อ่อยครั้งที่ยี่สิบเจ็ด“แม่จ๋าาา สวัสดีครับ” ผมวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันทีที่เปิดประตูลงจากรถ ผมขับรถตัวเองมา ส่วนพี่เสือขับรถตัวเองตามมาอีกที วันนี้ผมเอาพี่มาด้วย เผื่อพี่คิดถึงพี่เจตกับพี่หยางด้วย เพราะพี่เจตกับพี่หยางยังไม่กลับฮ่องกง
“เดี๋ยวก็สะดุดล้มหรอก” นี่ไม่ใช่แม่นะที่พูด พี่ใจที่นั่งอยู่โซฟาตัวเดี่ยวต่างหากที่พูด ผมหอมแก้มแม่แรงๆ ก่อนจะผละออกแล้วกระโดดเข้าไปกอดพี่ใจไว้แน่นด้วยท่าที่ผมคุกเข่าลงกับพื้น พี่ใจต้องนั่งกางขาออกเล็กน้อยให้ผมมุดตัวดุ้กดิ้กเข้าไปกอดเอวพี่ชายไว้แน่น
“ฮื้อออ หนูคิดถึงพี่ใจจุงงง” พี่ใจเป็นคนเดียวที่ผมแทนตัวเองว่าหนูด้วย คือเข้าใจฟีลผมไหมที่แบบว่าลูกคนเล็กกับพี่คนโตอ่ะ อายุเราก็ห่างกันมากอีกตอนนี้พี่ใจนี่สามสิบแล้วมั้ง ผมยังเป็นตัวอ่อนอายุสิบเก้าอยู่เลย
“คิดถึงแต่ไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมบ้าน?” พี่ใจพูด แต่เราสองคนยังกอดกันกลมอยู่ หูผมได้ยินเสียงแม่เดินออกไปรับพี่เสือที่เพิ่งมาถึงและจอดรถเสร็จแล้ว
“หนูกลับมาแล้วนี่ไง” ผมยิ้มกว้าง สองแขนกอดพี่ชายตัวเองไว้แน่นพร้อมกับโยกตัวไปซ้ายทีขวาทีเหมือนเด็ก พี่ใจยกมือขึ้นลูบหัวผมเหมือนอย่างเคยที่ทำเมื่อเรากอดกัน
“หนู?” เสียงสูงเชิงถามของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นทำให้ผมเบี่ยงหน้าออกจากอกพี่ใจเพื่อหันไปมอง พี่เสือเดินเข้ามาพร้อมแม่ ที่มือพี่มันหิ้วถุงขนมเค้กร้านดังที่ห่อใส่กล่องอย่างดีมาด้วย
“ไม่ค่อยกลับบ้านไม่พอยังเอาแฟนมาด้วย?” พี่ใจดันไหล่ผมเบาๆ เหมือนให้ผมผละออก ผมผละออกมาจากอ้อมกอดพี่ใจ แถมยิ้มแฉ่งเอาใจพี่ใจพร้อมกับเอียงคอน้อยๆ ด้วย
“หนูโตแล้ว มีแฟนไม่เห็นแปลก” ผมพูดเสียงเบา พร้อมกับใช้สองมือจับต้นแขนที่มีกล้ามเนื้อพองามของพี่ชายตัวเองไว้ ก่อนจะถูหน้าลงไปเบาๆ นี่เกวพยายามสุดติ่งเพื่อความปลอดภัยของตัวเกวและพี่เสือนะนี่ พี่ใจน่ะแพ้ลูกอ้อนของผมประจำแหละพี่ชายคนโตผมน่ะแพ้คนอ้อนเก่ง
“โอเค โตก็โตไม่ได้ว่าอะไรนิ” นั่นไงบอกแล้วว่าพี่ใจแพ้คนขี้อ้อน
“ฮี่ ฮี่” ผมทำเสียงเหมือนม้าปนหัวเราะ
“เกวจ้ะ ไปเรียกพ่อมาทานข้าวเร็วจ้ะ อยู่สวนหลังบ้านน่ะ” แม่บอกผมยิ้มๆ
“ครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจ หันไปยิ้มหวานให้พี่เสือก่อนจะเดินออกไป
ผมเดินออกจากบ้านทางประตูหลังบ้าน เพราะตรงนี้ใกล้กับสวนมากกว่า พ่อผมชอบปลูกต้นไม้มากและในสวนส่วนมากจะมีกล้วยไม้เป็นส่วนใหญ่
“พ่อครับ” ผมเรียกพ่อที่กำลังให้อาหารปลาคาร์ฟตรงบ่อหินขนาดกลาง
“ว่าไงลูกชาย'” พ่อพูดโดยที่ยังไม่ได้หันมามองหน้าผม
“มื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้วครับ แม่ให้มาตาม” ผมเดินเข้าไปใกล้พ่อก่อนจะแบมือขออาหารปลาจากพ่อ เหตุการณ์นี้ทำให้ผมนึกถึงเมื่อก่อนเลยตอนเด็กๆ ผมชอบมาให้อาหารปลากับพ่อที่นี่ มีครั้งหนึ่งผมเล่นซนจนลื่นตกลงไปในบ่อ โชคดีที่บ่อไม่ลึกมาก จำได้ว่าตอนนั้นแม่บ่นผมกับพ่อไปครึ่งวัน
“เรียนเป็นยังไงบ้างช่วงนี้” พ่อเอ่ยถามผมขณะที่เราสองพ่อลูกยืนให้อาหารปลาอยู่ข้างกันให้
“ก็ยากเป็นบางวิชาครับ แต่เกวสบายมากเลยละครับ” ผมยิ้มให้พ่อ พ่อมักจะถามผมแบบนี้เสมอพ่อบอกว่าท่านไม่อยากให้ผมฝืนใจตัวเองจนเครียด บ้านเรามีเงินมากพอแล้วพี่ใจก็เป็นผู้บริหารที่ดี พี่เจตก็ไปได้สวย ผมเป็นลูกคนเล็กพ่อไม่อยากให้ผมกดดันตัวเอง บ้านเราไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าความสุขของคนในบ้าน
“ดีแล้วพ่อไม่อยากให้เกวเครียด” พ่อยกมือลูบหัวผมเบาๆ ผมยิ้มแฉ่งโชว์ฟันทันที เดี๋ยวนะเกวลืมไปมือพ่อที่เอามาลูบหัวอ่ะจับอาหารปลามาก่อนนะพ่อ!
“พ่อลูกคู่นั้นน่ะ แม่ให้ออกมาตามไปทานข้าวนะไม่ใช่มาให้อาหารปลา” เสียงแม่ดังมาจากประตูหลังบ้าน ผมหันไปยิ้มพร้อมกับโบกมือให้แม่
“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ผมตอบแม่กลับไป พ่อเอาอาหารปลาไปเก็บพร้อมกับเดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำข้างบ่อปลา ผมเดินไปล้างบ้างก่อนที่เราพ่อลูกจะเดินเข้าบ้านไปทานมื้อเที่ยง
“ว่าไงเราจะเลิกเช่าบ้านนั้นแล้ว?” เมื่อมื้อเที่ยงผ่านไป สมาชิกในครอบครัวผมก็พร้อมใจกันมานั่งที่ห้องนั่งเล่นจนครบทุกคน พี่ใจเป็นคนเปิดประเด็นถามผมคนแรก
“ครับ” ผมตอบพี่ใจด้วยสีหน้าจริงจัง
“ขอเหตุผล” เสียงนิ่งไปอีก ตอนพูดกับแม่ทำไมไม่น่ากลัวขนาดนี้อ่ะ
“เกวจะย้ายไปอยู่กับพี่เสือครับ”
“…” เงียบกริบเลย ในจุดนี้ผมถึงกับต้องกลั้นหายใจไว้
“ขอเหตุผลที่ดีกว่านี้” เอาแล้วไงกู สีหน้าจริงจังของพี่ใจมันทำให้ผมใจหวิวๆ คือเอาจริงเลยนะ ผมกลัวพี่ใจมากกว่าพี่เจตซะอีก เพราะสำหรับพี่ใจแล้วเล่นคือเล่นส่วนเวลาจริงจังคือตึงเครียดเลย
“ผมให้น้องมาอยู่ด้วยเองครับ” พี่เสือคงสังเกตเห็นสีหน้าเป็นกังวลติดกลัวของผม พี่มันเลยเป็นคนพูดขึ้นมาแทนผม ตอนนี้ทุกคนคือเงียบมาพ่อแม่นั่งเงียบ ส่วนพี่เจตกับพี่หยางก็เงียบ เหมือนตอนนี้ทุกคนกำลังรอฟังผมหรือไม่ก็พี่เสืออธิบายเรื่องอยู่
“อืม” พี่ใจตอบแค่นี้ก่อนจะพยักหน้าให้พี่เสือเป็นเชิงประมาณว่าให้พูดต่อ
ผมรับรู้ได้ถึงอารมณ์ครุ่นมัวของพี่ใจเลย และเกวก็ได้รับรู้วันนี้เองว่าน่ากลัวกว่าบ้านพี่เสือก็บ้านเกวนี่แหละ
พี่ใจไม่ต้องหวงเกวมากก็ได้นะ…
TBC.
น้องเกวลูกกกก หนูใจง่ายเหลือเกิน แม่เหนื่อยใจ