หัวข้อ: ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป ---อวสานกาล---

[tum_utcc]

คุณท็อปค๊าฟ...

มาต่อเถอะคับ

เป็นกำลังใจให้น่ะคับ  รีบ ๆ มาน่ะคับ  จะลงแดงตายแล้วเนี่ย

[archi_10_001]

อืม หายไปแบบ ไม่แวะเข้ามาเลยหงะ

แง่มๆ

แวะเข้ามา อย่่าลืมมาทักทายที่นี่บ้างนะเจ้าคะ

คิดถึงจะแย่ แง่มๆๆๆๆ

[ordkrub]

หายไปนานจัง คิดถึงงงงงงงงง

[ice99]

 

[i_ang]

คิดถึงงงงง
คิดถึงจริงๆ
กลับมาเร็วๆ นะ ทุกคนรอท๊อปอยู่

[TopUp]

กลับมาเปิดบอร์ดนี้อีกครั้ง และได้เห็นว่ากระทู้นี้ยังคงมีอยู่ และยังมีคนที่รอคอย
รู้สึกผิดที่ละทิ้งไปเฉยๆ

ขอโทษเพื่อนๆ ทุกๆคนจริงๆครับ

จากนี้จะพยายามหาเวลามาอัพต่อให้จบจริงๆซักที

.....................................................

ตอนที่23.2

ผมเดินออกมา พร้อมกับคำถามในใจ ว่าทำไมผมจะต้องสนใจด้วย
ไอ้สนใจเปนยังไงไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับผม จริงๆแล้วผมควรจะสมน้ำหน้ารึป่าว
แล้วทำไมผมถึงต้องรู้สึกสงสารมัน ทำไมผมถึงกลับรู้สึกผิดซะเอง
รู้สึกผิดที่ไอ้โซ่เอาเวลามาให้ผม มาคอยตามใจผม ในขณะที่ไอ้สนต้องรอคอย
ผมควรจะทำยังไงดี...

"ปอนด์ ทำอะไรอยู่" ผมตัดสินใจโทรหาปอนด์

"นั่งเล่นดอทเอคร๊าบบ คิดถึงกูเหรอ"

"ว่างมั้ยมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย"

"เสียงเครียดจัง มีอะไรเหรอ" ปอนด์ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"กูไปเจอไอ้สนมา..." และผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้ปอนด์ฟัง

"มึงว่ากูควรทำยังไงดี"

"มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับมึงไม่ใช่เหรอ เรื่องนี้จริงๆแล้วมันไม่เกี่ยวอะไรกับมึงเลยนะ" ไอ้ปอนด์บอกเสียงเนือยๆ

"ปัญหาทั้งหมดมึงไม่ได้เป็นคนก่อนะท็อป ไอ้โซ่กับไอ้สนจะเป็นยังไงมึงไม่ต้องไปช่วยมันคิดหรอก...ตอนมันแอบคบกัน มีใครมาปรึกษามึงบ้างมั้ย"

"..." อึ้งไปสามวิ

จิงของไอ้ปอนด์ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม มันเป็นปัญหาระหว่างสองคนนั่น
ฐานะของผมกับไอ้โซ่ตอนนี้ก็ยังไม่สามารถรบุได้แน่ชัด ผมไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาเดือดร้อนเลย

"มึงเข้าใจที่กูพูดใช่มั้ยท็อป" ไอ้ปอนด์ถามย้ำผม น้ำเสียงปอนด์นิ่งๆ ผมพอจะเดาได้ว่าปอนด์รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

"อืม ขอบคุณนะปอนด์... กุแค่สับสน กุยังงงที่อยู่ไอ้สนมันก็มาคุยกะกู"

"เรื่องความรัก มันบังคับกันไม่ได้หรอก ว่าจะให้ไปรัก หรือเลิกรักใคร" ประโยคสุดท้ายที่ไอ้ปอนด์พูดทิ้งไว้ ก่อนผมจะวางสาย

นั่นสินะ ผมไม่น่าเอาเรื่องนี้มาเล่าให้ปอนด์ฟังเลยจริงๆ
ผมลืมคิดไปว่า ปอนด์เองก็อยู่ในสถานะที่ไม่ได้ต่างกับไอ้สนเท่าไหร่
แต่ปอนด์อาจจะโชคดีกว่าตรงที่ผมยังเห็นมันเป็นเพื่อนอยู่เสมอ...แล้วตอนนี้ผมให้โอกาสมัน

แต่ตลอดเวลาก่อนหน้านี้ ความรู้สึกของไอ้ปอนด์คงไม่ได้ต่างกับไอ้สนเลย...ไม่แปลกที่ปอนด์จะโกรธ
ตอนนี้ปอนด์เริ่มมีความหวังกับผม ถึงยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
แต่เรื่องของไอ้สน คงตอกย้ำความรู้สึกลึกๆของปอนด์อยู่ไม่ใช่น้อย

คืนนั้นผมปิดโทรศัพท์แล้วนอนคิดเรื่องไอ้โซ่กับไอ้สน
ผมตัดสินใจว่าผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ผมไม่มีสิทธิ์ไปบงการใคร
แต่ผมคงต้องบอกเรื่องนี้ให้ไอ้โซ่รับรู้ และให้มันรับผิดชอบกับการกระทำและปัญหาที่มันก่อขึ้นด้วยตัวเอง

.........................................................

เช้าวันต่อมา ทันทีที่เปิดโทรศัพท์
โซ่ 5สาย ปอนด์ 2สาย

ผมตัดสินใจโทรหาโซ่

"เมื่อคืนมึงปิดมือถือทำไม" ไม่ต้องมีการทักทายใด

"กูเหนื่อ อยากพักผ่อน"

"ไปทำอะไรมาถึงเหนื่อย ขนาดไม่อยากจะคุยโทรศัพท์กับกู" ไอ้โซ่สียงเข้ม

"เอาเหอะ กูไม่อยากจะเถียงกับมึง...กูโทรมาเนี่ย มีเรื่องจะคุยกับมึง" ผมเข้าเรื่อง

"เรื่องอะไร"

"มึงเจอสนบ้างรึป่าว"

"กุกับสนไม่มีอะไรแล้ว เรื่องนี้มันจบไปแล้ว" ไอ้โซ่บอกเสียงอ่อน

"แล้วเด็กมันจบกับมึงด้วยรึป่าว" ผมถาม

"ทำไมมึงพูดแบบนี้ ไอ้สนมันทำอะไร" ไอ้โซ่เสียงเข้ม

"ไม่มีอะไรหรอก และกุก้ไม่ได้เป็นอะไร กุสบายดี...จริงๆเรื่องนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกูหรอกนะ แต่กุว่ามึงควรรับผิดชอบกับการกระทำขอมึงมากกว่านี้"

"กุไม่แคร์หรอกนะ ว่ามึงกับไอ้สนจะเป็นยังไงกัน แต่กุไม่อยากเข้าไปยุ่งระหว่างเรื่องของมึงสองคน เพราะกุไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้อีกแล้ว" ผมบอกโซ่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไอ้สนมันบอกอะไรมึง...กุจบกับมันแล้วจริงๆ กุไม่เจอ ไม่คุยกับมันนานแล้วนะ"

"ไม่ต้องมาบอกกุหรอก กุบอกแล้วกุไม่ได้แคร์...มึงจะจบกับมัน หรือจะคบกับมัน ไม่ได้ส่งผลอะไรกับกู"

"..." ไอ้โซ่เงียบ

"กูมีเรื่องจะคุยแค่นี้แหละ หวังว่ามึงคงจัดการกับปัญหาของมึงเองได้" แล้วผมก็วางสาย

ผมทำถูกแล้วรึกป่าวนะ เมื่อคืนผมบอกว่าจะไม่ยุ่ง แต่ที่ผมคุยกับโซ่เมื่อกี๊มันเรียกว่ายุ่งไปแล้วรึป่าว
ช่างเถอะ...ผมถือว่าผมทำหน้าที่ของผมจบแล้ส ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ตกอยู่ที่ผมอีกต่อไป
แต่ทำไมในใจผมมันเหมือนยังมีความกังวล...ผมตอบตัวเองไม่ได้จริงๆ

...............................................................

[TopUp]

มาต่อให้อีกครับผม จะมีคนอ่านมั้ยน๊าาา

..........................................

ตอนที่ 24

วันนี้แกงค์ผมนัดไปเดินเล่นจตุจักร์กัน ผมกับปอนด์ยังคุยกันเหมือนปกติ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีก

"อีกไม่กี่วันเปิดเทอมแล้วเนี่ย จะรับน้องอีกแล้ว" ไอ้ปอนด์ชวนคุยตอนกินข้าว

"เออ เห็นว่าเด็กปี 1 แหล่มทั้งนั้นเลยนะเว่ย" ไอ้มดเริ่มทันที

"ไวจิงนะมึงเรื่องแบบนี้" ไอ้ปอนด์ว่า

"เอ๊า ไม่ไวได้ไง นั่นนะความหวังมันเลยนะมึง จะได้แฟนมาหนุงหนิงเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง" ไอ้เต้แซว

"ไอสาดดด มึงนี่ไม่หวังเลยนะ ไม่หวังเลยยยยย"

"เฮ้ย พี่เต้เค้าปลงแล้ว" ผมแซวไอ้เต้

"เออ ปูนนี้แล้ว พวกมึงคิดเหรอว่าเด็กๆมันจะเหลียว" ไอ้ปอนด์เสริม

"อ้าว หน้าใหม่ๆนี่แหละ จะได้เริ่มจียเริ่มศึกษากันใหม่ไงวะ มึงนี่ไม่รู้อ่ะไร"

"เออจิง เพราะสองปีมานี่มีแห้วตลอดนี่นะ 555" ผมพูดเรื่องจิง

"แหมมมม ใครจะเหมือนมึงสองตัว สวีตตลอด แยกๆกันมั่งเหอะ เห็นใจเพื่อนบ้างบางที" ไอ้เต้มิวายเหน็บผมกะไอ้ปอนด์จนได้

"อย่าๆ อิจฉาดิสัด" ไอ้ปอนด์ด่า

สุดท้ายก็เถียงกันล้งๆเล้งๆ ไปเรื่อย
ไอ้เต้กับไอ้ปอนด์มันทำรับน้อง ปีนี้เห็นว่าสุดท้ายละ
แต่ปีสามก็ไม่ต้องทำอะไรมาก ส่วนผมกะไอ้มดไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
ส่วนหนึ่งอาจจะเนื่องจากมหาลัยเราไม่ค่อยให้ความสำคัญกับรับน้องเท่าไหร่
แต่ไอ้ปอนด์กะไอ้เต้มันขากิจกรรม

เย็นวันนั้น หลังจากแยกย้ายกัน ผมกลับกะไอ้ปอนด์

"เหนื่อยรึป่าว ดูหนังกันมั้น" ไอ้ปอนด์ถามผม

"ก็ไม่เท่าไหร่ มึงอยากดูเหรอ"

"อืม ไม่ได้มีโอกาสดูหนักับมึงสองคนนานแล้วนะ"

"เอาสิ ดูก็ได้"

แล้วผมกับไอ้ปอนด์ก็เลือกหนัง Romantic conmady เรื่องหนึ่ง
แต่จำไม่ได้แล้วว่าไปดูเรื่องอะไรกัน สนุกทีเดียวแหละ
แรกเป็นช่วงฮา ก็ต่างคนต่างดูนี่แหละคับ
แต่พอมันมาถึงฉากซึ้งนี่ดิ ผมกำลังอินเลย แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกอุ่นๆที่มือซ้าย

ปอนด์จับมือผมครับ
ครั้งแรกจริงๆ ดูหนังด้วยกันมาหลายครั้ง ทั้งดูกับเพื่อน หรือดูกันสองคน มันไม่เคยมีทีท่าว่าจะทำอะไรแบบนี้
แต่จู่ๆวันนี้ มันกลับมาจับมือผม ยอมรับคับ ว่าค่อนข้างตกใจเล็กน้อย...แต่ผมกลับไม่ดึงมือออกมา

เราสองคนนั่งดูหนังกันเงียบๆ สายตาเราสองคนจับจ้องกันอยู่บนจอหนัง
แต่มือของปอนด์กุมมือผมไว้กระชับแน่น

ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของปอนด์ที่ส่งผ่านเข้ามา
ความร้สึกดีๆ ความอบอุ่นใจ

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมไม่ยอมดึงมือออกมา ทั้งที่เป็นคนที่บอกมาเสมอ ว่าเป็นแค่เพื่อน จะไม่มีอะไรพิเศษ
แต่เวลานี้ ผมกลับรู้สึกว่าไม่อยากที่จะปฏิเสธปอนด์
สิ่งที่ปอนด์ทำไม่ก็ไม่ใช่ที่รุ่มร่ามน่าเกลียด หรือมากเกินเลย
มันอาจจะแปลก สำหรับเพื่อนที่จับมือกันดูหนัง แต่สถานะของเราสองคนมันก็ไม่เชิงเพื่อนซะทีเดียว
ผมว่าปอนด์เองก็คงต้องใช้ความกล้าพอสมควร ที่จะเอื้อมมือมากุมมือผมไว้
เราสองคนต่างรู้กันในใจ โดยไม่มีคำพูดใดๆที่ต้องพูดออกมา

เราจับมือกันจนหนังจบ โรงหนังเปิดไฟ ปอนด์คลายมือออก
ผมมองหน้าปอนด์ ที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้ผมบางๆ แววตามีความสุข
ผมหลบตาปอนด์ แล้วเดินออกจากโรงหนัง

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านเราไม่ได้พูดอะไรกัน
แต่บรรยากาศในรถกลับไม่ได้เงียบเหงาเลย
เสียงเพลงจากวิทยุเบาๆ และเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของไอปอนด์
ผมได้แต่นั่งเงียบๆ และมองไปข้างทาง
ไม่ได้โกรธ แค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร มันพูดไม่ออก ก็แค่นั้น

ถึงที่หอไอ้ปอนด์พูดขั้นมาก่อนผมจะลงจากรถ

"วันนี้กูมีความสุขมากเลยอ่ะ" ไอ้ปอนด์พูดในตาระยิบระยับ

"อืมม หนังสนุกดีนะ" ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี

"ช่าย  กุไม่เคยดูหนังแล้วมีความสุขขนาดนี้เลย"

"หนังมันน่ารัก ดูแล้วก็มีความสุขไปด้วย" ผมว่าเขินๆ

"คนไปดูด้วยก็น่ารัก"

"..." รู้สึกได้ว่าหูร้อนขึ้นมาทันใด

"กุไปละ กลับบ้านดีๆนะ" แล้วผมก็รับลงจากรถมา วิ่งไปขึ้นลิฟท์อย่างรวดเร็ว

บ้าไปแล้ว ไอ้ปอนด์มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
เมื่อก่อนไม่เห็นจะแพรวพราวแบบนี้เลย เด๋วนี้ชักเอาใหญ่แล้ว

ยอมรับจิงๆรับว่าวันนี้มันทำให้ผมใจเต้นแรงมาก
นี่ผมกำลังเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ไหม
แล้วโซ่ละ...อยู่ๆเสียงหนึ่งในใจก็ดังขึ้นมา

ใช่ แล้วไอ้โซ่ละ ผมควรทำยังไงกับโซ่ดี
ตอนนี้ระหว่างผมกับโซ่มันคลุมเครือ อาจจะเพราะเรื่องไอ้เด็กสน
ตั้งแต่ผมโทรไป วันี้ทั้งวันไอ้โซ่ไม่โทรมาเลย มันต้องกำลังทำอะไรซักอย่างแน่ๆ

หรือมันจะโกรธนะ...ผมพูดกับมันแรงไปรึป่าว
มันจะรู้สึกยังไง มันอาจจะเสียใจ หรือเครียดอยู่ ในขณะที่ผมไปมีความสุขมาทั้งวัน

ตอนนี้มึงกำลังทำอะไรอยู่นะโซ่...

.......................................................

[in_nov]

ยินดีต้อนรับการกลับมา  
ยังติดตามอ่านอยู่ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[manami1155]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ท๊อปมาต่อแล้ววววววววววววว
ดีใจกรีดร้องไปสามโลก
 

แต่พอได้อ่านเรื่องแล้วกลับเครียดหนัก
เหมือนว่าพี่ปอร์นจะเริ่มรุกหนักซะแล้ว
แถมยังทำให้พี่ท๊อปเริ่มหวั่นไหวแล้วด้วย
แล้วพี่โซ่อ่ะ พี่โซ่หายไปไหนนนนนน
 

ยังคงโบกธงเชียร์พี่โซ่อยู่นะคะ
ถึงแม้ความหวังจะลางเลือน
 

ปล.+1ต้อนรับการกลับมาของพี่ท๊อปด้วยค่า
คิดถึงมากๆๆๆๆ
 

[nopkar]

ดีใจที่กลับมานะคร้าบบบบบบ รอลุ้นว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นยังไงนะ

[aorpp]

ดีใจที่กลับมาค่ะ
อยากอ่านต่อมากๆๆๆ
มาบ่อยๆนะคะ

[TopUp]

มาต่อให้อีกครับ ชดเชยกับที่หายไปนาน

ดีใจที่ยังมีคนรอเรื่องราวของผมอยู่ ขอบคุณจริงๆครับ ที่ยังไม่ลืมกัน

.......................................

ตอนที่ 25

ไอ้โซ่เงียบหายไป 2วันแล้ว ไม่ติดต่อมาเลย
ผมจะกดโทรไปหามันหลายครั้ง แต่สุดท้าก็ชั่งใจ แล้วไม่โทรไป
เมื่อไหร่ที่มันพร้อมมัน็คงกลับมาเอง บางทีที่มันไม่ติดต่อมัน มันคงคิดว่าดีแล้ว

ในขณะเดียวกันไอ้ปอนด์ก็แทบจะย้ายมาอยู่หอผมอยู่แล้ว มันบอกว่า

"ถ้าขช่วงนี้ไม่ทำคะแนน แล้วจะให้ไปทำตอนไหน" อืมมมมม จิงของมัน

อีกเหตุผลก็คือ มันจะต้องไปทำรับน้องแล้ว ขอมันอยู่กับผมให้เต็มที่หน่อย เด๋วมันจะไม่ค่อยว่าง
ผมก็ไม่คิดมากไรอยู่แล้วคับ ตั้งแต่วันที่ไปดูหนังกัน ไอ้ปอนด์ก็ไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามกับผม
จะมีก็แต่คำพูดที่หยอดตลอดเวลา เท่าที่มันจะคิดได้ กับสายตาที่กรุ้มกริ่ม จนเหมือนคนละคนกับเมื่อก่อน
อย่างน้อยผมก็ดีใจนะ ที่ได้รู้ว่ามันมีความสุขจริงๆ

"นี่ เด๋วพรุ่งนี้กูไม่ได้มากินข้าวเย็นด้วยนะ" ไอ้ปอนด์บอกผมตอนนั่งกินข้าวกัน

"เออ" ผมรับรู้

"แค่เนี้ยะ?" ปอนด์เสียงสูง

"อ่าว จะให้อะไรมากมายละ ก็รู้แล้ว มึงไปทำงานคณะ"

"ไม่เหงารึไง" ทำน้ำเสียงน้อยใจไปได้

"ไม่หรอก กุก้นั่งเล่นเนต ดูทีวีอะไรไป มีไรมากมายให้ทำ"

"แล้วจะคิดถึงกุด้วยป่ะ"

"ไม่รู้"

"รู้หน่อย"

"นี่...อย่ามาเล่นลิ้น เมื่อก่อนไม่เห็นจะปากดีแบบนี้เลย"

"จ่ะๆ อย่าดุดิ...เอาเป็นว่ากุจะโทรมานะ"

"อืม"

ดูซิครับ ไอ้ปอนด์ที่เคยนิ่งๆหายไปไหน ผมเริ่มสงสัยว่านี่เป็นตัวปลอมรึป่าว
สองวันที่ผ่านมาเนี่ย ผมโดนไอ้ปอนด์หยอดจนจะเบาหวานขึ้นตา
ผมว่าถ้านับความเสี่ยว ไอ้ปอนด์ชนะไอ้โซ่ขาดลอย

ไอ้ปอนด์ไม่ได้มาหาผม 2วัน แต่ยังโทรมาบ่อยๆ ในขณะที่ไอ้โซ่เงียบหายไปเลย
ห้องผมที่แทบจะไม่เคยมีเสียงเงียบ ไม่เสียงไอ้โซ่ ก็เสียงไอ้ปอนด์ หรือไม่ก็เสียงทั้งคู่
ตอนนี้มันเงียบเหงาจัง ไอ้ปอนด์ผมรู้ว่ามันอยู่ไหน ทำอะไร แต่ไอ้โซ่ผมไม่รู้เลย
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว อย่างน้อยก็ขอเช็คดูหน่อยว่ายังไม่ตาย
ตัดสินใจกดมือถือโทรหามันจนได้

โทรศัพท์ดังอยู่ 4-5 ครั้ง ไม่มีคนรับ ผมกำลังจะกดวาง แต่ในที่สุด

"ท็อป" เสียงไอ้โซ่ผ่านสายมา

"กูนึกว่ามึงตายไปแล้ว" ใจจริงอยากจะถามว่า อยู่ที่ไหน ทำไมเงียบหายไป แต่ปากมันไม่พูดอะ

"ทำไม อยากให้ตายเหรอ" โซ่ถามเสียงเรียบ

"...ก็แค่โทรมาเช็คดู เห็นไม่ได้ข่าวคราว" ทำไมมันพูดกับเราอย่างนี้ คงโกรธอยู่สินะ

"กูคิดว่ามึงไม่สนใจกูซะอีก"

"นี่กูไม่ได้โทรมาชวนมึงทะเลาะนะ...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว กุวางละ" แม่ง!

"เดี๋ยวสิ ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมกูเงียบหายไป"

"ถ้าอยากจะบอกมึงก็คงบอกเอง" ถึงคราวเล่นตัว ผมก็ใช่ย่อยนะเฟร่ย

"กูจะบอกมึงอยู่แล้วหละ แต่ก็แค่อยากได้ยิน ว่ายังสนใจกันอยู่บ้าง" ไอ้โซ่พูดมา น้ำเสียงดูเศร้าเล็กๆ

"..." อึ้ง ไอ้ควายเอ้ย ถ้ากุไม่สนใจมึงกุไม่โทรมาหรอก

"มีอะไรจะบอกกูก็บอกเถอะ" ผมยังปากแข็ง

"กูพยายามไปรับผิดชอบการกระทำของกูแล้วนะ" ทำไมวันนี้เสียงมันเรียบจังวะ ผิดปกติ ผมเริ่มรู้สึกยังไงๆ

".....กูไปคุยกับสนมา กูพยายมเคลียเรื่องทุกอย่างให้มันจบ"

"แต่อะไรๆมันเลยเถิดไปใหญ่ จนกูควบคุมไม่ได้....กูไม่รู้ว่าสิ่งที่กูทำมันเลวร้ายมากขนาดนี้" ไอ้โซ่เสียงเริ่มสั่น

"โซ่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น" ผมใจไม่ไดีแล้วครับ ว่าแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

"กูขอให้ไอ้สนมันตัดใจ กูบอกไปว่ากูรักมันไม่ได้ กูรักมึง กูขอโทษมัน....ทีแรกกูคิดว่าทุกอย่างน่าจะจบแล้ว" เสียงไอ้โซ่เริ่มสันมาก เหมือนมันจะร้องไห้

"แต่ไอ้สนมันกลับบ้าปเอามีดกรีดข้อมือตัวเอง..." พอพูดประโยคนี้ ผมรู้แล้วว่าไอ้โซ่มันร้องไห้ออกมา

"...." ผมเองก็อึ้ง พูดไม่ออกเหมือนกัน

"เป็นเพราะกู เพราะกูเอง...กูมันเลว กูมันเหี้ย...ฮือออ...เพราะกู" ไอ้โซ่ร้องไห้ใหญ่ละครับ

"ตอนนี้มึงอยู่ไหน" ผมทนไม่ไหวแล้ว ใจผมตอนนี้มันไปอยู่ที่ไอ้โซ่แล้ว

ผมรู้ว่าตอนนี้มันคงเจอกับปัญหาที่มันไม่รู้จะหาทางออกยังไง
ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด สิ่งเดียวที่ผมรู้ตอนนี้คือ ผมต้องไปหามัน
ผมวางโรศัพท์จากโซ่ แล้วเรียกแท๊กซี่ไปคอนโดมัน
เร่งแท๊กซี่ให้เหยียบเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ห้องมืดมาก ม่านปิด ไม่เปิดไฟ
เงาดำๆของผู้ชายคนหนั่งนั่งอยู่ตรงโซฟาตัวยาว...ไอ้โซ่

ผมเดินเข้าไปหามันช้าๆ แต่เหมือนตอนนี้มันจะไม่ได้รู้เลย ว่ามีเข้ามาในห้องของมันแล้ว มันดูนิ่งมาก
ผมอ้อมโซฟาเข้าไปด้านหน้า...สภาพไอ้โซ่ตอนนี้ไม่ต่างจากขอทานเท่าไหร่
เคราที่เริ่มเข้มขึ้น เสื้อผ้ายับๆ ผมเผ้ากระเซิง...ตาที่บวมแดง...มันไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วนี่
บนโต๊ะมีขวดเหล้าเปล่าๆตั้งอยู่ 2-3 ขวด กับอีกขวดที่หมดไปแล้วเกือบครึ่ง
ทันทีที่มันเห็นผมอยู่ตรงหน้า ไอ้โซ่โผเข้ามากอดผม

"ท็อป มึงมาหากูแล้วจริงๆ...กูคิดถึงมึง...กูคิดถึงมึงมากรู้มั้ยท็อป" ไอ้โซ่กอดผมแน่น ปากพร่ำบอกแต่ว่าคิดถึง

"กู...กูก็คิดถึง" ผมตันสินใจพูดออกไปเบาๆ

"จิงเหรอ มึงคิดถึงกูจริงๆเหรอ มึงไม่ได้โกหกกูใช่มั้ย...มึงไม่โกรธกูแล้วใช่มั้ย" น้ำเสียงไอ้โซ่ดูดีใจมาก

"กู กูก็ไม่ได้โกรธอะไรมึงนี่" ผมเอามือลูบหลังมันเบาๆ

"แต่กูมันเลว กูมันเลว กูทำผิดกับมึง ผิดกับไอ้สน กูทำไม่ดี มึงไม่เกลียดกูเหรอ" เสียงไอ้โซ่เริ่มสั่น

"...." ผมไม่รู้ ผมเองก็พูดไม่ออก แค่รู้สึกได้ว่าคนที่กำลังกอดอยู่ตอนนี้กำลังสะอื้นอยู่ น้ำตาผมมันก็ไหลออกมา

"ท็อป โซ่ทำผิดไปแล้ว...โซ่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ โซ่ไม่ได้ตั้งใจ" ไอ้โซ่ร้องไห้ และพรั่งพรูออกมามากมาย

"โซ่ไม่คิดว่าไอ้สนมันจะทำแบบนั้น โซ่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น...ฮือออ"

"อย่าร้องไห้นะ ไม่ต้องกลัวนะโซ่" ผมปลอบมัน ทั้งที่ตัวเองก็กำลังร้องไห้

ผมไม่เคยเห็นไอ้โซ่เป็นแบบนี้ ผมไม่เคยเห้นมีอยู่ในสภาพนี้ ไม่เคยเห็นมันอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน
ผมรู้ว่าตอนนี้โซ่ทั้งรู้สึกผิด โทษตัวเอง และกำลังกลัว

ผมปลอบจนโซ่หยุดร้องไห้ และให้มันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง
ได้ความว่า ไอ้สนมันกรีดข้อมือ ไอ้ยอดมันเข้าไปเจอ เลยเอาไปส่งโรงบาลทัน
เรื่องทั้งหมดก็เลยแดงขึ้นมา ไอ้ยอดโกรธไอ้โซ่มาก และมันโกรธไอ้สนด้วย
ทุกคนในบ้านไอ้สนช๊อกที่รู้ว่าไอ้สนเป็นเกย์ และพยายามจะฆ่าตัวตายเพราะแกหักจากไอ้โซ่

นี่เรื่องมันบานปลายใหญ่โตขนาดนี้แล้วเหรอ ผมค่อนข้างตกใจกำเรื่องที่เกิดขึ้น
รู้สึกผิดในใจว่า เราเป็นต้นเห็นของเรื่องนี้รึป่าว

ตอนนี้ไอ้สนยังอยู่ที่โรงพยาบา เพราะเสียเลือดไปมาก
แต่ยังไม่อัตรายถึงกับชีวิต หมอให้นอนพักที่โรงพยาบาล

ไอ้โซ่ที่ทำอะไรไม่ถูกกับเรื่องที่เกิดขึ้น ได้แต่นั่งโทษตัวเอง และพยายามเอาเหล้าย้อมใจ
ไม่กล้าโทรหาผม เพราะกลัวผมจะโกรธจะเกลียดมัน กลัวไอ้สนตาย กลัวที่บ้านจะรู้เรื่อง

ผมไม่นึกเลยว่าโซ่ คนที่เคยมั่นใจกับทุกๆอย่าง คนที่เข้มแข็งคอยปกป้องผม ตอนนี้จะต้องมามีสภาพแบบนี้

"ไม่เป็นไรนะโซ่ ไม่เป็นไรนะ...ทุกอย่างจะผ่านไปได้" ผมจับมือโซ่ไว้แน่น

ไอ้โซ่มองหน้าผม แล้วดึงผมเข้ามากอดไว้

"อย่าทิ้งโซ่ไปนะท็อป ถ้าโซ่ไม่มีท็อปโซ่ไม่รู้จะเป็นยังไง โซ่ไม่มีใครแล้ว"

"ท็อปจะอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ไปไหนหรอก...แต่ตอนนี้โซ่ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนดีมั้ย เด๋วท็อปจะหาอะไรให้กินนะ นี่คงไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วใช่มั้ย"

ไอ้โซ่พยักหน้า และเดินไปอาบน้ำอบ่างว่าง่าย
ผมมองไอ้โซ่ด้วยความสงสาร และเป็นห่วง เวลานี้ควรจะพักเรื่องหมางใจทั้งหลายไว้ก่อน
กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับโซ่ตอนนี้...

..............................................

[manami1155]

ง่า...
บายปลายกันไปไกลเลยทีนี้
สนไม่น่าทำแบบนี้เลยอ่า
ไม่รักตัวเองแถมยังทำให้พ่อแม่เสียใจอีก
แล้วทำแบบน้คิดเหรอว่าจะได้ความรักจากพี่โซ่
สิ่งที่ได้มันมีเพียงแค่ความสงสารเท่านั้นไม่ใช่ความรักหรอก

เป็นกำลังใจให้ทั้งพี่โซ่แล้วก็พี่ท๊อปค่า
อุปสรรคครั้งนี้ต้องผ่านมันไปให้ได้
สู้ๆๆๆ

[Nichdia]

เย้ ดีใจที่มาต่อนะครับ

ปกติแล้วไม่ค่อยจะเข้ามาห้องนี้สักเท่าไหร่
แต่อะไรไม่รู้ดลใจให้คลิกเข้ามาแล้วเจอกับกระทู้นี้

ดีใจที่มาเขียนให้อ่านต่อนะครับ

[luvY]

การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อแล้ว  ดีใจจังเลยยย
 

[BlackClover]

ไม่ีค่อยเข้าห้องนี้ เพราะรู้ว่าเรื่องมันไม่จบ

แต่อยู่ดีๆก็กดเข้ามา ทำให้ได้อ่านเรื่องนี้

รอลุ้นว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นยังไง

 T^T

ปล. ปัจจุบันก็ยังคบกับคนข้างกาย  อยู่ใช่ไหม?

...............................

เรื่องที่โซ่ทำ

อาจจะเพราะความมักมาก หรืออะไรก็แล้วแต่  แต่การกระทำที่ไม่ยั้งคิด มันกับทำให้ท๊อปเจ็บปวด
แล้วพยายามง้อขอคืนดี  เหมือนรู้ว่าเขาสำคัญกับตัวเองมาก ในวันที่เขาหายไปจากชีวิต

ช่วงที่ว่าสองคนเริ่มห่างๆกัน เพราะการเรียนหรืออะไรก็แล้วแต่  แล้วระหว่างนั้นสนก็เข้ามา

โซ่ก็คงหวั่นไหวพอๆกับตอนที่ท๊อปให้ปอนด์จับมือ  ในโรงหนังนั้นล่ะ
แต่สถานะนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง ...เพราะ ณ ตอนนั้น โซ่กับท๊อปเลิกกันแล้ว เรื่องที่ท๊อปจะไปหวั่นไหวกับใคร มันไม่ใช่ปัญหา
แล้วยิ่ง สถานะของทั้งสามคนในตอนนั้น มันค่อนข้างคุมเครือ

ท๊อปรักโซ่  แต่ก็ลืมความผิดหวังเสียใจไม่ได้
แต่ปอนด์ก็เป็นคนดี...ดีตลอดมาไม่ว่าจะในฐานะเพื่อน  หรือ คนที่กำลังจีบท๊อป

จากที่อ่านท๊อปตอบคำถาม...ท๊อปบอกว่ายังรักโซ่แม้แต่ทุกวันนี้  เพราะเป็นรักแรก...แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นรักทุกท้าย T^T
อ่านแล้วก็ใจหายนะ  แต่ (เยอะจัง) อะไรที่ท๊อปทำแล้วมีความสุขก็อยากให้ทำ  แค่สิ่งที่ทำนั้นไม่เดือดร้อนคนอื่น หรือตัวเองเดือดร้อน

ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง...หรือ ท๊อปเลือกใครเราก็ได้แต่รอลุ้นในเรื่องที่ท๊อปเล่า  (แอบเชียร์โซ่ เล็กๆ  เพราะรู้ว่าทั้งสองก็คงรักกัน แต่มันขึ้นอยู่กับว่าจะแก้ปัญหายังไง และ ท๊อปจะให้อภัยโซ่ไหม)

หวังว่าจะได้อ่านจนจบนะ  ยอมรับผลการตัดสินใจของท๊อป ไม่ว่าท๊อปจะเลือกใคร ^^

แล้วก็เรื่องสน...

ในความคิดเรา  ถ้าโซ๋ไม่ได้รักสนจริงๆจะไปบังคับคงไม่ได้ เพราะไม่เพียงแต่โซ่จะไม่มีความสุข แต่สนก็จะไม่มีความสุขด้วย ได้แต่ตัวแต่ความรักไม่ได้  นอกจากความสงสาร...แต่ก็ไม่รู้นะ เพราะครั้งหนึ่งโซ่เคยหวั่นไหวกับสนมาก่อน  ถ้าเขาคบกันจริงๆ  มันก็อาจจะพัฒนามาเป็นความรักได้

ความรักพูดยากเหมือนเขาว่าจริงๆ

...แต่ชอบที่แม่ท๊อปพูดมาก  แล้วชอบทัศนะคติ การมองโลกพร้อมกับเปิดรับสิ่งที่ท๊อปเป็น  คุณแม่สุดยอด ...



>>>มีเรื่องหนึ่งอยากถาม..อีกนานไหมคะที่จะรู้ว่าท็อปเลือกใคร T.T

ถ้าท็อปไม่ว่างจะมาต่อให้จริงๆ ก็ขอให้ช่วยสรุปเรื่องราวทั้งหมดมาลงได้ไหมคะ เช่นหลังจากนี้เป็นยังไง? แล้วตกลงท็อปเลือกใคร  ถึงแม้จะไม่มีบทพูด  แค่เล่าเรื่องราวย่อๆก็ได้ค่ะ 

เป็นกำลังใจให้นะคะ ทั้งงาน ความรัก และอื่นๆ  ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่ทำ

[broke-back]

 
อ่านรวดเดียว 3 ตอน จุใจเลย
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องนึง ที่เวลาจะเขียนเม้นท์ให้ท็อป....แล้วเม้นท์ยากกก
ต้องตั้งสติ ลำดับอารมณ์ให้ดี ไม่งั้นเม้นท์แล้วจะออกทะเลไป
เพราะมีซีนอารมณ์อยู่ตลอด ไหลแบบต่อเนื่อง แต่ละเหตุการณ์ตัดสินใจยากทั้งนั้น

แต่ตอนนี้สงสารโซ่นะ คงอยู่ในภาวะกดดัน ถูกบีบคั้นอย่างมาก สู้ๆๆๆน่ะโซ่
ส่วนสน ไม่รู้สึกสงสารและเห็นใจเลย เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด สนก็รู้ดีอยู่ว่ากำลังทำอะไร และมันจะเป็นยังไง
แล้วตอนนี้เสือกจะลุกขึ้นมาเรียกร้อง เหอะเหอะ ยังมีหน้าจะมาเรียกร้องอะไรจากใคร เป็นคนทำมันขึ้นมาเองทั้งนั้น

  ท็อป +1 ต้อนรับการกลับมา -- ใจจริงอยากจะบวกให้ซัก 10 จุ๊บบบบบบๆๆๆๆ

[pay-it-forward]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด ขอกรี๊ดดังๆ
ในที่สุดท็อปก็กลับมา ยินดีต้อนรับจ้า 
อย่าหายไปอีกนะ
 

[TopUp]

ดีใจจังเลย ที่ทุดคนยังไม่ลืม
วันนี้เอาตอนมาส่งให้นะครับ ตอนเครียดๆอีกแล้ว

อย่าพึ่งเบื่อกันไปก่อนนะ ผมเองก็ไม่รู้จะเขียนเล่ายังไงดี ให้มันไม่ยืดเยื้อ
เรื่องของผมมันอาจดำเนินเรื่องช้าไปซักหน่อย

ปัญหามันอยู่กับผมนานคับ ร่วมปี
ส่วนหนึง เพราะผมเอง ที่ไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้...ผมกลัวมากเกินไป

แหะๆๆๆ เอาเป็นว่า บทสรุปของเรื่องมันมีแน่นอนครับ แต่อาจจะวุ่นวายซักหน่อย

ยังไงก็คิดถึงทุกคนเสมอน๊ะ

ปล. เรื่องของผมมาอยู่ในบอดร์นิยายแต่งไม่จบ แล้วแบบนี้มันจะโดนลบมั้ยครับเนี่ย ทำไงดีอ่ะ

.............................................

ตอนที่ 26

ไอ้โซ่เดินเข้าห้องไปอาบน้ำ ผมเปิดม่านรับแสง
ภายในห้องไม่แตกต่างไปจากตอนผมอยู่เท่าไหร่ แค่รกกว่าเดิมนิดหน่อย
ผมเกบขวดเหล้าไปทิ้ง เปิดตู้เย็นเห็นแค่อาหารสำเร็จรูปกับไข่
นี่คงกินแต่ข้าวกล่องแบบนี้ทุกวันเลลยสินะ ผมเอาอาหารหล่องเข้าเวฟ และทอดไข่เจียว
ไอ้โซ่อาบน้ำเสร็จ พอดีกับที่ผมทอดไข่เสร็จ
สภาพดูดีกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ยังดูไม่สดชื่นเหมือนเคย

"มีแต่อาหารกล่อง กินรองท้องไปก่อนนะ นี่กูทอดไข่เจียวให้" ผมยิ้มให้โซ่บางๆ

ไอ้โซ่ยิ้มให้ผมแล้วก้มกน้าก้มตากินข้าว ผมได้แต่นั่งมองมันเงียบๆ
ในหัวคิดแต่ว่า จะช่วยไอ้โซ่ได้ยังไงบ้าง จะปล่อยให้มันแก้ปัญหานี้คนเดียวคงไม่ดีแน่
ไม่กี่นาทีมันก็กินเสร็จ ผมบอกให้มันไปนั่งดูทีวี ผมจะเอาไปล้าง แต่มันบอก มันอยากช่วยล้าง

ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากของเราสองคน
ผมล้างน้ำยาล้างจาน ไอ้โซ่ลางน้ำเปล่า เหมือนที่มันเคยทำเมื่อก่อน
ล้างเก็บจนเสร็จ ผมก็ขอตัวกลับ

"เดี๋ยวกูคงต้องกลับแล้ว มึงอย่าคิดอะไรมากนะ ทำใจให้สบาย"

"อยู่กับกูก่อนได้มั้ย" ไอ้โซ่ส่งสายตาอ้อนวอน

"....." สายตาแบบนี้ สายตาอ้อนวอนของมันที่ผมแพ้มาตลอด ยิ่งเฉพาะในตอนนี้มันดูเศร้าเหลือเกิน

"จะดีเหรอ กูไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน"

"เสื้อผ้ากูก็มี...แต่...ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร" โซ่พูดแล้วหลบตาต่ำ

"....ก็ได้...." ในที่สุดก้แพ้มันอีกจนได้

ไอ้โซ่ยิ้มดีใจ รวมมือผมทั้งสองทั้งไปกุมไว้แน่น
พร่ำบอกแต่ว่าขอบคุณจนผมต้องบอกให้มันพอได้แล้ว
แต่ผมคงต้องโทรบอกปอนด์ซักหน่อย...หน้าไอ้โซ่หุบลง แต่ก็ทำท่าเข้าใจ

"ปอนด์ วันนี้กุมานอนบ้านโซ่นะ"

"หืม! ไปทำไม" ไอ้ปอนถามเสียงสูง

"มีเรื่องนิดหน่อย ไว้กูจะเล่าให้ฟังนะ....แต่ไม่ต้องห่วงนะ" ผมยังไม่อยากเล่าอะไรให้มันฟังตอนนี้

น้ำเสียงไอ้ปนด์ขัดใจมาก แต่ก็คงไม่รู้จะห้ามยังไง
ปอนด์ก็ยังคงเป็นปอนด์ที่เคารพการตัดสินใจของผมเสมอ

ตอนนี้มีแค่ผมกับไอ้โซ่สองคนแล้ว มันนั่งมองผมอยู่ตลอด
ผมผมต้องหลบสายตาคู่นั้น แล้วทำท่าทีว่าจัดเก็บของรกๆในห้อง

"มึงนี่เมื่อไหร่จะเก็บของเข้าที่ได้ซักทีนะ กี่ปีกี่ชาติก็เป็นแบบนี้ ใช้ตรงไหนวางตรงนั้น" ผมก็บ่นแก้เขินไปด้วยอะคับ

"หึหึ...กุพยายามแล้วนะ แต่สุดท้ายกูก้อเผลอทุกที" ไอ้โซ่หัวเราะเบาๆ

"นี่ถ้าไม่มีกูซักคนจะทำยังงะ...." พูดไปโดยไม่ทันรู้ตัว แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

"ไม่มีมึง กูก็คงอยู่ไม่ได้" นั่นไงจนได้ คำที่ไม่อยากได้ยินที่สุด

ผมหันหลังให้ไอ้โซ่ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งที่ในอกผมตอนนี้ใจมันเต้นรัวไปหมด
พยายามจะเก็บหนังสือต่างๆที่วางกระจัดกระจายมาเรียง แต่เริ่มมึน ไม่รู้ว่าจะเรียงอันไหนยังไงก่อนดี

ในขณะที่สติเริ่มหลุด มีแขนแข็งแรงสองข้างยื่นมาจากด้านหลังกดึงผมเข้าไปกอด
หลังของผมแนบไปกับแผ่นอกหนา อ้อมแขนโซ่กระชับเอวผมเอาไว้แน่น
ผมยืนนิ่งๆให้มันกอด ใจเต้นไม่เป็นจังหว่ะ โว่ซุกหน้าคงกับต้นคอผมเบาๆ

"กลับมาหาโซ่นะท็อป กลับมาอยู่ด้วยกันนะ"

"..." ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากผม ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว

"ไม่มีท็อป โซ่อยู่ไม่ได้...รู้บ้ามั้ยท็อป ว่าโซ่เหงาแค่ไหน โซ่คิดถึงท็อปมากแค่ไหน" ไอ้กดจมูกลงกับซอกคอของผม

"โซ่เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป โซ่รู้ว่าโซ่ทำร้ายท็อปมากแค่ไหน...โซ่ก็เจ็บ เจ็บมาก"

"รู้มั้ยวันนั้นที่ชายหาด วันที่ท็อปบอกให้เราจบกัน...หัวใจโซ่เหมือนแตกสลาย...เหมือนโลกพังไปต่อหน้า...โซ่ไม่มีแรงแม้แต่จะวิ่งตามท็อป"

"รู้บ้างไหมว่าวันที่กลับมาถึงบ้าน แล้วพบแต่ความว่างเปล่า หัวใจมันเหมือนจะหยุดเต้น"

"....พอ...พอเถอะ...ฮึก..." ผมเริ่มสะอื่นเบาๆ

"ไม่ โซ่จะไม่ยอมเสียท็อปไปอีกแล้ว โซ่พยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้ท็อปกลับคืนมา...อย่าไปไหนอีกเลยนะ" ไอ้โซ่กอดผมแน่นกว่าเก่า

ผมพยายามแกะมืแของมันออก แต่ยิ่งดื้น มันยิ่งกอดผมแน่น
ผมพยามทุบตีมัน พยายามดิ้นแค่ไหน แต่เรี่ยวแรงมันเหมือนหายไปจนหมด
โซ่คลายวงแขน แล้วหันหน้าผมเข้าหามัน
ผมได้แต่ก้มหน้า น้ำตาไหลไม่หยุด

"เรามาเริ่มกันใหม่อีกครั้งได้มั้ย" มือสองข้างของมันบีบใหล่ผมไว้แน่น

"ฮึก..ทำไม..." เสียงผมแป่วเบา

"...ทำไม...ต้อง..โกหก...ฮึก...ทำไมทำแบบนี้กำกู" ผมยกมือทุบไปที่อกมันแรงๆ ซ้ำๆ

"...กูทำอะไรผิดหรอ...ฮือออ...ทำไมถึงทำแบบนี้...ฮืออออออ"

"ขอโทษ...โซ่ผิดไปแล้ว..โซ่ขอโทษ" ไอ้โซ่ดึงผมเข้าไปกอด

ผมซุกหน้ากับแผ่นอกนั้น แล้วสะอื้นเบาๆ แต่มือก็ยังไม่หยุดทุบตี
ผมร้องได้กับอกมันจนพอใจ แล้วผละออกมา เช็ดน้ำตา

"กุต้องกลับแล้ว...คงอยู่ด้วยไม่ได้" ผมหันหลังให้ แล้วเดินออกมา

โซ่คว้าแขนผมเอาไว้ แต่ผมบิดจนหลด แล้วออกมาจากห้องของมันอย่างรวดเร็ว ไม่หันไปมองว่าคนข้างหลังตอนนี้เป็นอย่างไร

กลับมาถึงหอตอนไหนก็ไม่รู้ ในสมองมันสัยสนไปหมด
เสียงไอ้โซ่ดังวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา สติกลับคืนมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์
หยิบมาดูเป็นปอนด์โทรเข้า

"ฮะโหล ท็อปทำอะไรอยู่" เสียงอ้ปอนด์ถามมาทันที

"กูกลับมาหอแล้ว"

"อ้าว...แล้วทำไมเสียงเป็นแบบนั้น...ร้องไห้ทำไม"

"...ฮึก...ปออนด์..." ไม่ไหวครับ ร้องไห้อีกแล้ว

"เฮ้ย อย่าเป็นงี้ดิ ไอ้ท็อมมันทำอะไร บอกกูซิ" ไอ้ปอนด์เสียงสูง

"ฮึก..ป่าว...ฮืออ"

"หยุดร้องไห้ก่อนท็อป กุจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ" แล้วไอ้ปอนด์ก็วางสายไป

ไม่นานปอนด์ก็มาถึง ผมโผเข้าไปกอดปอนด์ไว้
ถึงตอนนี้จะไม่ร้องไห้แล้ว แต่มันแค่รู้สึกว่าต้องการใครซักคน
ปอนด์ลูบหัวลูบหลังปลอบผม

"ไหนใครทำอะไรท็อป เล่ามาซิ" เสียงปอนด์อ่อนโยน

"ปล่าว...กู..กูแค่...กูก็ไม่ณู้เหมือนกัน" ผมไม่รู้จะบอกปอนด์ยังไงดี

เสียงปอนด์ถอนหายใจยาวจูงมือผมมานั่งที่โซฟา แล้วจ้องตาผม

"แล้วไปหาไอ้โซ่ทำไม" ปอนด์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนของมัน

ผมเล่าเรื่องไอ้สนให้ปอนด์ฟัง เล่าว่าไอ้โซ่อยู่ในสภาพไหน
ผมบอกปอนด์ว่าผมเป็นห่วงสภาพจิตใจมัน ทีแรกเลยว่าจะอยู่กับมันซักคืน มันจะได้ไม่ว้าเหว่

"แล้วทำไมถึงกลับมาละ" ภึงคำถามนี้ผมไม่กล้าสบตาปอนด์

"กู...ไม่รู้"

ปอนด์ถอนหายใจอีกครั้ง มันคงรู้ว่าผมไม่อยากพูดให้มันฟัง
ปอนด์ไม่ถามอะไรอีก บอกให้ผมไปอบน้ำอาบท่า แล้วรีบเข้านอน
มันต้องกลับไปที่คณะเคลียงานให้เสร็จ แล้วพรุ่งนี้จะมาหาแต่เช้า

............................................................

[luvY]

อ่านตอนนี้อึดอัดจังเลย
สงสารทั้ง 3 คน
เป็นใครก็ต้องคิดมากแหละ
ตอนนั้นคงทรมานน่าดูเลยใช่มะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
............
ถ้าจะย้ายนิยาย ท๊อปลองพีเอ็มแจ้งโมเล้า

[BlackClover]

ทรมานทั้งสามคน

เหมือนเรื่องนี้  ท็อปนั้นล่ะจะทำให้ยุติื

แต่ทนไปได้ไง  ให้เรื่องยืดยื้อมาเป็นปี  อึดอัดแย่

.............

เขาไม่ลบหรอกค่ะ  เหมือนกับให้เขียนจนจบ  แล้วค่อยแจ้งย้ายไปเรื่องที่จบแล้ว

[pay-it-forward]

โอ๊ยยยย...เครียดแทน  
ตอนนี้ก็หวังแค่ว่าเรื่องสนจะคลี่คลายไปได้ด้วยดี
รักสามเส้าอีกแล้ว
 

[broke-back]

 
แค่บอกฉัน  ย้ำว่ารัก  อีกสักหน
ไม่ต้องทน  อย่าเจ็บช้ำ  ซ้ำได้ไหม
เรื่องที่แล้ว  ให้มันแล้ว  ผ่านพ้นไป
เจ็บในใจ  จะได้ผ่อน  ค่อนทุเลา

แต่จะให้  ลืมเจ็บนั้น  มันคงยาก
เพราะเธอฝาก  แผลเป็นไว้  จนใจเฉา
ต้องรักษา  แผลสนิท  ไม่มีเงา
แล้วสองเรา  คงกลับมา  รักดังเดิม

 :กอด1:ท็อป

  โซ่

ขอบคุณครับ..ท็อป

[Nichdia]

เส้าน่ะ แต่เข้าใจท๊อปนะ

[manami1155]

ง่า...อ่านตอนล่าสุดนี้แล้วเครียด
สงสารพี่โซ่มากกกกกกก
แต่ก็สงสารพี่ท๊อปเหมือนกัน
 

เข้าใจนะคะว่าตอนนี้พี่ท๊อปยังคงสับสน
แล้วก็ยังไม่เข้าใจไม่แน่ใจกับอะไรหลายๆอย่าง
แต่ก็อยากให้พี่ท๊อปให้โอกาสพี่โซ่อีกครั้งเถอะคะ
 

ส่วนพี่ปอด์นก็นะแสนดี
แต่เหมือนกับว่าพี่ปอด์นเข้ามาพอดี
ในช่วงที่ใจของพี่ท๊อปต้องการหาหลักยึด
มันก็เลยไม่แปลกที่พี่ท๊อปจะหวั่นไหวไปกับความอ่อนโยนที่พี่ปอด์นมีให้
แต่คนที่ดีกับคนที่รักมันต่างกันจริงๆนะคะ

เป็นกำลังใจให้พี่ท๊อปกับพี่โซ่คะ
 

[i_ang]

T^TTTTT
แล้วท็อปก็กลับมา
แล้วเราก็ได้รู้้เรื่องของโซ่กับท๊อปต่อ

เอาใจช่วยกับเรื่องที่ผ่่านมานะ รู้ว่ามันผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังจะเอาใจช่วยให้ท็อปเล่ามันออกมาเป็นตัวหนังสืออีกครั้ง

เข้มแข็งแล้วสินะตอนนี้ ก้อมีคนอยู่ข้างกายแล้วนี่น่า
แต่เป็นใคร บอกแง้มๆ ให้หน่อยจิ อยากรู้จริงจริ๊ง

 :กอด1:โซ่

 :L2:ท็อป

  นี่ให้ปอนด์
 

[Ak@tsuKII]

 

พิมพ์คอมเมนต์ไว้แล้ว คอมเจือกดับ แอร๊ยยย ขอไปรวบรวมลมปราณก่อนแล้วจะมาเมนท์ใหม่นะคะ


   ฉลองท็อปกลับมา เย้ ๆๆ นึกว่าจะไม่ได้อ่านแล้ว

+1   

[aojroonra]

เย้ กลับมาต่อแล้ว

หวังว่าเหตุการณ์ต่อไปจะไม่ทำร้ายใครอีกเลย ยิ่งอ่านยิ่งสงสาร

[TopUp]

ตอนนี้เศร้านะ ใครเป็นแฟนคลับโซ่ แนะนำว่า "อย่าอ่าน"

ขนาดคนพิม...ยังพิมไปร้องไห้ไปเลย....

................................................

ตอนที่ 27

สายๆวันต่อมาปอนด์มาเคาะประตูห้อง ยังอยู่ในชุดเดิมของเมื่อคืน แสดงว่ายังไม่ได้กลับบ้าน หน้าตาดูอิดโรย

"ยังไม่ได้นอนเลยใช่มั้ยเนี่ย" ผมถาม

"อืม รีบๆทำให้มันเสร็จๆไป"

"จริงๆน่าจะกลับบ้านไปนอนก่อน ไม่เห็นต้องมาแต่เช้าเลย กูไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" ผมพูดเพราะเป็นห่วงมันจริงๆ

"ไม่เป็นไร แค่อยากมาดูว่ามึงไม่ได้ร้องไห้แล้ว" ตาน่ะจะปิดอยู่แล้ว ยังจะมาเป็นห่วงคนอื่น

"ไอ้บ้าเอ้ย ตัวเองเอาให้รอดก่อนเถอะ" ผมต่อยแขนปอนด์เบาๆ...แอบซึ้งเหมือนกันนะ

"นอนพักซักหน่อยดีกว่านะ ตื่นมาจะหาอะไรให้กิน" ผมบอก...ปอนด์ยิ้มให้ แล้วเดินไปนอนเหยียดบนโซฟาตัวยาว ไม่ถึงนาทีก็ได้ยินเสียงกรน ฟรี้ๆ เบาๆ

ผมนั่งมองหน้าปอนด์ คิดในใจว่า ไม่ห่วงตัวเองบ้างเลย ขับรถมาถึงนี่ได้ก็เก่งแล้ว
ผมลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว เตรียมทำกับข้าวง่ายๆกิน ทำเสร็จไอ้ปอนด์ก็ยังไม่ตื่น
ผมเดินไปไกล้ๆมัน  ก้มมองหน้าไอ้ปอนด์ตอนหลับ...

ขี้เก๊กชิบเป๋งเลน ขนาดหลับยังเนี้ยบ ผมคิดในใจ
เพราะมันนอนกอดออก ขาเหยียดไขว้ข้อเท้าพาดไว้กับพนักแขน
ตาหลับสนิท ริมฝีปากแดงเม้ม ไม่มีการเผยออะไรทั้งสิ้น
มีเพียงเสียงลมหายใจ กับหน้าออกที่กระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ ทำให้รู้ว่า คนคนนี้กำลังหลับสนิท

ผมมองหน้าไอ้ปอนด์อยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีตอนไอ้ปอนด์ขยับตัว แล้วลืมตาขึ้น

"อะ อ้าว ตื่นแล้วเหรอ" ผมตกใจดิ พยายามทำตัวปกติ

"อืมมม กี่โมงแล้ว" เสียงยังงัวเงียอยู่

"เที่ยงแล้ว หิวยัง กินข้าวกันเถอะ"

ไอ้ปอนด์พยักหน้า แล้วลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา

ผมและปอนด์นั่งกินข้าวกัน คุยกันไปเรื่อยเปื่อย
ไอ้ปอนด์ก็เล่าว่ารีบทำงานส่วนของมันจนเสร็จเมื่อคืน แล้วมันก็ไม่ทำอะไรแล้ว
มันบอกว่ามันแก่แล้ว วางมือให้น้องๆมันทำกันต่อดีกว่า
ผมแอบคิดในใจ ว่าส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะผม
มันคงไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียวมากกว่า

"แล้ว...มึง โอเคมั้ย" ไอ้ปอนด์ถามผมหลังจากกินข้าวเสร็จ

"กูโอเค ไม่เป็นไรแล้ว" ผมยิ้มให้ปอนด์บางๆ

"กุเป็นห่วงนะ" ไอ้ปอนด์พูดพร้อมจ้องตาผมนิ่ง

ผมจ้องตากับไอ้ปอนด์ซักครู่ ก็หลบตา
ตาปอนด์ไม่แข็งกร้าว และดูอ้อนเหมือนโซ่
แต่ตาปอนด์ดูมุ่งมั่น และอบอุ่น
ไอ้ปอนด์คงรู้ว่าผมเขิน มันเลยเปลี่ยนเรื่อง

"มาเด๋วกูช่วยล้างจานดีกว่า"

ผมได้แต่พยักหน้า และช่วยกันล้างจานจนเสร็จ ไอ้ปอนด์ก็ขอตัวกลับบ้าน

"ไว้เย็นๆจะมาหาใหม่นะ...มีอะไรโทรหากูนะ เข้าใจมั้ย" ปอนด์กำชับอีกครั้งก่อนออกจากห้องไป

ผมถอนหายใจเบาๆ รู้สึกอึดอัดใจกับสิ่งที่เป็นอยู่
เริ่มรู้ตัวว่าทำพลาดไปแล้ว ผมให้ความหวังปอนด์ ทั้งที่ยังไม่ตัดสัมพันธ์โซ่ให้เด็ดขาด
ทั้งที่ผมเคยคิดว่าผมกับโซ่คงจบกันแล้ว แต่ยิ่งมันตามง้อ ยิ่งมันเข้าไกล้ ยิ่งได้เห็นมันอ่อนแอ่...ผมกลับยิ่งรู้สึกคิดถึง
เช่นเดียวกันกับปอนด์ ผมยอมรับว่า ยิ่งปอนด์แสดงความรู้สึกออกมามากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งหวั่นไหวมากขึ้น
แต่มันจะเป็นเพราะผมเหงา ผมไม่มีใครรึเปล่า
ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

ผมนั่งเล่น นอนเล่นอยู่จนบ่าย ได้ยินเสียงโทรศัพท์...เป็นโซ่โทรมา

"ท็อป...ว่างอยู่รึป่าว" ไอ้โซ่ถาม เสียงเศร้าๆ

"....มีอะไรเหรอ"

"กู..ไปหานะ"

"....อืม"

แล้วผมก็วางสายไป ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงตกลงให้มันมาหา แต่ลึกๆก็ดีใจ ที่อย่างน้อย หลังจากเหตุการเมื่อคืน...มันยังอยากมาหาผม
ไม่ถึงชั่วโมง ไอ้โซ่ก็มาถึง หน้ายังดูเศร้าๆอยู่
โซ่เดินไปนั่งที่โซฟา ผมลากเก้าอี้นั่งเล่นคอมมานั่งเยื้องกับมัน

"...." แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ

"ขอโทษ / ขอโทษนะ" อยู่ๆผมกับมันก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน หลังจากเงียบกันอยู่นาน

ไอ้โซ่ยิ้มเขินๆ ผมเองก็เขิน แต่แสร้งหลบตา

"ขอโทษกูทำไมเหรอ" ไอ้โซ่ถามผม

"ก็...เมื่อวานไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน" ผมตอบ แต่ก็ยังไม่มองหน้ามัน

"ไม่เป็นไร....กูเข้าใจ" โซ่ยิ้ม แต่ผมดูออกว่ามันฝืนยิ้ม

"กูต่างหากที่ต้องขอโทษ"

"...." ผมเงียบ มองหน้ามันแล้วก็หลบตา

"ขอโทษนะท็อป ที่ทำให้ลำบากใจ" โซ่พูด เสียงดูจริงจัง

ผมได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้ามองหน้า ไม่อยากเห็นแววตาคู่นั้น

"ทั้งๆที่ กูเป็นคนสร้างปัญหาทุกอย่างเอง แต่กูกลับไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับ"

"กูทำผิด ที่คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันคงจบได้ไม่ยาก...คิดว่า ยังไงซะ ซักวัน...มึงก็คงให้อภัยกู"

"....แต่..ตอนนี้.....ตอนนี้กูรู้แล้ว......" โซ่เงียบไป

ผมได้แต่นั่งมองพื้นเงียบๆ มือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนหน้าขากำแน่น
กลัว....กลัวคำพูดของโซ่....กลัวจะได้ยินคำที่ไม่อยากได้ยิน...

"...เรา..ไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมได้..อีกแล้ว..." โซ่เสียงสั่นตอนพูดประโยคนี้

ทันทีที่ได้ยิน หัวใจผมวูบ เหมือนจะหยุดเต้น
ทั้งที่เคยเป็นคนผลักใส ทั้งที่เคยเป็นคนที่หนีมา...ทั้งที่คิดว่าตัวเองไม่ต้องการไอ้โซ่อีกต่อไป...
น้ำตาผมหยดลงบนหลังมือ...ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา...

มือใหญ่ๆเอื้อมมาดึงมือผมไปกุมไว้
มือใหญ่ๆ มือที่อบอุ่นเสมอ ไม่ว่าจะสัมผัสซักกี่ครั้ง

"...ฮึก...เรา...เรายัง..เป็นเพื่อนกัน..ได้มั้ย...." โซ่เองก็คงพยายามฝืนที่จะพูดกับผม ไม่ต่างกัน

น้ำตาผมไหลอย่าสุดจะกลั้น ร่างกายผมสั่นเทิ้มตามแรงสะอื้น
ทั้งที่เคยเตรียมใจไว้แล้ว...แต่ทำไมมันไม่ใช่เลย...ไม่ใช่แบบนี้...ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำคำนี้จากปากโซ่
ไม่คิดว่าจะมีวันนี้...มันเจ็บ...เจ็บยิ่งกว่าครั้งไหนๆ....

โซ่ลงมาคุกเข่าอยู่ข้างหน้าผม มืออีกข้างจับที่แก้มผม แล้วช้อนหน้าผมขึ้นมา
หน้าของโซ่ที่เปื้อนคราบน้ำตา แต่ยังส่งยิ้มมาให้ผม

"ไม่ร้องไห้นะ...ไม่ร้องไห้นะคนดี" โซ่พูด แต่ผมเห็นน้ำตาของมันหยดลงมา

"..." ผมไม่ตอบ แต่บีบมือโซ่เอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่ามือของคนที่อยู่ตรงหน้าจะหายไป

"...โซ่...โซ่...รักท็อป...นะ..." โซ่เองคงไม่ต่างจากผม น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเกินจะกลั้นไหว

"...ฮือออ...ฮึก....ฮืออออ" ผมโผเข้ากอดโซ่ ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย

โซ่กอดผมแน่น...มือหนึ่งลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
กดจมูกหอมที่ซอกคอผมไม่หยุด...รู้สึกได้ถึงน้ำตาของโซ่ที่หยดลงบนบ่า

"...โซ่จะรักท็อปตลอดไป...ไม่ว่าจะยังไง ก็จะรักคนคนนี้ตลอดไป..." ยิ่งได้ยินคำนี้ ผมยิ่งร้องไห้

รู้ว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว สำหรับอ้อมกอดอบอุ่นนี้
อ้อมกอดที่โหยหามาตลอด อ้อมกอดที่ไม่เคยอยากจะปล่อยไปไหน
แต่จากวันนี้ คงไม่มีอีกแล้ว...

เราสองคนกอดกัน ร้องไห้ให้กัน
โซ่พร่ำบอกคำว่ารักผมซ้ำแล้วซ้ำอีก
ก่อนจะผละออกจากอ้อมกอด แล้วก้มลง..จูบผม...เป็นครั้งสุดท้าย
จูบที่แผ่วเบา ราวเสียงกระซิบ แต่เนิ่นนาน เหมือนต่างต้องการจะเก็บเกี่ยวความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด
โซ่ถอนปากออกมา จ้องตาผมอีกครั้ง แล้วยิ้มให้

"อย่าลืมไปเยี่ยมกันบ้าง...กูก็จะมาเยี่ยมมึงบ่อยๆ...จะโทรหาบ่อยๆนะ..."

"...." ผมได้แต่จ้องตาคู่นั้น ไม่มีเสียงตอบออกไป

"ถ้าไม่สบายใจ หรือมีปัญหาอะไร...รู้ใช่มั้ย กูอยู่ข้างๆมึงเสมอ กูจะมาอยู่ข้างๆมึงทันทีที่มึงต้องการ...ไม่ว่าจะไกล หรือลำบากแค่ไหน กูก็จะมา....กูสัญญา..."

"...." สิ่งเดียวที่ผมทำได้ ก็แค่พยักหน้าเบาๆ...ผมเชื่อ แม้ไม่สัญญา ผมก็เชื่อ เชื่อว่าโซ่จะอยู่ข้างผมเสมอ

โซ่ยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ประตูห้อง
เมื่อรู้ว่าหัวใจของผมกำลังจะจากไป ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนโซ่เอาไว้
โซ่หยุดเดิน แต่ไม่หันหลังมา ก่อนจะบิดแขนจะหลุดจากการเหนี่ยวรั้งของผม..แล้วเดินจากไป

..............................................

[luvY]

อ๊ากกกกกก
แงๆๆๆๆๆๆๆ 
ทำไมเศร้ายังงี้
อึดอัด บีบหัวใจจริงๆ
ยังแอบเชียร์โซ่เหมือนเดิมนะท๊อป
+1ให้ค่ะ