หัวข้อ: #ใครเขาจะไปทนกับมึง (รวมเรื่องสั้น : ไม่ใช่นางเอก EP.5) 16/12/2019

[lookpatty15407]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

_________________________

#ใครเขาจะไปทนกับมึง

ด่าคนอื่นว่าร่าน แต่ตัวเองเสือกไปมีอะไรกับชาวบ้าน
เป็นบุรุษที่ไม่รู้จักพอ

“ใครเขาจะไปทนกับมึง”

เนื้อหาที่อัพแล้วมีชื่อตอน

1.   คนแพศยา 1 – 2 END
2.   เพียงนิรันดิ์ END
3.   จดจำไม่รู้ลืม END
4.   มิอาจหวนคืน (ภาคต่อจดจำไม่รู้ลืม END)
5.   ดูนี่นะ END
ุ6.     อีกตัวตน END -----> *อยู่หน้าสอง*
ึ7.     ไม่ใช่นางเอก  1 - 5 End

[lookpatty15407]

คนแพศยา : 1

ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะมีผัวที่มักมาก ตบตาเสแสร้งเก่งยิ่งกว่าสตรี นิสัยปลิ้นปล้อน หลอกลวง

แรกๆ อะไรก็ดีไปหมด ปากหวาน ตามจีบ ขอคบเป็นแฟน เข้าไปอยู่หอเดียวกัน…

สิ่งที่เห็นอยู่ตรงนี้ก็มีเพียงแค่เตียงนอนสีขาว

เผยภาพบุรุษแพศยากับสตรีนางหนึ่งที่นอนทอดกายเปลือยเปล่า

สวิตซ์ห้องถูกเปิดดังพรึ่บ แสงสีจึงตกกระทบไปที่เปลือกตาของคนสองคน

ร่างที่หลับใหลก็คล้ายงัวเงีย ฝ่ามือหยัดกายขึ้นไปที่ตั่งเตียง ปลายนิ้วชี้ขยี้ไปมาที่เปลือกตาเพื่อขับไล่ความง่วงงุน

ผ้านวมที่เคยอำพรางตัวก็ร่วงตกหล่น จนเห็นกล้ามเนื้อที่เคยกรีดกรายกับไรขนของสิ่งใต้ร่าง

แฟนคนนี้เคยมาก่อน…

เคยกลืนน้ำลายกับกล้ามเนื้อที่เป็นโต้คลื่นอย่างสวยงาม

เคยใช้ปลายนิ้วไล่สัมผัสไปมาอย่างยั่วเย้า

เคยสูดปากร้องกระสัน

เคยครวญครางเพราะสิ่งใต้ร่างที่ใหญ่โออ่า

ทว่า…

บัดนี้น่าคลื่นเหียนยิ่งนัก

อยากจะขย้อนกับสิ่งที่เคยปรนเปรอ

น้ำมักมากที่เคยดูดกลืนมาก่อน

ขยะแขยงไปหมดกับโพรงหยักนุ่มที่โดนสอดใส่

“คุณ!”

เสียงของคุณดูตกใจมาก

ทัศนียภาพที่เคยพร่าเลือนก็พลันกระจ่างชัด

คงคาดไม่ถึง

คงไม่อยากจะเชื่อ…

ว่าแฟนคนนี้…มาเห็นความลับเข้าให้แล้ว ?

โธ่…

มันดูน่าขำไปหน่อยนะ

เพราะที่ผ่านมา

เพื่อนเตือน

บอกว่าเห็นคุณ…

ไปแอบเดทกับผู้หญิง

แอบเจอที่ผับ

แฟนคนนี้ก็ได้แต่บอก

‘คงไม่ใช่เขาหรอก’ อาจจะเป็นคนที่หน้าเหมือน…

แต่ใจจริงก็แอบกักเก็บเอาไว้

ไม่ได้โง่ดักดาน หรือใสซื่อแต่อย่างใด

ไม่ได้รักมากจนกู่ไม่กลับ

ถึงแม้แรกๆ จะร้องไห้

ปวดร้าว ทบทวีกับความชอกช้ำที่ถูกหักหลัง

แต่แล้วไง ?

คนที่ต้องเข้มแข็ง

คนที่ต้องให้กำลังใจ

ก็คือตัวกูเอง…

ฉะนั้นวันที่ผ่านมาก็เจตนาล้วนๆ
 
เสแสร้งจอมปลอม

แย้มยิ้มต่อหน้าคุณ

ทั้งที่ในใจ

วางแผนต่างๆ นาๆ

เพราะเริ่มสังเกตเห็นถึงถุงยางในลิ้นชัก

ที่ลดลงมากขึ้นเรื่อยๆ

เส้นผมที่ร่วงหล่นบนพื้นห้อง

ยาวเหยียด

สีดำบ้าง

ย้อมสีบ้าง

ไม่ใช่ของแฟนคนนี้แต่อย่างใด…

วันนี้เลยจงใจบอกกับคุณ

บอกว่าจะไปนอนที่บ้าน…

เพราะสัปดาห์หนึ่งจะนอนกับคุณที่หอสี่ครั้งต่อสัปดาห์

ปัจจุบันเราเป็นนักศึกษา

เป็นเด็กมหาลัย

เจอผู้คนที่แน่นขนัด

คุณเลยถึงไม่รู้จักพอ

ทุกวันนี้…

คุณถึงไม่รู้จักพอ

ไปเจอผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักเข้าให้ล่ะสิ

คงคิดว่าเป็นคนสับรางเก่งนักสินะ…

คงคิดว่าฉลาดนักหนา ?

แต่โทษที…

แฟนคนนี้ฉลาดกว่า…

ได้แต่หลอกล่อคุณให้หลงกล

เช้ามาก็ไขกุญแจเข้ามาในห้อง

หากเป็นครั้งก่อนคงไลน์มาบอก…

ทักมาบอกกับคุณทุกการกระทำ

ว่าจะไปไหน

ไปทำอะไร

ไปกับใคร

หรือว่าจะกลับหอวันไหน….

แต่วันนี้ไม่…

ไม่เลย

ไม่ทำ

ไม่อยากทำ

ไม่อยากจะบอก

ไม่อยากจะให้รับรู้

เพราะอยากได้เห็น

อยากเห็นอีคนกลับกลอก

อีคนตอแหลที่ชอบหลอกลวง

ทำให้รู้ได้ดี…

ว่าผู้ชายแม่งหาคนจริงใจได้ยากแท้

โดยเฉพาะกับคนแบบคุณ

คุณที่ต่อหน้าดี แต่ลับหลังไม่…

คลับคล้ายคลับคลา…

เหมือนเจ้าชายที่ใฝ่ฝันที่ถวิลหา

เปลือกนอกเพียบพร้อมไปทุกสิ่ง

ทั้งที่ภายใน…

เหี้ยสิ้นดี

“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ”

หึ แฟนคนนี้อยากจะหัวเราะนักกับสิ่งที่ได้ยิน

จับจ้องไปที่ใบหน้าของคุณที่เริ่มถอดสี

สายตาล่อกแล่กไปมา

หวาดกลัว

ตื่นตระหนก

ตอบไม่ได้

อธิบายไม่ถูก

พินิจมองแฟนคนนี้ที่มองผู้หญิงที่เริ่มตื่นขึ้นมา

ก่อนจะหยิบผ้านวมมาบดบังเรือนร่าง

ดวงตาเบิกกว้าง มองคุณกับแฟนคนนี้โดยไม่ปริปากใดๆ

คงกลัวโดนตบ…

แต่ไม่หรอก…

ไม่อยากจะทำเพราะเปลืองแรง

ได้แต่ยิ้มกับสิ่งที่เห็น

ไม่มีความยี่หระเลยสักนิด

คล้ายชินชา

คล้ายทำใจเอาไว้แล้ว

เลยได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน

เลือกที่จะมองข้าม

เดินไปหยิบของในตู้เสื้อผ้า

ยัดใส่กระเป๋าใบใหญ่

ไม่มีคำด่าใดๆ

ไม่มีการอวดครวญดั่งคนอกหัก

ปานจะขาดใจตาย กับการถูกหักหลัง

ไม่…

ไม่ทำ

มันดูงี่เง่า…

ร้องไปก็ไม่ได้อะไร

จะให้มาระบายตบตีสาแก่ใจ

ก็คงไม่ช่วยอะไร...

เจ็บมือเปล่าๆ

ปวดร้าวไปเปล่าๆ

ทำให้ใบหน้าต้องมาเปื้อนน้ำตา

น้ำมูกไหลหยด

คงดูน่าสมเพชกันน่าดู

เผยความเข้มแข็งแตกต่างจากคนทั่วไป…

แฟนคนนี้เลยเลือกที่จะทำ

กระทั่งคุณที่เริ่มเป็นฝ่ายร้อนรน

เริ่มลุกขึ้นมาสวมใส่กางเกงลวกๆ

วิ่งแจ้นเข้ามาหา

ใช้ฝ่ามือหยาบกร้านแตะลงที่ลาดไหล่

หมุนกายของแฟนคนนี้ให้หันมามอง

สบตากัน…

“คุยกับผมก่อน”

หืม ? คุยอะไรอะ

ในเมื่อหลักฐานก็เป็นที่ประจักษ์ชัด

เสื้อผ้ายกทรง รวมไปถึงกางเกงชั้นใน

ต่างก็กระจายเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นห้อง

มีอะไรที่ต้องคุยกัน ?

ได้แต่ยิ้มค้างเติงอยู่อย่างนั้น

เหมือนหุ่นที่ถูกสร้างขึ้น

ไม่เปิดเผยด้านอารมณ์

ถูกแต่งแต้มใบหน้าอย่างไร…

ก็เป็นเช่นนั้น

 พลางยกแขนขึ้นมา

ปัดมือทิ้งของคนมักมาก

ช่างเป็นมือที่แปดเปื้อนสิ้นดี

กล้าดียังไงถึงฉุกคิดมาสัมผัสกัน

หากกลับบ้านไป…

คงต้องถอดเสื้อตัวนี้ออก

เอาแอกอฮอล์ราด

จุดไฟเผาทิ้ง

สถานเดียว…

“ฟังผมก่อน !”

มีคนฉุนเฉียว

คล้ายหมาบ้าน

ใบหน้าแดงจัด

เส้นเลือดตึงขนัดที่ข้างขมับ

คงร้อนรน

คงหวาดกลัวกับท่าทางของแฟนคนนี้

คุณกำลังกลัว…

หวาดกลัวกับความเป็นจริง

แต่เชื่อเถอะ…

เทียบไม่ได้กับแฟนคนนี้

“เสร็จยังครับ” เสียงผู้มาใหม่ดังลอดขึ้น

แฟนคนนี้จึงหันไปมอง

มาได้จังหวะพอดีเลย…

ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้ชายฉกรรจ์

สร้างความแคลงใจต่อใครบางคน

“อื้ม เสร็จแล้วครับ” พลันเอื้อนเอ่ยตอบกลับไป

รีบหยัดกายลุกขึ้นยืน

ไม่คิดจะมองเสี้ยวใบหน้าของคุณเลยสักนิด

พานเดินผ่านคนตัวโตที่กำลังบดบังทิศทาง

หลบเลี่ยง ไม่อยากจะเอาไหล่กระทบแดกดัน

คร้ามเกรงว่าเชื้อโรคจะตามติด

จบแบบนี้คงจะดีกว่า…

ไม่มีน้ำตาที่หวนไห้

กรีดร้องเป็นบ้าเป็นหลัง

ตัวสั่นผงกเพราะความเกรงกลัว

หรือตั้งคำถามใดๆ เพื่อเค้นคำตอบออกจากปาก

ไม่มีการประทุษร้าย

พูดจาสาปส่งหรือคอยอวยพร

มีแต่ความเงียบที่คอยปกคลุม

จูงมือใครอีกคนแล้วเดินออกจากห้องไป

โชคดีที่ไม่มีการทำร้ายใดๆ

มีแต่ความงงงวยของคุณทั้งสิ้น

ไร้การดื้อดึง

หรือการยื้อไว้…

นอกจากจับต้นชนปลายกันไม่ถูก

ว่าบุรุษผู้นี้เป็นใคร…

แฟนคนนี้เอนกายแนบชิด

ยิ้มหวานและส่งสายตารักใคร่ให้กับเขา

ทั้งที่จริง…

เป็นคนที่ว่าจ้างก็เท่านั้น

กันไว้เผื่อถูกทำร้าย

กันไว้ยามที่คุณกู่ไม่กลับ

จะได้ให้เขาต่อยไปที่ใบหน้าของคุณให้น่วม

ทว่าวินาที…

กลับโชคดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บ

เลยอดเจอร่องรอยเขียวช้ำ…

จากใบหน้าคุณ

.
.
.

บนโต๊ะที่มีแต่แก้วที่ถูกรินด้วยเหล้า

รสชาติเข้มข้นแสบพล่านไปตามลำคอ

สายตาจับจ้องไปยังผู้คน

แสงสีนวลลออหลากสีสัน สลับไปมาตามจังหวะของท่วงทำนอง

ผู้คนลุกขึ้นเต้น

อิริยาบถยั่วยวน มีเสน่ห์พริ้มเพราแตกต่างกันไป

ส่วนแฟนคนนี้กำลังมีบุรุษมาแตะต้องที่ต้นขา

ฉุกคิดมาลูบไล้

ใช้ใบหน้าคมคายประชั้นชิด

พรูลมหายใจอุ่นร้อนที่ข้างกกหู

สายตาพลันไปเห็นคนคนหนึ่งที่จ้องมองมา

เป็นคุณ…

คุณ ‘ดินแดน’  ที่เคยเลิกรากันไป

คุณอยู่ฝั่งตรงข้าม

แฟนคนนี้เลยเลือกที่จะแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

ยกเหล้าขึ้นมาจิบกันกระหาย

ทั้งที่มุมปากแอบลอบยิ้มกับสิ่งที่คอยอำพราง

มีคนหลงกล…

มีคนติดกับดักของนายพราน

อ่าห์…

การเช็กอินไม่เสียเปล่าเลย

เพราะตั้งค่าสาธารณะเอาไว้

การโพสต์รูปและข้อความนั้นได้ผล

ช่างเป็นประโยชน์ยิ่งนัก

แม้จะผ่านมาหลายวันแล้ว

ลบเฟซของคุณไปแล้วก็ตามที

แต่ก็รู้ดี…

คนที่นิสัยอย่างคุณ

น่าจะสอดรู้ทุกเวลา

แฟนคนนี้เลยเลือกที่จะเอียงคอเล็กน้อย

ปล่อยให้หนุ่มหล่อคลอเคลียและดูดดุนไปที่ต้นคอ

สร้างตีตราจองได้ตามใจนึก

แลกผลพลอยได้ในกันและกัน

พลันเอียงหน้ามาหาชายหนุ่ม

ใช้กลีบปากนุ่มหยุ่นเข้าไปประทับ

บดจูบ

เคล้าคลึง

ก่อนจะสอดปากลิ้นรุกล้ำอณาเขต

เย้าแหย่รสสัมผัสที่หวานล้ำบนปลายลิ้น

ทุกอิริยาบถช่างจาบจ้วง

หยาบโลนเหมือนหยาดน้ำลายที่เชื่อมประสาน

กระหวัดรัดเกี่ยวไม่ยอมผ่อนผัน

เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด

เริ่มโชว์ไหปลาร้า

กางเกงยีนส์ขาดๆ ฉบับแฟชั่นก็พลันตวัดขาขึ้น

โถมทับขึ้นคร่อมบุรุษ

สะโพกมนบดขยี้ไปที่จุดยุทธศาสตร์

สัมผัสได้ถึงความแข็งขืน

ก่อนจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่แสนหยาบโลน

บ่งบอกถึงความเจตนาภายในใจ…

“ไปต่อกันเถอะ”

เผื่อจะได้มีคนดิ้นเร่าทรมาณ

ทำตามเหมือนที่เคยถูกกระทำ

ลบล้างร่องรอยสัมผัส

แทนที่ด้วยสิ่งเร่าของใครต่อใคร

เพราะอยากจะแปดเปื้อนบ้าง

“ไปมีเซ็กส์กัน”

เพราะแฟนคนนี้ติดเซ็กส์สิ้นดี…

คุณเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ

จริตจะก้านในท่วงที

ถูกขัดเกลาทุกวี่ทุกวัน

คุณเป็นคนทำ…

โชกโชนจนชำนาญ

[lookpatty15407]

คนแพศยา : 2 (END)

ครั้นออกมาข้างนอก…

กำลังจะก้าวขาขึ้นรถของชายหนุ่ม

แต่เป็นใครกันแน่ที่หน้าด้านมากกว่ากัน…

เป็นแฟนคนนี้…

หรือเป็นคุณที่วิ่งตามมา

ฉุดกระชากแฟนคนนี้เข้าหาตัวราวกับพวกหวงแหน

“เฮ้ย มึงปล่อยนะ !”

บุรุษที่หมายตาแฟนคนนี้ไว้

ผลักอกของคุณอย่างแรง

พูดจาเกรี้ยวกราดไม่ต่างจากคุณ

“นี่แฟนกู !”

แต่คุณกลับหน้าด้านยิ่งกว่า

สถาปนาบทบาทเก่าที่เคยมอบมาให้

ไม่วายมอบความเจ็บริ้วที่เรียวแขนเล็ก

ฝ่ามือเสมือนคีมเหล็กกอบกุมแน่นขนัด

หากปลดปล่อยออกมาคงเผยผิวขาวที่ช้ำใน

ช่างเป็นเรื่องที่น่าเบื่อยิ่งนัก

เป็นเรื่องตลกร้ายที่อยากจะหัวเราะออกมาเสียดังลั่น

กล้าดียังไงถึงได้มารั้งแฟนคนนี้ไว้

ทั้งที่เป็นตัวคุณเองแท้ๆ…

เป็นคุณเองแท้ๆ…

ที่ทำให้ความสัมพันธุ์ต้องแตกหัก

ทำให้ความรักต้องขาดสะบั้น

ไม่มีวันที่จะสามารถเยียวยาบาดแผลลึกได้อีกต่อไป

ไอ้สิ่งที่ทะนุถนอมกันไว้

ต่อให้เปรียบเสมือนแก้ว…

ใช้กาวมาติดให้เหนียวหนืดเพื่อรักษาสภาพคงเดิม

ร่องรอยแห่งความร้าวรานก็ยังคงมี   

ฉะนั้นอย่าเลย…

“ปล่อย”

ครั้งนี้เป็นเสียงของแฟนคนนี้ที่ปริปาก

ประโยคชัดแจ้งผ่านคำๆ เดียว

นิ่วหน้าอวดครวญกับการทำร้ายร่างกาย

ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่

จากผู้ชายที่แสนอบอุ่น…

บัดนี้มีแต่ความรุนแรงจนน่าหวาดหวั่น

คุณเริ่มเป็นคนอารมณ์ร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ?

หากทว่าแฟนคนนี้ก็ไม่ได้คร้ามเกรงเลยสักนิด

หนำซ้ำกลับนึกชอบด้วยซ้ำไป

นานๆ ทีจะเจอสีหน้าแบบนี้ของคุณ

มันก็แปลกดี…

“คุยกันก่อนได้ไหมพีท”

คุณทำสีหน้าเว้าวอน

เอื้อนเอ่ยชื่อแฟนคนนี้ออกจากปาก

ผ่อนผันความเจ็บร้าวที่เรียวแขน

ฉายชัดถึงความอ่อนโยนเฉกเช่นคงเดิม

“เราจบกันแล้ว”

ตอบออกไปให้มันกระจ่างชัด…

เป็นสิ่งตอกย้ำในสถานะของความสัมพันธ์ของคนเรา

ให้เลิกยุ่ง

ให้เลิกวอแว

ให้เลิกสาระแนกับชีวิตของคนเรา

อะไรที่มันจบแล้วก็ให้มันจบกันไป

โดยเฉพาะกับคนที่ชอบปลิ้นปล้อน

หลอกลวง…

พาผู้หญิงมากกกอดลับหลังแฟนตนเอง

คนเราต้องหน้าด้านแค่ไหนกัน…

ถึงได้มาสำนึกในตอนท้าย…

อยากหวนคืนในสิ่งที่ควรรักษาไว้

เพิ่งเห็นค่าหรือไงกัน ?

แฟนคนนี้ทำดีมานักต่อนัก

ไม่เคยจุ้นจ้าน

ไม่เคยหึงหวงเกินขอบเขต

เข้าใจทุกสิ่ง

ปรับแก้ทุกอย่าง

สิ่งไหนที่คุณชอบ

สิ่งไหนที่คุณไม่ชอบ

แฟนคนนี้ปฏิบัติทำตามทุกข้อ…

แล้วทำไม

ทำไมอะ

ทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจของแฟนคนนี้

เสพสมผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า…

แล้วจะมาขอให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ก็คงได้แต่บอก…

“เรื่องของเรามันไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม”

เมื่อไหร่จะเข้าใจ ?

เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที

“เราเลิกกันแล้ว”

ย้ำเตือนให้ฟัง

บอกอีกสักรอบให้กับคนโง่

เผื่อสมองตื้นเขิน…

จะได้เข้าใจแม่งสักที

พลันโบกสะบัด…

ปัดแขนทิ้งที่กอบกุมอย่างไม่ไยดี

หมุนกายหันไปหาชายหนุ่ม

คาดหวังจะขึ้นไปที่รถ

แต่สิ่งที่ตามมาไม่หยุดหย่อน…

ปัญหามันก็เริ่มมาจากคุณ

อีกแล้ว….

“ขอร้อง คุยกับผมเถอะ ผมไม่อยากจะเลิกกับคุณ ผมขอโทษ ผมสำนึกผิดแล้ว”

เสียงสะอื้นไห้ดังลอดขึ้น

แฟนคนนี้แอบแปลกใจยิ่งนัก

แต่สีหน้าก็ยังคงเดิม

ฉายชัดถึงความเย็นชา

เหลือบมองคนข้างหลังที่ทิ้งตัวลงคุกเข่า

ยื่นแขนรั้งเรียวขาของแฟนคนนี้ไว้

ฝ่ามือเกี่ยวกระหวัดไปที่ท่อนขา

นัยน์ตาของคุณแดงก่ำเผยถึงความชอกช้ำ

ร้องไห้

เจ็บใจ

คุณช่างน่าเอ็นดู

ระคนน่าสมเพชอยู่ในที

“ผมยอมทุกอย่าง”

หืม…

“จริงเหรอ ?”

จะใช่จริงๆ เหรอ ?

อดไม่ได้จะเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

เพราะอยากรู้นัก…

อยากรู้เหลือเกิน

ว่าไอ้ถ้อยคำที่ยอมทุกอย่างของคนเรา

มันทำได้ถึงขั้นไหนกัน

“กล้าจูบเท้าของผมไหมล่ะ ?”

คุณเงยหน้ามองทันที

“ถ้าคุณให้อภัยผมก็ทำ”

แฟนคนนี้ไม่ตอบ

เลือกที่จะเงียบ

จับจ้องคนที่น้ำตาไหลพรากไปตามผิวแก้ม

คุณแหงนหน้าขึ้น

พินิศแฟนคนนี้ที่ทำสีหน้าเบื่อหน่าย

ไม่ได้ปรากฏเค้าอารมณ์

ทั้งที่ภายในใจ…

ยากเกินจะคาดเดา

ก็ได้แต่พินิจดูคนตัวโต

จับจ้องอิริยาบถการเคลื่อนไหว

สิ่งที่น่าขนลุกคือคุณยอมทำตามดั่งคำพูด

ทิ้งศักดิ์ศรีที่ควรพึงมี

ทิ้งความโอหังทั้งหมดทั้งปวง

ทิ้งความละอายใจ

เพราะอยากรักษาแฟนคนนี้ไว้

แฟนคนนี้ที่ทำดีกับคุณทุกอย่าง…

แต่กลับได้รับบทเรียนที่แสนตราตรึง

แทนซะงั้น…..

“…”

ใบหน้าคมคายโน้มลงต่ำ

ลำตัวกระตุกสั่นไหวเพราะการร่ำไห้

ริมฝีปากตีตราประทับ

จุมพิตลงที่รองเท้าผ้าใบสีขาว

ทุกการกระทำช่างแสนจะอ้อยอิ่ง

เชื่องช้า

เบาหวิว

พานให้หัวใจสั่นไหวเจือจาง

และวกกลับไปเรียบนิ่งคงเดิม

สาเหตุมีเพียงประการเดียว…

คือสิ่งที่คุณทำ

กับสัมผัสที่ตอกย้ำในความทรงจำ

ให้แฟนคนนี้ไม่หลงลืม

ไปอีกนาน…

“ขอบคุณ”

ยิ้มเย้ยหยันในทันใด

เพราะชอบใจ…

ชอบในความเจ็บปวดที่คุณควรมีเอาไว้

อยากให้คุณได้บทเรียนล้ำค่าในชีวิต…

ไม่ต่างจากแฟนคนนี้

อยากให้ฝังลึกในโสตประสาท

ระลึกได้แม้แต่ปัจจุบัน

ตายไปก็ขอให้มันย้ำเตือนเอาไว้

ให้มันกลายเสี้ยนหนามทิ่มแทงใจ

คอยกรีดแทง…

อย่างหนักหนาสาหัส

แล้วคุณจะเข้าใจเอง…

คุณจะพูดกับตัวเองได้เอง..

ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า…

ว่าไอ้การหักหลัง

เป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ

เรื่องความเชื่อใจ...

มันคือสิ่งที่ควรรักษาเอาไว้

ทะนุถนอมมันเอาไว้

ประคับประคองเอาใจใส่เอาไว้

อย่าได้บิดพลิ้วสักนิดเดียว

เพราะผลลัพธ์ที่ตามมา…

อาจไม่ค่อยเป็นที่พอใจสำหรับคุณ

“อย่าได้ไปทำแบบนี้กับใครอีก”

จับใส่กระโหลกเอาไว้ให้ดี

“เพราะคงไม่มีใครชอบ”

“…”

“ขนาดตัวกูเองยังไม่ชอบ”

ถ้อยคำหยาบจึงตามมา

ทิ้งด้วยด้วยคำว่า…

“แล้วใครเขาจะไปทนกับมึง”

.
.
.

บนรถที่เงียบสงบ

ไร้คำพูด

เพลงก่อนหน้านี้ที่คลอขึ้นมาช่างแสนจะเศร้าสร้อย

ท่วงทำนองตอกย้ำถึงความเจ็บปวด

เนื้อหาบ่งบอกถึงการหักหลัง

ก่อนจะถูกกดปิดด้วยน้ำมือของใครอีกคน

“ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านไหม”

ใบหน้าคมคาย หล่อเหลาราวกับถูกจิตรกรปั้นแต่ง

นัยน์ตาที่เคยปิดสนิทพลันลืมขึ้น

ช้อนตามองบุรุษที่หันมามองอย่างเป็นห่วงเป็นใย

ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้าแท้ๆ

“มือของคุณช้ำ งั้นไปหาหมอแทนละกัน”

อีกฝ่ายเอ่ยบอก

ก้มลงมามองเรียวแขนเล็กที่เริ่มปรากฏชัดเป็นสีเขียว

“ไม่เป็นไร”

เลือกที่จะปฏิเสธไม่ใส่ใจ

ส่ายหน้าไปพลาง

เอี้ยวมองริมถนน

รถยนต์เคลื่อนผ่าน

ก่อนจะตัดสินใจชี้นิ้วไปที่ตอกมืด

ไร้ผู้คน

ไร้ยานพาหนะขับผ่าน

เป็นสถานที่เปลี่ยวที่ไม่ค่อยมีใครพบเห็น

ใกล้จะถึงบ้านตัวเองแล้วแท้ๆ

แต่จอดตรงนี้แหละ

ขี้เกียจมาทนรอ

ครั้นรถยนต์จอดผ่าน ความเคลื่อนไหวก็หยุดลง

ฝ่ามือขาวก็ปลดล็อกเข็มขัดนิรภัย

ยื่นหน้าไปหาคนที่อยู่ด้านข้างในทันที

ประคองใบหน้าคมคาย

แลบลิ้นดุนดันเข้าไปที่โพรงปากร้อนชื้น

เป็นฝ่ายรุกเร้า

เป็นฝ่ายเริ่มต้นด้วยความต้องการ

ก่อนจะถูกตอบสนองตอบกลับมา

พลางเหยียดกายขึ้นเล็กน้อย

ตวัดขาขึ้นคร่อมฝั่งคนขับ

ดับเครื่องยนต์จนไร้สรรพเสียง ไม่แม้กระทั่งแสง

แทนที่ด้วยความมืดมิดที่ปกคลุม

แทนที่ด้วยเสียงครวญครางของคนเรา

เสื้อผ้าเบื้องล่างถูกปลดเปลื้อง

มือไม้เป็นระวิง

สัมผัสแตะต้องที่ต้นคอ

โอบรัดเอาไว้

พิงพนักในบางจังหวะ

ส่งเสียงหวานล้ำที่แหบพร่าในบางที

ทุกครั้งที่มีการเสียดสี

ทุกครั้งฝ่ามือลูบไล้ไปที่เอวคอดกิ่ว

ขณะที่อีกคน…

ทุ้มขรึมเป็นที่พอใจ

ใบหน้าเรียวเชิดหน้าขึ้น

พลันก้มมองบุรุษที่อยู่ข้างล่าง

ก่อนจะแยกขาออกกว้าง

กดสะโพกตัวเองดูดกลืนไปกับสิ่งสงวน

อีกฝ่ายเหมือนมีเพลิงโชติที่รุกโชน

ฉายชัดถึงความปรารถนา

เส้นเลือดถึงขนัดอย่างแข็งขืน

จับจ้องสีหน้าที่คล้ายปรีดาของคนผู้นี้

เผยออ้าปากออกกว้าง

กรีดร้องปานร่ำไห้

“อะอ๊า”

เพราะอยากลบล้างรสสัมผัส

อยากให้แทนที่ด้วยคนอื่น…

ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มัน

ใครก็ได้ที่ไม่ใช่บุรุษผู้นั้น

ใครก็ได้ที่สามารถทำให้ตนพอใจ

พลางขบเม้มความนุ่มหยุ่นในบางครั้ง

ก่อนอ่อนระทวยยามถูกดูดเม้มที่แผงอกนุ่มหยุ่น

ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้า

ชวนสั่นสะท้านยิ่งนัก

พอใจยิ่งนัก

รวมไปถึงสิ่งใต้ร่าง..

ก็ใหญ่โตโอฬารยิ่งกว่าใครบางคน

สนองตัณหาทั้งหมดทั้งปวง

“ระ แรงๆ อะ ฮ้า”

“อึก ! คุณ”

“ลบสัมผัสพวกนั้นที”

“…”

“เอาผมแรงๆ”

เอาให้เสียวสะท้านไปทั้งตัว

ก่อนจะควงสะโพกตัวเองกับสิ่งใต้ร่าง

สะโพกบดเบียดกับสิ่งหยาบโลน

ตอดรัดความผงาดที่กระทบจุดกระสัน

พลันถูกกระแทกสวย

ลำตัวเปลือยเปล่าจึงกระเด้งไปมาอยู่เบื้องบน

“อึก อื้มมม !”

เสียงหนั่นเนื้อกระทบกันแน่น

แต่สิ่งที่ต้องการก็มีแค่ประการเดียว…

อยากลบเสียงในหัวออก

เสียงของคนผู้นั้น

สัมผัสที่เคยทิ้งท้ายเอาไว้

จูบที่เคยมอบมาให้

ความใหญ่โตที่เคยชำแรกเข้ามา

อยากให้มันหายไป…

“เอาจนกว่าคุณจะพอใจ”

เพราะบางคน…

ของดีอยู่ใกล้ตัว

แต่ไม่เคยเห็นถึงคุณค่าของมัน

“อ่าห์”

“คบกับผมไหม”

เป็นประโยคร้องขอ

จากคนแปลกหน้า…

ที่เพิ่งเคยเจอ

แม้จะรวดเร็วเหลือเกินนัก

“ตะ ตามใจ อะ อ๊า”

ตอบออกไปอย่างปลงๆ

ปล่อยให้ตัณหามาครอบครอง

ยามนี้ในหัว…

คงมีแต่ความคิดที่ว่า…

เบื่อความรักสิ้นดี

และก็พอกันที

กับการเสแสร้งเป็นคนดี


ใครจะมาคบก็คบไป

แต่คงยากเกินจะให้เต็มร้อย…

กับความรักที่เคยมี

ไม่อยากพยายามอีกต่อไปแล้ว

ให้เป็นฝ่ายที่ถูกประคับประคองบ้าง…

ก็คงดี

.
.
.

ห้าปีผ่านไปใครจะไปคาดคิด

ว่าบุรุษที่เพิ่งเคยเจอในวันนั้น

จะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำคำนี้…

แถมยังรักษาความสัมพันธ์ได้ดียิ่งกว่าใครบางคน

“แต่งงานกับผมนะ”

ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดี…

น่ายินดียิ่งกว่าคนคนนั้น

ปัจจุบันก็ได้แต่เดินสวนผ่าน

แสร้งทำเป็นไม่รู้จักกัน

เพียงเพราะผมคนนี้ไม่อยากจะคุย

“อืม”

ตอบตกลง

ให้กับคนที่ถักทอความทรงจำ

ยื่นแหวนเงางามที่เจียระไนมอบมาให้

เขาเป็นคนดี…

ดีมากเลยล่ะ

ดีจนไม่อยากจะเชื่อ

ทะนุถนอมความสัมพันธ์ของเราได้ดี

ฉับพลันก็อุ้มผมคนนี้จนตัวลอย

“ฮ่าๆๆ ผมรักคุณจัง !”

เขาแย้มยิ้มสว่างไสว

ไม่ต่างจากผม…

มอบให้กับผู้ชายที่คอยปกป้องคุ้มกันภัย

เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขยิ่งกว่าเคยมีมา

แด่คนแปลกหน้า…

ที่แปรผันเป็นคนรักที่แสนดี


END

[lookpatty15407]

เพียงนิรันด์ (END)

คุณเคยไหมกับการแอบรัก

เคยไหมกับการแอบชอบใครคนหนี่ง

แรกเริ่มด้วยการมอง

แรกเริ่มด้วยการสบตา

แปรผันเป็นชื่นชอบ

จับจ้องทุกอิริยาบถในท่าทางของเขา

ทำไมกันนะ ?

ทุกครั้งที่อีกฝ่ายอยู่ท่ามกลางผู้คน

เราจะเห็นเขาเด่นหราอยู่เพียงผู้เดียว

ราวกับว่า…

ทุกสิ่งที่เคยเห็น

คงมีแค่เขา

แค่เขาคนเดียวที่เด่นชัด

ความรู้สึกในใจก็พลอยเต้นระรัว

หายใจติดขัด

เหมือนชีพจรเต้นผิดจังหวะ

เพื่อนๆ ที่รู้เข้าก็เริ่มเอ่ยแซะ

เริ่มบอกกับเราว่า…

“มึงชอบเขาอ๋อ กิ้วๆ”

กลายเป็นคำหยอกล้อในท้ายที่สุด

กลายเป็นเรื่องชวนแกล้งในยามขบขัน

ครั้นเดินผ่านคนที่ชอบ

เพื่อนจะกระแซะมาทางเรา

เอาศอกสะกิดบ้างในบางจังหวะ

ผลักเราให้กระเถิบไปหาเขาในบางครั้ง

บ้างก็ฉวยโอกาสให้เราได้ใกล้ชิดกับคนตรงหน้า

ตอนนั้นอยากจะขอบคุณเพื่อนๆ มากเลย…

ทุกวันนี้เราถึงได้คบกับเขา

เราจึงได้คบกัน

พี่เขาน่ารักมากเลย

เป็นผู้ชายที่แสนดี

ดีทุกอย่าง

ดีจนน่าแปลกใจ

แต่เสียส่วนใหญ่มันเป็นเพราะเรามากกว่า…

เราที่ยอมทุกอย่างให้กับคนที่ชอบ

ยอมให้อภัย

ยอมเป็นฝ่ายง้อทุกครั้งเวลา

ทะเลาะ

หวังรักษาความสัมพันธ์

ครั้นพี่เขาสอบเข้ามหาลัยติด

แรกๆ มันก็ดีอยู่หรอก

แต่พักหลังๆ เริ่มขาดการติดต่อ

บ้างก็อ้างว่างติดงานมหาลัย

เสาร์อาทิตย์เราเลยมีโอกาสไปหาเขา

ไปนอนค้างที่หอ

พี่เขาดีใจมากที่เจอเรา

เราได้กอดกัน

จนกระทั่งตอนนั้นถูกจับนั่งอยู่บนตัก

สายตาของพี่หวั่นไหวมาก

ดูเร่าร้อนยิ่งนั้น

เราเลยอ่อนระทวยกับภาพเบื้องหน้า

ฝ่ามือประคองใบหน้าที่หล่อเหลา

ก้มหน้าลงไปจูบ

ท่าทางสั่นระริก

เพราะเป็นครั้งแรกที่เป็นฝ่ายเริ่ม

และเป็นครั้งแรกที่รู้ได้ดี…

ว่าหลังจากนี้จะเป็นเช่นไร

เราถูกจับพลิกไปด้านข้าง

ล้มลงไปนอน

นอนอ้าซ่าอยู่บนผืนเตียง

ปลายนิ้วของพี่เขาสอดเข้ามาที่ชายเสื้อ

ลูบไล้สัมผัสบนผิวเนื้อเนียนลื่น

เราใจเต้นแรงมาก…

คล้ายกับว่ามีกลองตีระรัวอยู่ภายในอก

เลือดสูบฉีดไปตามกรอบหน้า

พวงแก้มมีสีเลือดฝาดแดงระเรื่อ

พลันครางสะท้ายเมื่อถูกเลิกเสื้อขึ้น

ปลายนิ้วไล่วนไปที่สิ่งชูชัน

เขาหยอกล้อกับแผงอกของเรา

ก้มลงไปบดขยี้

มอบความหฤหรรษ์ที่เราไม่เคยพบเจอ

มันวาบหวิว

สัมผัสเบาบาง

แต่โลดแล่นไปทั่วโสตประสาท

ทั่วสรรพางค์เลยขนลุกชู

เสียววาบที่ยอดอกเพริศ

ส่งผลกระทบต่อสิ่งเบื้องล่างให้ปรากฏเค้าอารมณ์

พวกเราจึงมีอะไรกัน…

เป็นครั้งแรกที่ถูกลิ้มรสด้วยเซ็กซ์

เป็นครั้งแรกที่เราได้ใช้ปากปรนเปรอ

ใหญ่มาก

คับปากเราจนแทบกลืนกินไม่หมด

ทำให้เราหลุดสำลักดังโครก

พี่เขายิ้มขำ

ลูบหัวเราอย่างเอ็นดู

ทุกการกระทำอ่อนโยนยิ่งนัก

เริ่มตั้งแต่ต้นยันจบ

ทุกอิริยาบถช่างแสนจะเอาใจใส่

เราได้รับความนุ่มนวลที่โถมกายเข้ามาหา

ขณะที่อีกคนกัดฟันดังกรอด

คลับคล้ายคลับคลาไม่อยากกระทำให้หนำใจ

เกรงกลัวว่าเราจะเจ็บแสบ

ช่างเป็นผู้ชายที่เอาใจใส่ยิ่งนัก

ช่างเป็นคนที่เหมือนหลุดพ้นออกมาจากนวนิยาย

อดไม่ได้ที่แอบขำกับคนตัวโต

ไม่ช้านาน…

เราก็ถูกกระแทกกระทั้น

ตัวสั่นโยนบนผืนเตียงกว้างขวาง

เกิดเสียงครางวาบหวิว

“อะ อ๊า”

เรียกชื่อขนานนาม

“พะ พี่เจมส์ อ๊ะ อื้ออ”

ถูกบดจูบขยี้มอบลงมา

“อึก อื้มมม”

เอื้อนเอ่ยถ้อยคำหวานหยดให้แก่เรา

“พี่รักเรา ฮ้า พี่รักมินนะ”

ทำเราลอบร้องไห้ด้วยความปรีดา

สดับรับฟังเสียงของพี่เขาที่เริ่มพร่ำเพ้อ

บอกกับเราว่ารักไม่หยุดปาก

จนทุกอย่างผ่อนผัน…

เสร็จสิ้นกามกิจ

เสียงหอบหายใจก็ค่อยๆ เจือจาง

เราจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปาก…

“มินรักพี่เจมส์นะ”

พูดออกไปโดยไม่กระดากอายแต่อย่างใด

.
.
.

การชอบพี่เจมส์ก็เหมือนชื่นชอบเน็ตไอดอล

เราคลั่งไคล้เขามากนัก

มีรูปพี่เขาเต็มไปหมด

เสียส่วนใหญ่จะนำมาแปะใส่ในไดอารี่

พูดถึงเขาในวันครบรอบต่างๆ นาๆ

วันที่พวกเราได้คบกัน

วันที่เราแอบหลงรัก

สาเหตุเพราะอะไร

ความหล่อล้วนๆ

แต่สักพักก็เพราะความดีที่เขามี

ความรักที่เขาถ่ายทอดให้แก่เรา

อีกแค่ไม่กี่วัน…

อีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น…

ก็จะใกล้วันเกิดของพี่เจมส์แล้ว

เราจึงตั้งใจทำไดอารี่นี้มาก

มันมีแต่รูปของพวกเรา

รูปที่แอบถ่ายพี่เขาในยามเผลอ

ชายหนุ่มที่หันไปมองทางทิวทัศน์

ใบหน้าขาวกระจ่างใส

ดวงตาเรียวคม

จมูกโด่งสัน

ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ

สุขภาพดีตั้งแต่ผิวพรรณ

[ผมรักพี่มากนะ]

เป็นประโยคพรรณนาถ้อยคำสุดท้าย

สิ่งที่ถักทอประเดประดังทั้งหลายแหล่

เราถ่ายทอดออกมาหมดเปลือก

ครั้นถึงวันเกิด…

เรานัดเจอกับพี่เจมส์ที่ห้าง

เราพกไดอารี่ไปด้วย

ผูกโบว์เล็กน้อย

ไม่จำเป็นต้องห่อแต่อย่างใด

คิดจะยื่นให้ทันทีตอนเจอกัน

“มินนน !!”

เสียงพี่เจมส์ตะโกนเรียก

เราเห็นเขาอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน

ความหล่อเหลาทบทวีทุกครั้งที่แย้มยิ้ม

ทุกวันนี้…

ถึงหลงพี่กู่ไม่กลับนี่ไง

ไอ้เจ้าคนบ้า…

ไม่รู้จะหล่อไปไหน

ครั้นเดินมาถึงก็กลับถูกล็อกคอ…

จากใครก็ไม่รู้ที่อยู่ข้างหลัง

ตามมาด้วยเสียงหวีดร้องของผู้คน

ส่วนเราเห็นแต่สีหน้าของพี่เจมส์ที่เบิกตาโพลง

เขาหน้าซีดเผือด

เรียกชื่อเราอีกครั้งนึง

แต่ดังยิ่งกว่าที่เคยมีมา

ตื่นตระหนกคร้ามเกรงกับสิ่งที่เห็น

เพียงเพราะมีปืนจ่อลงที่หัวของเรา

“มินนน”

“อย่าเข้ามา พวกมึงอย่าเข้ามา ถอยออกไปสิวะ !”

เสียงแหบแห้งดังลั่นอยู่ข้างกกหู

คล้ายพวกจิตวิปลาส

แต่แท้จริงนั้นก็แค่โจร…

โจรที่หลีกหนีเพราะการลักลอบขนขโมย

เรากลัวมาก

มือไม้สั่นระริก

ข่มตาหลับแน่น

ไม่ยอมมอง

สะดุ้งตกใจทุกครั้งที่ปลายกระบอกปืนจ่อลงบนศีรษะ

มือกุมของที่ถืออยู่แน่น

หวังให้มันเป็นสิ่งที่พอบรรเทาความคร้ามเกรง

ของก็ยังไม่ให้

แต่ดันมีชะตาที่ซวยไปอีก

รู้สึกชีวิตบัดซบสิ้นดี

จวบจนกระทั่งพี่เจมส์ตื่นตระหนก

คล้ายจะถลาเข้ามาหา

เพียงเพราะปลายกระบอกปืนทิ่มกระแทกไปมาคล้ายจะยิง

พี่เขาแค่ก้าวนิดเดียวเท่านั้น

นิดเดียวจริงๆ

โจรคนนั้นเลยหันปืนไปหาชายที่เรารัก

เราส่งเสียงกรีดร้อง

“ม่ายยย !”

รีบยื่นมือไปจับเรียวแขนให้ลดต่ำลง

กระสุนยิงลงที่พื้นอย่างเฉียดฉิว

เรารีบอาศัยจังหวะโดยการก้มลงไปกัด

กัดไม่ยั้งแรงกับท่อนแขนอีกข้างของชายฉกรรจ์

หวังให้มันหลุดออก

“อ๊ากกก !!”

เสียงเจ็บริ้วจึงตามมา

ครั้นผละกายออกห่างก็รีบวิ่งไปหาพี่เจมส์

คิดว่าอย่างน้อยตำรวจคงอาศัยจังหวะในท่วงที

แต่ไม่คิดเลย…

ว่าโจรจะชิงไหวชิงพริบได้ดีกว่า

ปัง !!

เสียงกระสุนจึงดังลั่น

เรารู้สึกชาที่แผ่นหลัง

สักพักก็เจ็บเกินจะทัดทาน

ฉุกคิดขึ้นมาว่า…

คงเป็นเรื่องตลกร้าย

ฮ่าๆ

ต้องใช่แน่ๆ

บ้าไปกันใหญ่แล้ว

ใครจะไปซวยขนาดนั้น

เข่าพลันอ่อนแรง

ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาใครบางคนที่ยืนน้ำตาคลอ

“ไม่ ฮึก ! ไม่นะมิน !!”

พี่เจมส์รีบวิ่งแจ้นมาหา

แต่ไม่ทันเท่ากับร่างของเราที่ล้มคว่ำคะมำ

ปลายจมูกกระแทกลงกับพื้น

สัมผัสถึงน้ำเหนียวหนืดที่ไหลทะลักออกจากกาย

สายตาของเราพร่าเลือน

เสี้ยววินาทีก็ถูกประคองจากใครบางคน

“พี่เจม…”

เราส่งเสียงแหบแห้งคล้ายคนขาดน้ำ

พานมึนหัวไปหมด

มือคล้ายไร้เรี่ยวแรง

แต่ก็พยายามยกแขนขึ้น

ยื่นไดอารี่ที่ดันเปรอะเปื้อนหยาดโลหิต

เปื้อนจนได้…

เราแอบนึกเสียดาย

แต่ก็พยายามเค้นยิ้ม

ส่งสายตารักใครให้กับคนตัวโต

อวยพรให้กับคนตรงหน้า

“แฮปปี้เบริด…”

ฉับพลันก็ไร้เรี่ยวแรง

ทั้งที่ปกติในละครจะได้เอื้อนเอ่ยประโยคส่งท้าย

อย่างน้อยก็จบคำพูดในการลาโลก

แต่ไม่รู้ทำไมเราถึงอ่อนแรงยิ่งนัก

นัยน์ตาพลางดับวูบลง

เริ่มหายใจแผ่วเบา

อาจเพราะว่าเลือดมันไหลเยอะมากเกินไป

ความง่วงงุนจึงเข้ามา

ได้ยินเสียงร้องของพี่เจมส์ที่เรียกชื่อเราไม่ขาดปาก


เราอยากจะบอกเหลือเกินนัก

ว่าอย่าร้องไห้ไปเลย…

มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก

แต่ก็อยากจะขอโทษนะ…

ที่ทำให้วันเกิดวันนี้…

กลายเป็นฝันร้ายไปซะได้

แต่พี่เจมส์…

พี่ลองเปิดไดอารี่ดูนะ

มันจะมีข้อความหนึ่งที่มินเขียนเอาไว้

[มินจะรักพี่ตลอดไป]

เป็นคำหมายมั่นสัญญาของเด็กคนหนึ่ง…

ที่ใฝ่ฝันอยากอยู่กับคนที่รัก

จวบจนกระทั่งหมดลมหายใจ

ถึงแม้ตอนนี้…

จะไม่สามารถอยู่เคียงข้างได้ดั่งใจต้องการ

.
.
.

กาลเวลาเดินผ่าน

แต่ความรักนั้นไม่เคยแปรผัน

มินหัวเราะกับสีหน้าของพี่ยามขมวดคิ้ว

อยากจะถามเหลือเกินว่าจะเครียดไปไย

ทำหน้าบึ้งตึงอยู่ได้

แต่ก็น่ารักดีนะ

ถึงได้มองไม่รู้จักเบื่อ

เมื่อไหร่พี่จะเลิกขมวดคิ้ว

ชอบเป็นไบโพล่าร์เวลามองสมุด

มินจึงเดินเข้าไปหา

ทำปากยู่กับภาพของเราสองคนที่ถูกเปิด

เป็นภาพที่พี่กำลังหอมแก้มมิน

น่าอายยิ่งนัก…

“เมื่อไหร่จะเลิกดู”

“คิดถึงมินจังเลยนะ”

พี่ตอบออกมา

ก่อนจะลุกขึ้นยืน

เดินผ่านร่างของมินไป

ทิ้งตัวลงบนตั่งเตียง

มินได้แต่จับจ้องพี่ที่นอนร้องไห้

ตัวมินเอง…

ก็พลอยร้องตาม…

หากพี่ไม่ปล่อยวาง

ชอบโทษตัวเองแบบนี้

มินก็คงไม่กล้า…

ไม่กล้าที่จะไปเกิดใหม่

“มิน ฮึก ฮืออออ มิน”


พระเจ้า…

ผมอยากให้เขาเลิกร้องไห้เหลือเกินนัก

ผมจะต้องทำยังไง

ทำยังไงพี่ถึงจะหายจากอาการพวกนี้


แต่แล้วพี่ก็หายจริงๆ

มินไม่สามารถทำอะไรได้…

ไม่สามารถขัดขวางอะไรได้เลย…

ได้แต่มองพี่ตัวลอยอยู่เหนือพื้น

หัวลอดผ่านเชือกที่คล้องคอ

ดวงตาเบิกถลน

ไร้ลมหายใจอย่างที่เคยเป็น

“มิน”

เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง

ทำให้มินต้องหมุนกายหันไปมอง

“พี่เจมส์ ฮึก ฮือออ”

รีบถลาไปสวมกอดอย่างรวดเร็ว

คงเหลือทิ้งไว้แค่กายา

นอกจากจิตวิญญาณของเราสองคน


“พี่คิดถึงมิน”


END

[TheDoungJan]

ตลอดไปจริงๆด้วย

[Fufufeel]

แต่งดีมากเลยค่ะ

[lookpatty15407]

จดจำไม่รู้ลืม (END)

คนเรารักกันก็มีแต่เพิ่มพูนความสุข คอยประคับประคองเอาใจใส่ หมั่นดูแลอบรมสั่งสอนกับวิถีชีวิต ครั้นคบกันมานานปี ผ่านพ้นเป็นอดีตกาลยาวนานมาถึงห้าปี

เคยจำได้ไหมว่าบอกรักกันเป็นกี่ร้อยครั้ง? ริมฝีปากที่ทาบทับลงมากันกี่พันหน สัมผัสนุ่มนวลและรุนแรง ปรารถนารักใคร่จับจอง ทิ้งรอยฝากฝังด้วยความหึงหวง สิ่งเหล่านี้เราเคยทำร่วมกันมานานปี แต่คนเฉยชาดันไม่ใช่ใคร…

เริ่มตีตัวออกห่าง สร้างอาณาเขตไม่เหมือนแต่ก่อน

เราจูบกันน้อยลง…

หันหลังให้กัน

ไม่พร่ำบอกรัก

และยากนักหากคิดจะเอ่ยปาก

ดวงตาของคุณไม่เหมือนแต่ก่อน มันมีแต่ความเย็นชาและไร้เยื่อใยสร้างความเจ็บปวด หากหันกลับมามองคนรักสักครั้งหนึ่งในชีวิต คุณจะเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจนแทบเจียนตา…

จากคนรักที่รักคุณทั้งหัวใจ

คุณหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เราร่วมสร้างกันมา
   
บัดนี้วันครบรอบไม่มีเหลือ จางหายราวกับเรื่องธรรมดาสามัญชน แม้แต่สถานที่ที่เคยจับมือกันในยามบอกรัก ความสุขที่เราเคยให้กันในยามเสพสม

คุณบอกว่ามันไม่ใช่เพราะความใคร่ แต่เป็นเพราะความรัก

แต่คุณดันโกหก… เพราะคุณไปแสดงความรักให้กับคนอื่น

ตอนนี้มันเป็นของคนอื่นไปหมดแล้ว…

ความรักของคุณมันเป็นแบบนั้นไปหมดแล้วจริงๆ…

เพราะความเหี้ยของคุณจริงๆ….

รอยลิปสติกยังติดอยู่ที่ปกคอเสื้อของคุณ

คุณไม่ได้เป็นคนซัก แต่คนซักไม่แม้กระทั่งเศษผ้าผืนน้อย

ก็ดันรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เคยมองข้ามไป

เราเคยออมเงิน วางแผนอนาคตมาเนิ่นนาน สร้างบ้านเป็นของตัวเองในท้ายที่สุด หวังจะรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดูแล รักเสมือนลูกคนหนึ่งที่เติมเต็มความเป็นพ่อและแม่ให้กับเขา

คุณบอกว่าจะทำให้ผมมีความสุขในทุกๆ วัน คุณบอกว่าต่อจากนี้จะทำให้ผมมีแต่รอยยิ้ม

สร้างอนาคตไปพร้อมๆ กัน

“หึ”

ตอนนี้มันเริ่มเน่าเฟะไปหมดแล้ว…

แหวนมั่นที่เคยสวมให้บนนิ้วนาง ริมฝีปากที่ก้มลงมาจุมพิตบนหลังฝ่ามือ

ก็ไม่รู้ทำไม

ก็ไม่รู้ทำไมตอนนี้…

กลับกลายเป็นไร้ค่าขึ้นมาทันตา

แต่มันก็ดีอยู่อย่าง…

โชคดีอยู่อย่างนึง…

โชคยังดีที่เราสองคนไม่ได้รับเด็กมาเลี้ยงดูแล

นั่นก็เพราะปานนี้คงไม่มีความสุขให้เขาเห็น

เดี๋ยวนี้คุณเย็นชานัก ไม่เห็นคุณค่ากันและกันเลยสักนิด แตะเนื้อต้องตัวยังน่ารำคาญ ทุกๆ การกระทำบ่งชี้แน่ชัดว่าถึงจุดจบ

ฮ่าๆ

ห้าปี

ห้าปีเลยนะที่เราอยู่ร่วมกัน

ห้าปีเลยนะที่ต้องพิสูจน์อะไรหลายๆ อย่าง

ต่อให้เป็นวัน เป็นอาทิตย์ เป็นเดือน และเป็นปี อีกสิบปี ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้กันมา ความทรงจำที่ถักทอและแบ่งเบาจากความทุกข์สุข คอยให้กำลังใจในกันและกัน

ต่อให้เป็นเพียงแค่วันเดียว แต่การได้รักใครสักคนหมดหัวใจ มีความผูกพัน มันลำบาก… มันยาก… และมันเจ็บ หากคิดจะตัดใจ

คุณเคยเห็นใครคนหนึ่งร้องไห้กันบ้างไหม ? คล้ายหัวใจนั้นกำลังฉีกขาด…
 
คนในตอนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากเรื่องเล่าที่กล่าวขาน

เขาว่ากันว่า…

จงร้องไห้ให้ถึงที่สุด ระบายความทุกข์ให้มากที่สุด และมันจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี มันจะพอทุเลาในสิ่งที่เป็น

ใจจริงมันก็ดีขึ้นนะ แต่มันก็ยังเจ็บซ้ำซากเสียอยู่ดี ใต้ตายังบวมและแดงก่ำ จมูกแดงไม่แม้กระทั่งฝ่ามือที่ชอบทุบตีลงที่พื้น

ระบายความเจ็บปวดอยู่ภายในหัวใจ…

ก็เพราะรักคุณหมดหัวใจนี่ไง ไม่ได้รักใครชอบใครไปวันๆ…

จะตัดใจยังไงก็ทำไม่ได้…

แต่ก็ได้แต่บอกตัวเอง

เข้มแข็งเข้าไว้นะ…

“เราเลิกกันเถอะ”

เป็นคำพูดง่ายๆ ของคนหมดรัก จุดจบหายนะของคู่รักที่ไม่ลงเอยในท้ายที่สุด แต่คนเอ่ยปากไม่ใช่ใครนอกจากแฟนคนนี้
 
แฟนที่ถูกคุณหันหลังไม่ยอมบอกเลิกกันเสียที

คุณกักขัง ยึดเหนี่ยวจิตใจที่เปราะบางจนด้านชา ความอบอุ่นในคราก่อน แปรผันเป็นความหยาบช้าและรุนแรง บันดาลโทสะที่เรียวแขนเล็ก จ้องทะมึนเข้ามาในดวงตาที่วูบไหว

เคยจำได้ไหมว่าคุณจับแขนนี้ได้นุ่มนวลมากแค่ไหน? แววตาอ่อนโยนมากเพียงใด? แต่ครั้นมาปัจจุบันมันกลับแตกต่างจากอดีตเสียยิ่งนัก

“ฉันไม่เลิก!!”

แล้วทำไมถึงทำร้ายจิตใจ  ?

ทำไมถึงหลอกลวงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ?

‘ฉันท้อง’

เสียงผู้หญิงที่ได้พบเจอ นัดแนะเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้สึกของกันและกัน หนึ่งในนั้นล้วนเป็นหัวข้อของคุณทั้งสิ้น กับคำอิดออดที่ว่า…

คบหาดูใจกันมานานแค่ไหน รักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นคำถามที่ต้องกลั้นน้ำตาทั้งหมดให้ขังอยู่ภายใน

คุณนัดเจอกับเธอหลายครั้งหลายครา บ้างก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านของเราเหมือนเช่นทุกวัน จนคนที่อยู่ในช่วงสับสนและหวาดหวั่น ต้องหาหลักฐานผ่านมือถือและข้อความคน

คุณไปหาเธอ ร่วมสุขสรรกับความหรรษาบนผืนเตียงที่กว้างขวาง คงพร่ำบอกรักและสร้างความเชื่อมั่นให้กับเธอ… ว่าเราสองคนจะอยู่ด้วยกันไปนานๆ

แฟนคนนี้กำลังตัวสั่นระริก ร้องไห้จนตัวโยน ไม่ทันจะได้เอ่ยปากย้ำประโยคดังเดิม กลับถูกมือหนาฉุดให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระแทกเท้าปึงปังเข้ามาในห้อง ผลักดันประตูและเหวี่ยงร่างนี้ให้ล้มลงไปนอนบนตั่งเตียง

ช่างแย่ชะมัดเลย…

คุณเคยทำรุนแรงกับแฟนคนนี้หรือ?

ก็ไม่เคย

แต่ตอนนี้คุณดันเอาอารมณ์เกรี้ยวกราดมาระบายผ่านร่างกาย

“ฉันไม่มีวันเลิกกับนาย!”

ซ้ำยังบีบขย้ำที่ต้นขา ลากกายนี้ให้เขยื้อนเข้าไปหา ล้มตัวทาบทับลงมา พลางใช้จุดยุทธศาสตร์สัมผัสกับสะโพกที่โดนบดเบียด

คุณกำลังแสดงความหยาบคาย คุณกำลังฉีกทึ้งเสื้อยืดให้ขาดวิ่น ยื่นใบหน้าคมคายเข้ามาซุกไซ้ที่ลำคอ

“ฮึก!” คุณจะกักขังแฟนคนนี้ไปอีกนานแค่ไหน

“อย่าทำแบบนี้”

นี่คือคำร้องขอ

คำแห่งการวิงวอน

หวังเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะหยุดยั้งกับอารมณ์ที่กู่ไม่กลับ

ไม่คิดจะถามสาเหตุกันหน่อยเหรอ? สาเหตุที่ต้องบอกเลิกกับคุณ

รู้ไหมว่าทุกวันนี้จะเรียกคำว่า ’แฟน’ ยังช่างกระดากอาย

เธอคนนั้น กับแฟนคนนี้ ต่างก็รู้ซึ้งถึงสิ่งชั่วช้าของคุณกันทั้งนั้น

แต่สิ่งที่ยึดเหนี่ยวคือการที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องตั้งท้อง ฐานะและเสาหลักของพื้นฐาน จะขาดแคลนใครไม่ได้ถ้าไม่มีคำว่า ‘พ่อ’ เหมือนดั่งครอบครัวทั่วไป

ลูกที่กำลังถือกำเนิดจากผู้หญิงคนหนึ่ง หยาดเลือดเชื้อไขล้วนเป็นของคุณทั้งสิ้น ต่างจากคนคนนี้ที่ถือกำเนิดบุตรไม่ได้เลย

ดีที่ไม่สามารถมีลูกได้…

นั่นก็เพราะไม่ต้องมานั่งผูกมัดกับคนอย่างคุณ…

ฉะนั้นจบกันเถอะ หยุดสิ่งโสมมแต่เพียงเท่านี้ เพราะแฟนคนนี้มันช่างอ่อนแอยิ่งนัก กำลังจะตายช้าๆ ผ่านน้ำมือคน

คุณกำลังขืนใจ ทั้งที่ผ่านมาคุณไม่เคยล่วงเกินแฟนคนนี้โดยไม่เต็มใจ

เสียงครางของแฟนคนนี้ไม่ได้สุขสม หากจับใจความได้อย่างล้ำลึก คุณจะรู้ว่ามันคือเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวด ขอความเห็นใจ ไม่ได้หฤหรรษ์กับมือหยาบกร้านที่ปัดป่ายไปทั่วผิวนวล

มือที่ขย้ำบนผืนเตียงคือความอดทน แม้มันจะยับยู่ยี่มากเพียงใด แต่นั่นก็คือการบ่งบอกว่าต้องอดทนมากเท่านั้น

สิ่งที่กระทุ้งเข้าใส่ หวนนึกถึงแต่ก่อนคือความสุขสมอันปรีดา กลับต้องมาถูกกรีดกรายและขูดเข้ากับสิ่งพิศวาส ระบายความแสบเคืองผ่านผิวเนื้อ จิกเข้าที่ไหล่หนาให้รู้ซึ้งถึงอารมณ์ที่ร้าวราน

“ผมเกลียดคุณ”

“…”

“เกลียดในสิ่งที่คุณทำ”

“…”

“นั่นก็เป็นเพราะคุณ… เป็นเพราะคุณไม่เหมือนเดิม”

คนที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ใช่ใครเลย…

การทำผิดครั้งเดียวยังพอให้อภัย เหมือนที่คนสั่งสอนนักหนาว่าควรให้อภัยมนุษย์ด้วยกันแค่สามครั้ง แต่สำหรับคุณมันหนักหนาสาหัสเกินจะทนไหว

ครั้งที่สองและสามอาจจะไม่มีอยู่จริง

หากใครทนได้ก็ทนไป เพราะแฟนคนนี้กำลังยกสิ่งที่เคยรักให้ใครบางคนโดยไม่หวังผลตอบแทน

ปล่อยให้ห้าปีคือการเรียนรู้ เป็นความทรงจำดีๆ ที่เคยมีมา

รู้ไหมว่านาฬิกายังคงก้าวเดิน แต่ถ้าคนไม่เดินมันคงต้องตาย คำเหล่านั้นคือการฝ่าฟัน แม้คนหลั่งน้ำตาจะตายทุกวินาที

ขาดเขาเหมือนขาดใจ แต่ขาดเขาไป เราก็ยังมีตัวตน

“คุณเป็นคนทำลายทุกอย่างเอง”

.
.
.

เมื่อทุกอย่างมันพลิกผัน คนที่ต้องปรับสภาพกับสิ่งแวดล้อมให้กลมกลืนก็คือเรา…

แต่ในขณะที่คนคนนี้กำลังถูกขังมาเกือบเดือน

ทำตัวเย็นชาเสมือนหุ่นที่ไร้อารมณ์ในยามเสพสม

ทุกครั้งจะปัดป่ายปฏิเสธ

แต่บัดนี้ไม่มีอีกต่อไป

ตักข้าวเข้าปากก็ยังไร้อารมณ์

จวบจนกระทั่งวันเกิด…

คุณซื้อสเต๊กมาให้ทาน…

เนื้อของมันจำเป็นต้องใช้มีดกรีดกราย

แฟนคนนี้ได้แต่แหงนหน้ามอง

จับจ้องคุณที่มองอยู่อีกฝั่ง…

ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า…

ต้องหน้าด้านแค่ไหนกัน

ถึงจะสลับรางรถไฟเก่งถึงเพียงนี้

ไปอยู่กับเธอ

และก็มาอยู่กับแฟนคนนี้

ทำไมคุณไม่เคยเหนื่อยเลย ?

แต่พอเถอะ…

เหนื่อยเหลือเกิน

เป็นครั้งแรกที่จับอะไรนอกเหนือจากช้อนส้อม

คมมีดจึงกรีดลงที่ต้นคออย่างรวดเร็ว

สายเลือดพุ่งกระฉูด

กระจัดกระจายล้นทะลักต่อหน้าต่อตาชายฉกรรจ์

สีหน้าของคุณถอดสี

นัยน์ตาเฉียบคมเบิกกว้าง

ช่างน่าสะใจยิ่งนัก

ส่วนแฟนคนนี้คาดหวังเพียงอย่างเดียว…

ขอให้คุณจดจำไม่รู้ลืม


END

[Snowermyhae]

เรื่องแรกแบบสะใจมากค่ะ หน้าเหน้อชาไปหมด ยอมขนาดจูบเท้า แต่เสียใจที่มันไม่ทันแล้ว เพราะหลัวใหม่ทั้งดีและใหญ่-- แค่กๆ

เรื่องสองนี่รอดูจุดหัก แต่ไม่ซะงั้น ขอให้ความรักของทั้งคู่เป็นนิรันดร์ค่ะ

เรื่องสามก็คืออยากอ่านพาร์คุณที่ไปมีคนใหม่หลังจากฉากปาดคอมากค่ะ อยากรู้ความรู้สึกเขาที่ไปมีคนใหม่ อยากเห็นเขาเจ็บปวดกับสิ่งที่ทำลงไป เหมือนตายทั้งเป็นและจดจำแฟนคนนี้ได้ไม่มีวันลืม ชอบมากกๆๆๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[TheDoungJan]

เห็นด้วยกับคุณหมีค่ะ อยากเห็นชีวิตนายคนนั้นหลังแฟนเอามีดปาดคอตัวเองไปแล้วว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง

[megatef4]

สะใจมากค่าา ขอบคุณนะคะ

[♠DekDoy♠]

สะใจทุกเรื่องค่ะ ยิ่งเรื่องสุดท้ายนี่คือหลุดพ้นแล้วอ่ะ
ขอบคุณนักเขียนนะคะ

[jimlimildly]

สะใจมากทุกเรื่องเลยค่ะ ใจดิ่งตามไปทุกประโยค อินไปด้วยมากๆ

[ืniyataan]

 

[beindependence]

เป็นความสะใจหลายรูปแบบ ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ โดยเฉพาะเรื่องแรก อ่านๆ ไป ตบเข่า ป้าบ!! เหยยยยยย .. มันต้องอย่างนี้เซ่... ฟินค่ะ ขอบคุณมากนะคะ สนองนีดมาก

[KizzllKizz]

แต่งดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วอิน สะใจไปด้วยเลยบางเรื่อง ฮา

[Kiirojung]

  สุดยอดเลยค่ะ อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ของตัวละคร 

[iNklaNd]

ชอบเรื่องที่ 2 ถึงแม่จุดจบจะไม่ดีนัก แต่ทั้งคู่ก็ได้เจอกัน....อีกครั้ง

[MayA@TK]

 

[Raccool]

สำนวนแปลกใหม่มากค่ะ
กระชับ หนักแน่น ตรงไปตรงมา เห็นแต่ความดิบ ซ้ำเติมความเป็นมนุษย์
เนื้อหาก็กระแทกใจมากๆ
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ชอบทุกเรื่องมากๆ

ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆ มาให้อ่านนะคะ 

[lookpatty15407]

จดจำไม่รู้ลืม : มิอาจหวนคืน (END)

กับบางสิ่งบางอย่าง...

ต่อให้อยากจะครอบครองอะไรกันนักหนา

ผมก็พร้อมที่จะมีมัน…

ไม่ว่าจะเงินทอง…

ความมั่นคงในชีวิต…

ความเจริญก้าวหน้าในอาชีพการงาน…

ไม่แม้กระทั่งความรัก…

ผมได้มันทุกสิ่ง

ต่อให้จะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวจากคนที่รัก…

ฉุกคิดนอกใจภรรยาที่คบมาห้าปี…

เพียงเพราะไปเห็นสิ่งสวยงามที่ล่อตา…

สิ่งเหล่านั้นมันก็แค่ผิวเผิน

มันก็แค่ผิวเผินจริงๆ

จนคุณเอ่ยปากบอกเลิก…

กลับเป็นผมเองที่ไม่ยินยอม

อยากกักเก็บคุณเอาไว้

ไม่อยากให้คุณห่างหายไปไหนเลย…

อยากจะให้อยู่ข้างกายผมไปนานๆ…

แต่คุณย้ำชัดทุกถ้อยคำ

ว่าอยากจะเลิกกับผม…

บอกกับผมว่าให้ไปดูแลผู้หญิงคนนั้นเถอะ…

สาเหตุเพียงเพราะคุณรับรู้เข้าแล้ว…

เข้าใจถึงความชั่วของผู้ชายคนนึงเข้าให้แล้ว

แอบคบกับสตรีคนนึง…

ที่ทำให้เธอต้องตั้งท้อง…

ทุกวันนี้คุณถึงได้เป็นเช่นนี้

ได้แต่นอนอิดออดอยู่บนผืนเตียง

สีหน้าเหมือนตุ๊กตาไขลานที่สิ้นสุดการเคลื่อนไหว…

แววตาของคุณหม่นแสง

ท่าทางนั้นดูหม่นหมอง

ไร้การแต่งแต้มบนใบหน้า

ไม่มีสิ่งประดับประดาของคราบน้ำตา…

ไม่มีความสุข

ไม่มีรอยยิ้ม

ไม่มีเสียงหัวเราะ

ไม่มีคำพูด

ไม่มี…

ไม่มีอีกต่อไป

ไม่มีอีกแล้วจริงๆ…

เรียวขาของคุณมีโซ่ตรวนที่กักเอาไว้

สาเหตุเพียงเพราะผมไม่อยากให้คุณหลีกหนีไปไหน…

ทุกครั้งที่ต้องเสพสมกับคุณ

เรือนกายที่ผมพร่ำเพ้อนักหนา

บ่งบอกให้คุณได้รับทราบ

ว่ามันสวย

ว่ามันเนียน

ว่ามันขาวนวลลออ

ว่ามันเซ็กซี่

พร่ำเพ้อเหมือนผู้ชายที่ลุ่มหลงในเรือนร่างอรชร

แต่สิ่งที่พูดออกไปในการรำพัน

ล้วนไม่บิดเบือนแต่อย่างใด…

คุณสวยจริงๆ นะ

ต่อให้จะทำสีหน้าแบบนี้

คุณก็ดูสวยจริงๆ…

แต่ผมไม่ชอบเลย…

ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยสักนิด

ทั้งที่การกระทำ

และคำพูดของผมคนนี้

ขัดแย้งสิ้นดี…

เพราะไม่รู้ซึ้งถึงผลลัพธ์ที่ตามมา…

“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

กลับมาเป็นคุณคนเดิม…

ผมพร่ำวิงวอน

กล่าวให้คนบนเตียงได้รับรู้

ทว่าไม่มีการตอบสนองใดๆ ตอบกลับมา…

ทำให้ผมรู้สึกโกรธจัด

แอบคิดว่าคุณกำลังทำท่าทางตายด้าน

ยั่วโมโหให้ผมคนนี้มีนิสัยดิบเถื่อน

ผมจึงปู้ยี้ปู้ยำคุณอีกหน

อัดกระแทกไปที่ร่องหลืบเน้นๆ

“ครางออกมา !”

สั่งอย่างเหนือสิทธิ์

ราวกับมีอิทธิพลที่เหนือชั้น

มีสิทธิ์ครอบครองทุกอณูในกายา

ไม่แม้กระทั่งจิตวิญญาณที่ควรได้รับ

ผมอยากได้แฟนคนเดิมกลับมา

ต่อให้ผมจะเหี้ยบัดซบขนาดไหนก็ตามที…

ต่อให้จะดูชั่วช้า

เลวทรามต่อหน้าผู้คน…

ผมก็ไม่สนใจ

แต่ขอแค่เพียงอย่างเดียว…

อย่าทำตัวแบบนี้…

อย่าทำหน้าเหมือนคนไร้ชีวิตแบบนี้…

ทุกครั้งที่ร่างกายคุณถูกกระแทกกระทั้น

ท่วงท่าหยาบโลนจี้จุดกระสันภายใน

คุณก็ไม่ยอมร่ำร้องเลยสักนิด

ไม่มีเสียงสักแอะ

มีแต่ร่างกายร้อนชื้นที่ผุดเหงื่อ

มือไม้ปล่อยทิ้งปานไร้วิญญาณ

ชักชวนให้หมดอารมณ์

จึงได้แต่พลิกกายคุณเข้ามาขึ้นคร่อม

สอบสะโพกรัวแรงใส่คนเบื้องบน…

คาดหวังให้คุณร่ำไห้…

เพราะถ้าหากเป็นคราก่อน…

คงกรีดร้องครวญครางดังลั่น

ใบหน้าของคุณคงยั่วเย้าในตัณหา

ริมฝีปากสีแดงฉ่ำจะร่ำร้องพรรณนา

แต่บัดนี้เรียบนิ่ง…

ราวกับจิตวิญญาณได้ถูกปลิดปลิว

ลอยละลิ่วไปที่ไหนสักแห่ง…

เสมือนคุณหลุดพ้นจากวงโคจร

ทิ้งไว้แค่เรือนร่างให้ผมครอบครอง

ทุกครั้งที่เสร็จสิ้นกามารมณ์

ผมจะออกไปยืนข้างนอก

จุดบุหรี่ขึ้นสูบ

แค่อึกเดียวก็พลอยสำลัก

หน่วยน้ำตาก็คลอเบ้า

ความเป็นลูกผู้ชายจึงเจือจาง

มีเสียงร้องเจ็บใจขึ้นมาทันที

“ฮึก”

ไม่ชอบเลย…

คุณกำลังทำให้ผมอ่อนแอ

ย้อนไปจะไม่ทำเช่นนี้…

จะไม่มีวันหักหลังคุณเลย

.
.
.

กระทั่งวันนี้เป็นวันเกิดคุณ…

ผมที่ทำอาหารไม่เป็น…

จึงสั่งอาหารในโรงแรมสุดหรู

พวกสเต๊กที่คุณชอบรับประทานนักหนา

ผมตั้งใจมากนะ…

คาดหวังให้คุณรับรู้

ว่าผมก็ไม่ได้หลงลืมวันเกิดของคุณ…

ต่อให้ผมจะต้องไปมาหาสู่กับใครอีกคน

แม้ใจนึงจะชอบเธอ

แต่อีกใจนึงก็รักคุณมากกว่า

มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนี้

ผมได้แต่สะบัดความคิด

พินิจมองความเรียบร้อยบนโต๊ะสีขาว

มีดที่แล่เนื้อ

เทียนหอมที่ถูกจุด

ไวน์ชั้นเลิศที่เตรียมเอาไว้

เพอร์เฟคเป็นที่พอใจ

ผมจึงประคองคุณเข้ามา

นั่งลงบนเก้าอี้

เราจะได้ใช้เวลาด้วยกัน

เพราะนี่มันก็เกือบเดือนแล้ว…

ที่ผมกักขังคุณเอาไว้

ไร้อิสระเสรี

ไร้การพบเจอต่อหน้าผู้คน

อยู่แต่บ้าน

ทำได้แค่นอน

ดูหนังไปพลาง

ผมให้คุณได้แค่นั้น…

ไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย

เรียกว่าเป็นนรกบนดินสำหรับใครบางคน…

เพราะรู้เป็นที่แน่แท้…

ว่าขืนปล่อยคุณออกไป

คนอย่างคุณต้องห่างหายไป

จากตัวผมตลอดกาล…

ฉะนั้นผมจึงแบกรับความเจ็บปวดนี้ไว้

แม้จะได้แค่กาย…

แต่ก็ขอครอบครอง…

มองคุณที่เริ่มแล่เนื้อเข้าปาก

แต่อิริยาบถเชื่องช้าอืดอาดยิ่งนัก

สีหน้าซีดขาวปานกระดาษ

แสดงการเคลื่อนไหวที่แสนเบื่อหน่าย

ทำตัวเหมือนตุ๊กตาที่ถูกชักใย

ผมจ้องหน้าคุณ…

ใจหายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่เคยคุ้นชินเลยสักนิด…

พอเห็นคุณทานได้

ผมก็ก้มลงไปใช้มีดแล่เนื้อ

เคี้ยวหมุบหมับข้างในโพรงปาก

ใช้ฟันบดขยี้ความนุ่มหยุ่นที่หลอมละลาย

จู่ๆ คุณก็หยุดนิ่ง

ช้อนตามองผม

แหงนหน้าขึ้นดุลพินิจ…

ผมขมวดคิ้วแปลกใจ

กับแววตาที่คุณใช้

คล้ายคุณกำลังไตร่ตรองความคิด

ทบทวนบางสิ่ง…

อยู่ภายในใจ

หัวใจของผมก็พลันถูกกระชาก

ดวงตาเบิกกว้างกับสิ่งที่เห็น

เหมือนโดนฟ้าผ่าแสกเข้าที่กลางกบาล

ขนลุกซู่กับสิ่งที่เจอ

ผมจดจำได้อย่างละเอียดถี่ถ้วน

ท่วงท่าที่คุณทำ

อิริยาบถที่คุณเคลื่อนไหว

สีหน้าของคุณไร้อารมณ์

ไม่มีรอยยิ้มยี่หระใดๆ ทั้งสิ้น

คมมีดที่เคยใช้ในการหั่นสเต๊ก

บัดนี้มีดสแตนเลสจึงฉวัดเฉวียน

ปัดผ่านที่ผิวเนื้อ

เชือดเฉือนที่ลำคอ

วาดผ่านที่เรียวคอระหง

ฝังลึกจนผิวเนื้อฉีดขาด

รอยกรีดกรายจึงเด่นชัด

หยาดโลหิตจึงพุ่งกระฉูด

เสมือนน้ำก๊อกที่รั่วไหล

แต่ไร้เสียงขาดอากาศหายใจจากใครบางคน…

นอกจากสีหน้าที่เบิกตามอง…

ไม่มีเสียงสักอึกเดียว

คุณเหมือนคนไม่แยแส

ไม่มีแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่ฉายชัด

พลอยให้ผมขนลุกเกลียว

หน้าถอดสี

หัวใจบีบหดแน่น

ราวกับว่า…

มีมือของคุณเข้ามากอบกุม

จับตรึงมันให้หยุดเต้นเร่า

และปล่อยในบางจังหวะให้หายใจหายคอ

ทว่าผมก็หายใจไม่ออกนัก

เสมือนว่า…

เป็นผมเองที่ถูกคุณเชือด

ที่รัก…

มือของคุณนั้นไร้เรี่ยวแรง

ใบหน้าตกกระแทกกับจานชามดังลั่น

มีเลือดไหลเจิ่งนองเต็มไปหมด…

“ไม่…”

ไม่จริง

“ไม่นะ ไม่ !!”

ไม่เอาแบบนี้

คุณไม่ควรทำแบบนี้…

ผมเหมือนเด็กที่งอแง

เด็กที่อยากจะได้อะไรก็ต้องได้…

คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกเช่นนั้น…

ความรู้สึกที่ไม่มีคนที่รัก

สิ่งล้ำค่าหายไปเหมือนถูกแย่งชิง

พระเจ้า…

ไม่เอา

อย่าพาคุณไป

ได้โปรด…

ผมรีบลุกพรวดวิ่งไปหา

จับร่างที่นอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ

โอบประคองร่างของคุณลงมาที่พื้น

ช้อนตัวคุณให้นั่งอยู่ที่ตัก

จ้องมองสิ่งที่ดันแปรผัน…

ไร้ลมหายใจที่ดันผ่อนผัน

ไร้การเคลื่อนไหวจากใจจริง

หัวใจของคุณไม่เต้นแล้ว…

ลำตัวก็ซีดขาว…

มีเลือดที่ไหลจากคอไม่หยุดหย่อน

ผมพยายามเอามืออุดมันเอาไว้

มันก็ดันหลามไหลลอดผ่านนิ้วมือ

กายของคุณก็เย็นยะเยือก…

เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนคราบเลือดสีแดงก่ำ

เหนียวหนืดเลอะตามตัวคุณ

“อ๊ากกกกกก !!”

ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

นึกโกรธตัวเอง

นึกอยากทำร้ายตัวเอง

สิ่งสำคัญมันหายไปแล้ว

มันฉุดรั้งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว…

คุณไม่หลงเหลืออะไรให้ผมเลย…

นอกจากความรู้สึกพรรค์นี้

ความเดียวดาย

ความสิ้นหวัง

ความต้องการ

ความรัก

ผมแค่อยากมีคุณอยู่เคียงข้างแท้ๆ…

อยากจะใช้ชีวิตด้วยกันไปจนแก่เฒ่า

“ตื่น ฮึก ตื่น ! คุณอย่าไป อย่าไปจากผม”

กลับมาหาผมเถอะ

ได้โปรด…

อย่าทำแบบนี้เลยที่รัก

“ได้โปรดอย่าตาย !!”

ผมรักคุณมากนะ

รักคุณมากจริงๆ

“ผมรักคุณ ผมรักคุณ ฮือออ ผมขอโทษ อึก ผมขอโทษ !!”

ได้แต่กอดร่างนี้เอาไว้

กอดรัดแน่นให้แนบชิดกับลำตัวของผม

ประคองใบหน้าของคุณให้ซุกอยู่ที่แผงอก

ขณะที่ใบหน้าของผมนั้นก็แนบอิง…

น้ำตาไหลพรากเหมือนสายธาร

ก้มลงจูบซับที่ข้างขมับของคุณแน่น

คำบอกรักสักครึ่งคำที่ผ่านมา…

ผมก็ไม่ได้ทำ

ความอบอุ่นที่อยากมอบให้…

ก็ดันไม่ได้ใช้   

มีแต่ฐิทิที่เห็นแก่ตัว…

คุณกำลังย้ำเตือนให้ผมรับรู้

ว่ามันสายเกินแก้

ตอกย้ำให้คนที่ไร้จิตสำนึก

เริ่มรู้สึกผิดชอบชั่วดี

เสมือนทุกๆ วันที่ผ่านมา…

คุณอยากให้ผมรู้ซึ้งถึงความสิ้นหวัง

สิ่งที่คุณใช้อากัปกิริยา…

นับจากนี้ล้วนเข้าใจแจ่มแจ้ง

ผมถึงหายใจไม่ค่อยออกนี่ไง…

มือไม้พลอยสั่นระริก

เอนตัวไปมาขณะโอบกอดเรือนร่าง

ทำท่าเหมือนแม่ที่คอยกล่อมลูก

ร้องเพลงให้คุณฟัง…

แต่ดันผันแปรเป็นร้องไห้

พร่ำเพ้อเป็นคนบ้า…

คล้ายคนไร้สติ

“อย่าไป อย่าไปจากผม”

กลัวไปหมดเลย

กลัวเหลือเกินที่รัก

เกลียดเหลือเกิน

เกลียดในสิ่งที่ตนเองได้พึงกระทำ

ได้แต่ด่าทอตนเองเอาไว้

ว่าพอใจหรือยัง…

สาแก่ใจมึงหรือยัง

นอกใจเขาแท้ๆ

ถึงทำให้เขาเป็นแบบนี้

คงต้องจดจำไปจนตาย

จดจำไม่รู้ลืมกับสิ่งที่เห็น

ให้มันตรากตรำในห้วงความคิด

ระลึกได้ในยามใช้ชีวิต

ทุกลมหายใจที่ต้องสูดอากาศเข้าปอด

มันจะมีแค่คุณ…

คุณที่ทิ่มแทงในใจผมผู้นี้

เสี้ยววินาทีคงเห็นภาพคุณทุกเวลา

แจ่มชัด…

หลอกหลอนปั่นประสาท

ตราตรึงราวกับฝันร้ายที่ไม่สามารถหลุดพ้น

กลิ่นหอมของคุณที่เคยลอบดม

นับจากนี้คงเจือจางไม่ทันเชยชมอีกยาวนาน

ไม่สามารถย้อนไปแก้ไขได้อีกถาวรตลอดกาล…

ผมไม่ต้องการแบบนั้นเลย…

สาเหตุเพียงเพราะผม…

เพราะผมไม่ยอมเลิก

เพราะผมไม่ยอมปล่อย

ยื้อคุณเอาไว้เหมือนพวกกักขฬะ

กักขังคุณเหมือนกับนกที่อยู่ในกรง…

คุณจึงตอบแทนด้วยจุดจบเช่นนี้

.
.
.

นับตั้งแต่นั้นมา…

อาการของผมแย่ลงทุกที

ทุกครั้งได้แต่สาละวน…

ดูคลิปแต่งงานของพวกเรา

ผมทรมานเหลือเกินนัก

หัวใจเหมือนจะแหลกสลาย

ร่างกายผอมซูบจนคนรอบข้างนึกเป็นห่วง

ใต้ตาก็ดำคล้ำ…

ความหล่อเหลาก็หม่นหมอง

มีแต่หนวดเคราที่ผุดขึ้น

เขียวครึ้มเด่นชัด

ผมเหมือนคนอดหลับอดนอนเหลือเกินคุณ

คิดถึงคุณทุกเวลาเหลือเกินนัก

ร้องไห้ตลอดเวลาเลย

ขนาดหลับก็หลับไม่เต็มอิ่ม

หลับไม่สนิทเลยสักนิด

สะดุ้งตื่นขึ้นมาทุกครั้ง

ร่างกายก็มีหยาดเหงื่อผุดไหล

ทั้งที่ภายในห้องเย็นฉ่ำ

แต่ภายในนั้นร้อนรุ่ม…

หัวใจตีบร้าวเหมือนหายใจไม่ค่อยออก

หมอบอกกับผมว่ามันคือโรคแพนิค

มันช่างแสนจะทรมาณ

ผมเหมือนคนไร้ชีวิตไม่ต่างจากคุณ

สีหน้าของคุณที่ผมเคยเห็น

ท่าทีของคุณที่ผมเคยเจอ

ราวกับวันนี้…

เป็นคุณในวันนั้น

มือถือก็มีข้อความส่งเข้ามา

ทุกคนล้วนให้กำลังใจผมทั้งสิ้น

ไม่รู้ถึงต้นสายปลายเหตุที่แท้จริง

ว่ามันเป็นเพราะผมเอง…

เพราะผมเองแท้ๆ ที่ทำกับคุณ…

เป็นผมเองที่กักขังหน่วงเหนี่ยว…

เจ็บปวดเหลือเกินนัก

แบกรับความรู้สึกที่ต้องตื่นมาร้องไห้…

ไม่ไหวอีกต่อไป…

อาการแพนิคแย่ลงทุกที

ไม่กล้าจะกลับไปเยือนถิ่นฐานเลยสักนิด

สถานที่ที่คุณตาย…

บ้านของพวกเรา…

ผมไม่กล้าลอบมองมันเลย…

ผมจึงหยัดกายขึ้น…

ซวนเซเหมือนจะล้ม

พลางเดินมาที่โต๊ะ

ยื่นมือจับปากกา…

ขีดเขียนจรดใส่กระดาษ

ตราประทับเป็นการปิดท้าย

ส่งข้อความถึงครอบครัว

ส่งทอดตำแหน่งให้แก่ใครบางคน

รวมไปถึงมรดกที่มอบให้ผู้หญิง

เพื่อส่งทอดให้แก่ลูก

ผมไม่คิดจะเหลืออะไรไว้…

ขนาดผู้หญิงคนนั้นก็ทิ้งผม

นับตั้งแต่รู้ว่าคุณตายไป

เธอก็แช่งผมใหญ่

ตบตีผมจนแสบพล่าน…

ผมจึงประจักษ์…

ว่าสมควรแล้ว

ไม่มีใครดีเท่าคุณอีกแล้ว…

และผมก็ไม่ควรได้รับอะไรเลย

ไม่แม้กระทั่ง…

ความรัก

การให้อภัยจากตัวคุณ

แต่คุณรู้ไหม…

วันนี้ท้องฟ้าช่างมืดครึ้ม

ไอเย็นนั้นพลิ้วไหว

สายลมโบกสะบัดไปมากับเส้นผม

ผมได้แต่แหงนหน้ามองท้องฟ้า

รอบด้านมีทิวทัศน์ที่สวยงาม

พื้นดินมีรถที่วิ่งพล่าน

สำหรับผมแล้ว…

มันเลือนรางยิ่งนัก

ทัศนียภาพก็พร่าเลือน

จ้องดูดวงดาราที่สุกสกาว

เอื้อนเอ่ยตั้งคำถาม

“คุณจะอยู่ตรงนั้นไหม ?”

จะมองผมอยู่บ้างไหม…

ผมไม่จำเป็นต้องได้รับคำตอบ

ทันทีทันใด…

ปล่อยให้ร่างกายนั้นร่วงดิ่ง

ทิ้งกายลงจากคอนโดที่สูงละลิ่ว

ตกกระแทกพื้นปลิดชีพตนเองเสีย

เหมือนเป็นนกที่โบยบิน

แต่ไร้ปีกที่ถูกเด็ด

คาดหวังเพียงแค่ว่า…

ตกตายไปตามกัน…

เผื่อผมจะได้พบเจอ…

แล้วนรกจะพาผมไปลงทัณฑ์


อย่างมิอาจหวนคืน…


END.

[ืniyataan]

เศร้ายิ่งกว่าเดิม   

[lookpatty15407]

ดูนี่นะ (END)

หรือความรักคือการผิดหวัง

หรือความไว้วางใจคือการทำร้าย

สายสัมพันธุ์ของคนเรา...

จึงถูกทำลาย…

เหตุผลก็มีแค่ประการเดียว…

มีคนจุดชนวนมันขึ้นมา…

“ฮึก ปล่อย ไม่ !”

พยายามสะบัดสะบิ้งจากร่างกำยำระคนเดียดฉันท์

เหตุผลจากการรับรู้…

รับรู้ว่าเขานอกใจ…

ไปมีใครอีกคน

ครั้นเอ่ยปากบอกเลิก

ร่างเพรียวบางจึงถูกจับโยนไปที่ตั่งเตียง

ร่างบึกบึนขึ้นคร่อม

ฉีกกระชากอาภรณ์เผยให้เห็นผิวเนื้อเปลือยเปล่า

ร่างเพรียวบางหอบแฮ่ก

น้ำตาไหลอาบ…

ไหลหยดผ่านปรางขาว

ร่วงตกหล่นไปที่ปลายคาง

ตั่วสั่นผงกกับความรุนแรงของคนตรงหน้า

“อย่าทำแบบนี้พี่ขุน”

ได้โปรด…

หยุดเรื่องพวกนี้สักที…

“มึงยั่วโมโหกูเอง กูบอกแล้วว่ากูไม่เลิก !”

แล้วทำไมกัน…

ทำไมถึงแอบนอกใจไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น

‘ภพ’ ได้เห็นมันเข้าแล้ว…

ข้อความที่แอบนัดไปมีอะไรกัน…

รวมไปถึงรูปอุจาดที่ถ่ายแลกเปลี่ยนกันไปมา

พี่ขุนถ่ายสิ่งสงวนให้คนพวกนั้นดู

ขณะที่คนพวกนั้น…

ก็ถ่ายเรือนร่างและคลิปที่ปรนเปรอช่วยเหลือตนเอง

น่าขยะแขยงยิ่งนัก

“ผมเกลียดพี่ !”

เพี๊ยะ ! เสียงตบกระทบไปที่ใบหน้าขาวผ่องอย่างรุนแรง

เรียวหน้าหันไปตามการประทุษร้าย

มุมปากพลอยมีเลือดรินไหล

รวมไปถึงข้างในกระพุ้งแก้ม…

เขาสัมผัสได้…

สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นพล่าน

ปวดระบมกับสันกรามที่โดนกระทบ

ความชานั้นตราตรึง

บวกกับความเจ็บริ้วที่ชวนปวดแสบ

ดวงตากลมโตจึงเบิกกว้าง

คล้ายไม่อยากจะเชื่อกับการลงไม้ลงมือ

ทำไมกัน…

พี่ขุนไม่เคยใช้ความรุนแรงกับเขาขนาดนี้เลยแท้ๆ

แต่ทำไมครั้งนี้กลับทำร้ายร่างกาย

ไม่ปรานีเลยแม้แต่น้อย

“ฮึก ฮือออ”

เผลอร้องไห้ออกมาด้วยความชอกช้ำใจ

รับไม่ได้กับสิ่งที่เกิด

หัวใจมันตีบร้าวเหลือเกินนัก

คนที่ตามจีบมาแรมปี

กว่าจะคบกันได้ช่างยากเย็น

แต่พอมีช่วงเวลาแบ่งแยก…

ต่างคนต่างได้ไปเรียนมหาลัยคนละที่

เจอกันนานๆ ที…

หรือมันเป็นเพราะระยะทางใช่ไหม ?

หรือมันเป็นเพราะความไม่มั่นคงของคนเรา

จึงมีคนเปลี่ยนไป

“อะ อ๊า !!”

วินาทีนี้…

มีแต่เสียงหยาบโลนและการครวญคราง

สิ่งดุนดันภายใต้ร่างที่กระแทกชำเราโดยไม่คิดปรานี

น่าคลื่นเหียน…

น่าขยะแขยงยิ่งนัก

ฉุกคิดด่าทอตัวเองว่าทำไมกัน…

ทำไมถึงได้ไปหลงรักคนคนนี้

เขามีอะไรดี…

ดีที่เขาหล่อเหรอ ?

นั่นสินะ

ผู้หญิงทุกคน

ผู้ชายทุกคน

ล้วนก็มองคนที่หน้าตา…

ดีที่เพราะเขารวยใช่ไหม…

ดีที่เขาตรงเปค ?

สุดท้ายจึงโดนย่ำยี

สิ่งภายในก็พลอยฉีกขาด…

มีเลือดปนเปื้อนไปกับน้ำขาวขุ่น

อาบล้นอุจาดกับช่องทางสวาท

ผิวกายที่เคยขาวนวลออก็แทนที่ด้วยจุดด่างพร้อย

แดงก่ำในบางจุด

ม่วงคล้ำในบางบริเวณ

ทั้งแผงอก

แผ่นหลัง

ต้นคอ

ไม่หลงเหลือให้ปกปิดแม้แต่จุดเดียว

.
.
.

เช้ามาภพต้องแอบย่องกายออกจากที่นอน

สวมใส่เสื้อผ้าให้เบาที่สุด

หวังจะหนีจากคนที่แสนกักขฬะ

ทำร้ายจิตใจไม่แม้กระทั่งร่าง

ภพกลัวเหลือเกินนัก…

เพราะเมื่อคืนนี้ได้แต่นอนร้องไห้

แถมยังถูกสั่งให้หุบปากอีกต่างหาก

ครวญครางจนเสียงแหบพร่าไปหมด

เขาไม่เอาแล้ว…

ไม่อยากทนแบบนี้อีกแล้ว

แค่นอกใจมันก็มากพอแล้ว

ทว่ากลับมาบ้านไม่กี่ชั่วโมง…

“พี่ขุนมาหาน่ะลูก”

ฝันร้ายก็ดันตามมา…

ชายหนุ่มพลันสะดุ้งโหยงกับคำพูดของคนเป็นแม่

สายตาเหลือบไปเห็นคนที่เดินตามท้าย

อีกฝ่ายจ้องเขาตาเขม็ง

ครั้นแม่หันไปมอง…

ก็กลับเสแสร้งด้วยรอยยิ้มจอมปลอม

ภพรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน

ตัวสั่นสะท้านกับสิ่งที่เจอ

ไม่คิดว่าพี่ขุนจะร้ายกาจถึงเพียงนี้

“คุยกันดีๆ นะลูก” แม่บอก

แต่ภพอยากจะร้องไห้เหลือเกินนัก

เพียงเพราะเขาไม่ได้พูด…

ไม่ได้เล่าถึงสาเหตุให้แม่ฟัง…

แม่ถึงไม่ได้รับรู้อะไรเลย…

พอบานประตูปิดลงเท่านั้นแหละ

คนตรงหน้าก็รีบพุ่งเข้ามาหา

ฝ่ามือบีบลงที่ลาดไหล่

“มึงคิดจะหนีกูเหรอ”

เสียงทุ้มดูโกรธจัด

อีกทั้งยังพยายามส่งเสียง…

ไม่ให้ดังมากจนเกินไป

ร่างบางสั่นระริก

น้ำตาคลอเบ้าจนอยากจะร้องไห้

“อย่าทำผม” ได้แต่วิงวอน

“กูไม่ทำหรอกถ้ามึงไม่หนีมา !”

อีกฝ่ายตะคอกใส่หน้า

ใบหน้าหวานก็พลันถอดสี

ถูกผลักพลิกกายให้ล้มลงไป

การถูกย่ำยีจึงตามมา…

แทนที่ด้วยเสียงครวญคราง

ชายหนุ่มราวกับพวกกักขฬะ

ทำอะไรไม่ได้

อธิบายไม่เป็น

ขอโทษไม่มีสักคำ

จึงเสพสมกับเรือนร่าง

ราวกับสัตว์…

ไม่เลือกสถานที่…

ภพต้องพยายามเอามืออุดปาก

ต้องพยายามสกัดกลั้นเสียงสะอื้นไห้

เกรงกลัวว่าพ่อแม่จะได้ยิน…

กลัวเหลือเกินนัก

สิ่งดุนดันนั้นรัวแรง

กระทบไปกับแก้มก้น

ไร้การป้องกัน

หลั่งภายในเฉกเช่นเมื่อคืน…

แถมยังหมายมั่นให้สัญญา

“กูจะไม่นอกใจมึงอีก”

ก็ไม่รู้เชื่อถือได้แค่ไหนกัน…

แต่สำหรับคนที่รักมากอย่างภพ

ราวกับสตรีเพศที่อ่อนไหว

เผลอไผลกับคำหมายมั่นให้สัญญา…

ก็ดันโอนเอียงคล้อยตามไป

เพียงเพราะประโยคเดียว…

“กูรักมึงจริงๆ นะ”

ร่างเล็กเลยหน้ามืดตามัว

ดั่งคำที่ว่า…

ความรักคือการให้อภัย

ภพในตอนนี้จึงไม่ต่างจากนวนิยายที่ถูกย่ำยี

แต่ก็ดันให้อภัยกับพระเอกของเรื่อง…

ไม่รู้ว่าโง่เขลา…

หรือฉลาดกันนัก…

เจ็บแล้วถึงไม่เจียมตัว

พวกนางเอกทั้งหลายแหล่…

ล้วนน่ารำคาญ


ผ่านไปสองเดือนแล้ว…

วันนี้วันเกิดของพี่ขุน

ภพบอกกับอีกฝ่ายว่าไม่ว่างไปหา

แต่แท้จริงนั้นหวังเซอร์ไพรส์

อยากเอาเค้กไปอวยพรวันเกิด

อยากเห็นอีกฝ่ายดีใจที่ได้เจอ

แต่พอเคาะห้องเท่านั้นแหละ…

ผู้ชายหน้าตาดีกลับเปิดออกมา

อีกฝ่ายผิวขาวจัด

หน้าตาหวานหยดย้อย

สูงโปร่งกว่าภพด้วยซ้ำไป

แต่ดูดียิ่งนัก

“คุณ…เป็นใครกัน”

น้ำเสียงก็พลอยสั่นระริก

คำถามประเดประดัง

อีกแล้วเหรอ…

เป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอ

ทำไมนะ

ทำไมกัน

อีพี่ขุน

ทั้งที่ให้อภัยกันแล้วแท้ๆ

ทั้งที่สัญญากันแล้วแท้ๆ

เค้กในมือพลันสั่นระริก

เทียนที่จุดไว้ก็ส่องแสงสีส้มนวลลออ

ภาพในหัวที่เคยจินตนาการ

พลิกพลันจากความสุขสม

กลับกลายเป็นความผิดหวัง

ความน่าเบื่อหน่าย

ความคุกรุ่นที่เข้ามาแทนที่

ปวดร้าวเหมือนในครั้งนี้…

แต่เจ็บปวดยิ่งกว่า

เพราะการเห็นคาตา

หลักฐานทนโท่เป็นที่ประจักษ์ชัด…

คนแปลกหน้าที่เข้ามาในห้อง

นี่แหละเซอร์ไพรส์ไอ้ภพ

เซอร์ไพรส์ของจริง

สาแก่ใจหรือยัง…

อยากให้อภัยนักไม่ใช่เหรอ ?

นี่ไงผลตอบแทน…

ต้องพยายามแค่ไหนกันนะ

เสียงที่เริ่มหลุดลอด

ไม่อยากเลย

ไม่อยากจะส่งเสียง

ต้องแข็งแกร่งแค่ไหน

ถึงจะไม่รู้สึกรู้สา

“ภพ…”

พรึ่บ !

เค้กร่วงไปแล้ว

ปล่อยทิ้งอย่างไม่ไยดี

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง

ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

คงดูน่าสังเวชยิ่งนัก

สิ่งที่เห็นชัดก็คือ…

พี่ขุนท่อนบนเปลือยเปล่า

ขณะที่เบื้องล่างมีผ้าขนหนูปกปิดอำพรางตัว

แต่สิ่งที่เด่นชัดยิ่งกว่า…

คือรอยจูบ

รอยดูดดุนตีตราประทับไปที่ลำคอ…

ภพจำได้ดี…

ว่าตนเองไม่ได้สร้างมันขึ้นมา

“ไอ้คนเหี้ย !”

เริ่มก่นด่าไม่ไว้หน้า

ไม่อยากจะทนอีกต่อไป

เป็นฝ่ายด่าบ้าง

แม่งก็ดีนะ…

เหมือนคุณได้ปลดปล่อยห้วงอารมณ์…

เพราะไอ้คนที่มีพื้นฐานติดเป็นนิสัย

กมลสันดานแก้ไขได้ยาก…

ท้ายที่สุดก็เป็นเช่นเคย

ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย

ไอ้คนทุเรศพันธุ์นี้…

ไอ้ผู้ชายที่ขยันมักมากพันธุ์นี้

ไม่รู้หลอกลวงมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

เชื่อถือได้แค่ไหน ?

ภพรีบหมุนกายเพื่อหนีออกจากที่นี่

วิ่งออกมาเหมือนไม่รู้จุดหมายปลายทาง

เห็นแต่รถที่วิ่งเฉียดบนฟากถนน

จู่ๆ ลาดไหล่ก็ถูกแตะต้อง

จับหมุนให้หันมาจ้องประจันหน้า

พี่ขุนตามมา…

เขาวิ่งตามมา

สวมใส่เสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อย

หอบหายใจระรัวเหมือนเหน็ดเหนื่อย

“ฟังกูก่อน”

“ฟังอะไรอีก จะให้ภพฟังอะอีกวะ !!”

ตะโกนดังลั่น

โต้ตอบไม่พอใจ

เหมือนพวกไร้เหตุผล

แต่แท้จริงนั้น…

ก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

ว่ามันจะมีเหตุผลอะไรอีก…

จะแก้ตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกล่ะสิ

พอที

ไม่อยากฟัง

ไม่อยากจะฟังอีกต่อไปแล้ว

“กูไม่น่าเชื่อมึงเลย !”

เสียงแหลมปี๊ดจนแสบพล่านไปที่ลำคอ

อาจเพราะว่าเสียงร่ำไห้ก่อนหน้านี้

อาจเพราะความเจ็บใจ…

น้ำเสียงจึงแหบแห้งเหลือเกินนัก

ความโกรธมันล้นทะลัก

ร่างกายก็พลอยร้อนรุ่ม

ใบหน้าขาวจึงแดงก่ำ…

ด้วยความไม่ชอบใจ

ด้วยโทสะที่พรั่งพรู

เลยอยากด่า

ว่ามึงมันเลว

หรือว่า…

“มึงมันเหี้ย !!”

เพี๊ยะ !!

สิ้นคำพูดก็กลับถูกตบ

ฝ่ามือขาวรียยกขึ้นมากอบกุม

ก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคอ

“หึ”

สักพักก็กลายเป็นหัวเราะเหมือนคนบ้า

“ฮ่าๆๆๆๆ !”

พอกันที

ครั้งนี้กูไม่ทนแล้วจริงๆ

ร่างกายเริ่มโอนเอียง

ยืนหันหลังบนริมถนน

สายตาพลันไปเห็นรถที่กำลังวิ่งผ่าน

เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใส่คนตัวโต   

ว่าดูนะ…

“มึงดูนี่นะ”

กับผลของการหลอกลวง

รีบก้าวถอยหลัง

ไม่ปล่อยให้คนฉุดรั้งแต่อย่างใด

คาดหวังให้จดจำ

หุนหันพลันแล่นถอยหลังไปหลายก้าว

มีเสียงหวีดร้องจากผู้คนที่ลอบมอง

บ้างก็หลับตา

บ้างก็หวีดร้องสนั่นหวั่นไหว

รวมไปถึงสีหน้าของคนที่รัก…

ชายหนุ่มที่เคยปักใจชอบนักหนา

บัดนี้หน้าถอดสีในบันดล

ดวงตาเบิกโพลง

ริมฝีปากส่งเสียงเรียกชื่อของภพ

เรียวแขนทำท่าจะยื่นเข้ามาหาตัว

แต่ก็ดันสายเกินไป…

ร่างกายนั้นไกลออกไปแล้ว

ถอยร่นไม่กลัวกับสิ่งที่ตามมา

ได้แต่หลับตาพริ้ม

รอลิ้มรสชาติที่ขมขื่น

อยากเปรียบเทียบกับสิ่งนั้น

ว่าสิ่งไหนนะ

สิ่งไหนกัน

สิ่งไหนจะเจ็บเจียนตาย…

ยิ่งกว่ากัน

อยากลบล้างภาพตรงหน้าออก

อยากหายไปจากจุดนี้

พลันได้ยินเสียงรถที่บีบแตนดังลั่น

ปรี๊ดดดดดด !!

“ภพพพพพพพพพพพพพพพพ !!”

รวมไปถึงเสียงหวีดร้องของคนตรงหน้า…

จากนั้น…

ร่างกายก็ถูกอัดกระแทกอย่างแรง

รับรู้ได้ถึงความแตกหัก

เสียงดังกร็อบของกระดูก…

ที่แหลกละเอียดดังลั่น

ร่างกายจึงกระเด็นกระดอน

หัวเหมือนได้ยินเสียงแตกดังโพละ

แขนและขาถูกเหยียบไม่เหลือรูปทรง

ปวดร้าวทรมาน

ร่างกายบิดเบี้ยวไร้โครงกระดูก

ถูกปลิดชีพด้วยล้อรถบดขยี้

เป็นภาพที่ตราตรึงใจ

ป่นปี้แหลกเหลว

จนน่าหวาดกลัว

พลอยให้แขนขาหลุดลุ่ย

ไร้ความเป็นสมประกอบ

ของการเป็นคน…


แล้วภพก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ…

คำอวยพรที่ทิ้งท้ายเอาไว้

ว่าดูนะ…

มึงดูนี่นะ


มึงดูให้ดี


END.

[Poopookung]

รู้สึกสะใจกับนังพี่ขุนมากค่ะ แต่การบรรยายตอนน้องโดนชนนี่กินใจเรามากก

[nugnig7]

ฮืออออ ชอบมาก ขอพาร์ทอิพี่ขุนทีค่ะ อยากดูจุดจบอยากรู้ความทุรนทุรายของพวกมักมาก

[♠DekDoy♠]

แต่งได้บาดใจแท้ค่ะแต่ไม่อยากให้ฝ่ายที่ผิดหวังต้องฆ่าตัวตายแล้วนะ อย่างล่าสุดเราว่ามันยังไม่เจ็บถึงขั้นสุดอ่ะ ยังใช้ชีวิตสวย ๆ ได้ ถึงจะสะใจแต่เอาในความเป็นจริงมันคือความอ่อนแอนะในเรื่องล่าสุดคือยังมีทางได้ไปต่อ แต่นี่มาชิงโดดให้รถชนเราว่าไม่โอเค

[Snowermyhae]

สมน้ำหน้าอิพี่ขุน ดแล้วจดจำไว้ให้ดีๆ

[xmchxng]

สุดยอดค่ะ เป็นการบรรยายที่น่าขนลุกมากๆ อ่านแล้วขมขื่นไปหมด สะใจตอนพี่ขุนกับภพมาก จดจำไปจนตายเลยอะ

[momonuke]

สำนวนใหม่สำหรับเค้าจริงๆค่ะ เพิ่งเคยอ่านแบบนี้ หนักแน่น เน้นย้ำ
จะบอกว่าแต่งได้อินมากเลยค่ะ เจ็บมาก แงงง นอนร้องไห้ยาวเลยอะ
ติดตามต่อนะคะ

[ืniyataan]

 

[Pittabird]

มาแบบสั้นๆ แต่ลึกซึ้ง สุดยอดค่ะ