ร้านพวงหรีดตลาดไทพวงหรีดดอกไม้สด เลือกอย่างไรให้ตรงใจและเหมาะสมกับพิธี
การเลือก พวงหรีดดอกไม้สด ไม่ใช่เพียงเรื่องของความสวยงามเท่านั้น ร้านพวงหรีดตลาดไทแต่ยังเป็นการพิจารณาถึงความเหมาะสม ความสุภาพ และการสื่อสารทางอารมณ์ การเข้าใจวิธีเลือกพวงหรีดที่ดีจะช่วยให้คุณแสดงความอาลัยได้อย่างลึกซึ้งและเหมาะสมยิ่งขึ้น

1. พิจารณาจากความสัมพันธ์กับผู้ล่วงลับ
หากเป็นญาติผู้ใหญ่หรือบุคคลสำคัญ: ควรเลือกพวงหรีดที่ดูสง่างาม ใช้โทนสีสุภาพ เช่น สีขาว ครีม ม่วงอ่อน หรือสีฟ้าอ่อน
หากเป็นเพื่อนหรือคนสนิท: สามารถเลือกสีที่สะท้อนบุคลิกของผู้ล่วงลับได้ เช่น สีชมพู สีเหลือง หรือสีสดใส
หากเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือองค์กร: ควรเลือกพวงหรีดที่มีโลโก้องค์กรหรือลักษณะสุภาพเป็นทางการ
2. เลือกโทนสีที่สื่อถึงความรู้สึก
ขาว – ครีม: สะอาด บริสุทธิ์ เคารพอย่างสูงสุด
ม่วง: ความสงบ ความอาลัย ความเคารพอย่างลึกซึ้ง

ชมพู: ความรัก ความห่วงใย อ่อนโยน
ฟ้า: สื่อถึงสันติ ความสงบสุขและการจากลาอย่างสง่างาม
บริการจัดส่งพวงหรีดดอกไม้สดถึงวัด – ความสะดวกที่มาพร้อมความใส่ใจ
ในยุคดิจิทัล ร้านพวงหรีดหลายแห่งได้พัฒนา บริการจัดส่งพวงหรีดถึงวัด เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้ที่ไม่สามารถเดินทางไปร่วมงานได้ โดยเฉพาะในกรุงเทพฯ ปริมณฑล และเขตเมืองใหญ่ บริการนี้จึงกลายเป็นทางเลือกหลักที่คนไทยนิยมมากขึ้น เพราะมีจุดเด่นหลายประการ ได้แก่:
สั่งออนไลน์ง่าย: ผ่านเว็บไซต์หรือแอปพลิเคชัน ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที
มีรูปให้เลือกหลากหลายแบบ: พวงหรีดปทุมธานีทั้งแบบหรูหรา เรียบง่าย หรือแบบที่ออกแบบพิเศษตามคำสั่ง
ส่งตรงถึงวัดพร้อมป้ายชื่อ: ไม่ต้องกังวลเรื่องเวลา งานศพส่วนใหญ่มักต้องแข่งกับเวลา
มีบริการถ่ายรูปหลังส่ง: เพิ่มความมั่นใจให้กับลูกค้าว่าพวงหรีดถึงมือแน่นอน

ร้านพวงหรีดพวงหรีดดอกไม้สดไม่ใช่เพียงเครื่องประดับในงานศพ ร้านพวงหรีดแต่เป็นตัวแทนของความรู้สึกที่จริงใจและความเคารพต่อผู้ล่วงลับ การเลือกพวงหรีดที่เหมาะสมและมีคุณภาพ จึงเป็นสิ่งที่ควรให้ความใส่ใจเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นการเลือกดอกไม้ รูปแบบ หรือบริการจัดส่ง เพื่อให้พวงหรีดนั้นสามารถสื่อความหมายจากใจได้อย่างสมบูรณ์ที่สุด

หากคุณกำลังมองหาพวงหรีดดอกไม้สดที่สวยงาม ทนทาน และส่งตรงถึงวัดอย่างตรงเวลา อย่าลืมเลือกจากร้านพวงหรีดที่มีประสบการณ์และบริการมืออาชีพ เพื่อมอบเกียรติสุดท้ายอย่างสมบูรณ์แบบ

เคล็ดลับการเลือกซื้อพวงหรีดดอกไม้สด
เลือกดอกไม้คุณภาพดี – ควรเลือกพวงหรีดที่ใช้ดอกไม้สดใหม่ เพื่อความสวยงามและไม่เหี่ยวเฉาระหว่างพิธี
เลือกแบบให้เหมาะสม – พิจารณาเพศ วัย และความสัมพันธ์กับผู้ล่วงลับ เช่น ถ้าเป็นผู้สูงอายุ อาจเลือกโทนสีเรียบ สุภาพ
เลือกร้านพวงหรีดที่น่าเชื่อถือ – ร้านพวงหรีดมืออาชีพจะสามารถออกแบบพวงหรีดได้อย่างประณีตและจัดส่งตรงเวลา
พิจารณาราคาและบริการจัดส่ง – เลือกร้านที่ให้ราคาสมเหตุสมผล พร้อมบริการจัดส่งถึงวัดอย่างรวดเร็ว
บริการพวงหรีดดอกไม้สดในยุคออนไลน์
ในปัจจุบัน ผู้คนสามารถสั่งซื้อพวงหรีดดอกไม้สดได้อย่างสะดวกสบายผ่านเว็บไซต์หรือแอปพลิเคชันต่าง ๆ ร้านพวงหรีดออนไลน์ส่วนใหญ่มีบริการจัดส่งถึงวัดทั่วประเทศ ร้านพวงหรีดออนไลน์ พร้อมรูปถ่ายพวงหรีดก่อนส่งให้ลูกค้าได้ตรวจสอบ ช่วยให้มั่นใจได้ว่า พวงหรีดจะสวยงามตามต้องการแม้ไม่ได้ไปงานด้วยตัวเอง

ตัวอย่างข้อความไว้อาลัยบนพวงหรีด
ด้วยความอาลัยอย่างสุดซึ้ง
ขอแสดงความเสียใจอย่างยิ่ง
หลับให้สบาย...เราจะคิดถึงเสมอ
ร่วมไว้อาลัยจากใจ
ขอเป็นดอกไม้ส่งทางสุดท้าย

^^

ตอนที่ 15 : โลกใบใหม่ใบเดิม

ผมก้าวลงจากรถ พร้อมกระชับกระเป๋าทรง sport ในมือ แสดแดดยามเช้าส่องผ่านร่มเงาของต้นไม่ใหญ่ที่ขึ้นอยู่เต็ม 2 ฝั่งถนน ทำให้เกิดเป็นเงาไม้ทอดยาวไปตามทางเดินภายในมหาวิทยาลัย เงาไม้เหล่านั้นดูเหมือนมีชีวิตยามพริ้วไหวไปตามสายลมของช่วงปลายฤดูร้อน ... เสียงกลองสันทนาการดังกระหึ่มเป็นจังหวะ ... บรรยากาศของการรับน้องเวียนกลับมาอีกครั้ง

… ‘G’

“มึงถึงหรือยัง” เพื่อนสนิทเอ่ยถามทันทีที่ผมกดรับสาย ฝั่งของจีมีเสียงดังโวกเหวกโวยวายแทรกเข้ามาเป็นระยะ ประกอบกับเสียงอึกทึกครึกโครมรอบข้าง ทำให้ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงของจี

“ถึงแล้ว อยู่จุดลงทะเบียน” ผมหยุดยืนอยู่หน้าจุดลงทะเบียน

“รออยู่ตรงนั้น เดียวกูไปหา” พูดจบมันก็วางสายไป ผมหันมองรอบตัว ทุกคนพร้อมใจกันใส่เสื้องานรับน้องทำให้บรรยากาศในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความสดใส ... ไม่นานจีก็เดิมมาถึง

“เอาบัตรนิสิตมา” ผมส่งบัตรนิสิตให้คนตรงหน้า จีรับบัตรไปจากมือของผม แล้วหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังหาใครซักคน

“กูไปเช็คมาแล้ว ... โต๊ะ 5 ไอ้น๊อตเพื่อนกู เดียวมันจัดการให้ ...” ไม่นานไอซ์ก็เดินมาสมทบ

“... ว่าไงปี 1 เจอพวกกูไม่ไหว้ ปีนเกลียวเหรอมึง” มันอมยิ้มพร้อมส่งยักคิ้วข้างเดียวมาให้

“กวนตีน ... ไอ้เหี้ย!!!” ด่ามันไม่ทันขาดคำ มันก็ถลาเข้ามาล๊อคคอผม ก่อนจะลากผมไปยังจุดลงทะเบียน

“เพื่อนมึงจริงๆ แล้วใน list อยู่บ้าน B นะ ... แต่ถ้าอยากอยู่บ้าน P ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนวะ” คนตรงหน้าพูดพลางมองหน้าไอซ์ ก่อนจะเลื่อนสายตามองจี และสุดท้ายมาหยุดอยู่ที่ผม

“ไอ้น๊อต!!! อย่ากวนตีน” ไอซ์กดเสียงต่ำ

“เอาไม่เอา” น็อตถามพลางเลิกคิ้ว ทำท่าลอยหน้าลอยตา ดูก็รู้ว่าจงใจกวนประสาทไอซ์

“มึงจะเอาอะไร” ไอซ์ถาม

“เบอร์เพื่อนนึง” ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ ... พูดจริง?

“Black 1 ขวด ...” จีพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าของเพื่อนสนิทเคร่งขรึม บ่งบอกถึงความไม่พอใจที่ถูกท้าทาย

“... 2 ขวด ... 3 ขวด ... ถ้าไม่เอากูไปขอให้คนอื่นช่วย”

“ตกลง ... จริงๆ คือกูพูดเล่น 555 แต่มึงสัญญาแล้วนะ ...” เพื่อนของไอซ์ฉีกยิ้มกว้าง ทำเอาผมใจหายใจคว่ำไปหมด

“... ไอซ์ เพื่อนมึงใจปล้ำดีวะ จริงๆ กูโอเคตั้งแต่ขวดแรกแล้วนะ 555 ... ยินดีต้องรับสู่มหาวิทยาลัย XXX นะน้อง ...” พูดจบน็อตก็หยิบเอาบัตรห้อยคอที่ตรงกลางพิมพ์ชื่อ ‘บ้าน P’ ออกมา ก่อนจะเขียนชื่อของผมกับคณะลงในช่องที่เว้นว่างไว้

“... เป็นหมอซะด้วย เห็นแบบนี้แล้วอยากเป็นน้องหมาเลย” น๊อตส่งยิ้มแพรวพราว บัตรห้อยคอถูกยื่นออกมาตรงหน้า ทว่าบัตรนั้นกลับถูกจีกระชากไปจากมืออย่างรวดเร็ว ข้อมือของผมถูกมือหนาของจีคว้าไว้ เป็นสัญญาณให้ผมเดินตามมันออกมาจากตรงนั้นทันที

ผมเดินตามจีและไอซ์จนถึงจุดรวมตัวของบ้าน P มีนิสิตปี 1 หลายคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมเอากระเป๋าไปวางรวมกับคนอื่นก่อนจะเดินกลับมาหาจี

“ใส่ไว้ ...” ป้ายชื่อถูกคล้องลงลำคอระหงษ์โดยเพื่อนสนิท

“... มึงแน่ใจนะว่าคืนนี้จะไม่ไปนอนค้างบ้านกู” งานรับน้องเป็นงานต่อเนื่อง 3 วัน 2 คืน จะค้างคืนที่หอพักของมหาวิทยาลัยหรือไม่ค้างก็ได้ ไม่ได้บังคับ

“กูนอนหอได้ แค่นี้สบายมากอยู่แล้ว”

“มึงไปคิดอีกทีละกัน ถ้าเปลี่ยนใจก็บอก” ผมพยักหน้าก่อนจะแยกไปนั่งรวมกับเด็กปี 1 คนอื่นๆ

ผมนั่งขัดสมาธิลงต่อหลังผู้หญิงคนหนึ่ง เธอตัดผมสั้น สวนเสื้อยืนงานรับน้องเหมือนผม กางเกงยีนซีดๆ รองเท้าผ้าใบขาดๆ ให้อารมณ์ของผู้หญิงที่ออกจะทะมัดทะแมนหน่อย

“หวัดดี นายชื่ออะไร” เธอหันกลับมาถาม แม้จะดูห้าวๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าโครงหน้าของเธอสวยมาก

“เราชื่อมิลค์ คณะสัตวแพทย์ เธอละ” ผมตอบพลางยกป้ายห้องคอให้เธอดู

“เราชื่อพลอย คณะวิศวะ” คณะเดียวกับจีเลย

หลังจากแนะนำตัว เรา 2 คนก็คุยเรื่องราวสัพเพเหระต่างๆ นานา ก่อนที่ใครซักคนจะสะกิดหลังผม

“หวัดดี” ผมทักทาย เด็กผู้ชายตัวสูงอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง

“เราชื่อกันต์ คณะวิทย์กีฬา ... นายละ”

“เรามิลค์ คณะสัตวแพทย์ ... นี่พลอย คณะวิศวะ”



กิจกรรมรับน้องใหม่เริ่มต้นด้วยการให้น้องใหม่แต่ละคนออกมาแนะนำตัวเอง พร้อมกับแสดงท่าเต้นประจำตัว สำหรับผมแล้ว การพูดแนะนำตัวต่อหน้าคนที่ไม่คุ้นเคยยังพอทำใจได้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมกังวลใจยิ่งกว่าคือการต้องเต้นท่าทางประกอบเพลง... สิ่งที่ผมไม่ชอบที่สุดในบรรดากิจกรรมรับน้องทั้งหมดก็คือการเต้นสันทนาการ ผมไม่ชอบที่จะต้องมาเต้นท่าทางตลกๆ ต่อหน้าคนที่ไม่รู้จัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ไม่สนิทสนมด้วย ความจริงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะจีบังคับ ผมคงไม่มีทางโผล่หน้ามาในงานรับน้องของมหาวิทยาลัยแน่นอน

"คนต่อไปเชิญเลยครับ" ถัดจากพลอยก็ถึงคิวผม

"สวัสดีครับผมชื่อมิลค์ คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ... ท่าของผมแบบนี้ๆ" เสียงซุบซิบฮือฮาดังขึ้นเมื่อผมใช้ท่าหากินประจำตัว ... เอา 2 มือมาประกบเป็นรูปหัวใจ เอียงหัว และฉีกยิ้มกว้างงงงงงงงงง ... จากนั้นทุกคนก็พร้อมใจกันทวนชื่อและคณะของผมพร้อมกับทำท่าตาม

"ฮืมมมมม หืมมมมมมม หัวใจพี่แทบวาย น่ารักสมเป็นว่าที่คุณหมอจริงๆ เลยครับ" พี่ที่เป็นคนนำสันทนาการเอ่ยปากแซวด้วยน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่

ถัดจากผมก็เป็นคิวของกันต์ แน่นอนว่าเพราะคนข้าง ๆ สูงโปร่ง สมส่วนตามแบบฉบับเด็กคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา ทำให้ไม่แปลกใจที่จะมีเสียงกรี๊ดกร๊าดจากทั้งน้องปี 1 และรุ่นพี่ปี 2 ดังขึ้นระงม ยิ่งมันเลือกท่าประจำตัวเป็นท่าเบ่งกล้าม ก็ยิ่งเข้ากับคณะที่ตัวเองเรียนอยู่

"3 คนนี้นี่รู้จักกันมาก่อนไหมครับ..." พี่คนที่ถือโทรโข่งถาม พวกคนทั้ง 3 คนเลยส่ายหน้าพร้อมกัน

"... อยู่ด้วยกันแล้วเหมือนบ้าน P ของพวกเราคัดหน้าตากันมาเลยเนอะ ... กิจกรรมต่อไปขอน้องมิลค์ น้องกันต์มาเป็นคนสาธิตท่าเต้นถัดไปของพวกเราดีกว่า ..."

"... มีใครรู้จักท่าแมงมุมมั้ง" ผมหน้าตึงทันทีที่ได้ยินชื่อท่า ไม่ชอบทำท่าตลกๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งท่า 2 แง่ 3 ง่าม แบบนี้ผมยิ่งไม่ชอบ ... แต่ก็คงไม่มีทางเลือกซินะ ... เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร เลยไม่ได้ตั้งใจฟังพี่ๆ อธิบายมากนัก

"มาเลยครับๆ ใครชอบ กรีดออกมาได้เต็มเสียงนะครับ ... เริ่มต้นจากน้องมิลค์อยู่ข้างล่าง น้องกันต์อยู่ข้างบนนะครับ..." ผมลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับพื้น ก่อนที่กันต์จะคลานมาคร่อมอยู่ด้านบน

"... พร้อมนะครับ 1 2 3 ... แมงมุม ..." ผมขยับเขยื้อนร่างกายไปตามเนื้อเพลงและจังหวะกลองสันทนาการ แม้จะไม่ชอบแต่ก็อดที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ เอาจริงคือผมไม่มีแรงมากขนาดจะยกตัวขึ้นลงตามจังหวะหรอก แค่ต้องคลานถอยหลังด้วยทาทางแปลกประหลาดพิสดารก็ยากพอแล้ว คนที่ยกตัวขึ้นลงส่วนมากจะเป็นไอ้กันต์ซะมากกว่า นักกีฬาแบบมันแค่นี้สบายมากอยู่แล้ว ... เสียงหัวเราะปนเสียงกรี๊ดกร๊าดดังสนั่นเคล้าไปกับเสียงกลองสันทนาการที่เร่งจังหวะขึ้น

"... ขามาน้องมิลค์อยู่ล่างไปแล้ว ขากลับขอน้องมิลค์สลับมาอยู่ข้างบนบ้างนะครับ ..." ผมพยักหน้ารับพร้อมกับสลับตำแหน่ง เสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นเมื่อเรา 2 คนเข้าประจำที่ มันจะไม่ตลกได้ยังไงในเมื่อไอ้กันต์ตัวใหญ่กว่าผมตั้งเยอะ พบสลับมาอยู่ด้านบน ผมนี่แทบจะโกงตัวขึ้นราวกับทำท่ายืดหลังบริหารกล้ามเนื้อ

"พร้อมนะครับ 1 2 3 .... แมงมุม ...." เสียงหัวเราะดังจนแทบจะกลบเสียงกลอง ทั้งผมและกันต์ต่างก็กลั้นขำ พอก้าวเดินท่าแมงมุมไปได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็เริ่มเมื่อย เลยค่อยๆ ลดระดับการโก่งตัวของตัวเองลง แต่เพราะไอ้กันต์มันไม่ทันสังเกต ทำให้จังหวะที่มันยกตัวขึ้น ส่วนล่างของเราจึงสัมผัสกันอย่างจัง ผมตกใจจนมือไม้อ่อน

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องของเหล่าสาววายดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เมื่อผมทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปทับไอ้กันต์ทั้งตัว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมตัวเล็ก หรือเพราะความเป็นนักกีฬาของมัน ทำให้มันยังทรงตัวไว้ได้ เหมือนจะดีที่มันไม่ล้มจนหลังกระแทกพื้น แต่เคราะห์กรรมกลับมาตกอยู่ที่ผม เพราะต้องรีบคว้าเกาะร่างของมันไว้แน่นราวกับลูกลิง ไม่อย่างนั้นหน้าของผมคงได้ไปไถกับพื้นคอนกรีตเป็นแน่

ทันทีที่เห็นร่างของเพื่อนสนิทแนบชิดอยู่กับรุ่นน้อง ขาทั้ง 2 ข้างของจีก้าวออกจากจุดที่ตัวเองยืนกอดอกมองอยู่ มือหนาคว้าเข้าที่ขอบกางเกงของมิลค์ ก่อนจะกระชากร่างอีกคนให้ลุกยืนขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียว

"มึงเล่นอะไรวะ ถ้าน้องตกลงไปเจ็บตัวใครจะรับผิดชอบ" จีหันไปพูดกับเพื่อนตัวเองน้ำเสียงเข้มๆ แววตาแฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

"น้องมิลค์ พี่ขอโทษ เจ็บไหม เป็นอะไรหรือเปล่า" พี่ที่นำกิจกรรมสันทนาการรีบเอ่ยขอโทษผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ผมไม่เป็นไรครับ" ผมตอบตามความจริง เพราะนอกจากตกใจแล้วก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไร

ช่วงพักกลางวัน หลังจากที่รับข้าวกล่องมาจาก staff พวกเราก็แยกย้ายกันไปจับกลุ่มกินข้าว ... ผมมองกล่องข้าวในมืออย่างระเหี่ยใจ ผมไม่เคยบอกใช่ไหม นอกจากเรื่องมากเรื่องพื้นห้องน้ำและแสงไฟสีขาวแล้ว ผมยังเรื่องมากเรื่องของกินด้วย ผมไม่ชอบกินอาหารค่ายทุกชนิดไม่ว่าจะมาในรูปของอาหารกล่อง หรือที่ต้องไปยืนต่อแถวตักใส่จาน เพราะจำฝังใจมาตั้งแต่ค่ายลูกเสือสมัยเด็กว่าอาหารค่ายไม่อร่อย แล้วไม่รู้ทำไม ไม่ว่าจะเป็นอาหารค่ายที่ไหนมันก็ไม่เคยอร่อยซักที ... ในมือของผมตอนนี้คือข้าวกระเพราะไก่ไข่ดาว เนื้อไก่สีซีด พริกที่มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ารสชาติคงเผ็ดจนลิ้นแทบขาด ไข่ดาวน้ำมันเยิ้ม ... เฮ่อออออ บ่นไปคนอื่นก็จะหาว่าเรื่องมาก กินให้พออิ่มๆ ท้องไปละกัน

“ไอ้มิลค์ กูนั่งด้วย” หลังจากที่นั่งเขี่ยพริกออกได้ซักพัก จีก็หย่อยตัวลงมานั่งขัดสมาธิตรงหน้า

“พี่จีกับมิลค์รู้จักกันมาก่อนเหรอคะ” พลอยถามเมื่อเห็นจีพูดภาษาพ่อขุนรามกับผม

“ใช่ครับ มิลค์เป็นเพื่อนสนิทพี่ รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม” พูดจบมันก็เอื้อมแขนมาพาดคอผมอย่างสนิทสนม

“ไอ้จี ออกไปเลย กูร้อน” ผมโวยเพราะนอกจากจะเหนื่อยใจเรื่องอาหารแล้ว อากาศตอนเที่ยงก็ร้อนจนแทบระเหิดกลายเป็นไอ

“หงุดหงิดจังวะ” มันมองหน้าผม ก่อนสายตาจะไล่ลงมายังกล่องอาหารที่อยู่ในมือ ... แล้วมันเขยิบออกไปนั่งกินของตัวเอง ... บทสนทนาของคนรอบตัวยังดังต่อเนื่อง ... เชี่ย!!! รสชาดแดกไม่ได้เลย ... ผมกินไปได้ไม่ถึงครึ่ง ก็ตัดสินใจยอมแพ้

“เดียวกูลุกออกไป แล้วซักพักมึงตามกูไปนะ” มันกระซิบเบาๆ ข้างหู ก่อนจะลุกเดินออกไป... ผมรอ ประมาณ 5 นาทีก่อน แล้วค่อยลุกเดินตามหลังมันไป

“ให้กูตามมาทำไมวะ” พอเดินเลี้ยวมาหลังพุ่มไม้ ก็เจอเพื่อนสนิทยืนกอดอกรออยู่

“จะพาไปโรงอาหาร”

“จริงดิ!!! แถวนี้มีโรงอาหารด้วยเหรอ” ดวงตาของผมเป็นประกายวาววับทันทีที่ได้ยินว่าจีจะพาไปโรงอาหาร รอดตายแล้วโว้ยยยยยย

จากนั้นเรา 2 คนเดินผ่านร่มไม้ในมหาวิทยาลัย ไม่นานก็มาโผล่ที่โรงอาหาร

“ปิดเทอมอยู่ ร้านไม่เยอะเท่าไหร่ ... มึงกินได้นะ” จริงๆ แล้วในโรงอาหารมีร้านอาหารนับ 10 ร้าน แต่ที่เปิดอยู่น่าจะ 6-7 ร้าน

“อะไรก็ได้ ขอแค่ไม่ใช้อาหารค่ายก็พอ”

“มึงไปซื้อข้าวไป เดียวกูไปซื้อน้ำให้ ... น้ำเปล่าเหมือนเดิมปะ”

“โค้กได้ไหมอะ อากาศร้อน” มันพยักหน้า แล้วก็เดินแยกไปร้านน้ำ



“ถ้ามึงจะนอนหอ มื้อเย็นกูพามึงหนีออกมาแบบนี้ไม่ได้นะ ...” จีพูดในขณะที่เรา 2 คนเดินกลับมาจากโรงอาหาร

“... มึงแน่ใจว่าจะนอนหอ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน ... ถ้ามึงเข้าไปแล้วกูพาออกมาไม่ได้นะ”

“นอนได้ๆ แค่นี้เอง”

“มึงลองคิดดูอีกทีละกัน” ผมละไม่เข้าใจ วันนี้จีถามผมเรื่องนอนหอบ่อยมาก



“เอาไงมิลค์ ... ไปนอนบ้านกูเถอะ” จียังคงพยายามเกลี้ยกล่อมให้ผมเปลี่ยนใจ ในขณะที่ผมยืนต่อแถวรอเซ็นชื่อเข้าหอพัก

“ไม่เอา กูอยากนอนหอกับเพื่อน”

“มึงเชื่อกูดิวะ มึงนอนหอในไม่ได้หรอก มันหนักกว่าหอที่มึงเคยนอนอีก”

“ไม่!!! กูนอนได้” ผมเริ่มขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด จีพยายามคะยั้นคะยอให้ผมเปลี่ยนใจไปนอนบ้านมันตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว

“ทำไมมึงไม่ฟังกูบ้างวะ” พอผมหงุดหงิด คนข้างๆ ก็เริ่มอารมณ์ร้อนตาม

“แล้วมึงเป็นไรเนี่ย จะบังคับกูทำไม”

“เฮ่ออออ ทำไมดื้อจังวะ กูไม่ทะเลาะกับมึงแล้ว จะทำไรก็ทำ ...” ไม่บ่อยนักที่ทีจีจะแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่ผม ส่วนผมเองก็สะบัดหน้าหนี โกรธมันเหมือนกัน

“... นี่ขนม มึงเอาไป” ถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

“ไม่!!!” ผมเหล่ตามองของข้างใน มีทั้งขนมขบเคี้ยว ไส้กรอก แฮม และน้ำ แต่เพราะยังโกรธอยู่ ผมเลยปฏิเสธความหวังดีของมัน

“อย่างี่เง่า” คนตรงหน้าพูดอย่างเหลืออด

“กูไม่ได้งี่เง่า ... ไอ้จี!!!” แล้วมันยัดถุงขนมใส่มือผม ก่อนจะเดินกระแทกเท้าปึงปังไปอีกทาง ... มึงคิดว่ามึงโกรธเป็นคนเดียวหรือไงวะ

20 นาทีผ่านไป

... ทำไมมันไม่รับสายวะ

... รับดิวะๆๆๆๆๆ

... ผมนั่งอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ ในใจรู้สึกร้อนรน กระวนกระวายไปหมด

“มีไร” ขอบคุณสวรรค์ที่สุดท้ายเพื่อนสนิทก็รับสาย ... แต่น้ำเสียงจะเหวี่ยงไปถึงไหนวะ

“จี มึงมารับกูได้ไหมอะ ... กูไม่ไหวอะ ... ขอร้อง” ผมพูดกับมันเสียงแผ่ว พยามยามใช้เสียงที่ 4 เพื่อขอความเห็นใจ... ego ที่ก่อนหน้านี้สูงราวตึก 20 ชั้น ตอนนี้ระเหิดกลายเป็นไอไปแล้ว

“ไหนมึงบอกว่าอยู่ได้ไง”

“กูไปนอนบ้านมึงด้วยได้ไหมอะ ... เปลี่ยนใจแล้ว” เปลี่ยนจากเสียงที่ 4 เป็นเสียงที่ 8 มารับกูเถอะ กูขอร้องงงงงงงงงงง

“มึงนี่มัน!!!” จบประโยค มันก็ตัดสายไปดื้อๆ

ผมนั่งคอตกอยู่บนเตียง เงยหน้ามองพัดลมที่หมุนอยู่กลางเพดานห้อง สภาพหอในคือเก่าและโทรมมากกกกกกกกก ห้องนอนโคตรเล็ก แถมต้องนอนกับใครก็ไม่รู้อีกตั้ง 3 คน ไหนจะห้องน้ำรวมอีก ... เชี่ย น้ำตาจะไหล

ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ประตูห้องที่ทำจากไม้สีซอมซ่อถูกเปิด (กระชาก) ออก นัยตาสวยลุกวาวเป็นประกายเมื่อเห็นเพื่อนสนิทยืนอยู่ตรงหน้า แต่พอเห็นสีหน้าตึงเป็นยักษ์วัดแจ้งของจี หัวใจที่เคยพองโตเมื่อวินาทีที่ผ่านมาก็เหมือนจะฝ่อลีบลงไปไม่น้อย

"มึงไม่ต้องพูดอะไรเลยนะ" มันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงดุดัน พร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า มือหนาคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าทรง sport ที่วางอยู่ข้างเตียง แล้วหันหลังเดินออกไปโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีก ... ทันทีที่ผมตั้งสติได้ ก็รีบก้าวตามคนตรงหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว

“จี กู...”

“มึงหยุดเลย” มันหันกลับมาถลึงตาใส่ผม ... ริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยคำขอโทษถึงกับหยุดชะงัก ... ผมพยักหน้าหงึกๆ ทำตัวลีบๆ เดินตามหลังเพื่อนสนิทลงจากหอ ... ด้านล่างรุ่นพี่ปี 2 ที่โต๊ะลงทะเบียนต่างขมวดคิ้วเมื่อเห็นผมเดินตามจีออกมา

“พี่ครับ ...” เดิมทีผมตั้งใจจะปลีกตัวออกไปอธิบายพี่เขา

“มิลค์!!! มึงจะเลิกดื้อแล้วเดินตามกูมาเงียบๆ ได้ไหมวะ” สองขาของผมพลันหยุดชะงักราวกับถูกแช่แข็ง ก่อนจะก้าวตามหลังเพื่อนสนิทไปอย่างว่านอนสอนง่าย ... อะไรจะดุปานนั้นนนนนนนนนนนน

ตลอดทางออกจากหอผมเงียบสนิทราวกับลืมเสียงพูดของตัวเองไว้ข้างบน มันเลี้ยวซ้าย ผมเลี้ยวซ้าย มันเลี้ยวขวา ผมเลี้ยวขวา มันเดิน ผมเดิน มันหยุด ผมหยุด ... จนกระทั้งรถ taxi สีเขียวเหลืองถูกโบกให้จอดอยู่หน้ามหาวิทยาลัย ผมทำตัวลีบบบบบบเดินเข้าห้องโดยสารด้านหลังทันทีที่เพื่อนสนิทหน้ายักษ์เปิดประตูรถแล้วใช้สายตาบอกให้ผมก้าวขึ้นรถไปก่อน

หลังจากบอกจุดหมายปลายทาง ในห้องโดยสารก็เงียบกริบ บรรยากาศมาคุราวกับสงครามเย็นจนลุงคนขับต้องขออนุญาติเปิดวิทยุเพื่อสร้างความผ่อนคลาย ทำนองเพลงลูกทุ่งดังคลอไปกับการจราจรที่เริ่มหนาแน่นตามประสาของเย็นวันธรรมดา

ผมพยายามกำหนดลมหายใจเข้าออกให้เป็นจังหวะ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ... ร่างโปร่งค่อยๆ เขยิบเข้าใกล้เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ด้านซ้ายมือ เมื่อสังเกตได้จากหางตาว่าคนข้างๆ ไม่ได้แสดงพฤติกรรมต่อต้าน ศรีษะทุยก็ค่อยๆ โน้มไปทางซ้ายจนพิงแนบไปกับไหลกว้าง เมื่อจีไม่ได้แสดงอาการต่อต้าน ผมจึงทิ้งน้ำหนักของศรีษะลงบนหัวไหล่ที่มักใช้แอบอิงอย่างคุ้นเคย ... เพราะผมรู้ว่าจีใจแข็งกับผมได้ไม่นาน

เฮ่อออออ ก็ง้อไม่ยากเท่าไหร่นิ ผมกระหยิมยิ่งย่องอยู่ในใจ

โป๊ก!!! ยังไม่ทันได้คลายยิ้ม ศรีษะทุยก็ถูกเหวี่ยงกลับมาทางเดิมจนกระแทกเข้ากับกระจกประตูรถ ... อารมณ์เกรี่ยวกราดประทุขึ้นเหมือนกองไฟที่โดนสาดด้วยน้ำมัน

“พี่ครับผมจะลงตรงนี้” เออ!!! กูไม่ง้อแล้วก็ได้ ... เล่นตัวฉิบหาย

“ไม่ต้องครับ พี่ไปต่อได้เลย” ผมตวัดสายตามองคนที่นั้งอยู่ข้างๆ ในขณะที่ผมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คนข้างๆ กลับนิ่งสนิทราวกับภูเขาน้ำแข็ง

“ไอ้เหี้ยจี มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหม” ผมขึ้นเสียง

“ถ้ามึงลงจากรถ ...” นิ้วมือเรียวสวยชะงักอยู่ที่มือจับประตู

“.... วันนี้มึงโดดดีแน่ไอ้มิลค์” 

ผมกำลังชั่งน้ำหนักในใจว่าจะไปให้สุดเพราะกลัวเสียหน้า หรือจะพออยู่แค่นี้ก่อนจะโดนคนข้างๆ หักคอ แต่พอเห็นสายตาที่จ้องมองมาเท่านั้น ... ผมรีบดึงมือกลับกุมไว้บนตักเหมือนเดิม ... เชื่อเถอะว่าจี version ‘winter is coming’ น่ากลัวว่า version ‘Godzilla’ เป็นพันเท่า


----------


มิลค์ : ใครวะ? ปากแซ๊บเหมือนยกพริกมาทั้งสวน Ego ก็สูงราวตึก 20 ชั้น ... จากน้องมิลค์คนเดิม เพิ่มเติมคือ ไม่กล้าข้ามเส้นที่ 'จี' ขีดไว้

#Godzilla #Winter #DomSub
#LoveInEveryLifetime #รักนะ #ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกัน

บทที่ 1

เวลาประมาณ 23.30 น. ‘กรุงเทพฯ’ เมืองที่เคยเต็มไปด้วยจังหวะเร่งรีบทั้งวันเหมือนเริ่มเหนื่อย แสงจากป้ายโฆษณาค่อย ๆ ดับลงทีละดวง เหลือเพียงไฟถนนสีส้มอมเหลืองที่ทอดเงายาวไปตามขอบฟุตบาท แสงนั้นสะท้อนบนกระจกของตึกสำนักงานสูง เส้นสายแสงแตกร้าวเมื่อกระทบมุมอาคาร ดูนิ่งจนน่าใจหาย มีก็แต่คนทำงานดึกไม่กี่คน ที่ยังได้เห็นเมืองในสภาพแบบนี้—เงียบ ช้า และเหมือนหลุดออกจากจังหวะปกติของใครหลายคน

และหนึ่งในนั้นคือชายหนุ่ม บนชั้น 17 ฝั่งตะวันตกของอาคารสำนักงานทรงโมเดิร์น ที่ตั้งโดดเด่นอยู่ใจกลางกรุง โต๊ะของเขายังเปิดไฟอยู่ ทั้งออฟฟิศเงียบสนิท เหลือเพียงเสียงแผ่วของเครื่องปรับอากาศ กับเสียเคาะเมาส์ปากกาเป็นระยะ ๆ

อินทนิล หรือ 'อิน' วัย 28 ปี กราฟิกดีไซเนอร์ประจำเอเจนซี่โฆษณาขนาดกลาง เขาไม่ใช่คนที่ใครจะจำได้เพราะเสียงดังหรือบุคลิกโดดเด่น อินเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ขยันออกหน้า ไม่ชอบเข้าสังคม แต่ชื่อของเขากลับถูกพูดถึงบ่อยในแวดวงโฆษณา

ไม่ว่าจะเป็นบอร์ดพรีเซนต์งาน บทความเกี่ยวกับทิศทางการออกแบบใหม่ ๆ หรือคำชื่นชมจากลูกค้าที่อาจไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่ผลงานของอินมีลายเซ็นเฉพาะตัว—เส้นสายคมชัด แสงสีสไตล์โมโนโทนที่เยือกเย็นและหนักแน่น สไตล์ที่แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นฝีมือเขา

ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวในแบบที่ใครเห็นก็เผลอคิดว่าเป็นนายแบบ—ส่วนสูง 182 เซนติเมตร ผิวขาวซีดจัด โครงหน้าเรียวคมราวกับถูกสเก็ตช์ขึ้นด้วยเส้นตรงและมุมตัดที่จงใจ แววตาเรียบนิ่งแต่หม่นลึกบวกกับท่าทางเงียบ ๆ ถ้าจะเปรียบให้เห็นภาพชัด ๆ ใบหน้าของเขาไม่ต่างจากโทรศัพท์ที่แบตใกล้หมด—ไม่ถึงกับดับสนิท แต่ก็ไม่เคยดูสดชื่นเต็มร้อยเลยสักครั้ง

เสื้อผ้าของเขาแทบไม่มีความหลากหลาย—ดำ เทา กรมท่า เรียบเฉียบและดูจงใจ เหมือนยูนิฟอร์มที่ช่วยเขาแยกตัวเองออกจากโลกวุ่นวายรอบข้างได้ง่ายขึ้นนิดหนึ่งในแต่ละวัน

อินมักสวมหูฟังไร้สาย เปิดเพลง City Pop คลอแทบตลอดเวลาทำงาน ไม่รู้ว่าเพื่อกันเสียงรบกวน หรือกันคนรอบข้างไม่ให้เข้ามายุ่งกันแน่

คืนนี้เขานั่งจ้อง iMac สีส้มลูกรักอยู่เงียบ ๆ ในห้องทำงานที่เหลือเพียงเขาและเพื่อนร่วมงานอีกหนึ่งคน เมาส์ปากกาในมือเคาะโต๊ะเบา ๆ เหมือนกำลังนับจังหวะบางอย่าง แต่หน้าจอยังคงว่างเปล่า ไม่ต่างจากเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

เขาทำงานเก่ง แต่ไม่ใช่เครื่องจักร และไฟในตัวเขามักลุกโชนเฉพาะเวลาที่โลกภายนอกเงียบพอ เวลาที่ไม่มีใครคอยพูด ไม่มีคำสั่ง ไม่มีเสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดจากโต๊ะข้าง ๆ เขาถึงจะเริ่มเห็นภาพในหัวตัวเองได้ชัด

"ฉันกลับแล้วนะ อย่าลืมปิดไฟด้วย เดี๋ยวเช้ามาพี่เข็มวีนอีก ฉันขี้เกียจฟังชีบ่น"

เสียง 'เม้' AE (Account Executive) สาวหมวยร่างเล็กในชุดเดรสเข้ารูปสีเข้ม ทักขึ้นขณะที่สะพายกระเป๋าเตรียมออกไปจากออฟฟิศ

อินพยักหน้าแบบขอไปที ไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ เขาได้ยิน แต่สมองไม่ได้ประมวลผลมากกว่านั้น เขาเป็นแบบนี้เสมอ—คนนิ่ง ๆ ขรึม ๆ มึน ๆ หลงทางอยู่ในความคิดของตัวเองเกินครึ่งวัน คนที่อาจดูเหมือนเบลอโลก แต่จริง ๆ แล้วกำลังมองลึกเข้าไปในบางสิ่งที่คนอื่นมองข้าม

ไฟเพดานในออฟฟิศยังคงสว่างจ้า โต๊ะของอินรกแต่ไม่ถึงขั้นระเกะระกะ มีสติกเกอร์โพสต์อิทแปะไว้บนจอมอนิเตอร์ ลายเส้นดินสอหลายแผ่นวางทับซ้อนกันดูไม่เป็นระเบียบ ถึงคนอื่นจะมองว่ามันวุ่นวาย แต่คนในทีมรู้ดี—ในความยุ่งเหยิงนั้น อินมีระบบของเขาเอง และในความไม่เป็นระเบียบที่ใครไม่เข้าใจ อินกลับโฟกัสได้ดีที่สุด

หลังจากเม้เดินออกไป เสียงประตูเลื่อนอัตโนมัติก็ปิดลงตามหลัง ทิ้งให้อินอยู่กับความเงียบที่เขาคุ้นเคยดี

เขาพิงหลังกับพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นลูบหน้าช้า ๆ เหมือนจะเคาะตัวเองให้หลุดจากหมอกในหัว แล้วสายตาก็เหลือบขึ้นไปยังหน้าต่างบานสูงที่กินพื้นที่เกือบชิดเพดาน

จากชั้น 17 ฝั่งตะวันตกที่เขานั่งอยู่ อินมองเห็นอีกด้านของตึกได้ชัดเจน อาคารสำนักงานแห่งนี้ออกแบบเป็นรูปตัว U—แต่ละปีกจึงหันหน้าเข้าหากัน ราวกับกำลังเฝ้าสังเกตกันอยู่เงียบ ๆ

แสงส้มจากถนนด้านล่างสะท้อนบนผิวกระจกของตึกฝั่งตรงข้าม ทำให้ทั้งอาคารดูเหมือนฉากจำลองในกล่องไฟ ไม่มีใครเดินผ่าน ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดมา มีเพียงแสงไฟบางดวงที่กะพริบแผ่วเบา คล้ายลมหายใจของเมืองที่ยังไม่หลับ

ในความเงียบของตึกแทบทั้งหลังนั้น มีห้องหนึ่งที่ยังคงสว่างอยู่เป็นประจำหลังห้าทุ่ม—มุมตะวันออกของชั้น 17 หน้าต่างบานใหญ่เผยให้เห็นแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ และเงาร่างของใครบางคนที่ยังนั่งอยู่หลังโต๊ะ

อินไม่เคยเห็นหน้าเขาชัด ๆ เห็นแค่เงาร่างหลังกระจกฝ้าที่สะท้อนแสงจากจอคอมในเวลากลางคืน รู้แค่ว่าเขาเป็นผู้ชายร่างสูง อาจจะสูงกว่าอินด้วยซ้ำ รูปร่างสมส่วนเหมือนคนที่ดูแลตัวเองสม่ำเสมอ เขามักใส่เชิ้ตสีขาว แขนพับถึงข้อศอก และใส่แว่นสายตากรอบบางที่สะท้อนแสงจอในบางมุม

เขานั่งตรงหลังเป๊ะ ไม่เอน ไม่งอ เหมือนคนที่มีวินัยในตัวเองโดยไม่ต้องอธิบาย แค่ท่านั่งกับจังหวะที่หยิบจับของ ก็ทำให้อินรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนเร่งรีบ และถึงจะมองจากไกล ๆ แต่ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวในกรอบหน้าต่างฝั่งตะวันออก อินก็จำได้ทันทีว่าเป็นเขาคนเดิม

อินไม่รู้ว่าฝั่งนั้นคือบริษัทอะไร ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำงานตำแหน่งไหน ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยเดินสวนกันในลิฟต์หรือเปล่า รู้แค่ว่าคนคนนั้นมักจะอยู่ตรงนั้น—ดึก ๆ แบบนี้เสมอตลอดเวลาระยะหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

เหมือนเพื่อนร่วมกะกลางคืน...ที่ไม่รู้จักกันเลยสักนิด

และสำหรับอิน แค่นั้นก็พอแล้ว ในคืนที่โลกทั้งใบดูหม่นและไม่เข้าใจเขา อย่างน้อยยังมีอีกคนหนึ่ง ที่ยังไม่หลับและกำลังพยายามอยู่เหมือนกัน…

---

ชายในเสื้อเชิ้ตขาวลุกจากเก้าอี้ ยืดตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังโต๊ะกาแฟกลางออฟฟิศ—มุมที่บริษัทสตาร์ตอัปสมัยใหม่มักจัดไว้เป็นส่วนหนึ่งของดีไซน์มากกว่าเพื่อความจำเป็นจริง ๆ

เขาถอดแว่นกรอบใสออก ลูบเปลือกตาด้วยปลายนิ้วอย่างคนที่จ้องหน้าจอมานาน ความล้าเริ่มก่อตัว แต่ดูเหมือนเขาจะชินกับมันดีแล้ว

ตุนท์ หรือ 'ตุน' วัย 26 ปี เพิ่งเริ่มงานในบริษัทโลจิสติกส์สตาร์ตอัปได้เดือนกว่า ๆ เขาทำหน้าที่เป็น SI (System Integrator) รับผิดชอบการเชื่อมต่อระบบภายในบริษัท ตั้งแต่การประสาน API กับระบบพาร์ตเนอร์ ไปจนถึงการดูแลโครงสร้างหลังบ้านให้ทำงานต่อเนื่องโดยไม่สะดุด

งานของเขาไม่ได้มีเวลาเข้าออกชัดเจน เพราะระบบที่ดูแลต้องออนไลน์ตลอด 24 ชั่วโมง การอัปเดตใด ๆ จึงมักถูกเลื่อนมาทำตอนกลางคืน—ช่วงที่ไม่มีลูกค้าใช้งาน เพื่อลดความเสี่ยงและผลกระทบ

ชีวิตของเขาจึงสวนทางกับคนทั่วไป กลางวันเรียนปริญญาโทด้าน Data Science ค่ำถึงดึกคือเวลาทำงานที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังบริการที่ลื่นไหลคือการนั่งเฝ้าจอคนเดียวเงียบ ๆ อย่างนี้

ตุนเป็นหนุ่มตี๋ผิวแทนบ่มแดด แต่ถ้าถอดเสื้อเมื่อไหร่ จะเห็นชัดว่าผิวจริง ๆ ของเขาขาวจัดตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย-จีน ใบหน้าคมคายได้รูป ชวนให้นึกถึงนักกีฬาทีมชาติเกาหลี ดวงตาเรียวคมซ่อนอยู่หลังแว่นกรอบใสที่เขาใส่ติดหน้าเป็นประจำ ทั้งที่สายตาไม่ได้สั้นขนาดนั้น

รูปร่างสูงสมส่วน ไหล่กว้าง กล้ามเนื้อแน่นจากการเล่นบาสเกตบอลมาตั้งแต่สมัยมหา’ ลัย แต่ท่าทางกลับดูสบาย ๆ ไม่รีบร้อน เหมือนคนที่ไม่คิดอะไรมาก แต่อะไรบางอย่างในสายตากลับบอกเป็นนัยว่า…เขาอาจจะคิดมากกว่าที่เห็นก็เป็นได้

เขาดูมีพลังเมื่ออยู่ในกลุ่ม—พูดเร็ว ขำง่าย และเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่พออยู่คนเดียว เขากลับเงียบจนน่าประหลาด คล้ายมีสวิตช์ที่ดับตัวเองลงทันทีที่เสียงรอบข้างจางหาย เขาจะกลายเป็นอีกคน—สุขุม เงียบขรึม และมักหมกมุ่นอยู่กับรายละเอียดเล็กน้อย แม้แต่ตอนกดน้ำร้อนใส่ซองกาแฟธรรมดา ๆ ก็ยังดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรลึก ๆ อยู่ตลอดเวลา

ยังไม่กลับเหมือนกันสินะ

ตุนเหลือบมองไปยังฝั่งตะวันตกของตึก ที่นั่นมีโต๊ะทำงานตัวหนึ่งซึ่งเปิดไฟค้างอยู่เสมอยามดึก เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำงานกะกลางคืนเหมือนกัน หรือแค่เป็นคนบ้างานที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง—แต่ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นแบบไหน มันก็ทำให้ตึกกระจกฝั่งนั้นดูไม่เดียวดายจนเกินไป

ตุนจิบกาแฟไปเรื่อย ๆ พลางไถโทรศัพท์อ่านข่าวสารตั้งแต่เศรษฐกิจ การเมือง ไปจนถึงข่าวดาราทะเลาะกันในแอป X เขาไม่รู้ว่ากาแฟหรือดราม่าทำให้ตาสว่างมากกว่ากัน แต่ก็ช่วยได้พอสมควรในคืนยาว ๆ แบบนี้

พอว่าง เขาก็กดเข้าแชทส่งข้อความหาพี่สาว

“พี่ตาล วันนี้ตุนดึกเหมือนเดิมนะ ล็อกบ้านได้เลย”

“อีกแล้วเหรอ หางานใหม่มั้ย?”

“ตุนหาเงินเรียนเอง จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ตาลไง จะได้มีเงินให้พี่ไปตามติ่งน้องโดฮุนไง”

“ฉันจะติ่งใครมันก็เรื่องของฉันย่ะ กลับถึงบ้านแล้วไลน์บอกด้วย ถ้าหิว ในตู้เย็นมีข้าวผัดกับไข่ดาว แต่ถ้ายังไม่อิ่ม พี่มี—”

“พอแล้วคร้าบแม่ ตุนกลายเป็นหมูพอดี 555 ไปนอนได้แล้ว ไป๊”

ตุนโตมากับ 'ตาล' หลังพ่อแม่เสียตั้งแต่ยังจำความไม่ค่อยได้ ถึงจะอายุห่างกันแค่สี่ปี แต่ผู้หญิงคนนี้กลับต้องแบกชีวิตสองคนไว้คนเดียว สำหรับตุน เธอไม่ใช่แค่พี่สาว แต่คือ ‘บ้าน’ คือทุกอย่างที่หลงเหลืออยู่ เขาไม่ค่อยพูดคำว่ารัก แต่ทุกการเลือกของเขาก็มีเธอเป็นเหตุผลเสมอ

เสียงแจ้งเตือนจากโปรแกรมแชทเด้งขึ้นอีกครั้ง

“ตูนจ๊ะ พี่ฝากดู Log ให้คุณเก้งหน่อย เขาโทรมาเมื่อกี้ว่าระบบมันค้าง”

ข้อความจาก ‘พี่เมย์’ PO ควบ PM (Product Owner และ Project Manager) สาวโหดประจำทีมที่ถึงเขาจะบอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่า ‘ตุน’ ไม่ใช่ ‘ตูน’ แต่ดูเหมือนเรื่องการจำชื่อคนน่าจะไม่ใช่จุดแข็งของพี่เมย์นัก โดยเฉพาะเมื่อมีบั๊กคาอยู่กลางดึกกับลูกค้าสายไฟแรงสูงอย่างคุณเก้ง

ตุนถอนหายใจ ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มจนหมด—เย็นชืดไปแล้วแต่ก็ยังพอช่วยให้ตาไม่ปิด เขาวางแก้วลง กลับไปนั่งที่โต๊ะ เปิดหน้าจอ ไล่เปิดเทอร์มินัล ขมวดคิ้วขณะเริ่มไล่ดู Log บรรยากาศในห้องยังคงเงียบ มีแค่เสียงพัดลมจากเครื่องเซิร์ฟเวอร์ที่ตั้งอยู่มุมห้อง

ดูท่าคืนนี้จะยังไปไม่ถึงคำว่าเข้านอนอีกพักใหญ่

แสงจากจอคอมพิวเตอร์ฝั่งตรงข้ามสะท้อนผ่านกระจกตึกขึ้นมาอ่อน ๆ พอให้รู้ว่ายังมีใครอีกคนที่ยังไม่นอนเหมือนกัน—ทิศเดิม โต๊ะเดิม แสงไฟดวงเดิมที่เปิดค้างไว้เสมอ

กระจกฝั่งตะวันตกนั้นอยู่ห่างออกไปพอสมควร แต่ก็ใกล้พอจะมองเห็นเงาร่างเลือน ๆ ของใครบางคนที่ยังนั่งอยู่หลังโต๊ะ

ไม่มีบทสนทนา ไม่มีชื่อ ไม่มีแม้แต่เหตุผลว่าทำไมต้องมองหา แต่สำหรับตุน การเห็นแสงไฟที่โต๊ะนั้น ยังเปิดอยู่ในคืนแบบนี้ ก็พอให้รู้สึกว่าตึกทั้งหลังไม่ได้ว่างเปล่าเกินไป เหมือนเป็นเพื่อนร่วมงานที่ไม่รู้จักชื่อ— เงียบแต่ซื่อตรง ไม่ทิ้งกันไปก่อน

---

อินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูนาฬิกา—01.45 น. งานคืบหน้าไปได้ราว 30% แต่ท้องของเขาเริ่มส่งเสียงร้องแข่งกับเสียงแอร์ในออฟฟิศอย่างไม่มีใครยอมใคร ดูท่าคืนนี้คงต้องฝากชีวิตไว้กับร้านสะดวกซื้อชั้น G อีกตามเคย

เขากดลิฟต์ลงไปทั้งที่สมองยังครุ่นคิดเรื่องงาน สองตาเริ่มพร่าเพราะแสงหน้าจอ แต่ความหิวก็พาให้สติกลับมาจับอยู่ที่ปัจจุบันชั่วคราว อย่างน้อยก็พอมีแรงประคองตัวไปถึงร้านสะดวกซื้อก่อนที่จะเป็นลมคาโต๊ะทำงาน

ลิฟต์จอดสนิทในชั้นล่าง ไม่มีใครเลยนอกจากพี่รปภ. ที่นั่งหลับสัปหงกหลังเคาน์เตอร์ อินพยายามเดินเบาเท่าที่จะทำได้—พี่เขาคงล้าพอ ๆ กับเขา

ไฟในร้านสะดวกซื้อยังเปิดสว่างเหมือนเดิม กลบความเงียบของทั้งตึกด้วยเสียงทักทายจากพนักงานสาวที่ยังคงสดใสเกินเวลา อินพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินตรงไปยังชั้นวางของ

ข้าวปั้นสามเหลี่ยม เยลลี่สตรอเบอร์รี่ เครื่องดื่มชูกำลังสองขวด—หนึ่งให้ตัวเอง อีกหนึ่งเผื่อให้พี่รปภ. ที่คงต้องอยู่กันยาว ๆ อีกหลายชั่วโมง

“รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ?”

ประโยคเดิม ๆ จากพนักงานสาวหน้าใส อินส่ายหน้าแทนคำตอบ

“ทั้งหมด 65 บาทค่า—”

มือเขาควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วก็หยุดไปชั่วครู่ อ้าว...ไม่อยู่ เขาลืมหยิบมันลงมาด้วย—โคตรหิวแต่โคตรพลาด

“เอ่อ...ฝากไว้ก่อนได้มั้ยครับ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาโทรศัพท์—”

เขาพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ไม่เป็นไรครับ ใช้ของผมสแกนก็ได้”

อินหันกลับไป ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ไม่ไกลนัก รอยยิ้มของเขาไม่ได้หวือหวา แต่กลับดูเป็นมิตรอย่างประหลาด คนแปลกหน้าในร้านสะดวกซื้อในเวลาเกือบตีสอง

ไม่มีคำพูดฟุ่มเฟือย ไม่มีท่าทีรีบร้อน มีแค่แววตานิ่ง ๆ กับความใจดีที่ยื่นมาแบบไม่ต้องมีคำอธิบาย

“มะ...ไม่เอาครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปเอาโทรศัพท์ก็ได้ แป๊บเดียวเอง”

อินปฏิเสธทันทีพร้อมโบกมือประกอบคำพูด แล้วรีบเดินออกจากร้านไปกดลิฟต์โดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไร เขาอายจนอยากแทรกตัวลงไปในรอยกระเบื้อง อะไรคือหิวจนลงมาซื้อของแล้วลืมหยิบโทรศัพท์วะ

หน้าเขาร้อนผ่าว เหมือนคนเพิ่งโดนแสงแฟลชสาดใส่กลางดึก หมดกัน...ภาพลักษณ์หนุ่มสุดเท่ ลุ่มลึก ที่ใคร ๆ ในออฟฟิศชอบแอบมองเขาตอนยืนขรึมเวลารอหน้าลิฟต์

ไม่ถึงห้านาที อินกลับลงมาถึงหน้าร้านอีกครั้ง พร้อมโทรศัพท์ในมือ เขาก้าวเข้าไปด้วยท่าทีมั่นใจขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อย...จะได้จ่ายเองให้จบ ๆ

แต่ยังไม่ทันได้อ้าปาก พนักงานสาวก็เงยหน้าขึ้นพูดว่า

“ไม่ต้องแล้วพี่ พี่ผู้ชายคนนั้นเขาจ่ายให้หมดแล้วค่ะ บอกว่าไม่ต้องคืน”

อินชะงัก หันขวับไปมองรอบร้านอย่างอัตโนมัติ แต่แน่นอน...ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว ไม่มีแม้แต่เงา มีเพียงกลิ่นกาแฟอ่อน ๆ และอากาศที่ยังอุ่นอยู่ในจุดที่เขาเคยยืน

อินรับของมาเงียบ ๆ ใบหูยังร้อนผ่าวไม่หาย รู้ตัวอีกที เขาแอบวางขวดเครื่องดื่มชูกำลังให้พี่รปภ. อย่างเบามือ ก่อนเดินกลับขึ้นลิฟต์พร้อมถุงจากร้านสะดวกซื้อ

ความสงสัยในหัวของอินยังค้างคาอยู่ตลอดทางขึ้นลิฟท์ไปชั้น 17 ฝั่งตะวันตก เขามองไปที่ถุงในมือ สัมผัสที่ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ความใจดีแบบธรรมดา แต่เป็นอะไรบางอย่างที่ดูพิเศษเกินกว่าจะเป็นแค่การช่วยเหลือในยามหิวในร้านสะดวกซื้อช่วงดึก

อินนั่งลงที่โต๊ะทำงาน มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนจะเริ่มงานใหม่ แต่ก็ยังรู้สึกค้างคา

“ใครวะ…” เขาพึมพำกับตัวเอง

อินหยิบข้าวปั้นสามเหลี่ยมออกมาจากถุง ทันใดนั้นก็มีกระดาษโน้ตใบเล็กหล่นออกจากจากถุงที่เขานำกลับมา มือของอินหยิบมันขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะเปิดดูข้อความสั้น ๆ ที่เขียนไว้ด้วยลายมือที่อ่านยากชิบหาย

กินให้อร่อย ท่าทางคืนนี้คงจะยาวพอ ๆ กัน

อินหรี่ตามองข้อความนั้น ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่รู้จะเรียกว่าคืออะไรก็เริ่มแทรกเข้ามาทีละนิด เขาพับกระดาษเก็บลงกระเป๋าเสื้ออย่างเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนยังไม่แน่ใจว่าควรรักษามันไว้ทำไม

…โอเค ถ้าเขียนหนังสือได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผีวะ (แล้วผีที่ไหนมันจะสแกนจ่ายเงินได้วะ)

เขาไถลตัวนั่งลงที่เก้าอี้ ทำท่าเหมือนจะเริ่มงานต่อ แต่สายตากลับจ้องหน้าจอแบบว่างเปล่า สมองดื้อด้านกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ข้อมูลที่ไหลผ่านหน้าจอไม่ได้เข้าหัวเลยแม้แต่นิด

เพราะอยู่ดี ๆ มันก็มีประโยคเดียวที่วนอยู่ในหัวไม่หยุด

ท่าทางคืนนี้คงจะยาวพอ ๆ กัน

อินขมวดคิ้วเหมือนอยากจะหยุดคิด แต่สมองไม่ฟัง เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

จะยาวอะไรกันนักหนาวะ…

อินทนิลปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะรีบพยายามสะบัดความสงสัยออกไปแล้วกลับมาจริงจังกับงานที่ต้องทำ แต่นั่น...มันก็เหมือนกับการจะพยายามหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่อยากคิด แต่กลับยิ่งทำให้มันวนเวียนอยู่ในหัวมากขึ้น