[/b][/size][/color]

          Part's คริสโตเฟอร์ ผมตื่นมาแต่เช้าตรู่ เรียกว่าเช้ากว่าทุกวันเลยจะดีกว่า เพราะปกติจะตื่นเกือบ เจ็ดโมงครึ่ง ผมรรีบอาบน้ำแต่ตัวตั้งแต่หกโมงเช้า แบบนี้เรียกว่าโคตรเช้าของไอ้โป้งและปันปันด้วย ส่วนผมนะกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ปาเข้าไปเกือบแปดโมง อาบน้ำเป็นคิวสุดท้ายตลอด และรีบไปหาอะไรทานแบบรีบๆ ก่อนเข้าแถวที่ 8.15น.
           แต่ว่าวันนี้ผมไม่เกือบสายแน่นอนเพราะว่าผมตื่นมาแต่เช้า ก็ผมมีนัดกับใครสักคนที่ผมเริ่มคิดว่าเขาคือคนพิเศษของผม ผมแต่งตัวอย่างพิธีพิถัน เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะเว้อมากและก่อนที่ผมจะออก ผมก็มองกล่องคอนแทกต์เลนส์ ผมเลือกที่จะไม่หยิบมาใส่ วันนี้ทุกคนจะเห็นตาสีฟ้าของผมทั้งวัน ก็เขาคนนั้นบอกผมว่ามันสวยดีสำหรับเขา ผมเหลือบมองเวลา นี้ก็6.45น. ผมหันไปมองคนที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมานั้นคือไอ้ปันปัน มันมานอนกับไอ้โป้งเมื่อคืน มันบอกว่าเพื่อนๆ มันไม่กลับมาบ้านพักกัน และมันก็เลยไม่กล้าอยู่คนเดียวมันกลัวผี แต่ว่าตอนนี้ไอ้ปันปันมันค่อยๆ ลืมตามองผม ผมก็หันไปยิ้มให้มัน และมันก็เหมือนจะกลับไปนอนต่อแต่
           “เชร็ดโด่!” มันอุทานซะดังเชียว ผมหันไปมองและทำนิ้ว คาดปากว่า อย่าเสียงดัง เดี๋ยวไอ้โป้งมันตื่น ไอ้ปันปนมันก็ค่อยๆ เขี่ยขาไอ้โป้งที่กายมันอยู่
           “มึงไม่สบายปะเนี๊ยะ! ไอ้คริส มึงตื่นก่อนเจ็ดโมงครึ่ง มึงจะไปไหนของมึง” ไอ้ปันปันถามผม ผมก็ก้มสำรวจตัวเอง
           “มึงเห็นกูใส่ชุดนักเรียนไหมครับ ไอ้ปันปันครับ กระผมก็ไปโรงเรียนซิครับ”
           “กูว่ามึงต้องโดนใครทำของใส่แน่ๆ โรงเรียนบ้านป้ามึงเด้! เปิดตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมง ใครจะมาเร็วปานนั้น นอกจากภารโรงและครูเวร” ไอ้ปันปันพูด ก่อนมันจะหันหลังเดินออก
           “เห้ย!! หรือว่ามึงแอบไปนัดเดทกับคะ...คะ...” ผมสะดุ้งทันที และรีบเอามือปิดปากมัน มันก็ดิ้น
           “อู อาย ไอ ไอ่ ออก” ไอ้ปันปันมันพูด ผมก็ลืมไปปิดแน่นไปหน่อย เพราะว่ากลัวโป้งมันตื่น
           “ปิดขนาดนี้ ฆ่ากูเลยไหมครับ ไอ้คริสครับ” ไอ้ปันปันพูด
           “พี่ปันปันครับ อย่าเสียงดัง ผมแค่เออ อยากไปเดินสำรวจโรงเรียน และผม เออ ..ผม”
          “พูดมา ถ้ามึงไม่พูด กูจะเรียกไอ้โป้งขึ้นมาถามมึง” นั้นไง หันหลังกลับจะไปเรียกไอ้โป้ง ผมก็รีบดึงมันไว้ ให้มันหลับนะดีแล้วไอ้นี่นิ
          “ชู!!!” ผมทำนิ้วอีก และเหลือบมองไอ้โป้ง แต่ดูแล้วจะไม่ทันเอา
          “กูจะไป หาครูเขมเพราะว่ากูมีเรื่องจะคุยกับเขา อย่าบอกโป้งนะ แค่บอกมันว่ามึงไม่เห็นกูแค่นั้น เรื่องอื่นกูอธิบายเอง” ผมบอกไอ้ปันปัน และรีบหยิบกระเป๋าเป้คู่กายและเดินไปสวมรองเท้า ผมรีบเดินลงไปจากบ้านพักนักเรียน

                 ผมเดินไปทางลัดเพื่อไปที่บ้านครูเขม ผมเดินกึ่งวิ่งไปเพื่อจะได้ทันเวลา เจ็ดโมงเช้า ผมแอบสังเกตมาว่าครูจะไปถึงโรงเรียนประมาณ เจ็ดโมงสิบนาที เมื่อผมมาถึงก็เห็นว่าประตูบ้านพักครูของครูเขมไม่ได้ครองไว้ด้วยกุญแจ ดังนั้นแสดงว่าพี่เขมยังไม่ออกมา ผมยืนรออยู่สักพักไม่นานประตูบ้านพักครูก็ถูกเปิดออก ครูเขมชาติ สวมเสื้อเชิ้ตเข้ารูป ครูเขมเป็นคนรูปร่างสมส่วน ไม่สูงมาก รูปร่างก็ไม่ผอมจนเกินไป และวันนี้พี่เขมสวมเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนกางเกงสแลครองเท้าหนังหัวตัด ผมยืนมองจนพี่เขมลงมายืนตรงหน้าผม
          “มารอพี่นานแล้วเหรอ ทำไมไม่ขึ้นไปเรียกละ” พี่เขมถามผม ผมได้แต่ยิ้มให้
          “แล้ว...นายบอกว่าจะมารับพี่...” พี่เขมมองไปรอบๆ คงเพราะว่าไม่เห็นรถของผม
          “ท่านผอ. ไม่อนุญาตให้ผมเอารถมาขับในช่วงเวลาเรียนแต่หลังเลิกเรียนได้ครับพี่เขม” ผมบอกพี่เขม
          “แล้ว?” พี่เขมถามผมยิ้ม พี่เขมคงหมายถึงว่าจะไปโรงเรียนกันยังไงซิน่ะ 
          “เดินกัน..ไหมครับ ... เดินจีบกันไหมครับ” ผมถามพี่เขมแต่นั่นก็ทำเอาพี่เขมหุบยิ้มทันที
          “นายนี้นะ เลิกทะลึงกับพี่ซักนาทีได้ไหม “พี่เขมพูด
          “ผมอยากเดินคุยกับพี่เขมอ่ะ"ผมบอกพี่เขม พี่เขายิ้มให้ผมพยักหน้าเบาๆ  "เชิญครับ” ผมพูดและผายมือเพื่อจะได้เดินไปด้วยกันนี้เป็นวันแรก วันที่ผมตื่นมาแต่เช้าเลยนะพี่เขม ปกติผมจะตื่นมาเกือบเจ็ดโมงครึ่ง วันนี้ ตื่นหกโมงเช้า เพื่อมาแต่งหล่อให้พี่เขมดูเลยนะ” ผมพูด พี่เขมหันมามองผม และพยักหน้า แบบไม่
          “ไม่หล่อเหรอ วันนี้ทำทรงผมใหม่เลยน่ะ ” ผมถามแอบน้อยใจ ปกติทำทรงหัวแห้ว แต่ว่าวันนี้หวีผมแปร
          “หล่อ!” พี่เขมพูดยิ้มให้ผมแสดงว่าเมื่อกี้แกล้งผมนั้นเอง
          “วันศุกร์นี้พี่เขมกลับบ้านหรือเปล่า” ผมถามพี่เขม
          “พี่ต้องกลับคริส พี่มีเรื่องต้องไปเคลียร์ให้จบและพี่ก็คิดถึงแม่ แม่พี่อยู่คนเดียวคริส พี่ชายของพี่ไปทำงานไกลบ้าน คนโตก็อยู่เชียงใหม่ แต่ก่อนจะไปอยู่เชียงใหม่พี่เขาเป็นปลัดอำเภอที่นี้ด้วยนะคริส” พี่เขมบอกผม แต่พูดไปผมก็ไม่รู้หรอกปลัดไหน เพราะผมมาอยู่ที่นี้ไมได้ไปไหน รู้แต่ว่าจะไปแข่งรถที่ไหนที่ไม่มีตำรวจก็พอ
          “แต่แฟนพี่ต้นเขาให้พี่ต้นย้ายด่วน ไปเชียงใหม่” พี่เขมพูดเหมือนเสียดาย
          “พี่ก้องพี่ชายของพี่ก็อยู่ไกล นราธิวาสโน้นแนะ ดังนั้นพอวันหยุดพี่จะกลับบ้านนะคริส” พี่เขมบอกผม ทำไมใบหน้าผมเหมือนจะเศร้ายังไงก็ไม่รู้
          “แล้วนายละคริส กลับไปบ้านหาแม่นายหรือเปล่า” พี่เขมถามผม
          “ผมไม่เคยกลับบ้านช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์หรอกครับครู เพราะว่าภูเก็ตมันค้อนข้างไกล และผม เออ ..” ผมบอกพี่เขม พี่เขาหันมามองผมด้วยแววที่แปลกใจ อันที่จริงๆ ไม่อยากไปเห็นหลายสิ่งหลายอย่าง
          “ทำไมละ คริส นายไม่คิดถึงแม่นายหรือไง”
          “ผมคิดถึงแต่ผม...ไม่อยากไปเห็น ..ฟิลิปส์ ตอนเมาและชอบว่าแม่ผม แม้ว่าตอนสร่างเมาก็จะขอโทษขอโพยแม่ผมตลอดก็ตาม แต่ผมกลัวว่าผมจะทนไม่ได้ ผมคงได้ต่อยพ่อเลี้ยงผมบ้าง” ผมพูด พี่เขมพยักหน้าไปพร้อมกับถอนหายใจ
          “ผมรู้ว่าการใช้กำลังไม่ใช่ทางแก้ปัญหา “ผมพูดกับพี่เขม
          “แล้วเราทำอะไรละในวันหยุด” พี่เขมถามผม
          “ก็ไปกับพวกไอ้โป้งมันอะพี่เขม ไปเที่ยวบ้านมัน บางทีมันก็พาไปนอนเต้น ไม่ไกลจากบ้านไอ้โป้งมันนะพี่เขม เขาใหญ่-ปากช่องนะพี่เขม บรรยากาศดีมาเลยนะพี่เขม ผมอยากจะ... “ผมบอกพี่เขม และมองหน้าพี่เขม ใช่ผมกับนึกขึ้นมาได้ ผมอยากพาพี่เขมไปด้วยแต่ แฟนไอ้โป้งมันต้องไปด้วยแน่ๆ ไม่ได้อีก คิดเองเออเองเลยผม
          “พี่เคยไปไหม “ผมถามพี่เขม พี่เขมส่ายหัวเบาๆ
          “อาทิตย์ไหนพี่ไม่กลับบ้าน ไปเที่ยวกันไหมพี่เขม” ผมถามพี่เขม พี่เขาทำสีหน้ากังวล
          “แฟนพี่อาจจะไม่ให้ไปอะดิ” ผมพูดขึ้นทันที และเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียน ทำไมผมรู้สึกน้อยใจยังไงก็รู้ แต่สายตาพี่เขมมันบ่งบอกว่าเขาก็แคร์ความรู้สึกผมนะ
          “เปล่า ..พี่เป็นห่วงแม่นะ เพราะว่าแม่พี่อยู่บ้านคนเดียวและพี่มาทำงานไกลขนาดนี้ กลัวท่านเหงานะ” พี่เขมบอกผม ผมรู้สึกว่าพี่เขมรักแม่ของเขามาก ผมก็รักแม่มากเลยไม่อยากไปทำให้แม่กับฟิลิปส์ทะเลาะกันเรื่องของผม
          “ถ้าเราไม่รู้จะไปไหน เอาไว้ไปเที่ยวบ้านพี่ก็ได้นะ แม่พี่ใจดี” พี่เขมถามผม ผมก็เงยหน้ามองพี่เขม ยิ้มซิครับรออะไร
          “ปี้นนนนน” เสียงแตรรถดังมาจากด้านหลังของผมสองคน ผมและพี่เขมหันไปมอง คนที่ขับมาก็คือครูโจ้นั้นเอง
          “ครู!! ผมขับรถจะไปรับครูที่หน้าบ้าน” ครูโจ้บอกผม
         “ทำไมไม่รอโจ้ครับ จะได้ไม่ต้องเดินให้เมื่อย” ครูโจ้พูดพร้อมมองหน้าพี่เขม ก่อนจะหันมาเห็นว่าผมก็ยืนอยู่ด้วย
         “เฮ้ยย!!..แล้ว เรามาทำอะไรนี้นะ คุณนักเรียน “ครูโจ้ถามผม ผมหันไปมองพี่เขม
         “เออ...เขาแค่ เดินเล่นนะครับ “พี่เขมตอบแทนผม
         “เดินเล่นเหรอ เดินเล่นซะไกลเชียวนะมึง “ครูโจ้พูดแซวผม ครูโจ้กับผมค่อนข้างสนิทกัน ผมเรียนวิชาช่างอุตกับแกและเคยช่วยครูซ่อมโต๊ะเก้าอี้ของห้องเรียนด้วยและยังช่วยซ่อมน้ำประปาแต่ซ่อมได้เป็นบางอย่าง
         “ว่าแต่ครูเขมจะขึ้นรถผมไปหรือจะเดินเล่นกับนายคริสนี้ละครับ” ครูโจ้ถามครูเขม ครูเขมมองหน้าผม
         “ผมว่าเดินอีกหน่อยก็ถึงโรงเรียนแล้วครับ ครูโจ้ไปเถอะครับ “พี่เขมตอบครูโจ้แต่ก็ทำให้ผมแอบดีใจ อยากจะเซย์เยสสสส
         “ได้ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ” ครูโจ้ก็ออกรถไปได้หน่อยและก็หยุด ผมกับครูเขมก็มองว่าหยุดทำไม
         “นี้เดินเล่นหรือเดินจีบกันครับเนี๊ยะ” ครูโจ้หันมาถามผมกับครูเขม
         “ไม่ได้จีบกันครูโจ้...น้องเขาไม่ใช่สาวๆ นี้ครับครูโจ้” พี่เขมพูด ผมก็รู้สึกแปล๊บๆ แอบน้อยใจใช่ไหม
         “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไปครับครู เพราะว่าถ้าครูจีบคนอื่นผมจะฟ้องน้องลินดา แม้ได้ข่าวว่ากำลังฟอลอินเลิฟ กันอยู่ และวันนี้คงไม่ได้ซื้ออาหารเมียผมอีกแล้วซิท่า ...ชิส์งอน “ครูโจ้พูดผมหันไปมองพี่เขม พี่เขมก็มองผมกลับ
         “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ เชิญคุณครูกับนักเรียนเดินเล่นกันไปจนถึงโรงเรียนเลยครับผม” ครูโจ้บอกผมกับพี่เขม ผมหันมามองพี่เขมสายตาแบบอยากมีคำถามแต่ ... (เหมือนกับเพลงอยากรู้แต่ไม่อยากถาม...กลัวรับมันไม่ไหว)
         “คริส!” พี่เขมคงรู้ว่าผมอยากถามอะไร ใช่อันนี้มาเต็มเลยผมหึงครับ ตั้งแต่วันอาทิตย์แล้วที่ครูวิ่งไปหาครูลินดา ผมก้มหน้าไม่กล้าสู้สายตาพี่เขม
         “ไอ้คริสสสส” เพื่อนผม ไอ้โจและไอ้อาร์ท มันขับรถเก๋งมาจอดไว้ที่โรงจอดรถที่ผู้อำนวยการทำให้นักเรียนเข้ามาจอด แต่ตอนนี้มันคือมารของผม
         “เออ....เพื่อนมาแล้ว พี่ไปก่อนนะ “พี่เขมพูดแต่เหมือนเขาอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เลือกที่จะไม่พูด ผมพยักหน้า และหันไปมองไอ้สองตัวนั้นดูเดินมาอย่างเท่เชียว
         “ไปไหนมาวะ ทำไมมึงมากับครูอีกอ่ะ อย่าบอกนะว่าตามไปเรียนกันสองต่อสองที่บ้านพักครูนะสาด” ไอ้อาร์ท ผมหันไปยกนิ้วกลางให้มันสองคนนี่มันเช้าไปไหมและตอนนี้ผมก็กำลังนอยด์ ทำไมผมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที หรือว่านี้คืออาการหึงกันแน่นะ ผมเดินแทรกมันสองคนเข้าไปเพื่อจะเดินไปหาที่นั่งประจำของพวกผมและผมก็ทิ้งให้มันสองคนยืนงงอยู่ในดงลาเวนเดอร์
          TBC....

 

การเล่นสล็อตออนไลน์ควรเลือกเว็บไซต์ที่มีความน่าเชื่อถือและมีใบอนุญาตจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เช่น:

การตรวจสอบใบอนุญาต: เช่น จาก MGA, UKGC
การอ่านรีวิวและความเห็นจากผู้เล่นอื่น
การใช้เว็บไซต์ที่มีระบบการเข้ารหัสข้อมูล สล็อต

[/size][/color]

            Part’s ครูพัฒน์ ตอนนี้นักเรียนก็กำลังเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธงกัน ผมก็ยืนข้างๆ พี่ตุ๊ ระหว่างที่ยืนรอให้เด็กๆ ทำกิจกรรม รองเพลงชาติให้เสร็จครูเวรก็ขึ้นพูดกับเด็กๆ ตรงหน้า แต่ระหว่างที่ผมยืนรอ ทำไมผมรู้สึกว่ามีคนยืนมองผมตลอดเลย ผมรู้สึกว่าอีกอย่างคือ ขนแขนผมเริ่มตั้งขึ้นอัตโนมัติ ผมหันไปเจอครูคนใหม่ เขายืนจ้องมองผมอยู่ตลอดแต่ว่าพอหันไปก็ไม่เจออะไร จนกระทั่งกิจกรรมที่หน้าเสาธงเสร็จเรียบร้อย ครูที่ดูแลก็พยักหน้าให้พี่ตุ๊ขึ้นไปบนเวที พี่ตุ๊หันมาเรียกผมพอดี ให้ขึ้นไปด้วยกันกับพี่ตุ๊ ผมยืนอยู่ด้านหลังพี่ตุ๊ ส่วนพี่ตุ๊ก็กล่าวพูดคุยก่อนจะแนะนำครูคนใหม่ ระหว่างที่พี่ตุ๊พูดอยู่นั้น จู่ๆ ครูคนใหม่ที่ยืนอยู่ก็รีบเดินเข้าไปคว้าไมโครโฟนที่พี่ตุ๊ถืออยู่แต่ว่าก่อนจะผ่านไปถึงพี่ตุ๊ เขาก็ชนผมจนเกือบจะตกลงไปจากเวที
         (ว้าย!! ครูพัฒน์!” ครูหลายคนร้องตกใจ ผมนี้ก็ตกใจมากเช่นกันแต่ว่ามีคนมาคว้าแขนของผมเอาไว้ซะก่อน และนั้นคือพี่ตุ๊ พี่ตุ๊ไวมากจนผมตกใจเหมือนกันแต่ว่าถือว่าผมโชคดีที่ไม่ตกลงไป อาจจะเจ็บตัวมากกว่าแต่มันทำให้ผมก้าวผิดจังหวะ จนข้อเท้าผมรู้สึกเจ็บ ผมเดาว่าน่าจะพลิก
         “พัฒน์!” พี่ตุ๊เรียกผม ผมก็รีบตั้งหลักก่อนจะพยักหน้าพี่ตุ๊
         “เป็นอะไรหรือเปล่าพัฒน์” พี่ตุ๊ถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตกใจไม่แพ้ครูคนอื่นๆ ผมส่ายหน้าเบาๆ ว่าไม่เป็นไร ส่วนคนที่ชนผมก็แนะนำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูท่าจะพูดยาว พี่ตุ๊หันมามองหน้าผมและมองนักเรียนที่ยืนทำหน้าตาเหยเก ไม่รู้ว่าร้อนหรือว่าตกใจกับชื่อและนามสกุลที่ยาวมาก ชื่อแบบนี้ต้องตั้งใหม่แน่นอนเพราะคงไม่มีพ่อแม่คนหใม่ตั้งให้หรอกผมคิดว่า พี่ตุ๊ก็เข้าไปขัดจังหวะวะก่อนเพื่อเด็กๆ จะได้ขึ้นห้องเรียน
         “ครูพัฒน์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ครูเมย์ถามผมด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มให้แต่ว่าเจ็บข้อเท้าแป๊บเลย ผมทำท่าจะหันหลังเดินลง พี่ตุ๊ก็รีบเข้ามาพยุงผมลงพร้อมกับครูท่านอื่นๆ จนลงมายืนที่ข้างเวที
         “พัฒน์ เจ็บข้อเท้าเหรอ” พี่ตุ๊ถามผม
         “ขอพี่ดูหน่อยนะพัฒน์” พี่ตุ๊พูดก่อนจะย่อตัวลงเพื่อจับข้อเท้าผมดู ผมก็รู้สึกเจ็บตอนที่พี่ตุ๊กดเบาๆ
         “ครูพัฒน์ค่ะ!! “น้ำเสียงแสบแก้วหูดังมา ผมหันไปมองครูคนใหม่นั้นเอง
         “ขอโทษจริงๆ นะคะ มองไม่เห็นนะคะและวินนี่ก็ตื่นเต้นมากค่ะ เลยไม่เห็นครูค่ะ!!” ครูวินนี่พูด แต่ครูแต่ล่ะคนทำชักสีหน้าแปลกๆ ใส่ครูวินนี่
         “ครูวินค่ะ” ครูเมย์เรียกครูคนใหม่
         “วินนี่ค่ะ!! ชื่อวินนี่ค่ะ ไม่สนิทอย่าเรียกแค่วินค่ะ เข้าใจไหมคะ เรียกว่าวินนี่ค่ะครู!!” ครูวินนี่หันมาบอกครู
         “เออ ครูวินนี่ค่ะ!! ครูพัฒน์เธอไม่ใช่มดนะคะจะได้มองไม่เห็นนะคะ ชนเข้าไปได้ ครูพัฒน์ก็ตัวเล็กกว่าคุณตั้งเยอะ นึกว่ารถสิบล้อชนรถมอเตอไซค์เถอะค่ะ” ครูวีระวรรณพูดขึ้น ผมรีบแตะแขนครูทั้งสองคนให้ใจเย็นๆ พี่ตุ๊ก็ลุกขึ้นมามองครูวินนี่กับครูเมย์และครูวีระวรรณ
          “ก็ไม่เห็นจริงๆ นี่ค่ะประกอบกับว่าตื่นเต้นด้วยนะคะ เลยไม่ทันได้มองค่ะ ผิดเหรอคะครู “ครูวินนี่พูด
          “ไม่ผิดหรอกค่ะแต่ ควรจะระวังหน่อยไหมคะครูวิน...” ครูวีระวรรณ์พูดเชิงในฐานะที่อาวุโสกว่า
          “วินนี่!”ครูวินนี่
          “ว่าแต่ครูเถอะค่ะ คงไม่ใช่ปลวกนะคะ แต่งหน้ามานี่ ไฟสองไม่ถึงเหรอคะครู “ครูวินนี่พูด ครูถึงกลับสะบัดหน้ามามองครูวิน อย่างไม่พอใจ
          “เอาอย่างนี่ดีกว่านะครับ ผมว่าพอเถอะครับ ผมจะพาครูพัฒน์ไปห้องพยาบาลนะครับ “พี่ตุ๊พูดตัดบทก่อนจะพยักหน้าผมเพื่อจะได้พยุงผมไป ผมพยักหน้าว่าได้ ระหว่างนั้นน้องๆ กำลังเดินผ่านผมพอดี ดิว แอ้และพาย และคนอื่นๆ แต่ล่ะคนมองผม ด้วยสายตาที่แปลกใจ ผมเองก็แปลกใจ ทุกคนมองเห็นผมแต่ว่าครูใหม่บอกไม่เห็น ขนาดชนแล้วยังทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่ตุ๊เข้าไปคุยกับดิวแป๊บหนึ่ง ก่อนจะหันมาพยุงผมและพาผมไปที่ห้องพยาบาลทันที
          “คอยๆ เดินนะพัฒน์ พี่ว่าให้พี่อุ้มไปดีกว่าไหม” พี่ตุ๊ถามผม ผมสะบัดหน้ามามองพี่ตุ๊
         “ไม่เอาพี่ตุ๊ แค่พยุงผมก็อายนักเรียนแย่แล้ว ไม่ต้องถึงขั้นอุ้มเลย สงสารผมเถอะ” ผมพูด
         “ก็ดูพัฒน์เดินซิ เดินกระเผลกแบบนี้ ไหวไหม ให้พี่อุ้มไปเถอะ” พี่ตุ๊พูด
         “ไม่เอาอ่ะพี่ตุ๊” ผมพูด
         “ครูพัฒน์ ดูเจ็บเอาเรื่องอยู่นะคะ” ครูอีกคนที่เดินตามหลังผมมา
         “ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่าทายาสักหน่อยก็คงจะดีขึ้นครับ” ผมพูด ไม่นานก็มาถึงห้องพยาบาล พี่ตุ๊พยุงผมเข้าไปในห้องพยาบาล พี่พยาบาลที่ดูแลห้องนี้ก็ตรงมาหาผมทันที
         “เป็นอะไรไปค่ะครูพัฒน์แหละนี่ไปโดนอะไรมาคะเนี๊ยะ!” พยาบาลประจำห้องที่โรงเรียน เธอเป็นพยาบาลที่ทางเราจ้างมาโดยตรงเพื่อมาดูแลนักเรียน เห็ยแบบนี้ แทบจะไม่เคยว่าง ก็น่ะเด็กๆซนใช่เล่น
          “พอดีเกิดเอ็กซิ้เด็นซ์นิดหน่อยนะครับ ผมคิดว่าน่าจะข้อเท้าพลิกนะครับคุณสายป่าน” พี่ตุ๊บอกเจ้าหน้าที่พยาบาล เขาก็ย่อตัวลงก่อนจะกดดู ผมก็เจ็บตอนที่เขากดดูนี่แหละ
          “สายป่านจะประคบให้นะคะครูพัฒน์ ดูแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากค่ะ คงแค่เคล็ดนิดๆหน่อยๆนะคะ ประคบสักพักก็ดีขึ้นค่ะ” พยาบาลประจำห้องพยาบาลบอกผม ก่อนจะประคบ
          “คุณตุ๊ค่ะ คนที่ดูแลชุมชนด้านหลังโรงเรียนนะคะ มาขอพบค่ะ เหมือนจะมีเรื่องด่วนเลยค่ะ” จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยเจอที่โรง แรมวันนั้น ที่พี่ตุ๊บอกขอมาช่วยงานเพิ่มและบางคนก็อาจจะมาทำแทน คนของคุณน้ำตาล พี่ตุ๊มองหน้าผม
         “พี่ตุ๊ไปเถอะ ผมโอเค ผมดีขึ้นแล้วครับ” ผมบอกพี่ตุ๊ ผมขยับข้อเท้าให้พี่ตุ๊ดู พี่ตุ๊ยังทำสีหน้ากังวล
         “พี่ตุ๊ ผมโอเค ไปเถอะ อย่าให้เขารอนะครับ เพื่อว่ามีปัญหาอะไร ด่วนด้วยนะครับ” ผมบอกพี่ตุ๊ พี่ตุ๊พยักหน้ากับพยาบาลที่ดูแล เขากำลังประคบข้อเท้าผมอยู่ ผมเหลือบมองเวลา ผมควรจะขึ้นห้องเพื่อจะได้ไปพูดคุยกับน้องแทนพี่ตุ๊วันนี้
         “ครูพัฒน์ยังปวดอยู่ไหมคะ “พยาบาลถามผม
         “ไม่แล้วครับ” ผมตอบ
         “สายป่านจะพ่นยาให้ค่ะ ช่วยได้ค่ะ ลดการเจ็บปวดค่ะ ถ้าปวดอีกพ่นอีกนะคะ อันนี้พี่ให้เลยค่ะ” พี่พยาบาลบอกผม
         “ขอบคุณนะครับ งั้นผมขอไปห้องเรียนก่อนนะครับ ผมต้องไปห้องเพื่อไปพูดคุยกับนักเรียนห้องที่ผมดูแลนะครับ” ผมบอกพยาบาล
         “พักก่อนดีกว่าไหมคะครูพัฒน์” พี่พยาบาลถามผม
         “ไม่เป็นไรครับ” ผมพูด
         “ก็แน่ล่ะ ไม่ได้เจ็บอะไรมากสักหน่อย แสดงเว้อร์เชียว” ผมหันไปมองตามเสียงนั้น ครูคนใหม่ เขามายืนกอดอกมองผม
         “ครูค่ะ ดิฉันว่าครูพัฒน์เธอเจ็บจริงค่ะ ดิฉันรู้จักครูพัฒน์ดีค่ะครู “พยาบาลรีบแก้ตัวให้ผมทันที
         “ชนนิดๆ หน่อยๆ ทำเป็น นางเอกไปได้ ผู้ชายแท้ๆ แสดงเนียนกว่านางเอกอีก ทำเป็นกระเด็นเว้อ จนผู้ชายต้องรีบไปคว้า ดูหนังมากไปน่ะพวกซีรีส์น่ะ เบาๆ หน่อยเถอะค่ะครู เด็กๆจะเอาไปทำเป็นตัวอย่าง” ครูวินนี่พูด ผมก็มองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ ผมไม่เคยมีเรื่องหรือมีปัญหากับเขามาก่อนเลยด้วยซ้ำ
         “อ้อ ที่จะมานี้ไม่ได้มาขอโทษหรอกน่ะ แต่จะมาถามว่าห้องเรียนห้องแปดนี้มันอยู่ห้องไหนคะ ห้องอะไรน่ะ 311 นี่นะคะ เดินหาไม่เจอเลย ไปอยู่ในหลืบไหนเหรอคะ “ครูคนใหม่ถามผม น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่าไม่ได้เป็นมิตรเอาซะเลย จนพยาบาลยังตกใจเลย
         “เออ ครูค่ะ ทำไมไม่ถามครูพัฒน์ดีดีละคะ” พยาบาลถามครูคนใหม่กลับทันที
         “เธอเป็นใคร?” ครูวินนี่หันมาถามเจ้าหน้าที่พยาบาลด้วยความไม่พอใจทันที
         “เจ้าหน้าที่พยาบาลค่ะ” เธอตอบ
         “ทำหน้าที่ของเธอไป ไม่ต้องยุ่ง นั่งรอรักษานักเรียนนั้น หรือไม่ก็รอ รักษา…” ครูวินนี่หันไปต่อว่าเจ้าหน้าที่พยาบาลแต่ว่าตอนที่บอกว่ารอรักษา หันมามองผมแบบนี้ มันทำให้ผมคิดว่า เขาตั้งใจชนผมอย่างนั้นเหรอ
         “ฉันจะขึ้นสอนค่ะครูพัฒน์ นำไปซิคะ เป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการไม่ใช่เหรอคะ เขาแต่งตั้งขึ้นมาแล้วทำหน้าที่หน่อยค่ะครู” ครูวินนี่พูด ผมก็พยักหน้าก่อนจะกลั้นใจลุกขึ้น แม้จะเจ็บแต่ก็ต้องทนเพราะว่าผมไม่อยากให้เขามองว่าผมอ่อนแอ เจ็บแค่นี้ผมก็ต้องทน ผมหันไปพยักหน้ากับเจ้าหน้าที่พยาบาล ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
          “เชิญครับ ผมจะพาไป “ผมพูด
         “ก็หน้าที่ค่ะ เชิญค่ะ “ครูวินนี่พูด ผมหันมามองหน้าเธอด้วยความสงสัย
         “ดูสบายดีนะคะครูพัฒน์ สบายจน ไม่รู้สึกอะไรเลยเนอะ ทำเพื่อตัวเองก็น่าจะบอก แหมแสดงเหมือนกับว่าทำเพื่อเพื่อน” ครูวินนี่พูด ผมหันมามองหน้าครูวินนี่
         “คุณพูดถึงเรื่องอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ” ผมถามครูวินนี่
         “ไม่ต้องเข้าใจหรอกค่ะ อันนี้รอดูกรรมตามทันดีกว่าค่ะ เข้าใจชัดเจนกว่าค่ะครู “ครูวินนี่พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูแปลกๆ
         “ถึงหรือยังละคะครูพัฒน์ อยากสอนค่ะ ไม่ได้อยากเสียเวลาคุยค่ะ” ครูวินนี่พูด ผมแหงนหน้ามองป้าย หมายเลขห้อง 311 คือห้องที่ครูคนใหม่จะเข้าสอน
         “ห้องนี่ครับ” ผมพูด
         “ห้องนี้ครูพัฒน์ สอนอยู่ด้วยใช่ไหมคะ” ครูวินนี่ถามผม
         “ใช่ครับ เพราะว่าครูคนเก่าเขาลาพักกะทันหันครับและครูประจำวิชานี้ก็ขาด ครูไม่พอนะครับ” ผมพูด
         “สอนแทน!! “ครูวินนี่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจพร้อมกับเอามือทาบอก
         “น่าแปลกค่ะ ไม่ใช่ครูเฉพาะทางแต่มาสอน โรงเรียนมัธยมนะคะครู ไม่ใช่ประถมคะ ที่จะใช้ครูคนเดียวสอนทุกวิชานะคะ
         “ครูวินนี่พูด ผมก็ต้องยืนกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เหมือนคนตั้งตัวไม่ทัน
         “ไม่เข้าไปก่อนเหรอคะ ทักทายนักเรียนของครูก่อนไหมคะ” ครูวินนี่พูด ผมก็เดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นทุกคนมาเกือบครบแล้ว แจ็ค หลุยส์ บอยและธรรณ์ก็พึ่งจะมาถึง เพราะผมไม่เห็นเขาตอนเข้าแถว
         “สวัสดีครับนักเรียน …” ผมกำลังทักทายนักเรียนจู่ๆ
         “สวัสดีครับนักเรียนทุกคน วันนี้ครูตุ๊ติดงานด่วนเลยมาพบพวกเราไม่ได้ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของครูเองนะครับที่จะมาแนะนำ…” ผมพูดยังไม่ทันจบ ครูวินนี่ก็เดินพลวดเข้ามาพร้อมกับผ่านผมไปแบบระยะประชิดจนเกือบชนผมก็ว่าได้ แถมยิ้มผมแบบที่บ่งบอกได้ว่าไม่มีคำว่ามิตรให้ผมแน่นอน ทันทีที่ครูวินเข้ามา เสียงซุบซิบก็พูดกันดังมา ผมได้ยินชัดเจนที่สุดก็กลุ่มๆ น้องผมนี่แหละ จนผมต้องเอ็ดเพราะว่าครูวินนี่หันไปมองกลุ่มน้องๆ ผม
        “แจ็ค!!” ผมเรียกเขาให้เขาหยุดและฟังครูคนใหม่ แจ็คก็เชื่อฟังดี
        “เดาได้ทันที เด็กครูนี้คงเป็นห้องที่เหลือขอแล้วซินะคะ สมกับครูประจำชั้นจริงๆ” ครูวินนี่พูดกระซิบกับผม
        “สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ ครูชื่อครูวินนี่ ชื่อจริง นักเรียนทราบกันดีอยู่แล้วใช่ไหมคะ ครูชื่อจริงว่าอะไรเลย ไหนบอกซิคะ” ครูวินนี่ทักทายพร้อมกับถามทุกคนแต่ว่าไม่มีใครตอบได้สักคน
        “????”
         “จำชื่อครูไม่ได้เหรอคะ" ครูวินนี่ถามอีกครั้ง
         “ชื่อยาวขนาดนั้น จะตั้งแข่งกับชื่อกรุงเทพมหานครเหรอ ตั้งมายาวขนาดนี้ จำกันไม่ได้หรอกครับ ขนาดแค่สามพยางค์ยังยากเลย” ไอ้มาร์คพูด ผมหันไปมอง ผมเองไม่อยากให้ครูเขามองว่าเด็กๆ ในห้องนี้คือเด็กที่มีปัญหา ถึงแม้จะจริงแต่ก่อนแต่ผมเชื่อว่าพวกเขายังแก้ไขได้และที่เขาทำน่าจะมีเหตุผล มาร์คเห็นผมเลย ไม่พูดอะไรต่อ
         “งั้นครูบอกให้อีกรอบนะคะว่า ครูชื่อฉันท์สินีศิริโสภภณวิมลชลสาคร อัศววัฒน์สกุลวงพงศ์ศาลค่ะ” ครูวินนี่พูดแนะนำตัวอีกครั้ง อย่างที่ผมพูดไปตอนแรก ชื่อนามสกุลยาวขนาดนี้ นี้ตั้งใหม่แน่นอน
         “เรียกครูว่าวินนี่ค่ะ วินนี่นะคะ ห้ามเรียกขาดหรือเรียกเกินจากนี้ วินนี่ค่ะ แต่ชื่อจริงเอาไว้เขียนลงหน้าปกสมุดรายงานส่งครูค่ะ
         “ครูวินนี้พูดยิ้มๆ
         “เอาล่ะนักเรียน ครูเป็นครูคนใหม่ที่จะมาสอน ภาษาอังกฤษค่ะ ครูเรียนจบมาจาก แอลเอค่ะ” ครูวินนี่พูดแต่พอบอกว่าเรียนจบจากไหน หันมามองผมแว็ปหนึ่ง
         “ร้อยเอ็ดใช่ไหมครับ” มาร์คคนเดิมอีกแล้ว ที่ยกมือถาม
         “ลอสแอนเจลิสค่ะ!! ครูวินนี่กระแทกเสียงตอบอย่างไม่พอใจ แต่มันกลับทำให้เด็กๆ ในห้องนี่พากันหัวเราะชอบใจ
         “ดูหน้าครูนะคะนักเรียน หน้าครูน่ะออกจะไฮคลาสค่ะแต่ว่าครูน่ะวอสบอร์นอิน …คอนแก่นส์!” ครูวินนี่พูดแต่ว่าจังหวัดครูดันใส่สำเนียงภาษาอังกฤษเข้าไปเลยทำให้ฟังยาก ผมเองยังฟังไม่ออกเลยว่ามาจากจังหวัดไหน แต่พอจะเดาได้ว่าชื่อจังหวัดขอนแก่น
         “คอนแก้นส์!!!” ครูวินนี่พูดอยู่แบบนั้นก็ยังไม่มีใครเข้าใจ ผมเดาว่านักเรียนกำลังแกล้งครูแล้วเหละ
         “จังหวัดขอนแก่นนะคะ นักเรียน!” สุดท้ายครูวินนี่ก็ต้องพูดภาษาไทยแบบชัดๆ อย่างเสียมิได้
         “โธ่ครู! ใส่ภาษาไทยชัดๆ ตั้งแต่ทีแรกพวกผมก็เข้าใจกันไปนานแล้วเนี๊ยะครับ ไอ้ผมก็พยายามแปลจากซิริคนสวยของผม ยังบอกแปลไม่ออกเลยครับครู” ไอ้โซ่พูด ทุกคนพากันหัวเราะ ไม่เว้นแต่ผมแต่คนข้างๆ ผมชักสีหน้าเริ่มไม่พอใจ
         “ช่างมันเถอะ เนเวอร์มายด์!!” ครูวินนี่พูด
         “ครูจบเอกภาษาอังกฤษมาโดยตรงนะคะนักเรียน จากมหาวิทยาลัยXXXX ที่ประเทศอังกฤษ ครูไม่ได้จบมาจาก มหาวิทยาลัยครู เหมือน….” ครูวินนี่พูดและสุดท้ายก็หันมาลงที่ผมจนได้ ใช่ครับผมจบที่วิทยาลัยครูไม่ใช่เมืองนอก
         “ถูกไหมคะ ครูพัมน์” ครูวินกระซิบถามผม
         “งั้นครูขอตัวก่อนนะครับ ครูมีสอนนะครับ” ผมเลยเลี่ยงจะดีกว่า ผมคิดซะว่า คนเรามีสิทธิ์จะไม่พอใจใครก็ได้และนั้นมันคือปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของเรา อันนี้พ่อภาคย์สอนผมเอาไว้ ผมควรเลือกที่จะเดินออกไปดีกว่า มายืนให้เด็กมองว่าเป็นตัวตลก ถ้าจะมาชวนทะเลาะกันหรือพูดจาเสียดสีใส่กัน
        “ครูมีสอนเหรอคะ สอนวิชาอะไรเหรอคะ แนะแนวหรือเปล่าคะ ดูน่าจะเหมาะสมกับครูพัฒน์นะคะ ชอบแนะแนวทาง ไม่ต้องใช้สกิลเยอะ” ครูใหม่ถามผมเสียงดัง ผมค่อยๆ หันมามองหน้าเธอ
         “ผมสอนวิชาภาษาไทยครับและคณิตศาสตร์ครับ ผมขอตัวเลยนะครับครูวิน” ผมหันมาตอบเธอนิ่งๆ
         “วินนี่ค่ะ! เรียกให้ครบนะคะครูพัฒน์ “ครูวินนี่พูดกะแทรกเสียงไม่พอใจที่ผมเรียกชื่อเธอไม่ครบ
         “ฮาๆ” เสียงหัวเราะของเด็กนักเรียนในห้อง
         “หยุด!! หัวเราะอะไรกันคะนักเรียน” ครูวินนี่หันไปบอกให้เด็กในห้องหยุดหัวเราะ ผมหันไปมองทุกคน เขาจึงหยุดหัวเราะแต่ก็ยังมีเล็ดลอดมาบ้าง ผมหันมามองครูวินนี่ที่ยืนมองผม รอยยิ้มเหยียดๆ นั้น มันทำให้ผมไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ต่อ
         “ครับครูวินนี่ ผมขอตัวครับ เชิญครูสอนตามสบายครับ” ผมพูดพร้อมกับรีบเดินออกจากห้องดีกว่า ทันทีที่ผมพ้นออกมาได้ก็ต้องพ่นลมหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะกะเผลกพาตัวเองเดินลงไป ผมยืนโดยไม่แสดงอาการเจ็บเพื่อไม่ได้ครูวินนี่อะไร มองว่าผมอ่อนแอเพื่อให้คนดูแลหรือเห็นใจ ผมเดินมาจนถึงมุมตึก
          “ปึก” ผมก็ชนกับใครสักคนจนผมเกือบล้มเพราะว่าผมเองก็ขากะเผลกอยู่แล้ว แต่ว่ามีคนมาคว้าผมเอาไว้ซะก่อน ไม่ใช่ใคร พี่ตุ๊นั้นเอง
         “พัฒน์ เดินขึ้นมาทำไม ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รอพี่ที่ห้องพยาบาลก่อน” พี่ตุ๊เอ็ดผมทันที
         “ก็พัฒน์พาครูคนใหม่เขามาหาห้องที่จะสอนไงครับ เขาบอกว่าหาห้องที่จะเข้าสอนไม่เจอครับ “ผมพูด ทำหน้าง้อด้วย วันนี้วันอะไรน่ะ ถึงได้โดนทั้งขึ้นทั้งร่องเลย
        “พัฒน์พี่ขอโทษ แต่ว่าพัฒน์ควรจะให้เขาไปบอกให้เจ้าหน้าที่ธุรการพาไปแทนซิ ไม่ใช่ให้พัฒน์ที่ขาเจ็บอยู่เป็นคนพามา นั้นหน้าที่เขานี่ครับ “พี่ตุ๊พูด ผมพ่นลมหายใจออกมาทันที
        “เขาบอกว่าหน้าที่ผมครับพี่ตุ๊” ผมบอกพี่ตุ๊ พี่ตุ๊ขมวดคิ้วทันที เหมือนไม่เชื่อ
        “ช่างมันเถอะครับ “ผมพูดปัดเพราะว่าผมเองก็ขากะเผลกพาเขาไปห้องที่เขาจะเข้าสอนเรียบร้อยแล้ว
        “เดินไม่ไหวแล้วมั้งเนี๊ยะ” พี่ตุ๊ถามผม พร้อมกับก้มลงมองขาผม ก่อนจะมองหน้าผมเพื่อคำตอบจากผม สายตาที่ดูอบอุ่นคู่นี้ ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบพี่ตุ๊
        “ผมไหวครับพี่ตุ๊” ผมพูดโดยไม่กล้าสบตาตรงๆ พี่ตุ๊น่ะผมโกหกเขาได้ยากมาก
        “ดื้อ” พี่ตุ๊พูดเบาๆ
        “ไม่ไหวก็บอกว่าไม่ไหวซิพัฒน์ ไม่ใช่ไม่ไหวยังฝืนบอกว่าไหวอีก “พี่ตุ๊เอ็ดผมทันที
        “แล้วนี่จะไปไหนครับ ครูจอมดื้อ” พี่ตุ๊ถามผม ผมแอบค้อนพี่ตุ๊ มาเรียกผมว่าครูจอมดื้อ
        “ไปสอนครับ ผมมีสอนตามตารางครับ คุณผู้อำนวยการ” ผมพูด
        “ห้องไหนครับ” พี่ตุ๊ถามผม
        “ม.2 ครับ” ผมพูดตอนนี้ก็สายไปครึ่งชั่วโมงแล้วด้วย
        “พี่ไปสอนแทน เราไปพักและห้ามดื้อเดินไปไหนมาไหนอีก เข้าใจไหมครับ ไม่งั้นน่ะพี่ทำโทษ เป็นครูพี่ก็ทำโทษ” พี่ตุ๊เอ็ดผมอีกแล้ว
        “ไปครับไปห้องพักผู้อำนวยการ ไปนั่งและช่วยตรวจงานให้พี่ด้วย วันนี้ให้รักษาการผู้อำนวยการหนึ่งวัน ส่วนพี่สวมบทคุณครูแทน” พี่ตุ๊พูด
        “นักเรียนของครูพัฒน์ พี่จะไปสอนแทนให้ วันนี้” พี่ตุ๊พูด ผมก็ต้องพ่นลมหายใจออกมาทันที ก่อนจะหันไปมองทางทีเดินตรงไปห้องผู้อำนวยการ
       “ให้พี่อุ้มไปไหมครับ” พี่ตุ๊ถามผม ไม่ดังมาก
       “ไม่ครับ ผมอายนักเรียนครับ และที่สำคัญ ครูยังบอกนักเรียนเลยว่าให้เกียรติสถานที่ ดังนั้น ห้ามทำครับ” ผมพูดทำหน้าดุใส่พี่ตุ๊ พี่ตุ๊กลับยิ้มกริ่มและพยุงผมเดินไปจนถึงห้องผู้อำนวยการ ก่อนจะพาผมไปนั่งพร้อมกับหาสิ่งอำนวยความสะดวกมาไว้ให้ผมเพื่อจะได้นั่งได้สบายมากขึ้น
 
           พี่ตุ๊เขาบอกครูทุกคนว่า ครูคนไหนมีธุระด่วน ให้บอกพี่ตุ๊ เขาะจะไปสอนแทน ดังนั้นพี่ตุ๊จะมีหนังสือสำหรับสอนของครูทุกวิชา ไม่เว้นแม้กระทั่งวิชาภาษาไทยที่ผมสอนอยู่ ผมน่ะมีสอนสามคาบคิดกันเลย พี่ตุ๊คงสอนแทนผมยาวเลย ผมก็เปิดแฟ้มเอกสารของพี่ตุ๊ดูมาช่วยตรวจดู ผมเองก็เคยช่วยงานผู้อำนวยการคนเก่าอยู่แล้วแต่ไม่ได้แสดงออกชัดเจน ให้คนอื่นรู้มีแค่พ่อภาคย์เท่านั้นที่รู้ ผมถึงได้รู้ว่า ผู้อำนวยการคนเก่าเครียดมากแค่ไหน จนเขาเองก็ต้องลาพักไปรักษาตัวแทน ผมนี่เห็นใจพี่ตุ๊เลย และนี่ยังมีเรื่องเข้ามาอีก มีคนมาบอกว่านักเรียนโรงเรียนนี่ ซื้อขายและส่งยาเสพติด จากชุมชนด้านหลังโรงเรียน พี่ตุ๊มีงานเพิ่มเข้ามาอีกจนได้ซิน่ะ
         
          TBC…