พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น"ขอแค่ได้รัก"
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: tatum1234 ที่ 27-04-2009 00:02:17
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม, ติดเรท x , ทำให้กระทู้กลายพันธุ์ ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวบบอร์ด
3.ถ้าอยากเอานิยายเรื่องนี้ไปโพสต่อ กรุณาบอกไอ้ต้นก่อนด้วย
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวบไซต์ แห่งนี้เป็นเวบไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวบไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวบไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวบไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณ สติสตัง ความรู้ และสามัญสำนึกของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมด้วย
-------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นต้องขอบอกท่านผู้อ่านที่ร๊ากทุกๆท่านว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้เกินขึ้นมาเพราะผมนอนไม่หลับ :m29:
:เฮ้อ:อารมร์แบบนี้ไม่ชอบเลยครับ
:m2:เชิญติดตามกันได้เลยครับ
-
1). :mc2:
เรื่องสั้น “ขอแค่ได้รัก”
ขอบคุณที่ในฉันดูแล เป็นเพื่อนในบางครั้ง
ขอบคุณที่ระบายให้ฟัง ทุกเรื่องที่เหนื่อยใจ
* แม้จะเป็นคนสุดท้ายที่เธอจำได้ ก็ยังดีกว่าเป็นคนแรกที่เธอลืม
ไม่รู้ว่าตลอดกานมันนานแค่ไหน แต่ฉันก็ตั้งใจจะทำเพื่อเธอไปแค่นั้น
รักฉันบ้างรึเปล่าไม่ใช่ประเด็น ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
แค่ขอให้เพื่อนคนนี้ของฉัน มีความสุขกับชีวิตก็พอ
ไม่เคยคิดว่าฉันดีพอ จะครอบครองเธอไว้
แต่บอกเลยว่าฉันเต็มใจ ให้เธอเป็นเจ้าของ
(*,**)
** ฟ้ากำหนดมาแล้วให้ทำเพื่อเธอ
ฟ้าให้อยู่เพื่อเธอไม่มีคำว่าทำไม่ได้
ไม่เคยบอกว่ารักเพราะมันอาจรบกวนเธอมากไป
ไม่เป็นไรแค่ความรู้สึกของฉัน (เท่านั้นเอง)
เสียงเพลงที่ผมได้ทอดให้คนที่ผมแอบรักเค้าข้างเดียวตลอดสี่ปีที่ผ่านมาและตอนนี้นั้งอยู่ตรงหน้าผมแต่ผมไม่รู้ว่าเพลงที่ผมพยายามร้องให้มันออกมาเพราะที่สุดนั้นมันจะนำความรู้สึกที่ผมมีต่อเค้านั้นไปถึงเค้าหรือไม่เรื่องนั้นผมไม่รู้ที่ผมรู้คือผมยอมทำทุกอย่าเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดและคอยดูแลไม่ว่าผมจะเป็นอะไรฐานะไหนก็ตามผมยอมทั้งนั้น
คนหน้าตาแบบผมไม่สิทธิที่จะไปรักใครได้อยู่แล้วผู้ชายที่มองก็รู้แล้วว่าเป็นเกย์ทั้งๆที่หน้าตาคมเข้มไม่ได้หน้าขาวตาตี่ทำผมทรงเกาหลีแบบสมัยนิยมรูปร่างไม่ได้ดีแบบคนดูแลตัวเองและเมื่อเทียบกับเกย์ในวงสังคมที่ทำงานอยู่ตึกเดียวกันแล้วผมนั้นเป็นจุดบอดของพวกเค้าเลยทีเดียว...แต่ผมไม่เคยสนใจอยู่แล้วผมพอใจที่จะให้เป็นไปแบบนี้แบบที่เป็นอยู่ผมก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครอยู่แล้ว
“โห..ไอ้ปอร้องเพลงเพราะเหมือนกันนิหว่า”เสียงไอ้วัตรเพื่อนผมแซวเรีกผมกลับมาจากความคิด
“มึงก็พูดไป..กรูเขิลนะเนี้ยยยย..ว่าไม่มีรางวัลให้กรูหน่อยคร๊าบบบป๋าวัตร”ผมทำท่าอ้อนมัน
“ไม่มีเว้ยนู้นมึงไปขอป๋าวิทย์สุดที่ร๊ากกกกของมึงนู้นกรูไม่อยากโดนมันเตะข้องเป็นชู้กะเมิงไอ้ปอ”
“มึงจะโดนเตะก็เพราะมึงจับคู่กรูกับไอ้ปอเนี้ยแหละจับกับใครไม่จับเมิงเสือกไปจับกับไอ้ปอถ้าเป็นน้องบัวคนสวยจะไม่ว่าสักคำ..ห่านิ”ผมได้ฟังแล้วก็จุกไปทั้งหน้าอกแต่ก็ต้องเก็บซ่อนความรู้นั้นเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“ฮ่าๆ..มึงอย่าทำดุปิดบังเขิลละซิมึงฮ่าๆ..”ไอ้วัตรยังไม่เลิกครับยังคงแหย่เพื่อนต่อไป
“มึงอย่าโดนเตะจริงๆใช่ไหมมึงก็พูดอะไรบ้างดิวะไอ้ปอหรือมึงชอบกรูจริงๆอย่านะมึงกรูขยะแขยง”
“มึงก็อย่าไปสนใจมันดิวะ..ไอ้วัตรมึงก็หยุดล้อมันได้แล้ว”ผมยังคงแสดงได้ดีแม้ว่าข้างในจะเจ็บ
“เอ่อๆ..ห่าพวกนี้แค่ล้อเล่นก็ไม่ได้..จำไว้เลยพวกมึง”ไอ้วัตรทำเสียงงอนๆ
“น่ารักตายละเมิง..งอนๆทำงอนเดี๋ยวกรูยันเข้าให้หรอก”ผมบอกไอ้วัตรที่กระดกเหล้าไม่พูดไม่จา
“กรูไปเข้าห้องน้ำแป๋บนะมึงจะให้กรูสั้งอะไรเพิ่มไหม”ผมถามมันสองคน
“ไม่อะ..กรูจะกลับละเรียกเก็บเงินเลยแล้วกันหรือมึงจะอยู่ต่อไอ้วิทย์”ไอ้วัตรหันไปถามไอ้วิทย์
“ไม่อะกรูกลับบ้านดีกว่า..จะรีบกลับไปคุยกะหวานใจ”มันบอกเสียงหวานแต่ผมชาไปทั้งตัว
“เอ่อๆ..กรูไปจัดการให้เดี๋ยวมา”ผมรีบเดินออกมาเข้าห้องน้ำโดยไม่หันไปมองหน้าไอ้วิทย์อีก
“ขอโทษครับ”ผมรีบบอกทันทีเมื่อผมเดินชนคนที่เดินส่วนออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่เป็นไรครับ..ว่าแต่มีเบอร์ไหมครับเผื่อผมกลับบ้านแล้วเกิดเจ็บขึ้นมาจะได้โทรไปทวงค่ารักษา”
“เอ่อ...งั้นเอาค่ารักษาไปเลยแล้วกันนะครับเพราะผมไม่มีโทรศัพท์มือถือครับ”ผมตอบเค้าไป
“หึๆ..แย่จังนะครับผม..ชีวินเรียกวินก็ได้ครับครับยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ..”เค้ายังชวนผมคุยต่อไป
“เอ่อ..ปอครับ..ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”ผมตัดบทและเดินเข้าทำธุระส่วนตัว
เมื่อออกมาผมก็ไม่พบนายคนนั้นแล้วเฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน้าก็ดีมาสนใจอะไรกับคนหน้าตาอย่างผมอีกอย่างผมไม่ชอบคนแบบนายวินเพราะอะไรนะหรือครับนั้นเป็นเพราะคนแบบนายวินคงเป็นประเภท “คืนเดียวจบ”แบบนั้นละคือสิ่งที่ผมเกลียด..ผมเดินเข้าที่แคร์ชเชียเพื่อเรียกเก็บเงินเมื่อเข้าไปในห้องก็เจอภาพที่วิทย์กำลังกอดอยู่กับหญิงสาวร่างเล็กที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ผมอยากจะให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันผมอยากไปจากที่ตรงนี้
“อ้าวมาแล้วหรือมึงดู..ไอ้ห่าวิทย์ดิออกไปเช็คบิลกลับเข้ามาก็ไปคว้าน้องเค้ามาซะงั้น”ไอ้วัตรไขข้อขัองใจให้ผมๆก็ได้แต่ยิ้มที่ผมรู้สึกว่ามันเหมือนแยกเขี้ยวมากกว่าส่งกลับไปผมคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปจ่ายเงินท้ะงหมดโดยไม่ได้กลับไปสนใจพวกมันอีกเลย..ผมเดินอย่างรวดเร็วออกมาที่ป้ายรถเมล์หน้าร้านและนั่งลงอย่างหมดแรงก่อนจะหลับตาลงลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเบอร์บนหน้าจอแสดงชื่อไอ้วัตร
“เอ่อ..ว่าไงกรูออกมาแล้วกำลังขึ้นรถกลับบ้าน”ผมโกหกมันไป
“มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยกลับไม่ล่ำลาเลยแล้วเมิงนั่งรถอะไรกลับ”ไอ้วัตรถามผม
“กรูไม่ได้เป็นไรนิ..ก็มึงว่าให้เก็บตังค์กรูก็จัดการให้เรียบร้อยแล้วไม่มีไรแล้วกรูก็กลับดิ”ผมบอกมัน
“เอ่อแล้วนิมึงกลับรถอะไรวะ..ดึกป่านนี้”มันยังไม่ยอมวางสาย
“กรูก็กลับแท็กซี่ดิมึง..กรูไม่ใช่เด็กๆนะมึงแค่นี้นะเว้ยกลับบ้านกันดีๆละเจอกันพรุ่งนี้”ผมวางสาย
“ไหนมึงบอกว่าขึ้นรถกลับบ้านแล้วไงมานั้งทำไรตรงนี้วะ”เสียงไอ้วิทย์ถามผมจากด้านหลัง
“ก็..ก็กรูกำลังจะไปนี่ไงรถมาแล้วกรูไปก่อนนะ”ผมบอกมันพร้อมกับโบกรถ
“ไม่ต้องแล้วเดี๋ยวกรูไปส่ง..อย่าเรื่องมากเสียเวลากรูเร็วๆ”มันขึ้นเสียงเมื่อผมกำลังจะขัดมัน
“มึงโกธรกรูหรือหรือมึงหึงน้องคนนั้น”อยู่มันก็ถามผมที่เดินตามหลังมันอยู่
“บะ..บ้าดิมึง..มึงคิดมากไปแล้วถึงกรูจะเป็นเกย์หน้าไม่ดีกรูก็เลือกนะเมิง”ผมกลบเกลื่อน
“มึงแน่ใจนะ..ว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับกรู”มะนยุดเดินและหันมาจ้องผม
“อะ..เอ่อกะ..กรูไม่ได้คิดอะไรกับมึงหรอกมึงบอกกรูเองไม่ใช่หรือว่ามึงขยะแขยงกรูเพราะงั้นก็จะไปคิดอะไรได้ไงอีกอย่างมึงก็มีหวานใจแล้วกรูไม่อยากปีนต้นงิ้วเว้ย”ผมตอบสิ้งที่ตรงข้ามหัวใจมันฟัง
“เอ่อ..ดีมึงคิดแบบนั้นก็ดีแล้วอย่าคิดอะไรแบบนั้นกับกรู..กรูขยะแขยง”มันเน้นสามคำท้ายชัดเจน
“จะกลับแล้วหรือครับปอ”เสียงหนึ่งดังขึ้นผมและไอ้วิทย์หันไปมองพร้อมกัน
“ครับผมกำลังจะกลับ”ผมหันไปตอบวินที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ห่างนัก
“ว่าแต่จะไม่ให้เบอร์ผมจริงๆหรือครับงั้นเอาเบอร์ผมไปก็ได้ครับเผื่อมีโอกาสได้คุยกัน”วินบอกผม
“ไม่ละครับ..เพื่อนผมมันมีแฟนแล้วอีกแฟนมันฝากผมให้ดูแลอย่าให้ใครมายุ่งเพราะงั้นเข้าใจนะครับ”ไอ้วิทย์ตอบวินแทนผมเรียบร้อยว่าแต่ผมไปมีแฟนตอนไหนวะ
“ว้าเสียดายจังครับ..งั้นผมไปก่อนนะครับปอแล้วเจอกันครับ”วินบอกลาผมและขึ้นรถไป
“จะตามมันไปไหม..นานๆจะมีคนมาสนใจที่จริงน่าให้เบอร์ไปนะเผื่อจะฟลุ๊กได้ผัวหล่อๆกับเค้าบ้างแต่ก็อีกแหละดูถ้าไอ้หมอนั้นมันคงแค่ฟันแล้วทิ้งหรือว่าชอบแบบนั้น”ปากมันครับ
-
“พลั๊ก”เสียงหมัดผมกระแทกปากมันครับผมไม่รู้ว่าปากมันเป็นไงแต่มือผมเจ็บมากครับและก่อนที่ผมจะตั้งตัวไอ้วิทย์ต่อยสวนมาผมหน้าหงายล้มลงไปก้นกระแทกกับพื้นผมได้รสของเลือดที่ไหลอยู่มุมปากผมพยุงตัวเองลุกขึ้นเจ็บร้าวไปทั้งหน้าผมหันไปมองหน้ามันด้วยสายตาเสียใจก่อนจะเดินออกมา
“มึงจะไปไหน..”มันเดินมาคว้าข้อมือผมและกระชากกับมาให้เผชิญหน้ากับมัน
“กรูถามว่ามึงจะไปไหน”มันตะคอกถามผมที่ได้แต่มองหน้ามันและยังคงนิ่งเฉย
“มึงหูแตกหรือไง..กรูถามว่าเมิงจะไปไหน..อ้อเมิงจะตามไอ้หมอนั้นไปใช่ไหม”ผมยังคงตะคอกผมต่อ “มึงดูถูกกรูพอหรือยัง..ใช่กรูจะตามวินไปเมิงอยากรู้ไหมว่ากรูจะตามไปทำไม..กรูจะตามไปให้มันฟันกรูแล้วให้มันทิ้งกรูอย่างที่มึงบอกไงและมึงก็รู้เอาใว้นะว่ากรูชอบแบบนั้น”ผมตะคอกมันกลับ
“พลั๊ก”ผมลงกองอยู่กับพื้นอีกครั้งคราวนี้นอกจากจะเจ็บร้าวไปทั้งหน้าแล้วยังมีอาการมึนแถมมาด้วย “มึงพอใจหรือยังถ้ายังก็เชิญดูถูกหรือจะต่อยกรูก็ได้จนกว่ามึงจะพอใจแล้วกรูจะได้บอกความจริงที่กรูทนโง่เก็บมาตั้งสี่ปีกับเมิงซะที”ผมบอกมันพร้อมทั้งลุกขึ้นยืน
“ความจริงอะไรมึงบอกกรูมาเดี๋ยวนี้ไอ้ปอ”มันตะคอกถามผม
“มึงอยากรู้กรูก็จะบอก..ที่มึงถามกรูว่ากรูชอบมึงใช่ไหมกรูขอตอบแบบที่ตอบมึงไปแล้วคือไม่ได้ชอบแต่กรูรักมึกมากตะหากกรูรักมึงมาตลอดสี่ปีที่ผ่านมาและเพลงสุดท้ายที่กรูร้องกรูก็พยายามจะส่งความรู้สึกของกรูให้มึงได้รู้แต่ช่างมันเถอะมึงคงขยะแขยงกรูมากเลยใช่ไหมตอนนี้..หึๆกรูมันโง่ที่ไปหลงรักมึง”ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบราวกับเรื่องที่บอกมันนั้นเป็นเพี้ยงเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ไอ้ปอมึง..พลั้ก..อย่าเข้ามาใกล้กรูอีกต่อไปนี้กรูกับมึงขอให้เราเหมือนกันเป็นคนไม่รู้จักกันทางที่ดีมึงออกไปจากชีววิตก็เลยยิ่งดี”มันตะคอกบอกผมหลังที่มันปล่อยหมัดที่สามเข้าที่หน้าผม
“เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง..กรูจะเดินออกจากชีวิตมึงตามที่มึงบอก..”ผมบอกมันและลุกขึ้นเดินออกจากตรงนั้นทั้นที TBC
-
สนุกดีค่ะ
สงสารปอด้วย เป็นเราถ้าโดนพูดใส่หน้าคงเจ็บพิลึก ตาวิทย์เนี่ยเป็นพระเอกหรือวินกันน้อ อยากรู้ต่อจัง
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มเรื่องใหม่ ให้คราบ
+1เป็นกำลังใจให้นะ อิๆ
อ่านถึงตรงนี้ขอพูดนะ
เขียนออกมาได้ดี เดินเรื่องกระชับดีสรุปสิ่งที่ต้องการสื่อออกมาได้ค่อนข้างชัด
มีบางจุดที่ยังต้องดูเป็นพิเศษในเรื่องของการกำกับจังหวะของอารมณ์
ชอบเรื่องแนวแบบ แอบรักเพื่อนอะ มันเจ็บปวดดีเพราะเคยเจอมาตอนเด็กๆ
พอมาอ่านแล้วก็พอจะเข้าใจความรู้สึก บอกตรงๆอ่านไปสงสารปอไป
แต่จะว่าอะไรได้เรื่องแบบนี้เกิดได้กับ ทุกคนที่ไม่ระวังตัวปล่อยหัวใจไปง่ายๆ
แล้วจะรออ่านต่อเรื่องกำลังใกล้ๆจะถึงจุดแยกแล้ว
นิว
-
จิกๆๆๆ เมเรื่องใหม่ หนุกดีๆ :mc4: :mc4:
-
:mc4:
ิเจิมเรื่องใหม่จ้า
สนุกสนานดี มีลุ้น
แต่ยังบวกให้ไม่ได้น้า ขอบคุณจ้า
-
รอลุ้นต่อไป :L2:
-
โหรักกันโหดจังคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:o12: รักมาตั้งสี่ปี แต่ก็เฮ้อออ ทำร้ายจิตใจกันไปม้ายย
-
สงสารปออะ คนอย่างวิทย์สิ ที่ไม่สมควรจะเจอรักที่แท้จริงอะ
:m16:
-
หืมมมมมมมมมมมมมมมม
แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z6:
-
แรงดีนะ
ทั้งพระเอก นายเอก
ป้ารออ่านต่อจ๊ะ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดด......
เนื้อเรื่องได้ใจค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ หุหุหุ
ว่าแต่ว่านายวิทย์นี้แอ๊บรึป่าวค้า แบบว่าไม่ยอมรับความจริงหน่ะ
หรือว่าแมนจริงๆ เอ๊ะ..ยังงัยงง
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
:o12:ไม่อยู่สองวันนะคร๊าบบบบบเพราะงานตอนจบได้อ่านแน่ๆวันศุกร์
:sad4:เจอกานวันศุกร์นะคร๊าบบบ
-----------------------------------------------------------------------
หลังจากเรื่องคืนนั้นผมลางานสามวันเพาะสภาพผมในวันรุ่งขึ้นดูแล้วแย่มากจนวันที่สามนั้นแหละถึงได้ดีขึ้นมากพอที่จะออกไปไหนมาไหนได้ปกติเพราะอาการบวมลดลงแล้ว..หลังจากนั่งลงที่โต๊ะทำงานได้ไม่ถึงชั่วโมงเลขาเจ้านายก็โทรมาตามให้เข้าไปพบ
“ปอ..หายดีแล้วหรือโชคร้ายดันไปเจอลูกหลง..เอาเถอะถือว่าฟาดเคราะห์ที่เรียกานี่พี่มีงานสำคัญจะมอบหมายให้ทำร่วมกับวิทย์นะพี่เห็นเราสองคนสนิดกันเลยคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร”
“ผม..เอ่อ..”ก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียงเคาะประตูดังขึ้นและเปิดออก
“วิทย์มาเลยพี่กำลังคุยเรื่องงานตัวใหม่กับปออยู่พอดีมาเลยจะได้อธิบายทีเดียวเลย”
ผมไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าผู้มาใหม่หากแต่รู้สึกได้ถึงสายตาของผู้มาใหม่ที่มองมาที่ผม
“งานอะไรครับพี่..งานที่ทำอยู่ยังไม่เสร็จเลยนะครับ..ขืนให้ผมรับงานใหม่..งานเก่าจะช้าเข้าไปอีกนะครับพี่..อีกอย่างคนอื่นที่ว่างก็มีนี่ครับผมขอผ่านได้ไหมครับ”ไอ้วิทย์พูดเพื่อขอไม่รับทำงานที่จะต้องทำร่วมกับผม
“ไม่ได้..งานเก่าที่วิทย์ทำนั้นพี่จะส่งต่อให้เจ้าวัตรมันทำต่อเองอีกอย่างพี่เห็นว่าเราสองคนทำงานเข้าขากันดีจากงานอื่นๆที่ผ่านมา..ยังไงก็ตามพี่ต้องการให้นายสองคนทำงานนี้ถ้าไม่ทำก็ได้พี่จะส่งเอ็งสองคนไปประจำที่สาขาชนบท..เลือกเอาว่าแกสองคนจะเอาไง”เจ้านายพูดเย็นๆไอ้วิทย์ทำท่าเหมือนโดนขัดใจ
“พี่ครับ..ให้ไอ้วัตรทำเถอะครับมันก็สนิดกับ..ไอ้นี้เหมือนกันผมขอทำงานเก่าที่ค้างอยู่แบบเดิมดีกว่าครับขืนให้ผมทำงานนี้ผลงานออกมาคงไม่ได้อย่างที่พี่หวังแน่ผมรับรอง”วิทย์บอกเจ้านาย
“พี่ถามจริงๆเถอะ.ว่าเอ็งสองคนมีปัญหาอะไรกัน..ถึงขนาดทำงานร่วมกันไม่ได้”เจ้านายถามผมกับวิทย์
“ไม่มีอะไรครับ”ผมกับไอ้วิทย์ตอบพร้อมกันเจ้านายทำหน้างง
“ก็ไม่มีอะไรแล้วทำไมถึงทำงานนี้ไม่ได้เอ็งสองคนบอกพี่มาหน่อย”เจ้านายถามเสียงเรียบส่วนผมสองคนนั้งเงียบไม่ตอบคำถามนั้นจนเจ้านายถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสรุปว่า
“รับงานนี้ไปทำตามที่พี่สั่งและอย่ามีข้ออ้างพี่หวังว่าผลงานที่ออกมาคงไม่แพ้งานก่อนๆนะอ้ออีกอย่างวันนี้ก่อนห้าโมงพี่คงเห็นแผนงานคราวๆนะเอารีบไปทำงานเถอะแล้วตามวัตรเข้ามาหาพี่ด้วยจะสั้งงานมันต่อ”
“แต่..”ผมอ้าปากจะขอต่อรองแต่กลับโดนสายตาเย็นๆของเจ้านายที่ส่งมาจึงต้องหุบปากลงทันที
ตลอดทั้งวันงานไม่เดินหน้าไปไหนจนถึงกำหนดส่งงานเจ้านายเดินมาทวงแต่ไม่ได้งานกลับไปจึงขู่เราทั้งคู่อีกครั้งซึ่งครั้งนี้ทำให้งานกระเตืองขึ้นมาบ้างจนเวลาลวงไปจะสี่ทุ่มผมยังคงนั่งทำงานโดยมีอีกคนนั่งสั่งงานอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย
“ดีใจมากละสิ..แต่กรูขยะแขยงวะแต่ทำไงได้วะเมื่อเจ้านายสั่ง”ไม่ใช่ครั้งแรกของวันที่ไอ้วิทย์พูดกระแทกผมๆได้แต่นิ่งไม่ได่ตอบโต้อะไรคิดถึงแต่เรื่องงานเท่านั้น
“มึงทำไปแล้วกันกรูกลับก่อนนี่ข้อมูลอีกอย่างเมิงรักกรูมากก็นึกซะว่าทำเพื่อกรูก็แล้วกัน”ไอ้วิทย์พูดก่อนเก็บของแล้วเดินออกไปทิ้งงานไว้ให้ผมทำมากมายนั้นสินึกซะว่าทำเพื่อไอ้วิทย์คนที่ผมเคยรัก
ผมนั่งทำงานทั้งหมดที่กองอยู่และรู้สึกว่างานที่ทำอยู่ไม่ได้ลดลงเลยเมื่อมองนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่บอกเวลาอีกสิบนาทีจะตีสามผมทั้งแสบตาเพราะความง่วงนอนและท้องร้องเพราะความหิวผมยังคงทำงานต่อไปโดยอาศัยกาแฟดำขมๆแก้ง่วงและแก้หิวเวลายังเดินไปเรื่องพร้อมกับฟ้าข้างนอกที่เริ่มสว่างขึ้นทุกที
“ไอ้ปอนี่มึงยังไม่ได้กลับบ้านอีกหรือไงแล้วไอ้วิทย์ไปไหนเนี้ยมันไม่ได้อยู่ช่วยหรือไง”เสียงไอ้วัตรถามผมทันทีที่เข้ามาในออฟฟิศตอนเช้าแล้วเจอผมอยู่ในชุดเดิม
“เอ้อ.ส่วนของมันเสร็จแล้วอันนี้มันเป็นส่วนของกรูทำเพลินไปหน่อยก็แค่นั้น”ผมตอบพร้อมกับทำงาน
“ไอ้ปอ..มึงนึกว่ากรูโง่หรือไงห๊ะ..มึงกับมันมีเรื่องอะไรนึกว่ากรูไม่รู้หรือไง”ไอ้วัตรบอกผมเรียบๆ
“มะ..มึงรู้..อะไร”ผมหยุดมือจากการทำงานและหันไปถามไอ้วัตรที่ยังคงมองผมนิ่งอยู่
“ไอ้ปอ..กรูกับเมิงเป็นเพื่อนกันมากี่ปีมึงก็รู้กรูไม่เคยรังเกียดมึงไม่ว่ามึงจะเป็นอะไรเพศไหนมึงเรื่องของมึงกับไอ้วิทย์กรูก็รู้มานานแล้วมึงสารภาพกับไปแล้วใช่ไหมแล้วผลมันถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้มึงยังมีกรูนะไม่ว่ายังไงกรูก็เป็นเพื่อนมึงเสมอ..”มันพูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอดและย้ำว่ามันจะอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไร
“ไอ้วัตรเดี๋ยวก็ฟ้าหรอกเมิง..ไม่ขยะแขยงไงวะผู้ชายนะนั้น”เสียงไอ้วิทย์ครับดังมาจากปากประตู
“มึงนี่คิดแต่เรื่องเหี้ยๆนะ..ไอ้ปอกรูไปก่อนนะนัดลูกค้าไว้แต่เช้า”ไอ้วัตรหันมาลาผมและเดินออกไป
“ไม่ได้กรูเลยคิดจะเอาไอ้วัตรแทนหรือไงสำส่อนฉิบหาย”ผมนิ่งและทำงานที่ค้างต่อไป
“แต่คราวหลังจะทำอะไรก็ระวังๆหน่อยใครมาเห็นเข้าจะยุ่ง หรือว่าทำบ่อยเลยไม่จำเป็นต้องอายอะไร”
ผมได้แต่นิ่งและยังคงทำงานต่อไปแต่ข้างในเจ็บจนชาเพราะคำพูดของไอ้วิทย์ไปเรียบร้อยแล้วเมื่อผมยังคงนิ่งได้คงเส้นคงวาถ่อยคำดูถูกจากปากไอ้วิทย์ยังมีมาเรื่อยๆจนงานทั้งหมดที่ทำมาตั้งแต่เมื่อวาถูกบันทึกลงเครื่องคอมพิวเตอร์ผมจึงหันไปหามัน
“งานทั้งหมดเสร็จแล้ว..ฝากให้เจ้านายด้วยถ้ามีแก้ตรงไหนก็จดเอาไว้แล้วจะกลับมาแก้ให้”
ผมลุกออกมาพร้อมกับกระเป๋าเพื่อกับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะกลับเข้ามาใหม่แต่ออกเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะไอ้วิทย์ดึงเอาไว้
“มึงจะไปไหน..นี่มึงไม่ได้กับบ้านใช่ไหมทำไมทำงานกรูมันน่ารังเกียดมากนักหรือไงถึงต้องรีบทำให้เสร็จ..ใช่สิกรูไม่ใช่ไอ้วัตรนินี่คงอยากจะไปเอามันจนตัวสั่นสิถ้า”ผมตะคอกถามผม
“มึงดูถูกกรูพอหรือยัง..มึงบอกกรูเองไม่ใช่หรือไงว่าอย่ายุ่งกับมึงอีกกรูก็ทำตามที่มึงบอกแล้วนี่ไงมึงจะเอาอะไรอีกตอนนี้งานเสร็จแล้วมึงจะได้ไม่ต้องมานั่งขยะแขยงกับคนอย่างกรูอีกไม่ดีหรือไงคนอย่างกรูมันน่ารังเกลียดในสายตามึงมากไม่ใช่หรือนี่ไงกรูกำลังจะออกไปจากชีวิตมึงแล้วมึงยังไม่ใช่พอใจอีกหรือ..แล้วกรูขอร้องอย่าเอาไอ้วัตรเพื่อนคนเดียวที่กรูมีอยู่เข้ามาเกี่ยวกับเรื่องที่มึงว่าขยะแขยงนั่นกรูขอแค่นั้น..”ผมพูดสียงเรียบเย็น
ผมสบัดมือแล้วเดินออกมาได้ยินเสียงโครมครามตามหลังมาโดยที่ผมไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองว่าเกิดจากอะไร..เมื่อผมกลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้งก็เกื่อบเที่ยงเจ้าก็เรียกเข้าไปพบและคุยเรื่องงานที่ส่งไปเมื่อเช้าหลังจากที่คุยเรื่องงานผ่านไปเรียบร้อยผมยื่นจดหมายลาออกจากงานทันที
“นี่มันอะไรกันปอ..พี่ไม่เข้าใจมีเหตุผลอะไรถึงลาออก”เจ้านายถามผมเสียงโกรธๆ
“คือ..ผมจะกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดครับพอดีมีเหตุจำเป็น”ผมโกหกเหตุผลออกไป
“แล้วจะไปเมื่อไหร่”เจ้านายถามผมและมองด้วยสายตาจับผิด
“พะ..พรุ่งนี้ครับ”ผมอ่อมแอ้มตอบ
“เฮ้อ..เอาอย่างนี้ลาไปพักสองอาทิตย์แล้วกลับมาทำงานถึงตอนนั้นยังยืนยันที่จะลาออกพี่จะไม่ห้าม”
“แต่ผม..”ผมหยุดแค่นั้นเมื่อเจ้านายโบกมือไล่และก้มหน้าทำงานต่อ
วันรุ่งขึ้นผมเก็บของเตรียมตัวออกเดินทางทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดีเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นหน้าจอแสดงชื่อไอ้วัตรผมรับสาย
“ว่าไงมึงเอาเวลางานมาโทรศัพท์เดี๋ยวกรูจะฟ้องเจ้านาย”ผมแซวไปตามสาย
“ว่าแต่กรู..มึงอยู่ไหนทำไมไม่มาทำงานไม่สบายอีกแล้วหรือไงมึง”ไอ้วัตรถาม
“ป่าวกรูลาออกแล้ว..”ผมตอบสั้นๆ
“ห่า..อย่ามาอำกรูเจ้านายบอกมึงลาสองอาทิตย์มึงจะไปไหน”
“มึงรู้แล้วยังจะถามกรูอีก..แต่ยังไม่รู้วะว่าจะไปไหนกลับบ้านมั้ง”
“แต่ก่อนไปมึงไปดูว่าที่สามีมึงก่อนดีกว่าวะกินเล้ามาตั้งแต่เมื่อวานนี่ยังไม่เลิกเลยไม่รู้เป็นห่าอะไร”
“มึงไปดูมันเถอะแค่นี้มันก็เกลียดกรูจะแย่แล้ว”
“แล้วนี่มึงจะออกเดินทางกี่โมงเดี๋ยวกรูไปรับห้ามปฏิเสธถ้ามึงเป็นเพื่อนกรู”
“เอ่อ..มึงมาเลยก็ได้กรูเก็บของเรียบร้อยแล้ว”
“เอ่อ..แล้วเจอกัน”ไอ้วัตรวางสายไปแล้วผมหันไปเก็บของต่อจนเสร็จ
ผมรออยู่ไม่นานไอ้วัตรก็มาถึงและช่วยผมยกของไปขึ้นรถและออกรถไปในทิศทางที่ผมเริ่มเอะใจว่ามันจงใจจะไปและแน่นอนว่าไม่ใช่จุดหมายของผมแน่นอนเมื่อรถเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าคอนโดของไอ้วิทย์ผมหันไปมองหน้าไอ้วัตรอย่างโกรธมันได้แต่ถอนหายใจและบอกกับผม
“ไปดูมันหน่อยเถอะนึกซะว่ามันก็เคยเป็นคนที่เรารัก”ไอ้วัตรทำหน้าจริงจัง
“เฮ้อ..งั้นมึงไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยได้ไหม..กรูไม่อยากไปคนเดียวไปกับกรูนะ”ผมหันไปบอกไอ้วัตร
“ได้..แต่กรูไม่เข้าไปนะมึงเข้าแล้วคุยกับมันคนเดียวนะ”ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
เมื่อถึงหน้าห้องไอ้วิทย์ผมเคาะประตูสองสามครั้งประตูกระชากเปิดออกมาพร้อมกับร่างของไอ้วิทย์ที่อยู่ในอาการเมาจนแถบจะทรงตัวไม่อยู่และล้มลงทับผมที่ยืนอยู่จนไอ้วัตรต้องเข้ามาช่วยผมพยุงคนเมากลับเข้าห้องและพาไปนอนที่เตียงในห้องด้านในไอ้วัตรมองหน้าผมก่อนจะออกไปโทรศัพท์ลางานด้วยอีกคนก่อนที่จะมาช่วยผมเก็บขยะและเศษแก้วและของที่ถูกลื้อกระจัดกระจายเต็มห้องจนเสร็จเรียบร้อยเล่นเอาเหงื่อตกไปทั้งคู่
“มึงเข้าไปดูมันเถอะโวยวายอะไรอีกแล้วเดี๋ยวกรูไปหาข้าวกลางวันมาให้กินดีกว่าวะ”
ไอ้วัตรออไปแล้วทิ้งให้ผมยืนมองประตูห้องนอนอย่างลังเลว่าจะทำไงดีแต่จากสภาพที่เห็นเมื่อกี้ก็อดที่จะดูแลไม่ได้ผมจึงหาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นและนำเข้าไปเช็ดตัวคนที่เมาหลับไม่รู้เรื่องผมเช็ดหน้าตาและคอเท่านั้นเจ้าตัวก็ลืมตาขึ้นมามองและปัดมือผมออกและลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ใครใช้ให้เมิงเข้ามาในห้องกรู..ออกไปเลยนะมึงแล้วมึงคิดจะทำอะไร”ไอ้วิทย์ตะคอกผม
“ตื่นมาก็ปากดีเชียวนะมึง..กรูพาไอ้ปอมาเอง..ตื่นก็ดีแล้วไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ออกมากินข้าวกรูสั่งไปแล้วเดี๋ยวคงมาส่ง”ไอ้วัตรพูดเรื่อยๆก่อนที่จะโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ไอ้วิทย์
ผมเดินออกมาและคว้าเป้ขึนสะพายก่อนเดินออกมาที่ประตูไอ้วัตรเรียกผมและถามผมว่าจะไปไหนผมก็บอกว่าไม่มีอะไรก็หมดหน้าทีแล้วผมก็จะได้ออกเดินทางซะที
“เฮ้อ..มึงสองคนนี่นะจะต้องให้จัดการให้ทุกอย่างเลยใช่ไหมเนี้ยไอ้ปอมึงอย่าเผิ่งไปรอไอ้วิทย์อาบน้ำเสร็จก่อนกรูมีเรื่องที่จะคุยกับมึงทั้งคู่”ไอ้วัตรสั่งมผพร้อมทั้งดึงเป้ผมไปเก็บไว่กับตัวมัน
ไม่นานนักไอ้วิทย์อาบน้ำเสร็จแต่งตัวออกมานั่งที่โต๊ะกินข้าวฝั่งตรงข้ามผมโดยมีไอ้วัตรนั้งอยู่หัวโต๊ะที่ตอนนี้ควักโทรศัพท์มือถือออกมาวางตรงหน้าและมองหน้าผมกับไอ้วิทย์สลับกันไปมาก่อนที่จะยิงคำถามแรกมา
“ไอ้ปอ..มึงคิดยังไงกับไอ้วิทย์บอกกรูมาตรงๆอย่าโกหกไม่งั้นเมิงสวยแน่”ไอ้วัตรขู่จริงจัง
“กรู..ไม่ได้คิดอะไรกรูไม่ได้..”ผมหยุดอยู่แค่นั้นเพราะไอ้วัตรขัดขึ้นมาซะก่อน
“กรูบอกว่าอย่าโกหกไง..นี่มึกอยากลองดีใช่ปะ”
“ไม่..คือกรู..คือ..กรูยังรักไอ้วิทย์อยู่”ผมก้มหน้าตอบไอ้วัตรยิ้มพอใจกับคำตอบและหันไปถามไอ้วิทย์
“ไอ้วิทย์..มึงคิดยังไงกับไอ้ปอ..บอกกรูมาตามตรงอย่าโกหก”
“กรูไม่ได้คิดอะไร..ทั้งนั้นมึงจะถามทำไม”เสียงไอ้วิทย์ตอบแข็งๆ
“มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไร”ไอ้วัตรถามย้ำ
“เอ่อ..กรูแน่ใจ”
“แล้วนี่อะไร..”ไอ้วัตรถามพร้อมกับเปิดคลิปในโทรศัพท์ให้ไอ้วิทย์และผมดู
ภาพและเสียงในโทรศัพท์เป็นภาพของไอ้วิทย์ที่เมาและพร่ำบอกไอ้วัตรว่าไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกผิดที่ทำร้ายผมและตั้งแต่วันที่มีเรื่องหน้าของผมก็ไปโผล่ในทุกความคิดของไอ้วิทย์พยายามจะเกลียดหรือทำให้ถูกเกลียดเท่ากลับยิ่งอยากเข้าใกล้และไม่เข้าใจตัวเองที่โกรธมากเหลือเกินที่เห็นผมกอดกับไอ้วัตรที่ออฟฟิศตอนนี้ไอ้วัตรเก็บโทรศัพท์แล้วทุอย่างยังคงเงียบไอ้วิทย์นั่งนิ่งผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองไปไหนนอกจากมือตัวเองจนไอ้วัตรทนความอึดอัดไม่ไหวจึงเอ่ยปากเป็นคนแรกว่า
“มึงสองคนจะเงียบกันไปถึงไหนไอ้วิทย์มึงรู้ไหมว่าที่มึงถามกรูเมื่อคืนเค้าเรียกว่าอะไรถ้าไม่รู้กรูก็จะบอกให้เอาบุญนะง.เผื่อมึงจะฉลาดขึ้นมาบ้าง”
“ไม่ต้องกรูรู้แล้ว..ตอนนั้นกรูเมาแต่กรูแน่ใจว่ากรูไม่ได้คิดอะไรจริงๆ”
“มึงนิ..เอ่อดีไอ้ปอมึงได้ยินแล้วนะว่ามันไม่ได้คิดอะไร..”
ผมไม่ตอบอะไรออกไปเพราะรู้อยู่แล้วว่าคำตอบมันต้องออกมาแบบนี้อยู่แล้วจึงเอ่ยขอเป้คืนจากไอ้วัตรเมื่อได้รับแล้วผมก็เดินออกมาเพื่อเดินทางแบบไร้จุดหมายตามแผนที่ตั้งใจเอาไว้แบบเดิมคนแบบผมขอได้รักใครสักคนก็พอไม่เคยคิดจะครอบครองเป็นเจ้าของเราพะคนอย่างมผไม่ทางไปถึงตรงนั้นได้แน่..วันนี้ผมยังตัดใจจากคนที่ผมหลงรักมาตลอดสี่ปีไม่ได้แต่สักวันหนึ่งผมจะตัดใจได้สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือไปให้ไกลจากตรงนี้ก่อนออกจากประตูผมหันไปมองหน้าไอ้วิทย์เป็นครั้งสุดท้ายก็ผมว่ามันมองมาที่ผมอยู่แล้วผมยิ้มบางๆให้มันไปสิ่งที่ได้รับกลับมาคือการเมินหน้าหนีไปอีกทางก่อนที่จะลุกเดินเข้านอนไป..ผมก้มหน้าและเดินออกไปจากประตู
-
มันมีคนที่ไม่รู้จักตัวเอง ไม่ยอมรับตัวเองอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย โธ่ ไอ้วิทย์ :beat:
-
สงสารปอมาก และไม่สงสารวิทย์เลย
ถึงไม่รัก แค่คำพูดเนี่ยพูดดีๆ ได้มั้ย
-
แล้วสักวันเค้าต้องเสียใจ
-
วิทย์นี่มันไม่เข้าใจตัวเอง แล้วก็ยังปากแข็งและปากม๋าอีกด้วย น่า :z6:เจงๆ
-
ช่วยยอมรับจิตใจตัวเองด้วยยยย
เด๋วสายไปแล้วจะหาว่าไม่เตือนนะเออ.....
-
:m23:มาแล้วครับกับบทจบของเรื่องนี้ครับ
:m29:ช้าไปหน่อยต้องขออภัยด้วยนะครับ
----------------------------------------------------------------
สองอาทิตย์ผ่านไปผมกลับมาที่ออฟฟิศเพื่อขอลาออกอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ทีแรกเมื่อมาถึงผมตรงเข้าไปกับเจ้านายทันทีคราวนี้เจ้านายผมยอมรับการตัดสินใจของผมและบอกกลับผมว่าหากกลับมาทำที่นี่ได้อย่าลังเลเค้าพร้อมเสมอที่รับผมกลับเข้าทำงาน..ผมเดินออกจากห้องเจ้านายไอ้วัตรเดินเข้ามาหาและถามผม
“มึงตัดสินใจไปแล้วใช่ไหม..กรูไม่สามารถใช่ความเป็นเพื่อนรั้งมึงได้ใช่ไหม”ผมพยักหน้าและยิ้มให้
“แล้วมึงจะไปไหน..แต่กรูขอให้มึงจำเอาไว้อย่างนะมึงยังมีกรูเป็นเพื่อนมึงอย่าลืม”
“ก็ไม่ลืมหรอกมึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกรูๆไม่ลืมมึงแน่กรูไปก่อนนะแล้วกรูจะส่งข่าวมาหามึง”ผมพูด
“แล้งมึงจะไม่ไปบอกลาไอ้วิทย์หน่อยหรือไง”ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ
“ไม่ละ..แค่นี้มันคงลำบากใจมากแล้ว..คนแบบกรูคงสร้างเรื่องกลุ่มใจให้มันเยอะแล้วยังกรูฝากมึงขอโทษมันแทนกรูด้วยนะที่ผ่านมาถ้กรูไม่ได้รักมันก็คงดี..แล้วกรูขออะไรมึงอย่างได้ไหมไอ้วัตร”
“มากกว่าหนึ่งอย่างกรูก็ให้ถ้ากรูทำได้”ไอ้วัตรรับคำหนักแน่น
“ขอบใจวะ..กรูให้มึงช่วยดูแลไอ้วิทย์แทนกรูด้วยนะอย่าให้มันกินเหล้ามาก..กรูอดเป็นห่วงมันไม่ได้”
“ได้เรื่องแค่นี้กรูทำให้มึงได้อยู่แล้ว..”ผมพยักหน้ารับคำมันและเดินออกจากออฟฟิศโดยไม่ลืมที่จะหันไปมองอีกคนที่นั้งหันหลังทำงานอยู่ที่โต๊ะ..สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือแค่มองและจำเอาไว้ก่อนที่วันต่อๆไปจะไม่มีวันได้เจอกันอีก
สามเดือนต่อมา
“ปอ..เดี๋ยววินจะเข้าเมืองไปด้วยกันไหม”วินยื่นหน้าเข้ามาผมในออฟฟิศ
“ไม่ละขออยู่ทำงานที่ออฟฟิศดีกว่า..อีกอย่างไปกับวินมีหวังแฟนๆของวินได้ฉีกอกเราแน่ๆ”ผมแซว
“แฟนที่ไหนเรามีแต่..ปอคนเดียวเมื่อไรจะรับรักสักทีก็ไม่รู้”วินพูดเสียงเศร้า
“ฮ่าๆ..อย่ามาตลกจะธุระไปเหอะ”ผมตัดบทและทำงานต่อ
“ใจร้ายชะมัด..พูดเรื่องนี้ที่ไรเปลี่ยนเรื่องทุกที..ไปกได้งอนแล้วด้วยจะบอกให้รู้”ก่อนที่จะเดินแก้มป่องออกไปผมได้แต่ส่ายหน้าด้วยความขำให้นายวินและคนอื่นๆในออฟฟิศก็พลอยอมยิ้มไปตามๆกัน
ใช่แล้วครับผมมาทำงานที่ไร่ของครอบครัวนายวินได้สามเดือนแล้วครับตอนแรกผมมาสมัครงานเพราะเห็นประกาศในเวปหางานครั้งที่เจอกันผมจำนายวินไม่ได้แต่นายวินจำผมได้และบอกให้ครอบครัวของเค้ารับผมเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเค้าคอยช่วยดูแลงานที่วินรับผิดชอบหลังทำงานได้หนึ่งเดือนผมกับนายวินก็สนิดกันมากขึ้นและนายวินก็มักจะพูดที่เล่นที่จริงว่าผมเป็นแฟนเค้าเสมอแต่ผมก็จะขำและเปลี่ยนเรื่องทุกครั้ง
“ปอคร๊าบบบบ..วินกับมาแล้วครับ..หิวจังเลยขอข้าวกินหน่อยดิคร๊าบบ”
“งั้นรอแป็บนะ..เดี๋ยวปอให้แม่บ้านหาให้..ว่าแต่งานเรียบร้อยแล้วหรือ”ผมถาม
“โหย..วินซะอย่างต้องเรียบร้อยอยู่แล้ว..แล้วปอรู้ป่าววินไปเจอใครมา”
“ไปสาวสวยมาอะดิ..ว่าแต่คราวนี้ลูกสาวใครอะ”ผมถามพลางอ่านเอกสารในมือ
“โหยย..น้อยใจนะเนี้ยไม่บอกแล้ว..งอนเป็นครั้งที่สองหึ”นายวินตอบฉุนๆ
“อ้าว..งอนซะแล้วว่าไปเจอใครมาถึงขนาดต้องเก็บเอามาเล่าให้ปอฟัง..”ผมพูดขำๆ
“ไม่รู้..ไม่บอกแล้ว”นายวินยังงอนไม่เลิกครับ
“โอ๋ๆ..อย่างอนนะครับเดี๋ยวปอแกะปลาทอดให้กินน๊า..โม่ๆเอ็ยโอ๋ๆ”ผมบอกล้อๆ
“เดี๋ยวเหอะจะโดนดี...ไหนอะปลาทอดแกะมาเลยไม่งั้นไม่เล่า”ผมวางเอกสารในมือและแกะปลาส่งใส่จานให้นายวินที่รอตักเข้าปากอยู่
“อะ..ไหนไปเจอใครมาเล่าให้ฟังหน่อย”ผมถามและยังแกะปลาวางบนจานต่อไป
“ก็..แฟนปอไง..คนที่หึงเราคืนนั้นไง..”วินตอบผมและมองหน้าผมเหมือนค้นหาอะไรบ้างอย่าง
“ใครแฟนปอ..มั่วแล้วนั้นมันเพื่อนเราตะหาก..อะหมดแล้วเราไปล้างมือก่อนแล้วกัน”ผมรีบตอบแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเค้ามาทำไมที่นี่ทแต่มันก้ไม่ใช่เรื่องของผมผมเลิกคิดก่อนที่เรื่องเก่าที่ผมพยายามลบจะกลับมาอีก
“เพื่อนหรอแต่เมื่อกี้...ช่างเหอะกลับได้น้ำเย็นๆสักแก้วก็จะดีมากเลยครับ”นายวินทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เปลี่ยนใจพูดเรื่องอื่นแทน
“อ่านะ..จะใช้ก็บอกเดี๋ยวเอามาให้ก็ได้”ผมว่าไม่จริงจังนัก
อีกสองวันวินเข้าเมืองและเมื่อกลับมาก็ให้คนงานมาตามบอกว่ามีแขกมาพบให้ไปพบที่เรือนรับรองระหว่างเดินผมคิดจนหัวแทบแตกว่าใครกันที่เป็นแขกของผมหรือนายวินอาจจะเล่นตลกอะไรเมื่อเดินมาถึงเรือนรับรองไอ้วัตรก็ลุกขึ้นมาตีหัวผมเบาๆและต่อว่าผมที่หายมาไม่ส่งข่าว
“ไหนมึงบอกจะส่งข่าวให้กรูไงนี่อะไรหายไปเลย..มันน่านัก”ไอ้วัตรเอ็ดผม
“ก็กรู..”ผมกำลังอธิบายแต่ไอ้วัตรยกมือห้าม
“เอาเถอะมึงอยู่นี่และกรูเจอมึงก็ดีแล้ว..แล้วนั้นมึงจะเข้ามาข้างในได้หรือยังลีลานักเดี๋ยวเถอะมึง”
ไอ้วัตรมองมาไหล่ผมไปและพูดกับแขกอีกคนที่ยืนอยู่ระเบียงและกำลังเดินตรงเข้ามาหาผมและหยุดมองก่อนจะเดินผ่านผมไปนั่งงที่ข้างไอ้วัตรที่มองผมกับไอ้วิทย์สลับไปมา
“ปอคร๊าบบบ..วินหิวมากเลยอะมีไรเลี้ยมผมกับเพื่อนๆปอบ้างครับ”นายวินถามเสียงหวานเรียกสายตาเขียวมาไอ้วิทย์และเรียกสายตาล้อเลียนจากไอ้วัตรได้เช่นกัน
“ดีวะ..กรูหมดห่วงมึงละปอ..”ไอ้วัตรพูดยิ้มๆส่วนไอ้วัตรตอนนี้หน้างอมองผมตาเขียวปัด
“มึงหยุดล้อเล่นได้แล้ว..เดี๋ยวจะไปหาไรให้กินแล้วกัน..”ผมหลันหลังเดินออกมาแต่นายวินลุกขึ้นมาคว้ามือผมไว้และดึงผมไปหอมแก้มต่อไอ้วัตรและไอ้วิทย์ทำเอาผมนิ่งไปหลายนาทีจนเสียงล้อของไอ้วัตรดังมานั้นหละผมจึงรีบเดินออกจากตรงนั้นและนึกคาดโทษคนต้นเหตุเอาไว้ในใจ
“อ้าว..เขิลหนีไปแล้วฮะๆ..อย่าว่ากันนะครับรักมากก็แบบนี้ละครับ..ดีขนาดนี้ปล่อยให้หลุดมือไปเสียดายแย่เลย..ยอมรับนะครับตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรแค่อยากเล่นตามประสาคนเจ้าชู้ทั่วไปจนมาเจอกันอีกครั้งและได้มาทำงานร่วมกันได้อยู่ใกล้ชิผมได้รู้ว่าปอมีอะไรดีๆเยอะแยะอยู่ด้วยแล้วสบายใจปอไม่เคยเรียกร้องอะไรจากคนรอบข้างเลย..คุณสองคนไม่ต้องห่วงนะครับผมจะดูแลปออย่างดี”วินหันไปยิ้มให้กับไอ้วัตรที่ยิ้มตอบกลับมาผิดกับอีกคนที่ลุกขึ้นเดินหนีออกไปข้างนอกโดยไม่พูดอะไรสักคำ
หลังจากที่กินข้าวกลางวันเรียบร้อยนายวินก็ชวนให้ทั้งสองคนพักอยู่ที่ไร่เลยไม่ต้องกลับเข้าหาที่นอนในเมืองให้ลำบากและนายวินยังอาสาพาแขกทั้งสองเที่ยวชมไร่อีกด้วยแต่ก็มีเพียงไอ้วัตรเท่านั้นที่ตอบรับโปรแกรมชมไร่ในขณะที่ที่ไอ้วิทย์ขอผ่านและบอกว่าขอนอนพักเพราะขับรถมาทั้งวันเพลีย..จนเวลาอาหารเย็นก็ยังไม่มีวีแววของคนที่ขอตัวไปนอนพักนายวินกับไอ้วัตรก็ลงมตอให้ผมไปดูที่บ้านพักว่าไอ้วิทย์ตื่นหรือยัง
“วิทย์..ตื่นหรือยังไอ้วัตรให้มาตามไปกินข้าว..”ผมเรียกแต่คำตอบที่ได้คือความเงียบไม่รู้อะไรทำให้ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูที่ไม่ได้ล๊อกและเดินเข้าไปก็พบว่าไอ้วิทย์นอนหลับอยู่ที่โซฟาผมยืนมองอยู่นานและชังใจว่าจะปลุกหรือปล่อยไว้อย่างนี้ดีแต่ความคิดฝ่ายที่หัวใจเป็นใหญ่ก็สั้งให้ผมนั่งลงข้างๆแล้วเรียกคนที่นอนหลับแต่ก็เท่านั้นไอ้วิทย์ยังคงนอนหลับอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาผมจึงค่อยเอื้อมมือไปเขย่าๆเบาเจ้าตัวยังก็นอนไม่ตื่นคราวนี้ผมผมเข่ยาแรงขึ้นแต่ผลก็เหมือนเดินผมตัดใจลุกขึ้นแต่ก็ต้องตกใจเมื่อคนที่นอนหลับนั้นคว้ามือผมและดึกให้ล้มลงไปอยู่บนตัวเองผมก็พยายามสบัดตัวเองให้หลุดออกจากแขนที่ตอนนี้กอดและกดผมเอาไว้
“มึงจะทำอะไร..ปล่อยกรู..ไอ้วัตรมันให้กรูมาเรียกมึงก็เท่านั้น..มะ.มึงตื่นแล้วก็หมดหน้าทีกรูแล้วเพราะงั้นมึงปล่อยกรูได้แล้ว”ผมยังคงพยายามดันตัวเองออกแต่ความพยายามนั้นก็ไร้ผล
“ปอมึงคิดว่ามึงขอโทษที่มึงสร้างเรื่องกลุ่มใจให้กรูแล้วมึงก็หนีมาแบบนี้แล้วกรูจะยกโทษให้มึงงั้นหรือเสียใจด้วยนะที่มึงคิดผิดแล้ว..นึกหรือว่าจะหนีกรูมามีความสุขกับไอ้หมอนั้นไม่มีทาง”ไอ้วิทย์จ้องหน้าผม
“มึงคิดหรือว่ากรูจะยอมยกโทษให้มึงง่ายๆต่อให้เมิงหนีกรูไปไกลแค่ไหนกรูก็จะตามมึงไปและต้องเป็นมึงเท่านั้นที่ต้องรับผิดชอบต่อเรื่องที่มึงทำกับกรู..มึงเข้าใจไหมเข้าใจที่กรูพูดไหม”ไอ้วิทย์พูดเรียบๆ
“เพราะฉะนั้นมึงไปเก็บของกลับไปอยู่กับกรูที่คอนโดเดี๋ยวนี้เลย..”ผมงงกับสิ่งที่มันพูดจนต้องขัดขึ้น
“อะไร..นะมึงพูดอะไร..มึงละเมอหรือไง..ถ้าละเมอก็ตื่นได้แล้ว..”ผมพูดเสียงดังก่อนจะดันตัวเองหลุดจากอ้อมแขนที่ผมรอคอยจนหมดหวังนั่นและกำลังจะลุกขึ้นแต่มือไอ้ววิทย็ยังคงตามดึงผมเอาไว้
“งั้นมึงมานีแล้วดูสิว่ากรูละเมอหรือเปล่า”ไอ้วิทย์พูดจบก็ลุกขึ้นมาหาผมที่นั้งลงมาเพราะแรงดึงเมื่อกี้ก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบที่ริมฝีปากแผ่วเบาเนินนานจนผมคล้อยตามและก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านั้นผมรีบดันอกไอ้วิทย์ออก
“กรูละเมอหรือป่าวหือ”เสียงไอ้วิทย์ถามผมที่ตอนนี้ก้มหน้าหลบตามันอยู่
“กะ..กรูมาตามมึงนานแล้วป่านนี้ไอ้วัตรมันคงด่ากรูแล้วกรูไปก่อนนะ”ผมเปลี่ยนเรื่อง
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง..และอย่าเอาไอ้วัตรมาอ้าง..หรือว่ากลัวไอ้หมอนั้นเข้าใจผิด”ไอ้วิทย์ถามผมเสียงเข้ม
“วินไม่เกี่ยวและกรูกับวินก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเป็นเพื่อนกันเทานั้นไม่มีอะไรเกินเลยอย่างที่มึงคิด..อีกอย่างมึงขอให้กรูเดินออกจากชีวิตมึงแล้วกรูก็ทำตามที่มึงบอกแล้ว..มึงจะเอายังไงกับกรูอีก”ผมบอกมัน
“หึ..ดีแล้วที่มึงคิดกับไอ้หมอนันแค่เพื่อนเพราะถ้าคิดมากกว่านั้นมึงได้เห็นดีกับกรูแน่..แต่ก่อนอื่นกรูต้องลบรอยที่มันฝากไว้ที่แก้มมึงก่อนจากนั้นกรูจะจัดการมันที่หลังที่มันกล้าทำอะไรมึงต่อหน้ากรู”ไอ้วิทย์จริงจัง
หลังที่พูดจบไอ้วิทย์จับผมล๊อกและจัดการประทับริมฝีกปากลงไปแรงที่แก้มทั้งสองข้างหลายครั้งและสุดท้ายก็จูบลงมาที่ปากของผมก่อนผละออกแล้วบอกกับผมว่า
“ที่จูบนั้นคือโทษที่มึงยอมให้มันหอมแก้มโดยไม่ขัดขืนแต่ถ้ามีคราวหน้ากรูไม่เอาไว้แน่ๆ”ไอ้วิทย์ขู่ผม
“มึงทำ..แบบนี้ทำไม..มึงยังทรมารกรูไม่พอใช่ไหม..ถ้ามึงพอใจแล้วก็ปล่อยกรูได้แล้ว..”ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปไอ้วิทย์ก็ประกบปากลงมาเพื่อหยุดผมก่อยจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกและบอกกับผม
“ที่กรูทำแบบนี้เพราะกรูแล้วว่าถ้าไม่มีมึงอยู่ข้างกรูชีวิตก็ไม่เหมือนเดิมตอนแรกกรูไม่กล้ายอมรับว่ากรูรักเหมือนที่มึงรักกรูกรูพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะไม่นึกถึงเรื่องที่มึงบอกกับกรูคืนนั้นแต่นั้นยิ่งทำให้กรูคิดถึงเรื่องที่ผ่านมามากขึ้นและถึงได้รู้ว่ากรูเองก็รักมึงและรู้สึกดีเสมอที่มึงอยู่ข้างคอยดูแลและอยู่กับกรูเสมอไม่ว่ากรูจะในสภาพไหนแต่กรูรู้เสมอว่าจะมีมึงอยู่ข้างๆกรู..พอมาเจอมึงถูกไอ้หมอนั้นทำแบบนั้นกรูยิ่งรู้ใจตัวเองมากขึ้นอีกตอนนั้นกรูคงทำให้มึงเสียใจมาใช่ไหม..กรูขอโทษที่ทำให้มึงเสียใจแต่จากนี่ไปกรูสัญญาจะไม่ทำให้มึงต้องเสียใจอีก..กลับไปอยู่กับกรูนะ”
ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายและกอดไอ้วิทย์ไว้พร้อมกับสะอื้นตัวโยนจนมันต้องปลอบผมด้วยการลูบหัวผมเบาพร้อมกับกระซิบให้ผมหยุดร้อง
“ร้องไห้ทำไม..ตอนนี้ทั้งตัวและหัวใจกรูยกให้มึงดูแลนะและกรูเองก็จะดูแลทั้งตัวและหัวใจมึงเหมือนกัน..”ไอ้วิทย์กระซิบบอกผมเสียงแผ่ว
“มึงรู้ไหมตอลดเวลาสี่ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีสักวันที่กรูจะหยุดรักมึงได้ไม่สักวันที่กรูมองคนอื่นไม่มีสักวันที่ไม่เคยไม่คิดถึงมึงและวันเหล่านั้นกรูไม่เคยหวังว่ามึงจะมารักกรูคิดแค่ว่าขอแค่ได้รักและดูแลมึงอยู่ใกล้ๆเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว..กรูกล้าคิดว่าจะมีวันนี้จริงๆ”ผมบอกมันทั้งน้ำตา
“งั้นตอนนี้ก็หยุดร้องได้แล้วไอ้ขี้แง..ล้างหน้าแล้วไปกินข้าวกันดีกว่าป่านนี้ไอ้วัตรรอแย่แล้วมั้ง”
ยังไม่ทันที่ผมกะไอ้วิทย์จะได้ขัยบไปไหนผู้มาเยื่อนสองคนก็เปิดประตูเข้ามาในห้องและร้องไชโยจนหูแทบแตกผมงงไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้นจนเมื่อเสียงเงียบไปแล้วไอ้วัตรก็บอกกับผมและไอ้วิทย์ยิ้มว่า
“เฮ้อ..มึงสองคนนี่นะทำกรูเหนื่อยขนานไหนรู้บ้างไหมเนี้ย..คราวนี้มึงสองคนรักกันให้ดีนะกรูเบื่อต้องเป็นพ่อสื่อ...แล้วอีกอย่างรีบๆมีหลานให้กรูซะฮ่าๆ”ไอ้วัตรขำไปก็ต้องหลบหนอมที่ผมขวางไป
“นั้นสิคุณวัตรพูดถูก..แต่ก่อนอื่นผมต้องขอโทษคุณวิทย์ด้วยนะครับที่ล่วงเกินปอแบบนั้นหวังผมคงไม่โดยเชือดนะครับ”นายวินพูดเสียงล้อเลียน
“ครับ..ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณวินที่ทำให้ผมเข้าใจตัวเองมากขึ้นแถมยังมารบกวนอีก”
“อย่าคิดแบบนั้นครับ..คนกันเองอยู่ฮันนีมูลหลายวันก็ได้ครับเดี๋ยวผมคิดราคาพิเศษให้”
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว..ไปกินข้าวได้แล้ว”พูดจบผมก็เดินนำออกไปโดยไม่สนใจใครอีก
ผมเดินออกมาได้ไม่ไกลนักก็มีมืออีกมือมาจับและเดินไปเคียงกันไปตามทางสัมผัสที่ได้รับจากมือนั้นกระชับและมั่นคงเหมือนจะสื่อว่าต่อไปนี้และตลอดไปจะไม่มีทางปล่อยมือนี้เป็นอันขาด
“ปอครับวิทย์รักปอนะครับ”เสียงเจ้าของมือบอกให้ผมรับรู้ก่อนจะก้มลงจูบผมอีกครั้งท่ามกลางแสงสุดท้ายของพระอาทิย์ที่กำลังจะลับลาไป FIN.
-
แฮปปี้เอนดิ้ง แบบนี้ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมากๆๆๆจ้า
บวก 1 แต้มเลยน้า
-
เฮ่ๆๆๆ
โดนใจอ่า
ชอบบบบ
ยินดีด้วยกับทั้งคู่นะคร้าบบบบ
:mc4:
-
สนุกมากๆเลยค่าา
จบแบบแฮปปี้ๆแบบนี้ คนอ่านชอบบบ :กอด1:
-
สนุกมากอ่ะคับ หักอารมณ์ดีอ่าา (ชอบๆ :impress2:)
ชอบอีกอย่างตรงที่เรื่องนี้ Adj ไม่ค่อยมากนัก อธิบายสั้นๆได้ใจความดี
ขอบคุนนะคับผม Thx~
-
happy ending ไปอีกเรื่อง
แต่สำหรับผมแล้ว รู้สึกว่า ปอใจอ่อนเกินไปอะ รู้นะว่ารักวิทย์มาก แต่ยอมง่ายแบบนี้ วิทย์ก็ได้ใจอะสิ น่าจะใจแข็งกว่านี้อีกหน่อย ให้วิทย์ง้อเยอะๆ ไหนๆก็ขาดปอไม่ได้แล้วนี่ เอาคืนซะบ้าง
-
Thank's jA.
-
อะโดวิทย์
นึกว่าจะแน่
55555+
ที่แท้ก็หลอกตัวเองเหมือนกัน
-
อย่ามีทิษฐิกับความรัก
-
ไชโยยยยยยยยยย
ดียังเลยที่จบอย่างมีความสุข
แต่ขอบอกเลยนะว่า วิทย์ยังได้บทเรียนไม่สะใจเลยอ่ะ
อ่านๆ ไปนี้ชักจะคันมือคันทีนขึ้นเรื่อยๆ อยากจับวิทย์มาซัดให้หมอบสักยกจริงๆ
แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะถ้านานไปกว่านี้สงสารปอ
-
แฮปปี้ ดีดีดี เราชอบ อิอิ น่ารักดีครับผม
-
เกือบไปแร้วไหมล่ะนายวิทย์ แฮปปี้ๆเน้อ
-
:L2: Happpy มีความสุข
ปล. ปอใจอ่อนไปนิดนึง
เหนื่อยแทนพี่วัตรจริงเล้ย :laugh:
-
ดีใจจังที่ปอสมหวังกะเค้าซักที
วิทย์น่าจะโดนอะไรบ้างนะ ว่าเค้าซะขนาดนั้น
คนอ่านแอบชอบวินอ่ะ >//<
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ .................... กว่าจะรักกันได้
ขอบคุณครับ