หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้1
Boy's love story / Re: ✻- บุรุษผู้ได้รับความโปรดปรานอันดับหนึ่ง -✻ บทที่ 11 จุดอ่อน 25-9-18 P.3
« กระทู้ล่าสุด โดย รินดาwดาริน เมื่อ 25-09-2018 04:09:29 »รัชสมัยจ้าวเหรินปีที่หก ปลายฤดูใบไม้ร่วง
ข่าวเก่ากลับมาสะพัดอีกหน เล่าลือว่าฮ่องเต้จ้าวเหรินโปรดปรานชายงามนอกกำแพงวังหลวงจะเป็นเรื่องจริงเข้าแล้ว มีผู้พบเห็นว่าฝ่าบาทอยู่กับบุรุษที่หอสังคีต ผนวกกับเพลาเดียวกันนั้นมีฎีการ้องเรียนถึงอวี้เทียนชิงและสือโม่เซียงเรื่องการทุจริตเครื่องเคลือบลายคราม หรือตำแหน่งของอวี้เทียนชิงจะสั่นคลอนเสียแล้ว
ช่วงเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่หน้าท้องพระโรง อวี้เทียนชิงกระสับกระส่ายอย่างยิ่ง แม้ว่าจะสงบท่าทีรักษาสีหน้าได้ดีเช่นเดิมแต่กลับรู้สึกพะอืดพะอมโดยตลอด หรือที่สกุลจางคิดโจมตีเขาก็เพราะเรื่องสือโม่เซียง ขณะที่เสนาบดีกรมพิธีการไฉเซียนหยู เข้ามาประจำตำแหน่งในท้องพระโรง
“หรือนี่คือไพ่ใบเด็ดของพระสัสสุระ”ฝ่ายนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม อวี้เทียนชิงข่มอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้ภายใน ก่อนจะตีหน้าเรียบเฉย
“ข้าไม่แน่ใจ ยังไม่เห็นแม้แต่ฎีกาของฝ่ายนั้น คงเป็นสักเรื่องที่ยกมาร้องเรียนข้ากระมัง”อวี้เทียนชิงรู้สึกโง่งม เมื่อเช้าสภาขุนนางประชุมโดยไร้ซึ่งเขา ในฐานะเสนาบดีกรมมหาดไทยถือว่าหักหน้ากันโดยตรง ราวกับฉากซ้ำรอยของใต้เท้าซู แต่อวี้เทียนชิงไม่ได้กระทำสิ่งใดผิด หากให้พิสูจน์ตนเองเขาก็ยินดี
อวี้เทียนชิงนำป้ายงาช้างออกมาถือ ชำเลืองมองท่าทีของเหล่าขุนนางที่เงียบขรึมกันส่วนใหญ่ เสนาบดีกรมทั้งห้าก็ไม่ได้สนทนากับเขามากนัก ราวกับคิดจะตัดเขาทิ้ง อวี้เทียนชิงผุดยิ้ม คงเป็นคำชี้แนะจากราชเลขาเหยียนเป็นแน่
เมื่อองค์จักรพรรดิเสด็จ อวี้เทียนชิงหัวใจกระดอนออกจากอก เพิ่งรู้ว่าอาการหนาวไปทั้งกายเป็นเช่นไร ต่อให้เป็นแผนการของฮ่องเต้ แต่เขาอดรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง ในเมื่อถูกร้องเรียนเช่นนี้ ย่อมก่อให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ขุนนางหนุ่มมีแต่เสียชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้น
เขารู้หนทางข้างหน้าว่าราชเลขาเหยียนคิดลอยตัวเช่นไร เรื่องมอบเครื่องลายครามให้แก่ขุนนางชั้นสูงต้องถูกหยิบยกเอามาเป็นประเด็นเป็นแน่ โดยเฉพาะกับ...คิดเช่นนี้แล้วจึงเหลียวไปมองทางขวามือ เป็นตำแหน่งของเสนาบดีกรมคลัง ใต้เท้าหร่วน ผู้ไม่รักใคร่อวี้เทียนชิงแม้แต่น้อย
เหล่าขุนนางคำนับฮ่องเต้กันพร้อมเพรียง กระทั่งได้ยินเสียงจากตงกงกงขานบอก พวกเขาจึงลุกขึ้นยืน อวี้เทียนชิงเหลือบมองไปยังบัลลังก์มังกรของฮ่องเต้ เห็นพระองค์นั่งประทับอย่างผ่าเผย โต๊ะข้างกันนั้นมีฎีกาหลายฉบับวางไว้ เขากลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เหงื่อกาฬไหลลงแผ่นหลัง
“เราเพิ่งได้รับข่าวสารหนึ่งมา ค่อนข้างทำร้ายจิตใจเราอย่างยิ่ง”จ้าวเหรินเริ่มเป็นจริงเป็นจัง ทอดสายตามองไปยังสภาขุนนาง จดจ้องไปที่อวี้เทียนชิง ก่อนจะหันไปหยิบฎีการ้องเรียนเสนาบดีกรมมหาดไทยออกมาอ่านทวน เป็นเรื่องหลักขุนนางที่ดี ในคัมภีร์ฉางต่วนจิง(ว่าด้วยการบริหาร การปกครอง) ได้จัดแบ่งประเภทของขุนนางเอาไว้
“รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด”
ท้องพระโรงเงียบเสียงลง แทบไม่มีผู้ใดกล้าหายใจดังนัก อวี้เทียนชิงชำเลืองมองไปยังเสนาบดีท่านอื่น ผู้ใดจะเริ่มก่อนหรือ ถึงเวลาสาดโคลนใส่เขาแล้ว
“เป็นเพราะเสนาบดีอวี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงแต่งตั้งเขาด้วยพระองค์เอง แต่ใต้เท้าอวี้กลับมีพฤติการณ์ไม่สุจริต”ราชเลขาเหยียนเป็นผู้อื่นออกหน้าแทน อวี้เทียนชิงเบะปาก
“ว่าอย่างไร ท่านพอจะรู้ถึงสถานการณ์ของตนเองหรือไม่ ใต้เท้าอวี้”คำเรียกขุนนางหนุ่มแปรเปลี่ยน อวี้เทียนชิงชะงักไปบ้าง ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะเริ่มโดยเร็ว รอบกายรับรู้ความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนาง ขุนนางหนุ่มจึงก้าวออกไปด้านหน้า จ้องมองฮ่องเต้ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่ทราบว่าฝ่าบาทคิดอ่านสิ่งใด เขาไม่ทราบเนื้อความของฎีกาทั้งสองฉบับนั้นเอ่ยถึงเรื่องใดกันแน่ แต่คราวนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
ยิ่งนึกถึงวาจาของพระองค์ที่ตำหนักเทียนกงหลังนั้นแล้ว อวี้เทียนชิงเพียงทำหน้าที่ของตนเองให้ดี มองจากดวงตาเด็ดเดี่ยวของฝ่าบาทจึงเชื่ออย่างเต็มอกว่าพระองค์ไม่ผ่อนปรนให้เขา แม้ว่านี่คือบทละครเรื่องหนึ่ง…. หรืออาจไม่ใช่ก็เป็นได้ นี่อาจเป็นความจริง
“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”อวี้เทียนชิงเอ่ยบอก เสนาบดีทั้งห้าชำเลืองมองกัน ก่อนที่เสนาบดีกรมคลังจะร้องขออนุญาตขึ้นทูลฮ่องเต้
“ว่ามา”จ้าวเหรินมองเสนาบดีกรมคลังนิ่งๆ
“หากเสนาบดีอวี้ไม่รู้ตนเอง กระหม่อมทูลขอพระบรมราชานุญาติอธิบายคำร้องเรียนให้ฝ่าบาท เพื่อไม่ให้พระองค์รู้สึกย่ำแย่”ราวกับว่าคำกล่าวของใต้เท้าหร่วนเหน็บแนมทั้งอวี้เทียนชิงทั้งฮ่องเต้ ขุนนางหนุ่มปรายตามองชายเสื้อของเสนาบดีกรมคลังเงียบๆ เขากลายเป็นเป้าโจมตีของผู้อื่นไปเสียแล้ว คำเตือนของฮ่องเต้ถูกต้องอย่างยิ่ง
“ได้..เราให้เสนาบดีหร่วนเอ่ยได้ตามใจปรารถนา”
“เช้าวานที่ผ่าน สภาขุนนางได้รับฎีกาอยู่สองฉบับ ร้องเรียนถึงพฤิกรรมของเสนาบดีกรมมหาดไทย การแจกจ่ายเครื่องลายครามสกุลอวี้แก่ขุนนางขั้นสูงกว่า ซึ่งในคัมภีร์ฉางต่วนจิง(หลักบริหาร ว่าด้วยเรื่องขุนนาง) ขุนนางที่ดีไม่ควรทำตัวโฉด กะล่อน และปล้นชาติ ซึ่งการกระทำของเสนาบดีอวี้ถือว่าเข้าข่ายประเภทขุนนางที่เลว ต่อมา เรื่องการยักยอกเครื่องลายครามจากเตาหลวง ไปจำหน่ายยังโรงจำนำเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นทองแท่ง ให้แก่ขุนนางชั้นสูง เข่าข่ายติดสินบน ซึ่งในฎีกาฉบับดังกล่าวได้เขียนอธิบายการกระทำของเสนาบดีอวี้ไว้ครบ รวมถึงหลักฐานการนำเครื่องลายครามเหล่านั้นไปจำหน่ายไว้ที่โรงจำนำแห่งหนึ่งในฉางอาน”
ประโยคยืดยาวของเสนาบดีกรมคลังผ่านหูไปอย่างไม่รู้ความนัก อวี้เทียนชิงโกรธมาก ฎีกาฉบับนั้นใส่ความเขาได้เลวร้ายอย่างยิ่ง ไม่นับหลักขุนนางที่ดีที่เลว ทำให้เขารู้สึกอัปยศท้วมท้นหัวใจ รวมถึงการจำหน่ายเครื่องลายครามแก่โรงจำนำเพื่อแลกทองงั้นหรือ...สกุลอวี้เช่นเขาน่ะหรือต้องกระทำเช่นนั้น อยากหัวเราะงอหงายเสียตรงนี้ แต่เขาเพียงเมินเฉยต่อคำว่าร้ายที่ไม่ถูกพิสูจน์ แปลกนัก เหตุใดเรื่องของเตาทางการถึงถูกโยงมาที่ตัวเขา ทั้งที่ควรเป็นคนสกุลจางเช่นองค์หญิงสาม หรือแม้แต่จางฮองเฮาด้วยซ้ำ
“...ท่านปักใจเชื่อหรือ...สกุลอวี้มีเตาเผาของตนเองไยต้องยักยอกจากเตาทางการเพื่อนำไปแลกทองแท่ง”จ้าวเหรินใคร่หัวเราะ แต่ทำได้เพียงตีหน้าเคร่งขรึม ผู้ใดโง่งมเขียนฎีกาฉบับนี้หรือ… คนสกุลจางใส่ร้ายป้ายสี ข้อนี้เขาไม่ทราบมาก่อนว่าจะปรากฏกับอวี้เทียนชิง นี่หรือไพ่เด็ดจากพระสัสสุระ มองอย่างไรถือว่ากระทำโดยสะเพร่ามากกว่า
“กระหม่อมสืบทราบมาว่า เสนาบดีอวี้คิดทะเยอทะยาน เครื่องลายครามของราชสำนักแตกต่างจากลายครามสกุลอวี้ แน่นอนว่ารูปแบบการเขียนสีและการเผาแตกต่างจากเตาราษฎรอยู่มาก...เขาร่วมกระทำกับสือโม่เซียง การกระทำลักษณะนี้ถือเป็นการใช้เครื่องลายครามบังหน้า มอบของขวัญให้แก่ผู้อื่น แต่แท้จริงแล้ว มูลค่าของเครื่องลายครามถูกนำมาแลกเปลี่ยนเป็นทอง...”
คราวนี้อวี้เทียนชิงตระหนกจริง แท้จริงแล้ว ผู้ที่เขียนฎีกาใส่ร้ายขุนนางหนุ่ม อาศัยพฤติกรรมมอบเครื่องลายครามของเขา มาแต่งเติมจนกลายเป็นการติดสินบนและทุจริตไปเสียแล้ว
โรงจำนำ คือตัวกลาง ส่วนเครื่องเคลือบนั้นเป็นเพียงสิ่งแลกเปลี่ยน โดยปกติอวี้เทียนชิงเพียงมองของขวัญให้โดยเปล่า ทว่า ฎีกาฉบับนั้นมีเจตนาให้อวี้เทียนชิงติดสินบนเป็นทองแท่ง จากการแลกเปลี่ยนผ่านโรงจำนำ วิธีการเช่นนี้สกุลจางเสียมากกว่าที่เป็นผู้กระทำจริง เขานึกไปถึงคำเตือนของฮ่องเต้เมื่อห้าปีก่อน จะว่าไปก็นานพอควร เขาลืมไปหมดสิ้น
ขณะเดียวกันเสนาบดีหนุ่มหันมองใต้เท้าหร่วนอย่างไม่ชอบใจ หันมองป้ายงาช้างขณะที่คิดสิ่งใดไม่ออกนัก การยื่นฎีกาให้ฮ่องเต้รับทราบ แสดงว่าต้องเข้าการไต่สวน สู่กฎบ้านกฎเมือง
ย้อนนึกไปถึงฎีกาที่เขาให้เสมียนโจวนำไปปรึกษาแก่ก๊กบัณฑิตลำดับกลาง กล่าวถึงการพฤติกรรมไม่โปร่งใสของสือโม่เซียง แต่เหตุใดกลับกลายเป็นความผิดร่วมกันไปเสียได้ ก๊กบัณฑิตเหล่านั้นผิดพลาด หรือเจตนาหันมาโจมตีเขากันแน่
“เอาล่ะ ฎีกาฉบับสอง สมควรต้องสืบสวนก่อนว่ามีความผิดจริงหรือไม่...แต่ฎีกาฉบับแรก เราเห็นว่าเข้าข่ายจาริยธรรมของขุนนางด้วยเช่นกัน...”จ้าวเหรินเอ่ย จ้องมองอวี้เทียนชิงไม่วางตา ฝ่ายนั้นมีสีหน้าสงบนิ่ง
ท้องพระโรงเงียบอีกหน ฮ่องเต้หยิบฎีกาฉบับดังกล่าวออกมา การมอบเครื่องลายครามของอวี้เทียนชิงไม่ถือว่าเป็นการติดสินบน ทว่าหากนำมาเทียบกับคัมภีร์บริหาร ว่าด้วยเรื่องของขุนนางที่ดีแล้ว สามารถเอาผิดได้เช่นกัน แม้ไม่ใช่ตัวบทกฎหมาย แต่เป็นหลักปฏิบัติของขุนนางที่ดี และท้ายที่สุด อำนาจการตัดสินใจอยู่ที่เขา
อวี้เทียนชิงไม่คิดว่าจะถูกโจมตีด้วยเรื่องเช่นนี้ เขาไม่ถึงกับว่าสั่นคลอนนัก เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้คณะบัณฑิตกลับร้องเรียนเขาเชียวหรือ ไม่ถูกชะตากับคนเหล่านั้นโดยแท้ ที่ผ่านมาเขาไม่เห็นสัญญาณในเรื่องนี้มาก่อน เสนาบดีหนุ่มได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ กระหม่อมไม่คิดว่าตนเองจะเป็นขุนนางที่เลว เข้าข่ายในสามประการดั่งที่ฎีกาฉบับนั้นเขียนเอาไว้จนเกินจริง”
“ขุนนางเลวมีอยู่ 6 ประเภท ใต้เท้าอวี้คิดว่าเข้าข่ายในข้อใดบ้างหรือ”จ้าวเหรินยิ้ม อวี้เทียนชิงเงยมองไปยังองค์จักรพรรดิ นิ่งงันไปครู่เดียว ขุนนางที่เลวงั้นหรือ เขาไม่ถึงขั้นว่าเลวเต็มตัวกระมัง
“...กระหม่อมไม่เข้าข่ายแม้แต่ในฎีการ้องเรียน ขุนนางกะล่อน แม้ทำงานเอื่อยเฉื่อย แต่ยังใส่ใจงานหลวง กระหม่อมไม่ได้มีพฤติกรรมเช่นนั้น ขุนนางปล้นชาติถือว่าเลวร้าย กระหม่อม ไม่สร้างก๊กส่วนตัว ใช้อำนาจในทางไม่ชอบมาก่อน ไม่เคยแอบอ้างพระราชโองการหรือแม้แต่บารมีของฝ่าบาท เหตุใดกระหม่อมต้องรับคำว่าร้ายเช่นนั้น”..ในเมื่อเกือบครึ่ง มีขุนนางประเภทนี้อยู่ในราชสำนัก แต่เขาไม่ได้เอ่ยออกไป ได้แต่คิดในใจ หากเอ่ยออกไปเกรงว่าจะไม่ควรนัก ยามนี้ควรนอบน้อมต่อองค์จักรพรรดิ หากอวี้เทียนชิงเป็นบุรุษที่เที่ยงตรง เขาคงคุกเข่าโขกศีรษะยอมรับความผิดของตนเองไปง่ายดาย
แต่นั่นไม่ใช่อวี้เทียนชิงผู้นี้ สิ้นชื่อเช่นนั้น ไม่มีทางทำให้เสื่อมเสียต่อสกุลอวี้
“ท่านไม่สำนึกงั้นหรือ”เสนาบดีกรมคลังหันมาปองร้ายด้วยถ้อยคำและสายตา
“กระหม่อมจะสำนึกผิดก็ต่อเมื่อมีหลักฐานมาวางต่อหน้าพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ชื่อเสียงของกระหม่อมจะแปดเปื้อนโดยไร้มูลเหตุไม่ได้...อีกประการ...ให้กระหม่อมได้พิสูจน์ความผิดของตนเองด้วยพ่ะย่ะค่ะ”อวี้เทียนชิงใช้กำลังในการกล่าวให้ขึงขัง ก่อนจะคุกเข่าลง พื้นท้องพระโรงเย็นเยียบกระแทกซึมถึงหัวเข่า เขาเจ็บแปลบขึ้นมาลามมาถึงขาทั้งสองข้าง
จ้าวเหรินกำมือแน่น เดาไม่ออกนักว่าอวี้เทียนชิงแสดงละครหรือเป็นความรู้สึกจริง เขาเผลอยกมือนวดขมับ กระทั่งเห็นตงกงกงส่งสายตามาให้ จึงรักษาท่าทีให้ดุดัน กวาดสายตามองไปยังเหล่าขุนนางโดยทั่ว วกกลับมายังเสนาบดีหนุ่มที่ยังคงคุกเข่าอยู่
“เอาล่ะ อย่างไร ก็ต้องทำตามกฎหมาย...ในเมื่อใต้เท้าอวี้ถูกร้องเรียน ท่านย่อมให้ศาลเป็นผู้พิจารณา จากฎีกาทั้งสองฉบับนี้จะถูกนำเข้าสู่การไต่สวน...รวมถึงอวี้เทียนชิงและสือโม่เซียงจะถูกพักราชการ”
หนนี้ขุนนางหนุ่มตระหนกจริง เงยมองฮ่องเต้โดยทันที ฝ่าบาทเพียงยิ้มเล็กน้อย มองจากเบื้องล่าง พระองค์ดูสูงส่งและกดดันเขาได้ดีอย่างยิ่ง
“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”อวี้เทียนชิงขานรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายที่แต่เดิมยังอ่อนล้าไม่คลาย กลับเพิ่มภาระมากยิ่งขึ้นจากอาการบาดเจ็บที่หัวเข่า
“อ้อ...ตำแหน่งเสนาบดีกรมมหาดไทยยังเป็นของใต้เท้าอวี้ไปจนกว่าจะถูกพิสูจน์ว่าผิดจริง ไม่ต้องส่งฎีกาทวงถามเรื่องผู้ดำรงตำแหน่งคนใหม่ให้วุ่นวาย...อีกประการหนึ่ง...หากการทุจริตในเตาหลวงเป็นจริง นั่นหมายความว่าเราคงไม่เด็ดขาดพอ เราขอใช้การสืบสวนของกององครักษ์เสื้อแพรเพื่อความรวดเร็ว”ประกาศิตจากฮ่องเต้ทำให้เหล่าขุนนางกระสับกระส่าย อวี้เทียนชิงลอบถอนหายใจออกมา ฝ่าบาททรงขู่ขุนนางอีกแล้วหรือนี่
หลังจบว่าราชการหน้าท้องพระโรง อวี้เทียนชิงรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของตำแหน่งของตนเองในสภาขุนนาง แต่ไม่มากเท่าความสั่นคลอนของผู้ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ราชสำนักคงคิดว่าฮ่องเต้ไม่โปรดปรานขุนนางหนุ่มเสียแล้ว
คิดดู หากทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เขาคงโดนโทษสถานหนัก
อวี้เทียนชิงข่มโทสะในใจ เพราะรู้ดีว่าฎีกาฉบับนั้นเป็นฝีมือผู้ใด สกุลจาง...สารเลวจริง ฉุดลากเขาลงมาให้ต่ำต้อยด้วยเช่นนั้นหรือ
เป็นหนแรกที่อวี้เทียนชิงจะเหยียบย่ำเข้าโรงศาล เพื่อไต่สวนข้อเท็จจริง แม้รู้ว่าท้ายที่สุดจะเอาตัวรอดได้ แต่ระหว่างทางเล่า เขาไม่อยากคิดถึงนัก
หากฮ่องเต้ประสงค์ให้เชื่อมั่นในพระองค์ เขาเชื่ออย่างแท้จริง
แต่อวี้เทียนชิงรู้แจ้งแก่ใจดี ว่าฮ่องเต้เคยเอ่ยเตือนเรื่องเครื่องลายครามมาแล้วสองครั้งสองครา หรืออีกประการหนึ่ง ฝ่าบาทคิดใช้วิกฤติหนนี้สั่งสอนเขาในฐานะขุนนางงั้นหรือ
เอาเถิด วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล ยังมีเวลาให้ทวงคืน!
[Talk]
เผื่อคนงง …. ขุนนาง → เครื่องลายคราม=ทองแท่ง → ขุนนาง =สินบน ,ทุจริต
ฮ่องเต้ก็จะเล่นใหญ่หน่อยๆ 55 ตอนนี้เอ่ยถึงเรื่องในสกุลจางให้มากขึ้นหน่อย เดี๋ยวจะยืดเยื้อนานไป
อีกตอนสองตอนก็จะหมดเรื่องสกุลจางแล้ว…(สปอยล์ไว้เลย)
แปะลักษณะผังตำหนักเทียนกงไว้ รูปวาดง่อยๆของเราอย่าสนใจเลย 555 ดูให้พอเข้าใจว่ามุมไหนเป็นมุมไหนค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามจ้า ฝาก #จ้าวเหรินตี้
ข่าวเก่ากลับมาสะพัดอีกหน เล่าลือว่าฮ่องเต้จ้าวเหรินโปรดปรานชายงามนอกกำแพงวังหลวงจะเป็นเรื่องจริงเข้าแล้ว มีผู้พบเห็นว่าฝ่าบาทอยู่กับบุรุษที่หอสังคีต ผนวกกับเพลาเดียวกันนั้นมีฎีการ้องเรียนถึงอวี้เทียนชิงและสือโม่เซียงเรื่องการทุจริตเครื่องเคลือบลายคราม หรือตำแหน่งของอวี้เทียนชิงจะสั่นคลอนเสียแล้ว
ช่วงเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่หน้าท้องพระโรง อวี้เทียนชิงกระสับกระส่ายอย่างยิ่ง แม้ว่าจะสงบท่าทีรักษาสีหน้าได้ดีเช่นเดิมแต่กลับรู้สึกพะอืดพะอมโดยตลอด หรือที่สกุลจางคิดโจมตีเขาก็เพราะเรื่องสือโม่เซียง ขณะที่เสนาบดีกรมพิธีการไฉเซียนหยู เข้ามาประจำตำแหน่งในท้องพระโรง
“หรือนี่คือไพ่ใบเด็ดของพระสัสสุระ”ฝ่ายนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม อวี้เทียนชิงข่มอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้ภายใน ก่อนจะตีหน้าเรียบเฉย
“ข้าไม่แน่ใจ ยังไม่เห็นแม้แต่ฎีกาของฝ่ายนั้น คงเป็นสักเรื่องที่ยกมาร้องเรียนข้ากระมัง”อวี้เทียนชิงรู้สึกโง่งม เมื่อเช้าสภาขุนนางประชุมโดยไร้ซึ่งเขา ในฐานะเสนาบดีกรมมหาดไทยถือว่าหักหน้ากันโดยตรง ราวกับฉากซ้ำรอยของใต้เท้าซู แต่อวี้เทียนชิงไม่ได้กระทำสิ่งใดผิด หากให้พิสูจน์ตนเองเขาก็ยินดี
อวี้เทียนชิงนำป้ายงาช้างออกมาถือ ชำเลืองมองท่าทีของเหล่าขุนนางที่เงียบขรึมกันส่วนใหญ่ เสนาบดีกรมทั้งห้าก็ไม่ได้สนทนากับเขามากนัก ราวกับคิดจะตัดเขาทิ้ง อวี้เทียนชิงผุดยิ้ม คงเป็นคำชี้แนะจากราชเลขาเหยียนเป็นแน่
เมื่อองค์จักรพรรดิเสด็จ อวี้เทียนชิงหัวใจกระดอนออกจากอก เพิ่งรู้ว่าอาการหนาวไปทั้งกายเป็นเช่นไร ต่อให้เป็นแผนการของฮ่องเต้ แต่เขาอดรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง ในเมื่อถูกร้องเรียนเช่นนี้ ย่อมก่อให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ขุนนางหนุ่มมีแต่เสียชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้น
เขารู้หนทางข้างหน้าว่าราชเลขาเหยียนคิดลอยตัวเช่นไร เรื่องมอบเครื่องลายครามให้แก่ขุนนางชั้นสูงต้องถูกหยิบยกเอามาเป็นประเด็นเป็นแน่ โดยเฉพาะกับ...คิดเช่นนี้แล้วจึงเหลียวไปมองทางขวามือ เป็นตำแหน่งของเสนาบดีกรมคลัง ใต้เท้าหร่วน ผู้ไม่รักใคร่อวี้เทียนชิงแม้แต่น้อย
เหล่าขุนนางคำนับฮ่องเต้กันพร้อมเพรียง กระทั่งได้ยินเสียงจากตงกงกงขานบอก พวกเขาจึงลุกขึ้นยืน อวี้เทียนชิงเหลือบมองไปยังบัลลังก์มังกรของฮ่องเต้ เห็นพระองค์นั่งประทับอย่างผ่าเผย โต๊ะข้างกันนั้นมีฎีกาหลายฉบับวางไว้ เขากลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เหงื่อกาฬไหลลงแผ่นหลัง
“เราเพิ่งได้รับข่าวสารหนึ่งมา ค่อนข้างทำร้ายจิตใจเราอย่างยิ่ง”จ้าวเหรินเริ่มเป็นจริงเป็นจัง ทอดสายตามองไปยังสภาขุนนาง จดจ้องไปที่อวี้เทียนชิง ก่อนจะหันไปหยิบฎีการ้องเรียนเสนาบดีกรมมหาดไทยออกมาอ่านทวน เป็นเรื่องหลักขุนนางที่ดี ในคัมภีร์ฉางต่วนจิง(ว่าด้วยการบริหาร การปกครอง) ได้จัดแบ่งประเภทของขุนนางเอาไว้
“รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด”
ท้องพระโรงเงียบเสียงลง แทบไม่มีผู้ใดกล้าหายใจดังนัก อวี้เทียนชิงชำเลืองมองไปยังเสนาบดีท่านอื่น ผู้ใดจะเริ่มก่อนหรือ ถึงเวลาสาดโคลนใส่เขาแล้ว
“เป็นเพราะเสนาบดีอวี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงแต่งตั้งเขาด้วยพระองค์เอง แต่ใต้เท้าอวี้กลับมีพฤติการณ์ไม่สุจริต”ราชเลขาเหยียนเป็นผู้อื่นออกหน้าแทน อวี้เทียนชิงเบะปาก
“ว่าอย่างไร ท่านพอจะรู้ถึงสถานการณ์ของตนเองหรือไม่ ใต้เท้าอวี้”คำเรียกขุนนางหนุ่มแปรเปลี่ยน อวี้เทียนชิงชะงักไปบ้าง ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะเริ่มโดยเร็ว รอบกายรับรู้ความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนาง ขุนนางหนุ่มจึงก้าวออกไปด้านหน้า จ้องมองฮ่องเต้ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่ทราบว่าฝ่าบาทคิดอ่านสิ่งใด เขาไม่ทราบเนื้อความของฎีกาทั้งสองฉบับนั้นเอ่ยถึงเรื่องใดกันแน่ แต่คราวนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
ยิ่งนึกถึงวาจาของพระองค์ที่ตำหนักเทียนกงหลังนั้นแล้ว อวี้เทียนชิงเพียงทำหน้าที่ของตนเองให้ดี มองจากดวงตาเด็ดเดี่ยวของฝ่าบาทจึงเชื่ออย่างเต็มอกว่าพระองค์ไม่ผ่อนปรนให้เขา แม้ว่านี่คือบทละครเรื่องหนึ่ง…. หรืออาจไม่ใช่ก็เป็นได้ นี่อาจเป็นความจริง
“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”อวี้เทียนชิงเอ่ยบอก เสนาบดีทั้งห้าชำเลืองมองกัน ก่อนที่เสนาบดีกรมคลังจะร้องขออนุญาตขึ้นทูลฮ่องเต้
“ว่ามา”จ้าวเหรินมองเสนาบดีกรมคลังนิ่งๆ
“หากเสนาบดีอวี้ไม่รู้ตนเอง กระหม่อมทูลขอพระบรมราชานุญาติอธิบายคำร้องเรียนให้ฝ่าบาท เพื่อไม่ให้พระองค์รู้สึกย่ำแย่”ราวกับว่าคำกล่าวของใต้เท้าหร่วนเหน็บแนมทั้งอวี้เทียนชิงทั้งฮ่องเต้ ขุนนางหนุ่มปรายตามองชายเสื้อของเสนาบดีกรมคลังเงียบๆ เขากลายเป็นเป้าโจมตีของผู้อื่นไปเสียแล้ว คำเตือนของฮ่องเต้ถูกต้องอย่างยิ่ง
“ได้..เราให้เสนาบดีหร่วนเอ่ยได้ตามใจปรารถนา”
“เช้าวานที่ผ่าน สภาขุนนางได้รับฎีกาอยู่สองฉบับ ร้องเรียนถึงพฤิกรรมของเสนาบดีกรมมหาดไทย การแจกจ่ายเครื่องลายครามสกุลอวี้แก่ขุนนางขั้นสูงกว่า ซึ่งในคัมภีร์ฉางต่วนจิง(หลักบริหาร ว่าด้วยเรื่องขุนนาง) ขุนนางที่ดีไม่ควรทำตัวโฉด กะล่อน และปล้นชาติ ซึ่งการกระทำของเสนาบดีอวี้ถือว่าเข้าข่ายประเภทขุนนางที่เลว ต่อมา เรื่องการยักยอกเครื่องลายครามจากเตาหลวง ไปจำหน่ายยังโรงจำนำเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นทองแท่ง ให้แก่ขุนนางชั้นสูง เข่าข่ายติดสินบน ซึ่งในฎีกาฉบับดังกล่าวได้เขียนอธิบายการกระทำของเสนาบดีอวี้ไว้ครบ รวมถึงหลักฐานการนำเครื่องลายครามเหล่านั้นไปจำหน่ายไว้ที่โรงจำนำแห่งหนึ่งในฉางอาน”
ประโยคยืดยาวของเสนาบดีกรมคลังผ่านหูไปอย่างไม่รู้ความนัก อวี้เทียนชิงโกรธมาก ฎีกาฉบับนั้นใส่ความเขาได้เลวร้ายอย่างยิ่ง ไม่นับหลักขุนนางที่ดีที่เลว ทำให้เขารู้สึกอัปยศท้วมท้นหัวใจ รวมถึงการจำหน่ายเครื่องลายครามแก่โรงจำนำเพื่อแลกทองงั้นหรือ...สกุลอวี้เช่นเขาน่ะหรือต้องกระทำเช่นนั้น อยากหัวเราะงอหงายเสียตรงนี้ แต่เขาเพียงเมินเฉยต่อคำว่าร้ายที่ไม่ถูกพิสูจน์ แปลกนัก เหตุใดเรื่องของเตาทางการถึงถูกโยงมาที่ตัวเขา ทั้งที่ควรเป็นคนสกุลจางเช่นองค์หญิงสาม หรือแม้แต่จางฮองเฮาด้วยซ้ำ
“...ท่านปักใจเชื่อหรือ...สกุลอวี้มีเตาเผาของตนเองไยต้องยักยอกจากเตาทางการเพื่อนำไปแลกทองแท่ง”จ้าวเหรินใคร่หัวเราะ แต่ทำได้เพียงตีหน้าเคร่งขรึม ผู้ใดโง่งมเขียนฎีกาฉบับนี้หรือ… คนสกุลจางใส่ร้ายป้ายสี ข้อนี้เขาไม่ทราบมาก่อนว่าจะปรากฏกับอวี้เทียนชิง นี่หรือไพ่เด็ดจากพระสัสสุระ มองอย่างไรถือว่ากระทำโดยสะเพร่ามากกว่า
“กระหม่อมสืบทราบมาว่า เสนาบดีอวี้คิดทะเยอทะยาน เครื่องลายครามของราชสำนักแตกต่างจากลายครามสกุลอวี้ แน่นอนว่ารูปแบบการเขียนสีและการเผาแตกต่างจากเตาราษฎรอยู่มาก...เขาร่วมกระทำกับสือโม่เซียง การกระทำลักษณะนี้ถือเป็นการใช้เครื่องลายครามบังหน้า มอบของขวัญให้แก่ผู้อื่น แต่แท้จริงแล้ว มูลค่าของเครื่องลายครามถูกนำมาแลกเปลี่ยนเป็นทอง...”
คราวนี้อวี้เทียนชิงตระหนกจริง แท้จริงแล้ว ผู้ที่เขียนฎีกาใส่ร้ายขุนนางหนุ่ม อาศัยพฤติกรรมมอบเครื่องลายครามของเขา มาแต่งเติมจนกลายเป็นการติดสินบนและทุจริตไปเสียแล้ว
โรงจำนำ คือตัวกลาง ส่วนเครื่องเคลือบนั้นเป็นเพียงสิ่งแลกเปลี่ยน โดยปกติอวี้เทียนชิงเพียงมองของขวัญให้โดยเปล่า ทว่า ฎีกาฉบับนั้นมีเจตนาให้อวี้เทียนชิงติดสินบนเป็นทองแท่ง จากการแลกเปลี่ยนผ่านโรงจำนำ วิธีการเช่นนี้สกุลจางเสียมากกว่าที่เป็นผู้กระทำจริง เขานึกไปถึงคำเตือนของฮ่องเต้เมื่อห้าปีก่อน จะว่าไปก็นานพอควร เขาลืมไปหมดสิ้น
ขณะเดียวกันเสนาบดีหนุ่มหันมองใต้เท้าหร่วนอย่างไม่ชอบใจ หันมองป้ายงาช้างขณะที่คิดสิ่งใดไม่ออกนัก การยื่นฎีกาให้ฮ่องเต้รับทราบ แสดงว่าต้องเข้าการไต่สวน สู่กฎบ้านกฎเมือง
ย้อนนึกไปถึงฎีกาที่เขาให้เสมียนโจวนำไปปรึกษาแก่ก๊กบัณฑิตลำดับกลาง กล่าวถึงการพฤติกรรมไม่โปร่งใสของสือโม่เซียง แต่เหตุใดกลับกลายเป็นความผิดร่วมกันไปเสียได้ ก๊กบัณฑิตเหล่านั้นผิดพลาด หรือเจตนาหันมาโจมตีเขากันแน่
“เอาล่ะ ฎีกาฉบับสอง สมควรต้องสืบสวนก่อนว่ามีความผิดจริงหรือไม่...แต่ฎีกาฉบับแรก เราเห็นว่าเข้าข่ายจาริยธรรมของขุนนางด้วยเช่นกัน...”จ้าวเหรินเอ่ย จ้องมองอวี้เทียนชิงไม่วางตา ฝ่ายนั้นมีสีหน้าสงบนิ่ง
ท้องพระโรงเงียบอีกหน ฮ่องเต้หยิบฎีกาฉบับดังกล่าวออกมา การมอบเครื่องลายครามของอวี้เทียนชิงไม่ถือว่าเป็นการติดสินบน ทว่าหากนำมาเทียบกับคัมภีร์บริหาร ว่าด้วยเรื่องของขุนนางที่ดีแล้ว สามารถเอาผิดได้เช่นกัน แม้ไม่ใช่ตัวบทกฎหมาย แต่เป็นหลักปฏิบัติของขุนนางที่ดี และท้ายที่สุด อำนาจการตัดสินใจอยู่ที่เขา
อวี้เทียนชิงไม่คิดว่าจะถูกโจมตีด้วยเรื่องเช่นนี้ เขาไม่ถึงกับว่าสั่นคลอนนัก เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้คณะบัณฑิตกลับร้องเรียนเขาเชียวหรือ ไม่ถูกชะตากับคนเหล่านั้นโดยแท้ ที่ผ่านมาเขาไม่เห็นสัญญาณในเรื่องนี้มาก่อน เสนาบดีหนุ่มได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ กระหม่อมไม่คิดว่าตนเองจะเป็นขุนนางที่เลว เข้าข่ายในสามประการดั่งที่ฎีกาฉบับนั้นเขียนเอาไว้จนเกินจริง”
“ขุนนางเลวมีอยู่ 6 ประเภท ใต้เท้าอวี้คิดว่าเข้าข่ายในข้อใดบ้างหรือ”จ้าวเหรินยิ้ม อวี้เทียนชิงเงยมองไปยังองค์จักรพรรดิ นิ่งงันไปครู่เดียว ขุนนางที่เลวงั้นหรือ เขาไม่ถึงขั้นว่าเลวเต็มตัวกระมัง
“...กระหม่อมไม่เข้าข่ายแม้แต่ในฎีการ้องเรียน ขุนนางกะล่อน แม้ทำงานเอื่อยเฉื่อย แต่ยังใส่ใจงานหลวง กระหม่อมไม่ได้มีพฤติกรรมเช่นนั้น ขุนนางปล้นชาติถือว่าเลวร้าย กระหม่อม ไม่สร้างก๊กส่วนตัว ใช้อำนาจในทางไม่ชอบมาก่อน ไม่เคยแอบอ้างพระราชโองการหรือแม้แต่บารมีของฝ่าบาท เหตุใดกระหม่อมต้องรับคำว่าร้ายเช่นนั้น”..ในเมื่อเกือบครึ่ง มีขุนนางประเภทนี้อยู่ในราชสำนัก แต่เขาไม่ได้เอ่ยออกไป ได้แต่คิดในใจ หากเอ่ยออกไปเกรงว่าจะไม่ควรนัก ยามนี้ควรนอบน้อมต่อองค์จักรพรรดิ หากอวี้เทียนชิงเป็นบุรุษที่เที่ยงตรง เขาคงคุกเข่าโขกศีรษะยอมรับความผิดของตนเองไปง่ายดาย
แต่นั่นไม่ใช่อวี้เทียนชิงผู้นี้ สิ้นชื่อเช่นนั้น ไม่มีทางทำให้เสื่อมเสียต่อสกุลอวี้
“ท่านไม่สำนึกงั้นหรือ”เสนาบดีกรมคลังหันมาปองร้ายด้วยถ้อยคำและสายตา
“กระหม่อมจะสำนึกผิดก็ต่อเมื่อมีหลักฐานมาวางต่อหน้าพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ชื่อเสียงของกระหม่อมจะแปดเปื้อนโดยไร้มูลเหตุไม่ได้...อีกประการ...ให้กระหม่อมได้พิสูจน์ความผิดของตนเองด้วยพ่ะย่ะค่ะ”อวี้เทียนชิงใช้กำลังในการกล่าวให้ขึงขัง ก่อนจะคุกเข่าลง พื้นท้องพระโรงเย็นเยียบกระแทกซึมถึงหัวเข่า เขาเจ็บแปลบขึ้นมาลามมาถึงขาทั้งสองข้าง
จ้าวเหรินกำมือแน่น เดาไม่ออกนักว่าอวี้เทียนชิงแสดงละครหรือเป็นความรู้สึกจริง เขาเผลอยกมือนวดขมับ กระทั่งเห็นตงกงกงส่งสายตามาให้ จึงรักษาท่าทีให้ดุดัน กวาดสายตามองไปยังเหล่าขุนนางโดยทั่ว วกกลับมายังเสนาบดีหนุ่มที่ยังคงคุกเข่าอยู่
“เอาล่ะ อย่างไร ก็ต้องทำตามกฎหมาย...ในเมื่อใต้เท้าอวี้ถูกร้องเรียน ท่านย่อมให้ศาลเป็นผู้พิจารณา จากฎีกาทั้งสองฉบับนี้จะถูกนำเข้าสู่การไต่สวน...รวมถึงอวี้เทียนชิงและสือโม่เซียงจะถูกพักราชการ”
หนนี้ขุนนางหนุ่มตระหนกจริง เงยมองฮ่องเต้โดยทันที ฝ่าบาทเพียงยิ้มเล็กน้อย มองจากเบื้องล่าง พระองค์ดูสูงส่งและกดดันเขาได้ดีอย่างยิ่ง
“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”อวี้เทียนชิงขานรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายที่แต่เดิมยังอ่อนล้าไม่คลาย กลับเพิ่มภาระมากยิ่งขึ้นจากอาการบาดเจ็บที่หัวเข่า
“อ้อ...ตำแหน่งเสนาบดีกรมมหาดไทยยังเป็นของใต้เท้าอวี้ไปจนกว่าจะถูกพิสูจน์ว่าผิดจริง ไม่ต้องส่งฎีกาทวงถามเรื่องผู้ดำรงตำแหน่งคนใหม่ให้วุ่นวาย...อีกประการหนึ่ง...หากการทุจริตในเตาหลวงเป็นจริง นั่นหมายความว่าเราคงไม่เด็ดขาดพอ เราขอใช้การสืบสวนของกององครักษ์เสื้อแพรเพื่อความรวดเร็ว”ประกาศิตจากฮ่องเต้ทำให้เหล่าขุนนางกระสับกระส่าย อวี้เทียนชิงลอบถอนหายใจออกมา ฝ่าบาททรงขู่ขุนนางอีกแล้วหรือนี่
หลังจบว่าราชการหน้าท้องพระโรง อวี้เทียนชิงรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของตำแหน่งของตนเองในสภาขุนนาง แต่ไม่มากเท่าความสั่นคลอนของผู้ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ราชสำนักคงคิดว่าฮ่องเต้ไม่โปรดปรานขุนนางหนุ่มเสียแล้ว
คิดดู หากทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เขาคงโดนโทษสถานหนัก
อวี้เทียนชิงข่มโทสะในใจ เพราะรู้ดีว่าฎีกาฉบับนั้นเป็นฝีมือผู้ใด สกุลจาง...สารเลวจริง ฉุดลากเขาลงมาให้ต่ำต้อยด้วยเช่นนั้นหรือ
เป็นหนแรกที่อวี้เทียนชิงจะเหยียบย่ำเข้าโรงศาล เพื่อไต่สวนข้อเท็จจริง แม้รู้ว่าท้ายที่สุดจะเอาตัวรอดได้ แต่ระหว่างทางเล่า เขาไม่อยากคิดถึงนัก
หากฮ่องเต้ประสงค์ให้เชื่อมั่นในพระองค์ เขาเชื่ออย่างแท้จริง
แต่อวี้เทียนชิงรู้แจ้งแก่ใจดี ว่าฮ่องเต้เคยเอ่ยเตือนเรื่องเครื่องลายครามมาแล้วสองครั้งสองครา หรืออีกประการหนึ่ง ฝ่าบาทคิดใช้วิกฤติหนนี้สั่งสอนเขาในฐานะขุนนางงั้นหรือ
เอาเถิด วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล ยังมีเวลาให้ทวงคืน!
[Talk]
เผื่อคนงง …. ขุนนาง → เครื่องลายคราม=ทองแท่ง → ขุนนาง =สินบน ,ทุจริต
ฮ่องเต้ก็จะเล่นใหญ่หน่อยๆ 55 ตอนนี้เอ่ยถึงเรื่องในสกุลจางให้มากขึ้นหน่อย เดี๋ยวจะยืดเยื้อนานไป
อีกตอนสองตอนก็จะหมดเรื่องสกุลจางแล้ว…(สปอยล์ไว้เลย)
แปะลักษณะผังตำหนักเทียนกงไว้ รูปวาดง่อยๆของเราอย่าสนใจเลย 555 ดูให้พอเข้าใจว่ามุมไหนเป็นมุมไหนค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามจ้า ฝาก #จ้าวเหรินตี้
