อยากอ่านตอนต่อ/ปแล้วครับ

เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ
แต่แอบไม่ชอบนิสัยมันส์เลย
ส่วนขิงเราก็ไม่ชอบนางนะ
แต่เราว่านางโดนอะไรแบบนั้นแรงไปอ่ะ สงสารเลย

เราเป็นคนนึงที่ขอบเข้ามาอ่านนิยายเรื่องที่เคยอ่านแม้บางเรื่องจะยังต่อไม่จบยกตัวอย่างเพียงฝุ่นธุลีเข้ามา
อ่านบ่อยมากทั้งๆที่รู้ว่าไรด์ยังไม่มาต่อแต่หลังจากทางเว็บได้ลบหลายๆเรื่องออกไปมันทำให้การเข้ามา
แพตฟอร์มนี้น้อยลงมากยิ่งเดี๋ยวนี้มีเว็บนิยายเกิดขึ้นเยอะมากๆอยากให้ทางเว็บพิจารณาใหม่ บางเรื่องมัน
ไม่จบจริงค่ะแต่เนื้อเรื่องมันตรึงใจมากจนนักอ่านอ่านมันได้ซ้ำๆอยู่ๆวันนึงมันหายไปมันรู้สึกผิดหวังมากนะคะ
เป็นเรื่องๆไปดีไหมที่จะต้องลบเรื่องไหนเรตติ้งดีๆอย่าลบเลย เราว่ามันเป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อมนะ

live22/

ตอนที่ 10 : คมสันต์กับคะนิ้ง [100%]

หญิงสาวผมลอนสีชมพูอ่อนกับชุดเดรสลูกไม้พริ้วๆ สีชมพูไล่โทนไปถึงขาวนั่งยิ้มหวานอยู่ที่โต๊ะริมกำแพงกระจก แสงสว่างจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาทำให้เธอดูเจิดจรัสไม่น้อย ส่วนหนึ่งบนใบหน้ามีความคล้ายเขา แต่อาจจะด้วยการแต่งหน้าของเธอทำให้ดูเผินๆ แล้วแตกต่างกับเขาราวกับคุณหนูและคนสวน

“สวัสดีค่าคุณคม เอ๊ะ...นั่นคุณอลันหรือเปล่าคะ” เธอลุกขึ้นทักทายอย่างเป็นกันเอง ทั้งที่เพิ่งเคยเจอหน้าคมสันต์และอลันเป็นครั้งแรก จะว่าเจออลันครั้งแรกก็ไม่ถูกเพราะเธอเห็นอลันในงานสังคมบ้าง

“ครับ สวัสดี” อลันกล่าวเสียงนิ่ง สายตามองเธอแค่แวบเดียวแล้วหันมาจ้องหน้าคมสันต์ที่ยิ้มหวาน

“นี่คุณคะนิ้ง ลูกสาวของคุณครรชิตลูกค้ารายล่าสุดที่คุณอลันให้ผมเข้าไปดูแลไงครับ” คมสันต์แนะนำอย่างเป็นธรรมชาติกับอลันก่อนจะหันไปหาคะนิ้ง “คุณคะนิ้งมากินมื้อเที่ยงคนเดียวเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ คุณคมกับคุณอลันมากินด้วยกันไหมคะ...” เธอเชื้อเชิญ

“จะดีเหรอครับ”

“ดีสิคะ คะนิ้งกินคนเดียวก็เหงา ถ้าได้ร่วมโต๊ะกับคุณทั้งสองจะดีมากๆ เลยล่ะค่ะ” เธอจ้องหน้าอลันเป็นพิเศษ ซึ่งอลันไม่แม้แต่จะมองหน้าหญิงสาว กลับจ้องรอยยิ้มของคมสันต์แทน

หึหึ โดนจ้องขนาดนี้หนาวสันหลังวูบๆ เลยล่ะ คมสันต์ไม่รู้หรอกว่าอลันไม่พอใจเรื่องอะไร แต่รับรู้ได้ว่าไม่พอใจแน่นอน อาจจะเพราะโดนเรียกให้ร่วมโต๊ะทั้งที่เขาไม่อยากร่วมก็ได้ คมสันต์ทำได้แค่ยิ้มแล้วเชิญให้อลันนั่ง โดยไปเลื่อนเก้าอี้ให้คะนิ้งก่อนจะมาเลื่อนอลันที่ยังยืนมองอยู่ คะนิ้งน่ะไม่สะทกสะท้านอะไร ต่างจากคมสันต์ที่ตอนนี้มือสั่นเบาๆ ยามต้องสบตาดุดันของอลัน แต่ก็ทำใจดีสู้เสือเลื่อนเก้าอี้ให้ อลันจ้องคมสันต์อีกครู่หนึ่งถึงได้ค่อยๆ นั่งลง

“บังเอิญดีจังเลยนะคะที่ได้มาเจอคุณอลัน คุณพ่อพูดถึงคุณอลันให้คะนิ้งฟังอยู่ เห็นว่าอนาคตคะนิ้งก็ต้องร่วมงานกับคุณ” คะนิ้งเริ่มชวนคุย ส่วนคมสันต์นั่งยิ้ม...ยิ้มไป ยิ้มเรื่อยๆ ยิ้มให้เหงือกแห้งไปเลย

อลันหันมาจ้องคมสันต์ที่ยังยิ้มไม่หุบ สายตาดูคาดโทษแปลกๆ แต่เมื่ออลันหันกลับไปมองหญิงสาวอีกครั้งเขาก็เริ่มยิ้มบางๆ เหมือนอลันเพิ่งจะปรับอารมณ์ของตัวเองได้

“ครับ เป็นเกียรติมากเลยครับที่คุณครรชิตพูดถึงผม แน่นอนว่าอนาคตเราคงได้ร่วมงานกันจริงๆ”

“ใช่ค่ะๆ ตอนนี้คะนิ้งก็ดูๆ เนื้องานอยู่ พอดีว่าคะนิ้งยังเรียนไม่จบเลยน่ะค่ะ ก็เลยมีเวลาในการศึกษางานน้อยหน่อย”

“งั้นเหรอครับ ยังเรียนอยู่แบบนี้เหนื่อยหน่อยนะครับ ทั้งเรียนทั้งทำงานนี่มันไม่ง่ายเลย”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คะนิ้งว่ามันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น”

“เก่งจังครับ” อลันยิ้มการค้า ต่อบทสนทนากับหญิงสาว ซึ่งคะนิ้งเองก็หาบทสนทนามาต่อเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุดปาก

บริกรเดินเอาเมนูมาวาง คะนิ้งรีบเอ่ยถึงเมนูที่น่าสนใจแล้วก็แนะนำให้อลันได้รู้จัก อลันที่สวมหน้ากากประหนึ่งคุยงานกับลูกค้าอยู่นั้นก็เออออไปกับเธออย่างเป็นกันเอง ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ดูสดใสในแบบของอลัน ผิดกับคมสันต์ที่ตอนนี้ก้มหน้าดูเมนูแล้วก็คิดไปด้วยว่าควรสั่งไหมหรือควรชิ่งเลยดี...

คมสันต์มองคะนิ้งผู้เป็นน้องต่างพ่อกับอลันสลับกัน บรรยากาศแบบนี้มันคงโอเคแล้วมั้ง อลันเองก็ปรับอารมณ์ได้แล้ว ดูไม่หงุดหงิดแบบตอนแรกที่โดนชวนให้นั่งกินมื้อเที่ยง อีกสิ่งที่ว้าวคือคะนิ้งชวนคุยได้เก่งมาก ใช้ความเป็นสาวน้อยน่ารักได้คุ้มค่าทุกนาทีที่ผ่านไปเลยจริงๆ

แถม...ไม่เอ่ยชื่อคมสันต์เลยด้วย

คมสันต์อาศัยจังหวะที่คะนิ้งกับอลันกำลังหัวเราะกันอยู่ลุกออกมาเนียนๆ คือมันเนียนมากเพราะคะนิ้งดึงความสนใจจากอลันไปหมด เขาน่ะนั่งเป็นอากาศธาตุมาได้พักใหญ่แล้วตั้งแต่ทั้งคู่ได้เริ่มคุยกันนั่นแหละ คมสันต์เดินถอยออกมาไม่ห่างนัก เพื่อถ่ายรูปที่อลันและคะนิ้งกำลังนั่งพูดนั่งคุยกันอย่างออกรสชาติ ถ่ายได้ปุ๊บสาวเท้าหนีออกจากที่นี่ในทันที ถึงเท้าจะสาวฉับๆ แต่มือนี่กดมือถือหยิกๆ เพื่อส่งรูปและข้อความหาครรชิต

[คมสันต์ : ส่งรูป]
[คมสันต์ : ผมทำให้แล้วนะครับ เอาคนพวกนั้นออกมาจากบ้านผมได้แล้ว แล้วก็เลิกยุ่งกับแม่ผมด้วยนะครับ]
[ครรชิต : ok] ฝ่ายนั้นตอบมาง่ายๆ แค่นั้นคมสันต์ก็พอจะเบาใจลงได้

คมสันต์มุ่งหน้ากลับมาที่ทำงาน มีเวลาเหลือน้อยมากกกก เขาจุมปุกอยู่กับปิ่นโตสีชมพูหวานแหววของตัวเอง ข้าววันนี้อร่อยนะ แต่เขาไม่มีอารมณ์กินเลยมันหลากหลายอารมณ์มากที่ตีกันอยู่ อย่างแรกน่ะแน่นอนเลยว่ารู้สึกผิด เขามันแย่ที่หลอกลวงอลันให้ไปที่นั่น ต่อให้อลันจะยิ้มจะหัวเราะจะอะไรก็ช่าง แต่เขาก็หลอกอลันไปอยู่ดี เขามันไม่ซื่อตั้งแต่ที่ชวนอลันไป อย่างที่สองก็ยังกังวลว่าครรชิตจะเลิกยุ่งกับแม่เขาจริงไหม ถ้าเกิดครรชิตโกหกล่ะ มันจะเป็นยังไง...เขาต้องทำอะไรแบบนี้อีกเหรอ ไม่ชอบเลย...ไม่ชอบที่ตัวเองต้องมาทำสิ่งแย่ๆ แบบนี้กับคนอื่น

ถ้าครรชิตจะมาโวยวายว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณแล้วให้ชดใช้หนี้เป็นเงินทองเขาจะไม่ลำบากใจแบบนี้เลย ต่อให้หาเงินได้ยากเย็นแค่ไหนเขาก็ยินดีที่จะหามาชดใช้ให้ จะช้าจะเร็วก็จะหาให้แน่นอน แต่นี่มันคือหลอกลวงคนอื่นให้ครรชิตได้สมปรารถนา ต่อให้เอาคำว่าน้องสาวมาอ้างก็เหอะ พูดเหมือนเขารักน้องเขามากงั้นแหละ ถ้าไม่โดนบีบเรื่องแม่ไม่มีทางทำแน่!

โอ๊ยยยยข้าวไม่อร่อยเลย!!!

คมสันต์กินข้าวแบบหมดอาลัยตายอยากมาก นึกถึงสีหน้าอลันที่ยิ้มที่หัวเราะอยู่กับน้องสาวต่างแม่แล้วก็รู้สึกแปลกๆ ข้างในมันจี๊ดๆ เหมือนมีหนูเข้ามาแทะหัวใจเขาเลย สงสัยเขาต้องหากาวดักหนูมาไว้ในหัวใจของเขาล่ะมั้งเนี่ย อะบ้าบอ...ก็แค่รู้สึกไม่ดีที่หลอกคนอื่นเท่าแหละ ไม่ได้มีความรู้สึกหงุดหงิดอะไรเลยจริงๆ นะ

คมสันต์ไม่ได้หงุดหงิดเลยที่อลันหัวเราะต่อกระซิบกับหญิงสาวน่ะ ไม่เล๊ยยย เขาไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นจริงๆ มันก็เป็นธรรมดาที่อลันจะยิ้มหวานให้ทุกคนยกเว้นคนที่มีไว้กินตอนหิวแบบเขาอะเนอะ

ฮรึ้ก...เศร้าเรื่องไรดีฟระตรู!

คมสันต์เป็นบ้าไปแล้ว เครียดจัดจนสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่หลายๆ อย่างมันตีกันไปมา ไม่ว่าจะรู้สึกผิด รู้สึกหงุดหงิดแล้วก็รู้สึกโล่งนิดๆ มันผสมปนเปไปหมดจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อ้อ ข้าวไม่อร่อยรวมเป็นเรื่อหงุดหงิดด้วยไหม หรือว่าเพราะหงุดหงิดข้าวมันเลยไม่อร่อย แน่เลย...สงสารเจ้าข้าวในปิ่นโตจังงงงง

ช่วงบ่ายคมสันต์ไม่สามารถฝืนยิ้มแบบเมื่อเช้าได้ ตอนนี้สีหน้าคือซังกะตายไปเป็นที่เรียบร้อย ลูกน้องเข้ามาในห้องถึงกับงงไปเลยเมื่อเจ้าของรอยยิ้มเป็นมิตรตอนนี้ดันทำหน้าเศร้าราวกับจะร้องไห้ คือถ้านั่งเบะปากเป็นเด็กน้อยได้คมสันต์คงทำแบบนั้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่การทำแบบนั้นมันจะทำให้หนุ่มเบต้าวัยยี่สิบเจ็ดแบบเขาน่าถีบมากกว่าน่าเอ็นดูน่ะสิ

“คุณคมคะ...” เสียงเรียกหวานๆ ยานๆ คางๆ เข้ามาในห้องทั้งที่ประตูยังเปิดไม่เต็มบาน ทำไมเสียงต้องมาก่อนตัว ตัวมาพร้อมเสียงไม่ได้หรือยังไงสงสัยจัง

“ครับ”

“อุ้ย หน้าบึ้งเชียวค่ะ หนูนึกว่าที่เขาพูดกันเนี่ยพูดเล่นนะว่าคุณคมหน้าบูด” หน้าไม่บูด ดมดูได้ไม่มีกลิ่นบูดเลยเนี่ย

ขำไหม...ไม่เหรอ

“มีเรื่องคิดนิดหน่อยครับ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าเอ่ย” เห็นไม่เข้ามาในห้องแต่ยืนเกาะประตูก็เลยถาม แต่เอาจริงๆ เรียกมาขนาดนี้มันต้องมีอะไรอยู่แล้วแหละ

“มีค่ะ พอดีว่าคุณอลันเรียกคุณคมไปพบด่วนที่ห้องทำงานน่ะค่ะ” อ่า....ฉิบหายแล้วกู!

“ครับ”

“คุณคมโอเคนะคะ หน้าซีดเชียว...ไม่สบายหรือเปล่า” อยากขอบคุณในความห่วงใย แต่เขาไม่ได้เป็นไข้แน่ๆ แต่ก็อาจจะไม่มีชีวิตกลับมาจากห้องอลันได้

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวยังไงถ้าผมกลับมาช้าก็วางๆ งานไว้ที่โต๊ะนะครับ”

“ได้เลยค่า”

รู้จักคำว่าลางสังหรณ์ไหม ตอนนี้คมสันต์รับรู้ได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดีของตัวเอง ร้อนๆ หนาวๆ วูบๆ วาบๆ เหมือนคนจะไม่สบายแต่ก็ไม่ได้เป็นไข้ ไม่ได้เป็นอะไรเลย นอกจากเป็นคนที่โกหกอัลฟ่าระดับนั้นยังไงล่ะ!

คมสันต์รู้ตัวเองดีทันทีที่มีคนบอกว่าอลันเรียกเลยว่าเรื่องเมื่อเที่ยงแน่นอน มันจะเป็นเรื่องงานก็ได้ อาจจะเป็นเรื่องจิปาถะอื่นๆ หรือเรียกเขาไปกินแบบที่ทำบ่อยๆ ก็ได้ แต่ความรู้สึกคมสันต์มันไม่บอกแบบนั้น มันบอกว่ายังไงก็เรื่องเมื่อเที่ยง เรื่องที่เขาพาอลันไปแล้วก็ทิ้งอลันไว้กับหญิงสาว จากนั้นหายมาแบบไม่บอกไม่กล่าว

คิดเอาไว้แล้วว่าจะบอกกับอลันว่ายังไง คือกะเอาไว้เลยว่าถ้าโดนดุก็จะเอาเหตุผลนี้มาใช้ แต่ก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นเหตุผลที่ดีพอหรือเปล่า คมสันต์ไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก ครั้นจะพูดว่าครรชิตขู่เข็ญมันก็ทำให้ทั้งครรชิตและคะนิ้งดูไม่ดี อย่าถามว่าทำไมต้องปกป้องนะ แค่คิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่มากกว่านี้เท่านั้นเอง

อีกอย่าง...เขาไม่อยากให้ใครรู้หรอกว่าเขาเป็นสายเลือดเดียวกับคนพันธุ์นั้น

มาถึงเลขาหน้าห้องก็ไม่พูดอะไร เชิญเขาเข้าไปด้วยสายตาสงสาร คมสันต์นี่กลืนน้ำลายลงอึ้กใหญ่ คือลำคอแห้งผากแต่เหงื่อไหลซึมตามหลังตามไรผม มือที่เอื้อมไปจับลูกบิดประตูสั่นเทาเบาๆ แค่วางมือลงไปบนลูกบิดก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายคุกคามที่รุนแรง มันดูเวอร์มาก...แต่คมสันต์ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงเปิดประตูด้วยซ้ำ

นี่สินะพลังของอัลฟ่าที่มีสายเลือดเข้มข้น!

คมสันต์รู้ได้ว่าเลขาที่เป็นอัลฟ่าเดินหนีออกไปจากโต๊ะของเธอ เหลือทิ้งไว้แค่เขาที่ยืนอยู่หน้าห้อง คมสันต์กลั้นใจบิดประตูแล้วค่อยๆ แง้มเข้าไปทีละนิด แต่มันเหมือนมีรังสีอำมหิตเข้มข้นพุ่งออกมาตามรอยแยกของบานประตูห้อง คมสันต์หนาวสะท้านไปทั้งร่าง การรับแรงกดดันและแรงอาฆาตจากอัลฟ่าระดับสูงนั้นมันแตกต่างกับพวกระดับล่างอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่มีทางเลือก เขาหนีไม่ได้ เขาทำให้อลันโกรธดังนั้นเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับอลันอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง คมสันต์ฝืนเปิดประตูจนกว้างพอจะยัดตัวเองเข้าไป ในห้องทำงานของอลันที่ก่อนนี้เป็นแค่ห้องทำงานทึมๆ ตอนนี้มันเหมือนห้องเชือดมากกว่า เป็นห้องเชือดที่ไม่ต้องมีอุปกรณ์การเชือด แค่มีอลันนั่งประสานมือไว้ใต้คางแล้วจ้องมองคมสันต์ราวกับจะฆ่าให้ตายเท่านั้นเอง

คมสันต์ขาสั่น เรี่ยวแรงของเขาหดหายไปเมื่อเจอสายตาฆ่าฟันที่อลันมอบให้กับเขาอย่างจงใจ นี่แหละพลังของอัลฟ่า...พลังของอลันที่คมสันต์ไม่เคยเจอมันแบบเต็มๆ มาก่อน ก้าวแต่ละก้าวที่เยื่องย่างเข้าหาอลันนั้นทั้งสั่นทั้งหนักอึ้ง ลมหายใจหอบถี่และไม่สามารถที่จะหายใจให้เต็มปอดได้เลย เหงื่อในร่างผุดพรายออกมาอย่างกับตอนนี้คมสันต์อยู่ในห้องที่ร้อนอบอ่าวแต่...ร่างกายกลับหนาวสะท้านไปถึงกระดูก

คมสันต์พูดไม่ออก เขาไม่รู้ต้องพูดอะไรทั้งที่ก่อนนี้เขาคิดแล้วว่าเขาจะขอโทษอลัน จะอธิบายในเหตุที่เตรียมมาให้อลัน แต่พอเจออลันที่ใช้พลังทั้งหมดกดเขา คมสันต์ก็คิดอะไรไม่ออก มีแต่ความหวาดกลัว...

ฟุ่บ!

หนึ่งคนลุก...หนึ่งคนล้ม!

ทันทีที่อลันลุกขึ้นยืน คมสันต์ก็ทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กลางห้องทำงานของอลัน ร่างกายปราศจากเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านความเป็นอัลฟ่าที่น่าเกรงขามและดุดันของอลัน ร่างสูงสง่าเดินออกมาจากโต๊ะ อลันใช้สัญชาตญาณตนดึงสายตาคมสันต์สบตา รู้ทั้งรู้ว่าคมสันต์หวาดผวาตนแค่ไหน แต่ตอนนี้อลันไม่แคร์

คมสันต์สมควรได้รับการลงโทษหลังจากทำเรื่องแบบนั้นกับเขา!

แต่ละก้าวของอลันที่ขยับเข้ามาใกล้ คมสันต์กลับรับรู้ได้ถึงมวลอากาศที่หนักอึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาอลันที่เคยราบเรียบตอนนี้มีแต่ความโกรธจัด สีม่านตาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยตามแรงอารมณ์และนั่นก็ทำให้คมสันต์หวาดกลัว

อลันหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า กอดอกพร้อมจับจ้องเขาด้วยสายตาที่หมายมาดจะเอาให้ตาย ลึกๆ คมสันต์รู้ว่ามันจะไม่โหดร้ายแบบนั้น ถึงรู้อย่างนั้นแต่กลิ่นอายที่อลันปลดปล่อยออกมาแบบไม่ยับยั้งก็ยังทำให้จิตใต้สำนึกของคมสันต์สั่นคลอน เขาเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ทรุดตัวอยู่ตรงหน้านักล่าที่กำลังจะพรากชีวิตตนเองไปอย่างไร้ซึ่งความปรานี

แล้ว...คมสันต์ก็ยอมจำนนต่อความรู้สึกนั้นเสียด้วย

____[100%]____

พบคนโกรธจัดหนึ่งอีเอ นอกจากโดนหลอกไปหาสาวแล้วยังโดนทิ้งให้อยู่กับสาวสองต่อสองอีก รอบนี้น้อนคมโดนตีแน่!

____ช่วง~ Gukak ขายของค่า____

Rre-Order เกมเมอร์มือวางอันดับกาก #โอมกินเตอร์ (แนวมหาลัยน่ารักกรุบกริบ)
สั่งซื้อได้ที่ 
เทพช๊อป // https://bit.ly/2OUrk08 
inbox เพจ // https://bit.ly/37av9Jl 
ทดลองอ่าน // https://bit.ly/35bG6KC

Ebook #ฟ้องป๊าแน่ (แนวรับซินรับพอร์น)
ลิงก์// https://bit.ly/3xmyEIw
โปรโมชั่นพิเศษ! ลด 50% จากปก 119 เหลือเพียง 59 หมดเขตวันที่ 17 มิ.ย 64 จร้าาา

~ฝากอุดหนุนผลงานด้วยนะคะ สมทบทุนค่าขนมและค่าคอมมิชชั่นค่า~