-
Bangkok, I you love เป็นโครงการที่เพื่อนๆในเล้าชวนกันเขียนเรื่องสั้นในconceptที่เกี่ยวกับความรักและกรุงเทพครับ
เรื่องสั้นทั้งหมดมีเนื้อหาแยกส่วนกันแต่จะเล่าเรื่องผ่านconceptเดียวกัน
-อาจจะเป็นคนนี้ (เรื่องที่กำลังจะได้อ่านต่อไปในกระทู้นี้แหละครับ^^)
-อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ มันสำคัญที่... ตามไปที่ลิงค์นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17161.0
ก่อนจะเริ่มเรื่องผมจึงขออนุญาติแปะภาพบรรยากาศของกรุงเทพไว้เรียกน้ำย่อยก่อนนะครับ
(http://image.ohozaa.com/ib/371236304_83ea5d2890_b.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d14a7e7c1e3fffd56282178bb60ad1b7)
(http://image.ohozaa.com/ie/3455768648_07cb113213_o.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=506fec4afd307cafcad998c187a89e1d)
(http://image.ohozaa.com/ie/4371596707_41823b625f_b.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=71a9712fdcf3dbdab5c4780933f3d68b)
(http://image.ohozaa.com/i9/4611182397_97a439ff73_b.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d2cfcfce0405d377ccf67305c578a9cb)
(http://image.ohozaa.com/iw/4550105643_21a18390b1_o.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=40facd992f03ab6ca89b4fbbdb66c15f)
(http://image.ohozaa.com/i9/bangkok_night6a.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=34d6e47018bfd63a62d1969f83a8f6f5)
(http://image.ohozaa.com/if/dsc1390.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=c77c449aa6ee554e9cf6270ae0cfafc5)
(http://image.ohozaa.com/id/t11723ans2942610if.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=3c4d6a75b317dd8bfd53d7eab977c482)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
===========================================================
-
รูปสวยมากๆๆ
-
มาดัน อิอิ
-
ภาพสวยมากเลยยยย
-
รูปสวยมากๆๆ
เห็นด้วยค่ะ
-
รูปสวยๆๆ
-
หึหึ ท่าทางจะใช่เล่น
-
:o8:
มาแล้วเหรอรอตั้งนาน
-
อ๊า ติดตามมมมม
-
อาจจะเป็นคนนี้
ตอนที่๑
เวลา: วันนี้
สถานที่: สนามบินสุวรรณภูมิ
(http://image.ohozaa.com/ig/800pxsuvarnabhumi_airport_bangkok_thailand_2.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=c035266f7869f6c76667980815815b40) (http://image.ohozaa.com/id/simg77005721.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=5caad0b86e295542a244ed2401c21cb6) (http://image.ohozaa.com/ip/simg120956648.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d88b7c80da2b369002b9fef725f57c06)
หลังจากที่เขมทำธุระส่วนตัว(ถ่ายหนัก)ในห้องน้ำ ของสนามบินสุวรรณภูมิเสร็จเรียบร้อยก็ได้ยินเสียงใครบ้างคนเดินเข้ามา
“ครับมาถึงแล้วครับ ผมขอเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ เมื่อกี้นั่งเครื่องมาเด็กคนที่นั่งเบาะข้างๆเค้าอ้วกพุ่งมาทางผม”
เขมเปิดประตูห้องน้ำออกมาเพื่อมาล้างหน้าเพราะวันนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาขึ้นเครื่องเที่ยวบินเที่ยวแรกทำให้ง่วงนิดหน่อย
พลันเหลือบไปเห็นแผงหลังเปลือยเปล่าสีขาวจั๊วะของเจ้าของเสียงเมื่อครู่ แต่การยกเป้ขึ้นสะพายทำให้กล้องถ่ายรูปแบบแมนนวลตัวโปรดกำลังจะหลุดมือ
การทรงตัวของเขาจึงเป็นไปเพื่อการประคองกล้องถ่ายรูปตัวนั้น
“กร่าก!!!” เสียงวัตถุหล่นลงพื้นโดยที่ไม่ก้มลงไปมองก็รู้ว่าวัตถุนั้นได้หักไปเสียแล้ว
เขมเงยหน้าขึ้นมาพบกับแผงอกสีขาวของคนที่เขาเซเข้าไปชนเมื่อครู่ เพื่อกล่าวขอโทษ
“ขอโท...” แต่ไม่ทันที่คำขอโทษจะจบ น้ำส้มและถั่วที่เคี้ยวเป็นอาหารว่างบนเครื่องบินก็พุ่งออกมาจากปากของเขมแทนคำขอโทษ
“อูว้ากกกกกกกกก”
“เฮ้ย อะไรกันเนี่ย ทำไมต้องมาซวยแบบนี้ด้วยเนี่ย” ปรวินที่เพิ่งถูกอ้วกใส่เป็นครั้งที่สองกล่าวออกมาอย่างหมดอารมณ์
อ้วกก่อนหน้านี้เลอะเสื้อ แต่อ้วกเมื่อครู่นี้เลอะเป้ากางเกง คนที่เป็นคนอ้วกอย่างเขมส่ายหน้าสองสามทีพร้อมกับสีหน้ายับย่นด้วยความขมของรสอ้วก
ก่อนที่จะหันไปล้างปากที่อ่างล้างหน้าแล้วรีบเงยหน้าขึ้นเอ่ย “ขอโทษครับ ผมแพ้น้ำหอม”
หน้าแดงก่ำของเขมทำให้ปรวินรู้สึกประหลาดๆ นานเท่าไหรแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกประหม่าเช่นนี้ คำต่อขานที่คิดไว้ในใจหายวับวิ่งไปไหนหมดก็ไม่รู้
‘ต้องทำอะไรซักอย่างกลบเกลื่อนความรู้สึกแบบนี้แล้วนะวิน’ จิตใจสำนึกของเขาเริ่มสั่งการ
“ผม...ไม่เป็นไร (ก็ได้)ครับ” ปรวินเอ่ยขำๆ ส่งยิ้มให้กับหนุ่มน่ารักที่กำลังทำหน้าตารู้สึกผิดอยู่ข้างๆ
“กางเกงคุณเละหมดเลย” เขมชี้เป้ากางเกงที่เปื้อนอ้วกน้ำส้ม... “หน้าแดงเชียว ขอลองแกล้งหน่อยละกัน” อีกครั้งที่ปรวินคิดในใจ
เขาค่อยๆปลดเข็มขัดทำท่างจะถอดกางเกงแต่เขมรีบห้ามเอาไว้
“เฮ้ยนี่คุณจะถอดตรงนี้เลยเหรอ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคุณ ก็ในนี้มันห้องน้ำไม่ใช่เหรอ”
“คุณก็ไปเปลี่ยนในห้องดี๊ มาเปลี่ยนอะไรตรงนี้เล่า เดี๋ยวใครเค้าเดินมาเข้าห้องน้ำก็มาเห็นเอาหรอก”
“ก็ผมกลัวคุณอ้วกอีก แล้วถ้าเกิดคุณอ้วกจนเป็นลมไปผมจะได้ช่วยคุณทันไง” นั่นโดนเข้าแล้วไง เขมเอ้ย โดนทีเด็ดเข้าไปแบบนี้
เขมจึงเริ่มชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจถูกแกล้งแบบนี้
“เอาเป็นว่าผมขอโทษที่ผมเดินมาชนคุณ และอ้วกใส่คุณเพราะไอ้กลิ่นน้ำหอมที่คุณใช้มันทำให้ผมเวียนหัวเหลือเกิน”
พูดจบก็คว้ากล้องถ่ายรูปสุดรักและกระเป๋าเป้เดินออกมาจากห้องน้ำ มุ่งตรงไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนที่อยู่ใกล้ที่สุด
แล้วเข้าไปบอกเจ้าหน้าที่คนนั้นว่า
“พี่ครับ มีผู้ชายคนหนึ่งในห้องน้ำพยามยามจะทำอาณาจาร...” ได้ยินเพียงเท่านั้นพี่ยามก็กล่าวขอบคุณเขมที่มาแจ้งแล้ววิ่งแจ้นไปยังห้องน้ำทันที
เขมเดินออกจากสนามบินด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มกับการรักษาความปลอดภัยของสนามบินยิ่งนัก
...
เวลา: วันนี้
สถานที่: วัดพระศรีรัตนศาสดาราม
ผู้คนเนืองแน่นในพระอุโบสถ...
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ เสียงสวดบทนมัสการคุณพระรัตนตรัยของชายหนุ่มผู้หนึ่งดังอยู่ในลำคอ
ก่อนที่จะบรรจงกราบลงนอบน้อม พระพุทธรูปอันเป็นรูปรำลึกขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระผู้รู้ ผู้ตื่น และผู้ทรงเบิกบาน ...
เมื่อครบสามกราบตามวิถีปฏิบัติ ชายหนุ่มจึงค่อยปิดเปลือกตาลง สูดหายใจเข้าลึกแล้วค่อยอธิฐาน
“ข้าแต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ข้าพเจ้าเขม พุทธาภิวาท ขอตั้งจิตอธิฐาน ขอผลบุญใดใดที่ข้าพเจ้าได้กระทำทั้งด้วย กาย วาจาและใจ จงแผ่ไปถึงเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย เทวดาทั้งหลาย ครอบครัวของข้าพเจ้า เพื่อนร่วมทุกข์ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จักกัน สัตว์ทั้งหลาย รวมถึงสัมภเวสี เปรต และอสุรกาย ขอจงได้รับผลบุญด้วยจิตเมตตานี้ ขอพระองค์ทรงประธานพร ความเจริญ ความเพียร และความอดทน เพื่อให้ข้าพเจ้าเข้าถึงนิพพานตามกาลอันสมควรด้วยเทอญ” ชายหนุ่มค่อยผ่อนลมหายใจแล้วเปิดดวงตาก่อนคลี่ยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความสุขเต็มหัวใจ
ขณะที่เขามองดวงเนตรของพระปติมานั้น
หญิงอายุวัยใกล้เกษียณคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ทว่าด้วยร่างกายที่ผ่านเลยกาลเวลามานาน
จึงทำให้ความยากของการลุกจากท่านั่งพับเพียบนั้นมีมากขึ้น ชายหนุ่มจึงปรี่เข้าช่วยพยุงหญิงผู้นั้น
“ค่อยๆนะครับ” เข้าเอ่ยด้วยวาจาไพเราะเจือด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจมากจ่ะ” หญิงผู้นั้นยิ้มรับความอารีอย่างเติมใจ
“พอจะก้าวเท้าไหวไหมครับ”
“ป้ารู้สึกชาที่ปลายเท้านิดหน่อย เดี๋ยวก็คงหาย”
“งั้นผมพยุงคุณป้าไปที่ข้างหน้าต่างดีกว่าครับ อยู่ตรงนี้นักท่องเที่ยงเข้าออกกันเยอะ”
เขาค่อยประคองหญิงที่ตอนนี้เค้าใช้คำว่า “ป้า” เป็นคำเรียกให้มายืนที่ข้างหน้าต่างของอุโบสถ
“พ่อหนุ่มชื่ออะไรหรือจ๊ะ”
“ผมชื่อเขมครับ ”
“ชื่อเพราะดี พ่อแม่เข้าใจตั้งนะ ป้าชื่อนาฏอนงค์นะคะ ดูท่าทางเขมไม่เหมือนคนกรุงเทพเลย”
“อ๋อไม่ครับ ผมอยู่จังหวัดเชียงราย ผมมาเที่ยวน่ะครับ”
“ดีจ่ะ มีเวลาก็เข้ามากราบพระ แล้วมาคนเดียวหรือไร”
“ครับผมมาคนเดียวครับ”
“คุณป้าล่ะครับ”
“ป้านัดลูกเอาไว้ เค้าไปทำงานต่างจังหวัด เดี๋ยวก็คงจะมาถึง”
“ขาเป็นยังไงบ้างครับ”
“อ่อหายแล้วจ่ะ ขอบใจมากๆนะที่ช่วยป้า แล้วนี่จะไปที่ไหนต่อล่ะ”
“ผมว่าจะเดินถ่ายรูปซักหน่อยน่ะครับ ตามรอยท่านมาตั้งแต่อินเดีย จนมาถึงที่นี่ เลยอยากขอถ่ายภาพเก็บไว้หน่อย”
“ตามรอย?”
“อ๋อครับ ผมตามรอยนมัสการพระแก้วมรกตไปตามวัดต่างๆที่ท่านเคยไป ประดิษฐานอยู่น่ะครับ”
“นี่เขมพูดจริงเหรอเนี่ย ป้าหูฟาดไปรึเปล่า” หญิงสูงวัยตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยิน
“จริงครับผม เริ่มตั้งแต่สองปีที่แล้ว เรื่อยมาจนถึงวันนี้นี่แหละครับ”
“น่าชื่นชม ในความศรัทธาของหนูจังเลย ป้าขออนุโมทนาบุญด้วยนะ เล่าให้ป้าฟังบ้างได้ไหมว่าไปที่ไหนมาบ้าง”
“ถ้าจะให้เล่าหมดเลยคงไม่จบในสองสามนาทีครับ เรื่องยาวมาก”
“งั้นเอาคร่าวๆนะ ระหว่างที่เราเดินถ่ายรูป ป้าก็จะฟังไประหว่างที่รอลูก ไม่รบกวนใช่ไหม”
“ไม่เลยครับ ผมไม่ได้รีบไปไหน กว่าจะถึงเวลากลับก็อีกตั้ง 10 ชั่วโมง” ระหว่างบทสนทนาทั้งคู่เดินสอดผ่านผู้คนเพื่อมาสวมรองเท้าที่วางไว้ข้างอุโบสถ
“อ้าวแล้วนี่จะกลับวันนี้เลยเหรอ”
“ครับ ผมลางานมาวันเดียว”
“งั้นยิ่งมีเวลาน้อย เริ่มเล่าเลยจ่ะ เริ่มตั้งแต่ทำไมหนูจึงคิดที่จะตามรอยท่านล่ะลูก” คุณป้าเงยหน้าขึ้นพูดหลังจากที่สวมรองเท้าได้เพียงข้างเดียว
“ก่อนที่แม่ของผมจะเสียท่านบอกผมว่า ให้ผมตามรอยพระแก้วมรกต”
“ทำไมล่ะจ๊ะ”
“ตอนผมอายุ 15 ผมป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ อาการหนักมากเกือบเอาชีวิตไม่รอดแล้วครับ คุณแม่ผมจึงอธิษฐานขอให้พระแก้วมรกตท่านช่วย คืนนั้นท่านก็ฝันว่าท่านวิ่งตามพระแก้วมรกต หลังจากนั้นอาการของผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆจนหายดี แม่เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเสมอเวลาที่เราไปทำบุญที่วัด แต่ท่านก็เสียชีวิตหลังจากที่ผมหายป่วยได้ไม่ถึงปี”
“ชีวิตต่อชีวิตสินะ” ป้านาฏพึมพำกับตัวเอง
“เหตุการณ์ผ่านมานานเกือบสิบปี จนกระทั้งมีอยู่ช่วงนึงผมฝันว่าแม่ร้องไห้ ฝันอย่างนั้นติดต่อกันหลายวัน ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยไปที่วัด ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ท่าน หลวงตาท่านก็เรียกให้เข้าไปใกล้ๆแล้วยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ผม ”
“หนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสืออะไรเหรอจ๊ะ” ...เขมเอี้ยวไหล่ปล่อยสายสะพายเป้ข้างหนึ่งเพื่อรูดซิปแล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา
“หนังสือพระแก้วมรกตครับ ผมกลับมานั่งอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าแม่บอกให้ผมตามรอยท่าน” เขาพูดก่อนที่จะส่งหนังสือเล่านั้นให้คนข้างๆ ได้พิจารณา “ใครๆที่ได้ยินว่าผมจะตามรอยท่านก็บอกว่าผมเพ้อเจ้อ”
“แต่วันนี้หนูก็ทำได้แล้วนะ” คุณป้าให้กำลังใจเขม
“ครับผม ผมเริ่มจากการจองตั๋วเครื่องบินไปที่รัฐปัตนะ ในอินเดีย มีตำนานเล่าว่าเมื่อประมาณ2000 ปีที่แล้วที่นั่นคือต้นกำเนิดของพระแก้วมรกตองค์ที่เรากราบไหว้บูชากันอยู่นี่แหละครับ”
@%#@$^%$#^$#@^$@&$# เสียงโทรศัพท์ของป้านาฏดังขึ้น
“.... ถึงไหนแล้วลูก” ป้านาฏพูดด้วยน้ำเสียงที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น
“ผมกำลังหาที่จอดรถอยู่ครับ” เสียงตอบจากปลายสาย ดังเล็ดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์เครื่องเล็กโดยที่คนข้างๆไม่ต้องเงี่ยหูฟังก็ยังได้ยิน
“อย่างนั้นแม่นั่งรออยู่ที่ใต้ต้นลีลาวดีข้างๆอุโบสถที่เราเคยนั่งพับดอกบัวกันเมื่อปีที่แล้วนะลูก” ประโยคที่ได้ยินทำให้เขม คลี่ยิ้มออกมา
พร้อมกับคิดว่าช่างเป็นคู่แม่ลูกที่น่ารักอะไรเช่นนี้ ถ้าหากแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ก็คนไม่ต่างกับคู่ของป้านาฏกับลูกชายเป็นแน่ ...
“อากาศร้อนจัง ผมไปซื้อน้ำให้นะครับ ป้านาฏนั่งรอคนเดียวได้ไหมเอ่ย”
“ไม่ต้องห่วงจ่ะ รีบกลับมานะป้าอยากฟังเรื่องเล่าของหนูเต็มทนแล้ว”...
-
น่าสนใจ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
แค่ตอนแรกก็อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ชอบ มีธรรมะด้วย ^^
+1 ไปเลย
-
:L2: :L2: สนุกค่ะ....รออ่านต่อค่ะ
-
รับเรื่องใหม่
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก
+1 เป็นกำลังใจ
-
+1 ให้กับรูปสวยๆแล้วก้เรื่องที่น่าติดตามนะคะ
เดาเอาว่าลูกชายของคุณป้าจะเป็นคู่กรณีของเขมหรือเปล่าหว่า? ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าติดตามมากค่ะ รูปสวยได้อีก
-
อ่านแล้วรู้สึก..อบอุ่น... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... รอตอนต่อไป :pig4: :pig4:
-
ขออ่านด้วยคนครับ ภาพสวยจัง เห็นแล้วรักกรุงเทพฯครับ
-
:mc4: :mc4: เย้ เย้ :mc4: :mc4:
มาแล้ว.......รอตั้งนานกว่าจะได้อ่าน
รอติดตามตอนต่อไปนะคับ Bangkok :c3:
-
วินแน่ๆ อิอิ เขมจะได้เจอวินแล้วสิเนี่ย
-
ตามรอยพระแก้วเป็นคนที่น่านับถือจริงๆ :L2:
-
รูปสวยจริงๆ บวกๆ ให้ค่า
-
น่าสนุกๆ อิอิ
-
:call: :call: :call: :call:
-
(http://image.ohozaa.com/iq/img_3490.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=143b761140f7773645f71ad9221ea85a) (http://image.ohozaa.com/ix/img_3507.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=3c93a259ba99fbe89073a5a943fae95b) (http://image.ohozaa.com/i1/1img_3517.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=9abd3c84450f5834282f40de2ddfd058)
จากที่จอดรถมาถึงที่นัดหมาย ห่างกันพอสมควร หนุ่มคิ้วสวยตาหวานในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีน้ำตาล
หิ้วถุงที่บรรจุดอกบัวกว่าสามสิบดอกมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ระหว่างทางพลันสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่จำได้ติดตาในชุดเสื้อยืดสีเขียวกางเกงยีนส์
ก็จะให้ลืมได้อย่างไรในเมื่อเรื่องเพิ่งเกิดขึ้นที่สนามบินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง ความรู้สึกที่เข้ามาแทนที่ความสุขเมื่อครู่ลากดึงให้เขาละทิ้งจากจุดนัดพบระหว่างเขากับคนที่นัดไว้ ไปยังคนที่อยู่ในระยะสายตาในตอนนี้
“โลกเรานี่มันกลมจริงๆนะ” หนุ่มผู้มีถุงบรรจุดอกบัวใบใหญ่ ทักทายจากทางด้านหลังของชายคนหนึ่งที่ดูท่าทางไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวทั่วไป
….แน่ใจนะพ่อคุณว่านี่คือคำทักทาย
“นี่คุณ !!!” คนที่ถูกทักทายถึงกลับอ้าปากค้างเมื่อหันกลับพบว่าคนที่ส่งเสียงมาทักทายเป็นคนที่พบกันในห้องน้ำของสนามบินสวุรรณภูมิเมื่อเช้าที่ผ่านมา
หากมิใช่เป็นการพบกันแบบคนใช้ห้องน้ำร่วมกันทั่วไปเพราะ...
“เพราะคุณคนเดียวทำให้ผมพลาดนัดทานข้าวเช้ากับครอบครัว ” หนุ่มตาหวานได้กลายร่างเป็นราชสีห์สายตาวาวคมไปเสียแล้วแต่ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้าก็หาได้เกรงขามสายตาคู่นั้นไม่ หลังจากหายจากอาการตกใจ สายตาก็พลันเปลี่ยนเป็นลุกวาวและแข็งกร้าว
“นั่นเพราะตัวคุณเองต่างหากถ้าคุณไม่ใส่น้ำหอมฉุนขนาดนั้นผมก็คงไม่...” ภาพเหตุการณ์ในตอนเช้าแวบเข้ามาในความคิด
“คุณบอกยามว่าผมพยายามจะทำร้ายคุณ” เสียงเข้มของคนตรงหน้าตรึงเขมให้กลับมาสู่ปัจจุบัน
“เปล่า!!!” ขณะพูดเขมยกคิ้วและขึ้นเสียงสูง “ผมก็แค่บอกว่ามีคนในห้องน้ำพยายามจะทำอนาจารก็เท่านั้น ไม่ได้หมายถึงคุณ”
“แต่ในห้องน้ำตอนนั้นมีแต่ผมกับคุณ” ปรวินพูดไปแต่ในใจก็ลังเลเพราะ ไม่แน่ใจว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยอีกไหม
“คุณจะเดือดร้อนทำไมถ้าคุณไม่ได้ทำ”
“ผมต้องอธิบายอยู่เป็นชั่วโมงกว่าเค้าจะปล่อยผมออกมา นี่ถ้าไม่มีอ้วกของคุณเป็นหลักฐานก็คงจะนานกว่านั้น”
“งั้นคุณก็ยิ่งควรขอบคุณผม”
$@%#&^$%*(&&*&^%$@# ก่อนที่ปรวินจะเอ่ยคำตอบโต้ใดๆ เสียงเรียกโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“ครับ ผมมาถึงแล้วรอแป๊บนึงนะครับ” ระหว่างพูด สายตาแบบคนมีแผนการก็จับจ้องไปที่เขม
หลังจากวางหู ปรวินคว้าแขนของเขมแล้วออกแรงให้เดินตามมา
“มานี่คุณต้องชดใช้ผม” จะว่าดึงก็ไม่ใช่นักเพราะน่าจะใช้คำว่าลากมากกว่าเพราะคนที่ถูกดึงก็พยายามขัดขืนอยู่ไม่น้อย
“คุณจะพาผมไปไหน ทำไมเราไม่ต่างคนต่างไปแล้วให้อภัยกัน”
“ผมให้อภัยคุณแล้ว แต่ไม่รู้ว่าแม่ผมจะเชื่อไหมถ้าผมอธิบายว่าทำไมผมถึงมาช้า ดังนั้นผมต้องมีคุณไปเป็นพยาน”
“คุณกำลังทำไม่ถูกนะ”
“ถือว่าช่วยผมก็แล้วกัน” มาถึงแล้วที่นัดหมาย ...ใต้ต้นลีลาวดี
“แม่ครับ” ปรวินเรียกหญิงที่นั่งใต้ต้นลีลาวดี
“ป้านาฏ” เขมเรียกผู้หญิงคนเดียวกัน
“ตาวินรู้จักเขมด้วยเหรอ แล้วเขมเป็นเพื่อนกับลูกชายป้าเหรอลูก”
ป้านาฏแปลกใจเมื่อเห็นเขมที่บอกว่าจะไปซื้อน้ำเมื่อห้านาทีที่แล้วกลับมาพร้อมกับลูกชายสุดที่รักของเธอ แต่คนที่งงสุดๆดูจะเป็นปรวิน
“นี่คุณรู้จักแม่ผม”
“ใช่จ่ะ เขมคุยกับแม่ระหว่างที่นั่งรอเรา ตกลงสองคนนี้รู้จักกันมาก่อน...”
ปรวินพยักหน้า แต่เขมส่ายหน้า
“ยังไงกันแน่จ๊ะ คนนึงพยักหน้าอีกคนส่ายหน้า”
“งั้นขอเราสองคนปรึกษาอะไรกันหน่อยนะครับ” ปรวินกอดคอบิดตัวเขมให้หันหลัง แล้วกระซิบ
“ตกลงเรารู้จักกันหรือไม่รู้จักกันดี”
“ถ้าคุณจะให้ผมเป็นพยานเราก็ต้องไม่รู้จักกัน”
“โอเคตามนี้” ทั้งคู่หันกลับมาหาป้านาฏที่กำลังนั่งอมยิ้มมองลูกชายกับเด็กหนุ่มที่ตนปลาบปลื้ม
“ว่าไงตกลงกันได้ว่ายังไงครับ รู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”
ปริวนส่ายหน้า แต่เขมพยักหน้า
“หึๆๆๆ เอาเถอะๆ พอแล้วสองคนนี้เล่นอะไรกันแม่ไม่เอาด้วยแล้ว เขมนี้ก็ตลกเหมือนกันละลูก”
ปรวินเควี้ยงอารมณ์โมโหผ่านสายตาไปให้เขม ...พร้อมคิดในใจ “นี่กะจะแกล้งกันใช่ไหมได้เล้ย”
“คุณเขมของแม่นี่แหละครับที่ทำให้ผมไปทานข้าวกับแม่ไม่ทันต้องตามมาที่วัดแบบนี้”
...หมั่นไส้ผู้ชายขี้ฟ้อง เขมขอคิดในใจบ้าง
“ลูกชายของคุณป้าทำผมอ้วกเพราะน้ำหอมของเค้าเหม็นยิ่งกว่าอะไรเลยครับ” ขอฟ้องบ้าง
“เขมแพ้น้ำหอมเหรอลูกน่าสงสารจัง ตาวินแม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใส่กลิ่นฉุนมาก บ้างครั้งป้าก็เวียนหัวอยู่ไม่น้อยเลยล่ะเขม”
ป้านาฏเลือกข้างไปแล้ว ปรวินรู้สึกหงุดหงิดใจ ไม่รู้สองคนนี้ไปสนิทกันมาตั้งแต่ตอนไหน
“ก็เป็นบางกลิ่นน่ะครับ อย่างตอนไปอินเดีย คนที่นั่นกลิ่นตัวแรงแต่ผมก็ไม่อ้วกนะ” พูดกับป้านาฏแต่หางตาคมราวกับกริชก็ทำงานพุ่งไปที่ปรวินซึ่งยืนอยู่ข้างๆ
“ผมถูกเจ้าหน้าที่สนามบินล็อคตัวไปสอบสวนตั้งชั่วโมงกว่า ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“เรื่องอะไรเหรอที่ว่าไม่เป็นเรื่อง” ป้านาฏมองลูกชายยิ้มๆ
“เอ่อคือ คือว่า........” จะพูดไปก็เป็นเรื่องน่าอายอยู่เหมือนกัน เขมเห็นสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือที่ปรวินส่งมาก็เลยต้องช่วยอธิบาย
“คือตอนเปลี่ยนเสื้อผ้ามีคนนึกว่าเค้ากำลังทำอนาจารน่ะครับ ผมอุตส่าห์บอกให้เข้าไปเปลี่ยนในห้องแทนที่จะเปลี่ยน ตรงหน้ากระจกเค้าก็ไม่ฟัง”
...นี่เป็นการช่วยอธิบายหรือช่วยซ้ำเติมให้ยิ่งอับอายกันแน่เนี่ย
“โถๆๆๆ พ่อคุณ ถือว่าซวยส่งท้ายอายุยี่สิบเก้าก็แล้วกัน งั้นมาลูก มาพับกลีบบัวแล้วไปไหว้พระขอพรในวันแรกของวัยสามสิบกันเถอะ เขมด้วยนั่งๆๆ ถือว่าทำบุญวันเกิดของตาวินร่วมกัน” ...ทำบุญร่วมกัน
‘อย่างงี้ก็ต้องได้เจออีตานี่อีกในชาติต่อๆไปอีกน่ะสิ’ เขมคิดในใจขณะที่มือก็เอื้อมไปหยิบดอกบัวขึ้นมาพับอย่างบรรจง
-
มาต่อแล้ว ^^
บุพเพจริงๆเลยพ่อคุณ อิอิ ได้ทำบุญร่วมกันอีกตะหาก...
แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยกินเส้นกันซักเท่าไหร่...คงต้องรอลุ้นกันต่อไป
รูปสวยมากเลยค่ะ ><
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
รูปสวยดี
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รูปสวยมากกก
อยากไป พรุ่งนี้ต้องไปให้ได้
ไฟติ้ง!!!
-
ชอบมากกกกกกกครับ
ภาพก็สวยมาก
-
o18
รักกรุงเทพมากกว่าเดิมอีก
อิอิ
เรื่องดี ภาพสวย
สุดยอดมาด o13
-
ดีใจจังเพื่อนๆชอบ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจด้วยนะครับ
-
เห็นชื่อเรื่อง เลยเข้ามาดู อุ๊ย..ภาพวิวกรุงเทพสวยๆทั้งนั้นเลย ลองอ่านดูเรื่องราวซิ
เรื่องราวดูน่ารักดีจ้ะ แฝงความเป็นไทยด้วยนะ คงต้องรอตอนต่อไปแล้วซี
-
:mc4: :mc4: :mc4:
กรุงเทพมหานคร ได้รับการจัดอันดับให้เป็นเมืองท่องเที่ยวที่ดีที่สุดในโลก
จากการประกาศผล World’s Best Award 2010 โดยนิตยสาร Travel & Leisure
14 กค. รายงานข่าวแจ้งว่า นิตยสาร Travel & Leisure ได้จัดทำแบบสอบถามผู้อ่านเพื่อจัดอับดับสถานที่ท่องเที่ยวประเภทต่างๆ
อาทิ เมืองที่ดีที่สุด หมู่เกาะที่ดีที่สุด โรงแรมที่ดีที่สุด สายการบินนานาชาติที่ดีที่สุด เป็นต้น
ทั้งนี้ รางวัลเมืองท่องเที่ยวที่ดีที่สุดของโลก ประจำปี 2553 ได้แก่
1.กรุงเทพ
2.เชียงใหม่
3.เมืองฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี
สำหรับรางวัลเมืองท่องเที่ยวที่ดีที่สุดของเอเชีย คือ
กรุงเทพ
เชียงใหม่
และเมืองเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น ตามลำดับ
ส่วนปัจจัยในการพิจารณาเมืองท่องเที่ยวที่ดีที่สุดในโลกจะพิจารณาจาก
1.สถานที่ ทัศนียภาพ ความสวยงามและร่มรื่น
2.ศิลปวัฒนธรรมและประเพณี
3.อาหารการกิน
4.แหล่งช็อปปิง
5.ความเป็นมิตรของผู้คน และ
6.ความคุ้มค่าของเงิน
อย่างไรก็ดี ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร ผู้ว่าฯกทม. จะเดินทางพร้อมคณะเพื่อไปรับรางวัลดังกล่าวที่จะจัดขึ้นที่โรงแรมเดอะ ทรัมพ์ โซโฮ (The Trump Soho) เมืองนิวยอร์ค สหรัฐ ในวันที่ 21 กค.นี้ โดยก่อนหน้านี้ในปี 2551 กทม.ก็เคยได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับ 1 รองลงมาคือเมืองบัวโนส ไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา และเมืองเคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ ซึ่งนายอภิรักษ์ โกษะโยธิน ผู้ว่าฯกทม.ในสมัยนั้นก็ได้เดินทางพร้อมคณะเพื่อไปรับรางวัลด้วย
-
ถ่ายรูปได้สวยมากเลย
เมื่อเช้าได้ดูข่าวอยู่เหมือนกัน
น่าภูมิใจจริงๆ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/a-1.gif)
วินกะเขม เป็นเนื้อคู่กันป่าวเนี่ย :impress3:
บุพเพอาละวาดซะแล้ว (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0010.gif)
-
กระทู้นี้ต้องกดเป็น favourite ไว้ทันที เพราะคุ้มค่ากับการกดเข้ามาอ่านเป็นที่สุด ขอบคุณค่า :3123:
-
ภาพสวยเนื้อเรื่องน่ารักครับ
-
อ๊าาา...ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องเกณฑ์พิจารณานะคะ เราขอโควทไปแปะในห้องพูดคุยด้วยนะคะ ><
แล้วก็มาเป็นกำลังใจค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
สุดยอด
o13
เรา รัก กรุงเทพ
-
:pig4:ค้าบ
น่ารักดีค้าบ
รูปก็สวยถูกใจ :-[
-
ตอนที่ ๒
“พับแบบนั้นไม่สวยเลย”
เขมมองดอกบัวในมือแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องคนพูดประโยคเมื่อครู่
แววตายากจะที่รู้ว่าความขุ่นมัวที่ซ้อนอยู่ภายในอยู่ระดับไหน
“คุณป้าครับ ผมพับแบบนี้สวยไหมครับ”
เขมยื้นดอกบัวที่ตนพับเสร็จให้ป้านาฏดู
“ป้าว่าพับแบบไหนก็สวยนะ แบบมะลิที่เขมพับก็สวย แบบดอกพุดตานที่ตาวินพับก็สวย”
“แม่ครับ พับแบบนั้นมันก็ง่ายเกินไป พับครึ่งลงมาแค่นั้นเอง”
“เอะตาวินนี่ยังไงนะ เขมเค้าอุตส่าห์ช่วย”
โถแม่ครับก็นั่งพับกันเงียบๆแบบเมื่อครู่ผมก็ไม่ได้แก้เผ็ดคืนตาเขมของแม่น่ะสิครับ ปรวินคิดในใจ
“แล้วคุณจะให้ผมพับยังไง”
เขมวางดอกบัวที่พับเสร็จแล้วลงบนถาด
“ก็พับแบบผมไง”
“ผมพับไม่เป็น”
“งั้นมาผมสอน ขยับมานั่งใกล้ๆกันสิ”
ปรวินพูดพร้อมกับพยักหน้าสงสายตาเชิญชวนไปให้เขม
เขมขยับตัวเข้าใกล้กับแต่ดูท่าทางจะไม่ค่อยเต็มใจนัก
พร้อมกันนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก ทำจมูกฟุดฟิดสำรวจกลิ่น
“น้ำหอมเหรอ ไม่ได้ใส่แล้ว ก็คุณเล่นอ้วกขนาดนั้น ทำผมเสียความมั่นใจกับน้ำหอมกลิ่นโปรดไปเลย”
“โอเคผ่าน แต่ว่ายังได้กลิ่นอ่อนๆนะ”
“เฮ้ยคุณ!!! คงจะไม่แพ้กลิ่นโลชั่นอีกนะ”
“ก็ไม่แน่ ไหนเอามาดม” เขมพูดแล้วก็คว้าแขนซ้ายของปรวินขึ้นมาดม
โลชั่นอันนี้หอมดิแฮะ เขมคิดในใจ
คนโดนดมแขนจากที่คิดจะแก้เผ็ดเอาคืนแต่ตอนนี้ความคิดนั้นกระเจิดกระเจิงไปแล้ว สงสัยจะเขินที่โดนดมแขน
“เฮ้ยนี่คุณลวนลามผมเหรอเนี่ย แม่ครับตาเขมของแม่ลวนลามผมในเขตวัดเลยนะเนี่ย”
เขมได้ยินเท่านั้นก็รีบปล่อยแขน หันหน้าไปมองปรวินอย่างหงุดหงิด
“ตาวินเลิกแกล้งเขมได้แล้ว ตั้งใจพับบัว แล้วเข้าไปกราบพระได้แล้ว”
“ครับแม่ งั้นมาผมสอนคุณพับนะ คุณจะได้ช่วยผมพับจะเสร็จไวๆ” ปรวินรับคำแล้วหันไปพูดกัยเขม
“ไม่เอาแล้ว ผมจะพับแบบมะลินี่แหละ ไม่ชอบไม่สวยก็แล้วแต่คุณ”
....
ไม่ถึงสิบนาทีดอกบัวทั้งหมดก็ถูกพับสวยงามวางเรียงบนถาดเรียบร้อย
ปรวินยกถาดบัวขึ้นไปกราบพระบนอุโบสถแล้ว
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณป้า” เขมทำท่าจะเอ่ยลา
“เอางั้นเหรอลูกไม่รอตาวินเหรอ เดี๋ยวป้าให้ตาวินพาเที่ยวกรุงเทพ” ป้านาฏ อยากให้อยู่คุยกันต่อ
“ไม่เป็นไรคับผมไม่รบกวนดีกว่า วันเกิดเค้าเค้าควรอยู่กับครอบครัว อีกอย่างผมก็ยังไม่ได้ถ่ายรูปวัดเลย”
“อุ้ยป้าขอโทษ ป้าน่าจะให้เขมได้มีเวลาส่วนตัว ป้าขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับได้รู้จักคุณป้าก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ววันนี้”
“งั้นถ้าจะลงมากรุงเทพฯ เมื่อไหรก็โทรบอกป้านะ” ทั้งคู่แลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กัน
“ครับถ้าคุณป้าเหงาก็โทรมาคุยกับผมนะ”
“จ่ะ”
เขมเดินออกจากวัดพระแก้วพร้อมกับกดดูรูปถ่ายในกล้องดิจิตอลที่ติดตัวมาด้วย
“โชคดีที่หยิบติดมือมาด้วย” กล้องแมนนวลตัวโปรดเสียไปแล้วแต่ยังมีกล้องติจิตอลตัวเล็กสำรองไว้อีกตัว
เมื่อได้รูปสวยสมใจแล้วก็เดินมาหยุดริมถนนโบกรถแท็กซี่คันสีส้มเปิดประตูก้าวขึ้นรถแล้วบอกคนขับว่า
“ไปสวน..............ครับ”
ทางด้านปรวินเมื่อกราบพระเสร็จก็หามุมสงบนั่งสมาธิ แม้ผู้คนและนักท่องเที่ยวจะมากมาย
แต่ท่ามกลางความวุ่นวายปรวินก็ยังความมีความสงบในจิตใจ แต่ทว่า
ความสงบนิ่งนั้นไม่เคยอยู่นานเขาจะรู้ตัวไหมว่าจิตใจกำลัง “คิดถึงอดีต”
...
เวลา: ๙ เดือนที่แล้ว
สถานที่: เสถียรธรรมสถาน
ปรวินในชุดกางเกงยีนส์สีขาวเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน พร้อมกับหญิงสาววัยเดียวกัน
นั่งอยู่ในมุมสงบใต้ร่มไม้ใกล้บึงดอกบัวสีขาว
“กลับมาไม่บอกไม่กล่าวเลยนะ ต้องให้ฉันไปถามแม่แกถึงรู้ว่าแกมาอยู่ที่นี่”
ปรวินเริ่มบทสนทนาขึ้นหลังจากที่ทั้งสองฝ่ายต่างเงียบตั้งแต่พบกันเมื่อสิบกว่านาทีที่แล้ว
“แล้วฉันต้องรายงานแกทุกเรื่องหรือไง อีกอย่างฉันมาอยู่ที่นี่ต้องการความสงบ แกยังจะตามมาก่อกวนอีก”
หญิงสาวผู้เป็นเพื่อนสนิทร่วมสุขและทุกข์กันมาตั้งแต่สมัยประถม
หญิงสาวผู้แปลงร่างจากสาวเปรี้ยวแสนซนเมื่อสองปีก่อนกลายเป็นหญิงผู้มีแววตาโอบอ้อมอารีย์กล่าวตอบ
ขณะนั้นผีเสื้อสีเหลืองตัวน้อยก็ค่อยๆบินมาเกาะที่หัวเข่าของปรวิน เขานิ่งมองผีเสื้อตัวน้อย
จนกระทั่ง มันแน่ใจแล้วว่าตรงที่มันกำลังเกาะอยู่นั้นไม่ใช่ดอกไม้หอม มันจึงค่อยคลี่ปีกบางบินจากไป
“อกหักอีกแล้วว่ะแก” ปรวินเอ่ยน้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจนเหลือเกินสำหรับคนฟัง
เพราะเป็นครั้งที่เท่าไหร่ เธอเองก็จำไม่ได้กับการได้ยินประโยคความหมายเดียวกันนี้ออกจากปากของเพื่อนชาย
“เสียใจสินะ ก็บอกให้เลือกดีๆ” หญิงสาวเอ่ยคำปลอบแสนราบเรียบเช่นกัน
“ก็คิดว่าคนนี้เลือกดีแล้วนะ แต่ก็เฮ้อ...”
“แผ่เมตตาสิแก ไม่ว่าเขาจะใช่หรือไม่ใช่ เขาก็เป็นเพื่อนร่วมโลกเป็นคนที่ต้องดิ้นรนเหมือนๆกันกับเรา”
“แต่เค้าก็ไม่ควรทำเราเจ็บ”
“เค้าเป็นอย่างไรไม่สำคัญนะแก สำคัญอยู่ที่แกรักเค้ายังไง แกตั้งเงื่อนไขไว้มากหรือน้อย”
“....” ปรวินปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบของคำถาม นั่นเพราะเขาเองก็ยังไม่มีคำตอบของคำถามที่ได้ยิน
“รักเค้ามากเหรอ” หญิงสาวถาม
“อื้ม รักมากไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน ซื้อบ้านไว้กะจะอยู่ด้วยกันกับเค้า”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วที่เค้าจากไป” คำพูดของเธอทำให้ปรวิณละสายตาจากสระบัวตรงหน้าแล้วหันมาที่เธอ
“ดียังไง เจ็บนะแก”
“จะเจ็บกว่าถ้าเค้าจากไปตอนที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในบ้านที่แกเตรียมไว้เป็นเรือนหอไง”
“...” ก็คงจะจริง ปรวินคิดตาม
“เอาน่า หล่อๆอย่างแกหาใหม่ไม่ยากหรอกวิน”
“หาใหม่ไม่ยาก แต่คนดีๆหายากนะ”
“แกแน่ใจเหรอว่าแกรักคนดี”
“...” ใครจะไม่ชอบคนดี
“ถามอะไรหน่อยสิวินคนดีของแก คือคนที่ทำให้แกรู้สึกดีตลอดเวลารึเปล่า”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น”
“งั้นแกเปลี่ยนเข็มทิศเถอะ ไม่มีใครเป็นอย่างที่แกชอบได้ตลอดเวลาหรอก”
“แล้วคนแบบไหนคือคนดีละ”
“คนที่เมตตากันและกันไง คนที่อยู่ด้วยกันแล้วต่างฝ่ายต่างต้องพัฒนาตัวเองเกื้อกูลภายในจิตใจกัน”
“งงว่ะแก”
“เอาเถอะแกจะเข้าใจเมื่อแกเข้าใจ” ตกลงจะเข้าใจกันไหมเนี่ย
“งั้นก็ขอให้มีวันนั้นวันที่ฉันจะเข้าใจ”
“การรอคอยทำให้คนเราเติบโต” ไม่อยากเชื่อเล้ยว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากของสาวเคยเปรี้ยวคนนี้
“ตกลงที่แกบอกว่าจะไปฝึกญาณทัศนะที่ ธิเบตได้เรื่องว่ายังไงวะเพตรา”
“ก็ได้เรียนสมใจ”
“งั้นแกก็ดูให้ฉันหน่อยได้ป่ะ ว่าเมื่อไหร่ฉันจะสมหวังในความรักกับเขาซักที”
“คิดจะลองวิชากันเหรอเนี่ย”
“เปล่าครับ อยากรู้จริงๆนะครับคุณเพตรา”
“อ่ะๆๆๆ ดูก็ดู ส่งมือมาซิ” เพตราผายมือออกไปพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกแล้วค่อยหลับตาลง
ปรวินวางมือทาบลงบนฝ่ามือของเพื่อนอย่างตื่นเต้น
“แกจะไปทำอะไรที่ภูเก็ตวะวิน” เธอพูดออกมาแทบจะทันทีที่ฝ่ามือของปรวินทาบลงไปบนฝ่ามือของเธอ
ปรวินถึงกับสะดุ้งกับสิ่งที่ได้ยิน...เพราะเดือนหน้าทั้งเดือนเค้าต้องไปดูแลกิจการร้านอาหารสาขาใหม่ที่กำลังจะเปิดที่ภูเก็ต
ซึ่งเขายังไม่ได้บอกใครนอกจากแม่ของเขา
“ไม่เห็นแล้ว” เพตราลืมตาขึ้นก่อนพูดแล้วก็ค่อยๆยิ้ม (ยกมุมปากด้านขวาขึ้นเล็กน้อย)
“อ้าว ไหงดูได้แค่นิดเดียว”
“ฉันไม่รู้อาจจะเป็นเพราะแกไม่มีสมาธิด้วยมั้ง”
“งั้นเอาใหม่ แกไม่บอกให้ฉันตั้งสมาธิด้วยนี่นา ฉันก็ตื่นเต้นอยากรู้อยู่ด้วย”
“รอตรงนี้แปบนึงนะ” เพตราลุกออกจากที่ตรงนั้นเพื่อไปขอกระดาษเปล่าจากร้านหนังสือ
ที่มีแม่ชีใจดีคอยต้อนรับญาติธรรมทางด้านประตูทางเข้า ไม่ไกลจากที่ที่ปรวินนั่งอยู่เท่าใดนักแล้วเดินกลับมา ปรวินมองตามอย่างงงๆ
“มันมีอีกวิธีหนึ่ง คือแกตั้งจิตให้เป็นสมาธิ อธิษฐานถึงใครคนนั้นแล้วขยำกระดาษ”
“แล้วจะดูยังไงเนี่ยขยำกระดาษเนี่ยนะ”
“เอาน่าทำตามที่บอกก็แล้วกัน”
ปรวินทำตามที่เพตราบอกแล้ว ส่งกระดาษที่เป็นรอยยับยู่ยี้ให้กับเพตรา เธอรับเอากระดาษแผ่นนั้นไปพิจารณาแล้วจึงเอ่ย
“ฉันเห็นดอกบัว กับวัด”
“แล้วไง”
“ก็แกอธิษฐานว่าไง”
“ก็บอกว่าขอให้เจอเนื้อคู่”
“เจอ...เดี๋ยวก็เจอกัน เนื้อคู่แกอยู่ที่วัดกับดอกบัว”
“หวังว่าเนื้อคู่ฉันคงยังไม่บวชไปแล้วนะ ฉันไม่อยากทำให้พระต้องอาบัติ”
...
อีกครั้งที่ลมหายใจเข้าพาปรวินกลับมาสู่ปัจจุบัน ทันทีที่ลืมตาปากของเขาก็พึมพำ
“วัด....ดอกบัว....หรือว่าจะเป็น...”
------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.คลิกอ่านเรื่องอื่นๆในโครงการกรุงเทพผมรักคุณได้ตามลิ้งเลยนะครับ
เรื่อง อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ มันสำคัญที่...
ตามไปที่ลิงค์นี้ครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17161.0
-
เสถียรธรรมสถานครับ
(http://image.ohozaa.com/i1/1187521164.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=e9671e1a009e44525c6eac0e5de5d6aa) (http://image.ohozaa.com/io/1187521045.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=1c2ca32a5839bdda38e0fb4b18b13b25) (http://image.ohozaa.com/i7/1188828933.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=9419de25eb0f216fbd90d1b31274b7ea) (http://image.ohozaa.com/ib/1258894529.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=cd6a8933db7607e1d4990c865f027bb9)
-
ชอบมากครับกับรูปประกอบ สวยจริงๆ ทำให้รู้ว่ากรุงเทพฯยังมีของสวยงามมากมายให้ค้นหา
-
พระเอกรู้ตัวแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รูปประกอบสวยจริงๆค่ะ
กรุงเทพสวยกว่าที่คิด
-
หวายๆๆๆ นายวินเจอเนื้อคู่แล้วววว (และเค้าก็หนีไปแล้วด้วย = =")
จะเป็นยังไงต่อหว่า? รออ่านนะคะ
รูปสวยอีกแล้วค่ะ ชอบจัง เห็นแล้วอยากไปมั่งเลยอะ
-
ภาพสวยมากเลย
อยากไปจัง
:z1:
-
กรุงเทพสวยขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...ผมไม่ได้สังเกตุเธอมานานขนาดไหนกัน
-
รูปประกอบสวยมากๆเลย
ช๊อบบบบชอบบบบบบบ :m3:
เรื่องก็น่ารักค้าบ :-[
-
หันกลับมามองกรุงเทพ คนที่อยู่กับมันทุกวันตั้งแต่ลืมตาดูโลก ยังมองไม่เห็นความสวยแต่อาจมีบ้างแต่ก็มองว่ามันช่างวุ่นวาย
แต่สายตาของต่างชาติกลับมองอีกมุมนึง
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ เนื้อคู่ เจอกันที่วัด
จะติดตาม
-
เพิ่งเคยเห็นกรุงเทพในมุมสวยๆแบบนี้
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยค่ะ
ติดตามต่อไป สู้ๆนะคะ
-
อ่านแล้วเพลินดีครับ
-
เหลืออีกสามตอนก็จะจบแล้วครับ
ดีใจมากครับที่ "อาจจะเป็นคนนี้" ทำให้เพื่อนได้เห็นมุมมองใหม่ในสิ่งเดิม
ตอนที่สามกำลังจะมาครับ
ชะแว้บบบบบ ไปหารูปสวยๆมาประกอบก่อนดีกว่าครับ
-
แอบตามมาให้กำลังใจคนเขียนด้วยคับ :L2:
-
เรื่องน่ารักจังเลยอ่ะคับบบ
-
ชอบครับๆชอบเรื่องนี้มากน่ารักดีทั้งสองคน
-
เรื่องราวดีภาพสวยคนเขียนเก่งนะครับสรรหาภาพสวยๆมาให้ดูกัน เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
พับบัวแบบดอกพุดตาน
(http://image.ohozaa.com/ij/1216652521.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=c3ff8f541c5f24af98a846f30897d3e3)
http://picasaweb.google.com/dhammavoice/UepnPI#
พับบัวแบบดอกมะลิ
(http://image.ohozaa.com/is/1216652854.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=8a0fdd7c52ba1106e3e12f1da6e20679)
http://picasaweb.google.com/dhammavoice/ijZqsJ#
-
รออ่านอยู่จ้า
ชอบเรื่องนี้จังเลย
-
:L1:เข้ามาดัน รออ่านอยู่เข้ามาต่อได้แล้วเน้อ
-
ตอนที่ ๓
ทันทีที่ลงจากอุโบสถ ปรวินมุ่งตรงไปหาคนที่อาจจะเป็นคนคนนั้น
“แม่ครับ เขมล่ะครับ”
“อ้าว แม่นึกว่าเขมบอกลูกแล้ว” ปรวินรู้สึกใจหายเมื่อคำตอบที่ได้รับมีความหมายว่า เขากำลังคลาดกับคนที่รอคอย
“เค้าไปไหนครับแม่”
“เค้าบอกว่าจะไปสวนสันติชัยปราการนะลูก วินมีอะไรรึเปล่าลูก”
“คือผมมีเรื่องจะคุยกับเค้านิดหน่อยน่ะครับ” ความจริงก็อยากจะรู้ว่าจะใช่เค้ารึเปล่าน่ะครับแม่
$@%#&^$%*(&&*&^%$@# โทรศัพท์ของปรวินส่งเสียงดัง
“น้าดา โทรมาครับ” ปรวินส่งโทรศัพท์ให้ป้านาฏกดรับสาย
“ดาพี่อยู่ที่เดิมนะ ดาเข้ามาเลยเดี๋ยวพี่กับตาวินรอตรงนี้แหละ”
ระหว่างการรอคอย ปรวินดูกระวนกระวายจนคนข้างๆ เริ่มเป็นห่วง
“ตาวิน วันนี้ทำไมดูแปลกๆ ไม่อยู่กับปัจจุบันเลย”
“คือ...” จะบอกแม่ได้ยังไงว่าอยากไปตามหาเขม
“เขมเค้าบอกแม่ว่า ลางานมาวันนี้วันเดียวด้วยนะ เสียดายไม่งั้นแม่จะชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้านเรา”
“งั้นเดี๋ยวผมไปตามให้นะครับแม่”
ระหว่างนั้นน้าดาก็เดินมาถึงพอดี
“น้าดา สวัสดีครับ วินฝากแม่แป๊บนึงนะครับ เดี๋ยววินมา แต่ถ้านานน้าดาพาแม่ไปเที่ยวต่อได้เลยนะครับ”
“เดี๋ยวสิ วิน อ่ะนี่ของขวัญวันเกิด” น้าดายื่นกล่องเล็กๆให้หลานชาย
“ขอบคุณครับน้าดา” ปรวินรับของขวัญจากน้าดาแล้วหันไปพูดกับแม่
“แม่เตรียมทำกับข้าวรอนะครับ”
น้าดามองตามอย่างงงๆ ส่วนป้านาฏมองตามอย่างยิ้มๆ
........
สถานที่:สวนสันติชัยปราการ
เขมนั่งบริเวณที่นั่งริมแม่น้ำ สายตามองไปยังสะพานพระราม๘
ที่เดิมตรงนี้เคยมีใครคนหนึ่งอ้อนวอนให้เขมเดินทางไปต่างประเทศกับเขา
เวลา: ๒ปีที่ผ่านมา
“ไปกับผมนะเขม ผมต้องการคุณ”
“...”
“สิ่งที่ผมต้องการคือคุณกับงานที่นั่น”
“...”
“อยู่ห่างๆกันผมกลัวมีคนมาแย่งคุณไป”
“คนเราถ้ารักกันไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็รักกัน”
“แต่ความห่างไกลมันทรมานนะเขม”
“คุณพูดถึงสิ่งที่คุณต้องการ แต่ไม่เคยถามถึงสิ่งที่ผมต้องการ”
“แล้วคุณต้องการอะไร ผมนึกว่าคุณต้องการอยู่กับผม”
“ชีวิตเราทั้งคู่ไม่ได้มีแค่เรื่องความรัก คุณมีงานที่อยากทำ มีความฝันที่อยากตามหา ผมก็มีเหมือนกัน”
“เขม ผมอยากให้คุณมีส่วนช่วยสร้างฝันของผม แล้ววันนึงมันจะเป็นของเรา”
“แล้วฝันของผมล่ะ”
“อยู่ที่โน่นคุณก็ทำได้ คุณอยากทำอะไรคุณบอกผมสิ”
“คุณมองแต่ตัวเอง”
“ผมอยากให้เราอยู่ด้วยต่างหาก หรือคุณไม่อยากอยู่กับผม”
“...”
หลังจากวันนั้นใครคนนั้นก็เดินทางไปตามความฝันเพียงลำพัง เขมเองทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกโล่งอกระคนกัน
แรกๆที่ห่างกันก็มีการติดต่อกันบ่อยครั้ง แต่พอผ่านครึ่งปีแรกการติดต่อก็ขาดหาไป
ทุกวันนี้ความสัมพันธ์นั้นได้กลายเป็นเพียงความทรงจำที่เขมเฝ้านึกถึงเสมอในยามที่ความเหงาเข้ามาเยือน
ลมหายใจลึกดึงเขมกลับมาสู่ปัจจุบัน อีกครั้งแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น
มองป้อมพระสุเมรุที่อยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มให้กับความเศร้าในจิตใจก่อนจากก้าวเดินต่อไป
เขมเลือกที่จะเดินวนออกไปทางด้านขวาของป้อมพระสุเมรุ แล้วมาหยุดตรงป้ายรถเมล์
เมื่อเดินออกมาถึงด้านหน้า หางตาก็คล้ายๆว่าจะเห็นใครสักคนคุ้นๆ ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีน้ำตาล
“แต่งตัวเหมือนลูกชายป้านาฏคนเมื่อเช้าเลยดูจากข้างหลังแบบนี้คล้ายกันมาก ...
“แต่คงไม่ใช่หรอก คงไม่บังเอิญขนาดนั้น วันนี้วันเกิดเค้าก็น่าจะอยู่กับครอบครัว” เขมคิดในใจขณะยืนรอรถเมล์
ทางด้านปรวินหลังจากที่หาที่จอดรถได้ ก็ลงจากรถ เดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบริเวณสวนสันติชัยปราการ
หากเพียงเขาหันมองไปทางด้านซ้ายตรงป้ายรถเมล์อีกนิดเดียวก็จะเห็นคนที่ตามหา
ทว่าการมุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างมั่นใจเป็นนิสัยที่เขาคุ้นชิน การมองภาพโดยรอบจึงไม่ใช้วิสัยที่คนอย่างเข้าจะทำ
ด้วยเวลาไม่ถึงห้านาทีจากส่วนหน้าของสวน ปรวินก็มาหยุดอยู่ที่ที่เขมเคยนั่งอยู่
ที่นั่งริมแม่น้ำ มองเห็นสะพานพระราม๘เป็นจุดรวมสายตา
ลมเบาๆพัดแผ่วมาลูบไล้ใบหน้า ช่วยให้ผิวชุ่มเหงือของเขาเย็นขึ้นมา
แต่สายตาก็ยังสอดส่ายมองหาชายหนุ่มในเสื้อยืดสีเขียวที่เคยนั่งพับกลีบบัวที่วัดพระแก้วเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา
ปรวินเดินวนไปอีกฝากหนึ่งเมื่อแน่ใจแล้วว่าบริเวณที่เขาอยู่ไม่มีร่องรอยของคนที่เขากำลังมองหา
ตรงนั้นไง!!!
คนที่อยู่ในสายตากำลังก้าวขึ้นรถเมล์ไป
“เขม!!!!” เขาตะโกนโดยหวังว่าเสียงนั้นจะช่วยรั้งการก้าวเดินของคนที่ถูกเรียก
...
“นี่เราหูฝาดหรือป่าวเนี่ย รู้สึกเหมือนมีคนเรียกชื่อเราเลยแฮะ” เขมที่เพิ่งก้าวขึ้นมาหาที่นั่งบนรถเมล์คิดในใจ
...
“ไม่ทันแล้ว” ทั้งทั้งที่สายตาเห็นว่าใครคนที่เขาเรียกได้ก้าวขึ้นรถไปแล้ว แต่เขาก็ยังวิ่ง
เพื่อพยายามเข้าใกล้ใครคนนั้นให้ได้มากที่สุด
“อีกแล้ว คลาดกันอีกแล้ว คราวนี้จะไปตามที่ไหนได้หละ จะไปลงรถเมล์ตรงไหนใครจะรู้”
“รู้สิ แค่ขับรถตามไปก็รู้” คำตอบของคำถามดังขึ้นในความคิด
เร็วเท่าที่ร่างกายจะทำงานให้ทันกับความคิดเขาโบกเรียกแท็กซี่คันที่แล่นเข้ามาใกล้
“พี่ขับตามรถเมล์สาย53คันที่เพิ่งออกไปข้างหน้าเลยนะครับ”
------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.คลิกอ่านเรื่องอื่นๆในโครงการกรุงเทพผมรักคุณได้ตามลิ้งเลยนะครับ
เรื่อง อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ มันสำคัญที่...
ตามไปที่ลิงค์นี้ครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17161.0
-
(http://image.ohozaa.com/is/1226388291.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=6a20126bcee154ed981ef1f8438799df) (http://image.ohozaa.com/i2/1226388334.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=6a3d9daf27f0195b13c8cc434b4cd277) (http://image.ohozaa.com/ig/bangkokguidefpm.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=63377bb48dc96ce98f26f804a15936b7) (http://image.ohozaa.com/im/16m000.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=ecde497ab90f58d439e5c33db4d04519) (http://image.ohozaa.com/ib/000208.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=ab4c88ea5823b12adf9ab5a862c96cb3) (http://image.ohozaa.com/i6/3_1_1.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=a034bc22b82ce6f8c7fa3bdfe8d17bdd) (http://image.ohozaa.com/ib/8_1_1.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=18109ad7422b3cf888c74733d316476c) (http://image.ohozaa.com/i6/7_1_1.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=91b7c97e7285adb96fd422b619d3071b)
-
ตามทันเถอะ
-
ว้าว!! สวยมากเลยค่ะ
ขอให้วินตามเขมทันทีเถอะ เอาใจช่วย
รอตอนต่อไปจ้า
-
เอาใจช่วยวินครับ :L1:
-
รูปก็สวย...เนื้อเรื่องก็น่ารัก...
-
อ่านทันละ แอบละอายใจ เอาเครื่องไปลงโปรแกรม นิยายที่แต่งไว้หายเกลี้ยง
ขอเวลาแต่งใหม่อีกสัพักได้เปล่าครับ รู้สึกผิดจังที่จนป่านนี้ยังไม่ได้เอามาลงซักที
-
:เฮ้อ: เง้อออ คลาดกันไปก็คลาดกันมา ><
ตามให้ทันนะคะ คราวหน้าจะไปเจอกันที่ไหนอีกละเนี่ย...
รูปสวยอีกแล้วจ้าาาา :L2:
-
สวยทั้งเรื่อง สวยทั้งภาพเลยครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมาดัน
อยากอ่านต่อมากเลยค่ะ
-
รูปสวยมากอ่ะ
รอมาต่อค่ะ :)