ตอนที่ 11
“กลับดีๆ นะครับพี่ภาค”
“อืม ยังไงไว้เจอกันที่ทำงานนะ”
“ครับ”
ผมที่ยืนส่งอีกคนขึ้นแท็กซี่ก็ได้แต่ฝืนยิ้มออกไป และเมื่อคนร่วมโต๊ะอาหารมื้อเช้าของผมออกไปจนลับสายตา ตัวเองก็ต้องรีบก้มดูนาฬิกาและโบกแท็กซี่คันต่อไปทันที
สิบเอ็ดโมง !
พี่ภาคนะพี่ภาค แม่งกินนานไม่พอ ชวนมาไกลด้วย !
โอ๊ยยย กลับไปโดนพี่เท็นโกรธแน่ๆ
ผมที่รีบย้ายตัวเองขึ้นรถแท็กซี่แล้วบอกจุดหมาย ซึ่งตลอดเวลาที่นั่งรถก็อยู่ไม่สุขนัก แต่ก็ทำได้แค่ภาวนาในใจขอให้พี่เท็นอย่าโมโหก็พอ แต่ดูเหมือนสิ่งที่ผมควรร้องขอมากที่สุดตอนนี้ควรจะเป็นขอให้ตัวเองรอดพ้นปลอดภัยมากกว่า
ระ...หรือว่าผมควรจะหนีไปเลยดีนะ...
ไม่ได้ ยังต้องพึ่งเงินเดือนของพี่เท็นอยู่ !
“โอ๊ย ไอ้บ้าตั๊บ !”
ผมที่พูดด่าตัวเองขึ้นมาก่อนจะต้องยิ้มเหยๆ เมื่อเห็นสายตาของลุงคนขับที่สะดุ้งแล้วมองมาทางผมอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนที่ตัวเองจะต้องหลบสายตาของเขาจนกระทั่งถึงที่หมาย เมื่อจ่ายเงินเสร็จผมก็รีบลงจากรถแล้วตรงเข้าไปทางคอนโดที่เพิ่งออกมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนทันที และดูเหมือนหัวใจของผมจะเต้นแรงจนห้ามไม่อยู่ซะแล้ว
เอาน่าไอ้ตั๊บ พะ...พี่เท็นเขามีเหตุผล...
เหรอ !
ผมที่ตอนนี้สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปในลิฟต์ และยิ่งลิฟต์ขึ้นสูงเท่าไหร่หัวใจของผมก็ยิ่งเต้นแรงเท่านั้น ก่อนจะพยายามตั้งสติและคิด ‘ข้อแก้ตัว’ กับพี่เท็น เพื่อขอให้เขาเห็นใจ
ไม่สิ ผมไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย ก็แค่...
บอกให้เขารอกินข้าว...
เออ ผิดก็ได้ ผิดเต็มๆ เลย !
ผมที่ทึ้งหัวด้วยความหงุดหงิดหลังจากที่ไม่ว่าจะถกเถียงกับตัวเองยังไงก็ได้คำตอบว่าเรื่องนี้เป็นผมที่ผิดเต็มๆ ส่วนพี่เท็นนั้นเป็นคนโดนกระทำ และถ้าพี่เขายังรอผมกินข้าวอยู่ผมคงจะรู้สึกผิดเข้าไปอีก
คงไม่หรอก...พี่เท็นไม่รอผมหรอก...
มั้ง...
ติ๊ง ~
เสียงลิฟต์เรียกสติผมที่ตอนแรกยังคงเถียงกับตัวเองไม่หยุด ก่อนจะพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้งเมื่อใกล้เวลาที่จะต้องเผชิญหน้ากับพี่เท็นแล้ว ผมก็แค่ต้องทำใจกล้าๆ ทำผิดก็ต้องกล้ารับ ไม่เป็นไรหรอก พี่เท็นไม่ทำร้ายผม อย่างมากเขาก็แค่กดผมให้จมเตียงเท่านั้น...
ยอมรับว่ากูกลัว !
ผมที่ตอนนี้ใกล้จะสติแตกแล้วก็ต้องดึงสติกลับมาอีกครั้งเมื่อประตูลิฟต์ค่อยๆ เปิดออก และสภาพผมที่กำลังพยายามดึงสติกลับมาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคนที่คิดว่าอยู่ที่ห้องตอนนี้มาอยู่ที่หน้าลิฟต์ และผมที่ตั้งใจว่าจะออกไปทำใจที่หน้าห้องเขาก่อนแล้วค่อยเข้าไปเผชิญหน้าตรงๆ จะเริ่มสติแตกเข้าจริงๆ แล้ว
“พะ...พี่เท็น”
“ไอ้ตั๊บ...”
“อึก...”
“มึงไปไหน...”
ผมที่มองหน้าคนที่ตอนนี้จ้องกลับมาด้วยสายตาดุๆ มือก็เอื้อมไปกดประตูลิฟต์รัวๆ ให้ปิด และแน่นอนว่าคนด้านนอกเองก็ตกใจกับการกระทำของผม และเขาก็รีบแทรกตัวผ่านประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลงเข้ามาทันที
“พี่เท็น...!”
“มึงจะไปไหน”
“ปะ...ไปข้างล่างแป๊บนึงพี่ ผมลืมไปว่าลืมซื้อของ...” ผมที่ตอนนี้แก้ตัวแล้วพยายามหลบหน้าคนที่กำลังทำหน้าโหดตรงหน้า ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อแขนโดนจับแล้วกระชากเข้าไปหา “พี่...”
“ไปไหนมา”
“...”
“กูกำลังลงไปตามมึง”
“คือ...ผม...”
“อย่าโกหกกู” สายตาที่จับจ้องเข้ามาทำให้ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พลางมองเขาด้วยสายตาหวั่นๆ ก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆ พูดออกไป
“ผะ...ผมว่าเราออกจากลิฟต์ไปคุยกันในห้องดีมั้ยพี่เท็น...”
“ก็ได้” พี่เท็นขานรับอย่างว่าง่าย ก่อนจะหันไปกดเปิดประตูลิฟต์ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้วเมื่อคนจากชั้นล่างสุดดันกดมันซะก่อน “ไม่ทันแล้ว คุยในลิฟต์ก็ได้ แล้วค่อยขึ้นมาใหม่”
“อึก...”
“ว่าไง จะตอบกูได้หรือยังว่ามึงไปไหนมา”
“คะ...คือ...”
“ไอ้ตั๊บ” คนตรงหน้ายังจ้องเขม็งมาทางผม ทำให้ตัวเองแทบจะยกมือไหว้เขา ก่อนจะเลือกถามสิ่งที่สงสัยออกไป
“พี่เท็นกินข้าวหรือยัง...”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“ตอบผมก่อนสิ แล้วผมจะตอบพี่ทุกเรื่องเลย !” ผมที่พูดออกไปทำเอาคนตรงหน้าขมวดคิ้วและผมก็ได้แต่ภาวนาให้เขาไม่ได้รอผม...
“ยัง”
แต่ดูเหมือนว่าผมจะทำผิดเข้าให้แล้ว...
โคตรรู้สึกแย่เลยไอ้ตั๊บ...
“ทะ...ทำไมพี่ไม่กินวะ ถ้าเห็นผมหายไปนานพี่ก็กินก่อนสิ จะรอทำไม !”
“ก็มึงบอกให้รอ”
“เออ ผมบอกก็จริง แต่ถ้าผมไม่กลับมาพี่ก็ควรกินก่อนมั้ยวะ ไม่ใช่รอ !”
“แล้วถ้ามึงไม่กลับมา มึงคิดว่ากูจะกินข้าวลงเหรอ สิ่งที่กูต้องทำคือกูต้องออกไปตามหามึง !” เสียงของพี่เท็นทำให้ผมที่จ้องหน้าเขาอยู่ต้องหุบปากเงียบกริบเมื่อคิดว่าเถียงคนๆ นี้ไม่ได้ซะแล้ว และเป็นจังหวะเดียวที่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่างและคนที่เรียกมันลงมาก็คงจะตกใจที่เห็นเราสองคนทำท่าจะมีเรื่องกันเลยไม่ยอมก้าวเข้ามาสักที พี่เท็นเลยตัดปัญหาโดยการกดชั้นห้องของพี่เขาอีกครั้ง ประตูลิฟต์จึงปิดลงแล้วเลื่อนขึ้นโดยที่ด้านในก็มีแค่ผมกับเขาเหมือนเดิม “มึงจะตอบกูได้หรือยัง”
ตามด้วยเสียงโหดๆ ของคนตรงหน้าผมที่ทำให้ผมผวาไปทั้งร่าง...
“พี่แม่งโง่ว่ะ พี่จะรอทำไมวะ...”
“ไอ้ตั๊บ...!”
“ผมโคตรรู้สึกผิดเลยเนี่ย !” ผมพูดเสียงดัง ทำเอาพี่เท็นที่ตอนแรกมองมาอย่างไม่ชอบใจก็นิ่งไปทันที ส่วนผมเองตอนนี้ก็ได้แต่หลบหน้าหลบตาเขาเท่านั้น และไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกอีกครั้งเมื่อมาถึงที่หมาย และคนข้างๆ ผมก็รีบฉุดแขนของผมออกจากลิฟต์ให้เดินตามเขาไปที่ห้องทันที
ห่าเอ๊ย ว่าจะไม่กลัวแล้วนะ แต่พอจะอยู่กันสองต่อสองทีไรกลัวโดนพี่เท็นกระทืบทุกที
“ไว้ค่อยมาแก้ตัวในห้อง”
“...”
“ถ้าคำพูดมึงฟังไม่ขึ้น มึงโดนแน่ไอ้ตั๊บ”
คนที่เดินนำหันมาหมายหัวผม ทำให้ตัวเองได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก และไม่นานเราทั้งคู่ก็มายืนประชันหน้ากันในห้อง ซึ่งพี่เท็นตอนนี้กำลังยืนกอดอกรอคาดคั้นคำตอบจากผม พอหันไปมองทางโต๊ะอาหารก็เห็นว่ากับข้าวทุกอย่างที่พี่เขาทำไว้ยังอยู่ครบ เพิ่มความรู้สึกผิดให้ผมเข้าไปอีก
“พี่เท็น”
“ว่า”
“ผมไปเจอพี่ภาคมา”
“...”
“ขะ...เขาชวนผมไปกินข้าว...”
“แล้วมึงก็ไปกับเขา”
“ก็ผมคิดคำปฏิเสธไม่ออกนี่หว่า !” ผมพูดขึ้นโดยทำใจกล้าสบตาพี่เท็น แต่ดูเหมือนจะมองได้แป๊บเดียวก็ต้องหลบตาลง “พี่ภาคเหมือนจะรู้เลย...”
“รู้อะไร”
“เขาเหมือนมาจับผิดผม ผมกลัวเขารู้ว่าผมอยู่กับพี่”
“กลัวทำไม”
“ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ ยิ่งผมนอนให้พี่เอาแบบนี้ผมยิ่งไม่อยาก !” ผมพูดขึ้นโดยตอนนี้รู้สึกแย่ก็ว่าใช่ที่ทำให้พี่เท็นต้องอดมื้อเช้า และรู้สึกไม่ชอบใจนักกับเรื่องที่เกิดขึ้น “พี่เองก็ห้ามบอกใคร...”
“มึงมันบ้าไอ้ตั๊บ”
“ว่าใครบ้า...!” ผมที่ตอนแรกกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปเอาเรื่องพี่เท็นก็ต้องหุบปากแล้วผงะถอยหลังเมื่อคราวนี้พี่เท็นก้าวพรวดเข้ามาหาผมแล้วเอื้อมมือมาจับแขนไว้ จนตัวเองตกใจเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับผมหรือเปล่า “พี่เท็น ผมขอโทษ”
“ขอโทษไว้ทีหลัง กูไม่ทำตามที่มึงสั่งหรอก กูอยากบอกใครกูก็จะบอก”
“...”
“มึงเป็นของกูไอ้ตั๊บ”
“ไม่เอาดิพี่...”
“แล้วสรุปไปทำอะไรกันมา”
สายตาดุๆ ที่จ้องมาทางผมแล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นเรื่องเดิม ทำให้ตัวเองที่ดูเหมือนจะสั่งอะไรเขาไม่ได้จริงๆ ได้แต่ถอนหายใจยอมแพ้แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายคาดคั้นเท่านั้น
“ไปกินข้าว”
“ทำไมไม่ปฏิเสธ”
“ก็ตอนนั้นคิดไม่ออก”
“คิดไม่ออกหรือมึงแค่อยากไปกินข้าวกับเขา”
“บ้าหรือไงพี่ ผมบอกให้พี่รอนะ !”
“บอกให้รอแล้วทำไมไม่กลับมา”
“ก็บอกว่าคิดคำปฏิเสธไม่ออกไงวะ พี่ภาคเขามองเหมือนจับผิดผมได้อ่ะ” ผมพูดไปตามความจริง ซึ่งผมเองก็พอจะดูออกว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญนักที่พี่ภาคมาอยู่ที่นี่ ทั้งผมและเขาคงไม่มีใครจำเป็นที่ต้องมาที่นี่ ถ้ามันไม่มีเรื่องให้ต้องมาจริงๆ
อย่างผม ผมมีเท็น แล้วพี่ภาคล่ะ เขาไม่ได้มาหาใคร ธุระของเขาคืออะไร
ไหนจะสายตาที่เหมือนจะมองผมทะลุปรุโปร่งอีก
ให้ตายสิ อันตราย...
“ไอ้ตั๊บ”
“หะ...หืม...”
“จับผิดอะไรของมึง มึงทำอะไรผิด ใครถามก็แค่ตอบไปสิ จะมาทำให้ตัวเองลำบากทำไม ไม่ต้องโกหก ตอบไปเลยว่าอยู่กับกู เป็นอะไรกับกู กูอนุญาต”
“...”
“หรือจะให้กูบอกว่าเป็นคำสั่ง”
“พี่ใจเย็นดิวะ...ผมยังไม่พร้อมบอกใครจริงๆ”
“ทำไม คนของมึงมันเยอะนักเหรอ ให้กูเคลียร์ให้มั้ย”
“ไม่ใช่เว้ย พี่เข้าใจมั้ย ว่าพี่เป็นเจ้านายอ่ะ โคตรรวยด้วย แล้วผมเป็นแค่พนักงานจนๆ เป็นเกย์ที่ไม่ได้รับให้คนอื่น อยู่ๆ แม่งมานอนให้พี่เอาอย่างเดียวแบบนี้ ผมกลัวว่าคนอื่นเขาจะแบบ...”
“แบบ ?”
“มองว่าแบบ...”
“...”
“ผมเกาะพี่กินอ่ะ...” ผมอ้อมแอ้มตอบ
“...”
“คือมันเป็นความรู้สึกลึกๆ เว้ยพี่ พี่เข้าใจมั้ย แต่พี่รวยมาตั้งแต่เกิดพี่คงไม่เข้าใจหรอก แล้วพี่คงไม่ได้ไปเกาะใครกิน แต่ผมอ่ะ อยู่ๆ แม่งมาพัวพันกับพี่ ไม่สิ ต่อให้คนอื่นรวยๆ ผมก็ไม่คิดจะไปหาเขาหรอก ผมไม่อยากให้คนอื่นมองผมแบบนั้น...”
“...”
“ถ้าไม่เป็นพี่ผมก็ไม่คิดจะไปนอนให้ใครเอาอยู่แล้ว”
“พูดดี” อยู่ๆ พี่เท็นที่ตอนแรกยืนฟังผมพูดอยู่อย่างเดียวก็เผยรอยยิ้มออกมา ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบใบหน้าผมเบาๆ “ครั้งนี้กูให้อภัยมึงก็ได้ งั้นตอบกูมาอีกข้อสิ”
“อือ”
“ทำไมถึงให้แค่กู”
“อ่า...เรื่องนี้มันค่อนข้างจะพูดยากอ่ะพี่”
“หลงรักกูแล้วเหรอ”
“บ้าสิ ไม่ใช่เว้ย !” ผมรีบพูดขึ้น ทำเอาคนที่ทำหน้าพออกพอใจตอนแรกหน้าตึงขึ้นมาทันที ทำให้รู้แล้วว่าผมพูดจาไม่เข้าหูเขาให้แล้ว “จะ...ใจเย็นเนอะ พี่อยากรู้จริงๆ เหรอ”
“อยาก”
“เอ่อ...งั้นผมขอคิด...”
“พูดมาเลย เอาตามความจริง”
“ผมรู้น่า ผมโกหกไม่เก่งอยู่แล้ว”
“พูด !”
“ผมกลัวพี่ไล่ออก !” ผมที่หลับตาพูดขึ้นเสียงดังตอนนี้ก็ไม่อยากจะนึกถึงหน้าพี่เท็นนัก ก่อนจะค่อยๆ ลืมตามองหน้าเขาที่ตอนนี้เรียบนิ่งจนตัวเองขนลุกซู่ “ผะ...ผมยังต้องใช้จ่ายจากเงินเดือนพี่อยู่นะ พี่คิดว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ทำแบบนี้กับผม ผมจะอยู่เหรอ ไม่มีทางหรอก ผมหนีไปสุดขอบโลกแล้ว จะกระทืบมันก่อนไปด้วย”
“...”
“แต่ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วนะ ที่จะยอมแค่พี่ เหวอ...!” ผมที่ตอนแรกพูดไม่หยุดก็ต้องเบิกตากว้างเมื่ออยู่ๆ พี่เท็นมันก็ยกผมขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย จนไม่คิดว่าผู้ชายตัวใหญ่ๆ อย่างผมจะโดนแบบนี้ได้ ซึ่งผมยอมรับข้อนี้ไปแล้ว ถ้าอยู่กับพี่เท็นผมจะเป็นรองทั้งหมด
แต่แบบนี้มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยนะเว้ย !
“มึงพูดจาไม่ดี กูไม่ให้อภัยมึงแล้ว”
“ฮะ...เฮ้ยพี่เท็น ไม่เอาสิวะ !”
“พูดจาไม่เพราะ มึงโดนอีกกระทง”
“เฮ้ยพี่ เดี๋ยวๆๆๆๆ ปล่อยผมนะ !” ผมที่ตอนนี้พยายามดิ้นอยู่ก็โดนคนตัวสูงอุ้มมาที่โซฟาตัวใหญ่ในห้อง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ วางผมลง ซึ่งผมก็ต้องขอบคุณพี่เขามากที่ไม่จับผมโยนลงให้ร่างแหลก ก่อนที่คนตรงหน้าจะเข้ามาใช้แขนทั้งสองข้างขวางทางออกของผมไว้ “พี่เท็น...”
“กูไล่มึงออกจากงานดีมั้ย”
“ไม่ดี !”
“งั้นก็อย่าดื้อกับกู”
“ผมเนี่ยนะดื้อกับพี่ แค่นี้ก็ไม่รู้จะยอมพี่ยังไงแล้ว !” ผมพูดขึ้นพลางจ้องใบหน้าของเขาไปด้วย ถ้าถามว่าผมเอาความใจกล้ามาจากไหน คงเป็นเฉพาะแค่ตอนที่ผมพูดความจริงล่ะมั้ง
ความจริงตอนนี้คือผมยอมแค่พี่เท็นเท่านั้นจริงๆ
คนตรงหน้าผมไม่ได้ตอบอะไรออกมา เขาได้แต่จ้องหน้าผมกลับมาก่อนจะขยับเข้ามาแล้วทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากของผมเบาๆ และนั่นมันก็ทำให้ผมชาวาบไปทั้งตัว มันอ่อนโยนจนผมไม่คิดว่าคนอย่างพี่เท็นจะแสดงออกมาได้ ถ้านี่คือการลงโทษของเขา ผมคิดว่ามันโคตรดี...
แต่อย่ามาทำให้ผมหวั่นไหวแบบนี้สิวะ...
“ไอ้ตั๊บ...”
“พี่เท็น ผมยอมแค่พี่แล้วจริงๆ แค่พี่คนเดียว...”
ผมพูดย้ำกับความจริงตอนนี้ ซึ่งพี่เท็นเองดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกดีกับคำพูดว่ายอมของผมนัก ก่อนที่เขาจะจับมือของผม...
แล้วบีบ...
กร็อบ !
“หึ...”
“โอ๊ย ไอ้พี่บ้า พี่ทำอะไรวะเนี่ย เจ็บนะ !!” ผมร้องออกมาเสียงดังโดยที่จ้องหน้าพี่เท็นไปอย่างเอาเรื่องหลังจากที่โดนคนตรงหน้าใช้มือใหญ่ๆ ของเขาบีบแรงๆ ที่มือ จนปวดหนึบ แล้วรีบชักมือตัวเองออกมากุมไว้ด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่มือที่ว่าจะเปลี่ยนเป็นจับคางของผมให้เงยขึ้นสบตากับเขา
แม่งชอบใช้ความรุนแรง !
“ต่อไปให้พูดคำว่าเต็มใจ ไม่ใช่ยอม”
“อะไรของพี่วะ !”
“เข้าใจมั้ย ไอ้เด็กมีปัญหา”
“ไอ้บ้าพี่เท็น อย่ามาพูดแบบนี้นะเว้ย ผมอายุยี่สิบห้าแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก !”
“มึงมันทำตัวเหมือนเด็ก” คนตรงหน้าผมหรี่ตามองมาทำให้ตัวเองได้แต่ส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ ก่อนจะหลบสายตาของเขาจนได้ เพราะรู้ว่ายังไงก็คงไม่มีทางสู้พี่เท็นได้แน่ๆ “ไปกินข้าว”
“ห๊ะ !”
“กินข้าวไง บอกให้กูรอกินพร้อมมึง ก็มากินด้วยกันซะ”
“มะ...ไม่ไหวหรอกพี่ ผมกินไปกับพี่ภาคตั้งเยอะแล้วอ่ะ...”
ผมพูดตามความจริง หลังจากที่กินข้าวมื้อเช้าไปสามจานโดยคิดว่าแทนมื้อกลางวันไปด้วยเลย ส่วนพี่ภาคเองก็กินช้ามากจนผมต้องสั่งมาเรื่อยๆ ตอนนี้ท้องแน่นจนไม่สามารถยัดอะไรเพิ่มได้แล้ว แค่ขยับตัวยังจุก
“ไม่ไหวก็ต้องกิน”
“โธ่ พี่เท็น สงสารผมเถอะ”
“แล้วมึงไม่สงสารกูเหรอ ให้กูนั่งกินข้าวคนเดียว”
“พี่อย่ามาเรียกร้องเป็นเด็กๆ น่า แค่นั่งกินข้าวคนเดียวเอง”
“ถ้ามึงว่ากูเด็กอีกที กูจับมึงกินแทนข้าวแน่”
“ครับๆ ขอโทษครับ” ผมรีบพูดขึ้นเมื่อรู้ว่านี่ไม่ใช่คำขู่
โด่ ทีว่าคนอื่นละไม่เป็นไร โดนเปรียบเปรยนิดนึงทำอารมณ์เสีย...
ชิส์ !
“มากินข้าว”
“ครับๆ”
ผมที่ตอนนี้ยอมอีกฝ่ายแต่โดยดีก็ได้แต่มองร่างสูงที่ปล่อยผมให้เป็นอิสระ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าครัวไป ส่วนผมเองก็ได้แต่ลุกตามแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวที่ที่มีกับข้าววางไว้ส่วนหนึ่ง และเห็นว่าพี่เท็นเดินออกมาพร้อมกับจานกับข้าวอีก
และเชื่อเถอะว่าเขาเดินเข้าออกครัวมากกว่าสามรอบ...
“พี่เท็น ทำไมมันเยอะแบบนี้ !”
“ทำเผื่อมึงไง”
“บ้าหรือไง มีกันแค่สองคน พี่ทำยังกับจะเลี้ยงสิบคน !”
“มึงก็พูดเวอร์ไป เลี้ยงมึงคนเดียวทั้งหมดนี่ล่ะ”
“บะ...บ้าไปแล้ว...” ผมที่มองอาหารหลากหลายที่ถูกวางลงบนโต๊ะ มันมากกว่าที่ผมกินไปกับพี่ภาคซะอีก ก่อนจะมองเจ้าของห้องที่ตอนนี้เดินมาตักข้าวใส่จานผม “พี่กำลังจะลงโทษผมใช่มั้ย...”
“คิดมาก”
“พี่แม่ง...”
ผมที่ตอนนี้แทบอยากจะอ้วกของเก่าออกมาแล้วเก็บท้องไว้กินของตรงหน้าอย่างเดียวก็ได้แต่มองของบนโต๊ะอย่างหวั่นๆ ถึงมันจะน่ากินขนาดไหน แต่ก็ไม่ช่วยให้ความอยากอาหารของผมกลับมาสักนิด
แม่งแกล้งกันชัดๆ เลย ขนาดนี้ต่อให้สองคนก็เถอะ...
หรือพี่มันทำเผื่อตอนเย็นวะ...
“ตั๊บ ขอมือหน่อย” พี่เท็นที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมแบมือตรงหน้า ก่อนที่ตัวเองจะมองเขางงๆ แล้วยอมยื่นมือไปให้ คนที่ทำหน้าที่ตักข้าวให้ผมก็ทำในสิ่งที่น่าตกใจอย่างกับจูบลงที่ปลายนิ้วของผมเบาๆ “มื้อนี้ผมตั้งใจทำให้คุณนะที่รัก”
“อึก...”
“เพราะฉะนั้นกินให้หมด”
“หะ...”
“กูจะไปนั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่น มึงก็กินของที่กูทำให้หมดด้วย”
“ดะ...เดี๋ยวพี่เท็น แล้วพี่ไม่กินเหรอ ก็พี่ยังไม่ได้กินข้าว...”
“มึงบ้าหรือเปล่าไอ้ตั๊บ ใครจะไปโง่รอมึง กูหิวกูก็กิน”
“...”
“กูไปละ ส่วนมึงไม่หมดไม่ต้องลุกออกจากโต๊ะ”
“อะ...ไอ้พี่...”
“ทำโทษที่มึงหนีไปกินข้าวกับคนอื่น และทำให้กูนั่งกินข้าวคนเดียว”
“พี่เท็นแม่ง พี่แม่ง...”
“กินให้หมด”
ผมมองใบหน้าตายๆ ที่ยักคิ้วมาให้และสั่งคำขาด จนตัวเองแสดงท่าทีหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง แน่นอนว่าคนที่เห็นท่าทางแบบนี้ของผมก็พอใจไม่น้อยที่สามารถ ‘ลงโทษ’ ผมได้ ก่อนจะหันกลับมามองของบนโต๊ะที่มีกับข้าวหลากหลายเกือบสิบจาน ทั้งต้ม ทอด นึ่ง และพอหันมาทางพี่เท็นก็เห็นว่าเขาเดินสบายใจเฉิบเข้าห้องนั่งเล่นไปแล้ว
พี่แม่ง...หลอกกันได้ว่ายังรอกินข้าว จะมาทำให้รู้สึกผิดทำไมวะ...
แล้วไอ้ของพวกนี้ ใครมันจะไปกินหมดกัน !!
หัวข้อ: ☻ Out wan nee แถมฟรีสามีหนึ่งที่ใช่ไหมครับ ☻ ตอนที่ 16 (29.1.62) (อ่าน 9841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก