หัวข้อ: ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป ---อวสานกาล---

[manami1155]

"...เรา..ไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมได้..อีกแล้ว..."

ง่ะ...มันจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมได้แล้วจริงๆเหรอคะพี่ท๊อป

"ไม่ร้องไห้นะ...ไม่ร้องไห้นะคนดี" โซ่พูด แต่ผมเห็นน้ำตาของมันหยดลงมา
 

พี่โซ่บอกไม่ให้พี่ท๊อปร้องไห้แต่ตัวเองก็ร้องไห้ไม่ต่างกันเลย
มันเศร้ามากเลยคะพี่ท๊อปขนาดทำใจก่อนอ่านแล้วนะ
แต่พอมาเจอประโยคนี้น้ำตาหยดแหม่ๆ[color]

"...โซ่จะรักท็อปตลอดไป...ไม่ว่าจะยังไง ก็จะรักคนคนนี้ตลอดไป..." ยิ่งได้ยินคำนี้ ผมยิ่งร้องไห้
"ถ้าไม่สบายใจ หรือมีปัญหาอะไร...รู้ใช่มั้ย กูอยู่ข้างๆมึงเสมอ กูจะมาอยู่ข้างๆมึงทันทีที่มึงต้องการ...ไม่ว่าจะไกล หรือลำบากแค่ไหน กูก็จะมา....กูสัญญา..."

ไม่ไหวจะเคลียร์เลยคะกับสองประโยคนี้ของพี่โซ่
ทั้งคำว่ารัก ทั้งคำสัญญามันมาในวันที่เหมือนจะสายเกินไปแล้วจริงๆ
แต่ว่าทำไมคะพี่ท๊อป ดูก็รู้ว่าพี่ท๊อปเองก็รักพี่โซ่ไม่ต่างกัน
แล้วทำไมถึงเลือกทำร้ายใจให้เจ็บกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้ละคะ

น้ำตาไหลเป็นทางเลยคะตอนนี้
เศร้ามากๆๆๆๆ สงสารพี่ท๊อปนะแต่ไม่รู้ทำไมใจมันเอียงไปสงสารพี่โซ่มากกว่า
พี่โซ่คงรู้ตัวว่าตัวเองผิดแล้วจริงๆแถมยังผิดแบบไม่น่าให้อภัย
ทั้งๆที่รักพี่ท๊อปแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังงัยให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
เลยยอมเป็นแค่เพื่อนที่คอยดูอยู่ห่างๆห่วงอยู่ไกลๆก็พอทั้งๆที่ใจมันเจ็บ
 :

+1ให้กับตอนแสนโศกครั้งนี้เลยคะ
ขอให้ไปซับน้ำตาก่อนนะคะ สงสารพี่โซ่
 

[Nichdia]

เศร้าอะ

จะวันนี้หรือวันหน้า มันก็ต้องเจ็บอยุ่ดี

[BlackClover]

ฮืออออออ  อย่าว่าแต่ท๊อปใจหายที่โซ่พูดแบบนั้นเลย

เราก็ใจหายอ่ะ  ทำไมทั้งที่รักกันมากๆ แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

เหมือนใจโดนกรีดเลยอ่ะ 

[pay-it-forward]

คงจบกับโซ่จริงๆแล้วคราวนี้
ถึงแม้จะเชียร์ปอนด์แต่ก็อดสงสารโซ่ไม่ได้
จริงๆแล้วท็อปก็ยังคงรักโซ่ไม่เปลี่ยนแหละ
 

[broke-back]

 

ลึกลง  ตรงใจ  เหมาะเหม็ง

ยิงเล็ง  กลางใจ  เจ็บร้าว 

จบแล้ว  จบจริง  เรื่องราว

เหน็บหนาว  เกินกล่าว  เอ่ยคำ

 

เศร้ามากคับ..ท็อป +1 ให้ทั้งๆที่น้ำคลอเต็มสองตา ฮืออออออ

[TopUp]

มาแถมให้ก่อนนอนคร๊าบบบบ

....................................

ตอนที่ 28

โซ่ไปแล้ว....ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม....ไม่ขยับไปไหน....
นั่งเหม่ออยู่แบบนั้น...ในสมองมันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
ก็แค่นั่งอยู่อย่างนั้น....

นั่งนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวตอนได้เสียงโทรศัพท์ดัง
สติกลับคืนมาอีกครั้ง...ปอนด์โทรมา...รับ...หรือ...ไม่รับ...
นั่งตัดสินใจอยู่นาน จนสายตัดไป....ไม่นานปอนด์ก็โทรมาอีก

หันไปมองนาฬิกา จะทุ่มนึงแล้ว...ปอนด์คงจะมาแล้วสินะ
ผมตัดสินใจไม่รับโทรศัพท์ เข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ล้างหน้าล้างตา
เปลี่ยนชุดเตรียมพร้อม...

ดูโทรศัพท์ ปอนด์โทรมา 5ครั้ง...อืม ป่านนี้คงไกล้จะถึงแล้ว
แล้วก็ไม่ผิดอย่างที่คิด เสียงทุปประตู โครมๆ พร้อมเสียงไอ้ปอนด์เรียกผมจากด้านนอก

"ท็อป อยู่มั้ย!" เสียงไอ้ปอนด์ร้อนใจน่าดู

ผมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ปอนด์

"มาแล้วเหรอ" ผมเปิดประตูให้ปอนด์ พร้อมยิ้มให้มัน

"...." ปอนด์มองผมอย่างสงสัย แล้วถึงถามขึ้น

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ละ"

"โทษที อาบน้ำอยู่"

"แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหนอะ" ไอ้ปอนด์ถาม คงสังเกตเหนแล้ว ว่าปมไม่ได้ใส่ชุดอยู๋บ้านแบบของผม

"ป่ะ...กินเหล้ากัน"

"....." ไอ้ปอนด์มองผมเหมือนเห็นผี ก่อนจะตั้งสติได้

"คิดมากเรื่องอะไร" ปอนด์ถาม

"เปล่า แค่อยากกิน...ไม่ได้กินนานแล้ว" ผมพูด แต่ไม่มองตามัน

"อย่าโกหกกูนะท็อป...ร้อยวันพันปีมึงเคยชวนพวกกูกินเหล้าซักครั้งมั้ย...มีแต่ด่าพวกกู เวลาพวกกูไปกินเหล้า" ไอ้ปอนด์ว่า

"...มึงไม่ไปก็ไม่เป็นไร กูโทรชวนไอ้เต้ ไอ้มดไปเป็นเพื่อนก็ได้" โมโหครับ ทำไมจะต้องถามมาก ทำไมต้องขัดใจด้วย เด๋วนี้แมร่งไม่ตามใจกูเหมือนเดิมแล้วนี่
ว่าแล้วผมก็กดโทรศัพท์หาไอ้เต้ ไม่สนใจไอ้ปอนด์ที่ยืนหัวโด่

"โหล เต้...กูอยากกินเหล้า พาไปหน่อย.........................จะตกใจอะไรวะ ทำเหมือนกูไม่เคยกิน..................อย่าถามมาก...ไปไม่ไป...........เออ กูเลี้ยงเอง...........ชวนมดด้วย......มันไม่ไป............เออน่า มารับกะ.." คุยไม่ทันจบ ไอ้ปอนด์แย่งมือถือไปพูดเฉยเลย

"เต้ ไม่ต้องมา เด๋วกูพามันไปเอง.............ไม่มีไร.......กูบอกว่าไม่มีไร!.................................ไม่ไปผับ!..........ไปร้าน xxx ออกมาเลย เจอกันที่ร้าน" แล้วปอนด์ก็วางสาย

"...." ผมมองปอนด์ค้อนๆ แมร่งพาไปแต่แรกก็ไม่ต้องเป็นปัญหา ต้องให้โมโห
อันนี้ผมคิดในใจนะคับ ตอนนั้นยอมรับว่เซงไปหมด พาลไปทุกอย่าง แม้แต่ไอ้ปอนด์ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไรก็โดนไปด้วย

ไอ้ปอนด์มองผม แล้วก็ถอนหายใจ...มันคงอารมณ์ไม่ค่อยดีหรอกผมรู้ ผมไม่เคยทำตัวแบบนี้กับมัน...แต่มันก็ไม่พูดอะไรนะ

"ไปดิ...ขึ้นรถ" ไอ้ปอนด์เรียกผม เสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

"...." ผมเดินนำมันลงไปที่รถ ยังไม่พูดไรกับมันนะ งอนอยู่

ระหว่างทางก็ไม่คุยอะไรกัน ไอ้ปอนด์เองก็ไม่เซ้าซี้....นี่คือข้อดีของปอนด์
ไปถึงร้านเกือบสามทุ่ม เป็นร้านแบบนั่งดื่ม บรรยากาศดี...แต่ตอนนี้ผมไม่สนเรื่องบรรยากาศหรอก

ไอ้ปอนด์เดินนำเข้าไป เห็นไอ้มดโบกมือให้
ไอ้เต้ไอ้มดนั่งรออยู่แล้ว

"เป็นไรมึง วันนี้ชวนพวกกูออกมากินเหล้าได้...กูว่าจะออกไปกินข้าวกะที่บ้าน พอไอ้เต้โทรมาบอกมึงชวนแดกเหล้า กูเปลี่ยนโปรแกรมเลยเนี่ย" ไอ้มดทักทันทีที่เห็นหน้าผม

"ก็ไม่มีไร กูแค่อยากกิน" ผมตอบมันแบบไม่ค่อยใส่ใจ

"มึงเนี่ยนะ....ทุกทีพวกกูชวนมากแดก ด่ากูทุกที" ไอ้มดยังไม่จบ

"...จะแดกมั้ย..." ผมมองไอ้มดหน้าหาเรื่อง

"......." เงียบกันทั้งโต๊ะ

จริงๆผมก็กินเหล้านะครับ แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็นผมก็ไม่กิน จะมีบ้างวันเกิดเพื่อนๆอะไรแบบนี้ แต่ถ้าให้ไปเที่ยวผับ กินเหล้าสนุกๆอะไรแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบ

ไอ้เต้หันไปกระซิบอะไรกับไอ้ปอนด์ ก็คงถามว่าผมเป็นอะไรแหละ
ไอ้ปอนด์ยักไหล่ เหมือนไม่สนใจ หยิบน้ำแข็งใส่แก้วแล้วรินเหล้าซะงั้น

ไอ้เต้ไอ้มดเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก คงเห็นว่าเริ่มจะกร่อย ไอ้เต้เลยเปลี่ยนประเด็น

"เอ๊า จะแดกเพราะอะไรมันก็เมาเหมือนกันแหละวะ....มา วันนี้มาแดกกันให้เมาเหมือนหมาไปเลย ไอ้ท็อปเลี้ยง"

"...อะ เออ..ใช่ มาๆๆ ไม่เมาไม่เลิกเว่ย" ไอ้มดช่วยเสริม

ไอ้สองตัวก็บริการผมอย่างดี ชงเหล้าบริการให้พร้อม

"อ่อนไป" ผมว่า หลังชิมไปอึกนึง....ไอ้ปอนด์มองหน้า....มองกูทำไม สนใจกูได้แล้วเหรอมึง (คิดในใจนะ)

"เฮ่ย...ปกติมึงก็กินประมาณนี้นาา" ไอ้มดว่า

"...." ขัดใจ ทำไมวันนี้มีแต่คนขัดใจ ผมยกชวดเหล้ามาเทเหล้าเพิ่มใส่แก้ว จนไอ้พวกนั้นตกใจ

"เดี๋ยวก็เมาตายห่าหรอกมึง" ไอ้เต้ว่า

"ก็กินให้เมา กินไม่เมาจะแดกทำไม"

เหมือนไอ้มดกับไอ้เต้จะเริ่มจับกระแสอะไรบางอย่างได้ เห็นซุบซิบอะไรกันสองคน
หลังจากนั้นก็กินกันใหญ่ละคับทีนี้....เหล้าหมดไป 1 ขวดอย่างรวดเร็ว
ก็ผมเล่นเทเหล้าทีละครึ่งแก้ว...ไอ้เต้ไอ้มดก็ชอบใจ ชนกันใหญ่ 2ตัวนี้เรื่องกินเหล้าไม่ต้องห่วงอยู่แล้ว
ส่วนไอ้ปอนด์... ผมไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจ...ก็มึงไม่สนใจกูก่อนนิ

เหล้าหมดไปขวดกว่า ผมเริ่มเมา เพราเริ่มรู้สึกว่ากล้าที่จะแหกปากร้องเพลง...ปกติผมไม่กล้าหรอกคับ
แต่มันไม่แค่นั้น...พอเริ่มเมา ผมก็เริ่มเรื้อน

"เต้...กูปวดฉี่" เอาหัวไปซบไหล่มันด้วย

"ก็ไปดิ ห้องน้ำอยู่ทางโน้น" มันบอกแล้วขีมือไปที่ห้องน้ำ

"หึ...พาไปหน่อยดิ...นะ นะ" เอาหัวไถๆหัวไฟล่ไอ้เต้ไปด้วย

"กูว่ามันเมาแล้ว" ไอ้มดว่า

"จะเหลือเหี้ยไรละ" ไอ้เต้

"...ไม่เมาเว่ย....เต้ กูปวดเยี่ยยยววววววววว" ผมเริ่มโวยวาย แมร่ง ทำไมอะไรมันก็ไม่ได้ดั่งใจเลย

"เออๆ....ไปๆๆ" ไอ้เต้ลุกจะพาผมไปห้องน้ำ

"กูพาไปเอง" ไอ้ปอนด์มาตอนไหนไม่รู้ มาคว้าแขนผมซะงั้น

"....ไม่เอา......เต้พาไปหน่อย..." โกดปอนด์อยู่

"มึงนั่งอยู่นั่นแหละ" ไอ้ปอนด์ว่า แล้วก็ลากผมไปเลย

ผมก็ได้แต่เดินตามไอ้ปอนด์ต้อยๆ ไม่ได้โวยวายอะไรหรอก
แต่รู้ ว่าไอ้คนที่ลากผมอยู่ตอนนี้คงโมโหไม่น้อย มาถึงหน้าห้องน้ำมันก็ปล่อยแขนผม ผมก็เดินไปฉี่
ออกมา ไอ้ปอนด์ยืนหน้าหงิกรออยู่....ผมทำเป็นไม่สนใจ จะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่ไอ้ปอนด์คว้าแขนไว้

"คุยกันให้รู้เรื่องก่อน" ไอ้ปอนด์ว่า

"คุยไร...ไม่คุย จะไปกินเหล้า"

"ท็อป...ทำไมทำตัวแบบนี้"

".........ทำไม ทำตัวแบบนี้แล้วทำไม มึงสนใจกูด้วยเหรอ" ตอนนั้นพูดไปเพราะเมานะ...จิงๆ

"ท็อป!....มึงเป็นอะไร มึงมีอะไรมึงก็พูดสิ...มึงบอกกู" ไอ้ปอนด์เริ่มอารมณ์ขึ้น

"มึงจะมายุ่งอะไรกับกูล่ะ...ไม่ต้องมาสนใจ...กูจะเป็นยังไงไม่ต้องมาสนใจกูหรอก.....ไม่มีใครเข้าใจกูหรอก!" ผมตะโกนใส่หน้าไอ้ปอนด์

ปอนด์มองผมแบบช๊อกๆ แล้วหันไปเตะถังขยะ

"โธ่โว๊ย!............เพราะมันใช่มั้ย มึงถึงเป็นแบบนี้...มันทำอะไรมึง มึงบอกกูมา มันทำอะไร!" ไอ้ปอนด์เข้ามาเขย่าๆตัวผม

"....ฮึก..." จี้ใจดำ แล้วผมก็ร้องไห้จนได้

"....ฮึก....ฮือออออ....ฮือออออออ..."

ไอ้ปอนด์ดึงผมเข้าไปกอด...ผมไม่รู้หรอกว่ามีคนมองเรารึป่าว แต่คงมีแหละครับ คนที่มาเข้าห้องน้ำ

"...จบแล้ว....กูกับมันจบแล้ว....ฮืออออออ..." ผมสะอื้นกับไหล่ปอนด์

"........ไม่เป็นไร.....ร้องออกมาเลย...ร้องมาให้พอ....."

"...ฮึก...มันไม่รักกูแล้วใช่มั้ย...ฮืออออ....มันไม่รักกูแล้ว..."

"...แต่ปอนด์รักท็อปนะ...ได้ยินมั้ย...ปอนด์รักท็อป..." ประโยคนี้สะกิดใจผมเข้าอย่างจัง

ผมหยุดร้องให้ ผละจากออ้อมกอดปอนด์...

"อยากกลับบ้าน..." ผมบอกมัน แต่ไม่ยอมมองตามัน

ปอนด์ไม่พูดอะไร จูงมือผมไปที่โต๊ะ วางเงินไว้ให้ไอ้เต้ แล้วบอกขอตัวกลับ
สองคนนั้นโวยวายนิดหน่อย แต่ไอ้ปอนด์เหมือนจะไม่สนใจ ลากผมไปขึ้นรถ

.............................................................

[BlackClover]

จะทำอะไรเพื่อประชดชีวิตไหมน่ะ

เฮ้่อ  มันเป็นเรื่องผ่านมาแล้วคงพูดอะไรไม่ได้

แต่ก่อนจะถามว่าโซ่รักท็อปไหม...  มันก็อยู่ที่ว่าท็อปให้อภัยโซ่ไหมเท่านั้น

ถ้าก้าวผ่านฑิฐิตัวเอง ก็จะได้คนรักกลับมา  แต่ในเมื่อเลือกที่จะทำแบบนี้ ก็คงพูดอะไรไม่ได้ ก็อย่างที่บอกข้างต้นว่า

มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว

....


ปล. ตกลงเรื่องมันจะจบแล้วใช่ไหมคะ  ฮือออออออ   บาดใจก่อนนอน 
ปลล.  แฟนคลับโซ่หมดหวังแล้วใช่ไหมคะเนี้ย

[aojroonra]

เข้าใจเลย เคยเป็นเหมือนกัน สุดท้ายก้อผ่านมาได้ ทั้งที่ยังรักแต่เค้าก้อไปแล้วจิง ๆ

[luvY]

 
ตกลงจะจบกันจริงๆแล้วใช่มั้ย 
ไม่ให้อภัยและโอกาสกับโซ่แล้วหรอ
ฮืออออ 

[nopkar]

เห้อออออออออ อ่านแล้วก็เห็นใจทั้งสามคนเลยอ่ะ

[TopUp]

สั้นๆครับตอนนี้ เอามาต่อให้หายค้าง....
เป็นบทสรุปของความโศกเศร้าแล้วครับ...


ถามว่าเรื่องจบหรือยัง....คงต้องบอกว่า
เรื่องของผมกับโซ่จบจริงๆแล้วครับ...แต่ยังมีความรู้สึกดีๆต่อกันเสมอ....เป็นเพื่อนที่ดีของกันและกัน

ส่วนเรื่องของปอนด์....ถ้ายังไม่เบื่อ ก็จะมาเขียนให้อ่านกันต่อครับ

........................................................

ตอนที่ 28.2 จบบทโศก

นั่งเงียบๆกันมาตลอดทางจนถึงหอ...

"ไปล้างหน้าล้างตาซะ" ปอนด์สั่งหลังจากผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง

ผมเดินไปล้างหน้าตามที่ปอนด์บอก ออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ปอนด์ยืนรออยู่แล้ว

"ถ้า...รักเค้า....แล้วทำไม.....ไม่กลับไปหาเค้า" ปอนด์ถามผม

"..........กูกลัว" ผมตอบมันสั้นๆ

"....กลัวอะไร....ทำไมต้องกลัว....ในเมื่อใจมึงก็มีคำตอบอยู่ตลอดเวลา ว่ามึงยังรักมันอยู่ มึงยังต้องการมันอยู่!" ไอ้ปอนด์เริ่มขึ้นเสียง

"กูไม่รู้....มึงไม่เข้าใจหรอก"

"ใช่ กูไม่เคยเข้าใจ....ไม่เคยเข้าไปอยู่ในหัวใจมึงได้เลย"

"........."

"ต่อให้กูทำดีซักแค่ไหน...กูก็ไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งในใจมึงได้....ไม่เคย...." ปอนด์เสียงอ่อน

ผมเดินไปจับมือปอนด์ไวทั้งสองข้าง ปอนด์เงยหน้าขึ้นมามองผม

"กุรักโซ่มาก...มันเป็นรักครั้งแรกของกู....กูผูกพันธ์กันมานาน.........ใช่...กูยังหวังลึกๆ ว่าซักวัน กูกับมันอาจจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม..."

"...พอเถอะ" ปอนด์บอกผม

"ฟังกูก่อนนะปอนด์" ผมบอกปอนด์เสียงหนักแน่น ตายังจ้องกัน

"ระหว่างกูกับโซ่ มันมีอะไรหลายๆอย่าง...มีความรัก...มีความโกรธ....มีความผิดหวัง...........กู กลับไปหามันไม่ได้ เพราะกูกลัว...กลัวว่าซักวันกูจะต้องผิดหวังอีก...กลัวว่าความเชื่อใจของกูจะถูกทรยศหักหลัง.......ถึงตอนนั้นกูไม่รู้ว่ากูจะอยู่ได้ยังไง กูไม่อยากจะผิดหวังอีกแล้ว........................โซ่เองก็คงคิดไม่ต่างจากกู...ว่าต่อให้รักกันแค่ไหน ระหว่างเรา มันก็ไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้..."

"..........." ปอนยังคงจ้องตาผม ไม่หลบ แต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมา

"....ให้เวลากูได้มั้ยปอนด์.......ขอเวลากูรักษาแผลนี้ให้มันหาย.........กูไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลาแค่ไหน.....แต่....ช่วยอยู่ข้างๆกูได้มั้ย...อยู่ข้างๆกูไปแบบนี้.......มันอาจดูเห็นแก่ตัว....แต่...อยู่กับกูนะ..."

ปอนด์โผเข้ากอดผมอย่างไม่ทันตั้งตัว

"...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน.....กูก็จะอยู่กับมึงไปแบบนี้....จะกอดมึงไว้แบบนี้ ไม่ปล่อยไปไหนอีกแล้ว" น้ำเสียงที่อบอุ่นของปอนด์ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจ

ขอโทษนะปอนด์...ที่ตอนนี้กูยังรักมึงไม่ได้
ขอให้เวลามันเยียวยากูอีกซักหน่อย....ให้กูพร้อมที่จะเปิดรับใครซักคนเข้ามาอยู่ในใจ
แบบที่กูจะให้ใจกับเค้าเพียงคนเดียว ไม่ใช่เพื่อมาทนแทนใครอีกคนที่หายไป
หวังแค่ว่าเมื่อถึงวันนั้น มึงจะยังอยู่กับกูแบบนี้...

ผมกอดปอนด์อย่างขอบคุณที่เข้าใจ
คืนนั้นปอนด์นอนกับผม...นอนกอดผม...แค่กอด
ผมหลับไปในอ้อมกอดของ "เพื่อน" ที่จะไม่มีวันทอดทิ้งผม
มันอาจไม่อบอุ่นเท่าของใครอีกคน...แต่อย่างน้อย เขาก็ทำให้ผมรู้ว่า ผมจะไม่ต้องเหน็บหนาวอีกต่อไปแล้ว....

................................................

[BlackClover]

แสดงว่า ตอนนี้ คนที่ท็อปคบด้วยคือปอนด์ใช่ไหมคะ

ก็รู้สึกตั้งแต่ชื่อที่เขียนแล้วล่ะ  "ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป"


ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะคะ...

อยากทราบว่าหลังจากนั้นโซ่ทำยังไง กลับไปรับผิดชอบสนหรือเปล่า แล้วตอนนี้เขามีแฟนใหม่หรือยัง(ก็คงมีล่ะน้า ใครจะโสดได้นาน)

และสุดท้าย ทั้งสองยังติดต่อถามข่าวกันอยู่หรือเปล่า

....

บางทีรักแท้ก็ไม่ใช่การที่คนสองคนอยู่ด้วยกัน หรือคบกันแบบแฟน
บางครั้งมันก็คือการเอาใจใส่ห่วงใยซึ่งกันและกัน แม้จะในฐานะ เพื่อน พ่อ แม่ พี่น้อง
เพราะไม่มีใครสามารถปฎิเสธได้ว่านั้นมันคือรักแท้จริงๆ  รักแท้ที่บริสุทธิ์ สัมพันธ์ ทางจิตใจล้วน
ท็อปเคยบอกไว้ตอนที่เขียนใหม่ๆว่า ยังรักโซ่อยู่ เพราะเป็นรักแรก และตอนนี้บอกว่าเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกัน
ในความคิดเรา...ก็เหมือนทั้งสอง มีความรักแท้ที่บริสุทธิ์มอบให้แก้กันและกัน



เรามีความรู้สึกกลัวและเสียดายอย่างท็อปอยู่เรื่องหนึ่ง...คือ ไม่กล้าก้าวข้ามความเป็นเพื่อน
เพราะเรารู้จักกันมานานเกินกว่าจะเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อน และกลัวว่าสิ่งที่ก้าวข้ามไปนั้นจะทำให้มิตรภาพนับ 10 ปีสูญหายไป
แต่เราก็ยังมอบความหวังดีต่อกัน ห่วงใยกันในฐานะเพื่อน  มันรู้สึกได้เลยว่าถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา
แต่เราก็เหมือนคนที่ไม่ได้ห่างไกลกัน เพราะยังติดต่อพูดคุย ในกำลังใจซึ่งกันและกันหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีปัญหา ก็จะรู้สึกเจ็บปวดด้วย
เราเชื่อว่า สิ่งนี้ก็คือรักแท้ ที่บริสุทธิ์ ไม่ได้ต้องการครอบครองแค่อยากเห็นเขามีความสุข ตลอดไป

สุดท้าย...เรื่องที่เกิดคงจะเป็นบทเรียนสอนโซ่ว่า อย่าทำร้ายความเชื่อใจของคนเรารักและรักเราอีก

[Ak@tsuKII]

ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียว กลายเป็นต้องสูญเสียคนรักไปเลย เฮ้อออออออ
สงสารโซ่นะ คงรักท็อป มาก และก็คงเสียใจมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ต้องเสียท็อปไป เพราะความคิดมักง่าย เพราะคิดว่ายังไงๆๆ ก็ัจะยังรักษาความรักกะท็อปไว้ได้ ()

และยังเรื่องสนอีก สนที่ตอนแรกดูจะไม่เรียกร้องอะไร(โ๋ซ่คงไม่คิดว่าจะมาเป็นปัญหาภายหลัง) นอกจากแอบเป็นชู้เค้า(เป็นการกระทำที่เลวร้ายมาก  ) แต่พอเอาเ้ข้าจริง ก็อยากครอบครองโซ่ แล้วเอาความตายมาดึงรั้ง ท้ายสุดก็พังครืน

โซ๋ ท็อป เจ็บปวดกันถ้วนหน้า (แม้ท็อปจะเลิกกะโซ่แล้ว แต่ก็ไม่อยากให้โซ่กลับไปคบกะสนหรอกนะ)



รอติดตามเรื่องราวระหว่าง ท็อป ปอนด์ จ้า

[THIP]

ในฐานะคนอ่าน ก็ต้องไชโยกับตัวเองดังๆ ที่คนเขียนกลับมาแล้ววววววว เย้ ชอบเรื่องนี้มาก และก็ดีใจที่คนเขียนไม่ทิ้งคนอ่าน กลับมาเล่าต่อจนจบ ขอบคุณมากๆ

ในฐานะโมฯ ก็คงต้องบอกว่าเรื่องนี้ถูกย้ายมาเพราะไม่ได้มาต่อนานมากจริงๆ แต่หากน้องมาเขียนต่อจนจบ (ซึ่งอ่านดูก็คิดว่าจบในส่วนของโซ่แล้ว) ก็จะถูกย้ายไปไว้ห้องนิยายจบแล้ว ซึ่งจะดีกว่า เพราะถ้ายังอยู่ในห้องนี้หากไม่มีการเคลื่อนไหวเกิน 1 ปี จะถูกลบออกไป  แต่อยู่ในห้องนิยายจบแล้วจะไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะถูกลบออกไป

ดังนั้นพี่จะย้ายเรื่องนี้ไปไว้ห้องนิยายจบแล้วนะคะ ส่วนถ้าน้องจะมาต่อก็ให้เขียนต่อไปได้เลย โดยที่เรื่องจะอยู่ในห้องนิยายจบแล้วนี่แหละ ถือว่าเป็นการเขียนภาคเสริมไป เอาตามนี้นะคะ

[TopUp]

ขอบคุณมากๆเลยนะครับคุณ THIP

ดีใจที่ยังไม่ลืมกันครับ 

[broke-back]

 

http://www.youtube.com/v/KcWVI8KlzvY&hl=en_US&fs=1&

 




 
ขอบคุณครับ ท็อป

[┗◎┗◎]

อึดอัดกันมานาน 
เศร้า
สงสารทุกคน 

ดีใจที่มาต่อมาก

[pay-it-forward]

 
 พูดไม่ออกจริงๆ

[i_ang]

มันผ่านมาแล้วเนอะ

ขอบคุณกับตอนจบในอดีตค่ะ

[manami1155]

อึ้งมากกกกกกกกก
ถึงแม้จะตะหงิดๆตั้งแต่ตอนที่แล้วว่ามันคงจบแล้วจริงๆ
แต่พอมาได้รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงๆก็อึ้งคะพี่ท๊อป

สงสารพี่โซ่มากกกกกกกกกก
พี่โซ่รักพี่ท๊อปมากแต่ก็ทำผิดไว้จนเกินที่จะกลับไปเหมือนเดิม
1ว่าความรักครั้งนี้คงฝังใจพี่โซ่ไปจนตายอ่ะ
 

แฟนคลับพี่โซ่อย่าง1คงได้เวลาชักธงลงแล้วสิเนี้ย
เชียร์พี่โซ่ไม่ขึ้นแล้วจริงๆด้วย T^T

แต่ก็ดีใจนะคะที่ทุกวันนี้พี่ท๊อปเข้มแข็งแล้ว
แล้วก็มีเพื่อนดีๆอย่างพี่ปอด์นคอยดูแล

ขอบคุณมกๆด้วยคะที่มาแบ่งปันประสบการณ์ให้ฟัง
รักพี่ท๊อปมากๆคะ แล้วก็รักพี่โซ่มากๆๆๆด้วย
 

[meng]

 

เศร้าเกิน

[luvY]

 
สรุปแล้วก็จบกันจริงๆหรอคะเนี่ย
ขอทำใจก่อน
แต่ก็เข้าใจท๊อปนะ
ถ้าเป็นเราก็คงต้องกลัวผิดหวังอีกครั้ง
ในความไว้ใจที่เราให้กับคนรักแล้วมาทรยศ เฮ้อออ

ยังไงก็ยังไม่เบื่อ รอท๊อปมาเล่าต่อค้า
 

[a_lex]

ดีใจที่พี่กลับมา
รอคอยตลอดครับ

[SJ]

ดีใจที่กลับมาต่อจนจบ(ส่วนของโซ่)
แต่ก้อเศร้ามากมายจริงๆค่ะ ใจจริงเชียร์โซ่นะค่ะ ถึงแม้ว่าจะทำผิดแต่คิดว่าคนรักกันน่าจะอภัยให้กันได้ เพราะโซ่ก้อดูเสียใจจริงๆกับสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ก้ออีกนั่นแหละ ส่วนของจิตใจมันเป็นเรื่ิองละเอียดอ่อน ความกลัวที่เกิดขึ้น มันก้อเป็นเหุตผหลักๆเลย ที่ต้องเกิดขึ้นในใจตัวเอง ถ้าก้าวข้ามไม่ได้ การที่ท๊อปตัดสินใจอย่างนี้ก้อดีแล้วหล่ะค่ะ หากฝืนกลับไปคบกัน มันอาจแย่ยิ่งกว่านี้ก้อได้
ตอนนี้ก้อยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ ถือสะว่ามีมืตรแท้ ดีกว่ามีศัตรู
ยังจะตามอ่านไปเรื่อยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[panzzs]

เศร้า อ่ะ

แล้วก้อเข้าใจด้วยที่มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้
แก้วที่มันร้าวแล้ว ต่อก้อคงไม่ได้

อยากให้จบอย่างมีความสุขจัง
เราจะเป็นกำลังใจให้นะ



แต่ในชีวิตของเรา เราคบกะแฟนมา 8 ปีแล้วนะ
มีเรื่องแบบนี้ตลอด ครั้งแรกที่จับได้  เกือบที่จะเลือกกันแล้ว

เค้าขอโอกาส อีกครั้ง...เราก้อให้นะ

แต่พอคบๆ ไปผ่านไปสองสามปี ก้อมีปัญหาอีก
เราถามเค้าว่าทำไม เค้าก้อตอบไม่ได้ แต่เค้าบอกว่าเค้ารักเราที่สุด

เค้าพร้อมที่จะเลิกกับคนอื่น ทุกคนที่กำลังคบอยู่
เพราะเค้ารักเรา แคร์เราที่สุด


ตอนแรกเราก้อไม่เข้าใจหรอกนะ
แต่มานั่งคิด ว่าเราก้อคบกันมานาน นานมากจริงๆ มันอาจจะมีใครที่เข้ามาในชีวิตบ้าง อาจทำให้เราหวั่นไหว
ตัวเราเองก้อมี หวั่นไหว

เค้าก้อคงไม่ต่างกัน
ถ้าเรามองข้ามปัญหานี้ หรือบางอย่างไปได้ เราก้อคงมีความสุข
เพราะยังไงสุดท้ายเราก้อรักเค้า เค้าก้อรักเรา เรารักกัน และห่วงใยกันเหมือนเดิม เหมือนทุกวันที่ผ่านมา




เก้น คับผม

[MIkz_hotaru]

ก่อนอื่นขอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ดัง
พี่ท๊อปมาต่อแล้ว มาได้ไงเนี่ย ดีใจมากกกก ไม่ค้างคากันซะที


หมดเวลาของโซ่จริงแล้วสินะ
ทำใจไม่ได้  
เชียร์โซ่มาตลอด แต่ในที่สุด โซ่ก็เลือกที่จากไปเอง
แอบคิดว่าถ้าโซ่สู้อีกนิด พี่ท๊อปอาจจะกลับมา
แต่ก็เป็นไปไม่ได้ในโลกของความจริง  
ยอมอยู่กับความจริง แต่จะไม่ทิ้งเรื่องราวที่ดี ฉันจะมีเธอไว้ในหัวใจ
เข้าใจนะ แต่ทำ(ใจ)ไม่ได้จริงๆ

อยากอ่านต่อ พี่ท๊อปมาเล่านะๆๆ  

คือความคิดถึงที่เธอยังไม่รู้ พูดไม่ได้ ทำได้เพียงแค่คิดถึงเธอ ไม่ไหวแล้ว เหมือนอกหักเองเลยเรา  

[Nichdia]

โซ่โคดแมนอ่ะ

ถึงแม้จะไม่ได้เปนไปตามที่ผมหวังไว้

แต่แบบนี้มันก็ประทับใจมากๆเช่นกัน



เพลงนี้ฟังทีไรก็เศร้าทุกที ....

[aojroonra]

เสียคนรักไปแต่ได้มิตรภาพที่ดีกลับมา ดีใจด้วยที่ยังมีปอนอยู่เคียงข้างในวันที่ท๊อปอ่อนแอที่สุด

[BeeRY]

มาต่อมะไหร่ ไม่ยู้เยื่องเยยย 
แต่ตอนนี้ก็ตามอ่านทันแล้วค่ะ มาต่ออีกน้าาา
  พี่ท็อปกับพี่ปอนด์

[TopUp]

มาต่อให้สั้นๆคร๊าบบบ ไม่แน่ เด๋วคืนนี้มาต่อให้อีกครึ่ง

รักทุกคนน๊ะ จุ๊บๆ

ปล. รักษาตัวกันด้วยเน่อ...ไฟไฟม้ห้างจนจะหมด กทม. ละ...

...........................................................

ตอนที่ 29.1

เปิดเทอมแล้ว...

ตั้งแต่วันนั้น...โซ่ไม่ติดต่อผม ผมไม่ติดต่อโซ่...
ต่างรู้ว่าต้องการเวลา...เพื่อกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง

วันแรกของเปิดเทอม ปอนด์รับผมมาเรียน และก็มานั่งเสวนากันที่โรงอาหารตามปกติ
เต้กับมด พูดเรื่องเด็กปีหนึ่งหน้าใหม่จิ้มลิ้มหลายคน...เริ่มที่จะเล็งกันแล้ว
ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ว่า หลานรหัสผม....สวยมากกกกกกก
ผมเองก็ยังไม่เคยเจอหรอกครับ แต่ไอ้เต้กับไอ้มดมันคอนเฟิม...ไอ้ปอนด์ก็เห็นด้วย แต่ไม่กระโตกกระตาก

"มึงพูดซะกูอยากเห็นเลย...แต่ก็อย่างว่านะ เชื้อไม่ทิ้งแถว" ผมแอบภูมิใจลึกๆ

"ถุ้ย!...มึงเนี่ยนะ" ไอ้มดมองหน้าผมอย่างประนาม

"อ้าวพูดงี้...อย่ามาจีบน้องกูแล้วกัน"

"สาดดด ด่าเมิง ไม่ได้ด่าน้องเค้า"

"นั่นหละ ไม่เคารพพี่มัน...คอยกู กูจะกันท่า"

"แหมมมมม....เพื่อนท็อปก็...น้อยใจไปได้" เสียงอ่อนเชียวมึง

"พูดเหมือนน้องเค้าจะเอามึงอะนะ" ไงละ ประโยคเด็ดจากไอ้ปอนด์

"เชี่ยนี่...หวงน้องเมียละสิมึงอะ" ไอ้มดด่า...สันดานจริงๆ มิวายกระทบกู

"น้องเมียป๊ะมึงดิ" ผมด่า

"เออๆ...อย่าให้รู้ว่ากั๊กไว้กินเองแล้วกันมึง กูไม่ยอมจิงด้วย" ไอ้มดพูดน้ำเสียงไม่จริงจัง....แต่ก็น่าคิดแฮะ

"ว่าไงไอ้ตี๋..." เสียงแบบนี้ เรียกผมแบบนี้...มีคนเดียวเท่านั้น

ผมหันหลังไปหาเจ้าของเสียง ที่ตอนนี้ยืนค้ำหัวผมอยู่ ก้มลงมองผม...ยิ้มแป้น

"...อะ....มาจากไหนเนี่ย" ยอมรับครับ ว่าตั้งตัวไม่ทัน

ทั้งที่คิดว่าเปิดเทอมคงได้เจอกัน แต่ยังไม่รู้เลย จะเริ่มคุยยังไงดี
แต่ตอนนี้เห็นเจ้าตัวมายืนยิ้มได้อยู่แบบนี้ ผมรู้สึก...ดีใจ...จริงๆ

"เอ๊า ก็เดินมา...นี่กูกลับบ้าน แวะไปเยี่ยมพ่อกับแม่มาด้วย....แม่เลยฝากนี่มาให้มึงด้วยอะ" มันว่า แล้วก็ยื่นถุงที่ใส่ทุเรียนทอดห่อเล็กๆหลายห่อมาให้

พ่อกับแม่ในที่นี้...หมายถึง พ่อกับแม่ผมนะคับ โซ่เรียกพ่อกับแม่ผมว่า พ่อกับแม่ อย่างสนิทใจมานานแล้ว เพราะถ้ามันพูดถึงแม่มัน มันจะเรียกแทนว่า คุณนาย

"...ขอบคุณนะ" ผมยิ้มตอบให้โซ่...ใบหน้าเปื้อนยิ้มของมัน...ดูปกติ....เกือบปกติ....ถ้าไม่ติดที่แววตาคู่นั้นมันเหมือนกำลังบอกผมว่า...คิดถึง...

"แบ่งไปกินมั่งดิ" ผมบอกมัน

"กูมีแล้ว แม่ให้มาถุงเบ้อเร่อ...ถุงนี้ของมึง"

"อืม...ขอบใจ" ผมพยายามพูดกับมันให้ปกติที่สุด....แต่กลับรู้สึกว่ามันยากเหลือเกิน

"กุไปละ ไว้ค่อยคุยกัน" มันบอกลา พร้อมทั้งพยักหน้าให้อีก 3คน ที่นั่งร่วมโต๊ะกับผม เป็นเชิงขอตัว ก่อนจะเดินจากไป

ดีแล้ว...ที่วันนี้เห็นมันกลับมายิ้มได้อีก...ดีแล้วนะโซ่...ขอบคุณจริงๆ...

ผมแบ่งขนมให้ไอ้เต้ ไอ้มด และปอนด์...แต่ไอ้ปอนด์ไม่เอา บอกว่าเด๋วค่อยไปกินที่หอผม เลยโดนไอ้สองตัวนั้นอ้วกใส่ไปคนละที

ระหว่างเรียนผมสังเกตได้ว่าปอนด์ดูเงียบๆไป...ก็พอเข้าใจความรู้สึกอยู่นะ...

ผมฉีกกระดาษจากสมุดแลคเชอร์มาใบนึงแล้วเขียนข้อความลงไป...สะกิดให้มันอ่าน

'คิดไรอยู่'

ไอ้ปอนด์หยิบปากกามาเขียนตอบ

'ป่าว กำลังฟังจารพูด'

'แน่ใจ?'

'คิดถึงท็อปด้วย' แน่ะ แสดงว่าไม่ได้โกรธ แค่คิดมาก

'จะอ้วก'

'หึหึ.................มึงล่ะ โอเคป่าว' มันเขียนถามผมกลับ

'ok'

'ตกใจเหรอ เมื่อเช้า' นั่น สุดท้ายมันก็คายออกมาจนได้

'นิดหน่อย แค่ไม่คิดว่าจะเจอ'

'ว่าแล้วแหละ เห็นจ้องตาไม่กระพริบ' .....กูว่าแล้ววววว เด๋วนี้หัดหึง

'บ้า เปล่าซะหน่อย'

'แต่มันก็ดูแข็งแรงดีแล้วนะ' ผมรู้ว่า แข็งแรงของปอนด์หมายถึงหัวใจ ไม่ใช่ร่างกาย...ผมนิ่งอยู่ซักพัก ก่อนจะเขียนตอบปอนด์

'ใช่ ดีแล้วหละที่เป็นแบบนี้'

'มึงเอง ก็รีบๆแข็งแรงเร็วๆเข้า'

'เออ' เออ กูก็พยายามอยู่

'555+ เด๋วกูบำรุงเยอะๆเลย จะได้แข็งไวๆ' ไม่ได้พิมตกนะครับ มันเขียนมาแบบนี้จิงๆ

' -*-...สาดดดด'

ไอ้ปอนด์หัวเราะออกมาเบาๆ ผมหมั่นใส้ หยิบกระดาษไปขยำๆ
แต่ก็ดีใจ...เพราะรู้ว่ามันสบายใจขึ้นแล้ว

...............................................