ตอนที่ ๓
ทันทีที่ลงจากอุโบสถ ปรวินมุ่งตรงไปหาคนที่อาจจะเป็นคนคนนั้น
“แม่ครับ เขมล่ะครับ”
“อ้าว แม่นึกว่าเขมบอกลูกแล้ว” ปรวินรู้สึกใจหายเมื่อคำตอบที่ได้รับมีความหมายว่า เขากำลังคลาดกับคนที่รอคอย
“เค้าไปไหนครับแม่”
“เค้าบอกว่าจะไปสวนสันติชัยปราการนะลูก วินมีอะไรรึเปล่าลูก”
“คือผมมีเรื่องจะคุยกับเค้านิดหน่อยน่ะครับ” ความจริงก็อยากจะรู้ว่าจะใช่เค้ารึเปล่าน่ะครับแม่
$@%#&^$%*(&&*&^%$@# โทรศัพท์ของปรวินส่งเสียงดัง
“น้าดา โทรมาครับ” ปรวินส่งโทรศัพท์ให้ป้านาฏกดรับสาย
“ดาพี่อยู่ที่เดิมนะ ดาเข้ามาเลยเดี๋ยวพี่กับตาวินรอตรงนี้แหละ”
ระหว่างการรอคอย ปรวินดูกระวนกระวายจนคนข้างๆ เริ่มเป็นห่วง
“ตาวิน วันนี้ทำไมดูแปลกๆ ไม่อยู่กับปัจจุบันเลย”
“คือ...” จะบอกแม่ได้ยังไงว่าอยากไปตามหาเขม
“เขมเค้าบอกแม่ว่า ลางานมาวันนี้วันเดียวด้วยนะ เสียดายไม่งั้นแม่จะชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้านเรา”
“งั้นเดี๋ยวผมไปตามให้นะครับแม่”
ระหว่างนั้นน้าดาก็เดินมาถึงพอดี
“น้าดา สวัสดีครับ วินฝากแม่แป๊บนึงนะครับ เดี๋ยววินมา แต่ถ้านานน้าดาพาแม่ไปเที่ยวต่อได้เลยนะครับ”
“เดี๋ยวสิ วิน อ่ะนี่ของขวัญวันเกิด” น้าดายื่นกล่องเล็กๆให้หลานชาย
“ขอบคุณครับน้าดา” ปรวินรับของขวัญจากน้าดาแล้วหันไปพูดกับแม่
“แม่เตรียมทำกับข้าวรอนะครับ”
น้าดามองตามอย่างงงๆ ส่วนป้านาฏมองตามอย่างยิ้มๆ
........
สถานที่:สวนสันติชัยปราการ
เขมนั่งบริเวณที่นั่งริมแม่น้ำ สายตามองไปยังสะพานพระราม๘
ที่เดิมตรงนี้เคยมีใครคนหนึ่งอ้อนวอนให้เขมเดินทางไปต่างประเทศกับเขา
เวลา: ๒ปีที่ผ่านมา
“ไปกับผมนะเขม ผมต้องการคุณ”
“...”
“สิ่งที่ผมต้องการคือคุณกับงานที่นั่น”
“...”
“อยู่ห่างๆกันผมกลัวมีคนมาแย่งคุณไป”
“คนเราถ้ารักกันไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็รักกัน”
“แต่ความห่างไกลมันทรมานนะเขม”
“คุณพูดถึงสิ่งที่คุณต้องการ แต่ไม่เคยถามถึงสิ่งที่ผมต้องการ”
“แล้วคุณต้องการอะไร ผมนึกว่าคุณต้องการอยู่กับผม”
“ชีวิตเราทั้งคู่ไม่ได้มีแค่เรื่องความรัก คุณมีงานที่อยากทำ มีความฝันที่อยากตามหา ผมก็มีเหมือนกัน”
“เขม ผมอยากให้คุณมีส่วนช่วยสร้างฝันของผม แล้ววันนึงมันจะเป็นของเรา”
“แล้วฝันของผมล่ะ”
“อยู่ที่โน่นคุณก็ทำได้ คุณอยากทำอะไรคุณบอกผมสิ”
“คุณมองแต่ตัวเอง”
“ผมอยากให้เราอยู่ด้วยต่างหาก หรือคุณไม่อยากอยู่กับผม”
“...”
หลังจากวันนั้นใครคนนั้นก็เดินทางไปตามความฝันเพียงลำพัง เขมเองทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกโล่งอกระคนกัน
แรกๆที่ห่างกันก็มีการติดต่อกันบ่อยครั้ง แต่พอผ่านครึ่งปีแรกการติดต่อก็ขาดหาไป
ทุกวันนี้ความสัมพันธ์นั้นได้กลายเป็นเพียงความทรงจำที่เขมเฝ้านึกถึงเสมอในยามที่ความเหงาเข้ามาเยือน
ลมหายใจลึกดึงเขมกลับมาสู่ปัจจุบัน อีกครั้งแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น
มองป้อมพระสุเมรุที่อยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มให้กับความเศร้าในจิตใจก่อนจากก้าวเดินต่อไป
เขมเลือกที่จะเดินวนออกไปทางด้านขวาของป้อมพระสุเมรุ แล้วมาหยุดตรงป้ายรถเมล์
เมื่อเดินออกมาถึงด้านหน้า หางตาก็คล้ายๆว่าจะเห็นใครสักคนคุ้นๆ ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีน้ำตาล
“แต่งตัวเหมือนลูกชายป้านาฏคนเมื่อเช้าเลยดูจากข้างหลังแบบนี้คล้ายกันมาก ...
“แต่คงไม่ใช่หรอก คงไม่บังเอิญขนาดนั้น วันนี้วันเกิดเค้าก็น่าจะอยู่กับครอบครัว” เขมคิดในใจขณะยืนรอรถเมล์
ทางด้านปรวินหลังจากที่หาที่จอดรถได้ ก็ลงจากรถ เดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบริเวณสวนสันติชัยปราการ
หากเพียงเขาหันมองไปทางด้านซ้ายตรงป้ายรถเมล์อีกนิดเดียวก็จะเห็นคนที่ตามหา
ทว่าการมุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างมั่นใจเป็นนิสัยที่เขาคุ้นชิน การมองภาพโดยรอบจึงไม่ใช้วิสัยที่คนอย่างเข้าจะทำ
ด้วยเวลาไม่ถึงห้านาทีจากส่วนหน้าของสวน ปรวินก็มาหยุดอยู่ที่ที่เขมเคยนั่งอยู่
ที่นั่งริมแม่น้ำ มองเห็นสะพานพระราม๘เป็นจุดรวมสายตา
ลมเบาๆพัดแผ่วมาลูบไล้ใบหน้า ช่วยให้ผิวชุ่มเหงือของเขาเย็นขึ้นมา
แต่สายตาก็ยังสอดส่ายมองหาชายหนุ่มในเสื้อยืดสีเขียวที่เคยนั่งพับกลีบบัวที่วัดพระแก้วเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา
ปรวินเดินวนไปอีกฝากหนึ่งเมื่อแน่ใจแล้วว่าบริเวณที่เขาอยู่ไม่มีร่องรอยของคนที่เขากำลังมองหา
ตรงนั้นไง!!!
คนที่อยู่ในสายตากำลังก้าวขึ้นรถเมล์ไป
“เขม!!!!” เขาตะโกนโดยหวังว่าเสียงนั้นจะช่วยรั้งการก้าวเดินของคนที่ถูกเรียก
...
“นี่เราหูฝาดหรือป่าวเนี่ย รู้สึกเหมือนมีคนเรียกชื่อเราเลยแฮะ” เขมที่เพิ่งก้าวขึ้นมาหาที่นั่งบนรถเมล์คิดในใจ
...
“ไม่ทันแล้ว” ทั้งทั้งที่สายตาเห็นว่าใครคนที่เขาเรียกได้ก้าวขึ้นรถไปแล้ว แต่เขาก็ยังวิ่ง
เพื่อพยายามเข้าใกล้ใครคนนั้นให้ได้มากที่สุด
“อีกแล้ว คลาดกันอีกแล้ว คราวนี้จะไปตามที่ไหนได้หละ จะไปลงรถเมล์ตรงไหนใครจะรู้”
“รู้สิ แค่ขับรถตามไปก็รู้” คำตอบของคำถามดังขึ้นในความคิด
เร็วเท่าที่ร่างกายจะทำงานให้ทันกับความคิดเขาโบกเรียกแท็กซี่คันที่แล่นเข้ามาใกล้
“พี่ขับตามรถเมล์สาย53คันที่เพิ่งออกไปข้างหน้าเลยนะครับ”
------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.คลิกอ่านเรื่องอื่นๆในโครงการกรุงเทพผมรักคุณได้ตามลิ้งเลยนะครับ
เรื่อง อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ มันสำคัญที่...
ตามไปที่ลิงค์นี้ครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17161.0
หัวข้อ: เรื่องสั้น:โครงการกรุงเทพฯ ผมรักคุณ (Bangkok,I love you) อาจจะเป็นคนนี้ ตอนที่๓ ๒๓.๐๘.๕๓ (อ่าน 22891 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก