ่านเรื่องของธัณกะพา ไม่ได้จะเอาเรทนะคะ คนเรารักกันด้วยใจ ใช่สรีระ . . .
. . .แต่จริงแล้วได้ท่วงท่าและลีลาประกอบด้วยจะทำให้เพิ่มรสชาติให้เข้มข้นขึ้น .. .
.. .ร่ายซะยาวเลย ได้ก็จะดีค่ะ ถ้าไม่ขอตอนหน้าไวไว ก็ได้ แต่เราว่าพาอาจอยากเล่าก็ได้นะ เพราะว่ามันฮันนีมูนนี่เน้อ .. .
. . .แต่ว่าสงสัยนะคะ ว่าคบกันครึ่งปีแล้วยังไม่ชินอีกเหรอค่ะ คือแบบว่าถ้าตอบได้จะเป็น
พระคุณอย่างสูงค่ะ
-
ธัณ น่ารักจังเลย มีเอาคางเกยไหล่ ฮื่ออ เขิลลล :man1:
แอบอยากเห็นรูปที่ธัณถ่ายตอนพาหลับอ่า :-[
ถึงจะปวดหัวแค่ไหน ได้ยาของพา ก็คงไม่มีแรงปวดหัวแล้ว คงปวดอย่างอื่นแทน
คึคึ :z1:
รออ่านที่พามาเล่าอีกทีนะคะ แต่ถ้าพาไม่ว่าง เรารอธัณได้ 555+ :z2:
-
..ยายี่ห้อ..พา..รา..เอ๊ย..ไม่ใช่..พา..ทำรัก
..นี่สุดยอดเนอะ ธัณ เนอะ หายปวดหัวเป็นปลิดทิ้ง
..กุ๊กกิ๊ก กันน่ารักเชียวนะคู่นี้
..น้องพา มาเล่า NC at HK เลยอยากอ่านมากๆๆๆๆ :haun4:
-
พี่ธัณมาแล้ว อิอิ
นับวันพี่ธัณยิ่งน่ารัก :-[
แหม...ยังงี้พี่พาก็กลายเป็นยา(ชั้นยอด)ไปแล้ว^^
รอพี่พามาเล่า หุหุ
-
ร๊ากกานดีจิงๆๆ
อิจฉา
-
คู่นี้น่ารักได้อีกอ่ะ
พี่พากะพี่ธัณ
รอตอนต่อไปคร้าบบบบ
-
ยาวิเศษชั้นเลิศ ทานได้ต่อเนื่อง และตลอดเวลา 555+
-
โฮกกกก
ขอให้พามาบรรยายให้ฟังหน่อย
:o8:
-
ช่วงนี้อาจจะมาช้าหน่อยนะครับ ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี่ยวๆจะเข้ามาทวงบ่อยๆๆ ไม่มีปัญหา :z2: :z10: :z13:
งานเยอะมากมาย แถมมีเรื่องตอนนี้จะสอบทุนเรียนต่อ(อีกแล้ว) ^ ^
สอบอีกแล้วเหรอ...ครวนี้จะทิ้งป้าไปไหนอีกลพจ๊ะ (ขอให้สอบผ่านะจ๊ะ :call: :mc4:)
มันก็รู้จุดอ่อนผมดีเหลือเกิ๊น ไปหาไปจำมาจากไหนวะ จำมากจากไหน ...... นี่จะให้บอกจิงเหรอจ๊ะ :-[
สุดท้ายก็เกิดเหตุอันไม่คาดคิด(?)จนได้...(อันว่าขออนุญาติไม่เล่า อาย...) อาย...อายทำไมป้ายังไม่อายเลยลูกเอ้ย ป้าหื่น :oo1:
ขอบคุณ ไอแมว มีอะไรกับมึงนี่ยานอนหลับบวกแก้ปวดชั้นเลิศจริงๆ งั้นเวลาปวดหัวพหรือไม่สบายนี่ก็มีหมอส่วนตัวเลยสิ ดีเน๊อะ :laugh:
ถ้าอยากอ่านตอนเรท บอกไว้ได้นะคับ เดวให้ไอพามันบรรยายให้ ให้ไวเลยน้องพา อย่าช้า :fire:
ผมนี่สุดความสามารถจริงๆ T T
ปล. รักนะ จุ๊บๆๆ นะจ๊ะ
-
มารอพาด้วยคน :3123:
-
. . กางมุ้งรอเลย . . .
-
nc in Hong Kong
-
หุหุหุ รอคุณพามาเล่าเรื่องต่อ ในคืนนั้น อิอิอิ
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
พี่พาหายตัวไป
อยู่ไหนนะ
อยู่ในใจพี่ธัญหรือป่าวนะ
รีบๆกลับมานะคะ
-
หายไปนานเลยนะคะ รออยู่นะเนี้ยย
โอมมมม~ จงมาต่อ :call:
เพื่อนรัก-รักเพื่อน-เพื่อนที่ร๊ากกกกก
คึคึ...
-
i want nc Hong Kong :laugh:
-
เอ่อ....แบบว่าอยากอ่านตอน หมากับแมว จุ๊บุๆๆๆๆอะ
ได้มั้ยเอ่ย.... :z1:
-
.. . รอ ร้อ รอ อีกวันนึงแระ ที่ยังไม่มากัน สบายดีกันอยู่ป่ะคะ ส่งข่าวกันบ้างก็ได้น้า . . . ไม่ว่าหรอก
-
ยายี่ห้อนี้ดีจริงๆ :-[
-
live in hongkong :PA's POV
สวัสดีอีกครั้งครับ พาเองครับ ผัวไอธัณ(โดนตบหัว)
คราวนี้ตาผมเล่ามั่งนะครับ
ตอนเรทที่ไอธัณมันเลี่ยงไม่อยากเล่า ผมก็จะไม่เล่านะ เห็นใจคนขี้อาย(ครึ่งปีไม่ได้ทำให้มึงหายกระดากเลยเรอะ...)
เอาเป็นว่า...มันไม่ได้มีวันเดียวนี่นะ ไอ้ที่มึงอายๆน่ะ หึหึ...
วันนั้นไม่ให้เล่า กูเล่าวันนี้ละกัน
เริ่มจากตื่นเช้า ผมก็ลุกขึ้นมาก่อนไอธัณ ที่ยังสลบไสลไม่ได้สติเพราะความอ่อนล้า(?) ด้วยความสงสารผมเลยลุกไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนโดยปล่อยให้มันนอนพักต่อ พอออกมาผมหยิบมือถือมาดูก้อพบข้อความข้างใน
"วันนี้จะเป็นวันปล่อยให้พักนะคะ เนื่องจากสถานที่ดูงานที่เราจะไปในวันนี้ขอเลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้แทน"
งี้ก็สบายสิ วันนี้ว่างเลย 555
ผมเลยหยิบเสื้อเชิ้ตมาใส่ แล้วหันไปดูไอธัณมันอีกรอบ
อืม สงสารมัน ตอนแรกว่าจะชวนไปหาอะไรกิน แต่คิดดูอีกทีให้มันนอนไปแล้วซื้อมาฝากดีกว่า
ว่าแล้วผมก็หยิบกระเป๋าตังแล้วลงไปข้างล่าง
ผมเดินดูร้านรวงต่างๆรอบๆ มีร้านอาหารจีน ฝรั่ง เต็มไปหมดตามข้างทางสลับกับร้านค้าสิ่งของต่างๆ ผมเดินไปเจอร้านขายโจ๊กร้านหนึ่ง หน้าตาเหมือนโรงงานอุตสาหกรรมขนาดย่อมๆ ผมเลยลองเดินเข้าไปดู ป้าที่เฝ้าตรงทางเข้าก้อพูดต้อนรับผม แล้วเชิญให้ไปนั่งในร้าน แน่นอนแม้ว่าท่าทางจะไม่พิศมัยในสายตาไอธัณ แต่สำหรับผมไม่ค่อยมีปัญหาหรอกครับ แล้วพนักงานก็เข้ามารับออเดอร์ ผมสั่งโจ๊กทะเลไป ลองกินก่อนว่าอร่อยมั้ย ปรากฎว่า แม้หน้าตาจะโรงงานแต่อาหารเขานี้แฮนเมดมาก อร่อยโคดๆกินเสร็จเลยซื้อโจ๊กปลากลับไปให้ไอธัณมัน(ไอ้นี่ไม่กินหมู แปลกดีทั้งๆที่ไม่ใช่อิสลาม)
แล้วผมก้อแวะซื้อนมขวดในร้านเซเว่น ที่นี่เขาขายแบบเป็นแพควันต่อวันเลย ถูกใจผมทีเดียวเนื่องจากผมชอบดื่มนมมากๆ(ของที่"คล้ายๆ"ก็ชอบนะ หึหึ...)
ระหว่างทางแวะที่ลอบบี้ ไปดูว่ามีอะไรน่าเที่ยว เห็นโปสเตอร์ดิสนีย์แลนด์เลยซื้อตั๋วไปสองใบ จะลากไอธัณไป(ย้ำว่าลาก)
โดยสันดานผมมันไม่ใช่คนชอบแคร์ใครอยู่แล้วนี่นะ ยังไงมันก็ค้านผมไม่ได้หรอก
พอขึ้นไปก็เจอไอธัณยังเป็นเจ้าหญิง(?)นิทราเหมือนเดิม ผมหัวเราะออกมาเบาๆโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะวางข้าวของแล้วเดินไปนั่งข้างๆเตียง
"ตื่นได้แล้วมึง"
ไอธัณปรือตานิดนึง ก่อนจะหันมามองผม แล้วก็ซุกหน้าเข้ากับหมอนต่อ
"วันนี้ไม่ต้องไปดูงาน" ผมบอกมัน
"อืออ..." มันตอบรับ
"ไปเที่ยวกัน"
"ฮึ.." แล้วก็มุดหน้าเข้าหาหมอนตามเดิม
"น่ามึง นี่มาเที่ยวน่ะ ไม่ได้อยู่หอ"
"มึงคิดว่าสังขารกูมันเดินได้หรอวะ" มันโต้กลับเสียงอู้อี้ เพราะยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
"หึหึ...เมียกูซะอย่าง แข็งแรงอยู่แล้ว" ว่าแล้วผมก็ตีก้นมันไปที
"โอ้ย ไอ้ห่าแม่ง!!!" มันโวยแล้วลุกพรวดขึ้นมานั่งทันที
"นั่นไง" ผมว่า แล้วก็หัวเราะขำมันเมื่อเห็นมันค่อยๆลงไปนอนกองกะเตียงพร้อมเสียงคราง
"สัดแม่ง" มันค้อนผม ผมยิ้มแล้วยักคิ้วให้ นั่นยิ่งทำให้มันเดือดหนักกว่าเดิม
"น่าๆ กูซื้อข้าวมาให้ กินเลยมะ"
"กิน" นั่น เปลี่ยนอารมณ์เร็วชิบหาย
พอส่งให้มันแล้วเริ่มกินเท่านั้นแหละ ผมเลยรู้สาเหตุที่มันอารมณ์เสีย
ที่แท้ก็โมโหหิวสินะ 555
"วันนี้ไปเที่ยวกัน" ผมพูดอีกรอบ
"เที่ยวไหน สังขารกูยิ่งไม่ค่อยดีอยู่" มันว่าพลางใส่เสื้อเชิตของผม
"ดิสนีย์แลนด์"
"โคะ" มันอุทาน
"โคะอะไรวะ"
"ตั้งไกลมึง" มันบ่น
"เออสิ บอกแล้วมาเที่ยวไม่ได้มานอน อุส่าว่างน่า"
มันทำหน้าบูด ก่อนจะหยิบกางเกงยินส์มาใส่
"เออๆ ตามใจ อยากไปก็ไป" มันว่า
"เดินขาลากแน่กู"แล้วก็บ่นอุบอิบ สงสัยคิดว่าผมไม่ได้ยิน
"น่า ไม่ไหวเดี๋ยวกูอุ้มเอง"
"จวย ไม่ต้องเลย" มันแว๊ดใส่ผม ผมยิ้มให้ตอบแทน มันเลยอึกอักแล้วก็หันไปแต่งตัวต่อ
หูแดงเชียว น่ารักชิบ
แล้วเราสองคนก็ออกเดินทางไปดิสนีย์แลนด์กัน เวลาประมาณเก้าโมงละมั้ง ผมก็เดินไปกับไอธัณจนถึงสถานีรถไฟใต้ดิน Yuen ma tai แล้วก็นั่งต่อไปเรื่อยๆ เปลี่ยนสายเป็นสายสีเขียว แล้วก็จบด้วยสายสีชมพูที่ Sha tin เพื่อเดินทางไปดิสนีย์แลนด์
ไอธัณมันแปลกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่ามีรถไฟสำหรับไปสถานีดิสนีแลนด์โดยเฉพาะ
"มันใหญ่ขนาดมีรถไฟใต้ดินสถานีตัวเองเลยหรอวะ = =" "มันว่าอย่างงี้
"ก้อนะ ลูกค้าเยอะ"
แล้วพอเข้าไปข้างในก้อพบกับสิ่งที่แทบจะเรียกได้ว่ารถกาตูน แม่งมีแต่ตัวกาตูนในดิสนีย์แลนด์เต็มไปหมด เหอะๆ
เบาะก็สวยดีหรอก แต่ว่าแม่ง มันแปลกๆดีที่มีตัวการ์ตูนล้อมรอบตัวคุณกับคนที่คุณรักแบบนี้(เลี่ยนซะ)
ส่วนไอธัณเหรอ เหอะๆ
"ไอพาหลบ กูจะถ่ายรูป"
มันก็ทำตัวเป็นตากล้องประจำของมิกกี้และผองเพื่อนอย่างสนุกสนาน
ไปถึงที่ ชานชะลาของดิสนีย์แลนด์ที่นี่จะเหมือนกับพวกสถานีรถไฟในการ์ตูนสไตล์อังกฤษโบราณ แต่เสือกมีบันไดเลื่อนที่ทำให้รู้สึกขัดกับบรรยากาศชอบกล เราเดินขึ้นไปจนถึงประตูทางเข้าซึ่งเป็นซุ้มให้เอาบัตรเสียบไป เดินไปสักพักก็เห็นซุ้มประตูใหญ่อยู่ข้างหน้า
"เฮ้ย สวย!!!" ไอธัณอุทาน
"เออ สวย" ผมตอบ
"มึงๆ ถ่ายรูปกันๆ"
"เดวไปข้างในก็ได้น่า"ผมพูดเซงๆ "นี่ยังแค่ซุ้มประตูหน้าอยู่เลย"
"น่าๆ ถ่ายหน่อยนะ" ไอธัณอ้อนแล้วจับแขนผมดึงๆ ผมก้อเลยยอมไปด้วย
"excuse me. can you take a photo for us?" ไอธัณเดินไปถามผู้ชายที่มาเที่ยวคนหนึ่ง เขาพยักหน้าเป็นเชิงตกลงแล้วก็ถ่ายรูปให้ ผมยืนข้างไอธัณโดย "รักษาระยะห่าง" ไว้เล็กน้อย
แล้วก็ถ่ายรูปอีกทีตรงน้ำพุวาฬที่มีมิกกี้โต้คลื่นอยู่ข้างบน คราวนี้ผมเป็นตากล้องเอง
พอเดินไปข้างใน ตรงประตูมันจะมีทางเข้าอีกทีเพื่อให้ยื่นบัตรผ่าน แล้วจะมีสถานีรถไฟอยู่ตรงข้างหน้า(ของดิสนีย์แลนด์ทัวร์)
ผมทิ้งให้ไอธัณมันถ่ายรูปเล่นแล้วเดินเข้าไปที่ตรงcity hall แล้วเจอกับประชาสัมพันธ์ ก่อนจะติดต่ออะไรบางอย่าง
"May I help you sir?"เธอถามผม
"Can you give me the "Badge"? I want to make the special day for my partner"
"Yes sir, can you tell me her name?"
เธอถามว่า her แหน่ะ ธัณเอ้ย...หึหึ
"Yeah, it's 'Tan' "
"Tan? Okay I'll give you VIP badge, Just wait a minutes"เธอว่าแล้วก็หายไปด้านหลัง
ไม่นานนักผมก็ออกมาพร้อมเหรียญตราพิเศษ รูปเป็ด 555
"ไอธัณ?" ผมมองหา ปรากฎว่าไปเจอมันอยู่ที่หน้าลานร้านกาแฟ กำลังนั่งรออยู่
"ช้านักนะมึง" มันบ่นอุบอิบ ผมหัวเราะแล้วก็เดินไปจับมือมัน
"เอานี่ไป" แล้วผมก็ยัดเหรียญตราใส่มือมัน มันเงยหน้ามามองผมงงๆ
"มึงเอาเหรียญเป็ดไม่ใส่กางเกงมาให้กูทำไมวะ"
"นี่เขาเรียก เหรียญ VIP เฟ้ยไอ่ง่าว" ผมด่าแล้วบ๊องกบาลมันเบาๆ มันเลยหันมาแยกเขี้ยวขู่แง่งๆใส่
"เออ ไม่รู้ก้อบอกหน่อยสิวะแม่ง"
แล้วมันก็เดินนำหน้าผมไป แต่อย่าลืมว่าผมยังไม่ได้ปล่อย
"ปล่อยเดะ" มันวีนนิดๆ ผมยิ้ม
"ไม่"
มันหันมาทำหน้าเคือง ผมก็ยิ้มกรุ้มกริ่มให้มัน
"เควี่ย"
"ขอบคุณ"
แล้วผมก็ฉวยโอกาสสอดนิ้วผมไประหว่างนิ้วมือของไอธัณมันแล้วกุมมือมันแน่น มันหันมามองผมตื่นๆแต่ผมก็ยิ้มให้มัน มันเลยไม่ว่าอะไรนอกจากบ่นอุบอิบอะไรของมันไม่รู้(แน่นอนผมไม่สนใจ)
ก่อนจะลากมันไปที่ปราสาทสลีปปิ้งบิวตี้ (เรียกงี้ป่าวไม่รู้)
ไว้มาต่อ งานเยอะเกิน แต่รับรองมีแน่nc หึหึ...
บะบายครับ
-
^
^
^
:z13:
อิอิ
ไปเดทกันที่ดิสนี่ย์แลนนด์ ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ
รอฉากนั้น ต่อไป คึคึ :z1:
-
รอ NC :-[
น่ารักกันจัง
-
:mc4:
ให้พา
มาไวๆๆ นะ รออยู่ อุอุ
-
อ่านมุมมองของน้องพา...เออดีนะน้องพาเป็นคนมีอารมณ์ "ให้" ตลอดเวลา
ช่างสังเกตุคนพิเศษ และทำด้วยความเต็มใจ...ถึงบางทีเหมือนจะบังคับ
แต่เพราะอยากให้น้องธัญได้เจออะไรๆที่คิดว่าเค้าต้องชอบ... o13
ปล.น้องธัญไม่ต้องอายหรอก...ชินซะเหอะ :laugh:
......รอน้องพามาต่อ.... o18
-
งั้นก็ต้องตามบท โฉมงามกับเจ้าชายอสูร ด้วยนะ :laugh:
-
^^
-
:-[ :-[ :-[
พากะธัณไปฮันนีมูนกันใช่มั้ยเนี่ย
ไปหวานกันซะต่างแดนเลย
:laugh: :laugh:
-
ไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์กันด้วย น่าสนุกจัง :impress2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ป้ารอ nc อยู่นะจ๊ะ น้องพา
มาต่อไวๆละ :-[ :-[ :-[
-
เข้ามาเป็นกำลังใจ
พากะธัญ
-
ธัญกับพา :กอด1: น่ารักกันจริงวุ้ย :o8:
ไปดิซนีย์แลนด์กัน ธัณน่ารักกก ถ่ายรูปเยอะแยะ :-[
รออ่าน nc น้าจ๊ะพา :laugh:
-
งึ๊ยย มีลาก(?)กันไปเที่ยวด้วย
พาก็เถื่อนได้ใจดีจัง o13 ชอบทำให้ธัณเขินอยู่บ่อยๆๆๆ อ๊ายย :-[น่ารักจัง
มือสอดประสานนนนได้อีก หุหุ จะพากันไปขึ้นสวรรค์หรอค่ะ o18
พา..ช่วยนำพา nc มาไวไวด้วยเทอญ :laugh: :laugh: :laugh:
:3123: :3123:
-
มารอพี่ธัณ
วุ้ยๆๆๆ อิจฉา ไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์กันอ้ะ
เราเคยไปเล่น สนุกดีนะ o13
เสียแต่เล็กไปนิดถ้าเทียบกับที่อื่น
มารอ NC :z1: :z1: :z1:
-
. .. หากให้เม้นตามมารยาทที่ดีงาม ก็จะบอกว่า "ไม่ต้องมีnc ก็ได้นะคะ ถ้าธัณอายแค่มาต่อก็ดีแล้ว คิดถึง" แต่เอาจากใจ
เลยก็ "ขอnc ตามจริงเลยค่ะ ละเอียดยิบยิ่งดี จัดมาค่ะ เหอะๆ :haun4: รอมานานละ" ตามนี้เลยคะ คิดถึงอ่ะ ไม่ค่อยว่าง
ใช่ป่ะคะ เป็นกำลังใจให้ อยากรุ้มีspecialอ่ะ ไร ธัณเอ๊ย เป็น her ไปซะแระ อืม ธัณเหมือนกันเลยไม่ค่อยชอบกินหมูทั้งที่
ไม่ได้เป็นอิสลาม . . .
-
ดีสนีย์แลนด์..คงถูกใจธัณมากๆ น้องพาน่ารักรู้ใจไอ้หมาน้อยไปหมดจะไม่ให้รักได้ไงเนอะ
น้องธัณดูซื่อไม่ค่อยทันใครเลย น่าห่วงเหมือนกัน
-
ไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์กันด้วยอ่ะ อยากไปมั่ง 55
-
ท่าทางจะสนุกนะ :a3:
-
รออ่านต่อนะครับ...จริงๆ ก็รอ NC น่ะแหละ :-[
+1 ให้แล้วนะครับ
-
:กอด1:..พา น่ารักอะ เป็นคนเงียบๆๆ แต่โรแมนติก แอบทำเซอร์ไพส์ ที่รักด้วย..
..คงเป็น..ความทรงจำดีๆๆ..ของทั้งสองคนที่ควรค่าแก่การจดจำอย่างยิ่ง..
..นึกไม่ออกถ้า..ธัณ..ไปคนเดียวจะเป็นยังไง..คงแอบไปนั่งหลับ..ไม่ได้เที่ยวแน่ๆๆ :กอด1:
-
น่าร๊าก จิงๆคู่นี้
-
พี่พาน่ารักจริงๆเลย
พาพี่ธัณไปเดทด้วย หุหุ
รอ nc ด้วยคน :z1:
-
ธัญ&พา น่ารักอ่ะ :-[
มาต่อเร็ว ๆ นะ :L2:
-
น่ารักมากมายยยง่ะ พี่พากับพีธัณ
หุหุ รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ
-
น่าเปลี่ยนชื่อตอนพิเศษนี้เป็น Romance in Hong Kong
มุมมองของพาก็น่ารักดี อ่านแล้วทั้งหวานปนขำ
เมื่อไรธัณจะหายอายก็ไม่รู้
แต่ก็เป็นเสน่ห์ในตัวอีกแบบนึงนะคะ สงสัยพาจะชอบเวลาธัณหูแดงหน้าแดง
ชมว่าน่ารักตลอด
ตั้งแต่อ่านมายังไม่เคยเห็นพาอายธัณสักที
ทำไมเป็นงั้นล่ะ :really2:
-
หุหุหุ
แอบหวานน่ารักเชียวนะเนี่ย
อิจฉาต้องพาแฟนเราไปมั้งละ (ถ้ามันมีนะ :m15:)
หุหุุุหุ
-
เอิ๊ก ๆ
ชอบพี่พากะพี่ธัญ มากมาย
อยากไปญี่ปุ่นจังเลยยยยยย
-
น้องพาเป็นหนุ่มโรแมนติคนะเนี่ย!! น่ารักจัง ...ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ และก็ดูแลน้องธัณได้เยี่ยมมาก o13
รักความ "ไม่แคร์ใคร" ของน้องพาจัง ... :L2:
ในมุมมองของพา น้องธัณมีอ้อนด้วย เง้ออออ น่าร้ากกกกกกกก :กอด1:
-
จัดไป
-
live in hongkong: PA'S POV 2
พอเดินมาถึงลานหน้าปราสาท ผมก็ถ่ายรูปให้ไอธัณและขอคนแถวนั้นให้ถ่ายรูปคู่ให้ มุมจากสวนตรงกลางดิสนีย์แลนด์หน้าปราสาทนี้เป็นมุมถ่ายรูปที่สวยที่สุดและก้อเป็นสัญลักษณ์ของดิสนีย์ด้วย(ไม่เชื่อลองไปดูหนังของวอลท์ ดิสนีย์สิ มีไอ
ปราสาทนี่ขึ้นทุกเรื่อง)
ทีนี้ก้อมาถึงปัญหาละ
"จะไปไหนก่อนดีวะ" ผมลองถามไอธัณมันดู
"อยากไปโซนป่าอ่ะ" มันว่าแล้วชี้ไปที่jungle zone ของเล่นที่นี่จะไม่ค่อยมีอะไรมาก เน้นfestivalใหญ่ๆ อลังการอย่างsimba's pride กับมีให้ล่องแก่ง ผมก็ให้มันเลือกก่อนละกัน เพราะตัวผมเองมาบ่อยแล้ว
"อืม งั้นไปกัน" แล้วผมก็จูงไอธัณไป
"ไอพา มึงอย่าลากกุดิ กุจะหน้าทิ่มอยู่รอมร่อแล้วเนี่ย" ผมได้ยินดังนั้นเลยเดินให้ช้าลง แต่ในใจก็ไม่วายแอบขำมันอยู่
"มึงก้อเดินให้เร็วๆหน่อยสิวะ"
"มึงก้อรู้ว่ากูไม่พร้อม" มันว่าแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ ผมเลยหัวเราะออกมาเบาๆ
"น่า ทำเพราะรัก"
"จวย"
ผมเลยหัวเราะอีกรอบ ก่อนที่บรรยากาศรอบตัวจะเริ่มเปลี่ยนไปเป็นป่าและต้นไม้ มีกระท่อมตั้งเป็นจุดๆคือร้านขายของและร้านของชำ รวมถึงจุดประชาสัมพันธ์ด้วย มองไปทางทะเลสาปเห็นคล้ายๆบ้านบนต้นไม้อยู่ที่เกาะกลาง มีล่องแก่งอยู่ตรงนั้น
พวกผมเลยตรงดิ่งไปทันที ต่อคิวจนได้เล่น สนุกมากมาย ผมเปียกนิดหน่อย แต่ไอหมานี่โชกเลย(กูบอกแล้วให้นั่งในไม่เชื่อ สมน้ำหน้า) ต่อมาก็ไปดูที่ลานแสดง simba's pride เป็นการแสดงเรื่องเดอะไลออนคิงแบบใช้คนแสดง
แน่นอนเป็นคนดำอีกต่างหาก เขาไม่เน้นหน้าตาแต่เน้นเสียง ซึ่งก้อรู้ๆกันอยู่ว่าทรงพลังอยู่แล้วเสียงคนดำ แต่...
"ไอพาๆ" ไอธัณว่าพลางกระตุกแขนเสื้อผมเบาๆ ผมหันไปมองเป็นเชิงตั้งคำถาม ไอหมาชี้ไปทางด้านบน ผมเงยหน้าไปเห็นหุ่นจำลองซิมบา ซึ่งเหมือนของจริงมากๆ แสดงสีหน้าได้หลายอารมณ์ มีทำท่าทางด้วย เหมือนจนขนาดทำให้ไอธัณ...
"เชี่ย มันเอาออกมาได้ไงวะ???"
แสดงความง่าวแบบน่าเอ็นดู(?) ได้อย่างไม่รู้ตัว
หลังจากนั้นผมก็ลากมันไปที่หอคอยกลางน้าม แถวๆที่ล่องแก่งเมื่อกี้แหละให้มันถ่ายรูปเล่น เพราะวิวตรงนี้จะสวยกว่าที่อื่น(เขาเรียกกันว่าบ้านทาร์ซานอะนะ) ผมก็ยืนเท้าระเบียงดูวิวรับลมเย็นกับละอองฝนน้อยๆไปเรื่อยๆ
แชะ
ผมหันกลับไปมอง เห็นไอธัณกำลังลดกล้องแล้วยิ้มร่า
"เห้ย ถ่ายไม่ให้กูตั้งตัววะ" แม่ง ลืมเก๊กเลย หน้ากุจะอุบาทว์มั้ยวะ
ผมคิดแล้วก็พยายามคว้ากล้องจากมือไอธัณ แต่มันก็ไม่ยอมให้ผมดู
"เดี๋ยวมึงก้อลบออกดิวะ ไม่เอากุจาเก็บไว้" มันพูดแล้วแลบลิ้นใส่
อืม เก็บไว้ก่อน กูเขียนลงบัญชีไปแล้วนะไอธัณ...คืนนี้เจอดีแน่ หึหึ
แล้วหลังจากนั้นไอธัณก้อลากผม(คราวนี้มันเริ่มลากละ เริ่มไฮเปอร์เพราะสถานที่ตื่นตาตื่นใจ)โดยลืมสังขารตัวเองไปยังโซนFairy Tales อาคารของที่นี่จะเป็นแนวเทพนิยาย พวกเจ้าหญิงเจ้าชายอะไรเทือกนั้นแหละ มีแต่
performance เสียเป็นส่วนใหญ่ ผมก็ไม่รู้จะบรรยายยังไงดีต้องมาดูเองแหละผมว่า อย่างน้อยๆก็คุ้มที่ได้มาละกันเพราะว่ามีหลายการแสดงมาก พวกเครื่องเล่นนี่ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ ส่วนใหญ๋โซนนี้จะเป็นเด็กๆมาเล่นกันเพราะว่ามัน
ออกแนวน่ารักๆ The small world นี่เป็นสถานที่ที่อลังการที่สุดแล้ว เป็นปราสาทขนาดใหญ่ที่มีลักษณะเหมือนกลไกของนาฬิกา ข้างในเป็นการแสดงของประเทศต่างๆประกอบเพลงSmall world ในหลากหลายภาษา
ไอธัณนี่แทบกดชัทเตอร์ไม่ทันเพราะมีเยอะเกิน(ผมนี่เกือบเสียหลักตกเรือมันหลายรอบเพราะไอหมามันชอบเอี้ยวไปเอี้ยวมา มีตอนนึงอยู่ดีๆก็มาคร่อมผมแล้วถ่ายรูปด้วย เดี๋ยวปั๊ดปัดตกเลยหนิ รุงรังชิบ...)
หลังจากนั้นก้อไปที่ space zone กัน ไปถึงก้อกินข้าวพอดีเพราะเหมือนจะเลยเที่ยงมานานแล้ว
"มึงจะแดกไร"ไอธัณถาม
"เอาเหมือนมึง"ผมบอก
"มึงจะมาแดกไรตามกูเนี่ย?" มันบ่น
"กูอยากกินเหมือนที่รัก มีปัญหาหรอ" ผมย้อน มันสะดุ้งเฮือกแล้วก็รีบเมินหน้าหนีเดินดุ่มๆไปส่งข้าว
นี่ละน้า กูเลยไม่เบื่อมึงซักที ไอ้ท่าทางน่ารักๆแบบนี้น่ะ(แม้คนทำสารรูปจะไม่น่ารักเท่าไหร่ เป็นบักอึดเชียว เอาน่ะอย่างน้อยก้อตัวเล็กกว่ากู หึหึ)
"อะ รีบๆแดกไป แม่ง" มันมาถึงพร้อมถาดอาหารแล้ววางส่งๆให้กู สังเกตได้ว่าไม่ยอมสบตา
"แหนะ อะไรเนี่ย แซวแค่นี้เอง หึหึ"
"กินไปๆ เงียบๆ ไม่งั้นกูเอายัดปากแน่" มันขู่
"เดี๋ยวกูก้อเอาของกูยัดปากมึงบ้างหรอก" ผมโต้
"!!!"
พอเอาเรื่องแบบนี้มาเถียง มันโต้ผมคืนไม่เคยได้ซักที แหมทีกะคนอื่นนี่ใส่ไฟเชียวทำเป็นเชี่ยวชาญ ทีกะกูนี่อ่อนต่อโลกมาทันควัน ตกใจหน้าแดงเชียว 555
"เลวว" สาบานได้ว่านี่มึงใช้เวลาคิดก่อนจะด่าออกมา น่าเอ็นดูจริงจริ๊งงงง
ผมเลยขำน้อยๆ ก่อนจะเริ่มลงมือกินอาหารก่อนจะโดนไอหมามันเขวี้ยงใส่หัวด้วยความหมั่นไส้
"แม่ง ทำกูเป็นตัวตลกประจำมึงอ่ะ" มันบ่น แล้วกัดแฮมเบอเกอร์คำโต
"ค่อยๆกินเดี๋ยวติดคอ"
"ช่างกู" มันตอบพลางทำเสียงฮึดฮัด ผมเลย
"ไอธัณ"
"ไรแวะ"
มันหันมาแล้วก้อต้องตาโตด้วยความตกใจเมื่อเจอผมในระยะประชิด ก่อนจะโดนผมเลียที่มุมปาก
"!!!!!!"
มันหน้าแดงแล้วชี้หน้าผม ปากอ้ากว้างแต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา
"มะ...มะ...ๆ" อาการติดอ่างเป็นเอฟเฟกต์ตามมา
"ซอส เลอะปากแหนะ" ผมพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มให้มัน
"ควายยย เตือนกูก่อนก้อได้กูเช็ดเอง!!!! ทำเห้อะไรของมึงเนี๊ยย!!!" เสียงมันแหลมขึ้นมานิดนึงอย่างเห็นได้ชัด เป็นอาการเวลามันเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก
"อะไรเนี่ย จะเกินครึ่งปีแล้วยังไม่ชินอีกหรอวะ?" ผมถาม
"ไม่!!!!" เสียงฉะฉานดีนะ...
"ชินซักทีซี่ ทำตัวเป็นสาวซิงอยู่ได้ แม่งไม่ใช่เวอร์จิ้นซักหน่อยมึง" ผมพูด
"แต่กูไม่เคยต้องเป็นสาวนี่ ไอ้สัด!!!! และก็ไม่มีวันเป็นด้วย"
อืม แล้วที่มึงครางๆอยู่ใต้ตัวกูตอนนั้นล่ะ?
ตำแหน่งก้อบ่งบอกอยู่แล้วนะกูว่า?
"ก้อมึงอยู่ล่าง"
"มึงเอาแค่นั้นเป็นบรรทัดฐานเร้อออ!!!!" มันโวยลั่น โต๊ะข้างๆหันมามอง มันเลยเกิดอาการอายแล้วก็ลงมาสงบเหมือนเดิม
"เอาน่า อย่างน้อยๆก้อมาคนเทคแคร์นะ?" ผมพูดแล้วเอื้อมมือไปจับมือมัน
มันมองหน้าผมค้อนๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะลงมือกินอาหารต่อ
ไอ้ปฏิกิริยาแบบนั้นมันสาวชัดๆ...
แต่ไม่อยากให้มันของขึ้นต่อ ผมเลยเงียบไว้
"อะไร" มันแอบตะคอกนิดๆเมื่อเห็นผมมองหน้า
ผมยิ้มแล้วบอก
"ก้อมอง เห็นกูซักผ้าอยู่รึไง?"
"..." ไอธัณเงียบ แต่แอบค้อนใส่ นึกว่าไม่เห็นเรอะ หึหึ...
ผมก็จัดการอาหารของตัวเองเรียบร้อย แล้วก็เดินไปซื้อน้ำมาดื่ม(เมื่อกี้ลืม) กลับมาเห็นไอธัณมันก้อมองอะไรอยู่ไม่รู้
ผมเลยลองมองไปบ้าง
"mom mom, let's play that!"
"no dear, you played that's toy many times now."
"It's ok honey, let him play and I'll take care of him, right sonny?"
"Yeah dad! Let's go"
แล้วเด็กชายคนนั้นก็จูงมือพ่อเขาไป แม่ของเขาส่ายหน้าน้อยๆแต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข
ผมก้มลงมองไอธัณ แม้สีหน้ามันจะปกติ แต่ผมเห็นประกายเศร้าในตาของมัน ถึงจะนิดเดียวก็ตาม
"...มึง" ผมนั่งลง แล้วทักมัน มันหันมามองผมงงๆ
"อะไรวะ"
"..."ผมไม่ตอบอะไร แต่เอื้อมมือไปจับมัน
"? อะไรของมึงเนี่ยะ" มันพูด
"ป่าว ไปเหอะ เล่นกัน" ผมพูดแค่นั้นแล้วลุกออกมา มันก็เดินตามหลังผมช้าๆ โดยที่ยังหันไปมองครอบครัวเมื่อกี้
ผมเลยเดินย้อนกลับไปหามัน แล้วก็จับมือมันลากให้เดินตามจนมาถึงหน้าห้องน้ำ
"เอ้ย อะไรของมึง ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ!" ไอธัณโวย ผมเลยหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้ามัน
"เป็นเหี้ยไรเนี่ย ก้อบอกว่ากูเดินเร็วๆไม่ได้ มันเมื่อย เอ้..."
มันบ่นอุบอิบ ผมมองมันยืนบ่น
ก่อนที่ผมจะดึงมันเข้ามากอด ผมรู้ว่ามันตกใจ เพราะเหมือนตัวมันจะกระตุกน้อยๆ
"ไอ้บ้า มึงทำอะไรเนี่ย" มันด่าผมเสียงเบาๆ แล้วพยายามผลัก แต่ผมก้อกอดมันแน่นกว่าเดิม
"น่า ขอกอดหน่อย..."
ไม่รู้ทำไม ผมเห็นมันเมื่อกี้แล้วอยากกอดมันแน่นๆ ไม่อยากให้ทำหน้าแบบนั้นเลย...
มันหันมาสบตาผมอย่างไม่เข้าใจ ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้มันเรื่อยๆ...
ก่อนที่ปากผมจะแตะกับปากมันเบาๆ
ไอธัณไม่ถอย ไม่ขยับหนี
ตรงกันข้าม มันกลับขยับเข้ามาใกล้ผมอีก
เราจูบกันนาน ไม่ได้ดูดดื่ม ไม่วาบหวิว แค่สัมผัสเบาๆ ถึงจะไม่ใช่แบบที่ผมชอบ
แต่มันกลับให้ความรู้สึกดีมากกว่านักต่อนัก...
เหมือนไอธัณเริ่มได้สติ มันถอนปากออกแล้วถอยหนี
"...มึง กูบอกแล้วว่าอย่า นี่มันข้างนอก" มันพูดโดยไม่สบตาผม
"..."
"จะไปยัง" มันไม่ถามเปล่า เดินนำผมไปด้วย ผมจึงจำต้องเดินตามมันไป
to be continue
มาต่อทีละนิดๆ ไม่ว่างจริงๆ
ห้องเชียร์เปิดอีกแล้ว ปี4 ก้อยังต้องลงบ้างละนะ เรียนอีก
ปล่อย ปี3ทำเองได้มั้ยเนี่ย(กูจะได้มีเวลาสวีทบ้าง ทำงานตัวเป็นเกลียวยังต้องมาทำกิจกรรมอีก...)
ไปละครับผมไว้เจอกันนะครับ :bye2:
พา
-
^
^
^ :z13:
:z2:
.....................
สวีทกันน่ารักได้อีกอ่ะค่ะ น้องพา
น้องธัณค้อนตลอด เขินตลอด หึหึ คงยังไม่ชินเนอะ
แล้วพาเอาใจใส่ดีจังเลยอ่า แบบ มองหน้าก็รู้ว่าคิดอะไร น่ารักที่สุด :impress2:
เอิ่ม เรื่องที่เถียงกันเนี่ยนะคะ น้องธัณคะ พี่ว่านะ ยอม ๆน้องพาเถอะค่ะ
เถียงไปเด๋วเข้าตัวน๊า อิอิ :z2:
ช่วงนี้เริ่มจะเปิดเทอมแล้ว สู้ ๆนะคะ ธัณ :n1: พา
-
:-[ :-[ :-[
หวีดวี๊ดวิ้วกันจริงๆเลย อิจฉาๆ ไปฮันนีมูนกันหรือไปเรียนกันเนี่ย
:laugh: :laugh:
-
อิจฉาๆ ๆ กลางดิสนีย์กันเลยเหรอเนี่ย เดี๋ยวเค้านึกว่าเป็นตัวละครน้าาาาา :m20:
-
ชอบตอนนี้อ่า เห็นแง่มุมของทั้งสองคนดี ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม
ผมกำลังคิดว่าตอนที่ธัณมองครอบครัวเด็กน่ะ กำลังคิดเหมือนผมอยู่รึเปล่า...
จะรอตอนต่อไปค้าบ
-
น่าฉงฉานน้องพากะน้องธัน ทำงานตลอด แต่ว่านะ ปี 4 แล้วก็ทำๆๆ ไปเหอะ
เดี่ยวเรียนจบแล้วจะคิดถึงขนาดเลยล่ะ "ตรูอยากเรียนมหาลัยอีกรอบ :laugh:" (แก่เชียวตรู)
-
เที่ยวกานนุกเลยนะครับ
-
:เฮ้อ:
อย่าไปคิดไรมาก
เอาที่วันนี้มีความสุขก็พอ...
-
. . .พาน่ารักนะคะ การปฏิบัติตัวอ่ะ .. .เป็นที่พึ่งได้ อย่างว่าธัณเขา สาวน้อย ก็งี้ ต้องการคนดูแลอย่างใกล้ชิด . ..
. ..ว่างๆ ให้อีกคู่มาลงเรื่องให้อ่านบ้างนะคะ สั้นๆ ก็ยังดี . .. แย้มให้เราอยาก แล้วจากเราไปเนี้ย ขอแช่งดีมั้ยคะเนี้ย . ..
-
:L2:....คู่นี้น่ารักดีเนอะ ธัณก็เขินเอ้าเขินเอา
....มีหยิกๆๆ กัดๆๆกันตลอดเวลา
....พา ดูแล ธัณ ดีนะ นิสัยก็ดีด้วยดูอ่อนโยนดี
....พา จะอ่านความรู้สึกของธัณ ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
....งานเยอะ ก็ทำเรื่องเรียนก่อน ว่างแล้วค่อยมาต่อ เข้าใจจ่ะ :กอด1:
-
ดูแลกันให้ดีๆนะ เหนื่อยก็พัก
-
:impress3: อ่านตอนนี้แล้วซึ้งค่ะ...ซึ้ง
น้องพา...เป็นคนช่างสังเกตคนพิเศษ เป็นคนที่ sensitive กับเรื่องของคนที่เรารัก จะเก็บรายละเอียดทุกอย่าง
คอยที่จะปลอบ แต่ตอบสนองในสิ่งที่เค้าต้องการ เพียงแค่มองก็สัมผัสได้ และก็ลงมือกระทำเลย อันนี้ขอชมจากใจจริง
ถึงจะชอบแกล้งหยอกให้น้องธัญเขินแต่ก็เพราะรู้สึกถึงความน่ารักของอีกฝ่าย เป็นความน่ารักที่น้องพามองเห็น
น้องธัญ....ขี้เขิน ขี้อาย(อย่างไม่น่าเชื่อ) อ่านตอนหลักที่น้องธัญเขียนยังไม่มากเท่านี้
เอ....หรือว่าเป็นเพราะน้องพาทำให้อาการเขินของน้องธัญกำเริบบ่อยๆ
...ปล. ชอบอ่านเรื่องราวนี้มากๆ แลดูพื้นๆของคนคู่นึง แต่จะเต็มไปด้วยอุปสรรค์ แม้คำพูดไม่ต้องเสริมแต่ง
........เคยพูดกันแบบไหนก็ยังเป็นแบบนั้น แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือการกระทำ และความรู้สึก การเอาใจใส่ดูแล
...ปล.2 ขอย้ำความคิดเห็นตัวเองอีกทีว่า ...น้องพาเป็นคนโรแมนติกมากๆค่ะ...
ส่วนน้องธัญบอกได้คำเดียว "น่ารัก" โดยที่ตัวเองอาจไม่รู้ตัวก็เป็นได้นะ
...ปล.3 (จะเยอะไปมั้ย) ขอให้มีเวลาสวีทนะคะ ถึงงานจะเยอะ กิจกรรมจะยุ่ง ดูแลเอาใจใส่กันดีๆต่อไปเรื่อยๆ :L2:
-
... คิดเหมือนคนข้างบนเรย ...
มี "คนให้" น่ารักๆ อย่างนี้เยอะจัง .... ส่วน "คนรับ" เนี่ยไม่ค่อยโรแมนติกเร้ย .... แต่น่ารักมากมาย ...
รออ่านต่อเน้อ ...
-
อิจฉาตาร้อนผ่าว ผ่าว ผ่าวววว
-
^^
-
ที่ทำก็เพราะรัก ประโยคนี้ได้ใจมาก
พาเป็นคนกล้าแสดงออกดีค่ะ ไม่ต้องแคร์ใคร แถมยังเทคแคร์ดูแลความรู้สึกของธัณตลอด
ธัณก็ยังอายได้ไม่เลิก
เมื่อไรจะเลิกอาย ชินได้สักทีล่ะคะ
น่ารักทั้งคู่ :impress2:
-
+1 ให้แล้วนะครับ...พา..เยี่ยมมาก o13
ทั้งดูแลเทคแคร์เอาใจใส่ แถมมีซีนหวานกลางดิสนี่ย์แลนด์อีกต่างหาก อิจฉาๆ
รออ่านต่อนะครับ ชอบมากมายจริงๆ
-
พี่พาเทคพี่ธัณดีมากมายยยย
พี่ธัณก็น่าจะเลิกอายได้แล้วน้าคร้าบบบบ
-
ธัณน่ารักเนอะ :impress2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วซึ้งมากมายก่ายกอง.... รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนของน้องพา ความเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ ที่น้องพามีให้น้องธัณ :กอด1:
อารมณ์เพียงเล็กน้อยของน้องธัณที่แสดงออกมาทางแววตา น้องพาก็สามารถรับรู้ได้
และการที่น้องพากอดน้องธัณก็แทนคำพูดที่น้องพาต้องการจะสื่อได้อย่างดี :L2:
นานวันเข้า....น้องธัณกลายเป็นหนุ่มน้อยขี้อายไปเลย อย่างนี้เค้าเรียกว่าแพ้ทางมั้ยเนี่ย!!! :laugh: อยากเห็นน้องธัณเวลาอายจังคงจะน่ารักจริงๆ แหละ
ไม่งั้น น้องพาคงไม่ชมบ่อยๆ หรอกเนอะ จริงมั้ย :-[
ชอบเรื่องราวของน้องพากับน้องธัณจริงๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ ยิ่งผูกพันตามน้องสองคน รักเจ้าเพื่อนสนิทสองคนนี้จริงๆ :กอด1:
ปล...อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพด้วยนะ ทั้วเรียน ทั้งงานและกิจกรรม ดูแลกันให้ดีๆ นะน้องหมาและน้องที่น่ารัก :3123:
-
น่ารักแบบไม่ไหวจะเคลียร์จริง ๆ
ปี 4 แล้วหรอ
สู้ ๆ :z2:
-
น่ารักทั้งคู่เลย :o8:
รู้สึกว่าพาโคตรรักธัณเลย พาจะมองธัณและใส่ใจธันตลอดเวลา
ธัณก็น่ารักจังเลย เขิลพาตลอดเลย :-[
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวานเล็กๆ ซึ้งนิดๆ :o8:
-
. .มารอคนหน้าตาดี กะ คนน่ารักค่ะ (สาวเวอร์จิ้น อิอิ) .. .
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆคู่นี้
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ :m1:
-
พาน่ารัก..ละเอียดอ่อนมาก
แค่มองตาก็รู้แล้วว่าธัณคิดอะไร
เรียนปีสี่แล้วเหรอ....สู้ๆ :z2:
-
. . รอพาค่ะ . . .
-
เมื่ไรน้องพา กะ น้องธัน จะมาหว่า :z10: :z10: :z10: :z10:
ปล. ยุ่งไงก็ดูแลสุขภาพนะจ๊ะ
-
. . .ดัน เพราะรักค่ะ . ..
-
โหมดสาวน้อยอ่อนต่อโลกสินะ :-[
-
ตามมาจากภาคแรกค่ะ
น้องพา+น้องธัณ น่ารัก :กอด1:
-
ตามก้นมาจากภาคแรกเหมือนกัน :impress3:
อยากรู้ว่าความสัมพันของ2คนนี้จะพัทนาไปยังไง :impress3:
ความรู้สึกเล็กๆ แต่ชึ้ง :impress2:
มาต่อนะ
-
หุหุหุ น่าอิจฉามากเลยอะ
อยากมีคนที่รักเราแบบนี้มั้งจังเลย
อยากได้คนที่ดูแลเราแบบนี้มั้งจัง ฮ
ฮือๆๆๆ :o12: :o12: :o12:
-
เข้ามารอจ้า :z2:
-
. . .ดันก่อนค่ะ เดี๋ยวตกหน้าอีก . . .ไม่ชอบ
-
:o8: อิจฉาอ่า ได้เที่ยวกันด้วย
พากะธัณก็รักษาสุขภาพน้า
พาคนนี้ก็ยุ่งเหมือนกัน drawing ทั้งอาทิตย์เลย :seng2ped:
-
:m7:
:m22:
:m17: เมื่อไหร่จะมา
-
:duck1: วิ่งเล่นรอ~~
-
น้องพา
นองธัญ
หายไปหนายกัน
:z3:
:z3:
:z3:
:z3:
-
:m22: เข้ามารอเจ้าเพื่อนสนิทที่น่ารักที่สุดในโลก
น้องธัณกะน้องพา คิดถึงจัง :กอด1: .....
-
เข้ามารอน้องธัณ
-
. . . มารอค่ะ ไม่มากันซะแระมั้ง คิดถึงอ่ะ :กอด1: . . .
-
คิดถึงจังเลย
รออยู่น้าาาาาาาาาาาาาา
-
มารอธัน-พา :กอด1:
-
:oni3: โอม...มาต่อ มาต่อ มาต่อ...
-
หายไปไหนกันละเนี่ย คิดถึง
มาเหอะนะ นะ นะ :m5:
-
ง่า ยังไม่มาเลยอ่า รออยู่น้าาา :sad4:
-
.. . วันนี้ก็ยังไม่มาอ่ะ . .. :monkeysad: . . . หลายวันแล้วนะคะ เป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ . .. แอบเข้ามาส่งข่าวบ้างก็ได้นะคะ ไม่ว่า . . :กอด1:
-
รอ...รอ...รอ
-
โอยย กว่ากุจะมีเวลาเข้าเว็บบอร์ด =_=""
หวัดดีคับ ธัณนะครับ ขอโทดจริงๆที่หายไปเลย ไม่ได้ส่งข่าวคราว
พอดีช่วงนี้เป็นช่วงรับน้องอ่ะครับ ปีสี่แล้วด้วยแต่ก็ยังต้องเข้าห้องเชียร์ บวกกับฝึกงานต่อเนื่องเล่นเอาผมแทบเป็นซอมบี้เลยตอนนี้
ไอ้พาก็พอๆกันครับ ดีไม่ดียิ่งกว่าผมอีกเพราะมันมีปัญหากับคนฝึกงานอ่ะ ต้องมาช่วยเคลียร์ให้อีก เฮ้อ....
ก้อ กำลังดันให้ไอพามันเขียนๆอยู่เนี่ยครับ ไอ้ครั้นจะมาเขียนต่อที่มันโพสไว้ก็ยังไงอยู่ ยังไงถ้ามันเส็ดแล้วผมจะเอามาแปะให้นะครับ
(อาทิตย์สองอาทิตย์ที่ผ่านมาผมป่วยหนักน่ะครับ ไอพามันแอบกัดว่าผมเป็นไข้หวัด 2009 แม่ง...)
ไปละครับไว้เจอกันใหม่ ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ ขอโทดอีกครั้งจริงๆ :sad4:
:bye2:
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆพี่ธัญ..อิอิ
รับทราบค่า..
แล้วจะรออ่านน๊า..
..งัยพี่ทั้งสองก้อรักษาสุขภาพด้วยน๊า :L2: :L2:
-
. .รักษาสุขภาพด้วยค่ะ ธัณ . ..ยิ่งร่างกายแข็งแรงอยู่(ประชดนะคะ) . ..ถ้าเป็นหวัด 2009 จริงๆ จะทำไงละคะ . . .
.. ดีค่ะ ทราบข่าวแล้ว ก็ดีค่อยโล่งใจหน่อยค่ะ . .รอต่อไปอีกพักนึง .. .มาต่อไวไวนะคะ (งาน และเรื่องอื่นๆ ก็เสร็จไวไวด้วยนะคะ)
-
...รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันครับ
...รอได้ครับ
-
รักษาสุขภาพน๊า
:L2:
-
รับทราบ รอได้ค่ะ :3123:
-
รักษาสุขภาพนะคะ :impress3:
-
:L2: ให้น้องธัณกะน้องพา ....
รักษาสุขภาพด้วยเน้~~~~ เดี๋ยวจะไม่สบายอีกรอบเป็นห่วงน้า.... :กอด1:
ปล...รอได้อยู่แล้วววววววววว
-
หุหุหุ
นึกว่าหายไปแล้วซธอีก
-
มาแล้ว ! ดีใจครับที่กลับมาถึงแม้จะมาแค่บอกเฉยๆก็เถอะ ^^
-
รักษาสุขภาพนะจ๊ะ ป้าเป็นห่วง :กอด1: :กอด1:กัวไม่ต่อเนื่องนานๆๆ แล้วเด๋วหลงลืม :z10:
-
รอได้อยู่แล้ว ก็รักคู่นี้ไปแล้วนี่นะ :m12: เหอๆๆ...
ไงก็พักผ่อนมั่ง แวปมาเขียนมั่ง ทำงานมั่ง สวีทมั่ง ดูแลกันดีๆนะคะ
:impress3: นั่งรอแถวนี้แหละ
-
รักษาสุขภาพด้วยเช่นกัน
อย่าหักโหมมากนะทั้ง2คน
ส่วนหักโหมเรื่องอะไรนั้นคิดกันเอาเอง.. :z1:
ก๊ากกกกไม่ใช่แระ อย่าหักโหมเรื่องรับน้อง กับฝึกงานต่างหาก อิอิ
เป็นห่วงน๊า.. :กอด1:
-
รักษาสุขภาพด้วยน่ะ
เดี๋ยวไม่มีแรง...
-
รักษาสุขภาพดีๆนะน้องธัณ อย่าให้ป่วยบ่อยละ ยิ่งไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ด้วย
รออ่านตอนไปจ้า
-
Live in hong kong:PA's POV 6.3<END>
หลังจากเมื่อกี้ คราวนี้ไอธัณมันเลยเดินดุ่มๆนำลิ่วเลย ทิ้งให้ผมเดินตามมันข้างหลังแทน
ตอนนี้เรากำลังไปที่space mountain ครับ เป็นเหมือนรถไฟเหาะแต่ว่าสร้างบรรยากาศให้เป็นเหมือนอวกาศ
เสียวพอดู คราวที่ผมมานั่งคราวแล้วนี่ลงมาแล้วมึนหัวเลยทีเดียว(คนอื่นแทบอ้วกอะนะ)
"ไอธัณ เล่นนี่กันป๊ะ" ผมชวนมัน มันไม่ตอบผม ทำท่าจะเดินหนี ผมเลยต้องรีบคว้ามันไว้ก่อน
"ฟาย กรูจะไปอันโน้น" มันบุ้ยใบ้ไปทางเครื่องเล่นที่หน้าตาเหมือนยานบิน
"อย่ามา นั่นมันให้เด็กเล่น ไม่ต้องเฉไฉเลยมึงกูรู้มึงไม่ชอบเครื่องเล่นแบบนั้น มากะกูซะดีๆ"
ไอธัณทำหน้าเบ้ แต่ก็ยอมให้ผมลากเข้าไปข้างใน หาทางแย้งกูไม่ได้ละสิ...
"อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!"
คนทั้งรถตะโกนเสียงดังเมื่อมันแล่นไปตามรางฉวัดเฉวียน เหวี่ยงไปมาอย่างน่าหวาดเสียว ผมนั้นไม่เท่าไหร่เพราะเคยนั่งมาแล้ว แต่
ไอ้ข้างๆนี่ดิ....
เสียวว่ามันจะหัวใจวายตายคาที่ไปก่อน
"เป็นไงบ้างไอธัณ?" ผมถามหลังจากที่ลงมาเรียบร้อยแล้ว
"ไม่เป็น..อึก..." มันพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งโร่ไปที่ห้องน้ำ
อ้ออ๋อยแค่นี้ก็ไปซะแล้ว...
ผมตามไปดูมันที่ห้องน้ำ เห็นมันเข้าไปอ้วกในห้องน้ำห้องนึง ผมเลยตามเข้าไปแล้วลอคประตูห้องน้ำ
"เห้ย ใจเย็นๆมึง" ผมพูดเสียงเบาก่อนจะลูบหลังมันช้าๆ
"คราวหลังกูจะไม่ไปตามมึงแล้ว ฮึ..." มันพูดเสียงแหบ แล้วก็อ้วกออกมาอีกระลอก
ผมเห็นแล้วสงสารมัน แต่ก็ไม่รู้ทำไงเลยลูบหลังไปเรื่อยๆ
"มึงรอกูนี่นะ เดี๋ยวมา" ผมบอกไอธัณ แต่ดูจากสภาพ มันคงจะไม่ไปไหนอยู่แล้ว
ผมเลยเดินออกมาเพื่อไปซื้อน้ำให้ แหม ก็มันเคยบอกที่ไหนล่ะว่าเล่นอะไรแบบนี้ไม่ไหว ไอ้เราเห็นมันนั่งรถไฟเหาะที่ดรีมเวิล์ดได้เลย
ลากมันขึ้นไปอย่างไม่คิดอะไร
พอผมซื้อเสร็จ ไอธัณมันก็นั่งหลับไปเรียบร้อยละ...หลับได้แทบทุกที่เลยนะเอ็ง...
"เอ้านี่ น้ำ" ผมว่าพลางเอากระป๋องน้ำแตะแก้มมันเบาๆ มันสะดุ้งโหยงแล้วหันมามองหน้าผม
"ฟาย ตกใจหมด"
"ดื่มซะ"
มันรับไปแล้วเปิดดื่ม ผมลงไปนั่งข้างๆมันแล้วเปิดของตัวเองดื่มบ้าง
"จะเล่นไรต่อมั้ย"
"ไม่ ขอกูนั่งพักแปบ" มันพูดเสียงอ่อย แล้วไอค่อกแค่กสองสามที
"อืม" ผมตอบรับ ก่อนจะนั่งดูคนเดินไปมา คนที่นี่เยอะมาก ดูแล้วก็เพลินดี ก่อนที่ผมจะหันไปมองวิวต่างๆอย่างใจลอย
"ธัณ ตึกนั่นสวยดีว่ะมึงว่า..." ผมหันไปเมื่อได้ยินเสียงกรนเบาๆ
"ฟี้..." ไอธัณนั่งหลับ หัวมันพิงอยู่กับไหล่ผม คิดว่ามันคงไม่ได้ตั้งใจแต่หัวมันเอนมาทางนี้มากกว่า(ไอนี่ไม่มีทางทำไรแบบนี้ข้างนอก)
ผมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
มีคู่หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินผ่านเราแล้วทำหน้างงๆปนรังเกียจ ผมก็มองอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเอามือมาลูบหัวไอธัณมันเล่นๆ
รู้สึกเหมือนมันเป็นเด็กๆเลยแฮะแบบนี้
"เห้ย" ผมสะกิดเบาๆหลังจากให้มันนอนซักแปบ มันลืมตาแล้วก็มองหน้าผม ก่อนจะเด้งออกอย่างตกใจ
"ห่าราก เกิดไรขึ้น"นี่ครับคำทักทายหลังตื่นนอน
"ไม่มีไร กูไม่ได้ทำไรมึง"
"เออ ดี" มันว่าแล้วลุกขึ้นเดินไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับเมื่อไม่เห็นผมตาม
"จะไปต่อมั้ยเนี่ยะ ยืนนิ่งอยุได้แม่ง"
แปลกที่ผมยิ้มกับคำพูดกวนตีนของมัน
"เห็นมึงยืนได้เหมือนเดิมก็ดีแล้ว"
"กูไม่ได้เป็นง่อย แค่มึนหัว"มันโต้กลับ นั่นทำให้ผมยิ่งยิ้มหนักกว่าเดิมอีก
"ยิ้มเห้ไรแวะแม่ง เดวปั๊ดเตะเลยสัด" มันด่าผมต่อ
"แหม รุนแรงจริง" ผมเดินไปควงแขนมันแล้วลากไปต่อ
แล้วก็ไปเล่นยิงปืนต่อ มันอยู่ที่เดียวกับspaceworldนั่นแหละ
เล่นกันมันส์ในอารมณ์มาก ไอธัณถึงกับหอบทีเดียว(เล่นตะโกนเย้วไปมานี่หว่า...)
แล้วหลังจากนั้นก็เดินเล่นกันเรื่อยๆ ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ
พอห้าโมง ผมก็ลากไอธัณไปที่ City hall ทันที
"เอ้ย จะพากูไปไหนเนี่ย กูยังถ่ายรูปไม่เสร็จเลย"
"พอแล้ว จะถ่ายไปไว้กินเล่นรึไงวะ"
"เลว ปล่อยกู๊!!!" ไอธัณโวยวายแล้วเริ่มดึงแขนออกจากมือผม คนแถวนั้นเริ่มหันมามองผมเลยบ๊องหัวมันไปทีนึง
"เงียบๆกับเขาบ้างได้มั้ยหะ?"
มันเลยไม่ว่าอะไรต่อ แต่ทำหน้าไม่พอใจแล้วยอมให้ผมลากแต่โดยดี
"มึง" มันเรียกผม แต่ผมไม่ได้หันไปมองมัน
"ไรวะ"
"จะพากูไปไหน?"
"ไปดูขบวนกัน"
"ขบวนประท้วงหรอวะ? โอ๊ย!" มือผมไวเท่าความคิด
"ไอ้แมว มึงจะตบหัวกูหา...มึงหรอ เอะอะตบๆ กูโง่พอดี"
"เออ แค่คำพูดที่หลุดมาก็แสดงถึงความโง่ของมึงแล้วรู้ตัวปะ"
"สัดแม่ง" มันด่าผมพลางขู่แง่งๆ เอาเข้าไปวันนี้จะพูดกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย ทำตัวเหมือนหมาอยู่ได้ ฮ่าๆๆ
"ตามกูมานี่" ผมว่าแล้วลากมันไปทางสวนทางเดินเข้าปราสาท ที่นี่ไม่ค่อยมีใครมาเดินหรือแอบดูขบวน เพราะจากข้างนอกมันมองไม่
เห็น ผมเคยเดินหลงเลยมาเจอ(เก่งมั้ยล่ะ?)
"เก่งจริงนะมึง หลืบเล็กขนาดนี้ยังอุส่าหาได้" มันกัดผมหลังจากที่ผมลากให้มันเดินเลาะมานาน
"เงียบเหอะ ขบวนจะเริ่มแล้ว"
แล้วผมก็พามันเดินมาถึงที่รถม้าคันใหญ่ เมื่อพนักงานเห็นพวกผมก็ถามเรื่องเหรียญตรา ผมก็เอาเหรียญเป็ดของไอธัณให้เขาดู เขาก็
ยิ้มตอบรับแล้วผายมือเชิญให้พวกผมขึ้นไป ไอธัณขึ้นไปแบบงงๆแล้วมันก็ถามว่า
"มีให้ขึ้นรถด้วยหรอ"
"เออ มึงเป็น VIP นะ รู้ตัวป่าวเนี่ย"ผมถามมันยิ้มๆ
"ห๊ะ! ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ตั้งแต่ที่กูส่งเหรียญเป็ดให้มึงนั่นแหละ ไม่สังเกตเลยหรอว่าที่ผ่านๆมาแม่งเราได้เข้าโซนที่นักท่องเที่ยวทั่วไปไม่ได้เข้าตั้งเยอะน่ะ"
ไอธัณทำหน้าเหวอเป็นคำตอบ โอยอะไรมันจะง่าวอย่างงี้ หมายังอายเลยม้างเนี่ย
แล้วรถม้าก็เริ่มขยับ
"เห้ย แล้วเราจะไปไหน? ไม่ดูพาเหรดแล้วหรอ"
"อืม ไม่ต้องดูหรอก"ผมตอบมัน
"เราจะไปอยู่ในขบวนพาเหรดกันเลย"
และไม่นาน ขบวนพาเหรดดิสนีย์แลนด์ก็เริ่มขึ้น ขบวนแรกเป็นเหล่าแดนเซอร์นำด้วยชุดหลากสีสัน ตามมาด้วยมิกกี้เมาส์นำแล้วรถม้า
ของเราก็ตามไป ในรถม้ามีทีวีขนาดใหญ่ให้ดูขบวนโดยรอบทิศ แล้วก็มีให้เราเห็นตัวเองที่อยู่บนรถด้วย คนทั่วไปที่มายืนคอยดูก็มอง
เราพลางชี้โบ้ชี้เบ้ ผมก็ยิ้มให้สาวน้อยคนหนึ่งที่หน้าแดงเดินหนีไป แค่ยิ้มเองนะ?
"แหน่ ยังจะโปรยเสน่ห์อีกไอ้นี่" ไอธัณกัดผม แอบค้อนนิดๆ
"มึงหึงอะดิ"
"ใคร อะไรใครหึง ไม่มี"
ผมเห็นท่าทางมันละเกิดความรู้สึกสองอย่าง หนึ่ง อยากบ๊องกะโหลกมันโทษฐานกวนส้น
สอง อยากจะดึงเข้ามาหอมซักฟอด โทษฐานทำตัวน่ารักเกิน
พอเราเดินทางจนจบขบวน ก็มีของกำนัลให้กับ VIP เป็นหมวกมิกกี้เมาส์กับเสื้อลายดิสนีย์สองตัว ผมได้มาก็เอาหมวกสวมใส่หัวไอธัณ
ทันที
"เห้ย หนูหน้าแย้ 555" ผมอุุทานก่อนจะหัวเราะดังลั่น
"สาดดดด เอาคืนไปเลยไอ้แมวหน้าง่าว" มันว่าแล้วเขวี้ยงหมวกคืนให้ผม
"โอ้ย ล้อเล่นน่า อย่างอนๆ มานี่เลย" ผมเดินไปคว้าเอวมันแล้วรั้งกลับเมื่อเห็นมันทำท่าจะเเดินหนี
"ช่างกูไอเวง"
มันแยกเขี้ยวใส่ ผมเลยหอมแก้มมันไปที มันยันหัวผมออกอย่างรวดเร็วก่อนจะสลัดหลุด วิ่งหนี ผมก็วิ่งไล่มัน จนไปถึงแถวๆหน้า
ปราสาทที่คนเยอะ
"โอ้ย ไล่กูทำไมเนี่ย เหนื่อยนะเว้ย"
"แล้วมึงจะหนีกูทำไม"
"ก็เมิงเสือกทำเสื่อมๆใส่กูนี่"
"แค่หอมแก้มเอง ที่นี่ไม่ใช่ประเทศไทยซักหน่อย ทำเขิลไปได้"
แล้วเราก็เดินเล่นแถวๆนั้นรอเวลาสองทุ่ม ซึ่งจริงๆไอธัณมันบ่นตั้งแต่หกโมงแล้วว่าหิว อยากกลับ ผมก็ยังดึงมันไว้
เพราะไฮไลท์จริงๆมันอยู่ที่นี่
"ไอพา กลับเหอะ กูเดินจนเบื่อแล้ว" ไอธัณโอดครวญหลังจากที่ผมไปซื้อขนมมาให้มันกินระหว่างนั่งรอ
"นี่ก็ทุ่มห้าสิบแล้ว เดี๋ยวอีกไม่นานก็ได้ดูแล้วมึง"
"ดูอะไรวะ"
"ก็..."
วี้ดดดดดดด.....ตูมมมม!!!!
ผมกับไอธัณเงยหน้ามองท้องฟ้าแทบจะพร้อมๆกัน ดอกไม้ไฟลูกเบ้อเริ่มระเบิดกลางฟ้าอย่างสวยงาม
"เห้ย ไอธัณวิ่งเร็ว เขาเริ่มกันแล้ว"
"ห๊าา เริ่มอะไรวะ"
"ก้อไอ้นี่แหละที่กูบอกให้รอดูไง"
แล้วเราก็วิ่งไปที่ปราสาทกลาง ซึ่งคนอยู่เยอะแยะมากมาย แต่ก็ยังดีที่ด้วยส่วนสูงทำให้ได้เปรียบอยู่บ้าง(คนฮ่องกงแอบตัวเล็กนะ...)
สมกับที่รอคอย ดอกไม้ไฟปีนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสองปีที่แล้ว...
...สองปีก่อน...
"ว้าว พี่พา ดอกไม้ไฟสวยมากเลย" เสียงใสของเด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับชี้ให้ดูบนฟ้า เธอพยายามแหงนมอง จนผมกลัวว่าจะหงายหลัง
ก่อน
"เฟรม ระวังหน่อย เดี๋ยวก็ล้มหรอก"
"ไม่เป็นไร ยังไงก็มีพี่พาช่วยอยู่แล้ว"เธอหันมาพูดพร้อมยิ้ม มันเหมือนกับยิ้มของนางฟ้า ที่มาโปรดผมจากสวรรค์ก็ไม่ปาน
"อะนะ อยากให้พี่แบกไปจนกลับโรงแรมรึไง"
"บ้าหรอพี่พา น้องไม่ล้มหรอกน่า ว้าย"
นั่นไง แล้วเธอก็ล้มก้นจ้ำเบ้า
"พี่เตือนแล้วๆ"ผมแซวยิ้มๆ เธอหันมาค้อนน้อยๆก่อนจะเมินหน้างอน น่ารักจริงๆ
"มาๆ ลุกได้แล้ว"
"ไม่ งอนแล้ว ง้อด้วย"นั่นแหน่ะ
"โอ๋ น้องเฟรมคับ พี่ขอโทดน้า มา เดี๋ยวพี่ช่วย"
เธอหันมายิ้มให้ผม น้ำตาเล็ดนิดหน่อยสงสัยเพราะเจ็บ ก่อนจะยอมยื่นมือน้อยๆมาให้ผม ผมเห็นว่าเธอเดินไม่ไหวเลยให้ขี่หลัง โชคดีที่
ใส่กางเกงมาไม่งั้นโป๊แย่
"พี่พา..."
"อะไร"
"เฟรมรักพี่พานะ"เธอพูดพลางเอาแก้มซบหลังผม
ผมยิ้มอย่างมีความสุข
"พี่ก็เหมือนกัน"
.......................
ภาพอดีตที่ย้อนกลับมา ทำให้ผมรู้สึกปวดใจบอกไม่ถูก สองปีที่แล้วผมกับเฟรมก็มาเที่ยวกันที่นี่ สมัยนั้นความรักยังดูสวยงามสำหรับผม
มันสดใส ชวนฝัน นั่นคงเป็นสิ่งที่ใครๆเรียกว่ารักครั้งแรก...
"ไอพา"
ผมสะดุ้งนิดๆก่อนหันไปหาไอธัณที่สะกิดผมที่ไหล่
"กูเรียกไม่ได้ยินเลยรึไงแวะ ปล่อยให้พูดคนเดียวแม่งตั้งนาน" มันบ่นอุบ
ผมมองหน้ามัน ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ ไอธัณมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว
"อะไร ยิ้มไรของมึง?" มันถามด้วยท่าทางกวนๆ แต่สีหน้านี่บอกได้เลยว่างงสุดๆ
นั่นทำให้ผมปล่อยเสียงหัวเราะออกมาแทบทันที
"อะ อะไรเล่า!!! หัวเราะอะไรห๊า" มันหน้าแดง แล้วโวยใส่ผม
"ป่าว คิดอะไรนิดหน่อย ขำหน้ามึงด้วย แดงเป็นตูดลิงเชียว"
แล้วผมก็ร้องโอ้ยเบาๆเมื่อไอธัณต่อยผมที่ต้นแขน แล้วมันก็เดินหนีไปเลย
ผมเอามือลูบแขน ก่อนจะยิ้มแล้วถอนหายใจหน่ายๆ
มันก็เป็นซะอย่างงี้และน้า ขี้งอนชะมัด...
ดอกไม้ไฟยังดำเนินต่อไป แต่ตอนนี้ผมคงไม่มีเวลาดู ต้องไปง้อเมียก่อน
...............................
ผมเดินตามไอธัณมาเรื่อยๆ เห็นมันนั่งหน้าหง๋อยอยู่ที่ม้านั่งหน้าห้องน้ำตัวเดียว ผมเลยเดินเข้าไปหาเงียบๆ
ไอธัณไม่รู้ตัวเลยว่าผมเข้ามาใกล้มัน มากพอที่จะได้ยินมันบ่นว่า
"ไอหมา ไอห่าเอ้ย คนอุส่าจะโรแมนติกเสือกจังไรไม่ฟังกู แถมยังหัวเราะกูอีก เวรรรร"
"หืม? แล้วจะพูดอะไรล่ะ?"
"จ๊ากก!!!" ไอธัณร้องลั่นแล้วกระโดดหนี เชื่อมั้ยว่ามันบ่นว่าเดินไม่ไหว แต่เสือกกระโดดเหยงแบบนี้ได้
"หนีไม กูไม่ใช่ผี"
"ไม่ก็ใกล้เคียงแหละวะแม่ง"
"ว่าแต่จะพูดอะไรหรอ?"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" มันว่าแล้วเมินผมอีกรอบ ผมเลยลงไปนั่งกับมันที่ม้านั่งด้วย
"พูดมาเหอะ เดี๋ยวเมิงก็ทนไม่ได้อยู่ดีแหละ" ผมพูดอย่างรู้ทัน
"ไม่มี จะให้กูพูดไรหล่ะ"
"โอเคงั้นกูไปละ"ผมว่าแล้วลุกขึ้นทำท่าเป็นเดินไป
แต่ไอธัณไม่ยอมตามมา
ผมเลยหันกลับไปอีกรอบ ปรากฎว่ามันนั่งหงอยเหมือนเดิม
"เมิง เลิกงอนกูเหอะน่า" ผมพูด มันไม่ตอบ
"ธัณ"
"..." มันเงียบ
ผมสังเกตความผิดปกติเลยก้มลงไปมองหน้ามัน มันหลับตา หน้าซีดๆ
"เป็นอะไร?"
มันส่ายหัวตอบ ผมลองเอามือแตะหน้าผากมัน ตัวมันเย็นมาก สงสัยคงไม่ชินกะที่หนาวๆตามเคย
"มานี่" ผมกระเถิบไปใกล้ ก่อนที่มันจะทันได้ถามอะไรผมก็กอดมันจากด้านหลัง ให้เสื้อหนาวตัวหนาของผมคลุมทั้งผมและมัน
"!!!" มันทำท่าสะดุ้งสุดฤทธิ์ ผมเอาแขนโอบรัดตัวมันไว้เพื่อไม่ให้มันดิ้น
"มึงหนาว กูรู้ อยู่นิ่งๆน่า"ผมเอาคางเกยไหล่มัน มันหน้าแดงแทนแล้วตอนนี้ ดีเลือดจะได้สูบฉีด
แล้วผมก็เงยหน้ามองท้องฟ้า ดอกไม้ไฟชุดสุดท้ายกำลังเริ่มพอดี
"ธัณ"
"อะไร อยู่ดีๆเรียกกูซะดีเชียว" มันพูดอ้อมแอ้ม ผมเลยขำน้อยๆ
"ธัณ มึงรักกูมั้ย?"
"จู่ๆถามอะไรชวนเลี่ยนเหนี่ยะ" มันตอบ
"น่า ตอบหน่อย รู้สึกดี"
มันมองหน้าผมแล้วยิ้มเหยียดกวนๆ
"ให้พูดซักล้านครั้งเลยมั้ย ว่ากู...นั่นแหละ" แล้วอยู่ดีๆมันก็เว้นซะงั้น
"เอ้า อะไรๆ พูดมาให้หมด"
"เห้ย ดอกไม้ไฟสวยว่ะ"
"อย่ามานอกเรื่อง" ผมว่าแล้วแกล้งเอามือไล้คอมัน
"อึ้ย! จี้ว้อยไอ้นี่ มือไม้ไม่อยู่นิ่ง"
"พูดมาเดี๋ยวนี้เลย"ผมยังว่าต่อ
มันยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ผม ก่อนที่จะโน้มมาใกล้แล้วจูบผม
จูบเบาๆแต่ทำให้ผมชอคนิดๆ เพราะไม่ได้ตั้งตัว แต่ไม่นานผมก็ตามเกมส์มันทัน ลิ้นผมเริ่มสอดเข้าไปในปากมัน มันก็ดุนลิ้นตอบผม
จูบนานพอสมควร ก่อนที่มันจะถอนไปก่อน
"พอๆ กูตายพอดี" มันบ่นแล้วเอาแขนเช็ดปาก
"คิดไงเนี่ยเริ่มก่อน" ผมถามมันยิ้มๆ
"ก้อเนี่ย คำตอบกู" มันพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น หูแดงเชียว
ผมยิ้มกว้างเลยทีนี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นฟ้า
"ดอกไม้ไฟสวยนะ"
"อือ" ไอธัณตอบผมเบาๆ ก่อนจะเอนมาซบผมด้านหลัง
ดอกไม้ไฟที่เดียวกัน แต่คนที่มาไม่เหมือนกัน ความรู้สึก ก็เปลี่ยนไป....
ความรักของผมตอนนี้มันดูดิบเถื่อนก็จริง แต่ว่าก็มีความอบอุ่นอยู่ไม่น้อย อย่างน้อยผมก็รู้สึกอย่างงั้นละนะ...
.................................................
เย็นนั้น หลังจากกลับจากดิสนีย์แลนด์ ผมก็ไปหาอะไรกินกะไอธัณมัน มันไม่ยอมกินข้าวในดิสนีย์แลนด์เพราะ
"กูเกลียดฟาสฟู้ด"
ก็เลยได้ไปร้านอาหารจีนกันอีกรอบนึง บรรยากาศการเสิร์ฟแบบกำลังภายในก็กลับมาอีกครั้ง 555
ด้วยความเหนื่อย หลังอาหารเย็นจึงตรงกลับไปยังที่พักอย่างด่วน
พอไปถึงผมก็ล้มตัวลงนอนกะเตียง
"กูอาบน้ำนะ" ไอธัณพูด
"อืม" ผมตอบรับไป หน้าซุกกับหมอน ไอธัณเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่กระเป๋ามันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ห้องน้ำซีทรูนั่นแหละ จริงๆมันก็
เป็นกระจกฝ้านะ แต่ก็ยังมองเห็นอยู่ดีว่าคนข้างในทำอะไร
ผมเหลือบมองมันนิดๆ เห็นเป็นเงาในห้องน้ำ มันยังสวมเสื้ออยู่ มันเอาผ้าเช็ดตัววางไว้บนชั้น ก่อนจะปลดกางเกงตัวเองลงกองกะพื้น
มันก้มเก็บขึ้นมาแล้วแขวนไว้ข้างๆ ผมเห็นแล้วนึกสนุกอยากแกล้งมัน เลยลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ(ลืมบอก กลอนมันเสีย
เวลาจะเข้าต้องเอาเท้ายันให้มันเข้าลอค แต่ก็ยังเปิดได้อยู่ดี)
"เอ้ยไอ้เชี่ยพามึงเข้ามาทำไมเนี่ย!!!" ไอธัณที่เหลือแต่เสื้อเชิตผมหันมามองหน้าตื่นๆ
เห็นแล้วมันเซกซี่ชะมัด(คงมีผมคนเดียวที่คิดงี้)
"กูก็อยากอาบน้ำเหมือนกัน" ไม่พูดเปล่า ผมต้อนมันติดกำแพงห้องน้ำแล้วมองมันด้วยสายตาโลมเลีย ไอธัณงี้เหวอแดกเลยครับ
มันนี่ไม่เคยคิดจะทำตัวให้น่ารักเหมือนแฟนคนอื่นเล๊ย ทำท่าเหนียมอายหน่อยก็ไม่ได้ เสือกทำหน้าเอ๋อแดกใส่แทน เอาวะ อย่างงี้ก็ยังดี
กว่าต่อยผมละกัน
"มึง....ก็รอก่อนดิวะแม่ง" มันพูดเว้นช่วง ใช้เวลาในการคิดนานเหมือนกันนะเนี่ย...
"กูไม่อยากรอว่ะ"
ผมเอื้อมมือไปเปิดวาวล์น้ำ น้ำเย็นไหลสาดออกมาจากฝักบัว รดเปียกเสื้อและผมของเราทั้งคู่ ผมของผมลู่ลงไปตามโครงหน้า ผมมอง
ไอธัณที่ตอนนี้ก็เปียกเหมือนกัน เสื้อเชิตของผมที่มันใส่อยู่เปียกลู่ให้เห็นรูปร่างผอมบางของมันที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ มันมองผมด้วยสายตา
หวั่นๆ ท่าทางเหมือนทำอะไรไม่ถูก และเหมือนไอธัณจะไม่รู้ด้วยว่าไอ้ท่าทางแบบนี้ มันดูเชิญชวนสำหรับผม
"มึง..แต่....กูยังไม่...เอ่อ...หายดีเลยนะ..."มันพูดเสียงตะกุกตะกัก แล้วยิ้มแหยๆ
"อืม"
ผมก้มลงไปจูบมัน มันสะดุ้งนิดนึงก่อนจะเริ่มถดหนี ผมเลยจับหัวมันดันเข้าหาผมแล้วบดริมฝีปากมากกว่าเดิม ไอธัณส่งเสียงครางน้อยๆ
ตอนแรกๆมันก็ยันๆผมอยู่นะ แต่ไปซักพักสงสัยเริ่มเคลิ้มเลยเอามือมาโอบหลังคอผมแทน พอผมถอนริมฝีปาก เสียงหอบหนักๆของ
มันก็ยิ่งกระตุ้นผมหนักกว่าเดิมอีก
เลยเปลี่ยนแผน จากแกล้งเป็นเอาจริงละกันนะ
"ไอพา" มันว่าเสียงตื่นๆเมื่อเห็นผมเริ่มซุกไซร้มัน เลียแล้วขบกัดที่ซอกคอมันเบาๆ
มันครางน้อยๆ มือผมลูบไล้ตามลำตัวของมัน เล้าโลมไปตามเรื่องราวตามความชำนาญส่วนตัว(เหอะๆ)
ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่ามันตัวสั่นน้อยๆ
"เป็นอะไร?" ผมถาม มันหลับตา ปากสั่นๆ
"กูหนาว ไอเวร" มันด่าผมเสียงสั่น ผมยิ้ม
"งั้นก็ รีบๆอาบป่ะ"
สิ้นคำผมก็จัดการถอดเสื้อเชิตเปียกๆของมันออก ก่อนจะจัดการกับตัวเองตามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโยนมันทิ้งไปข้างๆ ไอธัณที่เหมือน
จะเริ่มคิดได้ก็เปิดน้ำอุ่น ผมเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง มันก็เงยหน้ามาหอมแก้มผม
"อาบให้กูที กูเหนื่อย" มันพูด
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก็ทำตามที่มันบอก มือขวากดเอาสบู่จากตู้เก็บสบู่ใส่มือแล้วเริ่มลูบไล้ตามเรือนร่างของไอหมามัน มันก็อยู่นิ่งๆแต่
โดยดีไม่ได้ขัดขืนเหมือนตอนแรกๆ
"ไม่ดีดดิ้นแล้วหรอวะ"ผมแซวมันเล่น
"ดิ้นแล้วเมิงก็ไม่หยุดอยู่ดีวะ อยากทำไรก้อตามใจ" ปากนะ พูดคำพูดตัดรอน แต่แม่งไม่ยอมสบตากูเลย
"อายอะดิ" เหมือนจะแทงใจดำ เพราะมันอ้ำอึ้งไปเลย หึหึ
"อะ" มันอุทานเบาๆเมื่อผมลูบไปถึงน้องชายของมัน ก่อนจะจับแล้วเค้นคลึงเล่น มันเกร็งตัวขึ้นแล้วเอาหลังพิงผม(ผมยืนซ้อนมันอยู่
ข้างหลังอะนะ)
"แข็งเชียวนะมึง" ไอธัณแค่นเสียงใส่เมื่อประตูหลังมันชนกับพาน้อย ผมเลียหูมันเบาๆ ไอหมางี้สะดุ้งเฮือกเลย ก่อนจะครางต่อเนื่อง
เมื่อเจอดรรชนีทั้งห้าและฝ่ามือของผมจัดการจนเสร็จคามือ
"อะไร แปบเดียวเอง" ผมว่า ไอธัณไม่พูดอะไรนอกจากหอบเสียงสั่นๆ
"...มึงอะ ไม่ต่อแล้วรึไง"มันถามกวนๆ แต่น้ำเสียงนี่ไม่กวนเลย
"ไม่ต้องก็ได้ สงสาร" ผมพูด เมื่อวานเพิ่งเจอศึกไป ให้มันติดๆสองวันไม่รู้จะเป็นห่าอะไรอีกป่าว
"...มึงแน่ใจ?" มันพูด พลางมองพาน้อยอย่างไม่ไว้ใจ
"ไหวน่า"ผมตอบปัดๆไป "เดวกูว่าวเองได้น่ะ เห็นหน้ามึงก็พอละ หึหึ"
"เชี่ย โรคจิต" มันด่าแล้วหันหน้ามาหาผมก่อนจะจูบผมทีนึง
"ทำก็ทำให้เรียบร้อย กูไม่อยากมีผัวโรคจิต" มันว่า
"เหอ เมิงยอมรับกูเป็นผัวแล้วหรอวะ"
"มาจนขนาดนี้ไม่เรียกผัวให้เรียกไรวะ แม่ง" มันด่าผม "เร็วดิวะเดี๋ยวกูก็ปอดบวมตายพอดี"
แหม พูดงี้ไอ้ที่ว่าจะทนๆก็หายหมดดิครับ
"มึงรีเควสเองนะเว้ย แล้วห้ามมาบ่นทีหลังน่ะ"
มันไม่ว่าอะไร แต่ทำหน้าให้ประมาณว่า เร็วๆ กูไฟเขียวแล้ว
"ไม่งั้นเดวกูเปลี่ยนใจนะว้อย" มันเริ่มวีนเมื่อความอายเข้าครอบงำ ผมเลยขำนิดๆกับท่าทางมัน
"จ่ะเมียจ๋า เดวผัวจัดให้"
ผมก็ไม่รอช้า เอาสบู่เหลวเมื่อกี้หล่อลื่นพาน้อยที่ตื่นตัวเต็มที่(นานแล้ว) ก่อนจะค่อยๆเข้าไปข้างในตัวไอหมาช้าๆ
"โอ้ย" มันอุทานเบาๆ เอาหน้าซบกับผนังห้องน้ำ
"เจ็บหรอ"
"นิดนึง ช่างมัน" มันพูดเสียงอู้อี้ ผมจึงค่อยๆขยับช้าๆ ไม่เคยลองใช้สบู่เป็นตัวหล่อลื่นแฮะ รู้สึกแปลกๆดี ไอหมาธัณเริ่มครางอีกครั้ง
มันหลับตาแน่นแล้วซี้ดปาก ผมเลยเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เรื่อยๆทีละนิด
"พา..ไอพา กูมะ...ไม่ไหวแล้ว" ไอธัณพูดตะกุกตะกัก ตามจังหวะการกระแทกของผม เห็นท่ามันจะยืนไม่ค่อยอยู่ ผมเลยเปลี่ยนให้มัน
หันหน้ามาหาผม ก่อนจะเอาขาสองข้างมันพาดไหล่แล้วให้มันเอาหลังพิงผนังแทน
"อ้ะ" ไอธัณร้อง ผมเห็นน้ำตามันเล็ด เลยโน้มเข้าไปเลียออกให้
"ใจเย็นน่ะ ให้เบากว่านี้มั้ย"
"ถ้าขอแล้วได้กูคงขอตั้งแต่แรกแล้ว อึ๊" มันพูด ผมได้ยินแบบนั้นเลยเผลอแสยะยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
"งั้นกูไม่เกรงใจละนะ"
"มึงเคยเกรงใจด้วยหรอวะไอ้...อ๊ะ! อ๊า" มันร้องใหญ่เลยคราวนี้ เพราะผมใส่เต็มที่ไม่ยั้งเหมือนตอนแรกๆแล้ว มึงจำคืนแรกได้มั้ยว่า
โดนจากกูไปเก้าดอก คิดเหรอว่ากูจะเบา
"ไอพา...โอ้ย พอ พะ พอๆ กุ...ไอ้เลว..กูให้...มะ เมืงก็เอาใหญ่ อ๊ะ เลยนะ...เว้ย อึ๊ก!" มันพูดแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง หนึ่งเพราะพูดไปคราง
ไป สองเพราะผมไม่ได้สนใจฟังมันซักนิด
สุดท้ายทั้งผมทั้งมันก็ร้องออกมาพร้อมกัน ผมเสร็จข้างในมันทั้งอย่างงั้นเลย มันก็เสร็จรอบสอง น้ำสีขาวขุ่นเต็มหน้าท้องเลย
"ทุเรศจริงๆ" ผมพูดกัด
"...มึงนั่นแหละ" มันพูดหอบๆ
คราวนี้ผมก็อาบน้ำให้มันจริงๆจังๆแล้ว เดี๋ยวโดนหมากัด
"เสือกแตกข้างในอีกแม่ง" ไอธัณบ่น
"กูลืมใส่ถุง โทดๆ"
"เหอะๆ ช่างมันเดวกุคลีนเอง" มันพูด แล้วก็ไล่ผมที่อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาจากห้องเพื่อจะได้จัดการกับสิ่งที่ผมทำทิ้งเอาไว้ให้เรียบร้อย
ผมออกมาข้างนอกเดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ด แล้วก็เอาผ้าขนหนูพันเอวไว้ล้มตัวนอนรอมัน
"หนาวว่ะ หรี่แอร์ได้มั้ยเนี่ย" มันก็ออกมาหลังจากผ่านไปแปบนึง ใส่ชุดคลุมผ้าขนหนูสีขาวออกมา
"สีผิวมึงนี่ตัดกับสีผ้าจริงๆ" ผมพูดยิ้มๆ
"ห่า ใช่สิกูมันดำ ไม่ได้ขาวสวยหมวยเอ๊กเหมือนสาวฮ่องกง ไปหลีสาวป่ะถ้าไม่พอใจ" มันว่าผมเป็นชุด
"นั่นๆ ว่าไป สาวก็ส่วนสาว เมียก็ส่วนเมียสิ" ผมตอบกลับเสียงทะเล้นแล้วเดินไปกอดมันข้างหลัง
"โอ้ยไอ้เชี่ย กูเจ็บ อย่าให้กูกระเทือนมากดิวะ ทำอะไรเบาๆเป็นมั้ยหา" มันด่าผมเพราะผมดันเผลอกระโจนกอดมัน ลืมไปว่ามันบาด
เจ็บอยู่
"ไสเจีย ไม่เป็นว่ะ ลงมานอนนี่" ผมดึงมันให้ลงมานอนที่เตียงกะผม มันก็เสียหลักล้มลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะครางเบาๆด้วยความเจ็บ
"โอยยยย กูจะลุกไหวมั้ยเนี่ยพรุ่งนี้" มันบ่นเสียงอู้อี้ หน้าซุกหมอนนุ่ม
"อีกซักรอบมะ" ผมถามเล่นๆ
"ไม่ อย่าหวัง" มันขู่แง่งเลยครับ
"แหม ล้อเล่น เอ้อ..."ผมรีบเปลี่ยนคำพูด คนอะไรขี้งอนชะมัด
"ดี จริงจังนี่มีต่อย"
มันหันไปนอนตะแคงข้างอีกด้านหนึ่ง ผมเห็นดังนั้นเลยกระเถิบเข้าไปใกล้แล้วสวมกอดมันจากด้านหลัง
"อะไร"
"นอนไง"
"...." ไอธัณหันกลับไปนอนตามเดิม ผมก็กระชับวงแขนเข้าใกล้มันอีก ได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆมาจากผมของมันด้วย
แล้วจู่ๆไอธัณก็หันมาเผชิญหน้ากับผม แล้วกระเถิบเข้ามาใกล้
"มึงเป็นอะไร?"ผมถาม
"หนาว กอดกูที" ว่าไม่ว่าเปล่ามันเข้ามาสวมกอดผมแล้วเอาหน้าแนบกับอกผม
"ทำไมอยู่ดีๆขี้อ้อนขึ้นมาได้ล่ะ"
"กูอ่อนแอ ช่วงนี้" มันว่าแล้วซุก "กูหลับละนะ"
"อืม" ผมตอบรับแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมมัน
ผมนอนมองหน้ามันที่หลับอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับตามไปในเวลาต่อมา
ขอบคุณนะที่ทำให้กูมีความสุข
to be continue(someday)
ขอโทษครับที่หายไปนาน
มาต่อให้แล้วนะครับ
ยาวหน่อยๆ
แล้วไว้เจอกันใหม่นะคับผม ถ้าว่างแล้วจะมาใหม่ :bye2:
-
แอรั๊ยยยยยยยย NC มาแล้ว :impress2:
เล่นเครื่องเล่นหวาดเสียว นี่เป็นห่วงน้องธันมากๆ ดีนะ ไม่เป็นไรมาก :กอด1:
-
:3123:
๐ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆของความรักมาแบ่งปันให้ได้อ่านกัน มีข้อคิดหลายอย่างที่ดี
๐ขอบคุณสำหรับเรื่องราวความรักที่ไม่ต้องเปรียบกับใคร หรือสิ่งใด ไม่ต้องเหมือนใคร
๐แต่กับคนๆนี้ที่ทำให้เรามีความสุขใจ อบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ไม่ว่าในสายตาคนอื่นเป็นอย่างไร
๐แต่ในสายตาเรา ไม่ว่าจะมองกิริยา ท่าทาง ทุกอิริยาบท ทุกๆการกระทำ ก็ดูน่ารักใคร่ เอ็นดู
๐บางอารมณ์อาจดูดิบ เถื่อน บางอารมณ์ก็มีอ้อน แต่ทุกๆอย่างรวมๆแล้วคือ...คนๆนั้นที่เรารัก...
.....ขอเป็นกำลังใจให้กับความรักของทั้งสองคนนะคะ
น้องพา...ดูแลน้องธัญมากๆนะ อาจจะดูเหมือนถึกแต่ก็อ่อนแอได้ตามประสา.....น่ะแหละ
น้องธัญ...รักษาสุขภาพมากๆนะคะ
สุดท้าย....รักกัน รักกันเยอะๆ :กอด1:ว่างๆก็มาอัพเดทเรื่องราวให้หายคิดถึงกันบ้างนะ
-
^^
-
ฮิ้วววววววววววววววววว หวานมากเลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับNC นะจ๊ะ
จะว่าไปสองหนุ่มก็หวานโรแมนติกในแบบเฉพาะตัวนะเนี่ย น่ารักอ่ะ
น้องพาดูแลน้องธัณดีๆนะ
รักษาสุขภาพด้วยสำหรับน้องธัณ
-
. . .ถึงจะเถื่อนแต่ก็รักใช่ป่ะคะ . .. คิดดูแล้วเรื่องนี้ไม่เบื่อเลยค่ะ เอาความแปลกใหม่เข้ามาในเล้าโดยแท้ .. .อย่างนี้ธัณ
ก็รู้แล้วดิคะว่า ท่า-ทาง ยังไง ที่ทำให้พาน้อย ตึงตึ๋ง . ..อิอิ nc อย่างนี้รักพาแย่เลย . .จริงๆ ธัณก็อ้อนเป็นนะดูดิ ย้อนกลับ
ไปอ่านอีกรอบดิคะ .. .ขอให้ someday มาถึงเร็วๆ นะคะ .. ธัณรักษาสุขภาพด้วยค่ะ ..
-
กี๊ซซซซซซซซ หวานๆเถื่อนๆน่ารักดี ^^
ตอนนี้นี่ได้ทั้งเลือดทั้งมดเลย5555
-
ความรักที่ดูเหมือนเถื่อนดิบ...แต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่นและนุ่มนวล เป็นความรักในในแบบที่เราเป็นไม่ต้องฝืนความเป็นตัวตนของเราเอง โชคดีจัง o13
น้องพาใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เพียงแค่น้องธัณผิดปกตินิดเดียว น้องพาก็สามารถรับรู้ได้ น่ารักมากกกกก :o8:
ยิ่งอ่านมุมมองของน้องพา..รู้เลยว่า น้องพาเอ็นดูน้องธัณมาก ไม่ว่าน้องธัณจะทำอะไร ก็ดูน่ารักไปหมด ...ก็อย่างว่า "คนมันรัก" ชิมิ :-[
ส่วนน้องธัณ ....นานนับวันน้องหมาที่น่ารักคนนี้ทั้งขี้อายและแสนงอน แต่ก็น่ารักโฮกกกกกกก มีมุมอ้อนด้วยนะเนี่ย อิจฉาน้องพา.... :กอด1: น้องธัณ
ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวน่ารักๆ ให้ได้อ่าน เป็นเรื่องที่รอคอยและชอบมากกกกกก
มีมุมมองดีๆ แง่คิดอะไรหลายๆ ให้....รักเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้จริงๆ :กอด1:
ปล 1 ...น้องธัณรักษาสุขภาพด้วยเน้~~~ สุขภาพน้องดูไม่ค่อยแข็งแรงจัง ทั้งแพ้แดด อากาศเย็น เป็นห่วงเน้ :L2:.... ดีนะที่มีน้องพาคอยดูแล
ปล 2 ...เจ้าเพื่อนสนิทที่น่ารักทั้งสองตั้งใจเรียน & ฝึกงานน้า~~ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ :3123:
-
...คู่นี้น่ารักดีเนอะ ไม่ได้อ่อนหวานเหมือนคู่อื่น
...เค้าเป็น..ตัวของตัวเองดี..ทั้งสองคน
...คำพูดแต่ละประโยคที่ทั้งสองพูดกัน มันให้ความหมายดีๆๆ
...อยู่กับคนที่..เรารักและรักเรา..ไม่ว่าอยู่บนสวรรค์ หรือในนรก มันก็ทำให้เรา..มีความสุข :n1:
-
หวาน โดนใจคนอ่าน
-
น่ารักจังเลยยยย กรีีดๆๆๆ
ยังไงคุงธัณก็ดูแลสุขภาพด้วยน่ะจ๊ะ
อิอิ
มาเล่าอีกไวไวน๊า :กอด1:
-
โอยยยยย ชอบ ๆ ๆ ๆ
คิดถึงพากะธัญมากมาย
ดีใจที่มาต่อแบบยาว ๆ
แล้วมาเล่าเรื่องราวดี ๆ ให้ฟังอีกนะครับ
จะรอน้า o13
-
น่ารักจริงๆเลย :o8:
พี่ธัณมีอ้อนด้วย กี๊วๆ
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
คู่นี้ปกติก็เถื่อนใส่กันตลอด รอบนี้ผิดที่เลยหวานนนนนนนนนนนน
-
เป็นเอ็นซีที่แอบหวานอ่ะ :o8:
-
ไม่ต้องรักฉันจนล้นฟ้า ไม่ต้องหาถ้อยคำหวาน ๆ
อย่างที่เคยบอกกันก็ยังซึ้งอยู่
......................
ไม่ต้องฝืนตัวเองเพราะฉัน ไม่ต้องฝันจะเป็นเหมือนใคร
ก่อนเคยเป็นอย่างไรก็เป็นเหมือนเก่า
........................
รักเท่านี้ที่เคยให้ไว้ รักเท่าไหนก็ไม่สำคัญ
บอกว่ายังรักกัน ต้องการเท่านี้
..................
รักนี้แม้ไม่หวาน แต่จริงใจให้กัน อบอุ่นในหัวใจเมื่ออยู่ใกล้ คิดถึงเมื่ออยู่ไกล แค่นี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ
ขอให้เหมือนเดิมนะคะ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
เห็นแล้วอิจฉาจริงๆเลย อยากได้คนแบบนี้เป็นแฟนจัง อิอิอิ
แล้วมาต่อไวๆนะกร้าบ
-
take care yourself tc* :กอด1:
-
น่ารักกันจริงๆ :-[
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวคับ รู้สึกว่าเรื่องในดิสนีย์นี่จะคนละฟิวกับตอนแรกมาก แต่ก็ชอบนะคับ
มาต่อไวๆน้า :-[
-
อ่านไปยิ้มไป :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกก จะน่ารักกันไปไหน
อยากมีแบบนี้บ้างจัง :z3:
-
:fcuk: แหน่ะแอบมีคิดถึงคนอื่น เดี่ยวเหอะ จะยุน้องธัญ ให้ฟันศอก
อยู่กะใครก็คิดถึงคนนั้นสิจ๊ะ ถึงมันจะเป็นความหลังก็เถอะ
-
อ่านมาตั้งแต่ภาคแรก จนถึงปัจจุบัน
ขอบอกว่าทั้ง 2 คนน่ารักมาก
:pig4:
-
:m22: เข้ามาเมียงมอง.....และก็รอด้วยความเต็มใจ
คิดถึงเจ้าเพื่อนสนิทที่น่ารักที่สุดในโลก..... :กอด1:
อากาศเปลี่ยน รักษาสุขภาพกันด้วยเน้....เป็นห่วงทั้งน้องพาและน้องธัณเลยน้า..... :L2:
-
ชอบมากเลยครับ...ดิบๆ ผสมหวานได้อย่างลงตัวจริงๆ
ถ้ามีโอกาสอย่าลืมมาลงเรื่องอีกนะครับ :L2:
-
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
น้องธัญ จงมาต่อตอนพิเศษ ๆๆๆๆ
มาอีกนะจ๊ะ เดี่ยวรออ่านนต่อ
o13 o13 o13
-
คิดถึงเรื่องราวของคู่เพื่อน(?)รัก ที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งติด :man1:
พอเงียบหายไปก็ยิ่งคิดถึง...
ว่างแล้วแวะมาเล่าเรื่องราวอีกนะคะ :3123:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว เพิ่งอ่านภาคที่แล้วจบไปเมื่อวานเอง
เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ เหมือนอย่างที่พาบอกแหละ
ว่าดูเหมือนดิบเถื่อน แต่ในความดิบเถื่อนนั้น
มันแฝงไปด้วยความรัก ความอบอุ่น ความอ่อนโยน ความเข้าใจ ความใส่ใจซึ่งกันและกัน
สองคนคอยสังเกตุท่าทางและความรู้สึกของอีกฝ่ายอยู่เสมอ
ถ้าไม่รักกันมาก ก็คงไม่แคร์กันได้ขนาดนี้หรอก
รักกันตลอดไปนะจ้ะ เป็นกำลังใจให้นะ
:กอด1:
ปล.ว่างเมื่อไรอย่าลืมมาต่อนะ
-
คิดถึงงงงงงงงงงธัณกับพานพจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
ว่างๆมาลงเรื่องต่อน้าาา :impress2:
-
:z13:มาช่วยดันๆๆๆๆๆๆๆ
-
ธัณนี่ก็อ้อนเป็นเหมือนกัน :m12:
-
ยังคงเป็นคู่รักที่รุนแรงกันเช่นเดิม
และเชื่อว่าแม้จะเป็นคู่รักพร่องความหวาน
แต่ก็รักกันนาน เนอะ :m13:
-
เอิ๊กๆ.
พออ่าน เริ่มเรื่องกระทู้เก่าๆเสร็ด ก็เพิ่งเห็นตอนพิเศษ
หุหุ
พอลองเปรียบเทียบ...
ระหว่างตอนนี้ กับตอนเริ่มแรก
ทำไมถึงได้ต่างกันขนาดนี้เนี้ย
เหมือนหลายๆอย่างถูกปรับให้เข้ากัน
>.<
ร๊ากพี่ทั้งสองคนเลยอ่ะ เหะๆ
ร๊ากกานนานๆ รักกันตลอดไปน๊า
:catrun:
-
พลาดเรื่องนี้ไปจนได้ !!!
ตอนนี้กำลังตามอ่านจะจบแล้วคร้า
สนุกมากมาย มาต่อเร็วๆนะคร้า :mc4: :mc4:
-
คิดถึงน้องธัณ+น้องพา
:กอด1:
-
คิดถึง พา กะ ธัน อะจ๊ะ
ว่างๆ ก็เข้ามาเล้าบ้างนะ
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คิสถุง จัง..... พา กะ ธัญ
ฮู้ เล ฮู้ เล ฮ่า ๆ....
มีความสุขเน้อออออ....
-
พี่พา พี่ธัน
อยากบอกพี่ทั้งสองว่า
ฝุ่นชอบเรื่องพี่อ่าครับ
แต่หมั่นไส้พี่พาอ่า
และก็ชอบพี่ธัน เพราะว่าพี่ธันตัวเล็กเหมือนฝุ่นน
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามารอ...ด้วยคน :z2:
-
:กอด1:
คิดถึงจัง.... :man1:
หนุ่มๆจะเป็นไงกันบ้างน๊า..... :m21:
-
เข้ามานั่งรอด้วยความคิดถึง.... :impress3:
คิดถึงน้องธัณกะน้องพา..หายไปนานเป็นห่วงเน้~~ :กอด1:
-
น้องธันกะพาหายไปไหนเนี่ย
-
ครบเดือน เข้ามาดันต่อ :laugh:
รอชั้นรอเทออยู่ :man1:
-
ดัน ด้วย คน :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดถึงๆ :o12:
-
สวัสดีค่ะ ทั้ง2คน
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
น่ารักมากๆเลยอ่ะ >_<
เข้ามารอด้วยอีกคน 55++
-
อ่านไปยิ้มไปกับความน่ารักและความหวานของน้องธัณ+น้องพา
:-[
-
:o8: เขินนน เถื่อนดิบแบบนี้นี่แหละชอบ
รักกันนานๆนะค่ะ เอาใจช่วย พาดูแลธัณดีๆนะจ๊ะ
:กอด1:ทั้งคู่เลย ตั้งใจเรียนและรักษาสุขภาพทั้งคู่นะค่ะ
แล้วมาต่อบ้างน้า :L2:
-
คิดถึงน้องพากะน้องธัน :3123: :3123: :3123:
-
น่ารักจังเลยคู่นี้อยากอ่านต่อจัง
ตอนนี้ 7.40 น. แล้วต้องไปทำงาน
เด่วค่อยไปเปิดอ่านต่อที่ๆทำงาน
ค้างอีกจนได้
-
...รอค่ะ มีใครแจ้งข่าวให้เจ้าของทราบแล้วใช่ไหมคะ เรื่องย้ายบ้านเนี้ยค่ะ...
-
:-[ น่ารักอ่ะ
รักหวานๆฉบับหมาแมว
-
รอจ้า :z2:
-
ชอบมากๆๆๆ เลยค่ะ
จะรอนะค่ะ :L2:
-
อ๊ายย
แอบเข้ามาอ่านตอนพิเศษก่อน
กรี๊ดดเชียวค่ะ หวานมดตอมเชียว
คุณพาคุณธัน พากันไปหวานต่างแดนด้วย
อิอิ ทะเลฮ่องกงหวานหมดแล้วมั้งค่ะ....
เดี๋ยวต้องตามไปหาอ่าน ภาคปกติแล้ววว อิอิ
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ถ้าว่างอย่าลืมแวะมาต่ออีกนะคะ
-
:กอด1: น่ารักทั้งคู่เลยจ้า~~~~~!!
รักกันนานๆนะ ให้กำลังใจอยู่ตรงนี้เสมอ
-
น....น........ น่ารักอ่ะ ><
รักกันมากๆนะคะ ^^ :L2:
-
หวานเเบบเถื่อนเนี่ยล่ะ :impress2:ช่ายเลย
-
น่ารักๆ ทั้งคู่เลย :o8:
-
น่ารักที่สุดเลยครับ
จนน่าอิจฉา ^^
-
น่ารักมากเลย เหมือนจะเป็นเพื่อนแต่เกินเพื่อน.
-
เพิ่งจะได้อ่านทำให้นึกได้ว่าเรื่องนี้เป็นการยืนยันประโยคนี้จริงๆ
"ความรักเป็นสิ่งสวยงาม"
ไม่ว่าจะมีความรักในรูปแบบไหนก็ตาม
-
ขอบคุณค้าบบ
-
คุคุ กลับมาอ่านอีกครั้ง คิดถึงจัง
-
:L2:
-
หวานกระจายเกาะฮ่องกง
เสียดายมาอ่านช้ามาก
ธัน-พาน่ารัก :3123:
-
o13 o13 o13
-
เรื่องของ วิทกับเกอแลง ลงยังอะครับ