EP.34 พาลูกเมียเข้าบ้าน (ครึ่งแรก)
Part’ s เธียรวิชญ์ หลังจากที่ทำผมพาลูกโซ่ บีมและตัวผมเองเข้ารับการเก็บเนื้อเยื่อที่กระพุ้งแก้มเพื่อตรวจหาดีเอ็นเอเรียบร้อยแล้ว ผมก็พาบีมไปหาอะไรทานกันก่อน พาไปหาร้านอาหารที่มีสนามเด็กเล่น และมือถือผมก็สั่นตลอดเวลา คราวนี้เป็นเบอร์แพรวาเอง ผมก็ไม่ยอมรับสายเธอ ผมนั่งมองบีม เขาลูกโซ่ไปนั่งชิงช้าเล่นในสนามเด็กเล่น
// พี่เธียร รับสายแพรวาเดี๋ยวนี้นะคะ พี่ควรจะรู้ว่าถ้าพี่ไม่รับสาย ใครจะเดือดร้อน และพี่ควรจะรู้ว่า พี่เป็นของแพรวาคนเดียวเท่านั้น // แพรวาส่งข้อความหาผม
//เธียร ม๊ากับป๊าจะถึงบ้านแล้วน่ะลูก มีอะไรเข้ามาคุยกันน่ะ ป๊าเขาก็พร้อมจะรับฟังน่ะเธียร ถึงป๊าจะดุเราบ้างแต่ม๊าเชื่อว่าป๊ารักเธียรและพร้อมจะอยู่ข้างๆ เธียร// ม๊าส่งข้อความมาหาผมเช่นกัน เป็นข้อความที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
“บีมกลับกันหรือยังครับ “ผมเดินไปหาบีม ดูเจ้าลูกโซ่ยังเล่นสนุกอยู่เลย บีมหันมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้ากับผมกลับได้แล้ว ผมพาทั้งคู่เดินไปขึ้นรถ ผมไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง แต่ผมจะไม่ยอมให้ลูกและคนที่เป็นแม่ของลูกผมต้องไปอยู่ตามลำพังเด็ดขาด ผมเดินขึ้นไปนั่งในรถ
“กลับบ้านเลยครับพี่สิงห์” ผมบอกพี่คนขับรถที่โรงเรียนของผม บีมหันมามองหน้าผม
“ไม่ไปส่งผมกับลูกก่อนเหรอคุณ” บีมหันมาถามผมคงหมายถึงเขากับลูก
“ไม่ครับ ไปอยู่บ้านกับพี่ เพราะว่านี้ลูกพี่ “ผมชี้ไปที่เจ้าลูกโซ่
“ส่วนบีมก็คือแม่ของลูกพี่ พี่ไม่ทิ้งเช่นกัน “ผมพูดบอกบีมก่อนจะจับสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้บีม บีมอุ้มเจ้าลูกโซ่เอาไว้
ผมก็คาดเข็มขัดนิรภัยของผมเช่นกัน ผมนั่งเงียบไปตลอดทางจนถึงบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่ของผม ผมไม่เห็นบีมจะตื่นเต้นกับบ้านหลังใหญ่ของผมเหมือนกับ นิน่า ที่เขามาดูโปรไฟล์ของผมและทำท่าตื่นเต้นจนออกนอกหน้า รถฟอร์จูนเนอร์เข้ามาจอดด้านใน ผมคิดว่ายังไม่มีใครมาถึงเช่นกัน เพราะผมก็ยังไม่เห็นรถใครเข้ามาจอด ผมลงมาก่อน และหันไปมองบีมที่นั่งกอดลูกชาย เจ้าลูกโซ่มองผม
“บีม ลงมาซิครับ พี่เลือกที่จะรับผิดชอบสิ่งที่พี่ทำ” ผมบอกบีม
“ไม่จำเป็นก็ได้มั้ง ที่จะต้องเอาทั้งชีวิตของพี่มาอยู่กับผม คนที่พี่ไม่ได้รัก” บีมบอกผม ผมรู้ว่ายังไม่ถึงขั้นรักแต่ผมรู้สึกดีกับเขาตั้งแต่ที่เขามาดูแลผมวันที่ผมไปทำงานและมีเขาเป็นเลขาฯของผมแล้ว
“พี่รู้ว่ายังไม่ถึงขั้นรักแต่พี่เลือกคนที่สำคัญกับลูกพี่ เพราะคำว่าแม่ ไม่ใช่ว่าใครจะมาแทนก็ได้ ดังนั้น พี่เลือกลูกและบีม ลงมาซิครับ” ผมพูด บีมหันมามองหน้าผม ส่วนลูกโซ่ก็มองผม ผมกางมือออก เขาเงยหน้ามองบีม และสุดท้ายบีมก็เรื่องที่จะเดินลงมา
“แต่ว่าผมไม่ได้เอาของใช้ลูกมาด้วย” บีมพูด
“ซื้อใหม่ก็ได้นี้” ผมพูด
“แต่” บีมเงยหน้าขึ้นมองผม
“ไม่อยากซื้อใหม่ก็ไปขนมาไว้ที่นี้เลยแต่ว่าคืนนี้นอนนี้นะครับบีม พี่อยากให้ป๊ากับม๊าเจอหลาน “ผมบอกบีม เขาหันมามองหน้าผม และคนใช้เดินออกมาก็มีสีหน้าที่ตกใจกับสิ่งที่เห็น จังหวะนั้น ก็มีรถแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมเดาได้ว่ารถอากันตภณ ผมหันไปมองก่อน ใช่จริงๆ ด้วย ผมเห็นอาก้าวลงจากรถมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินตรงมาที่ผมยืนอยู่
“นี้มันอะไรกันเธียร” เจ๊กกันตภณเดินปรี่ออกมาจากรถเก๋งคันหรูทันที พร้อมกับยิงคำถามใส่ผมทันทีเช่นกัน ก่อนจะหันไปมองบีมที่ยืนกอดลูกชายอยู่
“บีมคือเมียผม และเด็กนั้นคือลูกผมครับเจ๊ก” ผมตอบเจ๊กกัน
“บีม ไม่จริงใช่ไหม บีมบอกพี่ซิ “เจ๊กกันตภณถามบีม ผมหันไปมองหน้าบีม เขายืนหันหลังให้เจ๊กกันอยู่ บีมเขากอดเจ้าลูกโซ่ ที่เหลือกตาขึ้นมองผมทีและเจ๊กกันที
“บีม” เจ๊กกันเดินมาจับแขนของบีม
“เจ๊ก นี้เมียผม นี้ลูกผม “เดินมาจับมือเจ๊กกันเอาไว้
“แต่นายไม่ได้ดูแลเขา!! “เจ๊กกันหันมาขึ้นเสียงดังใส่ผม สายตาเจ๊กกันมองประสานสายตาของผม และคนใช้ในบ้านผมเริ่มออกมายืนมองกันหมด
“ก็ผมไม่รู้มาก่อนนิครับเจ๊ก” ผมพูด
“แล้วทำไม ไม่คิดจะตามหาตั้งแต่ทีแรกเธียร” เจ๊คกันตภณพูด เขามองหน้าผม
“ผมก็พยายามตามหาบีม ให้เพื่อนผมไปหา ส่วนผมก็ต้องกลับไปเรียนให้จบ” ผมพูดเจ๊กกันมองหน้าผม
“ผมว่าเจ๊คคงเดาอะไรออกบ้าง เพราะเจ๊กคือคนที่อยู่ใกล้ชิดผมเท่าๆ กับอาม่า แต่เจ็คไม่เคยคิดจะพูดหรือถามผมสักนิด” ผมพูดและมองหน้ากันตภณและหันไปมองบีม
“เพราะเจ๊กดูแลเขามาตลอด ทั้งที่ผมกำลังตามหาเขาอยู่เจ๊ก” ผมพูด เจ๊กกันมองหน้าผมก่อนจะหันไปมองบีมอีกครั้ง
“และผมเองไม่เคยรู้ว่าบีมจะท้องได้จริงๆ ถึงแม้ว่าเขาบอกผมวันนั้น วันที่ผม ..” ผมกำลังจะพูดว่าวันที่ผมมีอะไรกับบีมครั้งแรก
“วันที่ผมมีอะไรกับเขาและแม้ว่าครั้งนั้นผมจะทำไปเพราะว่าผมไม่มีสติ แต่ว่าวันนี้ผมมีสติพอที่จะกล้ายอมรับผิดในสิ่งที่ผมทำกับเจ๊ค” ผมพูดกับอากันตภณ อามองหน้าผม
“แต่เจ๊กรักบีม” เจ็กกันตภณพูดกับผม
“ผมก็รัก….ลูกผมน่ะเจ๊ก และลูกผมก็ไม่อยากเสียแม่เขาไปครับเจ๊ค ผมต้องเก็บทั้งคู่เอาไว้กับผม ผมให้เจ๊กไม่ได้ทั้งคู่” ผมพูดก่อนจะดันบีมเข้าบ้าน
“หมับ” อากันตภณจับแขนบีม
“เจ๊ค “ผมจับแขนเจ๊กกันเช่นกัน สายตาที่ประสานกัน เจ๊กที่เคยเป็นคนที่ผมรักและไว้ใจในทุกเรื่อง วันนี้มันกลับกลายมาเป็นศัตรูหัวใจกันและกันอย่างนั้นหรือ
“เจ๊คไม่ยอมให้นายที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้ ดูแลบีม” เจ๊คกันตภณพูด
“ใช่วันนี้ผมยังเหมือน ผมยังดูแลใครไม่ได้แม้แต่ตัวเอง แต่ผมเชื่อว่าผมต้องทำได้เจ๊ค” ผมพูด
“บีมกลับบ้าน” เจ๊กกันตภณพยายามดึงแขนบีมเอาไว้ แต่ผมก็ดึงรั้งบีมและลูกไว้เช่นกันจนกระทั่งรถแล่นเข้ามาจอดติดๆ กันหลายคัน และคนที่ลงมาจากรถก่อนคือม๊าของผม
“อากันอะไรกันน่ะ อากัน อาเธียร” ม๊ารีบตรงมาเพื่อจะมาห้ามทัพของผมกับอากันตภณ
“เกิดอะไรขึ้น เธียร กัน” ป๊าเดินมาถามผมก่อนจะหันไปมองหน้าเจ๊กกันเช่นกัน รถบรรดาเฮียที่เข้ามาจอด ต่างก็พากันเดินลงมาจากรถตัวเองมองหน้าผมและเจ๊กกัน ที่กำลังยื้อแย่งคนคนเดียวกัน
“เข้าไปคุยกันบ้าน เดี๋ยวนี้!! “ป๊าพูดก่อนจะหันไปมองรถอีกคันที่แล่นเข้ามาจอดจนฝุ่นตลบอบอวลไปหมด และคนที่ก้าวเท้าลงมาอย่างรวดเร็วคือแพรวา เธอเดินปรี่มาหาผมเช่นกัน
“พี่เธียร!! พี่ขับรถหนีแพรวาแบบนี้ไม่ได้นะคะ!!” แพรวาพูดก่อนจะมองคนที่ยืนหันหลังอยู่
“แพรวาเห็นพี่เอาไอ้เด็กที่ท้องไม่มีพ่อขึ้นรถมา ทำไมคะ!! พี่ไปเอามันมาขึ้นรถทำไมค่ะ!!” แพรวาพูด แต่สิ่งที่เธอพูดออกมา มันทำให้ทุกคนในครอบครัวผมหันไปมองเธอกันหมดแม้กระทั่งอาโกวหงส์ น้องสาวของพ่อผมที่เพิ่งจะมาถึงเช่นกัน
“เข้าไปคุยกันในบ้าน” ป๊าพูดออกคำสั่งและแพรวาที่รีบเดินแทรกทุกคนขึ้นมาหาผมก่อน
“หมับ” เธอจับแขนผมแน่นๆ และหันไปมองบีม ที่ยืนนิ่งไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ส่วนลูกโซ่ก็กอดบีมไว้แน่นเช่นกัน
“นี้มันอะไรกันค่ะพี่เธียร” แพรวาถามผม ผมหันมามองหน้าเธอก่อนจะค่อยๆ แกะมือเธอออกและผมก็จับแขนบีมแทน
“เขาบ้านนะบีม “ผมบอกบีม บีมหันมามองหน้าผมและหันไปมองแพรวา
“พี่บอกแล้วไง ว่าพี่เลือกคนที่จะเป็นแม่ของลูกพี่ เพราะว่าลูกพี่สำคัญ แล้วบีมล่ะ เลือกใคร คนที่บีมคิดว่าสำคัญกับลูกชายของบีม พี่รู้ว่าพี่ผิดแต่นี่ลูกของพี่ และลูกพี่ก็ต้องการบีม พี่พร้อมจะทำตัวเองให้ดีกว่าที่ผ่านมาก แค่ขอโอกาสจากบีม “ผมถามบีม บีมหันมองหน้าผมก่อนจะ เลือกก้าวเท้าเดินขึ้นไป เจ๊กกันตภณกลับเป็นฝ่ายปล่อยแขนจากบีม ส่วนผมก็เลือกแกะมือแพรวาออกและหันไปจับแขนบีม ผมยิ้มให้เขา แต่บีมเขานิ่งมาก
“พี่เธียร!! พี่พูดอะไรของพี่น่ะ ปล่อยมันเดี๋ยวนี้น่ะ!” แพรวาพยายามกระชากแขนผม ผมก็เลือกที่จะแกมือเธอให้ออกและหันมาโอบพาบีมเข้าบ้านของพ่อแม่ของผม ผมหันไปเห็นเฮียธี ที่ยืนมองผมอยู่ เฮียยกนิ้วโป้งให้ผม แต่แพรวาพยายามจะมาดึงแขนผมให้ออกจากบีม
“แพรวาปล่อยพี่ครับ” ผมหันไปบอกแพรวา
“มันเป็นอะไรกับพี่!!” แพรวาถามผม
“แม่ของลูกพี่” ผมหันมาตอบ แพรวามองหน้าผมก่อนจะหันไปมองหน้าเด็กที่บีมอุ้มอยู่ เธอคงเห็นได้ชัดเจนว่าเขาคือลูกของผมจริงๆ
“ไม่จริงอ่ะ ไม่จริง! แพรวาไม่ยอม แพรวาไม่ยอม!!!” แพรวาเธอกรี้ดร้องไม่ยอมอีกแล้ว
“โอ๊ย!!! แพรวา เธออายุเท่าไหร่แล้ว กรีดร้องเพลงหนูไม่ยอม หนูไม่ยอมมากี่ปีแล้วเนี๊ยะ! เปลี่ยนเพลงได้แล้วมั้ง ฉันทนฟังมาตั้งแต่หลอนเริ่มพูดได้จนตอนนี้ตีนกามาเป็นขบวน ยังไม่เลิกอีกเหรอ” พี่ธามพี่ชายคนที่สองที่อดรนทนไม่ไหว จนต้องพูดออกมา ผมหันไปมองป๊ากับม๊า และโกวหงส์ ที่ยืนอยู่ข้างๆ เจ๊กกันก็เช่นกันโกวหงส์จับแขนเจ๊กกันเอาไว้ ผมรู้ว่าเจ๊กกันคงเสียใจหรือไม่ก็โกรธผมมากๆแต่นี่เลือดเนื้อของผม ผมเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบในสายตาใครหลายคนแต่ผมคงยอมให้คนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนผมแน่นอน
ผมเดินตามหลังบีมเข้าไปในบ้าน ทุกคนมองบีมและลูกโซ่กันหมด ป๊า ม๊าและโกวหงส์หันมามองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าและหันไปคุยกัน พี่ๆ ผมเดินตามเข้ามาเช่นกัน อาหลิวก็มองบีมและลูกโซ่
“อาหลิวจำได้ พี่ที่อาม่าบอกว่านี่ลูกเฮียเธียรอ่ะ วันก่อนที่พี่บอกว่าพาน้องไปฉีดวัคซีนวันก่อนนะคะ” อาหลิวพูด บีมแค่หันไปยิ้มพยักหน้าเบาๆ
“พี่เธียร! พี่จะไปประคองมันทำไมค่ะ พี่ต้องมาอยู่ข้างๆ แพรวาซิ “แพรวาพูดและจะเข้ามาหาผมแต่พี่ธามยืนขวางเอาไว้
“นี่เธอ ยืนเองไม่เป็นเหรอ ตัวโตซะเปล่าและนี้ไอ้เธียรมันก็ควรจะอยู่ข้างลูกข้างเมีย เธอน่ะเป็นอะไรกับมันล่ะ " พี่ธามพูด "สมองน่ะคิดเยอะๆ หน่อย ก่อนที่มันจะฝ่อ” เฮียธามพูดต่อ
“นี่เป็นพี่ก็ไม่ได้แปลว่าต้องยุ่งไปทุกเรื่องน่ะ อันนี้เรียกว่าเสือก!!” แพรวาหันไปบอกพี่ธาม พี่ธามคงโมโหจนเกือบจะกางมือออก ผมหันไปมองพี่ธีก็ยืนสั่นหัวทันที
“อีนี่ปากดีนะมึง เดี๋ยวได้เจออะไรที่มันดีกว่าปากมึงแน่ ฝ่ามือกูนี้!!” เฮียธามทำท่าจะกางมือแปขึ้นมารอทันทีและแพรวาเองก็ไม่กล้ากับเฮียธามอยู่แล้ว นางถึงกับชะงักเท้าเอาไว้แต่ว่ามีมือใครบางคนจับมือเฮียธามห้ามเอาไว้
“อย่าเฮีย อย่าไปทำแบบนั้น เดี๋ยวป๊าก็ได้รู้หรอก “เฮียธันกระซิบบอกเฮียธาม
“รู้ว่า” เฮียถามถามกลับ”
“ป๊าน่ะเสียลูกชายไปนานแล้ว เล่นกางมือแปรอตบเขาซะขนาดนี้ นี่มันลูกสาวเขาทำกัน! “เฮียธันพูดกระซิบกับเฮียธาม
" อู้ยส์!!! เจ๊ลืมตัว"
"เว้ย!!!"เฮียธีร้องเพราะว่าเจ๊ะผมยังไม่กลับมาเป็นเพศเดิมทั้งหมด
"เออ เฮียลืมตัว" เฮียแกเลยต้องชักมือลง "ฟู่" เสียงพ่นลมหายใจพวกผม โชคดีที่ป๊าผมยังคุยปรึกษากันอยู่ ผมหันไปมองพี่ธาม ผมสั่นหัวเบาๆ ว่าอย่าเลยเฮีย ส่วนเฮียธีน่ะเอามือกุมหน้าอกตัวเองคงลุ้นน่าดู ทุกวันนี้ที่ช่วยปิดก็แย่แล้วน่ะ ยังไม่เก็บอาการอีกเวลาป๊าอยู่ และจังหวะที่ป๊า ม๊า และอาโกว เดินเข้ามาพอดี
“นั่งลงซิบีม” ป๊าบอกบีมให้นั่งลง ผมก็รีบจับบีมไปนั่งแต่แพรวารีบเข้ามาดึงรั้งผมอีก
“แพรวา นั่งลงก่อน เธออย่าทำให้ภาพลักษณ์เธอดูแย่ไปกว่านี้เลยน่ะ ดูบีมซิ เขานิ่งกว่าเธอ เขาดูมีราคากว่าเธออีก เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ สำรวมหน่อยซิ” โกวหงส์ถึงกับต้องเอ่ยปากพูด เพราะโกวหงส์คงทนไม่ไหวจริงๆ เช่นกัน แพรวาถึงกับชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจทันที ผมยอมรับเลยว่าบีมนิ่งมาก นี้แหละวางมาดได้เหมือนม๊าของผมจริงๆ
“และฟังอะไรให้มันเรียบร้อยซะก่อน ไม่ใช่เอาแต่ร้องแลกแหกกะเชิง มันดูไม่สมกับที่เธอเป็นถึงลูกท่านรัฐมนตรี” โกวหงส์พูด
“นั่งลงซะแพรวา “ม๊าพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวล ผมหันไปมองเธอและพยักหน้าให้เธอปล่อยแขนผมซะ ผมเดินไปนั่งข้างๆ บีมทันที และทุกคนก็หาที่นั่ง แต่แพรวามัวแต่มองผมเลยได้ไปนั่งที่ไกลออกไป เธอคงไม่อยากโดนอี๊ผมว่าเธอ เธอเลยต้องนั่งลงอย่างเงียบๆ
“เอาล่ะ เธียร เกิดอะไรขึ้น บอกป๊า บอกม๊าและอาโกวมา “ป๊าถามขึ้น ผมหันมามองหน้าบีม ส่วนเจ้าลูกโซ่ที่กอดบีมตัวสั่นเล็กน้อย
“โธ่ถังพ่อคุณ ไม่ต้องกลัวลูก “โกวหงส์ผมเอามือลูกหลังเจ้าลูกโซ่ของผมเพราะว่าอาโกวหงส์นั่งใกล้ๆ กับบีม
“ป๊า ผมทำบีมเขาท้อง” ผมพูด ทุกอย่างเงียบลงทันทีแต่
“อ้ายยยย!!” แพรวากรีด นี้บรรดาเฮียผมถึงกับหยิบเอาแอร์พอตมาอุดหูไว้ทันที
“แพรวา เธอจะกรี้ดทำไมอีก “โกวหงส์หันไปถามแพรวา
“หนูรับไม่ได้ค่ะ” แพรวาลุกขึ้นพูด
“แพรวาครับ เขาก็ไม่ได้ให้แพรวารับครับ แต่เขาให้ไอ้เธียรมันรับครับเพราะว่ามันเป็นคนทำเขาท้องครับ” เฮียธันหันไปพูด
“แพรวาหมายถึงแพรวารับไม่ได้ค่ะ และพี่เธียรไปทำไอ้นี่มันท้องได้ยังไงกันค่ะ พี่ทำมันท้องตอนไหน “แพรวาลุกขึ้น อาโกวผมถึงกับส่ายหัวและหันไปมองป๊าผม ส่วนบีมที่ยังนิ่งและกอดเจ้าลูกโซ่เอาไว้
“แพรวาครับ แพรวาต้องการให้ไอ้เธียรนี้มันบรรยายตั้งแต่เริ่มแรกเลยเหรอครับ พี่ว่ามันใช้เวลานานอยู่น่ะ” ธามพูด ทุกคนหันไปมองพี่ธามกันหมด ไม่เว้นแม้แต่บีมและลูกโซ่ ให้ผมบรรยายเลยเหรอ ผมหันไปมองเจ๊ธาม
“ไม่ต้องค่ะแพรวาไม่อยากฟัง มันเสนียดหูแพรวา ที่ต้องมาทนฟังอีตุ๊ดนี้ค่ะ” แพรวาพูดและชี้ไปที่บีม
“น้องแพรวาครับ น้องน่ะเป็นผู้หญิงที่โชคดีนะครับ เกิดมาก็มีสมบัติพ่อ สมบัติแม่แถมมีเยอะอยู่น่ะ” พี่ธามพูด แพรวาลอยหน้าลอยหน้าทันที
“แต่น้องแพรวาไม่มีสมบัติผู้ดีเลยนะครับ” เฮียธามพูด
“ฮึก!!” เฮียธี เฮียธันและอาหลิว กลั้นหัวเราะทันที ส่วนแพรวาน่ะยืนมือไม้สั่น
“นั้นซิแพรวา เธอจะมาชี้หน้าด่าว่าคนอื่นเขาแบบนี้ไม่ได้น่ะ แม่เธอก็เป็นคุณหญิงน่ะ เขาจะหาว่าแม่เธอไม่สังสอนได้นะ” อาโกวหงส์พูด
“แต่พี่ไม่แปลกใจน่ะที่เธอจะอยากรู้ว่าเธียรมันไปทำเขาท้องได้ยังไง เพราะว่าเธอทำนิสัยแบบนี้ไง ชาตินี้ก็คงไม่รู้หรอกว่าเขาทำกันยังไงถึงได้ท้อง และพี่เองก็ยังไม่เห็นจะมีใครหน้าไหน ยอมเป็นหน่วยกล้าตายให้เธอสักคน” เฮียธามหันไปพูด
“ขนาดไอ้เธียรเอง มันยังไม่กล้าเลย มันหนีเธอหัวซุกหัวซุน ยังคิดว่าเธียรมันรักและดูไม่ออกอีกเหรอครับ " เฮียธามคนเดิม ผมสะบัดหันไปมองหน้าเฮีย อย่าโยนมาหาผม และม๊าก็หันมามองเอียธามทันที
"ครับม๊าผมจะนั่งเงียบๆ "เธียธามพูด
"เฮีย!! นี้เฮียกล้าว่าแพรวาเหรอคะ" ส่วนแพรวาที่ดูท่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ เช่นกัน
“แพรวา ฟังเธียรพูดให้จบก่อนแพรวา น้าขอล่ะ และธามก็หยุด! ม๊าขอ “ม๊าของผมเป็นคนพูดก่อนจะหันไปมองป๊าผม แต่แพรวาก็ยังไม่ยอมอยู่ดี"เธอยังยืนยันจะไม่ยอมฟังผมพูด
“ถ้าเงียบแบบคนอื่นเขาไม่ได้ จะให้ยืมตะกร้อเอาไหม” เฮียธามพูดลอยๆ
"ตะกร้ออะไร!" แพรวากระแทกถามเฮียธามทันที
" มันเหมาะกับน้องแพรวาของพี่มากเพราะว่ามันคือตะกร้อครอบปากสุนัข เห็นมันว่างอยู่อันหนึ่งน่ะ เอาไหมครับ และพี่จะได้ให้แม่บ้านเขาไปหยิบเอามาให้” พี่ธามหันไปบอกแพรวาพร้อมรอยยิ้ม แต่ม๊าผมหันมามองเฮียธามอีกที เหมือนกำลังพยายามจะรับหนึ่งถึงสิบอยู่น่ะ
“ธาม!!” ม๊าหันมาเอ็ดพี่ชายผมทันที
“พี่ธาม แพรวาไม่ใช่หมานะคะ” แพรวาหันขวับมาพูด
“พี่ไม่ได้ว่าแพรวาเป็นหมานี่ครับ แต่แพรวาแค่ปากหมานะครับ” พี่ธามพูดต่อและหันไปยิ้ม
“ไอ้ธาม พอ!!” ป๊าหันมาปรามเฮียธามอีกคน ปกติป๊าผมเป็นคนพูดน้อย
“เออ ตกลงเอาไหมคะ ตะกร้อนะคะ ที่เอาไว้ครอบปากสุนัข พี่มลจะได้ไปหยิบมาให้ค่ะ เคยมีอยู่นะคะคุณธาม เหลือแต่ตะกร้อค่ะเพราะว่าน้องหมากลับไปสู่ดาวหมานานแล้วค่ะ เหลือไว้แต่ที่ครอบค่ะ "พี่มลพูด คนใช้บ้านผมเอาน้ำมาเสิร์ฟพอดีเลย ทำให้ม๊ากับป๊าผมหันไปมองพร้อมกันทันทีคนใช้บ้านผม"
“เฮ้ยย!!” ผมกับเฮียธีและเฮียธันร้องออกมาพร้อมกันเลย
"พี่มลเก็บเอาไว้ให้คุณแพรวาเหรอครับ" พี่ธามถามพี่มล
"ใช่ค่ะ เฮ้ยย ไม่ใช่ค่ะ" พี่มลพูดก่อนจะรีบสะบัดหน้าไปมองพี่ธาม
“ถ้าอย่างนั้นก็เอามาเลยครับพี่มล ตอนนี้มีคนต้องรีบใช้หนึ่งอัตตรา” พี่ธามรีบตอบทันทีเช่นกัน
“ไม่เอาจ๊ะมล! วางแก้วน้ำให้แขกและเข้าไปเตรียมทำอาหารเย็นได้แล้ว ขอบใจมาก ที่ช่วยกันได้ดีจริงๆ” ม๊าของผมบอกคนใช้ ทุกคนหันมาหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองพี่ชายคนที่สอง ขยันใส่ไฟนางเหลือเกิน
"ค่ะ"พี่มลตอบก่อนจะหยิบถาดและถือกลับไป
“ตกลง คนที่พามานี้ ลูกเมียเราใช่ไหมเธียร” โกวหงส์หันมาถามผม ผมหันไปพยักหน้าตอบโกวหงส์
“หนูใช่คนที่ทำงานตำแหน่งธุรการหรือเปล่าลูก” โกวหงส์หันมาถามบีม
“ใช่ครับ ผมทำงานตำแหน่งธุรการครับ” บีมพูดพร้อมกับกอดเจ้าลูกโซ่เอาไว้ และผมก็เห็นว่าบีมอุ้มนานแล้ว ผมแบมือไปขออุ้มลูกแทนบ้าง บีมหันมามองผมเขาส่งลูกมาให้ผมอุ้ม แต่ครั้งนี้มันง่ายขึ้น
“แล้วพี่แน่ใจได้ยังไงว่าเด็กนี้ลูกพี่น่ะ พี่เธียร เพื่อว่ามันอาจจะไปนอนกับใครต่อใครมาก็ได้ และที่มหา’ลัยน่ะ ใครก็พูดกันว่ามันไปคลุกอยู่กับเจ๊กกัน และเจ๊กก็รับมันอยู่ เจ๊กอาจจะเป็นผัวมันไปแล้วก็ได้นะคะ” แพรวาลุกขึ้นมาพูด ผมหันไปมองเจ๊กกันว่าเขาจะพูดยังไงกับเรื่องนี้ ถ้าเขาพูดว่ามันคือเรื่องจริงนี้เขาก็ทำร้ายบีมทางอ้อมเช่นกัน
TBC...
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก