หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้1
Boy's love story / Re: Train to fondness<โลกอีกอีกใบกับนายอีกคน> ตอนที่ 13 ความช่วยเหลือจากวาตะ
« กระทู้ล่าสุด โดย Do_Maht เมื่อ 20-02-2019 22:31:34 »
"เฮ้อเจ้านั่นมันจะไปอยู่ที่ไหนกับใครนะ"วินด์พูดพลางก็หงุดหงิดขึ้นมา "แม่งเอ่ยทำไมมันหงุดหงิดอย่างนี้วะ กูไม่คิดแม่งแล้ว"วินด์พูดก่อนที่จะเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเพื่อที่จะข่มตานอนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะกว่าจะหลับก็เกือบเช้าแต่โชคดีที่เขามีเรียนตอนบ่าย
PART WATA(10.00 PM.)
เมื่อมาถึงบ้านของธาราวาตะก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปโชคดีที่ธาราไม่ได้ล็อคประตูไว้
"อ่าวคุณวาตะกลับมาแล้วหรอครับ ผมรอคุณอยู่ต้องนานแหนะ"ธาราพูดพูดพลางเดินเข้ามาหาวาตะ
"เอ่อ...คือเราไปทำธุระมาน่ะ"
"คงสำคัญมากสินะครับ เล่นวิ่งออกไปแบบนั้นทำเอาผมห่วงแทบแย่"ธาราบอก
"คือเราขอโทษนะ"วาตะบอกก่อนที่จะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เขาคุ้นเคย(เอาอีกแล้วความรู้สึกแบบนี้มัน...มันเหมือนกับ...)
"คุณวาตะคงเหนื่อยสินะครับ ถ้างั้นมานั่งนี้ดีกว่าผมทำอาหารไว้รอคุณเยอะเลย"ธาราบอกก่อนที่จะพาวาตะไปนั่งที่โต๊ะ
(คงไม่ใช่หรอกมั้งเราคงคิดมากไปเอง)วาตะคิดก่อนจะเดินไปตามที่ธาราจูง"ว้าว...อาหารน่ากินเยอะเลย"
"ใช่มั้ยหล่ะครับ ถ้าชอบก็กินเยอะๆเลยนะ"ธาราบอกพลางยิ้ม เมื่อกินข้าวเสร็จวาตะจึงแยกย้ายเข้าไปอาบน้ำและนอนด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย(ทำไมกันนะ)วาตะคิดก่อนที่จะหลับไป
วาตะลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิมเขารู้สึกเหมือนกับมีคนที่เขารักและคุ้นเคยอยู่ที่นี้ ใครสักคนที่เขาก็บอกไม่ได้ว่าคือใคร แต่มันเป็นอะไรที่คุ้นเคยมากเกินกว่าที่เขาจะบอกได้ว่าไม่เคยรู้จักคนคนนั้น และในขณะนั้นเองวาตะรู้สึกเหมือนกับคนคนนั้นกำลังเรียกให้เขาไปหา (อะไรกัน...ความรู้สึกที่เหมือนกับใครคนนั้นอยู่ไม่ไกลนี้มันคืออะไรกัน)วาตะลุกขึ้นแล้วเดินตามที่หัวใจและสัญชาตญาณของเขาบอกแล้วในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของธารา(ทำไมกัน)วาตะคิดอย่างไม่แน่ใจก่อนที่จะเอื่อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออก
ในขณะนั้นเองก็มีทั้งลมความสดชื่น ความชื้นและความเย็นที่เขาคุ้นเคยพุ่งออกมาจากห้องนั้น "พี่วาริ!"วาตะตะโกนออกมาด้วยออกมาสุดเสียงเมื่อเขารู้สึกเหมือนกับพี่สาวของเขาอยู่ที่นี้แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะ...พี่สาวของเขาได้เสียชีวิตไปนานแล้ว เมื่อวาตะมองไปรอบๆห้องก็เห็นวาตอนนี้ธาราไม่อยู่เพราะคงจะลงไปเตรียมอาหารเช้าให้เขาวาตะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องธาราก่อนที่จะพบเข้ากับขวดๆหนึ่งที่มีน้ำสีฟ้าอมเขียวอยู่ในนั้นวาตะค่อยๆเดินเข้าไปหาขวดนั่นด้วยความพิศวง...
"คุณวาตะทำอะไรน่ะครับ"ธาราถามขึ้นเมื่อเห็นวาตะกำลังเดินเข้าไปใกล้ขวดของเขา
"เออ...คือเรา"
"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับพอดีผมได้ยินเสียงคุณร้องขึ้นก็เลยรีบวิ่งขึ้นมาดู"ธาราถามน่าเจื่อนๆ
"เราไม่เป็นอะไรแค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ"วาตะบอก "ว่าแต่นั่นขวดอะไรน่ะ"วาตะถามก่อนที่จะชี้ไปที่ขวดที่บรรจุน้ำสีสวยนั่นอยู่
"อ๋อขวดน้ำบลูฮาวายน่ะครับอย่าไปสนใจเลย"ธาราตอบปัดๆ "ผมว่าเรารีบลงไปกินข้าวกันดีกว่า ว่าแต่วันนี้คุณจะไปมหาลัยกับผมมั้ยครับ"
"อื้อไปสิ"วาตะบอกก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องของธารา
"ธารา"วาตะเรียกขึ้นในขณะที่ธารากำลังขับรถอยู่
"คือเราขอไปอยู่ที่อื่นซักพักได้มั้ย"วาตะถาม
"ฮึ คุณจะไปไหนครับ"ธาราถาม
"คือเพื่อนของเราเขาไม่สบายน่ะ เราอยากไปดูแลเขาซักหน่อยอย่างน้อยเขาก็เคยช่วยเรา"วาตะบอก
"ใครครับ คุณมีเพื่อนคนอื่นด้วยหรอทำไมผมไม่เห็นรู้จักเลย"
"...ก็คนเดียวที่เราเคยเล่าให้นายฟังนั่นแหละ"วาตะบอกเสียงอ่อมแอ่ม
"อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่เคยไล่คุณออกจากบ้านน่ะ"ธาราถามขึ้นเสียงดัง
"..."วาตะไม่ตอบพลางพยักหน้า
"ไม่ได้ครับผมไม่ยอมเด็ดขาด ผมจะไม่ให้คุณไปอยู่ไอ้คนที่มันไม่เห็นค่าของคุณโดยเด็ดขาด"ธาราพูดพลางโมโห
"แต่เขาเคยช่วยเรานะ"วาตะพูดเสียงเบาไม่กล้าเถียง
"ไม่มีแต่ครับ คนที่ทำกับคุณแบบนั้นคุณยังจะห่วงมันอีกหรอ ผมไม่ยอมให้คุณถูกทำร้ายอีกเด็ดขาด"ธารายื่นคำขาด
"ชนะลมเขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ"(ถึงแม้เขาจะโมโหร้ายไปหน่อยก็ตามแต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายกายเราเลย)
"เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะครับคุณบอกว่าไอ้บ้านั่นมันชื่ออะไรนะ"ธาราถามกลับอย่างไม่แน่ใจ
"ชนะลมไง"วาตะบอก
(คงไม่ใช่ไอ้เด็กที่มาถามเราเรื่องโลกคู่ขนานบ่อยๆหรอกนะ)ธาราคิดในใจ
"จริงสิเราเคยเห็นชนะลมเข้าไปเรียนในสิ่งปลูกสร้างโบราณที่นายเข้าไปสอนด้วยนะ"วาตะบอก
(นั่นไงใช่จริงๆด้วย แต่จะว่าไปเจ้านั่นก็ไม่น่าจะใจร้ายหนิ อย่างว่ามองคนที่พายนอกไม่ได้จริงๆ)"งั้นผมขอคิดดูก่อนแล้วกัน"ธาราบอกก่อนที่ทั้งสองจะไม่ได้คุยกันอีกตลอดทาง
PART WIND
วินด์เดินมาที่คณะด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสมประกอบนักก่อนที่จะพบเข้ากับวาตะที่เดินมากับธาราอาจารย์สอนวิชาจิตวิทยาของเขา
(นี้มันอะไรกันวะ)วินด์มองอย่างไม่พอใจและไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่ธาราอาจารย์ของเขาจะรู้เรื่องของโลกวาตะดีขนาดนี้ (คงเล่าให้กันฟังหมดแล้วสินะทีอยู่กับเรามาต้องนานไม่เห็นเล่าอะไรเลย)
"ชนะลม!"วาตะพูดขึ้นเสียงตกใจ(อะไรกันทั้งที่เจ็บหนักขนาดนนี้ยังจะมาเรียนอีกหรอ) "นายเป็นยังไงบ้าง"
"ก็อย่างที่เห็นยังไม่ตาย"(ทำไมกูต้องอารมณ์เสียด้วยวะ)
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับคนเขาอุส่าถาม"ธาราแทรกขึ้น
(ยุ่งอะไรด้วยวะ)วินด์คิดในใจ
"แล้วนายมาเรียนทำไม ทำไมไม่พักผ่อน"วาตะถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ถ้าไม่มาจะเห็นหรอว่านายไปอยู่กับใครมา"วินด์พูดหงุดหงิดนิดๆ
"อ๋อนี้ธารา..."
"รู้แล้ว"วาตะบอกยังไม่ทันจบก็โดนวินด์แทรกขึ้น
"อ่าวรู้จักกันแล้วหรอ"วาตะถามงงๆ
"อ๋อ...นี้เองหรอครับคนที่คุณวาตะเคยไปอยู่ด้วย"ธาราพูดพลางมองวินด์อย่างพิจารณา
(ไอ้นี้จะยั่วโมโหกันหรือยังไงวะ)วินด์คิด
"คือเราขอธาราแล้วว่า..."
"ไปเรียนก่อนนะ"วินด์พูดแทรกขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในตึกด้วยท่าทางกระโผลกกระเผลกโดยที่ไม่สนใจวาตะ
(จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ)วาตะคิดพลางมองตามวินด์ด้วยความเป็นห่วง
"ผมได้คำตอบแล้วล่ะครับว่าจะให้คุณไปดูแลผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า"ธาราพูดขึ้นก่อนที่จะเดินตามวินด์เข้าไปในตึกวาตะจึงตัดสินใจเดินตามไปด้วย
ในวันนี้มีคลาสที่วินด์ต้องเรียนกับธาราพอดีซึ่งนั่นทำให้วินด์ต้องนั่งเรียนอย่างไม่สบอารมณ์นักเพราะเห็นวาตะเอาแต่นั่งมองตอนที่ธารากำลังสอนอย่างตั้งใจ
(มันน่าสนใจตรงไหนวะ)วินด์คิดอย่างหงุดหงิด
"ไอ้วินด์มึงเป็นอะไรวะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น"ธีถามขึ้นเหมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองมองไปที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องกับอาจารย์ที่กำลังสอนสลับกัน
"ดูหมามันเห่อเจ้าของใหม่"วินด์พูดอย่างอารมณ์เสียเหมื่อเห็นวาตะหัวเราะให้กับมุกฝืดๆของธาราโดยที่เขาก็ไม่รู้เลยว่าธาราก็กำลังแอบมองและหัวเราะให้กับท่าทีของเขาอยู่
"เอาล่ะถ้างั้นวันนี้ก็แค่นี้ครับอาทิตย์หน้าอย่าลืมเอารายงานมาส่งผมด้วย"ธาราบอกพลางทำท่าทางบอกให้ทุกคนออกจากห้องโดยที่มีวินด์มองมาที่เขาแล้วออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก "คุณวาตะยังอยากไปดูแลชนะลมอยู่หรือเปล่าครับ"ธาราถามขึ้นเมื่อทุกคนออกไปจากห้องจนหมดแล้ว
"อื้อ"วาตะตอบเสียงอ้อมแอ่มเพราะกลัวจะโดนธาราดุเหมือนเมื่อเช้าอีก
"ถ้างั้นก็ไปเถอะครับ"ธาราบอกออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก
"นายพูดจริงหรอ"วาตะถามพลางเดินไปหาธารา
"ครับ ถึงแม้เจ้าหมอนั่นมันจะปากร้ายแต่ก็คงจะไม่เลวร้ายอะไร"ธาราบอกก่อนที่จะเห็นวินด์เปิดประตูเข้ามาในห้องอีกครั้ง
"ขอบใจนะธารา"วาตะบอกพลางวิ่งไปกอดคอธารา
"คุณวาตะอยากรู้มั้ยครับว่าชนะลมเขาคิดกับคุณยังไง"ธารากระซิบเมื่อเห็นวินด์เดินเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าบึ่งตึง
"หมายความว่ายังไง..."วาตะกระซิบกลับ
"อยู่นิ่งๆนะครับ"ธาราบอกก่อนที่จะผละตัวออกจากกอดของวาตะแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้หน้าของวาตะ ทำให้วาตะตกใจอย่างมาก
"นี้นายจะทำอะไรน่ะธารา"วาตะถามด้วยความตกใจ
"อยู่เฉยๆเถอะครับเชื่อผม"ธาราบอกพลางขยับหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น
ผลั๊ว!
"ทำอะไรของนายน่ะชนะลม"วาตะร้องขึ้นด้วยความตกใจเหมื่อเห็นวินด์กระชากธาราออกไปชกจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
"ก็มัน..."วินด์บอกอย่างโมโห
"หยุดเลยนะออกมานี้เดี๋ยวนี้"วาตะว่าพลางลากวินด์ออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน
(หึงโหดเหมือนกันนี่หว่า)ธารายิ้มอย่างพอใจ
"นายทำอะไรลงไป"วาตะถามด้วยอารมณ์โกรธ
"ก็เห็นอยู่ว่ามันทำอะไรนาย"
"เขาไม่ได้ทำอะไรเรา"วาตะเถียง
"แล้วเมื่อกี้จะทำอะไรกัน"วินด์ถามกลับ
"..."
"อ๋อ...แบบนี้สินะถึงไปอยู่กับมัน บ้านมันก็หลังไหญ่อยากไปไหนมันก็พาไป อาหารก็เยอะแยะแถมยังมีเรื่องอย่างว่าด้วยสินะ"วินด์พูอย่างดูถูก
"นายพูอะไรของนายชนะลมเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว"วาตะพยายามอธิบาย
"ถ้าฉันเชื่อก็บ้าแล้ว"
"งั้นเราไม่พูดกับนายแล้วยิ่งพูดอยิ่งไม่รู้เรื่อง"วาตะว่าพลางจะเดินหนี
"ขอโทษ"วินด์พูดทำให้วะตะชะงักกึก "กลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ย"วินด์ถามเสียงเบา
"นายว่าอะไรนะ"
"ฉันถามว่า กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้มั้ย"วินด์บอกวาตะทำให้วาตะถึงกับใจสั่น
(ความรู้สึกนี้มันอะไรกันรู้สึกเหมือนมีคนเอาไฟมาช็อตหัวใจแถมยังรู้สึกเหมือนพึ่งจะวิ่งเสร็จมาเลยใจของเรามันเต้นแรงมาก)"ระ...เราไปก่อนนะ"
"คุณวาตะงั้นผมกลับก่อนนะครับ"ธาราบอกขณะที่เดินสวนออกมาจากห้อง "เอ่อธารา..." "ไม่เป็นไรหรอกครับไปดูแลเขาเถอะ เห็นว่าเจ็บหนักหนิ"ธาราพูดพลางหันไปมองวินด์ที่ตอนนี้ทำหน้างงๆ "แต่..." "ผมกลับก่อนนะครับ"ธาราบอกแล้วเดินจากไปทันที (นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะธาราเราไม่อยากไปแล้ว)วาตะคิดในใจ "นี้มันอะไรกันน่ะ"วินด์ถามขึ้น "เฮ้อ..."วาตะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย "ก็เมื่อกี้เราไปของธาราไปดูแลนายไงแล้วเขาก็อนุญาติแล้วด้วย" "แล้ว..." "แล้วนายก็ไปชกเขาไงล่ะ"วาตะพูดใส่อารมณ์ "แล้วทำไม่ต้องเอาหน้าเข้าไปใกล้กันขนาดนั้นด้วยเล่ามันจำเป็นด้วยหรอ"วินด์ใส่อารมณ์กลับบ้าง "เราก็ไม่รู้...แต่ธาราบอกว่าถ้าอยากรู้ว่านายคิดยังไงกับเราให้ทำแบบนี้"วาตะบอกทำให้วินด์ถึงกับหน้าร้อน (หนอยไอ้ครูบ้านี้แผนสูงนักนะ) "แล้วมันหมายความว่ายังไงหรอชนะลม"วาตะถามขึ้น "ไม่รู้โว่ย"วินด์โวยเขินๆก่อนที่จะเดินหนี (อะไรของเขากันนะ ชนะลมนี้แปลกคนจริง)วาตะคิดในใจ "จะกลับมั้ยบ้านเร็วสิ"วินด์เรียกวาตะด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากทุกครั้งเขารู้สึกว่าตัวของเขาในตอนนี้มันมีความสุขเป็นพิเศษ "อือ!"วาตะตอบก่อนที่จะวิ่งตามไป WIND ROOM
"ว้า...คิดถึงลูซี่กับโคโค่จัง"วาตะว่าพลางวิ่งไปที่ระเบียงห้องวินด์ (อะไรกันเจ้านี้มันคิดถึงหนูกับแมลงสาบมากกว่า...คนอีกงั้นหรอ)วินด์คิด "ตอนแรกนึกว่าชนะลมจะเอาลูซี่กับโคโค่ไปทิ้งแล้วนะเนี่ยโชคดีที่ยังเหลือความเป็นคนอยู่"วาตะพูดขึ้น "เห็นฉันเป็นคนยังไงกันฮะ แล้วที่พูดนี้ชมใช่มั้ย"วินด์ถามฉุนๆ "เนาะจริงมั้ย โคโค่กับลูซี่ก็คิดเหมือนกันหรอ" (เดี๋ยวเถอะเจ้าพวกนี้ เดี๋ยวพ่อก็เชือดทิ้งซะหรอกเลี้ยงเสียเข้าสุกจริงๆ)"โอ้ย!"วินด์ร้องขึ้นขณะที่ถอดเสื้อ "เป็นอะไรน่ะชนะลม"วาตะถามพลางวิ่งเข้าไปดู "ก็เจ็บแขนน่ะสิถามได้"วินด์โวยออกมา (อะไรกันตอนนั้นยังต่อยธาราได้อยู่เลย)วาตะคิด "จะช่วยมั้ยเนี่ย"วินด์โวยขึ้นอีก "เออ ก็ช่วยน่ะสิ"วาตะบอก "จะให้ทำอะไร"ถามอย่างไม่พอใจ "ถอดเสื้อให้หน่อยดิเจ็บแขน"วินด์บอกอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้วาตะมองอย่างลังเลใจ "จะไม่ช่วยก็ได้นะถ้าลำบากใจ"วินด์บอกเสียงเศร้า "อะไรของนายชนะลมเรายังไม่บอกเลยว่าจะไม่ช่วย"วาตะพูดก่อนที่จะแกะกระดุมให้วินด์ทีละเม็ด(เดี๋ยวๆฉากนี้มันคุ้นๆนะ) "เอ่า เสร็จแล้ววาตะบอกเขินๆ" "นี้เขาเรียกว่าปลดกระดุมเฉยๆถอดด้วย"วินด์บอกเสียงจริงจังก่อนจะมองพลางยิ้มให้กับท่าทางที่ไม่พอใจของวาตะ "เอ่าเสร็จแล้ว" "กางเกงด้วยสิ" "มันจะเกินไปแล้วนะชนะลม! เรารู้นะว่านายแกล้งเราอยู่ขนาดเมื่อเช้านายยังใส่ได้เลยแล้วตอนนี้เกิดจะเจ็บอะไรของนายขึ้นมา"วาตะโวยอย่างรู้ทัน "พูดอะไรของนายเนี่ยวาตะ ไร้สาระจริงๆเลยไปอาบน้ำดีกว่า"วินด์พูดไขสือก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำแล้วแอบยิ้มคนเดียว (นี้เราคิดถูกหรือคิดผิดเนี้ย)วาตะคิดในใจ "วาตะ!"เสียงวินด์เรียกออกมาจากห้องน้ำ "อะไร" "เอาผ้าเช็ดตัวมาให้หน่อยสิลืม"วินด์บอก (อะไรกันเนี้ย)"ตอนเข้าไปทำไมไม่เอาไปด้วยฮะ!"วาตะโวยออกมา "หรือถ้าอยากให้ฉันแก้ผ้าเดินออกไปก็ได้นะ"วินด์บอกออมาอย่างหน้าไม่อาย "หยุดความคิดหน้าไม่อายของนายไว้เลยนะเดี๋ยวเอาไปให้"วาตะบอกก่อนที่จะเดินไปหยิบเอาผ้าขนหนูแล้วไปเคาะประตูห้องน้ำ "เข้ามาเลยไม่ได้ลอก" "ไม่เอา"วาตะบอก "ฉันสระผมอยู่ออกไปเอาไม่ได้" "แล้วทำไมไม่สระให้เสร็จก่อนค่อยบอกเล่า" "เข้ามาเถอะน่าจะอายอะไรก็เคยเห็นแล้วไม่ใช่หรอ"วินด์พูดออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร "นี้!เลิกพูดจาหน้าไม่อายแบบนั้นซักทีเถอะชนะลม"วาตะบอกพลางหน้าร้อนผ่าว "เราจะเอาผ้าเช็ดตัวแขวนไว้ที่ลูกบิดนี้ถ้าไม่เอาก็แล้วแต่นาย"วาตะบอกก่อนที่จะเดินไปนั่งรอแล้วไปนั่งคุยกับโคโค่และลูซี่ แต่ก็ไม่วายโดนเจ้าเพื่อนตัวเล็กทั้งสองแซ็วจนวินด์ออกมาจากห้องน้ำวาตะเลยเข้าไปอาบน้ำบ้างแต่พอออกมาก็เห็นวินด์ยังไม่เช็ดผมซึ่งวินด์ก็ให้เหตุผลว่าเจ็บแขนเช็ดไม่ได้เลยรอให้วาตะมาเช็ดผมให้ "สบายจัง"วินด์บอกขณะที่วาตะเช็ดผมให้วาตะจึงแกล้งเช็ดแรงๆ"วาตะคนที่นายไปอยู่ด้วยคือเจ้าบ้าธารานั่นจริงๆหรอ"วินด์ถามขึ้น "ทำไม่นายเรียกเขาแบบนั้นล่ะเขาเป็นอาจารย์ของนายนะ"วาตะพูดดุๆ "ชั่งฉันเถอะน่า"วินด์โวยกลับเหมื่อเห็นวาตะปกป้องธารา "นายคงเล่าเรื่องโลกของนายให้มันฟังจนหมดแล้วสินะ"พูดงอนๆ "ไม่นะเราไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับโลกของเราให้ธาราฟังเลย" "ฉันไม่เชื่อหรอก"วินด์สวนขึ้น "เราไม่ได้พูดจริงๆ"วาตะยืนยัน "แล้วเจ้านั่นมันจะรู้เรื่องโลกของนายได้ยังไงกันหล่ะฉันเห็นมันเอามาเล่าเล่นตั้งหลายครั้ง"วินด์พูดพลางมองจับผิดวาตะ "เราไม่ได้พูดจริงๆนายไม่เชื่อเราหรือยังไง"วาตะพูดพลางมองค้อน "งั้นนายลองเราเรื่องโลกของนายให้ฉันฟังหน่อยสิ"วินด์บอก "ได้สิและจำไว้ด้วยว่านายเป็นแรกที่ได้ฟังจาปากเรา"วาตะยืนยันอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มเล่า"เราอยู่ในโลกที่ชื่อว่าเอเลเมนท์แพลนเนต เรื่องราวเกี่ยวกับโลกของเรามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายล้านปีก่อน ในยุคที่เทคโนโลยีของโลกเราอยู่ในจุดสูงสุดแต่ในขณะเดียวกันธรรมชาติก็อยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดเช่นกันผู้คนเริ่มห่างไกลออกจากธรรมชาติและก็ยังไม่ลืมที่จะทำลายมัน ซึ่งจะว่าไปนั่นก็เป็นกิจวัตรของมนุษย์อยู่แล้ว คนในยุคนั้นสบายกันมากแต่เฉพาะคนรวยนะ แต่คนจนนี้น้ำสอาดจะกินยังแทบไม่มี ส่วนธรรมชาติเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ฝนไม่ตกตามฤดูกาล และเคยไม่ตกเลยนานถึงหนึ่งปี ผู้คนล้มตายกันมากมายทั้งโรคระบาด น้ำที่เน่าเสียและอากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษ และในขณะนั้นเองคนที่เคยสบายก็เริ่มลำบาก พลังงานในตอนนั้นเริ่มขาดแคลน และอากาศก็แย่มากเกินกว่าที่เครื่องจักรจะกรองได้ จนในวันนั้น วันที่ต้นไม้ต้นสุดท้ายถูกโค่นลง สงครามก็ได้เริ่มต้นขึ้นเพื่อความอยู่รอดผู้คนต่างเข่นฆ่ากันเพื่อแย่งชิงอาหาร น้ำสอาด และอากาศบริสุทธิ์ที่มีคนนำมาเก็บไว้ในขวด หมู่บ้านหลายหมู่บ้าน เมืองหลายเมืองเริ่มรกล้างจากการฆ่าฟันกันและการอพยพเพื่อหนีออกจากความเลวร้ายที่ธรรมชาติได้มอบให้อย่างสาสม และในเมืองที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่รกร้างและสิ้นหวังที่สุดในโลกนั้นเอง ก็มีหญิงคนหนึ่งเธอได้ให้กำเนิดบุตรฝาแฝดสองคนที่มีการมิวเทชั่นเข้าหาธรรมชาติ คนแรกเป็นผู้ชายเด็ก เด็กคนนั้นตั้งแต่แรกเกิดเขาก็ทำให้พ่อแม่และญาติของเขาทุกคนประหลาดใจเพราะลมหายใจของเด็กคนนั้นมันช่างบริสุทธิ์และสดชื่นเหลือเกินราวกับว่าเขาหายใจออกมาเป็นออกซิเจนซึ่งนั่นมันก็เป็นความจริง และเป็นความจริงที่นับว่าแสนจะมหัศจรรย์และเขาก็ได้กลายเป็นความหวังของโลกใบนี้ นับวันเด็กคนนั้นเกิดมาก็ยิ่งทำให้อากาศที่หมู่บ้านแห่งนั้นเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแม่ของเขาจึงตั้งชื่อของเขาว่าชามัลชูซึ่งแปลว่าสายลม และแฝดคนน้องเธอเป็นหญิงตอนแรกคนในบ้านคิดว่าเธอก็เป็นเด็กปกติทั่วไปจนกระทั้งเธอมีอายุสามขวบเป็นครั้งแรกที่เธอเดินลงไปในแอ่งน้ำอันแสนสกปรกและปนเปื้อนไปด้วยสารพิษที่เป็นอันตรายถึงชีวิตที่พ่อแม่และทุกคนในครอบครัวต่างห้ามไม่ให้เธอเข้าไปใกล้แต่ในครั้งแรกที่เธอได้ทำตาสัญชาตญาณของตัวเองนั้นเอง เธอก็ได้พบว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดาเธอเป็นอีกคนที่มีการมิวเทชั่นเข้าหาธรรมชาติเพราะหลังจากที่เธอลงไปในแอ่งน้ำนั้น เธอก็ทำให้ทุกคนถึงกับตะลึงเพราะเธอไม่ตายจากการปนเปื้อนด้วยสารพิษที่อยู่ในน้ำแถมเธอยังทำให้น้ำในแอ่งน้ำนั้นกลายเป็นน้ำสะอาดบริสุทธิ์ได้อีกด้วย หลังจากนั้นมาทุกคนในหมู่บ้านนั้นก็เริ่มมีความหวังจนในที่สุดหมู่บ้านแห่งนั้นก็มีต้นไม่ต้นแรกเกิดขึ้นจนกลายเป็นป่าสัตว์ป่าเริ่มกลับมาธรรมชาติดีขึ้นจวบจนปัจจุบัน" (ทำไมเรื่องมันเหมือนกันขนาดนี้วะ)วินด์คิดขึ้นในใจเมื่อนึงถึงเรื่องที่ธาราเคยเล่าในคลาสเรียน"นายแน่ใจนะว่านายไม่ได้เผลอเล่าไปน่ะ" "นายเห็นเราเป็นคนแบบไหนกันฮะชนะลม เราบอกว่าไม่ได้พูดก็ไม่ได้พูดสิ"วาตะพูดอย่างมีอารมณ์เพราะวินด์ไม่ยอมเชื่อเขา "เปล่าไม่ใช่ไม่เชื่อแต่มันเหมือนกันเกินไปไงระหว่างเรื่องที่นายเล่ากับเรื่องที่เจ้านั่นเล่ามันแทบจะไม่ต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียว"วินด์บอกพลางใช้ความคิด "จะว่าไปตอนที่เราไปอยู่บ้านของธาราก็มีเรื่องแปลกๆเหมือนกันนะ"วาตะบอกทำให้วินด์เริ่มสนใจ "เรื่องอะไรหรอ" "ไม่รู้สิ มันมีแต่ความรูสึกคุ้นเคยเหมือนมีคนที่เรารักอยู่ที่นั่น" "วาไงนะ"วินด์ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความไม่พอใจ "จริงๆนะ..." "นายรักมันหรอ"วินด์ถามโกรธๆ "ไม่ใช่เราไม่ได้รักธารา แต่เรารู้สึกเหมือนมีคนที่เรารักอยู่ที่นั้น" "แล้วใครล่ะ" "พี่วาริ พี่สาวเราเอง"วาตะบอก "ฮะนายมีพี่สาวด้วยหรอ" "มีสิแต่ตายไปนานแล้วตอนที่ไปผจญภัยนะ คนที่อยู่บนเรือบอกว่ามีพายุลูกใหญ่เกิดขึ้นตอนที่ล่องเรือแล้วพี่วาริตกจากเรือไป" "นายไม่เคยเห็นบอกฉันเรื่องนี้เลย" "ก็นายไม่เคยถามเราหนิแล้วอีกอย่างเราก็ไม่อยากจะเล่าหรอกเรื่องแบบนี้"วาตะพูดพลางกลั่นน้ำตา "คือ..." "เราไม่เป็นไรหรอกเราแค่เสียใจว่าทำไมคนเอเลเมนท์น้ำอย่างพี่วาริถึงต้องมาตายเพราะน้ำด้วย"วาตะพูดพลางสั่นก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอย่างกลั่นไม่ได้ "ทำไมล่ะคนเอเลเมนท์น้ำจะตายเพราะน้ำไม่ได้หรอ" "มันไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่เอเลเมนท์น้ำทุกคนเขาสามารถหายใจในน้ำได้ เราเลยไม่คิดว่าพี่วาริจะตายเพราะสาเหตุนี้ แต่ถึงจะบอกว่าไม่เชื่อยังไงก็เถอะ ก็ไม่มีใครเคยได้เห็นศพของพี่วาริอีกเลย"วาตะบอกก่อนที่จะซบที่อกของวินด์เพราะต้องการกำลังใจซึ่งวินด์ก็ไม่ได้ผลักสัยแต่อย่างใด
ก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้านอนวาตะทำท่าจะกลับเข้าไปในตู้แต่ก็ต้องโดนวินด์สั่งให้หยุดแล้วมานอนที่เตียงด้วยกัน โดยที่ให้เหตุผลว่าไม่อยากเอาเปรียบวาตะและตอนที่วาตะไปอยู่บ้านของธาราก็คงจะได้นอนที่นอนนุ่มๆเหมือนกัน(ไม่อยากน้อยหน้า) แต่วาตะก็แทบจะนอนไม่หลับเพราะรู้สึก...ประหลาดยังไงไม่รู้ที่ต้องมานอนกับวินด์บนเตียงเดียวกันแบบนี้รวมทั้งมีหลายครั้งที่วินด์แอบนอนดิ้นแล้วเมามือมากอดวาตะนั้นทำให้วาตะใจสั่นอยู่ไม่น้อย...
อัพอีกทีวันที่ 26 กุมภา ดึกๆนะคะ
Train to fondness<โลกอีกอีกใบกับนายอีกคน>
ตอนที่ 15 กลับมาได้มั้ย
"เฮ้อเจ้านั่นมันจะไปอยู่ที่ไหนกับใครนะ"วินด์พูดพลางก็หงุดหงิดขึ้นมา "แม่งเอ่ยทำไมมันหงุดหงิดอย่างนี้วะ กูไม่คิดแม่งแล้ว"วินด์พูดก่อนที่จะเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเพื่อที่จะข่มตานอนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะกว่าจะหลับก็เกือบเช้าแต่โชคดีที่เขามีเรียนตอนบ่าย
PART WATA(10.00 PM.)
เมื่อมาถึงบ้านของธาราวาตะก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปโชคดีที่ธาราไม่ได้ล็อคประตูไว้
"อ่าวคุณวาตะกลับมาแล้วหรอครับ ผมรอคุณอยู่ต้องนานแหนะ"ธาราพูดพูดพลางเดินเข้ามาหาวาตะ
"เอ่อ...คือเราไปทำธุระมาน่ะ"
"คงสำคัญมากสินะครับ เล่นวิ่งออกไปแบบนั้นทำเอาผมห่วงแทบแย่"ธาราบอก
"คือเราขอโทษนะ"วาตะบอกก่อนที่จะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เขาคุ้นเคย(เอาอีกแล้วความรู้สึกแบบนี้มัน...มันเหมือนกับ...)
"คุณวาตะคงเหนื่อยสินะครับ ถ้างั้นมานั่งนี้ดีกว่าผมทำอาหารไว้รอคุณเยอะเลย"ธาราบอกก่อนที่จะพาวาตะไปนั่งที่โต๊ะ
(คงไม่ใช่หรอกมั้งเราคงคิดมากไปเอง)วาตะคิดก่อนจะเดินไปตามที่ธาราจูง"ว้าว...อาหารน่ากินเยอะเลย"
"ใช่มั้ยหล่ะครับ ถ้าชอบก็กินเยอะๆเลยนะ"ธาราบอกพลางยิ้ม เมื่อกินข้าวเสร็จวาตะจึงแยกย้ายเข้าไปอาบน้ำและนอนด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย(ทำไมกันนะ)วาตะคิดก่อนที่จะหลับไป
วาตะลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิมเขารู้สึกเหมือนกับมีคนที่เขารักและคุ้นเคยอยู่ที่นี้ ใครสักคนที่เขาก็บอกไม่ได้ว่าคือใคร แต่มันเป็นอะไรที่คุ้นเคยมากเกินกว่าที่เขาจะบอกได้ว่าไม่เคยรู้จักคนคนนั้น และในขณะนั้นเองวาตะรู้สึกเหมือนกับคนคนนั้นกำลังเรียกให้เขาไปหา (อะไรกัน...ความรู้สึกที่เหมือนกับใครคนนั้นอยู่ไม่ไกลนี้มันคืออะไรกัน)วาตะลุกขึ้นแล้วเดินตามที่หัวใจและสัญชาตญาณของเขาบอกแล้วในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของธารา(ทำไมกัน)วาตะคิดอย่างไม่แน่ใจก่อนที่จะเอื่อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออก
ในขณะนั้นเองก็มีทั้งลมความสดชื่น ความชื้นและความเย็นที่เขาคุ้นเคยพุ่งออกมาจากห้องนั้น "พี่วาริ!"วาตะตะโกนออกมาด้วยออกมาสุดเสียงเมื่อเขารู้สึกเหมือนกับพี่สาวของเขาอยู่ที่นี้แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะ...พี่สาวของเขาได้เสียชีวิตไปนานแล้ว เมื่อวาตะมองไปรอบๆห้องก็เห็นวาตอนนี้ธาราไม่อยู่เพราะคงจะลงไปเตรียมอาหารเช้าให้เขาวาตะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องธาราก่อนที่จะพบเข้ากับขวดๆหนึ่งที่มีน้ำสีฟ้าอมเขียวอยู่ในนั้นวาตะค่อยๆเดินเข้าไปหาขวดนั่นด้วยความพิศวง...
"คุณวาตะทำอะไรน่ะครับ"ธาราถามขึ้นเมื่อเห็นวาตะกำลังเดินเข้าไปใกล้ขวดของเขา
"เออ...คือเรา"
"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับพอดีผมได้ยินเสียงคุณร้องขึ้นก็เลยรีบวิ่งขึ้นมาดู"ธาราถามน่าเจื่อนๆ
"เราไม่เป็นอะไรแค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ"วาตะบอก "ว่าแต่นั่นขวดอะไรน่ะ"วาตะถามก่อนที่จะชี้ไปที่ขวดที่บรรจุน้ำสีสวยนั่นอยู่
"อ๋อขวดน้ำบลูฮาวายน่ะครับอย่าไปสนใจเลย"ธาราตอบปัดๆ "ผมว่าเรารีบลงไปกินข้าวกันดีกว่า ว่าแต่วันนี้คุณจะไปมหาลัยกับผมมั้ยครับ"
"อื้อไปสิ"วาตะบอกก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องของธารา
"ธารา"วาตะเรียกขึ้นในขณะที่ธารากำลังขับรถอยู่
"คือเราขอไปอยู่ที่อื่นซักพักได้มั้ย"วาตะถาม
"ฮึ คุณจะไปไหนครับ"ธาราถาม
"คือเพื่อนของเราเขาไม่สบายน่ะ เราอยากไปดูแลเขาซักหน่อยอย่างน้อยเขาก็เคยช่วยเรา"วาตะบอก
"ใครครับ คุณมีเพื่อนคนอื่นด้วยหรอทำไมผมไม่เห็นรู้จักเลย"
"...ก็คนเดียวที่เราเคยเล่าให้นายฟังนั่นแหละ"วาตะบอกเสียงอ่อมแอ่ม
"อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่เคยไล่คุณออกจากบ้านน่ะ"ธาราถามขึ้นเสียงดัง
"..."วาตะไม่ตอบพลางพยักหน้า
"ไม่ได้ครับผมไม่ยอมเด็ดขาด ผมจะไม่ให้คุณไปอยู่ไอ้คนที่มันไม่เห็นค่าของคุณโดยเด็ดขาด"ธาราพูดพลางโมโห
"แต่เขาเคยช่วยเรานะ"วาตะพูดเสียงเบาไม่กล้าเถียง
"ไม่มีแต่ครับ คนที่ทำกับคุณแบบนั้นคุณยังจะห่วงมันอีกหรอ ผมไม่ยอมให้คุณถูกทำร้ายอีกเด็ดขาด"ธารายื่นคำขาด
"ชนะลมเขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ"(ถึงแม้เขาจะโมโหร้ายไปหน่อยก็ตามแต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายกายเราเลย)
"เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะครับคุณบอกว่าไอ้บ้านั่นมันชื่ออะไรนะ"ธาราถามกลับอย่างไม่แน่ใจ
"ชนะลมไง"วาตะบอก
(คงไม่ใช่ไอ้เด็กที่มาถามเราเรื่องโลกคู่ขนานบ่อยๆหรอกนะ)ธาราคิดในใจ
"จริงสิเราเคยเห็นชนะลมเข้าไปเรียนในสิ่งปลูกสร้างโบราณที่นายเข้าไปสอนด้วยนะ"วาตะบอก
(นั่นไงใช่จริงๆด้วย แต่จะว่าไปเจ้านั่นก็ไม่น่าจะใจร้ายหนิ อย่างว่ามองคนที่พายนอกไม่ได้จริงๆ)"งั้นผมขอคิดดูก่อนแล้วกัน"ธาราบอกก่อนที่ทั้งสองจะไม่ได้คุยกันอีกตลอดทาง
PART WIND
วินด์เดินมาที่คณะด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสมประกอบนักก่อนที่จะพบเข้ากับวาตะที่เดินมากับธาราอาจารย์สอนวิชาจิตวิทยาของเขา
(นี้มันอะไรกันวะ)วินด์มองอย่างไม่พอใจและไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่ธาราอาจารย์ของเขาจะรู้เรื่องของโลกวาตะดีขนาดนี้ (คงเล่าให้กันฟังหมดแล้วสินะทีอยู่กับเรามาต้องนานไม่เห็นเล่าอะไรเลย)
"ชนะลม!"วาตะพูดขึ้นเสียงตกใจ(อะไรกันทั้งที่เจ็บหนักขนาดนนี้ยังจะมาเรียนอีกหรอ) "นายเป็นยังไงบ้าง"
"ก็อย่างที่เห็นยังไม่ตาย"(ทำไมกูต้องอารมณ์เสียด้วยวะ)
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับคนเขาอุส่าถาม"ธาราแทรกขึ้น
(ยุ่งอะไรด้วยวะ)วินด์คิดในใจ
"แล้วนายมาเรียนทำไม ทำไมไม่พักผ่อน"วาตะถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ถ้าไม่มาจะเห็นหรอว่านายไปอยู่กับใครมา"วินด์พูดหงุดหงิดนิดๆ
"อ๋อนี้ธารา..."
"รู้แล้ว"วาตะบอกยังไม่ทันจบก็โดนวินด์แทรกขึ้น
"อ่าวรู้จักกันแล้วหรอ"วาตะถามงงๆ
"อ๋อ...นี้เองหรอครับคนที่คุณวาตะเคยไปอยู่ด้วย"ธาราพูดพลางมองวินด์อย่างพิจารณา
(ไอ้นี้จะยั่วโมโหกันหรือยังไงวะ)วินด์คิด
"คือเราขอธาราแล้วว่า..."
"ไปเรียนก่อนนะ"วินด์พูดแทรกขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในตึกด้วยท่าทางกระโผลกกระเผลกโดยที่ไม่สนใจวาตะ
(จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ)วาตะคิดพลางมองตามวินด์ด้วยความเป็นห่วง
"ผมได้คำตอบแล้วล่ะครับว่าจะให้คุณไปดูแลผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า"ธาราพูดขึ้นก่อนที่จะเดินตามวินด์เข้าไปในตึกวาตะจึงตัดสินใจเดินตามไปด้วย
ในวันนี้มีคลาสที่วินด์ต้องเรียนกับธาราพอดีซึ่งนั่นทำให้วินด์ต้องนั่งเรียนอย่างไม่สบอารมณ์นักเพราะเห็นวาตะเอาแต่นั่งมองตอนที่ธารากำลังสอนอย่างตั้งใจ
(มันน่าสนใจตรงไหนวะ)วินด์คิดอย่างหงุดหงิด
"ไอ้วินด์มึงเป็นอะไรวะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น"ธีถามขึ้นเหมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองมองไปที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องกับอาจารย์ที่กำลังสอนสลับกัน
"ดูหมามันเห่อเจ้าของใหม่"วินด์พูดอย่างอารมณ์เสียเหมื่อเห็นวาตะหัวเราะให้กับมุกฝืดๆของธาราโดยที่เขาก็ไม่รู้เลยว่าธาราก็กำลังแอบมองและหัวเราะให้กับท่าทีของเขาอยู่
"เอาล่ะถ้างั้นวันนี้ก็แค่นี้ครับอาทิตย์หน้าอย่าลืมเอารายงานมาส่งผมด้วย"ธาราบอกพลางทำท่าทางบอกให้ทุกคนออกจากห้องโดยที่มีวินด์มองมาที่เขาแล้วออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก "คุณวาตะยังอยากไปดูแลชนะลมอยู่หรือเปล่าครับ"ธาราถามขึ้นเมื่อทุกคนออกไปจากห้องจนหมดแล้ว
"อื้อ"วาตะตอบเสียงอ้อมแอ่มเพราะกลัวจะโดนธาราดุเหมือนเมื่อเช้าอีก
"ถ้างั้นก็ไปเถอะครับ"ธาราบอกออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก
"นายพูดจริงหรอ"วาตะถามพลางเดินไปหาธารา
"ครับ ถึงแม้เจ้าหมอนั่นมันจะปากร้ายแต่ก็คงจะไม่เลวร้ายอะไร"ธาราบอกก่อนที่จะเห็นวินด์เปิดประตูเข้ามาในห้องอีกครั้ง
"ขอบใจนะธารา"วาตะบอกพลางวิ่งไปกอดคอธารา
"คุณวาตะอยากรู้มั้ยครับว่าชนะลมเขาคิดกับคุณยังไง"ธารากระซิบเมื่อเห็นวินด์เดินเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าบึ่งตึง
"หมายความว่ายังไง..."วาตะกระซิบกลับ
"อยู่นิ่งๆนะครับ"ธาราบอกก่อนที่จะผละตัวออกจากกอดของวาตะแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้หน้าของวาตะ ทำให้วาตะตกใจอย่างมาก
"นี้นายจะทำอะไรน่ะธารา"วาตะถามด้วยความตกใจ
"อยู่เฉยๆเถอะครับเชื่อผม"ธาราบอกพลางขยับหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น
ผลั๊ว!
"ทำอะไรของนายน่ะชนะลม"วาตะร้องขึ้นด้วยความตกใจเหมื่อเห็นวินด์กระชากธาราออกไปชกจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
"ก็มัน..."วินด์บอกอย่างโมโห
"หยุดเลยนะออกมานี้เดี๋ยวนี้"วาตะว่าพลางลากวินด์ออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน
(หึงโหดเหมือนกันนี่หว่า)ธารายิ้มอย่างพอใจ
"นายทำอะไรลงไป"วาตะถามด้วยอารมณ์โกรธ
"ก็เห็นอยู่ว่ามันทำอะไรนาย"
"เขาไม่ได้ทำอะไรเรา"วาตะเถียง
"แล้วเมื่อกี้จะทำอะไรกัน"วินด์ถามกลับ
"..."
"อ๋อ...แบบนี้สินะถึงไปอยู่กับมัน บ้านมันก็หลังไหญ่อยากไปไหนมันก็พาไป อาหารก็เยอะแยะแถมยังมีเรื่องอย่างว่าด้วยสินะ"วินด์พูอย่างดูถูก
"นายพูอะไรของนายชนะลมเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว"วาตะพยายามอธิบาย
"ถ้าฉันเชื่อก็บ้าแล้ว"
"งั้นเราไม่พูดกับนายแล้วยิ่งพูดอยิ่งไม่รู้เรื่อง"วาตะว่าพลางจะเดินหนี
"ขอโทษ"วินด์พูดทำให้วะตะชะงักกึก "กลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ย"วินด์ถามเสียงเบา
"นายว่าอะไรนะ"
"ฉันถามว่า กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้มั้ย"วินด์บอกวาตะทำให้วาตะถึงกับใจสั่น
(ความรู้สึกนี้มันอะไรกันรู้สึกเหมือนมีคนเอาไฟมาช็อตหัวใจแถมยังรู้สึกเหมือนพึ่งจะวิ่งเสร็จมาเลยใจของเรามันเต้นแรงมาก)"ระ...เราไปก่อนนะ"
"คุณวาตะงั้นผมกลับก่อนนะครับ"ธาราบอกขณะที่เดินสวนออกมาจากห้อง "เอ่อธารา..." "ไม่เป็นไรหรอกครับไปดูแลเขาเถอะ เห็นว่าเจ็บหนักหนิ"ธาราพูดพลางหันไปมองวินด์ที่ตอนนี้ทำหน้างงๆ "แต่..." "ผมกลับก่อนนะครับ"ธาราบอกแล้วเดินจากไปทันที (นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะธาราเราไม่อยากไปแล้ว)วาตะคิดในใจ "นี้มันอะไรกันน่ะ"วินด์ถามขึ้น "เฮ้อ..."วาตะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย "ก็เมื่อกี้เราไปของธาราไปดูแลนายไงแล้วเขาก็อนุญาติแล้วด้วย" "แล้ว..." "แล้วนายก็ไปชกเขาไงล่ะ"วาตะพูดใส่อารมณ์ "แล้วทำไม่ต้องเอาหน้าเข้าไปใกล้กันขนาดนั้นด้วยเล่ามันจำเป็นด้วยหรอ"วินด์ใส่อารมณ์กลับบ้าง "เราก็ไม่รู้...แต่ธาราบอกว่าถ้าอยากรู้ว่านายคิดยังไงกับเราให้ทำแบบนี้"วาตะบอกทำให้วินด์ถึงกับหน้าร้อน (หนอยไอ้ครูบ้านี้แผนสูงนักนะ) "แล้วมันหมายความว่ายังไงหรอชนะลม"วาตะถามขึ้น "ไม่รู้โว่ย"วินด์โวยเขินๆก่อนที่จะเดินหนี (อะไรของเขากันนะ ชนะลมนี้แปลกคนจริง)วาตะคิดในใจ "จะกลับมั้ยบ้านเร็วสิ"วินด์เรียกวาตะด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากทุกครั้งเขารู้สึกว่าตัวของเขาในตอนนี้มันมีความสุขเป็นพิเศษ "อือ!"วาตะตอบก่อนที่จะวิ่งตามไป WIND ROOM
"ว้า...คิดถึงลูซี่กับโคโค่จัง"วาตะว่าพลางวิ่งไปที่ระเบียงห้องวินด์ (อะไรกันเจ้านี้มันคิดถึงหนูกับแมลงสาบมากกว่า...คนอีกงั้นหรอ)วินด์คิด "ตอนแรกนึกว่าชนะลมจะเอาลูซี่กับโคโค่ไปทิ้งแล้วนะเนี่ยโชคดีที่ยังเหลือความเป็นคนอยู่"วาตะพูดขึ้น "เห็นฉันเป็นคนยังไงกันฮะ แล้วที่พูดนี้ชมใช่มั้ย"วินด์ถามฉุนๆ "เนาะจริงมั้ย โคโค่กับลูซี่ก็คิดเหมือนกันหรอ" (เดี๋ยวเถอะเจ้าพวกนี้ เดี๋ยวพ่อก็เชือดทิ้งซะหรอกเลี้ยงเสียเข้าสุกจริงๆ)"โอ้ย!"วินด์ร้องขึ้นขณะที่ถอดเสื้อ "เป็นอะไรน่ะชนะลม"วาตะถามพลางวิ่งเข้าไปดู "ก็เจ็บแขนน่ะสิถามได้"วินด์โวยออกมา (อะไรกันตอนนั้นยังต่อยธาราได้อยู่เลย)วาตะคิด "จะช่วยมั้ยเนี่ย"วินด์โวยขึ้นอีก "เออ ก็ช่วยน่ะสิ"วาตะบอก "จะให้ทำอะไร"ถามอย่างไม่พอใจ "ถอดเสื้อให้หน่อยดิเจ็บแขน"วินด์บอกอย่างเจ้าเล่ห์ทำให้วาตะมองอย่างลังเลใจ "จะไม่ช่วยก็ได้นะถ้าลำบากใจ"วินด์บอกเสียงเศร้า "อะไรของนายชนะลมเรายังไม่บอกเลยว่าจะไม่ช่วย"วาตะพูดก่อนที่จะแกะกระดุมให้วินด์ทีละเม็ด(เดี๋ยวๆฉากนี้มันคุ้นๆนะ) "เอ่า เสร็จแล้ววาตะบอกเขินๆ" "นี้เขาเรียกว่าปลดกระดุมเฉยๆถอดด้วย"วินด์บอกเสียงจริงจังก่อนจะมองพลางยิ้มให้กับท่าทางที่ไม่พอใจของวาตะ "เอ่าเสร็จแล้ว" "กางเกงด้วยสิ" "มันจะเกินไปแล้วนะชนะลม! เรารู้นะว่านายแกล้งเราอยู่ขนาดเมื่อเช้านายยังใส่ได้เลยแล้วตอนนี้เกิดจะเจ็บอะไรของนายขึ้นมา"วาตะโวยอย่างรู้ทัน "พูดอะไรของนายเนี่ยวาตะ ไร้สาระจริงๆเลยไปอาบน้ำดีกว่า"วินด์พูดไขสือก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำแล้วแอบยิ้มคนเดียว (นี้เราคิดถูกหรือคิดผิดเนี้ย)วาตะคิดในใจ "วาตะ!"เสียงวินด์เรียกออกมาจากห้องน้ำ "อะไร" "เอาผ้าเช็ดตัวมาให้หน่อยสิลืม"วินด์บอก (อะไรกันเนี้ย)"ตอนเข้าไปทำไมไม่เอาไปด้วยฮะ!"วาตะโวยออกมา "หรือถ้าอยากให้ฉันแก้ผ้าเดินออกไปก็ได้นะ"วินด์บอกออมาอย่างหน้าไม่อาย "หยุดความคิดหน้าไม่อายของนายไว้เลยนะเดี๋ยวเอาไปให้"วาตะบอกก่อนที่จะเดินไปหยิบเอาผ้าขนหนูแล้วไปเคาะประตูห้องน้ำ "เข้ามาเลยไม่ได้ลอก" "ไม่เอา"วาตะบอก "ฉันสระผมอยู่ออกไปเอาไม่ได้" "แล้วทำไมไม่สระให้เสร็จก่อนค่อยบอกเล่า" "เข้ามาเถอะน่าจะอายอะไรก็เคยเห็นแล้วไม่ใช่หรอ"วินด์พูดออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร "นี้!เลิกพูดจาหน้าไม่อายแบบนั้นซักทีเถอะชนะลม"วาตะบอกพลางหน้าร้อนผ่าว "เราจะเอาผ้าเช็ดตัวแขวนไว้ที่ลูกบิดนี้ถ้าไม่เอาก็แล้วแต่นาย"วาตะบอกก่อนที่จะเดินไปนั่งรอแล้วไปนั่งคุยกับโคโค่และลูซี่ แต่ก็ไม่วายโดนเจ้าเพื่อนตัวเล็กทั้งสองแซ็วจนวินด์ออกมาจากห้องน้ำวาตะเลยเข้าไปอาบน้ำบ้างแต่พอออกมาก็เห็นวินด์ยังไม่เช็ดผมซึ่งวินด์ก็ให้เหตุผลว่าเจ็บแขนเช็ดไม่ได้เลยรอให้วาตะมาเช็ดผมให้ "สบายจัง"วินด์บอกขณะที่วาตะเช็ดผมให้วาตะจึงแกล้งเช็ดแรงๆ"วาตะคนที่นายไปอยู่ด้วยคือเจ้าบ้าธารานั่นจริงๆหรอ"วินด์ถามขึ้น "ทำไม่นายเรียกเขาแบบนั้นล่ะเขาเป็นอาจารย์ของนายนะ"วาตะพูดดุๆ "ชั่งฉันเถอะน่า"วินด์โวยกลับเหมื่อเห็นวาตะปกป้องธารา "นายคงเล่าเรื่องโลกของนายให้มันฟังจนหมดแล้วสินะ"พูดงอนๆ "ไม่นะเราไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับโลกของเราให้ธาราฟังเลย" "ฉันไม่เชื่อหรอก"วินด์สวนขึ้น "เราไม่ได้พูดจริงๆ"วาตะยืนยัน "แล้วเจ้านั่นมันจะรู้เรื่องโลกของนายได้ยังไงกันหล่ะฉันเห็นมันเอามาเล่าเล่นตั้งหลายครั้ง"วินด์พูดพลางมองจับผิดวาตะ "เราไม่ได้พูดจริงๆนายไม่เชื่อเราหรือยังไง"วาตะพูดพลางมองค้อน "งั้นนายลองเราเรื่องโลกของนายให้ฉันฟังหน่อยสิ"วินด์บอก "ได้สิและจำไว้ด้วยว่านายเป็นแรกที่ได้ฟังจาปากเรา"วาตะยืนยันอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มเล่า"เราอยู่ในโลกที่ชื่อว่าเอเลเมนท์แพลนเนต เรื่องราวเกี่ยวกับโลกของเรามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายล้านปีก่อน ในยุคที่เทคโนโลยีของโลกเราอยู่ในจุดสูงสุดแต่ในขณะเดียวกันธรรมชาติก็อยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดเช่นกันผู้คนเริ่มห่างไกลออกจากธรรมชาติและก็ยังไม่ลืมที่จะทำลายมัน ซึ่งจะว่าไปนั่นก็เป็นกิจวัตรของมนุษย์อยู่แล้ว คนในยุคนั้นสบายกันมากแต่เฉพาะคนรวยนะ แต่คนจนนี้น้ำสอาดจะกินยังแทบไม่มี ส่วนธรรมชาติเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ฝนไม่ตกตามฤดูกาล และเคยไม่ตกเลยนานถึงหนึ่งปี ผู้คนล้มตายกันมากมายทั้งโรคระบาด น้ำที่เน่าเสียและอากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษ และในขณะนั้นเองคนที่เคยสบายก็เริ่มลำบาก พลังงานในตอนนั้นเริ่มขาดแคลน และอากาศก็แย่มากเกินกว่าที่เครื่องจักรจะกรองได้ จนในวันนั้น วันที่ต้นไม้ต้นสุดท้ายถูกโค่นลง สงครามก็ได้เริ่มต้นขึ้นเพื่อความอยู่รอดผู้คนต่างเข่นฆ่ากันเพื่อแย่งชิงอาหาร น้ำสอาด และอากาศบริสุทธิ์ที่มีคนนำมาเก็บไว้ในขวด หมู่บ้านหลายหมู่บ้าน เมืองหลายเมืองเริ่มรกล้างจากการฆ่าฟันกันและการอพยพเพื่อหนีออกจากความเลวร้ายที่ธรรมชาติได้มอบให้อย่างสาสม และในเมืองที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่รกร้างและสิ้นหวังที่สุดในโลกนั้นเอง ก็มีหญิงคนหนึ่งเธอได้ให้กำเนิดบุตรฝาแฝดสองคนที่มีการมิวเทชั่นเข้าหาธรรมชาติ คนแรกเป็นผู้ชายเด็ก เด็กคนนั้นตั้งแต่แรกเกิดเขาก็ทำให้พ่อแม่และญาติของเขาทุกคนประหลาดใจเพราะลมหายใจของเด็กคนนั้นมันช่างบริสุทธิ์และสดชื่นเหลือเกินราวกับว่าเขาหายใจออกมาเป็นออกซิเจนซึ่งนั่นมันก็เป็นความจริง และเป็นความจริงที่นับว่าแสนจะมหัศจรรย์และเขาก็ได้กลายเป็นความหวังของโลกใบนี้ นับวันเด็กคนนั้นเกิดมาก็ยิ่งทำให้อากาศที่หมู่บ้านแห่งนั้นเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแม่ของเขาจึงตั้งชื่อของเขาว่าชามัลชูซึ่งแปลว่าสายลม และแฝดคนน้องเธอเป็นหญิงตอนแรกคนในบ้านคิดว่าเธอก็เป็นเด็กปกติทั่วไปจนกระทั้งเธอมีอายุสามขวบเป็นครั้งแรกที่เธอเดินลงไปในแอ่งน้ำอันแสนสกปรกและปนเปื้อนไปด้วยสารพิษที่เป็นอันตรายถึงชีวิตที่พ่อแม่และทุกคนในครอบครัวต่างห้ามไม่ให้เธอเข้าไปใกล้แต่ในครั้งแรกที่เธอได้ทำตาสัญชาตญาณของตัวเองนั้นเอง เธอก็ได้พบว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดาเธอเป็นอีกคนที่มีการมิวเทชั่นเข้าหาธรรมชาติเพราะหลังจากที่เธอลงไปในแอ่งน้ำนั้น เธอก็ทำให้ทุกคนถึงกับตะลึงเพราะเธอไม่ตายจากการปนเปื้อนด้วยสารพิษที่อยู่ในน้ำแถมเธอยังทำให้น้ำในแอ่งน้ำนั้นกลายเป็นน้ำสะอาดบริสุทธิ์ได้อีกด้วย หลังจากนั้นมาทุกคนในหมู่บ้านนั้นก็เริ่มมีความหวังจนในที่สุดหมู่บ้านแห่งนั้นก็มีต้นไม่ต้นแรกเกิดขึ้นจนกลายเป็นป่าสัตว์ป่าเริ่มกลับมาธรรมชาติดีขึ้นจวบจนปัจจุบัน" (ทำไมเรื่องมันเหมือนกันขนาดนี้วะ)วินด์คิดขึ้นในใจเมื่อนึงถึงเรื่องที่ธาราเคยเล่าในคลาสเรียน"นายแน่ใจนะว่านายไม่ได้เผลอเล่าไปน่ะ" "นายเห็นเราเป็นคนแบบไหนกันฮะชนะลม เราบอกว่าไม่ได้พูดก็ไม่ได้พูดสิ"วาตะพูดอย่างมีอารมณ์เพราะวินด์ไม่ยอมเชื่อเขา "เปล่าไม่ใช่ไม่เชื่อแต่มันเหมือนกันเกินไปไงระหว่างเรื่องที่นายเล่ากับเรื่องที่เจ้านั่นเล่ามันแทบจะไม่ต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียว"วินด์บอกพลางใช้ความคิด "จะว่าไปตอนที่เราไปอยู่บ้านของธาราก็มีเรื่องแปลกๆเหมือนกันนะ"วาตะบอกทำให้วินด์เริ่มสนใจ "เรื่องอะไรหรอ" "ไม่รู้สิ มันมีแต่ความรูสึกคุ้นเคยเหมือนมีคนที่เรารักอยู่ที่นั่น" "วาไงนะ"วินด์ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความไม่พอใจ "จริงๆนะ..." "นายรักมันหรอ"วินด์ถามโกรธๆ "ไม่ใช่เราไม่ได้รักธารา แต่เรารู้สึกเหมือนมีคนที่เรารักอยู่ที่นั้น" "แล้วใครล่ะ" "พี่วาริ พี่สาวเราเอง"วาตะบอก "ฮะนายมีพี่สาวด้วยหรอ" "มีสิแต่ตายไปนานแล้วตอนที่ไปผจญภัยนะ คนที่อยู่บนเรือบอกว่ามีพายุลูกใหญ่เกิดขึ้นตอนที่ล่องเรือแล้วพี่วาริตกจากเรือไป" "นายไม่เคยเห็นบอกฉันเรื่องนี้เลย" "ก็นายไม่เคยถามเราหนิแล้วอีกอย่างเราก็ไม่อยากจะเล่าหรอกเรื่องแบบนี้"วาตะพูดพลางกลั่นน้ำตา "คือ..." "เราไม่เป็นไรหรอกเราแค่เสียใจว่าทำไมคนเอเลเมนท์น้ำอย่างพี่วาริถึงต้องมาตายเพราะน้ำด้วย"วาตะพูดพลางสั่นก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอย่างกลั่นไม่ได้ "ทำไมล่ะคนเอเลเมนท์น้ำจะตายเพราะน้ำไม่ได้หรอ" "มันไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่เอเลเมนท์น้ำทุกคนเขาสามารถหายใจในน้ำได้ เราเลยไม่คิดว่าพี่วาริจะตายเพราะสาเหตุนี้ แต่ถึงจะบอกว่าไม่เชื่อยังไงก็เถอะ ก็ไม่มีใครเคยได้เห็นศพของพี่วาริอีกเลย"วาตะบอกก่อนที่จะซบที่อกของวินด์เพราะต้องการกำลังใจซึ่งวินด์ก็ไม่ได้ผลักสัยแต่อย่างใด
ก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้านอนวาตะทำท่าจะกลับเข้าไปในตู้แต่ก็ต้องโดนวินด์สั่งให้หยุดแล้วมานอนที่เตียงด้วยกัน โดยที่ให้เหตุผลว่าไม่อยากเอาเปรียบวาตะและตอนที่วาตะไปอยู่บ้านของธาราก็คงจะได้นอนที่นอนนุ่มๆเหมือนกัน(ไม่อยากน้อยหน้า) แต่วาตะก็แทบจะนอนไม่หลับเพราะรู้สึก...ประหลาดยังไงไม่รู้ที่ต้องมานอนกับวินด์บนเตียงเดียวกันแบบนี้รวมทั้งมีหลายครั้งที่วินด์แอบนอนดิ้นแล้วเมามือมากอดวาตะนั้นทำให้วาตะใจสั่นอยู่ไม่น้อย...
อัพอีกทีวันที่ 26 กุมภา ดึกๆนะคะ
