:
:ไม่อยู่สองวันนะคร๊าบบบบบเพราะงานตอนจบได้อ่านแน่ๆวันศุกร์
:sad4:เจอกานวันศุกร์นะคร๊าบบบ
-----------------------------------------------------------------------
หลังจากเรื่องคืนนั้นผมลางานสามวันเพาะสภาพผมในวันรุ่งขึ้นดูแล้วแย่มากจนวันที่สามนั้นแหละถึงได้ดีขึ้นมากพอที่จะออกไปไหนมาไหนได้ปกติเพราะอาการบวมลดลงแล้ว..หลังจากนั่งลงที่โต๊ะทำงานได้ไม่ถึงชั่วโมงเลขาเจ้านายก็โทรมาตามให้เข้าไปพบ
“ปอ..หายดีแล้วหรือโชคร้ายดันไปเจอลูกหลง..เอาเถอะถือว่าฟาดเคราะห์ที่เรียกานี่พี่มีงานสำคัญจะมอบหมายให้ทำร่วมกับวิทย์นะพี่เห็นเราสองคนสนิดกันเลยคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร”
“ผม..เอ่อ..”ก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียงเคาะประตูดังขึ้นและเปิดออก
“วิทย์มาเลยพี่กำลังคุยเรื่องงานตัวใหม่กับปออยู่พอดีมาเลยจะได้อธิบายทีเดียวเลย”
ผมไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าผู้มาใหม่หากแต่รู้สึกได้ถึงสายตาของผู้มาใหม่ที่มองมาที่ผม
“งานอะไรครับพี่..งานที่ทำอยู่ยังไม่เสร็จเลยนะครับ..ขืนให้ผมรับงานใหม่..งานเก่าจะช้าเข้าไปอีกนะครับพี่..อีกอย่างคนอื่นที่ว่างก็มีนี่ครับผมขอผ่านได้ไหมครับ”ไอ้วิทย์พูดเพื่อขอไม่รับทำงานที่จะต้องทำร่วมกับผม
“ไม่ได้..งานเก่าที่วิทย์ทำนั้นพี่จะส่งต่อให้เจ้าวัตรมันทำต่อเองอีกอย่างพี่เห็นว่าเราสองคนทำงานเข้าขากันดีจากงานอื่นๆที่ผ่านมา..ยังไงก็ตามพี่ต้องการให้นายสองคนทำงานนี้ถ้าไม่ทำก็ได้พี่จะส่งเอ็งสองคนไปประจำที่สาขาชนบท..เลือกเอาว่าแกสองคนจะเอาไง”เจ้านายพูดเย็นๆไอ้วิทย์ทำท่าเหมือนโดนขัดใจ
“พี่ครับ..ให้ไอ้วัตรทำเถอะครับมันก็สนิดกับ..ไอ้นี้เหมือนกันผมขอทำงานเก่าที่ค้างอยู่แบบเดิมดีกว่าครับขืนให้ผมทำงานนี้ผลงานออกมาคงไม่ได้อย่างที่พี่หวังแน่ผมรับรอง”วิทย์บอกเจ้านาย
“พี่ถามจริงๆเถอะ.ว่าเอ็งสองคนมีปัญหาอะไรกัน..ถึงขนาดทำงานร่วมกันไม่ได้”เจ้านายถามผมกับวิทย์
“ไม่มีอะไรครับ”ผมกับไอ้วิทย์ตอบพร้อมกันเจ้านายทำหน้างง
“ก็ไม่มีอะไรแล้วทำไมถึงทำงานนี้ไม่ได้เอ็งสองคนบอกพี่มาหน่อย”เจ้านายถามเสียงเรียบส่วนผมสองคนนั้งเงียบไม่ตอบคำถามนั้นจนเจ้านายถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสรุปว่า
“รับงานนี้ไปทำตามที่พี่สั่งและอย่ามีข้ออ้างพี่หวังว่าผลงานที่ออกมาคงไม่แพ้งานก่อนๆนะอ้ออีกอย่างวันนี้ก่อนห้าโมงพี่คงเห็นแผนงานคราวๆนะเอารีบไปทำงานเถอะแล้วตามวัตรเข้ามาหาพี่ด้วยจะสั้งงานมันต่อ”
“แต่..”ผมอ้าปากจะขอต่อรองแต่กลับโดนสายตาเย็นๆของเจ้านายที่ส่งมาจึงต้องหุบปากลงทันที
ตลอดทั้งวันงานไม่เดินหน้าไปไหนจนถึงกำหนดส่งงานเจ้านายเดินมาทวงแต่ไม่ได้งานกลับไปจึงขู่เราทั้งคู่อีกครั้งซึ่งครั้งนี้ทำให้งานกระเตืองขึ้นมาบ้างจนเวลาลวงไปจะสี่ทุ่มผมยังคงนั่งทำงานโดยมีอีกคนนั่งสั่งงานอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย
“ดีใจมากละสิ..แต่กรูขยะแขยงวะแต่ทำไงได้วะเมื่อเจ้านายสั่ง”ไม่ใช่ครั้งแรกของวันที่ไอ้วิทย์พูดกระแทกผมๆได้แต่นิ่งไม่ได่ตอบโต้อะไรคิดถึงแต่เรื่องงานเท่านั้น
“มึงทำไปแล้วกันกรูกลับก่อนนี่ข้อมูลอีกอย่างเมิงรักกรูมากก็นึกซะว่าทำเพื่อกรูก็แล้วกัน”ไอ้วิทย์พูดก่อนเก็บของแล้วเดินออกไปทิ้งงานไว้ให้ผมทำมากมายนั้นสินึกซะว่าทำเพื่อไอ้วิทย์คนที่ผมเคยรัก
ผมนั่งทำงานทั้งหมดที่กองอยู่และรู้สึกว่างานที่ทำอยู่ไม่ได้ลดลงเลยเมื่อมองนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่บอกเวลาอีกสิบนาทีจะตีสามผมทั้งแสบตาเพราะความง่วงนอนและท้องร้องเพราะความหิวผมยังคงทำงานต่อไปโดยอาศัยกาแฟดำขมๆแก้ง่วงและแก้หิวเวลายังเดินไปเรื่องพร้อมกับฟ้าข้างนอกที่เริ่มสว่างขึ้นทุกที
“ไอ้ปอนี่มึงยังไม่ได้กลับบ้านอีกหรือไงแล้วไอ้วิทย์ไปไหนเนี้ยมันไม่ได้อยู่ช่วยหรือไง”เสียงไอ้วัตรถามผมทันทีที่เข้ามาในออฟฟิศตอนเช้าแล้วเจอผมอยู่ในชุดเดิม
“เอ้อ.ส่วนของมันเสร็จแล้วอันนี้มันเป็นส่วนของกรูทำเพลินไปหน่อยก็แค่นั้น”ผมตอบพร้อมกับทำงาน
“ไอ้ปอ..มึงนึกว่ากรูโง่หรือไงห๊ะ..มึงกับมันมีเรื่องอะไรนึกว่ากรูไม่รู้หรือไง”ไอ้วัตรบอกผมเรียบๆ
“มะ..มึงรู้..อะไร”ผมหยุดมือจากการทำงานและหันไปถามไอ้วัตรที่ยังคงมองผมนิ่งอยู่
“ไอ้ปอ..กรูกับเมิงเป็นเพื่อนกันมากี่ปีมึงก็รู้กรูไม่เคยรังเกียดมึงไม่ว่ามึงจะเป็นอะไรเพศไหนมึงเรื่องของมึงกับไอ้วิทย์กรูก็รู้มานานแล้วมึงสารภาพกับไปแล้วใช่ไหมแล้วผลมันถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้มึงยังมีกรูนะไม่ว่ายังไงกรูก็เป็นเพื่อนมึงเสมอ..”มันพูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอดและย้ำว่ามันจะอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไร
“ไอ้วัตรเดี๋ยวก็ฟ้าหรอกเมิง..ไม่ขยะแขยงไงวะผู้ชายนะนั้น”เสียงไอ้วิทย์ครับดังมาจากปากประตู
“มึงนี่คิดแต่เรื่องเหี้ยๆนะ..ไอ้ปอกรูไปก่อนนะนัดลูกค้าไว้แต่เช้า”ไอ้วัตรหันมาลาผมและเดินออกไป
“ไม่ได้กรูเลยคิดจะเอาไอ้วัตรแทนหรือไงสำส่อนฉิบหาย”ผมนิ่งและทำงานที่ค้างต่อไป
“แต่คราวหลังจะทำอะไรก็ระวังๆหน่อยใครมาเห็นเข้าจะยุ่ง หรือว่าทำบ่อยเลยไม่จำเป็นต้องอายอะไร”
ผมได้แต่นิ่งและยังคงทำงานต่อไปแต่ข้างในเจ็บจนชาเพราะคำพูดของไอ้วิทย์ไปเรียบร้อยแล้วเมื่อผมยังคงนิ่งได้คงเส้นคงวาถ่อยคำดูถูกจากปากไอ้วิทย์ยังมีมาเรื่อยๆจนงานทั้งหมดที่ทำมาตั้งแต่เมื่อวาถูกบันทึกลงเครื่องคอมพิวเตอร์ผมจึงหันไปหามัน
“งานทั้งหมดเสร็จแล้ว..ฝากให้เจ้านายด้วยถ้ามีแก้ตรงไหนก็จดเอาไว้แล้วจะกลับมาแก้ให้”
ผมลุกออกมาพร้อมกับกระเป๋าเพื่อกับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะกลับเข้ามาใหม่แต่ออกเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะไอ้วิทย์ดึงเอาไว้
“มึงจะไปไหน..นี่มึงไม่ได้กับบ้านใช่ไหมทำไมทำงานกรูมันน่ารังเกียดมากนักหรือไงถึงต้องรีบทำให้เสร็จ..ใช่สิกรูไม่ใช่ไอ้วัตรนินี่คงอยากจะไปเอามันจนตัวสั่นสิถ้า”ผมตะคอกถามผม
“มึงดูถูกกรูพอหรือยัง..มึงบอกกรูเองไม่ใช่หรือไงว่าอย่ายุ่งกับมึงอีกกรูก็ทำตามที่มึงบอกแล้วนี่ไงมึงจะเอาอะไรอีกตอนนี้งานเสร็จแล้วมึงจะได้ไม่ต้องมานั่งขยะแขยงกับคนอย่างกรูอีกไม่ดีหรือไงคนอย่างกรูมันน่ารังเกลียดในสายตามึงมากไม่ใช่หรือนี่ไงกรูกำลังจะออกไปจากชีวิตมึงแล้วมึงยังไม่ใช่พอใจอีกหรือ..แล้วกรูขอร้องอย่าเอาไอ้วัตรเพื่อนคนเดียวที่กรูมีอยู่เข้ามาเกี่ยวกับเรื่องที่มึงว่าขยะแขยงนั่นกรูขอแค่นั้น..”ผมพูดสียงเรียบเย็น
ผมสบัดมือแล้วเดินออกมาได้ยินเสียงโครมครามตามหลังมาโดยที่ผมไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองว่าเกิดจากอะไร..เมื่อผมกลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้งก็เกื่อบเที่ยงเจ้าก็เรียกเข้าไปพบและคุยเรื่องงานที่ส่งไปเมื่อเช้าหลังจากที่คุยเรื่องงานผ่านไปเรียบร้อยผมยื่นจดหมายลาออกจากงานทันที
“นี่มันอะไรกันปอ..พี่ไม่เข้าใจมีเหตุผลอะไรถึงลาออก”เจ้านายถามผมเสียงโกรธๆ
“คือ..ผมจะกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดครับพอดีมีเหตุจำเป็น”ผมโกหกเหตุผลออกไป
“แล้วจะไปเมื่อไหร่”เจ้านายถามผมและมองด้วยสายตาจับผิด
“พะ..พรุ่งนี้ครับ”ผมอ่อมแอ้มตอบ
“เฮ้อ..เอาอย่างนี้ลาไปพักสองอาทิตย์แล้วกลับมาทำงานถึงตอนนั้นยังยืนยันที่จะลาออกพี่จะไม่ห้าม”
“แต่ผม..”ผมหยุดแค่นั้นเมื่อเจ้านายโบกมือไล่และก้มหน้าทำงานต่อ
วันรุ่งขึ้นผมเก็บของเตรียมตัวออกเดินทางทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดีเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นหน้าจอแสดงชื่อไอ้วัตรผมรับสาย
“ว่าไงมึงเอาเวลางานมาโทรศัพท์เดี๋ยวกรูจะฟ้องเจ้านาย”ผมแซวไปตามสาย
“ว่าแต่กรู..มึงอยู่ไหนทำไมไม่มาทำงานไม่สบายอีกแล้วหรือไงมึง”ไอ้วัตรถาม
“ป่าวกรูลาออกแล้ว..”ผมตอบสั้นๆ
“ห่า..อย่ามาอำกรูเจ้านายบอกมึงลาสองอาทิตย์มึงจะไปไหน”
“มึงรู้แล้วยังจะถามกรูอีก..แต่ยังไม่รู้วะว่าจะไปไหนกลับบ้านมั้ง”
“แต่ก่อนไปมึงไปดูว่าที่สามีมึงก่อนดีกว่าวะกินเล้ามาตั้งแต่เมื่อวานนี่ยังไม่เลิกเลยไม่รู้เป็นห่าอะไร”
“มึงไปดูมันเถอะแค่นี้มันก็เกลียดกรูจะแย่แล้ว”
“แล้วนี่มึงจะออกเดินทางกี่โมงเดี๋ยวกรูไปรับห้ามปฏิเสธถ้ามึงเป็นเพื่อนกรู”
“เอ่อ..มึงมาเลยก็ได้กรูเก็บของเรียบร้อยแล้ว”
“เอ่อ..แล้วเจอกัน”ไอ้วัตรวางสายไปแล้วผมหันไปเก็บของต่อจนเสร็จ
ผมรออยู่ไม่นานไอ้วัตรก็มาถึงและช่วยผมยกของไปขึ้นรถและออกรถไปในทิศทางที่ผมเริ่มเอะใจว่ามันจงใจจะไปและแน่นอนว่าไม่ใช่จุดหมายของผมแน่นอนเมื่อรถเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าคอนโดของไอ้วิทย์ผมหันไปมองหน้าไอ้วัตรอย่างโกรธมันได้แต่ถอนหายใจและบอกกับผม
“ไปดูมันหน่อยเถอะนึกซะว่ามันก็เคยเป็นคนที่เรารัก”ไอ้วัตรทำหน้าจริงจัง
“เฮ้อ..งั้นมึงไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยได้ไหม..กรูไม่อยากไปคนเดียวไปกับกรูนะ”ผมหันไปบอกไอ้วัตร
“ได้..แต่กรูไม่เข้าไปนะมึงเข้าแล้วคุยกับมันคนเดียวนะ”ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
เมื่อถึงหน้าห้องไอ้วิทย์ผมเคาะประตูสองสามครั้งประตูกระชากเปิดออกมาพร้อมกับร่างของไอ้วิทย์ที่อยู่ในอาการเมาจนแถบจะทรงตัวไม่อยู่และล้มลงทับผมที่ยืนอยู่จนไอ้วัตรต้องเข้ามาช่วยผมพยุงคนเมากลับเข้าห้องและพาไปนอนที่เตียงในห้องด้านในไอ้วัตรมองหน้าผมก่อนจะออกไปโทรศัพท์ลางานด้วยอีกคนก่อนที่จะมาช่วยผมเก็บขยะและเศษแก้วและของที่ถูกลื้อกระจัดกระจายเต็มห้องจนเสร็จเรียบร้อยเล่นเอาเหงื่อตกไปทั้งคู่
“มึงเข้าไปดูมันเถอะโวยวายอะไรอีกแล้วเดี๋ยวกรูไปหาข้าวกลางวันมาให้กินดีกว่าวะ”
ไอ้วัตรออไปแล้วทิ้งให้ผมยืนมองประตูห้องนอนอย่างลังเลว่าจะทำไงดีแต่จากสภาพที่เห็นเมื่อกี้ก็อดที่จะดูแลไม่ได้ผมจึงหาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นและนำเข้าไปเช็ดตัวคนที่เมาหลับไม่รู้เรื่องผมเช็ดหน้าตาและคอเท่านั้นเจ้าตัวก็ลืมตาขึ้นมามองและปัดมือผมออกและลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ใครใช้ให้เมิงเข้ามาในห้องกรู..ออกไปเลยนะมึงแล้วมึงคิดจะทำอะไร”ไอ้วิทย์ตะคอกผม
“ตื่นมาก็ปากดีเชียวนะมึง..กรูพาไอ้ปอมาเอง..ตื่นก็ดีแล้วไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ออกมากินข้าวกรูสั่งไปแล้วเดี๋ยวคงมาส่ง”ไอ้วัตรพูดเรื่อยๆก่อนที่จะโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ไอ้วิทย์
ผมเดินออกมาและคว้าเป้ขึนสะพายก่อนเดินออกมาที่ประตูไอ้วัตรเรียกผมและถามผมว่าจะไปไหนผมก็บอกว่าไม่มีอะไรก็หมดหน้าทีแล้วผมก็จะได้ออกเดินทางซะที
“เฮ้อ..มึงสองคนนี่นะจะต้องให้จัดการให้ทุกอย่างเลยใช่ไหมเนี้ยไอ้ปอมึงอย่าเผิ่งไปรอไอ้วิทย์อาบน้ำเสร็จก่อนกรูมีเรื่องที่จะคุยกับมึงทั้งคู่”ไอ้วัตรสั่งมผพร้อมทั้งดึงเป้ผมไปเก็บไว่กับตัวมัน
ไม่นานนักไอ้วิทย์อาบน้ำเสร็จแต่งตัวออกมานั่งที่โต๊ะกินข้าวฝั่งตรงข้ามผมโดยมีไอ้วัตรนั้งอยู่หัวโต๊ะที่ตอนนี้ควักโทรศัพท์มือถือออกมาวางตรงหน้าและมองหน้าผมกับไอ้วิทย์สลับกันไปมาก่อนที่จะยิงคำถามแรกมา
“ไอ้ปอ..มึงคิดยังไงกับไอ้วิทย์บอกกรูมาตรงๆอย่าโกหกไม่งั้นเมิงสวยแน่”ไอ้วัตรขู่จริงจัง
“กรู..ไม่ได้คิดอะไรกรูไม่ได้..”ผมหยุดอยู่แค่นั้นเพราะไอ้วัตรขัดขึ้นมาซะก่อน
“กรูบอกว่าอย่าโกหกไง..นี่มึกอยากลองดีใช่ปะ”
“ไม่..คือกรู..คือ..กรูยังรักไอ้วิทย์อยู่”ผมก้มหน้าตอบไอ้วัตรยิ้มพอใจกับคำตอบและหันไปถามไอ้วิทย์
“ไอ้วิทย์..มึงคิดยังไงกับไอ้ปอ..บอกกรูมาตามตรงอย่าโกหก”
“กรูไม่ได้คิดอะไร..ทั้งนั้นมึงจะถามทำไม”เสียงไอ้วิทย์ตอบแข็งๆ
“มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไร”ไอ้วัตรถามย้ำ
“เอ่อ..กรูแน่ใจ”
“แล้วนี่อะไร..”ไอ้วัตรถามพร้อมกับเปิดคลิปในโทรศัพท์ให้ไอ้วิทย์และผมดู
ภาพและเสียงในโทรศัพท์เป็นภาพของไอ้วิทย์ที่เมาและพร่ำบอกไอ้วัตรว่าไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกผิดที่ทำร้ายผมและตั้งแต่วันที่มีเรื่องหน้าของผมก็ไปโผล่ในทุกความคิดของไอ้วิทย์พยายามจะเกลียดหรือทำให้ถูกเกลียดเท่ากลับยิ่งอยากเข้าใกล้และไม่เข้าใจตัวเองที่โกรธมากเหลือเกินที่เห็นผมกอดกับไอ้วัตรที่ออฟฟิศตอนนี้ไอ้วัตรเก็บโทรศัพท์แล้วทุอย่างยังคงเงียบไอ้วิทย์นั่งนิ่งผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองไปไหนนอกจากมือตัวเองจนไอ้วัตรทนความอึดอัดไม่ไหวจึงเอ่ยปากเป็นคนแรกว่า
“มึงสองคนจะเงียบกันไปถึงไหนไอ้วิทย์มึงรู้ไหมว่าที่มึงถามกรูเมื่อคืนเค้าเรียกว่าอะไรถ้าไม่รู้กรูก็จะบอกให้เอาบุญนะง.เผื่อมึงจะฉลาดขึ้นมาบ้าง”
“ไม่ต้องกรูรู้แล้ว..ตอนนั้นกรูเมาแต่กรูแน่ใจว่ากรูไม่ได้คิดอะไรจริงๆ”
“มึงนิ..เอ่อดีไอ้ปอมึงได้ยินแล้วนะว่ามันไม่ได้คิดอะไร..”
ผมไม่ตอบอะไรออกไปเพราะรู้อยู่แล้วว่าคำตอบมันต้องออกมาแบบนี้อยู่แล้วจึงเอ่ยขอเป้คืนจากไอ้วัตรเมื่อได้รับแล้วผมก็เดินออกมาเพื่อเดินทางแบบไร้จุดหมายตามแผนที่ตั้งใจเอาไว้แบบเดิมคนแบบผมขอได้รักใครสักคนก็พอไม่เคยคิดจะครอบครองเป็นเจ้าของเราพะคนอย่างมผไม่ทางไปถึงตรงนั้นได้แน่..วันนี้ผมยังตัดใจจากคนที่ผมหลงรักมาตลอดสี่ปีไม่ได้แต่สักวันหนึ่งผมจะตัดใจได้สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือไปให้ไกลจากตรงนี้ก่อนออกจากประตูผมหันไปมองหน้าไอ้วิทย์เป็นครั้งสุดท้ายก็ผมว่ามันมองมาที่ผมอยู่แล้วผมยิ้มบางๆให้มันไปสิ่งที่ได้รับกลับมาคือการเมินหน้าหนีไปอีกทางก่อนที่จะลุกเดินเข้านอนไป..ผมก้มหน้าและเดินออกไปจากประตู