เอ็นดูหนูจิน น่ารักที่สุดดดดดดด

“กูหึงมึงนะ” อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมาขณะนั่งรอ
“อื้ม แล้วยังไงอะ” ผมถามอย่างไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้ผมคิดถึงวันพรุ่งนี้มากกว่า เรื่องจะจัดการกับยัยอิงฟ้าเนี่ย
“นี่คือไม่แคร์กูเลย?” ผมก็มองนิ่งๆอย่างเบื่อหน่าย “ใช่สิ! พี่ดินกับพี่ไฟหล่อกว่า! รวยกว่ากูด้วย มึงชอบเขาใช่ไหม!” เอาแล้วไง เริ่มแล้วไง
“มึงจะพูดให้มันได้อะไรไอสิงโต กูไม่ได้ชอบคนที่รวยหรือไม่รวยหล่อหรือไม่หล่อหรอกนะ!” ผมพูดอย่างไม่พอใจ
“ก็มึงเล่นไม่สนใจกูเลย เอาแต่นั่งนิ่ง!” มันทำหน้างอ
“กูมีอะไรต้องคิดไอสิงโต มึงอย่ามาง้องแง้งดิ้!” ผมบอกอย่างรำคาญ มันนั่งหันหลังให้ทันที เฮ้อ! “สิงโตหันมานี่เลย” มันรีบหันมาเลย ผมตกใจไปนิด “มึงจะคิดมากทำไมวะ” ผมถามอย่างจริงจัง
“กูหึงมึงจริงๆนะ” มันจับมือผม
“สิงโตแล้วถ้าพี่อ๊อฟ....มึงจะหึงไหม” ผมถามอย่างจริงจัง
“หึง! แต่ก็จะหึงแบบแอบๆนะ” มันตอบอย่างรวดเร็วและมั่นใจ
“เฮ้อ! แล้วแต่แล้วกันนะ ส่วนเรื่องพี่ดินกับพี่ไฟอะไรถึงทำให้มึงหึงได้” ผมถามอย่างเบื่อหน่าย
“ก็มึง! ทำตัวสนิทสนมกับพี่เขาเกินไปไหม!” หน้างอ
“มึงจะให้กูทำท่ารังเกียจพี่เขาหรือยังไง” ผมถามอย่างรำคาญ
“เออ! ทีหลังอย่านะ” มันออกคำสั่ง
“ครับเสี่ย ผมไม่ทำแล้วครับ” ผมรับคำแบบประชด มันก็ยิ้ม
แล้วสักพักก็เดินขึ้นเครื่องกัน ผมก็นั่งติดหน้าต่างคุยกันไปทั่ว ผมยังคิดไม่ตกเลยจริงๆว่าจะทำยังไงเรื่องอิงฟ้า คิดไปคิดมาก็ปวดหัว ไอสิงโตก็ชวนพูด เริ่มเยอะขึ้นทุกวันไอนี่....
“นทเดี๋ยวตอนกูไปส่งมึงบ้าน เราไปหาอะไรกินกันไหม มึงอยากกินอะไร” มันจับมือผมแน่น คือตั้งแต่นั่งมามันก็จับยังไม่ปล่อยเลย
“เสี่ยอยากกินอะไรครับ” ผมหันไปถามมัน
“กิน อืม กิน” มันทำท่าคิด
ผมก็มองมันคิด คิดนานเหลือเกิน เฮ้อ! ก็ปล่อยมันไปพอเครื่องลงมันก็ยังไม่หยุดคิด ตอนนี้มายืนรอคนที่บ้านสิงโตมารับ...
“มึงคิดตั้งแต่บนเครื่องแล้วนะสิงโต” ผมบอกอย่างรำคาญ
“ก็กูคิดไม่ออก กูอยากกินอะไรก็ไม่รู้ เลือกไปก็กลัวมึงไม่ถูกใจ” มันเห็นผมเป็นคนยังไง
“เสี่ยครับ มันก็แค่ของกิน” ผมทำหน้าเบื่อมัน “งั้น ก๋วยเตี๋ยวไหม” ผมเสนอมันไป
“ก็ได้ๆ ไม่ได้กินนานแล้ว ที่ไหนดี” มันหันมาถาม
“แถว....ไงก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋น อร่อยนะมึง” ผมพูดพร้อมทำท่าคิด
เราก็คุยกันไปสักพักคนที่บ้านมันก็มารับ เป็นคนขับรถ ก็พาไปบ้านมันก่อน พ่อแม่มันไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด ไอสิงโตเอากระเป๋าไปเก็บแล้วก็ขับมอไซค์พาผมไปหาของกิน ก็มาร้านที่บอกเนี่ยแหละ เราก็เข้าไปนั่งคนเยอะเลยทีเดียวนั่งได้ก็สั่งๆไปแล้วก็รอ......
“มึงเบื่อไหม...เวลาอยู่กับกู” อยู่ๆมันก็ถามขึ้นมา
“ไม่เบื่อเลยมึง” ผมพูดแบบจริงจัง มันก็เผยยิ้มขึ้นมา “แต่รำคาญมากกว่า!” ผมยิ้ม ไอสิงโตหน้าหงิกทันที
“กูทำอะไรให้มึงรำคาญ บอกกูหน่อย!” มันจริงจังมาก
“กูพูดเล่น กูอยู่กับมึงมีความสุขแล้วก็สนุกมาก โอเคไหม” ผมยิ้ม มันก็ยิ้ม “แล้วมึง...เริ่มเบื่อกูหรือยัง” ผมถามแบบจริงจัง
“มึงฟังไว้นะ กูไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นแม้แต่นิด” มันพูดอย่างมั่นใจ “แต่กูไม่ชอบเวลาที่มึงไปยุ่งกับใครต่อใครเลย...” มันเอื้อมมาจับมือผม
“สิงโต คนมองนะ!” ผมบอกอย่างเกร็งๆ
“ให้เขามองไปเถอะ” ไอสิงโตก็ยิ้มอย่างเดียว
“ถามจริงเถอะ ทำไมถึงต้องเป็นกูวะ” ผมถามอย่างจริงจัง มันทำหน้างง “ทำไมกูต้องเป็นคนที่มึงชอบ ทั้งๆที่มึงก็หล่อ แค่กระพริบตาก็มีคนเข้าหามึงแล้ว ทำไมต้องเป็นกู....” ผมถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้ กูแค่ชอบมึงที่ร่าเริง ไม่ถือตัว ห่วงคนอื่น ไม่ยอมใคร แล้วก็แคร์ทุกคน และอีกหลายๆอย่างเลยนะบอกวันนี้คงไม่หมด” มันจ้องตาผมแล้วก็พูดออกมา
“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่ากูเป็นคนแบบนั้น” ผมมองมันอย่างสงสัย “บางทีกูอาจจะไม่ได้เป็นอย่างมึงเห็นก็ได้นะเว้ย!” ผมบอกมันอย่างจริงจัง
“กูมั่นใจนท” กระชับมือแน่น “กูมองคนไม่ผิดหรอก กูติดตามมึงตลอด ตั้งแต่ก่อนมึงจะรู้จักกูอีก” ผมมองมันอย่างตะลึง
“มึงบ้าไหม มาตามอะไรกู”  ตกใจนะ มันโรคจิตหรือเปล่า
“มึงจำงานครบรอบโรงเรียนมึงเมื่อปีที่แล้วได้ไหม” ผมก็ทำท่าคิด “จำไม่ได้ใช่ไหม” ผมพยักหน้า “งานของโรงเรียนมึงจะเอาเด็กจากโรงเรียนอื่นมาร่วมขึ้นแสดงด้วย” ผมก็พยักหน้า “มึงจำได้ไหมว่าโรงเรียนกูก็ได้ขึ้น” ผมพอจำได้ ก็มันจะมีโรงเรียนต่างๆในตัวเมืองมาเป็นแขกรับเชิญแสดงโชว์ โรงเรียนมันก็ต้องมาอยู่แล้ว “ปีที่แล้วกูก็ขึ้นแสดงนะ” ผมทำท่าคิด
“อะ...อ๋อๆ จำได้แล้ว แต่ปีที่แล้วพวกโรงเรียนมึงแต่งตัวอะไรก็ไม่รู้ ปิดหน้าปิดตาเหลือแต่ลูกกะตา” ผมจำได้เพราะผมไปยืนดูแบบติดขอบกับปอครับ ประเด็นคือจะดูผู้ชายเพราะผู้ชายโรงเรียนไอสิงโต หล่อๆกันทั้งนั้น แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะปีที่แล้วโรงเรียนไอสิงโต โชว์ศิลปะการต่อสู้ แต่งตัวแบบว่าปิดหน้ามิดชิดเชียว
“ใช่ และมึงก็ยืนดูแบบติดเวทีเลย จริงไหม” ผมก็มองอย่างตกใจ
“ระ...รู้ได้ยังไง” ผมยิ้ม แล้วทำหน้าสงสัย
“ตอนแรกกูโครตรำคาญมึงเลย มองอยู่นั้นแหละ แถมแหกปากบอกให้ถอดผ้าที่หน้าออกอีก กูก็คิดว่ามึงเป็นพวกตัวก่อกวนน่ารำคาญ” เอิ่ม! ผมมองค้อนมันเลย “แล้วมึงจำได้ไหม ตอนที่มึงแอบตามพวกกูไปหลังเวที” ไปกันใหญ่แล้วถ้ามันจะจำละเอียดขนาดนี้ “แล้วคนที่ตะคอกไล่มึงวันนั้น คือกูนะ” ผมตกใจมาก
วันนั้นจะเล่าให้ฟัง งานโรงเรียนเมื่อปีที่แล้วไม่เหมือนโอเพ้นเฮ้าส์ เป็นงานช่วงกลางคืน จะมีการแสดงมากมายบนเวทีใหญ่กลางสนามกีฬาโรงเรียน ผมกับปอก็มักจะไป เอ่อ! ไปดูผู้ชายอยู่หน้าเวที จนพอโรงเรียนไอสิงโตขึ้น ผมก็ทั้งร้องทั้งแหกปากจริงๆคือเชียร์ ไม่ได้สร้างความน่ารำคาญอย่างที่ไอสิงโตบอกหรอก ที่มองเพราะดูแค่รูปลักษณ์หุ่นก็รู้แล้ว ว่าน่าจะดูดีมาก หุ่นดีกันทุกคน ถึงจะปิดหน้ามิดชิด แต่ใส่เสื้อแบบเสื้อตาข่ายสีดำ แล้วข้างในไม่ได้ใส่อะไร เห็นแล้วใจไม่ดี ซิคแพคเอย หัวนมเอย555 ว่าไปนั่น พอพวกมันแสดงจบ ผมก็ยังอยากเห็นหน้าพวกนี้อยู่ ก็เลยแอบตามไปหลังเวทีปอมันก็ห้ามแล้วผมก็ไม่ฟังมันก็เลยบอกจะรอข้างนอก แต่.....
“มึงมีปัญหาอะไรวะ!” ถ้าไอสิงโตบอกว่ามันคือคนที่ตะคอกผมก็คือคนนี้แหละ
“ผมชอบการแสดงของพวกพี่มากเลย ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมครับ” ผมก็พูดดีๆเนี่ยแหละ ออกจะสุภาพกับมันเลยด้วยซ้ำ
“กูไม่ให้ถ่าย ออกไปเลยไม่รู้จักขอบเขตนะมึง!” ตะคอกผมแบบว่า ผมสะอึกเลย เพื่อนๆมันก็มาห้าม เพราะไอสิงโตมันผลักผมล้มลงกับพื้น ตอนนั้นปอมันมาตามผมก็เห็นพอดี เลยมาช่วยผมออกไป ตอนแรกไอปอไปฟ้องพวกไอมิน พวกนั้นเกือบไปหาเรื่องไอสิงโต แต่ผมก็ห้ามไว้ และผมก็ขอแยกกับเพื่อนๆไปเข้าห้องน้ำ จริงๆก็สะเทือนใจนะ แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก ผมก็คงเข้าไปผิดจังหวะด้วย เขาก็เลยโมโห ผมทำธุระเสร็จก็ออกมา แต่ก็ตกใจนิดหน่อย เพราะเจอคนที่ใส่ชุดแสดงปิดหน้าปิดตาไม่รู้ว่าคนเดียวกับคนที่ตะคอกผมหรือเปล่ายืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ มันก็มองผม ผมก็มองมันนิดหน่อยแล้วเดินไปล้างมือ ถ้าผมมองไม่ผิด ผมเห็นว่ามีเลือดออกจากตรงเท้าข้างขวา ไม่รู้ว่าส่วนไหน เพราะกางเกงมันสีดำ ตอนแรกล้างมือเสร็จผมก็กะจะออกไปเลย แต่ผมเห็นว่านี่มันท่าจะไม่ๆไหว แถวนี้คนก็ไม่ค่อยมีด้วย เพราะห้องน้ำนี่มันค่อนข้างไกลจากตัวงาน ผมว่าเขาคงเดินหลงมา.............
“ไหวไหมครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” ถามอย่างเป็นห่วง เขาก็มองผม แต่ผมงงว่างานแสดงก็เสร็จแล้วทำไมไม่ถอดผ้าที่หน้าสักที
“ไหว ไม่ต้องยุ่ง!” ใช่แล้วไอคนที่ตะคอกผม ไอสิงโตผมจำเสียงได้แม่นเลย
“เลือดออกเยอะขนาดนี้ไม่ไหวหรอกนั่งก่อนเถอะ” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเข้าไปประคองมัน ตอนแรกก็ขัดขืน แต่พอผมดึงมันอยู่อย่างนั้นมันเลยยอม มันคงไม่ไหวแล้ว ผมเลยประคองมันไปนั่งที่บันไดหน้าอ่างล้างมือ.....
“ไปโดนอะไรมา”ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่รู้! ไปเหยียบใส่เศษแก้วมั้ง กูเดินหาห้องน้ำสะทั่วก็ไม่เจออะ เดินไปหลังตรงนั้นเศษแก้วอย่างเยอะ”มันชี้ไปทางหลังตึกซึ่งนั้นมันเป็นที่เก็บขยะ ผมว่าแล้ว ผมก็ค่อยๆถอดรองเท้าให้มัน แล้วถอดถุงเท้า คือมันร้องแบบว่าเหมือนจะตาย พอถอดมาได้ก็ดูแผล โอ้โห! ใต้เท้ามันมีร้อยแก้วกับรอยตะปู ผมลองหงายรองเท้าดู ตะปูยังคาอยู่เลย เศษแก้วด้วย
“ไหวไหมจะล้างน้ำให้ก่อนนะ” มันก็พยักหน้า ผมก็เอาขันในห้องน้ำ มาเติมน้ำแล้วก็เอามาราดล้างแผลให้มัน มันร้องคำรามอยู่ในลำคอ คงเจ็บมาก
“เดี๋ยวจะเอาผ้าผันให้ก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะพาไปห้องพยาบาล” มันก็พยักหน้าไม่พูดอะไร ผมก็เอาผ้าเช็ดหน้าของผมมาพันหุ้มเท้ามัน หลังจากนั้นก็พยุงมันไปห้องพยาบาล คือแขนข้างนึงก็โอบพยุงมัน อีกข้างก็ถือรองเท้าหนังของมันหนักมาก คนแถวนั้นก็มีน้ำใจกันมาก เห็นนะแต่ไม่มีใครช่วย ผมก็พยุงไปจนถึงห้องพยาบาล ก็บอกครูไปว่าโดนนั่นนี่มา ครูก็ล้างแผลทายาอะไรให้ ครูบอกว่าแผลแค่บาดๆไม่ลึกอะไรมากทายาพันแผลเดี๋ยวก็หาย ผมก็นั่งดูมันแปปนึง...........
“ไม่ร้อนหรอ? ถอดผ้าออกก็ได้มั้ง?” ผมบอกมันด้วยรอยยิ้ม
“อย่ามายุ่งน่า” มันยังคงพูดด้วยเสียงรำคาญ คือขอบคุณก็ไม่มีแถมยังมาพูดจาแบบนี้อีกผมก็ยิ้มให้มันไปนั่นแหละ
“โอเคๆ งั้นเราไปนะ” มันก็หันหน้าหนีผมก็ยิ้ม คนอะไรอวดดีสะไม่มี ไม่ไหวก็ยังปากแข็ง คิดแล้วยังขำอยู่เลย แล้วผมก็เดินออกห้องไปเลย......
“ทำไมมึง....” ผมดึงมือออกจากการจับของมัน
“มึงรู้ใช่ไหมวันนั้น ว่าคนที่ไล่มึงกับคนที่มึงทำแผลให้เป็นคนเดียวกัน” มันถามอย่างจริงจัง
“กะ...กูรู้ กูรู้ว่าคนที่กูช่วยในห้องน้ำวันนั้นคือคนทีตะคอกและผลักกูที่หลังเวที” ผมมองมันนิ่งๆ
“กูอยากขอโทษและก็ขอบคุณมึง ช่วงนั้นกูยอมรับเลยว่ากูเอาแต่ใจและขี้โมโหมาก” มันพูดขึ้น ก็เรื่องนี้ที่พ่อกับแม่มันเล่าให้ฟัง ก่อนจะเจอผมมันเป็นประเภทเด็กเก็บกดเอาแต่ใจ
“อยะ...อย่าบอกนะ ว่าที่มึงทำกับกูทั้งหมด เพราะแค่มึงรู้สึกผิด!” ผมมองมันแล้วถามนิ่งๆ
“ไม่ใช่นะเว้ย! มึงอย่าเพิ่งเข้าใจผิด กูชอบมึงจริงๆนะ!” อ้อมมานั่งข้างผม ตอนนี้ก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟแล้ว ผมเริ่มจะสับสนแล้วสิ
“กูว่านะสิงโต มึงแค่รู้สึกผิดหรือเปล่า ถ้ามึงรู้สึกแบบนั้นมึงบอกกูตรงๆก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนชอบเหมือนจะใส่ใจกูแบบนี้หรอกวะ” ผมเสียความรู้สึกมากนะ
“ไม่ใช่ มึงฟังดีๆตั้งแต่วันนั้น กูก็อยากจะขอบคุณมึง แต่กูก็ปากแข็งไม่กล้าพูด กูก็เลยติดตามดูมึง จนกูก็รู้สึกอิจฉาคนรอบข้างมึง ทำไมใครๆอยู่ข้างมึงมึงก็ดูมีความสุขวะ มึงทำยังไง แล้ววันนั้นมึงโดนกูพูดขนาดนั้นแต่มึงก็กลับยิ้มให้กูได้อยู่ แล้วก็อีกหลายๆอย่างเลยนท มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอรูปที่พ่อกูเอาให้มึงดู กูแอบไปถ่ายมึงในหลายๆที่เลยนะเว้ย!” มันพูดอย่างรนๆ
“พอเถอะวะ กูว่ากินก๋วยเตี๋ยวเถอะเดี๋ยวมันจะอืดหมด” ผมก็จับตะเกียบกับช้อนแล้วกินไป
ผมควรรู้สึกยังไงดี ผมไม่แน่ใจแล้วที่มันบอกว่าชอบผมนั่นคือเรื่องจริงหรือเปล่า แต่จะใช่หรือไม่แล้วทำไมผมต้องรู้สึกละ เฮ้อ! ผมก็กินไป ไอสิงโตก็นั่งกินเงียบๆ ตอนนี้ผมจมอยู่กับความคิดตัวเอง ผมไม่รู้ว่ามันอาจจะแยกแยะไม่ออกหรือเปล่า ความรู้สึกผิด กับ ความชอบ? แล้วเรื่องที่มันอยู่กับผมทุกวันนี้ล่ะ? ผมสับสนไปหมด ผมก็นั่งคิดไปจนได้เวลากลับมันก็ไปส่งผมที่บ้าน........
“นท กูยืนยันนะว่ากูชอบมึง กูไม่ได้โง่ ที่จะไม่รู้ว่าอะไรคือความรู้สึกผิดอะไรคือความรู้สึกชอบ ตอนนี้กูรักมึงไปแล้วด้วยซ้ำนท” มันพูดอย่างจริงจัง แล้วหนักแน่น
“กูขอเวลาคิดหน่อยนะมึง กูสับสนไปหมดแล้ว….” ผมก้มหน้า ผมควรจะรู้สึกยังไงดี เฉยๆหรือ?
หมับ! ไอสิงโตลากผมเข้าไปในบ้าน ทักทายคนในบ้านนิดหน่อยมันก็ลากผมขึ้นห้องนอนแล้วล๊อค....
“มึงจับนี่นท” มันดึงเอามือขวาผมไปจบอกซ้ายมัน “ทุกครั้งที่กูอยู่กับมึงกูรู้สึกหวั่นไหว และใจของกูก็สั่นนตลอดเวลา แล้วกูก็ไม่เคยทำเพราะรู้สึกผิดด้วย กูว่ากูอาจจะหลงรักมึงตั้งแต่วันนั้นแล้วก็ได้ เพราะตั้งแต่วันนั้น กูก็ตามมึง อยากรู้ว่ามึงเป็นคนยังไง อยากรู้ว่ามึงจะยิ้มให้คนอื่นแบบยิ้มให้กูในวันนั้นไหม อุ้บ!” ผมเอามือปิดปากมันไว้
“มึงมีความสุขไหมที่ได้อยู่กับกู” ผมถาม มันโน้มหน้ามาหอมแก้มผม
“มีความสุขมาก” มันพูดแบบจริงจัง
“แล้วมึงทำไมไม่บอกกูตั้งแต่แรก....เรื่องนี้” ผมถามมันอย่างสงสัย มาบอกผมตอนนี้ต้องการอะไร
“ที่กูไม่บอกมึงตั้งแต่แรกนั้นก็เพราะ กูอยากให้มึงมั่นใจว่ากูชอบมึงจริงๆ และเรื่องที่กูเล่าก็เป็นเรื่องที่กูเจอกับมึงครั้งแรกจริงๆ และนั่นมันทำให้กูไม่ลืมมึงจริงๆ” พูดแบบจริงจัง น้ำเน่าจัง
“มึงดูละครมากไปสิงโต มึงชอบกูตั้งแต่ตอนนั้น แล้วมึงหายไปไหนมาวะ เพิ่งโผล่หัวมาอะ!” ผมถามอย่างสงสัย
“เพราะกูไม่ได้ชอบผู้ชายไง!” ผมชะงักไป “กูกังวลไปหมด กูกลัวว่ากูจะเป็นเกย์กูเครียด ถึงกูจะเครียดจะกลัวยังไง พอกูได้เห็นมึงทำไมกูรู้สึกสบายใจ ถึงจะเห็นแค่รูปก็เถอะ จนวันนึงก็ทนไม่ได้กูก็ไปปรึกษาแม่กู แม่กูบอกว่า ถ้าอยากมั่นใจก็ลองไปเจอมึงไปคุยไปทักทายดู ถ้ามึงทำให้กูหวั่นไหว ทำให้กูคิดถึงหนักกว่าดูรูป นั่นก็คือความโหยหา...” พูดแบบไปเอาบทประพันทธ์ไหนมาเนี่ย
“ละ...แล้วยังไงต่อ” ผมถามอย่างอึกอัก
“และตอนนั้นกูก็เห็นไอมิน เพื่อนในหมู่บ้านแทบจะไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ มันมีเฟสกูเพราะกูมีของที่เด็กแถวนั้นอยากได้ เกมส์ของเล่นทั้งหลายที่กูไม่ใช้ กูก็จะเอาไปให้พวกนั้นแหละ ไอมินมันเลยมีเฟสกู กูเห็นมันถ่ายรูปกับมึง กูก็เลยทักไปถามมัน และหลังจากนั้น ที่เอ็มเค ที่กูได้เจอกับมึงครั้งที่สองไง” มันพูดแบบซีเรียส
“แล้ว?” ผมทำหน้าอึนๆ งงไปหมด ซับซ้อนดี
“กูเลยมั่นใจมากขึ้น เพราะมึง เป็นคนที่ทำให้กูหวั่นไหว กลับบ้านมาวันนั้นกูก็เอาแต่นอนคิดถึงมึง กูเปลี่ยนไปเพราะมึง” ผมยังไม่ได้เอามือออกจากอกมัน ใจมันเต้นแรงมากมาย ผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมากองอยู่ตรงพื้นห้องผมเนี่ย
มันกำลังสาระภาพรักกับผม?....
“กะ...กูเข้าใจละ... อุ้บ!” มันจับหน้าผมแล้วประกบจูบทันที ผมตกใจไปหน่อย
มันทำให้ผมมั่นใจจริงๆว่ามันรักผม ที่ผมต้องสับสนเพราะแค่กลัวว่ามันรู้สึกผิด เลยยอยากทำให้ผมรู้สึกดีเลยต้องมาทนคบกับผมเท่านั้นเอง และถ้ามันมาทำดีเพราะรู้สึกผิดผมบอกเลยว่าพลาดมาก มันจะเป็นการทำลายความรู้สึกผมแบบสุดๆ และแน่นอนว่าผมไม่ให้แม้แต่คำว่าเพื่อนกับมันหรอก...........
“มึงมั่นใจหรือยัง” ผละออกมา ผมก็ได้แต่พยักหน้าช้าๆ
“ขะ...ขอบคุณที่ทำให้กูมั่นใจ” ผมรู้สึกร้อนที่หน้าไปหมด
“แย่จัง! กูกะจะเอามาเป็นหัวข้อสารภาพรักสักหน่อย” (ยิ้มเขิน) “แต่ต้องเอามาเป็นหัวข้อแก้ตัวสะงั้น”
“สิงโต ถึงมึงจะแน่นอนและกูก็มั่นใจ มึงกะ....”
“บอกแล้วไงเรื่องไออ๊อฟช่างมัน กูไม่สน กูยังยืนยันคำเดิมทุกอย่าง เลิกพูดตอกย้ำสักทีได้ไหม” มันตัดบทผม แล้วพูดแบบจริงจัง
“กูกลัวว่าสุดท้ายถ้ามึงจะเจ็บปวด กูไม่อยากเห็นมึงแย่ เพราะมันจะทำให้กูโกรธตัวเองด้วย!” ผมพูดอย่างกังวล
“กูจะพูดวันนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ” จับมือผมแน่น “กูจะรักกับมึงแบบนี้ และไม่ว่าสุดท้ายมึงกับกูจะเป็นยังไง จำสัญญาได้ไหม” ผมพยักหน้า “กูก็จะไม่ทิ้งมึงและมึงก็จะไม่ทิ้งกูจำได้ใช่ไหม นั่นแหละคือสิ่งที่กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย และหลังจากนี้มึงและกูจะรู้กันอยู่แก่ใจ อย่าได้กลัวว่าใครจะเจ็บปวด ไม่มีใครต้องเจ็บปวดทั้งนั้น เพราะผลสุดท้ายเราจะยังอยู่ด้วยกัน” พูดแบบหนักแน่น ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อย
“เข้าใจแล้ว” ผมโผลเข้ากอดมัน
“อย่าคิดมาก กูดีใจนะที่มีมึง ถึงมันจะเป็นความสัมพันธิ์แบบนี้ก็เถอะ” ผมกอดมันแน่นเลยขึ้น มันก็กอดผมแน่น
“กะ...กูก็ดีใจ” ผมผละออกมาแล้วจ้องหน้ามัน
เราคุยกันสักพักไอสิงโตก็กลับไป ผมก็นอนคิดไปมาเรื่องมันเยอะกว่าเดิม ผมกลัว กลัวว่าไอสิงโตมันจะผิดหวังในผลสุดท้าย อีกอย่างเรื่องอิงฟ้าอีก ตอนนี้มันหนักมากขึ้นทุกอย่างมันหนักแล้วจริงๆ มันคงจะไม่เคยมีคนไปทำดีกับมันในช่วงนั้น แล้วผมก็ดันไปใจดีผิดที่ผิดเวลา มันก็เลยถูกใจผมที่แม้ผมจะไม่เห็นหน้าหล่อๆของมันแต่ผมก็ทำดีกับมันซึ่งต่างจากคนอื่นๆที่เข้าหามันเพราะหน้าตาแหละฐานะ เป็นเรื่องที่ซับซ้อนจริงๆ
วันถัดมาผมก็ตื่นไปโรงเรียนตามปกติพี่โน้ตก็ไปส่ง พอถึงโรงเรียน ผมก็ไปหาเพื่อนๆ นั่งคุยกับเพื่อนนี่แทบจะไม่ได้คุย นั่งคิดอะไรไปทั่ว นึกขึ้นได้ผมก็เอาของฝากที่ไปกรุงเทพฯให้พวกมัน ดีใจกันใหญ่พูดกันอยู่นั่นแหละ......
“ปอ ไปส่งเข้าห้องน้ำหน่อย” ผมมันก็พยักหน้า
ผมกับปอก็เดินไปห้องน้ำกัน ยังไม่ถึงห้องน้ำผมก็หยุด ปอมันก็งงๆ...
“มีอะไรมึง?” มันถามอย่างสงสัย
“ปอกูจะปรึกษามึงเรื่องไอสิงโต...” ผมทำหน้าคิด
“เกิดอะไรขึ้นวะ?” ปอถามอย่างเป็นห่วง
“มึงว่ากูกับไอสิงโตมันจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่วะ” ผมถามอย่างเครียดๆ
“กูว่าแล้วว่าสักวันมึงต้องมาพูดเรื่องนี้ ทำไมวะมึงรำคาญมันแล้วเหรอ” ไอนี่นิ
“ไม่ใช่ มันเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะเว้ย! กูกลัวว่าสุดท้ายแล้ว คนที่จะเจ็บปวดคือมัน กูกลัวว่าจะเสียเพื่อนดีๆไป” ผมพูดอย่างกังวล
“ง่ายๆเลยนะ มึงก็ทำแบบทุกครั้งไป อยู่เฉยๆ เครียดตอนนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์” ผมคิดตามมันก็จริง แต่มันก็อดคิดไม่ได้
“กูย้ำกับมันหลายครั้งแล้วนะมึง ว่ารักแบบนี้มันไม่โอเค มันก็ไม่ยอม แถมยืนยันหนักแน่นเข้าไปอีก” ผมบอกอย่างเครียดๆ
“ก็อย่างที่กูบอกไงเฉยๆไว้ก่อน เพราะถ้าถึงเวลาทุกคนก็จะรู้ตัวเองแหละ ว่าใครจะเลือกใคร” ผมมองมันอย่างงง “ และก็อย่าได้เครียด เพราะเรื่องพวกนี้อะ จะอยู่ให้มึงคิดมากไม่นานหรอก กูมีความรู้สึกว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเหมือนทุกครั้งแหละวะ” มันยิ่งพูดยิ่งงงๆ
“เออๆ ปกติเข้าไว้ใช่ไหม มึงจะอยู่ข้างกูใช่ไหมเมื่อถึงเวลานั้น” ผมถามอย่างกังวล
“มึงถามอะไรโง่ๆเนี่ย ไม่ว่ายังไง กูและเพื่อนๆก็อยู่ข้างๆมึงเสมอ โดยเฉพาะกูที่จะช่วยมึงในเรื่องนี้ด้วย” ผมมองมันอย่างสงสัย “หมายถึงช่วยพูด เพราะมึงก็บอกกูอยู่แค่คนเดียวนิจริงไหม” ผมก็พยักหน้า
เอาวะในเมื่อมันมาไกลขนาดนี้แล้ว ผมก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป แล้วให้เวลาเป็นตัวตัดสิน ว่าใครจะเลือกใครอย่างที่ปอบอก เพราะก็จริง ผมเครียดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่บั่นทอนจิตใจ ผมกับปอคุยกันอีกนิดหน่อยก็พากันไปหาเพื่อนๆ ผมเห็นพี่อ๊อฟเดินมากับยัยอิงฟ้า ด้วยท่าทีที่สดใสกว่าแต่ก่อน สงสัยมันจะทำตามที่ผมบอก และคงรอผมลงมือ ซึ่งตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเลย บ้าจริง!
พักเที่ยง ผมก็ไปหาไรกินกับเพื่อนๆตามปกติ จะว่าไม่ให้คิดมากเลยก็ไม่ได้นะ ขอเวลาสักนิด ขอเวลาให้มันเคลียล์พื้นที่ในสมองสักหน่อย.....
“เป็นอะไรวะมึง เครียดๆ” ไอมินหันมาถาม
“มีอะไรให้คิดนิดหน่อยวะ” ผมตอบอย่างไม่จริงจังนัก
“บอกพวกกูได้นะเว้ย! จะได้ช่วยกันคิด” ไอนัทบอกอย่างเป็นห่วง
“เออนั่นดิ เก็บไว้คนเดียวไม่ดีหรอก!” ไอวิวย้ำอีกครั้ง
“มันคงเครียดหลายๆเรื่อง พวกมึงหากิจกรรมช่วยมันดิ!” ไอปอนี่มันเจ้าเล่ห์นะ หาเรื่องให้ผมแล้วไง
แล้วมันก็คิดกันไป สรุปจะพาผมไปออกกำลังกายที่สนามกีฬาอีก ผมว่าก็ดีนะแถมยังดีที่วันนี้ใส่ชุดพละมากันอีก แต่บางคนอยากใส่กางเกงขาสั้น ดีที่วันนี้พี่ไอนัทมันว่างเลยเอามาให้ได้ บ้านไอนัทเปิดสนามบอลเทียม โรงยิมอะไรพวกนี้แถมยังขายอุปกรณ์กีฬาอีก พอขึ้นห้องผมก็พยายามตัดเรื่องไอสิงโตไปก่อน ก็พยายามคุยกับเพื่อนไปเรื่อย แต่....ไอสิงโตก็โทรมา.....
“ฮัลโหลครับ ที่รักทำอะไรอยู่” เอิ่ม!
“เกินไปจริงๆ” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“นทอย่าเครียดเลย กูไม่โอเคเลยนะ ถ้ามึงไม่เลิกคิดมากเรื่องกู วันนี้กูจะไปปล้ำมึงถึงที่บ้านแล้วนะ!” มันพูดขู่เสียงจริงจัง
“ไอบ้า!” เขินสิ มาพูดเรื่องบ้าอะไรตอนนี้
“เย็นนี้จะไปออกกำลังกายกันใช่ไหม เดี๋ยวกูเอากางเกงไปให้ มึงอย่าไปเอาของไอนัทมาใส่นะเว้ย!” ผมมองไปทางไอมิน มันรีบหลบหน้าผม
“สายของมึงจะรายงานละเอียดไปแล้ว มึงจ้างมันด้วยอะไร ถึงเชื่องขนาดนี้” ผมพูดเสียงดังตั้งใจให้ไอมินมันได้ยิน ไอมินมองค้อนผม
“ก็แค่ให้กระดูกควายสองสามก้อนเองมึง” มันพูดติดตลก แต่นั้นทำให้ผมขำจริงๆ
“55 กระดูกควายเลยเหรอวะ ไอมินไอสิงโตให้กระดูควายมึงเป็นอาหารเหรอ” ผมพูดเสียงดังไอมินทำหน้าเป็นตีนเลย
“แล้วมึงไม่ถามกูเหรอว่ากินข้าวหรือยัง” (เอิ่ม)
“กินข้าวหรือยังครับเสี่ย!” ผมประชดมัน ไอนี่มันว้อนทุกเรื่องจริงๆ
“กินแล้วครับ และกูก็รู้ว่ามึงกินแล้ว แต่กินได้นิดเดียว” ไอนี่มันละเอียดเกินไป
“ถ้าจะละเอียดขนาดนี้นะ” ผมพูดอย่างเซ็งๆ
“ไม่ละเอียดได้ยังไง มึงแฟนกูนะ!” มันพูดกวนประสาท
“คร้าบบ! รู้สึกว่าแฟนคนนี้จะดูแลผมดีจังเลย เมื่อไหร่จะมาขอแต่งงานสักทีละ” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจ
“อยากแต่งเหรอ?” ไอนี่ดันจริงจังสะงั้น โถ่!
“อย่ามาทำจริงจังนะไอสิงโต เดี๋ยวมึงจะโดน!” ผมพูดเสียงแข็ง
ผมกับมันก็คุยกันไปสักพักก็วางเพราะครูเข้าสอนแล้ว ผมก็เรียนคาบบ่ายไป ก็อารมณ์ดีขึ้น อาจจะวางเรื่องไอสิงโตได้แล้ว แต่เรื่องยัยอิงฟ้านี่ต้องทำยังไง? พอเลิกเรียน...........
“นท มึงปิดเครื่องทำไม ไอสิงโตโทรหาไม่ได้เนี่ย!” ไอมินจะอารมณ์เสียเพื่อ? ผมมองมันนิ่งๆ เพราะโทรศัพท์ผมแบตหมดไปแล้ว
“มึงจะอะไรนักหนาไอมิน!” ไอปอถามอย่างรำคาญ
“เฮ้อ! ไปกันเถอะพวกมึง” ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ
เราก็พากันลงตึกไป พอลงมาได้ยังเดินไม่พ้นอาคาร ก็เห็นยัยอิงฟ้าเดินควงพี่อ๊อฟ เดินผ่านไป ผมก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เคลียล์เรื่องนี้เลย แล้วจะไปออกกำลังกายเนี่ยนะ? ไม่ได้แล้วต้องทำอะไรสักอย่าง......

“ร้ายสุดๆ ร้ายเกินไปแล้ว” ผมพูดเสียงสั่น สั่นเพราะโกรธมาก
“แล้วแม่งก็จัดแจงทุกอย่างเลย ทั้งเรื่องโทรศัพท์แล้วก็อะไรต่างๆ แถมยังแยกกูกับมึงแบบไม่ให้เจอกันได้เลย ไปจ้างเด็กแถวบ้านเราให้ดูกูอีกเนี่ย!” มันพูดอย่างเครียดๆ
“แล้วพี่อ๊อฟจะทำยังไง รูปกับคลิปนั่น ไล่ออกสถานเดียวเลยนะเว้ย!” ผมพูดอย่างเป็นห่วงมัน เรื่องใหญ่อยู่นะ
“ก็เนี่ยแหละ กูถึงได้ขอเวลามึง มันยากตรงที่กูไม่รู้ว่ามันเซฟไว้ในไหนบ้าง อีกอย่างที่กูก็ไม่อยากให้มึงยุ่งก็กลัวมึงจะซวยไปด้วย เพราะมึงยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย” ผมว่ามันก็จริง
“ขะ....เข้าใจแล้วพี่อ๊อฟ” คิดแล้วก็รู้สึกผิด “แล้วคืนนั้นเพื่อนพี่อ๊อฟไม่อยู่เหรอ” ผมถามอย่างสงสัย
“ไอนี่แหละเป็นคนถ่ายคลิปกับรูป มันโดนขู่เหมือนกัน” มันพูดอย่างหงุดหงิด
ผมเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว ยัยอิงฟ้ามันร้ายลึกนักนะ คอยดูเถอะผมจะเอาคืนให้มันอับอายจนไม่มีหน้าให้เดินในโรงเรียนเลย......
“พี่อ๊อฟ อย่าเครียดนะรู้เปล่า” ผมบอกมันอย่างเป็นห่วง
“ตอนแรกเครียดมาก กลัวมึงไม่เข้าใจ แต่พอมึงเข้าใจก็โอเค” มันพูดอย่างกังวล
“พี่อ๊อฟก็ทำตัวปกติไปนะ กลับไปผมจะไปช่วยเคลียล์เอง” ผมพูดแบบจริงจัง
“ไม่ได้นะ! กูไม่อยากให้มึงมีปัญหา!”
“พี่อ๊อฟพูดเหมือนไม่รู้จักผมเลยนะ ผมเอาตัวรอดได้อยุ่แล้ว อีกอย่างพี่อ๊อฟตามไม่ทันมันหรอก ต้องงูเห่าเหมือนกันสิมันถึงจะสู้กันได้!” ผมกัดฟันพูดอย่างแค้นเคือง
“กูรู้ว่ามึงทำได้นะนท แต่กูกลัวป๊าจะไม่ไว้ใจกู” มันดูกังวลมากเลยสินะ
“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ทุกคนจะเข้าใจพี่อ๊อฟโดยเฉพาะผม และทำอย่างที่บอกทำตัวปกติไป ผมกลับไปจะไปช่วย” พูดอย่างใจเย็น ตอนนี้ก็ทำให้อิงฟ้ามันหลงระเริงจนตายใจไปก่อนแล้วกัน และหลังจากนั้นจะตีมันให้หัวแบะเลย อีงูเห่าฝึกหัด!
“กะ...ก็ได้ แต่ถ้ามันทำให้มึงเดือดร้อนกูไม่ให้มึงทำนะนท” มันพูดเสียงกังวลมาก
“อย่าได้กลัว ถึงจะเดือดร้อนก็เพื่อพี่อ๊อฟนะ” ผมเสียงหวาน
“มึงแม่งเป็นสะแบบนี้ จะไม่ให้กูรักได้ยังไง” ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า
“อื้ม! อย่าเครียดล่ะ ทำตามที่บอกนะ ทำตัวปกติไปไม่ต้องพยายามอะไรแล้ว เพราะต่อจากนี้นทจะจัดการเอง” ผมพูดอย่างจริงจัง
“อืมๆ”
จริงๆก็ยังไม่รู้วิธี ก็เอาไว้ก่อน ค่อยคิดๆไป คุยกันไปสักพักก็วางไปเพราะยัยอิงฟ้าโทรตามแฟนชาวบ้านแล้ว น่าตบจริงๆ เรื่องนี้ค่อนข้างยากนะ เพราะดูเหมือนมันจะคิดไว้หมดแล้ว ถ้าผมไปยุ่งมันก็จะโทษผม ถ้าพี่อ๊อฟไม่ทำตามมันมันก็จะแฉพร้อมบอกว่าผมบังคับอีก อีนี่มันดักไว้หมด เก่งนักนะเป็นผมไม่กล้าทำนะวิธีนี้ เฮ้อ!
ไอสิงโตก็คุยกับใครไม่รู้ในบ้านเสียงดังเชียว ผมก็เดินเข้าไปหา มีผู้ชายน่าจะรุ่นพี่มั้ง 2 คนหน้าเหมือนกันด้วย แล้วก็น้ามันกับสิงโต พอไอสิงโตเห็นผมก็แนะนำนิดหน่อย แล้วก็นั่งคุยกัน ผู้ชาย 2 คนนี้ อยู่ม.5กันทั้งสองเป็นฝาแฝด หน้าตาดีเชียว เป็นลูกพี่ลูกน้องไอสิงโต ชื่อดิน กับ ไฟ เขาก็ดูพูดสนุกดี ไม่ได้ทำให้ผมเกร็งแต่อย่างใด.....
“คุยกับใครตั้งนานวะ กูไปตามมึง 2 รอบแหนะเห็นว่าคุยอยู่เลยไม่อยากกวน” สิงโตหันมาถามกับผม
“กะ...ก็พี่โน๊ต บ่นยาวเลย” ผมพูดมันก็พยักหน้าเข้าใจ
เราก็คุยกันไป สักพักก็ไปห้องพักก็เอาของเข้าไปเก็บ นี่ยังไม่เที่ยงเลย แล้วก็หิวมากด้วย ก็คือมัวแต่โม้กัน....
“เออมึงกูหิวแล้ววะ ลงไปหาอะไรกินกันเถอะ”  อยู่ๆไอสิงโตก็พูดขึ้น
“เพิ่งรู้เหรอ” ผมพูดประชดมัน จริงๆจะพูดตั้งแต่นั่งคุยกันแล้วแต่เกรงใจ
แล้วมันก็พาผมลงไปหาอะไรกิน ก็มีแม่บ้านทำให้ก็นั่งกินกันไป กินไปเยอะเลย เพราะหิวมาก และเสียพลังงานไปเยอะ ตั้งแต่เมื่อคืน กินจนจุก....
“พี่ดินกับพี่ไฟไปด้วยนะ” อยู่ๆไอสิงโตก็พูดขึ้นมา
“ไปไหน?” ผมมองอย่างสงสัย
“งานการ์ตูน แล้วก็อย่าได้คิดไปเหล่ใครละ เมื่อกี้กูเห็นนะมองพี่ดินกับพี่ไฟตาเป็นมันเลย” มันพูดแบบจริงจังมาก
“กูแค่กำลังแยก ว่าคนไหนพี่ดินคนไหนพี่ไฟ เหมือนกันอย่างนั้นกูก็คุยลำบากนะ” ผมพูดแบบนิ่งๆ ก็มันจริงนะ แทบจะไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยทั้งหน้าตาและนิสัย
“เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
ผมก็คุยกับมันนิดหน่อยพอกินเสร็จเรียบร้อยก็ไปนอนเล่น กินแล้วก็นอน55 เราจะไปงานช่วงบ่ายๆหน่อย ไอสิงโตบอกไปช่วงนี้คนเยอะขี้เกียจไปต่อแถว ผมก็แล้วแต่ ไม่ได้อยากได้อะไรพิเศษอยู่แล้ว พอถึงเวลาไปก็ไปกัน ไปเอ่อเอิ่ม!.....
“จริงๆเรานั่งรถไปกันเองก็ได้นะ ไม่จำเป็นต้องเอารถไปหรอก” ผมกระซิบบอกไอสิงโต
“พี่ดินกับพี่ไฟเขาไม่ชอบนั่งรถโดยสารแบบนั้น” มันกระซิบผมก็พยักหน้า ดูก็รู้คุณชายสุดๆ ตระกูลนี้ ดงผู้ดีแล้ว1
ก็พากันไป ก็คุยกันไปผมก็นั่งดูจำไม่ได้สักทีคนไหนดิคนไหนไฟก็จ้องพวกพี่เขาแบบนั้นแหละ หาจุดสังเกตุ และก็เจอ พี่ไฟจะมีไฝตรงติ่งหู พี่ดินไม่มีแค่นี้เอง จะคุยกับใครก็มองหูแล้วกัน อ้ออีกอย่างคงเสื้อผ้าคนละสีสินะ ผมก็คุยไป มันก็ได้ผลจริงๆ พอไปถึงคนก็ยังเยอะอยู่ดี อะไรก็ไม่รู้ เราก็พากันเดินไปทางคนที่มีตั๋ว วีไอพี? ก็เข้าได้เลยไม่ต้องต่อแถว พอเข้าไปไอสิงโตก็เริ่มแล้ว......
“นทจับมือ” มันยื่นมือมาให้ผม “คนเยอะนทเดี๋ยวหลง!” มันทำเสียงดุอีกนะ ผมก็ยื่นๆให้มันจับไป
“มึงไม่อายเหรอวะ?” ผมหันไปถามมัน
“ไม่อาย ถึงมึงอายมึงก็ต้องทนแล้ว” มันยักคิ้วกวนตีนอีก จริงๆผมไม่ได้อายนะ กลัวมันอายนั่นแหละ แต่ถ้ามันคิดแบบนี้ก็แล้วแต่มันไป
“มึงจะมาซื้ออะไรวะ?” ผมถามอย่างสงสัย
เพราะงานนี่มีแต่โมเดลและฟิกเกอร์แล้วก็เกมส์ คอสเพลย์ก็เยอะ ผมไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ก็ดูได้ ผมชอบอ่านหนังสือการ์ตูนกับนิยายแปลมากกว่า พวกนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่......
“โมเดลไง ขาดอีกไม่กี่ตัวก็ครบเซ็ทแล้ว” มันยิ้มอย่างดีใจ
“มึงกูว่ามือกูลื่นเพราะเหงื่อมือออกแล้ว” ผมบอกมันอย่างเกรงใจ
“อื้ม” มันหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดในมือให้ผม ผมก็มองแบบอึ้งๆ “มีอะไรก็บอกกูพร้อมทำให้” ยิ้ม ไอนี่มันจะดีเกินไปแล้ว พร้อมตลอดเวลาเลย
ผมก็เดินไป พี่ดินกับพี่ไฟก็เดินนำหน้า....
“มีอะไรที่เป็นของฝากได้ไหมนะ? เอาไปฝากเพื่อนๆหน่อย เดี๋ยวพวกมันจะงอนกัน” ผมพูดอย่างไม่จริงจัง แล้วก็หันซ้ายขวามองดูร้านต่างๆ
“ได้ พวงกุญแจฟิกเกอร์ไหม แบบนั้นอะ” ชี้ให้ผมดูเป็นการ์ตูโจรสลัดชื่อดัง แต่..
“เอิ่ม! ตัวแค่นั้นตัวละ220แล้วนะมึงแพงไปไหน” ของฝากแพงขนาดนั้นไม่ไหว ตัวละ220เพื่อน10คน จนกันพอดี มันไม่สมเหตุสมผล ตัวนึงเท่านิ้วโป้ง จะแพงอะไร ถ้าเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ก็ว่าไปอย่าง
“อยากได้กี่ตัวไปหยิบ” มันดึงผมเข้าร้าน ผมละหน่ายจริงๆมากับเสี่ยเนี่ย
“เออแปปๆขอโทรหาเพื่อนๆก่อน” ต้องถามพวกมันก่อน ว่าชอบอะไรจะได้ซื้อไปถูก ซื้อคละไปเดี๋ยวไปตีกันอีก “เออมึงก็โทรถามพวกไอโค้กด้วย” มันก็พยักหน้าแล้วก็ปล่อยมือจากผมไปเอาโทรศัพท์ขึ้นมากด
ผมกับไอสิงโตก็คุยโทรศัพท์กับเพื่อนๆไปด้วยพอพวกมันแต่ละคนรู้นะ ทั้งบ่นทั้งด่าเพราะพวกมันก็อยากมากัน ผมก็แถไปทั่ว แล้วเลือกตัวที่มันอยากได้ไปด้วย ไอห่ามินเรื่องเยอะอีกนะจะเอากบเคโรโระ เอาจริงก็ต้องไปเดินวน มันหมดยุคกบไปแล้วไม่ใช่เรอะ มันจะย้อนยุคหรือยังไง ไอนัทก็จะเอานารูโตะ เรื่องเยอะกันชิบ กว่าจะเสร็จ แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะซื้อไปให้พี่อ๊อฟด้วยนะ มาจากการ์ตูนหรือเกมส์ก็ไม่รู้ เป็นเหมือนเด็กผู้ชายมือข้างนึงถือพู่กัน อีกข้างถือถาดสีน่ารักเชียว น่าจะเหมาะกับพี่อ๊อฟพอผมจะจ่ายไอสิงโตก็ไม่ยอมอีก เถียงกันจนผมยอม เพราะผมยื่นตังให้พี่เขาแล้วมั้นก็เอามายัดคืนผมอีกไอสิงโตก็จ่ายไป ไอนี่ซื้อไปเผื่อใครอีกไม่รู้เยอะแยะ เอามันว่ารวยนักนิ......
“แล้วมึงอยากได้อะไรนท” มันหันถามอย่างจริงจัง
“ไม่อะ กูว่ามันแพงไปหน่อย ถ้าป๊ารู้ว่ากูมาซื้อของพวกนี้ กูโดนด่าพอดี” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ เพราะว่ามันแพงจริงๆ555
“งั้นไปเดินดูกัน” มันก็เดินจูงผมไปนู่นไปนี่ กลายเป็นว่าพี่ดินกับพี่ไฟได้เดินตามแล้วทีนี้
“สิงโต พวกเราอยากไปดูตรงโซนเกมส์ ไปกัน” พี่ไฟพูดขึ้นพร้อมดึงแขนเสื้อไอสิงโต
ก็พากันไป พูดคุยกันไปด้วยสนุกสนานเฮฮากันไป ไอสิงโตซื้อโมเดลหมดไปเป็นหลายหมื่นแค่ของมันยังไม่รวมของฝากเพื่อน พี่ๆเขาก็ได้แผ่นเกมส์กับอุปกรณ์เสริมเกมส์เยอะแยะไปหมด และผมที่ไม่ได้ซื้ออะไร ผมไม่ค่อยอิน เล่นได้แต่ไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนพวกนี้....
“นทไม่ซื้ออะไรเหรอ?” พี่ดินหันมาถามผม
“ไม่รู้จะเอาอะไรอะพี่” ผมตอบด้วยรอยยิ้ม
“นี่ไหม เหมาะกับนทดีนะ” พี่ไฟชี้ไปทางตุ๊กตา? ตุ๊กตาโลมา มันเหมาะยังไง
“เหมาะตรงไหนเนี่ย!” ผมยิ้มแล้วเดินเข้าไปดู ก็แค่ตุ๊กตาเหมือนตัวละครในเกมส์ มันน่ารักดี แต่ก็งั้นๆ ทั่วไป
“เดี๋ยวกูมานะ” ไอสิงโตหันมาบอก ผมก็พยักหน้า แล้วมันก็เดินไป
“เอาเปล่าเดี๋ยวพี่ซื้อให้” พี่ไฟพูดอย่างใจดี
“จะดีเหรอพี่ เอาไปก็คงเอาไปตั้งโชว์” ผมกับตุ๊กตาคือเป็นอะไรที่ไม่ถูกกันสักเท่าไหร่ มันดูแค่น่ารัก เอามาเล่นไม่ได้หรอกแค่โชว์ ผมไม่ใช่เด็กผู้หญิงสักหน่อย
“ไม่อยากได้อะไรเลยเหรอ?” พี่ดินถามอยากสงสัย
“ไม่นะพี่ ผมไม่ค่อยชอบอะไรแนวนี้สักเท่าไหร่” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ถ้ามันมีการ์ตูนที่ผมชอบก็ว่าไปอย่าง ผมเดินทั่วแล้วก็ไม่เห็น คงไม่มีหรอก
“แล้วนทชอบทำอะไร” พี่ดินถามอย่างสงสัย
“ชอบอ่านหนังสือครับ” อ่านหนังสือก็เพลินดี หนังสือไร้สาระนะ ไม่ใช่หนังสือเรียน
“งั้นแปปนะ” พี่ไฟพูดแล้วยิ้ม แล้วก็ลากพี่ดินไปไหนไม่รู้ ผมได้ยืนอยู่คนเดียวเลย
ไอสิงโตก็ไปนานจริงๆ พี่ดินกับพี่ไฟก็ดูเหมือนจะรักกันดีความคิดเขาดูเชื่อมกันดี รอไปสักพักไอสิงโตก็มา....
“อะนี่!” มันยิ้มบานแล้วยื่นกล่องฟิกเกอร์ดิเอเวนเจอร์เป็นเซ็ตให้ผม ผมก็มอง “กูเห็นผ้าปูที่นอนมึงเป็นไอตัวพวกนี่คิดว่าน่าจะชอบ ไอโมเดลการ์ตูนที่มึงอยากได้มันไม่มีในงานนี้กูถามเขาแล้ว” มันพูดไปยิ้มไป มันก็ดู..ใส่ใจดีเนอะ
“ขอบใจวะ มึงอยากได้อะไรหรือเปล่ากูจะได้ซื้อให้บ้าง” ผมพูดอย่างดีใจ จริงๆไม่ชอบไอพวกนี้สักเท่าไหร่ แค่ลายบนผ้าปูที่นอน ป๊านั่นแหละซื้อให้ ผมไม่ได้เลือกของพวกนั้นด้วยซ้ำ แต่ก็ดีใจที่มันจดจำรายละเอียดของผมมากว่า
“ไม่อยากได้อะไร แค่มีมึงก็พอแล้ว” ไอสิงโตพูดด้วยสายตาลึกซึ้ง เอาจริงๆผมจะอ้วก แต่ต้องเขินมากกว่าเพราะมันส่งสายตาซึ้งมาให้ ไอสิงโตมันร้าย ทำผมหวั่นไหวจริงๆ
“ไอบ้า!” ผมรู้สึกร้านผ่าวที่หน้า
แล้วมันก็แซวผมอย่างนั้นแหละ จนพี่ดินกับพี่ไฟมา....
“นี่น่าจะเหมาะกับนทนะ” พี่ไฟพูด แล้วพี่ดินยื่นโมเดล!เด็กผู้ชายนอนอ่านหนังสือมาให้ผม น่ารักมากเลย น่าจะมาจากเกมส์หรือเปล่าไม่รู้
“ชอบไหม” พี่ดินพูดขึ้น
“ชะ...ชอบครับ ขอบคุณครับ พี่ๆอยากได้อะไรไหม ผมไม่รู้จะซื้ออะไรตอบแทนเลย...” ผมพูดอย่างเกรงใจ
“ตอบแทนแค่.....ไปเล่นน้ำด้วยกันไง” พี่ดินพูดขึ้น ผมทำหน้าสงสัย
“สวนน้ำที่ไหนดี นทอยากไปที่ไหน?” พี่ไฟถามอย่างดีใจ
“อะ...เอ่อ ผมว่ายน้ำไม่เป็นนะครับ” ผมยิ้มอ่อนส่งไป
“อ้าว!เหรอ? งั้นไปดรีมเวิร์ดไหม” พี่ดินก็ยังพยายาม
“ไม่ต้องลำบากพาผมไปก็ได้นะพี่ ผมเกรงใจนะครับ” ผมยิ้ม จริงๆเครื่องเล่นพวกนั้นผมเล่นไม่ได้มาก เป็นโรคกลัวเครื่องเล่นหวาดเสียว เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ นอกจากคนในครอบครัว โรคปอดแหกนั่นเอง
“ไม่ลำบากเลยนะเห็นนทคุยสนุกดี อยากพาไปเที่ยว” พี่ไฟเอ่ยขึ้น
“ผมว่าให้นทเลือกดีกว่าว่าจะไปไหน” ไอสิงโตพูดแล้วยิ้มให้ผม พี่ทั้งสองก็พยักหน้า
“อะ..เอ่อ” โยนมาได้นะมึงไอสิงโต คิดหนักเลยสิ สวนน้ำว่ายน้ำไม่เป็นไปกับพวกเขาเดี๋ยวก็กร่อยอีก ไปสวนสนุกกร่อยหนักกว่าเดิมผมคงแค่ไปนั่งดูเพราะไม่เล่นแน่นอน “ละ...แล้วพี่อยากไปไหนกัน สิงโตอยากไปไหน” ผมหันไปถามด้วยความที่คิดไม่ออก
“จริงๆพี่อยากพาไปหัวหินนะ แต่เสียดายกลับพรุ่งนี้กันแล้ว งั้นไปเล่นน้ำกันนะ สวนน้ำที่มีเครื่องเล่นเยอะๆน้ำไม่ลึกหรอก” พี่ไฟเสนออีกครั้ง(ยิ้ม)
“ใช่ก็ดีนะไปไหม” พี่ดินเสริม
“กะ..ก็ได้ครับ” ผมยิ้ม ก็ดี หวังว่าคงไม่ลึกอย่างที่พี่เขาบอกนะ
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า กูไม่ปล่อยให้มึงจมหรอก” ไอสิงโตกระซิบบอก ผมก็หันไปยิ้ม
แล้วเราก็เดินอีกนิดหน่อยก็พากันออกจากงาน พวกพี่ๆเขาก็พาไปเดินห้าง ห้างอีกแล้ว เบื่อจริงๆ! ก็เดินไปไปหาขนมกินกัน เป็นร้านเอ่อ....ร้านขนมหวาน หวานจริงๆสีชมพูดทั้งร้านเลย เราก็สั่งกันไป เอาจริงๆก็อึดอัดเล็กน้อย คือพวกเขาถูกเลี้ยงดูมาแบบหรูหรากัน ไอร้านนี้ขนมบ้าอะไรชิ้นนิดเดียว500กว่าบาท ก็สั่งๆไป ให้ไอเสี่ยมันเลี้ยงเลย พาเข้าแต่ร้านแพงๆดีนัก.....

“กะ...กูพอจะเดาออกว่าต่อจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ถะ....ถึงจะจำไม่ได้ก็เถอะ” ผมพูดแบบอึกอัก
“กูน้อยใจนะเนี่ย ทำไมจำไม่ได้” มันทำหน้านอย
“กูจำไม่ได้จริงๆ...ขอโทษ” พูดอย่างสำนึกผิด จริงๆผมไม่รู้ว่าที่ไอสิงโตมันพูดเรื่องจริงไหม แต่นั้นจะสำคัญอะไรในเมื่อมันมีสติอยู่คนเดียว ก็เอาเถอะมันคงไม่โกหกหรอกมั้ง อีกอย่าง เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วด้วย
“แต่รอบที่สองมึงจำได้ใช่ไหม” มันพูดถึงในห้องน้ำวันนั้น เล่นเอาหน้าผมร้อนผ่าวเลย เพราะมันเร่าร้อนจริงๆ
“พอเถอะน่า” ผมเขินจริงๆนะเนี่ย
“แล้ววันศุกร์มึงไปนอนกับกูนะ” ไอสิงโตบอกผมด้วยรอยยิ้ม
“ทำไม?” ผมถามอย่างสงสัย
“ก็วันเสาร์ตอนเช้าเราจะไปกรุงเทพฯกัน อยู่กันคนละที่เดี๋ยวจะยุ่ง” (ยิ้ม)
“ก็ได้ๆ” ผมทำหน้าคิด
“กูไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยวะอยู่กับมึง”(ยิ้ม)
“เดี๋ยวมึงก็เบื่อกูเองแหละอย่ามาพูดให้ดูดี” ผมพูดอย่างจริงจัง เพราะคนส่วนมากที่หลงใหลผม มันก็แค่ชั่วคราว ดูอย่างพี่ไอซ์สิ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแย่
“เชื่อดิไม่เบื่อ” มันโน้มหน้ามาใกล้มากจนจมูกมันชนกับจมูกผมเลย
“รู้นะคิดอะไร” ผมถามด้วยรอยยิ้ม
“ถ้ารู้แล้วต้องทำยังไงต่อวะ” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
“นั่นสิทำยังไงดี” เอาจริงๆผมก็คือว้อนอะนะ5555
สิงโตมันก็จูบผมเบาๆ แกร๊ก! ผมผลักไอสิงโตให้ถอยห่างทันที....
“นททำอะไร!” พี่โน้ตเดินเข้ามาอย่างหัวเสีย ก็สภาพตอนนี้มันชวนคิดไปไกลอยู่นะ
“ปะ...เปล่า พี่โน๊ตมีอะไร” ผมถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสา
“ไปกินข้าว” พี่โน้ตพูดแล้วมองไอสิงโตอย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกไป
“อ่าๆ” ถึงจะยังไม่ค่อยหิวก็ต้องกินสินะ
“พี่มึงดุจังว้า” ไอสิงโตทำหน้าสยอง
“ก็มึงแหละไปกวนตีนเขาอะ” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เออๆ กูไม่ลงไปนะมึงลงไปเลย” ไอสิงโตพูดอย่างจริงจัง
“ได้ยังไงลงมาเลยมึง!” ผมดึงตัวมันลงมาจากเตียง
มันก็ดิ้นแล้วก็ยื้อไว้ จนผมลากลงมาได้ พวกพี่เขาก็มองกัน ผมก็พาไอสิงโตไปนั่งกินข้าววันนี้คนเยอะครึกครื้นดี แต่พี่โน๊ตนั่งหน้าเป็นตูด....
“สิงโตมึงตักกับข้าวให้พี่โน๊ตบ้างดิ เอาใจเขาหน่อย” ผมหันไปกระซิปมันมันก็พยักหน้า จริงๆไม่อยากให้พี่โน๊ตมองไอสิงโตไม่ดี เพราะมันแค่กวนตีนแต่จริงๆมันเป็นคนดีเลยละ
“อย่าได้ตักมานะ!” พี่โน้ตพูดเสียงแข็ง
“พี่โน๊ต!” ผมเรียกอย่างไม่พอใจทั้งโต๊ะก็ตกอยู่ในความเงียบ
“โน๊ต! ทำตัวให้สมกับเป็นพี่หน่อยสิ!” แม่พูดเสียงดุ ป๊าก็นั่งยิ้มอย่างเดียว
“นทไม่แนะนำเพื่อนให้พี่รู้จักเหรอ” พี่โน้ตพูดนิ่งๆ
“ไอนี่ชื่อสิงโต เป็นลูกของเพื่อนป๊า ใช่ไหมป๊า” ผมโยนไปให้ป๊าเลย ป๊าถึงกับสำลัก
“อื้ม! ใช่แล้ว” ป๊าเอาแต่ยิ้ม ป๊านี่นะ
“แต่มันบอกเป็นแฟนนทนะป๊า” พี่โน้ตพูดอย่างไม่พอใจ
“เป็นอะไรก็เป็นกันไป เนอะ!” ป๊ายิ้มไปทางไอสิงโต ไอสิงโตยิ้มหน้าบาน
เราก็คุยกันไปเหมือนพี่โน๊ตจะไม่ถูกชะตากับไอสิงโตสักเท่าไหร่ ไอสิงโตก็พยายามชวนคุย แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ จนกินข้าวเสร็จผมกับมันก็ขึ้นห้อง.....
“พี่มึงเกลียดกู” มันพูดแล้วทำหน้าเศร้า
“แบบนี้แหละ” ผมยิ้มให้มัน “อย่าคิดมากมึง กูยังสนใจมึงอยู่” มันยิ้มบานเลย
“พูดจาน่ารักนะมึง” มันพูดแล้วจับมือผม
“จะกลับหรือยัง ค่ำแล้วนะ” ผมพูดอย่างเป็นห่วง
“นอนนี่ได้ไหม” มันทำหน้าหื่น
“พอเลยๆ กลับไปเถอะ” ผมบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ แล้วก็ไล่มัน
เราก็คุยกันอีกนิดหน่อย ผมก็ลากไอสิงโตลงบ้าน มันก็ไม่ยอมท่าเดียว พอไปถึงหน้าบ้านก็ร่ำรากันอย่างกับจะไปตายทุกครั้งเลยไอนี่ พอมันไปผมก็กำลังจะเดินเข้าบ้านแต่.....
“นท! เดี๋ยวสิ”วิ่งมาจับมือผม จริงๆผมก็เห็นมันแล้วละว่ามาแอบดูอยู่หน้าบ้านแต่ผมทำเป็นไม่เห็นแค่นั้นเอง....
“ว่า” ผมทำหน้านิ่ง
“พาไอสิงโตเข้าบ้านทำไม!” พี่อ๊อฟพูดแบบไม่พอใจ
“ก็มันเป็นแฟนผม” ผมพูดแบบนิ่งๆ พี่อ๊อฟชะงักไปนิด
“นะ...นท แล้วกูละ ไหนบอกจะรอไง” มันกระชับมือแน่น หน้าเศร้าเกินไปนะ
“ก็ยังไม่ครบเวลารอนิ ผมจะทำอะไรก็ได้” ผมไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“นท อย่าทำแบบนี้เลยนะ มึงไม่รักกูแล้วเหรอ” มันทำหน้าอ้อนวอน ผมก็เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ
“รักดิ รักมากด้วย มีแต่พี่อ๊อฟนั่นแหละที่ไม่รักผม” พูดแล้วก็นอย แต่ผมก็ผิด อาจจะผิดมากกว่าพี่อ๊อฟด้วยซ้ำเรื่องสิงโต
“กูไม่เคยไม่รักมึงนะ มึงต้องเชื่อใจกูนะ” พูดแบบจริงจัง ผมพยักหน้าตอบรับนิดหน่อย ไม่อยากคิดอะไรเยอะแล้ว “แล้วไอสิงโตคืออะไร? ทำไมละนท” มันพูดอย่างน้อยใจ ผมใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ แต่แล้วยังไง มันก็ยังไม่เคลียล์เรื่องอิงฟ้า งงไม่รู้จะรู้สึกผิดหรือรู้สึกโกรธดีแล้วเนี่ย
“แฟนชั่วคราวเท่านั้น!” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจ ปัดๆไปก่อน พี่อ๊อฟยิ้มบานเลยทีเดียว คิดถึงยิ้มแบบนี้จัง
“รอนะนท แล้วกูจะรีบจัดการ มึงอย่าเพิ่งไปมีใจให้ใครนะ” หน้ามันน่าสงสารเกินไปแล้ว ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ
“พี่ก็เหมือนกันนะ ไม่ว่าจะทำอะไร ผมก็จะเชื่อใจ อย่าทำให้ผมผิดหวัง แล้วก็อย่าเศร้าให้มันมากเลยผมก็แค่ประชดพี่เพราะโกรธเท่านั้นแหละ รีบๆนะผมรออยู่” ผมลูบแก้มมันเบาๆ
ผมไม่อยากให้มันเครียดมากไป มันดูโทรม ดูไม่สดใสเหมือนช่วงก่อนเลย ผมคิดว่าแค่นี้มันคงเครียดมากพอแล้ว อีกอย่างการที่ผมมีสิงโตเข้ามาคั่นแบบนี้ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าความห่างของผมกับพี่อ๊อฟ ไอสิงโตมันจะมีอิทธิพลต่อผมมากแค่ไหน ตอนนี้ถามว่ามีไหม ผมว่าก็เฉยๆ ก็อย่างผมบอกมันออกจะเหมือนเพื่อนรักกันมากกว่า แต่กับพี่อ๊อฟเห็นผมอย่างนี้ผมโทรถามพี่อิฐทุกวัน เป็นห่วงมันใช่ย่อยที่ไหน แต่พอโทรถามทีไรพี่อิฐก็บอกปกติไม่มีอะไร ผมก็งง พอติดตามเรื่องอิงฟ้าพวกสายสืบผมก็บอกปกติ ผมว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำ แต่เอาเถอะผมจะรอจนกว่าพี่อ๊อฟจะบอกแล้วกัน....
“ขอบคุณนะ และ.....” มันประคองหน้าผมด้วยมือทั้งสอง “ถึงมึงจะเผลอไปกับใคร รู้ไว้ด้วยว่ากูจะทำให้มึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม” มันมองด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง...
“พูดแล้วนะ ทำให้ได้ด้วย แล้วผมก็คงมีเรื่องจะต้องบอกพี่เหมือนกัน.....” ผมยิ้มอ่อนให้มัน
“กูทำใจไว้แล้ว” ยิ้ม ผมอึ้งไปนิด มันรู้อะไรหรือเปล่านะ “มีแฟนแรดขนาดนี้ไม่ทำใจก็คงได้ฆ่าตัวตายอย่างเดียว” มันพูดติดตลก ผมก็ขำนิดหน่อย
“ทำใจไว้เยอะๆละ มันอาจจะหนักนะ” ผมพูดจริงจัง
“หนักแค่ไหนก็รับได้” จริงจังเหมือนกันสินะ “ขอแค่มึงไม่ทิ้งกูก็พอ” โน้มหน้าเข้ามาหอมแก้มผม ผมว่าพี่อ๊อฟเนี่ยแหละใช่สุดแล้ว เข้าใจผมไปเสียทุกเรื่องเลย
“อื้ม ไม่ทิ้งแน่นอนสัญญา” ผมยกนิ้วก้อยขึ้นมา มันก็ยกนิ้วรับ
ถึงตอนนี้ผมยอมรับความรู้สึกตัวเองได้เลย ว่ายังไงก็พี่อ๊อฟ ไอสิงโตไม่ใช่ไม่ดีนะ ดีในแบบที่ดีเกินไปจริงๆผมรู้สึกดีกับมันนั่นคือเรื่องจริง รู้สึกชอบมันแต่ในทางกลับกันผมก็รักมันในรูปแบบเพื่อนมากกว่า แค่มันเกิดเรื่องผมก็ต้องรับผิดชอบความรู้สึกมัน ต่างจากพี่อ๊อฟที่ถึงจะอยู่ไหนผมก็คิดถึงและโหยหาตลอดผมเข้าใจแล้วตอนนี้ แต่อย่างที่ผมกับไอสิงโตคุยกัน ไม่ว่าสุดท้ายผมกับมันจะลงเอยแบบไหน ไม่ว่าจะเป็นแฟนน้อยต่อไปหรือจะชู้ต่อไป สุดท้ายผมก็ไม่ทิ้งมันแน่นอน เพราะถึงไม่ได้ให้ตำแหน่งคนรักกับมัน แน่นอนว่าตำแหน่งเพื่อนรักที่สุดก็คือของมัน ช่างเป็นอะไรที่ดูซับซ้อน^^  และถ้าไอสิงโตมันไม่ใจสลายทิ้งผมไป เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้........
ผมก็ยืนคุยสักพักพี่อ๊อฟก็กลับไป ผมก็เดินเข้าบ้าน โดนพี่โน๊ตบ่นไม่หยุด เขาไม่ชอบไอสิงโต บอกว่ามันหล่อเกินไป อาจจะเจ้าชู้ก็ได้นู่นนี่นั่น ผมก็ฟังไปเถียงบ้าง จนขึ้นบ้าน พี่โน๊ตก็ให้ไปนอนด้วยเราก็นอนคุยกันไปจนหลับ
และก็ล่วงเวลามาจนถึงวันศุกร์ วันที่ผมต้องไปนอนบ้านไอสิงโตผมก็ตื่นไปเรียนตามปกติ 3-4 วันที่ผ่านมาก็ปกติดี พี่อ๊อฟก็มาหาทุกวัน พอผมชวนเข้าบ้านก็ไม่ยอมมันบอกยังรู้สึกติดค้างอยู่ขอให้ผ่านเรื่องพวกนี้ไปก่อนแล้วกันจริงๆผมก็ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวอะไร แค่เข้าไปนั่งคุยในบ้านผมเนี่ย ผมก็เออๆออๆตามมันไปนั่นแหละ และก็ไม่ลืมที่จะบอกบอกมันว่าจะไปเที่ยวกรุงเทพฯกับไอสิงโตตอนแรกก็ไม่พอใจ มันก็ยอมให้ผมไปแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ ส่วนไอสิงโตก็ชวนไปเที่ยวทุกวันผมก็ไปบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่อารมณ์ มันก็โทรมาคุยกับผมทุกวี่ทุกวันทุกเวลาผมก็คุยกับมันไป ก็ดีไม่ได้รู้สึกเบื่ออะไรอาจจะรำคาญบ้างเวลามันเริ่มดราม่า...
พอถึงโรงเรียนผมก็ไปนั่งเม้ากับเพื่อนๆจนถึงเวลาเข้าแถวก็ไปเข้ากันเสร็จก็ขึ้นเรียน  วันนี้วันศุกร์คาบว่างผมค่อนข้างจะเยอะเพราะครูประชุม ว่างๆก็เม้ามอยกันไปบ้างอะไรบ้าง จนอีแนนวิ่งหน้าเหมือนควายโดนเฆี่ยนมา......
“นทๆ! มึงรู้เรื่องนี้หรือเปล่าวะ แฮ่กๆ!” โห! นั่นหอบเหรออีแนน เพื่อนๆผมมองอย่างตกใจ ผมมองนิ่งๆ
“อะไรของมึง!” ผมมองอย่างรำคาญ
“ก็อิงฟ้ากับพี่อ๊อฟไงมึง” ผมหันมองอีวาสอย่างเร็ว
“ทำไม?” ผมถามแบบเก็บอาการ จริงๆก็อยากรู้
“ก็ที่พี่อ๊อฟเลิกกับมึงแล้วไปคบกับอิงฟ้า มันมีเหตุอะดิมึง” อีแนนพูด เอาจริงๆพวกมันไม่รู้กันหรอก ว่าผมยังไม่เลิก ก็เล่นไปรู้อะไรมาก็เสริมเติมแต่งกันขนาดนั้นนิเนอะ
“อะไรของมึงพูดให้รู้เรื่องดิ้ เล่าก็เล่ามาเลยอย่ามาลีลา” ปอพูดอย่างรำคาญ
“เออๆ ก็หลังจากที่พี่อ๊อฟเลิกกับมึงใช่ไหม” อีแนนนี่ก็ย้ำจังแหละนะเดี๋ยวเถอะมึง ผมมองค้อนมัน “แล้วเขาก็ไปคบกับอิงฟ้า” คบเลยเหรอ?ผมก็พยักหน้ารับรู้ “แต่กูได้ยินพวกเพื่อนๆมันพูดมามึง ว่าพี่อ๊อฟไม่ได้เต็มใจจะคบกับนาง เพราะนางอะไปแบลคเมล์พี่อ๊อฟไว้” ผมชะงักไปนิด “ยัยพิ้งมันเม้ากับเพื่อนๆกูไปได้ยินมามึง ว่าอิงฟ้ามันทำทุกอย่างเลยนะเพื่อให้พี่อ๊อฟเป็นของมัน พยายามไม่ให้มาเจอมึงอะนทกั้นทุกวิธี กูได้ข่าวว่านางแอบไปจ้างเด็กแถวบ้านมึงให้คอยดูพี่อ๊อฟด้วยนะ แม่งร้ายสัส” ผมอึ้งเลยสิ
“แล้วก็ได้ยินมาว่า ไอที่แบลคเมเป็นรูปและคลิปอะไรสักอย่างเนี่ยแหละมึง” อีวาสมันทำหน้าสงสัย
“คลิปอะไรวะ” ผมก็นั่งคิด
“เอาง่ายๆมึง สรุปพี่อ๊อฟฝืนใจคบกับอิงฟ้าเพราะอิงฟ้ามีรูปหรือคลิปไว้แบลคเมพี่อ๊อฟไง” อีมีนพูดเหมือนผมเป็นคนโง่ไม่เข้าใจเลยสรุปให้เนอะ
“พวกกูรู้แล้วอีมีน ไอนทมันหมายถึงคลิปกับรูป มันคืออะไร!” ไอมินหันไปด่าอีมีน
พวกมันก็ถกเถียงกันไป ผมว่าแล้วเรื่องมันต้องเป็นทำนองนี้ ผมอยากรู้จริงๆรูปกับคลิปนั่นมันเป็นยังไง ผมก็นั่งใช้ความคิดไป ผมว่าจะไปคุยกับพี่อ๊อฟสักหน่อย จริงๆก็อยากจะช่วยนะ แต่ผมกลัวว่ามันจะยุ่งกว่าเดิมหรือเปล่า พอคิดได้อย่างนั้น ผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกห้องไปเลย พวกมันก็งงกัน เพื่อนๆผมมันก็ตามมา ผมก็เดินไปที่ชมรมก็ไม่เจอ พอเดินไปที่ห้องมันก็ไม่เจอ เอ๊ะ! หรือว่าอยู่ที่ห้องยัยอิงฟ้า ผมก็เดินกลับไป จริงๆด้วย อยู่จริงๆแล้วผมจะเดินวนรอบโรงเรียนให้เหนื่อยเพื่อ? เพื่อนๆก็เดินตามมาพวกมันก็งงกัน เพราะผมไม่พูดอะไรเลย ผมก็เดินเข้าไปหาเลย....
“พี่อ๊อฟขอคุยด้วยหน่อย!” พูดเสียงแข็งมองค้อนไปที่อิงฟ้า
“อิงฟ้าไม่ให้คุย ไปกันเถอะค่ะพี่อ๊อฟ” ทำหน้าตอแหลสะไม่มี แล้วก็คล้องแขนพี่อ๊อฟจะเดินให้หลังให้ผม ผมก็จับแขนพี่อ๊อฟ “ปล่อยนะ!” มันทำไม่พอใจ
“ก็แค่ขอคุยกับแฟนเก่าไม่ได้เหรอ?” อิงฟ้ามันลังเล พี่อ๊อฟก็มองอย่างสับสน
“ถ้างั้นคุยกันก็คุยตรงนี้สิ” นางพูดอย่างไม่ยอม
“จะดีเหรออิงฟ้า บางทีมันก็อาจจะเป็นเรื่องที่ผู้หญิงไม่ควรฟังก็ได้นะ” ผมพูดกดเสียงมันเลิกลั่กนิดหน่อย
“ก็ได้! แต่ต้องตรงนี้นะ อิงฟ้าจะรอในห้องและจะดูด้วย...นี่ค่ะพี่อ๊อฟ!” พูดอย่างไม่พอใจยื่นอะไรไม่รู้ยัดใส่กระเป๋าเสื้อให้พี่อ๊อฟแล้วก็เดินตึงตังเข้าไป ก็ดีง่ายกว่าที่คิด
“ผมรู้เรื่องแล้วนะ” พี่อ๊อฟชะงักไปนิด
“ระ...รู้” มันทำหน้าโง่ ผมก็พยักหน้าประมาณว่าเรื่องมึงนั่นแหละ “คะ...ใครบอก” พูดอย่างอึกอัก แล้วเอามือกุมกระเป๋าเสื้อไว้
“ก็พวกอีแนนขี้เม้า! แล้วก็พวกเพื่อนยัยอิงฟ้ามันเอาไปเม้ากันแล้วเขาก็ได้ยินกัน” ผมพูดอย่างนิ่งๆ ผมก็ไม่ได้อยากเดินมาหามัน ถ้ายัยอิงฟ้ามันไม่บลอคเบอร์ผม ในเครื่องพี่อ๊อฟ
“อืม ก็อย่างที่มึงได้ยินมาแหละ” พี่อ๊อฟทำหน้าเครียด
“คลิปอะไรแล้วรูปอะไร” ผมถามอย่างสงสัย
“กูขอจัดการเองนะนท มึงอย่ามาเกี่ยวข้องเลยนะ!” มันทำหน้าซีเรียส
“พี่อ๊อฟ ผมอยากช่วยนะ แล้วอีกอย่างมันจะถึงเวลาที่พี่สัญญาแล้ว ผมไม่เห็นพี่จะทำอะไรเลย!” ผมพูดแบบซีเรียส
“กูไม่อยากให้มึงเดือดร้อนนท” มันขมวดคิ้วจนจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว
“เดือดร้อนยังไง ผมขอคำอธิบาย” ผมทำหน้าจริงจัง
“เล่าไม่ได้” มันเข้ามากระซิบ “อิงฟ้ากดโทรศัพท์ฟังเราอยู่” พูดอย่างแผ่วเบาแล้วให้ผมมองที่มือมันที่กุมกระเป๋าเสื้อไว้ ผมอึ้งเลย อีนี่มันร้ายลึกมาก กล้าดียังไงมาทำกับคนของผมขนาดนี้
“สรุปคือผมทำอะไรไม่ได้?” มันพยักหน้าอย่างลำบากใจผมก็โน้มหน้าไปกระซิบมัน “เย็นนี้ผมจะไม่อยู่แล้วนะ พี่ไหวจริงๆใช่ไหม” ผมผละออกมา มันพยักหน้า “ถ้ากลับมายังไม่เคลียล์ผมจะลุยเองแล้วนะ” มันก็ทำหน้าลำบากใจ ผมว่ามันต้องมีอะไรร้ายแรงพอควรแหละ ไม่งั้นพี่อ๊อฟมันไม่ยอมทำถึงขนาดนี้
“อยะ...อย่าเลย ปล่อยกูทำคนเดียวเถอะ!” มันฝืนยิ้มให้ผม
“ไปแล้วนะ!” ผมสงสารมันจริงๆ เกลียดยัยอิงฟ้านัก ผมทำอะไรไม่ได้เลย
แล้วผมก็เดินออกมาเพื่อนๆก็ถามกัน ดูเหมือนจะมีแต่ปอที่พอจะรู้เรื่อง จากที่เมื่อคืนมันโทรมาหาผม ผมก็เล่าให้พวกมันฟังไป แต่ผมก็พยายามจะไม่เอาไอสิงโตเข้ามาเกี่ยวข้อง ไอมินก็ลากมันเขามาเกี่ยวผมก็บ่ายเบี่ยงจะตอบไป พอพักเที่ยงเราก็ไปหาอะไรกินกัน โดยที่พวกมันก็ยังไม่เลิกพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามอารมณ์ กินข้าวเสร็จขึ้นห้องไอสิงโตก็โทรมา จริงๆผมก็เล่าเรื่องพี่อ๊อฟให้มันฟังบ้างมันก็เข้าใจดี แถมยังคอยช่วยพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้นไปอีก.....