แฟน║F̶R̶I̶E̶N̶D̶ WITH BENEFIT
บทที่
-23-
แล้วมันจะผ่านไปด้วยดี
แสงแดดยาวเช้าสาดส่องผ่านม่านสีขาวบางในห้องนอน คนข้างกายของผมไม่อยู่แล้ว หากเป็นเมื่อก่อนผมคงต้องคิดหนักแน่ที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเขา แต่เดียวนี้หากไม่เจอเขาบนเตียง ผมจะพบเขาได้ในครัว พร้อมกับอาหารเช้ากลิ่นหอม
ลุกขึ้นบิดขี้เกียจอีกสองสามที แล้วก้มหยิบเสื้อเชิ้ตที่พื้นขึ้นมาสวมแบบลวก ๆ คาดผมหูกระต่ายเมื่อคืนถูกใช้ไม่ให้ผมปรกหน้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา
ผมเดินออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกไป แต่ทว่าวันนี้กลับรู้สึกแปลกตา ไม่มีคนตัวโตยืนเตรียมอาหารอยู่ในครัว แถมยังไม่มีกลิ่นหอม ๆ ของอาหารเช้า ได้ยินเพียงเสียงพึมพำจากโซนนั่งเล่น
นิวมาเหรอ?
ผมสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ ก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างอชิตะ
“คุณนาย!” ผมว่าเสียงดังจนแม่หันกลับมามอง แม่กวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ผมรีบคว้าเอาคาดผมหูกระต่ายสุดแบ๊วบนหัวขว้างทิ้งอย่างไร้ทิศทาง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว
“สกายจะไปไหน มานั่งนี้สิ” จังหวะที่หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง น้ำเสียงเย็นเหยียบของแม่ก็ทำให้ผมเท้าทั้งสองหยุดชะงัก
ผมจำใจเดินก้มหน้าไปนั่งข้าง ๆ แม่ทั้งที่สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยขมฟันของคนตัวโตที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“โอ๊ย~ คุณนาย หยิกผมทำไม” ผมร้องเสียงหลงเมื่อแม่หยิกเอว
“โทรไปไม่เคยจะรับ มันเป็นยังไง”
“ผมขอโทษ คุณนายเลิกหยิกผมเถอะ อ๊ากกกกกก เจ็บบบบบบบ”
“แล้วนี่ยังไง! มีแฟนแล้วก็ลืมบ้านลืมช่อง ลืมแม่ไปเลยใช่ไหม” ผมไปมองหน้าแม่สลับกับหน้าอชิตะ ก่อนจะนั่งทำหน้าสลด
“เอ่อคือ...”
“ไม่ต้องมาเอ่อคืออะไรทั้งนั้น ถ้าอชิไม่บอก แม่จะได้รู้จากปากลูกตัวเองตอนไหนฮะ พูดแล้วมันก็น่าจะตีมันให้ตาย” ว่าจบแม่ก็เริ่มลงมือหยิกเอวผมอีกครั้ง
เสียงร้องโอดครวญเกิดขึ้นอีกหลายครั้งที่แม่เริ่มบ่น ช่วงก่อนมาเจออชิตะ ผมทำงานข้ามวันข้ามคืนจนเผลอลืมคนรอบตัวไปบ้าง เห็นแม่โทรมาตลอดนั่นแหละ ว่าจะโทรกลับแต่มันก็ลืมตลอด
“แม่แค่แวะมาถาม...พรุ่งนี้วันเกิดพ่อแก จะกลับบ้านหรือเปล่า” ผมชะงักไปนิดเมื่อแม่เริ่มพูดถึงพ่อ
หลังจากช่วงที่ผมจบมอหก ผมก็สารภาพกับพ่อตรง ๆ ว่าผมไม่ได้เรียนหมออย่างที่เขาตั้งใจไว้ และยังบอกเรื่องที่ผมชอบผู้ชายอีกด้วย
เราทะเลาะกันใหญ่โต ครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับพ่อ คือวันที่เขาตบหน้าผม แล้วบอกให้ผมไปให้พ้น แม่พาผมมาอยู่หอก่อนที่มหาลัยจะเปิดเทอม ช่วงเวลานั้นผมทั้งเคว้ง และเหงามาก โชคดีได้นิวค่อยมาอยู่เป็นเพื่อนบ่อย ๆ ผมเลยหยุดคิดฟุ้งซ่านได้บ้าง
จนถึงตอนนี้ผมกับพ่อก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย เขาคงโกรธผมมากจริง ๆ ครอบครัวเราเป็นหมอกันหมด ลูกพี่ลูกน้องของผมตอนนี้ก็เป็นหมอ บางคนอยู่เมืองนอก มีผมที่ผ่าเหล่าผ่ากอออกมาคนเดียว
ผมยังจำประโยคนั้นได้เป็นอย่างดี พ่อบอกกับผมว่า ‘ผมคือความอับอายของวงศ์ตระกูล’
เพียงเพราะผมไม่เรียนหมอเหมือนญาติคนอื่น
เพียงเพราะผมแตกต่าง
ผมเลือกเกิดไม่ได้นี่ ผมก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ต้องการให้ครอบครัวเข้าใจ และยอมรับสิ่งที่ผมเลือกก็เท่านั้นเอง...
“สกาย!” ผมสะดุ้งเฮือกออกจากภวังค์
“ครับ?”
“แม่อยากให้เราไปนะ”
“...”
“พ่อเป็นคนให้แม่มาถาม จริง ๆ พ่อโทรมาแล้วแต่ไม่มีคนรับสาย” ผมมองหน้าแม่นิ่ง ไร้เสียงตอบกลับ
พ่อเคยโทรหาผมด้วยเหรอ...
“อชิ...” แม่เรียกอชิตะ
“ครับ เดี๋ยวผมจะลองคุยให้”
“แม่ฝากด้วยนะ เดี๋ยวแม่ต้องรีบกลับก่อน”
“ครับ เดี๋ยวผมลงไปส่ง”
“ไม่เป็นไร อยู่เป็นเพื่อนสกายเถอะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
แม่ลุกจากโซฟาตัวยาว สาวเท้าเดินห่างออกไป เสียงปิดประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าแม่ออกไปเรียบร้อยแล้ว ผมเองก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้ามาในห้องนอนเงียบ ๆ
มือถือถูกหยิบขึ้นมา เพื่อเช็กดูข้อมูลการโทรเข้า โทรออก มีเบอร์ของพ่อโทรเข้ามาจริง ๆ อย่างที่แม่ว่า เป็นสายจากช่วงอาทิตย์ก่อน น่าจะเป็นวันที่ผมทะเลาะกับอชิตะ แล้วหนีไปห้องนิว วันนั้นผมลืมหยิบมือถือไปด้วย
“เธอ...ทำอะไรอยู่ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง ก่อนจะฝังจมูกลงกลางศีรษะ แล้วกดลงมาที่แก้ม
“เปล่า...”
“เล่าให้ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เลย รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย”
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้เราไปไหว้คุณพ่อเธอกันดีไหม”
“...” เป็นอีกครั้งที่ผมเงียบ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไป แต่พ่ออยากให้ผมไปจริง ๆ เหรอ
ผมกลัว...
กลัวว่าคำพูดเหล่านั้นจะกลับมาทำร้ายผมอีก สำหรับผมไม่มีคำพูดไหนเจ็บเท่าคำพูดของคนในครอบครัวอีกแล้ว...
“ไม่ต้องคิดมากนะคนดี พรุ่งนี้เราจะไปด้วยกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะอยู่ข้าง ๆ สกายเอง” น้ำตาเม็ดใสหยดลงมาอาบแก้มทั้งสอง คำพูดแสนธรรมดาแต่ทว่ากลับอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ช่วงเช้าอชิตะโทรบอกแม่ว่าวันนี้ผมจะเข้าไป สาย ๆ ของวันเขาเลยชวนผมออกไปซื้อของขวัญให้พ่อ เราช่วยกันเลือกอยู่นาน สุดท้ายก็ได้นาฬิกาโรเล็กซ์ตัวเรือนสีเงินมาหนึ่งเรือน
บ่ายคล้อยเราก็ออกเดินทาง บ้านที่ไม่ได้มานานจนจำแทบไม่ได้ แต่ทว่ามันยังคงเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมหยุดนิ่งอยู่หน้าบ้านคุ้นตา ก่อนจะสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ฝ่ามือ ผมหันกลับไปมองเจ้าของฝ่ามือหนา เขาฉีกยิ้มกว้าง กระชับมือให้แน่นขึ้น แล้วพาผมเดินเข้ามาในบ้าน
ก้าวแรกที่สัมผัสพื้นขาผมก็เริ่มสั่น แต่เพราะอชิตะยังคงกำมือผมเอาไว้แน่น เป็นการบอกว่าเขาจะอยู่ข้าง ๆ อย่างที่เคยบอกเอาไว้ ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง
เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านภาพบรรยากาศเก่า ๆ ก็ย้อนกลับมา ข้างนอกบ้านว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแล้ว ในบ้านเองก็ยังเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่เคยมีใครเคลื่อนย้ายมัน
“มากันแล้วเหรอ แม่กำลังจัดโต๊ะพอดี”
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” อชิตะปล่อยมือผม แล้วเดินตรงไปยังแม่ ทิ้งให้ผมยืนอยู่กลางบ้าน
“สกายเดินเล่นก่อนก็ได้นะ อีกสักพักเลยกว่าจะเสร็จ”
“ครับ” ผมตอบเพียงสั้น ๆ แล้วเดินไปรอบบ้าน ทุกอย่างยังเหมือนเดิมจริง ๆ กรอบรูปผมตอนเด็กก็ยังแขวนอยู่ตรงที่เก่า รูปตอนที่ผมปั่นจักรยานครั้งแรก หรือแม้แต่รูปตอนที่ผมเต้นในงานของอนุบาลหมีน้อย
พอได้มาเดินดูแบบนี้ก็อดยิ้มตามไม่ได้ มันตลกดีนะที่ตอนเด็ก เราเฝ้าภาวนาทุกวันว่าอยากโตเป็นผู้ใหญ่ ดูผมตอนนี้สิ วิงวอนกับพระเจ้าขอให้ตัวเองกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งก็ยังไม่ได้
เป็นผู้ใหญ่ไม่สนุกเลย เป็นเด็กเจ็บสุดก็แค่ไข่กระแทกกับอานจักรยาน
“สกาย” เสียงแม่ตะโกนเรียกผมให้หลุดจากภวังค์ “ขึ้นไปตามพ่อหน่อยแม่จัดโต๊ะเสร็จแล้ว” ผมมองกลับไปที่อชิตะ เขาเพียงแค่ฉีกยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ
ผมสาวเท้าขึ้นไปยังชั้นสองอย่างเชื่องช้า ทุกก้าวกำลังเดินผ่านความทรงจำ ภาพวันเก่า ๆ ไหลผ่านเข้ามาราวกับจอหนังกำลังฉายภาพยนตร์
จำได้ว่าห้องพ่อกับแม่อยู่มุมสุดของบ้าน ทุกครั้งที่จะไปห้องพ่อกับแม่จะต้องผ่านห้องของผมก่อน
ผมเดินผ่านห้องตัวเองไป ก่อนจะเดินถอยหลังกลับมาเพราะประตูเปิดอยู่ ผมชะโงกหน้าเข้าไป เห็นพ่อกำลังนั่งอยู่ที่ปลายเตียง เขากำลังเปิดดูสมุดอะไรบางอย่าง ผมเปิดประตูเพื่อเดินเข้าไปเงียบ ๆ เขากำลังนั่งดูสมุดอัลบั้มรูปของผม มันเป็นรูปที่ผมได้รางวัลต่าง ๆ จากช่วงที่เรียนมหา’ลัย ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเก็บไว้ อาจจะเป็นแม่อีกนั่นแหละ เพราะพ่อไม่เคยสนใจสิ่งที่ผมทำ
“พ่อ...” ผมเอ่ยเรียก ก่อนพ่อจะค่อย ๆ หันกลับมาอย่างเชื่องช้า
ทุกอย่างในบ้านยังคงเดิม แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปก็จริง แต่พ่อกลับดูแก่ลงอย่างเห็นได้ชัด รอยย่นบนหน้าผาก และรอยตีนกาที่หางตาขึ้นเป็นริ้ว เราไม่ได้เจอกันนานขนาดนั้นเลยเหรอ
“สกาย...ไหนแม่แกบอกว่าแกไม่มาไง”
“วันนี้วันเกิดพ่อนี่ครับ ผมก็ต้องมาสิ”
“...”
เราทั้งคู่ต่างเงียบใส่กันจนเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วน “แม่ให้ผมขึ้นมาตามครับ” ว่าจบผมก็เดินหมุนตัวออกมา แต่ยังไม่ทันก้าวขา เสียงของพ่อก็ฉุดรั้งให้เท้าผมเก้าไม่ออก
“สกายพ่อยอมแพ้แล้ว”
“...”
“ยกโทษให้พ่อได้ไหม...”
ผมหันกลับไปฉีกยิ้มกว้างทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา ที่ผมร้องไห้ไม่ใช่เพราะผมเสียใจ แต่เป็นเพราะผมดีใจต่างหาก
“พ่อ...ผมขอโทษ” คนเป็นพ่อลุกขึ้นเดินเข้ามาสวมกอดผมเอาไว้ แล้วลูบหัวปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน “ผมทำให้พ่อผิดหวังใช่ไหม ผมขอโทษ ผมพยายามแล้ว”
“ไม่เอาสกาย อย่าร้อง พ่อผิดเอง พ่อปล่อยให้ความคิดของตัวเองอยู่เหนือทุกอย่าง จนลืมคิดถึงความรู้สึกลูก”
“...”
“สกายของพ่อเก่งมาก พ่อเห็นเราในข่าวบนอินเทอร์เน็ตเยอะมาก คนที่โรง’บาลพูดถึงลูกพ่อกันทั้งนั้น ทุกคนเห็นความสามารถของลูก มีแค่พ่อที่ถือทิฐิปิดหูปิดตาจนมองไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไร กระทั่งวันที่ลูกไม่อยู่แล้ว พ่อถึงได้เข้าใจทุกอย่าง”
“พ่อไม่โกรธผมจริง ๆ ใช่ไหม”
“สกายคือความภาคภูมิใจของพ่อนะ...”
คำ ๆ เดียวที่ผมเฝ้ารอฟังมาทั้งชีวิต ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมันออกมาจากปากของพ่อ แต่วันนี้เขาพูดมันออกมาอย่างง่ายดาย ประโยคสั้น ๆ เหมือนปลดล็อกความกลัวใจของผมทิ้งจนหมดสิ้น ที่ผ่านมาผมเคยทำร้ายตัวเองด้วยการโทษตัวเองซ้ำ ๆ อยู่บนความไม่เข้าใจ และขาดความรู้
แต่วันนี้ผมเป็นความภูมิใจของเขา แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว...
เราทั้งคู่ลงมาชั้นล่างด้วยสภาพดวงตาแดงก่ำด้วยกันทั้งคู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผ่านการเสียน้ำตากันมาอย่างหนักหน่วงแค่ไหน
“ไงคู่นี้ดีกันแล้วล่ะสิ” แม่ว่า
“ไม่ได้โกรธกันสักหน่อย...เนอะพ่อ” พ่อไม่ได้ตอบกลับ เพียงแค่โยกหัวผมไปมา
“เอ่อ พ่อ... นี่จำอชิตะได้ไหม เพื่อนของเจ้าสกายน่ะ”
“สวัสดีครับคุณลุง” อชิตะยกมือขึ้นไหว้
“โอ้โฮ...มันโตแล้วสูงกว่าสกายอีกแหนะ เมื่อก่อนตัวนิดเดียว เดินตามสกายต้อย ๆ”
หึ! ตอนนี้เป็นผัวผมแล้ว พัฒนาแบบก้าวกระโดด -,,-
“แฟนเจ้าสกายมันแหละ” ผมชะงักไปครู่หนึ่ง หันไปมองหน้าแม่เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรง ๆ
“...” พ่อพยักหน้ารับ “ฝากดูแลลูกพ่อด้วยล่ะ...”
ผมฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาว ในชีวิตนี้ผมไม่เคยยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อน พ่ออาจจะยังไม่ชินที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย เลยทำตัวไม่ถูกต้องให้เวลาเขาอีกสักหน่อย
สงสัยผมต้องพาอชิตะมาหาพ่อบ่อย ๆ ถึงตอนนั้นผมเชื่อว่า พ่อจะรักอชิตะไม่ต่างจากที่ผมรักเขา
เราทั้งสี่คนนั่งทานอาหารกัน และพูดคุยกันอย่างครื้นเครง บรรยากาศเหล่านี้ไม่ได้หาได้ง่าย ๆ ถึงจะช้าหน่อย แต่ครั้งหนึ่งเราก็ได้ใช้ความสุขร่วมกัน
ช่วงค่ำแม่ยกเค้กก้อนใหญ่ออกมา เราร้องเพลงฉลองกันตามธรรมเนียม เพลงจบก็รอให้พ่ออธิษฐานแล้วจึงเป่าเทียน
ผมหยิบกล่องของขวัญที่เตรียมมาส่งให้เจ้าของวันเกิด เขารับไว้ก่อนจะแกะออกดู ตอนแรกก็โดนดุนิดหน่อยเพราะเอาเงินไปซื้อของราคาแพง แต่สุดท้ายพ่อก็รับเอาไว้
ท่านอวยพรให้ผมกับอชิตะมีความสุขด้วยแหละ...
เมื่อคืนนเรานอนค้างกันที่บ้าน แล้วกลับในตอนเช้ามืดของอีกวัน ระยะทางจากบ้านไปคอนโด
ฯ ค่อนข้างไกลพอสมควร ถ้าอชิตะไม่มีงานเช้า ผมเองก็อยากอยู่ต่ออีกสักวัน
“อชิพาสกายกลับมาเยี่ยมพ่อบ่อย ๆ บ้างล่ะ”
“ได้ครับคุณพ่อ”
แหม...นั่งเล่นหมากรุกด้วยกันคืนเดียว เป็นพ่อเป็นลูกกันซะแล้ว
“ขับรถกลับกันดี ๆ สกายก็อย่าดื้อกับอชิให้มากละ”
“ผมไม่ดื้อสักหน่อย” อชิตะต่างหาที่ดื้อ พ่อจะไปรู้อะไร แต่ละคืนผมต้องเจอกับอะไรบ้าง
อันหลังผมคิดในใจกลัวพูดออกไปแล้วพ่อจะช็อกซะก่อน อีกอย่างผมสมยอมเองนี่นา พูดไปก็มีแต่จะโดนด่าซ้ำ
“ไป ๆ เดี๋ยวจะสาย”
“สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่” อชิตะยกมือขึ้นไหว้
“ผมไปก่อนนะคุณนาย ผมไปก่อนนะครับพ่อ ไว้ผมจะมาหาบ่อย ๆ”
“เออเอาเถอะ แค่รับสายกันบ้างก็ดีใจแล้ว”
“ค่าบบบบบบบบ รับทราบแล้ว”
ผมรับปากกับพ่อเสร็จก็กระโดดขึ้นรถทันที อชิตะสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วเคลื่อนตัวออกสู่ถนนกว้างในเวลาต่อมา ผมหันไปมองอชิตะระหว่างขับรถแล้วคิดอะไรเพลิน ๆ ช่วงที่รถไม่เยอะ อชิตะจะมองตอบกลับแล้วอมยิ้ม
“มองอะไร อยากลองในรถหรือไง”
“บ้าเหรอ เธอคิดแต่เรื่องหื่นจริง ๆ”
ทีอยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่ผมนะ เรียบร้อยยิ่งกว่าผ้าผับไว้เสียอีก
“แล้วมองอะไรล่ะครับคุณนาย”
“มองแฟนตัวเองไม่ได้เหรอครับคุณผู้ชาย”
“ได้สิครับ แต่แค่มองเองเหรอ” ว่าจบเขาก็ป่องแก้มจนพองลม ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วฝังจมูกลงที่แก้มไว้สักพักก็ผละออก
ชีวิตผมแฮปปี้ แบบแฮปปี้ขั้นสุด มันดียิ่งกว่านิยายฟีลกู๊ดเสียอีก เพื่อนเอย ครอบครัวเอย ไหนจะแฟนที่ขี้อ้อนเหมือนแมวยักษ์นี่อีก
เฮ้อ~ แบบนี้สกายก็ฟินตายเลยล่ะ :’)
#แฟนwithbenefits
แล้วเจอกันบทส่งท้ายนะครับ ผมจะลงวันนี้พยายามจะไม่ให้ดึกมากน้า
รัก <3
ฝาก #แฟนwithbenefits ในทวิตด้วยนะครับ
-กำลังทยอยแก้คำผิด-
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก