​
สองมือถูกยกขึ้นมาประสานกันไว้ตรงใต้คาง พร้อมกับเลื่อนขึ้นมาปิดปากตนเองเอาไว้ข้างหนึ่งเพื่อปกปิดรอยยิ้มที่กำลังฉีกกว้าง เมื่อจ้องมองแมวในร่างคนที่กำลังมีความสุขกับอาหารตรงหน้า ดวงตากลมสุกใสดูมีความสุขกับขนมหวานตรงหน้า ปากบางงับเจ้าก้อนแป้งนุ่มฟูที่โรยด้วยน้ำตาลสีขาวราวกับหิมะ มันอร่อยจนเจ้าต้องครางอื้ออ ออกมาจากลำคอ นี่ถ้าเจ้าตัวพูดได้คงจะร้องตะโกนว่า อร่อยโคตรๆ

มานะคือแมวที่ดลพยายามจะขุนให้อ้วน เขาพาเจ้าตัวออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกอยู่บ่อยครั้งจนเพื่อนๆแซวว่ามานะไม่ใช่พ่อบ้านแต่เป็นเด็กน้อยของไอ้ดล ซึ่งดลเองก็ไม่เคยปฏิเสธเขาทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากแล้วเดินหนีออกมา วันนี้นอกจากจะพามากินขนมดลยังพาเจ้าแมวดื้อไปเล่นซนที่โซนเกสม์เซนเตอร์ในห้างของเขาอีกต่างหาก พอมานะเห็นตู้คีบตุ๊กตาก็สับขาเล็กๆนั้นวิ่งออกไปทันที มือเล็กควักเอาแบ้งร้อยใบเดียวที่หยิบติดมือมาออกจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับมองหาที่หยอด แต่กลับไม่เจอมานะยืนงงจนดลเดินเข้ามาประกบจากทางด้านหลังแล้วแย่งแบงค์สีแดงในมือของเขาไป

"อ๊ะ"

"มันต้องแลกเหรียญก่อน"ดลชี้ไปที่ตู้แลกเหรียญเฉพาะในโซนของเล่นมานะพยักหน้าเข้าใจปล่อยดลเป็นคนจัดการ

"งะ"พอดลส่งเหรียญที่มีแค่สิบเหรียญให้ก็ทำหน้าหงอยเพราะคิดว่าหนึ่งร้อยบาทน่าจะได้เยอะกว่านี้

"หนึ่งเหรียญมีค่าสิบบาท จะเอาอะไรเยอะแยะ?" มานะหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาเเล้วกดส่งข้อความ

มานะ:แพงจัง

"มันก็ราคานี้กันทั้งนั้น"ดลอธิบายก่อนจะเดินจูงมือเล็กๆนั่นไปที่ตู้คีบตู้หนึ่ง

"เลือกมาสิว่าจะเอาตัวไหน?"เขาบอกกับคนข้างกายด้วยน้ำเสียงที่จะมั่นอกมั่นใจนิดๆ ว่าไม่ว่าจะตัวไหนเขาก็คีบได้ทั้งนั้น

มานะกวาดสายตามองไปรอบๆตู้จำนวนตุ๊กตาหน้าตาน่ารักเต็มไปไปหมด เขาเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาตัวไหน จนกระทั่งสะดุดกับเจ้าแมวน้ำตัวสีขาวที่บังเอิญมีจุดสามจุดตรงแก้มเหมือนกับตนเองเข้า

"อื้อ ๆๆ"เจ้าตัวรีบชี้ไปยังเจ้าแมวน้ำตัวนั้นทันที ดลเห็นแล้วก็ยกยิ้มนิดๆ ก่อนจะลงมือหยอดเหรียญในมือลงไปหนึ่งเหรียญ

เขาค่อยๆจับคันโยกเพื่อให้ตรงกับเป้าหมาย เล็งซ้ายเล็งขวาพอแน่ใจว่าได้แน่ๆก็กดปุ่มให้ที่คีบเลื่อนลงมา

หมับ! 

ตุบ!

"อ๊ะ -*- "พอที่คีบมันคีบหัวตุ๊กตาขึ้นมาได้สักพักขณะที่กำลังจะเคลื่อนตัวไปยังช่องที่ใส่ตุ๊กตา จู่ ๆ ที่คีบมันก็เหมือนไม่มีแรงขึ้นมาซะอย่างนั้นมันปล่อยให้ตุ๊กตาร่วงลงมาต่อหน้าต่อตาคนที่รอลุ้นจนใจสั่นไปหมด ตุ๊กตาร่วงน้ำตาคนรอก็ร่วงมานะเบะปากอย่างนึกเสียดายดลที่ตอนเเรกมั่นใจนักมั่นใจหนาถึงกับหน้าม้านรีบหยอดเหรียญลงไปเพิ่มทันทีและผลที่ได้ก็ไม่ต่างจากครั้งแรกเท่าไหร่นัก จนตอนนี้เขาเหลือเหรียญในมืออีกแค่สองเหรียญเท่านั้น มานะทำตาละห้อยกับความเสียดาย

ติ้ง

มานะ:พอก่อนไหมครับเปลืองเงิน ผมอยากเล่นอันนั้น

"เรือโจรสลัดอะนะ"ดลถามพร้อมกับมุ่นคิ้วนิดๆ เพราะเขายังคาใจกับตู้คีบตรงหน้าอยู่ ดูก็รู้ว่ามานะอยากได้แค่ไหน

"อื้อ"เสียงที่ตอบกลับมาดูจะหงอยๆ

"ขออีกตา ครั้งนี้ได้แน่!"

มานะถอนหายใจออกมาดังเฮือก

นี่คุณเป็นเจ้าของห้างไม่รู้เลยเหรอว่าเล่นมาจะหมดเหรียญแล้ว เป็นแบบนี้เค้าเรียกว่าตู้มันโกงน่ะ เสียงที่ดังก้องอยู่ในใจของเขาบอกกับคนตัวโตที่เริ่มมีนิสัยแบบเด็กๆมากขึ้น รู้ว่าอยากจะเอาชนะ แต่มีพันหมดพันบอกเลย มานะทำท่าจะเดินไปยังเครื่องเล่นที่หมายตากับเหรียญที่ขอมาจากดลเมื่อครู่หนึ่งเหรียญ

"เดี๋ยวสิ อยู่เป็นกำลังใจก่อน"ดลดึงข้อมือเล็กเอาไว้มานะเม้มปากนิดๆอย่างชั่งใจเพราะไม่อยากผิดหวังเป็นรอบที่เก้า

"น่า แป๊บเดียวรอบบนี้ได้แน่"พอได้ยินเสียงที่อ่อนโยนแบบนั้นมานะก็ไม่กล้าที่จะทิ้งให้ดลต้องผิดหวังเพียงลำพัง เอาวะแค่ครั้งที่เก้าเองไม่ใช่สิบสักหน่อย สองขาเล็กเลยขยับเข้าไปใกล้ๆตู้คีบ พร้อมกับกำหมัดขึ้นมาแล้วทำท่าสู้ๆให้กับเจ้านาย

"มา มาะมาหาป๊ะป๊าซะดีๆ"ดลถูมือไปมาพร้อมกับเพ่งสมาธิ มือหนาขยับคันโยกให้ตรงตำแหน่ง ก่อนจะกดปุ่มให้ที่คีบลงมา 

"อุ๊ *0*"

"เย้ๆ"

ใครจะไปรู้ว่าดลจะออกอาการดีใจจนกอดคนหน้าแมวเข้าเต็มรัก มานะเองก็ดีใจกระโดดกอดดลไม่ต่างกัน เสียงของพวกเขาดังจังคนที่อยู่ใกล้ๆหันมามอง มานะรู้ตัวก่อนก็ค่อยๆตีดลให้ได้สติ

"อะ เอ่อ ก็กูดีใจไง ไม่ได้ตั้งใจกอด"เขาแก้เขินด้วยการเดินไปหยิบตุ๊กตาส่งให้คนใบ้ มานะยื่นมือไปรับด้วยใบหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงสุก สองแขนเล็กกอดตุ๊กตาแมวน้ำเอาไว้เเน่นด้วยความดีใจ ใบหน้าเล็กๆยิ้มจนแก้มปริไม่ต่างกับเจ้าของห้างที่ยืนดูอยู่เลยสักนิด

"ปะ"เขาจับข้อมมือเล็กให้เดินต่อแต่มานะขืนตัวไว้แล้วชี้ไปที่เครื่องเล่นที่ตัวเองอยากจะเล่น

"อ่อ นำไปสิ"

 

 

19.30น.

เวลาทุ่มครึ่งที่รถยนตืคันหรูกลับมาจอดที่เดิมที่มันจากมา ร่างสูงโปร่งเดินลงจากฝั่งคนขับก่อนจะเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งเขาเปิดประตูแล้วอุ้มคุณพ่อบ้านตัวน้อยออกมาจากเบาะ มานะหลับสนิทหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ เขาอุ้มเจ้าแมวดื้อเข้าไปในบ้านไม่ได้เอาไปส่งที่ห้องของเจ้าตัวแต่อย่างใด มือของมานะยังคงกอดเจ้าตุ๊กตาแมวนั้นเอาไว้เเน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหล่นหายไป   

 มินที่นั่งรอพวกเขาอยู่ถึงกับทำตาโต เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักอุ้มมานะเข้ามาในบ้าน ใจเขาหล่นไปถึงตาตุ่ม เพราะคิดว่าดลทำอะไรมานะมาแน่ๆ

"ไอ้ดลมึงทำอะไรน้อง!"เสียงที่ดังออกมาทำให้คนในอ้อมแขนสะดุ้งเบาๆ ดลหันไปจ้องเพื่อนตาดุ

"มันแค่หลับมึงอย่าพึ่งโวยวาย"ดลบอกพร้อมกับจะก้าวผ่านมินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์

"เอ้า แล้วทำไมไม่พาน้องไปนอนที่ห้องน้องอะ"

"มานะจะนอนกับกู"คำบอกเพียงสั้น ๆ แต่ได้ใจความ มินอ้าปากค้างนิดๆเมื่อดลอุ้มมานะเดินผ่านเขาไปยังห้องนอน

 

ภายในห้องนอนสีทึบผนังห้องถูกทาสีโทนดำ มีรูปถ่ายของเจ้าของห้องประดับไว้ตรงหัวนอน ดลวางมานะลงบนเตียงสีเสาของตัวเอง พื้นที่ส่วนตัวที่ดลหวงนักหวงหนาแต่ตอนนี้มานะกลับได้สิทธิพิเศษในการใช้ร่วมกันกับเขา เตียงขนาดคิงไซต์ถูกปูด้วยผ้าปูหนานุ่มตามราคาเรือนหมื่น หมอนขนเป็ดแแท้ถูกสอดเข้าใต้หัวทุยทันทีเมื่อแผ่นหลังเล็กสัมผัสเตียง ขายาวก้าวไปกดรีโมทเปิดเครื่องปรับอากาศด้วยอุณหภูมิยี่สิบสี่องศา อุณหภูมิที่เขาชอบ ดวงตาคู่คมเหลือบมองคนบนที่นอนเล็กน้อยก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ถูกใส่มาตลอดวันออก แล้วโยนลงตะกร้าสำหรับส่งซัก ร่างกายกำยำสมส่วน หน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ขึ้นมาถึงหกก้อนเล็กๆ ดลคว้าเอาผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันเอวสอบปกปิดวีเชฟไว้เพียงเสี้ยว ถ้าใครมาเห็นร่างกายของดลในตอนนี้ คงระทวยน้วยลงพื้นกันหมด

เสียงหยดน้ำกระทบพื้นดังอยู่ไม่นานก็สิ้นสุดลงสองขาแกร่งก้าวออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว หัวที่กำลังเปียกเพราะเจ้าตัวสระผม ก้าวเดินออกมา แต่มีบางอย่างที่สามารถทำให้เขาเดินกลับไปในห้องน้ำแล้วขังตัวเองอยู่สักชั่วโมงได้ นั่นคือ ภาพของมานะนั่งหลับตาหัวฟูฟ่องสองมือยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองแล้วทำหน้าง่วงๆใส่

อึก -///- ดลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ นี่เขาต้องทำยังไงถึงจะหักห้ามใจของตนเองไม่ให้จับแมวตรงหน้ามาขย่ำให้หายอยาก

"งือออ"มานะยังเมาขี้ตา และดูเหมือนจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน 

"มานะ"ดล ลองเรียกคนบนเตียงดู

"อือออ"

"ง่วงก็นอน ลุกมาทำไม" น้ำเสียงนุ่มๆเป็นเหมือนมนต์สะกดจิต มานะค่อยๆเอนตัวลงนอนที่เดิมพร้อมกับกรนนิดๆ

"หึหึ น่ารักชะมัด"ดลจำใจเดินไปแต่งตัวด้วยชุดนอนสีทึบและนั่งเช็ดผมตรงข้างเตียงฝั่งที่มานะนอนอยู่ มือก็ถูเส้นผมตาก็มองคนที่นอนหลับ แต่ดูเหมือนแก้มของมาะนจะมีแรงดึงดูด ดลก้มหน้าลงไปหาดาวสามดวงนั้นเรื่อยๆจนกระทั่ง

จุ๊บ

"เอาแค่นี้ก่อน วันหน้าค่อยว่ากันใหม่"

 

 

เพราะเมื่อวานเสียพลังงานไปเยอะแล้วก็เข้านอนไวมานะตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ไม่คุ้นเคย เพราะอุณหภูมิที่เปลี่ยนไป ไหนจะรู้สึกหนักๆที่หน้าท้องของตัวเอง ดวงตากวางกวาดมองไปทั่ว ๆ อย่างแปลกใจจนกระทั่งจุดโฟกัสมาหยุดที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของคุณเจ้าของบ้าน

ตึก ตึก

มานะใจกระตุก จนสะอึกออกมา ใบหน้าของดลอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก ดวงตาคู่คมหลับพริ้ม ใกล้จนเห็นแพขนตาของคนนอนหลับ มานะไล่สายตาไปที่สันจมูกโด่งจนตัวเองนึกอิจฉา เลื่อนไปยังริมฝีปากอิ่มที่มักจะพ่นคำด่าออกมาอยู่บ่อยๆ มานะเม้มปากเหมือนจะคิดอกุศล

บีบจมูกให้ตายตรงนี้เลยดีไหมนะ?

มองเจ้านายจนเพลินในหัวก็คิดอะไรที่ร้ายออกมานับไม่ถ้วน 

แอบโกนขนคิ้วดีไหมนะ จะได้เหมือนพี่มิน หรือ เขียนหน้าผากว่าตัวร้ายดี  คิดเพลินจนลืมดุว่าคนที่อยู่ใกล้แค่คืบนั้นลืมตามองตัวเองอยู่นานแล้ว 

"มองกูแล้วทำสีหน้าแบบนั้น คิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ"ดลเอ่ยเสียงเรียบๆ มานะเลยได้สติ ร่างบางในอ้อมแขนก็ดีดตัวออกแต่วงเเขนแกร่งกระชับกอดเอวเล็กเอาไว้ได้ทัน

"จะไปไหน?"

"หื่ออออ"มานะทำหน้ายุ่งใส่พร้อมกับแกะมือปลาหมึกออกจากเอว

"ยังเช้ามืดอยู่เลยจะรีบไปไหน?"นี่ดลลืมไปแล้วละมั้งว่ามานะเป็นพ่อบ้าน

"อ่า ๆ อื้ออ" มือเล้กพยายามความหาโทรศัพท์ของตัวเองแล้วพิมข้อความลงไป

มานะ:ผมมีงานต้องทำครับ ปล่อยผมได้แล้ว  นิ้วเล็กพิมระรัว

"นี่ก็เป็นงานของมึงเหมือนกัน"

มานะ: งานอะไรของคุณ?

"หมอนข้าง" คำตอบของดลทำเอาคิ้วเรียวกระตุก หมอนข้างเนี้ยะนะ

มานะ:คุณดล ปล่อยผมนะ หมอนข้างบ้าบออะไรของคุณ มานะจ้องตากับเจ้าของร่างหนาหลังจากที่พิมพ์ข้อความส่งไป

"ก็หน้าที่หมอนข้างไง ช่วงนี้กูติดหมอนข้าง ถ้าไม่ได้นอนกอดจะนอนไม่หลับ" มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าโกหก!มานะแทบจะยกมือขึ้นข่วนใบหน้าหล่อๆนั่นให้หายหงุดหงิด

มานะ:ผมต้องลงไปทำอาหารเช้าให้คุณ

"ให้คนอื่นทำ"

มานะ:แต่นั่นมันหน้าที่ผม!

"นี่ก็หน้าที่นายเหมือนกัน"

"หื่้ออออออออออออออ"

"นอนเลิกดื้อ!"

"หึ"

"ไม่นอนกูจูบนะ เอาไหม?"

" = ="

"ถ้าอยากโดนจูบก็นอน"

 

ต่อยหย้าเจ้านายนี่ต้องเสียเงินกี่บาทครับ บอกผมที

 

กว่าจะได้ลุกจากที่นอนก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงกว่า นอนตัวเกร็งจนตะคริวกินไปทั้งตัว คนบ้านอะไรใช้เราเป็นหมอนข้าง แขนขาก็ไม่ได้เล็กหนักจาหายใจแทบจะไม่ออก แล้วนี่อะไรตัวเองลุกก่อนแทนที่จะปลุก นู้นออกกำลังกายอยู่อีกห้อง มันน่าโมโหนัก อิคุณชายผีบ้า! 

ผมรีบลุกจากเตียงนอนราคาเรือนแสนยอมรับตรงเลยว่าผมชอบนอนไอ้เตียงใหญ่ๆหลังนี้มากเพราะมันทั้งนุ่มทั้งอุ่น นอนสบายสุดๆไม่เหมือนเตียงแข็งที่ห้อง ผมลุกจากที่นอน อย่างรู้สึกเสียดายแต่สถานะของผมมันคือคนใช้ไม่ใช่เจ้าของ เลยจำใจต้องลุกจากมันแล้วจัดการปัดฝุ่นเก็บที่นอนให้เรียบตึงพับผ้าห่มจัดหมอนให้เหมือนว่ามันไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน ทำเสร็จก็เดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้านเพื่อไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง แต่พอลงมาก็เจอเข้ากับพี่มินที่นั่งทานกาแฟรสชาติขมเหมือนน้ำต้มบอระเพ็ด พร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ที่ทั้งเล่มมีแต่ภาษาอังกฤษ ข้างๆกันก็มีกระเป๋าเอกสาร แถมวันนี้พี่มินยังเเต่งตัวเต็มยศคือใส่สูทอย่างดี พอเดินลงมาพี่เขาก็สบตาผมแล้วยิ้มแปลกๆ ที่มองแล้วรู้สึกขนลุก ผมก้มหัวทักทายเขาแล้วรีบเดินออกมา และตลอดทางผมก็ได้รับรู้ถึงสายตาแปลกๆจากทุกคน ทั้งหวี พี่กร  พี่บิน พี่แซก และอีกหลายๆคน อะไรกันวะ! ผมพยายามจะไม่สนใจรีบเดินจ้ำๆกลับไปยังห้องของตัวเองแล้วรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อมาทำงาน

ติ้ง!

ดล:หายไปไหน?

มานะ:กลับมาอาบน้ำครับ

ดล:ไหนหลักฐาน

มานะ: = =

ดล:รีบมากูหิวข้าว

มานะ:ไหนบอกให้แม่บ้านทำให้ไงครับ?

ดล:ไม่มีคนกินเป็นเพื่อน

มานะ:พี่มินไงครับ

ดล:ทำไมเรียกไอ้มินว่าพี่มิน

มานะ:ก็เค้าเป็นพี่ อายุมากกว่าผม

ดล:กูก็อายุมากกว่ามึงนะเผื่อลืม

มานะ:คุณดลไม่ใช่พี่ผมครับ

ดล:เออ! กูก็ไม่ได้อยากเป็นพี่ แต่อยากเป็นผัว! (อ่านแล้ว)

(ดลลบข้อความ)

ดล:เออ!ไม่เป็นพี่ก็ได้!

มานะ:คุณดลเป็นเจ้านาย

ดล:เออ!

มานะ:ทำไมต้องหยาบคายผ่านทุกตัวอักษรด้วยครับ? หัดทำตัวน่ารัก ๆ เหมือนหวีมันบ้างสิครับโลกจะได้น่าอยู่มากขึ้น

ดล:มึงด่ากูเรอะ!

มานะ:ตรงไหนเหรอครับที่เรียกว่าด่า? ถ้าด่าต้องไอ้สัสดล มึงมันคนเหี้ย! แบบนี้ครับ

ดล:ไอ้หน้าแมว!รีบมา!

 

ผมได้แต่มองข้อความของไอ้คุณชายมันส่งมาเกรี้ยวกราดใส่ที่ผมเรียกพี่มินว่าพี่ เขาจะโมโหอะไรของเขาหยาบคายได้ทุกที่ทุกเวลา เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่งเลยคนคนนี้  ผมรีบเก็บของเเล้วเดินกลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ทันไปช้ากว่านี้มีหลังโดนเฆี่ยนเป็นอีเย็นในละครทีวีแน่ๆ 

พอเข้ามาก็เห็นอิคุณชายมันนั่งทำหน้ายักษ์รออยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารข้างกายมีพี่มินนั่งกลั้นขำจนหน้าแดง เห็นแล้วสงสาร สายตาก็จับจ้องมาที่ผมแล้วแอบยกนิ้วโป้งให้ใต้โต๊ะ ผมทำอะไรเหรอถึงได้ชมว่าเยี่ยมยอด?

"มานั่งนี่!"เขาแทบจะตวาดใส่ผมซะด้วยซ้ำผมไม่อิดออดเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาทันที ผมมองคนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วเริกคิ้วเป็นเชิงถามจะให้ผมทำอะไรพร้อมกับทำท่าทางไปด้วย

"กินข้าว!"ผมก้เลยยกมือบอกให้เขา "เชิญกินเลยครับ กินเลย"

"ป้าอรตักข้าว" ป้าอรเดินมาตักข้าวใส่จานที่วางตรงหน้าเขาแล้วเดินมาตักใส่จานของผม ผมรีบยกมือห้ามบอกไม่ต้องตัก เพราะผมจะไปกินในครัว

"ป้าอรตัก"คำสั่งของอิคุณชายมันทำให้ป้าอรต้องตักข้าวใส่จานผมผมมองเขาแล้วทำหน้าไม่เข้าใจ กูคนใช้ไง คนใช้ที่ต้องนั่งกินในครัวมึงไม่เข้าใจเหรออออ

พี่มันหันมามองหน้าผมแล้วพยักหน้าให้ผมทำตามความต้องการของอิคุณชายนั่น ไม่เข้าใจเลย กับข้าววันนี้ก็เป็นกับข้าวพื้นๆที่มันดันเป็นของโปรดผมเกือบทั้งหมด ทั้งผัดฟักทองใส่ไข่ ต้มจืดหน่อไม้ใส่หมูสามชั้น แล้วก็น้ำพริกอ่อง อาหารพวกนี้แม่ชอบทำให้กินบ่อยๆถ้าวันไหนเราขายของได้เยอะหรือมีรายได้เพิ่มขึ้นมานิดหน่อยแม่จะทำอาหารพวกนี้ให้ผมกับน้องกินเสมอ ผมตักอาหารพวกนั้นเข้าปากทีละคำด้วยความคิดถึงแม้ว่ารสชาติมันจะไม่ได้เหมือนกับที่แม่ทำให้แต่ก็ทำให้ผมอดที่จะคิดถึงพวกเขาไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ผมอยากออกตามหาพวกเขานะแต่ทุกอย่างมันไม่ได้เอื้ออำนวยผมขนาดนั้น พวกเรานั่งกินข้าวกันเงียบๆโดยมีเพียงพี่มินเท่านั้นที่ไม่ได้กินร่วมกับพวกเรา พี่มินนั่งจิบกาแฟแล้วอ่านรายงานให้คุณดลฟังไปด้วย ถึงผมจะชวนพี่เขากินด้วยเพื่อลดความอึดอัด แต่ก็ได้รับการปฏิเสธกลับมา

"มื้อเช้าพี่กินกาแฟกับเเซนวิสไปแล้วครับ"

จบมื้อเช้าผมก็รีบช่วยป้าอรเก็บชามไปไว้ในครัว เดินเข้ามาก็เจอกับสายตาที่มองมาแปลกๆหลายคนมองแบบขำๆแต่มีบางคนที่มองมาแบบไม่พอใจอย่างไม่ปกปิดใดๆ ผมก้มหน้าเดินเอาจานไปเก็บแล้วล้างทำความสะอาด จนกระทั่งได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมากลางโต๊ะกินข้าวของคนงานและพนักงาน

"ดีจริงโว้ยยย ได้กินร่วมโต๊ะกับเจ้านาย สงสัยอีกไม่นานคงได้ร่วมเตียง"ผมรีบหันหน้ากลับไปมองว่าใครเป็นคนพูด

"อย่าปากมากนะนังดา"ป้าอรเอ็ดใส่หลานสาวที่อายุมากกว่าผมสองปี ก่อนจะหันมาทำหน้าขอโทษให้ผม

"ทำไมละป้า ดูสิเข้ามาทำงานได้ไม่กี่เดิน ดูท่าจะประสบความสำเร็จในหน้าที่ ก้าวหน้าแซงพวกชั้นที่ทำมาหลายปีไปหลายขุม"คนชื่อดาจงใจหาเรื่องผม โกรธครับผมโกรธจนอยากจะด่า อยากจะเถียงว่ามันไม่จริง ผมไม่ไทำอะไรแบบนั้น แต่เพราะผมเป็นใบ้เลยแก้ต่างให้ตัวตัวเองไม่ได้สักอย่าง ผมกำหมัดแน่น หลายคนมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เริ่มจะเห็นด้วยกับดา

"เอาตัวเข้าแลกเหรอวะ?"พี่ดาเดินมาประจันหน้ากับผม 

"เอาตัวเข้าแลกหรือไม่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่นะพี่ดา!"เหมือนเสียงระฆังสวรรค์ดังช่วยชีวิตผมแท้ๆ หวีเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับพี่กรและพี่บินสามคนนั้นทำหน้าเหมือนจะโกรธพี่ดาเอามากโดยเฉพาะหวี ตอนนี้ดันให้ผมหลบไปด้านหลังแล้วตัวเองประจันหน้าแทน

"ทำไม มึงก็ด้วยเหรอ เห็นไปไหนมาไหนกับพวกเพื่อนๆคุณเค้าบ่อยๆ"ดากวาดสายตามองบินกับกรอย่างสื่อความหมายในทางที่ไม่ดี

"อิจฉาเหรอ ที่ตัวเองอ่อยใคร คนนั้นก็เอาแต่วิ่งหนี?"หวีเริ่มใช่เสียงที่แข็งขึ้นไหล่เล็กๆนั่นสั่นจนผมกลัวว่าหวีจะกระโจนใส่พี่ดา

"เอ๊ะอินี่!มึงอย่ามากล่าวหากู กูไม่ได้ใจร่านเหมือนใครบางคน!"พี่ดาหันหน้ามาทางผมแล้วใช้สายตาทิ่มแทง คือทำไมต้องโมโหใส่ผมด้วย!

"เหอะว่าคนอื่นไม่ได้ดูตัวเองเลยสักนิด! มานะมันทำอะไรทุกคนรู้ดีอยู่แก่ใจ น้องมันไม่ได้ทำอะไรผิดก็อย่ามากล่าวหากัน อีกอย่างนะดา ต่อให้ไม่มีมานะ ไอ้ดลมันก็ไม่เอาเธอหรอกจำไว้ อย่าคิดว่าที่ผ่านมาพวกกูไม่รู้ไม่เห็นว่ามึงพยายามจะเข้าหาไอ้ดลมันขนาดไหน ไหนจะพวกกูที่มึงคอยอ่อยตนนั้นทีคนโน้นที เห็นแล้วรำคาญ!"พี่กรเดินแทรกตัวเข้ามาแล้วก็ระเบิดอารมณ์ใส่พี่ดาอย่าโกรธจัด ผมพึ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเลยไม่รู้ว่าเบื้องลึกเบื้องหลังก้นครัวของที่นี่มันเป็นยังไง คอยรับใช้แต่อิคุณชายนั้นจนมองไม่เห็นว่าใครเป็นแบบไหนบ้าง

"มึงมีสิทธิอะไรมาว่า ไอ้คนขับรถ!"ดาด่ากราดแล้วชี้หน้าพี่กร

"มีมากพอที่จะไล่คนอย่างมึงออกโดยที่ไม่ต้องผ่านไอ้ดลมันละกัน"พี่กรตอกใส่หน้าพี่ดาอีกครั้ง ก่อนจะดันหลังให้ผมเดินออกไปจากที่นี่

"มานะไม่ต้องไปสนใจพวกนั้นนะ"หวีเดินมาจับมือผมแล้วลุบเบาๆเหมือยปลอบใจ ผมพยักหน้ารับแต่ในใจมันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าบางทีผมก้ล้ำเส้นของคำว่าคนรับใช้ไปมากเหมือนกัน

 

กลับไปที่ห้องครัวหลายคนแยกย้ายไปแล้วแต่คนที่อยู่ก็มีสองป้าหลานที่ยืนคุยกันด้วยสีหน้าเครียดๆ ถ้าย้อนกลับไปถ้าคนในนั้นฟังประโยคที่ใช้เรียกเจ้าของบ้านจากปากคนขับรถแล้วพวกเขาน่าจะรู้ว่าพวกของกรสำคัญกับดลมากขนาดไหน

 



 




​

ถึงจะช็อคกับความสัมพันธ์ของแฝด แต่ขอบคุณมากๆที่เชอเลือกพี่ฟ้านะคะ

25 พ.ย. วันเกิดพี่นิวนี่นา จำได้ว่าพี่นิวเคยบอกไว้

ถ้าจำไม่ผิดวันนี้วันเกิดนิวใช่มั้ย  HBD นะจ๊ะ ยังคิดถึงอยู่เสมอนะ

คูณสองแน่นอนพี่ภาส 5555555555555